Εμφανίζονται 14 τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ Λιμάνι ΚΑΛΑΜΑΤΑ" .
ΕΠΑΝΩ ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ (Μεσαιωνικός οικισμός) ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Kardamule: Eth. Kardamulites. A town of Messenia, and one of the seven
places offered by Agamemnon to Achilles. (Il. ix. 150, 292.) It was situated on
a strong rocky height at the distance of seven stadia from the sea, and sixty
from Leuctra. (Paus. iii. 26. § 7; Strab. viii.) It is called a Laconian town
by Herodotus (viii. 73), since the whole of Messenia was included in the territories
of Laconia at the time of the historian. It again became a town of Messenia on
the restoration of the independence of the latter; but it was finally separated
from Messenia by Augustus, and annexed to Laconia. (Paus. l. c.) Pausanias mentions
at Cardamyle sanctuaries of Athena and of Apollo Carneius; and in the neighbourhood
of the town a temenus of the Nereids. There are considerable ruins of the town
to the NE. of the modern Skardhamula, at the distance of 1300 (French) metres
from the sea.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
A town in Messenia; now Scardamoula.
ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Η Αγία Σοφία είναι ένας μικρός οικισμός που έχει πάρει το όνομα του από την ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και χτίστηκε το 1605. Παλαιότερα ήταν μοναστήρι με αξιόλογη κτηματική περιουσία στην κοινότητα Καρδαμύλης. Δίπλα από το χωριό περνάει το Φαράγγι του Βυρού στο οποίο μπορείς να κατέβεις με αυτοκίνητο από ένα χωματόδρομο που ξεκινάει από την Αγία Σοφία και καταλήγει στο μοναστήρι του Σωτήρα μέσα στο φαράγγι.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΓΙΑΤΡΑΙΪΚΑ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Μόνιμοι κάτοικοι σήμερα 7. Οι κάτοικοι ήτα απόγονοι της οικογένειας των Μεδίκων ή Ιατρών γι' αυτό και συνοικισμός ονομάστηκε Γιατρεϊκα. Οι Μέδικοι ήρθαν από διάφορα μέρη της ανατολικής Μάνης (Οίτυλο). Τα κορίτσια των Μεδίκων -Μεδικοπούλες- τα καταδίωκε, κατά την παράδοση ο Μούρτζινος που ήταν Μπέης της Μάνης με έδρα την Καρδαμύλη. Οι Μέδικη αναγκάστηκαν να αλλάξουν όνομα για να αποφύγουν οι κόρες τους την καταδίωξη. Έτσι πήραν ονόματα όπως π.χ. Πεντέοι επειδή ήταν πέντε αδέλφια κ.λ. Σε πωλητήριο του έτους 1738 αγοραστής κάποιας σφύρας8 ήταν κάποιος Αναγνώστης Δημέτζης. Προφανώς το επώνυμο προήλθε από τις λέξεις δημέδικη=Δημέτζης. Από το πωλητήριο αυτό συμπεραίνουμε ότι ο συνοικισμός άρχισε να κτίζεται το δεύτερο τέταρτο του 17ου αιώνα. Απόγονοι των Μεδίκων είναι οι σημερινές οικογένειες: Γουζέα, Καβαθέα, Λαλέα, Σιδερέα, Κουμουνδουρέα. Καθολικό του συνοικισμού είναι ο Προφήτης Ηλίας
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΔΡΥΟΠΗ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Η Δρυόπη είναι κτισμένη σε ένα ανοιχτό, ξέφωτο και ηλιόλουστο τοπίο. Έχει διάπλατο ανοικτό ορίζοντα με θέα το Μεσσηνιακό κόλπο και τις ακτές του, την αντίστοιχη θάλασσα της Μεσογείου το γκριζοπράσινο κάμπο του Αγίου Νικολάου (Σελίνιτσας) και της Στούπας με το δάσος των ελιών και τα δαντελωτά ακρογιάλια της Μεσσηνιακής Μάνης. Η Δρυόπη με τα σπίτια της κτισμένα στην κατάφυτη από βελανιδιές και φασκομηλιές βουνοπλαγιά της "Σωτηρίτσας" είναι η Βίγλα , ο εξώστης του χωριού.
