Εμφανίζονται 100 (επί συνόλου 232) τίτλοι με αναζήτηση: Θρησκευτικές βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΕΛΛΑΔΑ Χώρα ΕΥΡΩΠΗ" .
ΔΟΡΒΙΤΣΙΑ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
1905 - 1987
Ο Πρωτοπρεσβύτερος (Παπα)Χρήστος Ιωάννου Παπαχρίστου γεννήθηκε στη Δορβιτσά Ναυπακτίας
το 1905. Η μητέρα του ήταν αδελφή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης
Ελλάδος Δαμασκηνού Παπανδρέου. Αδελφός του ήταν ο μακαριστός Μητροπολίτης Φθιώτιδος
Δαμασκηνός Παπαχρίστου. Αποφοίτησε από τη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Υπηρέτησε
ως εφημέριος στην Αθήνα και στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής και ως δάσκαλος στην Κυδωνιά
Ναυπακτίας και σε ελληνικά σχολεία των Η.Π.Α. Από το 1936 εγκαταστάθηκε στη Νέα
Υόρκη ως ιερέας και μέχρι το θάνατό του το 1987 δεν έπαψε να παροτρύνει με τα
πατριωτικά του κηρύγματα τους Έλληνες της Αμερικής να υποστηρίζουν τις πρωτοβουλίες
του για βοήθεια προς τη μητέρα - πατρίδα, ιδιαίτερα κατά τα δύσκολα χρόνια της
Κατοχής και του Εμφυλίου πολέμου. Στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Δορβιτσά, έστειλε
πολλές χιλιάδες δολλάρια για κοινωφελή έργα. Το 1963, με υπόδειξη του Εθνικού
Ιδρύματος, ο βασιλιάς Παύλος του απένειμε το Βασιλικό Εύσημο και η Ναυπακτιακή
Αδελφότητα της Νέας Υόρκης τον ανακήρυξε επίτιμο μέλος της.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ (Βουνό) ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Χωριό) ΓΡΕΒΕΝΑ
Ο Γεώργιος γεννήθηκε στο Τσούρχλι (σήμ. Αγιος Γεώργιος) Γρεβενών το 1808 από γονείς Ελληνες Χριστιανούς, από τους οποίους, σε μικρή ηλικία, έμεινε ορφανός. Σε ηλικία 12 ετών, εντυπωσίασε με την ευγένεια και τη γενικότερη συμπεριφορά του Τουρκαλβανούς που περνούσαν από εκεί, οι οποίοι ζήτησαν να τον πάρουν μαζί τους στα Γιάννενα, όπως και έγινε.
Ο Γεώργιος προσλήφθηκε ως ιπποκόμος, ενός Τούρκου αξιωματικού, που ονομαζόταν
Αμπτουλάχ, ο οποίος τον μετονόμασε σε Χασάν. Ετσι τον αποκαλούσαν όλοι
και τον λογάριαζαν για Τουρκόπουλο. Μόνο ο Αμπτουλάχ γνώριζε την αλήθεια. Ο Γεώργιος
δέχτηκε το νέο του όνομα, ποτέ όμως δεν αλλαξοπίστησε. Οταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε
Ελληνίδα χριστιανή, γεγονός που προκάλεσε την Τουρκική κοινωνία και τον οδήγησε
στο δικαστήριο. Εκεί ο Αμπτουλάχ διαβεβαίωσε ότι ο Γεώργιος ήταν Ελληνας και αφέθηκε
ελεύθερος. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση όμως αργότερα, γιατί βάφτισε χριστιανικά
το παιδί του και το ονομάτισε Ιωάννη. Στη φυλακή πολλοί Τούρκοι προσπάθησαν να
τον επαναφέρουν στον ισλαμισμό, στον οποίο όμως δεν είχε προσχωρήσει ποτέ του.
Ο Αμπτουλάχ δε βρέθηκε για να το επιβεβαιώσει και οι Τούρκοι προχώρησαν στη βία
και τα μαρτύρια. Τη 17η Ιανουαρίου (ημέρα που τιμάται η μνήμη του) του 1838 και
σε ηλικία μόλις 30 ετών, ο Γεώργιος απαγχονίστηκε στην κεντρική είσοδο του Κάστρου.
Η εκκλησία μας τον ανακήρυξε άγιο και το κράτος έδωσε στο χωριό καταγωγής του,
το όνομά του. Η εικονογραφική απεικόνιση του Γεωργίου ξεχωρίζει, γιατί ο άγιος
παρουσιάζεται με φουστανέλα και τσαρούχια (τσάμικα), ενδυμασία των ανδρών εκείνης
της εποχής. Αναγράφεται ως Αγιος Γεώργιος ο «εξ Ιωαννίνων». Τα οστά του έχουν
μεταφερθεί από τα Ιωάννινα στον τόπο καταγωγής του.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από τουριστικό
φυλλάδιο (1998) της Νομαρχίας
Γρεβενών.
ΑΓΙΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Στα ταραγμένα χρόνια της Εικονομαχίας, ο Όσιος Ευστράτιος ο Θαυματουργός,
διωκόμενος κατά πάσα πιθανότητα και μην αντέχοντας άλλο τη ναυτία, διέκοψε το
ταξίδι του και αποβιβάστηκε στο νησί. Μοναδικοί κάτοικοί του ένας βοσκός και ο
γιος του. Βρήκε καταφύγιο σε μια σπηλιά που και σήμερα ονομάζεται "Τ’
Αη-Στρατιού". Η πρόσβαση στο εσωτερικό της είναι δύσκολη αν όχι αδύνατη μετά
από τους σεισμούς του ’68.
Δεν είναι βέβαιο ότι ο ´Αγιος έμεινε στο νησί ως το τέλος της
ζωής του. Βέβαιο είναι όμως ότι οι ντόπιοι του απέδιδαν έναν παλιό τάφο που βρισκόταν
στο νησί, του οποίου η ταφόπλακα ήταν εντοιχισμένη μέχρι τις αρχές του αιώνα μας
στον ομώνυμο ναό. Λέγεται πάντως ότι η Κάρα του Αγίου φυλάσσεται σήμερα στη Μονή
της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου
Όρους.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Μάιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
της Νομαρχίας Λέσβου
& Επαρχείου Λήμνου.
ΑΓΡΙΝΙΟ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Μαρτύρησαν στην Πόλη του Αγρινίου στις 2 Νοεμβρίου το 1786 μ.Χ. την ημέρα αυτή η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη τους.
ΑΖΟΚΕΡΑΜΟΣ (Οικισμός) ΙΤΑΝΟΣ
Ο όσιος Ιωσήφ γεννήθηκε στο χωριό των Κεράμων της επαρχίας Σητείας
της Κρήτης. Κείρεται μοναχός
στην Ιερά Μονή Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου στον Χάνδακα
(σημερινό Ηράκλειο). Χειροτονήθηκε Διάκονος και κατόπιν Ιερεύς και στη συνέχεια
χρημάτισε και Ηγούμενος τής παραπάνω Μονής. Ολόκληρη η ζωή του υπήρξε προσφορά
στο Θεό και τον άνθρωπο, γενόμενος δοχείο της Χάριτος του Θεού. Κοιμήθηκε οσιακά
στις 22 Ιανουαρίου του 1511 και ενταφιάσθηκε στο μοναστήρι του. Στις 29 Αυγούστου
1669 μετεκομίσθη το Ιερό Λείψανο του Οσίου από τον ιερέα Αντώνιο Αρμάκη στη Ζάκυνθο
εξαιτίας της επιδρομής τον Τούρκων στη Μεγαλόνησο. Αρχικά τοποθετήθηκε στην Ι.
Μονή Αγ. Ιωάννου του Μαντινειού. Το 1915 μεταφέρθηκε οριστικά στον Ι. Ναό του
Παντοκράτορος Γαϊτανίου Ζακύνθου.
ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ (Νομός) ΕΛΛΑΔΑ
Κάθε φορά, που επιχειρεί κάποιος, να σκιαγραφήσει μορφές Αγίων, ακόμα
και αν είναι σοφός, νοιώθει να συνθλίβεται υπό το βάρος ενός ανυπέρβλητου μεγαλείου,
στέκεται εκστατικός μπροστά στα μεγάλα πνεύματα των Αγίων, στους «φάρους» αυτούς
της αλήθειας που οι αιώνες δεν στάθηκαν ικανοί να σβήσουν την ακτινοβολία Τους.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας κάθε ημέρα του χρόνου τιμά τη μνήμη ενός ή
περισσοτέρων Αγίων και δεν ξεχωρίζει, φυσικά, τους Αγίους σε μικρούς ή μεγάλους
γιατί όλοι Τους δίδαξαν το λόγο του Θεού, γιατί όλοι Τους μαρτύρησαν για το έργο
που επιτελούσαν. Όλη η Ελληνική γη, είναι ποτισμένη με το αίμα μαρτύρων και νεομαρτύρων
που στους χρόνους της Τουρκοκρατίας θυσίασαν τη ζωή τους για του Χριστού την Πίστη
την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία.
Η Αιτωλοακαρνανία είναι μια περιοχή της Ελλάδας
αγιασμένη και ποτισμένη με το αίμα των Αγίων της.
Από τον 2ο μ.Χ. αιώνα και στο πέρασμα των χρόνων η Αιτωλοακαρνανία
ανέδειξε μεγάλες και ηρωικές μορφές Μαρτύρων - Αγίων. Παραθέτουμε στη συνέχεια
όλους τους Αγίους της Αιτωλοακαρνανίας:
Ο ´Αγιος Ιερομάρτυρας Βλάσιος από τα Σκλάβαινα,
μαρτύρησε το 1006μ.Χ. και η τοπική εκκλησία μας τιμά την μνήμη του στις 11 Φεβρουαρίου.
Στο σημείο που βρέθηκε ο τάφος με τα τίμια λείψανα του Αγίου κτίστηκε στα Σκλάβαινα
Ιερός Ναός.
Οι ´Αγιοι Νεομάρτυρες Θεόδωρος, Λάμπρος και ανώνυμος,
μαρτύρησαν στην Πόλη του Αγρινίου
στις 2 Νοεμβρίου το 1786 μ.Χ. την ημέρα αυτή η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη τους.
Ο ´Αγιος Θεωνάς, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης
μαθητής του Αγίου Ιακώβου του νεομάρτυρος, ασκητής στην Ιερά
Μονή Τιμίου Προδρόμου Αναλήψεως - Τριχωνίδας.
Η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου τις 4 Απριλίου.
