Εμφανίζονται 23 τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία στην ευρύτερη περιοχή: "ΣΥΡΟΣ Επαρχία ΚΥΚΛΑΔΕΣ" .
ΔΗΛΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Of this design you will find that Caius Verres was not only a partaker, but was even the chief instigator. [46] He came to Delos. There from that most holy temple of Apollo he privately took away by night the most beautiful and ancient statues, and took care that they were all placed on board his own transport. The next day, when the inhabitants of Delos saw their temple plundered, they were very indignant. For the holiness and antiquity of that temple is so great in their eyes, that they believe that Apollo himself was born in that place. However, they did not dare to say one word about it, lest haply Dolabella (praetor urbanus) himself might be concerned in the business.
Now although Delos had become so famous, yet the razing of Corinth to the ground by the Romans increased its fame still more; for the importers changed their business to Delos because they were attracted both by the immunity which the temple enjoyed and by the convenient situation of the harbor; for it is happily situated for those who are sailing from Italy and Greece to Asia. The general festival is a kind of commercial affair, and it was frequented by Romans more than by any other people, even when Corinth was still in existence. And when the Athenians took the island they at the same time took good care of the importers as well as of the religious rites. But when the generals of Mithridates, and the tyrant who caused it to revolt, visited Delos, they completely ruined it, and when the Romans again got the island, alter the king withdrew to his homeland, it was desolate; and it has remained in an impoverished condition until the present time. It is now held by the Athenians.
This extract is from: The Geography of Strabo (ed. H. L. Jones, 1924), Cambridge. Harvard University Press. Cited Mar 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
After doubling the point of Malea and proceeding a hundred stades, you reach a place on the coast within the frontier of the Boeatae, which is sacred to Apollo and called Epidelium. For the wooden image which is now here, once stood in Delos. Delos was then a Greek market, and seemed to offer security to traders on account of the god; but as the place was unfortified and the inhabitants unarmed, Menophanes, an officer of Mithridates, attacked it with a fleet, to show his contempt for the god, or acting on the orders of Mithridates; for to a man whose object is gain what is sacred is of less account than what is profitable.This Menophanes put to death the foreigners residing there and the Delians themselves, and after plundering much property belonging to the traders and all the offerings, and also carrying women and children away as slaves, he razed Delos itself to the ground. As it was being sacked and pillaged, one of the barbarians wantonly flung this image into the sea; but the wave took it and brought it to land here in the country of the Boeatae. For this reason they call the place Epidelium. But neither Menophanes nor Mithridates himself escaped the wrath of the god. Menophanes, as he was putting to sea after the sack of Delos was sunk at once by those of the merchants who had escaped; for they lay in wait for him in ships. The god caused Mithridates at a later date to lay hands upon himself, when his empire had been destroyed and he himself was being hunted on all sides by the Romans. There are some who say that he obtained a violent death as a favour at the hands of one of his mercenaries. This was the reward of their impiety.
This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited Mar 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
The next summer the truce for a year ended, after lasting until the Pythian games. During the armistice the Athenians expelled the Delians from Delos, concluding that they must have been polluted by some old offense at the time of their consecration, and that this had been the omission in the previous purification of the island, which as I have related, had been thought to have been duly accomplished by the removal of the graves of the dead. The Delians had Atramyttium in Asia given them by Pharnaces, and settled there as they removed from Delos.
This extract is from: Thucydides. The Peloponnesian War (ed. Richard Crawley, 1910). Cited Mar 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ (Χωριό) ΣΥΡΟΣ
Ο Όμηρος αναφέρει ότι υπήρχαν στη Σύρο
δύο πόλεις. Η μια απ' αυτές εντοπίζεται στις περιοχές Ποσειδωνία- Φοίνικα.
Ήταν η αρχαιότερη και καταστράφηκε νωρίς. Λέγεται μάλιστα ότι ήταν αποικία των
Φοινίκων. Τη θέση της προσδιορίζουν λίγα λείψανα κτισμάτων, τάφων και αρχαίων
αντικειμένων που βρέθηκαν κατά καιρούς στην ευρύτερη περιοχή της Χαλέπας καθώς
και η νεκρούπολη των προϊστορικών χρόνων. Πρόκειται για το λόφο όπου σήμερα βρίσκεται
ο Ναός του Αγίου Πέτρου των Καθολικών, ο οποίος λέγεται ότι κτίστηκε το 1871 στα
ερείπια του παλιού ιερού, αφιερωμένου στο θεό της θάλασσας, τον Ποσειδώνα.
Από την περίοδο 3200 π.Χ., οικισμοί υπάρχουν στις θέσεις Κοσκινά και
Χονδρά στη Βάρη δίπλα στη θάλασσα. Εκεί βρέθηκαν άφθονα εργαλεία από οψιδιανό
φερμένο από τη Μήλο
καθώς και κεραμικά. Κατά τον Aron υπάρχει πιθανότατα εδώ ο κρίκος που συνδέει
την όψιμη κυκλαδική περίοδο με την πρώιμη του Χαλκού.
Πιθανολογείται ότι οι πρώτοι κάτοικοι ήταν Φοίνικες, όμως αργότερα
εκδιώχθηκαν από τους Ίωνες και στη δική τους λατρεία αποδίδεται η ύπαρξη του του
ιερού του Ποσειδώνα, προστάτη της θάλασσας. Επίσης θεωρείται πιθανό, ο οικισμός
των "Ποσειδείων" να είχε ως επίνειο τον οικισμό του Φοίνικα. Η εικασία αυτή επιβεβαιώνεται
ύστερα από τη διενέργεια υποβρύχιας αρχαιολογικής έρευνας από την κα Αγγελική
Σίμωσι, αρχαιολόγο εναλίων αρχαιοτήτων, στο θαλάσσιο χώρο του σημερινού λιμενίσκου
του Φοίνικα, κατά την οποία εντοπίστηκε λιμενικό έργο, καθώς και πολλές συστάδες
αγγείων που θεωρείται ότι ανήκουν στους ρωμαϊκούς χρόνους.
Η ζωή επιστρέφει πολύ αργότερα στο χώρο. Δειλά στην αρχή, με τους
ξωμάχους που παλεύουν από το ξημέρωμα με κόπο και πείσμα να καλλιεργήσουν τη βραχώδη
και άνυδρη συριανή γη. Τα λιγοστά κτίσματα που υπάρχουν είναι θεμωνιές (καλύβες),
σε απόμερα σημεία και μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των πειρατών. Φτιαγμένες με
ξερολιθιά, χάνονται μες το πετρώδες τοπίο. Κάθε βράδυ ή το Σάββατο οι πιο θαρρετοί
επιστρέφουν κατάκοποι στις εστίες τους, "στο Κάστρο" (Aνω
Σύρος). Ο μεσαιωνικός αυτός οικισμός - ο μοναδικός οικισμός που υπήρχε στη
Σύρο αυτήν την εποχή και που αποτελείται από εξ ολοκλήρου σχεδόν καθολικό πληθυσμό
- χρησιμεύει με τη φυσική του οχύρωση και τις επτά πόρτες του σαν καταφύγιο για
τους λιγοστούς κατοίκους της εποχής.
Η Σπηλιά του Ρόζου με τα μυκηναϊκά ευρήματα μας δίνει τη συνέχεια
μαζί με τους θρύλους και τα μυθικά πέπλα που τη θέλουν κρυψώνα θησαυρών με φύλακα
μια Νεράιδα.
