Εμφανίζονται 100 (επί συνόλου 154) τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΛΑΣΙΘΙ Νομός ΚΡΗΤΗ" .
ΜΙΛΑΤΟΣ (Λιμάνι) ΜΙΡΑΜΠΕΛΟΥ
ΔΙΚΤΗ (Βουνό) ΛΑΣΙΘΙ
Dicte (Dikte, Strab. x. p. 478 Diod. v. 70: Steph. B.; Dikton, Arat.
Phaen. 33; Diktaion oros, Etym. M. s. v.; Dictaeus M., Plin. iv. 12: Juktas),
the well-known Cretan mountain where; according to story, Zeus rested from his
labours on earth and in heaven. Here the lying Cretan dared to show the tomb of
the Father of gods and men, which remained an object of veneration or curiosity
from an early period to the age of Constantine. (Cic. de N. D. iii. 2. 1; Diod.
iii. 61; Lucian, de Sacrif. 10, vol. i. p. 634, de Jov. Tragoed. 45, vol. ii.
p. 693, ed. Hemst.; Origen. c. Cels. ii. 143, p. 475, ed. Par.) The stony slopes
of the mountain rose to the SE. of Cnossus, ou the E. side. Mr. Pashley found
considerable remains of ancient walls at about 100 paces from the summit. The
fragments offered good specimens of the polygonal construction. (Trav. vol. i.
p. 220.) These, no doubt, are the remains of that ancient city described by the
Venetian writer (Descrizione dell' Isola di Candia) as lying on the E. or opposite
side of the mountain to Lyctus, of which Ariosto (Orland. Fur. xx. 15) makes mention:
Fra cento alme citta ch‘ eano in Creta,
Dictea piu ricca, e piu piacevol era.
On the lower slopes was the fountain, on the wonders of which the
Venetian writer gives a glowing description (Mus. Class. Antiq. vol. ii. p. 270),
and which must, therefore, have existed at an earlier date than that recorded
by the inscription as given by Mr. Pashley (Trav. vol. i. p. 211.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited September 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΔΙΟΝΥΣΑΔΕΣ (Σύμπλεγμα νήσων) ΛΑΣΙΘΙ
Dionysiades (Dionusiades, Diod. v. 75), small islands which lie off
the coast of Crete to the NE. The position is fixed by the Coast-describer at
120 stadia from Sammonium (Stadiasm.) The Peutinger Table places at the E. of
the N. extremity of Crete, an island with the unfinished name of Dion. . . This
must be one of this group of islands, which now are called Dhionysiadhes. See
the map in Pashley's Travels. (Hock, Kreta, vol. i. pp. 428, 439.)
ΗΤΙΣ (Αρχαία πόλη) ΣΗΤΕΙΑ
Eteia (Eteia), a town of Crete. Pliny (iv. 20) places a town of this
name (some of the MSS. and the old text have Elea or Eleae), between Phalasarna
and Cisamus.
ΙΕΡΑΠΥΤΝΑ (Αρχαία πόλη) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
Hieraputna, Hiera Putna, Hiera Petra, Hierapudna, Hiera Pudns. A town
of Crete, of which Strabo says that it stood in the narrowest part of the island,
opposite Minoa. Hierapytna, according to the Coast-describer, was 180 stadia from
Biennus, which agrees with the distance of 20 M. P. assigned to it by the Peutinger
Table. It was a town of great antiquity, and its foundation was ascribed to the
Corybantes; it bore the successive names of Cyrba, Pytna, Camirus, and Hierapytna.
From an inscription preserved among the Oxford marbles, it appears that the Hierapytnians
were at one time allied with the neighbouring city of Priansus. Traces of this
city have been found at the Kastele of Hierapetra. There are both autonomous and
imperial coins belonging to Hierapytna; the symbol on the former is generally
a palm tree.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΙΣΤΡΟΣ (Αρχαία πόλη) ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Istrus (Istros), a Cretan town which Artemidorus also called Istrona.
(Steph. B. s. v.) The latter form of the name is found in an inscription (ap.
Chishull, Antiq. Asiat. p. 110). The site is placed near Minoa: Among the ruined
edifices and columns of this ancient city are two immense marble blocks, half
buried in the earth, and measuring 54 by 15 feet. (Cornelius, Creta Sacra, vol.
i. p. 11; ap. Mus. Class. Antiq. vol. ii. p. 273 comp. Hock, Kreta, vol. i. pp.
17, 421.)
ΙΤΑΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΙΤΑΝΟΣ
Itanus (Itanos, Ptol. iii. 17. § 4; Steph. B.: Eth. Itanios), a town
on the E. coast of Crete, near the promontory which bore the name of Itanum. (Plin.
iv. 12.) In Coronelli's map there is a place called Itagnia, with a Paleokastron
in the neighbourhood, which is probably the site of Itanus; the position of the
headland must be looked for near Xacro flume (Hock, Kreta, vol. i. p. 426), unless
it be placed further N. at Capo Salomon, in which case the Grandes islands would
correspond with the Onisia and Lfugge of Pliny (l. c.; comp. Mus. Class. Antiq.
vol. ii. p. 303). According to Herodotus (iv. 151), the Theraeans, when founding
Cyrene, were indebted for their knowledge of the Libyan coast to Corobius, a seller
of purple at Itanus. Some of the coins of this city present the type of a woman
terminating in the tail of a fish. (Eckhel, vol. ii. p. 314.) This type, recalling
the figure of the Syrian goddess, coupled with the trade in purple, suggests a
Phoenician origin.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited September 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΑΔΙΣΤΟΣ (Βουνό) ΛΑΣΙΘΙ
Cadistus, a mountain of Crete, belonging to the ridge of the White
Mountains. Its position has been fixed by Hoeck (Kreta, vol. i. p. 380) at Cape
Spadha, the most northerly point of the whole island. In Ptolemy (iii. 17. § 8)
this promontory bears the name of Psakon akron; while Strabo (x. p. 484) calls
it Diktunnaion akroterion, and his remark that Melos lay at nearly the same distance
from it as from the Scyllaeanpromontory, shows that he indicated this as the most
northerly point of the island. The mass of mountain of which the cape was composed
bore the double name of Cadistus and Dictynnaeus. (Plin. iv. 12. s. 20; Solin.
16.) It would seem that Pliny and Solinus were in error when they described Cadistus
and Dictynnaeus as two separate peaks. Psakon akron and Cadistus were the original
and proper names of the promontory and mountain, while Diktunnaion akroterion
and oros were epithets afterwards given, and derived from the worship and temple
of Dictynna.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited August 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΑΜΑΡΑ (Οικισμός) ΙΤΑΝΟΣ
Camara (Kamara: Eth. Kamaraios, Steph. B.), a city of Crete, situated
to the E. of Olus (Ptol. iii. 17. § 5), at a distance of 15 stadia according to
the Maritime Itinerary. Xenion, a Cretan historian quoted by Steph. B. (s. v.)
says that it was once called Lato. (Hoeck, Kreta, vol. i. pp. 10, 394, 116.)
ΛΑΤΩ ΚΑΜΑΡΑ (Αρχαία πόλη) ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Kamara: Eth. Kamaraios. A city of Crete, situated to the E. of Olus (Ptol. iii.
17. § 5), at a distance of 15 stadia according to the Maritime Itinerary. Xenion,
a Cretan historian quoted by Steph. B. says that it was once called Lato.
ΜΙΛΑΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΝΕΑΠΟΛΗ
A town of Crete, mentioned in the Homeric catalogue. (il. ii. 647.)
This town, which no longer existed in the time of Strabo, was looked upon by some
writers as the mother-city of the Ionian colony of the same name. (Ephorus, ap.
Strab. xii. p. 573, xiv. p. 634; Schol. Apoll. Rhod. i. 186; Apollod. iii. 1,
2, 3; Plin. iv. 12.) Mr. Pasbley (Trav. vol. i. p, 269) explored the site of this
Homeric city not far from Episkopiano, at which, considerable remains of walls
of polygonal masonry, both of the acropolis and city are still to be seen. (Hock,
Kreta, vol. i. pp. 15, 418.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΝΑΞΙΑ (Αρχαία πόλη) ΕΛΟΥΝΤΑ
or Naxus (Nachos, Suid. s. v.), a town of Crete, according to the
Scholiast (ad Pind. Isth. vi. 107) celebrated for its whetstones. Hock (Kreta,
vol. i. p. 417) considers the existence of this city very problematical. The islands
Crete and Naxos were famed for their whetstones (Plin. xxxvi. 22; comp. xviii.
28), and hence the confusion. In Mr. Pashley's map the site of Naxos is marked
near Spna Longa.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΟΛΟΥΣ (Αρχαία πόλη) ΕΛΟΥΝΤΑ
Olous, Oloulis, Eth. Oloutioi, Olouti. A town of Crete, the citizens
of which had entered into a treaty with those of Lato. (Bockh, Inscr. vol. ii.
No. 2554.) There was a temple to Britomartis in this city, a wooden statue of
whom was erected by Daedalus, the mythical ancestor of the Daedalidae, and father
of Cretan art. (Pausan. ix. 40. § 3.) Her effigy is represented on the coins of
Olus. (Eckhel, vol. ii. p. 316; Mionnet, Descr. vol. ii. p. 289; Combe, Mus. Hunter.)
There is considerable difficulty in making out the position of this town; but
the site may probably be represented by Aliedha near Spina Longa, where there
are ruins. Mr. Pashley's map erroneously identifies these with Naxos.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΡΑΙΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΣΗΤΕΙΑ
Prasus (Praisos; in the MSS. of Strabo Prasos, but in inscriptions
Praisos, Bockh, Inscr. vol. ii. p. 1102: Eth. Praisios, more rarely Praisieus,
Steph. B. s. v.). A town in Crete, belonging to the Eteocretes, and containing
the temple of the Dictaean Zeus, for Mt. Dicte was in the territory of Praesus.
(Strab. x. pp. 475, 478.) There is a difficulty in the passage of Strabo, describing
the position of this town. He first says that Praesus bordered upon the territory
of Leben, and was distant 70 stadia from the sea, and 180 from Gortyn; and he
next speaks of Praesus as lying between the promontories Samonium and Chersonesus,
at the distance of 60 stadia from the sea. It is evident that these are two different
places, as a town, whose territory was contiguous to that of Leben, must have
been situated in the southern part of the island; while the other town, between
the promontories of Samonium and Chersonesus, must have been at the eastern end.
