Εμφανίζονται 58 τίτλοι με αναζήτηση: Εορτές & πανηγύρια στην ευρύτερη περιοχή: "ΚΟΖΑΝΗ Νομός ΕΛΛΑΔΑ" .
ΑΝΑΡΡΑΧΗ (Κωμόπολη) ΚΟΖΑΝΗ
Xώρος συνάθροισης και αναψυχής την ημέρα της Καθαρής Δευτέρας.
Στα Δ.Δ. Εμπορίου και Αναρράχης το βράδυ των Αποκριών σε κάθε γειτονιά του χωριού, ανάβονται φωτιές με κέθαρα (θάμνοι). Από το προηγούμενο βράδυ, κάθε γειτονιά, ξενυχτάει φυλάσσοντας τα κέθαρα χορεύοντας και τραγουδώντας, πίνοντας και τρώγοντας. Ο κόσμος συμμετέχει χορεύοντας γύρω από την φωτιά και τραγουδώντας τα παραδοσιακά αποκριάτικα τραγούδια (αθυρόστομα). Η συμμετοχή του κόσμου και σε αυτή την εκδήλωση είναι μεγάλη.
ΣΙΑΤΙΣΤΑ (Πόλη) ΚΟΖΑΝΗ
Οι αποκριές είναι ένα από τα ωραία και γραφικά έθιμα που έχει η αρχοντική
Σιάτιστα. Έτσι μόλις φτάσουν οι αποκριές, οι νοικοκυρές ετοιμάζουν ένα ωραίο γλύκισμα,
που στη Σιάτιστα λέγεται σαραϊλί και παρασκευάζεται ως εξής: Πλάθουν με ζυμάρι
τα πέτουρα (φύλλα), τα αραδιάζουν ένα, ένα στο σνι (ταψί) αφού τοποθετούν ανάμεσά
τους καρύδια κοπανισμένα και κανέλα, ζάχαρη και γαρύφαλο. Ρίχνουν λάδι καυτό και
μετά το ψήσιμο το σιροπιάζουν. Το μεγάλο ξεφάντωμα γινόταν τη μεγάλη αποκριά.
Πρωί-πρωί μας ξυπνούσαν οι πυροβολισμοί που έριχναν οι νέοι εδώ και εκεί για να
διασκεδάσουν με κουμπούρια (πιστόλια της παλιάς εποχής). Μετά το φαγητό οι γυναίκες
και τα κορίτσια έβγαιναν στη γειτονιά τους και έστηναν το χορό με τα ωραία παραδοσιακά
τραγούδια. Σήμερα οι παραδοσιακοί χοροί χορεύονται μόνο σε διάφορες γιορταστικές
εκδηλώσεις της Σιάτιστας.
Το βράδυ όλα τα μέλη της οικογένειας συγκεντρώνονται γύρω από το τραπέζι
και ο αρχηγός, ο πατέρας, κάνει το Χάσκα. Ακόμα το βράδυ της αποκριάς, τα παιδιά
επισκέπτονται τους γονείς, οι νύφες τις πεθερές, τους κουμπάρους και τους άλλους
συγγενείς τους, τους φιλούν το χέρι για να δείξουν το σεβασμό τους και να τους
ζητήσουν συγχώρεση κατά το χριστιανικό έθιμο.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Σιάτιστας
(1993).
ΑΙΑΝΗ (Κωμόπολη) ΚΟΖΑΝΗ
Ενα από τα πολλά παραδοσιακά έθιμα που διατηρούνται με όλη την παλιά τελετουργική μεγαλοπρέπεια και αξίζει ιδιαίτερης μνείας είναι οι «Λαζαρίνες». Έθιμο αρχαιοελληνικό που σχετίζεται με την αναγέννηση της φύσης και την ανανέωση της ζωής. Στους χριστιανικούς χρόνους συνδέθηκε με το έθιμο του Λαζάρου, ενώ στους χρόνους της Τουρκοκρατίας συμβόλιζε την ελπίδα του σκλαβωμένου γένους για την εθνική του απελευθέρωση. Κατά τις τριήμερες εορταστικές εκδηλώσεις κορίτσια από κάθε γειτονιά συγκροτούν παρέες και ντυμένες με τις γραφικότατες τοπικές φορεσιές χορεύουν τοπικούς χορούς, επισκέπτονται σπίτια και την Κυριακή των Βαίων, μετά τη θεία Λειτουργία στην Πλατεία του χωριού χορεύουν τον Τρανό Χορό.
