Εμφανίζονται 28 τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΛΕΥΚΤΡΑ Δήμος ΜΕΣΣΗΝΙΑ" .
ΕΠΑΝΩ ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ (Μεσαιωνικός οικισμός) ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Kardamule: Eth. Kardamulites. A town of Messenia, and one of the seven
places offered by Agamemnon to Achilles. (Il. ix. 150, 292.) It was situated on
a strong rocky height at the distance of seven stadia from the sea, and sixty
from Leuctra. (Paus. iii. 26. § 7; Strab. viii.) It is called a Laconian town
by Herodotus (viii. 73), since the whole of Messenia was included in the territories
of Laconia at the time of the historian. It again became a town of Messenia on
the restoration of the independence of the latter; but it was finally separated
from Messenia by Augustus, and annexed to Laconia. (Paus. l. c.) Pausanias mentions
at Cardamyle sanctuaries of Athena and of Apollo Carneius; and in the neighbourhood
of the town a temenus of the Nereids. There are considerable ruins of the town
to the NE. of the modern Skardhamula, at the distance of 1300 (French) metres
from the sea.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΘΑΛΑΜΑΙ (Αρχαία πόλη) ΛΕΥΚΤΡΑ
Also Thalame, Eth. Thalamatas. A town of Laconia, distant 80 stadia
north of, Oetylus, and 20 stadia from Pephnus. (Paus. iii. 26. § § 1, 2.) Pephnus
was on the coast, on the eastern side of the Messenian gulf, and Thalamae was
situated inland, probably at or near Platza, upon the river Milea, the minor Pamisus
of Strabo (viii. p. 361). Ptolemy (iii. 16. § 22) also calls it one of the inland
towns of Laconia. Theopompus called Thalamae a Messenian town (Steph. B. s. v.
Thalamai), and we know that the Messenians said that their territory originally
extended as far as the minor Pamisus. Thalamae was said to have been founded by
Pelops, and was called in the time of Strabo the Boeotian Thalamae, as if it had
received a Boeotian colony. (Strab. viii. p. 360.) Thalamae is mentioned by Polybius
(xvi. 16). It was subsequently one of the Eleuthero-Laconian towns. (Paus. iii.
21. § 7.) In the territory of Thalamae, on the road to Oetylus was a temple and
oracle of Ino or Pasiphae, in which the future was revealed to those that slept
in the temple. Even the Spartan kings sometimes slept in the temple for this purpose.
The temple probably stood upon the promontory Trachela, where there are some ancient
remains.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΛΕΥΚΤΡΑ (Αρχαία πόλη) ΜΕΣΣΗΝΙΑ
Leuctrum (ta Leuktra, to Leuktron). A town of Laconia, situated on
the eastern side of the Messenian gulf, 20 stadia north of Pephnus, and 60 stadia
south of Cardamyle. Strabo speaks of Leuctrum as near the minor Pamisus, but this
river flows into the sea at Pephnus, about three miles south of Leuctrum. The
ruins of Leuctrum are still called Leftro. Leuctrum was said to have been founded
by Pelops, and was claimed by the Messenians as originally one of their towns.
It was awarded to the latter people by Philip in B.C. 338, but in the time of
the Roman empire it was one of the Eleuthero-Laconian places. Pausanias saw in
Leuctra a temple and statue of Athena on the Acropolis, a temple and statue of
Cassandra (there called Alexandra), a marble statue of Asclepius, another of Ino,
and wooden figures of Apollo Carneius.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΕΦΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΛΕΥΚΤΡΑ
Pephnos, Pephnon. A town of Laconia, on the eastern coast of the Messenian
gulf, distant 20 stadia from Thalamae. In; front of. it was an island of the same
name, which Pausanias describes as not larger than a great rock, in which stood,
in the open air, brazen statues of the Dioscuri, a foot high. There was a tradition,
that the Dioscuri were born in this island, The island is at the mouth of the
river Milea, which is the minor Pamisus of Strabo (viii. p. 361). In the island,
there are two ancient tombs, which are called those of the Dioscuri. The Messenians
said that their territories originally extended as far as Pephnus.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΕΠΑΝΩ ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ (Μεσαιωνικός οικισμός) ΚΑΛΑΜΑΤΑ
A town in Messenia; now Scardamoula.
ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Η Αγία Σοφία είναι ένας μικρός οικισμός που έχει πάρει το όνομα του από την ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και χτίστηκε το 1605. Παλαιότερα ήταν μοναστήρι με αξιόλογη κτηματική περιουσία στην κοινότητα Καρδαμύλης. Δίπλα από το χωριό περνάει το Φαράγγι του Βυρού στο οποίο μπορείς να κατέβεις με αυτοκίνητο από ένα χωματόδρομο που ξεκινάει από την Αγία Σοφία και καταλήγει στο μοναστήρι του Σωτήρα μέσα στο φαράγγι.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Παραπλεύρως (του Αγίου Νικολάου) υπάρχει ο γραφικότατος οικισμός του Αγίου Δημητρίου, η Αρχαία Πέφνος. Εδώ ήρθε ο Ιμπραήμ να κάνει απόβαση αλλά συνάντησε την αντίσταση των Μανιατών και δεν τόλμησε. Πλησίον του οικισμού αυτού και πολύ κοντά στη θάλασσα υπάρχει ένα σπήλαιο γνωστό στην περιοχή ως Καταφύγιο. Το σπήλαιο αυτό θεωρείται ιδιαίτερα μεγάλης αξίας με βάση την άποψη ειδικών που το έχουν επισκεφθεί. Εχει ανατεθεί από το Δήμο στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών μελέτη για την αξιοποίηση αυτού του σπηλαίου.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Ο Aγιος Νικόλαος (η παλιά Σελίνιτσα) είναι σχετικά νέο χωριό. Οι πρώτοι κάτοικοι ήλθαν από τα γειτονικά χωριά κατά τις αρχές του 19ου αιώνα, γύρω στα 1830-1840. Είναι χτισμένο δίπλα στην παραλία σε μιά από τις λίγες πεδινές περιοχές του Δήμου. Οι πρώτοι κάτοικοι ζούσαν αποκλειστικά σχεδόν από το ψάρεμα. Πουλούσαν τα ψάρια τους στα γειτονικά χωριά με "είδος" δηλαδή, τα αντάλλασσαν με λάδι, σιτάρι ή ότι άλλο γεωργικό προϊόν παρήγαγαν τα γειτονικά χωριά, τα Ρίγκλια, η Ίζνα, η Λοζνά, η Πλάτσα και ο Πύργος. Γι' αυτό τα πρώτα σπίτια χτίστηκαν στην παραλία σε τοποθεσία που προσφερόταν για φυσικό λιμάνι για να αράζουν τις βάρκες τους. Σιγά-σιγά κατασκεύασαν μόνοι τους ένα μικρό λιμάνι, που παρείχε ασφάλεια ακόμη και στις μεγάλες τρικυμίες του χειμώνα. Εξαιτίας του λιμανιού, εμφανίστηκαν αργότερα τα πρώτα σκάφη που εκτελούσαν συγκοινωνία με την πόλη της Καλαμάτας. Η συγκοινωνία αυτή εξυπηρετούσε τους κατοίκους 13 χωριών της γύρω περιοχής.
