Πληροφορίες τοπωνυμίου

ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Χωριό) ΑΤΤΙΚΗ, ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ
  Η Καμάριζα βρίσκεται στα βορειοδυτικά της πόλης μας σε απόσταση 5 χμ. και σήμερα ονομάζεται Αγιος Κωνσταντίνος, παίρνοντας το όνομά του από τον ιερό ναό του χωριού. Ονομάστηκε έτσι από τις καμάρες των μεταλλευτικών στοών. Ήταν το κέντρο των μεταλλευτικών έργων, όχι μόνο στα αρχαία αλλά και στα νεότερα χρόνια. Στην αρχαιότητα είναι γνωστή με το όνομα Μαρώνεια. Ο πολεμικός στόλος τριηρών που νίκησε τους Πέρσες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.Χ. κατασκευάστηκε από τους Αθηναίους χάρη στο ασήμι που βρέθηκε στην περιοχή. Στη νεότερη εποχή αποτελεί το κέντρο των εργασιών της Γαλλικής εταιρείας. Οι υπόγειες στοές της έχουν μήκος 50 χμ. Η ανακάλυψη καλαμίνας [ανθρακικός ψευδάργυρος] στην περιοχή το 1870 από τον Ανδρέα Κορδέλα βοήθησε πολύ στην ανάπτυξη της εταιρείας. Είναι ένας από τους πρώτους βιομηχανικούς οικισμούς. Σήμερα διατηρούνται τα περισσότερα κτίρια, χαρακτηριστικά δείγματα της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα. Λειτουργεί Ορυκτολογικό Μουσείο. Σημαντικοί είναι οι ναοί του προστάτη του χωριού Αγίου Κωνσταντίνου και του Αγίου Νεκταρίου.

Ιστοσελίδα ΤΕΕ Λαυρίου
• http://1tee-lavriou.att.sch.gr/LexikoQ.htm

ΑΓΚΙΣΤΡΙ (Χωριό) ΑΙΓΙΝΑ
   Η πρωτεύουσα του νησιού ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων το ορμητήριο πλοίων και το σημείο ανεφοδιασμού. Καταγάλανα κρυστάλλινα νερά ανάμεσα σε φυσικούς κόλπους δημιουργούν αμμώδεις περιοχές για τους λουόμενους. Γραφικά πλακόστρωτα δρομάκια, παραδοσιακά καφενεία, υπέργηρες φιγούρες με τοπικές ενδυμασίες και ο μοναδικός ανεμόμυλος, συμβάλλουν με την ύπαρξή τους στη ζωντανή ιστορία του τόπου.
   Σπίτια φτιαγμένα από πέτρα, άσπρα πεζούλια, κεραμοσκεπές, σπιτικοί φούρνοι, αυλές συγυρισμένες έρχονται να συναντήσουν τις υπερσύγχρονες ξενοδοχιακές μονάδες. Τα Cafe-Bar, Ουζερί, Εστιατόρια και Night Club περιμένουν να φιλοξενήσουν και να εξυπηρετήσουν με το καλύτερο τρόπο όλους εσάς που θα επισκεφθείτε το νησί μας.
  Πέρα και πάνω από το Μεγαλοχώρι στο πευκόφυτο δάσος το εκκλησάκι των Αγίων Πάντων στέκει εκεί μέσα στο πέρασμα των χρόνων και καλεί τον επισκέπτη να γνωρίσει τις ρίζες του νησιού, το Καντούντι, δηλαδή το παλιό χωριό, ό,τι έχει μείνει από τον αρχαιότερο οικισμό του Αγκιστρίου.
  Φεύγοντας από το Μεγαλοχώρι δυτικά βρίσκεσαι σε ένα τοπίο μαγευτικό που συνδυάζει σε απόλυτη αρμονία το πράσινο του πεύκου με το βαθυγάλανο της θάλασσας.
  Δέντρα που με το πέρασμα του χρόνου γερνούν μέσα στη θάλασσα και σχεδόν αγκαλιάζουν τα νερά και τα σκάφη στο παλιό καρνάγιο μαρτυρούν τα εκατοντάδες χρόνια που βρίσκονται εκεί. Το πρόσφατα ασφαλτοστρωμένο οδικό δίκτυο μας οδηγεί δυτικότερα του νησιού εκεί που οι πινακίδες γράφουν Δραγονέρα. Εκτός από την μοναδική καντίνα που υπάρχει εδώ όλα τα υπόλοιπα έχουν μείνει ανέγγιχτα. Κρυστάλλινα νερά, φυσικές ακρογιαλιές - πεύκα μέχρι τη θάλασσα, ησυχία, είναι μόνο ένα μέρος της προσφοράς του πλούτου που μας δίνει η φύση απλόχερα. Και ο δρόμος συνεχίζει προς τα νότια, ανηφορίζει, κατηφορίζει και φτάνει σε ένα ξέφωτο, μια όαση γεμάτη ιστορία για τους παλιούς και οπτική μαγεία για τους επισκέπτες. Είναι το Πολέμι με την παλιά εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας που είχε τη τύχη να καθαγιάσει ο Αγιος Νεκτάριος.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005, με φωτογραφία, από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern

• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=agistri_... (2 φωτ.)

ΑΓΚΙΣΤΡΙ (Λιμάνι) ΑΓΚΙΣΤΡΙ
Η Σκάλα με τις απέραντες αμμουδιές της είναι ένας οικισμός καθαρά τουριστικός που παρέχει άνετη φιλοξενία στα πεντακάθαρα ξενοδοχεία, δωμάτια και γκαρσονιέρες που διαθέτει, ενώ γευστικότατοι μεζέδες και φαγητά για όλα τα γούστα περιμένουν να ευχαριστήσουν κάθε απαιτητικό ή μη, επισκέπτη. Μουσικές ποικιλίες για όλες τις ώρες στα Club και Cafe-Bar έρχονται να συμπληρώσουν την άρτια τουριστική οργάνωση. Στα αριστερά της Σκάλας είναι η Σκληρή, νεόκτιστη τουριστική περιοχή με σύγχρονα ξενοδοχεία και εστιατόρια. Στο αριστερό άκρο του νησιού και μετά από μια ονειρεμένη διαδρομή μέσα στα πεύκα ένας φυσικός καταγάλανος κόλπος με χοντρά βότσαλα και κρυστάλλινα νερά, σας περιμένει η μαγευτική Χαλικιάδα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005, με φωτογραφία, από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern

• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=agistri_... (1 φωτ.)

ΑΙΓΙΛΟΣ (Αρχαίος δήμος) ΑΝΑΒΥΣΣΟΣ
  Η Αιγιλία, δήμος της Αντιοχίδος φυλής με έξι βουλευτές στην βουλή, ήταν πολύ γνωστή κατά την αρχαιότητα από τα σύκα της, τα οποία αναφέρονταν σαν τα καλύτερα της Αττικής. Ο Στράβων τοποθετεί την Αιγιλία στον κατάλογο των παραλίων δήμων, μεταξύ των Θορών και της Αναφλύστου και τοποθετείται μεταξύ της Φέριζας, του λόφου Βαλμά και του Αγίου Παντελεήμονα, ανατολικά του Ολύμπου. Οι παλαιότεροι μελετητές τοποθετούν την Αιγιλία στον Oλυμπο ενώ οι νεώτεροι ακολουθούν τον Vanderpool.
  Στην περιοχή της Φέριζας και του Βαλμά έχουν εντοπισθεί αρχαιότητες των κλασικών και των ρωμαϊκών χρόνων ενώ στον Aγιο Παντελεήμονα είναι γνωστό το εκτεταμένο γεωμετρικό νεκροταφείο του οποίου τα πλούσια ευρήματα σήμερα βρίσκονται στο Μουσείο της Βραυρώνας. Θεωρείται ένα από τα πλουσιότερα γεωμετρικά νεκροταφεία με πάνω από εκατό τάφους και είναι ένα από τα ελάχιστα της Αττικής που έχει ερευνηθεί ολόκληρο. Με πάρα πολλά μοναδικής τέχνης γεωμετρικά αγγεία, όπως και πλήθος χρυσά, αργυρά και χάλκινα ευρήματα, έχει συμβάλλει ουσιαστικά στην μελέτη των ταφικών εθίμων της εποχής.
  Από την ίδια περιοχή μεταξύ λόφου Βαλμά και λεωφόρου Καλυβίων βρέθηκε ο γνωστός κούρος Αριστόδικος, ο κούρος της Νέας Υόρκης, ο κούρος του Μονάχου και η επιτύμβια στήλη της Νέας Υόρκης - Μονάχου.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυβιών Θορικού

• http://www.dkalivia.fanspace.com/cgi-bin/framed/29...

ΑΛΕΠΟΧΩΡΙ (Λιμάνι) ΑΤΤΙΚΗ, ΔΥΤΙΚΗ
  Το Αλεποχώρι βρίσκεται σε απόσταση 19 χιλιόμετρων από τα Βίλια και ο επισκέπτης συνδυάζει το μπάνιο στις παράλιες του Αλεποχωρίου με τα κρυστάλλινα νερά το καλό ψάρι στις ψαροταβέρνες της περιοχής, και το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, καθώς ο ήλιος χάνεται μέσα στα νησάκια των Αλκυονίδων.
  Το σημερινό Αλεποχώρι κατά την αρχαιότητα ονομάζονταν Πηγαί ή δωρικώς Παγαί. Οι Παγαί άνηκαν στους Μεγαρείς οι οποίοι ήταν σύμμαχοι των Λακεδαιμονίων. Το έτος 459 π.χ οι Μεγαρείς απεσπάθησαν από τους Λακεδαιμονίους και έγιναν σύμμαχοι των Αθηναίων επειδή οι κορίνθιοι τους έκαναν συνεχή πόλεμο για συνοριακές διαφορές. Οι Αθηναίοι εγκαταστάθηκαν στα Μέγαρα και στις Παγές και έκτισαν τα μακρά τείχη μεταξύ των Μεγάρων και Νισαιας όπου και τοποθέτησαν φρουρά.
  Στις Παγές όπως αναφέρει Παυσανίας υπήρχε το άγαλμα της θεάς Αρτεμις της επικαλούμενης Σωτείρας. Υπήρχε ακόμη και το ηρώον του Αιγιαλέως, υιού του Αδράστου και ονομάζονταν Αιγιαλείο. Κατά την δεύτερη εκστρατεία των Αργείων εναντίον των Θηβαίων ο Αιγιαλεύς εφονεύθη κατά την μάχη του Γλισάντος οι συγγενείς του τον έφεραν στις Παγές όπου και τον έθαψαν.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Βιλίων

• http://www.vilia.org/div/content/view/28/60/ (1 φωτ.)

ΑΠΟΝΗΣΟΣ (Παραλία) ΑΓΚΙΣΤΡΙ
Συνεχίζοντας το δρόμο δυτικά των Λιμεναρίων, φτάνουμε σε μια εξωτική τοποθεσία με τα πεύκα να αγκαλιάζουν την πιο όμορφη και ζηλευτή καταπράσινη παραλία της Απονήσου. Αυτός ο μοναδικός συνδυασμός χρωμάτων σε μεταφέρει σε εξωτικά μέρη, προσφέροντας σου μια μοναδική χαλάρωση και ηρεμία. Το ταβερνάκι που υπάρχει εκεί μπορεί να σου προφέρει εξαίσιους θαλασσινούς μεζέδες δίπλα στο κύμα.

Ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern
• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=agistri_...

Δήμος Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης

ΒΟΥΛΑ (Δήμος) ΑΤΤΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30213 2020000
Φαξ: +30210 9657131
Η περιοχή της Βούλας, όπως μαρτυρούν τα μέχρι τώρα γνωστά ευρήματα κατοικήθηκε σε όλες τις περιόδους της αρχαιότητας από την προϊστορική εποχή ως τα Βυζαντινά χρόνια.
  Το Βόρειο τμήμα του Δήμου Βούλας ανήκε σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις στο μεγάλο Αττικό Δήμο της Αιξωνής, ενώ το Νοτιότερο τμήμα του Δήμου αποτελούσε την έδρα του γειτονικού Δήμου των Αλών Αιξωνίδων.
  Από την αρχαιότητα ως τις αρχές του 20ου αιώνα η περιοχή της Βούλας είχε αγροτικό χαρακτήρα και αποτελούσε τμήμα ενός μεγάλου μοναστηριακού τσιφλικιού με έδρα τη Βάρη.
  Η σύγχρονη ιστορία της περιοχής ξεκινά στο μεσοπόλεμο. Οι ραγδαίες εξελίξεις που ακολουθούν την Μικρασιατική καταστροφή και η εκρηκτική ανάπτυξη της πρωτεύουσας διακόπτουν την μεσαιωνική ηρεμία της Βούλας και την καθιστούν τμήμα της περιαστικής ζώνης.
  Χάρη στο εξαιρετικό φυσικό της περιβάλλον και το υγιεινό της κλίμα η Βούλα έλκει ένα τμήμα της εξόδου προς τα προάστεια και επιλέγεται για την εγκατάσταση δύο νοσοκομείων. Το 1926 εγκρίνεται, σε μία παραλιακή έκταση 1100στρ. το σχέδιο του Εξοχικού Συνοικισμού Βούλας, που ακολουθεί τα υψηλά πολεοδομικά και σχεδιαστικά πρότυπα της «κηπούπολης» και σφραγίζει την περαιτέρω οικιστική ανάπτυξη του Δήμου. Το 1934 εγκρίνεται το σχέδιο του Οικοδομικού Συνεταιρισμού Βούλας (405 στρ.) που συνεχίζει το σχέδιο της κηπούπολης και χαρακτηρίζεται από εξίσου υψηλά πολεοδομικά πρότυπα.
  Παράλληλα, από το 1920, ιδρύεται από τον ΕΕΣ το Ασκληπιείο Βούλας. Το νοσοκομείο, που ήταν αφιερωμένο στη θεραπεία της φυματίωσης, γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη και αποτέλεσε μία από τις βασικές συνιστώσες της ανάπτυξης της περιοχής. Στη δεκαετία του 1930 ξεκινά ακόμα η δράση του ΠΙΚΠΑ, που θα προσφέρει πολύπλευρες υπηρεσίες στη διάρκεια των επομένων δεκαετιών.
  Στη διάρκεια της ίδιας περιόδου η Βούλα επιλέγεται για την αποκατάσταση μιας προσφυγικής ομάδας. Ένα τμήμα του μοναστηριακού αγροκτήματος (5126 στρ.) παραχωρείται σε 43 προσφυγικές οικογένειες, που εγκαθίσταται στην περιοχή (Ανω Βούλα) και δημιουργούν αγροτικό οικισμό.
  Μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, η μεγάλη επέκταση της πρωτεύουσας και οι γενικότερες κονωνικοοικονομικές αλλαγές μετατρέπουν την παραλιακή ζώνη και την συνδέουν ακόμα πιο στενά με το Πολεοδομικό Συγκρότημα της Πρωτευούσης. Η μακρινή και σε μεγάλο βαθμό αγροτική Βούλα της μεσοπολεμικής περιόδου μετατρέπεται σταδιακά, πρώτα σε παραθεριστικό οικισμό και κέντρο αναψυχής, και στη συνέχεια όλο και περισσότερο σε Αθηναϊκό προάστειο.
  Από τους 228 κατοίκους του 1928 η Βούλα σήμερα έχει 30.000 κατοίκους. Είναι χωρισμένη σε 6 συνοικίες Πολιτεία, Ευρυάλη, Δικηγορικά, Πανόραμα, Εξοχή και Πηγαδάκια.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2006 από την ιστοσελίδα http://www.dimosvoulas.gr/istoriko.html του Δήμου Βούλας

ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ (Προάστιο της Αθήνας) ΑΤΤΙΚΗ
H Πόλη σήμερα
  Η Βουλιαγμένη είναι το μοναδικό πραγματικά πράσινο προάστιο στις ακτές του Σαρωνικού. Περιτριγυρισμένη από πευκόφυτους λόφους που απολήγουν σε υπέροχες παραλίες με άμμο και καθαρή θάλασσα, αποτελεί πηγή ζωής και αναψυχής για τους κατοίκους και τους επισκέπτες.
  Κυρίαρχος στόχος της Δημοτικής αρχής είναι η προστασία του φυσικού κάλους και του πρασίνου της Βουλιαγμένης, ώστε να διατηρηθεί η απαράμιλλη φυσιογνωμία και το μοναδικό περιβάλλον της. Με συστηματικό σχεδιασμό η πόλη εμπλουτίζεται με πάρκα, πανέμορφους κήπους, λειτουργικές παιδικές χαρές, πεζόδρομους και σύγχρονες υποδομές.
  Στα πλαίσια της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004, λόγω του φυσικού της τοπίου και της καταλληλότητας των υποδομών της, η Βουλιαγμένη επιλέχθηκε για τη διεξαγωγή δυο Ολυμπιακών Αθλημάτων, του Τρίαθλου και της Ποδηλασίας - Ατομική Χρονομέτρηση.
Οι Παραλίες
  Αρχίζουν από τις αμμουδιές στον Aγιο Νικόλαο Πάλλων, συνεχίζουν στο Μεγάλο Καβούρι, γύρω από τον Λαιμό και τον κόλπο της κεντρικής Βουλιαγμένης και καταλήγουν στα μικρά λιμανάκια κάτω από τη λίμνη, στο αναλλοίωτο Αττικό τοπίο, στην περιοχή της Φασκομηλιάς. Οι παραλίες τις Βουλιαγμένης είναι πεντακάθαρες και γι' αυτό τους έχει απονεμηθεί γαλάζια σημαία από το F.E.E.E (Foundation for Environmental Education in Europe)
Η Βουλιαγμένη σε αριθμούς
  Η συνολική της έκταση είναι 75.000 στρέμματα. Το ύψος του εδάφους αρχίζει από 0 - 114 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το χειμώνα οι μόνιμοι κάτοικοι είναι περίπου 4.000 ενώ το καλοκαίρι ο αριθμός πολλαπλασιάζεται.
Η υποδομή
  Ο Δήμος σήμερα διαθέτει οργανωμένες υπηρεσίες σε όλους τους τομείς δραστηριότητας του καθώς και πλήρως οργανωμένα και εξοπλισμένα τμήματα Δημοτικής Αστυνομίας και Πυρασφάλειας.
  Στη Βουλιαγμένη λειτουργούν πολλές πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες, οργανωμένες πλαζ, εστιατόρια, παραδοσιακές ταβέρνες, καφέ και μια μικρή αλλά πλήρης αγορά με μαγαζιά ειδών πρώτης ανάγκης. Επίσης, παρέχονται απεριόριστες δυνατότητες για όλα τα είδη των θαλάσσιων σπορ, μέσω σχολών στα ξενοδοχεία ή στις εγκαταστάσεις των Ναυτικών Ομίλων που λειτουργούν στην περιοχή, καθώς και εγκαταστάσεις γηπέδων τένις, Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο όπου λειτουργεί σύγχρονο γυμναστήριο, γήπεδο ποδοσφαίρου και γήπεδα μπάσκετ και βόλεϊ.
  Τέλος η Βουλιαγμένη διαθέτει Μαρίνα, στη περιοχή του Λαιμού, διεθνών προδιαγραφών με όλες τις παροχές για τον ελλιμενισμό σκαφών όλων των ειδών.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Βουλιαγμένης

• http://www.vouliagmeni.gr/city_Now.asp?CategoryID=...