Στην περιοχή «Σταυρός» του Δ.Δ. Αναρράχης, γίνεται το παραδοσιακό πέταμα του χαρταετού (διοργανώνεται διαγωνισμός), μοιράζεται φασολάδα, ελιές, χαλβάς, λαγάνες.
Στα Δ.Δ. Εμπορίου και Αναρράχης το βράδυ των Αποκριών σε κάθε γειτονιά του χωριού, ανάβονται φωτιές με κέθαρα (θάμνοι). Από το προηγούμενο βράδυ, κάθε γειτονιά, ξενυχτάει φυλάσσοντας τα κέθαρα χορεύοντας και τραγουδώντας, πίνοντας και τρώγοντας. Ο κόσμος συμμετέχει χορεύοντας γύρω από την φωτιά και τραγουδώντας τα παραδοσιακά αποκριάτικα τραγούδια (αθυρόστομα). Η συμμετοχή του κόσμου και σε αυτή την εκδήλωση είναι μεγάλη.
ΓΑΛΑΤΙΝΗ (Κωμόπολη) ΚΟΖΑΝΗ
Η παραδοχή του 14ου αιώνα ως χρόνου κτίσης και αρχής της ιστορίας
της Γαλατινής, προκύπτει από ένα συνδυασμό προφορικών διηγήσεων της λαϊκής παράδοσης
και της επισημότερης εκδοχής που υπάρχει και είναι ο Κώδιξ της μονής της Ζάβορδας.
Το βέβαιο είναι ότι η Γαλατινή είναι δημιούργημα των μεταβυζαντινών χρόνων. Η
ιστορία της, η παράδοσή της, οι δοξασίες, τα ήθη και τα έθιμα που ξεκινούν πριν
από 6 αιώνες περίπου και ακολούθησαν παράλληλα την πορεία και εξέλιξη του βορειοελλαδικού
ελληνισμού, έφθασαν μέχρι εμάς σήμερα άλλα ατόφια και αμετάβλητα και άλλα με μεταβολές
και επιδράσεις, κρατώντας όμως πάντοτε τον κεντρικό πυρήνα τους. Και αν λάβουμε
υπόψη κυρίως την οχυρή και απομονωμένη, γεωγραφικώς, θέση της Γαλατινής, την αυστηρή
και μέχρι σήμερα ακόμη τοπική κοινωνική οργάνωση και τη σχεδόν απόλυτη ακρίβεια
που ακολουθείται σε κάποια έθιμα και συνήθειες που αφορούν προσωπικότερες στιγμές
του βίου μας (θάνατος, γάμος, οικογένεια) καταλήγουμε στο ότι, αν πορευτούμε με
αναδρομικό κοίταγμα προς το παρελθόν θα πάρουμε το νήμα της συνέχειας της ιστορίας
και της παράδοσης της Γαλατινής, με ικανοποιητική ακρίβεια. Και έτσι είναι εύκολο
να ερμηνεύσουμε την πολιτιστική πορεία και κοινωνική ψυχολογία μας.
Ξετυλίγοντας λοιπόν το παρελθόν, στα πλαίσια του ετήσιου χρόνου, παρατηρούμε
μια πληθώρα τοπικών εθίμων και εορτών συνδεδεμένων κάθε φορά με θρησκευτικά, ιστορικά,
κοινωνικά και άλλα γεγονότα. Ιδιάζουσα θέση στην πολυσχιδία και πολυμορφία της
τοπικής παράδοσης κατείχε το έθιμο «του Χορού της Ρόκας». Επιγραμματικά πρόκειται
για ένα χορό που ονομαδότησε με το πέρασμα των χρόνων μια ευρύτερη χορευτική εκδήλωση
σε συγκεκριμένο χρόνο.
Ο χορός της Ρόκας έλκει την απαρχή του ίσως από την κτίση της Γαλατινής.