Από τον 3ο αιώνα μ.Χ. η ευημερία μεταβαίνει στις αγροτικές περιοχές.
Εκείνες που είχαν πιο εύφορο έδαφος είχαν περισσότερο πληθυσμό σε αντίθεση με
τις λιγότερο γόνιμες. Την Βυζαντινή ακολούθησε η Ενετική κυριαρχία κατά την οποία
η Σύρος υπαγόταν στο δουκάτο του Αιγαίου. Οι επιδρομές των πειρατών δεν σταμάτησαν
παρόλο που το νησί είχε την προστασία των Φράγκων και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Η διαρκώς αυξανόμενη κυριαρχία της Οθωμανικής Κυριαρχίας στο Αιγαίο, είχε ως κατάληξη
την κατάληψη της Σύρου το 1537 από τους Τούρκους. Η τουρκική διοίκηση στο νησί
περιοριζόταν πάντα στην είσπραξη φόρων, ενώ παράλληλα άρχισε να αναπτύσσεται η
αυτοδιοίκηση.
Η αρχαία Ποσειδωνία, τόπος λατρείας του Ποσειδώνα, ονομάστηκε κατά
την ενετική εποχή Ντελλαγκράτσια από τον μικρό ναό της Παναγίας της Χάριτος (Madonna
Della Grazia).
Μετά το 1823, όταν εξαλείφθηκε ο κίνδυνος των πειρατών που λυμαίνονταν
όλα τα νησιά του Αιγαίου,
η Ντελλαγκράτσια άρχισε να κατοικείται μόνιμα από τους βρακοφόρους κατοίκους της.
Το 1821, μετά την κήρυξη της Επανάστασης, το νησί προσέφερε προστασία στους επιζήσαντες
από τις καταστροφές της Κάσου,
της Χίου και των Ψαρών.
Οι νέοι κάτοικοι είναι στη συντριπτική πλειοψηφία ναυτικοί και έμποροι, που αρχικά
στεγάζονται σε πρόχειρα παραπήγματα. Σιγά - σιγά αναπτύσσεται γύρω από το λιμάνι
μια καινούργια πόλη, που το 1826 θα πάρει το όνομα «Ερμούπολη» μετά από δημοψήφισμα
των κατοίκων της. Η ίδρυση του Ελληνικού Κράτους συμπίπτει χρονικά με την ανάδειξη
της Ερμούπολης σε διεθνές κέντρο εμπορικών και άλλων συναλλαγών μεταξύ Δυτικής
Ευρώπης, Μεσογείου και Ανατολής.
Την περίοδο αυτή αναπτύχθηκε σημαντική ναυπηγική δραστηριότητα και
πολλά ιστιοφόρα κατασκευάσθηκαν στους Συριανούς ταρσανάδες. Η πρώτη ναυτιλιακή
εταιρεία δημιουργήθηκε στη Σύρο το 1856 με την ονομασία «Ελληνική Ατμοπλοΐα».
Οι πρώτες βιομηχανικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα ιδρύθηκαν επίσης στη Σύρο: βυρσοδεψεία,
σιδηρουργεία, αλευροποιία, κλωστοϋφαντουργία.
Όμως καθώς φτάνουμε στο τέλος του 19ου αιώνα η οικονομία του νησιού
κλονιζόταν. Αιτία οι διεθνείς εξελίξεις στο ναυτιλιακό εμπόριο, αλλά και στη βιομηχανία.
Η περίοδος της Κατοχής και οι συνέπείες της, επέφεραν οριστική καθίζηση στην κοινωνική
και οικονομική ζωή της πόλης. Σε καμία περίπτωση όμως οι κάτοικοι δεν το έβαλαν
κάτω. Τα συντρίμμια από τους βομβαρδισμούς έγιναν και πάλι οικήματα και αυτά που
υπέστησαν ζημιές επισκευάσθηκαν. Παρά το γεγονός ότι η κοινωνική θέση του νησιού
έχει ριζικά αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες, η Σύρος κατόρθωσε να διατηρήσει
πολύ υψηλό βιοτικό επίπεδο. Αλλά και οι μνήμες αυτού του τόσο σημαντικού παρελθόντος
της, διατηρούνται έντονες, με αδιάψευστο μάρτυρα την ξεχωριστή αρχιτεκτονική φυσιογνωμία.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Δήμου Ποσειδωνίας
ΣΥΡΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Περίπου 3.000 χρόνια π.Χ., στα νησιά των Κυκλάδων
αναπτύχθηκε ο Πρωτοκυκλαδικός πολιτισμός.
Το κλίμα των νησιών που ήταν αρκετά καλό, τα μέταλλα, καθώς και το
μάρμαρο που υπήρχε στη γη τους, βοήθησαν να αναπτυχθεί αυτός ο πολιτισμός που
είναι από τους αρχαιότερους στην Ελλάδα.
Οι Κυκλαδίτες έγιναν σπουδαίοι ναυτικοί και τεχνίτες. Ταξίδεψαν και ανέπτυξαν
εμπορικές σχέσεις με τις γύρω περιοχές.
Ο Πρωτοκυκλαδικός πολιτισμός χωρίζεται σε τρεις περιόδους. Σημαντικότερη
είναι η δεύτερη περίοδος που ονομάστηκε πολιτισμός Κέρος
- Σύρος (2800 - 2200 π.Χ.), και κατά την οποία αναπτύχθηκε περισσότερο η Σύρος.
Ο αρχαιολόγος Χρήστος Τσούντας πραγματοποίησε τις μεγαλύτερες ανασκαφές
στο νησί.
Ο σπουδαιότερος οικισμός της Σύρου αυτή την εποχή, ήταν ο οικισμός
στην περιοχή Χαλανδριανή
στο βόρειο μέρος του νησιού. Από τα ερείπια των κατοικιών, από τα τείχη που υπήρχαν
και τους πολλούς τάφους που ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι, συμπεραίνουμε πως ο οικισμός
αυτός ήταν πολύ σπουδαίος. Ήταν φτιαγμένος στην κορυφή του λόφου. Γύρω απ’
τον οικισμό υπήρχε τείχος με πύργους σε πολλά σημεία του.
Στη Χαλανδριανή,
οι ανασκαφές έφεραν στο φως πολλούς τάφους της εποχής του Πρωτοκυκλαδικού πολιτισμού.
Έχουν σχήμα κυκλικό ή ορθογώνιο, είναι χτισμένοι με μικρές πέτρες και είναι σκεπασμένοι
με μια πλάκα. Μαζί με το νεκρό τοποθετούσαν πολλά αντικείμενα της καθημερινής
του ζωής, όπως αγγεία, ειδώλια, περιδέραια, όπλα, εργαλεία κ.ά.
Ίχνη οικισμών βρέθηκαν και σε άλλες περιοχές της Σύρου, όπως στη θέση
"Αγία Θέκλα" στα Χρούσσα,
ή στα Χοντρά στη θέση "Κοσκινάς" κοντά στη Βάρη,
για τον οποίο εικάζεται ότι ίσως να ήταν ο αρχαιότερος οικισμός της Σύρου. Εκεί
βρέθηκαν διάφορα εργαλεία από οψιδιανό και κομμάτια αγγείων.