Η συγκοινωνία με την Καλαμάτα ήταν πυκνή. Καθημερινά ένα ή δύο πλοιάρια "οι βενζίνες" εκτελούσαν τα δρομολόγια μεταφέροντας επιβάτες, ζώα και εμπορεύματα από την περιοχή της Μάνης και από την Καλαμάτα. Eμποροι από την ευρύτερη περιοχή κατέβηκαν και έχτισαν σπίτια, άνοιξαν μαγαζιά, εμπορικά, παντοπωλεία, εστιατόρια, ξενοδοχεία, καφενεία, ταβέρνες, και η ανάπτυξη του χωριού ήταν αλματώδης. Το εμπόριο είχε τέτοια ανάπτυξη ώστε η συγκοινωνία επεκτάθηκε και μέχρι τον Πειραιά. Δύο μεγάλα σκάφη εκτελούσαν δρομολόγια, φορτώνοντας εμπορεύματα (λάδι και σφάγια) και επιβάτες από τον Αγ. Νικόλαο. Δυστυχώς ο πόλεμος του 1940 ανέκοψε την ανάπτυξη και το χωριό γνώρισε κάμψη και καθυστέρηση . Οι έμποροι έφυγαν, οι περισσότεροι άνθρωποι μετανάστευσαν ή έφυγαν για τις πόλεις και το χωριό καθηλώθηκε για αρκετές δεκαετίες.
Η ανάπτυξη του Τουρισμού τις τελευταίες δεκαετίες έδωσε νέα ώθηση στο χωριό. Αλλοδαποί και ημεδαποί αγόρασαν σπίτια ή οικόπεδα όπου έχτισαν και κατοικούν για αρκετούς μήνες το χρόνο στην περιοχή του Αγ. Νικολάου. Επιπλέον, κατά την τουριστική περίοδο, που διαρκεί έξι σχεδόν μήνες [Απρίλης - Οκτώβρης], στο χωριό έρχονται τουρίστες και εκδρομείς και υπάρχει μεγάλη κίνηση. Το χωριό διαθέτει όμορφες παραλίες με βράχους βατούς και γραφικότατους. Επιπλέον διαθέτει καθαρότατη αμμουδιά, όπου λούονται καθημερινά οι κάτοικοι . Ο Aγιος Νικόλαος είναι το κατ' εξοχήν ψαράδικο χωριό στην περιοχή [ιχθυόσκαλα]. H περιοχή φημίζεται για τη νοστιμιά των ψαριών της. Υπάρχουν πολλές ταβέρνες, εστιατόρια, εξοχικά στον φλοίσβο της θάλασσας και μακριά απ' αυτή . Σε απόσταση 500 μέτρων από το χωριό είναι οι πλαγιές της Αγ. Παρασκευής .
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΩΝ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Ο Αγιος Νίκωνας είναι το τελευταίο χωριό του Νομού Μεσσηνίας στα σύνορα με τη Λακωνία. Βρίσκεται επί της 1ης Επαρχιακής οδού Καλαμάτας - Αερόπολης και σε απόσταση 64 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα. Η παλιά ονομασία του ήταν "Πολιάνα" που σημαίνει επίπεδο μέρος, κάμπος, ξέφωτο. Πήρε το σημερινό του όνομα προς τιμή του "Αγίου Νίκωνα του μετανοείτε", ο οποίος από το 980 έως 998μ.Χ. κήρυξε τον Χριστιανισμό στην περιοχή και στο Νομό Λακωνίας. Δίπλα στο σημερινό χωριό, στη θέση "Παλαιόχωρα", υπάρχει το παλαιότερο χωριό, δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν αξιόλογα ευρήματα. Ο οικισμός που κατοικείται σήμερα είναι 200 περίπου ετών και έχει 120 σπίτια τα οποία είναι παραδοσιακά λιθόκτιστα. Η εκκλησία "Μεταμόρφωση Του Σωτήρος", που βρίσκεται στο κέντρο του νομού, είναι λιθόκτιστη και έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο μνημείο.
Πριν από 50 χρόνια το χωριό είχε 500 κατοίκους και δημοτικό σχολείο με 80 μαθητές. Σήμερα δεν λειτουργεί δημοτικό, γιατί δεν υπάρχουν μαθητές. Ο πληθυσμός του χωριού το χειμώνα δεν ξεπερνούν τους 40 ενώ το καλοκαίρι φτάνουν τους 150. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με το μάζεμα της ελιάς και την κτηνοτροφία, είναι φιλόξενοι και με χαρά και αγάπη υποδέχονται όλους τους επισκέπτες.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΓΙΑΤΡΑΙΪΚΑ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Μόνιμοι κάτοικοι σήμερα 7. Οι κάτοικοι ήτα απόγονοι της οικογένειας των Μεδίκων ή Ιατρών γι' αυτό και συνοικισμός ονομάστηκε Γιατρεϊκα. Οι Μέδικοι ήρθαν από διάφορα μέρη της ανατολικής Μάνης (Οίτυλο). Τα κορίτσια των Μεδίκων -Μεδικοπούλες- τα καταδίωκε, κατά την παράδοση ο Μούρτζινος που ήταν Μπέης της Μάνης με έδρα την Καρδαμύλη. Οι Μέδικη αναγκάστηκαν να αλλάξουν όνομα για να αποφύγουν οι κόρες τους την καταδίωξη. Έτσι πήραν ονόματα όπως π.χ. Πεντέοι επειδή ήταν πέντε αδέλφια κ.λ. Σε πωλητήριο του έτους 1738 αγοραστής κάποιας σφύρας8 ήταν κάποιος Αναγνώστης Δημέτζης. Προφανώς το επώνυμο προήλθε από τις λέξεις δημέδικη=Δημέτζης. Από το πωλητήριο αυτό συμπεραίνουμε ότι ο συνοικισμός άρχισε να κτίζεται το δεύτερο τέταρτο του 17ου αιώνα. Απόγονοι των Μεδίκων είναι οι σημερινές οικογένειες: Γουζέα, Καβαθέα, Λαλέα, Σιδερέα, Κουμουνδουρέα. Καθολικό του συνοικισμού είναι ο Προφήτης Ηλίας
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΔΡΥΟΠΗ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Η Δρυόπη είναι κτισμένη σε ένα ανοιχτό, ξέφωτο και ηλιόλουστο τοπίο. Έχει διάπλατο ανοικτό ορίζοντα με θέα το Μεσσηνιακό κόλπο και τις ακτές του, την αντίστοιχη θάλασσα της Μεσογείου το γκριζοπράσινο κάμπο του Αγίου Νικολάου (Σελίνιτσας) και της Στούπας με το δάσος των ελιών και τα δαντελωτά ακρογιάλια της Μεσσηνιακής Μάνης. Η Δρυόπη με τα σπίτια της κτισμένα στην κατάφυτη από βελανιδιές και φασκομηλιές βουνοπλαγιά της "Σωτηρίτσας" είναι η Βίγλα , ο εξώστης του χωριού.
Το χωριό στην Τουρκοκρατία και κατά της εθνεγερσίας του 1821 ήταν ιδιαίτερη Κοινότητα με δικό της τοπικό άρχοντα. Είχε αυτόνομη και ξεχωριστή οντότητα και παρουσία στις γενικότερες υποθέσεις της περιοχής. Τούτο αποδεικνύεται και από την υπογραφή του άρχοντα της "Χώρας Αράχωβας" Δημέα Δελκούνου στην επιστολή προς τον Δούκα του Νοβέρ (1612μ.χ) την οποία υπογράφουν 21 παράγοντες της Μάνης ζητούντες βοήθεια στον αγώνα τους κατά του Τούρκου δυνάστη.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΕΞΩΧΩΡΙ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το Εξωχώρι , χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης , αναπτυγμένο στις παρυφές του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 500 μ., απέχει 8 χιλ. από την Καρδαμύλη και 43 χιλ. από την Καλαμάτα. Μέχρι το 1932 διατηρούσε το όνομα "Ανδρούβιστα", του οποίου πρώτη μνεία γίνεται σε ιστορική πηγή του 13ου αι. Η Ανδρούβιστα βρισκόταν στη "Βασιλική οδό" που συνέδεε την Καρδαμύλη με τη Σπάρτη και το Μυστρά. Από την ίδια οδό πέρασαν και εγκαταστάθηκαν τον 1ο αι. π.Χ. στους ορεινούς όγκους του Ταϋγέτου οι "Ελευθερολάκωνες" , η παρουσία των οποίων μαρτυρείται από ενεπίγραφη μαρμάρινη πλάκα - Αγία Τράπεζα στο Ναό του Αγ. Νικολάου Αναστασαίων στη Χώρα Εξωχωρίου. Από τον ίδιο δρόμο περνούσαν και οι Παλαιολόγοι, οι τελευταίοι βυζαντινοί αυτοκράτορες, όταν παραθέριζαν στο Αρχοντικό (Παλιόχωρα) της Αβίας.
