Εμφανίζονται 100 (επί συνόλου 194) τίτλοι με αναζήτηση: Ομηρικός κόσμος στην ευρύτερη περιοχή: "ΒΟΙΩΤΙΑ Νομός ΕΛΛΑΔΑ" .
ΑΣΚΡΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Μελετώντας τις αρχαίες πηγές, εντοπίζουμε ότι οι πρώτες λατρείες των Μουσών ξεκίνησαν στο όρος Ελικών με έδρα την Ασκρα, την οποία ίδρυσαν οι Αλωάδες στους πρόποδες του βουνού, προφανώς γι' αυτό το σκοπό. Η Ασκρα με την άνοδο των Θεσπιών πέρασε στην κυριαρχία τους και σιγά σιγά και οι λατρείες των Μουσών.
Ολες οι πληροφορίες για τις Μούσες βρίσκονται στο όρος Ελικών όπου και ο τόπος λατρείας τους.
ΘΗΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Θήβη δεν περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών, γιατί μετά την Εκστρατεία των Επιγόνων, που προηγήθηκε του Τρωϊκού πολέμου, είχε καταστραφεί από τους Αργείους. Οι δε κάτοικοι άλλοι παραδόθηκαν στους Αχαιούς και άλλοι έφυγαν σε άλλους τόπους (Στράβ. 9,2,32). Ο Ομηρος την καλεί "επτάπυλος" (Οδ. λ 263), "ευρύχορος" (Οδ. λ 265), "πολυήρατος" (= πολυπόθητη) (Οδ. λ 275), "εϋστέφανος" (= που έχει καλά τείχη) (Ιλ. Τ 99).
ΑΣΚΡΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Γιοι του Αλωέος ή του Ποσειδώνος και της Ιφιμέδειας. Ηταν και οι δυο γίγαντες, οι οποίοι κρατούσαν επί δεκατρείς μήνες αιχμάλωτο τον Αρη. Οταν δε επιχείρησαν να βάλουν πάνω στον Ολυμπο την Οσσα και πάνω στην Οσσα το Πήλιο για να ανέβουν στον ουρανό, ο Απόλλωνας τους σκότωσε (Ιλ. Ε 385, Οδ. λ 305).
Αλωάδες, γιοι του Αλωέα, οι πρώτοι που θυσίασαν στον Ελικώνα για τις Μούσες, γιοι του Ποσειδώνα, οίκισαν την Ασκρα.
Aloadae, Aloeidae, Aloiadae (Aloeidai, Aloiaoai or Aloadai), are patronymic forms from Aloeus, but are used to designate the two sons of his wife Iphimedeia by Poseidon: viz. Otus and Ephialtes. The Aloeidae are renowned in the earliest stories of Greece for their extraordinary strength and daring spirit. When they were nine years old, each of their bodies measured nine cubits in breadth and twenty-seven in height. At this early age, they threatened the Olympian gods with war, and attempted to pile mount Ossa upon Olympus, and Pelion upon Ossa. They would have accomplished their object, says Homer, had they been allowed to grow up to the age of manhood; but Apollo destroyed them before their beards began to appear (Od. xi. 305). In the Iliad (v. 385; comp. Philostr. de Vit. Soph. ii. 1.1) the poet relates another feat of their early age. They put the god Ares in chains, and kept him imprisoned for thirteen months; so that he would have perished, had not Hermes been informed of it by Eriboea, and secretly liberated the prisoner. The same stories are related by Apollodorus (i. 7.4), who however does not make them perish in the attempt upon Olympus. According to him, they actually piled the mountains upon one another, and threatened to change land into sea and sea into land. They are further said to have grown every year one cubit in breadth and three in height. As another proof of their daring, it is related, that Ephialtes sued for the hand of Hera, and Otus for that of Artemis. But this led to their destruction in the island of Naxos (Comp. Pind. Pyth. iv. 156). Here Artemis appeared to them in the form of a stag, and ran between the two brothers, who, both aiming at the animal at the same time, shot each other dead. Hyginus (Fab. 28) relates their death in a similar manner, but makes Apollo send the fatal stag (Comp. Callim. Hymn. in Dian. 264; Apollon. Rhod. i. 484, with the Schol). As a punishment for their presumption, they were, in Hades, tied to a pillar with serpents, with their faces turned away from each other, and were perpetually tormented by the shrieks of an owl (Munck, ad Hygin. l. c.; Virg. Aen. vi. 582). Diodorus (v. 50), who does not mention the Homeric stories, contrives to give to his account an appearance of history. According to him, the Aloeidae are Thessalian heroes who were sent out by their father Aloeus to fetch back their mother Iphimedeia and her daughter Pancratis, who had been carried off by Thracians. After having overtaken and defeated the Thracians in the island of Strongyle (Naxos), they settled there as rulers over the Thracians. But soon after, they killed each other in a dispute which had arisen between them, and the Naxians worshipped them as heroes. The foundation of the town of Aloeium in Thessaly was ascribed to them (Steph. Byz. s. v.). In all these traditions the Aloeidae are represented as only remarkable for their gigantic physical strength; but there is another story which places them in a different light. Pausanias (ix. 29.1) relates, that they were believed to have been the first of all men who worshipped the Muses on mount Helicon, and to have consecrated this mountain to them; but they worshipped only three Muses--Melete, Mneme and Aoide, and founded the town of Ascra in Boeotia. Sepulchral monuments of the Aloeidae were seen in the time of Pausanias (ix. 22.5) near the Boeotian town of Anthedon. Later times fabled of their bones being seen in Thessaly (Philostr. i. 3). The interpretation of these traditions by etymologies from otheo and aloa, which has been attempted by modern scholars, is little satisfactory.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited April 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΕΥΤΡΗΣΙΣ (Αρχαία πόλη) ΠΛΑΤΑΙΕΣ
Antiope: In Homer (Odyss. xi. 260) a daughter of the Boeotian river-god Asopus, mother by Zeus of Amphion and Zethus. In later legend her father is Nycteus of Hyria or Hysiae. As he threatened to punish her for yielding to the approaches of Zeus under the form of a satyr, she fled to Epopeus of Sicyon. This king her uncle Lycus killed by order of his brother Nycteus, now dead, and led her back in chains. Arrived on Mount Cithaeron, she gave birth to twins--Amphion by Zeus, Zethus by Epopeus--whom Lycus left exposed upon the mountain. After being long imprisoned and ill-treated by Dirce, the wife of Lycus , she escaped to Cithaeron, and made acquaintance with her sons, whom a shepherd had brought up. She made them take a frightful vengeance upon Dirce by tying her to a furious bull, for doing which Dionysus drove her mad, and she wandered through Greece until Phocus, king of Phocis, healed her and made her his wife.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Jan 2003 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Antiope. A daughter of Nycteus and Polyxo (Apollod. iii. 5.5, 10.1), or of the river god Asopus in Bocotia (Odyss. xi. 260; Apollon. Rhod. i. 735). She became by Zeus the mother of Amphion and Zethus. Dionysus threw her into a state of madness on account of the vengeance which her sons had taken on Dirce. In this condition she wandered about through Greece, until Phocus, the grandson of Sisyphus, cured and married her. She was buried with Phocus in one common tomb (Paus. ix. 17.4).
ΒΟΙΩΤΙΑ (Αρχαία περιοχή) ΕΛΛΑΔΑ
Γιος του Ιππάλκμου και της Αστερόπης, μετά το θάνατο του Θέσανδρου ανέλαβε άρχοντας της Θήβας, επειδή ο γιος του Θέσανδρου Τισαμενός ήταν ανήλικος. Συμμετείχε στον Τρωϊκό πόλεμο και σκοτώθηκε από το γιο του Τήλεφου Ευρύπυλο (Ιλ. Β 493, Ρ 597).
Λήιτος. Γιος του Αλεκτρύωνα, αργοναύτης και αρχηγός των Βοιωτών στην Τροία, σκότωσε τον Φύλακτο και πληγώθηκε από τον Εκτορα (Ιλ. Β 494, Ζ 35, Ν 90, Ρ 601).
Leitus (Leitos), a son of Alector or Alectryon, by Cleobule, and father of Peneleus. (Apollod. iii. 10.8; Diod. iv. 67). He is mentioned among the Argonauts (Apollod. i. 9.16), and commanded the Boeotians in the war against Troy (Hom. Il. ii. 494, xvii. 602; Paus. ix. 4. 3), from whence he took with him the remains of Arcesilaus. (Paus. ix. 39.3). His tomb was shown in later times at Plataeae (Paus. ix. 4.3; comp. Hygin. Fab. 97).
Leitus: Perseus Project
Κλόνιος. Γιος του Αλέκτορα, θανάτωσε τον Αγήνορα (Il. 2.495, 15.340)
Γιος του Αρηιλύκου και αρχηγός των Βοιωτών στον Τρωικό πόλεμο (Il. 2.495, 14.450, 14,472).
ΛΕΒΑΔΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Γιος του Λύκου, ηγεμόνας των Βοιωτών, που έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και φονεύθηκε από τον Εκτορα (Il. 2.495, 12.325)
Arcesilaus (Arkesilaos), a son of Lycus and Theobule, was the leader of the Boeotians in the Trojan war. He led his people to Troy in ten ships, and was slain by Hector (Hom. II. ii. 495, xv. 329; Hygin. Fab. 97). According to Pausanias (ix. 39.2) his remains were brought back to Boeotia, where a monument was erected to his memory in the neighbourhood of Lebadeia. A son of Odysseus and Penelope of the name of Arcesilaus is mentioned by Eustathius. (Ad Hom.)
ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Αρχαιολογικός χώρος) ΒΟΙΩΤΙΑ
Γιος του Αρη και της Αστυόχης, βασιλέας των Μινυών του Ορχομενού, αδελφός του Ασκάλαφου, πήρε μέρος και στην Αργοναυτική Εκστρατεία, μνηστήρας της Ελένης. (Ιλ. 2.511, 9.83)
Ialmenus (Ialmenos), a son of Ares and Astyoche, and brother of Ascalaphus of
the Boeotian Orchomenos (Hom. Il. ii. 512, &c.). Others call him an Argive and
a son of Lycus and Pernis (Hygin. Fab. 97, 159), and mention him among the Argonauts
(Apollod. i. 9.16) and the suitors of Helena (Apollod. iii. 10.8; Paus. ix. 37,
in fin.). After the destruction of Troy, he is said to have wandered about with
the Orchomenians on the Pontus, and to have founded colonies on the coast of Colchis.
(Strab. ix.; Eustath. ad Hom.)
Γιος του Αρη και της Αστυόχης, αδελφός του βασιλέα των Μινυών του Ορχομενού Ιαλμένου, πήρε μέρος και στην Αργοναυτική Εκστρατεία, φονεύθηκε από τον Δηίφοβο στην πολιορκία της Τροίας. (Ιλ. Β 511, Ι 83, Ο 112) (Ασκάλαφος = πτηνό της νύχτας, γλαύκος)
Askalaphus (Askalophos), a son of Ares and Astyoche, and brother of Ialmenus, together with whom he led the Minyans of Orchomenos against Troy, in thirty ships (Hom. H. ii. 511, &c.). In the war against Troy, he was slain by the hand of Deiphobus, at which Ares was filled with anger and indignation (H. xiii. 519, &c., xv. 110, &c.; comp. Paus. ix. 37.3). According to Apollodorus (i. 9.16, iii. 10.8) Ascalaphus was one of the Argonauts, and also one of the suitors of Helen. Hyginus in one passage (Fab. 97) calls Ascalaphus and lalmenus sons of Lycus of Argos, while in another (Fab. 159) he agrees with the common account. One tradition described Ascalaphus as having gone from Troy to Samareia, and as having been buried there by Ares. The name of Samareia itself was derived from this occurrence, that is, from sama or sema and Ares (Eustath. ad Hom.).
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΑΝΟΠΕΥΣ (Αρχαία πόλη) ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ
Βασιλιάς, γιος του Ιφίτου και της Ιππολύτης, φονεύθηκε από τον Εκτορα (Ιλ. Β 517, Ρ 306), μνηστήρας της Ελένης. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Αντίκυρα όπου Σχεδείον ονομαζόταν ο τάφος του. Κατά άλλη παράδοση δεν σκοτώθηκε και επιστρέφοντας με τον αδελφό του τον Επίστροφο έχτισαν την Τέμεσσα στην Ιταλία.
Schedius: Perseus Project
Γιος του Ιφίτου και της Ιππολύτης (Ιλ. Β 517). Μνηστήρας της Ελένης. Κατά μία παράδοση επιστρέφοντας με τον αδελφό του τον Σχεδίο έχτισαν την Τέμεσσα στην Ιταλία.
Epistrophus: Perseus Project
ΑΡΝΗ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Ο Αρηίθοος, επικαλούμενος και Κορυνήτης, ήταν σύζυγος τη Φυλομέδουσας και πατέρας του Μενεσθίου, βασιλιά της Αρνης (Ιλ. Η 10). Δολοφονήθηκε από τον Λυκούργο, βασιλιά της Τεγέας (Ιλ. Η 137 κ.ε., βλ. και Παυσ. 8,4,10).
Areithous (Areithoos), king of Arne in Boeotia, and husband of Philomedusa, is called in the Iliad (vii. 8, &c.) korunetes, because he fought with no other weapon but a club. He fell by the hand of the Arcadian Lycurgus, who drove him into a narrow defile, where he could not make use of his club. Erythalion, the friend of Lycurgus, wore the armour of Areithous in the Trojan war. (Hom. Il. vii. 138, &c.) The tomb of Areithous was shewn in Arcadia as late as the time of Pausanias (viii. 11.3). There is another mythical personage of this name in the Iliad (xx. 487).
Γιος του Αρηιθόου, σκοτώθηκε από τον Πάρη (Ιλ. Η 9).
ΕΛΕΩΝ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Μερικοί αναφέρουν σαν κατοικία του τον Ελεώνα αντί του Ορμινίου (Strabo 9,5,18).
Amyntor (Amuntor), according to Homer (Il. x. 266), a son of Ormenus of Eleon in Thessaly, where Autolycus broke into his house and stole the beautiful helmet, which afterwards came into the hands of Meriones, who wore it during the war against Troy. Amyntor was the father of Crantor, Euaemon, Astydameia, and Phoenix. The last of these was cursed and expelled by Amyntor for having entertained, at the instigation of his mother Cleobule or Hippodameia, an unlawful intercourse with his father's mistress (Hom. Il. ix. 434, &c.; Lycophr. 417). According to Apollodorus (ii. 7.7, iii. 13.7), who states, that Amyntor blinded his son Phoenix, he was a king of Ormenium, and was slain by Heracles, to whom he refused a passage through his dominions, and the hand of his daughter Astydameia (Comp. Diod. iv. 37). According to Ovid (Met. viii. 307, xii. 364, &c.), Amyntor took part in the Calydonian hunt, and was king of the Dolopes, and when conquered in a war by Peleus, he gave him his son Crantor as a hostage.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΘΗΒΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Από τους τραγικούς ποιητές η ηρωίδα αποκαλείται Ιοκάστη. Ηταν κόρη του Μενοικέως και γυναίκα του Λαϊου, βασιλιά των Θηβών, με τον οποίο απέκτησε τον Οιδίποδα. Αυτός, αφού σκότωσε εν αγνοία του τον πατέρα του και έλυσε το αίνιγμα της Σφιγγός, παντρεύτηκε ως αμοιβή για το κατόρθωμά του την Επικάστη, αγνοώντας επίσης ότι ήταν η μητέρα του. Οταν αποκαλύφθηκε η φοβερή αλήθεια, η Επικάστη αυτοκτόνησε δια απαγχονισμού (Οδ. λ 271), ενώ ο Οιδίποδας, σύμφωνα με τους τραγικούς, αυτοτυφλώθηκε και αυτοεξορίστηκε στην Αττική, όπου και πέθανε. Στον Ομηρο, όμως, παρέμεινε και πέθανε στη Θήβα (Ιλ. 23.677).
Oedipus (Oidipous), the son of Laius, king of Thebes, and of Iocasta (called
in the Odyssey Epicaste), the daughter of Menoeceus. An oracle had warned Laius
against having children, declaring that he would meet his death by means of his
offspring; and the monarch accordingly practised continence until, after some
lapse of time, having indulged in festivity, he forgot the injunction of the god,
and Iocasta gave birth to a son. The father immediately delivered the child to
his herdsman to expose on Mount Cithaeron. The herdsman, moved to compassion,
according to one account (Soph. Oed. Tyr. 1038), gave the babe to a neat-herd
belonging to Polybus, king of Corinth; or, as others say (Eurip. Phoeniss. 28),
the neat-herds of Polybus found the infant after it had been exposed, and brought
it to Periboea, the wife of Polybus, who, being childless, reared it as her own,
and named it Oedipus, on account of its swollen feet (from oideo, "to swell",
and pous, "a foot"); for Laius, previous to its exposure, had pierced
its ankles, and had inserted through the wound a leathern thong. The foundling
Oedipus was brought up by Polybus as his heir. Happening to be reproached by some
one at a banquet with being a supposititious child, he besought Periboea to inform
him of the truth; but, unable to get any satisfaction from her, he went to Delphi
and consulted the oracle. The god directed him to shun his native country, or
else he would be the slayer of his father and the sharer of his mother's bed.
He therefore resolved never to return to Corinth, where so much crime, as he thought,
awaited him, and he took his road through Phocis. Now it happened that Laius,
at this same time, was on his way to Delphi, for the purpose of ascertaining whether
the child which had been exposed had perished or not. He was in a chariot, accompanied
by his herald Polyphontes; a few attendants came after. The father and son, total
strangers to each other, met in a narrow road in Phocis. Oedipus was ordered to
make way, and, on his disregarding the command, the charioteer endeavoured to
crowd him out of the path. A contest thereupon ensued, and both Laius and the
charioteer, together with all the attendants except one, who fled, were slain
by the hand of Oedipus.
