Εμφανίζονται 100 (επί συνόλου 126) τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ Περιφέρεια ΕΛΛΑΔΑ" .
ΣΟΥΦΛΙ (Κωμόπολη) ΕΒΡΟΣ
Στο φωτισμένο από πνευματικούς ανθρώπους χωριό, στα χρόνια της σκλαβιάς και της καταπίεσης, ξεπροβάλλει ο ήρωας του 1821 Θανάσης Μπελιάς ή Καραμπελιάς ή Καπετάν Θανάσης. ‘Ηταν ιδρυτικό μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Οπλαρχηγός ομάδας νέων από τα γύρω χωριά, ξεκινά για τη Μολδοβλαχία στο πλευρό του Υψηλάντη με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις. ‘Οταν οι ιερολοχίτες αποδεκατίστηκαν, γύρισε στη Θράκη. Ο ερχομός του έγινε γνωστός από τους Τούρκους. Συνελήφθηκε και απαγχονίστηκε στην Αδριανούπολη.
ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
1325 - 1404
Γιος του Ιωάννη ΣΤ΄ Καντακουζηνού και της αυτοκράτειρας Ειρήνης, υπήρξε
στρατηγός (1341-1356) και ηγεμόνας (1343-1356) της Θράκης. Το 1341 νυμφεύτηκε
στη Θεσσαλονίκη την Ειρήνη
Παλαιολογίνα, με την οποία απέκτησε δύο γιους (τον δεσπότη Ιωάννη Καντακουζηνό
και τον σεβαστοκράτορα Δημήτριο Καντακουζηνό) και τρεις κόρες, ενώ τον Οκτώβριο
του ίδιου έτους ήταν παρών στην τελετή ανάδειξης του πατέρα του Ιωάννη σε αυτοκράτορα,
που έλαβε χώρα στο Διδυμότειχο.
Ο ίδιος διετέλεσε συναυτοκράτορας ανάμεσα στα 1353-1357. Τον Φεβρουάριο του 1354
στέφεται αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη
από τον Πατριάρχη Φιλόθεο Κόκκινο. Την ίδια χρονιά υπέγραψε τον τόμο του Γρηγορίου
Παλαμά 1351. Συλλαμβάνεται μάλλον στα 1357 κοντά στους Φιλίππους της Μακεδονίας
από τον Βο? χνα, τον Σέρβο ηγεμόνα της Δράμας,
και παραδίδεται στον Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγο. Λίγα χρόνια αργότερα κατέφυγε μαζί
με τον πατέρα του στον αδελφό του Μανουήλ Καντακουζηνό, δεσπότη της Πελοποννήσου,
όπου και πέθανε ανάμεσα στα έτη 1383-1406.
1193 - 1254
Ο Ιωάννης γεννήθηκε το 1193 στο Διδυμότειχο. Ο Αυτοκράτορας αυτός
αποτελεί μία από τις σημαντικότερες και πλέον ακέραιες μορφές στους 1000 χρόνους
της Αυτοκρατορίας. Για το λόγο αυτό η εκκλησία μας τον κήρυξε άγιο... (4 Νοεμβρίου).
Ο Ιωάννης Γ' Δούκας η Βατάτζης πήρε για σύζυγό του, την κόρη του ιδρυτή
της αυτοκρατορίας της Νίκαιας Θεόδωρου Α' Δούκα Λάσκαρη (1254-1258), τον οποίο
μάλιστα διαδέκτηκε μετά τον θάνατό του.
Ο αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Βατάτζης (1222-1254), στην προσπάθειά
του να επανασυστήσει τη βυζαντινή αυτοκρατορία, διεξήγαγε στρατιωτικές επιχειρήσεις
στην περιοχή του Διδυμοτείχου, από το οποίο μάλιστα κατάγονταν. Τους αγώνες του
εναντίον των Βουλγάρων, έχοντας ως ορμητήριο το Διδυμότειχο, συνέχισε ο γιός και
διάδοχος του Θεόδωρος Β' Δούκας Λάσκαρης (1254-1258).
Ως αυτοκράτορας (ο Ιωάννης Βατάτζης), αύξησε τα έσοδα του κράτους
και γενικά εργάστηκε για την καλυτέρευση της ζωής των υπηκόων του. Αύξησε και
την έκταση του κράτους περισσότερο προς την ανατολή, και στα νησιά των δυτικών
παραλίων της Μικράς Ασίας, και στη Θράκη.
Ήρθε σε σύγκρουση για την διεκδίκηση της διαδοχής του Βυζαντίου, με
τον δεσπότη της Ηπείρου (1214-1222) και αυτοκράτορα Θεσσαλονίκης
(Ρωμιών, 1222-1230), τον Θεόδωρο Αγγελο Δούκα Κομνηνό, ο οποίος όμως τον έδιωξε
από την Ανδριανούπολη
(1922). Αργότερα (1230), νίκησε τον διάδοχό του Ιωάννη Αγγελο (1230-1236) και
τον έκανε υποτελή, όπως και τους διαδόχους του, Δημήτριο της Θεσσαλονίκης (1236-12--)
και Μιχαήλ Β' της Ηπείρου (1236-1271), σύζυγο της οσίας Θεοδώρας (11 Μαρτίου),
ο οποίος μάλιστα κληρονό-μισε και την Θεσσαλονίκη ως το 1246, την οποία έπειτα
πήρε ο Ιωάννης Βατάτζης. Ο ευσεβέστατος βασιλέας Ιωάννης Βατάτζης κοιμήθηκε το
1254 σε ηλικία 61 ετών.
1332 - 1391
Βυζαντινός Αυτοκράτορας (1341 - 1376 και 1379 - 1391)
Tέλη 13ου αι. - 1383
Γιος της Θεοδώρας Kαντακουζηνής και ανεψιός του μεγάλου στρατοπεδάρχη
Iωάννη Συναδηνού, από τον οποίο έλαβε τη στρατιωτική του εκπαίδευση, παντρεύτηκε
την Eιρήνη Kαντακουζηνή (αυτοκράτειρα πριν από το 1320) με την οποίαν απέκτησε
έξι παιδιά (μεταξύ των οποίων ο Ματθαίος, ο Mανουήλ Παλαιολόγος και η μετέπειτα
αυτοκράτειρα Eλένη Kαντακουζηνή). Στον εμφύλιο πόλεμο του Aνδρόνικου Γ΄ Παλαιολόγου
εναντίον του παππού του Aνδρόνικου B΄τάσσεται με το μέρος του πρώτου. Συνάπτει
μάλιστα για το σκοπό αυτό στα 1320 συμμαχία με τους Θεόδωρο Συναδηνό, Συργιάννη
Παλαιολόγο Φιλανθρωπηνό και Aλέξιο Aπόκαυκο και γίνεται ηγεμόνας της Aδριανούπολης,
ενώ ανάμεσα στα 1325(?)-1341 εμφανίζεται ως Mέγας Δομέστικος. Mετά το θάνατο του
Aνδρόνικου Γ΄, το 1341, ανακηρύσσεται αυτοκράτορας στο Διδυμότειχο. Στον εμφύλιο
που ακολούθησε εχθροί του υπήρξαν η χήρα αυτοκράτειρα Αννα Παλαιολογίνα, ο Aπόκαυκος
και ο πατριάρχης Iωάννης Kαλέκας. Προσέφυγε στον τσάρο της Σερβίας Στέφανο Δ΄
Oύρεση και υποστηρίχθηκε από τον Oμούρ, εμίρη του Aϊδινίου, και τον σουλτάνο των
οσμανιδών Oρχάνη. Tο 1347 εισέρχεται στην Πόλη, στέφεται αυτοκράτορας από τον
πατριάρχη Iσίδωρο Bούχειρα και παρέχει γενική αμνηστία. Στα 1351 προΐσταται σε
εκείνες τις συνόδους, στις οποίες διακηρύσσεται η διδασκαλία περί ορθοδοξίας του
Γρηγορίου Παλαμά, του οποίου δήλωνε οπαδός. Οταν το 1354 εισήλθε στην πόλη ο Iωάννης
E΄ Παλαιολόγος, αποσύρθηκε και έγινε μοναχός με το όνομα "Iωάσαφ" και λίγο αργότερα
διέμεινε στο Mυστρά μαζί με τους γιους του Mανουήλ και Mατθαίο. Στα 1379-1381
διατάσσεται η σύλληψή του από τους Γενουάτες και αργότερα επιστρέφει στην Πελοπόννησο,
όπου και πέθανε το 1383. Yπήρξε συγγραφέας των "Iστοριών" και αρκετών ρητορικών
κειμένων, μεταξύ των οποίων ήταν και ένα "Σχόλιο" για τους Hσυχαστές.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Thracian Electronic Thesaurus, του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
Androsthenes of Thasus, one of Alexander's admirals, sailed with Nearchus, and was also sent by Alexander to explore the coast of the Persian gulf (Strab. xvi.; Arrian, Anab. vii. 20). He wrote an account of this voyage, and also a Tes Indikes paraplous (Athen. iii.). Compare Marcian. Heracl.; Theophr. de Caus. Plant. ii. 5; Vossius, de Histor. Graec.
ΠΟΤΑΜΙΑ (Κωμόπολη) ΘΑΣΟΣ
Ο γλύπτης Πολύγνωτος Βαγής γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1892 στην
Ποταμιά της Θάσου. Ο πατέρας
του Γεώργιος ήταν μαραγκός και η μητέρα του Αγγελική Υδραίου προερχόταν από γνωστή
οικογένεια της Υδρας.
Το 1911 μεταναστεύει στη Νέα
Υόρκη και το 1917 σπουδάζει για έξι μήνες στην Cooper Union γλυπτική. Το 1919
παίρνει την αμερικανική υπηκοότητα και τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου αρχίζει να
σπουδάζει γλυπτική στο Ινστιτούτο Καλών Τεχνών της Νέας
Υόρκης. Το 1923 η Harry Payne Whitney του παρέχει εργαστήριο στη Νέα
Υόρκη με υποτροφία του Whitney Museum Club.
(κείμενο: Νανά Ηλιάδου)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Δεκέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Περιφέρειας
Ανατολικής Μακεδονίας- Θράκης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
Ο Ράλλης Κοψίδης, γεννήθηκε στην Λήμνο το 1929 και πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια στην Αλεξανδρούπολη. Είναι ζωγράφος, αγιογράφος και συγγραφέας, αγαπημένος μαθητής του Φώτη Κόντογλου. Επιδίωξε να ανανεώσει το Βυζαντινό ύφος. Αγιογράφησε το πατριαρχικό κέντρο στο Shambesy της Γενεύης. 'Eργο του είναι και η εικόνα της Πλατυτέρας στο ναό της Αγίας Κυριακής της Αλεξανδρούπολης. Ο ίδιος χαρακτήρισε τη ζωγραφική του ανθρωποκεντρική και την εντάσσει στον ποιητικό ρεαλισμό.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
Από την Αλεξανδρούπολη η Σύνη Αναστασιάδη, με σπουδές στη Θεσσαλονίκη και στη Βιέννη. Πραγματοποίησε 30 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κα έργα της βρίσκονται σε διάφορες και ιδιωτικές πινακοθήκες και σε μουσεία. Στο έργο της αποδίδεται με χρώματα και μορφές, η εσωτερικότητα του ανθρώπου, όπως τον μελέτησε η ψυχανάλυση. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, MARK CENAL στο Παρίσι.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
Ο Θεόδωρος Αγγλιάς από την Αλεξανδρούπολη, παράλληλα με τις νομικές του σπουδές στη Θεσσαλονίκη, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και τη διακόσμηση πραγματοποιώντας 12 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και μία στο Σικάγο και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στη χώρα μας και στο εξωτερικό. Φιλοτέχνησε αφίσες και εξώφυλλα βιβλίων. Το έργο του περιλαμβάνεται στο Λεξικό των Ελλήνων Ζωγράφων και είναι πρόεδρος του Εικαστικού Συλλόγου Αλεξανδρούπολης και της Επιχείρησης Πολιστικής Ανάπτυξης του Δήμου.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
Η Μαρία Σιδηροπούλου από την Αλεξανδρούπολη, έχει αποφοιτήσει από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και πήρε μέρος σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Διδάσκει με ιδιαίτερη επιτυχία τη ζωγραφική στην Τεχνική και Μέση Εκπαίδευση και στο Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Αλεξανδρούπολης. Ρεαλισμός και ευγένεια χαρακτηρίζουν το έργο της.
Ο Πασχάλης Αγγελίδης από την Αλεξανδρούπολη, σπούδασε διακόσμηση στη Θεσσαλονίκη και μαθήτευσε σε μεγάλους ζωγράφους. Με 30 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και συμμετοχή σε ισάριθμες ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έχει φιλοτεχνήσει βιβλία, περιοδικά, αφίσες και σκηνογραφίες. Η τελευταία του δουλειά παρουσιάστηκε στην Ιαπωνία.
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη (1952).Σπούδασε διακοσμητική και ήταν
μαθητής του Δημήτρη Κρέτα. Εκτός απο την ζωγραφική ασχολήθηκε με το θέατρο (σεναριογραφία)
μέχρι το 1990. Από το 1987 ζει και εργάζεται στη Μακρυνίτσα
του Πηλίου.
Ο ΦΘΑΡΤΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑΛΗ ΑΓΓΕΛΙΔΗ
Παράκρουση μπροστά στην ιστορική μνήμη.
Το παιχνίδι με τον καθρέφτη.
Μήπως άργησα; Υπάρχει χώρος για την αθανασία;
Η επιλογή του καλλιτέχνη να βουτήξει στα βαθειά της πολιτιστικής του
παράδοσης φαίνεται να είναι ασφαλές καταφύγιο σε νεότερους αλλά και σε παλιότερους
καλλιτέχνες που αισθάνονται την εγκαθιδρυμένη αισθητική του παρελθόντος να υπερισχύει
έναντι της ταλαντευόμενης και αδόκιμης στο χρόνο αισθητικής που προτείνει κάθε
καινούργια εποχή. Καθετί στη ζωή μας, έχει μια ευκολότερη συνέχεια όταν υπάρχει
μια αρχή. Τα πράγματα δυσκολεύουν καθώς την αρχή της ελληνικής παράδοσης συνθέτουν
μοναδικές ιδέες και ανεπανάληπτες μορφές τέχνης που ακόμη περισσότερο ο καλλιτέχνης
στην εποχή μας αισθάνεται έντονα όταν επιχειρεί να ανασύρει έστω και ένα λιθαράκι
από το άπατο του ωκεανού. Ας δοκιμάσει κάποιος να περιγράψει τη συναισθηματική
κατάσταση του καλλιτέχνη και του κοινού μπροστά σ’ ένα έργο που ανακαλεί στη μνήμη
κάτι από τον κλασσικό κόσμο της αρχαιότητας. Αγωνία χαρακτηρίζει τον καλλιτέχνη
καθώς προσπαθεί να ξεφύγει από το χάος της απομίμησης και να αναλαφρύνει από το
κενό της διακοσμικότητας.Το διαπιστώνουμε στα ζωγραφικά παιχνίδια του Αχιλλέα
Δρούγκα, του Χρίστου Καρά, στις γλυπτές συνθέσεις του Βαγγέλη Μουστάκα. Κάθε έργο
τους αντανακλά τις ηθικές αρετές τους και την κλασσική τους μόρφωση. Τι συμβαίνει
στην περίπτωση του Πασχάλη Αγγελίδη; Στην προσπάθειά του ο καλλιτέχνης είναι προσεκτικός,
τίμιος και ειλικρινής. Στα έργα του, οι αναφορές στην ιστορία είναι σημεία που
λειτουργούν ως αφορμές ώστε να εκτονωθούν οι εντάσεις της μνήμης μπροστά σ’ ένα
μυθικό ή ιστορικό συμβάν που αναπλάθει η φαντασία του καλλιτέχνη. Στους πίνακές
του, η μνήμη φέρνει εμφανή τα σημάδια της φθοράς, ένα αποτέλεσμα από την αυθαιρεσία
της υποκειμενικότητας. Αλλωστε όση υπεράνθρωπη προσπάθεια και να καταβάλλει ο
ειλικρινής ζωγράφος, δεν μπορεί ποτέ να διαρρήξει τα όρια της υποκειμενικής αντίληψης.
Μπορεί μόνο να προσθέσει τη μονάδα του στο άθροισμα της γνώσης και στον ευρυμένο
κόσμο της εικόνας. Ο ηδυπαθής Αντίνοος, η στεφανωμένη βλοσυρή ιέρεια, ο κρεμασμένος
από κορδέλες τεμαχισμένος ανδρικός κορμός να αιωρείται, θα ήταν αστείο να προκαλέσουν
την εκρηκτική οργή των λογοκρατούντων αρχαιολόγων μπροστά στην παραφθορά της αλήθειας.
Είναι όμως σπουδαίο να εκτιμήσουμε την συνεισφορά αυτών των εικόνων στο πλάτεμα
της φαντασίας μας όταν προσεγγίζουμε τον αρχαίο κόσμο. Πόσο μακρυά στέκει η φαντασία
του καλλιτέχνη από την αλήθεια του αρχαιολόγου το μαρτυρά η αντιπαραβολή των έργων
μεταξύ τους. Ο καλλιτέχνης πιστός στο μεγάλο αξίωμα του αιώνα, τον «υποκειμενισμό
της παράκρουσης» ζωγραφίζει θέματα που μπορεί ακόμη και να ερμηνεύουν κλασσικές
ψυχικές διαταραχές του ανθρώπου. Την νεύρωση κάθε έφηβου Αντίνοου (Το βλέμμα του
Έφηβου). Την νεύρωση της πόρνης και του Νάρκισσου μπροστά στη φθορά του κορμιού
τους (Πανδώρα, Το Κουτί της Πανδώρας, ο Χειμώνας της Αφροδίτης). Τη νεύρωση από
το παιχνίδι της εξουσίας (Κόσμος ΙΙΙ). Τη νεύρωση του ποιητή να εκφράζει αποσπασματικά
την αλήθεια του κόσμου αντιμαχόμενος διαρκώς την σκέψη του (Το Τίμημα του ποιητή,
Απόδραση, Μια καλή ανάμνηση). Τη νεύρωση που προκαλεί ανάμεσα στο θέατρο της ζωής
και τη μοναξιά της ύπαρξης ο συμβιβασμός (Επιλογή, Θεατρικός Λόγος, Επιλογή Χρόνου
μιας Μάσκας). Τη νεύρωση μπροστά στην αδυναμία της απόλυτης γνώσης και για ανερμήνευτα
μυστήρια της ζωής (Το περιτύλιγμα του Δάσους, Ρίζες του Κόσμου).
Ο Γιάννης Τσαρούχης, αναφερόμενος στο σαρκαστικό εμπαιγμό του Πικάσο
για τη μανία του Ματίς να ψάχνει ξανθά μοντέλα που τα απέδιδε τελικά πράσινα,
διαπίστωνε τη σχιζοφρενική ανάγκη κάθε πολιτισμού να έχει πρότυπα τα οποία στο
τέλος οι άνθρωποί του περιφρονούν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της τέχνης!