Θεωρούμε ότι θα ήταν ματαιοπονία και επικίνδυνο επιστημονικά να προσπαθήσουμε
να εντοπίσουμε τον ακριβή χρόνο της γέννησης του εθίμου. Σήμερα πάντως οι πλέον
ηλικιωμένοι κάτοικοι του χωριού βεβαιώνουν ότι το έθιμο κρατούσε και στα χρόνια
των προπαππούδων τους. Στο τέλος μετά ακολουθούσαν οι ανύπαντρες κοπέλες χωρίς
το κροσσωτό κεφαλομάντηλο, συνήθως με τα μαλλιά πλεγμένα. Το θέαμα αυτό συνοδευόμενο
με τραγούδια εύθυμα γινόταν πάθος, προκαλούσε αισθήματα βαθιά ανθρώπινα. Ο χορός
της Ρόκας γινόταν κατά τη δύση του ήλιου την Τρίτη μόνο Ημέρα του Πάσχα. Όμως
οι γυναίκες έστηναν χορό ντυμένες με την τοπική ενδυμασία κάθε απόγευμα των τριών
ημερών που κρατούσε ο εορτασμός του Πάσχα. Γινόταν ξεχωριστά σε κάθε μαχαλά και
μόνο τα τελευταία χρόνια η αναβίωση γίνεται μ' έναν χορό στην Πάδη (Πάδ) στο κέντρο
του χωριού. Σύμφωνα με τις πληροφορίες του γεροντότερου της Γαλατινής Γκόβτζια
Μιχαήλ, 97 χρονών σήμερα, μετά το 1912, έτος απελευθέρωσης του Μακεδονικού χώρου,
στο χορό έμπαιναν κάποια στιγμή και οι άνδρες κρατώντας ψηλά την ελληνική σημαία
για αυτονόητους λόγους.
Ο τελευταίος, σημειωτέον, «επώνυμος» χορός της Ρόκας τοποθετείται
στο τέλος του 19ου αιώνα, περίπου το 1880 κι αυτό γιατί τη στιγμή που εξελισσόταν
ο χορός κατέφθασαν Τούρκοι στρατιώτες καβαλάρηδες αναζητώντας να αρπάξουν την
Αλαμάναινα. Ήταν αυτή η όμορφη γυναίκα ενός μεγαλόσωμου άντρα του χωριού, του
Αλαμάνη. Όταν οι Τούρκοι ζήτησαν να μάθουν ποια είναι και που βρίσκεται η εν λόγω
γυναίκα, η ίδια η Αλαμάναινα βρήκε το θάρρος και τους είπε ότι έφυγε από το χωριό.
Οι Τούρκοι έφυγαν και έτσι γλίτωσε. Λίγο αργότερα από κάτοικο του χωριού φυγαδεύτηκε
κρυφά από τη Σιάτιστα για περισσότερη ασφάλεια. Η προφορική παράδοση λέει με το
στόμα ηλικιωμένων γυναικών ότι η ίδια ιστορία είχε επαναληφθεί λίγες μέρες νωρίτερα
και με τη μάνα του καπετάν Γιώργου Νταβέλη (Δούκα), γνωστού Γαλατινιώτη ήρωα του
τέλους του περασμένου αιώνα. Και στις δύο περιπτώσεις τη φυγάδευση και σωτηρία
των δύο γυναικών εξασφάλισε ο πατέρας του παραπάνω πληροφοριοδότη μας.
Όσον αφορά τους αιτιώδεις λόγους της εμφάνισης και διαιώνισης του
εθίμου του χορού της Ρόκας, η απάντηση δεν μπορεί να είναι μία και ξεκάθαρη. Διότι
με τη διαδοχή των γενεών και τις κάθε είδους επιδράσεις των καιρών η αρχή χάνεται
βαθιά πίσω. Ακούγοντας όμως τα τραγούδια μπορούμε να υποψιαστούμε τα γενεσιουργά
αίτια του εθίμου. Προφανώς τα τραγούδια που συνόδευαν το χορό της Ρόκας δεν χρειάστηκε
να αναζητήσουν θέματα, αλλά η ίδια η ζωή των ανθρώπων της Γαλατινής, αποτέλεσε
την έμπνευση για τη δημιουργία αυτών και του χορού. Αλλωστε το τραγούδι και ο
χορός ως οι πλέον αυθόρμητες εκδηλώσεις αποτελούν ένα είδος ανθρώπινου «λόγου».
