Εμφανίζονται 10 τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ Χωριό ΛΑΚΩΝΙΑ" .
ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ ΛΙΜΗΡΑ (Αρχαία πόλη) ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
Epidauros n Limera. A town on the eastern coast of Laconia, situated
at the head of a spacious bay, formed by the promontory Kremidhi, on the north,
and the promontory of Monemvasia, on the south. It was a colony from Epidaurus
in Argolis, and is said to have been built in consequence of an intimation from
Asclepius, when an Epidaurian ship touched here on its way to Cos. (Paus. iii.,23.
§ 6.) Its foundation probably belongs to the. time when the whole of the eastern
coast of Laconia, as far as the promontory Malea, acknowledged the supremacy of
Argos. (Herod. i, 82.) The epithet Limera was considered by the best ancient critics
to be given to the town on account of the excellence of its harbours, though other
explanations were proposed of the word (limeran .... hos a limeneran, Strab. viii.).
Pausanias describes the town as situated on a height not far from the sea. He
mentions among its public buildings temples of Aphrodite and Asclepius, a temple
of Athena on the acropolis, and a temple of Zeus Soter in front of the harbour.
(Paus. iii. 23. § 10.) The ruins of Epidaurus are situated at the spot now called
Old Monemvasia. The walls, both of the acropolis and town, are traceable all round;
and in some places, particularly towards the sea, they remain to more than half
their original height. The town formed a sort of semicircle on the southern side
of the citadel. The towers are some of the smallest I have ever seen in Hellenic
fortresses; the faces ten feet, the flanks twelve: the whole circumference of
the place is less than three quarters of a mile. The town was divided into two
separate parts by a wall; thus making, with the citadel, three interior divisions.
On the acropolis there is a level space, which is separated from the remaining
part of it by a little insulated rock, excavated for the foundations of a wall.
I take this platform to have been the position of the temple of Athena. On the
site of the lower town, towards the sea front, there are two terrace walls, one
of which is a perfect specimen of the second order of Hellenic masonry. Upon these
terraces may have stood the temples of Aphrodite and Asclepius. There are, likewise,
some remains of a modern town within the ancient inclosure; namely, houses, churches,
and a tower of the lower ages. The harbour of Zeus Soter has entirely disappeared,
but this is not surprising, as it must have been artificial; but there are two
harbours, one at either extremity of the bay, the northern called that of Kremidhi,
and the southern that of Monemvasia.
South of Epidaurus Pausanias mentions a promontory (akra) extending
into the sea, called Minoa (Paus. iii. 23. § 11; Strab.) This promontory is now
an island, connected with the mainland by a bridge of 14 small arches; it is not
improbable that it was originally part of the mainland, and afterwards separated
from it by art.
Epidaurus is rarely mentioned in history. Its territory was ravaged
by the Athenians in the Peloponnesian War. (Thuc. iv. 56, vi. 105.) In the time
of Strabo there appears to have been a fortress on the promontory Minoa, since
he calls it a phrourion. Pausanias mentions Epidaurus Limera as one of the Eleuthero-Laconian
towns. (Paus. iii. 21. § 7.) Ptolemy enumerates, as separate places, Minoa, the
harbour of Zeus Soter, and Epidaurus. In the middle ages the inhabitants of Epidaurus
abandoned their ancient town, and built a new one on Minoa,--which they now, for
greater security, probably, converted for the first time into an island. To their
new town, because it was accessible by only one way, they gave the name of Monemvasia
or Monembasia, which was corrupted by the Franks into Malvasia. In the middle
ages it was the most important Greek town in the Morea, and continued purely Greek
in its language and customs for many centuries.
Leake remarked, about a third of a mile southward of the ruins of
Epidaurus, near the sea, a deep pool of fresh water, surrounded with reeds, about
100 yards long and 30 broad, which he observes is probably the lake of Ino, small
and deep, mentioned by Pausanias (iii. 23. § 8) as 2 stadia from the altars of
Asclepius, erected to commemorate the spot where the sacred serpent disappeared
in the ground, after landing from the Epidaurian ship on its way to Cos.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited May 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Styled Limera, a town in Laconia, on the east coast, said to have been founded by Epidaurus in Argolis.