Να παρέχει το δικαίωμα στον καλλιτέχνη απεριόριστα να ερμηνεύει κατά βούληση από
τη μεγάλη παρακαταθήκη των ιδεών και των μορφών. Να ζωγραφίζει κύκνειους τους
γυναικείους λαιμούς ο Modigliani, να χρησιμοποιεί κοινά ρεμάλια ως μοντέλα του
για να αποδόσει το Χριστό και τους Αγίους ο Caravagio, κ.ά. Η εμπειρία που ζούμε
από τους Πίνακες του Πασχάλη Αγγελίδη αποκαλύπτει την αγάπη του καλλιτέχνη για
το αποσπασματικό. Τη θεατρικότητα και την εννοιολογική αντίληψη που έχει στο μυαλό
του για το σκηνογραφικό χώρο της σύνθεσης. Ακόμη, είναι εμφανής η επιθυμία του
καλλιτέχνη να μιλήσει με συμβολικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τη μεταφορά και την
ποίηση, τραβώντας το πέπλο της ψυχανάλυσης.
Δρ. Γιάννης Κολοκοτρώνης
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη, το 1948.
Σπουδές
Το έτος 1971 αποφοίτησε από το Οικονομικό Τμήμα της ΑΒΣΘ με «Λίαν
Καλώς» και συνέχισε με σπουδές ζωγραφικής (ελεύθερο σχέδιο, ιστορία τέχνης, χρώμα)
στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Ζωγραφικής της Σχολής Βελουδάκη, με δασκάλους τους Θ.
Πάντο και Σπ.Κουκουλομμάτη (1973 - 1980). Από το 1972 είναι επιστημονικός συνεργάτης
Α' Τάξεως του ΚΕΠΕ (Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών).
Aτομικές Εκθέσεις
Τέσσερεις στο «ΣΥΝ» (Κέντρο Συλλογικής και Καλλιτεχνικής Δραστηριότητας),
Τοσίτσα 17, Αθήνα (1976, 1978, 1980 και 1982) και μία στο Πνευματικό Κέντρο Αμαρουσίου
το 1990.
Ομαδικές Εκθέσεις
Συμμετοχή σε πολλές Ομαδικές Εκθέσεις στο "ΣΥΝ", σε Δήμους και Κοινότητες
στην Αθήνα και στην επαρχία. Μία έκθεση "ΦΡΙΖΑΣ", στο Donavert της Δ.Γερμανίας.
Τρεις Ομαδικές Αρμενίων Ζωγράφων:
•Αίθουσα Αρμενικής Εστίας στην Αθήνα, 1979
•Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, 1986
•Αίθουσα Αρμενικής Εστίας στην Θεσσαλονίκη, 1987
•Ομαδική 'Εκθεση Ζωγράφων Βορείων Προαστίων,
•Πνευματικό Κέντρο Ποντίων (Μελίσσια), 1990
'Εργα της βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και
στο εξωτερικό, στο ΚΕΠΕ, στην Αρμένικη Ορθόδοξη Εκκλησία και στην Αρμενία (Μουσείο
Γιερεβάν).
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε Ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και είναι
κάτοχος και πτυχίου θεωρητικών σπουδών της ΑΣΚΤ.
Οι μεγάλοι της δάσκαλοι ήταν ο Γιάννης Μόραλης και ο Σπύρος Παπαλουκάς.
Κατά τη διάρκεια της φοίτησής της στη Σχολή έλαβε δύο διακρίσεις, κεφαλής και
γυμνού, με ιδιαίτερα σημαντική τη δεύτερη, όπου ενώ ήταν τριτοετής, προκρίθηκε
να διαγωνιστεί με τους τελειοφοίτους και απέσπασε τον μοναδικό έπαινο.
Δούλεψε στο εργαστήρι Βυζαντινής Αγιογραφίας του Στ. Καρτάκη. Συνέχισε
την μελέτη στη Βυζαντινή Τέχνη, κάνοντας σειρά πιστών αντιγράφων, εικόνων του
Βυζαντινού Μουσείου. 'Εχει ζωγραφίσει φορητές εικόνες για εκκλησίες και μοναστήρια
στην Κρήτη και έχει επίσης
τοιχογραφήσει το παρεκκλήσι της Παναγίας, στο μοναστήρι της Αγίας Φωτεινής και
Ελισάβετ στην Υδρα.
'Εχει ζωγραφίσει ύπαιθρα και συνθέσεις εξωτερικού και εσωτερικού χώρου,
στα οποία φαίνεται το καθαρό χρώμα που διδάχθηκε από τον Παπαλουκά. 'Εχει λάβει
μέρος σε Πανελλήνιες και Ομαδικές Εκθέσεις και έχει επίσης διδάξει ζωγραφική σε
σχολεία και σε πολιτιστικούς ομίλους επί σειρά ετών.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
ΒΡΥΣΙΚΑ (Χωριό) ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ
Γεννήθηκε το 1938 στα Βρυσικά 'Εβρου. Σπούδασε στο Λύκειο Καλών Τεχνών
και στην Ανωτάτη Σχολή Εικαστικών και Διακοσμητικών Τεχνών, Τμήμα Ζωγραφικής "ΙΟΝ
ANDREESCU" της πόλης Κλουζ της Ρουμανίας (1959-1965). Μέλος της Ένωσης Καλλιτεχνών
Ρουμανίας έως το 1988 και από το 1989 μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών
Ελλάδος.
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ
Από το 1965 έως το 1988 συμμετέχει σε όλες τις τοπικές, επαρχιακές
και πανρουμανικές εκθέσεις ζωγραφικής (πάνω από 50). Συμμετοχή σε διεθνείς εκθέσεις
ζωγραφικής: Γιουγκοσλαβία 1968, Γαλλία 1972, Διεθνές Φεστιβάλ ζωγραφικής Νέων
Καλλιτεχνών (Aut de Cagne), 0υγγαρία 1973 (Βουδαπέστη), Ιταλία 1973 (Πράτο, Βιαρέτζιο),
Σοβιετική Ένωση 1979 (Μόσχα), Ανατολική Γερμανία 1979 (Βερολίνο), Ελλάδα 1990
(Session of the World Peace Council) Αθήνα.(...)
1965-1968 Ανεξάρτητος καλλιτέχνης
1968-1970 Ζωγράφος εκτελεστής στο Εθνικό Θέατρο της πόλης Κλουζ
1970-1975 Ανεξάρτητος καλλιτέχνης
1975-1988 Καθηγητής Σχεδίου και Ζωγραφικής στο Λύκειο Καλών Τεχνών της πόλης Κλουζ
1988 Επαναπατρισμός
1988-1997 Καθηγητής καλλιτεχνικών μαθημάτων στη Μέση Εκπαίδευση (Γυμνάσιο)
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
Ο Μιχάλης Γκαρούδης από το Διδυμότειχο, όπου γεννήθηκε το 1940, αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Σόφιας και πήρε μέρος σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. 'Eργα του βρίσκονται σε όλα τα μουσεία της Βουλγαρίας στα μουσεία Πιερίδη και Βορρέ και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, Βουλγαρία, Ιταλία, Γαλλία και Ιαπωνία.
Ο Δημήτριος Ναλμπάντης, είναι ζωγράφος από το Διδυμότειχο, που έχει πρόσφατα τιμηθεί από τον Ο.Η.Ε.. Η συλλογή των έργων του με την οποία ο ζωγράφος εισάγει τον επισκέπτη με ιδανικό τρόπο στην ιστορία του Διδυμοτείχου, με τον "μαγικό ρεαλισμό" του, στεγάζεται σε παραδοσιακό διώροφο κτίριο του Μεσοπολέμου, που τοιχογράφησε ο ίδιος ο ζωγράφος.
ΔΡΑΜΑ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Γεννήθηκε στη Δράμα το 1947. Σπούδασε Ιατρική στη Θεσσαλονίκη
και σήμερα εργάζεται σαν πνευμονολόγος στην Ξάνθη.
Από τα φοιτητικά του χρόνια γνωρίστικε με τον Ν.Γ.Πεντζίκη και μαθήτευσε κοντά
του. Με την προτροπή του άρχισε το 1975 να ζωγραφίζει με μολύβι και σινική, έχοντας
σαν θέματά του όνειρα μνήμες και εντυπώσεις. Από τον Πεντζίκη διδάχθηκε την ψηφαρίθμιση
και τους ζωγραφικούς προβληματισμούς της επιφάνειας. Η αγάπη του για το αντικείμενο
έκανε την αφαιρετική προσπάθεια να γίνει προσθετική. Με τον καιρό, το αντικείμενο
έγινε πιο μεγάλο για την καλύτερη εμβάθυνση στην υφή του. Έτσι επιχειρώντας να
ενώσει το συγκεκριμένο αντικείμενο με τους παραλληλισμούς που αυτο υποβάλλει,
αλλοιώνει τη μορφή του έχοντας μια μνημική διάθεση για τα πράγματα. Τα σχέδιά
του με σινική ή με σινική και κραγιόνια και απο το 1982 με τέμπερες, είναι πάντα
μικρών διαστάσεων και θυμίζουν ύφανση χαλιού.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
Aglaophon, a painter, born in the island of Thasos, the father and instructor of Polygnotus (Suidas and Photius, s. v. Polugnotos; Anth. Gr. ix. 700). He had another son named Aristophon (Plat. Gorg.). As Polygnotus flourished before the 90th Ol. (Plin. H. N. xxxv. 9. s. 35), Aglaophon probably lived about Ol. 70. Quintilian (xii. 10.3) praises his paintings, which were distinguished by the simplicity of their colouring, as worthy of admiration on other grounds besides their antiquity. There was an Aglaophon who flourished in the 90th Ol., who were possessed of great wealth, according to Pliny (H. N. xxxv. 9. s. 36), and his statement is confirmed by a passage of Athenaeus (xii.), from which we learn that he painted two pictures, in one of which Olympias and Pythias, as the presiding geniuses of the Olylmpic and Pythian games, were represented crowning Alcibiades; in the other Nemea, the presiding deity of the Nemean games, held Alcibiades on her knees. Alcibiades could not have gained any victories much before Ol. 91 (B. C. 416). It is therefore exceedingly likely that this artist was the son of Aristophon, and grandson of the older Aglaophon, as among the Greeks the son generally bore the name not of his father but of his grandfather. Plutarch (Alcib. 16) says, that Aristophon was the author of the picture of Nemea and Alcibiades. He may perhaps have assisted his son. This Aglaophon was, according to some, the first who represented Victory with wings.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Aristophon, a painter of some distinction, the son and pupil of Aglaophon, and the brother of Polygnotus. He was also probably the father of the younger Aglaophon, and born at Thasos. Some of his productions are mentioned by Pliny (xxxv. 11. s. 40), and Plutarch (de audiend. Poet. 3). It is probably through a mistake that Plutarch (Alcib. 16) makes him the author of a picture representing Alcibiades in the arms of Nemea.
. . . Aristophon the brother of Polygnotus, and by Plato reckoned as his equal, some well-known pictures are quoted in Pliny and Plutarch: of these a numerosa tabula is probably to be identified as the principal scene of an Iliupersis, in which Priamus, Helena and Peitho, Ulixes and Apate, and Deiphobus appear, possibly (as numerosa would seem to imply) as an excerpt from a large composition. Besides this, we have an Astypalaea grieving for her son Ancaeus, wounded by a boar (suggestive of Adonis and Aphrodite); a Philoctetes (probably the same which Pliny saw in the Pinacotheca of the Propylaea at Athens); and a picture commemorating the agonistic victories of Alcibiades. This last subject has given rise to much discussion; one author (Satyrus) makes of it two pictures, the one representing Olympias and Pythias crowning Alcibiades, the other Nemea sitting with Alcibiades in her lap. The other authority (Plutarch) names simply Nemea seated with Alcibiades in her arms, and adds that it caused quite a furore in Athens; but the elders took it ill, as savouring of tyrannia and lawlessness (paranomois). Klein explains the paranomois as referring to a psephisma of the Athenians forbidding any one from attaching to a female slave or hetaira the name of a Penteteris. The terms of the description make it clear that it was one picture. Satyrus says that the painting was Aglaophontos graphen; if this is so, we must imagine an Aglophon the second, for it is not possible that the father of Polygnotus could have lived so long. Probably either Satyrus or his quoter (Athenaeus) must have omitted the name of the son, and the quotation should run Aristophontos tou] Aglaophontos.
This extract is from: A Dictionary of Greek and Roman Antiquities (1890) (eds. William Smith, LLD, William Wayte, G. E. Marindin). Cited July 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Aristomenes, a painter, born at Thasos is mentioned by Vitruvius (iii. Prooem. Β§ 2), but did not attain to any distinction.
Polygnotus (Polugnotos). A celebrated Greek painter of the island of Thasos. He worked chiefly in Athens, whither he had been invited by Cimon about B.C. 460, and where he received the citizenship. His most celebrated paintings were the "Capture of Troy" and the "Descent of Odysseus into Hades," in the hall erected by the Cnidians at Delphi. We possess a description of them in considerable detail by Pausanias (x. 25-31). Other celebrated paintings by him (though several of his contemporaries were associated with him in their execution) were to be seen in the Stoa Poecile, the "Capture of Troy" and the "Battle of Marathon" , and in the temples of the Dioscuri, and of Theseus at Athens. Though his works were only tinted outlines traced upon a coloured background, without shading and without any perspective, and sketched, as it were, in simple relief, all on the same plane, still his clear, rhythmical composition, the delicacy of his drawing, the impressiveness of his contours, and the nobility of his figures were highly celebrated.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Polygnotos. Innovative painter from Thasos during the Classical period, who spent
most of his life in Athens.
Aristotle used his work to illustrate what he ment by ethos, enhanced
state of mind. Pausanians writes about his paintings in Delphi.
Polygnotos preferred to paint characters and thoughtfulness: in Delphi
he painted the Greeks and the Trojans the day after the battle of Troy
and another work showed Odysseus visiting the underworld. He also painted mythological
scenes in the Stoa Poikile in Athens.
Polygnotos prefered to use colours like black, red, yellow ochra and
white, but also used shades inbetween by mixing the colours: for example, he painted
bodies that show through water and seethrough clothes.
He was also the first to try to show the background as a reality and
introduced landscapes as well as perspecitve.
Before Polygnotos painting was for decoration, now it became a cultural
factor. He founded the helladic school of art in Athens.
This text is cited Sept 2003 from the In2Greece URL below.
...With Polygnotus the history of Greek painting as an independent art may be
said to begin, and in this sense we may accept the statement of Theophrastus (ante)
that this artist was the inventor of painting. It is the period of the great reaction
at Athens succeeding to the Persian wars, and for the first time we hear of great
historical compositions, and of painters recognised as public characters. The
limited space of this article necessarily precludes anything like a general notice
of all the various productions of Greek painters incidentally mentioned in ancient
writers. With the exception, therefore, of occasionally mentioning works of extraordinary
celebrity, the notices of the various Greek painters of whom we have any satisfactory
knowledge will be restricted to those who, by the quality or peculiar character
of their works, have contributed towards the establishment of any of the various
styles of painting practised by the ancients. A fuller account of each artist
will be found under their respective names in the Dictionary of Greek and Roman
Biography.
The fame of Polygnotus is chiefly associated with Athens; he was born
at Thasos, and came of a family of Thasiote artists; his father Aglophon, and
his brother Aristophon, being both recorded as painters of note. Of the details
of his life we know very little; just as his great contemporary Pheidias started
life as a painter, so Polygnotus is spoken of as having had some experience in
sculpture: an association between the two arts which is clearly reflected in the
sculpture of the time. His period of activity seems to have lain between B.C.
475 and 430. Attracted to Athens among the artists whom Cimon was employing for
the reconstruction and adornment of the city, he won for himself the freedom of
that city, and a special honour from the Amphictyons, by his gratuitous work at
Athens and at Delphi. He became the leader of a school of painters who worked
on the same monuments, and probably much in the same manner, as himself; principal.
among these were Panaenus, a relation of Pheidias, and Micon, like his leader
both sculptor and painter, and, like him too, of Ionic origin.
Unfortunately, in many cases where these artists were employed conjointly,
we cannot always decide which subjects to assign to each of the respective masters.
In all probability, the earliest works which can with certainty be attributed
to Polygnotus were the large compositions with which he decorated the Lesche or
assembly hall of the Cnidians at Delphi, representing the Sack of Troy and the
Vision of Hades. These paintings are celebrated in an epigram of Simonides: now
we know that in B.C. 477 the poet went to Sicily, and that in B.C. 467 he died;
so that the paintings were probably executed at least before B.C. 470. Pausanias
devotes seven chapters (x. 25-31) to their description, and from this we can gather
a very fair idea of the general character of the compositions. The figures were
arranged in an extended form of frieze, but grouped on different levels, and lacking
that pictorial unity which a definitive background supplies in modern painting.
Each figure had the name written over it, and the wall was covered with distinct
groups, each telling its own story, but all contributing together to relate the
tale of the general composition. They were in fact painted histories, and each
group was no further connected with the contiguous groups, than that they all
tended to illustrate different facts of the same story. Intended as they were
for the decoration of architecture, they were subservient to tectonic laws; as
in sculpture in relief, what was not absolutely necessary to illustrate the principal
object was indicated merely by symbolism: thus, in default of more elaborate scenery,
locality was suggested rather than expressed,--a tree, a house, or a piece of
water representing what the knowledge of each spectator would easily supply for
himself.
If we consider the narrow limits thus imposed on Polygnotos by his
obedience to ancient laws and canons not yet broken through, we shall expect to
find his real claims to the advancement of art more set forth in the details of
his style and treatment of his subject; and this is precisely what is most noted
of him by ancient writers. While he inherits the strength and firmness of his
more archaic predecessors, he adds a breadth of style and an ?sthetic beauty which
is less external than inherent within the character of his subject. This is what
Aristotle means when he (Poet. c. 6) speaks of him as an agathos ethographos,,
an excellent delineator of [p. 408] moral character, and assigns to him in this
respect a complete superiority over Zeuxis; and again (ibid. c. 2), speaking of
imitation, when he remarks that it must be either superior, inferior, or equal
to its model, illustrating his point by the cases of three painters: Polygnotus,
he says, paints men better than they are, Pauson worse than they are, and Dionysius
as they are.
Pliny says (xxxv. § 58) that he was the first to paint women with
translucent drapery, and to decorate their heads with various coloured head-dresses;
but that his greatest contributions to painting were those of opening the mouth,
showing the teeth, and that he gave expression to the countenance by altering
its archaic stiffness. It is in these last characteristics that we see the revolution
brought about by Polygnotus; he endeavours, in the whole treatment of the body,
to impart an individual character; especially in the face, so that a poet of the
Anthology (Anth. Gr. iii. 147 B) might say of his Polyxena that in her eyelids
lay the whole of the Trojan war. It is probably more than a coincidence that in
his works we have the first glimpse of portrait painting in the modern sense.
The artist loved Elpinice, the sister of the great Cimon; and her portrait, as
Laodice, figured among the Trojan women represented by him in the Stoa.
With Polygnotus the art of Painting was in point of conception and
spiritual beauty at its zenith; but, unlike sculpture, it was as yet lacking in
technical power; as Woermann (p. 43) says, It truly entered into possession of
its full technical means in a later generation, when the arts of Greece were no
longer bent upon their ideal mission in the same high earnest as of old. The range
of colours was scanty;6 and though we hear of special local tints being applied
(e. g. the Eurynomus in the Nekyia coloured blue-black, like a carrion fly, as
Pausanias says), there is no suggestion of a transition of tones or of local light
and shade. Indeed, this is the more natural when we remember that no determinate
background was used, but probably the figures stood out on the white ground of
the wall.