Δημοτικό Διαμέρισμα Γαλατά

ΓΑΛΑΤΑΣ (Κωμόπολη) ΤΡΟΙΖΗΝΑ
  Απέναντι από τον Πόρο βρίσκεται ο Γαλατάς. Οι βάρκες πηγαινοέρχονται με τακτικά δρομολόγια την ημέρα και τη νύχτα. Ανατολικά του Γαλατά βρίσκεται το Λεμονοδάσος, με περιβόλια και πηγές που εκτείνονται σ’ όλη την πλαγιά. Αξίζει ένας περίπατος μέχρι την κορυφή, για την πανοραμική θέα. Κάτω η αμμώδης παραλία Αλυκή διαθέτει ταβερνάκια και σύνδεση με τον Πόρο με βαρκάκια.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Δεκέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Συλλόγου Ενοικιαζομένων Δωματίων & Διαμερισμάτων Γαλατά & Πόρου.

ΓΕΡΑΝΕΙΑ ΟΡΗ (Βουνό) ΑΤΤΙΚΗ
  Από την πρώτη κιόλας στιγμή που ο επισκέπτης θα στρέψει το βλέμμα του στις επιβλητικές κορυφογραμμές των Γερανείων, θα εντυπωσιαστεί από τις αντιθέσεις και την ομορφιά του τοπίου. Μια ομορφιά που σαγηνεύει, ξεκουράζει την ψυχή και το νου και παραπέμπει σε μνήμες που αναδύονται από τα βάθη των αιώνων. Δίπλα στην παραδεισένια γαλήνη και το βαθύ πράσινο του βουνού ο ταξιδιώτης πλανιέται σε φαράγγια και σπήλαια, χάνεται σε οροπέδια και φυσικούς ορμίσκους, απολαμβάνει το θρόισμα των φύλλων, μεθάει με τις ευωδιές του θυμαριού, των αγριολούλουδων και του ελάτου και βρίσκει καταφύγιο σε γραφικές εκκλησίες και μοναστήρια ευχαριστώντας το Θεό για ό,τι έχει πλάσει.
  Ο περίπατος στις δασωμένες πλαγιές και τις άγριες κορυφές των Γερανείων αποτελεί αναμφίβολα και ένα αλησμόνητο ταξίδι μέσα στο χρόνο, στο θρύλο και την ιστορία της περιοχής. Ένα ταξίδι του οποίου η πορεία έχει αποτυπωθεί θαυμαστά σε πολυάριθμα ιστορικά μνημεία, μάρτυρες του παρελθόντος και γέφυρες μεταξύ του χθες και του σήμερα. Στο σημαντικό αυτόν τόπο προσκυνήματος βρίσκονται σκαρφαλωμένα σε χαράδρες και πυκνά δάση αμέτρητα ερημοκλήσια και μονές, που προδίδουν τη συνεχή και ακούραστη προσπάθεια των ανθρώπων να επικοινωνήσουν με το Θείο.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Λουτρακίου - Περαχώρας

Municipality of Loutraki Perachora WebPage
• http://www.city-of-loutraki.gr/byzantine/index.htm... (1 φωτ.)

Δήμος Ηλιούπολης

ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ (Δήμος) ΑΤΤΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 210 9970000
Φαξ: +30 210 9945848
Στα πολύ παλιά χρόνια στον κόσμο βασίλευε ο Ουρανός και η Γαία. Αυτοί κάνανε αμέτρητα παιδιά. Το πιο όμορφο απ΄ όλα ήταν ο Ευώνυμος. Αυτό το πανώργιο παλικάρι είναι ο πρώτος κάτοικος της περιοχής, ο παππούς μας δηλαδή. Απ΄ αυτόν πήρε το όνομα του ο Δήμος, ο οποίος ήταν ένας από τους δέκα Δήμους που ήταν χωρισμένη η Αττική στα αρχαία χρόνια.
  Αρχαιολογικές ανασκαφές επιβεβαιώνουν την ύπαρξη Μυκηναϊκού οικισμού στην περιοχή Αγίου Νικολάου και άλλου νεώτερου του 4ου π.χ. αιώνα στην πλατεία Νικηταρά. Επίσης χρησιμοποιήθηκε ως στρατόπεδο στο Χρεμωνίδειο πόλεμο μεταξύ Μακεδόνων, Πτολεμαίων και Σελευκιδών. Έμειναν σε μας χρυσά, αργυρά και χάλκινα νομίσματα, βέλη, βλήματα και αγγεία να θυμίζουν την μεγάλη σύγκρουση.
  Στα νεώτερα χρόνια ένας ιδεολόγος ονόματι Παύλος Δρανδάκης, ήρθε στην Ελλάδα από την Αίγυπτο με το όνειρο να μεταφέρει βελτιωμένο το πολεοδομικό σχέδιο της αρχαίας Ηλιούπολης στην πατρίδα του. Έτσι το 1924 δημιουργήθηκε ο πρώτος σύγχρονος οικισμός, ο οποίος στην απογραφή του 1929 εμφανίζεται με 569 κατοίκους. Αρχικά ήταν κοινότητα όπου κατοικούσαν μεγαλοαστοί, οι οποίοι είχαν οικοδομήσει άνετες εξοχικές κατοικίες με κήπους και ανεμόμυλους (Πουσουλίδης, Ταμπάς, Αναστασιάδης, Πρωτόπαππας).Το Φεβρουάριο του 1964 προήχθη σε Δήμο.

ΘΟΡΑΙ (Αρχαίος δήμος) ΑΝΑΒΥΣΣΟΣ
  Δήμος της Αντιοχίδος φυλής με τέσσερις βουλευτές στη βουλή. Τοποθετείται στην περιοχή της Φοινικιάς και της Κιτέζας νότια και γύρω από τον Πύργο του Μελισσουργού όπου σώζονται ερείπια, ίχνη από τοίχους, δρόμοι, λουτρά κ.λπ., της κλασικής, ελληνιστικής, ρωμαϊκής αλλά και βυζαντινής περιόδου, ενώ στην παραλία αναφέρεται οχύρωση, η οποία σήμερα δεν διατηρείται 28. Αν και δεν έχουμε επιγραφικές μαρτυρίες που να επιβεβαιώνουν την ακριβή θέση των Θορών, όμως όλοι οι μελετητές συμφωνούν ότι ο δήμος ευρίσκεται στην περιοχή της Φοινικιάς ακολουθώντας την μαρτυρία του Στράβωνα, ο οποίος τοποθετεί τις Θορές μετά τον Αναγυρούντα (Βάρη) και πριν την Ανάβυσσο.
  Η περιοχή όμως έχει ιδιαίτερη σημασία λόγω των ευρημάτων ιδιαίτερα της αρχαϊκής περιόδου, μια και εδώ βρέθηκε ο Κούρος Κροίσος (περίπου 520 π.Χ.) με το ωραίο επίγραμμα στην βάση του. Επίσης από την ίδια περιοχή προέρχονται ο Κούρος της Νέας Υόρκης (περίπου 610 π.Χ.), καθώς επίσης και ο Κούρος του Μονάχου (540-530 π.Χ.) και η στήλη των δύο αδελφών Berlin/N.York.
  Σημαντικά εκτός των άλλων είναι τα νεκροταφεία της περιοχής-αρχαϊκά, κλασικά- όπως και ο τύμβος απ’ όπου βρέθηκε η βάση του Κροίσου, ενώ λίγο νοτιοδυτικά έχει εντοπισθεί (ακόμα και σήμερα γίνονται σωστικές ανασκαφές) μικρός οικισμός αποτελούμενος από διάσπαρτες αγροικίες. Ακόμη μέχρι σήμερα σωστικές ανασκαφές γίνονται και στο εκτεταμένο νεκροταφείο που βρίσκεται δυτικά του Πύργου του Μελισσουργού και το οποίο ήταν σε χρήση από τα αρχαϊκά χρόνια μέχρι και τα βυζαντινά, καθώς επίσης και σε διάφορα άλλα μέρη της περιοχής της Κιτέζας. Μεταξύ δε των άλλων σημαντικών ευρημάτων αυτών των ανασκαφών είναι και ένας όρος όπου αποτιμάται η προίκα της Πυθίππης, κόρης του Μνησάρχου του 3ου αι. π.Χ.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυβιών Θορικού

• http://www.dkalivia.fanspace.com/frames/thores_arx...

ΘΟΡΙΚΟΣ (Αρχαία πόλη) ΑΤΤΙΚΗ, ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ
  Ο Θορικός ήταν στην αρχαιότητα μια από τις σημαντικές πόλεις της Αττικής που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της παράλια, μισή ώρα βόρεια του Λαυρίου και την οποία, σύμφωνα με την παράδοση, ίδρυσε ο Κέκρωψ. Ήταν χτισμένος στο βόρειο μυχό του κόλπου, στα ριζά του εκεί λόφου Βελατούρι και στον προς τα δυτικό ομαλό χώρο.
  Τα παλαιότερα ίχνη κατοίκησης ανήκουν ίσως στα νεολιθικά χρόνια (αρχές 3ης χιλιετίας). Ήδη στη ΜΕ εποχή (1900-1600 π.χ.) οι κάτοικοι του Θορικού γνώριζαν και ασκούσαν την επεξεργασία των μεταλλευμάτων του Λαυρίου. Τη μυκηναϊκή εγκατάσταση στο χώρο επιβεβαιώνουν δύο θολωτοί τάφοι, στους οποίους υπάρχουν σαφή ίχνη ηρωολατρίας κατά την αρχαϊκή εποχή. Στα γεωμετρικά χρόνια υπήρχε οικισμός και νεκροταφείο, τα οποία εντοπίστηκαν.
  Στα κλασικά και στα πρώιμα ελληνιστικά χρόνια ήταν σημαντικό οχυρό των Αθηναίων. Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση, που μάλλον αντανακλά ιστορικά γεγονότα, πριν από το Θησέα αποτελούσε ξεχωριστό δήμο όπου ο Ερεχθεύς είχε κάνει βασιλιά τον γαμπρό του Κέφαλο. Επί Κλεισθένους έγινε δήμος της Ακαμαντίδος φυλής. Ήταν κέντρο εμπορικής κίνησης στο οποίο συγκεντρωνόταν η ξυλεία των γύρω δήμων.
  Τον Θορικό δεν τον αναφέρει καθόλου ο Παυσανίας, γιατί είχε τελείως παρακμάσειστην εποχή του. Ήδη από τα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα είχαν εμφανιστεί σοβαρά σημάδια παρακμής, που οφείλονται ίσως στις πολλαπλές ήττες της Αθήνας. Μια αναλαμπή τον 4ου π.Χ. αιώνα αποτέλεσε πρόσκαιρη αναβίωση της οικονομικής άνθησης της πόλης, που παράκμαζε σταθερά μετά την εξάντληση των εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων του Λαυρίου και την υποτίμηση του αργύρου τον 4ο π.Χ. αιώνα.
  Ο Πομπώνιος ο Μέλας, ο οποίος έζησε κατά το πρώτο μισό του 1ου μ.Χ. αιώνα, υποστηρίζει ότι ο Θορικός και η Βραυρώνα ήταν κάποτε πόλεις, ήδη δε παρέμειναν ονομασίες μόνο, πράγμα που μας κάνει να συμπεραίνουμε ότι κατά την εποχή εκείνη ο Θορικός ήταν εγκαταλελειμμένος και κατεστραμμένος.
  Στη μέση της χερσονήσου που χωρίζει το βόρειο όρμο (Φραγκολίμανο) από το νότιο (το κυρίως λιμάνι του Θορικού) υπάρχουν φτωχά λείψανα ενός φρουρίου που είχαν χτίσει οι Αθηναίοι στο τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα για να προστατεύουν τα πλοία που θα περνούσαν από 'κει αν υπήρχε ανάγκη. Το οχυρό μπορούσε να χρησιμεύει και ως ακρόπολη του Θορικού, ο οποίος βρισκόταν 1 χλμ. δυτικότερα. Εκεί υπάρχουν σημαντικά λείψανα του θεάτρου, προσιτά από τη θέση όπου ο σημερινός δημόσιος δρόμος στρέφεται προς νότια με κατεύθυνση προς τον Κυπριανό και το Λαύριο, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 3.5 περίπου χλμ. από το θέατρο.

ΙΛΙΟΝ (Προάστιο της Αθήνας) ΑΤΤΙΚΗ
  Ο Δήμος Ιλίου είναι ένας από τους 9 Δήμους της Δυτικής Αθήνας, ο δεύτερος σε μέγεθος και πληθυσμό. Συνορεύει ανατολικά με τους Αγ. Αναργύρους, νότια με το Περιστέρι, δυτικά με την Πετρούπολη και βόρεια με το Καματερό. Η δημογραφική του εξέλιξη παρουσιάζει αλματώδη άνοδο τα τελευταία χρόνια και είναι από τους Δήμους εκείνους που δέχτηκαν το μεγάλο κύμα εσωτερικής μετανάστευσης τις δεκαετίες του '50 και του '60. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με την επίσημη απογραφή του 1951, ο Δήμος Ιλίου είχε 5460 κατοίκους. Το 1961 σχεδόν εξαπλασιάστηκε και έφθασε τους 31810, το 1971 είχε 56127 κατοίκους ενώ δέκα χρόνια αργότερα, το 1981, 72427. Η απογραφή του 1991 έδειξε 78029 κατοίκους. Ο πραγματικός του πληθυσμός ξεπερνά σήμερα τους 117 χιλιάδες κατοίκους.
  Η οικονομική δραστηριότητα της περιοχής φέρει έντονα τα χαρακτηριστικά των Δήμων της Δυτικής Αθήνας, μικρό μέγεθος βιομηχανιών - βιοτεχνιών, με μέσο όρο απασχολούμενων 3 άτομα, ανεπτυγμένο τον μεταποιητικό τομέα και τον τομέα του εμπορίου, με πολλές μικρές επιχειρήσεις και μέσο όρο απασχόλησης δύο άτομα. Το 24% του εργατικού δυναμικού της περιοχής αποτελείται από μισθωτούς και το υπόλοιπο 76% από εργοδότες και αυτοαπασχολούμενους. Ο Δήμος Ιλίου έχει συνολική έκταση 900 Ηα, διαχωρίζεται οικιστικά σε 7 συνοικίες και 19 γειτονιές, ενώ το κέντρο του αποτελεί είσοδο - έξοδο των βορειοδυτικών Δήμων του Λεκανοπεδίου από και προς τη Δυτική Αθήνα. Η πόλη επανέκτησε το όνομα ΙΛΙΟΝ από το 1994 (έως τότε έφερε το όνομα Λιόσια) όταν το Δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να επαναφέρει την ονομασία ΙΛΙΟΝ που είχε ο οικισμός στα μέσα του περασμένου αιώνα. Αναζητώντας τις ιστορικές ρίζες του, ο Δήμος ξεκίνησε από τις αρχές του 1993 μακρά διαδικασία διαλόγου με τους κατοίκους και τους φορείς. Όλες οι προτάσεις είχαν κοινό σημείο αναφοράς την αποκατάσταση του πραγματικού ονόματος του Δήμου με βάση τα αδιάσειστα στοιχεία που προέκυψαν από την ιστορική έρευνα. Τα στοιχεία αυτά αποτυπώνονται αναλυτικά στο βιβλίο "ΙΛΙΟΝ - Πορεία στους αιώνες" που εκτύπωσε η Δημοτική αρχή και διένειμε δωρεάν σε όλους τους κατοίκους.

Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ιλίου

• http://www.ilion.gr/History/History.htm

ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ (Προάστιο της Αθήνας) ΑΤΤΙΚΗ
   Η Καισαριανή είναι μια από τις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας, βρίσκεται 3 χλμ. ανατολικά του κέντρου των Αθηνών, σε 130 μ. υψόμετρο, στις ΒΔ πλαγιές του Υμηττού. Συνορεύει βόρεια με τους Δήμους Ζωγράφου και Αθηναίων, ανατολικά με τον Υμηττό, νότια με το Δήμο Βύρωνος και Αθηναίων (Παγκράτι) και δυτικά πάλι με το Δήμο Αθηναίων.
  Η συνολική έκταση του Δήμου Καισαριανής, σήμερα, είναι 8.500 περίπου στρέμματα, από τα οποία τα 7.500 είναι ορεινή περιοχή και πράσινο και τα 1.000 κατοικημένοι και κοινόχρηστοι χώροι. Η πραγματική κατοικήσιμη έκταση είναι 780 περίπου στέμματα. Η Καισαριανή έχει σχήμα τριγωνικό και καλή ρυμοτομία, με βάση την κεντρική λεωφόρο και τις άλλες οριζόντιες και κάθετες οδούς προς αυτή.
 Ο πληθυσμός της, σύμφωνα με την απογραφή του 1991, ήταν 27.000, αλλά στην πραγματικότητα αυτός υπερβαίνει τις 35.000. Η πόλη σήμερα, αφού πέρασε "διά πυρός και σιδήρου", θεωρείται προνομιακή για κατοικία, εξαιτίας, κυρίως, του περιβάλλοντος χώρου και της ζεστασιάς των κατοίκων της.
 Η πόλη αναπτύσσεται, κέρδισε αρκετά με τους αγώνες της. Ορθοπόδησε και ορθοστάτησε. Σήμερα ελκύει πολλούς, άλλαξε και κάπως. Η ιστορία της, όμως, πλανάται παντού, βρίσκεται στο κάθε κομμάτι της. Μια ιστορία που διαπλάθει το χαρακτήρα μας και διαμορφώνει τη συνείδηση μας.

Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Καισαριανής

• http://www.kessariani.gr/greek_version/kaisariani_... (2 φωτ.)

ΚΑΛΛΟΝΗ (Οικισμός) ΤΡΟΙΖΗΝΑ
  Δεκαεπτά χλμ. δυτικά του Γαλατά βρίσκεται το παραδοσιακό χωριό της Καλλονής, ανάμεσα στα καταπράσινα περιβόλια. Η αμμουδερή παραλία της διαθέτει γραφικές ψαροταβέρνες με φρέσκο ψάρι. Κοντά βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας πόλης της Τροιζήνας και το Διαβολογέφυρο, ένα μικρό φυσικό φαράγγι με νερά και άγρια βλάστηση. Από εκεί μπορείτε να κάνετε μικρές εκδρομές προς το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και τις Μυκήνες.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Δεκέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Συλλόγου Ενοικιαζομένων Δωματίων & Διαμερισμάτων Γαλατά & Πόρου.

ΚΥΘΗΡΑ (Νησί) ΕΛΛΑΔΑ
  Οι παλαιότερες μαρτυρίες ανθρώπινης παρουσίας στα Κύθηρα ανάγονται στην παλαιολιθική εποχή. Η στρατηγική σημασία του νησιού οφείλεται στην ιδιαίτερη γεωγραφική θέση του. Τα Κύθηρα θεωρήθηκε ότι ήταν πάντοτε το μάτι της Κρήτης, το μάτι των ελληνικών θαλασσών και η πύλη της Ανατολής. Ηδη οι Μινωίτες δημιούργησαν μινωική αποικία, τα λείψανα της οποίας, (ιερό κορυφής, τάφοι κ.α.) ανάγονται στο πρώτο μισό της 2ης χιλιετηρίδας π.Χ. Υστερα οι Μυκηναίοι και στην συνέχεια οι θαλασσοκράτορες Φοίνικες, τον 9ο και 8ο αιώνα π.Χ. δημιούργησαν εμπορικό σταθμό και εκμεταλλεύθηκαν την πορφύρα που αφθονούσε στα παράλια των Κυθήρων. Πορφυρίς ήταν άλλωστε η αρχαιότερη ονομασία των Κυθήρων.
  Κύθηρα, ονομάστηκαν ίσως από τον Φοίνικα Κύθηρο. Το αρχαίο λιμάνι του νησιού ήταν η Σκάνδεια, από το οποίο περνούσαν καράβια προερχόμενα από όλα τα μέρη της Μεσογείου. Στην βραχονησίδα Αντιδραγονέρα, κοντά στην αρχαία Σκάνδεια, ήρθε στο φως ένα ιερό της ελληνορωμαϊκής περιόδου όπου βρέθηκαν νομίσματα, τα οποία άφηναν περαστικοί ναυτικοί για τον Ποσειδώνα, προερχόμενοι από τον Εύξεινο, την Αίγυπτο, τα νησιά του Αιγαίου, την Αθήνα, την Ιλλυρία, τη Σικελία, την Καρχηδόνα, μέχρι και τις Βαλεαρίδες νήσους. Στους ιστορικούς χρόνους στην πρωτεύουσα των Κυθήρων δέσποζε ο αρχαϊκός ναός της Αφροδίτης. Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησιόδου, η Ουράνια Αφροδίτη γεννήθηκε μέσα από τους αφρούς της θάλασσας των Κυθήρων. Το ιερό της Αφροδίτης ήταν το πιο φημισμένο στην Ελλάδα. Με την παρακμή του αρχαίου κόσμου τα Κύθηρα περιήλθαν στους Ρωμαίους και αργότερα στους Βυζαντινούς. Αξιόλογα είναι τα βυζαντινά μνημεία των Κυθήρων, τα παλαιότερα των οποίων χρονολογούνται από τον 6ο αιώνα μ.Χ.
  Κατά τον 12ο αιώνα ο Γεώργιος Παχύς από την Μονεμβασιά παραδίδει το νησί στην μονεμβασιώτικη οικογένεια των Ευδαιμονογιάννηδων. Τότε χτίστηκε η Βυζαντινή πόλη του Αγίου Δημητρίου, η οποία ύστερα από επιδρομή του πειρατή Μπαρμπαρόσα κατεστράφη το έτος 1537. Τα Κύθηρα παρέμειναν στην κυριαρχία των Βενετών από τον 13ο αιώνα μέχρι το 1797, οπότε κατελήφθησαν από τους Γάλλους. Ενα χρόνο αργότερα κατελήφθησαν από τους Ρωσοτούρκους, και το έτος 1800 περιλήφθηκαν στο Ιόνιο Κράτος, (Επτάνησος πολιτεία). Το 1807 τα Κύθηρα καταλαμβάνονται από τους Γάλλους, και από το 1809 τίθενται υπό την διοίκηση των Αγγλων, μέχρι το 1864 οπότε τα Επτάνησα ενσωματώνονται με τον κορμό του ανεξάρτητου μέχρι τότε Ελληνικού κράτους. Εκτοτε τα Κύθηρα μαζί με άλλα νησιά του Ιονίου ακολουθούν την πορεία της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης του ελεύθερου Ελληνικού κράτους.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Κυθήρων.

ΛΙΜΕΝΑΡΙΑ (Χωριό) ΑΓΚΙΣΤΡΙ
Μετά το Πολέμι ο κατήφορος αποκαλύπτει τα Λιμενάρια. Πεύκα, μεγάλα κυπαρίσσια, ελιές, μποστάνια, πετρόκτιστα σπίτια, το παλιό σχολείο, η μεγάλη εκκλησία, της Αγίας Κυριακής και το γραφικό λιμανάκι της Μάριζας είναι μόνο ένα δείγμα της ομορφιάς και της μαγείας που έχει να επιδείξει αυτή η τοποθεσία.
Στη γραφική ταβέρνα του χωριού μπορείτε να απολαύσετε νόστιμη ελληνική κουζίνα καθώς και τον παραδοσιακό κοκκινιστό κόκορα.

Ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern
• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=agistri_... (1 φωτ.)

ΜΑΡΑΘΩΝΑ, ΛΙΜΝΗ (Λίμνη) ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ
  Η Αθήνα και τα περίχωρα αυτής υδρεύονταν προ της λειτουργίας της Λίμνης από το Αδριάνειο υδραγωγείο που κατασκευάστηκε τον 2ο αιώνα μ.Χ. και από μερικά ιδιωτικά φρεάτια. Το έτος 1925 η Αμερικανική Εταιρεία Γιούλεν και Σία Νέας συμφώνησε με το Ελληνικό Κράτος για την κατασκευή Έργων τα οποία σήμερα υδρεύουν την πρωτεύουσα.
  Η μελέτη προέβλεπε την κατασκευή τεχνητής λίμνης στη συμβολή των χειμάρων Χαράδρου και Βαρνάβα περιοχής Μαραθώνα 30 χλμ.ΒΑ των Αθηνών. Τα έργα κατασκευάστηκαν με αξιοσημείωτη ταχύτητα και επιτυχία. Το φράγμα του Μαραθώνα, εκτός από την τεχνική του αρτιότητα έχει ιδιαίτερη γοητεία, γιατί είναι το μόνο σε ολόκληρο τον κόσμο επενδεδυμένο με το πασίγνωστο Πεντελικό μάρμαρο. Η διάβαση κατά μήκος της κορυφής του έχει πλάτος 4,5 μέτρων και μήκος 285 μέτρα. Το φράγμα έχει πλάτος 48 μέτρα στη βάση του και το ύψος του είναι 54 μέτρα. Στο χαμηλότερο σημείο υπάρχει από πεντελικό μάρμαρο αντίγραφο του θησαυρού των Αθηναίων εις τους Δελφούς.
  Η λίμνη δέχεται τα νερά μιας έκτασης 132 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η περιεκτικότητα της είναι 41,000,000 κυβικά μέτρα και το ανώτερο βάθος αυτής είναι 50 μέτρα.

Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Δήμου Μαραθώνα

Ιστοσελίδα Δήμου Μαραθώνα
• http://www.marathon.gr/sightseeing.htm (1 φωτ.)

ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ (Δήμος) ΑΤΤΙΚΗ, ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ
Ο δήμος μας βρίσκεται Β.Α των Αθηνών και περιλαμβάνει την κωμόπολη του Μαραθώνα έδρα του ομώνυμου δήμου, την παραλιακή κωμόπολη του Αγίου Παντελεήμονα (Τύμβος-Παραλία Μαραθώνα), τα χωριά Ανω και Κάτω Σούλι και τους οικισμούς Καλέτζι, Παντείου Πολιτείας, Ανω Αύρας, Αύρας και Σχινιά. Συνδυάζει ένα τοπίο γραφικό και εύφορο με ένα βαρύ ιστορικό και πολιτισμικό παρελθόν. Η εύφορη πεδιάδα του, το μοναδικό πευκοδάσος του Σχινιά, τα σπάνια αρχαία ευρήματα, οι φιλόξενες παραλίες του σίγουρα αποζημιώνουν και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες που έρχονται από όλα τα μέρη του κόσμου να προσκυνήσουν τον τόπο της ένδοξης Νίκης των Αθηναίων το 490 π.Χ., τον τόπο που γέννησε το αγώνισμα του Μαραθωνίου Δρόμου.

Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Δήμου Μαραθώνα

Ιστοσελίδα Δήμου Μαραθώνα
• http://www.marathon.gr/general.htm (1 φωτ.)

ΜΕΘΑΝΑ (Δήμος) ΕΛΛΑΔΑ
  Τα Μέθανα είναι μια όμορφη και γραφική χερσόνησος που βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της Πελοποννήσου, νοτιοδυτικά του Πειραιά, ανάμεσα στην συστάδα των νησιών του Αργοσαρωνικού. Με όμορφες δαντελωτές ακτές, όπως τόσο όμορφα τις έχει σχηματίσει η γαλάζια θάλασσα του Σαρωνικού Κόλπου και με τις πασίγνωστες Ιαματικές Πηγές τους. Έχουν θαυμάσιο κλίμα, ήπιο και υγιεινό, κατάλληλο για θερινή και χειμερινή διαμονή. Διαθέτουν πολλά ξενοδοχεία, πανσιόν και ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια, παραδοσιακές ψαροταβέρνες, ουζερί, καφενεία και νυκτερινά κέντρα (Μπάρ και Ντίσκο) με προσιτές τιμές και φιλική εξυπηρέτηση. Ο επισκέπτης μπορεί να κολυμπήσει στις ολοκάθαρες και γραφικές παραλίες (Νησάκι, Λιμιώνα, Αγιος Νικόλαος, Βαθύ, Αγιος Γεώργιος). Επίσης λειτουργεί και οργανωμένη Μαρίνα για τον ελλιμενισμό σκαφών. Τα Μέθανα απέχουν 2 ώρες από τον Πειραιά με Φέρυ-Μπόουτ και 55’ με ιπτάμενα δελφίνια (28 ν.μ.). Ακόμη υπάρχει και η δυνατότητα οδικής πρόσβασης (180 χλμ. από την Αθήνα).
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Μεθάνων.

ΜΕΛΙΣΣΙΑ (Προάστιο της Αθήνας) ΑΤΤΙΚΗ
  Τα Μελίσσια είναι μια όμορφη σύγχρονη πόλη, κτισμένη στα βόρεια της Αθήνας, στις υπώρειες της Πεντέλης και απέχει περίπου 12 χλμ από το κέντρο της πρωτεύουσας. Έχει περίπου 19.000 εγγεγραμμένους κατοίκους και συνορεύει με τους Δήμους Αμαρουσίου, Βριλησσίων, Κηφισιάς και με την Κοινότητα Ν. Πεντέλης.
  Η πόλη μας αναπτύσσεται συνεχώς, αλλά αγωνίζεται ταυτόχρονα να κρατήσει τον προαστιακό της χαρακτήρα. Ο φόβος όλων μας είναι μην μετατραπεί σε τσιμεντούπολη, γεμάτη κτίρια, χωρίς ελεύθερους χώρους και πράσινο, καθώς ήδη έχει χάσει σε σημαντικό βαθμό τον εξοχικό της χαρακτήρα, λόγω της μετακίνησης πληθυσμού από το κέντρο των Αθηνών προς τα βόρεια προάστια.
   Παρόλ' αυτά στα Μελίσσια, υπάρχει ακόμα αρκετό πράσινο, αρκετοί χώροι αναψυχής, πολλές όμορφες γωνιές όπου μπορεί κανείς να απολαύσει τον καφέ του ή το φαγητό του και αρκετά ζωντανή αγορά για όποιον θέλει να κάνει τα ψώνια του.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Μελισσίων

• http://www.melissia.gr/taMelissia/Identity.cfm

ΜΕΤΟΧΙ (Οικισμός) ΑΓΚΙΣΤΡΙ
Ανάμεσα στο Μεγαλοχώρι και τη Σκάλα, ψηλά στη πλαγιά, συναντάς το πιο δροσερό μέρος του νησιού που δεσπόζει σαν να εποπτεύει ένα γύρο τα δρώμενα, το Μετόχι.
Πραγματικά αξίζει η θέα και πεζοπορία μέχρι εκεί στο εκκλησάκι της Παναγίας, διαδρομή που ανταμοίβει κάθε απαιτητικό του είδους
Όσο για εκείνους που θα γευτούν γνήσιους νησιώτικους μεζέδες η οικογενιακή ταβέρνα του Παρνασσού σας περιμένει πνιγμένη στα πεύκα.

Ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern
• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=agistri_...

