Εμφανίζονται 31 τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία στην ευρύτερη περιοχή: "ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ Νομός ΕΛΛΑΔΑ" .
ΑΡΓΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΚΟΝ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Πρωτεύουσα του αρχαίου κράτους της Αμφιλοχίας
που βρίσκεται πάνω απ’ το Ν.Α. τμήμα του μυχού του Αμβρακικού
κόλπου στις όχθες του ποταμού Ινάχου.
Κατά τη μυθική παράδοση ήταν αποικία του Πελοποννησιακού Αργους,
που ιδρύθηκε μετά την άλωση του Ιλίου
από Φυγάδες Αργείους υπό τον Αμφίλοχο, γυιό του Αμφιαράου, ο οποίος και έδωσε
το όνομα της ιδιαίτερης πατρίδας του στην πόλη (Θουκυδ. Β’ 68. Παυσ. Β’
18,5*. Απολλόδ. Γ' 7,7. Στέφ. Βυζ. Εν. Λ. «Αμφιλοχίοι») ή από τον αδελφό του Αμφιλόχου
Αλκμαίωνα («Έφορος» Στράβ. Ζ' 325 κ. εξ.).
Κατ’ άλλη άποψη, πιθανώς επειδή η πεδιάδα ήταν από αρχαιοτάτων
χρόνων παραθαλάσσια να καλείτο Αργος και να κατοικήθηκε για πρώτη φορά από κατοίκους
της γειτονικής Αμβρακίας,
αποικίας των Κορινθίων. Αυτό συμπεραίνεται ίσως και από μαρτυρία του Θουκυδίδη
σύμφωνα με την οποία, πολλές γενιές μετά την ίδρυση του Αμφιλοχικού Αργους εγκαταστάθηκαν
σ’ αυτό και αναμίχτηκαν με τους κατοίκους του, Αμβρακιώτες, που προσκλήθηκαν
απ’ τους Αμφιλόχους σαν «συγκάτοικοι» για την αντιμετώπιση προφανώς εχθρικού
κινδύνου κατά της χώρας. Απ’ τη συνύπαρξη αυτή οι Αργείοι εξελίχθηκαν χρησιμοποιούντες
έκτοτε τη Δωρική διάλεκτο, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Αμφιλόχους, - Ηπειρώτες
στην καταγωγή - που μνημονεύονται σαν Βάρβαροι ή σαν μη Έλληνες, προφανώς επειδή
η διάλεκτός τους ήταν για τους άλλους Έλληνες ακατανόητη. Νωρίς όμως οι νέοι άποικοι
έδιωξαν τους παλαιούς κατοίκους της πόλης και έγιναν μόνοι κύριοι αυτής.
Οι Αργείοι τότε έθεσαν τους εαυτούς τους κάτω από την προστασία των
Ακαρνάνων και ζήτησαν τη βοήθεια των Αθηναίων, οι οποίοι έστειλαν ναυτικές δυνάμεις
υπό τον Φορμίωνα. Μετά την άφιξη αυτού το Αργος κυριεύτηκε, οι Αμβρακιώτες κάτοικοί
του πουλήθηκαν σαν δούλοι και εγκαταστάθηκαν σ’ αυτό Αμφίλοχοι και Ακαρνάνες
μαζί, των οποίων οι σχέσεις έγιναν στενότερες. Πιθανόν τότε να ορίστηκε να συνέρχονται
σε κοινό δικαστήριο που έδρευε στις Όλπες
(αρχαία πόλη κοντά στη σημερινή Μπούκα, Θέση Αγριλοβούνι) για την επίλυση των
διαφορών τους (πρβλ. Θουκυδ. Γ. 105, 1).
Το καλοκαίρι του 430 π.Χ. οι Αμβρακιώτες βοηθούμενοι από Χάονες και
άλλους Βαρβάρους, εισέβαλαν στην Αμφιλοχία
και έγιναν κύριοι της υπαίθρου φτάνοντας μέχρι το Αργος. Δεν μπόρεσαν όμως να
καταλάβουν την πόλη και επέστρεψαν στην πατρίδα τους. (Θουκυδ. Β’ 68,9).
Το ίδιο επαναλήφθηκε λίγα χρόνια αργότερα το 426 π.Χ. Οι Αμβρακιώτες
εκστράτευσαν εναντίον του Αργους και κατέλαβαν τις οχυρωμένες Όλπες,
όπου οι δυνάμεις τους ενισχύθηκαν απ’ το στρατηγό των Λακεδαιμονίων Ευρύλοχο.
Τους Ακαρνάνες και Αμφιλόχους έσωσε τότε η επέμβαση του Αθηναίου στρατηγού Δημοσθένη
στον οποίο ανατέθηκε και αρχηγία του στρατού.
Αυτός νίκησε πρώτα τους ενωμένους αντιπάλους στις Όλπες
- όπου σκοτώθηκε ο Ευρύλοχος - και ακολούθως τους Αμβρακιώτες στο στενό της Ιδομένης.
Κατά τον Θουκυδίδη - που περιγράφει τα γεγονότα αυτά λεπτομερώς -
θα επιτυγχάνονταν απ' το Δημοσθένη και αυτή η άλωση της ίδιας της Αμβρακίας.
Όμως οι Ακαρνάνες και οι Αμφίλοχοι φοβούμενοι τυχόν εγκατάσταση σ' αυτήν των ισχυρών
Αθηναίων, υπόγραψαν συμφωνία μετά τη λήξη των εχθροπραξιών με τους Αμβρακιώτες
τους οποίους και θεωρούσαν λιγότερο επικίνδυνους γείτονες (πρβλ. Θουκυδ. Γ’
114, 3).
Οι γνώσεις για την ιστορία του Αμφιλοχικού Αργους και της Αμφιλοχίας
κατά τους δύο επόμενους αιώνες (4ο και 3ο π.Χ.) είναι λίγες. Γύρω στο 390 π.Χ.
αναφέρεται συμμαχία Ακαρνάνων, Αιτωλών και Αργείων (Αμφιλόχων) προς τη Σπάρτη
(πρβλ. Ξενοφ. Αγησ. Β’ 20).
Ακολούθως φαίνεται πως ο εκ των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, βασιληάς
της Μακεδονίας Κάσσανδρος
υπόταξε του Αμφιλόχους και τους Αμβρακιώτες. Λίγο αργότερα ο γυιός του Κασσάνδρου,
Αλέξανδρος, επειδή ήλθε σε σύγκρουση με τον αδελφό του Αντίπατρο, ζήτησε τη βοήθεια
του βασιληά της Ηπείρου Πύρρου,
ο οποίος πήρε σαν «μισθό» τις Συμφαία και Παραναία της Μακεδονίας
και «των επικτήτων εθνών Αμβρακίαν,
Ακαρνανίαν, Αμφιλοχίαν»
(Πλουτ. Πύρρ. 6).
Απ’ τους τελευταίους χρόνους του γ’ π.Χ. αιώνα οι Αργείοι
μαζί με τους άλλους Αμφιλόχους ανήκουν στη Αιτωλική Συμμαχία.
Γύρω στο 190 π.Χ. η Αμφιλοχία
καταλαμβάνεται απ’ τον Φίλιππο το Γ’, αλλά παρέμεινε Μακεδονική για
ελάχιστο διάστημα, καθότι τον επόμενο χρόνο (189 π.Χ) απελευθερώνεται απ’
τον στρατηγό των Αιτωλών Νίκανδρο και επανασυνδέεται με την Αιτωλική Συμμαχία
(Πολύβ. ΚΑ’ 25, 3 Λίβ. ΧΧΧΧΙΙΙ 3,3 Κ. εξ.).
Συγχρόνως μνημονεύεται λεηλασία της χώρας απ’ τον Περσέα. Την
ίδια χρονιά επίσης (189 π.Χ.) ο Ρωμαίος ύπατος, Φούλβιος Νοβιλίωρ, μετά τη κατάληψη
της Αμβρακίας έφτασε μέχρι
το Αμφιλοχικό Αργος και στρατοπέδευσε κοντά σ’ αυτό. Όμως τελικά άφησε την
πόλη και την υπόλοιπη χώρα στους Αιτωλούς - οι οποίοι στο μεταξύ είχα αποδεχτεί
τους όρους ειρήνης των Ρωμαίων - και επέστρεψε στην Αμβρακία.
Οι Αργείοι και άλλοι Αμφίλοχοι παρέμειναν στην Αιτωλική Συμμαχία μέχρι το 167
π.Χ. οπότε και αποσκίρτησαν, αφού πιθανώς συγκρότησαν δική τους αυτόνομη πολιτική
κοινότητα. (πρβλ. Διόδ. ΧΧΧΙ 8,6 εκδ. Dind.). Με την ίδρυση της Νικόπολης
απ’ τον Οκταβιανό Αύγουστο - σε ανάμνηση της νίκης το 31 π.Χ. στο Ακτιο
- το Αμφιλοχικό Αργος παρακμάζει και ερημώνεται, επειδή οι κάτοικοί του καθώς
και άλλων περιοχών της Β.Δ. Ελλάδας
μετώκησαν στη νέα πόλη. (Παλατ. Ανθολ. Ζ’ 553). Παρ' όλα αυτά η πρωτεύουσα
των Αμφιλόχων Αργος, μνημονεύεται και από μερικούς μεταγενέστερους συγγραφείς
(Πλίν. Nat. Hist IX, 5’ Πτολεμ. Γεωργ. Γ’ 14, 6).
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Αμφιλοχίας
(1997, Β Έκδοση).
ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
ΘΥΡΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΑΚΤΙΟ - ΒΟΝΙΤΣΑ
Στη πόλη συνεδρίαζε ο δεσμός των Ακαρνάνων, όταν έπαυσε να συνεδριάζει στο Στράτο.
ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Ο Παυσανίας στα "Φωκικά" του περιγράφει ιερά και μνημεία
της πόλης: του ναού του Ποσειδώνα, του ιερού και του αγάλματος της θεάς Αρτεμης
Αιτωλής, του Απολλωνίου ιερού, του ιερού της Πολιάδος Αθηνάς, του σπήλαιου της
Αφροδίτης, του Ασκληπιείου. Κατά την περίοδο του μεγάλου αποικισμού (8ος - 6ος
π.Χ. αιώνας) και της εν συνεχεία εμπορικής επικοινωνίας με τη Δύση, ο υδάτινος
δρόμος του Κορινθιακού χρησιμοποιεί
τη στρατηγική θέση της Ναυπάκτου με τον ασφαλή λιμένα της, για τον έλεγχο της
οποίας σημειώνεται η έναρξη της διαμάχης των Κορινθίων και των Λακεδαιμονίων με
του Αθηναίους, που τελικά κατέλαβαν τη Ναύπακτο το 456 π.Χ. και εγκατέστησαν σ’
αυτή τους προστατευομένους τους Μεσσήνιους.
Στην περιοχή τη προ της Ναυπάκτου έλαβαν χώρα ναυμαχίες με αποτέλεσμα
την εδραίωση της κυριαρχίας των Αθηναίων.
Ακολούθησε η κάθοδος των Μακεδόνων, και τελικά η Διακήρυξη στα Κοίλα
της Ναυπάκτου, το 217 π.Χ. που με το λόγο του Αγέλαου του Ναυπάκτιου καλούνταν
οι Έλληνες να ενωθούν εν όψει της επερχόμενης θύελλας των Ρωμαίων, που τελικά
έθεσαν υπό την κατοχή τους την πόλη και την περιοχή της.
Κατά την περίοδο της Αιτωλικής Συμπολιτείας, μετά την καταστροφή του
Θέρμου και λόγω της στρατηγικής
της θέσης, στη Ναύπακτο πραγματοποιείται πλέον το συμβούλιο των Αιτωλών.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Ναυπάκτου.
ΣΤΡΑΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Στην πόλη συνεδρίαζε ο δεσμός των Ακαρνάνων. Αργότερα οι συνεδριάσεις γίνονταν στο Θύριον ή στη Λευκάδα.
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
10 Απριλίου 1826: Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι επιχειρούν ηρωϊκή,
συγκλονιστική ΕΞΟΔΟ μετά από αλλεπάλληλες πολιορκίες 3 χρόνων, πείνα και κακουχίες,
παλεύοντας ηρωικά με τους Τούρκους. Όσοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι στάλθηκαν στα σκλαβοπάζαρα
της Αιγύπτου, όσοι μπόρεσαν να διαφύγουν προχώρησαν προς το Ζυγό, όσοι έμειναν
στην Πόλη κλείστηκαν στις μπαρουταποθήκες με τον Καψάλη και τον Δεσπότη Ιωσήφ
Ρωγών και βάζοντας φωτιά στο μπαρούτι, ολοκλήρωσαν έτσι τη Θυσία του Μεσολογγίου.
Το Μεσολόγγι αψηφώντας το θάνατο έκανε την Ελλάδα να αναγεννηθεί
και να ζήσει Ελεύθερη. Η νύχτα της Εξόδου θα μείνει για πάντα ανάμεσα στις πολυτιμότερες
νύχτες της ανθρωπότητας και το Μεσολόγγι από εκείνη την νύχτα γίνεται Σύμβολο, γίνεται
ιδέα Πανανθρώπινη.
Μεγάλοι Δημιουργοί απ’ όλον τον κόσμο (Βύρωνας, Γκαίτε, Ουγκώ,
Ντελακρουά, Ντελανσάκ), εμπνεύστηκαν από την τραγική θυσία των Ελεύθερων Πολιορκημένων.
Το Μεσολόγγι προσέφερε ύψιστο παράδειγμα εθελούσιας Θυσίας στο βωμό
της Ελληνικής, της Ευρωπαϊκής και Παγκόσμιας Ελευθερίας και δημιούργησε έτσι ένα
μεγάλο κύμα Φιλελληνισμού στις Ξένες Χώρες.
Για την ιδέα αυτή του Φιλελληνισμού, ο Δήμος
της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου προωθεί σήμερα την ίδρυση ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΝΤΡΟΥ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, και την ανακήρυξη του Μεσολογγίου από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως την
«ΙΕΡΑ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ». Γιατί σ’ αυτή τη μικρή πολιτεία με την μεγάλη Ιστορία
και τον Αγώνα της, αναπνέεις Ελλάδα, σκέπτεσαι Ελλάδα, διδάσκεσαι Ελλάδα και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Ιεράς Πόλης
Μεσολογγίου.
Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το Μεσολόγγι ήταν κέντρο παιδείας με την ίδρυση της Παλαμαϊκής Σχολής το 1760. Το Μεσολόγγι μπήκε στον Αγώνα στις 20 Μαΐου του 1821 με πρωτεργάτες τον Φιλικό Αναστάση Παλαμά και τον οπλαρχηγό του Αράκυνθου (Ζυγού) Δημήτριο Μακρή. Στις 9 Νοεμβρίου 1821 ψηφίστηκε στην πόλη ο προσωρινός Οργανισμός της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος, ένα από τα πρώτα επαναστατικά συντάγματα. Η πόλη οχυρώθηκε πρόχειρα και κατόρθωσε να αποκρούσει την επίθεση του τουρκικό στόλου και την Α' πολιορκία από τον Κιουταχή και τον Ομέρ-Βρυώνη το 1822. Την 5η Ιανουαρίου 1824 αποβιβάστηκε στην πόλη ο Λόρδος Βύρωνας, ο οποίος ενίσχυσε την φρουρά με υλικά και πολεμοφόδια. Δυστυχώς ο μεγάλος Φιλέλληνας ποιητής πέθανε στις 19 Απριλίου του ίδιου χρόνου και τάφηκε δίπλα στο τάφο του Μάρκου Μπότσαρη. Στην πόλη του Μεσολογγίου την ίδια εποχή ο Ελβετός φιλέλληνας Μάγερ εξέδιδε την εφημερίδα '"Ελληνικά Χρονικά"'. Στις 15 Απριλίου 1825 άρχισε η Β' πολιορκία της πόλης από τον Κιουταχή με 30.000 άνδρες, για να ενισχυθεί αργότερα σε 4.000 άνδρες, ενώ υπήρχαν 8.000 άμαχοι. Η πολιορκία αυτή κράτησε περίπου ένα χρόνο. Μετά από σκληρές μάχες καταλήφθηκαν τα οχυρά νησάκια, Βασιλάδι, Ντολμάς και Κλείσοβα. Μπροστά στον κίνδυνο του θανάτου από τη σιτοδεία και το λοιμό αποφασίστηκε η δυναμική Έξοδος της Φρουράς το βράδυ του Λαζάρου, που έπεφτε εκείνη τη χρονιά στις 10 Απριλίου 1826. Παράλληλα ειδοποιήθηκε και ο Γ. Καραϊσκάκης, για να βοηθήσει με αντιπερισπασμό στο Μοναστήρι του Αη Συμιού. Τα μεσάνυχτα της 10ης Απριλίου η Φρουρά και όσοι μπορούσαν από τους αμάχους, σε τρεις φάλαγγες, πραγματοποίησαν την Έξοδο και κινήθηκαν προς τον Αράκυνθο για να σωθούν. Οι ανήμποροι που είχαν οχυρωθεί στα μεγάλα σπίτια άρχισαν να ανατινάζουν τις πυριτιδαποθήκες. Ο Καψάλης ανατινάζει το σπίτι του και στις 11 του μηνός η αντίσταση κάμπτεται, με την ανατίναξη του Ανεμόμυλου από τον Επίσκοπο Ρωγών, Ιωσήφ. Μετά το τέλος της Επανάστασης και τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους, το Μεσολόγγι άρχισε να ανασυγκροτείται από τους πρόσφυγες που επέστρεφαν. Στην είσοδο της πόλης βρίσκεται το Ηρώο των Πεσόντων της Εξόδου, ή Κήπος των Ηρώων. Αρχισε να χτίζεται από τον λοχαγό Κουρτουτσάκη. Σε αυτό συγκεντρώθηκαν τα οστά των ανώνυμων νεκρών σε μικρό τύμβο, ενώ οι ηγέτες της πολιορκίας τάφηκαν σε ιδιαίτερους τάφους. Στο κέντρο του Κήπου των Ηρώων σώζονται ο τάφος του Μάρκου Μπότσαρη, που σκοτώθηκε το 1823 στο Κεφαλόβρυσο Ευρυτανίας, και ο ανδριάντας του Λόρδου Βύρωνα, έργο του 1881. Η καρδιά του γνωστού φιλέλληνα είναι θαμμένη μέσα στο Κήπο των Ηρώων μαζί με τα οστά των αγωνιστών του Μεσολογγίου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Γενικής Γραμματείας Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας/a>
ΑΝΑΚΤΟΡΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
The Corinthians sent by Cypselus and Gorgus took possession of this shore and also advanced as far as the Ambracian Gulf; and both Ambracia and Anactorium were colonized at this time. (Strabo 10,2,8)
ΑΕΤΟΠΕΤΡΑ (Χωριό) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Το χωριό καταστράφηκε από τα στρατεύματα κατοχής του Β' Παγκοσμίου πολέμου.
ΑΓΡΙΝΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
ΟΛΠΑΙ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
ΣΤΡΑΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
ΑΚΤΙΟΝ (Αρχαίο λιμάνι) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Περιφανής νίκη του Αύγουστου κατά του Αντωνίου.
ΑΓΡΙΝΙΟ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Το όνομά του το Αγρίνιο το οφείλει ή στον ήρωα οικιστή Αγριο, γιο
του βασιλιά της Πλευρώνας Πορθάονα, ή στον προστάτη των Αιτωλών Αγριο Απόλλωνα,
ή τέλος στις αρχαϊκές τελετές "Αγριώνια" που τελούνταν προς τιμήν του
Αγριώνιου Διονύσου.
Η πόλη ακολούθησε την ιστορική της διαδρομή με πλήρη συμμετοχή στα
ιστορικά δρώμενα της Ελλάδας. Σε αγγλικό χάρτη του 1560 αναφέρεται σαν Imbrahoar.
Έτσι, για όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η πόλη είναι γνωστή με το όνομα "Βραχώρι"
και με το όνομα αυτό περνάει και στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια, για να πάρει
ξανά το αρχαίο όνομά της "Αγρίνιο".
Το σημερινό Αγρίνιο κατοικήθηκε κυρίως από πρόσφυγες των ορεινών της
Αιτωλίας, Ευρυτανίας και Ηπείρου.
Το μωσαϊκό της πόλης πλουτίστηκε από τους πρόσφυγες της Μικράς
Ασίας και τελευταία έχουμε σημαντική μετακίνηση πληθυσμών από τα καμποχώρια
της Τριχωνίδας και της Ακαρνανίας.
Κύρια πρόσοδος και πηγή πλούτου αποτέλεσε η ανάπτυξη της καπνοκαλλιέργειας
και του καπνεμπορίου, που την ανέδειξε σε οικονομική πρωτεύουσα του Νομού
Αιτωλοακαρνανίας. Τα σπουδαιότερα από αρχιτεκτονική άποψη κτίρια του Αγρινίου
κτίστηκαν τη "Χρυσή εποχή του καπνού", κατά τη δεκαετία 1925-1935.
Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Γενικής Γραμματείας Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας/a>
ΑΙΤΩΛΙΚΟ (Πόλη) ΙΕΡΑ ΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Η γέννηση του Αιτωλικού χάνεται στα βάθη των αιώνων. Οι πρώτοι κάτοικοι
ήλθαν από την έξω χώρα, δηλαδή από την αρχαία Πυλλήνη. Ο χρόνος ίδρυσης της πόλης
παραμένει άγνωστος. Πρώτη γραπτή μνεία του Αιτωλικού γίνεται το 1135, από τον
περιηγητή Βενιαμίν Τολέδο. Στη μακραίωνη ιστορία της, η πόλη έχει αναφερθεί με
τα εξής ονόματα: Ανατολικόν, Αντελικόν ή Αντιλικόν και Αιτωλικό. Από το Αιτωλικό
πέρασαν πολλοί κατακτητές (Σταυροφόροι, Ελληνοαλβανοί, Βενετοί και Τούρκοι). Αξιοσημείωτοι
σταθμοί και γεγονότα της πιο πρόσφατης ιστορίας του είναι: Η ύψωση της σημαίας
της επανάστασης στις 24 Μαΐου 1821. Οι πολιορκίες του από τον Ομέρ Βρυώνη και
τον Κιουταχή το Σεπτέμβριο του 1823 και τον Απρίλιο του 1825 αντίστοιχα. Η μάχη
πάνω στη βαλτονησίδα του "Ντολμά", προμαχώνα του Αιτωλικού στη θέση
Πόρος, στις 28 Φεβρουαρίου 1826. Εκεί έπεσε ο Γρηγόρης Λιακατάς, το πρώτο παλικάρι
και οπλαρχηγός του Αιτωλικού. Η απελευθέρωση της πόλης από τους τούρκους στις
14 Μαΐου 1929. Τέλος, θα πρέπει να μνημονευτούν τρία ακόμη στοιχεία: Η δίκη του
ήρωα Γεωργίου Καραϊσκάκη από πολιτικούς της εποχής, που έγινε μέσα στην εκκλησία
της Παναγίας στην πλατεία του χωριού. Το ιστορικό πηγάδι μέσα στο ναό των Ταξιαρχών
που άνοιξε τούρκικη οβίδα και ξεδίψασε τους πολιορκημένους. Η κατάληξη στο Αιτωλικό
της Κυρά Βασιλικής, συζύγου του Αλή Πασά των Ιωαννίνων (ο τάφος της υπάρχει στο
προαύλιο του ναού των Ταξιαρχών).
Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Γενικής Γραμματείας Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας/a>
ΑΠΟΔΟΤΙΑ (Δήμος) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
Ο Δήμος Αποδοτίας πήρε το όνομά του από τον αρχαίο λαό των Αποδοτών
οι οποίοι κατοικούσαν την Δυτική και Ανατολική πλαγιά της νοτιοδυτικής συνέχειας
του όρους Κόρακος, την κοιλάδα του Μόρνου πλησίον των Οζωλών, Λοκρών. Πόλεις αναφέρονται
η Ποτιδάνεια, το Κροκύλειον, το Τείχιον, η Απολλωνία και η πρωτεύουσα Αιγίτιον,
του οποίου η θέση δεν εξακριβώθηκε.
Εν τω μεταξύ οι διάφορες
Αιτωλικές φυλές μπροστά στον κοινό κίνδυνο που τις απειλούσε ενώθηκαν και προετοιμάζονταν
πυρετωδώς για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Οι Μεσσήνιοι όμως βλέποντας την αποφασιστικότητα
του Δημοσθένη να προχωρήσει ακόμα βαθύτερα στα σπλάχνα της Αιτωλίας γιατί περίμενε
βοήθεια από του ψηλούς ακοντιστές των Λοκρών κατορθώνουν να τον πείσουν να βαδίσει
χωρίς εκείνους για να κυριεύσει και τις άλλες αιτωλικές πόλεις. Ετσι ο Αθηναίος
στρατηγός κατευθύνθηκε προς το Αιγίτιον, το οποίο και κατέλαβε αμέσως σχεδόν χωρίς
μάχη. Οι Αιτωλοί, αφού εγκατέλειψαν την πόλη τους, ανασύνταξαν τις δυνάμεις τους
και συγκεντρώθηκαν στους γύρω λόφους. Κατόπιν επιτέθηκαν με τους ακοντιστές τους
κατά των Αθηναίων και των συμμάχων τους. Η αποφασιστική αυτή ενέργεια αιφνιδίασε
τους Αθηναίους οι οποίοι και δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τα ακόντια των Αιτωλών,
αφότου μάλιστα σκοτώθηκε ο αρχηγός του σώματος των τοξοτών, που ήταν άλλωστε και
οι μόνοι ικανοί να πολεμήσουν τους ακοντιστές. Ετσι μετά το θάνατο του τοξάρχου
Χόρμωνος του Μεσσηνίου η άμυνα των Αθηναίων αποδυναμώθηκε και οι στρατιώτες τους
διασκορπίσθηκαν και παγιδευμένοι σε χαράδρες και ορεινούς δύσβατους δρόμους καταστράφηκαν.
Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο συστρατηγός Πραιλής. Οσοι διέφυγαν το θάνατο
στη φοβερή αυτή αναμέτρηση κατέφυγαν στη Ναύπακτο και από εκεί πλεύσαν για την
Αθήνα εκτός του Δημοσθένη που παρέμεινε στη Ναύπακτο φοβούμενος την οργή της πολιτείας
για την έκβαση της άτυχης εκστρατείας.
Υποθέτουμε πως το Αιγίτιο ήταν η πρωτεύουσα της φυλής των Αποδωτών,
που κατοικούσαν γύρω από τον ποταμό Μόρνο. Η Αποδοτία κατέχει το ανατολικό μέρος
της Ναυπακτίας ορίζεται προς ανατολικά και νότια της Δωρίδας απο της οποίας χωρίζεται
δια του ποτάμου Μόρνου. Δυτικά της Πυλλήνης και Προσχίου και βόρεια της Κλεπαϊδος
και Οφιονείας το έδαφος είναι ανώμαλο εν μέρει γόνιμο και σχεδόν όλο ελατόφυτο.
Πρωτεύουσα είναι η Ανω Χώρα (μεγάλη Λομποτίνα) η οποία είναι κτισμένη στην μεσαία
ΒΑ πλαγιά της κορυφής Συρτά της Παπαδιάς εν μέσω βουνών και επί εδάφους λίγο επικλινούς
και χωματώδους και σε υψόμετο 955 μέτρων. Πάνω και γύρω από το χωριό εκτείνεται
δάσος από καστανιές, έλατα και κέδρους. Απο την κορυφογραμμή του βουνού το θέαμα
είναι λαμπρό. Φαίνεται ο Κορινθιακός Κόλπος και η βόρεια πλευρά της Πελοποννήσου
μέχρι την Ακροκόρινθο.
Οι κάτοικοι πριν ιδρύσουν την Λομποτίνα κατοικούσαν στη θέση "Παληοχώρα
ή Γεροντοκαρυά ή Τείχη" όπου ως φαίνεται εκ της θέσεως ήταν το αρχαίο Τείχιο
το οποίο είχε κυριεύσει ο Δημοσθένης. Η θεση αυτή είναι 45 λεπτά ΒΑ της Λομποτίνας
όπου και μυθολογείται ότι κατοίκησαν πρόφυγες από την Κωνσταντινούπολη μετά την
κατάληψη της πόλης από τους Τούρκους. Μετά την αύξηση των οικογενειών οι κάτοικοι
μετοίκησαν περί 1550-1600 και αποτέλεσαν την ήδη Λομποτίνα. Πρώτες οικογένειες
οι εξής: Καναβού, Σωτηραίων, Τριάντη, Παπαχρήστου, Καρρά, Καλλιαμβάκου, Ζωητάκη,
Ρέππα, Πατούχα, Πετσίνη, Σακελλάρη, Παπαγεώργη, Καπορδέλη και Χατζοπούλου.
ΑΣΤΑΚΟΣ (Κωμόπολη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Προϊστορική εποχή
Στα προϊστορικά χρόνια ο Αστακός απαντά με το ίδιο όνομα. Όνομα που
οι ρίζες του ανάγονται στην εποχή των προελλήνων. Κατοίκηση της περιοχής έχουμε
από την νεολιθική εποχή μέχρι το τέλος της μυκηναϊκής εποχής. Αυτό το συμπεραίνουμε
από τα ευρήματα στο σπήλαιο του Αγίου Νικολάου (κεραμικά και όστρακα υστερομυκηναϊκά)
και του σπηλαίου βόρεια του κάστρου (Γράβα, υστερομυκηναϊκά κεραμικά) από την
αγγλίδα αρχαιολόγο S.Benton καθώς και τα νεώτερα στοιχεία που ήρθαν στο φως από
τα ευρήματα του Πλατυγιαλιού κατά τη διάρκεια κατασκευής του λιμανιού. Στο Πλατυγιάλι
εντοπίστηκαν λείψανα τοίχων, όστρακα, τεμάχια αγγείων, παιδικές ταφές μέσα σε
αγγεία με τους σκελετούς σε συνεσταλμένη στάση, κρανία, λεπίδες από οψιανό και
πυριτόλιθο, μυλόλιθοι και τριπτήρες.
Κλασσική εποχή
Στην κλασσική εποχή έχουμε διάφορες αναφορές για την πόλη. Αναφορές
που μας δείχνουν ότι ο Αστακός εξακολουθούσε να υπάρχει την περίοδο της κλασσικής
εποχής. Η πρώτη αναφορά γίνεται από τον γεωγράφο Σκύλακα τον Καρυανδέα τον 6ο
αιώνα. Στη συνέχεια ο Θουκυδίδης τον αναφέρει στην εξιστόρηση των γεγονότων του
Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.) στο πλευρό των Σπαρτιατών. Τύραννος της
πόλης ήταν ο Εύαρχος, ο οποίος εκδιώχθηκε από τους Αθηναίους κατά το πρώτο έτος
του πολέμου (Θουκ. Β' 30). Ο εκδιωχθείς τύραννος Εύαρχος επανέρχεται με τη βοήθεια
των Κορινθίων (40 πλοία και 1.500 οπλίτες) και καταλαμβάνει την εξουσία (Θουκ.
Β' 33, 25).
Στο τρίτο έτος του πολέμου οι Αθηναίοι επανέρχονται στην Ακαρνανία
υπό τις διαταγές του Φορμίωνα. Σκοπός τους η διάλυση των εχθρικών καθεστώτων.
Ο στόλος τους καταπλέοντας στο κόλπο του Αστακού αποβίβασε 800 οπλίτες (400 Αθηναίους
και 400 Μεσσήνιους) και επανέφεραν τον Αστακό στο πλευρό των Αθηναίων. Ο Αθηναίοι
συνέχισαν την εκστρατεία τους προς τον Κόροντα
(σημερινή Χρυσοβίτσα) τον οποίο κατέλαβαν. (Θουκ. Β' 103)
Κατά την Μακεδονική κυριαρχία ο Αστακός (350 π.Χ ) είχε το δικό του
νόμισμα, όπου εικονίζεται το γνωστό οστρακόδερμο, πράγμα το οποίο ενισχύει την
διατυπωθείσα εκδοχή περί του ονόματός του, και τα αρχικά γράμματα ΑΣ. Επίσης συμμετείχε
στο κοινό των Ακαρνάνων με γνωστούς αντιπροσώπους του τον "Αγήσαρχον του
Αριστοκλέους" και " Ευρύλοχον του Αγησιλάου, για να τιμήσουν του Ρωμαίους
Πόπλιον και Λεύκιον.
Ρωμαϊκή εποχή
Υπό την αρχηγία του Λεύκιου Φλαμινίνου οι Ρωμαίοι υποχρεώνουν σε ήττα
τους Έλληνες (Κυνός Κεφαλές). Όλη η Ακαρνανία υποτάσσεται στους Ρωμαίους, και
ο Αστακός ακολουθεί την τύχη της Ακαρνανίας.
Στα χρόνια της ρωμαϊκής κυριαρχίας 3 συγγραφείς αναφέρουν τον Αστακό.
Η πρώτη αναφορά γίνεται από τον Στράβωνα, ο οποίος έζησε στα χρόνια του Αυγούστου
(18 π.Χ.). Η δεύτερη από τον Αππιανό (έζησε τον 1ο αιώνα) ο οποίος γράφοντας για
τον Αστακό της Συρίας αναφέρεται και σε μια άλλη ελληνική πόλη με το ίδιο όνομα
στον ελλαδικό χώρο. Επομένως γνώριζε την ύπαρξη του Αστακού, γιατί άλλη πόλη πλην
της αποικίας των Μεγαρέων στην Βιθυνία δεν αναφέρεται πουθενά αλλού. Η τρίτη αναφορά
γίνεται από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο (125-161 π.Χ.) και στη συνέχεια ο Αστακός εξαφανίζεται
για 6 αιώνες.
Στην περιοχή του Αστακού τα ευρήματα της ρωμαϊκής εποχής είναι ελάχιστα.
Βρέθηκε μια ρωμαϊκή οπτόλιθος με σφραγίδα ΑΣΠ, η οποία βρίσκεται στο
μουσείο του Αγρινίου,
ένα κιονόκρανο κορινθιακού ρυθμού και μια επιγραφή. Για την επιγραφή υπάρχουν
αμφιβολίες αν είναι της Ρωμαϊκής εποχής, καθώς ο Heuzey, χωρίς ο ίδιος να την
έχει δει, μας αναφέρει ότι είναι της εποχής αυτής, αλλά κατέληξε στο συμπέρασμα
αυτό από την περιγραφή των κατοίκων. Το τελευταίο εύρημα ήταν μια ρωμαϊκή έπαυλη
που βρέθηκε κατά την ανέγερση των αποθηκών της Αγροτικής Τράπεζας, η οποία θάφτηκε
χωρίς να αξιοποιηθεί.
