Πληροφορίες τοπωνυμίου

Κάστρο Ρωγών

ΒΟΥΧΕΤΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΠΡΕΒΕΖΑ
  Λίγα χιλιόμετρα μετά τον Λούρο, υψώνονται σε γραφικό κατάφυτο λόφο τα ερείπια του κάστρου των Ρωγών.
  Πανέμορφο, περιέβαλλε την (αρχαίων και βυζαντινών χρόνων) πόλη των Ρωγών. Σ’ αυτήν φυλάσσονταν το λείψανο του Ευαγγελιστού Λουκά απ’ το 1204 (μετά την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως απ’ τους Λατίνους, στην οποία είχε μεταφερθεί αυτό απ' την Αχαϊα το 356 απ’ τον αυτοκράτορα Κωστάντιο) κι έμεινε εκεί ως το 1453, οπότε μεταφέρθηκε στη σερβική πόλη Sniaderevo.
  Η πόλη και το κάστρο των Ρωγών ερημώθηκαν σταδιακά στο διάστημα 1449 (που κατελήφθη απ’ τους Τούρκους) ως το 1690.
  Βρίσκεται στην ίδια θέση όπου και η αρχαία πόλη Βούχετα (ή Βουχέτιον) της οποίας ήταν συνέχεια, όπως η Πρέβεζα διαδέχθηκε τη Νικόπολη, περί τον 8ο, 9ο αι.
  Στη ΒΔ πλευρά της αρχαίας ακρόπολης του κάστρου των Ρωγών, σώζεται ο Ι. Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου, (ιδρ. δεύτερο ήμισυ του ΙΖ αι.), το τελευταίο μνημείο της βυζαντινής και μεταβυζαντινής Περιόδου του οικισμού που σώζεται σε καλή κατάσταση και ο οποίος απετέλεσε και έδρα επισκοπής (η οποία αργότερα ενώθηκε με αυτήν της Κοζύλης "Ρωγών και Κοζύλης").
  Η Κοζύλη ήταν βυζαντινή πολίχνη κοντά στη Νικόπολη. Εκεί κοντά βρίσκεται και η Μονή Κοζύλης (Ι. Ν. Κοιμ. Θεοτόκου), έτος ιδρύσεως 774.
  Πολύ γνωστός ο Ιωσήφ των Ρωγών (1820-26), Επίσκοπος Κοζύλης & Ρωγών, ο οποίος κατά την πολιορκία του Μεσολογγίου αμυνόμενος ηρωικά ανατινάχθηκε, μαζί με υπερήλικες συντρόφους του, στις 12 Οκτ. 1826.
(κείμενο: ΛΑΖΑΡΟΣ ΣΥΝΕΣΙΟΣ)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Πρέβεζας.