Οι Κυκλαδίτες ήταν σπουδαίοι τεχνίτες. Έφτιαχναν αγγεία, κοσμήματα
και διάφορα άλλα σκεύη. Όμως τα σπουδαιότερα δημιουργήματά τους ήταν τα μαρμάρινα
ειδώλια που βρέθηκαν σε πολλά νησιά των Κυκλάδων. Παρίσταναν κυρίως γυναίκες,
με τα πόδια ελαφρώς λυγισμένα, τα χέρια σταυρωμένα κάτω από το στήθος και κεφάλι
σε σχήμα λύρας.
´Αλλα χαρακτηριστικά αντικείμενα της εποχής αυτής είναι τα "τηγανόσχημα"
σκεύη με την εγχάρακτη διακόσμηση από σπείρες και απλοϊκά καράβια, για τα οποία
δε γνωρίζουμε ποια ήταν ακριβώς η χρησιμότητά τους. Ίσως τα χρησιμοποιούσαν για
θρησκευτικούς σκοπούς.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Οι γνώσεις μας για το νησί σ' αυτή την περίοδο είναι λίγες. Ξεχωρίζει
η αναφορά του Ομήρου στη "Συρίη", που σημαίνει "ευτυχισμένο νησί",
και που οι περισσότεροι ιστορικοί παραδέχονται ότι πρόκειται για τη Σύρο. Στην
Οδύσσεια, ραψωδία Ο, στίχοι 403-414, ο χοιροβοσκός του Οδυσσέα, Εύμαιος, αφηγείται
τις περιπέτειες της ζωής του, περιγράφοντας το νησί απ' όπου κατάγεται :
"Υπάρχει ένα νησί, αν το χεις ακουστά, που λέγεται Συρίη,
της Ορτυγίας άνωθεν, όπου οι τροπές του ήλιου.
Δεν έχει πολλούς κατοίκους αλλ' είναι καρποφόρο
Έχει βοσκές και πρόβατα, κρασιά και άφθονο σιτάρι.
Οι άνθρωποί της δεν γνωρίζουν πείνα
ούτε προσβάλλονται από στυγερή αρρώστια.
Όταν γεράσουν βρίσκουν θάνατο γλυκό
από τα βέλη του αργυρότοξου Απόλλωνα και της Αρτέμιδας.
Δυο στο νησί υπάρχουν πόλεις
που δίκαια τα αγαθά χωρίζουν.
Σ’ αυτές βασίλευε ο πατέρας μου ο Κτησίος,
ο γιος του Ορμένου που έμοιαζε στους αθανάτους."
Γύρω στον 8ο αιώνα π.Χ. έφτασαν στο νησί οι Φοίνικες έμποροι που κυριαρχούσαν
στις θάλασσες με τα πλοία τους. Σ’ αυτούς οφείλεται και η ονομασία του νησιού.
Το όνομα της Σύρου πιθανόν να προέρχεται από φοινικική ρίζα που σημαίνει "βραχώδης".
Κατά άλλους το όνομα του νησιού προέρχεται από τη φοινικική λέξη "Ουσύρα"
που σημαίνει "πλούσιος", ή από τη φοινικική λέξη "Ουσούρα" μπορεί να
μεταφραστεί και σαν "ευτυχής".
Αργότερα εγκαταστάθηκαν στη Σύρο, Ίωνες, με αρχηγό τον Ιππομέδοντα.
Τον 6ο αιώνα π.Χ., Σάμιοι, με αρχηγό τους τον Πολυκράτη, κατέλαβαν το νησί, με
τη βοήθεια ενός Συριανού, του Κιλλικώντα. Την ίδια περίοδο έζησε στο νησί ο μεγάλος
φιλόσοφος Φερεκύδης (γύρω στον 6ο αιώνα π.Χ.), δάσκαλος του Πυθαγόρα.
Ήταν ένας από τους πρώτους που δίδαξε την αθανασία της ψυχής. Το έργο
του φέρει τον τίτλο "Πεντέμυχος" ή "Θεογονία". Λέγεται πως
αυτός κατασκεύασε το πρώτο "ηλιοτρόπιο", το πρώτο ηλιακό ρολόι. Ζούσε
σε δύο σπήλαια του νησιού, σε ένα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες στη θέση Ριχωπό
στην Απάνω Μεριά, και σε ένα κατά τους χειμερινούς στην περιοχή Αληθινή.
Πιθανολογείται πως την περίοδο αυτή υπήρχαν δύο πόλεις. Η μία στη σημερινή Ερμούπολη
(περιοχή Κοίμησης) και η άλλη στο Γαλησσά
(Αγία Πακού).
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Εδώ, οι πληροφορίες που έχουμε για τη Σύρο είναι ακόμη λιγότερες.
Ξέρουμε πως, κατά τους περσικούς πολέμους του 5ου αιώνα π.Χ., οι Κυκλάδες
τάχθηκαν στο πλευρό των Αθηναίων. Μάλιστα η Σύρος έγινε μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας,
καταβάλλοντας ετήσιο φόρο 1.500 δρχ.
Η θέση του νησιού δίπλα στο ιερό νησί της Δήλου
και η ανάπτυξη του εμπορίου με αυτό, οδήγησε τη Σύρο σε οικονομική ανάκαμψη στο
τέλος του 5ου αιώνα π.Χ. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρεί και η προοδευτική αύξηση της
φορολογίας της. Το λιμάνι παρουσιάζει σημαντική δραστηριότητα, τα συριανά νομίσματα
κυκλοφορούν ως τη Συρία, ενώ επίκεντρο της ζωής γίνεται ο χώρος που καταλαμβάνει
σήμερα η Ερμούπολη.
Η Σύρος είχε ανεξάρτητο πολίτευμα, παρόμοιο με το αθηναϊκό, δηλαδή
υπήρχε Βουλή, Νομισματοκοπείο, και Ασκληπιείο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Το νησί αναπτύχθηκε περισσότερο στα χρόνια των απογόνων του Μ. Αλεξάνδρου
και ιδίως του Αντιγόνου Α´, ο οποίος ίδρυσε το "Κοινόν των Νησιωτών", δηλαδή
μία ομοσπονδία των Κυκλάδων.
Δραστηριοποιήθηκε οικονομικά και ανέπτυξε εμπορικές σχέσεις με τη
Δήλο. Κατά την περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας, αυξήθηκε η εμπορική σημασία του
λιμανιού και το νησί γνώρισε ευημερία.
Απ’ αυτή την περίοδο έχουν σωθεί πολλά νομίσματα και επιγραφές,
όπως οι χαραγμένες στον όρμο Γράμματα.
Λατρεύονταν ο Ποσειδώνας, ο Δίας, η Αθηνά, η Δήμητρα, ο Πάνας, ο Ερμής,
ο Διόνυσος, οι Κάβειροι. Τον 4ο αιώνα μ.Χ. η Σύρος γίνεται Χριστιανική, όπως μαρτυρά
χειρόγραφο του επισκόπου Ειρηναίου το 307 μ.Χ. Η Σύρος αποτελούσε τμήμα του βυζαντινού
Θέματος του Αιγαίου και εκκλησιαστικά ανήκε αρχικά στην Επισκοπή της Δήλου,
στη συνέχεια της Αθήνας και
μετά της Κέας-Θερμίων-Σίφνου.
Οι σεισμοί του 4ου αι. μ.Χ. και οι συνεχείς πειρατικές επιδρομές,
επέφεραν ισχυρό πλήγμα στο νησί.
Το 747-750 μ.Χ. λοιμός αποδεκατίζει τους κατοίκους του νησιού. Όσοι
μένουν στο νησί και γλυτώνουν από το λοιμό και τις πειρατικές επιδρομές, συγκεντρώνονται
στο λόφο πάνω από το λιμάνι, θέτοντας τα θεμέλια για την ανάπτυξη του σημερινού
οικισμού της ´Ανω Σύρου.
