Εμφανίζονται 40 τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΑΡΤΑ Νομός ΗΠΕΙΡΟΣ" .
ΑΜΒΡΑΚΙΑ (Αρχαία πόλη) ΗΠΕΙΡΟΣ
Amprakia, Thuc.; Ambrakia, Xen. and subsequent writers; Amprakiotes,
Herod. viii. 45, Thuc. ii. 80; Ionic Amprakietes, Herod. ix. 28; Ambrakieus, Xen.
Anab. i. 7. § 18, et alii; Aubrakieus, Apoll. Rhod. iv. 1228; Ambrakios, Ambrakinos,
Steph. B. s. v.: Ambraciensis, Liv. xxxviii. 43; Ambraciota, Cic. Tusc. i. 34:
Arta.
An important city to the north of the Ambraciot gulf, which derived
its name from this place. It was situated on the eastern bank of the river Arachthus
or Arethon, at the distance of 80 stadia from the gulf, according to ancient authorities,
or 7 English miles, according to a modern traveller. It stood on the western side
of a rugged hill called Perranthes, and the acropolis occupied one of the summits
of this hill towards the east. It was rather more than three miles in circumference,
and, in addition to its strong walls, it was well protected by the river and the
heights which surrounded it. It is generally described as a town of Epirus, of
which it was the capital under Pyrrhus and the subsequent monarchs; but in earlier
times it was an independent state, with a considerable territory, which extended
along the coast for 120 stadia. How far the territory extended northward we are
not informed; but that portion of it between the city itself and the coast was
an extremely fertile plain, traversed by the Arachthus, and producing excellent
corn in abundance. Ambracia is called by Dicaearchus and Scylax the first town
in Hellas proper. (Strab. p. 325; Dicaearch. 31, p. 460, ed. Fuhr; Scyl. p. 12;
Polyb. xxii. 9; Liv. xxxviii. 4.)
According to tradition, Ambracia was originally a Thesprotian town,
founded by Ambrax, son of Thesprotus, or by Ambracia, daughter of Augeas; but
it was made a Greek city by a colony of Corinthians, who settled here in the time
of Cypselus, about B.C. 635. The colony is said tom have been led by Gorgus (also
called Torgus or Tolgus), the son or brother of Cypselus. Gorgus was succeeded
in the tyranny by his son Periander, who was deposed by the people, probably after
the death of the Corinthian tyrant of the same name. (Strab. pp. 325, 452; Scymn.
454; Anton. Lib. 4; Aristot. Pol. v. 3. § 6, v. 8. § 9; Ael. V. H. xii. 35; Diog.
Laert. i. 98.) Ambracia soon became a flourishing city, and the most important
of all the Corinthian colonies on the Ambraciot gulf. It contributed seven ships
to the Greek navy in the war against Xerxes, B.C. 480, and twenty-seven to the
Corinthians in their war against Corcyra, B.C. 432. (Herod. viii. 45; Thuc. i.