ΚΑΜΑΡΙΝΑ (Χωριό) ΠΡΕΒΕΖΑ
  Ανάμεσα Μούργκα (1340 μ.) Ζαβρούχο (1137 μ.) και Τούρλια (1082 μ.), απ' όπου πηγάζει ο Αχέροντας ποταμός, και στη συμβολή του με τον παραπόταμό του Τσαγκαριώτικο, είναι τα Σουλιωτοχώρια (γνωστότερα απ’ αυτά η Κιάφα, το Σούλι, η Σαμονίβα). Οι Σουλιώτες αυτοδιοικούνταν, χωρισμένοι σε 47 "φάρες" που αποτελούσαν ιδιότυπη ομοσπονδία, και δεν υποτάχθηκαν στους Τούρκους ως το 1803, που ο Αλή πασάς τους εξανάγκασε, μετά από σκληρή πολιορκία, με συνθήκη να εγκαταλείψουν τα χωριά τους. Στη συνέχεια, τους κυνήγησε και στις 18 Δεκεμβρίου 1803 μια ομάδα τους περικυκλώθηκε στο Ζάλογγο (σημερινή Καμαρίνα) σ’ απόσταση 28 χλμ., απ’ την Πρέβεζα. ´Αλλοι διέφυγαν, άλλοι σκοτώθηκαν, και μια ομάδα από 56 γυναίκες αποσύρθηκε στην απόκρημνη κορυφή "Στεφάνι" πάνω από το μοναστήρι του Αγ. Δημητρίου.
  Από κει, χορεύοντας και τραγουδώντας, πέσανε με τα παιδιά τους στον γκρεμό για να μην υποδουλωθούν. Σύμβολο και μνήμη της θυσίας των Σουλιωτισσών, είναι το μνημείο που στήθηκε εκεί το 1961, με πανελλήνιο έρανο (γλύπτης Γ. Ζογγολόπουλος, αρχιτέκτονας Πατρ. Καραντινός), στο οποίο φθάνει κανείς, ανεβαίνοντας τα 410 σκαλιά, ξεκινώντας απ’ το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου.
  Αυτού του μοναστηριού (Ιερά Μονή Ζαλόγγου) η ιστορία ξεκινάει πιθανώς γύρω στο 400 μ.Χ., με την ίδρυση πιο πάνω απ’ τη σημερινή θέση της Μονής των Ταξιαρχών. Όσα κτίσματα του απόμειναν, καταστράφηκαν κατά τη γερμανική κατοχή (1941-44). Σταδιακά, και γύρω στα 1700 μ.Χ., η Μονή μεταφέρθηκε χαμηλότερα, κι έγινε το Μοναστήρι του Αγ. Δημητρίου. Το καθολικό του, μονόκλιτη βασιλική, με τρούλο και παμπάλαιες τοιχογραφίες που ολοκληρώθηκαν το 1816, στερεώθηκε και συντηρήθηκε την δεκαετία 1980-90, όπως και ολόκληρο το μοναστήρι ανακαινίσθηκε, μετά το 1962, οπότε από ανδρικό μετατράπηκε σε γυναικείο.
(κείμενο: ΛΑΖΑΡΟΣ ΣΥΝΕΣΙΟΣ)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Πρέβεζας.