Μονή Αγίου Ιεροθέου Μεγάρων

ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ (Μοναστήρι) ΜΕΓΑΡΑ
Τηλέφωνο: +30 22960 26599
ΣYNTOMON IΣTOPIKON
  H Iερά Mονή αύτη, ευρίσκεται εις την B.A. κλιτύν των Γερανείων, εις την από παλαιότερα γνωστή τοποθεσία «Δερβένι», και εις απόστασιν οκτώ περίπου χιλιομέτρων από τα Mέγαρα. Eκτίσθη μεν το πρώτον, κατά τον 11ον αιώνα. Ως ιδρυτής της, κατά μίαν ιστορικήν άποψιν, θεωρείται ο Όσιος Mελέτιος, ο εν Kιθαιρώνι ασκήσας, ο κτίσας τας περισσοτέρας Mονάς, εγγύς και πέριξ του Kιθαιρώνος.
  Tο Kαθολικόν της Iεράς Mονής, είναι κτίσμα καθαρά Bυζαντινής τέχνης. Nαός μικρός, ρυθμού Bασιλικής σταυροειδούς μετά τρούλου, της μεσοβυζαντινής εποχής, με πρόναο και μικρό παρεκκλήσιον εις την βόρειαν πλευράν, που συνδέονται με τον κυρίως Nαό. Παρόλο που ο Nαός είναι ταπεινός, διαθέτει πλούτον αγιογραφικόν, εξεχούσης σημασίας και σπανιότητος. Θαυμασιωτέρα όλων, είναι η αγιογραφία του Tρούλου, «όπου παριστάνεται ο Kύριος ολόσωμος, ένθρονος, με εκτεταμμένην την δεξιάν χείραν, και καταστόλιστον τον θρόνον και το υποπόδιον των ποδών Tου. Kάτωθεν Aυτού, και μετά την ωραιοτάτην διακόσμησιν (σασανιδικόν ανθέμιον), υπάρχουν σε στρογγυλή παράσταση η Θεοτόκος και η Eτοιμασία του Θρόνου, καθώς και σύνολον αγγέλων γονατιστών - δεομένων, και αγγέλων στηθαίων (ων τα ονόματα εκ της Παλαιάς Διαθήκης Γιήλ και Γιδαήλ, που πολύ σπάνια συναντώνται) υπογραμμίζουν τον ρόλο του Παντοκράτορα ως Kυριάρχου του σύμπαντος. Eπίσης, μεταξύ των οκτώ προφητών, που εικονίζονται ανάμεσα σε ισάριθμα παράθυρα στο τύμπανο του τρούλου, κατέχει εξέχουσαν θέσιν ο Mωϋσής, καθώς και ο προφητάναξ Δαβίδ, προσδίνοντας μεγαλοπρέπειαν, στο θαυμαστό αυτό εικονογραφικόν αριστούργημα, που χρονολογείται περί τούτου μελέτην εξέδωκεν η αείμνηστος Nτούλα Mουρίκη εις το περιοδικόν Aρχαιολογικά Aνάλεκτα (τόμον XI, τεύχος I, σελ. 115-136, Aθήναι 1978).
  Έμπροσθεν του κυρίως Nαού υψούται μεγαλοπρεπές κωδωνοστάσιον, που αποτελεί συνέχεια του πρόναου, ως συνδεόμενο μετ' αυτού. Eις τον θόλον του πρώτου εκ των τριών ορόφων του κωδωνοστασίου τούτου, εικονογραφείται η Θεοτόκος στεφανουμένη υπό της Aγίας Tριάδος, και κάτωθεν Aυτής, πολλοί από τους προφήτας και τους υμνωδούς που την ύμνησαν. Oι τοιχογραφίες αυτές ανάγονται εις τον 17ον αιώνα, με μικράν επίδρασιν από την αναγέννησιν. Kατά την άποψιν των αρχαιολόγων, οι μαρμάρινοι κίονες που στηρίζουν το κωδωνοστάσιον, είναι παλαιού ναού ειδώλων, πράγμα που μαρτυρεί την ιστορικότητα του χώρου σαν τόπου λατρείας. Kαι κατ' αυτόν τον τρόπον τεκμηριώνεται η άποψις ότι ο σημερινός ναός κτίσθηκε στην θέση ενός πρωτοχριστιανικού ναού, που έκαναν οι πρώτοι χριστιανοί, γκρεμίζοντας τον ειδωλικόν. Kατά τους σεισμούς του 1981 (25-2-81), κατέρρευσε ο τρίτος όροφος του καμπαναριού και ήτο επικίνδυνος και ο δεύτερος όροφος. Έτσι, κατόπιν ειδικής αδείας των αρχαιολόγων, δαπάναις της ιεράς Mονής, το 1992, ανηγέρθη εκ νέου το κωδωνοστάσιον, κατά το σχέδιον και το μέγεθος του παλαιού, που υπερβαίνει εις ύψος και μεγαλοπρέπεια τον ταπεινό Nαό - Kαθολικόν.
  Eις το νότιον μέρος του ναού, και εφαπτόμενος μετ' αυτού υπάρχει ο τάφος του Aγίου Iεροθέου του πρώτου επισκόπου των Aθηνών. Kαι επάνω εις τον τάφον, ακριβώς δίπλα στον τοίχο του ναού διασώζεται θαυμαστώς μία ροδιά, εκ του καρπού της οποίας τελούνται πολλά θαύματα, εις τους προσερχομένους μετά πίστεως.
  Παραπλεύρως του τάφου υπάρχει μνημείον θολωτόν, όπου εικονογραφούνται εις μεν το μέσον η Θεοτόκος δεομένη και ο Kύριος ευλογών, εκατέρωθεν δε, οι ιεράρχες των Aθηνών Iερόθεος και Διονύσιος οι Aρεοπαγείτες. Tο μνημείον αυτό ανήγειραν οι πατέρες της Mονής τον 15ον αιώνα, εις ανάμνησιν του μεγάλου θαύματος, ότε διέσωσεν αυτούς η Θεοτόκος από τον κίνδυνο των πειρατών, αφού οι Mοναχοί (είκοσι τον αριθμόν) ανέβηκαν εις ένα κυπαρίσσι, κρατώντας την εικόνα της. Όθεν η επωνυμία «KYΠAPIΣΣIΩTIΣΣA».
  Tο έτος 1834, οι δύο-τρεις πατέρες-μοναχοί που είχαν απομείνει μετά τον αγώνα της Eλληνικής Eπαναστάσεως, αναγκασμένοι από το διάταγμα του αντιβασιλέως Όθωνος, που προέβλεπε όσες Mονές είχαν κάτω από πέντε μοναχούς να κλείνουν και να συγκεντρώνονται οι μοναχοί στις Mονές που αριθμούσαν περισσότερους των πέντε μοναχούς, εγκατέλειψαν τον ιερόν τούτον χώρον, και συνεχωνεύθησαν με τους πατέρες της Iεράς Mονής Φανερωμένης Σαλαμίνος, μεταφέροντας εκεί τα ιερά Λείψανα, και κάθε τι άλλο πολύτιμο προς διαφύλαξιν.
  Έτσι η ιερά Mονή ερημώθηκε για έναν ακριβώς αιώνα. Eχάθηκαν και τα χειρόγραφα που θα μας μαρτυρούσαν λεπτομερώς την ιστορίαν της παλαιάς Bυζαντινής-ανδρώας Mονής.
  H Iερά Mονή επανεσυστάθη ως γυναικεία την 27ην Oκτωβρίου 1930 τη ευλογία και πατρική συμπαραστάσει του Aρχιεπισκόπου Aθηνών κ. Xρυσοστόμου Παπαδοπούλου και του Mητροπολίτου Aττικής και Mεγαρίδος κ.Iακώβου Bαβανάτσου. H ανασύστασις αύτη ενεκρίθη υπό της Eλληνικής Δημοκρατίας και εδημοσιεύθη εις την εφημερίδα της Kυβερνήσεως της 31/1/1933, τεύχος I, αριθ. φύλλου 28, Διάταγμα 4, και υπεγράφη υπό του Προέδρου Aλεξάνδρου Zαΐμη και του υπουργού Παιδείας κ. Mυλωνά. Παρά δε της Aρχιεπισκοπής Aθηνών ενεκρίθη την 7-2-1933 (αριθ. πρωτ. 596, διεκπ. 435).
  Eπανιδρυτής της Iεράς Mονής ήτο ο αρχιμανδρίτης Πέτρος Hλία Bλοτίλδης (1889-1950), που κατήγετο από την πόλη Σμύρνη της M. Aσίας, και διετέλεσε εφημέριος εις τον I. Nαόν Aγίου Aρτεμίου της Γούβας από το 1922 έως το 1930 που εγκατεστάθη εις την Mονήν με την ολιγάριθμον συνοδείαν των Mοναζουσών που εποίμαινε. Hγήθη του πολύμοχθου αγώνος της επανιδρύσεως και ανήλωσε εαυτόν εις το πολύπλευρο έργον του ως πνευματικού και Γέροντος. Tη εγκρίσει του Σεβασμιωτάτου Mητροπολίτου Aττικής και Mεγαρίδος κ. Iακώβου, υπήκουσε εις την προτροπήν του θρησκευτικού επιθεωρητού των φυλακών Aρχιμανδρίτου Προκοπίου Παπαθεοδώρου, και ίδρυσε το τάγμα των εν Kεντρικαίς Γυναικείαις Φυλακαίς και Aναμορφωτικαίς Σχολαίς υπηρετουσών Mοναζουσών, κατά το έτος 1937, που επί είκοσι και πλέον έτη διηκόνησαν αόκνως τας φυλακισμένας γυναίκας, δώσασαι παράδειγμα αμέμπτου βιοτής και πολιτείας θεοφιλούς.
  H Iερά Mονή προσέφερε πολλάς υπηρεσίας και εις τας δυσκόλους ημέρας του πολέμου και της Γερμανικής Kατοχής (1940-1944). Eις ένα γειτονικόν σπήλαιον, μόλις λίγα μέτρα έξω από την Mονήν εκρύπτοντο είκοσι ´Αγγλοι στρατιώτες-σύμμαχοι, τους οποίους εβοηθούσαν ποικιλοτρόπως αι μοναχαί διά τροφίμων, φαρμάκων και άλλων αναγκαίων με κίνδυνο της ιδίας της ζωής των. Mάλιστα τους επεσκέπτετο συχνά και η πρωτεργάτις του αντιστασιακού αγώνος Λέλα Kαραγιάννη, που αφηγείται λεπτομερώς την συνάντηση με την τότε Hγουμένη Mοναχή Iεροθέα. (Bλέπε: Xρήστου Zαλοκώστα «Tο Xρονικό της Σκλαβιάς», σελ. 22-24). Διά τούτο απένειμεν εις την Mονήν διά τας υπηρεσίας της εις τον αντιστασιακόν αγώνα, ένα Aναμνηστικόν Mετάλλιον Eθνικής Aντιστάσεως 1941-1945 τη 13-4-1961, και ένα χρυσούν Mετάλλιον της Aντιστασιακής Oργανώσεως Mπουμπουλίνα - Λέλα Kαραγιάννη τη 8-9-1991.
  Eις το ημιυπόγειον παρεκκλήσιοιν του Aγίου Aποστόλου Πέτρου, το ευρισκόμενον παραπλεύρως του Kαθολικού της Iεράς Mονής, εφιλοτεχνήθησαν ψηφιδωτά αρίστης τεχνοτροπίας μεταξύ των ετών 1970-1978, επειδή η πολλή υγρασία του χώρου κατέστρεφε κάθε απλή τοιχογραφία. Kάτωθεν του παρεκκλησίου τούτου, ευρίσκεται μικρά κατακόμβη, την οποία έσκαψαν με προσωπικό μόχθο αι Mοναχαί περί το έτος 1949, κατ' εντολήν και υπόδειξιν του Γέροντος-επανιδρυτού π. Πέτρου Bλοτίλδη, ότε έλαβεν την έσωθεν πληροφορίαν ότι εγγίζει η εκδημία του προς Kύριον. Eις το βόρειον μέρος αυτής της κατακόμβης, ευρίσκεται ο τάφος του Γέροντος, «όπου ελειτούργησε ο ίδιος δύο φορές προτού κοιμηθή εν Kυρίω, αφήσας τας τελευταίας πνευματικάς νουθεσίας. Eις την ιδίαν κατακόμβην, φυλάσσονται και τα οστά των Mοναζουσών, αι δε κάρες αυτών φυλάσσονται εις ιδικάς θυρίδας επί του δυτικού τοίχου της Kατακόμβης, που αναγράφεται το όνομα εκάστης κοιμηθείσης. Eις δε τον ανατολικόν τοίχον αυτής της Kατακόμβης υπάρχουν δύο θαυμάσιες ψηφιδογραφίες της Σταυρώσεως του Kυρίου και της προσωπογραφίας του γέροντος π. Πέτρου, που ετελειώθη εν Kυρίω την 2αν Oκτωβρίου 1950.
  «Ένα από τα πλέον αξιόλογα κτίσματα της παλαιάς Bυζαντινής Mονής, που σώζεται μέχρι σήμερα σχεδόν αμετάβλητο, είναι το λεγόμενο «Φωτάναμα», που σήμερα χρησιμεύει σαν Tράπεζα των Mοναζουσών. Eλέγετο έτσι διότι εχρησιμοποιείτο από τους παλαιούς Mοναχούς σαν τόπος θερμάνσεως και αναπαύσεως κατά την διάρκεια των μακρόωρων νυχτερινών Aκολουθιών, καθώς και σαν τόπος συζητήσεως των πνευματικών των ζητημάτων. Ως εκ τούτου σώζονται μέχρι σήμερα αφ' ενός η οπή του καπνοδόχου θερμάνσεώς των, αφ' ετέρου τα γύρωθεν χαμηλά λίθινα πεζούλια με ξύλινη επένδυνση. Tο «Φωτάναμα» τούτο είναι αίθουσα υψηλή καμαροσκέπαστος, μήκους 8 μέτρων, πλάτους 3,95 μέτρων και ύψους 4,55 μέτρων, ευρισκόμενη δυτικά του Kαθολικού, ακριβώς απέναντι του νάρθηκα και εις απόστασιν δώδεκα περίπου μέτρων από αυτόν. Παλαιές τοιχογραφίες στον χώρο αυτό δεν ευρέθησαν. Tο έτος 1975 αγιογραφήθηκε στο σύνολό του αυτός ο χώρος με παραστάσεις ολόσωμων Aγίων, και διευρύνθησαν τα μικρά ανατολικά παράθυρα. Περί του «Φωτανάματος» τούτου, ως πλησιέστερου στην Aθήνα που σώζεται μέχρι σήμερα, έγραψε παλαιότερα ο καθηγητής Aναστάσιος Oρλάνδος, το 1926, που ατυχώς δεν διεσώθη. Aργότερον όμως εμελέτησαν τούτο οι: I) Mιχαήλ Γκητάκος («Mαθήματα Xριστιανικής και Bυζαντινής Aρχαιολογίας και Tέχνης», εν Aθήναις 1975, σελ. 582) και 2) Kων/νος N. Ξενογιάννης: «Tο Φωτάναμα της Bυζαντινής Mονής Aγίου Iεροθέου Mεγάρων», που ανεκοίνωσε εις το 7ον Διεθνές Συνέδριον της Eπιστημονικής Eταιρείας Παραδοσιακών Σπουδών (Aθήναι 14-17 Mαίου 1981), και εξέδωκεν αργότερον εις αυτοτελές μικρόν τεύχος, με πλουσίας παραπομπάς που ολοκληρώνουν την μελέτην του.
  Bορείως και ανατολικώς του Kαθολικού, σώζονται σχεδόν αμετάβλητες (με μικράς εξωτερικάς επιδιορθώσεις) δύο πτέρυγες παλαιών κτιρίων (κελλία των πατέρων, παλαιόν Hγουμενείον, Γεροντικόν, θυρωρείον κ.λ.π.) με θολωτές στέγες, χαμηλές πόρτες και μικρά παράθυρα, που μαρτυρούν το ασκητικόν πνεύμα και το ταπεινόν φρόνημα των παλαιών Mοναχών.
  Mετά το 1930, αι Mοναχαί ήρχισαν να ανεγείρουν εκ νέου διάφορα κτίρια προς κάλυψιν των αναγκών τους. Kαι εν πρώτοις άνοιξαν εις το κέντρον σχεδόν της μικράς αυλής πηγάδι, «όπου ανεύρον νερό εις βάθος 33ων μέτρων, και προσελκύει το βλέμμα του εισερχομένου καθότι εκτίσθη γύρωθεν με παλαιές πέτρες. Eπίσης μεταξύ των καινούργιων κτισμάτων, δεσπόζει ο μικρός αλλά μεγαλόπρεπος Nαός της Aγίας Φιλοθέης της Aθηναίας, που ανηγέρθη περί το 1970. Eις το πλησίον του περιβόλου της Mονής μικρόν σπήλαιον εγκαινιάσθη το 1967 ο μικρός ναός του Aγίου Iωάννου του Kαλυβίτου, και σήμερον επιχειρείται η ανέγερσις ναού επ' ονόματι του Aγίου Mάρκου του Aθηναίου, εις το ακριβώς διπλανόν σπήλαιον.
  Eπίσης εις την δικαιοδοσίαν της Mονής ανήκουν και τα παλαιόθεν παραχωρηθέντα διά νομίμων συμβολαίων εξωκκλήσια του αγίου Iωάννου του Θεολόγου (όπου διασώζονται μέχρι σήμερον μισοκατεστραμμένες τοιχογραφίες του 16ου αιώνος), και του αγίου ευαγγελιστού Λουκά, που κτίσθηκε το πρώτον και εγκαινιάσθη το 1878, ανηγέρθη δε προσφάτως εκ νέου, λόγω των ζημιών εκ του μεγάλου σεισμού του έτους 1981. Tα εξωκκλήσια αυτά ευρίσκονται εις απόστασιν ολίγων χιλιομέτρων από την Mονή.
  Eις την Iεράν Mονήν ανήκει και το Mετόχιον της Aγίας Bαρβάρας εις τον κάμπο (Eλαιώνα) των Mεγάρων. O Nαός ούτος είναι κτίσμα του 15ου αιώνος, πολύ μικρών διαστάσεων, αλλά μεγάλης αρχαιολογικής αξίας λόγω του οκταγωνικού τρούλου κωνικής μορφής. O μικρός ούτος Nαός ανήκε παλαιότερον εις τον ενοριακόν Nαόν Aγίας Παρασκευής Mεγάρων. Aπό της 24ης Oκτωβρίου 1969, διά του υπ' αριθ. 6082 συμβολαίου (Yποθηκοφυλάκιον Mεγάρων α.α. 3862/6-11-1969), παρεχωρήθη οριστικώς και αμετακλήτως εις την Iεράν ταύτην Mονήν, διά δωρεάς υπογραφείσης παρά του εφημερίου ιερέως Nικολάου Mπέη, της Hγουμένης Eυλογίας Παπαθεωδώρου και των παρόντων συμβολαιογράφων, ίνα χρησιμεύση ως Mετόχιον της Iεράς Mονής.
  Aπό της 28ης Mαρτίου 1970, εγκατεστάθησαν εκεί τρεις Mοναχαί, και ήρχισαν την κτιριακήν συγκρότησιν. Ήγειραν μετ' ολίγον έτερον Nαόν, πολύ μεγαλύτερον και μεγαλοπρεπέστερον, επ' ονόματι του Aγίου Nεκταρίου επισκόπου Aιγίνης, και ολοκλήρωσαν προ ολίγων ετών την αγιογράφησίν του. Eπίσης προσέθεσαν εις τον περίβολον και άλλα αναγκαία κτίρια, όπως τράπεζα των Mοναζουσών και των ξένων, κελλία, χώρους φιλοξενίας κ.λ.π., και ασκούνται υποτασσόμεναι εις την Hγουμένην της κυριάρχου Mονής, εις το Mοναχολόγιον της οποίας είναι εγγεγραμμέναι.
  O πολυτιμότερος θησαυρός της παλαιφάτου Mονής ταύτης, είναι η θαυματόβρυτος Kάρα του Aγίου Iεροθέου, που αναπέμπει ευωδίαν άρρητον, και πληροί μυστικής ευφροσύνης τους ευλαβείς προσκυνητάς της. Προσφάτως δε, έσωσε την Mονήν από τον κίνδυνο της μεγάλης πυρκαϊάς, την 8ην Iουλίου 1988, όταν οι φλόγες έφθασαν εις την πόρταν της Mονής.
  H Iερά Mονή πανηγυρίζει δις του έτους: την 15ην Aυγούστου, και την 4ην Oκτωβρίου. Aριθμοί 16 Mοναχές, υπό την καθοδήγησιν της Kαθηγουμένης Tαβιθά Σεντουκίδου, που είναι η 4η κατά σειράν Hγουμένη από της ανασυστάσεως της Mονής εις γυναικείαν. H Mονή αύτη είναι η αρχαιοτέρα από τις γυναικείες επανιδρυθείσες Mονές της Mητροπολιτικής Eπαρχίας, ο δε Nαός-Kαθολικόν αυτής, ο αρχαιότερος μετά την Mονήν Δαφνίου. Aξίζει δε να σημειωθεί εν κατακλείδει, ότι χάρις στις εργασίες του τμήματος Bυζαντινών Aρχαιοτήτων, που έγιναν τον Δεκέμβριο του 1980, και επεμελήθησαν την στήρηξιν και ανακεράμωση του Tρούλου, εσώθη ο Nαός εκ του σεισμού του 1981. Oλίγον ενωρίτερον δε, (το έτος 1978), διά πολυμόχθου εργασίας των αυτών αρχαιολόγων, ήλθαν εις το φως οι θαυμάσιες τοιχογραφίες του τρούλου και του κυρίως ναού που είχαν καλυφθεί με πολλά στρώματα ασβέστου, για να μας φανερώσουν μέρος τι, από το κάλλος και το μεγαλείον της παλαιάς Mονής ταύτης.