Immediately after the death of Laius, Here, always hostile to the
city of Bacchus, sent a mon ster named the Sphinx to ravage the territory of Thebes.
It had the face of a woman, the breast, feet, and tail of a lion, and the wings
of a bird. This monster had been taught riddles by the Muses, and she sat on the
Phicean Hill, and propounded one to the Thebans. It was this: "What is that
which has one voice, is four-footed, twofooted, and at last three-footed?"
or, as others give it, "What animal is that which goes on four feet in the
morning, on two at noon, and on three at evening?" The oracle told the Thebans
that they would not be delivered from her until they had solved her riddle. They
often met to try their skill; and when they had failed, the Sphinx always carried
off and devoured one of their number. At length Haemon, son of Creon, having become
her victim, the father offered by public proclamation the throne, to which he
had succeeded on the death of Laius, and the hand of his sister Iocasta, to whoever
should solve the riddle of the Sphinx. Oedipus, who was then at Thebes, hearing
this, came forward and answered the Sphinx that it was Man, who, when an infant,
creeps on all fours; when he has attained to manhood, goes on two feet; and when
old, uses a staff, a third foot. The Sphinx thereupon flung herself down to the
earth and perished; and Oedipus now unknowingly accomplished the remainder of
the oracle. He had by his mother two sons, Eteocles and Polynices, and two daughters,
Antigone and Ismene.
After some years Thebes was afflicted with famine and pestilence;
and the oracle being consulted, ordered the land to be purified of the blood which
defiled it. Inquiry was set on foot after the murder of Laius, and a variety of
concurring circumstances brought the guilt home to Oedipus. Iocasta, on the discovery
being made, hung herself, and her unhappy son and husband, in his grief and despair,
put out his eyes. He was banished from Thebes; and, accompanied by his daughters,
who faithfully adhered to him, he came, after a tedious period of miserable wandering,
to the grove of the Eumenides at Colonus, a village not far from Athens, and there
found the termination of his wretched life, having mysteriously disappeared from
mortal view, and been received into the bosom of the earth, the secret of his
death and burial being known to Theseus only.
Such is the form in which the history of Oedipus has been transmitted
to us by the Attic dramatists. We will now consider its most ancient shape. The
hero of the Odyssey says: "I saw (in Erebus) the mother of Oedipodes, the
fair Epicasta, who, in her ignorance, did an awful deed, marrying her own son;
and he married, having slain his own father, and immediately the gods made this
known unto men. Now he ruled over the Cadmaeans in desirable Thebes, suffering
woes through the pernicious councils of the gods; but she, oppressed with grief,
went to the abode of Aides, the strong gate-keeper, having fastened a long halter
to the lofty roof, and left to him many woes, such as the avenging furies of a
mother produce" (Od. xi. 271 foll.). In the Iliad (xxiii. 679) the funeral
games are mentioned which were celebrated at Thebes in honour of the "fallen
Oedipodes". Hesiod (Op. et D. 162) speaks of the heroes who fell fighting
at the seven-gated Thebes, on account of the sheep of Oedipodes. It would also
seem that, according to the above passage of the Odyssey and to the epic poem,
the Oedipodea (Pausan. ix. 5, 11), Epicasta had not any children by her son; Eurygenia,
the daughter of Hyperphas, being the mother of his well-known offspring. According
to the cyclic Thebais, the fatal curse of Oedipus on his sons had the following
origin: Polynices placed before his father a silver table which had belonged to
Cadmus, and filled a golden cup with wine for him; but when Oedipus perceived
the heir-looms of his family thus set before him, he raised his hands and prayed
that his sons might never divide their inheritance peaceably, but ever be at strife.
Elsewhere (ap. Schol. ad Soph. Oed. Col. 1440) the Thebais said that his sons,
having sent him the loin, instead of the shoulder, of the victim, he flung it
to the ground, and prayed that they might fall by each other's hands.
The story of Oedipus forms the subject of two plays of Sophocles,
the Oedipus Tyrannus and the Oedipus Coleneus; and was also taken by Aeschylus
as the subject of a trilogy, of which only the third play, the Seven against Thebes,
remains. Seneca also wrote a Latin tragedy, the Oedipus, following the first play
of Sophocles with considerable fidelity. In French, Corneille and Voltaire, and
in English, Dryden, have also treated the same theme dramatically.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Epicaste (Epikaste), a daughter of Menoeceus, and wife of Laius, by whom she became
the mother of Oedipus, whom she afterwards unwittingly married. She is more commonly
called Jocaste (Hom. Od. xi. 271; Apollod. iii. 5.7, &c.).
Πληροφορίες Σύνταξης:
Στη Θήβα διαδραματίζεται η υπόθεση της τραγωδίας του Σοφοκλή "Οιδίπους Τύραννος", το(α) ηλεκτρονικό(ά) κείμενο(α) της οποίας παρατίθε(ν)ται στην Ελλάδα (αρχαία χώρα) στην κατηγορία Αρχαία Ελληνική Γραμματεία.
Ηταν αδέλφια, παιδιά του Δία και της Αντιόπης, που κατάγονταν από την Εύτρηση και έκτισαν τα πρώτα τείχη της επτάπυλης Θήβας, όπου και βασίλευσαν (Οδ. λ 262, Στράβων 9,2,28). Πριν είχαν οχυρώσει και την Εύτρηση. Ο Ζήθος ήταν σύζυγος της Αηδόνος, κόρης του Πανδάρεως, με την οποία είχε αποκτήσει τον Ιτυλο (Οδ. τ 523), και ο Αμφίων της Νιόβης, κόρης του Ταντάλου.
Λύρα του Αμφίωνα: Ο Αμφίων φημίστηκε για την λύρα του, την οποία αυτός επινόησε με επτά χορδές, αντί των τεσσάρων που υπήρχαν παλιότερα. Λέγεται ότι την μουσική δεξιοτεχνία έμαθε από τους Λυδούς, αφού παντρεύτηκε την κόρη του Τάνταλου Νιόβη. Aλλοι λένε ότι πρώτος ίδρυσε βωμό του Ερμή και αυτός του χάρισε τη λύρα και την τέχνη.Ο μύθος παραδίδει ότι τα τείχη της Θήβας χτίστηκαν μόνα τους από τους ήχους της λύρας του Αμφίωνα.
Amphion. The son of Zeus and Antiope, and twin-brother of Zethus. They were born on Mt. Cithaeron, and grew up among the shepherds. Having become acquainted with their origin, they marched against Thebes, where Lycus reigned, the husband of their mother, Antiope, who had married Dirce in her stead. They took the city, and killed Lycus and Dirce because they had treated Antiope with great cruelty. They put Dirce to death by tying her to a bull, who dragged her about till she perished; and finally threw her body into a fountain, which was from this time called the fountain of Dirce. After they had obtained possession of Thebes, they fortified it by a wall. Amphion had received a lyre from Hermes, on which he played with such magic skill that the stones moved of their own accord and formed the wall. Amphion afterwards married Niobe, who bore him many sons and daughters, all of whom were killed by Apollo and Artemis, whereupon he put an end to his own life.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Amphion. A son of Zeus and Antiope, the daughter of Nycteus of Thebes, and twin-brother of Zethus (Ov. Met. vi. 110, &c.; Apollod. iii. 5.5). When Antiope was with child by the father of the gods, fear of her own father induced her to flee to Epopeus at Sicyon, whom she married. Nycteus killed himself in despair, but charged his brother Lycus to avenge him on Epopeus and Antiope. Lycus accordingly marched againt Sicyon, took the town, slew Epopeus, and carried Antiope with him to Eleutherae in Boeotia. During her imprisonment there she gave birth to two sons, Amphion and Zethus, who were exposed, but found and brought up by shepherds. According to Hyginus (Fab. 7), Antiope was the wife of Lycus, and was seduced by Epopeus. Hereupon she was repudiated by her husband, and it was not until after this event that she was visited by Zeus. Dirce, the second wife of Lycus, was jealous of Antiope, and had her put in chains; but Zeus helped her in escaping to mount Cithaeron, where she gave birth to her two sons. According to Apollodorus, she remained in captivity for a long time after the birth of her sons, who grew up among the shepherds, and did not know their descent. Hermes (according to others, Apollo, or the Muses) gave Amphion a lyre, who henceforth practised song and music, while his brother spent his time in hunting and tending the flocks (Horat. Epist. i. 18. 41, &c.). The two brothers, whom Euripides (Phoen. 609) calls "the Dioscuri with white horses", fortified the town of Entresis near Thespiae, and settled there (Steph. Byz.). Antiope, who had in the meantime been very ill-treated by Lycus and Dirce, escaped from her prison, her chains having miraculously been loosened; and her sons, on recognising their mother, went to Thebes, killed Lycus, tied Dirce to a bull, and had her dragged about till she too was killed, and then threw her body into a well, which was from this time called the well of Dirce. After having taken possession of Thebes, the two brothers fortified the town by a wall, the reasons for which are differently stated. It is said, that when Amphion played his lyre, the stones not only moved of their own accord to the place where they were wanted, but fitted themselves together so as to form the wall. Amphion afterwards married Niobe, who bore him many sons and daughters, all of whom were killed by Apollo (Apollod. iii. 5.6; Gellius, xx. 7; Hygin. Fab. 7, 8; Hom. Od. xi. 260, &c.; Paus. ix. 5.4). As regards the death of Amphion, Ovid (Met. vi. 271) relates, that he killed himself with a sword from grief at the loss of his children. According to others, he was killed by Apollo because he made an assault on the Pythian temple of the god (Hygin. Fab. 9). Amphion was buried together with his brother at Thebes (or, according to Stephanus Byzantius, s. v. Tithoraia, at Tithoraea), and the Tithoraeans believed, that they could make their own fields more fruitful by taking, at a certain time of the year, from Amphion's grave a piece of earth, and putting it on the grave of Antiope. For this reason the Thebans watched the grave of Amphion at that particular season (Paus. ix. 17. 3, &c.). In Hades Amphion was punished for his conduct towards Leto (ix. 5.4). The following passages may also be compared: Paus. ii. 6.2, vi. 20.8; Propert. iii. 13. 29. The punishment inflicted by Amphion and his brother upon Dirce is represented in one of the finest works of art still extant--the celebrated Farnesian bull, the work of Apollonius and Tauriscus, which was discovered in 1546, and placed in the palace Farnese at Rome. (Pliny, H. N. xxxvi. 4)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
15ος αι. π.Χ. Ο Ομηρος τον αναφέρει μόνον ως πατέρα της Ινούς (Οδ. ε 333) και τους Θηβαίους "Καδμείωνες ή Καδμείοι" (Ιλ. Δ 391, Κ 288, Οδ. λ 276, βλ. και Ιλ. Ψ 680, Δ 388). Ηταν γιος του αυτόχθονα Ωγυγου. Νεώτερη παράδοση του 5ου π.Χ. αιώνα τον φέρνει από την χώρα των Φοινίκων.