Βυζαντινή εποχή και Φραγκοκρατία
Στη βυζαντινή εποχή ο Αστακός επανεμφανίζεται με διαφορετικό όνομα,
ως πόλη Βυζαντινή, "Δραγαμεστός" (Δ. Ζακυνθινός, "Αγιος Βάρβαρος",
1960 σελ..448) μεταξύ των ετών 827-829. Όλη η περιοχή της Ακαρνανίας δέχεται τις
επιθέσεις πειρατών. Πρώτη δέχεται τις επιθέσεις η Νικόπολη
η οποία και πέφτει στα χέρια των πειρατών, έπειτα η Αμβρακία
(Αρτα) προς βοήθεια της οποίας προσέτρεξε ο Αστακός και μάλιστα οι Αστακιώτες
διακρίθηκαν στη μάχη αυτή. Η βοήθεια αυτή του Αστακού προς την Αμβρακία στάθηκε
η αφορμή να δεχθεί η πόλη τη λυσσαλέα επίθεση των Αγαρηνών. Η Αμβρακία έτρεξε
προς βοήθεια και η επίθεση αποκρούσθηκε και οι Σαρακηνοί αποδεκατίστηκαν. Ανάμεσα
σ'' αυτούς ήταν και ο Αγιος Βάρβαρος, που κρύφτηκε στην πεδιάδα του Αστακού για
να γλιτώσει τη σφαγή. Μετά την τέταρτη σταυροφορία δημιουργήθηκε από τη δυναστεία
των Αγγέλων το δεσποτάτο της Ηπείρου (1204-1296). Σ' αυτό συμπεριλήφθηκε η Ακαρνανία
και μαζί της ο Αστακός. Το 1318 το δεσποτάτο περιήλθε στην κυριαρχία του Ιταλού
Νικηφόρου Β' Ορσίνι. Αυτός ηττήθηκε από τους εξεγερμένους Αλβανούς της Αιτωλοακαρνανίας
στη μάχη του Αχελώου ποταμού
και φονεύθηκε το1358 μ.Χ. (Κ. Παπαρρηγόπουλος). Μετά το θάνατο του Νικηφόρου Β'
το δεσποτάτο διαλύθηκε και ο Σέρβος ηγεμόνας Σ. Ούρεσις παρεχώρησε την Ακαρνανία
στον Αλβανό Γκίν Μπούα Σπάτα (1362 μ.Χ.). Αυτός έδωσε το κάστρο του Δραγαμέστου
ως προίκα στην κόρη του Στερίνα την οποία είχε παντρέψει με τον Ενετό Φραγκίσκο.
Μετά το θάνατο του Μπούα (1400 μ.Χ) η Ακαρνανία πέρασε στον αδερφό του Μορίκιο
Μπούα Σγουρό (Κ. Παπαρρηγόπουλος). Αυτός ερχόμενος σε σύγκρουση με τον Κάρολο
Α' Τόκο, ηγεμόνα του Δουκάτου Μπενεβέντο της Νεάπολης, (1405 μ.Χ) έχασε το Αιτωλικό
και το Δραγαμέστο (Βακαλόπουλος). Μέχρι το έτος 1425 παρέμεινε στον Κάρολο. Ύστερα
αυτό διεκδικήθηκε από τον γιο του Φραγκίσκου, Φίλιππο. Όπως διαπιστώνεται και
από τα παραπάνω ο Αστακός δεν υφίσταται ως πόλη , αλλά το κάστρο του Δραγαμέστου
ήταν ιδιόκτητο και λειτουργούσε στα πρότυπα των φέουδων της Δύσης. Από το 1425
μέχρι το 1684 εξαφανίζονται τα ίχνη του Δραγαμέστου, καθώς η Ακαρνανία πέφτει
στα χέρια των Τούρκων. Το σημαντικότερο γεγονός αυτή την εποχή ήταν η ναυμαχία
του Lepando που διεξήχθη στον κόλπο του Αστακού και συγκεκριμένα στο θαλάσσιο
χώρο των Εχινάδων νήσων που
περιβάλλουν τον κόλπο του.Κατά την ναυμαχία αυτή, ο ενωμένος χριστιανικός στόλος
που αποτελείτο από 285 πλοία των Ενετών,των Ισπανών και του Πάπα Πίου του Β',
με 25.000 πεζούς, εκ των οποίων οι 8.000 ήταν Έλληνες, συνέτριψε τον τουρκικό
στόλο. Ακόμη και σήμερα ψαράδες ανασύρουν παλιές άγκυρες και διάφορα άλλα αντικείμενα
από τα βυθισμένα πλοία. Στη ναυμαχία αυτή έλαβε μέρος και ο διάσημος Ισπανός συγγραφέας
του "Δον Κιχώτη", Θερβάντες. Το 1684 η περιοχή της Ακαρνανίας γίνεται
τόπος διαμάχης Ενετών και Τούρκων. Οι ντόπιοι κάτοικοι εξεγέρθηκαν ελπίζοντας
σε βοήθεια των Ενετών, αλλά οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν για ακόμη μία φορά. Ο
Μοροζίνι αποβίβασε στρατό στο νησί Πεταλά
προς βοήθεια των επαναστατημένων Ακαρνάνων. Ύστερα ο ίδιος παρέμεινε στο λιμάνι
του Αστακού και το επόμενο έτος 1685 αποβιβάσθηκαν οι δυνάμεις του Πάπα και της
Φλωρεντίας για να προωθηθούν αργότερα στην Πελοπόννησο
(Σάθας, "Τουρκοκρατούμενη Ελλάς"). Από δω και στο εξής ο Αστακός δεν
εμφανίζεται ξανά.
Με το όνομα του μεσαιωνικού Αστακού "Δραγαμέστο" εμφανίζεται
ένα νέο χωριό στις πρόποδες της Βελούτσας. Αυτό δημιουργήθηκε από τους κατοίκους
του Αστακού, οι οποίοι για να αποφύγουν τις τουρκικές επιδρομές κατέφυγαν σ' αυτό.
Τουρκοκρατία
Η περιοχή κατακτήθηκε από του Τούρκους μετά το 1449 μ.Χ. Στην περίοδο
της τουρκοκρατίας οι πληροφορίες μας για τον Αστακό είναι πάλι από διάφορες αναφορές
από εφημερίδες της εποχής, από επιστολές σημαντικών προσώπων και από διάφορους
συγγραφείς. Ο Κουσταλέξης στο βιβλίο του μας γράφει ότι στα βόρεια της πόλης βρίσκονταν
κάτι σπηλιές από την αρχαιότητα και οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από τους Καλλαρύτες
και Συρρακιώτες ως καταλύματα. Αυτοί έφθασαν εδώ μετά την καταστροφή των χωριών
τους από τις δυνάμεις του Χουρσίτ πασά.
Κατά την εποχή του Αλή πασά (1804-1820) το εμπόριο του βελανιδιού
ήταν στις προτεραιότητες του σατράπη. Εξάλλου ο Αλής, διορατικός καθώς ήταν, είχε
διαμορφώσει δασική πολιτική για την περιοχή, γι' αυτό και φρόντισε να υπαγάγει
υπό τη δικαιοδοσία του δασικές εκτάσεις και βελανιδοτοπους. Στον Αστακό που τότε
άρχισε να συγκροτείται οικιστικά - ήταν σκάλα, επίνειο της μεσαιωνικής πόλης "Δραγαμέστο"
της ενδοχώρας - είχε οικοδομήσει μεγάλες αποθήκες για την αποθήκευση του βελανιδιού.
Τον καρπό από όλα τα βελανιδοδάση συνέλεγε για λογαριασμό του ο Αλη πασάς με το
μόχθο των κατοίκων της Αιτωλοακαρνανίας αντί μικρής αμοιβής. Οι αποθήκες είχαν
κτιστεί στην τοποθεσία "Λούτσαινα", όπου βρίσκονταν τα Τσακέϊκα και
τα Καραγιαννέϊκα. Μάλιστα ένα από εκείνα τα οικοδομήματα θεωρείται κατάλοιπο εκείνης
της εποχής.
Είναι αξιοσημείωτο ότι το εμπόριο βελανιδιού παρουσιάζει επίδοση και
κατά τη μετεπαναστατική περίοδο. Οι αποθήκες στο Πλατυγιάλι Αστακού που σώζονται
ως σήμερα, είναι ένα δείγμα του εύρωστου αυτού εμπορικού κλάδου.
Το λιμάνι του χρησιμοποιήθηκε κατά την επανάσταση του 1821 πολλές
φορές ως επίνειο της μαρτυρικής πόλης του Μεσολογγίου.
Στο φύλλο 8 της 26ης Ιανουαρίου 1824, η εφημερίδα "Χρονικά του Μεσολογγίου"
γράφει για το αγγλικό πλοίο "Άννα", το οποίο ξεφόρτωσε πολεμοφόδια που
ίσως προορίζονταν για την κατασκευή όπλων και την επισκευή κανονιών. Από εδώ πολλές
οικογένειες διέφυγαν στα νησιά του Ιονίου. Επίσης, κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού
αγώνα, ο στρατηγός της Ρούμελης Καραϊσκάκης τον επέλεξε για να εγκαταστήσει το
στρατόπεδό του. Επίσης στρατόπεδο στον τόπο αυτό συνέστησε και ο στρατηγός Τζώρτζ
(Δ. Κόκκινος, τόμος ΙΙ σελίδα 312-317). Σημαντικές ήταν και οι επισκέψεις που
δέχθηκε ο τόπος κατά την περίοδο αυτή. Έτσι στις αρχές του Ιουλίου 1828 ο Κυβερνήτης
Ιωάννης Καποδίστριας έκανε περιοδεία στην περιοχή (Σπ.Τρικούπης, τόμος 4ος, σελίδα
284). Ο μεγάλος φιλέλληνας Λόρδος Βύρων κατέφθασε στον Αστακό την 31η Δεκεμβρίου
και σε μια επιστολή του στον συνταγματάρχη Στάνχωπ τον χαρακτηρίζει "χαρίεντα
λιμενίσκο". Στο "Αναμνήσεις από την επανάσταση του 1821" του Γερμανού
φιλέλληνα Ερρίκου Τράιμπερ, πληροφορούμαστε ότι το πρώτο ατμοκίνητο πλοίο "Καρτερία"
χρησιμοποιούσε τον κόλπο του Αστακού ως ναύσταθμο τα τελευταία χρόνια της επανάστασης.
Από εδώ ο Αστιγξ προετοίμασε την τελευταία επιχείρηση κατά του Βασιλαδιού
και η οποία συνέβαλε στην οριστική απελευθέρωση του Μεσολογγίου και τέλος ο Ανδρέας
Ζαΐμης με εκατό Καλαβρυτινούς κατέφυγε στον Αστακό για να σωθεί από τη δίωξη της
κυβέρνησης Κουντουριώτη.
Νεότερη
Πρώτη συνοικία που κατοικήθηκε ήταν η Λούτσαινα από οικογένειες κτηνοτρόφων
(Τσαρκαίοι, Μπαμπουραίοι, Ταμπραίοι κ.α). Ο άγγλος Leake την αναφέρει ως "Τα Λουτσιανά"
Στη θέση της σημερινής παραλίας ήταν το "Σκάλωμα Δραγαμέστου" δηλ. το αγκυροβόλιο.
Από εδώ γίνονταν το εμπόριο και η επικοινωνία με τα Επτάνησα. Όπως συμβαίνει σ'
αυτά τα μέρη κατασκευάζονταν πρόχειρα καταστήματα για τις ανάγκες των ναυτικών.