If we wish to realise the spirit of Polygnotus' paintings, it is principally
to the sculptures of the time that we must look; and specially to the series of
reliefs upon the marble lekythi and sepulchral stelae, which breathe the same
qualities of pathos that underlay the paintings of this master, and the bloom
of which art falls just in his time. Possibly even the motives of these sculptures
may suggest the types which Polygnotus had created for his great picture of Hades.
The influence which his art exercised upon sculpture is best shown in the frieze
of the Graeco-Lycian monument of Gjolbaschi, where more than one motive (e. g.
the Slaying of the Suitors by Odysseus) is directly inspired by the painting of
the same subject. But as far as mere types are concerned, much is probably still
to be obtained from the study of vases. The gulf between art and handicraft is
widening, and the polychrome vase-paintings (on a white ground) are a last attempt
to keep pace with the greater art, but for the most part are not worthy of the
simple colouring of Polygnotus. On some red-figured vases, however, of the time
of Meidias,7 it is now shown that the scenes depicted have a close relationship
with the painter,--a fact borne out by the inscriptions which they bear, and which
are written in the Parian-Thasian, and not the Attic, alphabet. Dummler has collected
as many as six such instances, and more will doubtless be now identified.
For a list of the various works of Polygnotus and his contemporaries,
we must refer the reader to Overbeck's Schriftquellen. It is sufficient to say
here that their principal sphere seems to have been Athens, and the wealth of
Athenian local myths supplied them with the most varied and extensive themes.
It was a time when the luxuriance of Ionic art was taking a hold upon Athens,
not in painting alone, but in the whole range of Attic culture; and this movement
is continued in the greatest of the colleagues of Polygnotus, Micon and Panaenus.
This extract is from: A Dictionary of Greek and Roman Antiquities (1890) (eds. William Smith, LLD, William Wayte, G. E. Marindin). Cited July 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΟΜΟΤΗΝΗ (Πόλη) ΡΟΔΟΠΗ
Γεννήθηκε στην Κομοτηνή το 1957. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών
Τεχνών στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος
του Τμήματος Ζωγραφικής όπου είχε δάσκαλο τον Γ. Μόραλη και του Τμήματος Σκηνογραφίας
με δάσκαλο τον Β. Βασιλειάδη. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε τέσσερις ατομικές
εκθέσεις στην Κομοτηνή και συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές. Συνεργάσθηκε ως σκηνογράφος
και ζωγράφος σκηνικών με το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής. Διδάσκει ζωγραφική στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής
του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Ζει μόνιμα και εργάζεται στην Κομοτηνή.
Γεννήθηκε στη Θράκη ( Κομοτηνή ) από πρόσφυγες γονείς το 1947. Μετά
το Γυμνάσιο και το Λύκειο σπουδάζει Υπομηχανικός στη Θεσσαλονίκη.
Στα χρόνια των σπουδών του, βρίσκεται για πρώτη φορά σε πλούσιο εικαστικό
περιβάλλον, που τον βοηθά να ξεκινήσει και τη δική του εικαστική πορεία. Μελετά
τη δουλειά των ζωγράφων της εποχής εκείνης και διαμορφώνει και το δικό του εικαστικό
ύφος. Το 1976 ανακαλύπτει τη σπάτουλα και από τότε τον συντροφεύει σαν μοναδικό
(σχεδόν ) εργαλείο στην δουλειά του.
Είναι ρεαλιστής ζωγράφος με επίδοση στο τοπίο και τις νεκρές φύσεις
με μια διάθεση αφαιρετική. Τον τελευταίο καιρό παρουσίασε και έργα στα οποία υπάρχει
μια έντονη εξπρεσσιονιστική διάθεση και που ξεχωρίζουν για την αμεσότητα στο χρώμα,
την χαλαρότητα στη γραμμή και την πολυμορφία στην έκφραση. Είναι ο ζωγράφος της
παλιάς Ξάνθης. Κάτω από τη
σπάτουλά του ζωντάνεψαν οι ομορφιές των σοκακιών, των δοκαριών και των μπαλκονιών
της παλιάς πόλης.
Στενός συνεργάτης του Δήμου Ξάνθης τα τελευταία 15 χρόνια στο τομέα
των εικαστικών με συμμετοχή στη Πολιτιστική επιτροπή του Δήμου και οργανωτής όλων
των ομαδικών εκθέσεων στην Ξάνθη μέχρι πρόσφατα
Ομιλίες Διαλέξεις
Έγραψε αρκετά κείμενα για τη ζωγραφική και έκανε πολλές ομιλίες και
διαλέξεις. Πρόσφατα στο 'Ιδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης με θέμα "Η Ζωγραφική
από την Αναγέννηση μέχρι σήμερα. Σχολές, τάσεις, τεχνοτροπίες". Εκπροσώπησε το
Δήμο Ξάνθης στο Πανελλήνιο Εικαστικό Συμπόσιο που έγινε στην Ξάνθη.
Εργαστήρι (Σχολή) για Παιδιά και Ενήλικες
Τα τελευταία χρόνια δημιούργησε ένα αξιόλογο εργαστήρι για παιδιά
και ενήλικες. Στο εργαστήρι αυτό άτομα κάθε ηλικίας μέσα σε ένα φιλικό, ζεστό
και οικογενειακό περιβάλλον βρίσκουν φροντίδα και τη καθοδήγηση στα πρώτα εικαστικά
τους βήματα. Μαθητές του εργαστηρίου του, την ώρα της δουλειάς. Μαθητές του, ζωγραφίζουν
στο ύπαιθρο. Στα προγράμματα της εικαστικής αυτής μονάδας περιλαμβάνονται η ζωγραφική
με λάδι και με παστέλ, η ζωγραφική σε πέτρα, η ζωγραφική σε γυαλί, σε ξύλο κ.λπ.
Την άνοιξη γίνεται ένα μέρος της δουλειάς στο ύπαιθρο. Στο τέλος της περιόδου
τα έργα όλων των μαθητών συμπεριλαμβάνονται σε ομαδική έκθεση.
Εκθέσεις
O ζωγράφος ξεναγεί μαθητές Δημοτικών Σχολείων στην ομαδική έκθεση
'Μακεδονική και Θρακική Τοπιογραφία'. Πρώτη έκθεση το 1978 στην Ξάνθη. Ακολουθεί
μια σειρά από 10 περίπου ατομικές εκθέσεις σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας
και το εξωτερικό. Επικεφαλής ομάδας ζωγράφων, συνοδεύει το Δήμο Ξάνθης στο Βελιγράδι
και παρουσιάζει ομαδική έκθεση στη Σερβική πρωτεύουσα. Τελευταία συμμετοχή σε
ομαδική έκθεση που οργάνωσε ο Δήμος
Νεάπολης Θεσ/νίκης με θέμα 'Μακεδονική και Θρακική Τοπιογραφία' που παρουσιάσθηκε
στις πόλεις Κομοτηνή, Ξάνθη και Θεσσαλονίκη. 'Εργα του υπάρχουν σε δημόσιες και
ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
This text is cited May 2003 from the Democritus University of Thrace URL below, which contains images.
ΜΑΚΡΗ (Κωμόπολη) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
Από τους πρώτους χρονικά μεγάλους ζωγράφους που έγιναν γνωστοί έξω από τα στενά τοπικά όρια του 'Eβρου, είναι ο διαπρεπής χαράκτης (από την Μάκρη) Γεώργιος Μόσχος, που γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1906. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και υπήρξε μαθητής του Παρθένη και του Κεφαλληνού. 'Eζησε και εργάστηκε για πολλά χρόνια στο Παρίσι. Πηγή της έμπνευσής του η ελληνική φύση, η ζωή στο ύπαιθρο και στη θάλασσα και οι παραδοσιακοί ελληνικοί οικισμοί. Το έργο του χαρακτηρίζεται ως "έργο ανθρώπου ταπεινού και εργατικού που όμως η απλότητά του, αποδεικνύεται σοφία." και κοσμεί σήμερα πινακοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού, όπως η Εθνική Βιβλιοθήκη στο Παρίσι.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
ΜΑΡΩΝΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΡΟΔΟΠΗ
Athenion, a painter, born at Maroneia in Thrace. He was a pupil of Glaucion of Corinth, and a contemporary probably of Nicias, whom he resembled and excelled, though his style was harsher. He gave promise of the highest excellence in his art, but died young. (Plin. H. N. xxxv. 11. s. 40.29)
ΞΑΝΘΗ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Γεννήθηκε στην Ξάνθη. Παρόλη την μεγάλη της απουσία από την Ξάνθη,
δημιουργεί στην όμορφη πόλη που την εμπνέει με τα πολλά και φωτεινά χρώματα που
την περιβάλλει. Οι εικαστικές της αναζητήσεις έχουν ένα βαθύτερο σκοπό να αγγίζουν
τις ψυχικές καταβολές του ανθρώπου και όταν τις βρει θα βγουν έξω με τον εικαστικό
λόγο.
'Εχει δημιουργήσει 3 μεγάλες θεματογραφίες:
•Ηθικές μεταρσιώσεις
•Καβαλάρηδες του Φωτός
•Οι άγγελοι της Αποκάλυψης
Πέραν του δημιουργικού της έργου, το οποίο έχει αναγνωρισθεί διεθνώς,
προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει στην πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου. Είναι
μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος του International Professional
Artists της UNESCO. Ιδρυτικό μέλος του συνεταιρισμού για τα πνευματικά δικαιώματα
των εικαστικών δημιουργών Ελλάδος. Πρόσφατα, εκλεγμένο μέλος της επιτροπής του
ΕΕΤΕ για την περιφερειακή ανάπτυξη Μακεδονίας-Θράκης. 'Εχει διδάξει στη ΝΕΛΕ Ξάνθης
(1988-1989). Πριν δέκα χρόνια είχε ιδρύσει το πρότυπο εικαστικό εργαστήριο για
παιδιά από 5-15 ετών. Οι βασικές αρχές της διδασκαλίας της στηρίζονται στην Πλατωνική
Θεώρηση.
Τον Μάιο του 1995 την επίδοση των μαθητών της παρουσίασε ο Δήμος Αθηναίων
στο Λαογραφικό Μουσείο Αγγ. Χατζημιχάλη, στην Πλάκα,
με 50 έργα.
Τον Μάιο του 1995, το πρότυπο παιδικό εικαστικό εργαστήριο εκπροσώπησε
την Ελλάδα στην παγκόσμια γιορτή της Νίκης στην Μόσχα, καθώς και στις 3 Σεπτεμβρίου
1996, που παρουσιάσθηκε στην Ακαδημία Τέχνης στην Μόσχα.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
Γεννήθηκε στην Ξάνθη, το 1963. Τελείωσε την Αρχιτεκτονική σχολή του
A.Π.Θ. Ζει στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα συνεργάζεται με την gallery
"Πλειάδες" και στη Θεσσαλονίκη με την gallery "Ζήτα-Μι".
ΠΕΠΛΟΣ (Κωμόπολη) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
Ο Αθηνόδωρος Ταρσούδης από τον Πέπλο, σπούδασε ηλεκτρονικός και διδάσκει στην Τεχνική Εκπαίδευση. Αυτοδίδακτος τοπικά μαθήτευσε σε μεγάλους ζωγράφους κα διακρίνεται για τις μεγαλειώδες συνθέσεις του, όπου συνδυάζει τις αρχαίες μορφές με τον σημερινό περίγυρο. 'Eχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις και έχει φιλοτεχνήσει αφίσες, εξώφυλλα, σκηνογραφίες κα τοιχογραφίες. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
Γεννήθηκε στον Πέπλο του Έβρου το 1944. Σπούδασε ηλεκτρονικός και
διδάσκει στην Τεχνική Εκπαίδευση στην Αλεξανδρούπολη. Στην ζωγραφική ουσιαστικά
είναι αυτοδίδακτος. Από το 1997 είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών
της Ελλάδος. Μένει στην Αλεξανδρούπολη (Βενιζέλου 62, τηλ.: 0551 - 22757).
Ατομικές Εκθέσεις
1998 Αλεξανδρούπολη, Αίθουσα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες
1996-84 Αλεξανδρούπολη, Αίθουσα Δημαρχείου
1997-91-90-88-86-85-81 Αλεξανδρούπολη, Αίθουσα Τέχνης Γ. Σταυρίδη
1996 Σουφλί, Πολιτιστικό Κέντρο
1996 Τυχερό, Αίθουσα Δημαρχείου
1987 Φέρες, Αίθουσα Δημαρχείου
1986 Πέπλος, Αίθουσα Δημαρχείου
1983 Κομοτηνή, Λέσχη Κομοτηνέων
1986 Θεσσαλονίκη, Γκαλερί "ΙΑΝΟΣ"
1987 Αθήνα, Γκαλερί "ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ"
1991 Αθήνα, Γκαλερί "ΖΥΓΟΣ"
1999 Μακρινίτσα, Μουσείο Λαϊκής Τέχνης
Ομαδικές Εκθέσεις
1997 Διδυμότειχο, Πολιτιστικό Κέντρο
1998 Αλεξανδρούπολη, Εικοσάχρονα Πανεπιστημίου Θράκης Αίθουσα Ιεράς Μητρόπολης
1997 Αλεξανδρούπολη, "Αλεξάντερ HOTEL"
1997 Αλεξανδρούπολη, Αίθουσα Δημαρχείου, Έκθεση Συλλόγου Εικαστικών Τεχνών Αλεξανδρούπολης
1997 Αθήνα, Αίθουσα Βιβλίου Θρακών Δημιουργών
Εξώφυλλα σε Βιβλία & Περιοδικά
"Μπάρκο" Ποιητική Συλλογή Γ. Σταυρίδη 1975
"Τα φεγγάρια της Ανάστασης" Ποιητική Συλλογή Θ. Μουσίκα 1996
"Μελέτη των Ενδοφθαλμίων όγκων" Ιατρού Δ. Αναστασιάδη
"Χρήση Μισχωτού Μοσχεύματος" Ιατρού Ν. Κατσικογιάννη
"Περιβάλλον και Μαθητές" Ένωση Ελλήνων Φυσικών
"Λόγος" Σχολείου Ξένων Γλωσσών Μαζαράκη
"Θρηίκιος Ανεμος" Διμηνιαίο Περιοδικό για τη Θράκη
"Ενδοχώρα" Περιοδικό για τη Θράκη, 1995-1997
"Η θάλασσά μας" Οικολογικής Ομάδας Ε.Π. Λυκείου Αλεξανδρούπολης
"Η Λογοτεχνία στο Σχολείο" Παιδαγωγικό Τμήμα Πανεπιστημίου Θράκης
Αφίσες
Ελευθέρια Αλεξανδρούπολης 1995 & 1997
Εκδήλωση για τη συγγραφέα Μάρω Δούκα
Διημερίδα Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης
"Η Λογοτεχνία στο Σχολείο" Συνέδριο Ένωσης Πολιτιστικών Φορέων Έβρου
Σκηνογραφίες-Σκηνικά (Θεατρικής Ομάδας Τεχνικού Λυκείου Αλεξανδρούπολης)
"Ζητείται Ψεύτης" του Ν. Ψαθά
"Ο Καραγκιόζης παρά λίγο Βεζύρης" του Γ. Σκούρτη
"Η Αυλή των θαυμάτων" του Ι. Καμπανέλη
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
ΠΕΤΡΟΥΣΣΑ (Κωμόπολη) ΔΡΑΜΑ
Στο χώρο της τέχνης η περιοχή έδωσε αρκετούς καλλιτέχνες. Ξεχωρίζουμε τον Αγγελο
Κουγιουμτζή, το λαϊκό ζωγράφο από την Πετρούσα, που αποτύπωσε στο έργο του εικόνες
της ιδιαίτερης πατρίδας του. Εργάστηκε παλαιότερα σε καπνικές επιχειρήσεις και
είχε έντονα βιώματα από τον κόσμο της ελληνικής υπαίθρου. Αυτοδίδακτος στη ζωγραφική,
αρχίζει το 1974 συστηματικά την ενασχόληση του με την τέχνη. Σε ατομικές και ομαδικές
εκθέσεις εμφανίζεται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (στη Βιέννη,
στο Παρίσι, στο Λονδίνο).
Έργα του κοσμούν Μουσεία, Πινακοθήκες, τη Νομαρχία
Δράμας και ιδιωτικές συλλογές στον ελλαδικό και στον ευρωπαϊκό χώρο. Ο ποιητής
της Ρωμιοσύνης Γιάννης Ρίτσος έγραψε για τον Αγγελο Κουγιουμτζή το 1986: «Η ζωγραφική
του Αγγέλου είναι ένα γνήσιο λαϊκό πανηγύρι χρωμάτων, μια ολάνοιχτη αγκαλιά αγάπης
προς τον κόσμο, τους ανθρώπους, τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια, τους καρπούς,
τον ουρανό, τα πουλιά, τα σύννεφα. Όλα πιστεύουν στη ζωή, τα καλαμπόκια να γελάνε,
τα άνθη να ευωδιάζουν, τα βουνά να τραγουδούν και το φως να δικαιώνει μια ανθρώπινη
ελπίδα».
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Προσοτσάνης
ΠΡΟΒΑΤΩΝΑΣ (Κωμόπολη) ΣΟΥΦΛΙ
O Γιάννης Μητράκος που γεννήθηκε στον Προβατώνα, του Δήμου Τυχερού το 1936, είναι ζωγράφος με ιδιότυπο ύφος. Εμπνέεται από τη θρακική λαϊκή παράδοση και από τη βυζαντινή αγιογραφία. Οι μορφές που εικονογραφεί, θυμίζουν βυζαντινούς αγίους, είναι άνθρωποι του λαού που πάσχουν, υπομένουν και υψώνουν το κεφάλι με αγωνιστική διάθεση. 'Aρχων αγιογράφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης και πρόεδρος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας. 'Eργα του βρίσκονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στο Λευκό Οίκο, Εθνική Πινακοθήκη Βουλγαρίας, Πανεπιστήμιο Γενεύης και στις Αρχιεπισκοπές Αμερικής και Αυστραλίας.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
ΣΤΑΥΡΟΧΩΡΙ (Οικισμός) ΞΑΝΘΗ
Γεννήθηκε στο Σταυροχώρι Ξάνθης το 1961. Από το 1986 έως το 1991 σπούδασε
στη Σχολή Καλών Τεχνών του A.Π. Θεσσαλονίκης, στο εργαστήρι της T. Μακρή και του
I. Μολφέση. Ζει και εργάζεται στα Γιάννενα.
Εκθέσεις
Ατομικές
1993 Δήμος Μπολόνιας, ALLIANCE FRANCAISE, Μπολόνια
1993"LA SERRE", Σχολή Καλών Τεχνών SAINT ETIENNE
1995 GALERIE, ZM, Θεσσαλονίκη
Ομαδικές
1990 Πανεπιστημιάδα, Αθήνα
1991 Πνευματικό Κέντρο Λευκάδας
1991 SAUL MODIANO, Θεσσαλονίκη
1991 "ΕΚΤΟΣ ΤΙΤΛΟΥ", MΥΛΟΣ, Θεσσαλονίκη
992 O.Λ.Θ. Πτυχιούχοι Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης
1992 "ΕΚΤΟΣ ΤΙΤΛΟΥ", FONDATION DESTE, Αθήνα
1993 "DIALOGUES", PALAIS D' IENA, Paris
1993 GALERIE, ZM, ART 1'93, AΘήνα
1995 GALERIE, ZM, ART 3'95, AΘήνα
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
ΣΑΠΑΙ (Αρχαία περιοχή) ΡΟΔΟΠΗ
Rhascuporis, brother of Rhascus, and with him chieftain of a Thracian clan, whose
territories extended from the northern shores of the Propontis to the Hebrus and
the neighbourhood of Philippi. Whether the clan were that of the Sapaei or the
Korpalli, or comprised both races, is uncertain. But it occupied both the mountain
ridge that skirts the Propontis and the southern plains which are between the
base of Mount Rhodope and the sea (comp. Appian, B. C. iv. 87, 105; Tac. Ann.
ii. 64; Plin. H. N. iv. 11 (18)). We can only thus explain the seeming inconsistency
in Appian's account of these chieftains; for he describes their territory as a
lofty, cold, and woody region, and yet assigns to them a powerful body of cavalry.