Το συγκεκριμένο έθιμο σίγουρα τότε ικανοποιούσε την ανάγκη των γυναικών του χωριού
να εκφράσουν τις χαρές και τις λύπες τους, την θρησκευτική τους πίστη, την αγάπη
στην οικογένειά τους, γενικά τα βιώματά τους και τέλος γιατί όχι τη φιλέορτη διάθεσή
τους.
Το έθιμο του χορού της Ρόκας ήταν και εκτόνωση και γλέντι ιδίως μετά
από έναν μακρύ χειμώνα. Απλά υπήρχαν και αργότερα, λιγότερο ή περισσότερο, οι
«εθιμικές» αφορμές για να φτάσει να διαιωνίζεται μέχρι σήμερα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Ασκίου
Από τα γνωστότερα έθιμα της περιοχής είναι ο «Χορός της Ρόκας», την Τρίτη μέρα του Πάσχα που συμβολίζει τον αποχαιρετισμό των ανδρών που άλλοτε έφευγαν για να δουλέψουν ως χτίστες σε ξένα μακρινά μέρη.
ΕΜΠΟΡΙΟ (Χωριό) ΚΟΖΑΝΗ
Xώρος αναψυχής την ημέρα της Πρωτομαγιάς.
Τα παιδιά ηλικίας μέχρι 18 ετών από 30/12 μέχρι 31/12 και ώρα 20.00 (οπότε και παραδίδουν την σκυτάλη στους μεγαλύτερους) ντύνονται με παραδοσιακές στολές και γυρίζουν το χωριό με την συνοδεία ζουρνάδων, λέγοντας τα «ΚΟΛΙΑΝΤΑ» (κάλαντα).
«ΚΟΚΟΝΕΣ» έθιμο που γίνεται στο Δ. Δ. Εμπορίου το βράδυ της παραμονής της πρωτοχρονιάς μέχρι της 23.30. Ανδρες, γυναίκες και παιδιά ντύνονται καρναβάλια και επισκέπτονται τα σπίτια αστειευόμενοι με τους νοικοκυραίους.
Ανήμερα Πρωτοχρονιάς από το πρωί ντύνονται καρναβάλια (οι λεγόμενοι ΓΚΕΚΗΔΕΣ στο Εμπόριο) και χορεύουν με γκάιντα και ζουρνάδες παρασύροντας κάθε περαστικό. Το απόγευμα γίνεται παρέλαση αποκριάτικων αρμάτων έχοντας σκοπό την διασκέδαση των επισκεπτών καθότι τα θέματα και η ενδυματολογία τους είναι αυτοσχεδιασμένα. Η συμμετοχή του κόσμου παρά το τσουχτερό κρύο κάθε χρόνο από την ευρύτερη περιοχή του Δήμου είναι και το έναυσμα για την συνέχιση αυτού του εθίμου. Στο τέλος της παρέλασης καλείται να συμμετάσχει και ο επισκέπτης χορεύοντας και πίνοντας.
Στο Δ.Δ. Εμπορίου γίνεται η παραδοσιακή ρίψη του σταυρού στα παγωμένα νερά του ποταμού που διασχίζει το χωριό. Επισκέπτες από την ευρύτερη περιοχή έρχονται να παρακολουθήσουν την τελετή. Για το σημείο όπου ρίχνεται ο σταυρός γίνεται μελέτη για την διαμόρφωση του χώρου για την ασφάλεια των επισκεπτών, καθώς η προσέλευση του κόσμου είναι μεγάλη.
Στην περιοχή «Κιτέντας» του Δ.Δ. Εμπορίου, υπό την αιγίδα της πρώην Κοινότητας και του Πολιτιστικού Συλλόγου Εμπορίου, οργανώνεται η μάζωξη του κόσμου (κάτοικοι και περαστικοί), μοιράζεται χαλβάς, ελιές, κρασί, και φροντίζουν για την διασκέδαση του κόσμου με παραδοσιακή μουσική και πέταμα χαρταετού.