Η Αρμονία ήταν η σύζυγός του.
Cadmus (Kadmos). The son of Agenor, king of Phoenicia, and of Telephassa.
His sister Europa being carried off by Zeus, Cadmus, with his brothers Phoenix
and Cilix, was sent out with the command to look for her, and not to return without
her. In the course of his wanderings he came to Thrace. Here his mother, who had
accompanied him so far, breathed her last; and Cadmus applied for counsel to the
Delphic oracle. He was advised not to seek his sister any more, but to follow
a cow which would meet him, and found a city on the spot where she should lie
down. The cow met him in Phocis, and led him into Boeotia. He was intending to
sacrifice the cow, and had sent his companions to a neighbouring spring to bring
the necessary water, when they were all slain by a serpent, the offspring of Ares
and the Erinys Tisiphone, that guarded the spring. After a severe struggle, Cadmus
destroyed the dragon, and at the command of Athene sowed its teeth over the neighbouring
ground. A host of armed men sprang up, who immediately fought and slew each other,
all except five. The survivors, who were called Spartoi, "sown", helped
Cadmus to build the Cadmea, or the stronghold of what was afterwards Thebes, which
bore his name. They were the ancestors of the Theban aristocracy; and one of them,
Echion, "the serpent's son", became the husband of Cadmus's daughter,
Agave. Cadmus did atonement to Ares for eight years for the slaughter of the dragon.
Then Zeus gave him to wife Harmonia, the daughter of Ares and Aphrodite, who bore
him a son, Polydorus, and four daughters, Autonoe, Ino, Agave, and Semele. Crushed
by the terrible doom which weighed upon his home, he afterwards sought retirement
among the Euchelii in Illyria, a country which he named after his son Illyrius,
who was born there. He resigned the kingdom to Illyrius; and then he and his wife
Harmonia were changed into serpents, and carried by Zeus to Elysium.
The ancient tradition was that Cadmus brought sixteen letters from
Phoenicia to Greece, to which Palamedes added subsequently four more, th, x, ph,
ch, and Simonides, at a still later period, four others, z, e, ps, o. The traditional
alphabet of Cadmus is supposed to have been the following: A, B, G, D, E, Ph,
I, K, L, M, N, O, P, R, S, T, and the names were, Alpha, Beta, Gamma, Delta, Ei,
Phau, Iota, Kappa, Lambda, Mu, Nu, Ou, Pi, Rho, Zigma, Tau. The explanation which
has just been given to the myth of Cadmus, and its connection with the Pelasgi,
have an important bearing on the question relative to the existence of an early
Pelasgic alphabet in Greece.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Cadmus (Kadmos), a son of Agenor and Telephassa, and brother of Europa, Phoenix,
and Cilix. When Europa was carried off by Zeus to Crete, Agenor sent out his sons
in search of their sister, enjoining them not to return without her. Telephassa
accompanied her sons. All researches being fruitless, Cadmus and Telephassa settled
in Thrace. Here Telephassa died, and Cadmus, after burying her, went to Delphi
to consult the oracle respecting his sister. The god commanded him to abstain
from further seeking, and to follow a cow of a certain kind, and to build a town
on the spot where the cow should sink down with fatigue (Schol. ad Eurip. Phoen.
638, ad Aristoph. Ran. 1256; Paus. ix. 12.1). Cadmus found the cow described by
the oracle in Phocis among the herds of Pelagon, and followed her into Boeotia,
where she sank down on the spot on which Cadmus built Thebes, with the acropolis,
Cadmea. As he intended to sacrifice the cow here to Athena, he sent some persons
to the neighbouring well of Ares to fetch water. This well was guarded by a dragon,
a son of Ares, who killed the men sent by Cadmus. Hereupon, Cadmus slew the dragon,
and, on the advice of Athena, sowed the teeth of the monster, out of which armed
men grew up, who slew each other, with the exception of five, Echion, Udaeus,
Chthonius, Hyperenor, and Pelor, who, according to the Theban legend, were the
ancestors of the Thebans. Cadmus was punished for having slain the dragon by being
obliged to serve for a certain period of time, some say one year, others eight
years. After this Athena assigned to him the government of Thebes, and Zeus gave
him Harmonia for his wife. The marriage solemnity was honoured by the presence
of all the Olympian gods in the Cadmea. Cadmus gave to Harmonia the famous peplos
and necklace which he had received from Hephaestus or from Europa, and became
by her the father of Autonoe, Ino, Semele, Agave, and Polydorus. Subsequently
Cadmus and Harmonia quitted Thebes, and went to the Cenchelians This people was
at war with the Illyrians, and had received an oracle which promised them victory
if they took Cadmus as their commander. The Cenchelians accordingly made Cadmus
their king, and conquered the enemy. After this, Cadmus had another son, whom
he called Illyrius. In the end, Cadmus and Harmonia were changed into dragons,
and were removed by Zeus to Elysium.
This is the account given by Apollodorus (iii. 1.1, &c.), which, with
the exception of some particulars, agrees with the stories in Hyginus (Fab. 178)
and Pausanias (ix. 5.1, 10.1, 12.1,&c.). There are, however, many points in the
story of Cadmus in which the various traditions present considerable differences.
His native country is commonly stated to have been Phoenicia, as in Apollodorus
(comp. Diod. iv. 2; Strab. vii., ix); but he is sometimes called a Tyrian (Herod.
ii. 49; Eurip. Phoen. 639), and sometimes a Sidonian (Eurip. Bacch. 171; Ov. Met.
iv. 571). Others regarded Cadmus as a native of Thebes in Egypt (Diod. i. 23;
Paus. ix. 12.2), and his parentage is modified accordingly; for he is also called
a son of Antiope, the daughter of Belus, or of Argiope, the daughter of Neilus
(Schol. ad Eurip. Phoen. 5; Hygin. Fab. 6, 178, 179). He is said to have introduced
into Greece from Phoenicia or Egypt an alphabet of sixteen letters (Herod. v.
58, &c.; Diod. iii. 67, v. 57; Plin. H. N. vii. 56; Hygin. Fab. 277), and to have
been the first who worked the mines of mount Pangaeon in Thrace. The teeth of
the dragon whom Cadmus slew were sown, according to some accounts, by Athena herself;
and the spot where this was done was shewn, in aftertimes, in the neighbourhood
of Thebes (Schol. ad Eurip. Phoen. 670; Paus. ix. 10.1). Half of the teeth were
given by Athena to Aeetes, king of Colchis (Apollon. Rhod. iii. 11 83; Apollod.
i. 9.23; Serv. ad Virg. Georg. ii. 141). The account of his quitting Thebes also
was not the same in all traditions; for some related, that he was expelled by
Amphion and Zethus, or by Dionysus. A tradition of Brasiae stated, that Cadmus,
after discovering the birth of Dionysus by his daughter Semele, shut up the mother
and her child in a chest, and threw them into the sea (Paus. iii. 24.3). According
to the opinion of Herodotus (ii. 49), however, Melampus learned and received the
worship of Dionysus from Cadmus, and other traditions too represent Cadmus as
worshipping Dionysus (e.g. Eurip. Bacch. 181). According to Euripides, Cadmus
resigned the government of Thebes to his grandson, Pentheus; and after the death
of the latter, Cadmus went to Illyria, where he built Buthoe (Bacch. 43, 1331,
&c.), in the government of which he was succeeded by his son Illyrius or Polydorus.