Ο ´Αγιος Ανδρέας ο Ερημίτης, έζησε τον 12 αιώνα
μ.Χ. Έζησε ζωή ασκητική στην κορυφή του όρους Κανάλα της επαρχίας
Βάλτου πάνω από το χωριό Χαλκιόπουλοι,
μέσα σε ένα σπήλαιο με 200μ. βάθος και 12μ. πλάτος. Η άσκηση του είναι σκληρή,
προξενεί κατάπληξη στους ανθρώπους. Όταν εκοιμήθει ο ´Αγιος, η βασίλισσα
της ´Αρτας, η μετέπειτα
Αγία Θεοδώρα έβλεπε από την ´Αρτα
ένα φως υπέρκοσμο να κατεβαίνει στο όρος της Κανάλας. Με την συνοδεία της πήγε
εκεί βρήκε το λείψανο του Αγίου και το ενταφίασε μέσα στο σπήλαιο. Μπροστά από
τον τάφο έκτισε Ιερό Ναό όπου σήμερα τελείται η Θεία Λειτουργία. Η εκκλησία μας
τιμά την μνήμη του Αγίου στις 15 Μαΐου.
Ο ´Αγιος Βάρβαρος ο Μυροβλίτης, γεννήθηκε το
800 μ.Χ, καταγόταν από την Πεντάπολη της Αιγύπτου,
ήταν αιχμάλωτος των πειρατών και μετά από κάποιο ναυάγιο βρέθηκε στον Τρύφο
Ξηρομέρου όπου κατέφυγε σε σπήλαιο. Έζησε αλυσοδεμένος όλη του τη ζωή στερούμενος
των πάντων, σερνόμενος στο χώμα 18 ολόκληρα χρόνια. Κάποιοι κυνηγοί από τη Λευκάδα
αφού δεν γνώριζαν την ύπαρξη του Αγίου άθελά τους τον σκότωσαν διότι τον πέρασαν
για κάποιο ζώο. Όταν ο θάνατος του Αγίου έγινε γνωστός στα γύρω μοναστήρια μοναχοί
πήγαν εκεί, ετοίμασαν το λείψανο και με τιμές το ενταφίασαν. Από τον τάφο του
Αγίου ανέβλυσε μύρο εξ ου και μυροβλύτης. Τα Ιερά του λείψανα έμειναν στον Τρύφο
700 χρόνια και έπειτα μετεφέρθησαν στην Ιταλία.
Στον Τρύφο σαν ανάμνηση παρέμεινε
η μαρτυρική αλυσίδα. Η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του στις 23 Ιουνίου.
Ο ´Αγιος Ευγένιος ο Αιτωλός, γεννήθηκε στα
τέλη του 16 αιώνα στο Μέγα Δένδρο Αποκόρου και πέθανε το 1682 μ.Χ. στα Βραγγιανά
των Αγράφων. Τα πρώτα γράμματα
έμαθε στην Ιερά Μονή
Βλοχού και συνέχισε τη μόρφωσή του στη Μονή της Θεοτόκου του Τροβάτου των
Αγράφων.
Το 1616 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκονος στην Ιερά
Μονή Τατάρνας. Θεολογία και Ελληνικά γράμματα ο Ευγένιος σπούδασε στο ´Αγιο
Όρος. Από το ´Αγιο
Όρος πήγε στην Αλεξάνδρεια
όπου ο πατριάρχης Κύριλλος το 1619 μ.Χ. τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Αφού επισκέφθηκε
το όρος Σινά, έπειτα πήγε στα Ιεροσόλυμα
και παρέμεινε ως εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Κωνσταντίνου έως το 1622 μ.Χ., στη συνέχεια
επανήλθε για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Σχολή Τρικάλων,
στην Κεφαλονιά, κοντά στον
Παΐσιο Μεταξά. Υπέρμαχος της Ορθοδοξία διώχθηκε και καθαιρέθηκε από τον Κύριλλο
Κονταρή. Δίδαξε στην ´Αρτα,
στο Αιτωλικό, στο Μεσολόγγι,
στο Καρπενήσι, στα Βραγγιανά.
Στο Καρπενήσι
ανήγειρε τον Ι.Ν. της Αγίας Τριάδος και ίδρυσε τη Σχολή Ανωτέρων Γραμμάτων, όπου
και δίδαξε πολλά χρόνια. Θεωρείται μεγάλος πνευματικός ηγέτης του υπόδουλου λαού.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο
ανακήρυξε το 1982 τον Ευγένιο Όσιο και η μνήμη του εορτάζεται στις 5 Αυγούστου.
Ο ´Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, γεννήθηκε στο χωριό
Μέγα Δένδρο Τριχωνίδας
το 1714 μ.Χ. Τα πρώτα γράμματα έμαθε στην Μονή
της Αγίας Παρασκευής Μάνδρας.
Μαθήτευσε στα Βραγγιανά των
Αγράφων κοντά στον διδάσκαλο
Ανανία Δερβισάνο. Στο ´Αγιο
Όρος γίνεται Ιερομόναχος στην Ιερά
Μονή Φιλοθέου.
Σε ηλικία 45 ετών αρχίζει το τεράστιο κηρυκτικό και εθνεγερτικό του
έργο. Περιοδεύει όλη την Ελλάδα
και κηρύττει την Ορθόδοξη Πίστη. Χτίζει Ελληνικά Σχολεία γίνεται προάγγελος της
Επαναστάσεως, ο λαός τον τιμά σαν ´Αγιο, γίνεται ο προφήτης του γένους.
Σε ηλικία 65 ετών καταδίδεται από τους Εβραίους στους Τούρκους και υφίσταται μαρτυρικό
θάνατο δι’ απαγχονισμού στις 24 Αυγούστου 1779 μ.Χ. ημέρα Σάββατο. Το έργο
του ανεπανάληπτο. Οι ιστορικοί λένε ότι αν δεν υπήρχε αυτή η Μορφή, είναι αμφίβολο
αν θα εγένετο η Ελληνική Επανάσταση. Ο ´Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είναι ένας
λαοφιλής ´Αγιος και απ’ άκρου εις άκρου της Πατρίδας μας τιμάται η μνήμη του με
περισσή ευλάβεια στις 24 Αυγούστου.
Ο ´Αγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυρας, γεννήθηκε το
1790 μ.Χ. στην Κόνιτσα της
Ηπείρου από γονείς Μωαμεθανούς.
Ο πατέρας του Χασάν ήταν Δερβίσης (μουσουλμάνος) Ιερωμένος. Σε ηλικία 20 ετών
ήλθε στα Ιωάννινα και έγινε
κι αυτός Δερβίσης. Στη συνέχεια κατεβαίνει στην Αιτωλία και ζει στο Αγρίνιο.
Βαπτίζεται Χριστιανός και νυμφεύεται. Για να μην δίνει στόχο εγκαθίσταται στις
Φυτείες Ξηρομέρου, κάποια
στιγμή συλλαμβάνεται και καλείται να αρνηθεί το Χριστό, ο ´Αγιος αρνείται
και δηλώνει ότι θα πεθάνει Χριστιανός. Υφίσταται φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος
κάτω από τον Πλάτανο που είναι κοντά στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου αποκεφαλίζεται
στις 23 Σεπτεμβρίου 1814 μ.Χ. σε ηλικία 23 ετών. Τα λείψανα του Αγίου, οι Χριστιανοί
τα μετέφεραν κρυφά στην Ιερά Μονή
Προυσιωτίσσης και τα τοποθέτησαν σε κρύπτη, πάνω από το παρεκκλήσιο. Τα Ιερά
Λείψανα του Αγίου Ιωάννη του Βραχωρίτου απεκαλύφθησαν και ετέθησαν σε προσκύνηση
πριν από λίγα χρόνια. Η μνήμη του εορτάζεται στις 23 Σεπτεμβρίου.
Οι ´Αγιοι αυτάδελφοι Συμεών και Θεόδωρος, οι
κτήτορες της Μονής του Μεγάλου
Σπηλαίου έζησαν τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Κήρυξαν σε ολόκληρη την Αιτωλοακαρνανία
του Λόγο του Θεού. Η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη τους στις 18 Οκτωβρίου.
Ο Όσιος Ιάκωβος ο Νεομάρτυς, γεννήθηκε στην Καστοριά
και ασκήτευσε σαν μοναχός στο ´Αγιο Όρος. Αργότερα ασκήτευσε σε απόκρημνο
σπήλαιο κοντά στην Ιστορική Μονή
Τιμίου Προδρόμου στην Ανάληψη
Τριχωνίδας. Η φήμη του Αγίου
έφτασε σε όλη την περιοχή και κατά χιλιάδες έρχονται να εξομολογηθούν και να πάρουν
την ευχή του. Καταδόθηκε στους Τούρκους ως επαναστάτης, όπου τον συνέλαβαν μαζί
με δύο συνασκητές του, τον Ιάκωβο και τον Διονύσιο, το 1520 μ.Χ. και τους οδήγησαν
στην Ανδριανούπολη του Έβρου
όπου και μαρτύρησαν. Η εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Αγίου την 1η Νοεμβρίου.
Ο Όσιος Δαβίδ ο υποτακτικός του Μητροπολίτη Ναυπάκτου
και ´Αρτης Ακακίου.
Έζησε αρκετό διάστημα στη Ναύπακτο
και αργότερα διετέλεσε Ηγούμενος της Μονής
Βαρνάκοβας στα μέσα του 16ου μ.Χ. αιώνα. Η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του
την 1η Νοεμβρίου.
Σήμερα που κυριαρχεί η ισοπέδωση των πάντων, η υποτίμηση των αξιών,
επιβάλλεται να μελετήσουμε, ως σύγχρονοι νεοέλληνες, τους Μεγάλους Αυτούς παιδαγωγούς
και μάρτυρες της Ορθοδοξίας προκειμένου να προσφέρουμε τόσο στους εαυτούς μας
όσο και στα παιδιά μας άξια πρότυπα αρετής. Τα παιδιά μας θέλουν να διδαχθούν
σωστά αυτούς που υπηρέτησαν Χριστιανικές ιδέες, αγωνίστηκαν, μαρτύρησαν, βασανίστηκαν
για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία.
Κείμενο: Χρήστου Γερ. Σιάσου - Καθηγητή
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Νομαρχίας Αιτωλοακαρνανίας
ΑΝΑΛΗΨΗ (Χωριό) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης μαθητής του Αγίου Ιακώβου του νεομάρτυρος, ασκητής στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Αναλήψεως - Τριχωνίδας. Η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου τις 4 Απριλίου.
ΑΝΩ ΤΡΙΚΑΛΑ (Χωριό) ΤΡΙΚΑΛΑ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
1508 - 1579
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα, προστάτης άγιος της Κεφαλλονιάς.
ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ (Επαρχία) ΧΑΝΙΑ
Γεννήθηκε στα τέλη του 16 αιώνα στο Μέγα Δένδρο Αποκόρου και πέθανε το 1682μ.Χ. στα Βραγγιανά των Αγράφων. Τα πρώτα γράμματα έμαθε στην Ιερά Μονή Βλοχού και συνέχισε τη μόρφωσή του στη Μονή της Θεοτόκου του Τροβάτου των Αγράφων.
Το 1616μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκονος στην Ιερά Μονή Τατάρνας. Θεολογία και Ελληνικά γράμματα ο Ευγένιος σπούδασε στο Άγιο Όρος. Από το Άγιο Όρος πήγε στην Αλεξάνδρεια όπου ο πατριάρχης Κύριλλος το 1619μ.Χ. τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Αφού επισκέφθηκε το όρος Σινά, έπειτα πήγε στα Ιεροσόλυμα και παρέμεινε ως εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Κωνσταντίνου έως το 1622μ.Χ., στη συνέχεια επανήλθε για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Σχολή Τρικάλων, στην Κεφαλονιά, κοντά στον Παΐσιο Μεταξά. Υπέρμαχος της Ορθοδοξία διώχθηκε και καθαιρέθηκε από τον Κύριλλο Κονταρή. Δίδαξε στην Άρτα, στο Αιτωλικό, στο Μεσολόγγι, στο Καρπενήσι, στα Βραγγιανά.
Στο Καρπενήσι ανήγειρε τον Ι.Ν. της Αγίας Τριάδος και ίδρυσε τη Σχολή Ανωτέρων Γραμμάτων, όπου και δίδαξε πολλά χρόνια. Θεωρείται μεγάλος πνευματικός ηγέτης του υπόδουλου λαού. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανακήρυξε το 1982 τον Ευγένιο Όσιο και η μνήμη του εορτάζεται στις 5 Αυγούστου.
ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ (Αρχαία πόλη) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
d. unknown, feastday(Catholic): June 17.
ΓΟΡΤΥΣ (Αρχαία πόλη) ΗΡΑΚΛΕΙΟ
According to tradition and the information of the New Testament (
2 Corinthians , Galatians, 2 Timothy , Titus, and other Epistles of St Paul),
the venerable bishop Titus was of Greek origin. His parents were nobles from Crete.
Soon Titus became the disciple and follower of the Apostle of Nations. He followed
Paul in his ecumenical and missionary journeys. As a matter of fact Apostle Paul
took Titus to Jerusalem to attend the proceedings of the Apostolic Synod. Titus
gained invaluable experience from this Synod. Soon afterwards, around 55-56 AD,
while Paul was preaching at Ephesus, Titus was sent to Corinth to assist the local
church with matters of utmost importance. Having fulfilled his task, he left for
Philippi where he met his master. Titus gave a full account to Paul of his journey
to Corinth. In the fall of the same year, Titus was dispatched to Corinth once
more to conclude his teaching. Apostle Paul was very proud of his pupil. In Corinthians
B' Paul refers to Titus as "partner" and "fellow helper" to his missionary work.
Titus proved one of the best disciples and partners to Paul. The Apostle
entrusted him with the organisation of the Cretan Church and appointed him bishop.
Titus was installed (took office) in Crete between 62-64 AD, i.e. following the
release of Paul from Rome, where he had been brought to stand trial as reactionist.
Although the Gospel had already been delivered to Crete by Cretan missionaries,
yet certain schism matters needed immediate attention. In addition, the organisation
of the Church was deficient. Christian communities suffered internal conflicts
on account of false teaching. Thus, the task of Titus was very delicate and difficult.
In spite of this Titus managed to resolve the conflict and restore peace among
the contending parties. As an instrument of divine justice, Titus distinguished
himself as a paragon of piety and an eradicator of impiety. The influence of St.
Titus was such that a great many heretics and idolaters revoked their heresies
or abandoned their idols to become followers of the Cretan Saint. According to
legend, St. Titus, the agent of Paul, died at Gortyna of Crete at the age of 94,
after many years of service to God. During the fourth century the Church declared
Titus saint and since then his memory is celebrated on August 25. In addition,
he was recognised as patron of Crete.
During the 6th century a wooden roofed basilica was built in his name
at the place were his holy relics had been deposited. However, when Crete was
conquered by the Saracens (Arabs) in 824 AD, the basilica was demolished and since
then it remains in ruins. The saint's skull was salvaged by devout Christians.
Following the recovery of Crete by the Byzantine general Nicephoros Phokas in
961 AD., a stately Metropolitan church was erected in the town of Heraklion (Chandax)
where all holy relics were kept. When the town of Heraklion fell to the Turks
in 1669, the saint's skull was transported to Venice and deposited in the Basilica
of St. Mark. The skull of the saint was returned to Crete following a series of
negotiations with the representatives of the western church which lasted from
1957 to 19G6. On the morning of May 15, 1966 hundreds of devout Christians gathered
at the port of Heraklion to honour the arrival of the holy relics. It was an extraordinary
experience for all Christians. The Church celebrated the event with a stately
joint liturgy at the Cathedral. The memorable Archbishop of Crete, Eugenios, eulogised
the saint's skull as "to dokimwvtero upevr crusivon kai timiwvteron livqwn polutelwvn
qhsaurwvn". Since then the relics have been a blessing for the Church of Crete.
In conclusion, Apostle Titus invites us all to become the disciples
of true teachers and with the grace of God turn fervent missionaries in our land.
In this day and age thrive heresies and false religions. Their teachings have
a charming effect on Cretans, particularly on the young. We only need assimilate
the teachings of Apostle Titus and follow his example in order to avert the danger
of falsehood.
The text is cited November 2003 from the follow URL of The Greek Orthodox
Archdiocese of Australia
660 - 740
Theologian, homilist, hymnographer, b. at Damascus
about the middle of the seventh century; d. 4 July, 740 (or 720), on which day
his feast is celebrated in the Greek Church.
At the age of fifteen he repaired to Jerusalem,
entered a monastery, was enrolled amongst the clerics of Theodore, Bishop of Jerusalem,
rose to some distinction, and was finally sent by Theodore in 685 to felicitate
the Emperor, Constantine Pogonatus, on the holding of the Sixth General Council.
His embassy fulfilled, he remained at Constantinople,
received deaconship, again distinguished himself, and was finally appointed to
the metropolitan see of Gortyna, in Crete.
As a preacher, his twenty-two published and twenty-one unpublished
discourses, replete with doctrine, history, unction, Scriptural quotation, poetic
imagination, dignified and harmonious phraseology, and rhetorically divided in
clear and precise fashion, justify his assignment to the front rank of ecclesiastical
orators of the Byzantine epoch. He is principally interesting to us, however,
as for the reason that he is credited with the invention (or at least the introduction
into Greek liturgical services) of the canon, a new form of hymnody of which we
have no intimation before his time. His “Greek Canon”, whose immense
length of 250 strophes has passed into a proverb with the Greeks, has been criticized
for its length, its subtilties, its forced comparisons, it still receives the
tribute of recitation entire on the Thursday of the fifth week of Lent, and the
four parts into which it is divided are also severally assigned to the first four
days of the first week. His hymnographic labours were indeed immense, if we may
credit absolutely all the attributions made to him.
H.T. Henry, ed.
Transcribed by: Mark A. Banach
This extract is cited June 2003 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
St. Cyril led an ascetic life by the end of the third and beginning of the fourth century AD. As Archbishop of Crete, he administered the Church for 25 years. During the Diocletian and Maximian persecutions he suffered torture and was finally executed by sword. Our Church celebrates his memory on July 14 each year.
Bishop of Gortyna, Crete (c 180). Little is known about him except for his authorship of a now lost treatise against the Gnostics.
Feastday 11 April
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ (Χωριό) ΑΡΚΑΔΙΑ
1746 - 1821
Ο Εθνομάρτυρας της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Πατριάρχης Γρηγόριος
ο Ε', ονομαζόταν Γεώργιος Αγγελόπουλος και γεννήθηκε στη Δημητσάνα γύρω στα 1750.
Για τα παιδικά χρόνια του Γρηγορίου, η ιστορική έρευνα δεν έχει κάνει
σπουδαίες αποκαλύψεις. Οι βιογράφοι του συμφωνούν ότι αναχώρησε για την Αθήνα
λίγο πριν τη γνωστή εισβολή των Ορλώφ στην Πελοπόννησο (1770), ενώ δύο χρόνια
αργότερα πήγε στη Σμύρνη όπου και άρχισε τη φοίτησή του στην εκεί Ευαγγελική Σχολή.
Γύρω στο 1772 μετέβη στην Πάτμο για ευρύτερες σπουδές (πιθανόν και στη Χίο), και
το 1775 επέστρεψε στη Σμύρνη μοναχός. Εκεί, σταδιακά μέχρι και το 1776 μετοίκησαν
και όλα τα μέλη της οικογένειάς του.
Στη Σμύρνη χειροτονήθηκε διάκονος από τον Πελοποννήσιο μητροπολίτη
Σμύρνης Προκόπιο, ο οποίος τον αγαπούσε και τον στήριζε έμπρακτα. Λίγο αργότερα
ο Γρηγόριος έγινε αρχιδιάκονος και πρωτοσύγκελος του Προκοπίου τον οποίο και υπηρέτησε
για δέκα χρόνια (1775-1785). Τον Ιούνιο του 1785, ο πνευματικός πατέρας του Γρηγορίου,
Προκόπιος, εκλέχθηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και από τότε άρχισε η ανάδειξη
του Γρηγορίου στις ανώτερες θέσεις της ιεραρχίας. Με επιλογή του Προκοπίου αλλά
και με απαίτηση των Σμυρναίων, ο Προκόπιος επέβαλε ως διάδοχό του τον Γρηγόριο
και έτσι εκλέχθηκε μητροπολίτης Σμύρνης. Στη δεκατριάχρονη ποιμαντορία του ως
μητροπολίτης Σμύρνης, ο Γρηγόριος επιτέλεσε μεγάλο και σπουδαίο ποιμαντορικό έργο,
ενώ παράλληλα φρόντισε και για τη δημιουργία αρκετών ναών στην περιοχή του, μεταξύ
των οποίων συγκαταλέγονται και οι μεγαλοπρεπείς ναοί του Αγίου Γεωργίου και της
Αγίας Φωτεινής στην πόλη της Σμύρνης.
Στον Πατριαρχικό θρόνο ο Γρηγόριος ανέβηκε τρεις φορές: α). Από 19-4-1797
έως 18-12-1798, β). Από 23-9-1806 έως 10-9-1808 και γ). Από 14-12-1818 έως 10-4-1821.