In the civil war, B. C. 49-48, Rhascuporis joined Cn. Pompey, with 200 horse,
at Dyrrachium; and in the war that followed Caesar's death, he aided Cassius with
3000, while his brother Rhascus, at the head of an equal number of cavalry, embraced
the cause of the triumvirs. According to Appian this was a politic and provident
device for mutual security; and it was agreed beforehand that the brother whose
party was triumphant, should obtain the pardon of the brother whose party was
vanquished. And so, after the victory at Philippi, Rhascuporis owed his life to
the intercession of Rhascus. Each brother rendered good service to his respective
party. When the road from Asia into Macedonia, by Aenos and Maroneia, had been
preoccupied by the triumviral legions, Rhascuporis, in whose dominions the passes
were, led the armies of Brutus and Cassius by a road through the forest, known
only to himself and Rhascus. And Rhascus, on the other hand, by his local knowledge,
detected the march of the enemy, and saved his allies from being cut off in the
rea. (Caes. B. C. iii. 4; Appian. B. C. iv. 87, 103-106, 136; Lucan. Pharsal.
v. 55; Dion Cass. xlvii. 25). For the varieties in the orthography of Rhascuporis,
e. g., Rhascypolis, Rascyporis, Thrascypolis, &c., see Fabricius, ad Dion Cuss.
xlvii. 25; Adrian, Turneb. Adversar. xiv. 17. On the coins we meet with Basileos
Rhaskouporidos, and Rhaiskouporidos. Lucan calls him "gelidae dominum Rhascupolin
orae."
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
1903 - 1985
Ο Νίκος Πρωτόπαπας (φιλ. Ψευδώνυμο Θράκης Θρύλος 1903-1985), ασχολήθηκε κυρίως με το χρονογράφημα και το θέατρο. 'Eργα του παρουσιάστηκαν επανειλημμένα από ελληνικού θιάσους και από το ραδιόφωνο. Ιδού μερικοί τίτλοι: "Η οργή του 'Eβρου", "Η Νίκη είναι Δική μας", "Η Μαρούλα της Λήμνου"
ΣΟΥΦΛΙ (Κωμόπολη) ΕΒΡΟΣ
Ο Κωνσταντίνος Κουρτίδης (1870-1944), γεννήθηκε στην Αδριανούπολη, αλλά έζησε και έδρασε κυρίως στο Σουφλί, όπου το σπίτι του είναι σήμερα μουσείο του μεταξιού. Είναι ο πρώτος στο Νομό 'Eβρου, που ασχολήθηκε με την συγκέντρωση λαογραφικού υλικού και θεωρείται ο εισηγητής του χρονογραφήματος στην Βόρειο Ελλάδα και την Τουρκία. Δύο τόμοι από κείμενό του εκδόθηκαν στη Θεσσαλονίκη το 1910 και 1912, με τον τίτλο "'Aπαντα του εν Σουφλίου ιατρού Κ. Κουρτίδη". Είναι ο πρώτος που ασχολήθηκε με την ιστορία της Θράκης σε επιστημονική βάση και καρπός των ερευνών του, είναι τα βιβλία του "Ιστορία της Θράκης" και "Τα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια", που εκδόθηκαν στην Αθήνα τα έτη 1932 και 1934.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
ΦΙΛΙΠΠΟΙ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
Marsyas, of Philippi, commonly called the Younger (ho neoteros), to distinguish
him from Marsyas of Pella, with whom he has frequently been confounded. The period
at which he flourished is uncertain: the earliest writers by whom he is cited
are Pliny and Athenaeus. The latter tells us that he was priest of Heracles. (Athen.
xi. p. 467, c.) The works of his which we find cited, are, 1. Makedonika, whether
a geographical or strictly historical treatise is uncertain; it contained at least
six books. (Harpocr. s. v. Lete.) 2. Archaiologia, in twelve books, mentioned
by Suidas; probably, as suggested by Geier, the same with the Attika attributed
by the lexicographer to the elder Marsyas. 3. Muthika, in seven books.
The two last works are erroneously attributed by Suidas, according
to our existing text, to a. third Marsyas, a native of Taba, but it has been satisfactorily
shown that this supposed historian is no other than the mythical founder of the
city of Taba (Steph. Byz. s. v. Tabai), and that the works ascribed to him belong
in fact to Marsyas of Philippi.
All the questions concerning both the elder and the younger Marsyas
are fully discussed, and the extant fragments of their works collected, by Geier,
Alexandri M. Historiar. Scriptores aetate suppares, Lips. 1844, pp. 318-340. (See
also Droysen, Hellenism. vol. i. pp. 679-682; Bernhardy, ad Suid. s. v. Marsuas.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2006 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΘΑΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΘΑΣΟΣ
A native of Thasos and author of satyric dramas in the age of
Alcibiades who was his friend, and managed to get him freed from an accusation
that had been brought against him. A parody by this poet, entitled Gigantomachia,
was being presented when the news arrived of the defeat of Nicias in Sicily. This
Hegemon was called Phace (phake, "lentil"), conferred on him as a nickname.
He wrote also a comedy entitled Philinna.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Hegemon, of Thasos, was a comic poet of the old comedy at Athens, but was more celebrated for his parodies, of which kind of poetry he was, according to Aristotle, the inventor. He was nicknamed Phake, on account of his fondness for that kind of pulse. He lived in the time of the Peloponnesian war, and was contemporary with Cratinus when the latter was an old man, and with Alcibiades. His parody of the Gigantomachia was the piece to which the Athenians were listening, when the news was brought to them in the theatre of the destruction of the expedition to Sicily, and when, in order not to betray their feelings, they remained in the theatre to the end of the performance. The only comedy of his which is mentioned is the Philine, of which one fragment is preserved by Athenaeus, who also gives some amusing particulars respecting him. (Aristot. Poel. 2, and Hitter's note; Athen. i., b.; iii.; ix.; xv.; Meineke, Hist. Crit. Com. Graec.; Fabric. Bibl. Graec. ii.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
1909 - 1982
Δάσκαλος από την Αλεξανδρούπολη και λογοτέχνης με γνήσιο λυρισμό, ήταν ο Τάκης Ακρίτας (1909-1982) ο Ανέστης Ευμορφόπουλος με το πραγματικό του όνομα, που έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα και ταξιδιωτικά οδοιπορικά. Από το έργο του: "Ο πειρασμός και άλλα διηγήματα", "Οι Γερμανοί στην Κρήτη", "Θράκη Αρχαία και Σύγχρονη Ζωή".
ΞΑΝΘΗ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Ο Νίκος Μπούτβας που έχει καταγωγή Μεσολογγίτικη γεννήθηκε στην Ξάνθη
από πατέρα στρατιωτικό. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο Μεσολόγγι,
την Ξάνθη, τη Σάμο και
την Αθήνα και σέρνει παντοτινά
μαζί του τούτες τις μνήμες.
Το 1942 δημοσίευσε στη Μαθητική Φωνή του 7ου Γυμνασίου Παγκρατίου
το διήγημα Το θάμα, μια ιστορία - μύθο του πατρικού χωριού Αγγελόκαστρου. Δοκίμαζε
τις δυνάμεις του. Το 1943 έπαιξε στο θεατρικό του Βασίλη Ρώτα Το πιάνο. Έκανε
το βλάχο μαυραγορίτη με μεγάλη επιτυχία.
Αρχές του 1942 μπήκε στην Εθνική Αντίσταση, στο ΕΑΜ Νέων της Σπουδάζουσας
Μαθητών. Το 1943 στην ΕΠΟΝ και αργότερα στον ΕΛΑΣ. Στις 8 Μαΐου 1944 πιάστηκε
απ' τους Γερμανούς. Καταδικάστηκε από κατοχικό στρατοδικείο σε οκτώ ετών κάθειρξη.
Κατά την μεταγωγή του στα γερμανικά κάτεργα τον ελευθέρωσε ο ΕΛΑΣ Πάρνηθας - Αττικής.
Στα λογοτεχνικά δρώμενα παρουσιάστηκε επίσημα το 1946. Με το ψευδώνυμο
Θανάσης Βλάχος Αιτωλός δημοσιεύει στα Ελεύθερα Γράμματα του Δημήτρη Φωτιάδη (τεύχος
25 Μάρτη) το χρονικό «Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη» γραμμένο στο ίδιο ελλειπτικό
ύφος και γλώσσα που χρησιμοποιεί ώς σήμερα. Με το ίδιο ψευδώνυμο δημοσίευσε κείμενα
σε πολλά περιοδικά.
Βιβλία του: Τυράγνια, Το κάστρο της Αγγέλως, Βάρβαροι στον κήπο,
'Ενοπλοι κ.α.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
ΝΕΑ ΒΥΣΣΑ (Κωμόπολη) ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ
13/9/1873 - 2/2/1950
Γεννήθηκε στο Βερολίνο στις 13 Σεπτεμβρίου 1873 όπου ο πατέρας του
ήταν πρεσβευτής της Τουρκίας. Πατέρας του ήταν ο Στέφανος Καραθεοδωρής και μητέρα
του η Δέσποινα Πετροκόκκινου που η καταγωγή της ήταν από τη Χίο.
Όλες τις σπουδές του τις έκανε στο εξωτερικό. Παρότι μεγάλωσε στην Ευρώπη, η ανατροφή
του ήταν Ελληνοχριστιανική. Από μικρό παιδί μιλούσε Ελληνικά και Γαλλικά και πριν
συμπληρώσει τα εφηβικά του χρόνια μιλούσε Τουρκικά και Γερμανικά.
Γενέτειρα της οικογένειας Καραθεοδωρή ήταν το παλιό Μποσνοχώρι, του
οποίου ζωντανή συνέχεια αποτελεί η Ν. Βύσσα.
Διατηρώντας δια μέσω των αιώνων την Ελληνική ορθόδοξη φυσιογνωμία
του, το παλαιό Μποσνοχώρι, κατάφερε να επιβιώσει μέσα από ιδιαίτερες αντίξοες
συνθήκες της οθωμανικής περιόδου και να αναδείξει κορυφαίες προσωπικότητες των
επιστημών, των τεχνών και των γραμμάτων ανάμεσα στις οποίες και την εξέχουσα οικογένεια
των Καραθεοδωρήδων, μέλη της οποίας ανήλθαν στα ύπατα αξιώματα της Αυτοκρατορίας
και απέσπασαν παγκόσμια αναγνώριση, χωρίς να αλλάξουν την ορθόδοξη πίστη τους
ή να αρνηθούν την ελληνική τους συνείδηση.
Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής το 1883-85 πήγε στην Σχολή της Ριβιέρας
και του Σαν Ρέμο. Ένα χρόνο πήγε σε Γυμνάσιο των Βρυξελών όπου στο μάθημα της
Γεωμετρίας ένοιωσε την αγάπη και την κλήση που είχε για τα μαθηματικά. Το 1886
γράφτηκε στο Γυμνάσιο Ατενέ Ρουαγιάλ ντ' ιξέλλ των Βρυξελών απ' όπου πήρε το απολυτήριο
του Γυμνασίου το καλοκαίρι του 1891. Στο Βέλγιο τότε γινόταν ένας διαγωνισμός
μαθηματικών στον οποίο κλήθηκε η τάξη του Καραθεοδωρή να διαγωνιστεί για δύο χρόνια
κατά σειρά και ο Καραθεοδωρής πήρε την πρώτη θέση και τις δύο χρονιές.
Στις 18 Οκτωβρίου 1891 ύστερα από εξετάσεις μπήκε στην Βελγική Στρατιωτική
Σχολή όπου και άρχισε μια νέα περίοδο της ζωής του. Το 1895 αποφοίτησε από τη
στρατιωτική σχολή ως Αξιωματικός του Μηχανικού και το 1898 έρχεται στην Αίγυπτο
διότι προσελήφθη από τη Βρετανική Εταιρεία που κατασκεύαζε τα φράγματα του Ασουάν
του Ασιούτ ως βοηθός μηχανικός. Στην Αίγυπτο παρέμεινε δύο χρόνια. Εκεί κατάλαβε
ότι τα μαθηματικά ασκούσαν πάνω του μια πολύ μεγάλη γοητεία και ότι η δουλειά
του πολιτικού μηχανικού δεν τον ικανοποιούσε. Αποφάσισε λοιπόν τον Ιούνιο του
1900 να εγκαταλείψει την Αίγυπτο και να σπουδάσει μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο
του Βερολίνου στην Γερμανία.
Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής παντρεύτηκε το 1908, στην Κωνσταντινούπολη,
την Ευφροσύνη, το γένος Καραθεοδωρή, που ήταν μακρινή συγγενής του. Αυτός ήταν
35 ετών και η σύζυγος του 24. Απέκτησαν δε δύο παιδιά, την Δέσποινα και τον Στέφανο.
Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής αναδείχτηκε σε κορυφαίο μαθηματικό παγκόσμιου
επιπέδου, χρηματίζοντας καθηγητής σε τέσσερα γερμανικά πανεπιστήμια καθώς και
στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ενώ ανέλαβε κατ' εντολή του Βενιζέλου να οργανώσει το
Πανεπιστήμιο της Ιωνίας στη Σμύρνη,
των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης.
Πρέπει επίσης να σημειωθεί η στενή επιστημονική συνεργασία και αλληλοεκτίμηση
μεταξύ του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή και του Αϊνστάιν.
Το επιστημονικό έργο του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή επεκτείνεται σε
πολλούς τομείς των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Αρχαιολογίας. Οι μαθηματικές
του εργασίες αναφέρονται στον λογισμό των μεταβολών, στην θεωρία των πραγματικών
συναρτήσεων, στη θεωρία των μιγαδικών συναρτήσεων, στις διαφορικές εξισώσεις με
μερικές παραγώγους, στη θεωρία των συνόλων και στη διαφορική γεωμετρία. Οι εργασίες
του στη Φυσική αφορούν τη θερμοδυναμική, τη γεωμετρική οπτική, την οπτική γενικότερα,
την ειδική σχετικότητα και τη μηχανική. Οι αρχαιολογικές του μελέτες αναφέρονται
σε κατασκευές της Αρχαίας Ελλάδας και της Αρχαίας Αιγύπτου. Συγκεκριμένα σε ναούς,
σε πυραμίδες, σε αρδευτικά έργα κ.λπ.
Ο Καραθεοδωρής έγραψε 232 περίπου εργασίες από τις οποίες δημοσιεύθηκαν
οι 165. Όλες σχεδόν οι εργασίες του είναι θεμελιώδεις έρευνες εξαιρετικής εμπνεύσεως
οι οποίες τον αναδεικνύουν ως έναν από τους λίγους στη παγκόσμια επιστήμη, ρυμοτόμος
της μαθηματικής διανοήσεως. Η όλη του έρευνα εκπροσωπεί το νέο μαθηματικό πνεύμα
του 20ου αιώνα το οποίο χαρακτηρίζεται από την επάνοδο στην κλασική εντέλεια των
αρχαίων ελλήνων μαθηματικών. Συγχρόνως το ενδιαφέρον του για τη σύγχρονη πολλαπλή
πνευματική κίνηση εκδηλώνεται με συγγραφές και διαλέξεις. Για πολλά χρόνια ήταν
συνεκδότης του περιοδικού Mathematische annalen (Ματεμάτισε αννάλεν), μέλος της
συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Circolo Mathematico di Palermo (Τσίρκολο
Ματεμάτικο ντι Παλέρμο) και πρόεδρος της συντακτικής επιτροπής της Encykloradie
der mechanik (1931-1935).
Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής πέθανε στις 2 Φεβρουαρίου 1950 θρηνούμενος
από τους Μαθηματικούς και τους φυσικούς όλου του κόσμου, αλλά και από τον πνευματικό
κόσμο δύο λαών που τον θεωρούσαν κι οι κι οι δύο ως τον καλύτερο εκπρόσωπο τους,
του ελληνικού και του γερμανικού.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2004, με φωτογραφίες, από την ακόλουθη
ιστοσελίδα του Δήμου
Βύσσας
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
Ο Βαγγέλης Καραφυλλίδης γεννήθηκε το 1971 στην Αλεξανδρούπολη.
Το 1989 εισήχθη στο τμήμα Φυσικής του Α.Π.Θ. με υποτροφία. Εκανε διπλωματική εργασία
πάνω στα τεχνητά νευρωνικά δίκτυα. Αποφοίτησε από το τμήμα Φυσικής τον Ιούλιο
του 1996.
Παράλληλα με τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο έκανε και μουσικές σπουδές.
Από το Μακεδονικό Ωδείο και από την τάξη του Δημήτρη Αθανασιάδη πήρε με Αριστα
το Πτυχίο Φούγκας (1992). Από το ίδιο Ωδείο και την τάξη του Νίκου Αστρινίδη πήρε
Δίπλωμα Πιάνου με Αριστα και Α' βραβείο παμψηφεί (1994). Από το Μουσικό Κολέγιο
και την τάξη του Αλκη Μπαλτά πήρε Δίπλωμα Σύνθεσης με Αριστα παμψηφεί (1996).
Εχει παρακολουθήσει σεμινάρια των Αθανασιάδη, Αντωνίου, Λαπιδάκη και Καλογερά.
Εργα του έχουν παιχτεί στη Θεσσαλονίκη, την Αλεξανδρούπολη, την Ξάνθη, την Αθήνα,
το Βερολίνο και το Βούπερταλ. Σαν πιανίστας έχει εμφανιστεί στη Θεσσαλονίκη και
την Ξάνθη.
Το συνθετικό του έργο απετέλεσε αντικείμενο εργασίας στο πλαίσιο του
μαθήματος "Εισαγωγή στη Νεοελληνική μουσική" στο τμήμα Μουσικών Σπουδών
του Α.Π.Θ. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων "Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα
της Ευρώπης 1997" συμμετείχε σε συναυλία με έργα Ελλήνων συνθετών και του
David Gompper (προέδρου της ένωσης Αμερικάνων συνθετών) με τη διπλή ιδιότητα πιανίστα
- συνθέτη.