ΠΑΡΓΑ (Κωμόπολη) ΗΠΕΙΡΟΣ
  Η Πάργα, αυτός ο παραδεισένιος τόπος, τράβηξε πάνω της τα βλέμματα θεών και δαιμόνων.
  Η εικόνα της Παναγίας με της αλεπάλληλες φυγές της από τον οικισμό της Παλιόπαργας, που ήταν στον Πετζοβολιο, στο απέναντι βουνό και την καταφυγή της στη σπηλιά που βρίσκονταν έξω από το κάστρο, έπεισε τους κατοίκους της να εγκατασταθούν στο βράχο αυτό που σήμερα υψώνεται στο κάστρο.
  Αγαπημένη της Παναγίας, αλλά και αγαπημένη του Αρη, θα τελειώσει την περίοδο της ελεύθερης ζωής της στις 15 Απριλίου του 1819.   Όμως άλλες μαρτυρίες παλιότερες, αρχαιολογικά ευρήματα και γραφτές πηγές λένε πως ο τόπος προσέλκυσε την ανθρώπινη δραστηριότητα από τα πανάρχαια χρόνια.
  Νεολιθικός πέλεκυς που βρέθηκε στον ελαιώνα αλλά και ο μνημειακός θολωτός μυκηναϊκός τάφος που βρέθηκε στο κτήμα του Σουϊδα, το λείψανο αρχαίου τείχους έξω από τον περίβολο του βενετσάνικου κάστρου μαζί με τη βάση του λιμενοβραχίονα που βρισκόταν στη δυτική μεριά του όρμου του Βάλτου και που δυστυχώς καλύφθηκε από τις πέτρες που σωρεύτηκαν πάνω του για τη δημιουργία μαρίνας, καθώς και κάποιοι κιβωτιόσχημοι τάφοι στο δρόμο κοντά στην Ανθούσα, αποτελούν αναμφισβήτητα τεκμήρια για την ύπαρξη έντονης ανθρώπινης παρουσίας στην περιοχή κατά την αρχαιότητα.
  Στις βυζαντινές πηγές η Πάργα θα εμφανιστεί το 1337 και μάλλον πρόκειται για τον οικισμό του κάστρου και όχι για την Παλιόπαργα στον Πετζοβολιό. Στη νέα της θέση θα αντιμετωπίσει πολλά γυρίσματα των καιρών.
  Θα υποστεί για έξι χρόνια την κατοχή του αλβανοσερβοβουλγαροβλάχου (έτσι του άρεσε να αυτοαποκαλείται) ληστή Μπογκόη και όταν αυτός θα φύγει θα ζητήσει την προστασία της Βενετίας, που θα είναι παρούσα στην περιοχή από τον 15ο ως το τέλος του 18ου αιώνα. Η Πάργα βεβαια σε όλη αυτή την περίοδο θα έχει καθεστώς αυτοδιοίκησης.
  Οι επιδρομές και οι λεηλασίες από στεριά και θάλασσα όμως δεν θα πάψουν και στην περίοδο αυτή. Ο Χαϊρετιν Βαρβαρόσα θα είναι ένας από τους πολλούς που θα την ρημάξουν.
  Η κατάσταση σταθεροποιείται από τα τέλη του 16ου ως τα τέλη του 18ου αιώνα και η Πάργα αναπτύσσεται οικονομικά, γίνεται κέντρο εμπορικό (στο Βάλτο σώζεται ακόμα η Ντογάνα, δηλαδή το Τελωνείο της εποχής) και καταφύγιο και ορμητήριο κλεφταρματωλών. Η βρύση και το σπίτι του Μπουκουβάλα και το πηγάδι του Ανδρούτσου το μαρτυράνε.
  Θα συμπαρασταθεί ακόμα και στους αγώνες του Σουλίου και θα νιώσει επάνω της την απειλητική ανάσα του Αλή πασά. Στην ίδια αυτή περίοδο της ακμής της θα επισκεφθεί την Πάργα ο Κοσμάς ο Αιτωλός και θα αναπτυχθεί με σημαντική εκπαιδευτική κίνηση από ονομαστούς δασκάλους, τον Ιερομόναχο Φιλόθεο, τον Αναστάσιο Μοσπινιώτη, τον Ανδρέα Ιδρωμένο και Χριστόφορο Περραϊκό, τον Αγάπιο Λεονάρδο, κ.α.
  Το 1797 η βενετσάνικη κυριαρχία καταλύεται από τους Γάλλους και ύστερα από μια περίοδο εναλλαγής «προστατών» με τη συνθήκη της 5ης Δεκεμβρίου του 1815 θα αναγνωριστεί η οθωμανική κυριαρχία πάνω στην Πάργα και από τους Αγγλους που την προστατεύουν την περίοδο αυτή θα παραχωρηθεί στον Αλή πασά.