Την είδηση της πρώτης εκλογής του στον πατριαρχικό θρόνο, ο Γρηγόριος την πληροφορήθηκε
καθόσον βρισκόταν σε περιοδεία στην επαρχία του, ενώ ο λόγος της απομακρύνσεώς
του από αυτόν, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν πολιτεύτηκε σύμφωνα με την αρέσκεια
της Τουρκικής Κυβέρνησης. Αποχωρήσας ο Γρηγόριος από την Σμύρνη, μετέβη στη Δράμα
και ύστερα από λίγο καιρό εγκαταστάθηκε στο Αγιο Ορος. Η εκλογή του για τη δεύτερη
πατριαρχία του, έγινε μετά την παραίτηση λόγω γήρατος του προκατόχου του αλλά
και αυτή είχε άδοξο τέλος. Ύστερα από δύο χρόνια ο Γρηγόριος αποπέμφθηκε και πάλι
από τον πατριαρχικό θρόνο και εξορίστηκε στο Αγιο Ορος, όπου και παρέμεινε για
μια δεκαετία. Η Τρίτη εκλογή του στον πατριαρχικό θρόνο που έγινε μετά την παραίτηση
του προκατόχου του, επισφραγίστηκε με πλήθος κολακευτικών εκφράσεων που διασώθηκαν
σε συνοδικό γράμμα.
Με την έκρηξη της επανάστασης του 1821, ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε'
θεωρήθηκε ύποπτος συμμετοχής στον απελευθερωτικό αγώνα και παύτηκε από τα καθήκοντά
του. Ο επόμενος στόχος των Τούρκων ήταν η καταστολή της επανάστασης με την μέθοδο
της τρομοκρατίας και των ομαδικών σφαγών και όταν το φαινόμενο της εθνικής εξέγερσης
πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, επιλέχθηκε να πληγεί ο θρησκευτικός ηγέτης του έθνους.
Ετσι, στις 10 Απριλίου 1821, ανήμερα το Πάσχα, ο Γρηγόριος σύρθηκε
στην αγχόνη που στήθηκε μπροστά στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου όπου και βρήκε
μαρτυρικό θάνατο. Οι ιστορικές μαρτυρίες αναφέρουν ότι, ενώ τα γεγονότα εξελίσσονταν
ραγδαία, οι σφαγές εντείνονταν, οι συλλήψεις αρχιερέων συνεχίζονταν και θρήνος
και οδυρμός επικρατούσε στο Πατριαρχείο, στην έκκληση που του έγινε από τους συγκεντρωμένους
αρχιερείς στο να φύγει και να σωθεί, αφού η τύχη του είχε πλέον διαγραφεί, εκείνος
αρνήθηκε επίμονα λέγοντας: "Ο ποιμήν ο καλός όταν θεωρεί τον λύκον ερχόμενον ουκ
αφίησι τα πρόβατα μόνα, αλλά δίδει την ψυχήν αυτού υπέρ τούτων".
Τρεις μέρες μετά, το άψυχο σώμα του πατριάρχη περιφερόταν από τους
Εβραίους στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και στο τέλος ρίχτηκε στη θάλασσα.
Ενας συνεσταλμένος έλληνας, ο Νικόλαος Σκλάβος, πλοίαρχος του μοναδικού στο λιμάνι
ελληνικού πλοίου με Ρωσική σημαία, παρέλαβε το σώμα του Γρηγορίου και το μετέφερε
στην Οδησσό όπου και ετάφη με τιμές στις 19 Ιουνίου 1821.
Η εκτίμηση των Τούρκων ότι ο απαγχονισμός του θρησκευτικού ηγέτη των
Ελλήνων θα σκορπούσε τη φρίκη και θα παρέλυε τα νεύρα των επαναστατών, επέφερε
το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Η αυτοθυσία του Πατριάρχη υψώθηκε σαν λάβαρο στην
κορυφή της Εθνικής συνείδησης και ο Γρηγόριος χαρακτηρίστηκε ως ο μεγαλύτερος
ήρωας του μεγάλου αγώνα για την ελευθερία του γένους. Ο μαρτυρικός θάνατός του
προκάλεσε έκρηξη οργής και εθνικού θυμού και όπλισε με δυναμισμό την αγωνιστική
διάθεση των Ελλήνων, συναισθήματα που κυριάρχησαν μέχρι την κορύφωση του αγώνα
και την τελική κατάκτηση της ελευθερίας.
Πενήντα χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 1871, μετέβη επιτροπή στην
Οδησσό για τη μεταφορά του λειψάνου του στην Αθήνα. Το λείψανό του τοποθετήθηκε
σε μαρμάρινη λάρνακα που από τότε βρίσκεται μέσα στον μητροπολιτικό ναό της Αθήνας.
Τον επόμενο χρόνο, το 1872, στήθηκαν οι δύο πρώτοι ανδριάντες προς
τιμή του Γρηγορίου. Ο ένας κατασκευάστηκε με δαπάνη του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου
Αβέρωφ και τοποθετήθηκε στα προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ ο άλλος κατασκευάστηκε
με δαπάνη του δημάρχου Οδησσού Γρηγορίου Μαρασλή και τοποθετήθηκε στο προαύλιο
του μητροπολιτικού ναού της Αγίας Κυριακής, της γενέτειράς του Δημητσάνας. Στην
τελετή αποκαλυπτηρίων του ανδριάντα των Αθηνών, που έγινε με κάθε επισημότητα
στις 25 Μαρτίου 1872, ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824-1879) απάγγειλε το
ποίημά του "Στον Ανδριάντα του Γρηγορίου του Ε΄" που είχε γράψει ειδικά για την
περίσταση.
Με τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τον μαρτυρικό θάνατό του, το 1921, ο Γρηγόριος ανακηρύχθηκε Άγιος της Εκκλησίας μας και από τότε η μνήμη του τιμάται στις 10 Απριλίου.
Το ενδιαφέρον του Γρηγορίου για τη γενέτειρά του Δημητσάνα, καταγράφηκε μέσα από
τις προσφορές του για την Σχολή της πατρίδας του. Στο Εκκλησιαστικό Μουσείο της
Δημητσάνας σώζεται εικόνα του Αγίου Γεωργίου που είναι έργο Αγιορείτικης τέχνης
του 1808, αφιέρωμα του Γρηγορίου στον Αγιο Γεώργιο της Πλάτσας με την επιγραφή:
"ΔΕΗΣΙΣ ΤΩΝ ΔΟΥΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ 1808".
Επίσης, στο Μουσείο της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος σώζονται
διάφορα προσωπικά του αντικείμενα όπως είναι η ζώνη του, η αρχιερατική ράβδος
του κ.α.
Κείμενο: Γεώργιος Παν. Θεοχάρης.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Δημητσάνης
1410 - 1492
ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
Το 1805 η πόλη καθαγιάζεται από το μαρτύριο του νεομάρτυρα Παρθενίου.
Ενώ μέχρι του 1804 η εβδομαδιαία αγορά εγίνετο το Σάββατον, κατόπιν
εισηγήσεων παρά τω εκπροσώπω της Κυβερνήσεως, όλων των αλλοθρήσκων, μετετέθη αυτή
εν ημέρα Κυριακή. Πάντες οι Έλληνες απέσχον της αγοράς εις ένδειξιν διαμαρτυρίας.
Επειδή δε ο ασκητεύων εν τη πλησίον του Διδυμοτείχου ευρισκομένη Μονή της Ζωοδόχου
Πηγής, ιεροδιάκονος Παρθένιος εντέδρασε σθεναρώς κατά της αδίκου και υποβολιμιαίας
ταύτης αποφάσεως του κυβερνήτου, δι' ομιλιών εν τη εκκλησία, αναπτύσσων ότι τούτο
αντίκειται εις τους θρήσκευτικούς ημών κανόνας, παρεδόθη εις τον φανατισθέντα
όχλον και υπέστη μαρτυρικόν θάνατον κατά το 1805. Έκτοτε εχρειάσθησαν αγώνες και
μετά πολλά έτη μετεφέρθη και ωρίσθη ημέρα εβδομαδιαίας αγοράς η Τρίτη, ήτις και
γίνεται μέχρι σήμερον.
(Δ. Μανάκας «ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑΣ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ» "1778-1953",
Θρακικά τομ. 31ος "1959", σελ. 10).
Οι χριστιανοί έλαβαν την κεφαλή του και την έθαψαν δίπλα στο
βυζαντινό ναΰδριο του Αγίου Αθανασίου και το σώμα του έθαψαν στη συνέχεια χωριστά.
(Αθ. Γουρίδη, ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ, Μάϊος 1999, σελ. 52).
Στο Βραβείον (Brevium) υπ' αριθ. (49) ψπδ' Καλλιμάχου συμληρώσεις
εν Εκκλησιαστικώ Φάρω 1913 σελ. 536 «σ. 53» γράφεται «1805 Μαρτίου 5 εμαρτύτησαν
τον Παρθένιον τον ασχητήν εις το Διδότειχον ημέρα κυριακή ευγένοντας από την θείαν
λειτουργίαν τον εχάλασαν και ο θείος αναπαύση αυτόν».
(Ελαφρά διασκευασμένο από τα «Θρακικά», τόμ. 10ος "1938", σελ. 375).
Η επίδραση της κατάστασης για τους χριστιανούς επί σουλτάνου Σελήμ
Α' και οι πρώτες συστηματικές απόπειρες μαζικού εξισλαμισμού ήταν ιδιαίτερα έντονα
στη Θράκη. Κατά το έτος 1520 μαρτύρησαν στο Διδυμότειχο ο Ιάκωβος ο Νέος με τους
μαθητές του Ιάκωβο, διάκονο και Διονύσιο, μοναχό. Ο Ιάκωβος, αγιορείτης μοναχός,
κατά κόσμον Ιωάννης καταγόταν από την περιοχή της Καστοριάς
και είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη στην Αιτωλία, όπου είχε αναπτύξει έντονη θρησκευτική
δράση. Το αποτέλεσμα ήταν να θεωρηθεί ύποπτος από την τουρκική κυβέρνηση, να συλληφθεί
και μαζί με τους δύο μαθητές του να σταλθεί αλυσοδεμένος στο σουλτάνο Σελήμ που
τότε διέμενε στο Διδυμότειχο. Οι ανακρίσεις και οι απάνθρωποι βασανισμοί στους
οποίους οι τρεις κληρικοί υποβλήθηκαν τόσο στο Διδυμότειχο, όσο και στην Αδριανούπολη
έληξαν με τον απαγχονισμό των νεομαρτύρων την 1η Νοεμβρίου του 1520 στο Διδυμότειχο.
Τα λείψανά τους θάφτηκαν από ευσεβείς χριστιανούς στο κοντινό χωριό «Αλβανιτοχώριον»
(πιθανότατα τους σημερινούς Πετράδες).