Μετά τη διάλυση του Δεσποτάτου του Μυστρά, αρκετοί άρχοντες της αυλής των Παλαιολόγων , για να αποφύγουν την υποδούλωση από τους Τούρκους, καταφύγανε αρχικά στις απάτητες κορφές και τα φαράγγια του Ταϋγέτου και αργότερα, όταν αποκαταστάθηκε κάποια τάξη, εγκαταστάθηκαν στην ελεύθερη και φιλόξενη γη της Μάνης. Αυτό φαίνεται και από το ότι ένας από τους άρχοντες της Ανδρούβιστας , ο Δημητράκης Τρουπάκης, του οποίου "δέηση" του έτους 1748 διαβάζουμε στο Ναό του Σωτήρα στη Χώρα Εξωχωρίου, υπογράφει σε άλλη "δέηση" του έτους 1745 στο Ναό της Αγίας Τριάδας στο Προάστιο, ως Δημητράκης Τρουπάκης Παλαιολόγος, συνεχίζοντας την παράδοση του πατέρα του, Μιχαήλ Τρουπάκη Παλαιολόγου ..
Οι πέντε σημερινοί οικισμοί του Εξωχωρίου : Νίκοβο, Εξωχώρι, Χώρα, Κολυμπετσέϊκα, Πρίπιτσα , προέκυψαν σταδιακά μετά την καταστροφή της παλιάς Ανδρούβιστας το 17ο αι. , η οποία βρισκόταν στην περιοχή που οι ντόπιοι ονομάζουν "Χαλάσματα". Ακμασαν το 18ο και 19ο αι. και ήταν έδρα Επισκοπής και Καπετανίας. Για το σημερινό επισκέπτη μαρτυρία της ακμής είναι οι πολλοί πύργοι : των Φασαίων στα Κολυμπετσέϊκα, των Πατριαρχαίων στη Χώρα, των Κιτρινιαραίων και Τσινταίων στο Εξωχώρι , των Κιτρινιαραίων και Μπουκουβαλαίων στο Νίκοβο κλπ. , τα μοναστήρια : της Βαϊδανίτσας και του Σαμουήλη στον Ταϋγετο, οι ενοριακοί ναοί : του Προφήτη Ηλία στα Κολυμπετσέϊκα, της Παναγίας στη Χώρα, του Σωτήρα στα Πρίπιτσα, του Ταξιάρχη στο Νίκοβο, της Υπαπαντής στο Εξωχώρι, και το πλήθος - περί τα 100 - των οικογενειακών εκκλησιδίων, τα οποία , όσα σώζονται, είναι αγιογραφημένα από ντόπιους αγιογράφους , όπως : η Ανάληψη στα Κολυμπετσέϊκα, ο Αγ. Νικόλαος Αναστασαίων στη Χώρα, ο Αγ. Δημήτριος Νεκροταφείου, η Παναγία Ντογαίων , η Αγ. Τριάδα Κιτρινιαραίων , ο Αγ. Ιωάννης Μουνουχαίων στο Εξωχώρι, τα Θεοφάνεια, η Αγ. Μαρίνα , η Αγ. Στασία στο Νίκοβο κλπ.
Κάθε γενιά που πέρασε από το Εξωχώρι άφησε έργο σπουδαίο που φαίνεται όχι μόνο στις μικρές και μεγάλες εκκλησίες, τους πύργους και τα μοναστήρια, αλλά και στους αρμακάδες, τις κάλυβες, τα αλώνια, τα δημιουργήματα των μαρμαράδων ή των βαρελάδων, το σφυρί του γύφτου ή τη σαϊτα της εξωχωρίτισσας νοικοκυράς υφάντρας και επιβεβαιώνεται από τους ντόπιους ήρωες της επανάστασης του 1821 και των κατοπινών χρόνων, για να καταλήξει στις μέρες μας στα συλλογικά έργα : Υπαπαντή, Σχολείο, Ύδρευση, Ελαιουργικό Συνεταιρισμό, Συλλόγους, αλλά και τα έργα των επωνύμων εξωχωριτών , ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης, συγγραφέων, λογοτεχνών, ζωγράφων, γλυπτών, καθηγητών Πανεπιστημίου, ερευνητών κλπ.
Ο πολιτιστικός αυτός πλούτος εναρμονίζεται με το φυσικό κάλλος του περιβάλλοντος χώρου, που το προσδιορίζουν στο βορρά το φαράγγι του Βιρού, στο νότο το φαράγγι του Φονέα ή βαθύ λαγγάδι, στην ανατολή το δάσος της Βασιλικής και στη δύση η παρουσία και θέα του Μεσσηνιακού κόλπου. Ακόμα και σήμερα η Βασιλική οδός , εάν την περπατήσουμε ξεκινώντας από την Καρδαμύλη, θα μας φέρει ως το Εξωχώρι και το δάσος της Βασιλικής στον Ταϋγετο. Αν πάλι ανεβούμε το φαράγγι του Βιρού από την Καρδαμύλη ή το κατεβούμε από τα Κολυμπετσέϊκα στο Εξωχώρι , θα αποζημιωθούμε από τη μοναδική ομορφιά της φύσης αλλά και των μνημείων , όπως είναι οι παλιοί νερόμυλοι , τα μοναστήρια του Σωτήρα και του Λυκάκη. Εάν προτιμήσουμε το αυτοκίνητο , μπορεί να μας φέρει από αλλού στα ίδια μέρη.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΖΑΧΑΡΙΑ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Μόνιμοι κάτοικοι σήμερα 4. Εδώ είναι και το Δημοτικό Σχολείο που Ιδρύθηκε στις 11-12-18598 και έκλεισε, ελλείψει μαθητών, το 1981. Στο συνοικισμό δεσπόζει ο Πύργος του Κουκέα που είναι γνωστός ως Πύργος του Ζαχαριά επειδή μέσα σε αυτόν δολοφονήθηκε το 1805 ο αρματολός Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτη κτίστηκε το 1800 και αργότερα που αφαίρεσαν ένα τμήμα του τοίχου επειδή ήταν πολύ ψηλός έγραψαν σε αγκωνάρι με καλέμι χρονολογία 1808. Ο σημερινός ιδιοκτήτης ο ζωγράφος Σταυριανός Κατσιρέας έστησε το 1998 σε στήλη έξω από τον Πύργο την προτομή του Ζαχαριά. Τα σπίτια άρχισαν να κτίζονται το 1810,1824,1837,1850 κ.λ. Από εδώ καταγόταν ο λιθοξόος (μαρμαρογλύπτης) Πέτρος Ξανθέας που έργα του είναι τα γλυπτά μάρμαρα της πόρτας και των παραθύρων της εκκλησίας του Ευαγγελισμού, η εξώπορτα του πατρικού σπιτιού με ανάγλυφες παραστάσεις. Εργάστηκε και στη μαρμάρωση του Αθηναϊκού Σταδίου.
