Εμφανίζονται 23 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΛΑΡΙΣΑ Νομός ΘΕΣΣΑΛΙΑ" .
ΛΙΒΑΔΙ (Κωμόπολη) ΕΛΑΣΣΩΝΑ
4/3/1722 - 7/6/1821
Ο Γεωργάκης Ολύμπιος, απόγονος της αρματολίτικης γενιάς των Λαζαίων,
γιος του Νικολάου και της Νικολέτας, γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1772 στο Βλαχολίβαδο,
στο σημερινό Λιβάδι.
Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του τόπου του κοντά στους Ιωάννη Πέζαρο
και Ιωνά Σπαρμιώτη.
Ο ξεχωριστός του χαρακτήρας διαμορφώθηκε με βάση πολλούς παράγοντες.
Ήταν οι έντονες ηρωικές παραδόσεις της οικογένειάς του καθώς και η αρχηγία της
στο αρματολίκι που έστρεψαν τον Γεωργάκη προς την προσπάθεια απελευθέρωσης από
τον τουρκικό ζυγό. Ο Γεωργάκης Ολύμπιος υπήρξε από τους πιο γενναίους 'Ελληνες
πολεμιστές. Διακρινόταν για το υψηλό φρόνημα, το μεγάλο ενθουσιασμό καθώς και
για την πειστικότητα του λόγου του. Ήταν σοβαρός, ψύχραιμος, έξυπνος και ποτέ
δεν φοβήθηκε τον θάνατο. Έχοντας βαθιά πίστη στην ελευθερία αφιερώθηκε στην πατρίδα
του ολοκληρωτικά τόσο που τελικά θυσιάστηκε στη Μονή του Σέκου. Στα 1798 σε ηλικία
26 χρονών, ο Γεωργάκης κληρονόμησε το αρματολίκι του Ολύμπου και έτσι άρχισε για
εκείνον μια μεγάλη πολεμική δραστηριότητα.
Στα 1799 αποχωρίστηκε την Ελλάδα κατευθυνόμενος προς την Σερβία όπου
δεν σταμάτησε να αγωνίζεται εναντίον των Τούρκων. Εκεί μαζί με τον Σέρβο υπαρχηγό
Πέτροβιτς και 120.000 στρατιώτες κατόρθωσε να διασώσει τον σέρβο επαναστάτη Καραγιώργη
που καταδιώκονταν από τους Τούρκους. Στα 1802 ο Γεωργάκης, ο Βέλκο Πέτροβιτς και
ο Καραγιώργης ίδρυσαν λόχο ενόπλων και στα 1803 ο πρώτος που είχε ήδη αναχωρήσει
για το Βουκουρέστι, διορίστηκε αρχηγός του στρατού της Επανάστασης της Βλαχίας.
Στα 1805 στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο πήρε μέρος σαν λοχαγός ενώ, στη μάχη της Όστροβας
στα 1806 κατέκτησε τον τίτλο του συνταγματάρχη του ρωσικού στρατού. Στα 1807 που
είχε ήδη σταλεί στην Ελλάδα, κήρυξε την επανάσταση στον Όλυμπο, η οποία ματαιώθηκε
και ο Γεωργάκης επέστρεψε στην Βλαχία. Αργότερα όταν πήγε στη Σερβία παντρεύτηκε
τη χήρα του Πέτροβιτς, Στάνα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Μετά τις συμπλοκές
που ακολούθησαν κατέφυγε στην Αυστρία μαζί με τον Καραγιώργη. Στα 1814 μάλιστα
παρακολούθησε το συνέδριο της Βιέννης, ύστερα από προτροπή του τσάρου της Ρωσίας.