Τότε η Σύρος ήταν γνωστή ως Σούδα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Μετά την κατάκτηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους Φράγκους
το 1204 μ.Χ., η Σύρος υπάγεται στην Ενετική κυριαρχία και περιλαμβάνεται μαζί
με τα αρκετά νησιά των Κυκλάδων
στο Δουκάτο της Νάξου (1207
μ.Χ.), υπό το δούκα Μάρκο Σανούδο.
Η Σύρος, μικρό νησί, χωρίς ιδιαίτερο πλούτο, φαίνεται πως δεν είχε
ιδιαίτερη σημασία για τους κατακτητές. Έτσι, είχε σχετική αυτονομία, διατήρησε
την υπάρχουσα διοίκηση όπου τη θέση του Βυζαντινού καπετάνιου πήρε ο εκπρόσωπος
του Δούκα, και διατήρησε την ελληνική γλώσσα στα έγγραφα.
Πολλοί τοποθετούν την ίδρυση του οικισμού της ´Ανω
Σύρου αυτή την εποχή. Ο οικισμός προστατεύονταν από τους τοίχους των σπιτιών,
ενώ από τη δυτική πλευρά από απόκρημνο βράχο. Υπήρχαν επτά πύλες για την είσοδο
στη "Χώρα", οι λεγόμενες "Πορτάρες", που έκλειναν με τη δύση
του ήλιου, για το φόβο των πειρατών.
Τότε έφτασαν στο νησί λίγοι Ενετοί, κυρίως άσημοι καλλιεργητές, που
ήρθαν σε επιγαμία με ντόπιες κοπέλες. Υπάρχει η άποψη πως οι Συριανοί άρχοντες,
προτιμούσαν τους ξένους ως ισχυρότερους και επισημότερους για να παντρέψουν τις
κόρες τους, αφού στο νησί δεν υπήρχαν ευγενείς καθώς είχαν μεταναστεύσει λόγω
των πειρατικών επιδρομών. Έτσι επήλθε βαθμηδόν η μεταλλαγή του θρησκεύματος. Ο
καθολικισμός δεν άργησε να καθιερωθεί στο νησί, όμως η ελληνική γλώσσα, τα ελληνικά
έθιμα και ήθη παρέμειναν αναλλοίωτα. Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός πως την ανατροφή
των παιδιών ανέλαβαν οι Ελληνίδες μητέρες τους. Οι ξένοι εξελληνίστηκαν.
Πρέπει να σημειωθεί και η δύσκολη κατάσταση που βρίσκονταν τα νησιά
του Αιγαίου αυτή την εποχή.
Οι Βυζαντινοί τα είχαν αφήσει στην τύχη τους και οι πειρατικές επιδρομές τα είχαν
ερημώσει. Οι Δυτικοί μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν προστασία. Η Δυτική εκκλησία
ήταν πιο οργανωμένη, ενώ αντίθετα δεν υπήρχε επίσκοπος του ανατολικού δόγματος
στο νησί. Αυτή είναι οι πιθανότερη αιτία για την παρουσία έως σήμερα του καθολικισμού
στη Σύρο.
Βέβαια υπάρχουν και άλλες απόψεις, όπως η θεωρία της "βίαιης
επιβολής του καθολικισμού" ή η άποψη πως ο τότε επίσκοπος του νησιού Μιχαήλ
Ψύλλος, ομολόγησε υποταγή στον Πάπα για να διατηρήσει τη θέση του. Πάντως όποια
κι αν είναι η αληθινή εκδοχή το συμπέρασμα είναι πως οι Συριανοί μπορεί να ασπάστηκαν
τον Καθολικισμό, όμως παρέμειναν Έλληνες, διατήρησαν την ελληνική γλώσσα, ενώ
διατήρησαν ακόμη και στις θρησκευτικές τελετές ελληνοβυζαντινά θρησκευτικά έθιμα.
Πολύ χαρακτηριστικά, ο εκ των οικιστών της Ερμούπολης
Π. Ζωντανός, στα 1842, γράφει:
"Οι κάτοικοι της Σύρας, έχουν την αυτή με τους λοιπούς Έλληνας
καταγωγήν είναι δηλαδή Έλληνες καθ’ αυτό και όχι Λατίνοι ως τινές νομίζουσιν,
είναι Έλληνες ως και οι συγκάτοικοί των Ερμουπολίται. Είναι ενός και του αυτού
γένους με τούτους, είναι ομογενείς και όχι από άλλην φυλήν ή γένος, είναι τέκνα
μιας και της αυτής μητρός, της Ελλάδος".
Το 1286 μ.Χ. έχουμε την πολιορκία της Σύρου από το δούκα της Τήνου
Βαρθολομαίο Γκύζη. Το νησί σώθηκε με τη βοήθεια του στόλου του βασιλιά της Νεαπόλεως,
με ναύαρχο τον Narsi di Torgi.
Το 1303 μ.Χ. το νησί δόθηκε προίκα από το δούκα της Νάξου
Φραγκίσκο Κρίσπη στην κόρη του Πετρουνέλλα, που παντρεύτηκε το δούκα Πέτρο Ζένο.
Το 1408 μ.Χ. επισκέφτηκε τη Σύρο ο Φλωρεντίνος ιερέας Χριστόφορος
Buondelmonti και περιέγραψε την κατάσταση που βρισκόταν το νησί:
"Οι κάτοικοι τρέφονται με ψωμί από κριθάρι, χαρούπια και κρέας
τράγων. Εξαιτίας του μεγάλου φόβου που τους εμπνέουν οι πειρατές, η ζωή τους είναι
τόσο δυστυχισμένη ώστε μόνο οι συγγενείς, τα παιδιά τους και η μεγάλη αγάπη που
νιώθουν για τον τόπο τους, τους κρατούν σ’ αυτόν".
Ο Στέφανος Magnus μας πληροφορεί πως το 1484 μ.Χ. κατοικούσαν μόνο
400 άνθρωποι.
Όπως τα περισσότερα Κυκλαδονήσια, έτσι και η Σύρος ταλαιπωρήθηκε πολύ
από τις πειρατικές επιδρομές, αλλά και τις διαμάχες των Φράγκων ηγεμόνων.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Το 1537 μ.Χ. η Σύρος καταλαμβάνεται από τους Τούρκους.
Οι κάτοικοι του νησιού ήταν τότε περίπου 3.000 και υφίσταντο επανειλημμένες
επιδρομές από πειρατές που βρισκόταν σε διένεξη με τους Τούρκους.
Το 1617 μ.Χ. απαγχονίστηκε ο Καθολικός Επίσκοπος Ανδρέας Κάργας από
τον Καπετάν Αλή Πασά. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα τη δραματική μείωση του πληθυσμού
του νησιού.
Το 1633 μ.Χ. εγκαθίστανται στο νησί Καπουτσίνοι μοναχοί και στα μέσα
του 18ου αι. μοναχοί Ιησουίτες και μοναχές Ουρσουλίνες, που ασχολήθηκαν με την
εκπαίδευση και την περίθαλψη των φτωχών.