ΚΟΜΝΗΝΑ (Χωριό) ΚΟΖΑΝΗ
Το έθιμο "Μαμώ(γ)εροι": Ακόμα ένα έθιμο βγαλμένο μέσα από την ποντιακή παράδοση. Αποτελεί μία μυσταγωγία γεμάτη συμβολισμούς όπου κορυφώνεται με τον τελετουργικό χορό των Μομώγερων. Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας και κάτω από το βάρος του οθωμανικού ζυγού, οι σκλαβωμένοι Πόντιοι μέσα από τον αλληγορικό αυτό χορό, ανύψωναν το ηθικό των συμπατριωτών τους αλλά και τους προετοίμαζαν για τον ξεσηκωμό χωρίς να το αντιλαμβάνονται οι Τούρκοι. Συμμετέχουν τα εξής πρόσωπα: Χορευτική ομάδα 12 ατόμων (Μωμόεροι), Μουσικοί, Νύφη, Διάβολοι, Γριά, Γιατρός, Δικαστής και ένας Γέρος. Όλοι οι παραπάνω είναι άντρες και επί τουρκοκρατίας τους Μωμόερους αναπαριστούσαν μεταμφιεσμένοι αντάρτες που με τον τρόπο αυτό κατέβαιναν στα χωριά και περνούσαν ή μαθαίνανε διάφορες πληροφορίες. Στα δρώμενα συμμετείχαν και Τούρκοι χωρίς να καταλαβαίνουν τι γίνεται. Το έθιμο διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του δωδεκαήμερου, δηλαδή, από τη δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων έως τα Φώτα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Νομαρχίας Κοζάνης
ΜΑΥΡΟΔΕΝΔΡΙ (Κωμόπολη) ΚΟΖΑΝΗ
Την Καθαρά Δευτέρα κάθε χρόνο εορτάζονται τα κούλουμα με μεγάλη προσέλευση κόσμου στο δάσος βελανιδιάς ΒΔ του οικισμού όπου προσφέρεται παραδοσιακή φασολάδα.
ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ (Δήμος) ΚΟΖΑΝΗ
Τον μήνα Ιούνιο πραγματοποιούνται τριήμερες εκδηλώσεις, για το έθιμο του Κλύδωνα
ΣΙΑΤΙΣΤΑ (Πόλη) ΚΟΖΑΝΗ
23/12
Στις 23 Δεκεμβρίου το βράδυ, ανάβονται μεγάλες φωτιές, "οι κλαδαριές",
σε κάθε γειτονιά, ενώ οι τοπικές αρχές και όλος ο κόσμος επισκέπτονται τις κλαδαριές
και χορεύουν γύρω απ' αυτές με συνοδεία τοπικών οργάνων.
Λένε ότι οι κλαδαριές συμβολίζουν τις φωτιές που άναψαν οι ποιμένες
στη Βηθλεέμ. Αλλά δεν μπορεί
παρά να επιβιώνουν και συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων που με τη φλόγα έστελναν
το μήνυμα κάθε ευχάριστης αγγελίας ή λύτρωσης.
Το άναμα των κλαδαριών είναι μία γραφική γιορταστική εκδήλωση, αλλά
και από τα χαρακτηριστικά έθιμα του δωδεκαήμερου στα Σιάτιστα.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Σιάτιστας
(1993).
24/12
24/12
Ειδικό ξύλο που είναι χοντρότερο στο ένα άκρο, με το οποίο χτυπούν δυνατά τις πόρτες των σπιτιών.
1/5
Η Πρωτομαγιά είναι μία από τις προσφιλέστερες και ωραιότερες γιορτές
της Ελληνικής υπαίθρου. Στη Σιάτιστα η Πρωτομαγιά τα παλιά χρόνια γιορτάζονται
στο εξωκκλήσι του Αγίου Χριστοφόρου. Σήμερα γιορτάζεται σε διάφορα σημεία της
πόλης και τραγουδιούνται πολλά τραγούδια.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Σιάτιστας
(1993).