Γύρω στα 1817 ο Γεωργάκης μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία. Η μύηση και του Καραγιώργη
τον ίδιο χρόνο υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία του. Αργότερα, όταν γνωρίστηκε με
τον Ιωάννη Καρατζά διορίστηκε σωματοφύλακάς του και στη συνέχεια αρχιστράτηγος
των στρατευμάτων στη Βλαχία. Σφάλμα μεγάλο χαρακτηρίζεται από πολλούς η αφαίρεση
της αρχιστρατηγίας του Δουναβικού στρατεύματος του Γεωργάκη, από τον Αλέξανδρο
Υψηλάντη και ο διορισμός αυτής στον Σάββα, ο οποίος αργότερα αποδείχτηκε προδότης
του κινήματος. Έτσι αντιλαμβανόμενος ο Ολύμπιος τι ακριβώς συνέβαινε με τον Σάββα,
πληροφόρησε τον Υψηλάντη, ο οποίος τον διέταξε να συνεργαστεί με τον Βλαδιμηρέσκου.
Οι δύο συνεργάτες κατάφεραν και έπεισαν τον Υψηλάντη ώστε να ξεκινήσει η επανάσταση
από την Μολδοβλαχία. Όμως αρχικός σκοπός του Βλαδιμηρέσκου, ήταν να χτυπήσει και
το στρατό του Γεωργάκη καθώς και τον ίδιο σύμφωνα με τις εντολές που του έδινε
ο Κεχαγιάμπεης.
Μόλις ο Γεωργάκης πληροφορήθηκε τι ακριβώς σκόπευε να κάνει ο Βλαδιμηρέσκου,
κατευθύνθηκε προς το στρατόπεδο του δεύτερου. Στη συνέχεια τον οδήγησε μπροστά
στον Υψηλάντη, ώστε να απολογηθεί και τελικά καταδικάστηκε σε θάνατο. Αργότερα,
στις 7 Ιουνίου του 1821, με τόλμη και φανατισμό πολέμησε στο Δραγατσάνι, όπου
προσπάθησε να σώσει τη Σημαία και τα Λείψανα του ιερού Λόχου.
Ένας άριστος σχολιασμός για τον Γεωργάκη για τη μάχη εκείνη είναι
ο εξής: Κάθε τι που θα μπορούσε να προσφέρει ο ενθουσιασμός, η γενναιότητα, και
το θάρρος το επετέλεσε την ημέρα εκείνη ο θρυλικός Γεωργάκης Ολύμπιος. Επίσης
χαρακτηριστική είναι η φράση του προς τη γυναίκα του όταν αποχώρησε για το Κιμπουλούκ.
Αν σκοτωθώ, τα αγόρια να τα δώσεις στην πατρίδα. Τα λόγια αυτά αποδεικνύουν την
τόλμη και την αυτοθυσία του για την απελευθέρωση της πατρίδας. Ο Ολύμπιος δεν
σταμάτησε να αγωνίζεται στην Μολδοβλαχία, όμως η αρρώστια του από τα τραύματα
στη μάχη του Δραγανατσίου, τον οδήγησε στη μονή του Σέκου μαζί με τους άντρες
του. Οι καταδιώξεις των τούρκων ανάγκασαν τους περισσότερους στρατιώτες να εγκαταλείψουν
τον αγώνα. Μόνο ο Γεωργάκης δε φοβήθηκε και όταν οι Τούρκοι μπήκαν στη Μονή αφού
σκότωσαν όλους τους μοναχούς, κατευθύνθηκαν προς το κωδωνοστάσιο, όπου υπήρχε
εκείνος. Τότε ανατίναξε το κωδωνοστάσιο και σκοτώθηκαν όχι μόνο οι τούρκοι αλλά
και ο ίδιος με τους άντρες του. Έτσι ο Γεωργάκης θυσιάστηκε "Υπέρ πίστεως
και πατρίδας", η πράξη του οποίου αποτελεί παράδειγμα προς μίμησην.