46,) The Ambraciots, as colonists and allies of Corinth, espoused the Lacedaemonian
cause in the Peloponnesian war. It was about this time that they reached the maximum
of their power. They had extended their dominions over the whole of Amphilochia,
and had taken possession of the important town of Argos in this district, from
which they had driven out the original inhabitants. The expelled Amphilochians,
supported by the Acarnanians, applied for aid to Athens. The Athenians accordingly
sent a force under Phormion, who took Argos, sold the Ambraciots as slaves, and
restored the town to the Amphilochians and Acarnanians, B.C. 432. Anxious to recover
the lost town, the Ambraciots, two years afterwards (430), marched against Argos,
but were unable to take it, and retired after laying waste its territory. Not
disheartened by this repulse, they concerted a plan in the following year (429),
with the Peloponnesians, for the complete subjugation of Acarnania. They had extensive
relations with the Chaonians and other tribes in the interior of Epirus, and were
thus enabled to collect a formidable army of Epirots, with which they joined the
Lacedaemonian commander, Cnemus. The united forces advanced into Acarnania as
far as Stratus, but under the walls of this city the Epirots were defeated by
the Acarnanians, and the expedition came to an end. Notwithstanding this second
misfortune, the Ambraciots marched against Argos again in B.C. 426. The history
of this expedition, and of their two terrible defeats by Demosthenes and the Acarnanians,
is related elsewhere. It appears that nearly the whole adult military population
of the city was destroyed, and Thucydides considers their calamity to have been
the greatest that befel any Grecian city during the earlier part of the war. Demosthenes
was anxious to march straightway against Ambracia, which would have surrendered
without a blow; but the Acarnanians refused to undertake the enterprize, fearing
that the Athenians at Ambracia would be more troublesome neighbours to them than
the Ambraciots. The Acarnanians and Amphilochians now concluded a peace and alliance
with the Ambraciots for 100 years. Ambracia had become so helpless that the Corinthians
shortly afterwards sent 300 hoplites to the city for its defence. (Thuc. ii. 68,
80, iii. 105--114.)
The severe blow which Ambracia had received prevented it from taking
any active part in the remainder of the war. It sent, however, some troops to
the assistance of Syracuse, when besieged by the Athenians. (Thuc. vii. 58.) Ambracia
was subsequently conquered by Philip II., king of Macedonia. On the accession
of Alexander the Great (B.C. 336) it expelled the Macedonian garrison, but soon
after-wards submitted to Alexander. (Diod. xvii. 3, 4.) At a later time it became
subject to Pyrrhus, who made it the capital of his dominions, and his usual place
of residence, and who also adorned it with numerous works of art. (Pol. xxii.
13; Liv. xxxviii. 9; Strab. p. 325.) Pyrrhus built here a strongly fortified palace,
which was called after him Pyrrheum Hpurrheion). (Pol. xxii. 10; Liv. xxxviii.
5.) Ambracia afterwards fell into the hands of the Aetolians, and the possession
of this powerful city was one of the chief sources of the Aetolian power in this
part of Greece. When the Romans declared war against the Aetolians, Ambracia was
besieged by the Roman consul M. Fulvius Nobilior, B.C. 189. This siege is one
of the most memorable in ancient warfare for the bravery displayed in the defence
of the town. In the course of the siege the Aetolians concluded a peace with Fulvius,
whereupon Ambracia opened its gates to the besiegers. The consul, however, stripped
it of its valuable works of art, and removed them to Rome. (Pol. xxii. 9-13; Liv.
xxxviii. 3-9.) From this time Ambracia rapidly declined, and its ruin was completed
by Augustus, who removed its inhabitants to Nicopolis, which he founded in commemoration
of his victory at Actium. (Strab. p. 325; Pans. v. 23. § 3.)
There is no longer any doubt that Arta is the site of Ambracia, the
position of which was for a long time a subject of dispute. The remains of the
walls of Ambracia confirm the statements of the ancient writers respecting the
strength of its fortifications. The walls were built of immense quadrangular blocks
of stone. Wolfe measured one 18 ft. by 5. The foundations of the acropolis may
still be traced, but there are no other remains of Hellenic date.
How long Ambracia continued deserted after the removal of its inhabitants
to Nicopolis, we do not know; but it was re-occupied under the Byzantine Empire,
and became again a place of importance. Its modern name of Arta is evidently a
corruption of the river Arachthus, upon which it stood; and we find this name
in the Byzantine writers as early as the eleventh century. In the fourteenth century
Arta was reckoned the chief town in Acarnania, whence it was frequently called
by the name of Acarnania simply. Cyriacus calls it sometimes Arechthea Acarnana.
(Bockh, Corpus Inscr. No. 1797.) It is still the principal town in this part of
Greece, and, like the ancient city, has given its name to the neighbouring gulf.
The population of Arta was reckoned to be about 7000 in the year 1830.