Αργότερα μεταφέρθηκαν στο μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας (στα
Βασιλικά),
κοντά στη Θεσσαλονίκη.
Ειδικά το λείψανο του Αγίου Ιακώβου τεμαχίστηκε και σκορπίστηκε σε διάφορους λατρευτικούς
χώρους. Μικρό μέρος των αγίων λειψάνων των Νεομαρτύρων φυλάσσονται σήμερα στο
ναό του Αγίου Αθανασίου, στο Διδυμότειχο.(Αθ. Γουρίδη, ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ,
Μάϊος 1999, σελ. 45).
Σχετικό με τους νεομάρτυρες είναι και το παρακάτω απόσπασμα από τα
«Θρακικά», τόμ. 10ος "1938", σελ. 377: Εδώ ίσως πρέπει να αναφερθούν και οι εν
Αδριανουπόλει μαρτυρήσαντες επί Σουλτάν Σελίμ (1512-1520) διδάσκαλος Ιάκωβος και
οι μαθηταί αυτού Διονύσιος Μοναχός και Ιάκωβος διάκονος (Περικ. Γ. Ζερλέντη: Θεσσαλονίκης
Μητροπολίται εν Byzantinische Zeitschrift τομ. 12 (1903) σελ. 131-132 και Δημ.
Λουκοπούλου: Πάτερ Ιάκωβος ο Νέος που ετελείωσε μαρτυρικά στο Διδυμότειχο το 1520
«Θρακικά» τόμ. Α', σ. 329-445) οίτινες από το Μοναστήριον Προδρόμου, κείμενον
παρά τα Δερβενάκια της Αιτωλίας, συλληφθέντες και καθειρχθέντες παρά του μπέη
Τρικκάλων απήχθησαν εις Αδριανούπολιν και Διδυμότειχον όπου και εμαρτύρησαν, τα
δε οστά ανεκομίσαντο εξ Αλβανιτοχωρίου κώμης παρά την Αδριανούπολιν ο Ιεράρχης
Θεσσαλονίκης Θεωνάς και κατέθετο εν τω Ναώ του Μοναστηρίου της Αγίας Αναστασίας.
Στο τέλος του 10ου αιώνα και επί αυτοκρατορίας Βασιλείου Β' του Βουλγαροκτόνου
(976-1025) έζησε και θαυματούργησε στο Διδυμότειχο ο ασκητής άγιος Ιωάννης ο νεώτερος
ο Θράκας: τον εικονίζει, πιθανώς, η μοναδική εκκλησιαστική σφραγίδα που σώζεται
από το Διδυμότειχο και που είναι της εποχής του.
Ντίνου Χριστιανόπουλου «Σύντομη Ιστορία του Διδυμοτείχου», Θεσ/νίκη 1993,
σελ. 13
ΖΑΚΥΝΘΟΣ (Πόλη) ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ
1547 - 17/12/1622
Κατά κόσμον Δραγανίγος Σιγούρος, γιος των αριστοκρατών Μουκίου και
Παυλίνας. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο
το 1547. Το 1568 έγινε Μοναχός στην Ιερά
Μονή των Στροφάδων με το όνομα Δανιήλ. Αφού πέρασε γρήγορα τους βαθμούς της
ιερωσύνης, χειροτονήθηκε το 1577 Αρχιεπίσκοπος Αιγίνης
λαμβάνοντας το όνομα Διονύσιος. Όμως παραιτήθηκε και επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου
έζησε, σαν Ηγούμενος της Ιεράς
Μονής Αναφωνητρίας μέχρι την Κοίμησή του, την 17η Δεκεμβρίου 1622. Είναι γνωστός
ως ο "Αγιος της Συγνώμης", επειδή συγχώρεσε το φονιά του αγαπημένου
του αδελφού. Ετάφη στην Ιερά Μονή
Στροφάδων και κατά την ανακομιδή του βρέθηκε το Σκήνωμά του άφθαρτο και μυροβόλο.
Αναγνωρίσθηκε Αγιος από το Οικουμενικό
Πατριαρχείο το 1703. Στις 24 Αύγούστου του 1717 μετεκομίσθη το Σεπτό Σκήνωμά
του στη Ζάκυνθο για να προστατευθεί
από τους πειρατές. Αρχικά φυλάχτηκε στον Ιερό Ναό του Μετοχίου της Ι. Μονής, στο
προάστιο Καλλιτέρος. Το 1764
εναποτέθηκε οριστικά στην ομώνυμη Ιερά Μονή του, που έχτισαν oί Μοναχοί των Στροφάδων.
Από τότε το Σεπτό Σκήνωμά του αποτελεί μέχρι σήμερα πόλο έλξεως χιλιάδων προσκυνητών
και πηγή συνεχών ιάσεων και θαυμάτων.
1617 - 24/7/1635
Ο Αγ. Θεόφιλος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο
το 1617. Ήταν ναυτικός στο επάγγελμα. Εγκατέλειψε όμως τον καπετάνιο του επειδή
ήταν άνθρωπος άσεβής. Σε ένα ταξίδι τους, στη Χίο,
και στην άρνησή του να δεχθεί την προσφορά ενός Αγαρηνού (Τούρκου) καπετάνιου
να εργαστεί μαζί του συκοφαντεtται στις Τουρκικές αρχές ότι φορούσε τούρκικο σκουφί,
πράξη αυστηρά απαγορευμένη από τούς Τούρκους για τούς Χριστιανούς. Στην πρόταση
των Τούρκων, ή οποία έγινε στην αρχή με κολακείες και κατόπιν με απειλές, να αλλαξοπιστήσει
ο νεαρός Θεόφιλος ήταν ανυποχώρητος μένοντας στην πίστη του αληθινού Θεού. Το
τίμημα όμως της ομολογίας του ήταν να καεί ζωντανός. Φορτωμένος τα ξύλα τής φωτιάς
πού θα τον έκαιε οδηγήθηκε στην κωμόπολη τού Βροντάδου της Χίου,
όπου ή φωτιά έδωσε τέλος στην επίγεια ζωή του σε ηλικία μόλις 18 ετών. Η εκκλησία
τον κατέταξε στον χορό των Νεομαρτύρων. Η Ι. Μνήμη του τελείται στις 24 Ιουλίου,
ημερομηνία όπου και εμαρτύρησε.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
280 - 305
Feastday: October 26
d.c. 304, feastday: October 8 (Catholic). Martyr. He was executed at Thessalonika under Emperor Diocletian, although the account of his martyrdom is considered dubious in its details.
d. 1st century, feastday: August 4
d. fourth century, feastday: November 9
Bishop of Gaza in Palestine, b. at Thessalonica about 347; d. at Gaza, 26 February, 420. After five years in the Egyptian desert of Scete he lived five years in a cave near the Jordan. In spite of his impaired health, he frequently visited the scene of the Resurrection. Here he met the Asiatic Mark, at a later date a deacon of his church and his biographer. To effect the sale of the property still owned by Porphyrius in his native city, Mark set out for Thessalonica and, upon his return, the proceeds were distributed among the monasteries of Egypt and among the necessitous in and around Jerusalem. In 392 Porphyrius was ordained to the priesthood, and the relic of the Holy Cross was intrusted to his care. In 395 he became Bishop of Gaza, a stronghold of paganism, with an insignificant Christian community. The attitude of the pagan population was hostile so that the bishop appealed to the emperor for protection and pleaded repeatedly for the destruction of pagan temples. He finally obtained an imperial rescript ordering the destruction of pagan sanctuaries at Gaza. A Christian church was erected on the site of the temple of Marnas. In 415 Porphyrius attended the Council of Diospolis. The "Vita S. Porphyrii" of Mark the Deacon, formerly known only in a Latin translation, was published in 1874 by M. Haupt in its original Greek text; a new edition was issued in 1895 by the Bonn Philological Society.
N.A. Weber, ed.
Transcribed by: Kenneth M. Caldwell
This text is cited July 2004 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
d. 5th century, feastday: June 26
d. 304, feastday: December 30
d. 250, feastday: May 28
Cardinal and sometime Metropolitan of Kiev
or Moscow, b. at Thessalonica
(Saloniki) towards the end of the fourteenth century; d. at Rome, 27 April, 1463.
He was one of the chief Eastern defenders of reunion at the time of the Council
of Florence. The date of his birth is unknown, nor is his nationality certain.
He has been variously described as a Bulgar and a Greek. In any case all his education
was Greek. He arrived at Constantinople,
became a monk, and was there made hegumenos of the monastery of St. Demetrius.
He had evidently received an unusually complete education: he knew Latin well,
and had considerable fame as a theologian. He was also an accomplished orator;
he seems from the beginning to have been eager for reunion with the West. It was
the time when the Court of Constantinople,
on the eve of its final destruction by the Turks, was considering the chance of
rescue from the Western princes as a result of reuniting with Rome.
In 1434 Isidore was sent to Basle
by Emperor John VIII (1425-48) as part of an embassy to open negotiations with
the Council of Basle. Here
he made a mellifluous speech about the splendour of the Roman Empire at Constantinople.
On his return he continued to take part in all the preparations for reunion among
his own people. In 1437 he was sent by the Byzantine patriarch (Joseph II, 1416-39,
a conspicuous friend of reunion, who died a Catholic at Florence)
to be Metropolitan of Moscow
(or was his title Kiev? He
is constantly called Bishop of Kiev,
though he certainly went to Moscow
and stayed there. They were two separate sees. Kiev was the old metropolis of
Russia. Moscow was made so
about this time). As soon as he arrived he began to arrange a Russian legation
for the council about to be held at Ferrara.
The Russian tsar, Vasili II (1425-62), made difficulties about this, and let him
go eventually only after he had promised to come back with "the rights of
Divine law and the constitution of the holy Church" uninjured. Syropulus
and other Greek writers charge Isidore with perjury because in spite of this he
accepted the union. Isidore set out with a great following on 8 Sept., 1437, travelled
by Riga and Luebeck,
and arrived at Ferrara on
15, August, 1438. On the way he offended his suite by his friendly conduct towards
the Latins. At Ferrara and
at Florence, whither the
council moved in January, 1439, Isidore was one of the six chief speakers on the
Byzantine side. Together with Bessarion he steadfastly worked for the union, and
never swerved afterwards in his acceptance of it.
After the council, the pope (Eugene IV, 1431-47) made him his legate
for all Russia and Lithuania.
On his way back news reached Isidore, at Benevento,
that he had been made Cardinal-Priest of the Title of St. Peter and St. Marcellinus.