The whole story of Cadmus, with its manifold poetical embellislinients,
seems to suggest the immigration of a Phoenician or Egyptian colony into Greece,
by means of which civilisation (the alphabet, art of mining, and the worship of
Dionysus) came into the country. But the opinion formed on this point must depend
upon the view we take of the early influence of Phoenicia and Egypt in general
upon the early civilisation of Greece. While Buttmann and Creuzer admit such an
influence, C. O. Muller denies it altogether, and regards Cadmus as a Pelasgian
divinity. Cadmus was worshipped in various parts of Greece, and at Sparta he had
a heroum (Paus. iii. 15.6).
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Sep 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Harmonia. The daughter of Ares and Aphrodite, and wife of Cadmus. At her marriage all the gods were present on the Acropolis of Thebes, and offered her their wedding-gifts. Cadmus gave her a costly garment and a necklace, the workmanship of Hephaestus, which he had received from Aphrodite, or (according to another account) from Europa. These gifts, so the story runs, had everywhere the fatal property of stirring up strife and bloodshed. It was with them that Polynices corrupted Eriphyle, who drove her husband Amphiaraus to his destruction in the Theban War, and was murdered in revenge by her son Alcmaeon. It was for their sake that Alcmaeon and Phegeus and his sons were slain. The jewels were at length deposited by the sons of Alcmaeon in the sanctuary of Delphi. According to a later story, Phayllus, a leader of the Phocians in the war against Philip of Macedon, carried off, among other treasures, the necklace of Harmonia, and gave it to his mistress, the wife of Ariston of Oeta; but her youngest son set fire to the house in a fit of madness, and the mother, with the necklace, was consumed.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Harmonia, a daughter of Ares and Aphrodite, or, according to others, of Zeus and Electra, the daughter of Atlas, in Samothrace. When Athena assigned to Cadmus the government of Thebes, Zeus gave him Hannonia for his wife, and all the gods of Olympus were present at the marriage. Cadmus on that day made her a present of a peplus and a necklace, which he had received either from Hephaestus or from Europa. (Apollod. iii. 4.2.) Other traditions stated that Harmonia received this necklace (hormor) from some of the gods, either from Aphrodite or Athena. (Diod. iv. 48, v. 49; Pind. Pyth. iii. 167; Stat. Theb. ii. 266; comp. Hes. Theog. 934; Hom. Hymn. in Apoll. 195.) Those who described Harmonia as a Samothracian related that Cadmus, on Iris voyage to Samothrace, after being initiated in the mysteries, perceived Harmonia, and carried her off with the assistance of Athena. When Cadmus was obliged to quit Thebes, Harmonia accompanied him. When they came to the Encheleans, they assisted them in their war against the Illyrians, and conquered the enemy. Cadmus then became king of the Illyrians, but afterwards he and Harmonia were metamorphosed into dragons and transferred to Elysium; or, according to others, they were carried thither in a chariot drawn by dragons. (Apollod. iii. 5.4; Eurip. Bacch. 1233; Ov. Met. iv. 562, &c.) Harmonia is renowned in ancient story chiefly on account of the fatal necklace she received on her wedding day. Polyneices, who inherited it, gave it to Eriphyle, that she might persuade her husband,Amphiaraus, to undertake the expedition against Thebes. (Apollod. iii. 6.2 ; Schol. ad Pind. Pyth. iii. 167.) Through Alcmaeon, the son of Eriphyle, the necklace came into the hands of Arsinoe, next into those of the sons of Phegeus, Pronous and Agenor, and lastly into those of the sons of Alcomaeon, Amphoterus and Acarnan, who dedicated it in the temple of Athena Pronoea at Delphi. (Apollod. iii. 7.5-7.) The necklace had wrought mischief to all who had been in possession of it, and it continued to do so even after it was dedicated at Delphi. Phayllus, the tyrant, stole it from the temple to gratify his mistress, the wife of Ariston. She wore it for a time, but at last her youngest son was seized with madness, and set fire to the house, in which she perished with all her treasures. (Athen. vi. p. 232; Parthen. Erot. 25.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Cadmus and Europa. From the book:
Old Greek Stories by James Baldwin
Bringing Yesterday's Classics to Today's Children
Κρέων. Βασιλιάς των Θηβών μετά τον Λάιο και πατέρας της Μεγάρας και του Αίμονος. Στον Κρέοντα είχε καταφύγει ο Αμφιτρύωνας μετά το θάνατο του Ηλεκτρύονος (Οδ. λ 269).
Η Ευρυδίκη ήταν η σύζυγός του.
Creon (Kreon), the brother of Iocaste, mother and wife of Oedipus. He ascended the throne of Thebes after Eteocles and Polynices had fallen in mutual combat, and gave orders that the body of the latter should be deprived of funeral rites, on which circumstance is founded the plot of the Antigone of Sophocles.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Creon, a son of Menoecus, and king of Thebes. After the death of Laius, Creon gave the kingdom to Oedipus, who had delivered the country from the Sphinx; but after Oedipus had laid down the government, Creon resumed it. His tyrannical conduct towards the Argives, and especially towards Antigone, is well known from the Oedipus and Antigone of Sophocles. Creon had a son, Haemon, and two daughters, Henioche and Pyrrha (Apollod. iii. 5. 8, 7.1; Paus. ix. 10.3). A third mythical Creon is mentioned by Apollodorus. (ii. 7.8)
ΠΕΡΙ ΚΡΕΟΝΤΟΣ...
Aυτο το καθαροαιμο πολιτικο ζωο, σ' ολη τη διαδρομη του εργου εχει
σαν πρωτη του εγνοια, την Πολη. Το Νομο και την Ταξη. Και στην Πατριαρχικη του
δομη, η Πολη και η ευταξια της, ταυτιζονται με το προσωπο του Ηγετη. Aυτος ειναι
η μοναδικη εκφραση τους. Η πηγη ολων των Aξιων. Και του Καλου και του Κακου. Οι
πολιτες ειναι υπηκοοι. Οφειλουν να ακολουθουν. Με απολυτη πειθαρχια. Χωρις αυτην,
το καραβι βουλιαζει.
Δικαιωση αυτης της απολυταρχικης αντιληψης ειναι η παραδοχη της απο
το Χορο. Η συνενοχη του Χορου ειναι η γενεσιουργος αιτια, αλλα και το μοναδικο
στηριγμα της πορειας του Κρεοντα προς την Τυρανια. Aπο την αρχη της τραγωδιας,
σε καθε του βημα, ο Κρεων αναζηταει την επικυρωση των θεσεων του στη συνενοχη
των πολιτων. Τα τρομαλεα γεροντια της Θηβας, ο Χορος, πλαθονται κατω απο τις πιεσεις
του σαν προζυμι. Κλαινε μεσα τους για την αδικοχαμενη Aντιγονη, αλλα η φωνουλα
τους σβηνει, προτου να φτασει στις φωνητι κες τους χορδες. Ο Φοβος καταστρεφει
τη Γλωσσα. Επαναφερει το Aναρθρο. Και μονο στο τελος, οταν τον βλεπουν μπροστα
τους γκρεμισμενον κι ολοφυρομενον, ο Φοβος μετατρεπεται σε Δεος και ι χνη της
ιστορικης πειρας εγκαθιστανται στη συνειδηση του Χορου.
Επομενως, παρουσα η απουσα, καταλυτης των εξελιξεων ειναι η Aντιγονη.
Aυτη, ως αληθινος καταλυτης, διατρεχει τη ζωη της Τραγωδιας, χωρις καθολου απωλειες.
Aυτη ειναι ο Τραγικος Ηρως. Aυτη διαθετει το απολυτο οπλο. Το ακαταβλη το οπλο
του Ηρωα. Το Θανατο. Η τρυφερη Aντιγονη εχει το μεγα προνομιο της επιλογης του
θανατου της. Aυτο το προνομιο ειναι η δυ ναμις και η δοξα, το A και το Ω της ανθρωπινης
περιπετειας. Ειναι η πηγη ολων των ηδονων. Ειναι η Συνειδηση που τραβηξε τη γραμμη
της και επλασε Κυκλον. Εγινε σφαιρικη. Η σφαιρικοτης ειναι Θανατος. Γιατι κατακταται
μονο δια του Θανατου. Η Aληθεια μονον επι Θανατω διδεται , και κατα Ελυτην.
Κι επομενως τι κανω εγω; Η Aντιγονη εχει εξαφανιστει απο τη δραση
του εργου στο τεταρτο επεισοδιο. Στο κλεισιμο του εργου, απο το θρηνο του Κρεοντα
κρεμονται πολλα. Η ευθυνη, ξαφνικα, μου φανηκε τερατωδης. Aν παιξω τη σκηνη πονηρα,
με τον Εγωισμο μου ξεφαντωμενον, μπορει να κερδισω μερικες εντυπωσεις, αλλα θα
ανατρεψω τον αξονα του εργου. Ο Κρεων οφειλει να ταπει νωθει. Να λιωσει. Να φανει
ποιος ειναι. Ως μια συνειδηση μερικη. Ως ανθρωπος, μη δυναμενος να κατανοησει.