Προς το τέλος του 17ου αιώνα μ.Χ., η Τουρκική διοίκηση ήταν αρκετά
χαλαρή. Ο Τούρκος καδής (ανώτερος αξιωματούχος), έμενε στην ´Ανδρο
και στο νησί δεν υπήρχαν Τούρκοι. Η Γαλλία
είχε αποσπάσει από τους Τούρκους προνόμια υπέρ του καθολικού κλήρου που βρισκόταν
στο νησί. Ο επίσκοπος διοριζόταν από τον Πάπα. Θεσμοθετήθηκαν όργανα τοπικής αυτοδιοίκησης
(συνέλευση του λαού, επίτροποι, προεστοί). Έτσι μπήκαν οι βάσεις για την οικονομική
ανάπτυξη που επακολούθησε.
Κατά το Β´ Ρωσοτουρκικό πόλεμο, καταλήφθηκε από τους Ρώσους
(1770-1774). Με τη συνθήκη του Κιουτσούκ - Καϊναρτζή, τα νησιά πέρασαν ξανά στους
Τούρκους. Η Σύρος ευνοήθηκε γιατί ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ χάρισε το νησί στην
ανιψιά του Σαχ, η οποία ενθάρρυνε φορολογικές ελαφρύνσεις.
Κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης του 1821, το νησί που τελούσε
υπό γαλλική προστασία, δεν πήρε ενεργό μέρος. Εξάλλου δε διέθετε ισχυρή ναυτική
δύναμη. Όμως, ενίσχυσε οικονομικά τον αγώνα και στο νησί βρήκαν καταφύγιο, πρόσφυγες
από τη Χίο, τη Σμύρνη,
τα Ψαρά, οι οποίοι αναγκάστηκαν
απ’ τους Τούρκους να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους. Οι πρόσφυγες αυτοί
ήταν που ίδρυσαν την Ερμούπολη,
η οποία σύντομα έγινε το σημαντικότερο αστικό κέντρο του νεοσύστατου Ελληνικού
κράτους. Χάρη στο επιχειρηματικό δαιμόνιο και τη σκληρή δουλειά αυτών των ανθρώπων
συντελέστηκε το "θαύμα", της πόλης του Ερμή.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Μεταξύ του 1830 και 1870, το νησί γνώρισε μεγάλη πνευματική άνθιση
και οικονομική ανάπτυξη.
Το 1832 μ.Χ. η Σύρος είχε περισσότερα εμπορικά πλοία (181) από την
Ύδρα (95), τις Σπέτσες
(79), το Γαλαξίδι (33), κλπ.,
δεδομένου ότι οι στόλοι των παραδοσιακά ναυτικών νησιών είχαν καταστραφεί κατά
τη διάρκεια του αγώνα ενάντια των Τούρκων.
Μετά την κήρυξη του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, η Ερμούπολη
έφτασε να έχει 13.805 κατοίκους. Το 1833 μ.Χ. έγινε πρωτεύουσα του νομού Κυκλάδων
και οργανώθηκε σαν κέντρο διοικητικών και δικαστικών αρχών. Πρώτος δήμαρχος υπήρξε
ο Ιωάννης Πετρίτζης το 1835 μ.Χ. Το 1839 μ.Χ. ιδρύθηκε το Γυμνάσιο από το Νεόφυτο
Βάμβα. Η Σύρος υπήρξε κέντρο αντιπολίτευσης κατά του βασιλιά Όθωνα. Απ' αυτήν
ξεκίνησε η εξέγερση του Λεωτσάκου το 1862 μ.Χ.
Ιδρύθηκαν τράπεζες, ατμοπλοϊκές και ναυτιλιακές εταιρίες, ναυπηγεία,
σωματεία, τυπογραφεία, κ.ά. Το 1845 μ.Χ. εγκαθίσταται στην Ερμούπολη
υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας. Αναπτύσσονται βιομηχανικοί κλάδοι (βυρσοδεψία,
σαπωνοποιεία, σιδηρουργία, κλπ.). Η ναυτιλιακή δραστηριότητα είναι τόσο μεγάλη
που κατασκευάζονταν στο νησί 60-80 πλοία το χρόνο. Γύρω στα 2.000 άτομα δουλεύουν
στα ναυπηγεία το 1835 μ.Χ.
Το 1835 μ.Χ. υπάρχουν στην Ερμούπολη
τέσσερα τυπογραφεία. Το 1836 μ.Χ. κυκλοφορούν οι εφημερίδες "Ερμής της Σύρου"
και "Ερμής των Κυκλάδων".
Το 1853 μ.Χ. η Ελλάδα
είχε μόνο τρεις πόλεις με πληθυσμό άνω των 10.000 κατοίκων: την Αθήνα,
την Πάτρα και την Ερμούπολη.
Το 1854 μ.Χ. κατασκευάζεται, σε ιδιωτικό ναυπηγείο, το πρώτο ελληνικό
ατμόπλοιο. Ιδρύεται η πρώτη στην Ελλάδα
ατμοπλοϊκή εταιρεία, η "Ελληνική Ατμοπλοΐα" το 1856 μ.Χ., με συμμετοχή
του δημοσίου, της Εθνικής Τράπεζας και 102 άλλων μετόχων. Η Ελληνική Ατμοπολοϊκή
Εταιρεία απέκτησε ατμόπλοια, επιβατηγά και εμπορικά, εφάμιλλα προς τα τότε αυστριακά,
ιταλικά και γαλλικά. Ακόμη, κατασκεύασε αποβάθρες, ναυπηγικές εγκαταστάσεις, εργοστάσια
επισκευής πλοίων, αποθήκες, κ.ά.
Ιδρύεται το Δημοτικό Ναυπηγείο, στα 1866 μ.Χ. Πάρα πολλά πλοία επισκέπτονται
τα ναυπηγεία και το λιμάνι της Ερμούπολης,
για επισκευή, ανεφοδιασμό ή εμπόριο και αφήνουν στο νησί άφθονο συνάλλαγμα. Η
Ερμούπολη γίνεται το εμπορικό
κέντρο ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου και διεθνές κέντρο εμπορικών συναλλαγών
μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης, της Μεσογείου και της Ανατολής.
Αργότερα ιδρύονται πολλά κλωστοϋφαντουργεία που διατήρησαν τη δυναμικότητά
τους μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Εδώ ξέσπασε η πρώτη εργατική απεργία το 1879
μ.Χ.
Γύρω στα 1866 μ.Χ., δέχτηκε πολλούς Κρητικούς πρόσφυγες, μεταξύ των
οποίων και η οικογένεια του Ελευθερίου Βενιζέλου, που φοίτησε στο Γυμνάσιο της
Σύρου. Ιδρύονται ακόμη ναυτικές σχολές, η Ιερατική Σχολή Κυκλάδων, σχολές απόρων
παιδιών και γυναικών, το Ελληνικό Μουσείο, κλπ.
Το 1864 μ.Χ. ανεγέρθηκε το "Θέατρο
Απόλλων", μικρογραφία της "Σκάλας του Μιλάνου", που φιλοξενούσε
πλήθος παραστάσεων ξένων και ελληνικών θιάσων. Την ίδια εποχή ιδρύθηκε η "Φιλαρμονική
Εταιρεία" και η "Λέσχη
Ελλάς".
Πολλές σημαντικές προσωπικότητες έζησαν και μεγαλούργησαν σ’
αυτό τον τόπο, προϊόντα της εκπληκτικής, για την εποχή αυτή, πνευματικής άνθισης:
• Νεόφυτος Βάμβας.
• Γεώργιος Σερούιος.
• Χρ. Ευαγγελίδης, ο ιδρυτής του "Ελληνικού Λυκείου".