15/8
Το Δεκαπενταύγουστο οι Σιατιστινοί δίνουν εξαιρετική σημασία στο γραφικό
έθιμο των καβαλάρηδων, με κέντρο το Μοναστήρι
της Παναγίας Μικροκάστρου, που απέχει από τη Σιάτιστα 12 χιλιόμετρα. Την ημέρα
αυτή μεγάλες παρέες με στολισμένα τ’ άλογα (πάνω από 200) πηγαίνουν στο
μοναστήρι, για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας και το μεσημέρι επιστρέφουν
στη Σιάτιστα, όπου τους υποδέχονται οι αρχές και πολύς κόσμος από τη Σιάτιστα
και τα γύρω χωριά της. Ακολουθεί γλέντι και χορός από τους καβαλάρηδες, πρώτα
στις πλατείες της Σιάτιστας και κατόπιν στα σπίτια που γιορτάζουν, μέχρι τις πρωινές
ώρες. Το έθιμο αυτό έχει την αρχή του στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Τότε η ημέρα
της Παναγίας, στις 15 Αυγούστου, έδινε την ευκαιρία στους σκλαβωμένους της περιοχής
να ζήσουν μια μέρα ελευθερίας, καθώς άγραφο προνόμιο φαίνεται είχε δοθεί από τους
Τούρκους. Από όλη τη Δυτική Μακεδονία
προσέρχονταν προσκυνητές να τιμήσουν τη Θεοτόκο, τη μητέρα του Θεού, και να πάρουν
απ’ αυτή δύναμη, αλλά και να συζητήσουν ό,τι σχετικό με την εθνική υπόθεση.
Το έθιμο διατηρείται αναλλοίωτο από τη φθορά του χρόνου και αναβιώνει κάθε χρόνο
με τον ίδιο ζήλο, το ίδιο κέφι και την ίδια πίστη στην παράδοση. Μένει ως σήμερα
δείγμα του γνήσιου θρησκευτικού αισθήματος και της βουνίσιας λεβεντιάς του Σιατιστινού
λαού και αναπόσπαστο κομμάτι της αστείρευτης παράδοσης και ιστορικής πορείας του.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Σιάτιστας
(1993).
Ένα άλλο τοπικό έθιμο που δείχνει τη βαθιά και πηγαία θρησκευτικότητα
των Σιατιστινών είναι η υποδοχή και λιτάνευση της θαυματουργικής εικόνας της Παναγίας
Μικροκάστρου στην Κάτω Σιάτιστα την Κυριακή της Ορθοδοξίας και στην Ανω Σιάτιστα
την Κυριακή του Θωμά. Στην Κάτω Σιάτιστα παραμένει η εικόνα μέχρι την Κυριακή
των Βαϊων, ενώ στην Ανω Σιάτιστα παραμένει μέχρι την Πεντηκοστή. Στα διαστήματα
αυτά γίνεται η περιφορά της Ιεράς Εικόνας από ιερέα στα σπίτια των χριστιανών
για αγιασμό.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Σιάτιστας
(1993).
ΦΟΥΦΑΣ (Χωριό) ΚΟΖΑΝΗ
Στις 23/12 λέγονται τα «ΚΟΛΙΑΝΤΑ» με φωτιές, με παραδοσιακή μουσική και με παραδοσιακά φαγητά. Στις 31/12 γίνεται η μικρή αποκριά στην οποία ντύνονται μόνο τα αγόρια με παραδοσιακές στολές και χορεύουν γύρω από τις φωτιές με ζουρνάδες.
Στο Δ.Δ. Φούφα γίνεται προσπάθεια αναβίωσης των εθίμων για την ημέρα αυτή στην περιοχή «Κιτέντας» του Δ.Δ. Φούφα.
ΕΜΠΟΡΙΟ (Χωριό) ΚΟΖΑΝΗ
Γιορτή των κερασιών: κάθε καλοκαίρι (μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουνίου) διοργανώνεται χορός με παραδοσιακή μουσική από το Δ.Δ. του Εμπορίου στην πλατεία του χωριού. Στους επισκέπτες μοιράζονται κεράσια από την τοπική παραγωγή.
ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ (Χωριό) ΚΟΖΑΝΗ
Οργανώθηκε για πρώτη φορά το 1979 από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πελεκάνου,
με σκοπό την προβολή και προώθηση των προϊόντων αμπελοκαλλιέργειας, που αποτελούν
το σημαντικότερο αγροτικό προϊόν του χωριού. Από τότε, και κάθε χρόνο, η γιορτή
διοργανώνεται με μεγάλη επιτυχία, το τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου, στον ειδικά
διαμορφωμένο χώρο του Δημοτικού Σχολείου του Πελεκάνου.
Τα τελευταία 4 χρόνια και με τη συνδρομή του Δήμου Ασκίου, διοργανώνονται
παράλληλα ημερίδες ενημέρωσης του κοινού, σχετικά με την παραγωγή και διάθεση
του προϊόντος.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Ασκίου
ΣΙΣΑΝΙ (Χωριό) ΚΟΖΑΝΗ
Διοργανώνεται κάθε χρόνο από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σισανίου, το
πρώτο Σαββατοκύριακο μετά το Δεκαπενταύγουστο, στην καταπράσινη θέση «Μεριά».