Επίσης είναι το χωριό που γεννήθηκε ο Ευστράτιος Κουλουμβάκης (1872-1958) που διατέλεσε δικηγόρος, Νομάρχης και Βουλευτής. Το 1960 ο συνοικισμός μετονομάστηκε σε Ζαχαριά προς τιμή του οπλαρχηγού. Καθολικό του χωριού είναι η εκκλησία "Τα Εισόδια της Θεοτόκου" που κτίστηκε το 1849. Υπάρχει ακόμη του Αϊ Νικόλα που ανήκει στο Μέγα σπήλαιο και μια ακόμη ιδιωτική εκκλησία ο Αγιος Γεώργιος που ανήκει στην οικογένεια Κουλουμβάκη.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΘΑΛΑΜΑΙ (Αρχαία πόλη) ΛΕΥΚΤΡΑ
Αρχαία πόλις της Λακωνικής μία των 18 πόλεων των Ελευθερολακώνων, δηλαδή των παραλίων Λακώνων, οι οποίοι είχαν σχηματίσει ομοσπονδία δική τους για την οποία μας δίνουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες οι αρχαίοι συγγραφείς Στράβων και Παυσανίας. Ο Στράβων είναι ο μεγαλύτερος γεωγράφος της αρχαιότητας αλλά και ιστορικός αξιόλογος. Είναι σύγχρονος του Ιησού Χριστού (7 π.Χ.-23 μ.Χ.) Ο Παυσανίας έζησε το Β΄ αιώνα μετά Χριστό και διακρίνεται για την λεπτολόγο ακρίβεια. Είναι από τους μεγαλύτερους περιηγητές της παγκοσμίου ιστορίας. Και οι δύο αυτοί συγγραφείς μιλούν με πολύ ενθουσιασμό για τις Θαλάμες.
Όλη αυτή η περιοχή τιμούσε ιδιαιτέρως τη Θεά Ινώ ή Λευκοθέα. Η λατρεία της στην περιοχή τούτη, είναι πολύ παλαιά, από δέκα πέντε αιώνες προ Χριστού. Η λατρεία αυτή διατηρήθηκε περίπου δύο χιλιετηρίδες! Η θεά ήταν λευκή σαν τον αφρό των κυμάτων. Κόρη του Κάδμου και της Αρμονίας και τροφός του Θεού Διονύσου μετά το θάνατο της Σεμέλης. Η Ήρα την ανάγκασε να γκρεμισθεί με τον γιο της το Μελικέρτη στη θάλασσα από τις Σκιρωνίδες πέτρες (Κακιά Σκάλα). Τότε όμως και οι δύο έγιναν θεοί. Η Ινώ έγινε προστάτης των κινδυνεύοντων ναυτικών και ο Μελικέρτης με το όνομα Παλαίμων έγινε θεός της ναυτιλίας. Η πόλις των Θαλαμών ήταν το κέντρο της ομοσπονδίας των Ελευθερολακώνων, στην οποία ομοσπονδία άνηκε και το Λεύκτρον. Ιδρυταί αυτών των πόλεων ήσαν οι Μίνυες, αρχαιότατος λαός της Ελλάδος, ο οποίος είχε φτάσει στην Πελοπόννησο από την Βοιωτία (1.500π.Χ. περίπου ).
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ (Λιμάνι) ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Είναι έδρα του νέου Δήμου Λεύκτρου, έχει πληθυσμό 574 κατοίκους (απογραφή 1991) ο οποίος πολλαπλασιάζεται τους καλοκαιρινούς μήνες λόγω της σημαντικής τουριστικής ανάπτυξης. Ο επισκέπτης αξίζει να επισκεφθεί τον μεγαλόπρεπο ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, τους τάφους των Διόσκουρων, τους πύργους και τα πυργόσπιτα στην "Παλιά Καρδαμύλη", να περπατήσει τα πλακόστρωτα μονοπάτια που τη συνδέουν με τους γειτονικούς οικισμούς του Πετροβουνίου και της Αγίας Σοφίας και στο φαράγγι του Βυρού που καταλήγει στην Καρδαμύλη, να κολυμπήσει στις πανέμορφες παραλίες της. Επίσης αξίζει κανείς να επισκεφτεί τους δυο οικισμούς: Πετροβούνι και Αγία Σοφία που βρίσκονται πάνω από την Καρδαμύλη και να απολαύσει τη μαγευτική θέα.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΚΑΡΥΟΒΟΥΝΙ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το Καρυοβούνι πρώην Αράχωβα της Δυτικής Μάνης πριν ενταχθεί στο Δήμο αποτελούσε μαζί με τον οικισμό της Δρυόπης (Πιάλας) ιδιαίτερη Κοινότητα (1912-1998). Είναι ένα από τα ορεινά χωριά της περιοχής Λεύκτρου και βρίσκεται 55χιλ. νότια της Καλαμάτας και 10 χιλ. Ανατολικά της Στούπας. Ο μεγαλύτερος οικισμός του χωριού κτισμένος μέσα σε μια βαθιά και γεμάτη θάμνους ρεματιάς στους πρόποδες " της Μαυροβούνας" μιας από τις πέντε κορυφές του Ταϋγέτου (1909μ). Τα σπίτια του απλώνονται στις δύο όχθες του ρέματος που τις ενώνουν τα τρία γεφύρια.
Στην κάτω πλατεία, η βρύση με τους τρεις αυλούς υπό την βαθιά σκιά του πανύψηλου πλατάνου (25μ). Στην άνω πλατεία η επιβλητική παρουσία του Ιερού Ναού του Προφήτη Ηλία και δίπλα το μοναδικό καφενείο του χωριού. Το "Καντούνι" οδηγεί στα σπίτια του Πύργου το δρομάκι προς τους κήπους της Καρέας σε ένα καταπράσινο φόντο από καρυδιές, ασφεντάμους και κορτσιφιές που περιβάλλουν το χώρο. Η εικόνα συμπληρώνεται τις καλοκαιρινές νύχτες από την θέα του έναστρου ουρανού και το μυροβόλο άρωμα του ελάτου και του πεύκου που κατηφορίζει από τις πυκνόδασες πλαγιές της Πάρνωβας και της Τούφας.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΝΕΟΧΩΡΙ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το Νιοχώρι είναι χτισμένο στα πόδια σχεδόν του Ταϋγέτου και σε υψόμετρο 200 μέτρα, απέχει δύο χιλιόμετρα, ανατολικά από το 45ο χιλιόμετρο ΄της επαρχιακής οδού Καλαμάτας- Αρεόπολης. Ανατολικά σκεπάζεται σχεδόν από το "Καπέτσουλο" και την "Προγορά" ενώ προς την Δύση και κάτω από τα πόδια του απλώνεται ο μεγάλος ελαιώνας μας το "Καστράκι" και την παραλιακή Στούπα. Η θέα προς τα εκεί είναι ανοιχτή μέχρι το "Λυκόδημο" και την "Κάτω Κόστα", που με ξαστεριά διακρίνονται τα χωριά της Μεθώνη, Κορώνη, Λογγά, Αγιος Ανδρέας κ.λ.π. είναι σκαρφαλωμένος ο Πύργος, ενώ η Καστάνια που πέφτει λίγο Ανατολικότερα είναι αθέατη καθώς είναι χωσμένη στην λαγκαδιά. Στα Β.Α. είναι η Σαϊδόνα σπαρμένη στην πλαγιά. Είναι νέο χωριό που χτίστηκε γύρω στα 1700, από εποίκους που ήρθαν από το Νομιτσί, την Λαγκάδα, την Γαρμπελιά και άλλα χωριά.