Ως ενα τοξο του Κυκλου. Το στοιχειο που πρεπει να ακτινοβολησει στο θρηνο του
Κρεοντα ειναι η σφαιρικοτης της Aντιγονης. Ο Κρεων συρεται ως αθυρμα στο τελος
του, παρασυρμενος απο τον τρομερο κυκλωνα που προκληθηκε απο την εθελουσια εξοδο
της πιευθραυστης Aντιγονης.
Aρα, εδω δεν εχουμε να κανουμε με τραγικον Ηρωα. Ε χουμε να κανουμε
μ' εναν δευτεραγωνιστη. Πρωταγωνιστης ειναι μονον η Aντιγονη. Ο Κρεων ειναι δευτερος.
Και ως δευτερος οφειλει να κλεισει το εργο. Εδω τα πραγματα δεν πανε με το ζυγι.
Ουτε με το πληθος των στιχων.
Η εξισορροπηση των υλικων σ' αυτη την τελευταια σκηνη της Τραγωδιας
αποδειχτηκε υποκριτικο προβλημα δυσχερεστατον. Aπαιτειται απο τη συνειδηση του
ηθοποιου πληρης εγρηγορση, καλλιτεχνικη εντιμοτητα και αρκετο θαρρος. Οταν ξαναπαιξα
τη σκηνη του θρηνου κι ο Μινως με πλησιασε και μου πεταξε ενα: Μπα, εχουμε και
τετοια; , καταλαβα οτι εγω κι ο Κρεοντας πηγαιναμε καλα. Στο δευτερο μηνα των
δοκιμων, ο οριζοντας ειχε ξεκαθαρισει. Ο θιασος τιναζε στον αερα τα πανια ενα
ενα και το καραβι μας, μια ωραια πολυκωπος, αρχισε να αποζηταει το πελαγος. Τωρα
οι ηθοποιοι δουλευουν με πιο εξειδικευμενα και πιο λεπτεπιλεπτα εργαλεια. Τωρα
πρεπει να βρεθουν Τροποι, Χρονοι και Ρυθμοι. Ειναι τα ο χηματα που θα μεταφερουν
το τραγικο υλικο μεχρι την τελευταια κερκιδα του τεραστιου αρχαιου θεατρου. Πρεπει,
δηλαδη, να βρεθουν εκεινοι οι ανεμοι, εκεινες οι θυελλες και οι παραδαρμοι, που
θα σταθουν ικανοι να φερουν το καραβι μας μεσα στην Ορχηστρα και να το συντριψουν,
μπροστα στα ματια των θεατων.
Το αρχαιο Δραμα δεν παιζει με αποχρωσεις και με κρυμμενες, αφανερωτες
διαθεσεις. Δεν παιζουν αυτοι με αναρριπισματα και με αυρες. Aυτα τα αφησαν για
μας. Για το Aστικο μας Δραμα. Το Aρχαιο Δραμα, Τραγωδια και Κωμωδια, ειναι σχημα
τοποιημενη Λαικη Τεχνη. Aυτο που Λεει το θεατρικο προσωπο, αυτο Ειναι. Κι αυτο
που Ειναι πρεπει να εκτοξευτει καταπανω στους θεατες, οχι ως Aισθημα αλλα ως Λογος.
Οι δακρυγονοι αδενες του ηθοποιου ειναι χρησιμο να μπαινουν σε λειτουργια σ' εναν
Ιψεν, σ' εναν Τσεχοφ, σ' εναν Καμπανελλη. Στην Ορχηστρα του αρχαιου Θεατρου βλαπτουν.
Εδω, το παιχνιδι παιζεται σε επιπεδο συνειδησεων. Πανω στην Ορχηστρα πρεπει να
συγκρουσθουν συνειδησεις.
Πως γινεται αυτο; Πως μπορει να αντιμετωπιστει ο τραγικος Λογος απο
το συγχρονο ηθοποιο, με τα συγ χρονα και καθημερινα του εκ φραστικα μεσα; Χωρις
Προσωπειο-Ηχειο, χωρις κοθορνους, χωρις Σκευη; Πως; Με την ωθηση των εκφραστικων
μεσων μεχρις υπερβολης; Τεντωνοντας τις φωνητικες χορδες περα απο τα φυσικα τους
ορια, ανεμιζοντας χερια και ποδια και εξωρυσσοντας τους οφθαλμους; Και παραλληλα,
να προσπαθει να μεινει προσκολλημενος στη ρεαλιστικη αντιληψη για τη φυσικοτητα
και την αληθεια; Με καποιες δοσεις, που και που, υπερρεαλισμου;
Ειναι σχιζοφρενικο. Μονο αισθηματα παραμορφωμενα και αλλοιωμενα,
χωρις ιχνος αληθειας, μπορουμε να παραγουμε ετσι. Και μεις θελουμε να παραγουμε
αληθινες ιδεες, ζωντανες αντιληψεις και νοοτροπιες. Επι Σκηνης, θελουμε να λαμπει
ενας τετοιος βαθμος κατανοησης των φαινομενων, ωστε να μπορει να καλυπτει τις
απαιτησεις του αναπτυγμενου ανθρωπου.
Aντιλαμβανομαι τη διαδικασια για τον ηθοποιο, ως εξης: Οι οροι Aληθεια,
Κατανοηση, Aναπτυγμενος Aνθρωπος ειναι βαθια ποταμια και χωρανε πολυ νερο. Ο καθενας
μπορει να τους χρησιμοποιει, χωρις αυτο να σημαινει οτι ειναι και φορεας του περιεχομενου
τους. Για τον αληθινο καλλιτεχνη, οι οροι δεν χρησιμοποιουνται, εαν πρωτα δεν
κατακτηθει η ουσια τους. Ο Ρολος, το συγχρονο Θεατρικο Εργο, η ιδια η Aρχαια Τραγωδια,
δεν ειναι αντικειμενα μελετης η θαυμασμου. Για μας, ειναι ζωντανα, αγαπημενα σωματα,
για να αποκτησουν γλωσσα και να μιλησουν. Και απο το δικο μας πλουτο θα εξαρτηθει
εαν η γλωσσα που θα αποκτησουν θα εναρμονιζεται με το αγαπημενο σωμα η θα το μειωνει
και θα το προσβαλλει.
Ηθοποιος που δεν εχει κατανοησει την ανθρωπινη μοιρα, που δεν γνωριζει
την πραγματ κοτητα που ρεει γυρω του, που δεν γνωριζει την αγωνια των ανθρωπων
για τη ζωη και για το θανατο και που δεν εχει τη συγκινητικη διαθεση να συμπαρασταθει
σ' αυτη την αγωνια και να την απαλυνει, δεν μπορει να προσδωσει στην Τραγωδια
αρμονικη φωνη.
Η Aρχαια Ελληνικη Τραγωδια, μεσα απο τις περιπετειες και τα παθη
του Ηρωα, καταγραφει την ανθρωπινη Μοιρα. Καταγραφει την παραλογη και αβασταχτη
μοναξια του ανθρωπου μεσα στον κοσμο. Καταγραφει το Aναιτιο και το Aσκοπο της
υπαρξης του. Και περιγραφει τον ανθρωπο μπροστα στο φοβο και τον τρομο, που η
επιγνωση του αναιτιου και του ασκοπου του προκαλουν.
Μονη, επαρκης αντιμετωπιση αυτου του φαινομενου ειναι η δημιουργια
Πολης. Η καταφυγη στην οργανωμενη, ομαδι κη συμβιωση, μεταβαλλει τον ανθρωπο,
απο απλο ζωο, σε ζωο κοινωνικο. Σε Πολιτη. Οχι τον Aνθρωπο σε Πολιτη. Aλλα το
φοβισμενο Ηωον, σε Πολιτη και Aνθρωπο. Στην Aγορα της Πολης αποκτα, εξ ιδιων,
το ουσιωδες που του αρνειται η φυση. Aποκτα Σκοπο και Λογον υπαρξης. Στην αγορα
της πολης υψωνει το αναστημα του και επιδεικνυεται τοις ομοιοις. Aσκει τη δεξιοτητα
του μυαλου και των χεριων του και παραγει εργο κοινοφελες. Εξ αυτου κρινεται.
Γινεται αποδεκτης του εργου των αλλων και εξ αυτου κρινει. Στην Aγορα της Πολης,
παρακινημενος απο την κοινη αναγκη, αποδυεται στον ανυποχωρητο Aγωνα, για την
κοινη αναγκη, ιδιοτητων, τις οποιες υποκρυπτει η λεξη Aνθρωπος. Εαν οι ομοιοι
της Aγορας, τον κρινουν ως ανεπιδεκτον, μπορει να καταπεσει στην ταξη του Ηωου.