Εχει γράψει μουσική σε διάφορα στυλ. Ανάμεσα στα έργα του: Παραλλαγές
για Κουαρτέτο Εγχόρδων, Παραλλαγές για Κουϊντέτο Πνευστών, "Το σκοτάδι, ο
θάνατος ... " σε ποίηση Τάκη Βαρβιτσιώτη για χορωδία και ορχήστρα δωματίου
(σε ελεύθερη ατονικότητα). Σε κάποια άλλα έργα του είναι φανερή η επίδραση από
το μεταρομαντισμό (Toccata για πιάνο) ή ακόμη και από την ελληνική παράδοση και
τις εθνικές σχολές: Παραλλαγές σε ένα Νησιώτικο Χορό, Μικρογραφίες, Κοντσερτίνο
για Βιολί και Ορχήστρα. Για τα έργα του "Παραλλαγές σε ένα Νησιώτικο Χορό"
και "Μικρογραφίες" πήρε το 1ο και 2ο βραβείο αντίστοιχα του 1ου Διαγωνισμού
Σύνθεσης για Πιάνο που διοργάνωσε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Δήμου Ξάνθης.
Δίδαξε Μουσική στο Μακεδονικό Ωδείο και στο Δημοτικό Ωδείο Καλαμαριάς,
Φυσική στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης και Φόρμα και Δομή Εργων Σύγχρονης - Πρωτοποριακής
Μουσικής, Σύγχρονες Ερμηνευτικές Τεχνικές καθώς και Εργαστήριο Σύνθεσης και Δημιουργίας
στο Πολιτιστικό Ι.Ε.Κ. Θεσσαλονίκης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής "Λίλιαν Βουδούρη"
ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
Ο Κώστας Μπραβάκης γεννήθηκε στο Διδυμότειχο
το 1962. Η πρώτη του επαφή με τη μουσική ήταν δίπλα σε παραδοσιακούς οργανοπαίχτες.
Αργότερα μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη,
όπου σπούδασε αρμονία, αντίστιξη φούγκα και κιθάρα. Παράλληλα πήρε μαθήματα jazz
κιθάρας και θεωρίας από τον Κώστα Σαπαλίδη, απόφοιτο του Los Angeles Institute
of Technology. Το ίδιο διάστημα δημιούργησε το συγκρότημα Νώε με το οποίο εξέδωσε
δύο δίσκους και περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα.
Το 1993 γράφτηκε στην τάξη σύνθεσης του Θόδωρου Αντωνίου, από τον
οποίο πήρε και μαθήματα διεύθυνσης ορχήστρας. Το 1998 αποφοίτησε με άριστα παμψηφεί
και Β' βραβείο.
Εργα του έχει ερμηνεύσει η συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Θεσ/νίκης,
το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης μουσικής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και άλλα
σύνολα.
Το Σεπτέμβρη του 1998 βραβεύτηκε στο διαγωνισμό σύνθεσης για κρουστά
όργανα που έγινε στα πλαίσια του Α΄ Διεθνούς Φεστιβάλ κρουστών οργάνων στη Θεσσαλονίκη.
Εχει γράψει έργα για μικρά και μεγάλα σύνολα, σόλο όργανα και κύκλους τραγουδιών.
Από το 1993 ζεί και εργάζεται στη Βέροια
Ημαθίας στο Ωδείο Φίλιππος του οποίου είναι ιδρυτής. Είναι μέλος της Ενωσης Ελλήνων
Μουσουργών.
Δισκογραφία:
- Νώε ANO KATO Records 1987,μουσική σύνθεση και στίχοι
- Nώε, η γιαγιά Ειρήνη ΛΥΡΑ 1990 μουσική σύνθεση και στίχοι
- Το μπλε παλτο Ωδείο Φίλιππος 1998, συμμετοχή σε δίσκο με τραγούδια μαθητών,
καθηγητών του Ωδείου και λοιπών καλλιτεχνών της πόλης.
- Δικαίωμα στη ζωή 1999, Ωδείο Φίλιππος, Νομαρχία Ημαθίας, Σύλλογος Γονέων και
κηδεμόνων του σχολείου για Παιδιά με Ειδικές Ανάγκες σε τραγούδια του ίδιου και
του Παγκράτη Παυλίδη.
- Οταν κοιτάς ανατολή... κρυφά παρηγοριέμαι ANO KATO Records 2000
- Δέκα «ιδιωτικά» τραγούδια με επιρροές από τις εξ ανατολών καταβολές του.
- Κώστας Μπραβάκης - Χρήστος Βερνάρδος - Βασίλης Βαλαβάνης σε έργα για κιθάρα
συνθετών του 20ου αιώνα ΑΝΟ ΚΑΤΟ records
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής "Λίλιαν Βουδούρη"
ΔΟΞΑΤΟ (Κωμόπολη) ΔΡΑΜΑ
Ο Χρήστος Σαμαράς γεννήθηκε το 1956 στο Δοξάτο,
κοντά στη Δράμα. Τις μουσικές
του σπουδές ξεκινάει στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης (1969-76).
Ανώτερα Θεωρητικά: Αρμονία με τον Ι. Δαμιανό και Αντίστιξη με τον
Κ. Νικήτα, όπως και Φλάουτο με τον Ε. Αικατερίνη. Από το φθινόπωρο του 1976 συνεχίζει
τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών της Βιέννης,
όπου μελέτησε σύνθεση με τον Fr. Gerha και E. Urbanner και φλάουτο με τους L.
Riviere και R. Wolf. Το 1981 πήρε δίπλωμα σύνθεσης και το 1982 παιδαγωγικό πτυχίο
φλάουτου. Από το 1982 μέχρι το 1984 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή
Καλών Τεχνών του Βερολίνου με τον Isang Yun. Από το 1984 και μετά ζει και εργάζεται
στη Θεσσαλονίκη.
Το 1984 πήρε το Β' Βραβείο στο διαγωνισμό σύνθεσης στο Hameln της
Γερμανίας με το έργο του "Ασκητική" για μικρή ορχήστρα, και το 1985 το Β' Βραβείο
σύνθεσης στο διαγωνισμό "Carl Maria von Weber" στη Δρέσδη της Γερμανίας με το
"IV Κουαρτέτο Εγχόρδων". Το 1987 πήρε το Α' Βραβείο στο διαγωνισμό Σύνθεσης της
Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών στην Αθήνα με το έργο "Παραδρομές" για έντεκα όργανα.
Το 1989 πήρε το Α' Βραβείο στο διαγωνισμό Σύνθεσης "Alea III" του Πανεπιστημίου
της Βοστώνης στις Η.Π.Α. με το έργο "Απολογία ΙΙ", για μικρή ορχήστρα. Το 1990
πήρε το Α' Βραβείο στο διαγωνισμό Σύνθεσης της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών στην
Αθήνα με το έργο "Μονόγραμμα" για σόλο βιολί. Το 1993 πήρε το Γ' Βραβείο στο διαγωνισμό
της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών στην Αθήνα με το έργο του "Sonatina" για φλάουτο
και πιάνο. Το 1995 πήρε το Β' Βραβείο στην μνήμη Γ.Α. Παπαϊωάννου, με το έργο
του"Kοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα δωματίου".
Εργα του παίχτηκαν στην Ελλάδα, Αυστρία, Γερμανία, Αγγλία, Ουγγαρία,
Γαλλία, Ιταλία, Βουλγαρία, Τουρκία, Η.Π.Α. και Αυστραλία όπως και έχουν μεταδοθεί
από την Ελληνική και Αυστριακή Ραδιοφωνία.
Διδάσκει στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπως επίσης διδάσκει Ανώτερα Θεωρητικά και Σύνθεση
στο Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης.
Εχει γράψει πάνω από 60 έργα και οι συνθέσεις του καλύπτουν σχεδόν
όλους τους τομείς. Eπιλογή από αυτά είναι:
- "Tρία Σκίτσα" για φλάουτο, βιολί και τσέλο (1969),
- "Xριστουγεννιάτικη Eικόνα" για δύο χορωδίες και σολίστ (1973),
- "Σονατίνα" για πιάνο (1976),
- "Kουαρτέτο Eγχόρδων I" (1977-78),
- "Διάσταση" για τσέλο και πιάνο (1978),
- "Συμφωνία Humana" για ορχήστρα (1979),
- "Kουιντέτο Πνευστών" για φλάουτο, όμποε, κλαρινέτο, φαγκότο και κόρνο (1979-80),
- "Kουαρτέτο Eγχόρδων II" (1980),
- "Kάθαρση" για ορχήστρα (1981),
- "Kοντσέρτο" για φλάουτο και ορχήστρα (1982),
- "Kουαρτέτο Eγχόρδων III" (1983),
- "Aγωνία" για ορχήστρα (1983-84),
- "Aνομίες" για βιολί και πιάνο (1984),
- "Eσωτέρα" για ορχήστρα (1985),
- "Tρία Tραγούδια" για χορωδία (1986),
- "Aπολογία I" για 9 όργανα (1986),
- "Kοντσέρτο" για πιάνο και ορχήστρα (1987),
- "Eλεγεία" για κλαρινέτο, κρουστά και ορχήστρα εγχόρδων (1989),
- "Mονόλογος" για σόλο κιθάρα (1990),
- "Eισαγωγή Mότσαρτ" για ορχήστρα (1991),
- "Quasi una Sonata" για πιάνο (1992).
Tα έργα του εκδίδονται από το Mουσικό Oίκο "Παπαγρηγορίου - Nάκας".
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής "Λίλιαν Βουδούρη"
ΚΑΒΑΛΑ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
1910
Συνθέτης
Γεννήθηκε το 1939 στην Καβάλα από ευσεβείς γονείς, οι οποίοι από μικρή
ηλικία του εμφυτεύσανε την αγάπη για την Εκκλησία του Χριστού. Από τα παιδικά
του χρόνια εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη.
Την περίοδο των Γυμνασιακών του σπουδών άρχισε την ενασχόληση με τη
Βυζαντινή Μουσική, με πρώτο του δάσκαλο το θεωρητικό Αβραάμ Ευθυμιάδη στα φροντιστήρια
“Αγιος Δημήτριος”. Από το 1956 συνδέθηκε με το Μεγάλο Δάσκαλο, Αρχοντα
Πρωτοψάλτη, κ. Αθανάσιο, Καραμάνη, από τον οποίο μυήθηκε στο Πατριαρχικό ύφος.
Από το 1958 ψάλλει σε διάφορους Ναούς της Θεσσαλονίκης,
και από το 2002 είναι πρωτοψάλτης στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Πανοράματος
Θεσσαλονίκης. Πήρε πτυχίο
το 1968 από το “Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης”,
έχοντας καθηγητές τους Δασκάλους Α. Καραμάνη και Χ. Ταλιαδώρο. Δίδαξε στο Δημοτικό
Ωδείο Θεσσαλονίκης και στη
Σχολή της Μητρόπολης Αρναίας.
Εκανε για πολύ καιρό εκπομπές σε κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης.
Το 1990 σε διάστημα 8 μηνών προσεκλήθη δύο φορές να ψάλει στην Αμερική.
Εδώ και 22 χρόνια κυκλοφορούν 22 προσωπικές του κασέτες, και έχουν
διατεθεί αρκετές χιλιάδες αντίτυπα. Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν επίσης κασέτες
και CD της Βυζαντινής Χορωδίας “Αγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης”, της
οποίας έχει την τιμή να είναι ιδρυτής και Χοράρχης.
Τον Ιανουάριο του 1994 ο κ. Δασκαλάκης τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο
των Αγ. Κυρίλλου και Μεθοδίου από τον Παναγιότατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης
κ.κ. Παντελεήμονα το Β΄για την προσφορά του στη Βυζαντινή Μουσική.
Τέλος, από τον Ιανουάριο του 2002 δημιούργησε Σχολή Βυζαντινής Μουσικής
στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Πανοράματος,
όπου και είναι πρωτοψάλτης. Πίστη του είναι και αισιοδοξεί ότι οι νέοι, ταλαντούχοι
μαθητές του, θα συνεχίσουν να υπηρετούν τη Βυζαντινή Μουσική, εξασφαλίζοντας έτσι
τη διάδοχη κατάσταση.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο των: Δήμου
Πάτμου, Νομαρχίας
Δωδεκανήσου, Ι.Μ.
Θεολόγου και Υπουργείου
Αιγαίου (2003).
ΚΟΜΟΤΗΝΗ (Πόλη) ΡΟΔΟΠΗ
Ο Μάνος Κουτσαγγελίδης γεννήθηκε στην Κομοτηνή το 1976 από γονείς
πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, οι οποίοι ήρθαν στην Ελλάδα.
Η ενασχόληση του με τη μουσική ξεκινά στα οκτώ του χρόνια τραγουδώντας
και μαθαίνοντας ακορντεόν. Στα έντεκά του χρόνια βρέθηκε στην Κρήτη,
όπου είχε μετατεθεί ο πατέρας του, που είναι αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας.
Εκεί, ο μικρός Μάνος αρχίζει τη μελέτη της βυζαντινής μουσικής, την οποία συνέχισε
δύο χρόνια αργότερα στη Μητροπολιτική σχολή βυζαντινής μουσικής Κομοτηνής. Στο
διάστημα αυτό, ο Μάνος γνωρίζεται με τον Χρόνη Αηδονίδη και αντλεί πολλά στοιχεία
για την παράδοση της περιοχής του. Παράλληλα, ξεκινά τη λαογραφική έρευνα στα
χωριά της Θράκης. Στα δεκατέσσερα του ξεκίνησε μια εργασία για το γυμνάσιο που
φοιτούσε, πάνω στην Ιστορία της Θράκης, καθώς και διατριβή πάνω στο μειονοτικό
θέμα της Κωνσταντινούπολης,
της Ιμβρου και Τενέδου.
Γύρω στα δεκαπέντε του χρόνια γνωρίστηκε με το συγκρότημα "Οι Λαλητάδες" στην
Κομοτηνή, όπου μαζί τους αρχίζει την επαγγελματική του καριέρα και γνωρίζει όλη
τη Βόρειο Ελλάδα. Παράλληλα συνεργάζεται πλέον επαγγελματικά και με τον Χρόνη
Αηδονίδη, καθώς και με άλλους ντόπιους μουσικούς. Ταυτόχρονα αρχίζει να παίζει
καβάλι (ο αρχαίος πλαγίαυλος) και φλογέρα ενώ στα δεκαέξι του χρόνια μαθαίνει
μόνος του κανονάκι, το οποίο σ' ένα χρόνο κατέκτησε στο έπακρον.
Στα δεκαεπτά του χρόνια, τον συναντάμε να διδάσκει παραδοσιακή μουσική
και όργανα στο Ωδείο της Αλεξανδρούπολης,
ενώ ένα χρόνο αργότερα γίνεται μέλος του συγκροτήματος παραδοσιακής μουσικής του
Δήμου Θεσσαλονίκης, όπου δίνει
πολλές αξιόλογες συναυλίες. Εκεί, γνωρίστηκε με τις δύο μεγάλες τραγουδίστριες
της Μακεδονίας, την Νίτσα Τσίτρα και την Ξανθίππη Καραθανάση, καθώς και με τον
Νίκο Αβαγιαννό, με τους οποίους εμφανίζεται σε πολλές εκδηλώσεις και ραδιοτηλεοπτικές
εκπομπές.
Η προσφορά του νεαρού καλλιτέχνη έγινε αισθητή από πολλούς φορείς,
που του έχουν απονείμει τιμητικές διακρίσεις, όπως το Γενικό Επιτελείο Στρατού
(κατά τη διάρκεια της θητείας του), που του απένειμε το "Αριστείο προσφοράς στην
πατρίδα", το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης,
ο Φάρος Τυφλών Ελλάδος, καθώς επίσης δεκάδες ιδρύματα, δήμοι και σύλλογοι ανά
την Ελλάδα.
Ερχόμενος στην Αθήνα
ο Μάνος Κουτσαγγελίδης μπαίνει δυναμικά στη δισκογραφία αφού σε μικρό χρονικό
διάστημα συμμετέχει σε ηχογραφήσεις δεκάδων δίσκων δημοτικού, έντεχνου και λαϊκού
τραγουδιού με επιτυχημένους ερμηνευτές.
Εδώ και δύο χρόνια διδάσκει παραδοσιακά όργανα και θεωρία της μουσικής
της Ανατολικής Μεσογείου στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας.
Εκτός των μουσικών δραστηριοτήτων του έχει ασχοληθεί και με την υδροβιολογία
και την ιχθυοκαλλιέργεια καθώς επίσης και με την έρευνα και την προστασία των
βιοτόπων των γλυκών νερών (λίμνες-ποτάμια) της Θράκης.
Ο Μάνος Κουτσαγγελίδης είναι σίγουρα ένα εθνικό μας κεφάλαιο, που
λόγω γνώσης, πάθους αλλά και λόγω ηλικίας θα προσφέρει πολλά στην εθνική μας μουσική
και τη χώρα μας γενικότερα Τον ευχαριστούμε θερμά για τη συνεργασία μας η οποία
θα συνεχιστεί με τραγούδια της Μακεδονίας.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
ΣΟΥΦΛΙ (Κωμόπολη) ΕΒΡΟΣ
Η γέννησή μου χαιρετίστηκε με εκαντοντάδες κανονιοβολισμούς. 1947
γαρ και το Σουφλί δεχόταν τα δώρα του εμφύλιου. Τη δεύτερη πατρίδα μου, την Κομοτηνή,
την γνώρισα στις αρχές της " χρυσής οκταετίας ".Τότε ήταν που δέχτηκα από τους
γονείς μου το δώρο της ζωής μου: μια κιθάρα. Κι ο έρωτας δε λέει να τελειώσει.
Aρχισα να σκαρώνω κάτι πρωτόλεια τραγουδάκια αλλά στην πορεία ανακάλυψα
ότι τα τραγούδια ήταν πιο ισχυρά ακόμη κι απ' τα όπλα. Κι έτσι μέχρι σήμερα υπερασπίζω
με λόγο και μουσική αυτό που κανείς δεν πρέπει να παζαρεύει: Το δικαίωμα για μια
ζωή με ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Ταξίδεψα συντροφιά με την κιθάρα μου και υπέροχους φίλους σ'όλη την
Ελλάδα, την Ευρώπη και τη Σοβιετική 'Ενωση, αλλά πάντα γυρνούσα στην Κομοτηνή.
Στην πόλη που τόσοκαλοπροαίρετα με κατευοδώνει όταν φεύγω και με καλοσωρίζει όταν
γυρίζω απ' αυτή την....Ατέλειωτη Εκδρομή.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
ΑΒΔΗΡΑ (Αρχαία πόλη) ΞΑΝΘΗ
Ο πρώτος οικιστής των Αβδήρων, τον οποίο οι Θράκες εκδίωξαν και στον οποίο αργότερα οι κάτοικοι των Αβδήρων που κατάγονταν από την Τέω απέδιδαν τιμές ήρωα (Ηρόδ. 1,168,1)
Αναφέρεται ότι περιέγραψε την πολιορκητική μηχανή του Δημήτριου στην πολιορκία της Ρόδου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
1947
ΞΑΝΘΗ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Ο Αργης Κόρακας (Α. Αργης) γεννήθηκε στην Ξάνθη της Θράκης το 1888.