• Εμμανουήλ Ροΐδης (1836 - 1904 μ.Χ.), ο μεγάλος μυθιστοριογράφος.
• Δημήτριος Βικέλας (1835 - 1908 μ.Χ.), που τόσο προσπάθησε για την αναβίωση των
Ολυμπιακών αγώνων.
• Γεώργιος Σουρής (1853 - 1919 μ.Χ.), ο μεγάλος ποιητής.
Η παράδοση συνεχίζεται με τους νεότερους Λέοντα Κουκούλα, Κωστή Μπαστιά,
Ρίτα Μπούμη-Παπά, Μάνο Ελευθερίου, κλπ.
Το 1889 μ.Χ. το νησί αριθμεί 31.573 κατοίκους. Το 1907 η Ερμούπολη
με πληθυσμό 18.100 κατοίκων ήταν η έκτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας,
μετά την Αθήνα, τον Πειραιά,
την Πάτρα, την Κέρκυρα
και το Βόλο.
Προς το τέλος του 19ου αιώνα, η οικονομία της Σύρου αρχίζει να κλονίζεται.
Σπουδαιότερες αιτίες ήταν οι διεθνείς εξελίξεις στο ναυτιλιακό εμπόριο και τη
βιομηχανία. Πολλά εργοστάσια κλείνουν και το λιμάνι της Ερμούπολης
χάνει τα πρωτεία στον ελληνικό χώρο. Η Σύρος οφείλει την ανάπτυξή της στο ότι,
μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας
βρέθηκε με μεγάλο αριθμό κατοίκων, σε σημαντική αναλογία ναυτικών και εμπόρων,
καθώς και στη γεωγραφική της θέση ως λιμανιού (στο μέσο του Αιγαίου
και στο δρόμο προς τον Εύξεινο).
Για αυτό η παρακμή της αρχίζει από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν δημιουργείται
ο Πειραιάς ως επίνειο της πρωτεύουσας
και ανοίγει η Διώρυγα της Κορίνθου.
Ιδιαίτερα η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου,
η οποία ολοκληρώθηκε μετά τον Α´ Παγκόσμιο πόλεμο, ήταν καταλυτικός παράγοντας,
καθώς μειώθηκε η σημασία της θαλασσίας οδού προς τον Εύξεινο.
Το 1922 μ.Χ., δέχτηκε κύματα προσφύγων από τα θύματα της Μικρασιατικής
Καταστροφής.
Κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου πολέμου, το νησί γνώρισε
την ιταλική και γερμανική κατοχή. Το χειμώνα του 1941-42, περίπου 8.000 Συριανοί
έχασαν τη ζωή τους από την πείνα και τα βασανιστήρια.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΣΥΡΟΣ (Πόλη) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Η Ερμούπολη δημιουργήθηκε μέσα απ' τις φλόγες της επανάστασης του
1821, από πρόσφυγες οι οποίοι προήλθαν από περιοχές που κατέστρεψαν οι Τούρκοι.
Ναυτικοί και έμποροι από τη Χίο,
την Κάσο, τα Ψαρά
κ.α. δημιούργησαν αυτό το "οικονομικό θαύμα". Μέσα σε λίγα χρόνια η έρημη παραλία
του νησιού μετατράπηκε σε πρώτο λιμάνι της χώρας με έντονη καλλιτεχνική και πολιτιστική
κίνηση. Οι οικιστές της έδωσαν στην πόλη το όνομα του Κερδώου και Λόγιου Ερμή.
Ερμούπολη σημαίνει "η πόλη του Ερμή", που ήταν ο αρχαίος θεός του εμπορίου και
των γραμμάτων. Το όνομα της πόλης το πρότεινε ο Λουκάς Ράλλης από τη Χίο το 1826.
Μετά την κήρυξη του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, η Ερμούπολη έφτασε
να έχει 13.805 κατοίκους. Το 1833 έγινε πρωτεύουσα του νομού Κυκλάδων και οργανώθηκε
σαν κέντρο διοικητικών και δικαστικών αρχών. Η ίδρυση του Ελληνικού Κράτους συμπίπτει
χρονικά με την ανάδειξη της Ερμούπολης ως διεθνές κέντρο εμπορικών και ναυτικών
συναλλαγών μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης, της Μεσογείου και της Ανατολής. Πρώτος
δήμαρχος υπήρξε ο Ιωάννης Πετρίτζης το 1835. Ιδιαίτερη κίνηση παρουσίασε το διαμετακομιστικό
εμπόριο, κύρια προς την Τουρκία,
το οποίο οδήγησε στην ίδρυση ελεύθερης ζώνης στο λιμάνι στα 1837.
Ιδρύθηκαν τράπεζες, ατμοπλοϊκές και ναυτιλιακές εταιρίες, ναυπηγεία,
σωματεία, τυπογραφεία, κ.ά. Το 1839 ιδρύθηκε το Γυμνάσιο από το Νεόφυτο Βάμβα.
Το 1845 εγκαθίσταται στη Ερμούπολη υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας. Αναπτύσσονται
βιομηχανικοί κλάδοι (βυρσοδεψεία, σαπωνοποιεία, σιδηρουργεία, κ.λπ.). Η ναυτιλιακή
δραστηριότητα είναι τόσο μεγάλη που κατασκευάζονταν στο νησί 60-80 πλοία το χρόνο.
Γύρω στα 2.000 άτομα δουλεύουν στα ναυπηγεία το 1835.
Το 1835 υπάρχουν στην Ερμούπολη τέσσερα τυπογραφεία. Το 1836 κυκλοφορούν
οι εφημερίδες "Ερμής της Σύρου" και "Ερμής των Κυκλάδων".
Το 1853 η Ελλάδα είχε μόνο τρεις πόλεις με πληθυσμό άνω των 10.000
κατοίκων: την Αθήνα, την Πάτρα και την Ερμούπολη.
Το 1854 κατασκευάζεται, σε ιδιωτικό ναυπηγείο, το πρώτο ελληνικό ατμόπλοιο.
Ιδρύεται η πρώτη στην Ελλάδα ατμοπλοϊκή εταιρεία, η "Ελληνική Ατμοπλοΐα" το 1856,
με συμμετοχή του δημοσίου, της Εθνικής Τράπεζας και 102 άλλων μετόχων. Η Ελληνική
Ατμοπολοϊκή Εταιρεία απέκτησε ατμόπλοια, επιβατηγά και εμπορικά, εφάμιλλα προς
τα τότε αυστριακά, ιταλικά και γαλλικά. Ακόμη, κατασκεύασε αποβάθρες, ναυπηγηκές
εγκαταστάσεις, εργοστάσια επισκευής πλοίων, αποθήκες, κ.ά.
Ιδρύεται το Δημοτικό Ναυπηγείο, στα 1866 μ.Χ. Πάρα πολλά πλοία επισκέπτονται
τα ναυπηγεία και το λιμάνι της Ερμούπολης, για επισκευή, ανεφοδιασμό ή εμπόριο
και αφήνουν στο νησί άφθονο συνάλλαγμα. Η Ερμούπολη γίνεται το εμπορικό κέντρο
ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου και διεθνές κέντρο εμπορικών συναλλαγών μεταξύ
της Δυτικής Ευρώπης, της Μεσογείου και της Ανατολής. Αργότερα ιδρύονται
πολλά κλωστοϋφαντουργεία που διατήρησαν τη δυναμικότητά τους μέχρι τις αρχές του
20ου αιώνα. Εδώ ξέσπασε η πρώτη εργατική απεργία το 1879.