The latter is the town of the Eteocretes, possessing the temple of the Dictaean
Zeus, and the Praesus usually known in history : the former is supposed by Mr.
Pashley (Crete, vol. i. p. 289, seq.) to be a false reading for Priansus, a town
mentioned in coins and inscriptions, which he accordingly places on the southern
coast between Bienna and Leben. In this he is followed by Kiepert. But Bockh thinks
(Inscr. vol. ii. p. 405) that Pransos, or Priansos was the primitive form of the
name, from which Praisos, or Priaisos (a form in Steph. B. s. v.), and subsequently
Prasos, were derived, just as in the Aeolic dialect pansa became paisa, and in
the Attic dialect pasa. Kramer (ad Strab. l. c.) adopts the opinion of Bockh.
Upon the whole we must leave uncertain what town was intended by Strabo in the
former of the above-mentioned passages. The territory of Praesus extended across
the island to either sea. (Scylax, p. 18, Huds.) It is said to have been the only
place in Crete, with the exception of Polichna, that did not take part in the
expedition against Camicus in Sicily, in order to avenge the death of Minos (Herod.
vii. 170). It was destroyed by the inhabitants of Hierapytna. (Strab. x. p. 479.)
Agathocles, the Babylonian, related that the Praesii were accustomed to sacrifice
swine before marriage. (Athen. ix. p. 376.) The ruins of Praesus are still called
Praesus. (Pashley, Crete, vol. i. p. 290, seq.; Hock, Kreta, vol. i. p. 413, seq.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΡΑΙΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΝΕΑΠΟΛΗ
Praesus or Prasus (Praisos; in the MSS. of Strabo Prasos, but in inscriptions
Praisos, Bockh, Inscr. vol. ii. p. 1102: Eth. Praisios, more rarely Praisieus,
Steph. B. s. v.), a town in Crete, belonging to the Eteocretes, and containing
the temple of the Dictaean Zeus, for Mt. Dicte was in the territory of Praesus.
(Strab. x. pp. 475, 478.) There is a difficulty in the passage of Strabo, describing
the position of this town. He first says (p. 478) that Praesus bordered upon the
territory of Leben, and was distant 70 stadia from the sea, and 180 from Gortyn;
and he next speaks of Praesus as lying between the promontories Samonium and Chersonesus,
at the distance of 60 stadia from the sea. It is evident that these are two different
places, as a town, whose territory was contiguous to that of Leben, must have
been situated in the southern part of the island; while the other town, between
the promontories of Samonium and Chersonesus, must have been at the eastern end.
The latter is the town of the Eteocretes, possessing the temple of the Dictaean
Zeus, and the Praesus usually known in history : the former is supposed by Mr.
Pashley (Crete, vol. i. p. 289, seq.) to be a false reading for Priansus, a town
mentioned in coins and inscriptions, which he accordingly places on the southern
coast between Bienna and Leben. In this he is followed by Kiepert. But Bockh thinks
(Inscr. vol. ii. p. 405) that Pransos, or Priansos was the primitive form of the
name, from which Praisos, or Priaisos (a form in Steph. B. s. v.), and subsequently
Prasos, were derived, just as in the Aeolic dialect pansa became paisa, and in
the Attic dialect pasa. Kramer (ad Strab. l. c.) adopts the opinion of Bockh.
Upon the whole we must leave uncertain what town was intended by Strabo in the
former of the above-mentioned passages.
The territory of Praesus extended across the island to either sea.
(Scylax, p. 18, Huds.) It is said to have been the only place in Crete, with the
exception of Polichna, that did not take part in the expedition against Camicus
in Sicily, in order to avenge the death of Minos (Herod. vii. 170). It was destroyed
by the inhabitants of Hierapytna. (Strab. x. p. 479.) Agathocles, the Babylonian,
related that the Praesii were accustomed to sacrifice swine before marriage. (Athen.
ix. p. 376.) The ruins of Praesus are still called Praesus. (Pashley, Crete, vol.
i. p. 290, seq.; Hock, Kreta, vol. i. p. 413, seq.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited August 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΩΛΕΡΟΣ (Αρχαία πόλη) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
Oleros, Eth. Olerios. A town of Crete, situated on a hill, with a
temple to Athene. In the struggle between Cnossus and Lyctus, the people of Olerus
sided with the latter. (Polyb. iv. 53, where the reading Orioi appears to be a
mistake.) In the Descrizione dell' Isola di Candia, A.D. 1538 (ap. Mus. Class.
Antiq. vol. ii. p. 271), the site is occupied by a place called Castel Messelerius.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΙΤΑΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΙΤΑΝΟΣ
Itanos. A town on the eastern coast of Crete, of Phoenician origin.
ΛΑΤΩ ΕΤΕΡΑ (Αρχαία πόλη) ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
About 11 km south of Ayios Nikolaos is Kritsa, a hillside village, and 5 km further south lies Lato, a town founded in the Greek Archaic period. This Doric seventh century B.C. village was built on a series of four terraces, all that remains is an agora, in which is located a small rectangular temple, probably dedicated to the vegetation goddess, Lato, who gave her name to the city. The prytaneion on the north side of the agora is Hellenistic. Lato has a spectacular view of the Gulf of Mirabello.
ΙΕΡΑΠΥΤΝΑ (Αρχαία πόλη) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
ΛΑΤΩ ΕΤΕΡΑ (Αρχαία πόλη) ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΠΡΑΙΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΣΗΤΕΙΑ
The name Eteokretes--"true" or "native" Cretans--shows
that they were commonly recognized as the original population of the island, like
the Sicani and Siculi in Sicily. In historical times they are found in the eastern
end of Crete, near Mount Dicte, the seat of the primitive worship of the Dictaean
Zeus. Their city was Praesus (Prasos in Strabo, x. 4. 6, but Praisos on the inscriptions).
From an inscription discovered at Praesus some years ago it appears that they
retained their ancient non-Hellenic language down to a comparatively late period.
(...)Minos, it is said, went to Sicania, which is now called Sicily, in search
for Daedalus, and perished there by a violent death. Presently all the Cretans
except the men of Polichne and Praesus were bidden by a god to go with a great
host to Sicania (Herodotus 7.170.1)
Commentary: Praisos. High on the central plateau near the east end of Crete. Two
'Eteocretan' inscriptions have been found there in recent excavations. That these
two cities (Praisos and Polichne) took no part in the expedition is no historical
tradition, though it may have been derived, like the notice of the newer colonists,
from Praesus, but merely an inference from the fact that their inhabitants belonged
to the pre-Hellenic 'Minoan' race (Hom. Od. xix. 176; Strabo 475, 478), and therefore
presumably had not been affected by the migration preceding or following the death
of Minos. The words stoloi megaloi imply a large migration which left Crete empty;
this hypothesis explained the disappearance of the 'Minoan' people, and the existence
as early as Homer of Achaeans, Pelasgians, and Dorians in Crete.
ΩΛΕΡΟΣ (Αρχαία πόλη) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
ΔΡΗΡΟΣ (Αρχαία πόλη) ΝΕΑΠΟΛΗ
A small hilltop city on one of the S spurs of Mt. Kadiston, NW of
Ag. Nikolaos and just NE of modern Neapolis, Mirabello District, N Crete. The
twin hill, known as Ag. Antonios, dominates the inland plain of Mirabello to the
S; to the E lie Olous and Lato.
Dreros is barely mentioned in literary sources. There is no trace
of Minoan occupation; the earliest remains found are Sub-Minoan. Plentiful remains
of the Geometric and archaic periods attest the city's prosperity in the 8th-6th
c., and a group of archaic inscriptions includes the earliest complete constitutional
law yet found in Greece. In the 3d c. B.C. Dreros was an ally of Knossos and on
hostile terms with Lyttos and Milatos: this is vividly expressed in the famous
oath of the Drerian epheboi (late 3d c.), which also indicates dissensions within
the city. In the 2d c. B.C. Dreros seems to have ceased to exist as an independent
city; it became a dependency of Knossos, or possibly Lyttos. The chief deities
of Dreros were Apollo Delphinios and Athena Poliouchos; the few surviving (Hellenistic)
coins of the city depict the latter and the caduceus of Hermes.
The center of the city lies on the N side of the saddle between the
two hilltops, overlooking the small valley of Fourni. It has the same features
of an archaic Cretan town as Lato: stepped agora, nearby temple and probably prytaneion,
going back to the 8th c. These remains, with those of private houses particularly
on the N slope of the twin hill, illustrate well a small provincial Greek city
of the Geometric period.
The agora is a large, almost rectangnlar area (ca. 40 m N-S x over
20 m E-W) on the N side of the saddle. At its N end, where the ground falls away,
it is bounded by a polygonal retaining wall, and at the S end by a set of stone
steps, probably used as seats; at the SW corner seven rows of seats still survived
when excavated. Like the agora at Lato, it bears a striking resemblance to the
theatral areas by Minoan palaces, and was probably used as a meeting place for
the popular assembly and for religious spectacles. The floor was of beaten earth.
The steps on the S side were rebuilt in the Hellenistic period, probably when
the cistern to the S was constructed; the reused blocks included one with primitive
incised designs.
Above the SW corner of the agora, and approached from it by a set
of steps, lie the remains of the Geometric Temple of Dreros, one of the earliest
known temples of the Greek Iron Age. It is probably the Delphinion, Temple of
Apollo Delphinios, or possibly that of Apollo Pythios. Its excavation followed
the discovery on the site of three curious statues of hammered bronze plating,
originally covering wood: a nude male and two smaller clothed female figures,
probably representing Apollo, Leto, and Artemis, and dating from ca. 650-640.
The building dates probably from the second quarter of the 8th c.
The cella (ca. 10.90 x 7.20 m externally) has walls, built of small dressed stones,
standing up to 2.50 m high at the SW corner. The entrance was on the N, where
the wall is thicker and the facade of better masonry; between the facade and the
steps leading up from the agora is a shallow pronaos of uncertain plan. There
may have been another entrance on the E. Within the cella was a central rectangular
hearth, sunken and lined with stones, and one or two axial columns to support
the roof; a round stone column-base was found in situ between hearth and entrance.