Το χωριό στην Τουρκοκρατία και κατά της εθνεγερσίας του 1821 ήταν ιδιαίτερη Κοινότητα με δικό της τοπικό άρχοντα. Είχε αυτόνομη και ξεχωριστή οντότητα και παρουσία στις γενικότερες υποθέσεις της περιοχής. Τούτο αποδεικνύεται και από την υπογραφή του άρχοντα της "Χώρας Αράχωβας" Δημέα Δελκούνου στην επιστολή προς τον Δούκα του Νοβέρ (1612μ.χ) την οποία υπογράφουν 21 παράγοντες της Μάνης ζητούντες βοήθεια στον αγώνα τους κατά του Τούρκου δυνάστη.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΕΞΩΧΩΡΙ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το Εξωχώρι , χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης , αναπτυγμένο στις παρυφές του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 500 μ., απέχει 8 χιλ. από την Καρδαμύλη και 43 χιλ. από την Καλαμάτα. Μέχρι το 1932 διατηρούσε το όνομα "Ανδρούβιστα", του οποίου πρώτη μνεία γίνεται σε ιστορική πηγή του 13ου αι. Η Ανδρούβιστα βρισκόταν στη "Βασιλική οδό" που συνέδεε την Καρδαμύλη με τη Σπάρτη και το Μυστρά. Από την ίδια οδό πέρασαν και εγκαταστάθηκαν τον 1ο αι. π.Χ. στους ορεινούς όγκους του Ταϋγέτου οι "Ελευθερολάκωνες" , η παρουσία των οποίων μαρτυρείται από ενεπίγραφη μαρμάρινη πλάκα - Αγία Τράπεζα στο Ναό του Αγ. Νικολάου Αναστασαίων στη Χώρα Εξωχωρίου. Από τον ίδιο δρόμο περνούσαν και οι Παλαιολόγοι, οι τελευταίοι βυζαντινοί αυτοκράτορες, όταν παραθέριζαν στο Αρχοντικό (Παλιόχωρα) της Αβίας.
Μετά τη διάλυση του Δεσποτάτου του Μυστρά, αρκετοί άρχοντες της αυλής των Παλαιολόγων , για να αποφύγουν την υποδούλωση από τους Τούρκους, καταφύγανε αρχικά στις απάτητες κορφές και τα φαράγγια του Ταϋγέτου και αργότερα, όταν αποκαταστάθηκε κάποια τάξη, εγκαταστάθηκαν στην ελεύθερη και φιλόξενη γη της Μάνης. Αυτό φαίνεται και από το ότι ένας από τους άρχοντες της Ανδρούβιστας , ο Δημητράκης Τρουπάκης, του οποίου "δέηση" του έτους 1748 διαβάζουμε στο Ναό του Σωτήρα στη Χώρα Εξωχωρίου, υπογράφει σε άλλη "δέηση" του έτους 1745 στο Ναό της Αγίας Τριάδας στο Προάστιο, ως Δημητράκης Τρουπάκης Παλαιολόγος, συνεχίζοντας την παράδοση του πατέρα του, Μιχαήλ Τρουπάκη Παλαιολόγου ..
Οι πέντε σημερινοί οικισμοί του Εξωχωρίου : Νίκοβο, Εξωχώρι, Χώρα, Κολυμπετσέϊκα, Πρίπιτσα , προέκυψαν σταδιακά μετά την καταστροφή της παλιάς Ανδρούβιστας το 17ο αι. , η οποία βρισκόταν στην περιοχή που οι ντόπιοι ονομάζουν "Χαλάσματα". Ακμασαν το 18ο και 19ο αι. και ήταν έδρα Επισκοπής και Καπετανίας. Για το σημερινό επισκέπτη μαρτυρία της ακμής είναι οι πολλοί πύργοι : των Φασαίων στα Κολυμπετσέϊκα, των Πατριαρχαίων στη Χώρα, των Κιτρινιαραίων και Τσινταίων στο Εξωχώρι , των Κιτρινιαραίων και Μπουκουβαλαίων στο Νίκοβο κλπ. , τα μοναστήρια : της Βαϊδανίτσας και του Σαμουήλη στον Ταϋγετο, οι ενοριακοί ναοί : του Προφήτη Ηλία στα Κολυμπετσέϊκα, της Παναγίας στη Χώρα, του Σωτήρα στα Πρίπιτσα, του Ταξιάρχη στο Νίκοβο, της Υπαπαντής στο Εξωχώρι, και το πλήθος - περί τα 100 - των οικογενειακών εκκλησιδίων, τα οποία , όσα σώζονται, είναι αγιογραφημένα από ντόπιους αγιογράφους , όπως : η Ανάληψη στα Κολυμπετσέϊκα, ο Αγ. Νικόλαος Αναστασαίων στη Χώρα, ο Αγ. Δημήτριος Νεκροταφείου, η Παναγία Ντογαίων , η Αγ. Τριάδα Κιτρινιαραίων , ο Αγ. Ιωάννης Μουνουχαίων στο Εξωχώρι, τα Θεοφάνεια, η Αγ. Μαρίνα , η Αγ. Στασία στο Νίκοβο κλπ.