This is one of the few cases in which a person not of the Latin Rite has been
made a cardinal. From Budapest
in March, 1440, he published an encyclical calling on all Russian bishops to accept
the union. But when he at last arrived in Moscow
(Easter, 1441), and proclaimed the union in the Kremlin church, he found that
the tsar and most of the bishops and people would have none of it. Then, at the
tsar’s command, six Russian bishops met in a synod, deposed Isidore, and
shut him up in prison. He escaped, fled to Rome,
and was graciously received by the pope in 1443. Nicholas V (1447-55) sent him
as legate to Constantinople
to arrange the reunion there in 1452, and gave him two hundred soldiers to help
the defence of the city. On 12 December of that year he was able to unite three
hundred of the Byzantine clergy in a celebration of the short-lived reunion. He
saw the taking of the city by the Turks on 29 May, 1453, and only escaped the
massacre by dressing up a dead body in his cardinal’s robes. While the Turks
were cutting off its head and parading it through the streets, the real cardinal
was shipped off to Asia Minor
with a number of insignificant prisoners, as a slave. Afterwards he wrote an account
of the horrors of the siege in a letter to Nicholas V (P.G., CLIX, 953). He escaped
from captivity, or bought himself free, and came back to Rome.
Here he was made Bishop of Sabina, presumably adopting the Latin Rite. Pius II
(1458-64) later gave him two titles successively, those of Patriarch of Constantinople
and Archbishop of Cyprus,
neither of which he could convert into real jurisdiction. He died at Rome
on 27 April, 1463.
Adrian Fortescue, ed.
Transcribed by: John Fobian
This text is cited May 2004 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
ΚΑΡΥΤΑΙΝΑ (Χωριό) ΓΟΡΤΥΣ
1664 - 1735
Ο Αγιος Αθαvάσιoς Χριστιαvoυπόλεως είvαι ένας από τoυς vεότερoυς Αγίoυς
της Ορθόδoξης Εκκλησίας μας και έζησε στα τέλη τoυ 17oυ με αρχές τoυ 18oυ αιώvα.
Τα όσα γvωρίζoυμε για τov Αγιo, τα oφείλoυμε στov Στεμvιτσιώτη ιερέα Iωάvvη Α.
Μαρτίvo, εφημέριo και για πoλλά χρόvια καθηγητή τoυ Αρσακείoυ, o oπoίoς τo έτoς
1901 σε ηλικία 62 ετώv, εκλέχτηκε Επίσκoπoς Γόρτυvoς και Μεγαλoπόλεως, αξίωμα
από τo oπoίo παραιτήθηκε λόγω γήρατoς τo έτoς 1918. Ο Iωάvvης Μαρτίvoς, με βάση
τα στoιχεία πoυ κατόρθωσε και συγκέντρωσε για τo βίo τoυ αγίoυ, συvέταξε τo Συvαξάριό
τoυ και στη συvέχεια συvέθεσε και τηv ασματική τoυ ακoλoυθία. Τα στoιχεία πoυ
είχε συγκεvτρώσει για τov άγιo, απoδείχτηκαv πoλύτιμα στoυς vεότερoυς μελετητές,
η έρευvα τωv oπoίωv εμπλoύτισε με vέα στoιχεία τo βίo τoυ αγίoυ, δεv κατόρθωσε
όμως vα πρoσδιoρίσει με ακρίβεια τις χρovoλoγίες γεvvήσεως και θαvάτoυ τoυ καθώς
και τov τόπo γεvvήσεώς τoυ.
Σύμφωvα με τα στoιχεία τωv μελετητώv τoυ, τo βαπτιστικό τoυ όvoμα
ήταv Αvαστάσιoς Κoρφηvός και καταγόταv από τηv Κέρκυρα. Ο πατέρας τoυ κατέχovτας
υψηλή θέση κovτά στov Εvετό Κυβερvήτη τωv Iovίωv vήσωv, αvαγκάστηκε vα μετoικίσει
και vα εγκατασταθεί oικoγεvειακώς στηv Καρίταιvα, ακoλoυθώvτας τov Εvετό αξιωματoύχo
πoυ διoρίστηκε Κυβερvήτης όλης της Πελoπovvήσoυ, πoυ τηv περίoδo εκείvη βρισκόταv
στηv κατoχή και στηv εξoυσία τωv Εvετώv. Από μικρός έτρεφε μεγάλη αγάπη για τη
μόρφωση, τηv oπoία πιθαvώς vα απόχτησε κovτά σε διακεκριμέvoυς δασκάλoυς. Είvαι
επίσης πιθαvό vα φoίτησε και στo γvωστό Φλαγγιvιαvό φρovτιστήριo της Βεvετίας,
γεγovός πoυ δικαιoλoγεί και τηv φιλία πoυ είχε αvαπτύξει με τov ιερέα και δάσκαλo
τoυ σχoλείoυ αυτoύ Iωάvvη Πατoύσα, ή εvδεχoμέvως και σε κάπoια άλλη ακμάζoυσα
Σχoλή της Βεvετίας. Όταv έφτασε σε ηλικία γάμoυ, o πατέρας τoυ τov αρραβώvιασε
χωρίς τη θέλησή τoυ με μια πλoύσια κoπέλα, κόρη γvωστής oικoγέvειας από τηv Πάτρα.
Ο Αθαvάσιoς διακατεχόμεvoς από βαθιά θρησκευτικά συvαισθήματα και απoστρεφόμεvoς
τα κoσμικά, αvαχώρησε κρυφά για τηv Κωvσταvτιvoύπoλη όπoυ και ακoλoύθησε τov μovαχικό
βίo. Αρχικά, εκάρη μovαχός. Μετά από τη σχετική δόκιμη περίoδo, χειρoτovήθηκε
από τov Πατριάρχη διάκovoς και ύστερα από λίγα χρόvια, πρoήχθηκε στo βαθμό τoυ
πρεσβύτερoυ. Αργότερα εκλέχτηκε Μητρoπoλίτης Χριστιαvoυπόλεως. Αξίζει vα αvαφερθεί
ότι, η Μητρόπoλη Χριστιαvoυπόλεως πήρε τo όvoμά της από τo χωριό Χριστιάvoι, πoυ
βρισκόταv στηv καταργημέvη πλέov Επαρχία Τριφυλίας, εvώ τo σημεριvό όvoμα τoυ
χωριoύ είvαι Χριστιαvoύ ή Χριστιαvoύπoλις και βρίσκεται στo σημεριvό Δήμo Φιλιατρώv.
Η πρώτη γραπτή μαρτυρία πoυ σώζεται, μέσα στηv oπoία o άγιoς αvαφέρεται
ως Μητρoπoλίτης, χρovoλoγείται τov Απρίλιo τoυ 1681, εvώ oλόκληρoς o τίτλoς τoυ
αξιώματός τoυ ήταv "Μητρoπoλίτης Χριστιαvoυπόλεως, υπέρτιμoς και έξαρχoς πάσης
Αρκαδίας". Στo αξίωμα αυτό, παρέμειvε μέχρι και τo έτoς 1710. Τo πoιμαvτικό έργo
τoυ σεπτoύ Iεράρχη, ήταv πλoύσιo και μεγάλo. Με τα μέσα πoυ διέθετε, δραστηριoπoιήθηκε
έvτovα για vα ηθικoπoιήσει τηv κoιvωvία, πoυ τότε ζoύσε μέσα σε μια ταραγμέvη
επoχή δoυλείας και εξαθλίωσης, αλλά και για vα αvτιμετωπίσει τη θρησκευτική πρoπαγάvδα
τωv Εvετώv, πoυ επεδίωκαv τηv καθιέρωση τoυ δόγματoς της Ρωμαιoκαθoλικής Εκκλησίας.
Για vα πετύχει τo σκoπό τoυ, έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στηv αvέγερση σχoλείωv στηv
επαρχία τoυ για τηv εκπαίδευση τωv vέωv, εvώ παράλληλα η διδασκαλία και η συvδρoμή
τoυ, στάθηκαv καθoριστικoί παράγovτες πoυ συvέβαλαv στηv αvέγερση αρκετώv vαώv.
Κατά τηv παράδoση, o Αγιoς Αθαvάσιoς διακριvόταv για τηv ευσέβειά
τoυ, για τov εvάρετo βίo τoυ, για τηv πρoσωπική αίγλη και τις αρετές πoυ διέθετε
και για τηv βαθύτατη πρoσήλωση τoυ στη Χριστιαvική πίστη. Η φήμη τωv πvευματικώv
τoυ αρετώv, είχε διαδoθεί πέρα από τα στεvά όρια της επαρχίας τoυ και της Πελoπovvήσoυ,
στo Πατριαρχείo και στη Βεvετία, γεγovός πoυ απoρρέει από επαιvετικές επιστoλές
πoυ είχε λάβει. Σύμφωvα με τηv πλoύσια τoπική παράδoση, όπως τηv περισυvέλεξε
και τηv κατέγραψε o συvαξαριστής τoυ I. Α. Μαρτίvoς, o Αγιoς έχovτας θαυματoυργά
χαρίσματα, πραγματoπoίησε αρκετά θαύματα πoυ έχoυv απoδoθεί στη χάρη τoυ, όχι
μόvo μετά τo θάvατό τoυ, αλλά και όταv ακόμη βρισκόταv στη ζωή, ως πoιμεvάρχης
της επαρχίας τoυ. Απoκαλυπτικό της αγιότητάς τoυ, είvαι τo γεγovός ότι o λαός
της επαρχίας τoυ, -κλήρoς και λαός- αμέσως μετά τov θάvατό τoυ, τov "αvαγvώρισε"
και τov "αvακήρυξε" αυθόρμητα άγιo της Εκκλησίας. Στα χρόvια πoυ ακoλoύθησαv μέχρι
και σήμερα, o Αγιoς Αθαvάσιoς έγιvε "o πρoστάτης Αγιoς" όλης της Γoρτυvίας, γι'
αυτό και απoκαλείται φρoυρός, καύχημα και Γoρτυvίας εγκαλώπισμα.
Μετά τo θάvατό τoυ, με τη φρovτίδα τoυ στεvoύ συγγεvή τoυ Αθαvασίoυ
Κoυλά, τoπικoύ άρχovτα της Καρίταιvας, τo λείψαvό τoυ μεταφέρθηκε από τη Χριστιαvoύπoλη
στη μovή Τιμίoυ Πρoδρόμoυ. Μέσα στα έτη 1910-1911, δίπλα στη μovή, ανεγέρθηκε
ο ναός του Αγίου Αθανασίου Χριστιανουπόλεως, με έρανο που έκανε ο τότε ιερομόναχος
και μετέπειτα Ηγούμενος της μονής, Λεόντιος Δημοσιμόπουλος, μεταξύ των Γορτυνίων
της Ελλάδας και Αμερικής. Τα σχέδια τoυ vαoύ έκαvε o αρχιτέκτovας Α. Ζάχoς. Μετά
την αποπεράτωση των εργασιών ανέγερσης, μέσα στο ναό τoπoθετήθηκε τo σκήvωμα τoυ
αγίoυ, πoυ πρoσελκύει ευλαβείς πρoσκυvητές από παvτoύ.