ΤΣΑΡΙΤΣΑΝΗ (Κωμόπολη) ΕΛΑΣΣΟΝΑ
1826 - 1881
Γεννήθηκε στα 1826 στην Τσαρίτσαινα, στα Αμπελάκια. Πήρε την πρώτη του μόρφωση στη Σχολή Σερρών, ως μαθητής του Φωτιάδη και συμπλήρωσε τις σπουδές του στη φιλοσοφική σχολή του Εθνικού Πανεπιστημίου. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ιταλία (Πίζα), απ' όπου και πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα της Ιατρικής. Έζησε στα Σέρρας και υπήρξε φλογερός πατριώτης. Για ένα έτος και με αφορμή τον Κριμαϊκό Πόλεμο εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και ειδικεύτηκε στη μαιευτική. Υπήρξε ο δημιουργός και η ψυχή του "Μακεδονικού Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου" καθώς και ο διοργανωτής δεκάδων ομαδικών διαμαρτυριών των πληθυσμών της Α. Μακεδονίας κατά των Βουλγάρων. Διετέλεσε και προξενικός πράκτορας της Ιταλίας στα Σέρρας, τίτλος που του έδωσε τη δυνατότητα ακόμη μεγαλύτερης εθνικής δράσης. Πέθανε στα 1881 σε ηλικία 55 χρόνων.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Σερρών
ΛΑΡΙΣΑ (Αρχαία πόλη) ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Campaspe, called Pancaste (Pankaste) by Aelian, and Pacate (Pakate) by Lucian, of Larissa, the favourite concubine of Alexander, and the first with whom he is said to have had intercourse. Apelles being commissioned by Alexander to paint Campaspe naked, fell in love with her, whereupon Alexander gave her to him as a present. According to some she was the model of Apelles' celebrated picture of the Venus Anadyomene, but according to others Phryne was the original of this painting. (Aelian, V. H. xii. 34; Plin. H. N. xxxv. 10. s. 36.12; Lucian, Imag. 7; Athen. xiii.)
ΛΑΡΙΣΑ (Πόλη) ΘΕΣΣΑΛΙΑ
1962
Γεννήθηκε στην Λάρισα το 1962. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο
Θεσσαλονίκης στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών.
Παρακολούθησε το εργαστήριο του Ευάγγελου Δημητρέα. Αποφοίτησε με άριστα το 1992
μετά από πενταετή φοίτηση. Το 1993 πήρε υποτροφία για συνέχιση των σπουδών του
από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών [Ι.Κ.Υ.] Σπούδασε με την ιδιότητα του μεταπτυχιακού
Κρατικού Υπότροφου στο HERRIOT WATT UNIVERSITY - EDINBURGH COLLEGE OF ART στο
τμήμα Zωγραφικής και σχεδιασμού και απέσπασε τον μεταπτυχιακό τίτλο MASTER OF
FINE ARTS τον Ιούνιο του 1996. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους επέστρεψε στην Ελλάδα
και διορίστηκε στο 1ο Τ.Ε.Λ. Σερρών ως καθηγητής καλλιτεχνικών μαθημάτων στο τμήμα
Γραφιστών και Διακοσμητών. Παράλληλα διδάσκει στην Δημοτική Επιχείρηση Πολιτισμού
και Ανάπτυξης του Δήμου Σερρών στο τμήμα προετοιμασίας υποψηφίων για σχολές καλών
τεχνών . Τον Σεπτέμβριο του 2001 αποσπάσθηκε στο κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης
Ποροϊων παρέχοντας καλλιτεχνική αγωγή με περιβαλλοντική ευαισθησία.. Τον Μαίο
του 2002 ορίσθηκε καλλιτεχνικός διευθυντής στα εικαστικά εργαστήρια της ΔΕΠΚΑ
ΣΕΡΡΩΝ που ανήκουν στο δίκτυο εικαστικών εργαστηρίων του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
.
1777 - 1836
Πρωτεργάτης του νεοελληνικού Διαφωτισμού , ιστορικός , φιλόσοφος και μεταφραστής λογοτεχνικών έργων.