This extract is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited May 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΚΟΛΠΟΣ (Κόλπος) ΗΠΕΙΡΟΣ
Ambracius Sinus (ho Amprakikos kolpos, Thuc. i. 55; ho Ambrakikos
kolpos, Pol. iv. 63, Strab. p. 325, et al.; he thalassa he Amprakike, Dion Cass.
I. 12: Sinus Ambracius, Liv. xxxviii. 4; Mel. ii. 3: Gulf of Arta), an arm of
the Ionian sea, lying between Epirus and Acarnania, so called from the town of
Ambracia. Polybius (l. c.) describes the bay as 300 stadia in length, and 100
stadia in breadth: Strabo gives 300 stadia as its circumference, which is absurdly
too small. Its real length is 25 miles, and its breadth 10. The entrance of the
gulf, one side of which was formed by the promontory of Actium, is described under
Actium. In consequence of the victory which Augustus gained over Antony at the
entrance to this gulf, Statius (Silv. ii. 2. 8) gives the name of Ambraciae frondes
to the crowns of laurel bestowed upon the victors in the Actian games. The Ambracius
Sinus is also frequently mentioned in Greek history. On it were the towns of Argos
Amphilochicum, and Anactorium, and the sea-port of Ambracia. The rivers Charadra
and Arachthus flowed into it from the N. It was celebrated in antiquity for its
excellent fish, and particularly for a species called kapros. (Ath. iii. p. 92,
d., vii. pp. 305, e., 311, a., 326, d.) The modern gulf still maintains its character
in this respect. The red and grey mullet are most abundant, and there are also
plenty of soles and eels. (Wolfe, Observations on the Gulf of Arta, in Journal
of Geographical Society, vol. iii.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited July 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΑΜΒΡΑΚΟΣ (Αρχαίο λιμάνι) ΗΠΕΙΡΟΣ
Ambracus (Ambrakos) is described by Polybius as a place well fortified by ramparts
and outworks, and as surrounded by marshes, through which there was only one narrow
causeway leading to the place. It was taken by Philip V., king of Macedonia, in
B.C. 219, as a preliminary to an attack upon Ambracia. (Pol. iv. 61, 63.) Scylax
probably alludes to this place, when he says that Ambracia had a fortress near
its harbour; for near the western shore of the old mouth of the river Arachthus
(Arta) some ruins have been discovered, whose topographical situation accords
with the description of Polybius. They are situated on a swampy island, in a marshy
lake near the sea. They inclosed an area of about a quarter of a mile in extent,
and appeared to be merely a military post, which was all that the swampy nature
of the ground would admit of. (Wolfe, Ibid. p. 84.) This fortress commanded the
harbour, which is described by Scylax and Dicaearchus (ll. cc.) as a kleistos
limen, or a port with a narrow entrance, which might be shut with a chain. The
harbour must have been an artificial one; for the present mouth of the Arta is
so obstructed by swamps and shoals as scarcely to be accessible even to boats.
In ancient times its navigation was also esteemed dangerous, whence Lucan (v.
651) speaks of orae malignos Ambraciae portus.
This extract is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited May 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΑΡΑΧΘΟΣ (Ποταμός) ΑΡΤΑ
Arachthus (Arachthos, Pol. xxii. 9; Ptol. iii. 13; Liv. xliii. 22;
Plin. iv. 1; Aratthos, Strab. pp. 325, 327; Atatthos, Dicaearch. 42, p. 460, ed.
Fuhr; Araithos, Lycophr. 409 ; Tzetz. ad loc.; Arethon, Liv. xxxviii. 3; respecting
the orthography, see Kramer, ad Strab. p. 325: Arta), a river of Epirus, rising
in Mount Tymphe and the district Paroraea, and flowing southwards first through
the mountains, and then through the plain of Ambracia into the Ambraciot gulf.