On the E coast, beside the bay dominated by the rock of Monemvasia.
The epithet, of doubtful meaning even in antiquity, distinguishes the city from
Epidauros in the Argolid. According to Apollodoros (Strab. 368) limera meant of
the good harbor (= limenera), but others explained the word as signifying parched
or deficient (Schol. Thuc. 7.26). Pausanias (3.23.6) alleges that the city was
founded from the Argolic Epidauros. There was a cape (akra, Paus. 3.23.11) with
a fort (Strab. 368) called Minoa; this may have been the promontory of Monemvasia,
which, however, is now an island. The city overlooks a long stretch of coastline
and the E end of the easiest route from Sparta to the E coast of the Peloponnese.
Athenian raids during the Peloponnesian War are mentioned by Thucydides (4.56.2,
6.105.2, 7.26.2). The city became a member of the Eleutherolakonian League (Paus.
3.21.7).
The acropolis is enclosed by a Hellenic fortification wall. Ancient
towers and terrace walls are also visible; there is a leveled surface on the acropolis,
perhaps for a temple. Mycenaean sherds have been noted near the summit. Inland,
a series of chamber tombs yielded pottery extending in time from Late Helladic
II to Late Helladic IIIC. Some of the earliest vases from the burials suggest
Minoan connectlons.
G.L.Huxley, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ (Χωριό) ΛΑΚΩΝΙΑ
"...Περάσαμε τις μέρες μας τριγυρίζοντας στο φρούριο επισκεπτόμενοι
τα αξιοθέατα. Προηγουμένως το φρούριο Μπενεφσέ ήταν γνωστό στη λαϊκή γλώσσα ως
Μενεξή, στα Φράγκικα ως Μαλβαζία, στα Ελληνικά ως Μονεμβασία, αλλά στα Αραβικά
ως Μπενεφσέ (σημ. Μ.Π., ίον, βιολέτα). Ο λόγος που του δόθηκε αυτό το όνομα είναι
ο ακόλουθος: Οι κορυφές των βουνών και οι πλαγές κι η μεγαλύτερη έκταση στη γύρω
περιοχή γεμίζουν από ία, νάρκισσους, υάκινθους και ζουμπούλια. Επειδή το άρωμα
των ίων εισχωρεί μέσα στις ανθρώπινες φλέβες τόσο μεθυστικά, ονομάζουν το φρούριο
αυτό Μπενεφσέ...",
Εβλιγιά Τσελεμπή, Τούρκος περιηγητής που επισκέφθηκε την Μονεμβασιά, στα 1668.
Η Μονεμβασιά, Μονεμβάσια ή Μονοβάσια, όπως λέγεται στην περιοχή ο
βράχος που υψώνεται επιβλητικά σε μικρή απόσταση από την ανατολική ακτή της Λακωνικής
Χερσονήσου. Με την στεριά συνδέεται μόνο μέσω μια γέφυρας και από κει πήρε το
όνομα Μονεμβασία. ΙΣΤΟΡΙΑ
Η κτίση της χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, όταν έγινε η πρώτη επιδρομή
των Αράβων και των Σλάβων στο Μοριά. Τότε πολλοί από τους Λάκωνες διασκορπίστηκαν
κι άλλοι κατέφυγαν στο βράχο της Μονεμβασίας, όπου ίδρυσαν την ομώνυμη πολιτεία.
Οι Φράγκοι οι οποίοι πήραν την Κωνσταντινούπολη
δεν μπόρεσαν να γίνουν κύριοι της Μονεμβασιάς παρά ύστερα από πολλά χρόνια, εξαιτίας
της γερής οχύρωσης της πολιτείας από το φυσικό και ακατάλυτο κάστρο των βροχών.