Σκοπός της γιορτής είναι η προβολή του φασολιού, που αποτελεί το
κύριο αγροτικό προϊόν του χωριού και το οποίο διακρίνεται για την άριστη ποιότητά
του. Από το 1996 στο χώρο διεξαγωγής της γιορτής υπάρχουν μόνιμες εγκαταστάσεις,
ικανές να εξυπηρετήσουν περίπου 1600 επισκέπτες.
ΦΟΥΦΑΣ (Χωριό) ΚΟΖΑΝΗ
Γιορτή της Πατάτας: διοργανώνεται από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Φούφα (τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη), προσφέροντας στους επισκέπτες φαγητά με βάση την ονομαστή πατάτα του Φούφα.
ΕΡΑΤΥΡΑ (Κωμόπολη) ΚΟΖΑΝΗ
Συνεχίζοντας μια μακραίωνη παράδοση από τη βυζαντινή εποχή, η Εράτυρα
γιορτάζει το καρναβάλι της την Πρωτοχρονιά. Αρχίζοντας από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς,
τα «Σούρβα» το βράδυ της 30ης Δεκεμβρίου, ομάδες καρναβαλιών με σκεπασμένα πρόσωπα,
τα «Μπουμπουσιάρια», γεμίζουν χορεύοντας τους δρόμους και την πλατεία της Εράτυρας.
Το καρναβάλι κορυφώνεται το μεσημέρι της 2ης μέρας του έτους, με την
παρέλαση των καρναβαλιών που γίνεται στο «Παζάρι», την ιστορική πάνω πλατεία της
Εράτυρας.
Τα «Μπουμπουσιάρια» της Εράτυρας είναι ένα από τα πιο ζωντανά και
διακρινόμενα για τον αυθορμητισμό και το χιούμορ τους καρναβάλια της Δ. Μακεδονίας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Ασκίου
ΚΟΖΑΝΗ (Πόλη) ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΣΙΑΤΙΣΤΑ (Πόλη) ΚΟΖΑΝΗ
6/1
Τα Θεοφάνεια 6 Ιανουαρίου γίνεται μεγάλο ξεφάντωμα με τα καρναβάλια
"Τα Μπουμπουσιάρια" που λέγονται στη Σιάτιστα. Τα Μπουμπουσιάρια της Σιάτιστας είναι μία στιγμή αφιερωμένη στο πνεύμα, στην ξενοιασιά
και εκφράζει ένα δικό της τρόπο ζωής και ένα αθώο αυθορμητισμό. Την ημέρα των
Θεοφανείων τα Μπουμπουσιάρια χορεύουν όλη μέρα στις πλατείες της Σιάτιστας και
κυρίως τον πεταχτό, πραγματικό βακχικό χορό, τον Σιατιστινό Αϊ-βασιλιάτικο:
Τι χα ’γω κι’ σ' αγαπούσα κι δεν κάθουμαν καλά,
να χου ζάλη στου κιφάλι, δυό μαχαίρια στην καρδιά.
Κίνησα να ρθώ ένα βράδυ μ’ έπιασι λιανή βρουχή,
το Θεό παρακαλούσα για να σ' εύρω μοναχή...
Το τραγούδι αυτό συνεχίζεται και ως σήμερα να τραγουδιέται και να
χορεύεται σ' όλες τις γιορταστικές εκδηλώσεις των Σιατιστινών.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Σιάτιστας
(1993).
ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ (Χωριό) ΚΟΖΑΝΗ
09/05
Διήμερες εκδηλώσεις.
ΔΡΕΠΑΝΟ (Χωριό) ΚΟΖΑΝΗ
Γίνεται 3ήμερο πανηγύρι.
ΕΜΠΟΡΙΟ (Χωριό) ΚΟΖΑΝΗ
Λαογραφικό Φεστιβάλ Παραδοσιακής Μουσικής και χορού: διοργανώνεται με επιτυχία κάθε καλοκαίρι από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Εμπορίου (συνήθως μέσα στον Ιούλιο) με την συμμετοχή παραδοσιακών συγκροτημάτων από όλο τον ελλαδικό χώρο.