In the SW corner is a stone bench for offerings, on which were found an early
6th c. bronze Gorgoneion, vases, and terracotta figurines. Later a small stone
box was built beside it against the S wall--a keraton or altar of horns; the box,
formed of vertical slabs (probably covered by a low wooden table), contained goats'
horns, more of which were found in front along with a stone offering-table. The
three bronze figures, like the altar a later addition, probably originally stood
on this altar. Most of the pottery from the area is of mid 8th to early 7th c.
date, and several stones incised with goat-hunting scenes have been found.
On the W side of the temple is a terrace at a higher level, probably
roofed as a portico, and on the S a group of rooms which may be the prytaneion
of the city: three rooms, one containing a hearth, all entered from a common vestibule.
The first divinity invoked in the Drerian Oath is "Hestia in the Prytaneion."
Finds here include a stone cult vase in the Minoan tradition. The building remained
in use, with alterations, into the Hellenistic period.
Below the temple to the E, and S of the Agora, an enormous rectangular
cistern (13.50 x 5.50 m and nearly 8 m deep) was constructed in the late 3d century
B.C. An inscription recording the work and mentioning the protection of Apollo
Delphinios was found in the cistern; it is contemporary with the Drerian Oath.
Two walls were built and two rock-cut; all four were plastered. The cistern was
probably open to the sky, and assured the water supply of the acropolis. In the
upper levels of its fill on the W were found a number of blocks, probably fallen
from the E wall of the Geometric temple, with archaic inscriptions of the late
7th or 6th c., including a constitutional law, a Greek-Eteocretan bilingual text
(suggesting a surviving pre-Greek element in the population) and six fragmentary
religious and public texts. In the lower levels on the E side were found incised
blocks, clearly not from the temple, including one with graffiti similar to Minoan
script and one with hammered designs curiously similar to scenes on the Ag. Triada
sarcophagus.
The E hilltop seems to have been surrounded by a wall with a gate
on the W side. However, the earliest remains found here are Roman; later ones
are Byzantine and Venetian. Traces of a fortification wall of various periods
have also been found on the W side of the W hill, on top of which a building (24
x 10.7 m) has been excavated which, though it was originally interpreted as a
temple, may rather be an andreion or meeting place for hetaireiai; it has a deep
vestibule with a side room, and a main room with a hearth and 2 (4?) columns.
The stele bearing the Drerian Oath was found on this hill in 1854, identifying
the site.
At the foot of the N slope of the E hill part of the cemetery has
been excavated: 25 graves with low stone walls and an enclosure wall on the lower
side. One grave contained inhumations and Sub-Minoan pottery; the rest are of
Geometric date and contain mainly cremation burials, some of them in pithoi or
urns, with scanty grave goods.
D. J. Blackman, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΕΛΛΗΝΙΚΑ (Οικισμός) ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
A village on the W side of the Gulf of Mirabello, N coast of Crete;
in a coastal valley S of Elounda and N of Ag. Nikolaos, just S of the ridge which
formed the ancient frontier between the territories of Olous and Lato (q.v.).
Near the village lies a double Sanctuary of Ares and Aphrodite, excavated
in 1937-38. The temple consists of two rooms of equal size, adjoining but not
intercommunicating, dedicated to Ares and Aphrodite. They are built of rough blocks
of local limestone; the walls are plastered, and form a rough square (12 x 12
m). Both rooms contain a bench-altar at the rear, and on the E side open on to
a common vestibule (described as a pastas in the inscription found on the site
which describes the work on the building). Below the level of the vestibule the
plan and remains of a low altar can be made out, similar to that at Dreros; this
belonged to an earlier temple of the Geometric period, clearly the Old Aphrodision
mentioned as lying close to the frontier in inscriptions relating to the frontier
dispute between Lato and Olous. When the dispute was finally settled Latian possession
of the site was confirmed (ca. 113 B.C.); inscriptions found at the site have
added much new information about the dispute. The temple was built after the settlement,
replacing the separate temples of Aphrodite and Ares.
D. J. Blackman, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΗΤΙΣ (Αρχαία πόλη) ΣΗΤΕΙΑ
City on the N coast of E Crete. The ancient site is probably under
the modern town, which goes back certainly to the Venetian period. Another site
nearby has been suggested (Petras), but the only good harbor, then as now, is
on the W side of the bay, sheltered from the N wind.
Little is known of its history. One of the Seven Sages, Myson, was
born at Eteia or Etis, probably to be identified with Seteia. No coins are known,
and it may never have been a fully independent city in antiquity, but a dependency
of inland Praisos, serving as its port on the N coast: an early 3d c. inscription
of Praisos refers to the Setaetai making overseas voyages on behalf of Praisos.
When that city was destroyed (145-140) the Praisians may have continued to hold
Seteia; later it was a bishop's see.
Objects belonging to the EM, MM, and LM, Archaic, Classical, Roman
and Byzantine periods have been found at the modern town site, but few remains
of buildings: only some Roman walls at the river mouth on the S side, and a Classical
wall on the SW side. Part of the ancient site may now be submerged, owing to local
subsidence. On the coast at Petras, 3 km E-SE of the town, are remains of a major
Minoan site, with EM, MM, and LM finds but hardly a trace of post-Minoan settlement,
so that it is unlikely to be Seteia. On the E side of a headland just E of Petras,
called Karavopetra or Trypeti, is a rock cutting--a "shipshed" for a
guardship, probably for protection against piracy.
D. J. Blackman, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΙΕΡΑΠΥΤΝΑ (Αρχαία πόλη) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
Hierapytna, later Hierapetra (Ierapetra) Greece. City on the S coast of Crete, on the S side of the narrow isthmus
which forms the shortest and easiest route across the island from the Gulf of
Mirabello on the N coast. There is little evidence of prehistoric habitation.
The city was a Doric Greek foundation, with probably a considerable Eteocretan
element. Almost nothing is known of its early history. It was supposedly founded
by Kyrbas; the name indicates a Rhodian link, as do two of its early names, Kyrba
and Kamiros (Steph. Byz.). It struck coins from the 4th c. on. Much of our knowledge
of its history is derived from inscriptions, mainly treaties showing its growing
influence in the 3d c., and its pro-Macedonian policy at the end of the century.
In the war of certain Cretan cities supported by Macedon against Rhodes and her
allies (204-201), the powerful Hierapytnian fleet, which was probably active in
piracy, attacked Kos and Kalymnos. After the war the city changed sides and made
a treaty with Rhodes (201-200), indicating that Rhodes needed her support in suppressing
piracy.
Between 145 and 140 Hierapytna expanded to the E, destroying the neighboring
city of Praisos, and occupied its territory, including the Temple of Dictaean
Zeus (at Palaikastro on the E coast). There followed a long boundary dispute and
hostilities against Itanos; despite Roman mediation these were not settled until
112-111. During Metellus' conquest of Crete (68-67) Hierapytna was the last city
to surrender (Dio 36.19. 1ff). That the town prospered in the Imperial period
is clear from the remains which once existed, the continuing inscriptions, and
Servius remark (on Aen. 3.106) that only Hierapytna and Knossos, of the 100 cities
of Crete, survived in his day. The latest inscription is a copy of Diocletian's
price edict (301). The city was later a bishop's see; it was destroyed by the
Saracens in 824 and probably rebuilt by them.
The main deities were Zeus, Hera, Athena (Polias and Oleria) and Apollo;
Egyptian cults also flourished.
Travelers in the 15th- 19th c. saw considerable remains: a 16th c.
visitor reported two theaters, an amphitheater, baths, and an aqueduct. Today
there are only a few remains of one theater and the amphitheater on the E side
of the town, and a few scattered traces of other buildings. A number of tombs
have been found in the necropoleis E and W of the city, but the city site has
not been excavated. The harbor was an impressive construction, with an inner and
an outer basin; the inner one is now marsh and the outer basin is mostly under
the modern town. The final form of the harbor, particularly the outer basin with
two curving moles of rubble and concrete, must date from the Imperial period.
The harbor gave the city importance, but the site was low-lying and difficult
to defend.
Larisa, Oleros, and Chryse island (now Gaidharonisi) were in the territory
of Hierapytna. The site of Larisa is not certain, but it lay inland to the N;
the likeliest candidates are Kedri, just N-NE, which has LM remains, and Kalamafka
to the NW, with remains of MM to Byzantine date. The people of Larisa were transferred
to Hierapytna in a synoecism. Oleros, probably to the N at Meseleri, E of Kalamafka,
had a temple of Athena Oleria. By the Hellenistic period it belonged to Hierapytna,
but it had once been independent, and perhaps had controlled the latter as its
port.
On the coast to the W, near the modern Myrtos, are remains, including
a Roman bath building, of a Graeco-Roman harbor town whose ancient name is not
known. It seems to have been within the territory of Hierapytna in the Hellenistic
period (see Myrtos).
D. J. Blackman, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains 1 image(s), bibliography & interesting hyperlinks.
ΙΤΑΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΙΤΑΝΟΣ
Town in Sitia province, E Crete; on a now deserted bay just S of the
NE point of Crete, Cape Sidhero (ancient Samonion) and N of Palaikastro and Cape
Plaka (ancient Cape Itanon). Traces of Minoan occupation have been found, and
at Vai 1.6 km to the S an LM IA building has been excavated. Much more evidence
has been found of occupation in succeeding periods: Protogeometric (?), Geometric,
and archaic sherds from unstratified deposits, and many Classical and Hellenistic
sherds. But the visible remains are mostly of Roman or Byzantine date.
Apart from the archaeological evidence little is known of the city's
history before the 3d c. B.C. The traditional founder was Itanos, a son of Phoinix
or bastard son of one of the Kouretes (Steph. Byz. s.v.). This and the possibly
Semitic origin of the name have been adduced as evidence of Phoenician links or
even settlement, but concrete evidence is lacking. The Theran colonists of Kyrene
(Hdt. 4.151) were guided by an Itanian purplefisherman, Korobios (possibly to
be identified with the marine deity on some Itanian coins). Itanos was one of
the first Cretan cities to strike coins, in the 5th c.
Much of the detail of its history in the 3d and 2d c. comes from inscriptions.