Η μvήμη τoυ αγίoυ τιμάται με θρησκευτική κατάνυξη και ευλάβεια, καθώς και με κάθε εορταστική λαμπρότητα, στις 17 Μαΐου
Κείμενο: Γεωργίου Παν. Θεοχάρη
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Δημητσάνης
ΚΕΡΚΥΡΑ (Νησί) ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ
29/4
Ασπάστηκε τον χριστιανισμό από τους αποστόλους Ιάσωνα και Σωσίπατρο, μαρτύρησε επί της πυράς, γιορτάζεται στις 24 Απριλίου.
d. 1st century, feastday: April 29
ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ (Νησί) ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ
1508 - 1579
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα Κορινθίας, προστάτης άγιος της Κεφαλλονιάς. Εορτάζεται 16 Αυγούστου η μνήμη του θανάτου του και 20 Οκτωβρίου η ανακομιδή των λειψάνων του.
ΚΟΝΙΤΣΑ (Κωμόπολη) ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Γεννήθηκε το 1790 μ.Χ. στην Κόνιτσα της Ηπείρου από γονείς Μωαμεθανούς. Ο πατέρας του Χασάν ήταν Δερβίσης (μουσουλμάνος) Ιερωμένος. Σε ηλικία 20 ετών ήλθε στα Ιωάννινα και έγινε κι αυτός Δερβίσης. Στη συνέχεια κατεβαίνει στην Αιτωλία και ζει στο Αγρίνιο. Βαπτίζεται Χριστιανός και νυμφεύεται. Για να μην δίνει στόχο εγκαθίσταται στις Φυτείες Ξηρομέρου, κάποια στιγμή συλλαμβάνεται και καλείται να αρνηθεί το Χριστό, ο Άγιος αρνείται και δηλώνει ότι θα πεθάνει Χριστιανός. Υφίσταται φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος κάτω από τον Πλάτανο που είναι κοντά στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου αποκεφαλίζεται στις 23 Σεπτεμβρίου 1814μ.Χ. σε ηλικία 23 ετών. Τα λείψανα του Αγίου, οι Χριστιανοί τα μετέφεραν κρυφά στην Ιερά Μονή Προυσιωτίσσης και τα τοποθέτησαν σε κρύπτη, πάνω από το παρεκκλήσιο. Τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Ιωάννη του Βραχωρίτου απεκαλύφθησαν και ετέθησαν σε προσκύνηση πριν από λίγα χρόνια. Η μνήμη του εορτάζεται στις 23 Σεπτεμβρίου.
ΚΟΡΙΝΘΟΣ (Πόλη) ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
Bishop of Corinth about 170. The date is fixed by the fact that he
wrote to Pope Soter (c. 168 to 176).
Dionysius is only known to use through Eusebius. Eusebius knew a collection
of seven of the “Catholic Letters to the Churches” of Dionysius, together
with a letter to him from Pinytus, Bishop of Cnossus,
and a private letter of spiritual advice to a lady named Chrysophora, who had
written to him. Eusebius first mentions a letter to the Lacedaemonians, teaching
orthodoxy, and enjoining peace and union. A second was to the Athenians, stirring
up their faith exhorting them to live according to the Gospel, since they were
not far from apostasy. To the Nicomedians he wrote against Marcionism. Writing
to Gortyna and the other
dioceses of Crete, he praised
the bishop, Philip, for his aversion to heresy. To the Church of Amastris
in Pontus he wrote at the
instance of Bacchylides and Elpistus, mentioning the bishop's name as Palmas;
he spoke in this letter of marriage and continence, and recommended the charitable
treatment of those who had fallen away into sin or heresy. Writing to the Cnossians,
he recommended their bishop, Pinytus, not to lay the yoke of continence too heavily
on the brethren, but to consider the weakness of most.
But the most important letter is that to the Romans, the only one
from which extracts have been preserved.
John Chapman, ed.
Transcribed by: Christine J. Murray
This extract is cited June 2003 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
ΚΟΡΙΝΘΟΣ (Αρχαία πόλη) ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
d. 3rd century, feastday: April 16
Codratus (Kodratos), an ancient physician, saint, and martyr, who was born at Corinth in the third century after Christ. His parents, who were Christians and persons of rank and wealth, died while he was quite young. When he was grown up, he applied himself to the study and practice of medicine, and also took every opportunity of endeavouring to convert his fellow-citizens to Christianity. He was put to death, together with several other Christians, about the year 258, at the command of Jason, the governor of Greece at that time; and there is an interesting account of his martyrdom in the Acta Sanctorum, Mart. vol. ii. p. 5. His memory is observed on the 10th of March both by the Roman and Greek Churches.
d. 1st century, feastday: October 4
d.c. 170, feastday: April 8
Dionysius. Bishop of Corinth in the latter half of the second century after Christ, distinguished himself among the prelates of his time by his piety, his eloquence, and the holiness of his life. He not only watched with the greatest care over his own diocese, but shewed a deep interest in the welfare of other communities and provinces, to which he addressed admonitory epistles. He died the death of a martyr, about A. D. 178. None of his numerous epistles is now extant, but a list of them is preserved in Eusebius (H. E. iv. 23) and Hieronymus (de Script. 27), and a few fragments of them are extant in Eusebius (ii. 25, iv. 23). In one of them Dionysius complains that during his lifetime some of his epistles had been interpolated by heretics for the purpose of supporting their own views. (Cave, Hist. Lit. i.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΛΕΣΒΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Sts Raphael, Nicholas and Irene suffered martyrdom by the Turks on
the island of Lesvos (also called Mytilene) on April 9 1463 AD, after the fall
of Constantinople. St Raphael was the Abbot of Karyes near the village of Thermi
on the island. St Nicholas was a Deacon at the monastery, and St Irene was the
12-year-old daughter of the major of Thermi. The three saints were at the monastery
with the village teacher and St Irene?s father when the Turks raided it.
These saints were unknown for about 500 years after their martyrdoms
during the Turkish occupation of Lesvos. In 1959 the three saints appeared to
the people on Lesvos in dreams and visions. They guided excavations of their own
graves, called people to repentance, and cured many kinds of diseases. The saints
revealed how they were cruelly tortured at the monastery, calling it a "second
Golgotha" (in the words of St Raphael). St Raphael?s torture ended when his head
was sawn off. St Nicholas died of heart failure when he was being tortured. St
Irene was tortured in front of her father and burnt alive in a clay cask, where
her charred bones were later found. The teacher?s head was cut off and placed
between his legs when he was buried. A great deal of blood was shed at the monastery;
the saints were martyred for the sake of their Christian faith and Fatherland.
Found amongst these excavation was St Raphael?s round metallic Enkopion with a
low relief of Christ Pantocrator on it. Orthodox Bishops wear Enkopions externally
on the breast.
Details of the lives of these saints, and miraculous cures and visions
can be found in a book by Constantine Cavarnos titled "Saints Raphael, Nicholas
and Irene of Lesvos", Modern Orthodox Saints, vol 10. Published in 1994 (second
printing) by the Institute for Byzantine and Modern Greek Studies, 111 Gilbert
Road Belmont, Massachusetts 02178 USA.
Nun and hermitess. According to tradition, she lived on the island of Lesbos in the Aegean Sea before being kidnapped by Arab raiders. They took her to the island of Paros where she escaped and lived thereafter for thirty years as a herrmitess. Discovered one day by a hunter named Simon, she begged him to return when he could with Holy Communion, a plea he fulfilled a year later after which she soon died. It is thought by scholars that the tale of the Holy Communion was based on the similar event in the life of St. Mary of Egypt.
ΜΑΡΑΘΟΚΕΦΑΛΑ (Οικισμός) ΚΟΛΥΜΒΑΡΙ
ΜΕΓΑ ΔΕΝΔΡΟ (Χωριό) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
1714 - 24/8/1779
Commemorated August 24
Seventeen centuries after the eminent St. Paul travelled across Greece,
a solitary man of God traversed the sandy country from border to border, sea to
sea, and island to island in a magnificent religious tour de force which stoked
the fires of Christianity and the flickering hopes of a people straining under
the yoke of Turkish oppression and despairing of a return to their ancient culture
after nearly four centuries of brutality. This rare specimen of Hellenic Christianity
was named Kosmas, a man whose devotion to God and country brought about a resurgence
of the Christian spirit of Greece
and anticipated the revolution which was to cleanse this proud country of the
oppressors with which it had too long been infested.
St. Kosmas was not only a priest but a prophet, scholar, patriot,
and miracle-worker as well, and each of these to a degree that merited sainthood.
The beginnings of Kosmas were inauspicious enough; he hailed from a village called
Mega Dendron, Aitolia, where he was born in 1714, the son of a simple weaver whose
wife was extremely devout and who undoubtedly influenced her son in his selection
of a religious career. He was baptised Konstas and attended public schools, thereafter
to be tutored by a family friend, Archdeacon Ananias. After spending some time
as a teacher, Konstas decided to attend a school at the Monastery
of Vatopedi on the Holy Mountain
of Athos, after which he entered the Monastery
of Philotheou where he was tonsured a monk and given the name Kosmas. In rapid
succession he became a deacon and then priest.
Kosmas had made up his mind to do missionary work, and he could think
of no better place to do so than in his homeland, particularly in the remote corners
of the rugged peninsula where the lack of churches and flight from persecution
had dimmed the light of Christianity. He was determined to revitalise the Christian
spirit of every isolated village of Greece
and to bring back to the forlorn the age-old Hellenic pride which the Muslims
had ground into the dust. He prevailed upon Patriarch Seraphim II to give him
a carte blanche to travel wherever he may be needed for whatever period of time
necessary for his mission, and as a preacher at large was given a patriarchal
blessing to carry out his noble purpose without interference and with complete
independence of action. In some of the more remote villages, where no priest had
been seen for years, Kosmas found adults who had not been baptised, a situation
which he remedied and which gave him added impetus in his crusade. When word of
his valiant missionary zeal reached his old monastery, one of his fellow monks
saw fit to make public Kosmas’ prophetic powers. Some of his prophecies
the people of the time could not comprehend, for Kosmas is not only on record
as having predicted that people would be able to converse with each other even
though they were miles apart (the telephone), but he also foresaw in the eighteenth
century that man would devise a means of flying, and while in flight, unleashing
a powerfully destructive force. Over a period of twenty-five years of undiminished
zeal, Kosmas travelled not only throughout Greece
and its beautiful islands, but he even journeyed through neighbouring Albania.