Το 1704 σε έγγραφο γραμμένο στη τουρκική και στην ελληνική κάποιος Γεώργιος Ματσαβέλης
ζητά την άδεια για ένα τέτοιο κατάστημα. Φαίνεται εκ τούτου ότι το σκάλωμα λειτουργούσε
ως επίνειο του κεφαλοχωρίου Δραγαμέστου. Σιγά σιγά το επίνειο αυτό μεγάλωσε και
αναπτύχθηκε. Ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων είχε οικοδομήσει μεγάλες αποθήκες για τα
βελανίδια της περιοχής. Αυτές οι αποθήκες είχαν κτιστεί στην
"Λούτσαινα" στο χώρο των παλιών "Τσαρκέικων και Καραγιανέικων "Στη συνέχεια, στα
νεότερα χρόνια, έχουμε το μπάζωμα της παραλίας και το χτίσιμο των πρώτων σπιτιών
γύρω στα 1809-1885 σύμφωνα με τον Κουτσαλέξη. Το 1838 δημιουργείται ο δήμος Αστακού
με έδρα το Δραγαμέστο. Το 1840 γίνεται πάλι δήμος με έδρα το Δραγαμέστο. Το 1912
παίρνει το όνομα Αστακός και γίνεται ανεξάρτητη κοινότητα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας/a>
ΜΕΝΙΔΙ (Δήμος) ΑΜΦΙΛΟΧΙΑ
Εισαγωγή. Το Μενίδι ανήκει διοικητικά στο νομό Αιτωλοακαρνανίας,
έχει περίπου 2.500 μόνιμους κατοίκους, ενώ τους καλοκαιρινούς μήνες ο πληθυσμός
του σχεδόν διπλασιάζεται εξαιτίας των τουριστών και των μεταναστευμένων στα μεγάλα
αστικά κέντρα Μενιδιωτών που επαναπατρίζονται.
Στην περιοχή - η οποία βρίσκεται εντός των ορίων του Δήμου Μενιδίου
- δεν έχει γίνει ολοκληρωμένη και εμπεριστατωμένη ιστορική έρευνα (με την βοήθεια
της αρχαιολογικής σκαπάνης), έτσι ώστε να τεκμηριωθεί, ιστορικά, η συνέχεια του
τόπου από την αρχαιότητα έως σήμερα.
Αρχαία Ιστορία: Τα πρώτα σημάδια ζωής ανακαλύπτουμε πριν από 4000 χρόνια
και αυτό το μαρτυρούν τα υπολείμματα αρχαίων τειχών που βρίσκονται στο Παλιόκαστρο
και στην Καστριώτισσα,
οικισμοί του Δήμου σήμερα. Η περιοχή εντάσσεται, κατά την αρχαιότητα, στα όρια
του Αμφιλοχικού Αργους
και ανήκε στην Αιτωλική συμπολιτεία και συνόρευε με τους αρχαίους Αμβρακιώτες
(σημερινοί Αρτινοί).
Οι ιστορικοί διαφωνούν ως προς την τοποθεσία των αρχαίων πόλεων στην
περιοχή, καθώς δεν έχουν γίνει εκτεταμένες ανασκαφές, με αποτέλεσμα την ύπαρξη
πολλών θεωριών - αντιφατικών συνήθως μεταξύ τους - για το τι επικρατούσε κατά
την αρχαιότητα. Ο ιστορικός Ταξ. Βλαχοδήμος - Λεπενιώτης αναφέρει τα εξής : "Ιδομένη,
πολίχνη του Αμφιλοχικού Αργους, βρισκόταν επί του όρους Θυάμου
(Μακρυνόρος ή Σπάρτον όρος )". Κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου
οι κάτοικοι βρίσκονται στο πλευρό των Αθηναίων και των Ακαρνάνων. Μάλιστα αναφέρουν
οι ιστορικοί, στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το Παλιόκαστρο, έλαβε χώρα μεγάλη
μάχη μεταξύ Ακαρνανών- έχοντας τη βοήθεια των Αθηναίων- και των Αμβρακιωτών με
ήττα των δεύτερων (426 - 425 π.Χ.).
Πάντως η ακριβής τοποθεσία της Ιδομένης παραμένει ακαθόριστη. Επίσης
ένας άλλος ιστορικός, ο Hewzey που περιπάτησε τη Φλωριάδα,
κατά το 19ο αιώνα, αναφέρει πολλές λεπτομέρειες και εντάσσει τρεις πόλεις κατά
την αρχαιότητα, μία στην Καστριώτισσα και την άλλη στο Παλιόκαστρο.
Κατά την διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων η ευρύτερη περιοχή ανήκε στην
Ήπειρο.
Μεταξύ του 3ου αιώνα μ.Χ. (Βυζαντινή εποχή) οι κάτοικοι θα υποστούν
μεγάλες καταστροφές από τις ορδές των Γότθων, Βανδάλων που έκαναν συχνά επιδρομές
στην ευρύτερη περιοχή του Βάλτου.
Μετά την κατάληψη της Κων/πολης
από τους Φράγκους (1204) όλη η επαρχία Βάλτου ανήκει στο Δεσποτάτο της Ηπείρου
που είχε πρωτεύουσα την Αρτα.
Και αυτή την περίοδο γνώρισε αρκετές καταστροφές κυρίως από τις επιδρομές των
Σέρβων του Στέφανου Δουσάν που βρίσκονταν σε διαρκή πόλεμο με το Δεσποτάτο της
Ηπείρου.
Περίπου το 1400 μ.Χ., αναφέρουν οι ιστορικοί, μια κωμόπολη γνωρίζει
μεγάλη άνθιση (πιθανολογείται ότι ήταν το Παλιοχώρι). Η κωμόπολη είχε χτιστεί
στα ερείπια μιας αρχαίας πολιτείας και αναφέρεται ότι κατά την διάρκεια των γιορτών
οι κάτοικοι συγκεντρώνονται στην πλατεία του χωριού- πιθανολογείται ότι βρισκόταν
στο σημερινό Αγ. Λουκά- ντυμένοι στα φλουριά και γίνονταν ορατοί από τα απέναντι
χωριά. Οι θρύλοι αναφέρουν ότι από την περίπτωση αυτή πήρε το όνομα της η Φλωριάδα.
Στην ευρύτερη περιοχή της Φλωριάδας (πολιτεία δηλ. με τα πολλά φλουριά) διατηρούνται
από την εποχή εκείνη αλλά και από πολύ αργότερα σημαντικά εκκλησιαστικά μνημεία
και ναοί. Πνευματικά κέντρα της περιοχής κατά τους αιώνες αυτούς, αλλά και αργότερα,
απετέλεσαν τα διάφορα μοναστήρια που βρίσκονται σκορπισμένα μέσα στα απόκρημνα
δάση του Μακρυνόρους. Τα πιο σημαντικά ήταν η μονή Ρέθα, καθώς και οι μονές Συγγενών
και Δρυμοναρίου στην περιοχή της Φλωριάδας.
Τουρκοκρατία. Από το 1449 η ευρύτερη περιοχή αποτέλεσε σαντζάκι της Οθωμανικής
αυτοκρατορίας. Κατά την διάρκεια του Οθωμανικού ζυγού δραστηριοποιούνται αρματωλοί
και κλέφτες, τα κατορθώματα των οποίων έχουν γίνει θρύλος. Η περιοχή δεν θα γνωρίσει
στενά τον τουρκικό ζυγό εξαιτίας της ύπαρξης των κλεφταρματωλών.
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης η ανάμειξη των κατοίκων του Βάλτου,
σ' αυτήν, ήταν ζωηρή. Η περιοχή του Βάλτου ήταν από τις πρώτες που κήρυξαν την
έναρξη του αγώνα για την ελευθερία.
Ονομαστή θα μείνει η μάχη που διεξήχθη στα στενά του Μακρυνόρους,
στη θέση Παλιοκούλια - Λαγκάδα εναντίον των τουρκικών στρατευμάτων του Ισμαήλ
που είχαν σταλεί κατά διαταγή του Χουρσίτ, πασά των Ιωαννίνων,
να καταπνίξουν την επανάσταση στο Μεσολόγγι. Έγινε σκληρή μάχη, η οποία έληξε
με βαριές απώλειες από την πλευρά των Τούρκων εξαναγκάζοντάς τους να γυρίσουν
πίσω άπρακτοι και να καθυστερήσει έτσι η προσπάθεια κατάπνιξης της εξέγερσης.
Η μάχη αυτή συνέβαλε ως ένα μικρό λιθαράκι στο οικοδόμημα της επανάστασης.
Νεότεροι χρόνοι. Από το 1831 η περιοχή ανήκει στο Ελληνικό κράτος και αποτέλεσε
καταφύγιο για πολλούς κατοίκους γειτονικών χωριών που βρίσκονταν ακόμη υπό Τουρκική
κατοχή. Έκτοτε οι δεσμοί αυτών των χωριών ισχυροποιήθηκαν και διαρκούν ως σήμερα.
Όμως, σ' αυτό το σημείο θα πρέπει να σημειωθεί ότι η περιοχή παρουσιάζεται χαρτογραφημένη
σε διάφορους βενετσιάνικους χάρτες του 17ου αιώνα και αναφέρεται ως Minidi. Επιπλέον
περιηγητές του 19ου αιώνα αναφέρουν το Μενίδι ως επίνειο της Αρτας. Για παράδειγμα
ο γνωστός σε όλους για τις προσπάθειές του για την αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων,
Δημήτριος Βικέλας αναφέρει στο έργο του "Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν"
το οποίο εκδόθηκε το έτος 1886 τα εξής : "Από Βόνιτσαν
μετέβημεν κατ' ευθείαν εις Μενίδι, εις τον μυχόν του κόλπου. Το Μενίδι είναι το
επίνειον της Αρτης. Αλλοτε η συγκοινωνία εγένετο δια της Σαλαώρας ή της Κύπραινας,
οπόθεν ο δρόμος είναι τεσσάρων περίπου ωρών, ενώ δια της νέας οδού, από Μενίδι,
μεταβαίνει τις εφ' αμάξης εις Αρταν εντός δύο ωρών. Η οδός, δεν είναι περίφημος,
άλλ' οπωσδήποτε είναι αμαξιτή. Γίνεται λόγος περί βελτιώσεώς της, πρόκειται δε
να κατασκευασθή και άλλη οδός ήτις από Αρταν διευθυνόμενη προς βορράν και διασχίζουσα
την ελευθερωθείσαν στενήν λωρίδα της Ηπείρου, θα συνενωθεί δια των στενών της
Πίνδου, με το σύμπλεγμα των Θεσσαλικών οδών. Προ δεκαπέντε περίπου ετών το Μενίδι
τούτο ήτο η φωλέα της ληστείας. Τις ετόλμα τότε να προσορμισθή εκεί άνευ στρατιωτικής
συνοδείας; Τα δάση και αι φάραγγες των πέριξ ορέων ήσαν τα κρησφύγετα ενόπλων
συμμοριών, οι δε λησταί εύρισκον πρόχειρον καταφύγιον εις την γείτονα επικράτειαν
(Τουρκική) οπότε τους εστενοχώρει η καταδίωξις των Ελληνικών αποσπασμάτων. Τούτο
ήτο κληρονομία του παρελθόντος. Εις τα άβατα ταύτα όρη οφείλεται η επί Τουρκοκρατίας
ύπαρξις των κλεφτών, οίτινες μόνοι εξεπροσώπευσαν διαρκώς την ένοπλον κατά της
τυραννίας διαμαρτύρησιν και διετήρησαν το πολεμικόν της Ελληνικής φυλής πνεύμα
κατά την μακράν διάρκειαν της δουλείας".