Γύρω στα 1866, δέχτηκε πολλούς Κρητικούς πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων
και η οικογένεια του Ελευθερίου Βενιζέλου, που φοίτησε στο Γυμνάσιο της Σύρου.
Ιδρύονται ακόμη ναυτικές σχολές, η Ιερατική Σχολή Κυκλάδων, σχολές απόρων παιδιών
και γυναικών, το Ελληνικό Μουσείο, κ.λπ.
Το 1864 ανεγέρθηκε το "Θέατρο Απόλλων", μικρογραφία της "Σκάλας του
Μιλάνου", που φιλοξενούσε πλήθος παραστάσεων ξένων και ελληνικών θιάσων. Την ίδια
εποχή ιδρύθηκε η "Φιλαρμονική Εταιρεία" και η "Λέσχη Ελλάς".
Όλη αυτή η οικονομική ευημερία οδήγησε στη δημιουργία ισχυρής αστικής
τάξης και στην υιοθέτηση ενός "ευρωπαϊκού" τρόπου ζωής. Ο τρόπος ένδυσης και ο
τρόπος διασκέδασης είναι δυτικού τύπου. Στις Λέσχες του νησιού η άρχουσα κοινωνία
επιδιδόταν στους χορούς της εποχής (Βάλς, Πόκα, κ.λπ.) ενδεδυμένη με πολυτελείς
τουαλέτες αφού "τα συριανά εμπορικά καταστήματα της εποχής ήταν εφάμιλλα των γαλλικών".
Πολλοί ξένοι αλλά και ελληνικοί θίασοι επισκέπτονταν το νησί και με τις παραστάσεις
τους διασκέδαζαν το συριανό κοινό.
Τα υπέροχα νεοκλασικά αρχοντικά, δείγματα του Ρομαντικού Κλασικισμού,
έδιναν την εντύπωση μιας ευρωπαϊκής πόλης στο κέντρο του Αιγαίου. Ευρωπαίοι και
Έλληνες αρχιτέκτονες (Ziller, Sampo, Erlacher, Βλυσίδης, Ελευθεριάδης, κ.λπ.)
και τεχνίτες, τοιχογράφοι και ζωγράφοι δημιούργησαν αυτή την πόλη που η αρχιτεκτονική
της θεωρείται μνημειακή. Το Δημαρχείο, το Λέσχη "Ελλάς", ο ναός του Αγίου Νικολάου,
το θέατρο Απόλλων και τα αρχοντικά στη συνοικία Βαπόρια, είναι μερικά από τα δείγματα
αυτής της αρχιτεκτονικής.
Πολλές σημαντικές προσωπικότητες έζησαν και μεγαλούργησαν σ' αυτό
τον τόπο, προϊόντα της εκπληκτικής, για την εποχή αυτή, πνευματικής άνθισης:
•Νεόφυτος Βάμβας.
•Γεώργιος Σερούιος.
•Χρ. Ευαγγελίδης, ο ιδρυτής του "Ελληνικού Λυκείου".
•Εμμανουήλ Ροΐδης (1836 - 1904 μ.Χ.), ο μεγάλος μυθιστοριογράφος.
•Δημήτριος Βικέλας (1835 - 1908 μ.Χ.), που τόσο προσπάθησε για την αναβίωση
των Ολυμπιακών αγώνων.
•Γεώργιος Σουρής (1853 - 1919 μ.Χ.), ο μεγάλος ποιητής.
Η παράδοση συνεχίζεται με τους νεότερους Λέοντα Κουκούλα, Κωστή Μπαστιά,
Ρίτα Μπούμη-Παπά, Μάνο Ελευθερίου, Τιμολέοντα Αμπελά, κ.λπ.
Το 1907 η Ερμούπολη με πληθυσμό 18.100 κατοίκων ήταν η έκτη μεγαλύτερη
πόλη της Ελλάδας, μετά την Αθήνα,
τον Πειραιά, την Πάτρα,
την Κέρκυρα και το Βόλο.
Όμως από το τέλος του 19ου αιώνα η "Αρχόντισσα των Κυκλάδων" αρχίζει
ν' αποδυναμώνεται. Η ανάδειξη άλλων εμπορικών κέντρων, η εξέλιξη του Πειραιά σε
πρώτο λιμάνι της χώρας και η διάνοιξη του Ισθμού
της Κορίνθου οδηγούν στην αποδυνάμωση της Ερμούπολης. Παρ' όλα
αυτά η πόλη συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα διοικητικά και εμπορικά
κέντρα του νοτίου Αιγαίου. Σήμερα στην Ερμούπολη εδρεύει η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου
και η Νομαρχία Κυκλάδων. Τα νεοκλασικά κτίρια, οι πλατείες, οι πλακόστρωτοι δρόμοι
μαρτυρούν την περίοδο της ακμής αλλά η πνευματική και πολιτιστική κίνηση συνεχίζει
και σήμερα την πορεία που ξεκίνησε τον προηγούμενο αιώνα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ website, του Πανεπιστημίου Πατρών
ΔΗΛΟΣ (Νησί) ΚΥΚΛΑΔΕΣ
Confederacy of. A league entered into by the Greek States under
the hegemony of Athens in B.C. 478, with the primary object of defending Greece
against the designs of Persia. The league obtained its name from the fact that
the representatives of the States composing it met periodically at the island
of Delos, in the temple of Apollo and Artemis. Each State contributed at its option
either ships or money according to the assessment proposed by Aristides, representing
Athens, and ratified by the assembled delegates. The first assessment amounted
to 460 talents, or about $550,000. The contributions were collected and administered
by officers called Hellenotamiae.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Aristides . . he and his colleague Cimon had the glory of obtaining for Athens the command of the maritime confederacy (Confederacy of Delos); and to Aristides was by general consent intrusted the task of drawing up its laws and fixing its assessments. The first tribute of four hundred and sixty talents, paid into a common treasury at Delos, bore his name.
A Permanent Structure for the Alliance
Under Athenian direction, the Greek alliance against Persia took on
a permanent organizational structure. Member states swore a solemn oath never
to desert the coalition. The members were predominately located in northern Greece,
on the islands of the Aegean Sea, and along the western coast of Anatolia--that
is, in the areas most exposed to Persian attack. Most of the independent city-states
of the Peloponnese, on the other hand, remained in their traditional alliance
with the Spartans. This alliance of Sparta and its allies, which modern historians
refer to as the Peloponnesian League, had an assembly to set policy, but no action
could be taken unless the Spartan leaders agreed to it. The alliance headed by
Athens also had an assembly of representatives to make policy. Its structure was
supposed to allow participation by all its members.
The Finances of the Alliance (Delian League)
The Athenian representatives came to dominate this erstwhile democracy, however,
as a result of the special arrangements made to finance the alliance's naval operations.
Aristides set the different levels of payments the various member states were
to pay each year, based on their size and prosperity. The Greek word describing
the payments was phoros, literally "that which is brought". Modern historians
refer to the payments as "tribute", but the translation "dues"
might come closer to the official terminology of the alliance, so long as it is
remembered that these dues were compulsory and permanent. For their tribute payments,
larger member states were assessed the responsibility of supplying entire warships
complete with crews and pay; smaller states could share the cost of a ship, or
simply contribute cash which would be put together with others' payments to pay
for ships and crews. Over time, more and more of the members of the alliance chose
to pay their dues in cash rather than go to the trouble of furnishing warships.