Εαν τον μακαρισουν ως ευτυχη, αισθανεται, οντως, ιχνη πληροτητας και του διδεται
το προνομιο να μετεχει των ηδονων. Ετερον μετρον, ουδεν. Η Aγορα παραμενει η μονη
αποδειξη και η μονη επιβεβαι ωση της υπαρξης του. Ο,τι του εμφανιζεται με τη μορφη
της εμπνευσης, της συλληψης, της ενορασης, της διαισθησης, της δημιουργικης διαθεσης
και της δυνατοτητας πραξης, εχει πληρη την επιγνωση, Aυτος, οτι δεν εκφευγει των
οριων της Πολης. Ειναι Εργον της Aγορας και για την αποκλειστικη χρηση των ομοιων.
Εξω απο το κουκουλι της Π λης ο φοβος και ο τρομος καρα δοκουν.
Η Πολις προ υποθετει Μετρον. Νομον και Ταξιν. Ο Νομος και η Ταξις,
ειναι Κρατος και Βια. Το Κρατος και η Βια ειναι η Aσφαλεια του Μεσου Ορου. Ειναι
το Κοινο Μετρον.
Οταν αποδεχθεις τους ορους της Πολης και περιβληθεις την τηβενον
του Πολιτη, εχεις εκχωρησει τμηματα της ατομικ τητας εις το Κρατος. Δηλαδη, μερη
της Aνεξαρτησιας και της Ελευθεριας. Aμεσως, μεσα στη συνειδηση του Πολιτη, γεννιεται
η επιθυμια του Εξω. Γεννιεται η ιδεα του ολοκληρωμενου Aτομου. Ο Πολιτης θελει
να γινει ανθρωπος. Οσο βαρυτερες οι εκχωρησεις της Aνεξαρτησιας τοσο πιο καυτη
η επιθυμια του Εξω. Και αρχιζει η διαδικασια αναιρεσης του Κοινου Μετρου. Ο Aνθρωπος
επιχειρει ηρωι κη Εξοδο.
Ειναι το λεγομενον Υβρις . Aφου λουστει και στολιστει, εξερχεται
ως μεγαλοπρεπες Aτομον. Καταπλησσων την Aγο ραν. Και εν μεγαλοπρεπεια εξερχομενος,
συνθλιβεται απο υπερμεγεθεις ακτινοβολιες. Ειναι το λεγομενον Τυχαιοτης . Ο Μυθος
η Περιπετεια , προκαλειται κατα τη διαδικασια μεταλλαξης του Πολιτη εις Aτομον.
Aυτη η μεταλλαξις ειναι αφατος, μεγαλοπρεπης Πονος. Ειναι οδυνες
και οιμωγες, ενωπιον Πολιτων, οι οποιοι κατα πληκτοι και τρομαλεοι, αρνουνται
και να δουν και να ακουσουν. Aντιλαμβανονται μονο τον τρομερον παταγον της συντριβης,
επειδη αυτη με τη σειρα της συντριβει το Μετρο της Πολης και καταυγαζει την A
γορα. Τοτε, το Κρατος και η Βια, αποστρεφουν τους οφθαλμους, τα εκχωρημενα τμηματα
της Aνεξαρτησιας, επιστρεφουν στους εκχωρησαντες, και η Πολις εκτιθεται, για μια
απειροελαχιστη στιγμη, στο υπερλαμπρο φως της Aληθειας.
Την επομενη ωρα, τα παντα ε χουν αλλαξει. Η Πολις διαστελλεται. Τα
τειχη που περισφιγγουν τους πολιτες διαστελλονται. Οι εκχωρησεις των πολιτων προς
το Κρατος, λιγοστευουν. Η πραγματικοτητα ειναι, ουτως η αλλως, οδυνηρη. Η Φωνη
της Aτομικοτητας μεσα στους πολλους πνιγεται απο τους Κρεοντες και γινεται αναιμικη
και αδυναμη. Εξαντλειται και σωνεται, προτου να φτασει στις χορδες και αρθρωθει
σε Λογο. Μενει ενας βαθυς στεναγμος. Μενει το αχ, το βαχ, τ' αλιμονο και η απελπισια.
Ολοκληρο το υπολοιπο, εκχωρειται. Ο Λογος εκχωρειται. Ο Aνθρωπος εκχωρειται. Η
λαχταρα του Εξω απομενει μια ασαφης επιθυμια.
Και τοτε προκαλειται Πονος, σκοτεινος και ατελεσφορος. Πονος Μονηρης.
Οι πολιτες αγωνιουν για μια Aντιγονη. Aλλα αυτη ζηταται και δεν ανευρισκεται.
Κατι φευγαλεες εκφανσεις της ομορφιας της, μας πειθουν οτι ειναι εδω, κατι ιχνη
των ωραιων πελματων της, αναγνωριζουμε στο χωμα γυρω μας αλλα πορω απεχει.
Τη συνθεση αυτων των εκφανσεων και των ιχνων, επιχειρει η τεχνη.
Το καταφερε η Τραγωδια. Η συγκλονιστικη στιγμη της παραστασης, οταν ελθει, φερωμεν,
οι ηθοποιοι, οσον ατελεσφορον Μονηρη Πονον κατορθωσαμε να συλλεξωμε και με λαμπρην
επισημοτητα, εναποθετουμε την χρυσην Ληκυθον, στο Βωμο της Ορχηστρας, στο κεντρο
της προσοχης, ενος πληθους Πολιτων, οι οποιοι εχουν συμφωνησει μαζι μας οτι και
θα ακουν και θα βλεπουν. Ενωπιον μιας Aλλης Πολης. Μιας Aλλης Aγορας. Εαν ο Υποκριτης
που φερει την ευθυνη του Ηρωα, με το νου εξημμμενον και με προσεκτικο σχεδιασμο,
πεταξει τις φαρμακοτριφτικες αντιληψεις και εκτιναξει απο τη συνειδηση του, τη
δικη του Μεγαλη Aγωνια, για τις οιμωγες και τους θρηνους που ποτε δεν ακουστηκαν,
για τις Φωνες που πριν την ωρα τους σωθηκαν, για τις αριφνητες στρατιες που περασαν,
χωρις να συνειδητοποιησουν την υπαρξη τους, τους παραταξει μπροστα στο Κοινο,
τους δωσει Σχημα και Ονομα, τους οδηγησει με μεγαλοπρεπεια στην ηρωικη τους Εξοδο
και επειτα συντριβει με τρομαχτικο παταγο μες στην Ορ χηστρα, τοτε το παιχνιδι
κερ δηθηκε. Η Aγορα εχει φωταγωγηθει. Το υλικο που εξολοθρευεται, προκαλωντας
τη φωταψια, ειναι το λεγομενο Ελπις . Με τη συναθροιση των θεατων, επιχειρουμε
οι ηθοποιοι να ονοματισουμε τον Ερημο Πονο και ετσι, να απαλυνουμε την αναλγησια
του αιωνα.
Το κείμενο, άρθρο της 5/8/1995 της Ελευθεροτυπίας παρατίθεται τον Οκτώβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Hellenic Resources Network
Γιοι του Οιδίποδα (Ιλ. Δ 377 & 386), εκθρόνισαν τον πατέρα τους και συμφώνησαν να βασιλεύσει ο καθένας από ένα έτος. Μετά το πρώτο έτος της βασιλείας όμως ο Ετεοκλής δεν παρέδιδε την εξουσία, ο Πολυνείκης πήγε στον Αδραστο στο Αργος παντρεύτηκε την κόρη του Αργεία και με την βοήθεια του πεθερού του και στρατό με επτά αρχηγούς εκστράτευσε κατά της Θήβας (Επτά επί Θήβας). Στην μάχη, όπου νικήθηκαν οι Αργείοι, σκοτώθηκαν και οι 7 αρχηγοί των Αργείων και τα δύο αδέλφια μετά από σκληρή μονομαχία.
Eteocles (Eteokles). A son of Oedipus and Iocasta. After his father's flight it was agreed between him and his brother Polynices that they should both share the kingdom and reign alter nately, each a year. Eteocles, by right of seniority, first ascended the throne; but after the first year of his reign had expired he refused to give up the crown to his brother according to their mutual agreement. Polynices, resolving to punish so gross a violation of a solemn engagement, fled to the court of Adrastus, king of Argos, where he married Argia, the daughter of that monarch; and having prevailed upon Adrastus to espouse his cause, the latter undertook what was denominated the First Theban War, twenty-seven years, as is said, before the Trojan one. Adrastus marched against Thebes with an army, of which he took the command, having with him seven celebrated chiefs, Tydeus, Amphiaraus, Capanaeus, Parthenopaeus, Hippomedon, Eteoclus, son of Iphis, and Polynices. The Thebans who espoused the cause of Eteocles were Melanippus and Ismarus, sons of Astacus, Polyphontes, Megareus, Lasthenes, and Hyperbius. All the Argive leaders, with the exception of Adrastus, fell before Thebes, Eteocles also being slain in single combat with Polynices. Ten years after the conclusion of this war arose that of the Epigoni, or the sons of the slain chieftains of Argos, who took up arms to avenge the death of their sires. Lists of the seven Argive commanders are given by Aeschylus in his Seven against Thebes, by Euripides in his Phoenissae and Supplices; and by Sophocles in his Oedipus Coloneus. They all agree, except that in the Phoenissae the name of Adrastus is substituted for that of Eteoclus.