Μονή Αγίων Πάντων Σπετσών

ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Μοναστήρι) ΣΠΕΤΣΕΣ
Τηλέφωνο: +30 22980 72300, 72192
  Ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνος (1803) αναφέρεται η ύπαρξη μικρής εκκλησίας των Αγίων Πάντων στο λόφο πάνω από τον όρμο που σήμερα καλείται της Αγίας Μαρίνας. Γύρω από αυτό το εκκλησάκι, η υδραία τη καταγωγή Σοφρωνία, σύζυγος του Σπετσώτη πλοιάρχου Β. Γκίνη, ίδρυσε περί το 1830-33 το γυναικείο μοναστήρι που λειτουργεί έκτοτε ανελλιπώς μέχρι σήμερα και έγινε η πρώτη ηγουμένη του.
  Το 2001 διαπιστώθηκαν στατικά προβλήματα στον τρούλο και στα θεμέλια της παλαιάς εκκλησίας, η οποία κατεδαφίσθηκε εξ ολοκλήρου και στη θέση της ανεγείρεται νέα μεγαλύτερη εκκλησία των Αγίων Πάντων.
  Οι λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδος θεωρούνται ιδιαίτερα κατανυκτικές στους Αγίους Πάντες και πολλοί Σπετσιώτες και επισκέπτες τις παρακαλουθούν.
  Μπροστά στη Μονή Αγίων Πάντων υπάρχει το ένα από τα δύο νεκροταφεία των Σπετσών, με τάφους πολλών προσωπικοτήτων από την πλούσια ιστορία του νησιού.

Μονή Γενεσίου Θεοτόκου Ζούρβας

ΜΟΝΗ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΖΟΥΡΒΑΣ (Μοναστήρι) ΥΔΡΑ
Τηλέφωνο: +30 22980 52344
1. ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ - ΟΝΟΜΑ
  Εις το ανατολικόν άκρον τής ιστορικής νήσου Ύδρας και εις άγονον βραχώδες οροπέδιον τής ´Ανω Ζούρβας, ευρίσκεται, απομονωμένη -θα έλεγε κανείς- από τον κόσμον η Ιερά Μονή τού Γενεσίου τής Θεοτόκου. Από το πλοίον, κατά τό δρομολόγιον τής Ύδρας - Πειραιώς, μόλις διακρίνεται - ένα άσπρο σημάδι - μεταξύ ουρανού και γης. Απομακρυσμένη από πόλεις και ανθρώπους, στερουμένη τών συγχρόνων ανέσεων τού πολιτισμού και αποτραβηγμένη εις τήν ερημικήν της σιωπήν, λατρεύει επί σειράν ετών τον Κύριον και την Αειπάρθενον Μητέρα Του, τήν κατ’ εξοχήν Προστάτιδά της, μετά τών Αγίων Θεοπατόρων, οι Οποίοι υπηρέτησαν διά τής αφοσιώσεώς Των το Ύψιστον Μυστήριον τής Ενσάρκου Οικονομίας τού Θεού μας, αξιωθέντες νά «υπεραρθούν απάντων γεννητόρων» και να γεννήσουν τήν Υπεραγίαν Θεοτόκον.
  Το όνομα Ζούρβα η περιοχή αυτή έλαβεν - καθώς υπάρχει παράδοσις - από κάποιον άρχοντα ονόματι Ζούρβαν, ο οποίος λέγεται, ότι είχε κτισμένον το αρχοντικόν του εις την σημερινήν θέσιν τής Ιεράς Μονής, το ολιγώτερον εκτεθειμένον εις όλους τούς ανέμους μέρος τής περιοχής. Την παράδοσιν επιβεβαιώνει εν μέρει το γεγονός ότι κατά καιρούς έχουν ευρεθεί, σκαπτομένου τού εδάφους, λίθινα σκαλιστά τεμάχια κιόνων ίσως ή κιονοκράνων, η δέ πρώτη Καθηγουμένη μοναχή Καλλινίκη Παπαγεωργίου, ισχυρίζετο ότι μέ τήν εγκατάστασίν της ενταύθα - περί το 1920 - ενεθυμείτο χαλάσματα παλαιοτάτης οικίας, πολύ πλησίον τών κτιρίων τής Ιεράς Μονής.
  Το τοπίον γύρω από την Ιεράν Μονήν παρουσιάζει μίαν απλήν ερημικήν μεγαλοπρέπειαν. Από την θάλασσαν χαμηλά, βράχοι απότομοι και άγριοι, υψώνονται έως επάνω εις ύψος περίπου 200 μέτρων. Είναι τά «Καρούλια τής Ύδρας», όπως τά ωνόμασεν κάποιος Γέρων πνευματικός. Οπουδήποτε στραφούν οι οφθαλμοί δέν αντικρύζουν τίποτε άλλον, ειμή μόνον πέτρα. Βλάστησις ελαχίστη, αλλά σπανία εις την απέριττην ομορφιάν της. Την άνοιξιν μοσχοβολά η πειροχή όλη από την φασκομηλιά, το θυμάρι και το κατακίτρινο ξάλαφτο, ενώ το χειμώνα πλημμυρίζει ο τόπος από ευωδιαστές σπέντζες (ή μανουσάκια), τά «άνθη τής Παναγίας τής Ζούρβας», όπως πολλοί τά λέγουν, διότι μόνον εδώ φυτρώνουν και πολλαπλασιάζονται χωρίς την παραμικράν περιποίησιν. Όσον από άγρια χόρτα τού βουνού πικρά και δυσεύρετα δι’ όσους τά επιθυμούν, υπάρχουν άφθονα.
  Από τον λιμενίσκον εις την θάλασσαν - τον αρσανά τής Μονής - τήν Λέδιζαν, φέρει ως επάνω τόν προσκυνητήν στενόν δρομάκι μέ πρόχειρον καλντερίμι, έργον αφαντάστου κόπου, μόχθου και πολλών ιδρώτων, ποίος γνωρίζει τίνων ασκητών και παλαιών κτητόρων, οι οποίοι μέ επιμονήν θαυμαστήν υπέταξαν εις την θέλησίν των το βραχώδες απόκρημνον βουνό. Διότι λέγεται ότι πρώτα κατεσκευάσθη ο δρόμος και κατόπιν μετεφέρθησαν δι’ αυτού τά υλικά προς ανέγερσιν τής Ιεράς Μονής.
  Παρ’ όλην όμως τήν αγριότητα τών σιωπηλών σκυθρωπών βράχων, η γαλήνη και η ηρεμία τής φύσεως, ιδίως κατά τήν απογευματινήν και νυκτερινήν ώραν μέ τά πανέμορφα χρώματα τού δειλινού, αναπαύουν και ειρηνεύουν την ψυχήν και το πνεύμα. Από μακρυά ακούονται οι κωδωνίσκοι τών ολίγων προβάτων, το κελάηδισμα τής πέρδικας και η βοή τής θαλάσσης. Αυτήν τήν ώραν η καρδία ασυναισθήτως και αυθορμήτως υψώνεται προς τον Θεόν. Τον αισθάνεται πολύ πλησίον της και νοιώθει την ανέκφραστον Θείαν Μεγαλειότητα συνηνωμένην μέ τήν απέραντον Πατρικήν Αγάπην προς τον ελάχιστον άνθρωπον. Τότε τελείως απομεμακρυσμένη από κάθε θόρυβον τού κόσμου, μέ τήν αίσθησιν τής μηδαμινότητός της και τής αμαρτωλότητος, ζητεί μέ πόθον νά συνομιλήση μαζί Του μέ τήν εμπιστοσύνην τού τέκνου προς τον Πατέρα. Αναζωογονείται εις τήν Παρουσίαν Του και κάτω από το γλυκύ βλέμμα τής Θεοτόκου και το ιλαρόν τών Αγίων Θεοπατόρων παίρνει αποφάσεις, μεταμελείται, ζητεί το έλεος, την Προστασίαν, τήν λύσιν τών προβλημάτων της. Μοναδικαί, ανεξίτηλαι στιγμαί εις τήν ζωήν τού ανθρώπου, τάς οποίας δέν ευρίσκει εις τούς περικαλλείς και πολυφώτους μεγαλοπρεπείς Ναούς τών πόλεων μέ τον θόρυβον και τήν πολυκοσμίαν. Βεβαίως παντού υπάρχει ο Θεός, αλλ’ είναι μερικοί τόποι, όπου η ψυχή νοιώθει μόνη ενώπιόν Του μέσα εις την σιωπήν. Κι ένας τέτοιος τόπος είναι το Μοναστήρι τής Ζούρβας.
  Παλαιότερον αρκετοί ποιμένες μέ τάς οικογενείας των και τά ποίμνιά των υπέμεναν την τραχείαν ζωήν των μέ όλας τάς καιρικάς συνθήκας κι εγέμιζαν μέ τήν παρουσίαν των τήν περιοχήν τής Ζούρβας. Η Μονή ήτο το καταφύγιόν των, η ανάπαυσίς των, εδώ εκμυστηρεύονταν τούς πόνους και τάς δυσκολίας των κι εύρισκαν παρηγορίαν, ήκουον την σοφήν πεπειραμένην συμβουλήν τού Γέροντος πνευματικού Δανιήλ Σιάκου, εμάνθανον τά πρώτα γράμματα τά τέκνα των, προσέφερον τά πρώτα από τα λιγοστά προϊόντα τής εστερημένης ζωής των εις τήν Παναγίαν κι εβοηθούσαν προθυμότατα μέ τόν κόπον των εις ό,τι εχρειάζετο η Μονή. Σήμερον όμως ερήμωσαν ολίγον κατ’ ολίγον αι αγροκατοικίαι και μόνον κατά τάς ημέρας τού Πάσχα τά τέκνα των φθάνουν νά ξαναζήσουν τάς παιδικάς των αναμνήσεις εις τόν ιερόν περίβολον τής Μονής, διά τήν οποίαν τρέφουν ιδιαιτέραν ευλάβειαν, εκτίμησιν και εμπιστοσύνην.
  Η συγκοινωνία τής Μονής μέ τήν Χώραν (Ύδραν) παρουσιάζει μεγάλην δυσκολίαν και απαιτεί αρκετόν κόπον, καθότι δέν υπάρχει δρόμος, η απόστασις είναι σχεδόν 3 ώρας και το μοναδικόν μεταφορικόν μέσον εις τά Υδραϊκά βουνά είναι το υποζύγιον, το οποίον μεταφέει από τά ελαφρότερα έως τά βαρύτερα φορτία διά τάς ανάγκας τής αδελφότητος.
  Διά ξηράς υπάρχει ένα απλό μονοπάτι, το οποίον αλλού κατέρχεται εις τά ρέμματα κι αλλού ανέρχεται εις τά ισώματα, κατεστραμμένον από τήν πάροδον τού χρόνου και πολύ επικίνδυνον εις την εποχήν χειμώνος. Η αδελφότης από τά πρώτα χρόνια τής ιδρύσεως τής Ιεράς Μονής χρησιμοποιεί το υπομονετικόν γαϊδουράκι διά τάς τακτικάς ανάγκας μεταβάσεως εις Ύδραν. Μάλιστα προτού έλθη έως εδώ μέ τήν εξέλιξιν η άνεσις τού τηλεφώνου, έπρεπε να μεταβή αδελφή μέ οιονδήποτε καιρόν, έστω και δι’ ένα φάρμακον ή μίαν απαραίτητον παραγγελίαν. Παρ’ όλον όμως το δυσχερές και κοπιώδες τού δρόμου, το θέαμα κατά μήκος τών βουνών είναι υπέροχον. Απότομο κατέρχονται έως τήν αφρισμένην ή γαλήνιον θάλασσαν, και σχηματίζουν χαράδρας, όπου μόνον αίγες ημπορούν να αναρριχώνται, σπανίως δέ μερικοί τολμηροί ριψοκινδυνεύουν νά φθάσουν τήν κάπαρη και το κρίταμι εις τά πλέον προσιτά μέρη.
  Όποιος ξεκινήσει από τήν Χώραν προς Ζούρβαν, καθ’ οδόν θά συναντά τό ένα κατόπιν τού άλλου εξωκκλήσια και Μοναστήρια, μέ τά οποία η βαθεία ευσέβεια προς τον Ύψιστον και ο πόθος τής ερημικής ζωής, ο έρως τού Θεού και τής μονώσεως, εγέμισαν από παλαιοτάτων χρόνων τήν ερημίαν. Αφού προσπεράση το Ησυχαστήριον τών Αγίων Φωτεινής και Ελισάβετ - μετά τάς τελευταίας οικίας τής Ύδρας - και ανεβή τήν απότομην Παναγιά, συναντά πρώτον το νεόκτιστον χαριτωμένον Εκκλησάκι τού Τιμίου Σταυρού. Εν συνεχεία δεξιά εις ύψωμα τήν γυναικείαν Μονή τής Αγίας Ματρώνης μέ τό παρεκκλήσιον τού Αγίου μάρτυρος Σώζοντος και αριστερά επάνω εις βράχον τήν Αγίαν Τριάδα, παλαιάν γυναικείαν Μονήν, η οποία ανεκαινίσθη και μετετράπη εις ανδρικήν, γνωστήν ως «Μοναστικός Οίκος Πατερικής Διακονίας». Μετά το μοναδικόν δασύλλιον από πεύκα εις όλην τήν διαδρομήν του, υπάρχει η πριν ερειπωμένη Εκκλησία τών Αγίων Μεγαλομαρτύρων Γεωργίου τού Τροπαιοφόρου και Δημητρίου τού Μυροβλήτου, η οποία εσχάτως ανεκαινίσθη. Κατόπιν η Ιερά Μονή τού Θαλασσινού Αγίου Νικολάου, όπου επί σειράν ετών εμόνασεν έγκλειστος ο ιερομόναχος γέρων Αρσένιος και προ 5 ετών επεσκευάσθη μετατραπείσα εις γυναικείαν Μονήν. Αριστερά και χαμηλά εις την θάλασσαν το εξωκκλήσιον τής Αγίας Παρασκευής. Εις τήν συνέχειαν τού δρόμου, επάνω εις βραχισμόν το μικρόν απέριττον ερημοκκλήσιον τού «Ενσάρκου Αγγέλου», τού Προφ. Ηλιού. Προσπερνά και το πτωχικόν ερημοκκλησάκι τού Αγ. Γεωργίου τού Τροπαιοφόρου, οπότε πλέον φαίνεται καθαρά εις το βάθος η Μονή τής Ζούρβας όπου φθάνει κανείς εντός 45 περίπου λεπτών τής ώρας.
  Σήμερον η συγκοινωνία γίνεται κυρίως μέ καϊκάκι, ή βάρκα ή θαλάσσιο ΤΑΧΙ, όταν ο καιρός το επιτρέπη. Ο επισκέπτης καθώς ταξιδεύη μέ γαλήνην, θαυμάζει τήν αγριότητα τών βράχων, οι οποίοι από ψηλά καταλήγουν απρόσιτοι εις την θάλασσαν και χαίρεται τα παιγνίδια τών γλάρων εις το νερό. Το ταξίδι διαρκεί περί τά 45 λεπτά τής ώρας. Από το λιμανάκι Λέδιζα, η ανάβασις απαιτεί αντοχήν και αρκετάς στάσεις, δια νά πάρη δύναμιν το σώμα και να περιπλανηθή το μάτι εις το μεγαλόπρεπον γύρω τοπίον. Μέ αργόν ρυθμόν εντός 40-45 λεπτών τής ώρας, το μονοπάτι φέρει εις τήν είσοδον τής Ιεράς Μονής.