ΤΣΑΡΙΤΣΑΝΗ (Κωμόπολη) ΕΛΑΣΣΟΝΑ
1780 - 1857
(Τσαριτσάνη Θεσσαλίας, 1780 - Αθήνα,
1857)
Κληρικός, θεολόγος, φιλόλογος και δάσκαλος του Γένους. Φοίτησε στη
σχολή των Αμπελακίων, χειροτονήθηκε
ιερέας και αποδείχθηκε ιεροκήρυκας με σπάνιες ρητορικές ικανότητες. Το 1806 θεωρήθηκε
ύποπτος για συμμετοχή στην ανταρσία του παπα-Ευθύμιου Βλαχάβα και το 1809 προσλήφθηκε
από τον Κωνσταντίνο Κούμα στο Φιλολογικό Γυμνάσιο Σμύρνης
στο οποίο το 1814 ανέλαβε καθήκοντα σχολάρχη. Επηρεασμένος από τις ιδέες του Κοραή
και ακολουθώντας τις επιλογές του Kούμα ευθυγραμμίστηκε απόλυτα με το κίνημα του
Διαφωτισμού. Μετά το κλείσιμο του Γυμνασίου, εξαιτίας της συστηματικής επίθεσης
της συντηρητικής παράταξης, μετακλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη,
όπου το 1819 διορίστηκε από τον Γρηγόριο τον Ε´ ιεροκήρυκας και άρχισε να
συμβιβάζεται με τους αντιπάλους του Διαφωτισμού. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση και
άρχισαν οι διώξεις του ελληνικού πληθυσμού στην Κωνσταντινούπολη,
κατέφυγε στην Οδησσό και
αργότερα εγκαταστάθηκε στην Πετρούπολη
όπου υπηρέτησε την εθνική υπόθεση προσπαθώντας να πετύχει την παρέμβαση του τσάρου
για τα θύματα των διωγμών. Εγκατέλειψε την Ρωσία
το 1832 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα
το 1837. Από τα πρώτα χρόνια του Αγώνα είχε υποστηρίξει πως το κίνημα για την
εθνική ανεξαρτησία έπρεπε να κόψει κάθε σχέση με τις ριζοσπαστικές ιδέες του Διαφωτισμού
και της Γαλλικής Επανάστασης που το καθιστούσαν ύποπτο στους χριστιανούς μονάρχες.
Στο ανεξάρτητο κράτος έγινε από τους μαχητικότερους σημαιοφόρους του συντηρητισμού
υπερασπιζόμενος την αμετακίνητη προσήλωση στους κανόνες της Oρθοδοξίας. Και στο
γλωσσικό ζήτημα, ενώ παλιότερα ήταν οπαδός της κοραϊκής «μέσης οδού», εμφανίστηκε
αργότερα οπαδός του αρχαϊσμού και αντιτάχθηκε κατηγορηματικά στην πρόταση του
Νεόφυτου Βάμβα να μεταφραστεί η Αγία Γραφή στην ομιλούμενη γλώσσα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
ΛΑΡΙΣΑ (Πόλη) ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Γεννήθηκε στη Λάρισα
το 1962. Σπούδασε τρομπέτα με καθηγητή τον Αναστάσιο Κυπραίο στο Ωδείο Αθηνών
από όπου πήρε το δίπλωμά του το 1983 με Πρώτο βραβείο παμψηφεί. Τον ίδιο χρόνο
έγινε μέλος της Ορχήστρας Νέων της ΕΟΚ και έχει παίξει κάτω από τη διεύθυνση των
Κλάουντιο Αμπάντο και Γιούρι Σιμώφ. Σπούδασε επίσης Ανώτερα Θεωρητικά και Σύνθεση
στο Ωδείο Αθηνών και στο Αθήναιον Ωδείο με δασκάλους τον Ακαδημαϊκό Μενέλαο Παλλάντιο,
τον Διαμαντή Διαμαντόπουλο και τον Περικλή Κούκο, και είναι διδάκτωρ της Κρατικής
Μουσικής Ακαδημίας της Σόφιας με τη διατριβή του για την πολυφωνία του 1700.
Ο Νίκος Ξανθούλης είναι Κορυφαίος Α' Τρομπετίστας της Εθνικής Λυρικής
Σκηνής και διδιάσκει τρομπέτα στο Ωδείο Αθηνών. Εχει δώσει πολλές συναυλίες με
το Κουιντέτο Χάλκινων Πνευστών Αθηνών, καθώς και σαν σολίστ με ορχήστρα. Επίσης
έδωσε πολλά ρεσιτάλ τρομπέτας σ' όλη την Ελλάδα. Tο 1986 γράφτηκε στο Αθήναιον
Ωδείο και σπούδασε τσέμπαλο στη Σχολή Βινιανέλλι Αθηνών με την Μαργαρίτα Δαλμάτη,
κερδίζοντας από τον πρώτο χρόνο των σπουδών του την υποτροφία της Σχολής "προς
τιμήν του Maestro Ferruccio Vignanelli". Το 1992 πήρε δίπλωμα τσέμπαλο με Αριστα
παμψηφεί.