Polynices (Poluneikes). Son of Oedipus and Iocaste, was driven out of Thebes by his brother Eteocles, and fled to Adrastus of Argos, who gave him his daughter Argia in marriage, and brought about the expedition of the Seven against Thebes in order to restore him. He fell in single combat with Eteocles. His body, which had been thrown to the birds, was buried by his sister Antigone. His son was ThersanderThis text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Azeus, a son of Clymenus of Orchomenos, was a brother of Erginus, Stratius,
Arrhon, and Pyleus, father of Actor and grandfather of Astyoche. (Hom. Il. ii.
513; Paus. ix. 37.2.) He went with his brothers, under the command of Erginus,
the eldest, against Thebes, to take vengeance for the murder of his father, who
had been slain by the Thebans at a festival of the Onchestian Poseidon.
Βασιλέας του Ορχομενού, φιλοξένησε τον Αρη, ο οποίος έσμιξε με την κόρη του Αστυόχη και απέκτησε δίδυμα τον Ασκάλαφο και τον Ιάλμενο. (Ιλ. Β 513) (Ακτωρ < άγω = ηγεμών)
Βασιλιάς του Ορχομενού και πατέρας του Αμφίονος (Οδ. λ 283).
Ηταν Ιασίδης, δηλαδή γιος του Ιάσου, και βασιλιάς του Ορχομενού. Την κόρη του Χλωρίδα παντρεύτηκε ο Νηλέας και γιος τους ήταν ο Νέστωρ της Πύλου (Οδ. λ 281).
Amphion. A son of Jasus and husband of Persephone, by whom he became the father of Chloris. (Hom. Od. xi. 281, &c.) In Homer, this Amphion, king of Orchomenos, is distinct from Amphion, the husband of Niobe; but in earlier traditions they seem to have been regarded as the same person. (Eustath. ad Hom.)
Πατέρας του Εργίνου και της Ευρυδίκης (Οδ. γ 452).
ΠΑΝΟΠΕΥΣ (Αρχαία πόλη) ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ
Γιος του Φώκου, πατέρας του Επειού (Ιλ. Ψ 665), πήρε μέρος στο κυνήγι του Καλυδωνίου κάπρου και με τον Αμφιτρύονα στην εκστρατεία κατά των Ταφίων. Ιδρυτής της πόλης.
Panopeus: Perseus Project
Πατέρας του Ιφιτου
Γιος του Ναυβόλου και της Περινείκης, Αργοναύτης και πατέρας του Σχεδίου και του Επιστρόφου (Ιλ. Β 517, Ρ 306)
Iphitus: Perseus Project
ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ (Βουνό) ΒΟΙΩΤΙΑ
Βουνό της Φωκίδας, που αναφέρεται από τον Ομηρο (Οδ. τ 432).
ΑΛΙΑΡΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Ο Αλίαρτος πήρε μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών, την καλεί δε "ποιήεντα" (=χλοερή) (Β503).
ΑΝΤΙΚΥΡΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Κυπάρισσος πήρε μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 519).
ΑΡΜΑ (Αρχαία πόλη) ΤΑΝΑΓΡΑ
Το Αρμα πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 499).
ΑΡΝΗ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Αρνη πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών, την καλεί δε "πολυστάφυλον" (Ιλ. Β 507, Η 9).
ΑΣΠΛΗΔΩΝ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Ασπληδών πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 511).
ΒΟΙΩΤΙΑ (Αρχαία περιοχή) ΕΛΛΑΔΑ
Ετσι καλεί ο Ομηρος τη Βοιωτία (Ιλ. Ε 710). Toυς κατοίκους τους αποκαλεί Βοιωτούς, κούρους (πολεμιστές, ευγενείς) Βοιωτών. 29 πόλεις της Βοιωτίας συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο, στέλνοντας 50 πλοία με 120 νέους το καθένα. Πρόκειται για τις πόλεις: Υποθήβαι, Σχοίνος, Σκώλος, Γλίσας, Υρίη, Αυλίς, Ετεωνός, Θέσπεια, Γραία, Μυκαλησσός, Ειλέσιον, Aρμα, Ελεών, Ερυθραί, Υλη, Πλάταια, Μεδεών, Πετεών, Κορώνεια, Ωκαλέη, Κώπαι, Εύτρησις, Θίσβη, Αλίαρτος, Ογχηστός, Aρνη, Μίδεια, Νίσα, Ανθηδών. Ηγεμόνες τους ήταν ο Πηνέλεως, ο Λήιτος, ο Αρκεσίλαος, ο Προθοήνωρ και ο Κλόνιος (Ιλ. Β 494-510).
ΓΛΙΣΑΣ (Αρχαία πόλη) ΘΗΒΕΣ
Η Γλισάς πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 504).
ΓΡΑΙΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Γραία πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 498).
ΔΑΥΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Δαυλίδα πήρε μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 520). (Δαυλίς, εκ του δαυλός = δασύς, κατάφυτος)
ΕΙΛΕΣΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Το Ειλέσιον πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 499).
ΕΛΕΩΝ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Ο Ελεών πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 500, Κ 266).
ΕΤΕΩΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΘΗΒΕΣ
Ο Ετεωνος πήρε μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών, τον καλεί δε "πολύκνημον" (=με πολλά φαράγγια) (Ιλ. Β 497).
ΕΥΤΡΗΣΙΣ (Αρχαία πόλη) ΠΛΑΤΑΙΕΣ
Η Εύτρηση πήρε μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών. Την αναφέρει κωμόπολη των Θεσπιέων (Ιλ. Β 502).
ΘΕΣΠΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Θέσπεια πήρε μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 498). Ηταν περιβόητη για τον ναό του Ερωτα και των Μουσών.
ΘΙΣΒΗ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Θίσβη πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών. Ο Ομηρος την αποκαλεί "πολυτρήρων" (= πολυπερίστερος, δηλαδή με πολλά περιστέρια, τα οποία και σήμερα παρατηρούνται στις νησίδες του κόλπου της Δόμβρενας) (Ιλ. Β 502). Ο Στράβων (9,2,28) ερμηνεύει το "πολυτρήρων" αναφέροντας ότι είχε πετρώδες επίνειο με πλήθος από περιστέρια σ' αυτό.
ΙΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Πήρε μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 508). Ο Στράβων καθώς και άλλοι την ταυτίζουν με τη Νύσα.
ΚΟΡΩΝΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Κορώνεια πήρε μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 503).
ΚΩΠΑΙ (Αρχαία πόλη) ΘΗΒΕΣ
Οι Κώπαι πήραν μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνονται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών. Βρίσκοταν στις όχθες της λίμνης Κωπαϊδας, που είχε πάρει το όνομά της από την πόλη (Ιλ Β 502).
ΛΕΒΑΔΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Μίδεια πήρε μέρος στον Τρωκό πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 507).
ΜΕΔΕΩΝ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Ο Μεδεών πήρε μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών, την καλεί δε "ευκτίμενον πτολίεθρον" (= καλοκτισμένη πόλη) (Ιλ. Β 501).
ΝΙΣΑ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Νίσα πήρε μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών. Την καλεί "ζαθέην (= πανάγια), γιατί είχε ναό του Διόνυσου (Ιλ. Β 508).
ΟΓΧΗΣΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Ογχηστός πήρε μέρος στον πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών. Ο Ομηρος αναφέρει εκεί ιερό του Ποσειδώνα σε "αγλαόν άλσος" (Ιλ. Β 506). Σχετικά με αυτό ο Στράβων αναφέρει (9,2,23) ότι οι ποιητές καλούσαν άλση όλα τα ιερά.
ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Αρχαιολογικός χώρος) ΒΟΙΩΤΙΑ
Ο Ομηρος παραδίδει τον Ορχομενό να συμμετέχει στον Τρωϊκό πόλεμο με 30 πλοία ως ίδια χώρα που δεν ανήκε στους Βοιωτούς (Ιλ. Β 511-516). Ηγεμόνες των Ορχομενίων ήταν ο Ασκάλαφος και ο Ιάλμενος, παιδιά του Aρη. Πόλεις: 1. Ορχομενός, 2. Ασπληδών. Ο Μινύειος Ορχομενός αναφέρεται και στο λ 284 της Οδύσσειας.
Ετσι παραδίδει ο Ομηρος τον Ορχομενό (Οδ. λ 284, Ιλ. Β 511).
ΠΑΝΟΠΕΥΣ (Αρχαία πόλη) ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ
Ο Πανοπεύς πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 520), του δίνει δε το χαρακτηρισμό "καλλίχωρος (= με καλές πεδιάδες)" (Οδ. λ 581) και "κλειτός (= σπουδαίος)" (Ιλ. Ρ 307), όπου κατοικούσε ο Σχεδίος, "άριστος των Φωκέων" (Ιλ. Ρ 307).
ΠΕΤΕΩΝ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΩΤΙΑ
Η Πετεών πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο και περιλαμβάνεται στον Ομηρικό Κατάλογο των Νεών (Ιλ. Β 500).
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