2. Εύρεσις Ι. Εικόνος και ίδρυσις Ι. Μονής.
  Πότε ακριβώς ιδρύθη, υπό ποίου και ποίος ήτο ο κτήτωρ τής Ιεράς Μονής τού Γενεσίου τής Θεοτόκου «Ζούρβας» είναι άγνωστον.
  Γενικώς διά τά πρώτα έτη τής χριστιανικής Εκκλησίας τής νήσου Ύδρας δέν υπάρχει καμμία ωρισμένη πληροφορία ή γραπτή μαρτυρία. Πρό τού έτους 1460, κάτοικοι τής νήσου ήσαν ολίγοι ποιμένες, οι οποίοι έζων εστερημένην ζωήν εις τά απότομα γυμνά βουνά, διαμένοντες εις καλύβας και καλλιεργούντες τά ελάχιστα απαραίτητα γεωργικά των προϊόντα εις το άγονον βραχώδες έδαφος. Η χριστιανική των ζωή ήτο υποτυπώδης. Ιερείς και Ιεροί Ναοί μάλλον δέν υπήρχαν καθόλου.
  Συγγραφείς εξ Ύδρας, οι οποίοι ησχολήθησαν μέ τήν ιστορίαν τής νήσου, αναφέρουν τά εξής διά τήν εξέλιξιν τής θρησκευτικής ζωής τών κατοίκων:
  Περί τό έτος 1348, οι Βυζαντινοί Δεσπόται τού Μωρέως, διά νά υπερασπίσουν τούς τόπους των και νά πυκνώσουν τον αραιόν πληθυσμόν των - λόγω συχνοτάτων επιδρομών - εκάλεσαν τούς Αρβανίτας, προερχομένους από τήν Βόρειον Ήπειρον, Ορθοδόξους κατά τό θρήσκευμα και μέ φρόνημα Ελληνικόν. Οι Αρβανίται αυτοί είναι απόγονοι αρχαίων φυλών Ελλήνων και Ιλλυριών και προέρχονται κατόπιν αναμίξεως Ελλήνων και εξελληνισμένων Αλβανών. Συνεπώς είναι μέν συγγενείς τών σημερινών Αλβανών, αλλ’ όχι Αλβανοί. Υπήρξαν σκληραγωγημένοι υπερασπισταί τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ιδίως τού Δεσποτάτου τού Μωρέως.
  Μετά όμως από τήν κατάληψιν και τής Πελοποννήσου από τούς Τούρκους, οι Αρβανίται πιεζόμενοι από τον κατακτητήν, περί το 1460 έτος, ήλθον εις τον βράχον τής Ύδρας, διά νά ζήσουν μαζί μέ τούς ελαχίστους κατοίκους μίαν λιτήν και σκληράν ζωήν, αλλ’ ελευθέραν, εις τά άγρια γυμνά βουνά. Τοιουτοτρόπως επεκράτησεν οριστικώς ο ενσυνείδητος χριστιανικός βίος, διότι οι Αρβανίται, φανατικοί χριστιανοί από τον τόπον των, επέβαλον τήν πίστιν των. Προ τής εποχής αυτής, η Εκκλησία τής Ύδρας εις ουδεμίαν Αρχιεπισκοπήν είχε υπαχθή, διότι λόγω τής ασημότητος αυτής ήτο άγνωστος εις το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως. Αφ΄ότου ήλθον οι πιστοί Αρβανίται, ενδιεφέρθη διά τόν χριστιανικόν πληθυσμόν ο Επίσκοπος Κύθνου, ο οποίος μετέβαινεν κατ’ έτος εις την νήσον προς καταρτισμόν τών κατοίκων και χειροτονίαν ιερέων.
  Τά μετέπειτα έτη τής Τουρκοκρατίας, η Εκκλησία τής νήσου υπάγεται εις τήν Επισκοπήν Αιγίνης. Ως παλαιότερος και πρώτος γνωστός Επίσκοπος Ύδρας, αναφέρεται ο άγιος Διονύσιος (Σιγούρος) ο Αιγινίτης, το έτος 1587.
  Ολίγον κατ’ ολίγον ήρχισαν νά κτίζωνται οι σημερινοί Ιεροί Ναοί τής Ύδρας. Ο Ιερός Ναός τής Μονής τού Γενεσίου τής Θεοτόκου, πιθανόν νά εκτίσθη περί το 1710.
  Αν και υπάρχη η υπόθεσις, ότι εις τά απομεμακρυσμένα, δύσβατα και δυσπρόσιτα εις τούς πειρατάς μέρη τής Ύδρας, όπως είναι κατ’ εξοχήν η περιοχή τής Ζούρβας, και όπου κατ’ αρχάς κατώκησαν οι Αρβανίται μέ τούς εντοπίους ποιμενας, είχον κτισθή αι πρώται Εκκλησίαι προ τού έτους 1640 ακόμη. Το 1769 όμως σεισμός δυνατός εκρήμνισεν ίσως πολλάς, αι οποίαι αργότερον διωρθώθησαν. Ο εξ Ύδρας συγγραφεύς Γεώργ. Ν. Σαχίνης αναφέρει, ότι εις τήν συζήτησίν του μέ τόν ανακαινιστήν και ιδρυτήν τής σημερινής γυναικείας Ιεράς Μονής, τον γέροντα πνευματικόν Δανιήλ Σιάκον, επληροφορήθη ότι η ιερά εικών τής Παναγίας ευρέθη το έτος 1776 εντός σπηλαίου παρά το κτήμα κάποιου Ελευθερίου Γιαννίκη, ο οποίος και ίδρυσεν το Μοναστήρι, γεννόμενος μάλιστα και ιερεύς αυτού. Περί τής πληροφορίας αυτής, σήμερον δέν ευρίσκεται ουδεμία γραπτή μαρτυρία, ίσως μετεδόθη προφορικώς ως παράδοσις.
  Εκ παραδόσεως επίσης γνωρίζομεν και περί τής ευρέσεως τής θαυματουργού Αγ. Εικόνος τού Γενεσίου τής Θεοτόκου τά εξής: Έναντι τής σημερινής θέσεως τής Ι. Μονής έζη κάποτε ένας ηλικιωμένος και ευλαβής ποιμήν. Μίαν νύκτα εις τον τόπον όπου είναι τώρα κτισμένος ο Ιερός Ναός είδεν φως. Το γεγονός τό οποίον επανελήφθη επί μίαν εβδομάδα εν συνεχεία την νύκτα, τού προξένησεν μεγάλην εντύπωσιν, καθότι ο τόπος ήτο έρημος και την ημέραν δέν υπήρχεν εις το μέρος αυτό τίποτα τό οποίον νά εξηγή τήν εμφάνισιν τού νυκτερινού φωτός. Υπό Θεού φωτιζόμενος και απορών διά τό θαυμάσιον, μετέβη εις την χώραν, όπου ανήγγειλεν εις τήν Εκκλησιαστικήν αρχήν το φαινόμενον. Δέν έγινεν όμως πιστευτός εις όσα έλεγεν κι επανήλθεν εις την κατοικίαν του άπρακτος. Επειδή όμως και πάλιν παρουσιάζετο εις το ίδιον ακριβώς σημείον το υπερφυσικόν φως, μετέβη εκ δευτέρου εις την Ύδραν και το ανέφερεν. Εμπρός εις την επιμονήν του τότε, εκ περιεργείας μάλλον ή εξ ευλαβείας κινούμενοι, ήλθον κι έσκαψαν εις το μέρος όπου ο απλοϊκός ποιμήν τούς υπέδειξεν. Και - ω τού θαύματος - ευρέθη ωραιοτάτη Αγία Εικών τού Γενεσίου τής Θεοτόκου (λέγεται δε ότι ίσως είναι έργον τού Ευαγγελιστού Λουκά και μία εκ τών 70 Εικόνων Του).
  Χαρά άφατος και αγαλλίασις, συγκίνησις βαθυτάτη και πηγαία ευλάβεια διεδέχθη τήν προηγουμένην αμφιβολίαν. Αμέσως εκτίσθη προχείρως προσκυνητάρι, όπου τήν ετοποθέτησαν, εις τούτο ακριβώς το σημείον τής ευρέσεως, έκαιεν δέ ακοίμητον κανδήλι εμπρός εις την Χαριτόβρυτον αγία Εικόνα. Σήμερον εις το σημείον αυτό ευρίσκεται το Καθολικόν τής Ι. Μονής, η Ιερά Εικών δε εκαλύφθη εκ φύλλου αργύρου επιχρυσωμένου.
(Απόσπασμα)

Μονή Φανερωμένης Σαλαμίνας

ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ (Μοναστήρι) ΣΑΛΑΜΙΝΑ
Τηλέφωνο: +30 210 4681861
  Το Μοναστήρι βρίσκεται στο βόρειο άκρο του νησιού απέναντι από την Μεγαρική Ακτή σε μια καταπράσινη πευκόφυτη περιοχή. Το Μοναστήρι οικοδομήθηκε στα ερείπια υπάρχοντος ναού όπως αναφέρουν πληροφορίες σχετικά με την εύρεση της εικόνας της Παναγίας από τον Λάμπρο Κανέλλο κτίστη της Μονής που καταγόταν από τα Μέγαρα και είδε τρεις φορές σε όραμα του την Παναγία που του είπε να μεταβεί στη Σαλαμίνα και να οικοδομήσει το ναό που βρισκόταν σε ερείπια , πράγμα που έγινε . Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Λάμπρος Κανέλλος ( ο ´Αγιος Λαυρέντιος όπως θα τον ονομάζουμε στο εξής ) διέπλευσε τη θάλασσα μεταξύ Μεγαρικής ακτής και νήσου Σαλαμίνας κατά προτροπή της Θεοτόκου πάνω στο επανωφόρια του «Ρίψε το επανωφόριον σου είς την θάλασσα και ανέβα επ΄αυτού θα διαπλεύσεις ασφαλώς αυτήν και θα αποβιβασθείς εις την έναντι της νήσου ακτής » . Ο ´Αγιος επεδόθη σε πολύμοχθες έρευνες και αξιώθηκε να βρει , θαμμένη , ανάμεσα σε ερείπια του ναού την ´Αχραντο εικόνα της Παναγίας και ανεδείχθη σε ήρωα του χριστιανισμού.
  Κατόρθωσε σε χρόνια μαύρης δουλείας (τουρκοκρατία ) να οικοδομήσει τον ναό και δώσει στη μονή το όνομα « Φανερωμένης » ή « Νεοφανείσα» και να την προσφέρει στο Θεό « θυμίαμα εύοσμο , μύρο πολύτιμο » . Ο ´Αγιος Λαυρέντιος , χάρη στα πολύτιμα χαρίσματα του , έγινε στήριγμα για τους μονάζοντες , βοηθός για τους φτωχούς , προστάτης για τα ορφανά . Αυτή την παράδοση συνεχίζει μέχρι σήμερα το μοναστήρι . Ο άγιος Λαυρέντιος εκοιμήθη εν Κυρίω στις 9 Μαρτίου του έτος 1707 . Το παράδειγμα του ακολούθησαν και τα μέλη της οικογένειας του . Η σύζυγος έγινε μοναχή και ο υιός του Ιωάννης διαδέχθηκε τον πατέρα του ως ηγούμενος της Μονής με το όνομα Ιωακείμ. Στον ´Αγιο αποδίδονται και πολλά θαύματα . Το ιερό λείψανο του Θεοφόρου Πατρός ετάφη στην μονή.
  Η ιστορική μονή Φανερωμένης ήταν Σταυροπηγιακή και δεν υπήγετο στον Μητροπολίτη της περιφέρειας αλλά στον Οικουμενικό Πατριάρχη και γι’ αυτό υπάρχουν Πατριαρχικά σιγίλια που το αποδεικνύουν . Στο μοναστήρι σώζονται και άλλα χειρόγραφα τουρκικά και ελληνικά. Αξιόλογη είναι η δράση της Μονής στα χρόνια της τουρκοκρατίας και κατά την επανάσταση του 1821 . Στη μονή έβρισκαν ασφάλεια οι γυναίκες και τα παιδιά των πολεμιστών. Εκεί έκρυβαν τα πολεμοφόδια , διάφορους θησαυρούς και κειμήλια . Γίνονταν συναντήσεις οπλαρχηγών και συσκέψεις . Βρίσκανε περίθαλψη και θεραπεία οι πληγωμένοι στις μάχες . Εκεί βρήκε καταφύγιο και ο αρχιστράτηγος του αγώνα Γεώργιος Καραϊσκάκης όπως εκφράζεται στους παρακάτω στίχους :
  « Εγώ κι’ αν ελαβώθηκα , συντρόφοι , μη λυπάστε πάω ταχύ στη Κούλουρη μέσ’ στη Φανερωμένη πουν’ οι βασιλικοί γιατροί να γιάνουν την πληγήν μου και να κρεμάσω τ. άρματα επάνω στ ´Αγιο βήμα κι’ ως τα διαβάση ο λειτουργός θε να τα βάλω ν’ άρθω ».
  Η δημοτική ποίηση βάζει στο στόμα του Κιουταχή τους παρακάτω στίχους:
  « Χωριά και κάμποι και βουνά και όλα τα μοναστήρια Διάβηκα , τα πάτησα και τά καμα όλα στάχτη Μα η Παναγιά της Κούλουρης , το Μέγα μοναστήρι Οπούχει εξήντα σήμαντρα κι είκοσι τρεις καμπάνες Με δεσποτάδες ιερείς με ψάλτες ενενήντα Στέκεται και με πολεμά δεν φίνει να την πάρω Δεκάξι φόρμους έκανα κι εικοσιενιά γιουρούσια Μα η φωτιά της μ’ έκαψε και φεύγω την αφήνω ».
  Τα τελευταία χρόνια το μοναστήρι της Φανερωμένης περιήλθε σε παρακμή και έφθασε να έχει μόνο τρεις μοναχούς γέροντας . Το 1944 ο Μητροπολίτης Αττικής - Μεγάρων και Σαλαμίνας Ιάκωβος την μετέτρεψε σε γυναικεία.
  Το μοναστήρι συνεχίζει μέχρι και σήμερα έτσι την λαμπρή του πορεία και δράση ( Η πρώτη Ηγουμένη ήταν η μοναχή Χριστονύμφη Τσιγκέλη )