Πρώτοι έποικοι φέρονται οι "Τσουλέοι" που όμως κατοίκησαν στη θέση "Σπιτάκια", λίγο πιο κάτω από το σημερινό χωριό. Γρήγορα όμως ήρθαν σε ρήξη με τους Χρηστέους, που ήταν και οι δυνατοί της περιοχής, και αναγκάστηκαν να φύγουν στην Μεσσηνία. Εγκαταστάθηκαν στο χωριό "Χαϊκάλι" , σημερινό Αχλαδοχώρι από όπου αργότερα επέστρεψαν πρώτα στον Πύργο και μετά στο Νιοχώρι και την Στούπα. Πρώτοι έποικοι στο κυρίως χωριό και στην θέση που είναι σήμερα είναι οι "Σκαλκέοι", οι "Mαραμπέοι" και "γυφτομαραμπέοι" (μελαχρινοί), οι "Γκριανέοι" (Γεωργέοι) και οι "Παπαγιαννέοι". Σύμφωνα με την παράδοση το πρώτο οικιστικό κέντρο αποτελούσε η περιοχή γύρω από την "Παναγίτσα" των Χιουρέων. Γρήγορα όμως μετατοπίστηκαν προς το βορρά και γύρω από την εκκλησία-Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου όπου για 200 περίπου χρόνια ήταν το κέντρο του χωριού.
Πριν από 150 χρόνια περίπου εμφανίζεται μεγάλη οικιστική άνθηση στην Βορειοανατολική πλευρά του χωριού. Το παλαιότερο σπίτι φαίνεται να είναι του "Σκαλκέα" εκεί που σήμερα στεγάζεται ο φούρνος. Είναι "μαζεμένο" χωριό το Νιοχώρι. Τα σπίτια του Λιθόκτιστα, διώροφα και κεραμοσκεπή, με καμάρες και μικρή εσωτερική αυλή, είναι χτισμένα κολλητά το ένα στο άλλο, για καλλίτερη αντιμετώπιση των κινδύνων της εποχής εκείνης. Τα μικρά στενά δρομάκια και οι πλατείες του χωριού ήταν κάποτε όμορφα καλντερίμια, αλλά ο πολιτισμός τα τσιμέντωσε και τα χάλασε.
Το Νιοχώρι απέχει από την Καλαμάτα 47 χιλιόμετρα και η συγκοινωνία με αυτήν γίνεται με υπεραστικά λεωφορεία . Παλιότερα ήταν πολυάνθρωπο χωριό. Σήμερα κατοικείται περίπου από 250 κατοίκους και είναι ακόμη ζωντανό και παραγωγικό. Οι Νιοχωρίτες καλόβολοι και εργατικοί διακρίνονται για την μεταξύ τους αγάπη, φιλαλληλία και αλληλεγγύη. Είναι γεωργοί, με βασικό εισόδημα το λάδι, λίγοι κτηνοτρόφοι και άλλοι ασχολούνται με τον Τουρισμό. Εργάζονται για τον επιούσιο και την προκοπή και είναι χαρούμενοι, πρόθυμοι και φιλόξενοι. Οι περισσότερες οικογένειες έλκουν την καταγωγή τους από τις μεγάλες μανιάτικες οικογένειες των "Νικωλιάνων" των "Μιχαλιάνων" των "Μπουζαριάνων" και των "Αλεξιάνων". διατηρούν πολλά από τα παλιά έθιμα και τις παραδόσεις, και παρ' όλο που ο τουρισμός και η τηλεόραση τείνουν να ισοπεδώσουν τα πάντα, ο χαρακτήρας των Νιοχωριτών δεν έχει σοβαρά αλλοτριωθεί.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΠΕΤΡΟΒΟΥΝΙ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το Πετροβούνι κατά την παράδοση πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή του Πέτροβα και οι κάτοικοί του φαίνεται πως προήλθαν από τη διπλανή κοινότητα της Ανβρούβιστας (σημερινό Εξωχώρι). Στο χωριό υπάρχουν δυο μοναστήρια πολύ παλιά με τεράστια ιστορία. Το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, που ανήκει στον Πανάγιο Τάφο, στο οποίο υπάρχει μια θαυματουργή κατά την παράδοση εικόνα, η οποία παλαιότερα μεταφερόταν από χωριό σε χωριό σε όλη την περιοχή και γι΄ αυτό έχει τεράστια κτηματική περιουσία από δωρεές σε όλη τη Μάνη. Το δεύτερο μοναστήρι είναι χτισμένο γύρω στο 14 αιώνα και είναι γνωστό στην περιοχή με το όνομα "Καράβελι" επειδή με βάση την παράδοση με το λάδι που μαζευόταν από την περιουσία του μπορούσε να γεμίσει ένα καράβι λάδι. Κατά την Τουρκοκρατία λειτουργούσε ως κρυφό σχολειό και μετά το 1821 ως μοναστήρι καλογριών. Και τα δυο μοναστήρια σήμερα είναι εγκαταλελειμμένα χωρίς καλόγερους.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΠΗΓΗ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Η Πηγή (Λόσνα) είναι συνοικισμός του Δημοτικού Διαμερίσματος Πλάτσας πού ανήκει στο Δήμο Λεύκτρου της Έξω ή Μεσσηνιακής Μάνης. Ξεκινώντας από την Καλαμάτα και μετά από 54 χιλιόμετρα δρόμο -μια ώρα με το αυτοκίνητο- που περνά μέσα από μαγευτική φύση, ωραία χωριά, ιστορικούς και αρχαιολογικούς τόπους φτάνεις στην πανέμορφη και καταπράσινη Πηγή που είναι χτισμένη στην κορυφή ενός λόφου και σε υψόμετρο 250 περίπου μέτρων. Όταν τη βλέπεις από μακριά νομίζεις πως τα δέντρα την αγκαλιάζουν με μητρική απαλότητα. Η υπέροχη θέα της την καταξιώνει σε προνομιούχο θέση έναντι πολλών άλλων χωριών αφού οποιαδήποτε σχεδόν σημείο αντικρίζεις τον επιβλητικό Ταΰγετο , το Μεσσηνιακό κόλπο και το καταγάλανο Ιόνιο Πέλαγος. Κι αν μάλιστα πέσεις στο ηλιοβασίλεμα Ε! τότε κάθεσαι άθελα με τις ώρες να αγναντεύεις το χρυσό δίσκο του ηλίου που σιγά σιγά βυθίζεται και χάνεται πίσω από το Ακρωτήριο Ακρίτας ή την Πινακούλα (Βενέτικο), ενώ γύρω σου βασιλεύει θεία γαλήνη- φως ιλαρών.
Το θέαμα υπέροχο σαν σκηνοθετημένο έργο, που μόνο ο δημιουργός ξέρει να φτιάχνει και να το ενσταλάξει στις ψυχές των ανθρώπων. Αλήθεια! Μέσα σε αυτές τις στιγμές το πνεύμα σου γαληνεύει και η ψυχή πλημμυρίζει από συναισθήματα χαράς και ευτυχίας. Ίσως παίνεσα λίγο το "σπίτι" μου που λεει και η παροιμία. Δεν το παινεύω μόνο εγώ το πανέμορφο αυτό χωριουδάκι. Το παινεύουν περισσότερο κι από μένα και όλοι όσοι το γνώρισαν, Έλληνες και Ξένοι για τις τόσες ομορφιές που αφειδώλευτα του χάρισε ο Δημιουργός.
Ο συνοικισμός "Λοσνά" το πιθανότερο πρωτοδημιουργήθηκε στις αρχές του 17ου αιώνα καθώς μαρτυρούν οι παλαιότερες χρονολογίες 1605 και 1697, που βρέθηκαν χαραγμένες σε σπίτι και παρεκκλήσι. Πήρε το όνομα "Λόσνα" από ομώνυμο Σλαβικό τοπωνύμιο που στα Ελληνικά θα πει Αμπελάκια. Μετονομάστηκε "Πηγή", Φ.Ε.Κ. 125/1956 από την πηγή που υπάρχει στην πλατεία του χωριού. Τα Σλαβικά τοπωνύμια που είναι πολλά στην περιοχή δόθηκαν από Σλαβικά φύλα που από τον 9ο μ.χ αιώνα εγκαταστάθηκαν στον Ανω Ταύγετο, οι Μεληγγοί στην δυτική πλευρά (Λόσνα) και οι Εζερίτες στην ανατολική. Μέχρι τη φυλετική αφομείωση (14ος αιώνας) ζούσαν μαζί με τους ντόπιους σε αμφίμεικτους οικισμούς. Οι κάτοικοι του χωριού κυρίως γεωργοκτηνοτρόφοι με λιγοστά εισοδήματα, 315 στις αρχές του 20ου αιώνα, σταδιακά εγκαταλείπουν κι αναζητούν καλύτερη ζωή στην ενδοχώρα και το εξωτερικό. Οι 315 κάτοικοι του μειώνονται το 1920 σε 226, το 1928 σε 189, το 1940 σε 177, το 1951 σε 119 και τη δεακετία του 1960 περίπου σε 30.