Μικρό παιδί ακόμα βρέθηκε στον Πύργο της Β. Θράκης κι' έπειτα στην Αγχίαλο, όπου
ο πατέρας του ήταν δάσκαλος κι' όπου έμαθε τα πρώτα γράμματα στα φημισμένα Ελληνικά
Σχολεία των δύο αυτών πόλεων. Ακολούθησε γυμνασιακές σπουδές στο Ζαρίφειο Διδασκαλείο
της Φιλιππούπολης και στο Ελληνικό Γυμνάσιο της Αδριανούπολης.
Αφού δίδαξε μερικά χρόνια στα Ελληνικά σχολεία των κοινοτήτων Αρτάκης κι' Αμισού
στην Τουρκία, κατέβηκε στας Αθήνας το 1913 όπου δημοσιογράφησε λίγον καιρό και
κατόπι, το 1914, διωρίστηκε υπάλληλος στο Υπουργείο Συγκοινωνίας· αργότερα τελείωσε
και τις πανεπιστημιακές του σπουδές στα νομικά.
Τα πρώτα του λογοτεχνήματα, ποιήματα και διηγήματα, δημοσιεύθηκαν
στην εφημερίδα της Φιλιππούπολης «Ειδήσεις του Αίμου» με ψευδώνυμο ή ανώνυμα,
όταν ακόμα σπούδαζεν εκεί και το πρώτο του βιβλίο, ένα αφήγημα με τον τίτλο «Κάτι
σαν κύμα» βγήκε στην Αμισό το 1913. Ποιήματα και διηγήματά του δημοσιεύθηκαν σε
διάφορα περιοδικά.
Εως τώρα έχουν τυπωθή τα εξής βιβλία του : Συλλογές ποιημάτων «Νύχτες»
(1921) «Στίχοι» (1924) «Αλικα Ρόδα» (1932), μυθιστορήματα Mea Culpa (1923) «Αγνή
Σάντα» (1928) «Η αρπαγή της Ευρώπης» (1930) «Οι λύκοι» (1930) «Στη ζωή στην αγάπη»
(1934), ένα βιβλιαράκι «Αναμνήσεις από την Παλιάν Αγχίαλο» (1930) και τελευταία
μια συλλογή διηγημάτων του (1936).
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης
ΝΕΑ ΒΥΣΣΑ (Κωμόπολη) ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ
Οι κάτοικοι της Νέας Βύσσας μπορούν να είναι περήφανοι, γιατί από την πατρίδα τους βγήκε μια οικογένεια, τα μέλη της οποίας διέπρεπαν διεθνώς στα γράμματα και στις επιστήμες. Η οικογένεια αυτή, είναι το γένος Καραθεοδωρή. Αρχηγός αυτής της επιστημονικής δυναστείας, θεωρείται ο Στέφανος Καραθεοδωρής (1789-1867). Γεννήθηκε στο Βοσνοχώρι κι έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Αδριανούπολη. Αφού διδάχτηκε τις εγκύκλιες σπουδές στην περίφημη σχολή των Κυδωνιών, σπούδασε ιατρική, μαθηματικά και φιλοσοφία στην Πίζα της Ιταλίας. Επέστρεψε στην Αδριανούπολη, όπου παράλληλα με την ιατρική, δίδασκε και Ελληνικά στην εκεί σχολή. Μετά την Ελληνική Επανάσταση, εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου διετέλεσε προσωπικός γιατρός του Σουλτάνου, ιδρυτικό μέλος της Ιατρικής Σχολής στο πανεπιστήμιο, πρώτος πρόεδρος του Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου Κωνσταντινούπολης, ενώ ως μέλος του Εθνικού μικτού συμβουλίου του Πατριαρχείου.
Προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες σε εκκλησιαστικά και εκπαιδευτικά ζητήματα, του αλύτρωτου Ελληνισμού. Η προτομή του κοσμεί την πλατεία της Νέας Βύσσας και ο πολιτιστικός της σύλλογος, έχει τ' όνομά του.
Στους απογόνους του Στέφανου Καραθεοδωρή, συγκαταλέγονται: Ο Αλέξανδρος Καραθεοδωρής, που ως διπλωμάτης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, έφτασε στο βαθμό του Υπουργού Εξωτερικών και εκπροσώπησε την Τουρκία σε πολλά διεθνή συνέδρια.
Και τέλος ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής (1873-1950), μαθηματικός παγκόσμιας φήμης, καθηγητής σε γερμανικά πανεπιστήμια και στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο, φίλος και συνεργάτης του Αϊνστάιν. Για τη ζωή και το επιστημονικό έργο του, είχαν γραφεί πολλά συγγράμματα, ενώ το έτος 2000, οργανώθηκαν διεθνή συνέδρια για την πεντηκονταετία από το θάνατό του. 'Ενα από αυτά και στην Νέα Βύσσα.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
ΑΒΔΗΡΑ (Αρχαία πόλη) ΞΑΝΘΗ
572 - 488
Γεννήθηκε στην Τέω γύρω στα 570 π.Χ. μια Ιωνική πόλη στα παράλια της Μικράς Ασίας. Ο περσικός κίνδυνος, όμως , ανάγκασε πολλούς Τήιους να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους στα 545 π.Χ. και να εγκατασταθούν στα Aβδηρα. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Ανακρέων. Ο Ανακρέων, μαζί με την Σαπφώ και τον Αλκαίο αποτελούν τη μελική τριάδα των ποιητών που εκφράζουν τα μύχια συναισθήματα του ατόμου, είναι οι ποιητές του ατόμου, που ζει βάσανα και χαρές, έρωτες και απογοητεύσεις.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Νομαρχίας Ξάνθης
Poet from Teos in Asia
Minor who lived and worked in Athens,
Samos and Thessaly.
He wrote mainly about love and wine, and invented a poetic form of verse called
anacreonic.
Anacreon is credited with a satire about the inventor of the throwing
machine, Artemon Periforetos, who was so anxious for his security that he always
had his slaves carry him around close to the ground in case he should fall out,
and with a shield above him in case anything should fall from above.
Anacreon lived until the age of 85, when he choked on a grape and
died.
This text is cited Sept 2003 from the In2Greece URL below.
Anacreon the melic poet was from Teos; in whose time the Teians abandoned their city and migrated to, Abdera, a Thracian city, being unable to bear the insolence of the Persians;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
Ο Κώστας Θρακιώτης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Θαλή Προδρόμου), γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1909. Είναι από τους πρώτους χρονολογικά Εβρίτες που διαπρέπει στα γράμματα. Καθηγητής, Φιλόλογος, δίδαξε σε γυμνάσια του 'Eβρου και στην Αθήνα και ο πρώτος Εβρίτης που βραβεύτηκε με "Κρατικό βραβείο ποίησης 1964 και βραβείο Καλοκαιρίνειου θεατρικού διαγωνισμού". 'Hταν ποιητής, μυθιστοριογράφος, λαογράφος κα θεατρικός συγγραφέας. Από τους πρώτους στην Ελλάδα, έφερε το νέο πνεύμα στην ποίηση με κατά της ομοιοκαταληξίας και λυρικής αισθηματολογίας, θεωρώντας ότι σκοπός της τέχνης, είναι να εξυψώσει τον άνθρωπο και να βελτιώσει τη ζωή του. Με το ψευδώνυμο και το έργο του, προβάλλει την παράδοση και ιστορία της Θράκης, τόσο στην ποίηση ("Συμφωνία του Ορφικού Ρόδου"), στη Λαογραφία ("Λαϊκή πίστη κα Λατρεία στη Θράκη"), όσο στον αφηγηματικό του λόγο ("Θρακικές Ιστορίες", "'Eνα παιδί στην Καταχνιά") και με το θεατρικό του έργο ("Βισβίζηδες", "Το χαμόγελο της Μήδειας").
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
ΚΑΒΑΛΑ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
1935
ΜΑΡΩΝΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΡΟΔΟΠΗ
A Greek poet from Maroneia in Thrace, who lived at Alexandria
under Ptolemy Philadelphus about B.C. 276. He is said to have been drowned in
the sea in a leaden chest for some sarcastic remark about the marriage of the
king with his own sister Arsinoe. He composed in Ionic dialect and in a peculiar
metre named after him (Sotadeus or Sotadicus versus, Sotadeia aismata) poems called
kinaidoi or phluakes, malicious satires partly on indelicate subjects, which were
intended for recitation accompanied by a mimic dance, and also travesties of mythological
subjects, such as the Iliad of Homer. He found numerous imitators.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΔΡΑΜΑ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
1780 - 1822
Αρχηγός της μεγάλης Τουρκικής εκστρατείας στην Πελοπόννησο.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ (Πόλη) ΕΒΡΟΣ
Ο Aγγελος Ποιμενίδης που γεννήθηκε στο Ορτάκιοϊ στις αρχές του 20ου αιώνα, σταδιοδρόμησε ως δάσκαλος στην Αλεξανδρούπολη. Με ποικιλία ενδιαφερόντων, στάθηκε πρωτοπόρος στις αρχαιολογικές έρευνες της περιοχής του. Δημοσίευσε ποιήματα και άρθρα κυνηγετικού ενδιαφέροντος στο περιοδικό "Κυνηγετικά Νέα". Ιδιαίτερης αξίας είναι το βιβλίο του "Ιστορικά και Αρχαιολογικά θέματα, γύρω από την Αλεξανδρούπολη".
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
Τις άγνωστες πτυχές της θρακικής ιστορίας, έφερε σε φως με έρευνές της στα διάφορα αρχεία, η Καλλιόπη Παπαθανάση-Μουσιοπούλου. Η εργασία της "Οικονομική και Κοινωνική ζωή της Θράκης, κατά την Τουρκοκρατία" (1974), πήρε έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ το βιβλίο της "Η απελευθέρωση της δυτικής Θράκης" (1975), αποτελεί πολύτιμη πηγή για την πρόσφατη ιστορία μας. Στο πλούσιο σε όγκο και ποιότητα έργο της (23 βιβλία και 60 επιστημονικές ανασκοπήσεις και δημοσιεύματα), συγκαταλέγονται και 3 παιδικά μυθιστορήματα ("Αντώνης Στενημαχίτης", "Η μεγάλη περιπέτεια" και "Αετοί και Γύπες στα Ηπειρωτικά βουνά".
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Αναπτυξιακής Εταιρίας Αλεξανδρούπολης
ΔΑΔΙΑ (Χωριό) ΣΟΥΦΛΙ
1922 - 1989
Ο Κώστας Πρώιος από τη Δαδιά (1922-1989), έγραφε χρονογραφήματα σε τοπικά περιοδικά και άρθρα κοινωνικού περιεχομένου. Με την συλλογή διηγημάτων "Ομίχλη" παρουσιάζει με δύναμη και παραστατικότητα τον ψυχικό κόσμο και την βασανισμένη ζωή των κατοίκων των χωριών του 'Eβρου.
ΣΟΥΦΛΙ (Κωμόπολη) ΕΒΡΟΣ
1912 - 1997
Ο Τριαντάφυλλος Πίττας (1912-1997), έγραψε κριτικά δοκίμια, ποίηση και διηγήματα, με τα οποία φέρνει στο φως τα όσα η φαντασία του ατόμου δημιουργεί τροφοδοτημένη από απόκρυφους πόθους, εσωτερικές συγκρούσεις και εφιαλτικές καταστάσεις. Ο τόμος "Φαντασία" (εκδ. ΕΣΤΙΑΣ), περιλαμβάνει τα πιο αντιπροσωπευτικά διηγήματά του και ένα δοκίμιο αυτοβιογραφίας.
ΞΑΝΘΗ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
1925 - 1994
Γεννήθηκε στην Ξάνθη, από πατέρα Κρητικό, και έζησε τα 7 πρώτα χρόνια της ζωής του.
ΑΒΔΗΡΑ (Αρχαία πόλη) ΞΑΝΘΗ
L. Hortensius, as praetor, B. C. 171, succeeded C. Lucretius in the command of the fleet in the war with Perseus, and pursued a like course of oppression with his predecessor. Of Abdera he demanded 100,000 denarii and 50,000 modii of wheat; and when the inhabitants sent to entreat the protection of the consul Mancinus and of the senate, Hortensius was so enraged that he stormed and pillaged the city, beheaded the chief men, and sold the rest into slavery. The senate contented themselves with voting this act to be unjust, and commanding that all who had been sold should be set free. Hortensius continued his robberies, and was again reprimanded by the senate for his treatment of the Chalcidians; but we do not hear that he was recalled or punished. (Liv. xliii. 3, 4, 7, 8.)
ΗΙΩΝ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
Boges, the Persian governor of Eion in Thrace, when Xerxes invaded Greece in
B. C. 480. Boges continued to hold the place till B. C. 476, when it was besieged
by the Athenians under Cimon. Boges, finding that he was unable to defend the
town, and refusing to surrender it, killed his wife, children, and family, and
set fire to the place, in which he himself perished. (Herod. vii. 113, 107; Plut.
Cim. 7, who calls him Boutes; Paus. viii. 8.5, who calls him Boes; Polyaen. vii.
24, who calls him Borges; comp. Diod. xi. 60.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΟΛΥΣΤΥΛΟ (Χωριό) ΚΑΒΑΛΑ
β' μισό 14ου αιώνα
Mεταξύ των ετών 1342-1343/44 διετέλεσε οινοχόος της αυτοκράτειρας
Αννας Παλαιολογίνας. O Iωάννης Aπόκαυκος τον τοποθέτησε ηγεμόνα στο Πολύστυλο
της Θράκης, φυλακίστηκε όμως από τους κατοίκους, οι οποίοι τον παρέδωσαν στον
Iωάννη ΣT΄ Kαντακουζηνό. O τελευταίος τον ελευθέρωσε και τον απέστειλε ως αντιπρόσωπό
του στην αυτοκράτειρα Αννα Παλαιολογίνα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Thracian Electronic Thesaurus, του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
ΦΕΡΕΣ (Κωμόπολη) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
1093 - 1152
Tριτότοκος γιος του αυτοκράτορα Aλεξίου A΄ Kομνηνού και της Eιρήνης
Δούκαινας, έλαβε από τον πατέρα του τον τίτλο του καίσαρα, ενώ προήχθη σε σεβαστοκράτορα
από τον αδελφό του αυτοκράτορα Iωάννη B΄. Eπιδιώκοντας την εκθρόνιση του αδελφού
του συνωμότησε με αξιωματούχους του κράτους και με όλους τους εχθρούς του Bυζαντίου
(Mουσουλμάνους, Aρμένιους και Λατίνους) ενώ ήταν εξόριστος. Kατά το προσκύνημά
του στους Aγίους Tόπους έχτισε με προσωπικά του έξοδα υδραγωγείο στο μοναστήρι
του Aγίου Iωάννη του Bαπτιστή στον Iορδάνη. Mε τον αιφνίδιο θάνατο του Iωάννη
B΄ ο Iσαάκιος διεκδίκησε την εξουσία από τους νόμιμους διαδόχους Iσαάκιο και Mανουήλ,
χωρίς όμως αποτέλεσμα. Παντρεύτηκε γύρω στα 1100 κάποια Eιρήνη, από την οποία
απέκτησε δύο γιους και δύο κόρες. Mε την εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων κάποιας
αρρώστιας (1150) κοπάζει η φιλαρχία του. Tο 1151/2 ιδρύει και προικοδοτεί με τα
απέραντα κτήματα που κατείχε στην Aίνο το μεγάλο μοναστήρι της Θεοτόκου Kοσμοσώτειρας
στη Bήρα, όπου προτίμησε να ταφεί, παρόλο που είχε προετοιμάσει πολυτελή τύμβο
στο νάρθηκα της Mονής της Xώρας στην Kωνσταντινούπολη. Συνέταξε επίσης το "τυπικό"
λειτουργίας της μονής Kοσμοσώτειρας το κείμενο του οποίου σώθηκε ως σήμερα. H
προσωπογραφία του αναγνωρίζεται πιθανόν στη μορφή του Aγίου Mερκουρίου, όπως απεικονίζεται
σε τοιχογραφία που κοσμεί το καθολικό της μονής.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Thracian Electronic Thesaurus, του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
ΦΙΛΙΠΠΟΙ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
Flacus, Norbanus, C. Norbanus Flaccus. In B. C. 42 he and Decidius Saxa were sent
by Octavian and Antony with eight legions into Macedonia, and thence they proceeded
to Philippi to operate against Brutus and Cassius. They encamped in the neighbourhood
of Philippi, and occupied a position which prevented the republicans advancing
any further. By a stratagem of Brutus and Cassius, Norbanus was led to quit his
position, but he discovered his mistake in time to recover his former position.
The republicans advancing by another and longer road, Norbanus withdrew with his
army towards Amphipolis, and the republicans, without pursuing Norbanus, encamped
near Philippi. When Antony arrived, he was glad to find that Amphipolis was secured,
and having strengthened its garrison under Norbanus, he proceeded to Philippi.
In B. C. 38, C. Norbanus Flaccus was consul with App. Claudius Pulcher. The C.
Norbanus Flaccus, who was consul B. C. 24 with Octavian, was probably a son of
the one here spoken of. (Appian, B. C. iv. 87, 103, &c., 106, &c.; Dion Cass.
xxxviii. 43, xlvii. 35, xlix. 23, liii. 28; Plut. Brut. 38.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΔΡΑΜΑ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Ο Πέτρος Γαϊτάνος γεννήθηκε στη Δράμα. Μετά από πολυετείς μουσικές
σπουδές πήρε πτυχίο Βυζαντινής και Ευρωπαϊκής μουσικής από το Ελληνικό Ωδείο στην
Αθήνα, με δάσκαλο το Μανόλη
Χατζημάρκο. Διετέλεσε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Ιδρύματος “Καρίπειον
Μέλαθρον”.
Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά ήταν το “Δίλημμα” σε
στίχους και μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη. Ακολούθησαν συνεργασίες με πολλούς
γνωστούς συνθέτες και τραγουδοποιούς, όπως είναι οι: Διονύσης Τσακνής, Λαυρέντης
Μαχαιρίτσας, ο Παντελής Θαλασσινός, και στιχουργούς όπως Λίνα Νικολακοπούλου,
Μάνος Ελευθερίου και άλλοι. Σε ζωντανές εμφανίσεις του ο Πέτρος Γαϊτάνος συνεργάστηκε
με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Χάρι Αλεξίου, το Γιώργο Νταλάρα, το Γιάννη Μαρκόπουλο,
το Γρηγόρη Μπιθικώτση, το Γιάννη Πουλόπουλο και το Μίκη Θεοδωράκη.
Το Πάσχα του 1997 κυκλοφορεί ένα δίσκο με τίτλο “Ωρα Ενάτη”
ο οποίος περιλαμβάνει ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας. Το άλμπουμ αυτό σηματοδοτεί
την αρχή μίας πορείας του καλλιτεχνικής και καταγραφής από τη μεριά του της βυζαντινής
εκκλησιαστικής μουσικής σε μία σειρά από CDs που περιέχουν βυζαντινούς ύμνους.