Δήμος Νέας Φιλαδέλφειας - Νέας Χαλκηδόνας

ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ (Δήμος) ΑΤΤΙΚΗ
Τηλέφωνο: +30 213 2049000
Φαξ: +30 213 2524512, 2530418, 2595006
Δήμος της Περιφέρειας Πρωτεύουσας του Νομού Αττικής. Παλαιότερα λεγόταν Ποδονίφτης. Στην απογραφή του 1928 εμφανίζεται σαν χωριό του Δήμου Αθηναίων. Το 1927 κατοικήθηκε για πρώτη φορά ο προσφυγικός Συνοικισμός της Νέας Φιλαδέλφειας ανατολικά και δυτικά του καρόδρομου που οδηγούσε στα Βασιλικά Ανάκτορα του Τατοϊου και ανάμεσα στους ποταμούς Κηφισό , Ποδονίφτη και Γιαμπουρλά , όπως οριοθετείται. Το 1932 πήρε το όνομα Νέα Φιλαδέλφεια. Νονός ο δικηγόρος, τέως Υπουργός, βουλευτής Π.Διαμαντόπουλος, εξέχων πρόσφυγας από τη Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας. Το 1932 επίσης εγκρίθηκε το ρυμοτομικό σχέδιο της Νέας Φιλαδέλφειας μετά την υπογραφή του σχετικού Π. Δ/τος.
Μέχρι το 1934 η Νέα Φιλαδέλφεια υπαγόταν διοικητικώς στο Δήμο Αθηναίων, οπότε αναγνωρίζεται σαν κοινότητα και το 1947 σαν Δήμος. Την δεκαετία του 1950 χτίστηκαν οι εργατικές πολυκατοικίες καθώς και αρκετά σπίτια στον πέριξ του συνοικισμού χώρο που ενσωματώθηκαν και δημιούργησαν το νέο ρυμοτομικό σχέδιο της Νέας Φιλαδέλφειας.Το 1972 προσηρτήθηκε στο Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας τμήμα του Δήμου Μεταμορφώσεως που περιλαμβάνει και τις εργατικές κατοικίες της Εθνικής Οδού. Συνορεύει Βόρεια με το Δήμο Αχαρνών, Βορειοανατολικά με το Δήμο Μεταμορφώσεως , Ανατολικά με το Δήμο Νέας Ιωνίας , Νοτιοανατολικά με το Δήμο Αθηναίων , Νότια με το Δήμο Νέας Χαλκηδόνας και Δυτικά με το Δήμο Αγίων Αναργύρων.
Έχει έκταση 2τ.χλμ., μέσο σταθμικό υψόμετρο 110 μ. και ο πληθυσμός της εξελίχθηκε σύμφωνα με τις επίσημες απογραφές : 6.337 άτομα (1928), 15.564 (1961), 19.639 (1971), 25.320 (1981), και 25.261 (1991). Οι κάτοικοι της Νέας Φιλαδέλφειας σήμερα ανέρχονται στις 45.000. Σήμερα η Νέα Φιλαδέλφεια έχει δικό της νεκροταφείο , τον Κόκκινο Μύλο. Έξι εκκλησίες , εννέα νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία, τέσσερα Γυμνάσια, δύο Λύκεια, έξι Τεχνικές Σχολές , ένα Τεχνικό Λύκειο και τρεις παιδικούς σταθμούς. Επίσης αθλητικούς χώρους.
Διετέλεσαν Πρόεδροι και Δήμαρχοι της Νέας Φιλαδέλφειας: Χριστοφορίδης Μαρίνος (1935), Παρθένης Δ. (1936) , Αγγελίδης Άγγελος (1936-41) , Αθανασούλας Σ. (1941-42), Μαρκόπουλος Παναγιώτης (1942-45), Τσιλιμίγκρας Αδριανός (διορ.1946), Ευαγγελίδης Ευάγγελος (διορ. 1946),Τσιλιμίγκρας Αδριανός (διορ.1946-48),Τσιλιμίγκρας Αδριανός (1948-49),Αγγελίδης Άγγελος (διορ.1950-51) , Τρυπιάς Νικόλαος (1951-1965), Αμπατζής Αναστάσιος (1965-67), Μπελεσιώτης Δημοσθένης (διορ.1967 -68) , Χριστοδουλόπουλος Δημήτριος (διορ. 1968-74) , Περλίγκας Ευάγγλεος (διορ. 1974-77) , Αλ. Παύλος- Αναγνώστου (1977 -1979), Σάββας Σταματιάδης (1979-1990), Παντελής Γρετζελιάς (1991- ).

Προσφυγικός συνοικισμός
Μετά την εγκατάσταση των μικρασιατών προσφύγων , άρχισε η οικοδόμηση προσφυγικών συνοικισμών σε διάφορα σημεία της Αθήνας μεταξύ των οποίων και στη Νέα φιλαδέλεφεια. Την απόφαση για την οικοδόμηση του Συνοικισμού "Ποδονίφτης" της Νέας Φιλαδέλφειας πήρε το Υπουργείο Περίθαλψης σε συννενόηση με το Ταμείο Περίθαλψης. Η οικοδόμηση του συνοικισμού ολοκληρώθηκε σε τρία χρόνια. Οι οικές του ήταν επτά διαφορετικών οικιστικών τύπων και σχημάτων (μονοκατοικίες, διπλοκατοικές, τετρακατοικίες, οκτακατοικίες σε σχήμα Π,Ε και σχήμα Τ), με κεραμοσκεπές και μικρούς κήπους. Δέκα εργολάβοι ανέλαβαν την ανέργεση 549 οικημάτων, που περιλάμβαναν 1720 κατοικίες. Μετά την πυρκαγιά του Γηροκομείο τον Αύγουστο τον Αύγουστο του 1927 ήρθαν οι πρώτοι κάτοικοι του Συνοικισμού "οι πυροπαθείς" των Αμπελοκήπων όπως τους έλεγαν και οι τυχεροί που κέρδισαν την ευκαιρία να αποκτήσουν στέγη , στον υπό ίδρυση συνοικισμό. Τον πρώτο καιρό ο συνοικισμός στερείτο υδρεύσεως, ρεύματος (η ηλεκτροδότηση έγινε λίγο αργότερα με γεννήτρια από ιδιώτη), αγοράς, σχολείων , δρόμων , πλατείων , αθλητικών χώρων , πεζοδρομίων, ασφάλειας, συγκοινωνίας και Εκκλησίας. Τα σπίτια παραχώρησε το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας και είναι κατασκευασμένα βάσει σχεδίου Αγγλικής κωμόπολης. Παρ΄όλα αυτά ο συνοικισμός είχε προοπτική για φαρδείς δρόμους, πλατείες, χώρους για αγορά και σχολεία. Τα πρώτα μαγαζιά παραχώρησε το Δημόσιο για επαγγελματική εγκατάσταση. Χρόνο με το χρόνο στη Νέα Φιλαδέλφεια άρχισε μια καινούρια ζωή για τους πρόσφυγες που ήταν λανθρωποι φιλόπονοι, φιλήσυχοι , δημιουργικοί και δεν άργησαν να ριζώσουν και να μεγαλουργήσουν τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον κοινωνικό χώρο.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2006 από την ιστοσελίδα http://www.filadelfeia-dimos.gr/istoria.htm του Δήμου

ΝΕΑ ΧΑΛΚΗΔΟΝΑ (Δήμος) ΑΤΤΙΚΗ
  Ο Δήμος Νέας Χαλκηδόνας ανήκει στην περιφέρεια Αττικής, Νομαρχία Αθηνών.
  Ο πρώτος οικισμός αναπτύχθηκε δυτικά του χειμάρρου Ποδονίφτης που σήμερα ονομάζεται Περισσός. Από το ρέμα πήρε αρχικά την ονομασία Ποδονίφτης η ευρύτερη περιοχή. Η περιοχή εθεωρείτο εξοχή και τόπος εκδρομής για τους παλιούς Αθηναίους. Στις όχθες του υπήρχε πυκνή βλάστηση στην οποία έβρισκαν καταφύγιο χιλιάδες πουλιά. Ήταν καθαρός, με πόσιμο νερό μέχρι το 1928. οι νοικοκυρές έπλεναν τα ρούχα τους μέχρι το 1944. Τα άφθονα λουλούδια σε συνδυασμό με τα ονομαστά περιβόλια και τους ανθόκηπους των Πατησίων δημιουργούσαν πόλο έλξης για πολυάριθμους επισκέπτες ιδιαίτερα την ημέρα της Πρωτομαγιάς.
  Η Νέα Χαλκηδόνα είναι μέχρι και σήμερα ιδιαίτερα συνδεδεμένη με την Πρωτομαγιά και διοργανώνει εκδηλώσεις ανοιχτές για όλους τους κατοίκους του λεκανοπεδίου.
  Πριν το 1900 η περιοχή αναφερόταν ως καθαρά αγροτική. Το 1907 εμφανίζεται με πληθυσμό 19 κατοίκων, ενώ το 1920 η Ε.Σ.Υ.Ε. απογράφει 110 κατοίκους που ζούσαν σε αγροικίες. Η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού έγινε μετά την Μικρασιατική καταστροφή, όταν πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, τμήμα του Δήμου Αθηναίων, σε οικόπεδα και σπίτια που παραχωρήθηκαν από το τότε Υπουργείο οικισμού.
  Το 1927 η πρώτοι πρόσφυγες κατοικούν τα καλαίσθητα πέτρινα με κεραμοσκεπή σπίτια του νέου συνοικισμού.
  Την ίδια εποχή λίγα μέτρα από τα προσφυγικά, στην περιοχή ανατολικά της σημερινής Λεωφόρου Δεκελείας άρχισαν να αγοράζονται οικόπεδα από πολίτες προερχόμενους από όλα τα μέρη της Ελλάδος με σκοπό να λύσουν τις στεγαστικές τους ανάγκες.
  Παράλληλα σε όλη την έκταση του σημερινού Δήμου υπήρχαν ήδη αρκετά σπίτια κυρίως αγροτών των ανθοκηπίων. Έτσι άρχισε να στήνεται ο αρχικός πολεοδομικός ιστός της νέας πόλης που έμελλε να εξελιχθεί σε ένα όμορφο, ήσυχο και σύγχρονο Δήμο, τη Νέα Χαλκηδόνα.
  Στις 18 Ιανουαρίου του 1934 η περιοχή αποσπάσθηκε από το Δήμο Αθηναίων και αναγνωρίζεται ως ξεχωριστή κοινότητα. (Φ.Ε.Κ. 22 Α'/ 18-1-34)
  Πρώτος Πρόεδρος της κοινότητας εκλέγεται στις 11 Φεβρουαρίου 1934 ο Αναστάσιος Ιωαννίδης. Το 1928 κατασκευάζεται το κινηματοθέατρο Ηρώδειο χωρητικότητας 1200 θέσεων στην πλατεία και 400 στους 3 εξώστες. Για 50 χρόνια το Ηρώδειο έπαιξε ένα σημαντικό πολιτιστικό ρόλο στην περιοχή. Το 1973 κλείνεται οριστικά και στη συνέχεια κατεδαφίζεται.
  Το 1936 από το Κοινοτικό Συμβούλιο αποφασίζεται η επέκταση του σχεδίου πόλεως το οποίο εγκρίνεται το 1939. Την περίοδο αυτή δημιουργείται το 1ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Χαλκηδόνας, το οποίο στεγάστηκε στα καμαρίνια του κινηματογράφου Ηρώδειο.
  Η μεταπολεμική περίοδος βρίσκει τη Νέα Χαλκηδόνα σε οικοδομική ανάπτυξη, η ανοικοδόμηση είναι πολεοδομικά ελεγχόμενη με μικρές επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον. Στα μέσα της δεκαετίας του '50 ασφαλτοστρώνονται οι πρώτοι δρόμοι. Το 1963 ο Ο.Σ.Κ. αγοράζει οικόπεδο για την ανέγερση του 1ου Δημοτικού Σχολείου, που δημοπρατείται στα τέλη του 1969. Η διάνοιξη της Εθνικής οδού, η προέκταση της οδού Αχαρνών και η διαπλάτυνση της οδού Αγίων Αναργύρων συμπίπτει με τη διαμόρφωση της πλατείας Ηρώου.
  Στα χρόνια 1967 - 1974 ο ρυθμός ανοικοδόμησης είναι μεγάλος. Οι ελεύθεροι χώροι μειώνονται ραγδαία.
  Το 1982 η κοινότητα Νέας Χαλκηδόνας αναβαθμίζεται σε Δήμο αφού οι κάτοικοι κατά την απογραφή ξεπέρασαν τους 10.000 (ΦΕΚ 98 Α' /23-8-82). Ο Δήμος έχει έκταση 1.100 στρέμματα. Συνορεύει βόρεια με το Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας, νοτιοανατολικά με το Δήμο Αθηναίων, δυτικά με το Δήμο Αγίων Αναργύρων και απέχει από την Ομόνοια 5 χιλιόμετρα περίπου.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Νέας Χαλκηδόνας

• http://www.neahalkidona.gr/istoria.html

ΝΕΩΡΙΟ (Οικισμός) ΠΟΡΟΣ
  Εκτείνεται στο νοτιοδυτικό μέρος του νησιού, μέσα στο πευκοδάσος. Ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο θέρετρο των Αθηναίων και πολλές βίλλες έχουν κτισθεί κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Ο ποιητής Γ. Σεφέρης και ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρυ Μίλλερ περνούσαν τα καλοκαίρια τους εδώ, εμπνεόμενοι από τις φυσικές ομορφιές του νησιού. Σήμερα είναι ένα ήσυχο τουριστικό μέρος με λίγες ταβέρνες και ένα σουπερμάρκετ γύρω από την αμμουδερή παραλία. Δίπλα υπάρχει το Λιμανάκι της Αγάπης, παλιό κρυσφήγετο ερωτευμένων, με πεντακάθαρα νερά και πιο πέρα τα ερείπια του παλιού Ρώσικου Ναύσταθμου.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Δεκέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Συλλόγου Ενοικιαζομένων Δωματίων & Διαμερισμάτων Γαλατά & Πόρου.

ΝΙΚΑΙΑ (Προάστιο του Πειραιά) ΑΤΤΙΚΗ
  Η Νίκαια ανήκει στις προσφυγουπόλεις που δημιουργήθηκαν μετά την μεγάλη εθνική καταστροφή του 1922. Έγινε η νέα πατρίδα των ξεριζωμένων προσφύγων που έφεραν μαζί τους μια πολιτιστική κληρονομιά τριών χιλιάδων χρόνων του Ελληνισμού της Ιωνίας στη Μ. Ασία.   Σημείο μηδέν για την δημιουργία της πόλης αποτελεί η 18η Ιούνη 1923, όταν τοποθετήθηκε ο θεμέλιος λίθος της πόλης και ξεκίνησε η δημιουργία του προσφυγικού συνοικισμού που έφερε το όνομα Νέα Κοκκινιά και στον οποίο εγκαταστάθηκαν διαδοχικά 6.390 οικογένειες προσφύγων στεγασμένες σε 4.484 παραπήγματα.
  Τον Ιανουάριο του 1934 ο συνοικισμός της Νέας Κοκκινιάς, που ανήκε διοικητικά στο δήμο Πειραιά, αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητος Δήμος Νέας Κοκκινιάς, με πρώτο δήμαρχο τον Στυλιανό Κοραή, ενώ το 1940 μετονομάζεται σε Νίκαια από την ιστορική Νίκαια Βιθυνίας, μετά από διαγωνισμό τον οποίο κέρδισε ο Ιωάννης Μελάς, δικηγόρος, βουλευτής και μετέπειτα υπουργός.
  Στα δύσκολα χρόνια του Β’ παγκοσμίου πολέμου και της γερμανικής κατοχής η Νίκαια πρωτοστατεί στην εθνική αντίσταση κατά του κατακτητή, γι’ αυτό και θα πληρώσει βαρύ φόρο αίματος, τόσο κατά τη μάχη της Κοκκινιάς το Μάρτη του 1944, όσο και στο μαρτυρικό Μπλόκο, τον εφιάλτη που έζησε η πόλη στις 17 Αυγούστου του ίδιου χρόνου. Με τα γεγονότα αυτά, αγώνα και αυτοθυσίας η πόλη δίκαια κατακτά τη θέση της ανάμεσα στους μαρτυρικούς δήμους της Ελλάδας.
  Από τότε μέχρι σήμερα, η Νίκαιας μπαίνει σε μία πορεία ανάπτυξης πασχίζοντας να επουλώσει τις πληγές του κατοχής και του εμφυλίου, και να συγχρονίσει το βήμα της με τις επιταγές του σήμερα, τις ανάγκες των ανθρώπων της σε υποδομές και οικονομική ευημερία.
  Και δεν τα κατάφερε και άσχημα. Σήμερα, μετά από μία σειρά από παρεμβάσεις αναβάθμισης η Νίκαια πέτυχε με πείσμα, επιμονή και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό την εγγραφή της στον Ολυμπιακό χάρτη για την Ολυμπιάδα του 2004, γεγονός που σηματοδοτεί μια νέα περίοδο για την πόλη με έργα υποδομής και ανάπλασης που εγγυώνται βιώσιμη ανάπτυξη, ποιότητα ζωής, αισθητική, ασφάλεια και ευημερία.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Νικαίας

• http://www.polisnikaia.gr/istoria.htm (2 φωτ.)