Την πολιορκία της Μονεμβασιάς ανέλαβε το 1245 ο γιος του Γοδεφρείδου
Α' Βιλλεαρδουίνου, Γουλιέλμος Β' ο Βιλλεαρδουίνος, ο οποίος έστελνε μηνύματα αν
ήθελαν να του παραδώσουν ειρηνικά τα κλειδιά του κάστρου. Οι Μονεμβασιώτες όμως
έμεναν αμετάπειστα. Τότε ο Γουλιέλμος ζήτησε βοήθεια και παράγγειλε να του στείλουν
ναυτική δύναμη, τέσσερις γαλέρες γεμάτες στρατό. Η πολιορκία κράτησε τρία χρόνια.
Τελικά το 1249 παραδόθηκαν τα κλειδιά του κάστρου στο Φράγκο κατακτητή, υπό ευνοϊκούς
όρους. Η Μονεμβασιά έμεινε στη Φράγκικη κατοχή 13 χρόνια από το 1249.
Μετά τη μάχη της Πελαγονίας το 1259 ο πρίγκιπας Γουλιέλμος για να
εξαγοράσει την απελευθέρωσή του, έδωσε ως λύτρα στους βυζαντινούς τη Μονεμβασία.
Κατά εκείνη τη περίοδο η Μονεμβασία έγινε σπουδαία εμπορική σκάλα.
Το 1446 την κυριεύουν οι Βενετοί και την κρατούν ως τα 1540 σε λίγο
την παίρνει ο Θωμάς Παλαιολόγος που ύστερα την παραδίνει στον Πάπα. Μετά τους
Βενετούς έρχονται οι Τούρκοι. Μέσα στο 17ο αιώνα ο Μοροζίνι την πολιόρκησε. Τέλος
την κατέλαβαν πάλι οι Τούρκοι από το 1715 ως το 1821. Όταν κηρύχτηκε η Επανάσταση
του '21, οι Έλληνες πολιόρκησαν από στεριά και θάλασσα τη Μονεμβασιά και ήταν
η πρώτη Ελληνική οχυρή πολιτεία που λυτρώθηκε από τη μακρόχρονη σκλαβιά.
ΚΑΤΩ ΠΟΛΗ
Ήταν το προάστιον. Ορισμένα σταθερά στοιχεία της είναι ο μητροπολιτικός
ναός του Ελκόμενου Χριστού η Πλατεία μπροστά του, η Αγορά ή Φόρος, ο κεντρικός
εμπορικός δρόμος με τα μαγαζιά που παρέμειναν στην ίδια θέση της Βυζαντινής μέσης
οδού. Διακρίνεται ένας σημαντικός κάθετος άξονας από την πόλη του παραθαλάσσιου
τείχους (Πορτέλο) . Η πόλη προστατευόταν όπως και σήμερα από τις τρεις πλευρές
με τείχη, ένα θαλάσσιο και δύο κάθετα προς αυτό που ένωναν τις άκρες τους με το
βράχο που την προστάτευε από την τέταρτη πλευρά. Το βυζαντινό θαλάσσιο τείχος
είναι αυτό που σώζεται ακόμη και έχει υποστεί αναρίθμητες επισκευές. Οι δρόμοι
ήταν αρκετά στενοί, συνήθως καλντερίμια (λιθόστρωτοι) και είχαν κατά το δυνατό
λίγα σκαλιά για να κυκλοφορούν εύκολα τα ζώα. Συχνά τα σπίτια επεκτείνονται πάνω
τους με θολωτές δρομικές. Πλατείες εκτός από της μητροπόλεως δεν είναι γνωστές.
Η πυκνότητα των χτισμάτων θα πρέπει να ήταν ασφυκτική.