Εργα του έχουν παιχτεί από την Ελληνική και Βουλγαρική Ραδιοφωνία.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής "Λίλιαν Βουδούρη"
Ο Βασίλης Τενίδης γεννήθηκε στη Λάρισα.
Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και παράλληλα κλασσική κιθάρα με τους
Κώστα Κεφαλόπουλο, Ιβάν Ψίουκοφ και θεωρητικά με τον Γιάννη Α. Παπαϊωάννου.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 συνέθεσε πολλά τραγούδια - μπαλάντες
από αυτά που προσδιόρισαν το ύφος του ελληνικού "Νέου Κύματος". Εχει γράψει μουσική
για όλα σχεδόν τα είδη και ιδιώματα (συμφωνικά έργα, μουσική δωματίου, χορωδιακά,
για συγκροτήματα Jazz, κινηματογραφική μουσική κτλ).
Ασχολήθηκε ωστόσο ιδιαίτερα με το θέατρο, όπου έχει συνθέσει σκηνική
μουσική για περισσότερα από διακόσια έργα, χωρίς διακρίσεις τεχνοτροπίας (αρχαία
τραγωδία και κωμωδία, κλασσικό θέατρο, μοντέρνο, πρωτοποριακό κ.ά.).
Παράλληλα έχει διακριθεί και σαν ενορχηστρωτής έργων άλλων συνθετών
(από τις σημαντικότερες, ο Εθνικός Υμνος της Ελλάδος για συμφωνική ορχήστρα και
χορωδία, η καντάτα Υμνος των Μεσογειακών Αγώνων του Μίκη Θεοδωράκη για 200 εκτελεστές,
ο κύκλος τραγουδιών Γειτονιές του Φεγγαριού του Μάνου Χατζιδάκι, η οπερέτα Απάχηδες
των Αθηνών του Νίκου Χατζηαποστόλου για την Εθνική Λυρική Σκηνή, σειρά έργων των
επτανησίων συνθετών Μάντζαρου, Καρρέρ, Ξύνδα, Σαμάρα, Λαυράγκα, Λαμπελέτ, Ευαγγελάτου,
Ξένου κ.ά.).
Σε συνεργασίες του με το ραδιόφωνο και την τηλεόραση έχει κάνει εκατοντάδες
εκπομπών με μουσικά θέματα (ανάμεσά τους η ραδιοφωνική εκπομπή "ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ" που επί πέντε (5) χρόνια γνώρισε στο ελληνικό κοινό με πρωτότυπο εκλαϊκευμένο
τρόπο τα πάντα σχεδόν γύρω από τη μουσική, η από την τηλεόραση εκπομπή "ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ
ΤΗΣ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ" κ.ά.).
Εχει διδάξει σε σχολές, σεμινάρια, ΙΕΚ, έχει δώσει πολλές διαλέξεις
και έχει μετάσχει σε συνέδρια και συζητήσεις. Είναι Αρχιμουσικός στα Μουσικά Σύνολα
της ΕΡΤ και τακτικό μέλος της Ενωσης Ελλήνων Μουσουργών.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής "Λίλιαν Βουδούρη"
ΚΥΝΟΣ ΚΕΦΑΛΕΣ (Αρχαία πόλη) ΘΕΣΣΑΛΙΑ
522 - 446
Pindarus, Pindar, (Pindaros). The greatest of the Greek lyric
poets, son of Daiphantos, was born at or near Thebes, B.C. 522. He belonged to
a noble and priestly family and was carefully educated. His musical training was
received from the best masters of the time, among whom is mentioned, perhaps without
sufficient warrant, Lasos of Hermione, the regenerator of the dithyramb. Familiar
is the story of his unsuccessful contest with Corinna, and of the advice which
she gave the youthful poet when he crowded the opening of one of his hymns with
mythological figures: "Sow with the hand and not with the whole sack."