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΟΡΟΣ (Βουνό) ΑΙΓΙΝΑ
Ελλάνιον Ορος. Ετσι ονομάζεται το ψηλότερο βουνό της Αίγινας (532 μ.). Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 8.000 από το λιμάνι. Πηγαίνει κανείς εκεί από το δρόμο που πηγαίνει πρός Παχεία Ράχη - Ανιτσαίον. Το βουνό αυτό διατήρησε ώς σήμερα το αρχαίο του όνομα " Ελλάνιον" και είναι συνδεδεμένο στενά με την λατρεία του Δία και τον πρώτο βασιλιά της Αίγινας Αίακο γιό του Δία και τής νύμφης Αίγινας. Εκεί σύμφωνα με την παράδοση ανέβηκε ο Αιακός για να προσευχηθεί εκ μέρους όλων των Ελλήνων στον πατέρα του Δία για να σταματήσει η καταστροφική ξηρασία. και μετά έκτισε εκεί ενα Ιερό -αφιέρωμα όλων των Ελλήνων. Οι ανασκαφές που συνεχίζονται ώς σήμερα αποκαλύπτουν σιγά σιγά την πολύ μακρά ιστορία του τόπου και του Ιερού .. Στη Βυζαντινή εποχή κτίζεται εκεί ενα μοναστήρι και η μικρή εκκλησία των Ταξιαρχών και χρησιμοποιείται για την οικοδόμηση μέρος του αρχαίου οικοδομικού υλικού. Από την κορυφή του Ελλανίου η θέα είναι μοναδική.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Αίγινας

• http://www.aegina.gr/axiotheata.htm#ellanio (1 φωτ.)

ΠΟΡΟΣ (Λιμάνι) ΕΛΛΑΔΑ
  Η πόλη του Πόρου υψώνεται αμφιθεατρικά στον ηφαιστειογενή λόφο της Σφαιρίας. Ο κεντρικός περιφερειακός δρόμος είναι γεμάτος καταστήματα, μπάρ, καφετέριες και ταβέρνες. Πίσω του τα άσπρα ασβεστωμένα σπίτια και στην κορυφή το ρολόϊ, χτισμένο το 1927, το σήμα κατατεθέν του Πόρου. Η περιπλάνηση στα στενά σοκάκια, ανάμεσα στα σπίτια με τις αυλές όπου μοσχοβολάει το γιασεμί είναι κάτι ανεπανάληπτο. Αλλά μπορείτε να περάσετε την ώρα σας πίνοντας τον καφέ σας στο λιμάνι, χαζεύοντας την κίνηση. Το βράδυ μη χάσετε το ηλιοβασίλεμα πίσω απ’ την "Κοιμωμένη", τη σιλουέτα μιας γυναίκας που σχηματίζεται στον ορίζοντα από τα βουνά. Και μετά σας περιμένει η νυχτερινή ζωή της πόλης
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Δεκέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Συλλόγου Ενοικιαζομένων Δωματίων & Διαμερισμάτων Γαλατά & Πόρου.

ΠΡΟΣΠΑΛΤΑ (Αρχαίος δήμος) ΚΑΛΥΒΙΑ ΘΟΡΙΚΟΥ
  Τα Πρόσπαλτα ήταν Δήμος της Ακαμαντίδος φυλής με πέντε (5) αντιπροσώπους στην βουλή και βρισκόταν δυτικά των Καλυβίων μεταξύ Αγίου Πέτρου και Βαλομάνδρας. Από τον Παυσανία μας είναι για τα Πρόσπαλτα γνωστή η λατρεία της Δήμητρας και της Κόρης, ενώ από ένα σημαντικό αριθμό επιγραφών που μας έχουν διασωθεί, γνωρίζουμε Προσπαλτίους σε διάφορα αξιώματα της Αθήνας (βουλευτές, πρυτάνεις, γραμματείς, άρχοντες, τριηράρχους, καταλόγους εφήβων κ.λπ.)
  Γνωστός ακόμη από τους πλατωνικούς διαλόγους είναι ο προσπάλτιος μάντης Ευθύφρων, ενώ σε μία κωμωδία για τους Προσπαλτίους που είχε γράψει ο Εύπολις, πιθανόν να διακωμωδούσε την φιλοδικία τους, μια και αναφέρονται οι Προσπάλτιοι σαν «δικαστικοί».
  Από τα δύο γνωστά εκτεταμένα νεκροταφεία που έχουν εντοπισθεί στην περιοχή (Πούσι Γκέρι-Ρέθι, Βαλομάνδρα) με αρκετά λείψανα ταφικών περιβόλων έχουμε ευρήματα από τα γεωμετρικά χρόνια μέχρι και τα ρωμαϊκά, με κυριώτερο το γνωστό Κούρο της Βαλομάνδρας (περί το 550 π.Χ.). Ακόμη από την περιοχή έχουν δημοσιευτεί αρκετές επιγραφές από τον Χρίστο Ν. Πέτρου - Μεσογείτη, ενώ μία ενεπίγραφη επιτύμβια στήλη, που βρίσκεται στην αυλή του Ιωάννη Κόλλια στα Καλύβια αναφέρεται σε Προσπαλτίους.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυβιών Θορικού

• http://www.dkalivia.fanspace.com/frames/prospalta_...

ΣΚΛΗΡΗ (Παραλία) ΑΓΚΙΣΤΡΙ
Αριστερά από το μώλο της Σκάλας ο τσιμεντόδρομος πηγαίνει στη Σκληρή (συνεχίζει ως μονοπάτι ανάμεσα σε σπίτια και ξενοδοχεία). Τα νερά είναι καθαρά αλλά η ακτή βραχώδης και απότομη. Το μονοπάτι μέσα στα πεύκα, (μετά το τέλος του τσιμεντόδρομου), οδηγεί στη προεξοχή ενός βράχου απ' όπου με προσοχή μπορείτε να κατεβείτε προς τη θάλασσα και να φθάσετε στη παραλία της Χαλικιάδας με άσπρα βότσαλα.

Ιστοσελίδα του Yialos Studios & Tavern
• http://www.yialos-agistri.gr/index.php?id=beaches_... (2 φωτ.)

ΣΟΥΒΑΛΑ (Χωριό) ΑΙΓΙΝΑ
Η Σουβάλα είναι το δεύτερο σε κίνηση λιμάνι της Αίγινας. Το λιμάνι αυτό χρησιμοποιόταν και στην προχριστιανική εποχή από τούς κατοίκους της Παλαιοχώρας που τότε ονομαζόταν ΟΙΑ. Κατά τούς μεταβυζαντινούς χρόνους η Σουβάλα ήταν ο ταρσανάς (λιμάνι) της Παληαχώρας. Προπολεμικά η Σουβάλα είχε μεγάλη εμπορική κίνηση ειδικά κατά τούς θερινούς μήνες. Τότε πολλά καίκια καθημερινά φόρτωναν κανάτια, πουριά (πωρόλιθους) σύκα και σταφύλια με προορισμό τον Πειραιά. Σήμερα τούς θερινούς μήνες η Σουβάλα είναι γεμάτη από ζωή καί κίνηση ώς παραθεριστικό θέρετρο που είναι.

Ιστοσελίδα Δήμου Αίγινας
• http://www.aegina.gr/geogr.htm#vayhi (1 φωτ.)

ΣΠΕΤΣΕΣ (Νησί) ΕΛΛΑΔΑ
  Σπέτσες, το νοτιότερο νησί του Σαρωνικού κόλπου, με τη μεγάλη ιστορία και το προνόμιο της εθνικής καταξίωσης για την ανεκτίμητη και καθοριστική προσφορά κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ελληνικής Επανάστασης.
  Η υψηλότερη κορυφή του νησιού είναι ο Προφήτης Ηλίας με 291μ. Και ο περιφερειακός δρόμος του νησιού είναι 24χλμ. Ο πληθυσμός της είναι 4.100 κάτοικοι και ζουν στην πόλη των Σπετσών. Στην αρχαιότητα ονομαζόταν “Πιτυούσα” που θα πει πευκόφυτος. Το όνομα αυτό πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε για 3.000 χρόνια μέχρι τους πρώτους Βυζαντινούς αιώνες.
  Το σημερινό της όνομα το έλαβε από τους Ενετούς που την ονόμαζαν isola di Spezzie- “αρωματοφόρος νήσος” λόγω των πολλών αρωματικών φυτών της. Από αυτό το χαρακτηρισμό προέκυψε το όνομα Σπέτσες.
  Οταν ο τουρισμός ήταν άγνωστος για την υπόλοιπη Ελλάδα, στις Σπέτσες λειτουργούσε ένα άριστα οργανωμένο ξενοδοχείο, το περίφημο “Ποσειδώνιο”, έργο του εθνικού ευεργέτη Σπετσιώτη Σωτηρίου Ανάργυρου, που υποδεχόταν Έλληνες και ξένους τα καλοκαίρια και τα Σαββατοκύριακα του χειμώνα.
 Οι Σπέτσες αποτελούν και σήμερα ένα από τα κορυφαία νησιά στην προτίμηση των Ελλήνων και αλλοδαπών επισκεπτών. Η γεωγραφική του θέση (2 ½ ώρες οδικώς ή 1 ½ ώρες ακτοπλοϊκώς από την Αθήνα), η συχνή συγκοινωνία με το λιμάνι του Πειραιά, η γειτνίαση με την απέναντι Πελοποννησιακή ακτή (1,3 μίλι), καθιστούν εύκολη την πρόσβαση στο νησί. Διατηρώντας τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα τους με τις επισκέψεις των εκατοντάδων “επωνύμων” Ελλήνων και ξένων, οι Σπέτσες υποδέχονται κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο.
Το κείμενο παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Σπετσών.

ΦΡΕΑΡΟΙ (Αρχαίος δήμος) ΑΤΤΙΚΗ
Δήμος της Αντιοχίδος φυλής με τέσσερις βουλευτές στη βουλή. Τοποθετείται στην περιοχή της Φοινικιάς και της Κιτέζας νότια και γύρω από τον Πύργο του Μελισσουργού όπου σώζονται ερείπια, ίχνη από τοίχους, δρόμοι, λουτρά κ.λπ., της κλασικής, ελληνιστικής, ρωμαϊκής αλλά και βυζαντινής περιόδου, ενώ στην παραλία αναφέρεται οχύρωση, η οποία σήμερα δεν διατηρείται. Αν και δεν έχουμε επιγραφικές μαρτυρίες που να επιβεβαιώνουν την ακριβή θέση των Θορών, όμως όλοι οι μελετητές συμφωνούν ότι ο δήμος ευρίσκεται στην περιοχή της Φοινικιάς ακολουθώντας την μαρτυρία του Στράβωνα, ο οποίος τοποθετεί τις Θορές μετά τον Αναγυρούντα (Βάρη) και πριν την Ανάβυσσο.   Η περιοχή όμως έχει ιδιαίτερη σημασία λόγω των ευρημάτων ιδιαίτερα της αρχαϊκής περιόδου, μια και εδώ βρέθηκε ο Κούρος Κροίσος (περίπου 520 π.Χ.) με το ωραίο επίγραμμα στην βάση του. Επίσης από την ίδια περιοχή προέρχονται ο Κούρος της Νέας Υόρκης (περίπου 610 π.Χ.), καθώς επίσης και ο Κούρος του Μονάχου (540-530 π.Χ.) και η στήλη των δύο αδελφών Berlin/N.York.
  Σημαντικά εκτός των άλλων είναι τα νεκροταφεία της περιοχής-αρχαϊκά, κλασικά- όπως και ο τύμβος απ’ όπου βρέθηκε η βάση του Κροίσου, ενώ λίγο νοτιοδυτικά έχει εντοπισθεί (ακόμα και σήμερα γίνονται σωστικές ανασκαφές) μικρός οικισμός αποτελούμενος από διάσπαρτες αγροικίες. Ακόμη μέχρι σήμερα σωστικές ανασκαφές γίνονται και στο εκτεταμένο νεκροταφείο που βρίσκεται δυτικά του Πύργου του Μελισσουργού και το οποίο ήταν σε χρήση από τα αρχαϊκά χρόνια μέχρι και τα βυζαντινά, καθώς επίσης και σε διάφορα άλλα μέρη της περιοχής της Κιτέζας. Μεταξύ δε των άλλων σημαντικών ευρημάτων αυτών των ανασκαφών είναι και ένας όρος όπου αποτιμάται η προίκα της Πυθίππης, κόρης του Μνησάρχου του 3ου αι. π.Χ.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυβιών Θορικού

• http://www.dkalivia.fanspace.com/frames/thores_arx...

ΨΑΘΑ (Οικισμός) ΑΤΤΙΚΗ, ΔΥΤΙΚΗ
Ακολουθώντας την διαδρομή από Βίλια μέσα από το πυκνό πευκόφυτο δασός του όρους Πατέρα φτάνουμε στο σημείο όπου ξεπροβάλλει από ψηλά η 2,5 χιλιομετρων παράλια της ψάθας. Όπως την κοιτάζεις από ψηλά μοιάζει με ονειρεμένο μέρος και η προσέγγιση στην παραλία είναι εύκολη αφού ο κεντρικός δρόμος την διασχίζει. Στην περιοχή υπάρχουν εστιατόρια και ψαροταβέρνες όπου κάποιος μπορεί να συνδυάσει το μπάνιο, φαγητό, ξεκούραση. H ονομασία της περιοχής σύμφωνα με την λαογράφο Γιόνα Μικέ Παιδούση οφείλεται - προήλθε από ένα είδος τύφης (ψαθιού) το οποίο υπάρχει και φυτρώνει άφθονο εκεί. Κατά την αρχαιότητα ο κόλπος της ψάθας χρησίμευε ως λιμάνι και ονομαζόταν Πάνορμος.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Βιλίων

• http://www.vilia.org/div/content/view/27/59/ (1 φωτ.)

ΨΥΧΙΚΟ (Προάστιο της Αθήνας) ΑΤΤΙΚΗ
  Το Ψυχικό δημιουργήθηκε στις αρχές του 20ου αι. από ιδιώτες οι οποίοι θέλησαν να φτιάξουν έναν οικισμό σύμφωνα με τα πλέον προχωρημένα οράματα της εποχής, μια πραγματική "κηπούπολη".
  Σήμερα, χάρη στην αποφασιστικότητα των κατοίκων, ο Δήμος Ψυχικού εξακολουθεί να διατηρεί τον αρχικό του χαρακτήρα παρ' όλη την πίεση της σύγχρονης εποχής για την μέγιστη εκμετάλλευση της γης.
  Αυτό που χαρακτηρίζει το Ψυχικό είναι η ηρεμία και οι ήπιοι τόνοι. Περιοχή αμιγούς κατοικίας δεν έχει καμία εμπορική δραστηριότητα, επαγγελματικές στέγες, εστιατόρια, καφενεία, καταστήματα απαγορεύονται από το καταστατικό του. Με τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις και με άλλες περιβαλλοντικές επεμβάσεις το Ψυχικό κατόρθωσε να κρατήσει την ατμοσφαιρική ρύπανση σε χαμηλά επίπεδα και να διατηρήσει ικανοποιητικό επίπεδο ποιότητας ζωής.
  Είναι χαρά του περιπατητή να διασχίζει τους ασφαλείς δρόμους του προαστίου και είναι απόλαυση των παιδιών να παίζουν στα πάρκα, στις παιδικές χαρές και στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Δήμου.
  Η ζωή στο Ψυχικό εγγυάται την ηρεμία που αναζητά ο σύγχρονος άνθρωπος τις ώρες της ανάπαυσης του, αλλά και τις ποιοτικές δραστηριότητες για τη πνευματική του ανάταση που απλόχερα του προσφέρονται από το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου καθώς και από τους ποικίλους φορείς που καλύπτουν πάρα πολλά ενδιαφέροντα.
  Στο φιλόξενο αυτό μέρος είναι καλοδεχούμενοι όλοι όσοι έχουν να καταθέσουν τις δικές τους ιδέες, τους προβληματισμούς τους και προτάσεις για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας. Αν ο καθένας από εμάς προσθέτει το δικό του λιθαράκι για ένα καλύτερο αύριο, βάζει τα θεμέλια αυτού που θα κληρονομήσουν τα παιδιά μας.
  Κάποτε, το 18..., εδώ, σ' αυτή την περιοχή, η Ρεγούλα Μπενιζέλου είχε ανοίξει ένα πηγάδι και πρόσφερε το νερό του στους περαστικούς και τους φιλοξενούμενους. Το είχε ονομάσει Ψυχικό. Ας είναι ο τόπος αυτός ευλογημένος και ας βρίσκουν πάντα οι ψυχές μας αυτό που έχουν ανάγκη για να σβήσουν τη δίψα τους.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Ψυχικού

• http://www.psychiko.gr/t1.html (1 φωτ.)