  Μεγάλη ώρα της ιστορίας της η περίοδος 1816 - 1819 με τις ατέλειωτες διαπραγματεύσεις για την αποζημείωση των περιουσιών των κατοίκων που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να καταφύγουν στην Κέρκυρα με δραματική αποκορύφωση τη Μεγάλη Παρασκευή 15 Απριλίου του 1819, όταν καίνε τους νεκρούς τους και φεύγουν για την Κέρκυρα.
  Ο Αλής θα φέρει Λαλιώτες Τούρκους και χριστιανούς από το εσωτερικό της Ηπείρου για να καλύψει το κενό από τη φυγή των ντόπιων που σιγά-σιγά θα επανέλθουν στην πάτρια γη τον Φεβρουάριο του 1913 οπότε λήγει και για την Πάργα η Τουρκοκρατία.
  Στηριγμένη στον οχυρό βράχο του κάστρου και προστατευμένη από την ευρύχωρη αγκαλιά του Πετζοβολιού από τα βορειοδυτικά ανδρώθηκε και πρόκοψε η Πάργα από τα μεταβυζαντινά χρόνια ως τις μέρες μας.
  Στα δυτικά της είναι ο κόλπος του Βάλτου με την ολόχρυση αμμουδιά που καταλήγει στο ακρωτήριο Χελαδιό όπου πάνω του ακόμα σώζονται ερείπια της Μονής των Βλαχερνών (η Αγία Βλαχέρνα όπως λένε οι ντόπιοι).
  Η αμμουδιά του Βάλτου, συνεχίζεται εύφορο πεδινό διάδρομο, κατάφυτο από ελιές και οπωροφόρα που φτάνει ως την Ανθούσα.
  Όταν οι συνθήκες ασφαλείας το επέτρεψαν και το παράλογο ιδιοκτησιακό καθεστώς του κάστρου πίεζε ασφυχτικά τους κατοίκους, ο οικισμός απλώθηκε έξω και γύρω από το κάστρο στο φρύδι του Τουρκοπάζαρου και στη νοτιοανατολική πλευρά ως το Κρυονέρι.
  Αυτή είναι η Πάργα η σημερινή, που σαν πίνακας ζωγραφικής αποκαλύπτεται στον επισκέπτη, κυρίως όταν αυτός βρεθεί στη γωνία «στού καρύδι» ή στη στροφή της Λιθίτσας, όταν προχωρεί από τον περιφερειακό δρόμο.
  Η αρχιτεκτονική της μορφή είναι νησιώτικη και λιγότερο δένει στην Ηπειρωτική αρχιτεκτονική. Τα σπίτια μικρά κατά κανόνα, με πολύ λίγο ελεύθερο χώρο για πράσινο που όμως δεν λείπει καθώς όλοι φιλοτιμούνται να φυτέψουν κάτι στη μικρή αυλή, στο παρτέρι, ή στη γλάστρα.   Χαίρεται να ανηφορίζει κανείς τα στενά της δρομάκια, πνιγμένα από την ευωδιά του γιασεμιού. «Στης Πάργας τον ανήφορο κανέλα και γαρύφαλο». Από τη βορινή πλευρά ο απέραντος και βαθύσκιος ελαιώνας και από την άλλη οι αμέτρητοι βράχοι μέσα στη θάλασσα που σε ώρες φουσκοθαλασσιάς δημιουργούν παράξενες ηχητικές συμφωνίες.
  Αξίζει να γνωρίσει κανείς και το θαλασσινό της τοπίο. Πρώτα βορινά περνώντας δίπλα από το αγέρωχο πετρωμένο καράβι, το τρομερό Φραγκοπήδημα και τον προστατευτικό Αγιο Σώστη, ως την παράξενη ομπρέλα του Σαρακήνικου και ύστερα από τη νότια πλευρά περνώντας από το Χαγιόπουλο, το Μονόλιθο και την Πωγωνιά, το Σκέμπη και το Πριόνι, τη μεγάλη βοτσαλωτή αμμουδιά του Λύχνου με τις μικρές σπηλιές, για να καταλήξει στον κλειστό κόλπο του Αη Γιαννάκη με την πηγή του γλυκού νερού που αναβλύζει στο κέντρο του. Θα είναι μια εμπειρία μοναδική.
  Πλούσια σε ιστορία ως ομορφιά η Πάργα, δεν χρειάζεται Όμηρο επαινετή για να την προβάλει. Ίσως μάλιστα ο λόγος να φανεί κατώτερος από τα πράγματα.
  Επιγραμματικός ο χρονογράφος Παύλος Παλαιολόγος έγραφε όταν την επισκέφτηκε το 1964: «Δε θυμάμαι να έχω γνωρίσει ομορφιά πιο εντυπωσιακή από αυτή στη μικρότητά της. Όλα μαγεία. Μη φοβάστε την υπερβολή, όταν παρουσιάζετε την Πάργα, όσα και να πείτε λίγα της είναι. Σε διαγωνισμό ανάμεσα στα τουριστικά κέντρα, έπαιρνε τον τίτλο της γόησσας οπωσδήποτε».