Pindar began his career as a local poet early in life, and the Tenth Pythian,
which is said to have been composed when he was only twenty years old, shows all
the elements of his future greatness. By the time of the Persian War Pindar had
risen to the position of a national poet, and though he was a good Theban and
a stanch aristocrat, though he was bound by the ties of his family, which belonged
to the old nobility, and by the ties of his people, who sided with the Persians,
he was too true a Greek, too thoroughly Pan-Hellenic not to be proud of the victory
of the Greeks of Attica over the Persians, and the victory of the Greeks of Sicily
over the Carthaginians. According to the well-known story the high praise which
he bestowed on Athens as the "Stay of Greece" roused the indignation
of the Thebans, who imposed on him a heavy fine, which the Athenians reimbursed
twofold, adding, as is further reported, a statue and other honours. Like the
other lyric poets of his time, Pindar travelled far and wide in fulfilment of
his calling, though, doubtless, he often sent his song instead of going himself.
A long sojourn in Sicily is beyond a doubt, and Aegina, which he loved only next
to Thebes, must have been to him a second home; nor is it unlikely that he knew
Macedon in the North and Cyrene in the South. He was received everywhere with
veneration and bore himself as a peer of princes. And not only was he honoured
by the highest on earth, but the gods themselves are said to have shown him special
favour and to have sent him at last the boon of a swift and easy death as he rested
his head on the lap of his favourite in the theatre or in the gymnasium of Argos.
The date of that death we do not know with certainty, but his life can hardly
have been prolonged much beyond the middle of the fifth century. The reverence
felt for the poet in his lifetime was paid to his genius after his death, and
when Thebes was pillaged and destroyed by the Macedonian soldiery in the next
century, the house of Pindar was spared by the express order of Alexander the
Great, whose ancestor he had celebrated in song.
Pindar was a consummate master of the whole domain of lyric
poetry, as is shown by the fragments of his hymns (humnoi), his paeans (paianes),
his dancing-songs (huporchemata), his processional songs (prosodia), his songs
for choruses of virgins (parthenia), his songs of praise (enkomia), his drinking-songs
(paroinia) and catches (skolia), his dithyrambs (dithuramboi) and dirges (threnoi).
These show the breadth of his genius; the height of it we must estimate by the
one group of his poems which we have entire, the Songs of Victory (epinikia or
epinikoi), composed to celebrate the successful contestants in the great national
games of Greece, Olympian (Olumpionikai, sc. humnoi), Pythian (Puthionikai), Nemean
(Nemeonikai), Isthmian (Isthmionikai). In these poems, which were delivered by
trained choruses, the poet is the spokesman, and this is an important point for
the appreciation of the often intensely personal tone of the lyric chorus as compared
with the chorus of the drama. A victory at one of the great games was a matter
of joy and pride not only to the victor himself and to his kindred, but also to
the community, so that there is a peculiar blending of the private with the public,
of intimate allusion with wide scope. The elements are many: festal joy, wise
and thoughtful counsel, the uplifting of the heart in prayer for prince and for
people, the inspiration of a fervent patriotism; but the victory is the dominant
theme, and that victory is raised to the high level of the eternal prevalence
of the beautiful and the good over the foul and the base; the victor is transfigured
into a glorious personification of his race, and the present is reflected, magnified,
illuminated in the mirror of the mythic past. The epinician becomes the triumphal
song of Hellenism and the triumphal song of idealized humanity. To understand
this it is necessary to understand also the deep religious and ethical and artistic
meaning of the great games of Greece, of which the Olympian Games were the crown;
so that whatever else a man might achieve or suffer, an Olympian victory was sunshine
for life. "To spend and to toil"--this is the motto of him who would
attain; a motto that means self-sacrifice, submission to authority, devotion to
the public weal; and this motto is incarnate in the Pindaric Heracles, who is
held up as the type of achievement and endurance in obedience to the divine will.