Ο παλαιότερος τύπος σπιτιού διαφέρει αισθητά από τα σπίτια της πάνω
πόλης έχουν όμως με αυτά και κοινά μορφολογικά στοιχεία. Οπωσδήποτε
υπήρχε και κάποια αποβάθρα, αλλά η θέση και η οργάνωση του λιμανιού κατά τη βυζαντινή
εποχή είναι τελείως άγνωστα. Κατά την εποχή της μεγάλης ακμής της Μονεμβασιάς
ο οικισμός αναπτύχθηκε πολύ και απλώθηκε πολύ. Η κάμψη της πόλεως που άρχισε προς
το τέλος του 14ου αιώνα και συνεχίστηκε σταθερά κατά την Α' Ενετοκρατία είχε ως
αποτέλεσμα την γεωγραφική συρρίκνωση. Κατά την Τουρκοκρατία οι αλλαγές ήταν πιο
αισθητές. Εγκαταστάθηκαν στη ρίζα του βράχου και μετέτρεψαν σε τζαμί το Καθολικό
του παλαιότερου μοναστηριού των κατηχουμένων. Στην πλατεία απέναντι από τον Ελκόμενο
έγινε το δεύτερο τζαμί. Η πόλη κλείστηκε και πάλι με τείχη κάθετα προς το θαλάσσιο
ενώ η τούρκικη συνοικία χωρίστηκε με ένα τείχος το οποίο είχε χωριστή πύλη. Κατά
τα 25 χρόνια της Β' Ενετοκρατίας οι αλλαγές που σημειώθηκαν ήταν πολύ αισθητές.
Τότε επισκευάστηκαν οι περισσότεροι ναοί και ο ναός του Ελκομένου. Χτίστηκαν δύο
μεγαλύτεροι ναοί εξαρχής η Παναγία η Κρητικιά και ο 'Άγιος Νικόλαος καθώς και άλλα
μικρότερα.
ΠΑΝΩ ΠΟΛΗ
Δεν υπάρχει εμπορική δραστηριότητα, δεν υπάρχουν ίχνη μαγαζιών, ενώ
σώζονται τρεις κοινόχρηστες στέρνες εντυπωσιακών διαστάσεων, (καράβι, κάτεργο,
κερατσίνι). Κατά την εγκατάσταση του 1540 των Τούρκων, οι οποίοι δεν επέτρεπαν
στους χριστιανούς να κατοικούν στην Πάνω Πόλη, εξαφανίστηκαν οι Εκκλησίες, εκτός
από την Αγία Σοφία, η Θεοτόκος Οδηγήτρια που την είχαν μετατρέψει σε τζαμί. Την
περιέκλειαν τείχη από τρεις πλευρές και από την τέταρτη ο βράχος. Κάποια περίοδο
η πόλη ξεπέρασε τα τείχη και κάλυψε τη μεγαλύτερη έκταση ολόκληρου του βράχου,
για να επανέλθει και πάλι στα παλιά της όρια.
Η εντυπωσιακή παραλληλία των κτισμάτων μεταξύ τους δείχνει ότι υπήρχε
κάποια μορφή αρχικού σχεδιασμού. Τα κτίσματα δεν ήταν πολύ πυκνά και δε φαίνεται
να είχαν μέτωπο στους δρόμους. Οργανωμένα σε ομάδες, μέσα στις οποίες δέσποζε
κάποιο σπίτι κλείνονταν από κάποιο περίβολο, σε ορισμένες περιπτώσεις οχυρωμένο,
μέσα στον οποίο υπήρχαν δέντρα ίσως και περιβόλια. Τεράστιος αριθμός μικρών δεξαμενών
δείχνουν ότι μεγάλες κοινές δεξαμενές δεν ήταν απαραίτητες. Η έδρα της διοικήσεως
της Μονεμβασίας βρισκόταν πιθανότατα στην πάνω πόλη, όπως και ο Φρούραρχος, και
θα πρέπει να υπήρχαν κτίρια για την εξυπηρέτηση τους αλλά και κτίρια στρατιωτικής
χρήσεως.
Όταν οι Τούρκοι την παρέλαβαν ήταν άδεια ενώ οι τελευταίες αριστοκρατικές
οικογένειες μετανάστευσαν στη Βενετία.