In the early 3d c. an oath of loyalty was imposed on all citizens, a probable
indication of internal political instability and the threat of revolution, clearly
arrested (perhaps by reforms leading to a moderate democracy). In the 260s Itanos
sought Ptolemaic help against its aggressive neighbor Praisos (perhaps also against
the threat of revolution). An Egyptian garrison was established, maintained until
about the end of the 3d c., and renewed briefly in the mid 2d. This led to increasing
Egyptian influence in Cretan politics and provided a base for recruiting mercenaries.
When Hierapytna destroyed Praisos (145-140), she became a neighbor of Itanos,
and the two cities, though formerly allies, came into conflict over Hierapytnian
control of the Sanctuary of Dictaean Zeus (at Palaikastro) and Leuke island (Kouphonisi).
The dispute was finally settled in 112-111. The later history of Itanos is obscure;
it was not a bishop's see and is not listed by Hierokles. Coins, inscriptions,
and ruins indicate continued occupation in Roman times, and many Byzantine remains
survive, including two churches and baptisteries. The date of final abandonment
is uncertain.
In the 19th c. the site was first thought to be Hetera, but later
correctly identified. In the center of a small bay, protected from the N and NW
winds, a low hill forms the ancient acropolis. On its W side is a large church,
on the S traces of a circuit wall with towers, and on the summit remains of small
late buildings; sherds, however, go back to the Geometric period. Inland to the
W, on a second hill, stands a fine Hellenistic terrace wall, but few other remains.
On low ground between the hills are large domestic buildings of Byzantine date
overlying earlier levels. To the N is the necropolis, to the W ancient quarries,
and on the S edge of the city a circuit wall surrounds a hill, perhaps for the
Ptolemaic garrison. Part of the ancient city may now lie under water; this coast
has been submerged by some 2 m since antiquity. Ancient remains have been found
on the offshore island of Elasa (ancient Onysia), still an anchorage.
D. J. Blackman, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΛΑΤΩ ΕΤΕΡΑ (Αρχαία πόλη) ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
The city is situated on the Gulf of Mirabello in E Crete. It was bounded
to the N by the Oxa mountain chain, marking the frontier with Olonte, to the W
by the foothills of the Lasithi mountains and to the S by the territories of Arkades,
Malla, and Hierapytna. Lato had a port, Lato pros Kamara (mod. Haghios Nikolaos)
and a number of inland plains suitable for agriculture, the largest of which however
is no more than a few km square.
The name appears on several Mycenaean tablets at Knossos. But up to
the present time only a few objects and sherds of Late Minoan III have been found
on the site, and then always at the surface. The earliest structures to be excavated
date from the 7th c.
Excavations in 1899-1900 yielded an abundance of terracottas showing
oriental influence: female figures, sphinxes, Daidalian heads. Digging carried
out in 1968 near the great temple revealed a pottery dating from the same period.
Objects found in these digs are now divided between the Heraklion,
Mallia, and Haghios Nikalaos museums.
Lato's ruins are situated ca. 8 km from the sea. Scattered over the
whole site can be seen the remains of several terrace walls and walls of houses.
The latter are designed on an interesting plan: built lengthwise, they sometimes
have a courtyard with a cistern, a large room with a hearth and one or more secondary
rooms. Although not all the houses have been explored, the masonry of the walls
shows that they date from different, and in some cases quite early, periods. The
plan of the city was governed by the nature of the site, which is hilly. The presence
of large numbers of cisterns can be explained by the shortage of water.
During excavations carried out in 1899 and 1900, then again from 1967
to 1971, the city agora was uncovered on the W pass as well as some civic and
religious buildings nearby and a section containing fortified houses between the
agora and the W city gate.
1. Agora and prytanaion: Along the E side of the agora is a terrace
wall, the earliest stage of which may go back to the 7th c. In the center of it
is a small ruined temple that may date from the archaic period. The square is
lined to the W by a portico and to the S by an exedra. On the N side is a flight
of steps leading to the prytanaion. Lato's principal civic building is made up
of two sections: a peristyle court to the E, and to the W the area where the cosmes
(council of city magistrates) took their meals together. The steps leading to
the prytanaion apparently served as a meeting place for an enlarged assembly.
Indeed, the manner in which they are laid out--three flights of steps 30-40 cm
high separated by two series of lower stairways--resembles the plan of theaters
in mainland Greece. E and W of the steps are two massive structures, rectangular
in plan, whose appearance is reminiscent of military rather than civic architecture.
They were designed to support the platform on which the prytanaion stood. Between
the steps and the W bastion is a gap of a few m, now occupied by a peasant's hut,
which in antiquity may have held two rooms of still indeterminate purpose.
Recent studies have shown that the main city buildings date at the
earliest from the second half of the 4th or 3d c. B.C. Only then, apparently,
was a vast building plan carried out in the city center.
2. Sanctuary and theater S of the agora: The city's principal religious
monument (10.1 x 6.5 m) stands on a terrace connected to the agora by a winding
road. Rectangular in plan, it consists of a pronaos and a cella. It is not known
to what deity the temple was consecrated.
The temple terrace is supported by a fine wall of polygonal masonry
with bosses ca. 40 m long. The 1968-69 excavations uncovered an interesting complex
at the foot of this terrace consisting of straight tiers of steps and a rectangular
carefully built exedra. The tiers and the exedra make up the cavea of a sort of
rustic theater, the stage being formed by a platform ca. 8 x 30 m. What kind of
ceremony, religious or civic, this complex was designed for we do not know.
3. Fortified houses: The first excavations revealed a street that
climbs gradually from the W fortified gate to the agora. To the S it is lined
with a series of stalls and workshops backed against a late rampart. Traces of
various kinds of crafts: pottery, iron-working, dyeing have been found here. To
the N, at the end of the rows of terraces spread out over the sides of the acropolis,
are some sturdy walls with one gate per terrace cut in them. The resultant passageways
open onto either a house or a pathway leading to the N quarter. Study of these
individual fortifications, set side by side yet separate from each other, shows
that the methods used in them are more and more complex. Certain houses, the latest
ones, are veritable towers with zigzag entrances. When the S rampart was put up
the complex lost its usefulness.
In the 2d c. B.C. the inhabitants of Lato seem to have abandoned the
high city and settled by the sea, at Lato pros Kamara. Numerous inscriptions dating
from this period found at Haghios Nikolaos show that the city enjoyed renewed
activity at this time.
P. Ducrey & O. Picard, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains 22 image(s), bibliography & interesting hyperlinks.
ΜΙΝΩΑ (Αρχαία πόλη) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
On the SE corner of the Gulf of Mirabello a town where Greek and Roman
remains have been found. These along with Minoan remains support the identification
with Minoa. The ancient site may, however, have existed in the SW corner of the
same gulf, at Katevati and Nisi below Kalochorio, serving as a port of Istron
(at Vrokastro or Kalochorio?).
D. J. Blackman, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΜΟΧΛΟΣ (Νησάκι) ΣΗΤΕΙΑ
The main visible remains of the post-Minoan occupation of the island
are the walls and towers of a fortified position situated on the summit. Along
the edge of the cliffs on the N side a wall can be traced with a tower at either
end and a larger central one. From the W tower a curtain wall descended to the
shore on the S side of the island--the only suitable landing place on the island.
A similar wall presumably ran S from the E tower as well. Mochlos' importance
in the Roman period, as in the Bronze Age, would have been as a good harbor. By
the Roman period the spit of land connecting the rocky promontory to the mainland
had subsided and the island had been formed, but the water on either side would
still have been protected from the worst effects of the winds. Traces of harbor
works noted by Plato would certainly belong to the Roman period.
K. Branigan, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Sep 2002 from
Perseus Project URL below, which contains 10 image(s), bibliography & interesting hyperlinks.
ΜΥΡΤΟΣ (Χωριό) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
A small Roman settlement situated about 15 km W of Hierapetra, on
the S coast. Minoan predecessors to the Roman settlement are sited 4 km E of Myrtos
(Fournou Korifi, EM II), and on a high, conical hill immediately overlooking the
Roman site (Pyrgos, EM III). In a circular building (shrine?) of Hellenistic date
over the LM villa at Pyrgos was found a broken votive inscription to Aphrodite,
Hermes, and all the gods (?). This suggests that the area was then part of the
territory of Hierapytna, for the cult of Aphrodite is known in E Crete only there.
The visible Roman remains are concentrated on the W side of the modern
village, on and immediately above the shore. The largest building to survive seems
to have served as a cistern, and a circular plastered and buttressed structure
NE of it may have fulfilled the same function. It may, however, be part of a bath
building, and immediately W of it are extensive traces of a building with hypocaust
heated rooms and at least two polychrome mosaics. This building, probably of 2d
c. date can be seen to overlie earlier Roman remains. Fragmentary walls and surface
finds can be traced over most of the area of the present village and the area
immediately W of it and suggest a settlement of no more than 2 hectares. Finds
from the site are mainly kept in the village school.
K. Branigan, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΟΛΟΥΣ (Αρχαία πόλη) ΕΛΟΥΝΤΑ
On the W side of the Gulf of Mirabello, just N of Ag. Nikolnos, N
coast of Crete. The remains of the ancient city lie on both sides of the isthmus
which joins the peninsula of Spinalonga to the mainland; the area of the site
is known as Poros.
Ancient literary sources merely locate the site. In late sources (e.g.
Notitiae) the name has been corrupted to Alyngos. Most of our knowledge of the
city's history is derived from inscriptions of the Hellenistic period. In one
of post 260 B.C. Olous appears as a subordinate ally of Knossos. A number of 3d
and 2d c. inscriptions show the city's close relations with Rhodes; in particular,
parts of a treaty between Rhodes and Olous dating from 201-200 have been discovered
in recent years, by which Rhodes secured a great measure of control over Olous
and her ports and anchorages, as she did over those of Hierapytna in the same
year. Ptolemaic admirals had been honored at Olous at about the time of the Chremonidean
war in the 260s. Olous does not appear among the cities of the Cretan koinon in
the treaty with Eumenes II in 183, either because she was then subject to her
neighbor Lato or because of her links with Egypt. A boundary dispute between Olous
and Lato was referred to the Knossians for arbitration (117-116/116-115 B.C.);
continuing wrangles led to Roman intervention and confirmation by the Senate of
the Knossians' decision on the boundary line (ca. 113; see Sta Lenika).