Επιπλέον στις αρχές του 20ου αιώνα ο συγγραφέας Σπυρίδωνας Παγανέλης
στο έργο του "Πάρεργα φύλλα - Από του Σαρωνικού εις τον Αμπρακικόν - Η Αρτα-
Τα Τζουμέρκα" (1905) αναφέρει σχετικά με το Μενίδι : "Κατά μέτωπον,
λευκόν σημείον, παρά την χλοεράν ακτήν, δεικνύει το Μενίδι, εγγύς δε λόφοι σύνδενδροι,
υπό του κύματος βρεχόμενοι, άγουσι προς το ιστορικόν Μακρυνόρος... Αποβαίνει δυσνόητον
τίνος ένεκα, αντί του γραφικού και επιχαρίτου Μενιδίου, προεκρίθη η δυσώνυμος
Κόπραινα, ως επίνειον της Αρτης, και του όλου τμήματος της ελευθερωθείσης ηπειρωτικής
γης"... Και εν τούτοις, το μόλις ημίσειαν ώραν απέχον γραφικώτατον και υγιέστατον
Μενίδιον, παρωράθη ως επίνειον, αντί τούτου δε κατεστάθη λιμήν της ελευθέρας Ηπείρου
η Κόπραινα, εις ην αναγκαστικώς οφείλουσι ν' αποβιβάζωνται οι σταθεροί της επαρχίας
Αρτης, και της πόλεως κάτοικοι, και οι εκτάκτως επισκεπτόμενοι αυτήν".
Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής οι περιοχές επλήγησαν σημαντικά
από την Γερμανική θηριωδία με αποτέλεσμα να καταστραφούν πολλοί οικισμοί. Οι κάτοικοι
συμμετείχαν ενεργά στην Εθνική αντίσταση και από τα χωριά του Βάλτου ξεκινούσαν
οι αντάρτικες ομάδες για να πλήξουν καίρια τον εχθρό - δυνάστη. Τρανή απόδειξη
της ενεργούς συμμετοχής στην Αντίσταση, η καταστροφή της ιταλικής μεραρχίας Brenero,
στο όρος Μακρυνόρος και στη θέση Κατσούλη από τις δυνάμεις του Ναπολέοντα Ζέρβα.
Ήδη στο χώρο που διεξήχθη η μάχη έχει στηθεί ηρώο για να τιμήσουν την ηρωική δράση.
Το 1945 οικοδομείται η έδρα του δήμου, το Μενίδι, σε μια περιοχή όπου
κατοικούσαν μερικές οικογένειες ψαράδων, στο μυχό του Αμβρακικού
κόλπου απέναντι από τον όρμο της Κόπραινας. Οι πρώτοι που κατοίκησαν ήταν
κάτοικοι των γύρω οικισμών που είχαν υποστεί σημαντικές ζημιές κατά την διάρκεια
της γερμανικής κατοχής.
Το 1955 συνενώθηκαν οι κοινότητες Βαλμάδας και Λαγκάδας και δημιουργήθηκε
η κοινότητα Μενιδίου. Το 1998, με το πρόγραμμα "Καποδίστριας", ενώθηκαν
οι κοινότητες Μενιδίου και Φλωριάδας και σχηματίστηκε ο δήμος Μενιδίου. Για πρώτη
φορά οι εκλογές για δήμαρχο έγιναν τον Οκτώβριο του 1998.
Μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο η ανάπτυξη του Μενιδίου είναι ραγδαία,
και από ένα μικρό ψαράδικο χωριό αποτελεί σήμερα ένα τουριστικό θέρετρο, με πλήθος
εγχώριων και αλλοδαπών επισκεπτών.
Το Μενίδι υποστηρίζεται ότι πήρε την ονομασία του από τις πολλές μενίδες,
μικρά ψαράκια που βρίσκονταν στην περιοχή εν αφθονία.
Το κεφάλαιο "Σύντομη Ιστορία" γράφτηκε από Θανάση Λ. Καλαμπόκη
και βασίζεται σε εργασία της ομάδας των νέων επιστημόνων του δήμου Μενιδίου -
Στάθη Πολύζου, Δώρας Παπαβασίλη και Κώστα Τραπεζιώτη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δήμου Μενιδίου
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Το Μεσολόγγι βρίσκεται ανάμεσα από 3 αξιόλογες αρχαίες πόλεις Καλυδώνα,
Πλευρώνα και Αλίκυρνα,
που γνώρισαν μεγάλη ακμή στη πρώιμη Αρχαιότητα.
Στην Ιστορία εμφανίζεται το 16ο μ.Χ., σαν διάδοχος αρχαίων σημαντικών
οικισμών, σ’ ένα χώρο συνεχούς ζωής από την Παλαιολιθική Εποχή. Η ονομασία,
κατά την επικρατέστερη άποψη, οφείλεται στην ιταλική λέξη MESSO LAGHI που σημαίνει
«ανάμεσα σε λίμνες».
Το Μεσολόγγι δημιούργησε το πρώτο Ναυπηγείο της Ελλάδας
και κατά τον 18ο αιώνα η Πόλη διέθετε μεγάλο Εμπορικό Στόλο, τον πρώτο στην Ιστορία
της Νεότερης Ελλάδας. Εδώ λειτούργησε το πρώτο δικαστήριο της χώρας, γνωστό σαν
Πρωτόκλητο Δικαστήριο Δυτικής Ελλάδας καθώς επίσης και ένα από τα σημαντικότερα
πνευματικά ιδρύματα, η Παλαμαϊκή Σχολή, που λειτούργησε σαν Πανεπιστήμιο την εποχή
εκείνη.
Το Μεσολόγγι το «στεφάνωμα και το καύχημα της Νεοελληνικής Ιστορίας»,
όπως το ονομάζει ο Ποιητής του, έδωσε στην Ελλάδα
πολλούς ποιητές, τους: Κωστή Παλαμά, Γεώργιο Δροσίνη, Αντώνη Τραυλαντώνη, Μιλτιάδη
Μαλακάση, Ρήγα Γκόλφη, Μίμη Λυμπεράκη κ.ά. και πέντε Πρωθυπουργούς, τους: Χαρίλαο
Τρικούπη, Σπυρίδωνα Τρικούπη, Επαμεινώνδα Δεληγιώργη, Δημήτριο Βάλβη και Ζηνόβιος
Βάλβη.
Στο Μεσολόγγι ιδρύεται η πρώτη εφημερίδα της Επανάστασης, τα «Ελληνικά
Χρονικά» και τυπώνεται για πρώτη φορά σε δύο γλώσσες ο Εθνικός μας ύμνος.
Τέλος το Μεσολόγγι έχει Αθλητική παράδοση 100 και πλέον ετών. Πήρε
μέρος στους Πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896. Στον κήπο των Ηρώων σε συνεργασία
με την Ελληνική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων, έχει ανεγερθεί το 1996, Ολυμπιακό
Μνημείο - Βωμός της Ολυμπιακής Φλόγας, που ήρθε τιμητικά στο Μεσολόγγι κατά την
διαδρομή της προς ATLANTA. Το 1996 καθιερώθηκε από το Δήμο της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου
περγαμηνή με τον Ολυμπιακό Ύμνο του Μεσολογγίτη ποιητή Κωστή Παλαμά, η οποία παραδίδεται
από το Δήμαρχο Μεσολογγίου, σε κάθε Ολυμπιάδα στην πόλη όπου διεξάγονται οι Ολυμπιακοί
Αγώνες.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Ιεράς Πόλης
Μεσολογγίου.
Messolongi it is the sacred town of the immortal heroes, a town of
freedom and it is very picturesque.
It becomes known in history in the 16th century just before the sea
battle of Nafpaktos on 7 October 1571. During the pre-Christian period in this
area of Messolongi there were 3 ancient towns. They were Kalidona,
which is now Evinohori, Plevrona,
now called Castle of Kira-Rini and Alikirna which is now Hilia
Spitia built just below the historical Monastery
of St. Simeon.
The inhabitants were fishermen and Dalmatian pirates living in straw
huts positioned in the lakes of the gulf
of Patra. Later on the area was called Mezzo Langhi by the Italians which
means "between the lakes".
Messolongi played a very important role during the Greek uprising.
In 1822 the Turks tried to take it but were unsuccessful. Four years later the
inhabitants of Messolongi unfortunately succumbed to the Turks, who surrounded
the Town and on 10 April 1826 they decided on the mass Exodus of Messolongi. Unfortunately
their plan was betrayed to the Turks by someone and the consequences were tragic
.
Messolongi fell but its history stands high and illuminates hearts
throughout the ages.
In 1829 Messolongi was liberated from the Turks and started again
to flourish. In 1835 they appointed a mayor and in 1937 the government decided
unanimously to name it the Sacred Town of Greece .
This text is cited December 2004 from the West Greece Region General Secretariat URL below, which contains images.
ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΧΡΟΝΟΙ:
Μετά τη διαίρεση του ρωμαϊκού κράτους σε Ανατολικό και Δυτικό, η Αιτωλία
μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα αποτέλεσαν τμήμα του Βυζαντίου. Κατά τη βυζαντινή
διοικητική διαίρεση η Ναύπακτος κατέστη πρωτεύουσα του θέματος της κύριας Ελλάδας
που περιελάμβανε 39 πόλεις. Κατά την περίοδο της εικονομαχίας επειδή οι Αιτωλοί
τάχθηκαν κατά της αφαίρεσης των εικόνων από τους ναούς ο Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος αφαίρεσε
την εκκλησιαστική εξουσία από το Μητροπολίτη Ναυπάκτου και η Ελληνική Εκκλησία
υπήχθη στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης. Το 1204 μ.Χ., όταν η Κωνσταντινούπολη
καταλήφθηκε από τους Φράγκους, η Ναύπακτος υπέστη επιδρομές από διάφορους λαούς,
όπως από τους Σλάβους (976 - 1028), από τους Βουλγάρους κατά τα έτη (1034 - 1041),
από τους Νορμανδούς κατά τα έτη (1117 - 1158).
ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ:
Οθωμανική αυτοκρατορία επί βασιλείας του Σουλεϊμάν, που ονομάσθηκε
"Μεγαλοπρεπής", έφθασε στην μεγαλύτερή της έκταση, ίση σχεδόν προς την
έκταση που είχε κάποτε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η ισχύς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
σε συνδυασμό με τη δύναμη των Αράβων της Βόρειας Αφρικής, πήρε τέτοιες διαστάσεις,
ώστε η μεσόγειος έγινε χώρος μεγάλου κινδύνου για τη χριστιανική ναυσιπλοΐα. Ο
Σουλεϊμάν πραγματικά, μπορούσε να πιστέψει στα μέσα του 18ου αιώνα ότι τίποτε
το δυσάρεστο δεν ήταν δυνατό να του συμβεί πια. Θριάμβευσε σ' όλα τα μέτωπα, όπου
πολεμούσαν οι στρατιές του, η αυτοκρατορία του επεξέτεινε όλο και περισσότερο
τα όριά της, η δύναμή του αναγνωριζόταν απ' όλους και οι ισχυροί βασιλείς της
γης επιζητούσαν τη φιλία του και ζητούσαν τη βοήθειά του. Η εξάπλωσή του στη βαλκανική
χερσόνησο, η απειλή κατά της Βιέννης και οι πειρατικές επιδρομές των τούρκικων
πλοίων κατά των ιταλικών και ισπανικών ακτών έκανε φανερό στην Ευρώπη τον πιθανό
κίνδυνο τούρκικης επίθεσης εναντίον της. Κάτω από τον κίνδυνο αυτό, αναγκάσθηκε
η διχασμένη τότε Ευρώπη να συμμαχήσει και να στείλει τους στόλους της κατά της
τούρκικης αρμάδας. Πρωταγωνιστής της κίνησης αυτής, για να συγκροτηθεί "σταυροφοριακός"
στρατός εναντίον των Τούρκων, αναδείχθηκε ο δραστήριος Πάπας Πίος ο Ε΄.
Έπειτα από κοπιαστικές και μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις, που κράτησαν
ένα χρόνο περίπου, ο Πάπας κατόρθωσε στις 20 Μαϊου 1571 να γεφυρώσει τις αντιθέσεις
των Βενετών και Ισπανών. Αυτό ήταν πραγματικά ένα μεγάλο διπλωματικό επίτευγμα,
γιατί ανάμεσα στις παραπάνω δυνάμεις υπήρχαν τεράστιες διαφορές, σχεδόν εχθρότητες.