Σήμερα στις αρχές του 21ου αιώνα μένουν μόνιμα 12 Έλληνες συνταξιούχοι κι άλλοι τόσοι ξένοι επαγγελματίες και εργάτες μαζί με τα μικρά παιδιά τους. Ο πληθυσμός του οικισμού αυξάνει το λιομάζωμα, το Πάσχα και κυρίως το καλοκαίρι. Έλληνες, Αυστριακοί, Γερμανοί, Αγγλοι κ.α περνούν ευχάριστα τις διακοπές τους ειρηνικά κι αγαπημένα σαν καλοί χωριανοί. Από τα 86 σπιτάκια της Πηγής ανάμεσα τους και 5 πυργόσπιτα μακρόστενα λιθόκτιστα ορθογώνια κτήρια με δίχωρο ανώι για τους ανθρώπους και με κατώι για τα ζώα και τις ζωωτροφές - αναπαλαιώθηκαν και μετασκευάστηκαν για να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τα 51, τα 9 είναι νεόκτιστα και τα 26 παραμένουν ακατάλληλα για κατοίκηση. Ένας χείμαρρος κόβει το χωριό σε δύο συνοικίες (μαχαλάδες) τη Λόσνα, που όπως γράψαμε πιο πάνω και τι Σελίστια (πάνω και κάτω), που θα πει χωριουδάκι.
Στην νότια όχθη του χειμάρρου βρίσκεται στην κεντρική πλατεία, που τη στολίζουν και την κάνουν μαγευτική τα πλατάνια και τα άλλα δέντρα και φυτά, η Εκκλησία, η πηγή και το παραδοσιακό καφενείο-ταβερνάκι. Η εκκλησία κτισμένη το 1897 πάνω σε ομώνυμη μικρότερη εκκλησία, εξαιρετικά ωραία και επιβλητική με αξιόλογο μαρμάρινο δάπεδο, είναι αφιερωμένη στην " Κοίμηση της Θεοτόκου" κι είναι η πολιούχος του χωριού που μαζί με τα 13 παρεκκλήσια- εξωκλήσια διατηρούν ζωηρό το θρησκευτικό συναίσθημα των πιστών. Ταπεινή, Φτωχούλα, η πίστη τα θεμέλιωσε Κι έχουν γύρω εικόνες άτεχνα γραμμένες Μα είναι ο Θεός εκεί κοντύτερα στον άνθρωπο, Πικρά σε άλλες εκκλησιές λαμπροχτισμένες. Γεώργιος Δροσίνης
Η πηγή που επί χρόνια ύδρευε το χωριό και ξεδιψούσε τους ντόπιους και τους περαστικούς με το γάργαρο και δροσερό νεράκι της πολύβουη στο παρελθόν τώρα σωπαίνει αφού το κάθε σπίτι έχει τη βρύση του και αναπολεί τις επισκέψεις που δεχόταν και τις κουβέντες που άκουγε. Περασμένα μεγαλεία, που λεει και ο Ποιητής. Η άδρευση, το πότισμα των ζώων και των κήπων γινόταν από το πάνων πηγάδι, τα Σταρδέλα και τα Σκαρδιάνικα δεξαμενές που γεμίζουν από μικροπηγές. Είναι έργα-μνημεία που μαζί με το κοιμητήριο τα εναπομείναντα καλντερίμια και τα παρεκκλήσια-Εξωκλήσια πρέπει ο Δήμος, το τοπικό συμβούλιο, ο Εκπολιτιστικός Εξωραϊστικός-Οικολογικός Σύλλογος και το εκκλησιαστικό Συμβούλιο με αγαστή συνεργασία να τα συντηρήσουν, δείχνοντας έτσι ότι τιμούμε τους προγόνους μας που μας τα κληροδότησαν και κατ'επέκταση ότι αγαπούμε τον όμορφο τόπο μας.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΠΥΡΓΟΣ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Η ιστορία του Πύργου αρχίζει το 1565 μ.χ. περίπου. Την εποχή αυτή φθάνει στην περιοχή Σκαφίδι η πρώτη οικογένεια με το όνομα Μανωλίτση ή Μάνος. Η οικογένεια αυτή προερχόταν από την Κωνσταντινούπολη, κατά άλλους από τα παράλια της Β. Ηπείρου. Το σίγουρο είναι ότι στην περιοχή αυτή ήρθε από τα γειτονικά χωριά Νομιτσή ή Κουτήφαρη (Θαλάμες). Στην αρχή η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Μαύρο Σπήλαιο. Το σπήλαιο είναι μεγάλο και κάποια σημάδια όπως η διαρρύθμιση του χώρου, που υπάρχουν ακόμη, μαρτυρούν ότι παλιότερα έχει κατοικηθεί. Η επιλογή αυτού του σπηλαίου δεν ήταν τυχαία, διότι κοντά σε αυτό υπάρχει άλλο μικρότερο με μια μικροπηγή (σκαφίδι), από εκεί πήρε το όνομα της η περιοχή. Από τις πρώτες εργασίες της οικογένειας ήταν η κατασκευή της εκκλησούλας του Αη Δημήτρη, που διατηρείται μέχρι και σήμερα αφού αναστηλώθηκε.
Η περιοχή του χωριού μας ανήκε στη Μηλιά το αρχαιότερο χωριό της περιοχής. Έτσι άρχισαν διάφορες προστριβές, διότι κάτοικοι που έρχονταν από τη Μηλιά στα χωράφια τους που ήταν στην σημερινή θέση του χωριού μας, φιλονικούσαν με τους κατοίκους του Σκαφιδιού. Οι σκαφιδωτές όπως τους έλεγαν λόγω της θέσεως τους αναγκάστηκαν να ανέβουν στον επάνω λόφο. Δεν είναι εξακριβωμένο αν αυτή η μετακίνηση έγινε με την βία ή με χρηματική άλλου είδους ανταλλαγή. Το σίγουρο είναι ότι έκτισαν τον πρώτο Πύργο στη θέση όπου η σημερινή πλατεία ''Παλιόπυργας''. Ο πρώτος αυτός Πύργος έδωσε το όνομα στο χωριό.
Ο Πύργος έχει πολιούχο τον Αη Γιώργη, που είναι βυζαντινή εκκλησία, με όμορφες τοιχογραφίες. Στο χωρίο επίσης υπάρχουν και άλλα εκκλησάκια ανάμεσα στα σπίτια, που μερικά μάλιστα δύσκολα διακρίνονται γιατί είναι μικρά και σχεδόν όμοια με τα σπίτια εξωτερικά. Τα εκκλησάκια είναι ο Αη Σπυρίδωνας, η Κοίμηση της Θεοτόκου (Παναγίτσα), τα Εισόδια της Θεοτόκου με καμπαναριό γοτθικού ρυθμού, ο Προφήτης Ηλίας στην καρδιά του χωριού και όχι σε κάποιο βουνό όπως το θέλει η παράδοση. Ο πληθυσμός του χωριού έως το 1920 έφθανε μερικές εκατοντάδες. Η κύρια ασχολία τους ήταν η γεωργία και η κτηνοτροφία. Λόγω όμως του άγονου εδάφους δεν ήταν αποδοτική. Έτσι οι κάτοικοι του χωριού αναζήτησαν καλύτερους τόπους. Μετακινήθηκαν πολλοί στο εσωτερικό της χώρας, άλλοι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και οι άλλοι στην Γερμανία και Αυστραλία.
Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι είναι περίπου πενήντα (50) και η κύρια ασχολία τους είναι η καλλιέργεια των ελαιοδέντρων αφού από το 1970 και μετά έπαψαν να ασχολούνται με τα υπόλοιπα γεωργικά προϊόντα και την κτηνοτροφία. Ο επισκέπτης εκτός από τις παραπάνω εκκλησίες, εντυπωσιάζετε με τους στενούς και καθαρούς δρόμους (καντούνια) στο εσωτερικό του χωριού, του μένει αξέχαστο το ηλιοβασίλεμα και η πανέμορφη θέα που μπορεί να απολαύσει από τον Αη Γιώργη και την πλατεία του Παλιόπυργα.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΡΙΓΚΛΙΑ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το Δημοτικό Διαμέρισμα Ριγκλίων αποτελείται από τρεις οικισμούς: τα κάτω Ρίγκλια, τα άνω Ρίγκλια και το Ελαιοχώριο (παλιά Ίζινα). Οι οικισμοί είναι χτισμένοι σε μια στενή λωρίδα γης ανάμεσα σε δυο χείμαρρους. Ο Γέροβας ή Στέπενη που ξεκινάει από τα βουνά της Μηλέας κατηφορίζει στ΄ αριστερά των οικισμών και καταλήγει στην όμορφη αμμουδιά Πανταζί. Ο άλλος χείμαρρος ξεκινάει από τα βουνά της Αράχωβας περνάει δεξιά από τους οικισμούς Ίζνα και Ανω Ρίγκλια, μέσα από τον οικισμό των Ριγκλίων και καταλήγει και αυτός στην παραλία του Πανταζί. Τα κάτω Ρίγκλια είναι χτισμένα παραπλεύρως του επαρχιακού δρόμου Καλαμάτας - Αερόπολης. Σε απόσταση 500 μέτρων βρίσκονται τα άνω Ρίγκλια και δύο χιλιόμετρα πιο πάνω είναι χτισμένο το Ελαιοχώριο. Και οι τρεις οικισμοί είναι γραφικότατοι αν και έχουν σημαντικές διαφορές ως προς το ανάγλυφο και τη μορφολογία του εδάφους.
Το Ελαιοχώριο είναι o παλαιότερος από τους τρεις οικισμούς. Τα Ρίγκλια (Ανω και Κάτω) φαίνεται ότι είναι μεταγενέστερα. Είναι δεν είναι 300 ετών. Η παράδοση μας λέει ότι οι κάτοικοι κατάγονται από το παλαιότερο χωριό της Πλάτσας. Στα σύνορα των παλαιότερων οικισμών Καστανέας και Πλάτσας υπήρχαν δύο πηγές τα σημερινά πηγάδια των Κάτω και Πάνω Ριγκλίων. Εκεί Πλατσιώτες και Καστανιώτες πότιζαν τα ζώα τους. Ταχτικά όμως γίνονταν διαμάχες γιατί αμφότεροι διεκδικούσαν το νερό των πηγών για τον εαυτό τους, πολλές φορές οι διαμάχες αυτές εξελίσσονταν σε ομηρικές μάχες. Στο τέλος επικράτησαν οι Πλατσιώτες και έχτισαν τα πρώτα σπίτια κοντά στο νερό. Μέχρι τώρα σώζεται το τοπωνυμίο (οι γούρνες του Αλιφέρη) επώνυμο Πλατσιώτικης οικογένειας.
Οι κάτοικοι του Διαμερίσματος είναι λίγοι, μόνιμοι είναι περίπου εκατό. Βρίθει όμως από κόσμο κατά το καλοκαίρι, όπου έρχονται από τις πόλεις και την ξενιτιά να ξαναδούν τα σπίτια τους και τους γερασμένους συγγενείς τους, τους συγχωριανούς τους που τόσα δεσμοί τους δένουν από τα παιδικά τους χρόνια. Μαζί με αυτούς πολλοί αλλοδαποί που και αυτοί είναι Ριγκλιανοί γιατί φρόντισαν να αγοράσουν κάποιο σπιτάκι, να έρχονται να ξεκουράζονται στις διακοπές τους. Έτσι ντόπιοι και ξένοι δέθηκαν σε βαθμό που να θεωρούνται κι αυτοί ντόπιοι. Η πληθυσμιακή σχέση ντόπιων και ξένων είναι σχεδόν ίση.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΣΤΟΥΠΑ (Λιμάνι) ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Η Στούπα, ο οικισμός του Νεοχωρίου Λεύκτρου, στη θέση του αρχαίου πολίσματος του Μυκηναϊκού Λεύκτρου, απέχει 50 χλμ. από την Καλαμάτα και βρίσκεται στο δρόμο προς την Αρεόπολη και τα Σπήλαια Διρού. Εντός του οικισμού υπάρχει παραλία με ψιλή άμμο και καταγάλανα νερά στα οποία, ώρες-ώρες, αναβλύζουν ημίγλυκα νερά που πιθανόν προέρχονται από το Δράκο, ποταμάκι που ξεκινά από τον Ταϋγετο και φτάνει στην παραλία της Στούπας, ενώ κατά διαστήματα εμφανίζονται γλυφάδες υδάτινες επιφάνειες με μορφή αλωνιού που εντυπωσιάζουν τους λουόμενους επισκέπτες. Η γραφικότητα του τοπίου, τα ήρεμα νερά τους, οι ψαροταβέρνες και η φιλοξενία των ανθρώπων, έχουν αναδείξει τη Στούπα τα τελευταία χρόνια ως το πιο ξακουστό τουριστικό θέρετρο της Μάνης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας
Το καλοκαίρι η θάλασσα και η καθαρή αμμουδιά είναι πρόκληση για τους λάτρεις του υγρού στοιχείου. Το χωριό έχει δυο παραλίες με άμμο, η μια βρίσκεται μέσα στο χωριό και είναι γνωστή ως η παραλιά της Στούπας και η άλλη είναι η πασίγνωστη παραλία της Καλόγριας. Σε επίπεδο τουριστικών υπηρεσιών στη Στούπα μπορεί να βρει κανείς τα πάντα. Καλαίσθητα και άνετα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και ξενοδοχεία, καλής ποιότητας φαγητό, καφετέριες και μπάρ για βραδινή διασκέδαση και το σημαντικότερο από όλα ανθρώπους πρόθυμους να σε εξυπηρετήσουν σε οτιδήποτε χρειαστείς. Εκτός από τις πανέμορφες παραλίες αξίζει τον κόπο να απολαύσει κανείς τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα από οποιοδήποτε σημείο του χωριού
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΤΡΑΧΗΛΑ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το μικρό αυτό γραφικό παραδοσιακό χωριό είναι το τελευταίο παραθαλάσσιο χωριό του νομού Μεσσηνίας πριν τα όρια των Νομών Μεσσηνίας και Λακωνίας και ανήκει στον Δήμο Λεύκτρου. Οι κάτοικοι της Τραχήλας προέρχονται από τα γύρω χωριά. Πότε ακριβώς κατέβηκαν στην παραλία δεν είναι γνωστό. Οι αγρότες κατέβαιναν και καλλιεργούσαν κτήματά τους που βρίσκονται κοντά στην παραλία. Σε κάποια φάση της κοινωνικής τους εξέλιξης συμφιλιώνονται με τη Θάλασσα και παραμένον στην παραλία. Αρχικά κτίζουν μικρά καλυβόσπιτα και εκκλησίες κοντά στην παραλία και ανοίγουν πηγάδια σκάβοντας στο έδαφος που όμως έβγαζαν υφάλμυρο νερό "ορισμένα σώζονται ακόμα" και το έπιναν άνθρωποι και ζώα.