Κάθε γενιά που πέρασε από το Εξωχώρι άφησε έργο σπουδαίο που φαίνεται όχι μόνο στις μικρές και μεγάλες εκκλησίες, τους πύργους και τα μοναστήρια, αλλά και στους αρμακάδες, τις κάλυβες, τα αλώνια, τα δημιουργήματα των μαρμαράδων ή των βαρελάδων, το σφυρί του γύφτου ή τη σαϊτα της εξωχωρίτισσας νοικοκυράς υφάντρας και επιβεβαιώνεται από τους ντόπιους ήρωες της επανάστασης του 1821 και των κατοπινών χρόνων, για να καταλήξει στις μέρες μας στα συλλογικά έργα : Υπαπαντή, Σχολείο, Ύδρευση, Ελαιουργικό Συνεταιρισμό, Συλλόγους, αλλά και τα έργα των επωνύμων εξωχωριτών , ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης, συγγραφέων, λογοτεχνών, ζωγράφων, γλυπτών, καθηγητών Πανεπιστημίου, ερευνητών κλπ.
Ο πολιτιστικός αυτός πλούτος εναρμονίζεται με το φυσικό κάλλος του περιβάλλοντος χώρου, που το προσδιορίζουν στο βορρά το φαράγγι του Βιρού, στο νότο το φαράγγι του Φονέα ή βαθύ λαγγάδι, στην ανατολή το δάσος της Βασιλικής και στη δύση η παρουσία και θέα του Μεσσηνιακού κόλπου. Ακόμα και σήμερα η Βασιλική οδός , εάν την περπατήσουμε ξεκινώντας από την Καρδαμύλη, θα μας φέρει ως το Εξωχώρι και το δάσος της Βασιλικής στον Ταϋγετο. Αν πάλι ανεβούμε το φαράγγι του Βιρού από την Καρδαμύλη ή το κατεβούμε από τα Κολυμπετσέϊκα στο Εξωχώρι , θα αποζημιωθούμε από τη μοναδική ομορφιά της φύσης αλλά και των μνημείων , όπως είναι οι παλιοί νερόμυλοι , τα μοναστήρια του Σωτήρα και του Λυκάκη. Εάν προτιμήσουμε το αυτοκίνητο , μπορεί να μας φέρει από αλλού στα ίδια μέρη.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΖΑΧΑΡΙΑ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Μόνιμοι κάτοικοι σήμερα 4. Εδώ είναι και το Δημοτικό Σχολείο που Ιδρύθηκε στις 11-12-18598 και έκλεισε, ελλείψει μαθητών, το 1981. Στο συνοικισμό δεσπόζει ο Πύργος του Κουκέα που είναι γνωστός ως Πύργος του Ζαχαριά επειδή μέσα σε αυτόν δολοφονήθηκε το 1805 ο αρματολός Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτη κτίστηκε το 1800 και αργότερα που αφαίρεσαν ένα τμήμα του τοίχου επειδή ήταν πολύ ψηλός έγραψαν σε αγκωνάρι με καλέμι χρονολογία 1808. Ο σημερινός ιδιοκτήτης ο ζωγράφος Σταυριανός Κατσιρέας έστησε το 1998 σε στήλη έξω από τον Πύργο την προτομή του Ζαχαριά. Τα σπίτια άρχισαν να κτίζονται το 1810,1824,1837,1850 κ.λ. Από εδώ καταγόταν ο λιθοξόος (μαρμαρογλύπτης) Πέτρος Ξανθέας που έργα του είναι τα γλυπτά μάρμαρα της πόρτας και των παραθύρων της εκκλησίας του Ευαγγελισμού, η εξώπορτα του πατρικού σπιτιού με ανάγλυφες παραστάσεις. Εργάστηκε και στη μαρμάρωση του Αθηναϊκού Σταδίου.