The town of Ambracia was situated on its left or eastern bank, at the distance
of 7 miles from the sea, in a direct line.
The Arachthus formed the boundary between Hellas proper and Epirus,
whence Ambracia was reckoned the first town in Hellas. The country near the mouth
of the river is full of marshes. The entrance to the present mouth of the Arta,
which lies to the E. of the ancient mouth, is so obstructed by swamps and shoals
as scarcely to be accessible even to boats; but on crossing this bar there are
16 or 17 feet of water, and rarely less than 10 in the channel, for a distance
of 6 miles up the river. Three miles higher up the river altogether ceases to
be navigable, not having more than 5 feet in the deepest part, and greatly obstructed
by shoals. The course of the river is very tortuous; and the 9 miles up the river
are only about 2 from the gulf in a direct line. At the entrance, its width is
about 60 yards, but it soon becomes much narrower; and 9 miles up its width is
not more than 20 yards. At Ambracia, however, its bed is about 200 yards across;
but the stream in summer is divided by sand-banks into small rivulets, shallow,
but rapid, running at least 4 miles an hour. Above the town, it appears comparatively
diminutive, and 5 or 6 miles higher up, is lost among the hills. This is the present
condition of the river, as described by Lieutenant Wolfe, who visited it in 1830.
(Journal of the Geographical Society, vol. iii. p. 81.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited July 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΘΕΟΔΩΡΙΑ (Αρχαία πόλη) ΑΡΤΑ
One of the chief towns of the Athamanes in Epeirus, is identified by Leake with
the modern Thodhoriana, a village situated near Mount Ttzumerka in a pass which
leads from the Achelous to the Arachthus. (Liv. xxxviii. 1; Leake, Northern Greece,
vol. iv. p. 212.)
ΟΡΡΑΟΝ (Αρχαία πόλη) ΗΠΕΙΡΟΣ
A town of Molossis in Epirus, of uncertain site. (Liv. xlv. 26.)
ΑΜΒΡΑΚΙΑ (Αρχαία πόλη) ΗΠΕΙΡΟΣ
The modern Arta; a town on the left bank of the Arachthus, north
of the Ambracian Gulf, and originally included in Acarnania, but afterwards in
Epirus. It was colonized by the Corinthiaus about B.C. 660. Pyrrhus made it the
capital of his kingdom, and adorned it with public buildings and statues. At a
later time it joined the Aetolian League, was taken by the Romans in B.C. 189,
and stripped of its works of art. Its inhabitants were trausplanted to the new
city of Nicopolis, founded by Augustus after the battle of Actium, B.C. 31.
This text is cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΚΟΛΠΟΣ (Κόλπος) ΗΠΕΙΡΟΣ
A gulf of the Ionian Sea between Epirus and Acarnania, twentyfive miles long and ten wide.
ΑΡΑΧΘΟΣ (Ποταμός) ΑΡΤΑ
or Aretho. A river of Epirus, rising in Mt. Lacmon, and flowing into the Sinus Ambracius.
ΑΜΒΡΑΚΙΑ (Αρχαία πόλη) ΗΠΕΙΡΟΣ
ΑΜΒΡΑΚΟΣ (Αρχαίο λιμάνι) ΗΠΕΙΡΟΣ
The port of Ambrakia on the bank of a lagoon by the Gulf of Arta,
where the foundations of a circuit wall ca. 1200 m long are awash. A gap in the
foundation marks the exit of the harbor, which led into the course of the river
Arachthos. It was a locked harbor with fortifications (Scylax 33 and Polyb. 4.61.7),
and there was a small town there (StBiz. s.v.).