Coins of ca. 330-280 B.C. are known, depicting in particular the heads
of Britomartis and Zeus Tallaios. The latter was clearly the chief deity of Olous,
in whose temple many inscriptions were displayed; for the same reason the cult
of Asklepios must also have been important. Pausanias (9.40.3) mentions a statue
of Britomartis by Daidalos at Olous. None of their temples at Olous has been found.
There is clear evidence that the site has been submerged by at least
2 m since antiquity, probably mainly as a result of land movements: by the actual
isthmus some remains of houses are visible in shallow water. The channel at the
isthmus was dug for the local fishermen by French sailors who occupied the area
in 1897; their finds included the large stele now in the Louvre. The only ruins
still clearly visible E of the isthmus are those of an Early Christian basilica
with a mosaic in the nave.
Few remains of the archaic and Classical periods have been found,
but part of the massive E wall of the city still stood 6 courses high in the 19th
c. Graeco-Roman sherds have been found at Kolokythia Bay on the E side of the
peninsula, and at the N end of Spinalonga is an islet fortified by the Venetians;
no earlier remains are visible. There are many rock inscriptions around the peninsula.
West of the isthmus a few walls have been found, but the area served
mainly as a cemetery. Graves with coffins or pithoi of the LM IIIB period have
been found, and the Hellenistic necropolis with funerary inscriptions. Just to
the N lies a significant Middle Minoan settlement, and a few Early Minoan pots
have been found.
Just within the territory of Olous, to the SW, a prominent hilltop
bears remains of a fort of uncertain (ancient) date (Mt. Oxa). Farther N another
fort at Stis Pines guarded the road to Dreros. Just S of Mt. Oxa lies the site
of Sta Lenika in Latian territory.
D. J. Blackman, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΠΡΑΙΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΣΗΤΕΙΑ
Hellenistic city a little over 10 km S of Sitia. The two hills occupied
by the Hellenistic city have yielded no traces of earlier occupation, although
S of the city a third hill was the site of a sanctuary from the 8th to the 5th
c. B.C., and S of this sanctuary two Late Bronze Age tholoi have been discovered.
The Late Bronze Age settlement may have been another km to the S, where remains
of well-built houses have been observed.
The Hellenistic city was founded in the 4th c. and destroyed about
the middle of the 2d c. B.C. by Hierapetra. The Hellenistic city was situated
on two hills and a low saddle between them, the whole area being flanked on E
and W by streams and their respective valleys. Traces of the defense wall have
been recognized, mainly on the E and S sides, and they, together with the general
spread of debris, suggest that the walled city occupied an area of more than 10
hectares. Within this area, the higher of the two hills seems to have been fortified
as a citadel and to have formed the center of the city as a whole. On the peak
of this hill, remains of a major temple have been recognized.
On the slopes of both hills terrace walls can be traced, and on the
S side of the lower hill rectangular cuttings in the rock are thought to represent
the remains of houses cut back into the slope here. Narrow, stepped streets ran
up the slopes and were flanked by built houses, only one of which was ever extensively
excavated. This proved to be a fine house of ashlar, with six or seven downstairs
rooms and traces of stairs leading to an upper floor. The whole building had a
tiled roof, and was occupied from the 3d c. until the mid 2d B.C. The saddle between
the two hills is thought to have been the site of the agora, and from it were
recovered several architectural fragments, including part of a Doric frieze and
a fragment from an Ionic capital. A paved road led from this area up toward the
summit of the lower hill.
The third hill, beyond the city walls to the S, was found to have
first been used as a sanctuary in the Geometric period. To it belonged a thick
deposit of soil containing many votive terracottas and miniature bronze pieces
of armor. At the close of the 5th c. the whole hill summit was enclosed by a temenos
wall, except where the hillside was particularly steep. An entrance in the SE
corner of this wall led into an enclosure where there was an altar, a long building
probably used as a repository for gifts, and probably a temple. No trace of the
temple was found on the summit, but a leveled rectangular area of rock, 13 x 9
m, probably indicates its situation. From the fields immediately below the cliff
traces of ashlar blocks and columns may well belong to this temple, presumably
completely destroyed in the mid 2d c. B.C.
The city was supplied with water from a source more than 3 km to the
S, where a small temple stood above the spring. Cemeteries were situated on the
E, S, and probably W of the city, while some 400 m NW of the lower hill quarries
used during the building of the city are still visible.
K. Branigan, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΣΗΤΕΙΑ (Επαρχία) ΛΑΣΙΘΙ
Η επαρχία Σητείας βρίσκεται στο ανατολικότερο άκρο της Κρήτης.
Έχει πρωτεύουσα την πόλη της Σητείας που απέχει από το αεροδρόμιο
Ηρακλείου 130 χλμ. διαθέτει λιμάνι και αεροδρόμιο με τακτικά δρομολόγια για
την Αθήνα και νησιά του Αιγαίου.
Ένα ικανοποιητικό οδικό δίκτυο συνδέει την πόλη
της Σητείας με την ενδοχώρα, τα νότια και ανατολικά παράλια. Καθ’ όλη
τη διάρκεια του έτους στην περιοχή επικρατούν ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες
με εξαιρετικά μεγάλη ηλιοφάνεια (2761 ώρες το χρόνο) και υψηλό μέσο όρο θερμοκρασίας
(20,76 C°).
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
του Οργανισμού Ανάπτυξης
Σητείας.
ΒΑΪ (Παραλία) ΛΑΣΙΘΙ
25 χλμ από την Σητεία και 10 χλμ από το Παλαίκαστρο, βρίσκεται το μοναδικής ομορφιάς φοινικόδασος του Βάϊ στο οποίο φυτρώνει το είδος "Φοίνικας του Θεόφραστου" μοναδικό στον κόσμο. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το φοινικόδασος προέρχεται από Φοίνικες εμπόρους οι οποίοι έμεναν στη γειτονική πόλη "Ιτανος" και λάτρευαν το θεό "Φοίνικα". Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, υποστηρίζεται ότι το δάσος προήλθε από τους Αιγύπτιους στρατιώτες του Πτολεμαίου οι οποίοι ήρθαν ως σύμμαχοι του Ιτάνου στον πόλεμο με τις πόλεις της Πραισσού και της Ιεράπυτνας. Η τρίτη εκδοχή υποστηρίζει ότι το δάσος δημιουργήθηκε από τους σπόρους που πέταγαν οι Σαρακηνοί πειρατές, των οποίων οι καρποί του φοίνικα αποτελούσαν απαραίτητη τροφή, το 824 π.Χ. όταν κατέλαβαν τη Κρήτη. Το δάσος είναι χαρακτηρισμένο "Αισθητικό Δάσος".
Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από την Ιστοσελίδα της Νομαρχίας Λασιθίου
ΓΟΥΔΟΥΡΑΣ (Χωριό) ΛΕΥΚΗ
Παραθαλάσσιο χωριό της επαρχίας Σητείας στο Λυβικό
Πέλαγος. Φημισμένο ψαροχώρι για την πλούσια παραγωγή αλιευμάτων. Ο οικισμός
βρίσκεται ανατολικά του Μακρύ Γιαλού και προσφέρει αξέχαστες εμπειρίες τόσο εξαιτίας
του φυσικού περιβάλλοντος, όσο και της υπέροχης θάλασσας και παραλίας που διαθέτει.
Εκτός από τα αλιεύματα και τον τουρισμό, οι εκτεταμένες καλλιέργειες πρώιμων κηπευτικών
και προϊόντων θερμοκηπίων αποτελούν σημαντική πηγή πλούτου για τους κατοίκους
του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Δήμου Σητείας
ΖΑΚΡΟΣ (Χωριό) ΙΤΑΝΟΣ
Η Ζάκρος είναι το δεύτερο σε μέγεθος χωριό του Δήμου Ιτάνου με 800
περίπου κατοίκους. Απέχει απο το Παλαίκαστρο 20χλμ. Βρίσκεται στη μέση ενός καταπράσινου
κάμπου με χιλιάδες ελαιόδεντρα, που είναι και η πηγή ζωής για την οικονομία του
τόπου, μια και η γεωργία και η καλλιέργεια της ελιάς είναι και η βασικότερη ασχολία
των κατοίκων της. Φημίζεται για τις πηγές και τα κρυστάλλινα νερά που ασταμάτητα
ρέουν εδώ και αιώνες κάνοντας εύφορη τη γή που απλόχερα μοιράζει τους καρπούς
της. Επίσης από δώ ξεκινάει και το περίφημο φαράγγι της Ζάκρου, διασχίζοντας τα
πανύψηλα βουνά και καταλήγoντας στην Κάτω Ζάκρο δίπλα από τα ερείπια του τέταρτου
σε μέγεθος Μινωικού Ανακτόρου. Τα χιλιάδες ευρήματα, αριστουργήματα της Μινωικής
τέχνης που έφερε στο φώς η αρχαιολογική σκαπάνη, κοσμούν σήμερα το Αρχαιολογικό
Μουσείο Ηρακλείου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Οργανισμού Ανάπτυξης Ανατολικής Κρήτης
ΚΟΥΤΣΟΥΡΑΣ (Χωριό) ΜΑΚΡΥΣ ΓΙΑΛΟΣ
Πάνω στο νότιο άξονα, λίγα χιλιόμετρα πριν το Μακρύ Γιαλό και 41 περίπου χιλιόμετρα
από τη Σητεία βρίσκεται
ο Κουτσουράς, το πιο καινούργιο από τα χωριά της επαρχίας. Η ραγδαία ανάπτυξη
του οικισμού κατά τη δεκαετία του 1980 είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός σημαντικού
τουριστικού κέντρου του νότιου τομέα της επαρχίας. Υπέροχη παραλία με σκούρο σταχτί
μοναδικό βότσαλο που βρίσκεται απλωμένο στα πλάτη της με τα πεντακάθαρα γαλανοπράσινα
νερά και με τα παχύσκιωτα αλμυρίκια αποτελεί μεγάλη πρόκληση για τους επισκέπτες.