Heracles is the Doric ideal, and Pindar his last prophet. Pindar still lives in
the world of the old gods, still believes in the array of their shining forms,
and if he rejects a myth that dishonours god, his faith is intact, the priestly
temper conquers. Life was a serious thing to him. The melancholy strain that is
not absent from Homer, that dominates Hesiod, makes itself heard in Pindar. We
hear over and over again of the shortness and the sorrowfulness of human life,
the transitoriness of its pleasures, our utter dependence upon the will of an
envious god. And yet it is not a melancholy that degenerates into doleful brooding.
It is ‘a spur that the clear spirit doth raise’ to noble action. But for noble
action noble blood is necessary. Pindar is an aristocrat, and to him the blood
of the gods is the true channel of the grace of the gods. Government fitly reposes
only in the hands of those who are endowed by nature for the work of the ruler,
and what is true of government is true also of art. Art is divine, and the eagle,
the bird of Zeus, is its chosen symbol. Ineffectual chatter is all that can be
expected of crows and daws. But the divine right of government, the divine right
of genius, is not absolute, and is to be exercised only in obedience to divine
law. Native endowment being god-given involves the duty of self-restraint, which
is imposed by the giver. And this "measure," which is the summary of
Pindaric ethics, brings with it the recompense of reward in that other world which
Pindar sees and makes us see with a startling sense of reality.
Pindar was claimed by the ancient rhetoricians as an exemplar
of the "austere" style, as belonging to the same order as Aeschylus
in tragedy, as Thucydides in history. His style is the grand style, but grand
after the antique pattern of grandeur, which combines weight and fulness of meaning
with artistic exactness in every detail. The copiousness of Pindar is a commonplace,
but the subtle art of Pindar is often overlooked in the earlier characterizations
of his poetry, and it is safe to follow the poet himself, who bears ample witness
to his own excellences. Opulence, elevation, force, cunning workmanship, vigorous
execution--these are all claimed by the poet for himself; and his splendour, his
loftiness, his wealth of imagery, his forceful concentration, his varied metaphor,
his vivid narrative, his superb diction must be recognized at once, though the
admiration of these characteristics is indefinitely enhanced by closer study.
But what withdraws itself from the reader is the sequence of thought, the planfulness
of the epinician, and yet this is a point which Pindar also insists on. This planfulness,
though disregarded or denied by literary people ancient and modern, has been diligently
sought after by the best commentators and by the most thoughtful students of Pindar,
and while no consensus has been reached, much has been done to show sequence and
balance, to reproduce the architectonic principle, to bring out the relations
of the myth which forms the heart of every ode to the rest of the organism, to
trace the thread of the thought and to make audible the burden of the song as
revealed by the recurrence of significant words and significant sentiments. Despite
much straining and much overinterpretation, Pindar is much nearer to us than he
was ever before. The music and the dance are lost without which the full significance
of a Pindaric ode cannot be appreciated, but the rhythm remains, and under the
guidance of the rhythm we can penetrate into many of the recesses of Pindaric
songs.
The great Pindaric MSS. are, according to Mommsen's notation,
A (Ambrosianus A), twelfth century; B (Vaticanus B), also of the twelfth century;
C (Parisinus G), belongs to the close of the twelfth century); D (Mediceus B)
in the Laurentian Library at Florence, thirteenth or fourteenth century. The inferior
MSS. are called Thomani, Moschopulei, Tricliniani, as they represent the editions
of Thomas Magister, Moschopulos, and Triclinius. A good reading in them is a lucky
accident.
The older scholia to Pindar go back to Didymus as Didymus goes
back to an earlier time, and they have a certain value for the constitution of
the text; the later scholia have very little value of any kind. A critical edition
was begun by E. Abel with Nemeans and Isthmians in 1884.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΡΑΝΕΑ ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ (Κωμόπολη) ΕΛΑΣΣΩΝΑ
1944
Πρώην Υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων
ΓΥΡΤΩΝ (Αρχαία πόλη) ΛΑΡΙΣΑ
Heracleides. Of Gyrton in Thessaly, commanded the Thessalian cavalry in the army of Philip at the battle of Cynoscephalae. (Polyb. xviii. 5.)