Η τοπωνυμία "ΤΡΑΧΗΛΑ-ΣΠΙΑΝΤΖΑ" συναντάμε σε παλιά Βενετικά έγγραφα ΣΠΙΑΝΤΖΑ: σημαίνει μέρος αλίμενο όπως και πραγματικά είναι η Τραχήλα. Φαίνεται ότι τα Βενετικά πλοία πλησίαζαν στην παραλία και έπαιρναν νερό και έτσι γνώριζαν την περιοχή. Υπάρχει κτίσμα "Πύργοες" στο κέντρο του χωριού στο λιμάνι του 1700, δεν γνωρίζουμε από ποιους κτίστηκε.
Κοντά στην επανάσταση του 1821 έχομε μια ακόμα μνεία της Τραχήλας. Όταν πέρασαν τα πλοία του Ιμπραήμ Πασά που μετέφεραν στρατεύματα για να κάνουν την απόβαση στο Δηρό, κανονιοβόλησαν το χωριό, περισσότερο για εκφοβισμό και λιγότερο για κάποια πραγματικά αποτελέσματα. Στην απογραφή του Καποδίστρια Η Τραχήλα απογράφεται ως οικισμός του Κουτήφαρι. "σήμερα Θαλάμαι" με 64 κατοίκους. Έκτοτε και μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι κάτοικοι της Τραχήλας διέπρεψαν ως ναυtικοί και δημιούργησαν σημαντικές περιουσίες.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΤΣΕΡΙΑ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Τα ΤΣΕΡΙΑ είναι χωριό του Δήμου ΛΕΥΚΤΡΟΥ. Για την ονομασία του υπάρχουν δύο εκδοχές:
Α. Το χωριό ονομάστηκε έτσι επειδή υπήρχαν πολλοί Τσέροι (βελανιδιές)
Β. Τσέρια είναι Σλάβικη λέξη και σημαίνει συνοικισμοί.
Το χωριό αποτελείται από έξη συνοικισμούς που είναι κτισμένοι κυκλικά και διαφορετικό υψόμετρο:
1. ΑΝΩ ΤΣΕΡΙΑ υψόμετρο 700-750 μέτρα
2. ΓΙΑΤΡΕΪΚΑ υψόμετρο 720 μέτρα
3. ΖΑΧΑΡΙΑΣ υψόμετρο 680 μέτρα
4. ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ υψόμετρο 630 μέτρα
5. ΠΕΔΙΝΟ υψόμετρο 600 μέτρα
6. ΛΕΦΤΙΝΙ υψόμετρο 650 μέτρα
Πότε κατοικήθηκε η περιοχή:
Ο Γάλλος Φυσιοδίφης Bucon αναφέρει πως η Καπετανιά της Αρδούβιστας (σήμερα Εξωχώρι) τον 16ον αιώνα αποτελείτο από 8 χωριά ή κατοικημένες περιοχές Ceria di Ardoyvista. Τσέρια της Αρδούβιστας (Ανδρούβιστας)1. Στις αρχές του 17ου αιώνα τα Τσέρια ήταν ένας οικισμός με 10 οικογένειες 2 που κατοικούσαν στις τοποθεσίες "Αϊ Γιάννη" και "Αλεμάγκι" όπως μαρτυρούν τα σημερινά ερείπια μερικών πέτρινων σπιτιών εκεί. Οι συνοικισμοί άρχισαν να κτίζονται στο τέλος του 17ου αιώνα όταν από την Ανδρούβιστα ήρθαν πολλοί κάτοικοι και έκτιζαν τα σπίτια τους σε διάφορες τοποθεσίες και έτσι δημιουργήθηκαν οι διάφοροι συνοικισμοί. Τότε φαίνεται πως 4-5 οικογένειες εγκαταστάθηκαν και στις τοποθεσίες "Μπρέτσαπο" και "Λεκάνι" και έκτισαν τα σπίτια τους. Ερείπια των σπιτιών και ενός ελαιοτριβείου υπάρχουν και σήμερα.
Ο Νικήτας Νηφάκης (1848-1818) στην Ιστορία της Μάνης όλης σημείωνε τα χωριά που απαρτίζουν την Καπετανιά ως εξής: "Τα Τζέρια και οι Κάλυβες, Ξωχώρι, Σκαρδαμούλα, Προάστιο, Λιασήνοβα και Σαϊδόνα ούλα τα πουλιά / Εις την ποδία βρίσκονται του μακρινού Ηλία ". Οι χρονολογίες σε ορισμένα σπίτια των συνοικισμών δηλώνουν το έτος που κτίστηκαν.
Ανω Τσέρια:
Είναι ο μεγαλύτερος συνοικισμός. Οι μόνιμοι κάτοικοι σήμερα είναι 56. Στο σπίτι του Ευστρατίου Ευαγ. Τζαννετέα αναγράφεται η χρονολογία κτισίματος του 1826. Στην εκκλησία "Ταξιάρχης" ρυθμού Βασιλικής με τρούλο αναγράφεται χρονολογία 1836. Στον οκταγωνικό τρούλο ύψους 3 μέτρων που είναι με πέτρινα ορθογώνια παραλληλεπίπεδα ντόπια μάρμαρα αναγράφεται χρονολογία 1844. Η εκκλησία είναι το καθολικό του χωριού και έχει και καμπαναριό ύψους 12 μέτρων που έχει σχήμα τετραγωνικής πυραμίδας 1*1μ. και από την μέση και άνω είναι κτισμένο με ορθογώνια παραλληλεπίπεδα μάρμαρα. Έχει 2 καμπάνες. Τη νύχτα της 10-3-1993 αρχαιοκάπηλοι, επωφελούμενοι της χιονοπτώσεως και του κρύου διέρρηξαν την εκκλησία και έκλεψαν από το τέμπλο 12 εικόνες, η μία μεγάλης αξίας. Δίπλα υπάρχει και το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου.
Το 1846 στα Ανω Τσέρια (Γιατρεϊκα και Λιπόχοβα) 374 κάτοικοι7 επειδή δεν τους χωρούσε η εκκλησία έκτισαν άλλη πιο μεγάλη, " Ευαγγελισμός της Θεοτόκου" ή Βαγγελίστρα όπως την λένε οι ντόπιοι. Λιθοξόοι (μαρμαρογλύπτες) με αρχιμάστορα τον προπάππο μου Πέτρο Ξανθέα έβαλαν όλοι τους την τέχνη στα ντόπια μάρμαρα που χρησιμοποίησαν στην κύρια είσοδο, γλυπτά με ανάγλυφες παραστάσεις, παράθυρα και πελεκητά στις γωνίες των τοίχων. Η εκκλησία είναι κτισμένη σε ρυθμό Βασιλικής με μικρό τρούλο έχει μικρό καμπαναριό με δύο καμπάνες που χτυπούν με κομπιούτερ. Κάτω από το Καμπαναριό τοποθετήθηκε σε σιδερένια ρέλα στον τοίχο και Τρίτη καμπάνα δωρεά του Ηλία Κομπότη. Στο αγκωνάρι του Ιερού Ναού αναγράφεται η χρονολογία 1880 αλλά το κτίσιμο τελείωσε αργότερα. Είναι το Καθολικό του χωριού.
Στην μεγάλη πλατεία υπάρχει το ηρώων στην μνήμη των πεσόντων Μανιατών Αγωνιστών. Το έστησε ο σύλλογος Τσερίων Αττικής το 1998. Κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου το βράδυ γίνεται εδώ ο ετήσιος χορός του συλλόγου Τσεριωτών Αττικής.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