N.G.L. Hammond, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΒΟΥΡΓΑΡΕΛΙ (Κωμόπολη) ΑΡΤΑ
Το Βουργαρέλι είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της ορεινής Αρτας
και απέχει 58 χιλ. από την πρωτεύουσα του νομού. Βρίσκεται στη νότια πλευρά των
Τζουμέρκων, σε υψόμετρο 800 περίπου μέτρων, ανάμεσα σε δύο ελατοσκέπαστες λοφοσειρές,
του Προφήτη Ηλία ανατολικά και της Ομαλής δυτικά, που το προστατεύουν σαν φυσική
αγκαλιά. Ενα χωριό εξαιρετικά ευνοημένο από την ίδια τη φύση. Με το πράσινο των
δέντρων σε όλες του τις αποχρώσεις να κυριαρχεί. Τα άφθονα τρεχούμενα νερά να
καταλήγουν σε δύο ποτάμια στις άκρες του χωριού. Τα πέτρινα σπίτια με τις κεραμοσκεπές.
Το άνοιγμα του ορίζοντα.
Πιθανότερη εκδοχή για το όνομα του χωριού είναι ότι στο μέρος αυτό,
που πριν κατοικηθεί υπήρχε πυκνό δάσος, δούλευε ένας υλοτόμος που λεγόταν Βουργαρέλης.
Ετσι όσοι χρειάζονταν από τους γύρω οικισμούς ξυλεία πήγαιναν στου Βουργαρέλη.
Να σημειωθεί ότι για 30 χρόνια (1950-1980) το χωριό μετονομάστηκε σε Δροσοπηγή.
Ο ερευνητής-δάσκαλος Γεώργιος Παπαδημητρίου υποστήριζε πως τα πρώτα σπίτια χτίστηκαν
γύρω στα 1600-1630 και οι πρώτοι κάτοικοι προήλθαν από τους γύρω συνοικισμούς.
Μετά την απελευθέρωση της περιοχής της Αρτας από τους Τούρκους, το
1881, δημιουργήθηκε ο Δήμος Θεοδωρίας με έδρα το Βουργαρέλι. Το 1912 με την κατάργηση
των Δήμων έγινε η κοινότητα Βουργαρελίου, για να ξαναγίνει το 1998 η έδρα του
Δήμου Αθαμανίας. Το Βουργαρέλι υπήρξε κεφαλοχώρι της περιοχής με σχολεία, ανθρώπους
σπουδαγμένους, δημόσιες υπηρεσίες, πλούσια κοινωνική και πνευματική ζωή. Τα δύσκολα
χρόνια της κατοχής σημάδεψαν και το χωριό μας. Οι Γερμανοί κατακτητές με τις βόμβες
τον Μάιο του 1943 και τη φωτιά τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου, κατάστρεψαν το μεγαλύτερο
μέρος του χωριού και έσπειραν το θάνατο. Οι Βουργαρελιώτες ξανάχτισαν τα σπίτια
και στήσανε τη ζωή τους από την αρχή. Η εσωτερική μετανάστευση στη δεκαετία του
‘60 αποδυνάμωσε το χωριό μας, όπως και όλη την Ελληνική ύπαιθρο. Τα τελευταία
χρόνια όμως γίνονται νέες προσπάθειες με ενθαρρυντικά αποτελέσματα. Είναι και
πάλι ένα ζωντανό χωριό με προοπτική ανάπτυξης και καινούργιες δραστηριότητες.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 , από την ιστοσελίδα του Συλλόγου Βουργαρελιωτών Αττικής
ΑΜΒΡΑΚΙΑ (Αρχαία πόλη) ΗΠΕΙΡΟΣ
Κάτω από την σημερινή ´Αρτα είναι θαμμένη η Αμβρακία η σημαντικότερη
αποικία των Κορινθίων στη βορειοδυτική Ελλάδα. Ιδρύθηκε το 625 π.Χ από το Γόργο,
νόθο γιο του Κυψέλου, τυράννου της Κορίνθου, σε περιοχή που ανήκε στους Δρύοπες.
Η πόλη αναπτύχθηκε γρήγορα δημογραφικά και πολιτικά. Καλλιέργησε τις τέχνες και
εξελίχτηκε σε μεγάλη πολεμική και ναυτική δύναμη.