Menon. A Thessalian adventurer, one of the generals of the Greek mercenaries in the army of Cyrus the Younger, when the latter marched into Upper Asia against his brother Artaxerxes, B.C. 401. After the death of Cyrus he was apprehended along with the other Greek generals by Tissaphernes, and was put to death by lingering tortures, which lasted for a whole year. His character is drawn in the blackest colours by Xenophon. He is the same as the Menon introduced in the dialogue of Plato which bears his name.
This text is from: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities. Cited Nov 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΛΑΡΙΣΑ (Αρχαία πόλη) ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Heliodorus, of Larissa, the author of a little work on optics, entitled Kephalaia
ton Optikon, which seems to be a fragment or abridgement of the larger work, which
is entitled in some MSS. Daamianon philosophou tou Heliosorou Larissaiou peri
optikon hupotheseon Biblia b which makes it doubtful whether his true name was
Dalmianus or Heliodorus. The work is chiefly taken from Euclid's Optics. The work
was printed at Florence, with an Italian version, by Ignatius Dante, with the
Optics of Euclid, 1573, 4to.; at Hamburgh by F. Lindenbrog, 1610, at Paris,
by Erasmus Bartholinus, 1657, 4to (reprinted 1680); at Cambridge, in Gale's Opuscula
Mythologica, 1670. (but it is omitted in the Amsterdam edition, 1688); and
lastly, with a Latin version and a dissertation upon the author, by A. Matani,
Pistorii, 1758. Some other scientific works of Heliodorus are mentioned.
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Nov 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΦΑΡΣΑΛΟΣ (Αρχαία πόλη) ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Crastinus, one of Caesar's veterans, who had been the primipilus in the tenth legion in the year before the battle of Pharsalus, and who served as a volunteer in the campaign against Pompey. It was he who commenced the battle of Pharsalus, B. C. 48, saying that, whether he survived or fell, Caesar should be indebted to him : he died fighting bravely in the foremost line (Caes. B. C. iii. 91, 92; Flor. iv. 2.46; Lucan, vii. 471, &c.; Appian, B. C. ii. 82; Plut. Pomp. 71, Caes. 44).
ΛΑΡΙΣΑ (Αρχαία πόλη) ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Anaxilaus (Anaxilaos), a physician and Pythagorean philosopher, was born at Larissa,
but at which city of that name is not certain. He was banished by the Emperor
Augustus from Rome and Italy, B. C. 28, on account of his being accused of being
a magician (Euseb. Chron. ad Olymp. clxxxviii.), which charge, it appears, originated
in his possessing superior skill in natural philosophy, and thus performing by
natural means certain wonderful things, which by the ignorant and credulous were
ascribed to magic. These tricks are mentioned by St. Irenaeus (i. 13.1) and St.
Epiphanius (Adv. Haeres.), and several specimens are given by Pliny (H. N. xix.
4, xxv. 95, xxviii. 49, xxxii. 52, xxxv. 50), which, however, need not be here
mentioned, as some are quite incredible, and the others may be easily explained.
Charmides, called also Charmadas by Cicero, a disciple of Cleitomachus the Carthaginian,
and a friend and companion (as he had been the fellow-pupil) of Philo of Larissa,
in conjunction with whom he is said by some to have been the founder of a fourth
Academy. He flourished, therefore, towards the end of the second and at the commencement
of the first century B. C. Cicero, writing in B. C. 45, speaks of him as recently
dead (Tusc. Disp. i. 24). On the same authority we learn, that he was remarkable
for his eloquence and for the great compass and retentiveness of his memory. His
philosophical opinions were doubtless coincident with those of Philo (Cic. Acad.
Quaest. iv. 6, Orat. 16, de Orat. ii. 88; Plin. H. N. vii. 24).
Eurylochus, a sceptical philosopher a disciple of Pyrrho, mentioned by Diogenes Laertius (ix. 68). The same writer mentions another Eurylochus of Larissa, to whom Socrates refused to place himself under obligation by accepting money from him, or going to his house (ii. 25).
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