Έτσι ακολουθούν τα άλμπουμ “Τα Θεία Πάθη” που είναι ζωντανή ηχογράφηση
της συναυλίας που έδωσε το Πάσχα του 1996 στη Μητρόπολη Αθηνών
με ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας. Το άλμπουμ περιλαμβάνει επίσης το σπουδαίο ύμνο
της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου.
Μετά κυκλοφορεί το “Φως εκ Φωτός” με ύμνους Χριστουγέννων,
Πρωτοχρονιάς και Θεοφανίων και αργότερα μια τριπλή κασετίνα με τίτλο “Ψαλώ
τω Θεώ μου έως υπάρχω”. Τον Οκτώβριο του 1997 κυκλοφορεί τη νέα του δισκογραφική
δουλειά με τίτλο “Ελεύθερες Θάλασσες”. Το Μάρτιο του 1998 κυκλοφορεί
το άλμπουμ με τίτλο “Αγέρας, Έρωτας και Αρμύρα- Μαύρη στην Ασπρη Θάλασσα”.
Είναι η αρχή της καταγραφής σπουδαίων στιγμών της παραδοσιακής μας μουσικής από
τη Μικρά Ασία, την Κωνσταντινούπολη,
το Αιγαίο, τον Πόντο.
Το 1999, για την ενίσχυση του Συλλόγου Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία Θεσσαλονίκης,
επιμελείται το CD “Η Θάλασσα στο Τραγούδι”. Το 2000 κυκλοφόρησε ένα
δεύτερο CD με παραδοσιακά τραγούδια, αυτή τη φορά από το χώρο της Μακεδονίας με
τίτλο “Σαν τα κρύα τα νερά”.
Έχει δώσει με μεγάλη επιτυχία εκατοντάδες συναυλίες σε Ελλάδα,
Η.Π.Α, Καναδά,
Αυστραλία, Ισραήλ,
Ευρώπη και Κύπρο, όπου το
κοινό άλλοτε παρακολουθεί κατανυκτικά τις βυζαντινές του προσεγγίσεις και άλλοτε
τον αποθεώνει. Αξίζει να αναφερθεί ότι σημαντικός άξονας στην ερμηνευτική του
εξέλιξη είναι η επιτυχημένη- όπως αποδεικνύεται- δημιουργική ενασχόλησή του με
τη βυζαντινή μουσική. Με αφετηρία την Κωνσταντινούπολη,
ξεκίνησε μια μοναδική περιοδεία σε ναούς όπου το εκάστοτε ακροατήριο τον παρακολουθεί
με ιδιαίτερη συγκίνηση να ερμηνεύει με το δικό του τρόπο ύμνους που έχουν σωθεί
μέσα στους αιώνες.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο των: Δήμου
Πάτμου, Νομαρχίας
Δωδεκανήσου, Ι.Μ.
Θεολόγου και Υπουργείου
Αιγαίου (2003).
ΔΟΡΙΣΚΟΣ (Οικισμός) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
Στο νεότερο Δορίσκος υπάρχει η παλιά Εκκλησία. Εδώ πέθανε και θάφτηκε το 1838 ο Μητροπολίτης Μαρώνειας Ιωαννίκιος, γνωστός για τη δράση του ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας
ΑΒΔΗΡΑ (Αρχαία πόλη) ΞΑΝΘΗ
480 - 400
Λεύκιππος. Η ζωή, η καταγωγή, το έργο του Λεύκιππου περιβάλλονται από αναπάντητα
ερωτήματα και αμφισβητήσεις, ακόμη από την αρχαιότητα. Οι Επικούρειοι αμφισβητούν
την ύπαρξή του, ο Αριστοτέλης ταυτίζει το Δημόκριτο με το Λεύκιππο, ενώ ο Διογένης
ο Λαέρτιος ("Βίοι Φιλοσόφων", βιβλίο ΙΧ, παρ. 30-33) γράφει ότι: "Ηταν Ελεάτης,
κατ' άλλους Αβδηρίτης και κατ' άλλους Μιλήσιος.
Ακουσε το Ζήνωνα".
Γενικά, οι αρχαίοι που δέχονται την ύπαρξη του Λεύκιππου, παραδέχονται
ότι στα έργα του "Περί νου" και "Μέγας διάκοσμος" ο Λεύκιππος συνέλαβε τους άξονες
της ατομικής θεωρίας, που επεξεργάστηκε στη συνέχεια ο μαθητής του Δημόκριτος.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Λεύκιππος πρώτος, για να εξηγήσει την ποικιλομορφία
των όντων, υποστηρίζει την ύπαρξη του κενού που διαχωρίζει τα όντα. Δηλαδή, τις
δύο αντίθετες δυνάμεις Φιλότης-Νείκος του Εμπεδοκλή τις αντικαθιστά με το πλήρες
και το κενό, που δίνουν μια ποσοτική-επιστημονική διάσταση στο φιλοσοφικό στοχασμό
και στην επιστήμη.
Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει: "Το σύνολο των πραγμάτων - τα πάντα,
είναι άπειρο και αυτά μεταβάλλονται το ένα στο άλλο. Το παν αποτελείται από κενό
και από πλήρες μέρος ατόμων. Οι κόσμοι γίνονται από τα άτομα που πέφτουν στο κενό
και περιπλέκονται μεταξύ τους. Από την κίνηση και την ένωση των ατόμων προέρχονται
τα άστρα. Ο ήλιος έχει μεγαλύτερη κυκλική τροχιά από τη σελήνη. Πρώτος ο Λεύκιππος
θεώρησε τα άτομα ως πρώτες αρχές" Λευκίππου, "Περί νου" Ο Λεύκιππος λέγει ότι
όλα γίνονται σύμφωνα με την ανάγκη, και υπάρχει η ίδια μοίρα. Γιατί λέγει στο
"Περί νου": "Κανένα πράγμα δε γίνεται μάταια, μα όλα γίνονται και από λόγο και
από ανάγκη".
Τα κείμενα είναι από το βιβλίο του καθηγητή Θανάση Μουσόπουλου "ΑΒΔΗΡΑ,
ΓΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ" τον οποίον και ευχαριστούμε)
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αβδήρων
Leucippus (fl.5th century BC)
Life Ancient philosopher and physicist, founder of the atomic theory. His
birthplace is variously given as Miletus, Abdera and Elea. The Epicureans doubted
his existence. Aristotle records that there was no essential difference between
the teachings of Leucippus and those of his disciple Democritus. The powerful
personality of the latter appears to overshadowed the former, and the disciple
has remained famous while the master is forgotten.
Leucippus lived in the 5th century BC and was a contemporary of Empedocles
and Anaxagoras. He is credited with two treatises, the "Great World System" (Megas
Diakosmos), the fundamental textbook of the atomist school, and the "On the mind".
While nothing definite is known of the second, a short account of the first has
survived.
This text is based on the Greek book "Ancient Greek Scientists", Athens, 1995 and is cited Dec 2003 from The Technology Museum of Thessaloniki URL below.
Leucippus (Leukippos), a Grecian philosopher, who is on all hands admitted to have been the founder of the atomic theory of the ancient philosophy. Where and when he was born we have no data for deciding. Miletus, Abdera, and Elis have been assigned as his birth-place; the first, apparently, for no other reason than that it was the birth-place of several natural philosophers; the second, because Democritus, who carried out his theory of atoms, came from that town; Elis, because he was looked upon as a disciple of the Eleatic school. The period when he lived is equally uncertain. He is called the teacher of Democritus (Diog. Laert. ix. 34), the disciple of Parmenides (Simplic. Phys. fol. 7, a), or, according to other accounts, of Zeno, of Melissus, nay even of Pythagoras (Simplic. l. c ; Diog. Laert. ix. 30; Tzetz. Chil. ii. 930; Iamblich. Vit. Pyth. 104). From the circumstance that Parmenides and Anaxagoras had objected to some doctrines which we find connected with the atomic theory, and from the obscurity that hangs over the personal history and doctrines of Leucippus, Ritter (Geschichte d. Phil. vol. i. book vi. c. 2) is inclined to believe that Leucippus lived at a time when intercourse between the learned of the different Grecian states was unfrequent. With regard to his philosophical system it is impossible to speak with precision or certainty, as Aristotle and the other writers who mention him, either speak of him in conjunction with Democritus, or attribute to him doctrines which are in like manner attributed to Democritus. Diogenes Laertius (ix. 30-33) attempts an exposition of some of his leading doctrines. Some notices will also be found in Aristotle (De Anima, i. 2), Plutarch (De Placitis Phil. 17), and Cicero (de Nat. Deor. i. 24). For an account of the general features of the atomic theory, as developed by Democritus, the reader is referred to that article.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2006 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
470 - 390
Ο Δημόκριτος γεννήθηκε στα Αβδηρα της Θράκης ανάμεσα στα χρόνια 470-457
π.Χ.. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια και γι' αυτό κατάφερε να πάρει άρτια μόρφωση
και να πραγματοποιήσει ένα πολύχρονο ταξίδι σε χώρες της Ασίας και της Αφρικής.
Επισκέφθηκε επίσης και την Αθήνα, όπου είχε την τύχη να συναντηθεί και να συνομιλήσει
με τον Σωκράτη, χωρίς να του αποκαλύψει την ταυτότητα του.
Σε γενικές γραμμές δεν έμεινε ικανοποιημένος από το ταξίδι του στην
Αθήνα και δεν επιδίωξε να προβάλει καθόλου το Φιλοσοφικό και Πνευματικό του έργο.
Οταν ολοκλήρωσε τα ταξίδια του μέσα και έξω από τον Ελληνικό κόσμο, γύρισε στα
Άβδηρα, που βρίσκονταν τότε σε μεγάλη ακμή και δε συνταράχτηκαν ούτε από πολιτικές
έριδες ούτε πλήχθηκαν από τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Είναι πολύ πιθανό να ίδρυσε
στην πατρίδα του φιλοσοφική σχολή. Πάντως, αυτό που τονίζεται στις αρχαίες πηγές
είναι πως ξόδεψε όλα τα χρήματά του ταξιδεύοντας και αντιμετώπιζε τον κίνδυνο
να δικαστεί, γιατί στα Αβδηρα ίσχυε ένας νόμος ενάντια σ' όσους ξόδευαν όλη την
πατρική περιουσία. Ο Δημόκριτος τότε διάβασε δημόσια το έργο του "Μέγας Διάκοσμος".
Οι συμπολίτες του συγκινήθηκαν και κατανόησαν πως σπατάλησε ο Δημόκριτος την περιουσία
του πατέρα του, ακούγοντας το αποτέλεσμα των πολύχρονων ερευνών του.
Ο Διογένης ο Λαέρτιος διασώζει τη βεβαίωση πως ο ανώνυμος φιλόσοφος
που αναφέρεται στο διάλογο "Αντερασται" (αποδίδεται στον Πλάτωνα) είναι ο Δημόκριτος.
Εκεί, σημειώνεται: "Ην ως αληθώς εν φιλοσοφία πένταθλος τα γαρ φυσικά και τα ηθικά,
αλλά και τα μαθηματικά και τους εγκυκλίους λόγους και περί τεχνών πάσαν είχεν
εμπειρίαν". Ο τίτλος "πένταθλος φιλόσοφος" δείχνει την πολυμέρεια του Δημόκριτου,
το εγκυκλοπαιδικό μυαλό του. Τα έργα του ήταν 60-70, χωρισμένα σε τετραλογίες.
Εμείς γνωρίζουμε μόνο τους τίτλους των έργων (μας τους διασώζει ο Διογένης ο Λαέρτιος)
και κάπου τριακόσια αποσπάσματα, που περιέχονται σε κείμενα διαφόρων αρχαίων συγγραφέων.
Οπως για τη ζωή έτσι και για το θάνατό του υπάρχουν πολλές εκδοχές. Πρέπει να
πέθανε ανάμεσα στο 370-360 π.Χ.. Ενα περιστατικό που συνδέεται με το θάνατό του
(Διογένης Λαέρτιος, παρ. 43) είναι χαρακτηριστικό για το πώς έβλεπαν οι μεταγενέστεροι
το Δημόκριτο: "Λένε πως ήταν πολύ γερασμένος και κόντευε να πεθάνει. Τότε, η αδελφή
του λυπήθηκε γιατί θα πέθαινε πάνω στη γιορτή των θεσμοφόρων και αυτή δεν θα μπορούσε
να εκπληρώσει τα θρησκευτικά της καθήκοντα στη θεά. Ο Δημόκριτος, λοιπόν, της
είπε να του φέρουν ζεστά ψωμιά. Του τα 'φεραν και τα κράτησε όλες τις μέρες αυτές
μπροστά στη μύτη του. Οταν τέλειωσε η γιορτή, τρεις μέρες κράτησε, πέθανε". "Τοιούτος
μεν ο βίος τα' ανδρός" (Διογένης Λαέρτιος, παρ. 43).
Τα έργα του Δημόκριτου.
Όπως για τη ζωή, το ίδιο και για τα έργα του Δημόκριτου δεν είμαστε σίγουροι σχεδόν για τίποτε.
Κατά Σουίδα: "γνήσια δε αυτού βιβλία είσι δύο, ο τε Μέγας διάκοσμος και το Περί φύσεως κόσμου. Έγραψε δε και επιστολάς". Ο Διογένης ο Λέρτιος αντίθετα αναφέρει λογίες, όπως έκανε και για τα έργα του Πλάτωνα.
Αυτά που είχε υπόψη του ο Θρασύλος πρέπει να ήταν περίπου 50. Εμείς έχουμε τους τίτλους κοντά 70 έργων. Δυστυχώς δεν σώθηκε κανένα έργο του. Έχουμε μερικά μόνο αποσπάσματα που μας διασώζουν οι αρχαίοι συγγραφείς. Ο Διογένης ο Λαέρτιος, με βάση την κατάταξη του Θρασύλου, αναφέρει:
α. Ηθικά έργα:
Ι. 1. Πυθαγόρης
2. Περί της του σοφού διαθέσεως
3. Περί των εν Άιδου
ΙΙ. 1. Περί ανδραγαθίας ή περί αρετής
2. Αμαλθείης κέρας
3. Περί ευθυμίης
4. Υπομνημάτων ηθικών.
β. Φυσικά έργα:
ΙΙΙ. 1. Μέγας διάκοσμος
2. Μικρός διάκοσμος
3. Κοσμογραφίη.
4. Περί των πλανητών
IV. 1. Περί φύσεως πρώτον
2. Περί ανθρώπου φύσεως δεύτερον
3. Περί νού
4. Περί αισθήσεων
V. 1. Περί χυμών
2. Περί χροών
3. Περί των διαφερόντων ρυσμών
4. Περί αμειψιρυσμιών
VI. 1. Κρατυντήρια
2. Περί ειδώλων ή περί προνοίας
3. Περί λογικών κανών α β γ
γ. Ασύντακτα έργα:
1. Αιτίαι ουράνιαι
2. Αιτίαι αέριοι
3. Αιτίαι επίπεδοι
4. Αιτίαι περί πυρός και των εν πυρί
5. Αιτίαι περί φωνών
6. Αιτίαι περί σπερμάτων και φυτών και καρπών
7. Αιτίαι περί ζώιων α β γ
8. Αιτίαι σύμμικτοι, Περί της λίθου.
δ. Μαθηματικά έργα:
VII. 1. Περί διαφορής γνώμης ή περί ψαύσιος κύκλου και σφαίρης
2. Περί γεωμετρίης
3. Γεωμετρικών
4. Αριθμοί
VIII. 1. Περί αλόγων γραμμών και ναστών α β
2. Εκπετάσματα
3. Μέγας ενιαυτός ή Αστρονομίη, παράπηγμα
4. Αμιλλα κλεψύδραι
IX. 1. Ουρανογραφίη
2.Γεωγραφίη
3. Πολογραφίη
4. Ακτινογραφίη
ε. Μουσικά έργα:
X. 1. Περί ρυθμών και αρμονίης
2. Περί ποιήσιος
3. Περί καλλοσύνης επέων
4. Περί ευφώνων και δυσφώνων γραμμάτων
XI. 1. Περί Ομήρου ή Ορθοεπείης και γλωσσέων
2. Περί αοιδής
3. Περί ρημάτων
4. Ονομαστικών
στ. Τεχνικά έργα:
XII. 1. Πρόγνωσις
2. Περί διαίτης ή διαιτητικόν
3. Ιατρική γνώμη
4. Αιτίαι περί ακαιριών και επικαιριών
XIII. 1. Περί γεωργίης ή Γεωμετρικόν
2. Περί Ζωγραφίης
3. Τακτικόν
4. Οπλομαχικόν
z. Υπομνήματα
1. Περί των εν Βαβυλώνι ιερών γραμμάτων
2. Περί των εν Μερόηι
3. Ωκεανού περίπλους
4. Περί ιστορίης
5. Χαλδαϊκός λόγος
6. Φρύγιος λόγος
7. Περί πυρετού και των από νόσου βησσόντων
8. Νομικά αίτια
9. Χερνικά ή προβλήματα
Τα κείμενα είναι από το βιβλίο του καθηγητή Θανάση Μουσόπουλου "ΑΒΔΗΡΑ,
ΓΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ" τον οποίον και ευχαριστούμε
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αβδήρων
Democritus, (Demokritos). A celebrated philosopher, born at
Abdera, about B.C. 494 or 490, but according to some, B.C. 470 or 460. His father
was a man of noble family and of great wealth, and contributed largely towards
the entertainment of the army of Xerxes on his return to Asia. As a reward for
this service the Persian monarch made him and the other Abderites rich presents
and left among them several Chaldaean Magi. Democritus, according to Diogenes
Laertius, was instructed by these in astronomy and theology. After the death of
his father he determined to travel in search of wisdom, and devoted to this purpose
the portion which fell to him, amounting to one hundred talents. He is said to
have visited Egypt and Ethiopia, the Persian Magi, and, according to some, even
the Gymnosophists of India. Whether, in the course of his travels, he visited
Athens or studied under Anaxagoras is uncertain. There can be little doubt, however,
that during some part of his life he was instructed in the Pythagorean tenets,
and particularly that he was a disciple of Leucippus. After a long course of years
thus spent in travelling, Democritus returned to Abdera, richly stored with the
treasures of philosophy, but destitute even of the necessary means of subsistence.
His brother Damosis, however, received him kindly and liberally supplied all his
wants. According to the law of Abdera, whoever should waste his patrimony should
be deprived of the rites of burial. Democritus, desiring to avoid this disgrace,
gave public lectures to the people, chiefly from his larger Diakosmos, the most
valuable of his writings; in return he received from his hearers many valuable
presents and otlrer testimonies of respect, which relieved him from all apprehension
of suffering public censure as a spendthrift.
Democritus, by his learning and wisdom, and especially by his
acquaintance with natural phenomena, acquired great fame and excited much admiration
among the ignorant Abderites. By giving previous notices of unexpected changes
in the weather, and by other artifices, he had the address to make them believe
that he possessed a power of predicting future events; and they not only looked
upon him as something more than mortal, but even proposed to invest him with the
direction of their public affairs. From inclination and habit, however, he preferred
a contemplative to an active life, and therefore declined these public honours
and passed the remainder of his days in solitude. It is said that from this time
he spent his days and nights in caverns and sepulchres; and some even relate that,
in order to be more perfectly master of his intellectual faculties, he blinded
himself by means of a burning-glass. The story, however, is utterly incredible,
since the writers who mention it affirm that Democritus employed his leisure in
writing books and in dissecting the bodies of animals, neither of which could
well have been effected without eyes. Nor is greater credit due to the tale that
Democritus spent his leisure hours in chemical researches after the philosopher's
stone--the dream of a later age; or to the story of his conversation with Hippocrates,
grounded upon letters which are said to have passed between the father of medicine
and the people of Abdera on the supposed madness of Democritus, but which are
evidently spurious. The only reasonable conclusion that can be drawn from these
and other tales is that Democritus was a man of lofty genius and penetrating judgment,
who, by a long course of study and observation, became an eminent master of speculative
and physical science; the natural consequence of which was that, like Roger Bacon
in a later period, he astonished and imposed upon his ignorant and credulous countrymen.