Επίσης είναι το χωριό που γεννήθηκε ο Ευστράτιος Κουλουμβάκης (1872-1958) που διατέλεσε δικηγόρος, Νομάρχης και Βουλευτής. Το 1960 ο συνοικισμός μετονομάστηκε σε Ζαχαριά προς τιμή του οπλαρχηγού. Καθολικό του χωριού είναι η εκκλησία "Τα Εισόδια της Θεοτόκου" που κτίστηκε το 1849. Υπάρχει ακόμη του Αϊ Νικόλα που ανήκει στο Μέγα σπήλαιο και μια ακόμη ιδιωτική εκκλησία ο Αγιος Γεώργιος που ανήκει στην οικογένεια Κουλουμβάκη.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ (Λιμάνι) ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Είναι έδρα του νέου Δήμου Λεύκτρου, έχει πληθυσμό 574 κατοίκους (απογραφή 1991) ο οποίος πολλαπλασιάζεται τους καλοκαιρινούς μήνες λόγω της σημαντικής τουριστικής ανάπτυξης. Ο επισκέπτης αξίζει να επισκεφθεί τον μεγαλόπρεπο ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, τους τάφους των Διόσκουρων, τους πύργους και τα πυργόσπιτα στην "Παλιά Καρδαμύλη", να περπατήσει τα πλακόστρωτα μονοπάτια που τη συνδέουν με τους γειτονικούς οικισμούς του Πετροβουνίου και της Αγίας Σοφίας και στο φαράγγι του Βυρού που καταλήγει στην Καρδαμύλη, να κολυμπήσει στις πανέμορφες παραλίες της. Επίσης αξίζει κανείς να επισκεφτεί τους δυο οικισμούς: Πετροβούνι και Αγία Σοφία που βρίσκονται πάνω από την Καρδαμύλη και να απολαύσει τη μαγευτική θέα.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΚΑΡΥΟΒΟΥΝΙ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το Καρυοβούνι πρώην Αράχωβα της Δυτικής Μάνης πριν ενταχθεί στο Δήμο αποτελούσε μαζί με τον οικισμό της Δρυόπης (Πιάλας) ιδιαίτερη Κοινότητα (1912-1998). Είναι ένα από τα ορεινά χωριά της περιοχής Λεύκτρου και βρίσκεται 55χιλ. νότια της Καλαμάτας και 10 χιλ. Ανατολικά της Στούπας. Ο μεγαλύτερος οικισμός του χωριού κτισμένος μέσα σε μια βαθιά και γεμάτη θάμνους ρεματιάς στους πρόποδες " της Μαυροβούνας" μιας από τις πέντε κορυφές του Ταϋγέτου (1909μ). Τα σπίτια του απλώνονται στις δύο όχθες του ρέματος που τις ενώνουν τα τρία γεφύρια.