Κατά την Τουρκοκρατίας έγιναν διάφορα έργα από τους κατακτητές. Χτίστηκε ένα τζαμί,
ένα δεύτερο Φρούριο στην ανατολική πλευρά του "Κασσίμ Πασά" διαμορφώθηκαν
και 3 κοινόχρηστες δεξαμενές.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου Αγίου Νικολάου Κρήτης
Το 375 μ.Χ. στα νότια παράλια της Πελοποννήσου
σημειώθηκε ισχυρός σεισμός, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να δημιουργηθούν τεράστιες
εδαφικές ανωμαλίες όπως καθιζήσεις εδαφών, καταποντισμός νησίδων κ.τ.λ. Τότε φαίνεται
ότι αποσπάστηκε ο βράχος που είναι κτισμένη η Μονεμβασία. Οι πρώτοι κάτοικοι,
όπως πληροφορούμαστε από τα χρονικά κτίσης της πόλης, έφτασαν τον έκτο χρόνο της
βασιλείας του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μαυρίκιου (582-602 μ.Χ.), δηλαδή το 588 μ.Χ.
Κυνηγημένοι από τις επιδρομές των βαρβάρων, οι κάτοικοι της Λακωνικής γης προσπάθησαν
να βρούν ασφαλές σημείο για νέα εγκατάσταση, άλλοι μεν προτίμησαν τη Σικελία,
άλλοι δε, οι πιο ευγενείς, με επικεφαλής τον Επίσκοπό τους, εγκαταστάθηκαν στην
Ν.Α. πλεύρα του βράχου, για να είναι και αθέατοι από την απέναντι στεριά και για
να έχουν άνετη επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο από τη θάλασσα. Την πόλη αυτή
που δημιούργησαν, την ονόμασαν Μονεμβασία, ακριβώς γιατί είχε μία μόνο είσοδο.
Η γεωγραφική θέση της πόλης γρήγορα την κατέστησε ναυτική και εμπορική δύναμη
τόσο μεγάλη, ώστε κατόρθωσε να εξασφαλίσει εξαιρετικά προνόμια από τους Βυζαντινούς
Αυτοκράτορες για το "Ικανόπλουν θαλατουργόν της". Έτσι, στα μέσα του
7ου μ.Χ. αιώνα, έφτασε να έχει εμπορικές σχέσεις με τη Σικελία και την Καλαβρία.
Οι Μονεμβασίτες καραβοκύρηδες εκτός από τα περίφημα μεταξωτά και το κρασί της
πόλης, μετέφεραν στη Δύση και προϊόντα της Ανατολής, με αποτέλεσμα να αποκομίζουν
τεράστια οικονομικά οφέλη για να κάνουν τη Μονεμβάσια και οικονομική δύναμη. Η
οικονομική δύναμη της Μονεμβάσιας δεν απέρρεε μόνο από τη ναυτιλία και το εμπόριο,
αλλά ανάπτυξη παρουσίασε και η βιοτεχνία, που ήταν κυρίως οικοτεχνία, όπου κατασκευάζονταν
υψηλής ποιότητας υφαντά, μεταξωτά, δέρματα αλλά κυρίως παρασκευάζονταν στα οινοποιία
της το περίφημο κρασί της. Όλος αυτός ο πλούτος που σιγά-σιγά συσσωρεύτηκε στην
πόλη, δημιούργησε την ανάγκη στους κατοίκους της να ασφαλιστούν από τις επιδρομές
των πειρατών. Άρχισαν, λοιπόν, να την οχυρώνουν με μεγάλη επιμέλεια. Τέτοια ήταν
η φροντίδα τους ώστε καθιέρωσαν και μία φορολογική πρακτική, σύμφωνα με την οποία
η περιουσία όσων πέθαιναν χωρίς κληρονόμους, κληροδοτούνταν στην Κοινότητα και
διατίθονταν αποκλειστικά για την κατασκευή των νέων τειχών και τη συντήρηση των
παλαιών. Η πρακτική αυτή είναι γνωστή σαν "ΑΒΙΩΤΙΚΙΟΝ". Αυτή η οχύρωση
έκανε την πόλη απόρθητη, για τα μέσα της εποχής, και γι’ αυτό άρχισε να γίνεται
και στρατιωτική δύναμη. Όμως, οι Μονεμβασίτες είχαν και άλλες ανησυχίες και στην
πόλη δημιουργήθηκε αξιόλογη πνευματική κίνηση. Υπήρχαν φιλοσοφικές σχολές στις
οποίες σπούδασαν αρκετοί επώνυμοι της εποχής και πλούσιες βιβλιοθήκες, οι οποίες
διέθεταν χειρόγραφα, χρυσόβουλα και χρονικά, όπως η ονομαστή βιβλιοθήκη της Οικογένειας
των Λικινίων. Το προϊόν που κυρίως εξάγονταν ήταν το κρασί, το οποίο λόγω της
αρίστης ποιότητάς του πωλούνταν στις πλουσιότερες αγορές της Μεσογείου, η δε φήμη
του είχε φτάσει μέχρι την Ισπανία. Η εξαιρετική ποιότητα του κρασιού αυτού οφειλόταν
στην ποικιλία των αμπελιών της περιοχής Επιδαύρου. Σήμερα βέβαια, δεν υπάρχουν
αυτοί οι αμπελώνες. Καταστράφηκαν από τις τόσες επιδρομές που υπέστη η περιοχή.