Petronius relates that he was perfectly acquainted with the virtues of herbs,
plants, and stones, and that he spent his life in making experiments upon natural
bodies.
Democritus has been commonly known under the appellation of
"The Laughing Philosopher," and it is gravely related by Seneca that
he never appeared in public without expressing his contempt of the follies of
mankind by laughter. Thus much, in fact, may be easily believed: that a man so
superior to the generality of his contemporaries, and whose lot it was to live
among a race of men who were stupid to a proverb, might frequently treat their
follies with ridicule and contempt. Accordingly, we find that among his fellow-citizens
he had the name of Gelasinos, or "the mocker".
Democritus appears to have been in his morals chaste and temperate,
and his sobriety was repaid by a healthy old age. He lived and enjoyed the use
of his faculties to the term of a hundred years, and at last died through mere
decay.
Democritus expanded the atomic theory of his master Leucippus,
to support the truth of which he maintained the impossibility of division ad infinitum;
and, from the difficulty of assigning a commencement of time, he argued the eternity
of existing nature, of void space, and of motion. He supposed the atoms, originally
similar, to be endowed with certain properties, such as impenetrability and a
density proportionate to their volume. He referred every active and passive affection
to motion, caused by impact, limited by the principle he assumed, that like can
only act on like. He drew a distinction between primary motion and secondary;
impulse and reaction; from a combination of which he produced <*>otary motion.
Herein consists the law of necessity, by which all things in nature are ruled.
From the endless multiplicity of falling atoms have resulted the worlds which
we behold, with all the properties of immensity, resemblance, and dissimilitude
which belong to them. The soul consists (such is his doctrine) of globular atoms
of fire, which impart movement to the body. Maintaining his atomic theory throughout,
Democritus introduced the hypothesis of images (eidola), a species of emanation
from external objects, which make an impression on our senses, and from the influence
of which he deduced sensation (aisthesis) and thought (noesis). He distinguished
between a rude, imperfect, and therefore false perception and a true one. In the
same manner, consistently with his theory, he accounted for the popular notions
of the Deity; partly through our incapacity to understand fully the phenomena
of which we are witnesses, and partly from the impressions communicated by certain
beings (eidola) of enormous stature and resembling the human figure which inhabit
the air. To these he ascribed dreams and the causes of divination. He carried
his theory into practical philosophy also, laying down that happiness consisted
in an equability of temperament (euthumia), whence he deduced his moral principles
and prudential maxims. It was from Democritus that Epicurus borrowed the principal
features of his philosophy. The fragments of Democritus have been collected and
published by Mullach, with notes.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Democritus, (Demokritos), was a native of Abdera in Thrace, an Ionian colony of
Teos. (Aristot. de Coel. iii. 4, Meteor. ii. 7, with Ideler's note.) Some called
him a Milesian, and the name of his father too is stated differently. (Diog. Laert.
ix. 34, &c.) His birth year was fixed hy Apollodorus in 01. 80. 1, or B. C. 460,
while Thrasyllus had referred it to Ol. 77. 3. (Diog. Laert. l. c. § 41, with
Menage's note; Gellius, xvii. 21 ; Clinton, F. H. ad ann. 460.) Democritus had
called himself forty years younger than Anaxagoras. His father, Hegesistratuts,--or
as others called him Damasippus or Athenocritus,--was possessed of so large a
property, that he was able to receive and treat Xerxes on his march through Abdera.
Democritus spent the inheritance, which his father left him, on travels into distant
countries, which he undertook to satisfy his extraordinary thirst for knowledge.
He travelled over a great part of Asia, and, as some state, he even reached India
and Aethiopia. (Cic. de Fin. v. 19; Strabo, xvi.; A. H. C. Geffers, Quaestiones
Democrit.) We know that he wrote on Babylon and Meroe; he must also have visited
Egypt, and Diodorus Siculus (i. 98) even states, that he lived there for a period
of five years. He himself declared (Clem. Alex. Strom. i.), that among his contemporaries
none had made greater journeys, seen more countries, and made the acquaintance
of more men distinguished in every kind of science than himself. Among the last
he mentions in particular the Egyptian mathematicians (arpedonaptai ; comp. Sturz,
de Dialect. Maced.), whose knowledge he praises, without, however, regarding himself
inferior to them. Theophrastus, too, spoke of him as a man who had seen many countries.
(Aelian, V. H. iv. 20; Diog. Laert. ix. 35.) It was his desire to acquire an extensive
knowledge of nature that led him into distant countries at a time when travelling
was the principal means of acquiring an intellectual and scientific culture ;
and after returning to his native land he occupied himself only with philosophical
investigations, especially such as related to natural history. In Greece itself,
too, he endeavoured by means of travelling and residing in the principal cities
to acquire a knowledge of Hellenic culture and civilization. He mentioned many
Greek philosophers in his writings, and his wealth enabled him to purchase the
works they had written. He thus succeeded in excelling, in the extent of his knowledge,
all the earlier Greek philosophers, among whom Leucippus, the founder of the atomistic
theory, is said to have exercised the greatest influence upon his philosophical
studies. The opinion that he was a disciple of Anaxagoras or of the Pythagoreans
(Diog Laert. ix. 38), perhaps arose merely from the fact, that he mentioned them
in his writings. The account of his hostility towards Anaxagoras, is contradicted
by several passages in which he speaks of him in terms of high praise. (Diog.
Laert. ii. 14; Sext. Empir. adv. Math. vii. 140.) It is further said, that he
was on terms of friendship with Hippocrates, and some writers even speak of a
correspondence between Democritus and Hippocrates; but this statement does not
seem to be deserving of credit. (Diog. Laert. ix.42; Brandis, Handbuch der Griech.
u. Rom. Philos.) As he was a contemporary of Plato, it may be that he was acquainted
with Socrates, perhaps even with Plato, who, however, does not mention Democritus
anywhere. (Hermann, System der Platon. Philos.i.) Aristotle describes him and
his views as belonging to the ante-Socratic period (Arist. Metaph. xiii. 4 ; Phys.
ii. 2, de Partib. Anim. i. 1); but modern scholars, such as the learned Dutchman
Groen van Prinsterer (Prosopograph. Platon., comp. Brandis, l. c.), assert, that
there are symptoms in Plato which shew a connexion with Democritus, and the same
scholar pretends to discover in Plato's language and style an imitation of Democritus.
(Persop. Plat.) The many anecdotes about Democritus which are preserved, especially
in Diogenes Laertius, shew that he was a man of a most sterling and honourable
character. His diligence was incredible: he lived exclusively for his studies,
and his disinterestedness, modesty, and simplicity are attested by many features
which are related of him. Notwithstanding his great property, he seems to have
died in poverty, though highly esteemed by his fellow-citizens, not so much on
account of his philosophy, as "because," as Diogenes says, " he
had foretold them some things which the event proved to be true." This had
probably reference to his knowledge of natural phaenomena. His fellow-citizens
honoured him with presents in money and bronze statues. Even the scoffer Timon,
who in his silli spared no one, speaks of Democritus only in terms of praise.
He died at an advanced age (some say that he was 109 years old), and even the
manner in which he died is characteristic of his medical knowledge, which, combined
as it was with his knowledge of nature, caused a report, which was believed by
some persons, that he was a sorcerer and a magician. (Plin. H. N. xxiv. 17, xxx.
1.) His death is placed in 01. 105. 4, or B. C. 357, in which year Hippocrates
also is said to have died. (Clinton, F. H. ad ann. 357.) We cannot leave unnoticed
the tradition that Democritus deprived himself of his sight, in order to be less
disturbed in his pursuits. (Cic. de Fin. v. 29; Gellius, x. 17; Diog. Laert. ix.
36; Cic. Tusc. v. 39; Menage, ad Dioy. Laert. ix. 43.) But this tradition is one
of the inventions of a later age, which was fond of piquant anecdotes. It is more
probable that he may have lost his sight by too severe application to study. (Brandis
l. c.) This loss, however, did not disturb the cheerful disposition of his mind
and his views of human life, which prompted him everywhere to look at the cheerful
and comical side of things, which later writers took to mean, that he always laughed
at the follies of men. (Senec. de Ira, ii. 10; Aelian, V. H. iv. 20.)
Of the extent of his knowledge, which embraced not only natural sciences,
mathematics, mechanics (Brandis, in the Rhein. Mus. iii.), grammar, music, and
philosophy, but various other useful arts, we may form some notion from the list
of his numerous works which is given by Diogenes Laertius (ix. 46-49), and which,
as Diogenes expressly states, contains only his genuine works. The grammarian
Thrasyllus, a contemporary of the emperor Tiberius, arranged them, like the works
of Plato, into tetralogies. The importance which was attached to the researches
of Democritus is evident from the fact, that Aristotle is reported to have written
a work in two books on the problems of Democritus. (Diog. Laert. v. 26.) His works
were composed in the Ionic dialect, though not without some admixture of the local
peculiarities of Abdera. (Philopon. in Aristot. de gener. et corrupt. fol. 7,
a.; Simplic. ad Aristot. de Coelo, fol. 150, a.; Suid. s. v. rnsmos.) They are
nevertheless much praised by Cicero on account of the poetical beauties and the
liveliness of their style, and are in this respect compared even with the works
of Plato. (Groen van Prinsterer, l. c.; Cic. de Div. ii. 64, de Orat. i. 11, Orat.
20; Dionys. de Compos. verb. 24; Plut. Sympos. v. 7.) Pyrrhon is said to have
imitated his style (Euseb. Praep. Evang. xiv. 6), and even Timon praises it, and
calls it periphrona kai amphinoon leschen. (Diog. Laert. ix. 40.) Unfortunately,
not one of his works has come down to us, and the treatise which we possess under
his name is considered spurious. Callimachus wrote glosses upon his works and
made a list of them (Suid. s. v.); but they must have been lost at an early time,
since even Simplicius does not appear to have read them (Papencordt, de Atomicorum
doctrina), and since comparatively few fragments have come down to us, and these
fragments refer more to ethics than to physical matters. There is a very good
collection of these fragments by F. G. A. Mullach, " Democriti Abderitae
operum fragments," Berlin, 1843, 8vo.
The philosophy of Democritus has, in modern times been the subject
of much investigation. Hegel (Vorlesung. ub. Gesch. d. Philos. i.) treats it very
briefly, and does not attach much importance to it. The most minute investigations
concerning it are those of Ritter (Gesch. d. Philos. i.), Brandis (Rhein. Mus.
iii., and Gesch. der Griech. u. Rom. Philos. i.), Petersen (Histor. Philog. Studien.
i.), Papencordt (Atomicorum doctrina), and Mullach (l. c.).
It was Democritus who, in his numerous writings, carried out Leucippus's
theory of atoms, and especially in his observations on nature. These atomists
undertook the task of proving that the quantitative relations of matter were its
original characteristics, and that its qualitative relations were something secondary
and derivative, and of thus doing away with the distinction between matter and
mind or power. (Brandis, l. c.) In order to avoid the difficulties connected with
the supposition of primitive matter with definite qualities, without admitting
the coming into existence and annihilation as realities, and without giving up,
as the Eleatic philosophers did, the reality of variety and its changes, the atomists
derived all definiteness of phaenomena, both physical and mental, from elementary
particles, the infinite number of which were homogeneous in quality, but heterogeneous
in form. This made it necessary for them to establish the reality of a vacuum
or space, and of motion. (Brandis, l. c.) Motion, they said, is the eternal and
necessary consequence of the original variety of atoms in the vacuum or space.
All phaenomena arise from the infinite variety of the form, order, and position
of the atoms in forming combinations. It is impossible, they add, to derive this
supposition from any higher principle, for a beginning of the infinite is inconceivable.
(Aristot. de Generat. Anim. ii. 6, b. 20, ed. Bekker; Brandis, l. c.) The atoms
are impenetrable, and therefore offer resistance to one another. This creates
a swinging, world-producing, and whirling motion. (This reminds us of the joke
in the Clouds of Aristophanes about the god Dinos !) Now as similars attract one
another, there arise in that motion real things and beings, that is, combinations
of distinct atoms, which still continue to be separated from one another by the
vacuum. The first cause of all existence is necessity, that is, the necessary
predestination and necessary succession of cause and effect. This they called
chance, in opposition to the nous of Anaxagoras. But it does the highest honour
to the mind of Democritus, that he made the discovery of causes the highest object
of scientific investigations. He once said, that he preferred the discovery of
a true cause to the possesssion of the kingdom of Persia. (Dionys. Alex. ap. Euseb.
Praep. Evang. xiv. 27.) We must not, therefore, take the word chance (tuche) in
its vulgar acceptation. (Brandis, l. c.) Aristotle understood Democritus rightly
in this respect (Phys. Auscult. ii. 4,11; Simplic. fol. 74), as he generally valued
him highly, and often says of him, that he had thought on all subjects, searched
after the first causes of phenomena, and endeavoured to find definitions. (De
Generat. et Corrupt. i. 2, 8, Metaph. M. 4, Phys. ii. 2, 20, de Part. Anim. i.)
The only thing for which he censures him, is a disregard for teleological relations,
and the want of a comprehensive system of induction. (De Respir. 4, de Generat.
Anim. v. 8.) Democritus himself called the common notion of chance a cover of
human ignorance (prophasin idies anoies), and an invention of those who were too
idle to think. (Dionys. ap. Euseb. Praep. Evang. xiv. 27; Stob. Eclog. Eth.)
Besides the infinite number of atoms existing in infinite space, Democritus
also supposed the existence of an infinite number of worlds, some of which resembled
one another, while others differed from one another, and each of these worlds
was kept together as one thing by a sort of shell or skin. He derived the four
elements from the form of the atoms predominating in each, from their quality,
and their relations of magnitude. In deriving individual things from atoms, he
mainly considered the qualities of warm and cold. The warm or firelike he took
to be a combination of fine, spheric, and very movable atoms, as opposed to the
cold and moist. His mode of proceeding, however, was, first carefully to observe
and describe the phaenomena themselves, and then to attempt his atomistic explanation,
whereby he essentially advanced the knowledge of nature. (Papencordt, l. c.; Brandis,
l. c.) He derived the soul, the origin of life, consciousness, and thought, from
the finest fire-atoms (Aristot. de Anim. i. 2, ed. Trendelenburg); and in connexion
with this theory he made very profound physiological investigations. It was for
this reason that, according to him, the soul while in the body acquires perceptions
and knowledge by corporeal contact, and that it is affected by heat and cold.
The sensuous perceptions themselves were to him affections of the organ or of
the subject perceiving, dependent on the changes of bodily condition, on the difference
of the organs and their quality, on air and light. Hence the differences, e. g.,
of taste, colour, and temperature, are only conventional (Sext. Empir. adv. Math.
vii. 135), the real cause of those differences being in the atoms.
It was very natural, therefore, that Democritus described even the
knowledge obtained by sensuous perception as obscure (skotien krisin). A clear
and pure knowledge is only that which has reference to the true principles or
the true nature of things, that is, to the atoms and space. But knowledge derived
from reason was, in his opinion, not specifically different from that acquired
through the senses; for conception and reflection were to him only effects of
impressions made upon the senses; and Aristotle, therefore, expressly states,
that Democritus did not consider mind as something peculiar, or as a power distinct
from the soul or sensuous perception, but that he considered knowledge derived
from reason to be sensuous perceptions. (De Anim. i. 2., 27.) A purer and higher
knowledge which he opposed to the obscure knowledge obtained through the medium
of the senses, must therefore have been to him a kind of sensation, that is, a
direct perception of the atoms and of space. For this reason he assumed the three
criteria (kriteria) : a. Phaenomena as criteria for discovering that which is
hidden : b. Thought as a criterion of investigation : and c. Assertions as criteria
of desires. (Sext. Emp. adv. Math. vii. 140; Brandis, l. c.) Now as Democritus
acknowledged the uncertainty of perceptions, and as he was unable to establish
a higher and purely spiritual source of knowledge as distinct from perceptions,
we often find him complaining that all human knowledge is uncertain, that in general
either nothing is absolutely true, or at least not clear to us (adelon, Aristot.
Metaph. G. 5), that our senses grope about in the dark (sensus tenebricosi, Cic.
Acad. iv. 10, 23), and that all our views and opinions are subjective, and come
to us only like something epidemic, as it were, with the air which we breathe.
(Sext. Emp. adv. Math. vii. 136, 137, viii. 327, Hypotyp. i. 213 ; Diog. Laert.
ix. 72, eteei d' ouden idmen, en buthoi gar he aleeia, which Cicero translates
in profundo veritatem esse.)
In his ethical philosophy Democritus considered the acquisition of
peace of mind (euthumia) as the end and ultimate object of our actions. (Diog.
Laert. ix. 45; Cic. de Fin. v. 29.) This peace, this tranquillity of the mind,
and freedom front fear (phobos and deisdaimonia) and passion, is the last and
fairest fruit of philosophical inquiry. Many of his ethical writings had reference
to this idea and its establishment, and the fragments relating to this question
are full of the most genuine practical wisdom. Abstinence from too many occupations,
a steady consideration of one's own powers, which prevents our attempting that
which we cannot accomplish, moderation in prosperity and misfortune, were to him
the principal means of acquiring the euthumia. The noblest and purest ethical
tendency, lastly, is manifest in his views on virtue and on good. Truly pious
and beloved by the gods, he says, are only those who hate that which is wrong
(hosois echthron to adikein). The purest joy and the truest happiness are only
the fruit of the higher mental activity exerted in the endeavour to understand
the nature of things, of the peace of mind arising from good actions, and of a
clear conscience. (Brandis, l. c.)
The titles of the works which the ancients ascribed to Democritus
may be found in Diogenes Laertius. We find among them: 1. Works of ethics and
practical philosophy. 2. On natural science. 3. On mathematics and astronomy.
4. On music and poetry, on rhythm and poetical beauty (Bode, Gesch. der Hellen.
Dichtkunst. i. p. 24, &c.), and on Homer. 5. Works of a linguistic and grammatical
nature; for Democritus is one of the earliest Greek philosophers that made language
the subject of his investigations. (Lersch, Sprachphilosophie der Alten, i. )
6. Works on medicine, 7. On agriculture. 8. On painting. 9. On mythology, history,
&c. He had even occupied himself, with success, with mechanics ; and Vitruvius
(Praef. lib. vii.; comp. Senec. Epist. 90) ascribes to him certain inventions,
for example, the art of arching. He is also said to have possessed a knowledge
of perspective. Two works on tactics (Taktikon kai Hoplomachikon) are ascribed
to him, apparently from a confusion of his name with that of Damocritus. (Fabric.
Bibl. Graec. iv.; Mullach, l. c.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