Στη μεγαλύτερη ακμή της έφτασε τον 3ο π.Χ αιώνα όταν ο Πύρρος μετέφερε
εκεί την Πρωτεύουσα του κράτους των Μολοσσών. Βελτιώσε την οχύρωση και την πολεοδομική
οργάνωση της πόλης κοσμώντας την με δημόσια κτίρια και έργα τέχνης. Το 189 π.Χ
ο Ρωμαίος στρατηγός Φούλβιος την πολιόρκησε στενά. Μετά από σθεναρή αντίσταση
η πόλη αναγκάστηκε να συνθηκολογήση και να δεχθεί Ρωμαϊκή φρουρά.
Με την ίδρυση της γειτονικής Νικόπολης το 31 π.Χ από τον Οκταβιανό
Αύγουστο πολλοί κάτοικοι της Αμβρακίας υποχρεώθηκαν να εγκατασταθούν στη νέα πόλη.
Ωστόσο η Αμβρακία δεν εγκαταλείφθηκε εντελώς, αλλά συνέχισε να κατοικείται σποραδικά
και μετά τον συνοικισμό της Νικόπολης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Νομαρχίας Αρτας
ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΚΟΛΠΟΣ (Κόλπος) ΗΠΕΙΡΟΣ
Σε ένα τοπίο αρμονίας και γαλήνης στην Δυτική Ελλάδα, μια ρηχή θαλάσσια
έκταση αγκαλιάζεται από πράσινους γήλοφους και εύφορες πεδιάδες. Αυτός είναι ο
Αμβρακικός κόλπος.
Δύο μεγάλα ποτάμια, ο ´Αραχθος και ο Λούρος προσχώνουν τη βόρεια
πλευρά του κόλπου σχηματίζοντας το πιο πολύμορφο μωσαϊκό υγροτόπων στην Ελλάδα.
Στους βιότοπους αυτούς η ζωή είναι έκδηλη σε κάθε γωνιά, και τα πουλιά
οι πιο εμφανείς θιασώτες. Περισσότερα από 280 είδη πουλιών έχουν παρατηρηθεί στον
Αμβρακικό. Μεταξύ τους σπάνια και απειλούμενα είδη όπως ο αργυροπελεκάνος, η χαλκόκοτα,
ο στικταετός κτλ.
Περισσότερες από 12 λιμνοθάλασσες, λασποτόπια, αμμώδεις παραλίες και
αμμοθίνες, αλμυρόβαλτοι, εκτενείς καλαμιώνες και βάλτοι εναλλάσσονται με υγρόφιλα
παραποτάμια δάση, παραδοσιακές καλλιέργειες, λόφους πλατυφύλλων και μικρά νησιά.
Επίσης μεγάλοι είναι οι πληθυσμοί των υδρόβιων και παρυδάτιων πουλιών.
Πλήθος από άλλες ομάδες όπως αμφίβια, ερπετά, θηλαστικά, θαλάσσιοι οργανισμοί
και σημαντική βλάστηση, εκπροσωπούνται από υψηλό πλούτο ειδών και δίνουν διακριτικά
το παρόν στους κύκλους της ζωής.
Η βίδρα και το τσακάλι είναι οι νυχτερινοί κυνηγοί των βάλτων. Στα
νερά του κόλπου περιπλανώνται μοναχικές οι θαλάσσιες χελώνες και οι παρέες των
ρινοδέλφινων κυνηγούν τα κοπάδια των πελαγικών ψαριών.
Στο πολύχρωμο αυτό τοπίο ο άνθρωπος, αφήνοντας τα μνημεία του ιστορικού
περάσματος, σαν κυνηγός, γεωργός και ψαράς έζησε αρμονικά με το φυσικό περιβάλλον.
Ανέπτυξε ποικίλους και γραφικούς τρόπους εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου όπως
π.χ τη μοναδική στην Ελλάδα αλιευτική μέθοδο με το "νταλιάνι" στη Λασκάρα.