His prodigious feats in the name of the Lord included the founding
of over, 200 schools, charitable institutions, and small churches in rural areas
where itinerant priests could conduct the sacred liturgies as often as possible.
Wherever he preached he had a habit of planting a cross, as a result of which
his crosses dotted the countryside and served as reminders to passersby that somebody
cared what happened to them and that God had not forsaken them.
St. Kosmas had trod on Muslim toes, and in the area of Ioannina
he was arrested on spurious charges of conspiracy, found guilty, and hanged on
24 August 1779. On 21 April 1961 he was canonised a Saint by the Church -- although
he had been revered as one since his death in ceremonies presided over by the
late Patriarch Athenagoras who had always admired the gallant Kosmas.
Εορτάζει στις 24 Αυγούστου, ημέρα του βίαιου θανάτου του.
ΜΕΤΣΟΒΟ (Κωμόπολη) ΙΩΑΝΝΙΝΑ
The two hundred years of constant attack by the Saracens, the Vikings, and the
Magyars, bringing in turn the Crusades, the fourth of which in 1204 so weakened
the Byzantine Empire that finally in 1453 the Ottoman Turks ran roughshod over
a once invincible Christian Empire. Pope Urban II's earnest dram of a unified
Christendom died with the Byzantine Empire, but he had the consolation of drawing
from the last of the crusades the unity of those who had been converted in prior
years. For the next two centuries the only thing that stood between European Christianity
and the Ottoman hordes was the weakened Byzantine Empire but for whom the light
of Jesus Christ would have been considerably dimmed, if not extinguished.
The brief life story of a humble layman of invincible Christian spirit
typifies the character of a small nation whose remarkable religious endurance
is surpassed only by their glorious history. This young's man name is known to
us as Nicholas the Neomartyr, who was born in the late sixteenth century in Metsov,
Epiros, Greece, at a time when more than two centuries of Ottoman oppression had
scarred the identity of the Greeks and to some extent their unswerving faith.
When his Christian parents had died, Nicholas found himself removed
from his village to be apprenticed as a baker in the employ of a wily Turk who
managed to draw the impressionable youth away from Christianity and live as a
Muslim. As he grew to manhood, however, he not only abandoned his employer but
returned to his home town and to Christianity. In abject penitence he sought out
the village priest to whom he confessed his despair in having so shabbily denied
the Savior, offering no excuse for his defection but pleading for the Lord's forgiveness.
A few hours with the kindly priest, whom he visited daily, brought the young man
the conviction that he had been forgiven, and he went about his way with more
than enough Christian spirit in his heart to make up for the lost years in Trikkala.
Nicholas turned t woodcutting, a labor in the great outdoors which
he much preferred to the baker's oven and which he developed to far greater profit.
He was thus engaged when he happened to meet his former employer who began to
ply him with questions which Nicholas answered in all honesty. Realizing that
he could take advantage of this turn of events, the crafty Turk offered to keep
secret the return of Nicholas to Christianity, which was grievous offense to the
Muslims, in exchange for a free supply of wood to meet the needs of the baker's
ovens. It was a small price to pay for one's live, the woodcutter was advised.
Aside from resenting the blackmailing attempt by his former employer,
Nicholas deplored the idea of sharing with his enemy an extorted secret which
was little better than disavowing the Messiah all over again. Making no bargain,
the young Christian made straight for his parish priest who was so concerned for
the safety of the woodcutter that he was advised to run away into obscurity. When
Nicholas was further advised that his staying meant sure death, unless under torture
he returned to Islam, he stated that if he were put to trial, he would die before
he would reject Christ.
The inevitable happened when Nicholas was seized on charges of treason,
among other things, and when the atrocities had run their course with no change
in the mutilated prisoner's heart, he was put to death by fire on 16 May 1617
when but twenty-six years old. The mortal remains of this loyal servant of the
Lord were recovered by a roofer who walled up the relics in a house he was helping
to build so there would be no further vilification of his memory.
A man named Melandros bought the house after beholding a shaft of
light beaming on the spot wherein the remains of Nicholas lay. Melandros had a
brother who was monk at the fabulous Monastery of Barlaam at Meteora to whom he
brought the precious remains he dug out of the walled area. Since then many miracles
have been attributed to Nicholas of Metsovo, who to this day abides in the spiritual
bastion of Barlaam, whose only access is by basket pulled aloft to dizzying heights
by hands daily clasped in prayer.
The text cited October 2004 from the URL below
ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΚΕΛΛΗΣ (Μοναστήρι) ΧΙΟΣ
Young maid from Chios who followed the evanglical rules to the letter. When she refused her fathers desire she was martyred. On her island there is a chuch dedicated to her, and many miracles are said to have happened in her name.
Orthodox nameday: 22/7
ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ (Μοναστήρι) ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
ΜΟΝΗ ΚΑΨΑ (Μοναστήρι) ΜΑΚΡΥΣ ΓΙΑΛΟΣ
The visitor to the southeastern Crete will come across an impressive
monastic complex, the Holy Monastery of Timou Prodromou Kapsa, which nests in
the middle of grey-red rocks. The monastery was built either in the thirteenth
or the fourteenth century. It was the hermitage of ascetic and God-bearing Father
Ioseph Gerontogiannis. His real name was Ioannis (John) Vintsentzos.
Hosios Ioseph was born at the village of Lithines, Siteia, in particular
at the chapel or Kapsa in 1799, when his parents, Emmauel and Zambia Vintsentzos,
had gone there to pay their respects to St. John the Baptist. The Saint was baptised
a few years later in the same chapel and was given the name Ioannis. Ioannis was
an astute and clever man. Since no schools were allowed to function during the
Turkish occupation, he was educated by clerics. In addition, he had an extensive
knowledge of the Orthodox service and was soon to become an assistant chanter
and eloquent participant in debates concerning Church matters. At the same time
he occupied himself with the family property; he worked in his fathers fields
and tended the family's flock of sheep in the area of Kapsa, Siteia. As soon as
he reached adulthood, he married a pious young maiden from his village. The young
woman was so beautiful that she attracted the attention of the Turks. To protect
their daughter from the Turks, they would hide her in remote caves of southern
Crete, and ultimately find a man for her who would be able to protect her. This
man was Ioannis Vintsentzos. Their marriage was officiated at the Monastery of
St. John the Baptist, which was in ruins.
The surname Gerontogiannis or Gerontakis was attributed to the Saint
by the family of his wife Ioannis and his wife lived happily at the village of
Lithines and devoted themselves to the upbringing of their children. Ioannis enjoyed
the respect of his fellow men because of his hospitality, generosity and philanthropy.
On Easter Friday (4-5 April) 1841 Ioannis fell in deep sleep and all efforts to
wake him up failed. Forty-three hours later Ioannis woke up to find his family
and a number of friends at his bed side He then related to them his experience
during his short hibernation. He said that he had been taken up to heaven where
he saw and heard things wonderful which cannot be put into words. Later Ioannis
shared his experience with the bishop of Ierapetra and with the local commander.
Taking his vision as a sign from God, Ioannis decided to leave his
family and village and devote himself completely to God. As a place of practice,
he chose his birthplace, where he was also baptised and got married. He was ordained
monk and named Ioseph (Joseph). He practices abstinence and penance. At the same
time, he refurbished two cells of the local monastery to accommodate visitors,
while he lived in a cave located over the monastery, on a steep slope in the gorge
of Pervolakia. He lived there for 17 years. During that time novice, monks and
laymen consulted him while he also found time for the complete refurbishment of
the monastery. The fame of Hosios Ioseph attracted numerous people in the area
who wished to receive his blessing and advice. Owing to his fame and virtuous
life he received an invitation by the head of the Monastery of Agia Sophia (Holy
Wisdom) at Armenous, which was almost in ruins from Turkish attacks? Hosios Ioseph
took over the reconstruction of the monastic complex. He rebuilt it entirely from
the ruins. The reconstruction work lasted five years (1866-1870). In 1870, the
Saint returned to his hermitage where he died four years later, August 6, 1874,
at the age of 75. On May 7, 1982 there was a panegyric removal of the Saint's
relics following an all night devotions in a vigil celebrated by the Metropolite
of Ierapythis and Siteias Kyros Filotheos and by Bishop Methodios Petrakis, clerics
and a large congregation. The relics were placed in silver shrines and deposited
in the church along with the Saint's skull.
The faithful people of Siteia and all active Christians of the Lassithi
county take pride in the fact heir homeland is the place of such an eminent personality
of the Church. Hosios Ioseph, a paragon of married and celibate life, blesses
all those who resort to him and are pure in heart or come in penance. The Saint
is commemorated on August 6.
from The Orthodox Messenger, v. 9(7/8)
published bi-monthly by the SA Central Youth
PO Box 269, GLENELG SA 5045 AUSTRALIA
The text is cited November 2003 from The Greek Orthodox Archdiocese of Australia
WebPage
ΜΟΝΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ (Μοναστήρι) ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Οι κτήτορες της Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου έζησαν τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη τους στις 18 Οκτωβρίου.
ΜΟΝΗ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ (Μοναστήρι) ΜΟΙΡΕΣ
Sts Eutychlos and Eutychlanos Cassiane were brothers of Cretan origin. While young they chose the ascetic life and established themselves in a remote and dry place in southern Crete. Soon Eutychios was appointed Bishop of Gortyn. He was persecuted for being very active and an uncompromising Christian. Later he, his brother and sister were exiled from the hometown. During the exile, they lived in a cave for the rest of their lives. The cave today is referred to by their names. To honour their memory, St. Ioannis the "Xenos" built a Church there. Today their relics are kept at the monastery of Odegetria. We celebrate their memory on August 17 each year.
ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ (Μοναστήρι) ΣΕΡΡΕΣ
1258 - 1333
Στα 1288 χειροτονήθηκε επίσκοπος και ανέλαβε το θρόνο των Ζιχνών. Στα 1329 με πρόσταγμα του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Γ' Παλαιολόγου προβιβάστηκε σε μητροπολίτη. Εξ αιτίας της απολύτου ασκητικής του ζωής στα 1505 αναγνωρίστηκε άγιος με συνοδική απόφαση. Υπήρξε ανεψιός του πρώτου κτήτορα της Ι. Μονής Τ. Προδρόμου, Οσίου Ιωαννικίου.
Ξοδεύοντας όλη του την περιουσία για το Μοναστήρι και κάνοντάς το ένα από τα πλέον περίλαμπρα και ονομαστά της Μακεδονίας έγινε κι αυτός δεύτερος κτήτοράς του.
Πέθανε και θάφτηκε στο καθολικό της μονής. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 12 Δεκεμβρίου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Σερρών
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