Στην κάτω πλατεία, η βρύση με τους τρεις αυλούς υπό την βαθιά σκιά του πανύψηλου πλατάνου (25μ). Στην άνω πλατεία η επιβλητική παρουσία του Ιερού Ναού του Προφήτη Ηλία και δίπλα το μοναδικό καφενείο του χωριού. Το "Καντούνι" οδηγεί στα σπίτια του Πύργου το δρομάκι προς τους κήπους της Καρέας σε ένα καταπράσινο φόντο από καρυδιές, ασφεντάμους και κορτσιφιές που περιβάλλουν το χώρο. Η εικόνα συμπληρώνεται τις καλοκαιρινές νύχτες από την θέα του έναστρου ουρανού και το μυροβόλο άρωμα του ελάτου και του πεύκου που κατηφορίζει από τις πυκνόδασες πλαγιές της Πάρνωβας και της Τούφας.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΝΕΟΧΩΡΙ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το Νιοχώρι είναι χτισμένο στα πόδια σχεδόν του Ταϋγέτου και σε υψόμετρο 200 μέτρα, απέχει δύο χιλιόμετρα, ανατολικά από το 45ο χιλιόμετρο ΄της επαρχιακής οδού Καλαμάτας- Αρεόπολης. Ανατολικά σκεπάζεται σχεδόν από το "Καπέτσουλο" και την "Προγορά" ενώ προς την Δύση και κάτω από τα πόδια του απλώνεται ο μεγάλος ελαιώνας μας το "Καστράκι" και την παραλιακή Στούπα. Η θέα προς τα εκεί είναι ανοιχτή μέχρι το "Λυκόδημο" και την "Κάτω Κόστα", που με ξαστεριά διακρίνονται τα χωριά της Μεθώνη, Κορώνη, Λογγά, Αγιος Ανδρέας κ.λ.π. είναι σκαρφαλωμένος ο Πύργος, ενώ η Καστάνια που πέφτει λίγο Ανατολικότερα είναι αθέατη καθώς είναι χωσμένη στην λαγκαδιά. Στα Β.Α. είναι η Σαϊδόνα σπαρμένη στην πλαγιά. Είναι νέο χωριό που χτίστηκε γύρω στα 1700, από εποίκους που ήρθαν από το Νομιτσί, την Λαγκάδα, την Γαρμπελιά και άλλα χωριά.
Πρώτοι έποικοι φέρονται οι "Τσουλέοι" που όμως κατοίκησαν στη θέση "Σπιτάκια", λίγο πιο κάτω από το σημερινό χωριό. Γρήγορα όμως ήρθαν σε ρήξη με τους Χρηστέους, που ήταν και οι δυνατοί της περιοχής, και αναγκάστηκαν να φύγουν στην Μεσσηνία. Εγκαταστάθηκαν στο χωριό "Χαϊκάλι" , σημερινό Αχλαδοχώρι από όπου αργότερα επέστρεψαν πρώτα στον Πύργο και μετά στο Νιοχώρι και την Στούπα. Πρώτοι έποικοι στο κυρίως χωριό και στην θέση που είναι σήμερα είναι οι "Σκαλκέοι", οι "Mαραμπέοι" και "γυφτομαραμπέοι" (μελαχρινοί), οι "Γκριανέοι" (Γεωργέοι) και οι "Παπαγιαννέοι". Σύμφωνα με την παράδοση το πρώτο οικιστικό κέντρο αποτελούσε η περιοχή γύρω από την "Παναγίτσα" των Χιουρέων. Γρήγορα όμως μετατοπίστηκαν προς το βορρά και γύρω από την εκκλησία-Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου όπου για 200 περίπου χρόνια ήταν το κέντρο του χωριού.
Πριν από 150 χρόνια περίπου εμφανίζεται μεγάλη οικιστική άνθηση στην Βορειοανατολική πλευρά του χωριού. Το παλαιότερο σπίτι φαίνεται να είναι του "Σκαλκέα" εκεί που σήμερα στεγάζεται ο φούρνος. Είναι "μαζεμένο" χωριό το Νιοχώρι. Τα σπίτια του Λιθόκτιστα, διώροφα και κεραμοσκεπή, με καμάρες και μικρή εσωτερική αυλή, είναι χτισμένα κολλητά το ένα στο άλλο, για καλλίτερη αντιμετώπιση των κινδύνων της εποχής εκείνης. Τα μικρά στενά δρομάκια και οι πλατείες του χωριού ήταν κάποτε όμορφα καλντερίμια, αλλά ο πολιτισμός τα τσιμέντωσε και τα χάλασε.