Μετά την υπογραφή της συνθήκης, που είναι γνωστή στην ιστορία ως Sacra Liga (Ιερός
Σύνδεσμος), άρχισε και η προετοιμασία της ναυτικής επιχείρησης, που χαρακτηρίσθηκε
ως η "13η σταυροφορία". Στις 2 Οκτωβρίου ο χριστιανικός στόλος πέρασε
από την Κέρκυρα και αγκυροβόλησε
στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.
Η εμφάνιση της χριστιανικής αρμάδας στα ελληνικά νερά προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση
στους Έλληνες, οι οποίοι προσέφεραν κάθε είδους διευκολύνσεις, οικονομική βοήθεια
και πρόθυμη εντατική υπηρεσία στο στόλο.
Ο Τουρκικός στόλος με επικεφαλής τον αρχιναύαρχο Μουεζίν Ζαδέ Αλή,
είχε συγκεντρωθεί στη Ναύπακτο, την οποία χρησιμοποίησε για ορμητήριο ο τουρκικός
στόλος για την αναμέτρησή του με το Χριστιανικό. Η σύγκρουση των δύο αντιπάλων
άρχισε το πρωί της 7ης Οκτωβρίου 1571 από τις Εχινάδες νήσους και κατέληξε στο
μικρό κόλπο της Ναυπάκτου, στην απεγνωσμένη προσπάθεια των Τούρκων να προστατευθούν
από τα κανόνια των φρουρίων Ρίου,
Αντιρρίου και Ναυπάκτου. Η
σύγκρουση, κράτησε μόνο πέντε ώρες με κύριο χαρακτηριστικό τη σφοδρότητα, ιδίως
στο κέντρο και στο αριστερό της παράταξης. Οι Τούρκοι πολέμησαν με πείσμα αλλά
και οι Χριστιανοί, ξεσηκωμένοι από τις παρακινήσεις των ιερέων και των ιησουϊτών
καλογήρων, αγωνίστηκαν με πίστη, θρησκευτικό φανατισμό και ενθουσιασμό. Το πείσμα
και η αιματοχυσία ήταν πολύ μεγαλύτερα στη μάχη που έγινε στο κέντρο της παράταξης,
ανάμεσα στις δύο βασιλικές ναυαρχίδες, όπου η παρουσία των αρχιστρατήγων και ο
αριθμός, η ανδρεία και η φήμη των αντιπάλων έκαναν την αναμέτρηση αυτή πολύ πιο
σημαντική. Εκεί συγκρούονταν οι πιο σπουδαίοι πρίγκιπες και φημισμένοι ιππότες
της Χριστιανοσύνης με τους πιο διακεκριμένους στρατηγούς του σουλτάνου Σελίμ Β΄,
και οι σκληροτράχηλοι στρατιώτες των ισπανικών ταγμάτων με τους ονομαστούς γενίτσαρους.
Στο σημείο αυτό σκοτώθηκε ο Μουεζίν Ζαδέ Αλή και η ναυαρχίδα του αιχμαλωτίσθηκε.
Ως το απόγευμα οι χριστιανοί είχαν θριαμβεύσει και η ναυμαχία κατέληξε σε πραγματική
πανωλεθρία του τουρκικού στόλου. Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου υπήρξε το σημαντικότερο
από τα στρατιωτικά γεγονότα του 16ου αιώνα και δίκαια χαρακτηρίσθηκε ως θρίαμβος
της τεχνικής και του θάρρους.
Το σπουδαιότερο από τα αποτελέσματά της ήταν ότι ανακόπηκε η επεκτατική
πορεία των Οθωμανών κατά της Ευρώπης. Επίσης συντρίφτηκε κατ' αυτήν ο μύθος της
"αήττητης" τουρκικής ναυτικής δύναμης και υπήρξε αφετηρία παρακμής για
την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Με τη καταναυμάχηση του Οθωμανικού στόλου ενθαρρύνθηκαν
οι Έλληνες και εξεγέρθηκαν σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου,
Ρούμελης, Ιονίου και Κυκλάδων.
Όμως για μία ακόμα φορά οι ελληνικές ελπίδες διαψεύστηκαν οικτρά. Οι χριστιανοί
ηγεμόνες στράφηκαν σ' άλλες περιοχές της Μεσογείου, όπου τα συμφέροντά τους θεωρούνταν
πιο ζωτικά. Ο σκλαβωμένος ελληνισμός είδε τη ναυμαχία ως προανάκρουσμα της ελευθερίας
του. Δυστυχώς όμως η μεγάλη αυτή νίκη των Χριστιανών δεν αξιοποιήθηκε ανάλογα
και έδωσε χρόνο στον τουρκικό στόλο να αναδιοργανωθεί και να αποκαταστήσει την
κυριαρχία του. Τα επόμενα χρόνια η Ναύπακτος, με την ανοχή των Τούρκων, έγινε
ορμητήριο των Αλγερινών πειρατών, που με την συμμαχία των τούρκων λεηλατούσαν
τις χώρες της Μεσογείου και αιχμαλώτιζαν χριστιανικούς πληθυσμούς. Για το λόγο
αυτό η Ναύπακτος ονομάσθηκε και "Μικρό Αλγέρι". Το 1687 ο Βενετός Fr.
Morosini μαζί με Αυστριακούς συμμάχους καταλαμβάνει την Ναύπακτο και την παραχωρεί
στην Βενετία. Στις 5-10-1692 οι Τούρκοι αποτυγχάνουν να καταλάβουν την πόλη. Όμως
το 1699 η Ναύπακτος παραδίδεται στους Τούρκους σύμφωνα με την συνθήκη του Κάρλοβιτς.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821:
Όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση το 1821 η Ναύπακτος χρησιμοποιήθηκε
ως στρατιωτική βάση λόγω των ισχυρών οχυρώσεών της από τους Τούρκους. Για το λόγο
αυτό πρώτος και κύριος στόχος των Ελλήνων ήταν να κυριεύσουν τα κάστρα της Ναυπάκτου
και του Αντιρρίου. Έτσι Σώματα Ελληνικά άρχισαν να συγκεντρώνονται γύρω από τα
φρούρια προσπαθώντας να ανακόψουν κάθε ανεφοδιασμό των κάστρων σε τρόφιμα αλλά
και σε πολεμικό υλικό. Όμως ότι γινόταν στη στεριά δε γινόταν στη θάλασσα. Η έφοδος
έγινε από το του Διαμαντή Χορμόβα, ο οποίος με λίγους πιστούς συντρόφους του ανέβηκε
πρώτος στα τείχη με τις σκάλες. Η παράτολμη αυτή ενέργεια δεν υποστηρίχθηκε μαζικά
από όλους τους αγωνιστές με αποτέλεσμα να αποτύχει και να σκοτωθεί ο γενναίος
αυτός αγωνιστής.
Ο θάνατος του Χορμόβα προξένησε θλίψη αλλά και παγωμάρα, που είχε
σαν αποτέλεσμα να μην μπορέσουν να καταλάβουν το κάστρο οι Έλληνες αγωνιστές.
Έτσι εξακολουθούσε να παρέχει ασφάλεια και δύναμη στους Τούρκους, που το είχαν
υπό την κατοχή τους. Σταθμό στη νεώτερη ιστορία της Ναυπάκτου αποτελεί η πολιορκία
από ισχυρές δυνάμεις, χερσαίες και θαλάσσιες, υπό τον Πληρεξούσιο του Κυβερνήτη
αδελφό του Αυγουστίνο Καποδίστρια. Στις 18 Απριλίου 1829, μη μπορώντας ν' αντέξουν
οι Τούρκοι και οι Αλβανοί την πολιορκία των ελληνικών δυνάμεων, παραδίδουν τη
Ναύπακτο στον Κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, με αποτέλεσμα τη στερέωση
του αγώνα κατά την Στερεά Ελλάδα. Μετά την απελευθέρωση Αντιρρίου και Ναυπάκτου
ο Πληρεξούσιος τοποτηρητής του Ιωάννη Καποδίστρια, αδελφός του Αυγουστίνος, και
οι διοικητικές στρατιωτικές και πολιτικές αρχές της επαρχίας και πόλης ανάπτυξαν
σημαντικές δραστηριότητες για την ανακαίνιση της πόλης και του φρουρίου και σε
σύντομο χρονικό διάστημα, παρά την ύπαρξη πολλών προβλημάτων, πέτυχαν σε σύντομο
χρονικό διάστημα να θέσουν ασφαλή τα θεμέλια της νέας Ναυπάκτου κατά τα πολιτειογραφικά
(στατιστικά) στοιχεία, που αναφέρονται: στη διοικητική οργάνωση, στις πολιτικές
και στρατιωτικές αρχές, στους οικισμούς, στον πληθυσμό, στα κτίσματα, στρατιωτικά
και πολιτικά, στην κοινωνική σύνθεση, στην οικονομική και κοινωνική ζωή της πόλης.
Με αυτά τα στοιχεία και με αυτές τις βάσεις η Ναύπακτος και η περιοχή της άρχισε
τη νέα ελεύθερη ζωή της μέσα στα πλαίσια του τότε νεοελληνικού κρατιδίου προσφέροντας
τις υπηρεσίες της στους μεταγενέστερους εθνικοαπελευθερωτικούς άλλων ελληνικών
περιοχών και κοινωνικούς αγώνες. Με το Διάταγμα της 31-8-1949 (ΦΕΚ 202 τ. Α΄)
η Ναύπακτος χαρακτηρίσθηκε Τουριστική πόλη. Επίσης με την Φ. 31/5434/3888 από
18-2-1973 απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού χαρακτηρίσθηκε ως τόπος ιστορικός
και ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ναυπάκτου
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ
Η ίδρυση της πανάρχαιας καστροπολειτείας χάνεται στα βάθη των αιώνων.
Η επίζηλη στρατηγική της θέση στο στόμιο του κλειστού τότε Κορινθιακού κόλπου
ήταν η αιτία να γίνει η Ναύπακτος στη μακραίωνη ιστορική της πορεία το μήλο της
έριδας ανάμεσα στους δυνατούς της κάθε εποχής. Έτσι, η παραθαλάσσια αυτή πολιτεία
συνδέθηκε με τις μεγάλες μετακινήσεις των Ηρακλειδών (Δωριέων) στα τέλη του ΙΒ'
π.Χ. αιώνα. Εδώ ναυπήγησαν, όπως γράφουν αρχαίοι συγγραφείς, τα πλοία τους οι
Ηρακλείδες για να μπορέσουν να περάσουν αντίπερα στην Πελοπόννησο.
ΑΡΧΑΙΑ EΠΟΧΗ
Η Ναύπακτος βρισκόταν στο κέντρο των διενέξεων της Αρχαίας Ελλάδας.
Λοκροί, Αθηναίοι, Μεσσήνιοι, Αχαιοί, Θηβαίοι, Μακεδόνες, Αιτωλοί εναλλάσσονται
στη διαχείριση των τυχών της στη μακραίωνη πορεία της.
Το 454 π.Χ. ο Αθηναίος ναύαρχος Τολμίδης, με τις αθηναϊκές τριήρεις
και 4.000 οπλίτες, κυρίεψε τη Ναύπακτο, έδιωξε τους Λοκρούς και εγκατέστησε τους
συμμάχους του Μεσσηνίους, οι οποίοι είχαν εκπατριστεί από τους Σπαρτιάτες κατά
τον 3ο μεσσηνιακό πόλεμο.
ΡΩΜΑΪΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
Έκτοτε η Ναύπακτος και οι άλλες Αιτωλικές πόλεις για τα επόμενα 80
έτη ήταν υποτελείς στους Ρωμαίους και δέχονταν ρωμαϊκές φρουρές. Όταν άρχισε ο
εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Ρωμαίων, οι φρουρές αποσύρθηκαν και οι Αιτωλικές πόλεις
ήταν μεν ελεύθερες, αλλά ήταν και εξαντλημένες. Από την αποχώρηση των ρωμαϊκών
στρατευμάτων επωφελήθηκαν ξένοι λαοί οι οποίοι κατέλαβαν την Καλυδώνα
και τη Ναύπακτο.
ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΧΡΟΝΟΙ
Μετά τη διαίρεση του ρωμαϊκού κράτους σε Ανατολικό και Δυτικό, η Αιτωλία
μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα αποτέλεσαν τμήμα του Βυζαντίου.
Κατά τη βυζαντινή διοικητική διαίρεση, η Ναύπακτος κατέστη πρωτεύουσα
του θέματος της κύριας Ελλάδας, που περιελάμβανε 39 πόλεις.
ΔΕΣΠΟΤΑΤΟ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ
Κατά το 1204 μ.Χ. όταν η Κωνσταντινούπολη
καταλήφθηκε από τους Φράγκους και έγινε η διανομή των εδαφών της Βυζαντινής αυτοκρατορίας,
η Ναύπακτος έλαχε στη μερίδα των Ενετών. Όμως ο Μιχαήλ Αγγελος Κομνηνός, επωφελούμενος
της σύγχυσης κατέλαβε την Αιτωλοακαρνανία,
την Ήπειρο και τη Δυτική Θεσσαλία και ίδρυσε το Δεσποτάτο της Ηπείρου με έδρα
την Αρτα.
ΕΝΕΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ 1407-1499
Η Ναύπακτος κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας γνώρισε καλές ημέρες.
Το ενετικό εμπόριο που διεξάγονταν στην Πάτρα
μεταφέρθηκε στη Ναύπακτο. Το 1445, οι Τούρκοι κατέλαβαν το Λιδωρίκι
και τη Βιρτινίτσα και επιβουλεύονταν την κατάληψη και της Ναυπάκτου. Οι Ενετοί
όμως για να διατηρήσουν το εμπορικό τους κέντρο κατέβαλαν ετήσιο φόρο στο Σουλτάνο.
Παρά ταύτα οι Τούρκοι το 1463 πολιόρκησαν επί οκτάμηνο τη Ναύπακτο χωρίς όμως
αποτέλεσμα.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
Όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821, η Ναύπακτος χρησιμοποιήθηκε
από τους Τούρκους ως στρατιωτική βάση, λόγω των ισχυρών οχυρώσεων της. Για το
λόγο αυτό, πρώτος και κύριος στόχος των Ελλήνων ήταν να κυριεύσουν τα κάστρα της
Ναυπάκτου και του Αντιρρίου.
Έτσι Σώματα Ελληνικά άρχισαν να συγκεντρώνονται γύρω από τα φρούρια προσπαθώντας
να ανακόψουν κάθε ανεφοδιασμό των κάστρων σε τρόφιμα αλλά και σε πολεμικό υλικό.
Όμως ότι γινόταν στη στεριά δε γινόταν στη θάλασσα.
Ο Γιουσούφ πασάς, που στα τέλη Μαρτίου 1821 διορίστηκε διοικητής του
Αντιρρίου, ήλεγχε ολόκληρη τη θαλάσσια περιοχή και ανεφοδίαζε τα κάστρα. Αυτό
γινόταν μέχρι τις 21 Μαΐου του ίδιου έτους όπου 6 Υδραίικα πλοία, 6 Σπετσιώτικα
και 3 Γαλαξειδιώτικα ενωμένα αποτέλεσαν την ελληνική ναυτική μοίρα και πήραν στα
χέρια τον έλεγχο πλέον της θαλάσσιας περιοχής μπροστά στο Αντίρριο και τη Ναύπακτο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Γενικής Γραμματείας Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας/a>
ΑΙΤΩΛΙΑ (Αρχαία περιοχή) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Aetolicum Foedus, (to koinon ton Aitolon). A confederation of
the Aetolian towns, afterwards joined by other towns and cantons of Greece, and
formed in B.C. 338, after the battle of Chaeronea, to counteract the influence
of Macedonia in the affairs of Greece. Its political existence was destroyed in
B.C. 189 by the treaty with Rome by which the Aetolians became Roman subjects.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Aetolian League : Perseus Project
ΘΕΡΜΩΝ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Sanctuary of Apollo and meeting place of the Aetolian League
ΑΝΑΚΤΟΡΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
. . . next again, five hundred Ampraciots. After these stood eight hundred Leucadians and Anactorians, and next to them two hundred from Pale in Cephallenia
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
1571: 7 Οκτωβρίου. Πρώτη ιστορική αναφορά του Μεσολογγίου από τον Ενετό
Paolo Paruta.
1684: Ο Ενετός Στρασόλδο καταλαμβάνει το Μεσολόγγι διώχνοντας τους Τούρκους.
1685: Ανακατάληψη του Μεσολογγίου από τους Τούρκους.
1715: Οι Τούρκοι καταστρέφουν άλλη μια φορά το Μεσολόγγι.
1730: Οι Ενετοί ιδρύουν Υποπροξενείο στο Μεσολόγγι.
1740: Στην καρδιά του Ζυγού χτίζεται το Μοναστήρι του Αϊ-Συμιού.
1760: Ο Παναγιώτης Παλαμάς ιδρύει την Παλαμαϊκή Σχολή.
1764: Το Μεσολόγγι ακμάζει και το Εμπορικό Ναυτικό του ανταγωνίζεται ισάξια
το Ενετικό.
1771: 10 Απριλίου. Το Μεσολόγγι επαναστατεί. Οι Τούρκοι σφάζουν και λεηλατούν.
Επί τρεις μέρες η φωτιά καταστρέφει την Πόλη. Καίγεται και η Παλαμαϊκή Σχολή.
1801: Το Μεσολόγγι περιέρχεται στην δικαιοδοσία του Αλή Πασά. Εμπορική
παρακμή.
1821: 5 Μαρτίου. Πρώτη Στρατιωτική Ενέργεια της Επανάστασης του 1821. Επίθεση
του στρατηγού Μακρή με άλλους Καπεταναίους εναντίον Τουρκικής Αποστολής στη Σκάλα
Μαυρομάτη, κοντά στο Μεσολόγγι.
1821: 20 Μαϊου. Οι Μεσολογγίτες υψώνουν τη σημαία της Επανάστασης.
1822: Α’ πολιορκία του Μεσολογγίου από τον Κιουταχή.
1823: 7 Μαρτίου. Ο μηχανικός Μιχ. Κοκκίνης αρχίζει συστηματική οχύρωση
του Μεσολογγίου.
1824: 1 Ιανουαρίου. Εκδίδεται το πρώτο φύλλο των «Ελληνικών Χρονικών» από
τον Ι. Μάγερ.
1824: 5 Ιανουαρίου. Ο Λόρδος Βύρων (Λόρδος Μπάυρον) φτάνει στο Μεσολόγγι.
1824: 19 Απριλίου. Πεθαίνει στο Μεσολόγγι ο Λόρδος Βύρων.
1825: 20 Απριλίου. Ο Κιουταχής αρχίζει τη Β’ πολιορκία του Μεσολογγίου.
1825: 12 Δεκεμβρίου. Ο Ιμπραήμ ενισχύει τον πολιορκητή Κιουταχή.
1826: 10 Απριλίου. Οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» επιχειρούν ηρωική ΕΞΟΔΟ.
Ολική καταστροφή της Πόλης. Ανατινάξεις Χρ. Καψάλη & Επισκόπου Ιωσήφ.
1829: 2 Μαίου. Υπογραφή συνθήκης για απελευθέρωση του Μεσολογγίου.
1829: 10 Μαϊου. Οι Μεσολογγίτες επιστρέφουν στα Ιερά τους χώματα.
1830: Ίδρυση του Κήπου των Ηρώων.
1835: Το Μεσολόγγι ανακηρύσσεται Δήμος.
1838: Γίνεται το τείχος.
1859: 5 Απριλίου. Πρώτος εορτασμός - μνημόσυνο της Επετείου της Εξόδου.
1874: Ολοκλήρωση κατασκευής του δρόμου προς την Τουρλίδα.
1884: Ο Δήμαρχος Μεσολογγίου Ηλίας Παπαδόπουλος καθιστά τον εορτασμό της
επετείου της Εξόδου Δημοτικό.
1888: Περάτωση κατασκευής του Σιδηροδρόμου Βορειο-Δυτικής Ελλάδας (Σ.Β.Δ.Ε.)
στο Μεσολόγγι (1997 έναρξη επαναλειτουργίας Σ.Β.Δ.Ε.).
1895: 16 Απριλίου. Ο Μεσολογγίτης Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης αποτυγχάνει
στις Κάννες (1896).
1937: 22 Απριλίου. Με απόφαση του Γεωργίου του Β’ το Μεσολόγγι ονομάζεται
«Ιερά Πόλις Μεσολογγίου». Η Κυριακή των Βαϊων, κάθε έτους, επέτειος της ηρωικής
εξόδου της φρουράς του Μεσολογγίου, ορίζεται ημέρα εθνικού εορτασμού.
1943: Πεθαίνουν σε διάστημα 40 ημερών οι τρεις μεγάλοι των Γραμμάτων Μεσολογγίτες:
17 Ιανουαρίου Αντ. Τραυλαντώνης, 27 Ιανουαρίου Μ. Μαλακάσης, 27 Φεβρουαρίου Κωστής
Παλαμάς.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Ιεράς Πόλης
Μεσολογγίου.
ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
1104 π.Χ. Κάθοδος Δωρικών φυλών.
553 π.Χ. Μεγάλοι σεισμοί καταστρέφουν ολοσχερώς τη μεγάλη και πλούσια τότε
πόλης της Ναυπάκτου.
454-396 π.Χ. Εμπλοκή της Ναυπάκτου στον Πελοποννησιακό πόλεμο.
338 π.Χ. Ο Φίλιππος Β της Μακεδονίας,
παίρνει τη Ναύπακτο από τους Αχαιούς και την παραδίδει στους Αιτωλούς.
218 π.Χ. Η Ναύπακτος κέντρο της Αιτωλικής Συμπολιτείας.
146 π.Χ. Η Ναύπακτος όπως και όλη η Ελλάδα,
κυριεύεται από τους Ρωμαίους.
197 μ.Χ. Η Ναύπακτος έδρα της Χριστιανικής Επισκοπής με πρώτο Έξαρχο πάσης
Αιτωλίας τον Καλλικράτη.
1204-1294 μ.Χ. Η Ναύπακτος εντάσσεται στο Δεσποτάτο της Ηπείρου.
1407-1499 μ.Χ. Η πόλη αποικία των Βενετών. Οι Βενετσιάνοι ενίσχυσαν την
οχύρωση και έκαναν τη Ναύπακτο ισχυρό εμπορικό κέντρο.
1499 μ.Χ. Η Ναύπακτος καταλαμβάνεται από τους Τούρκους.
1571 μ.Χ. Η ιστορική Ναυμαχία της Ναυπάκτου, στην οποία συγκρούσθηκε ο
Δυτικός Χριστιανικός στόλος με τον Οθωμανικό, με αποτέλεσμα την ήττα του Οθωμανικού
στόλου και την ανακοπή της πορείας των Τούρκων κατά της Ευρώπης.
1571-1687 μ.Χ. Η Ναύπακτος οχυρό Αλγερινών πειρατών, οι οποίοι λεηλατούν
την ευρύτερη περιοχή.
1700 μ.Χ. Η πόλη παραδίνεται στους Τούρκους με την υπογραφή της συνθήκης
του Κάρλοβιτς.
1821 μ.Χ. Αναποτελεσματική προσπάθεια από στεριά και θάλασσα απελευθέρωσης
της πόλης.
1829 μ.Χ. Απελευθέρωση της Ναυπάκτου από τον Τουρκικό ζυγό.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Αύγουστο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Ναυπάκτου.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