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Πάργας

• http://www.parga.gr/grpage3.html (19 φωτ.)

Η ιστορική της πορεία

ΠΡΕΒΕΖΑ (Πόλη) ΗΠΕΙΡΟΣ
  Η πόλη συνεχίζει την πορεία της στο χρόνο, με σεβασμό στο παρελθόν. Η ιστορία της Πρέβεζας συνδέεται άρρηκτα με το γεωγραφικό σημείο στο οποιο είναι κτισμένη.
  Βρίσκεται στο ΝΔ άκρο της Ηπείρου, στην είσοδο του Αμβρακικού κόλπου, απέναντι και πολύ κοντά στο ´Ακτιο και σε μικρή απόσταση από την Αρχαία Νικόπολη, της οποίας η πόλη της Πρέβεζας αποτελεί οικιστική συνέχεια.
  Η εμφάνιση του οικισμού τοποθετείται στα μέσα του 11ου αι. Η στρατηγική και εμπορική σημασία της θέσης ήταν πολύ σημαντική και προσέλκυσε πολλούς νέους οικιστές και κατακτητές.
  Για πρώτη φορά αναφέρεται με το σημερινό τη όνομα στα τέλη του 13ου αι. στο "Χρονικόν του Μορέως" και 200 χρόνια αργότερα, το 1495, επιλέγεται από τους Τούρκους ως ναύσταθμος.
  Στα μέσα του 15ου αι. αποτέλεσε το αντικείμενο οξείας διαμάχης ανάμεσα στους Τούρκους και τους Βενετούς αντιζήλους της. Έτσι, περισσότερο από μια φορά η Πρέβεζα πέρασε από τα χέρια του ενός στον άλλον, ώσπου το 1718 κατοχυρώθηκε με τη συνθήκη του Πασσάροβιτς στους Βενετούς (10-21 Ιουλίου 1718) που την κράτησαν μέχρι την πτώση της αυτοκρατορίας τους, το 1797.
  Τότε η Πρέβεζα καταλήφθηκε από τους Γάλλους, οι οποίοι όμως διώχθηκαν τον επόμενο χρόνο από τον Αλή Πασά παραμένοντας ως την απελευθέρωσή της κάτω από την Οθωμανική διοίκηση (21-10-1912).
  Η πιο σημαντική στιγμή για την ανάπτυξη και αναβάθμιση του οικισμού σε πόλη ήταν η Βενετοκρατία και η εποχή του Αλή Πασά. Οι Βενετοί και οι Τούρκοι για να προστατεύσουν την Πρέβεζα έχτισαν Κάστρα τα οποία σώζονται και σήμερα (Αγίου Αντρέα, Αγίου Γεωργίου, Βρυσούλας και Παντοκράτορα).
  Ο Αλή Πασάς έχτισε στην Πρέβεζα τα θερινά του ανάκτορα στη θέση που σήμερα είναι γνωστή ως "Παλιοσάραγα", κοντά στα σημερινά Ιαματικά Λουτρά. Κυρίως όμως κατασκεύασε την τάφρο (Ντάπια), η οποία έζωνε την πόλη στο χερσαίο μέρος της και αποτελούσε εγγύηση για την προστασία των κατοίκων της και των εμπορικών της λειτουργιών. Η Πρέβεζα ήταν ως τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο το διαμετακομιστικό Κέντρο της Ηπείρου, αλλά και λιμάνι ανεφοδιασμού για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην ΒΔ Ελλάδα. (Πόλεμος 1897, Βαλκανικοί πόλεμοι, Πρώτος και Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος).
  Ο χαρακτήρας αυτός της πόλης προσέλκυσε κατοίκους από άλλες περιοχές της Ηπείρου και των Επτανήσων. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν οι Ιταλοί, οι οποίοι διατηρούσαν παροικία στην Πρέβεζα, με Καθολική Εκκλησία που χτίστηκε το 1568 και η οποία σώζεται μέχρι σήμερα. Σημαντική επίσης ήταν και η Εβραϊκή παροικία, η οποία διατηρούσε σχολείο και συναγωγή - όπου και ο ΟΤΕ σήμερα.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Πρέβεζας.

By the emperor Augustus, 31 BC.

ΝΙΚΟΠΟΛΙΣ (Αρχαιολογικός χώρος) ΗΠΕΙΡΟΣ

• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/vor?lang=en&f...

ΑΗΔΟΝΙ (Οικισμός) ΠΡΕΒΕΖΑ
Το χωριό καταστράφηκε από τα στρατεύματα κατοχής.

Από σεισμό 375 μ.Χ.

ΝΙΚΟΠΟΛΙΣ (Αρχαιολογικός χώρος) ΗΠΕΙΡΟΣ

Από τους Ρωμαίους, 167 π.Χ.

ΠΑΝΔΟΣΙΑ (Αρχαία πόλη) ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ

Από τους Ρωμαίους, 167 π.Χ.

ΚΑΣΣΩΠΗ (Αρχαιολογικός χώρος) ΗΠΕΙΡΟΣ
In 167 B.C. Kassope was burned by the Romans and abandoned when Nikopolis was built.