Το Νιοχώρι απέχει από την Καλαμάτα 47 χιλιόμετρα και η συγκοινωνία με αυτήν γίνεται με υπεραστικά λεωφορεία . Παλιότερα ήταν πολυάνθρωπο χωριό. Σήμερα κατοικείται περίπου από 250 κατοίκους και είναι ακόμη ζωντανό και παραγωγικό. Οι Νιοχωρίτες καλόβολοι και εργατικοί διακρίνονται για την μεταξύ τους αγάπη, φιλαλληλία και αλληλεγγύη. Είναι γεωργοί, με βασικό εισόδημα το λάδι, λίγοι κτηνοτρόφοι και άλλοι ασχολούνται με τον Τουρισμό. Εργάζονται για τον επιούσιο και την προκοπή και είναι χαρούμενοι, πρόθυμοι και φιλόξενοι. Οι περισσότερες οικογένειες έλκουν την καταγωγή τους από τις μεγάλες μανιάτικες οικογένειες των "Νικωλιάνων" των "Μιχαλιάνων" των "Μπουζαριάνων" και των "Αλεξιάνων". διατηρούν πολλά από τα παλιά έθιμα και τις παραδόσεις, και παρ' όλο που ο τουρισμός και η τηλεόραση τείνουν να ισοπεδώσουν τα πάντα, ο χαρακτήρας των Νιοχωριτών δεν έχει σοβαρά αλλοτριωθεί.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΠΕΤΡΟΒΟΥΝΙ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το Πετροβούνι κατά την παράδοση πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή του Πέτροβα και οι κάτοικοί του φαίνεται πως προήλθαν από τη διπλανή κοινότητα της Ανβρούβιστας (σημερινό Εξωχώρι). Στο χωριό υπάρχουν δυο μοναστήρια πολύ παλιά με τεράστια ιστορία. Το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, που ανήκει στον Πανάγιο Τάφο, στο οποίο υπάρχει μια θαυματουργή κατά την παράδοση εικόνα, η οποία παλαιότερα μεταφερόταν από χωριό σε χωριό σε όλη την περιοχή και γι΄ αυτό έχει τεράστια κτηματική περιουσία από δωρεές σε όλη τη Μάνη. Το δεύτερο μοναστήρι είναι χτισμένο γύρω στο 14 αιώνα και είναι γνωστό στην περιοχή με το όνομα "Καράβελι" επειδή με βάση την παράδοση με το λάδι που μαζευόταν από την περιουσία του μπορούσε να γεμίσει ένα καράβι λάδι. Κατά την Τουρκοκρατία λειτουργούσε ως κρυφό σχολειό και μετά το 1821 ως μοναστήρι καλογριών. Και τα δυο μοναστήρια σήμερα είναι εγκαταλελειμμένα χωρίς καλόγερους.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΠΥΡΓΟΣ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Η ιστορία του Πύργου αρχίζει το 1565 μ.χ. περίπου. Την εποχή αυτή φθάνει στην περιοχή Σκαφίδι η πρώτη οικογένεια με το όνομα Μανωλίτση ή Μάνος. Η οικογένεια αυτή προερχόταν από την Κωνσταντινούπολη, κατά άλλους από τα παράλια της Β. Ηπείρου. Το σίγουρο είναι ότι στην περιοχή αυτή ήρθε από τα γειτονικά χωριά Νομιτσή ή Κουτήφαρη (Θαλάμες). Στην αρχή η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Μαύρο Σπήλαιο. Το σπήλαιο είναι μεγάλο και κάποια σημάδια όπως η διαρρύθμιση του χώρου, που υπάρχουν ακόμη, μαρτυρούν ότι παλιότερα έχει κατοικηθεί. Η επιλογή αυτού του σπηλαίου δεν ήταν τυχαία, διότι κοντά σε αυτό υπάρχει άλλο μικρότερο με μια μικροπηγή (σκαφίδι), από εκεί πήρε το όνομα της η περιοχή. Από τις πρώτες εργασίες της οικογένειας ήταν η κατασκευή της εκκλησούλας του Αη Δημήτρη, που διατηρείται μέχρι και σήμερα αφού αναστηλώθηκε.
Η περιοχή του χωριού μας ανήκε στη Μηλιά το αρχαιότερο χωριό της περιοχής. Έτσι άρχισαν διάφορες προστριβές, διότι κάτοικοι που έρχονταν από τη Μηλιά στα χωράφια τους που ήταν στην σημερινή θέση του χωριού μας, φιλονικούσαν με τους κατοίκους του Σκαφιδιού. Οι σκαφιδωτές όπως τους έλεγαν λόγω της θέσεως τους αναγκάστηκαν να ανέβουν στον επάνω λόφο. Δεν είναι εξακριβωμένο αν αυτή η μετακίνηση έγινε με την βία ή με χρηματική άλλου είδους ανταλλαγή. Το σίγουρο είναι ότι έκτισαν τον πρώτο Πύργο στη θέση όπου η σημερινή πλατεία ''Παλιόπυργας''. Ο πρώτος αυτός Πύργος έδωσε το όνομα στο χωριό.