Η παραλία βραβευμένη με γαλάζιες σημαίες από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η πρώτη
πλατύστερνη από τις νότιες παραλίες που συναντά κανείς στο δρόμο από την Ιεράπετρα
προς τη Σητεία.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Δήμου Σητείας
ΚΟΥΦΟΝΗΣΙ (Νησί) ΛΕΥΚΗ
«Αν τα βήματά σας σας φέρουνε στην Κρήτη, κρατήστε λίγο χρόνο για το Κουφονήσι.
Δεν μοιάζει με κανένα από τους τόπους που γνωρίσατε. Η Λεύκη των αρχαίων είναι
ένα ωραίο νησί στο Λιβυκό, άνυδρο και άγονο, με ακραίες συνθήκες που θυμίζουν
Αφρική. Ωστόσο, κάτω από αυτή την αφιλόξενη γη, μας έχει αποκαλύψει ένα κόσμο
πολύτιμο για τα μνημεία του και σπουδαίο για την ιστορία του. Και οι ακτές του
θα σας μείνουν αξέχαστες...».
Νίκος Παπαδάκης, Αρχαιολόγος.
Μόνο τρία περίπου μίλια χωρίζουν το Κουφονήσι από τις Ν.Α. ακτές της
Κρήτης. Μαζί με τη Γαύδο,
τη Γαυδοπούλα και το Γαϊδουρονήσι
αποτελούν, φυτεμένα μέσα στο Λιβυκό Πέλαγος, την πιο νότια γη της ελληνικής επικράτειας.
Σκεπασμένο με άμμο, χωρίς βλάστηση και νερά, δύσκολα προσιτό από τις απέναντι
ακτές, φαντάζει σαν παρανυχίδα των γεωλογικών μεταβολών της περιοχής.
Τα 3.858 στέμματα της επιφάνειάς του αποτελούνται από νεογενείς μάργες,
κροκαλοπαγή πετρώματα, λευκούς μαργαϊκούς ασβεστόλιθους και σύγχρονους σχηματισμούς
από άμμο και θίνες. Η χλωρίδα του περιλαμβάνει θαμνώδη φυτά όπως σκοίνα, αχιμάδες
(θυμάρια), βάτους, βούρλα, αγριοαγγινάρες, αλιματιές, μερικά αλμυρίκια και μια
μοναδική ελιά. Η πανίδα του πολλούς ποντικούς, αγριοκούνελα, φίδια, σκορπιούς
και αράχνες, ενώ πολλές φορές σμήνη από ακρίδες και πεταλούδες σκεπάζουν το νησί.
Μέχρι το 1976 χρησιμοποιούνταν για βοσκή αιγοπροβάτων που τρέφονταν
με τα διάφορα χόρτα του νησιού. Προ τριάντα ετών περίπου διάφοροι καλλιεργητές
που φύτευαν το νησί νοικιάζοντάς το από το ελληνικό δημόσιο είχαν μεγάλη απόδοση,
κυρίως σε παραγωγή σιτηρών.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Λεύκης
ΜΑΚΡΥΣ ΓΙΑΛΟΣ (Λιμάνι) ΛΑΣΙΘΙ
Ο Μακρύς Γιαλός ήταν ένα μικρό ψαροχώρι, αλλά τώρα πια έχει γίνει ένα πολύ γνωστό τουριστικό θέρετρο εξαιτίας και της ζεστής τοπικής φιλοξενίας. Το χωριό διατηρεί τον παραδοσιακό του χαρακτήρα και είναι ιδανικό γι' αυτούς που αναζητούν ησυχία και γραφικότητα στις διακοπές τους. Το όνομα Μακρύ Γιαλός προέρχεται από την μεγάλη αμμώδη παραλία που υπάρχει εκεί. Τα κρυστάλλινα και ρηχά νερά της οποίας είναι ιδανικά για παιδιά αλλά και για μεγάλους. Κατά μήκος της παραλίας υπάρχουν πολλές ταβέρνες για όλα τα γούστα, ενώ το λιμανάκι παραμένει το πιο γραφικό κομμάτι του χωριού. Από αυτό το λιμάνι υπάρχει πλοιάριο το οποίο κάθε πρωί μεταφέρει επισκέπτες στο πανέμορφο Κουφονήσι και επιστρέφει το απόγευμα. Ο Μακρύ Γιαλός έχει πολλά μαγαζιά, ταβέρνες, θαλάσσια σπορ και προσελκύει επισκέπτες όλων των ηλικιών. Από τον Μακρύ Γιαλό μπορεί κανείς να επισκεφθεί το Μοναστήρι του Καψά. Οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως μια Μινωϊκή έπαυλη καθώς και μια έπαυλη Ρωμαϊκής περιόδου.
ΠΑΛΑΙΚΑΣΤΡΟ (Κωμόπολη) ΙΤΑΝΟΣ
Το Παλαίκαστρο βρίσκεται στο ανατολικότερο άκρο της Κρήτης, σε απόσταση 19 χλμ. από την Σητεία. Η πλεονεκτική γεωγραφική του θέση, κοντά στη θάλασσα και στη μέση ενός πλούσιου κάμπου, το κατατάσσει σε κέντρο μιας σπουδαίας ευρύτερης περιοχής. Ο πληθυσμός του ανέρχεται σε 1.700 μόνιμους κατοίκους οι οποίοι είναι φιλόξενοι, φιλικοί και εργατικοί. Η οικονομία του χωριού βασίζεται στη γεωργία, αλιεία και το καλοκαίρι στον τουρισμό. Το Παλαίκαστρο είναι ένα ήσυχο μέρος που προσφέρει πολλές διαφορετικές δραστηριότητες στους επισκέπτες του οι οποίοι έρχονται ξανά και ξανά.
Στην κοινότητα Παλαικάστρου λειτουργεί το γραφείο της Κοινοτικής Επιχείρησης Τουριστικής Ανάπτυξης και Αξιοποίησης, που με την δυναμική παρουσία της έχει βοηθήσει αρκετά στην ανάπτυξη του χωριού. Από το γραφείο της επιχείρησης ο επισκέπτης μπορεί να πληροφορηθεί για την γύρω περιοχή και να την γνωρίσει έτσι καλύτερα. Λειτουργεί ανταλλακτήριο συναλλάγματος και το κοινοτικό τηλέφωνο.
ΛΑΣΙΘΙ (Νομός) ΚΡΗΤΗ
Στην ακόλουθη ιστοσελίδα θα βρείτε έναν interactive χάρτη με όλα τα μνημεία και μουσεία του νομού, με σχετικές πληροφορίες και φωτογραφίες.
ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ (Χωριό) ΛΕΥΚΗ
Οικισμός του δήμου Λεύκης, 35 χλμ. από Σητεία, το ακρότερο χωριό
του Οροπεδίου της Ζήρου, με 156 περίπου κατοίκους. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού
ήταν Τσώ, και η σημερινή του ονομασία οφείλεται στον ομώνυμο καθεδρικό ναό. Παρόλο
πού απέχει 8 χλμ. από τη θάλασσα, οι κάτοικοί του φημίζονται για καλοί ψαράδες.
Στην κοινότητα της Αγ. Τριάδας ανήκουν και οι μικροσυνοικισμοί Δασονάρι, Λειβάρι,
Αχλάδι, Σταλός και Αμυγδάλι. Η αρχαιολογική έρευνα στις περιοχές των οικισμών
υτών μας έδωσε πολλές ενδείξεις αρχαίας κατοικήσεως, ιδίως στο Σταλό, όπου αποκαλύφτηκαν
Μινωικός οικισμός και θολωτοί τάφοι. Στην περιοχή του Λειβαριού ανήκει το σπήλαιο
Αλογαρά, το οποίο υπήρξε κατοικία ανθρώπων την Μινωική εποχή.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Interkriti
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (Χωριό) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
The municipality of Agios Ioannis covers the area east of the municipality
of Ierapetra, from the southern slope of the mountain "Thripti" or "Aori" as the
locals call it, to the coast and it is the easternmost part of the county of Ierapetra.
Most of the 1,069 permanent residents, live at the coastal villages and occupy
with farming and tourism. The municipality conisits of the villages:
Koutsounari, a coastal village of 437 inhabitants, 10.5 km east
of Ierapetra, is the seat of the municipality. At Koutsounari there is one of
the longest and prettiest beaches of Ierapetra, with all the tourist facilities.
Agios Ioannis, a small traditional village located at the slope
of the hill "Katalimata" 500m a.s.l. 17.7km away from Ierapetra, with 38 inhabitants.
Ferma, a village close to Koutsounari with 579 inhabitants, also
a popular tourist resort.
Agia Fotia a small settlement, located in a picturesque cove,
within a few distance from Ferma to the east. It has 15 permanent residents and
quite a few hotels and taverns.
Sights
The gorge of "Milonas" with small water falls, not easily accessible.
Many chapels of architectural and historical interrest.
Tourist facilities
There are a lot of hotels of all classes, bars, and taverns especially
at the beach of Koutsounari and Ferma. The place attracts a lot of visitors every
year due to the clear sea, awarded with the blue flag by the EEC.
This text is cited September 2004 from the Interkriti URL below.
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Πόλη) ΛΑΣΙΘΙ
Ο Αγιος Νικόλαος, πρωτεύουσα του νομού Λασιθίου, είναι ένα γραφικό,
δημοφιλές θέρετρο στον κόλπο Μιραμπέλλου. Ο χώρος του λιμανιού είναι γεμάτος δραστηριότητα
καθώς εστιατόρια και καφετέριες δημιουργούν μια κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα. Η πόλη
παρ' όλ' αυτά έχει διατηρήσει το παραδοσιακό της χρώμα.
Μπορείτε εύκολα να φτάσετε στον Αγιο Νικόλαο σε μια περίπου ώρα από το Ηράκλειο
απ' όπου απέχει 75 χιλιόμετρα, σε 1.5 περίπου ώρα από τη Σητεία απ' όπου απέχει
70 χιλιόμετρα και σε 45 περίπου λεπτά από την Ιεράπετρα απ' όπου απέχει 36 χιλιόμετρα.
Δεν υπάρχει αεροδρόμιο στον Αγιο Νικόλαο, το αεροδρόμιο του Ηρακλείου όμως απέχει
λιγότερο από μια ώρα. Υπάρχουν πλοία για τον Πειραιά (Αθήνα) και κατά τη διάρκεια
του καλοκαιριού για τη Ρόδο. Μπορείτε ακόμα να ταξιδέψετε από τον Αγιο Νικόλαο
για τις Κυκλάδες, την Κάσο, την Κάρπαθο και την Κω (Δωδεκάνησα).