ΚΑΛΟΝΕΡΙ (Χωριό) ΚΟΖΑΝΗ
6/7 - 7/7
Το εξωκλήσι της Αγίας Κυριακής βρίσκεται 1 χλμ. περίπου από τον οικισμό
του Καλονερίου. Στον ίδιο χώρο βρίσκονται το παλιό και νέο εξωκλήσι, που κτίστηκε
το 1969 με προσωπική εργασία των κατοίκων του χωριού, ενώ η ηλικία του παλιού
ναού δεν είναι γνωστή. Την ιστορία του ναού συνοδεύουν πολλές διηγήσεις των κατοίκων
του χωριού για την θαυματουργή δύναμη της Αγίας.
Στο εξωκλήσι υπήρχαν πολλές παλιές εικόνες ανεκτίμητης αξίας, μεταξύ
των οποίων και αυτής της Αγίας Κυριακής, που σήμερα φυλάσσονται σε ασφαλές μέρος.
Κάθε χρόνο, στις 6 Ιουλίου, παραμονή της εορτής της Αγίας Κυριακής,
γίνεται λιτάνευση της εικόνας από το χωριό έως το εξωκλήσι και ακολουθούν εκδηλώσεις
προς τιμή της Αγίας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ασκίου
ΜΑΥΡΟΔΕΝΔΡΙ (Κωμόπολη) ΚΟΖΑΝΗ
21/5
Πολιούχος Αγιος Κωνσταντίνος και Ελένη-Τοπικό πανηγύρι.
Γιορτή Εθνικής Αντίστασης (Νοέμβριος).
27/7
Στα Τσιάμια Μπουρίνου
7/8
Στη Γιάγκοβη
ΣΙΑΤΙΣΤΑ (Πόλη) ΚΟΖΑΝΗ
Πάσχα χωρίς κόκκινα αβγά δεν νοεί ο Έλληνας. Το πιο γραφικό έθιμο
της Μεγάλης Βδομάδας είναι το βάψιμο των αβγών το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης. Γι’
αυτό και η Μεγάλη Πέμπτη ονομάζεται κόκκινη Πέφτη ή κοκκινοπέφτη. Ένα αβγό με
ευλάβεια φυλάγεται στο εικονοστάσι, για να προστατεύει το σπίτι μέχρι της Αναλήψεως.
Στο μπαλκόνι ή στα παράθυρα την ημέρα αυτή κρεμούν κόκκινα μαντήλια που συμβολίζουν
τη λαμπρότητα της άνοιξης και την ανοιχτωσιά των αποχρώσεων της φύσης.
Το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής τα παιδιά πηγαίνουν λουλούδια στον
Επιτάφιο και στολίζουν το Κουβούκλιό του. Τα παιδιά περνούν μια ή τρεις φορές
κάτω από τον Επιτάφιο, για να πάρουν κάτι πιο πολύ από τη χάρη του. Επίσης οι
νεοαρραβωνιασμένες στη Σιάτιστα ντυμένες με τα καλά τους ρούχα μαζί με τις φίλες
και συγγενείς επισκέπτονται τον Επιτάφιο και τον προσκυνούν.
Τη Μεγάλη Παρασκευή η αρραβωνιασμένη στέλνει στην πεθερά για την Πασχαλιά,
γλυκά, αβγά, τσουρέκια και δώρα. Και ο γαμπρός στέλνει στα πεθερικά αρνί βαμμένο
κόκκινο και στολισμένο με λουλούδια και πορτοκάλια στα κέρατα, τσουρέκι, γλυκά
και μια άσπρη λαμπάδα.
Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, μετά την Ανάσταση στην Κάτω συνοικία
της Σιάτιστας, τη Γεράνεια, καίνε το αχυρένιο ομοίωμα του Ιούδα, που είναι κρεμασμένο
στο δέντρο. Το έθιμο αυτό παριστάνει κρεμασμένο τον Ιούδα, που πρόδωσε τον Κύριο
και όπως λέγει το Ιερό Ευαγγέλιο "απελθών απήγξατο". Μικροί και μεγάλοι
ατενίζουν το αχυρένιο ομοίωμα σαν να βλέπουν ολοζώντανο το μισητό προδότη.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Σιάτιστας
(1993).
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