Ο Πύργος έχει πολιούχο τον Αη Γιώργη, που είναι βυζαντινή εκκλησία, με όμορφες τοιχογραφίες. Στο χωρίο επίσης υπάρχουν και άλλα εκκλησάκια ανάμεσα στα σπίτια, που μερικά μάλιστα δύσκολα διακρίνονται γιατί είναι μικρά και σχεδόν όμοια με τα σπίτια εξωτερικά. Τα εκκλησάκια είναι ο Αη Σπυρίδωνας, η Κοίμηση της Θεοτόκου (Παναγίτσα), τα Εισόδια της Θεοτόκου με καμπαναριό γοτθικού ρυθμού, ο Προφήτης Ηλίας στην καρδιά του χωριού και όχι σε κάποιο βουνό όπως το θέλει η παράδοση. Ο πληθυσμός του χωριού έως το 1920 έφθανε μερικές εκατοντάδες. Η κύρια ασχολία τους ήταν η γεωργία και η κτηνοτροφία. Λόγω όμως του άγονου εδάφους δεν ήταν αποδοτική. Έτσι οι κάτοικοι του χωριού αναζήτησαν καλύτερους τόπους. Μετακινήθηκαν πολλοί στο εσωτερικό της χώρας, άλλοι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και οι άλλοι στην Γερμανία και Αυστραλία.
Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι είναι περίπου πενήντα (50) και η κύρια ασχολία τους είναι η καλλιέργεια των ελαιοδέντρων αφού από το 1970 και μετά έπαψαν να ασχολούνται με τα υπόλοιπα γεωργικά προϊόντα και την κτηνοτροφία. Ο επισκέπτης εκτός από τις παραπάνω εκκλησίες, εντυπωσιάζετε με τους στενούς και καθαρούς δρόμους (καντούνια) στο εσωτερικό του χωριού, του μένει αξέχαστο το ηλιοβασίλεμα και η πανέμορφη θέα που μπορεί να απολαύσει από τον Αη Γιώργη και την πλατεία του Παλιόπυργα.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΤΣΕΡΙΑ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Τα ΤΣΕΡΙΑ είναι χωριό του Δήμου ΛΕΥΚΤΡΟΥ. Για την ονομασία του υπάρχουν δύο εκδοχές:
Α. Το χωριό ονομάστηκε έτσι επειδή υπήρχαν πολλοί Τσέροι (βελανιδιές)
Β. Τσέρια είναι Σλάβικη λέξη και σημαίνει συνοικισμοί.
Το χωριό αποτελείται από έξη συνοικισμούς που είναι κτισμένοι κυκλικά και διαφορετικό υψόμετρο:
1. ΑΝΩ ΤΣΕΡΙΑ υψόμετρο 700-750 μέτρα
2. ΓΙΑΤΡΕΪΚΑ υψόμετρο 720 μέτρα
3. ΖΑΧΑΡΙΑΣ υψόμετρο 680 μέτρα
4. ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ υψόμετρο 630 μέτρα
5. ΠΕΔΙΝΟ υψόμετρο 600 μέτρα
6. ΛΕΦΤΙΝΙ υψόμετρο 650 μέτρα
Πότε κατοικήθηκε η περιοχή:
Ο Γάλλος Φυσιοδίφης Bucon αναφέρει πως η Καπετανιά της Αρδούβιστας (σήμερα Εξωχώρι) τον 16ον αιώνα αποτελείτο από 8 χωριά ή κατοικημένες περιοχές Ceria di Ardoyvista. Τσέρια της Αρδούβιστας (Ανδρούβιστας)1. Στις αρχές του 17ου αιώνα τα Τσέρια ήταν ένας οικισμός με 10 οικογένειες 2 που κατοικούσαν στις τοποθεσίες "Αϊ Γιάννη" και "Αλεμάγκι" όπως μαρτυρούν τα σημερινά ερείπια μερικών πέτρινων σπιτιών εκεί. Οι συνοικισμοί άρχισαν να κτίζονται στο τέλος του 17ου αιώνα όταν από την Ανδρούβιστα ήρθαν πολλοί κάτοικοι και έκτιζαν τα σπίτια τους σε διάφορες τοποθεσίες και έτσι δημιουργήθηκαν οι διάφοροι συνοικισμοί. Τότε φαίνεται πως 4-5 οικογένειες εγκαταστάθηκαν και στις τοποθεσίες "Μπρέτσαπο" και "Λεκάνι" και έκτισαν τα σπίτια τους. Ερείπια των σπιτιών και ενός ελαιοτριβείου υπάρχουν και σήμερα.