Παρ’ όλα αυτά όμως, η Μονεμβάσια μέχρι τα τελευταία χρόνια, δηλαδή ακόμα και μέχρι
τη δεκαετία του 1950, φημίζονταν για τα κρασιά της και τις ταβέρνες της. Από παλιούς
Μονεμβασίτες που ασχολούνταν με την παρασκευή του κρασιού, λέγεται ότι η Μονεμβάσια
πάντα είχε καλό κρασί και για το ότι χρησιμοποιούσαν νερό της βροχής για να γίνεται
η ζύμωση του μούστου, τα δε βαρέλια ήταν τοποθετημένα στις μεγάλες δροσερές υπόγειες
καμάρες, αλλά και οτιί οι Μονεμβασίτες ήταν πάντοτε καλοί "πότες".
Από το βιβλίο "Μονεμβασία" Γιώργος Ν. Βουνελάκης
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του 3/Θ Δημοτικού
Σχολείου Νιάτων Λακωνίας
ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ ΛΙΜΗΡΑ (Αρχαία πόλη) ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ (Χωριό) ΛΑΚΩΝΙΑ
Πριν από το πέρασμα στον βράχο της Μονεμβασιάς, στη λακωνική ακτή,
απλώνεται ο οικισμός της Νέας Μονεμβασιάς, κέντρο μιας από τις
πιο αναπτυγμένες τουριστικά περιοχές όχι μόνο της Λακωνίας,
αλλά και της Ελλάδας. Σύγχρονες
ξενοδοχειακές μονάδες και γενικά ευρύτατες δυνατότητες για καλή διαμονή, φαγητό
σε εστιατόρια, αλλά και γραφικά ταβερνάκια, αγορά για όλες τις απαιτήσεις ευκαιρίες
για κάθε είδους διασκέδαση και όλες οι υπηρεσίες που μπορεί να χρειαστεί ο ταξιδιώτης.
Και βέβαια, άπειρες δυνατότητες για θαλάσσια αναψυχή. Στις παραλίες
κοντά στη Μονεμβασιά, αλλά και σε κάποια απόσταση.
Μπροστά στον οικισμό βρίσκεται το μικρό λιμάνι Μαντράκι
με διαμορφωμένη πλαζ με βότσαλα. Στη βόρεια πλευρά η παραλία Πέρα Κάκαβος
και σε 6 χιλιόμετρα το Πορί με ωραία παραλία. Ωραίες ακρογιαλιές
και φιλόξενοι ορμίσκοι υπάρχουν και νότια της Μονεμβασιάς. Στους οικισμούς Αγία
Παρασκευή, Νόμια,
Αγιος Στέφανος
και στη μεγάλη παραλία Ξιφίας
σε 7 χιλιόμετρα. Στο εσωτερικό, σε υψόμετρο 340, τα Φούτια
με καταπληκτική θέα, και νοτιότερα, στην ανατολική ακτή πάντα, ο Αγιος
Φωκάς με τους μικρούς όρμους του.
(κείμενο: Σωτήρης Μπακανάκης)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Νομαρχίας Λακωνίας.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