Ο δήμος Αγίου Νικολάου οργανώνει το φεστιβάλ Λατώ κατά τη διάρκεια της τουριστικής
περιόδου. Το φεστιβάλ αποτελείται από ένα αριθμό μουσικών και χορευτικών εκδηλώσεων
στις οποίες συμμετέχουν ελληνικά και ξένα, φολκλορικά και μοντέρνα συγκροτήματα.
Υπάρχουν ακόμα θεατρικές παραστάσεις και αγώνες θαλασσίων σπορ. Εκτός αυτού, κάθε
δύο χρόνια κατά τη διάρκεια της Ναυτικής Εβδομάδας τον Ιούλιο, διοργανώνονται
σημαντικά γεγονότα.
Όλα τα είδη τουριστικών υπηρεσιών παρέχονται στον Αγιο Νικόλαο. Λόγω του ότι είναι
διάσημο θέρετρο, είναι πιθανό να αντιμετωπίσετε δυσκολία στο να βρείτε δωμάτιο.
Τα γραφεία του Εθνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ), που μπορεί να σας φανούν χρήσιμα,
βρίσκονται στον κεντρικό δρόμο στη δυτική πλευρά της γέφυρας του λιμανιού.
Εκδρομές για το νησί της Σπιναλόγκας, το Οροπέδιο του Λασιθίου, την πόλη Κριτσά
και τις βυζαντινές εκκλησίες της μπορούν να οργανωθούν από τον Αγιο Νικόλαο. Οι
ωραιότερες παραλίες βρίσκονται στην ανατολική πλευρά της πόλης σε μικρούς κόλπους
που παρέχουν προστασία από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Μπορείτε να φτάσετε
σ' αυτές τις παραλίες με τοπικά λεωφορεία.
Ο Αγιος Νικόλαος είναι η πιο ανεπτυγμένη τουριστικά πόλη της Κρήτης. Η περιοχή
έχει πολλά να προσφέρει στον τουρίστα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Crete TOURnet
ΑΝΑΤΟΛΗ (Χωριό) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
Το χωριό Ανατολή βρίσκεται 10 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ιεράπετρας
και περιλαμβάνει ερείπια ενός βενετικού φρούριου καθώς και μια βυζαντινή εκκλησία.
ΒΑΪ (Παραλία) ΛΑΣΙΘΙ
H παραλία του Βάι βρίσκεται 25 χιλιόμετρα ανατολικά από τη Σητεία,
στις ανατολικές ακτές της Κρήτης και είναι η μοναδική περιοχή στην Ευρώπη με άγρια
φοινικόδεντρα.
ΔΙΚΤΗ (Βουνό) ΛΑΣΙΘΙ
Στο ανατολικότερο άκρο του νησιού, στο νομό Λασιθίου, βρίσκεται η
οροσειρά Δίκτη. Η ψηλότερη κορυφή του είναι το όρος Δίκτη με υψόμετρο 2.148 μέτρα.
Στην βόρεια πλευρά του όρους, στο Οροπέδιο Λασιθίου, βρίσκεται το σπήλαιο Δικταίον
Αντρον, όπου σύμφωνα με την μυθολογία ο Δίας κρύφτηκε από τον πατέρα του, τον
Κρόνο. Το Οροπέδιο Λασιθίου με τους μοναδικούς ανεμόμυλους περιβάλλεται από τις
κορφές της Δίκτης και βρίσκεται σε υψόμετρο 850 μέτρων.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Crete TOURnet
ΔΡΗΡΟΣ (Αρχαία πόλη) ΝΕΑΠΟΛΗ
Η Δρήρος είναι ο χώρος μια αρχαίας πόλης μετά από ανάβαση δύο χιλιομέτρων
σ' ένα χωματόδρομο πάνω στον λόφο του Αγίου Αντωνίου νοτιοανατολικά από τη Νεάπολη.
Στην περιοχή της Δρήρου υπάρχουν ερείπια της αρχαίας ελληνικής πόλης της Δρήρου
και ο ναός του Δελφίνιου Απόλλωνα από τον 8ο π.Χ. αιώνα.
Η πόλη της Δρήρου ήταν σημαντική κατά τη διάρκεια των πρώτων Ελληνικών Χρόνων
γύρω στον 8ο αιώνα π.Χ., αλλά παράκμασε αργότερα, μετά το 2ο αιώνα π.Χ. Τα τείχη
της πόλης που σώζονται και τα απομεινάρια των δημοσίων κτιρίων και της αγοράς
δεν είναι σε καλή κατάσταση. Βρέθηκε μια επιγραφή σε δωρική διάλεκτο στην οποία
οι νέοι της Δρήρου ορκίζονταν στους θεούς να είναι οι παντοτινοί εχθροί των Λυκτίων
και των Μιλατίων. Σε μια μεταγενέστερη επιγραφή οι κάτοικοι της Δρήρου δήλωναν
φιλία με τους Λυκτίους και τους Μιλατίους.
Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στη Δρήρο ένα ναό του Δελφίνιου Απόλλωνα, έναν από τους
αρχαιότερους ναούς στην Ελλάδα, χρονολογούμενο από τον 8ο αιώνα π.Χ. Μια κολόνα
στο κέντρο, μια κεντρική εστία και μια τράπεζα προσφορών τον κάνουν να μοιάζει
με μινωικό κτίριο. Τρία χάλκινα αγαλματίδια που βρέθηκαν εκεί συγκαταλέγονται
ανάμεσα στα αρχαιότερα του είδους τους και εκτίθενται σήμερα στο Μουσείο Ηρακλείου.
Μερικές σημαντικές επιγραφές αποκάλυψαν ενδιαφέρουσες όψεις της αρχαίας κοινωνίας.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Crete TOURnet
ΕΛΟΥΝΤΑ (Κωμόπολη) ΛΑΣΙΘΙ
Η Ελούντα είναι ένα αναπτυσσόμενο θέρετρο 11 χιλιόμετρα βόρεια του
Αγίου Νικολάου. Η περιοχή είναι γνωστή για τους κόλπους και τις βραχώδεις ακτές
της καθώς επίσης για το όμορφο χωριό της Ελούντας, το ψαρολίμανό της και την βυθισμένη
πόλη της Ολούντας, όπως επίσης και τα ερείπια μιας Βυζαντινής βασιλικής.
Το χωριό της Ελούντας βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα και έχει θέα του ήσυχου κόλπου
της Ελούντας και της Σπιναλόγκας. Το χωριό διαθέτει ένα σημαντικό αριθμό από εστιατόρια
και ταβέρνες, ενώ κοντά σ' αυτό βρίσκονται αρκετά πολυτελή ξενοδοχεία.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Crete TOURnet
ΕΞΩ ΜΟΥΛΙΑΝΑ (Χωριό) ΣΗΤΕΙΑ
Τρία χιλιόμετρα μετά το Χαμέζι, στον κεντρικό δρόμο από τη Σητεία
προς Αγιο Νικόλαο, θα συναντήσετε το μικρό χωριό Έξω Μουλιανά. Εκεί βρίσκεται
η βυζαντινή εκκλησία του Αφέντη Χριστού (Μεταμόρφωση) του 14ου αιώνα.
ΕΠΑΝΩ ΕΠΙΣΚΟΠΗ (Οικισμός) ΣΗΤΕΙΑ
Η Απάνω Επισκοπή βρίσκεται 12 χιλιόμετρα νότια από τη Σητεία, στο
δρόμο Σητεία -Πισκοκέφαλο - Απάνω Επισκοπή. Η Απάνω Επισκοπή έχει τη βυζαντινή
εκκλησία της Παναγίας, του Αγιου Γεωργίου και του Αγιου Ιωάννη.
ΕΠΙΣΚΟΠΗ (Οικισμός) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
Το χωριό Επισκοπή βρίσκεται 7 χιλιόμετρα βόρεια από την Ιεράπετρα.
Υπάρχει μια αρχιτεκτονικά ενδιαφέρουσα βυζαντινή εκκλησία στην Επισκοπή, η εκκλησία
του Αγίου Γεωργίου στην ανατολική πλευρά της πλατείας του χωριού. Η νέα εκκλησία
της Παναγίας χρησιμοποιεί τμήματα από μια παλιότερη βυζαντινή εκκλησία, όπως την
είσοδο και τις κολόνες. Πίσω από την εκκλησία υπάρχουν μερικά μαρμάρινα υπολείμματα
από την παλαιότερη εκκλησία. Η εκκλησία της Παναγίας ήταν μητροπολιτικός ναός
κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Βυζαντινής Περιόδου. Σύμφωνα με την παράδοση το
όνομά της ήταν Παναγία με τους εφτά τρούλους από τους εφτά τρούλους που είχε.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Crete TOURnet
ΕΤΙΑ (Οικισμός) ΛΑΣΙΘΙ
Το χωριό Ετιά βρίσκεται 31 χιλιόμετρα νότια της Σητείας στο δρόμο
Σητεία - Πισκοκέφαλο - Απάνω Επισκοπή - Παπαγιανάδες - Ετιά. Στην περιοχή υπάρχουν
σημαντικά βενετικά και βυζαντινά ερείπια.
Μικροσυνοικισμός του Δήμου Λεύκης που ανήκει στο δημοτικό διαμέρισμα
των Αρμένων. Απέχει 2 χλμ. από τους Παπαγιαννάδες, στο δρόμο προς Αρμένους.
Στην απογραφή των Ενετών σαν Εττέα, είχε 564 κατοίκους.
Άκμασε ιδιαίτερα την εποχή της Ενετικής κατοχής αλλά από τους ναούς
των Αγ. Ιωάννη και Αγίας Αικατερίνης, φαίνεται πως υπήρχε και κατά την Βυζαντινή
περίοδο. Ήταν φέουδο της Ενετικής οικογένειας των De Mezzo, οι οποίοι έκτισαν
την τριώροφη έπαυλή τους που στέκει εν μέρει και σήμερα, γνωστή στους περιοίκους
σαν «Σεράγιο-Σεράι» όχι χωρίς λόγο αφού την είχαν Τούρκοι αξιωματούχοι.