Μπορούμε σήμερα να επισκεφτούμε το Κέντρο Ενημέρωσης (Μουσείο Φυσικής
Ιστορίας) στην Κόπραινα, καθώς και το κέντρο Έρευνας και Πληροφόρησης στην Σαλαώρα.
Επίσης, ένα δίκτυο από μονοπάτια και παρατηρητήρια που ετοιμάζονται θα μας δώσει
τη δυνατότητα άμεσης επαφής με την άγρια ζωή και τα ενδιαφέροντα του τόπου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Νομαρχίας Αρτας
ΘΕΟΔΩΡΙΑΝΑ (Χωριό) ΑΡΤΑ
Βρίσκονται 82 χιλ. βόρεια της Άρτας και είναι κτισμένα σε 950 μ. ύψος στην Ν.Α πλευρά των Τζουμέρκων. Μαζί με τον συνοικισμό "Σκαρπάρι" στη δεξιά όχθη του Αχελώου ποταμού, περιβάλλεται από έλατα, ενώ γύρω και σε 1100μ ύψος προβάλλονται γυμνά τοπία με επιβλητικές κορυφές βουνών.
Η διαδρομή από την Αρτα μέχρι το χωριό είναι από τις καλύτερες της Ηπείρου.
Μετά την όμορφη πορεία από την Αρτα προς το Αθαμάνιο , αρχίζει η άνοδος προς το Σταυρό Θεοδωριάνων, ανάμεσα σε ελατόδαση ώσπου καταλήγουμε στο γυμνό τοπίο στη θέση ΣΤΑΥΡΟΣ. Από κει σε υψόμετρο 1450 μ. αντικρίζεις ένα υπέροχο τοπίο όπου ο Αχελώος λαμπιρίζει στον ήλιο και το μάτι φθάνει πολύ μακριά. Σε υψόμετρο 2.100 μ. δυτικά του χωριού βρίσκεται η Κωστηλάτα, ένα οροπέδιο 10.000 στρεμμάτων όπου ξεκαλοκαιριάζουν περίπου 20.000 γιδοπρόβατα. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό , αλπικό τοπίο γεμάτο παραμυθένια ομορφιά. Η Κωστηλάτα είναι το σημείο αναφοράς των ορειβατών και πεζοπόρων χιονοδρόμων καθώς και το "ΑΥΤΙ", σε υψόμετρο 1750 μ. απ΄ όπου κατηφορίζεις για τους Μελισσουργούς.
Τα ψηλά βουνά, με τα πάρα πολλά χιόνια, πλούτος σήμερα για την περιοχή, τα καταπράσινα δάση με τα έλατα και τα πεύκα καθιστούν την περιοχή των Θεοδωριάνων την πλουσιότερη της χώρας σε νερά.
Εξήντα πηγές και τα ποτάμια "Γκούρα" και "Ασπρη Γκούρα ", που τροφοδοτούν με άφθονο νερό τον "Ασπροπόταμο" κυλούν ανάμεσα σε πετρώματα ασβεστολίθου και φλύσχης διαμορφώνοντας χαράδρες σε κατάφυτες πλαγιές εξαιρετικής ομορφιάς. Τα πόσιμα νερά των Θεοδωριάνων κατατάσσονται στις πρώτες γραμμές ποιότητας στο όλη την Ευρώπη.
Δύο χιλιόμετρα έξω από το χωριό προς τα βόρεια βρίσκονται οι περίφημοι καταρράκτες "ΣΟΥΔΑ" του ποταμού "Ασπρη Γκούρα". Τους πλησιάζει κάποιος με αυτοκίνητο στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής.