The alliance's funds were kept on the centrally-located island of Delos, in the
group of islands in the Aegean Sea called the Cyclades, where they were placed
under the guardianship of the god Apollo, to whom the whole island of Delos was
sacred. Historians today refer to the alliance as the Delian League because its
treasury was originally located on Delos.
The Warships of the Delian League
The warship of the time was a narrow vessel built for speed called a trireme("triple-banks-of-oars
ship"), a name derived from its having three tiers of oarsmen on each side
for propulsion in battle. One hundred and eighty rowers were needed to propel
a trireme, which fought mainly by ramming enemy ships with a metal-clad ram attached
to the bow and thus sinking them bypuncturing their hulls below the water line.
Triremes also carried a complement of about twenty officers and marines; the marines,
armed as infantry, could board enemy ships. Effective battle tactics in triremes
required extensive training and physical conditioning of the crews. Most member
states of the Delian League preferred to pay their annual dues in cash instead
of furnishing triremes because it was beyond their capacities to build ships as
specialized as triremes and to train crews in the intricate teamwork required
to work triple banks of oars in battle maneuvers. Athens was far richer and more
populous than most of its allies in the Delian League, and it not only had the
shipyards and craftsmen to build triremes in numbers but also a large pool of
poorer men eager to earn pay as rowers. Therefore, Athens built and manned most
of the alliance's triremes, using the dues of allies to supplement its own contribution.
The Rebellion of Thasos
Since Athens supplied the largest number of warships in the fleet of the Delian
League, the balance of power in the League came firmly into the hands of the Athenian
assembly, whose members decided how Athenian ships were to be employed. Members
of the League had no effective recourse if they disagreed with decisions made
for the League as a whole under Athenian leadership. Athens, for instance, could
compel the League to send its ships to force reluctant allies to go on paying
dues if they stopped making their annual payments. The most egregious instance
of such compulsion was the case of the city-state of the island of Thasos which,
in 465 B.C, unilaterally withdrew from the Delian League after a dispute with
Athens over gold mines on the neighboring mainland. To compel the Thasians to
keep their sworn agreement to stay in the League, the Athenians led the fleet
of the Delian League, including ships from other member states, against Thasos.
The attack turned into a protracted siege, which finally ended after three years'
campaigns in 463 B.C. with the island's surrender. As punishment, the League forced
Thasos to pull down its defensive walls, give up its navy, and pay enormous dues
and fines. As Thucydides observed, rebellious allies like the Thasians "lost
their independence", making the Athenians as the League's leaders "no
longer as popular as they used to be".
The Military and Financial Success of the Delian League
The Athenian-dominated Delian League enjoyed success after success against the Persians in the 470s and 460s. Within twenty years after the rout of the Persian fleet in the battle of Salamis in 479, almost all Persian garrisons had been expelled from the Greek world and the Persian fleet driven from the Aegean. Although the Persian heartland was not threatened by these setbacks, Persia ceased to be a threat to Greeks for the next fifty years. Athens meanwhile grew stronger from its share of the spoils captured from Persian outposts and the dues paid by its members. By the middle of the fifth century B.C., League members' dues alone totaled an amount equivalent to perhaps $200,000,000 in contemporary terms (based on the assumption of $80 as the average daily pay of a worker today). For a state the size of Athens (around 30,000 to 40,000 adult male citizens at the time), this annual income meant prosperity.
Athenian Self-Interest in Empire
The male citizens meeting in the assembly decided how to spend the city-state's income. Rich and poor alike had a self-interest in keeping the the fleet active and the allies paying for it. Well-heeled aristocrats like Cimon (c. 510-450 B.C.), the son of Miltiades the victor of the battle of Marathon, could enhance their social status by commanding successful League campaigns and then spending their share of the spoils on benefactions to Athens. The numerous Athenian men of lesser means who rowed the Delian League's ships came to depend on the income they earned on League expeditions. The allies were given no choice but to acquiesce to Athenian wishes on League policy. The men of Athens insisted on freedom for themselves, but they failed to preserve it for the member states in the alliance that had been born in the fight for just this sort of freedom from domination by others. In this way, alliance was transformed into empire, despite Athenian support of democractic governments in some allied city-states previously ruled by oligarchies. From the Athenian point of view, this transformation was justified because, by keeping the allies in line, the alliance remained strong enough to do its job of protecting Greece from the Persians.
This text is from: Thomas Martin's An Overview of Classical Greek History from Homer to Alexander, Yale University Press. Cited Mar 2003 from Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
Syntaxis.. The tribute paid by the allies of Athens into the treasury of the League was originally called phoros. But after the downfall of the Athenian supremacy, and the establishment of the second confederacy in B.C. 378-7, the old name was dropped, as it had grown hateful to the allies with the general unpopularity of the rule of Athens, and the new assessment was known as suntaxis.
The ancient Persian and Greek cultures did not exist in isolation. There was
cross-fertilization. The present article contains a description of Persia's influence
on Greece.
Politics: Delian league
The most remarkable aspect of the Delian League is that it was
a maritime empire. Earlier Greek (con)federations of Greek towns had all been
land-based. A maritime empire demands another kind of organization, not in the
least because the lines of communication can be threatened in the winter, whereas
transport between the member states is much cheaper. This makes it unlikely that
a Greek league was the model of the Athenian empire, and it is possible that the
western part of the Achaemenid empire -with its maritime lines of communication
and active navy- was the real source of inspiration.
The maritime organization of the western part of the Achaemenid empire
was was a result of king Cambyses' conquest of Egypt
(525 BCE), which was only possible after the building of a large imperial navy.
(Without marine superiority, it was impossible for an army to cross through the
Sinai desert, because any army marching to the west would be exposed to Egyptian
naval actions.)
When Egypt was defeated and added to the Achaemenid empire, it was
necessary to keep the navy to control the new region. Many men and lots of silver
and gold were necessary for the upkeep, and the result was the monetarization
of the tribute by king Darius the Great. Although it was still possible to pay
in kind, payments in cash were preferred.
The organization of the western Achaemenid empire was, therefore,
largely based on the demands of the navy, and the Athenians copied certain aspects
of this. For example, the ships of the Persian navy had a mixed crew: the rowers
came from various parts of the empire. The Athenian ships were partly manned by
Athenians, partly by the allies. Towns in the Achaemenid empire could pay their
tribute by manning ships; the kings appreciated this type of tribute, because
towns that had sent part of their manhood away, were less likely to revolt. The
Athenians did the same.
But the main factor is the tribute system. After the Greeks had defeated
the Persians, the Athenians took over the Persian fiscal organization of the Greek
towns in Asia. After the Ionian revolt, the satrap of Lydia
and Ionia, Artaphernes, had
established the tribute that the Greek towns had to pay, and the Athenians did
not change his system. Every four year, the Athenians and their subjects revised
the tariff.
At least in theory, the subject towns could negotiate about the amount
they owed to their masters, and it is tempting to link this fact to the remark
by Herodotus that the Persians regarded king Darius as a merchant (kapelos) because
he negotiated about everything (Histories 3.89). This is really remarkable, because
a king was not supposed to make deals with his subjects about the prize of his
reign.
The negotiations between the ruler -whether Persian or Athenian- suggest
a voluntariness and an equality which probably did not really exist. But the illusion
was kept intact in both empires.
Janine Bakker, ed.
This text is cited July 2003 from the Livius Ancient History Website URL below, which contains interesting hyperlinks.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