Η έπαυλη αυτή θεωρείται ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα Ενετικής
αρχιτεκτονικής στην Κρήτη.
Η εκκλησία της Αγ. Αικατερίνης είχε μεταβληθεί από τους Τούρκους σε
τζαμί μέχρι την επανάσταση του 1897.
Στα νότια της Ετιάς υπάρχει το ύψωμα Ετιανή Κεφάλα (715μ.), όπου βρέθηκε
Ιερό Κορυφής τελείως συλημένο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Interkriti
ΖΑΚΡΟΣ (Χωριό) ΙΤΑΝΟΣ
Συνεχίστε νότια από το Παλαίκαστρο για την Ζάκρο που απέχει 20 χιλιόμετρα.
Θα περάσετε ανάμεσα από μερικούς πανέμορφους λόφους. Το χωριό της Ζάκρου απέχει
40 χιλιόμετρα από τη Σητεία, κοντά στο κέντρο των ανατολικών ακτών της Κρήτης.
Υπάρχουν βυζαντινές εκκλησίες στην περιοχή και μια μινωική αρχαιολογική περιοχή
στο φαράγγι.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Crete TOURnet
ΖΙΡΟΣ (Χωριό) ΛΕΥΚΗ
Το χωριό Ζίρος βρίσκεται 30 χιλιόμετρα νότια της Σητείας, στο δρόμο
Σητεία - Πισκοκέφαλο - Απάνω Επισκοπή - Χαντράς - Ζίρος. Υπάρχουν βυζαντινές εκκλησίες
στην περιοχή. Ο Αγιος Νικόλαος, μια άλλη εκκλησία του χωριού είναι γεμάτη τοιχογραφίες
και ήταν η τελευταία που ζωγραφίστηκε με αυτόν τον τρόπο. Καθώς η εικονογράφηση
έγινε πιο δημοφιλής, η τέχνη της τοιχογραφίας εξαφανίστηκε. Είναι ένα πανέμορφο
χωριό κτισμένο σε μια τοποθεσία που είναι ίσως από τις πλουσιότερες σε αμπέλια
κι ελαιώνες στην Κρήτη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Crete TOURnet
This small village is about 30 km south of Sitia and has very poor history. It was occupied by Turks and a plot killed a number of local men in the church of Agia Paraskevi. The bones of these men are on display in the same church. In Agia Paraskevi is also a fresco on the arch above the door dated 1565.
ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ (Πόλη) ΛΑΣΙΘΙ
Η Ιεράπετρα είναι η μεγαλύτερη πόλη στη νότια Κρήτη. Βρίσκεται στο
στενότερο σημείο του νησιού και είναι εύκολα προσπελάσιμη από τον Άγιο Νικόλαο.
Υπάρχουν καθημερινά λεωφορεία από το Ηράκλειο, τον Άγιο Νικόλαο και τη Σητεία
για την Ιεράπετρα και τοπικά λεωφορεία για τα χωριά δυτικά της Ιεράπετρας.
Η Ιεράπετρα διαθέτει πολλά ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια και ταβέρνες. Γύρω
από το λιμάνι υπάρχουν αρκετά εστιατόρια. Εκδρομές με καραβάκι οργανώνονται για
το Γαϊδουρονήσι.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Crete TOURnet
ΙΤΑΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΙΤΑΝΟΣ
Η Ίτανος απέχει ελάχιστα από το φοινικόδασος στο Βάι. Βρίσκεται 27
χιλιόμετρα ανατολικά από τη Σητεία στις βορειοανατολικές ακτές της Κρήτης. Η Ίτανος
ήταν ένας σημαντικός οικισμός από τους Μινωικούς Χρόνους μέχρι την εποχή του Χριστιανισμού.
ΚΑΒΟΥΣΙ (Χωριό) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
Το Καβούσι είναι το τελευταίο χωριό πριν τη διασταύρωση προς την Ιεράπετρα.
Βρίσκεται 25 χιλιόμετρα ανατολικά από τον Αγιο Νικόλαο και 45 χιλιόμετρα δυτικά
από τη Σητεία. Υπάρχουν αρκετές βυζαντινές εκκλησίες στην περιοχή και στο βουνό
πάνω από το Καβούσι ένας σημαντικός υστερομινωικός γεωμετρικός οικισμός.
ΚΑΛΑΜΑΥΚΑ (Χωριό) ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
Η Καλαμαύκα βρίσκεται 11 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ιεράπετρας και
25 χιλιόμετρα νότια του Αγίου Νικολάου στο δρόμο Άγιος Νικόλαος - Καλό Χωριό -
Καλαμαύκα. Το χωριό Καλαμαύκα είναι εντυπωσιακά τοποθετημένο στην άκρη μιας βουνοπλαγιάς.
Από την Καλαμαύκα μπορείται να δείτε τα βόρεια και νότια παράλια του νησιού, καθώς
επίσης και δασώδη βουνά. Το παρεκκλήσι της Παναγίας βρίσκεται στην πλαγιά του
δυτικού βουνού πάνω από το χωριό.
Η Καλαμαύκα ήταν πιθανώς ο τόπος μιας αρχαίας ελληνικής πόλης με το όνομα Λάρισσα,
που κατακτήθηκε από την Ιεράπυτνα, η οποία ανάγκασε τους κατοίκους της Λάρισσας
να φύγουν για την Ιεράπυτνα. Αργότερα επιτράπηκε σε κάποιους απ' αυτούς να επιστρέψουν.
Στο λόφο του Κάστελου υπάρχει μια σπηλιά και μέσα σ' αυτήν η εκκλησία του Σταυρού,
όπου μπορείτε να φτάσετε αφού ανεβείτε 242 σκαλοπάτια. Από κει μπορείτε να απολαύσετε
τη μαγευτική θέα προς τα κάτω.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Crete TOURnet
ΚΑΛΟ ΧΩΡΙΟ (Χωριό) ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Το Καλό Χωριό βρίσκεται 7 χιλιόμετρα νότια από τον Αγιο Νικόλαο κάτω
από το Ίστρο. Νοτιοανατολικά του Καλού Χωριού, στην περιοχή με το όνομα Βρόκαστρο
βρίσκονται τα ερείπια ενός παλιού μινωικού χώρου της Προανακτορικής Περιόδου (2200
π.Χ.).
ΚΑΡΦΙ (Προϊστορικός οικισμός) ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΛΑΣΙΘΙΟΥ
ΚΡΙΤΣΑ (Κωμόπολη) ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Το χωριό Κριτσά βρίσκεται 8 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Αγιου Νικολάου.
Η Κριτσά είναι ένα από τα πιο πολυσύχναστα χωριά της Κρήτης χάρη στη φήμη της
ως χώρου γυρισμάτων κινηματογραφικών ταινιών και τόπου πώλησης υφαντών υψηλής
ποιότητας, είναι όμως ακόμα ευχάριστο να το επισκεφθείτε. Πίσω από την Κριτσά
είναι ένας δρόμος που οδηγεί προς την Οροσειρά Δίκτη και προσφέρει πανέμορφη θέα
του τοπίου. Ο δρόμος καταλήγει στην Πεδιάδα του Καθαρού σε ύψος 1.100 μέτρα, όπου
ένα μονοπάτι οδηγεί στο Οροπέδιο Λασιθίου. Εδώ την άνοιξη ανθίζουν πολλά σπάνια
λουλούδια.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Crete TOURnet
ΚΡΟΥΣΤΑΣ (Χωριό) ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Ο Κρουστάς βρίσκεται 11 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Αγίου Νικολάου,
στο δρόμο Άγιος Νικόλαoς - Κρουστάς. Είναι πιο παραδοσιακό χωριό απ' ότι η Κριτσά
κι έχει την όμορφη βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου.
ΛΑΤΩ ΕΤΕΡΑ (Αρχαία πόλη) ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Η αρχαία πόλη της Λατώ απέχει 3 χιλιόμετρα από την Κριτσά. Οι Δωριείς
έχτισαν την πόλη τον 7ο αιώνα π.Χ. Τα τείχη και τα κτίρια πάντως που φαίνονται
σήμερα χρονολογούνται κυρίως στον 4ο και τον 5ο αιώνα π.Χ. Η Λατώ προστατευόταν
από πύργους και δύο ακροπόλεις. Ήταν μία από τις ισχυρότερες πόλεις της Κρήτης.
Η Λατώ καταστράφηκε γύρω στο 200 π.Χ., Στους Ρωμαϊκούς Χρόνους το λιμάνι της,
η Λατώ Ετέρα στην πλευρά του Αγίου Νικολάου, εξελίχθηκε σε σημαντική πόλη.
Η κύρια πύλη βρίσκεται στα δυτικά της περιοχής, όπου ένας κλιμακωτός δρόμος οδηγεί
στην αγορά. Στα δεξιά υπήρχαν εργαστήρια και μαγαζιά. Στα αριστερά ο δρόμος οδηγεί
στην είσοδο του κυρίου τμήματος της πόλης. Το κέντρο της πόλης ήταν στην κορυφή
του λόφου από όπου η θέα στο αρχαίο λιμάνι της Λατώ, τον Άγιο Νικόλαο, είναι μαγευτική.
Η αγορά είναι ένα πεντάγωνο κτίριο στο τέλος του δρόμου ανάμεσα σε δύο λόφους.
Δε χρησιμοποιόταν μόνο για εμπορικούς σκοπούς αλλά και για πολιτικές και πολιτιστικές
εκδηλώσεις. Νοτιοδυτικά της αγοράς βρίσκονται τα ερείπια ενός μεγάλου ναού και
τα καθίσματα ενός θεάτρου. Κοντά στο ναό βρίσκεται ένας βωμός όπου μια φωτιά έκαιγε
συνεχώς σα σημάδι της συνέχισης του παρελθόντος της πόλης. Η πρυτανεία (κτίριο
διοίκησης) και η τραπεζαρία των ευγενών είναι πίσω από το θέατρο. Η Λατώ είναι
μια από τις καλύτερα ανεσκαμμένες ελληνικές πόλεις του νησιού. Αν και η ποικιλία
και το εύρος των ευρημάτων στη Λατώ είναι εντυπωσιακά, δε γίνονται συχνά επισκέψεις
στο χώρο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Crete TOURnet
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