Από κει ανηφορίζει ένα λιθόστρωτο μονοπάτι μέσα στο έλατα για να βρεθεί στο εκπληκτικό θέαμα όπου τα νερά πέφτουν από 28 μ. ύψος και σε ποσότητα πάνω από 800 κ.μ. την ώρα σχηματίζοντας 2 φυσικούς καταρράκτες.
Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου δίπλα ακριβώς από την πλατεία με 17 θολωτούς τρούλους, το πανύψηλο καμπαναριό που κρατά 3 μεγάλες καμπάνες αποτελεί ένα πραγματικό στολίδι του χωριού. Στο κέντρο της πλατείας στέκει για 220 χρόνια τώρα ένας αγέραστος πλάτανος, ιστορικό μνημείο και σημείο συνάντησης χιλιάδων ανθρώπων κατά τους καλοκαιρινούς κυρίως μήνες.
Ο επισκέπτης μπορεί επίσης να θαυμάσει τα πανέμορφα πέτρινα εκκλησάκια της Παναγίας, της Αγίας Τριάδας και πολλά άλλα που τα συναντάς κάνοντας όμορφες διαδρομές μέσα στο δάσος.
Μπορείς ακόμα να επισκεφτείς πολλά πέτρινα γεφύρια, βρύσες που κυλούν κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά την νεροτριβή και τον πέτρινο νερόμυλο καθώς και το καταφύγιο.
Στο χωριό μπορείς να μείνεις στον σύγχρονο ξενώνα "ΑΛΩΝΙ" με την καταπληκτική θέα και την ζεστασιά που σου προσφέρει το τζάκι και οι φιλόξενοι άνθρωποί του.
Μπορείς επίσης να απολαύσεις τον καφέ στην πλατεία με τα γραφικά καφενεία ή τον οβελία και το φρέσκο κοκορέτσι , τον τραχανά τον πλαστό και τη φασολάδα στις ταβέρνες που υπάρχουν εκεί.
Τα Θεοδώριανα μια περιοχή κατ' εξοχή κτηνοτροφική, έχει τη δυνατότητα να γίνει ένα από τα ομορφότερα τουριστικά θέρετρα του τόπου μας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Νομαρχίας Αρτας
ΜΕΣΟΥΝΤΑ (Χωριό) ΑΡΤΑ
Η περιοχή της Μεσούντας προσφέρεται για περιπλανήσεις στον Αχελώο, αλλά και στο βουνό τα Φρούσια. Οι δυνατότητες είναι περισσότερες με τα πόδια (αυξάνει όμως και ο απαιτούμενος χρόνος). Επίσκεψη στο παλιό εγκαταλελειμμένο ξυλουργείο, σωστό μουσείο, στη διασταύρωση στη Μεσούντα.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Νομαρχίας Αρτας
ΡΟΔΑΥΓΗ (Χωριό) ΑΡΤΑ
Είναι από τα γραφικότερα ορεινά μεγαλοχώρια της Αρτας. Τα σπίτια απλώνονται σε κατάφυτη πλαγιά, στους πρόποδες του Ξηροβουνίου, και δύσκολα μπορεί να τα διακρίνει κανένας. Έχει περίπου 450 κατοίκους. Το αρχαίο όνομα του χωριού ήταν Αθήναιο, αργότερα πήρε το σλάβικο όνομα Νισίστα και σήμερα λέγεται Ροδαυγή, λόγω της ρόδινης αυγής που προσφέρει ο ανατολικός ορίζοντας σε όποιον ξυπνά νωρίς
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Νομαρχίας Αρτας
ΑΡΤΑ (Νομός) ΗΠΕΙΡΟΣ
Στις ακόλουθες ιστοσελίδες θα βρείτε έναν interactive χάρτη με όλα τα μνημεία και μουσεία του νομού, με σχετικές πληροφορίες και φωτογραφίες.
ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΚΟΛΠΟΣ (Κόλπος) ΗΠΕΙΡΟΣ
ΘΕΟΔΩΡΙΑΝΑ (Κοινότητα) ΑΡΤΑ
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