Ο Νικήτας Νηφάκης (1848-1818) στην Ιστορία της Μάνης όλης σημείωνε τα χωριά που απαρτίζουν την Καπετανιά ως εξής: "Τα Τζέρια και οι Κάλυβες, Ξωχώρι, Σκαρδαμούλα, Προάστιο, Λιασήνοβα και Σαϊδόνα ούλα τα πουλιά / Εις την ποδία βρίσκονται του μακρινού Ηλία ". Οι χρονολογίες σε ορισμένα σπίτια των συνοικισμών δηλώνουν το έτος που κτίστηκαν.
Ανω Τσέρια:
Είναι ο μεγαλύτερος συνοικισμός. Οι μόνιμοι κάτοικοι σήμερα είναι 56. Στο σπίτι του Ευστρατίου Ευαγ. Τζαννετέα αναγράφεται η χρονολογία κτισίματος του 1826. Στην εκκλησία "Ταξιάρχης" ρυθμού Βασιλικής με τρούλο αναγράφεται χρονολογία 1836. Στον οκταγωνικό τρούλο ύψους 3 μέτρων που είναι με πέτρινα ορθογώνια παραλληλεπίπεδα ντόπια μάρμαρα αναγράφεται χρονολογία 1844. Η εκκλησία είναι το καθολικό του χωριού και έχει και καμπαναριό ύψους 12 μέτρων που έχει σχήμα τετραγωνικής πυραμίδας 1*1μ. και από την μέση και άνω είναι κτισμένο με ορθογώνια παραλληλεπίπεδα μάρμαρα. Έχει 2 καμπάνες. Τη νύχτα της 10-3-1993 αρχαιοκάπηλοι, επωφελούμενοι της χιονοπτώσεως και του κρύου διέρρηξαν την εκκλησία και έκλεψαν από το τέμπλο 12 εικόνες, η μία μεγάλης αξίας. Δίπλα υπάρχει και το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου.
Το 1846 στα Ανω Τσέρια (Γιατρεϊκα και Λιπόχοβα) 374 κάτοικοι7 επειδή δεν τους χωρούσε η εκκλησία έκτισαν άλλη πιο μεγάλη, " Ευαγγελισμός της Θεοτόκου" ή Βαγγελίστρα όπως την λένε οι ντόπιοι. Λιθοξόοι (μαρμαρογλύπτες) με αρχιμάστορα τον προπάππο μου Πέτρο Ξανθέα έβαλαν όλοι τους την τέχνη στα ντόπια μάρμαρα που χρησιμοποίησαν στην κύρια είσοδο, γλυπτά με ανάγλυφες παραστάσεις, παράθυρα και πελεκητά στις γωνίες των τοίχων. Η εκκλησία είναι κτισμένη σε ρυθμό Βασιλικής με μικρό τρούλο έχει μικρό καμπαναριό με δύο καμπάνες που χτυπούν με κομπιούτερ. Κάτω από το Καμπαναριό τοποθετήθηκε σε σιδερένια ρέλα στον τοίχο και Τρίτη καμπάνα δωρεά του Ηλία Κομπότη. Στο αγκωνάρι του Ιερού Ναού αναγράφεται η χρονολογία 1880 αλλά το κτίσιμο τελείωσε αργότερα. Είναι το Καθολικό του χωριού.
Στην μεγάλη πλατεία υπάρχει το ηρώων στην μνήμη των πεσόντων Μανιατών Αγωνιστών. Το έστησε ο σύλλογος Τσερίων Αττικής το 1998. Κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου το βράδυ γίνεται εδώ ο ετήσιος χορός του συλλόγου Τσεριωτών Αττικής.
Το κείμενο παρατίθεται το Οκτώβριο 2001 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
