Εμφανίζονται 21 τίτλοι με αναζήτηση: Οι κάτοικοι του τόπου στην ευρύτερη περιοχή: "ΑΡΚΑΔΙΑ Νομός ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ" .
ΑΖΑΝΙΑ (Αρχαία περιοχή) ΑΡΚΑΔΙΑ
The Arcadian tribes "the Azanes, the Parrhasians, and other such peoples" are reputed to be the most ancient tribes of the Greeks
ΚΑΦΥΑΙ (Αρχαία πόλη) ΛΕΒΙΔΙ
Οι κάτοικοι των Καφυών ήταν αυτόχθονες της Αττικής, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στην Αρκαδία μετά το διωγμό τους από τον Αιγέα. (Παυσ. 8.23.2)
ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
Οι κάτοικοι της Μαντίνειας έγιναν σύμμαχοι πότε των Λακεδαιμονίων και πότε των μελών της Αχαϊκής Συμπολιτείας, πήραν μέρος σε πολλές μάχες και αναγκάστηκαν κατά καιρούς να εγκαταλείψουν την πόλη τους.
ΤΕΓΕΑ (Αρχαία πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
Οι κάτοικοι της περιοχής της Τεγέας πριν την ίδρυση της ομώνυμης πόλης από τον Τεγεάτη ζούσαν χωρισμένοι σε αγροτικές κοινότητες (Παυσ. 8,45,1).
ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΛΕΒΙΔΙ
Minyae (Minuai), an ancient race in Greece, said to have been descended from Minyas, the son of Orchomenus, who originally dwelt in Thessaly, and afterwards migrated into Boeotia, and founded Orchomenus. Most of the Argonautic heroes were Minyae; and some of them having settled in the island of Lemnos, continued to be called Minyae. These Lemnian Minyae were driven out of the island by the Tyrrhenian Pelasgians, and took refuge in Lacedaemon, from whence some of them migrated to Thera, and others to Triphylia in Elis, where they founded the six Triphylian cities. (Herod. iv. 145--148.)
ΤΕΓΕΑ (Αρχαία πόλη) ΑΡΚΑΔΙΑ
Τεγεατικές φυλές που προέρχονταν από την κλήρωση που έκανε ο Αρκάς μεταξύ των γιων του για να τους μοιράσει τη χώρα και από τον Ιππόθουν, γιο του Κερκυόνα (Παυσ. 8,53,6).
ΑΠΟΛΛΩΝ (Δήμος) ΑΡΚΑΔΙΑ
Ο Τσακώνικος χορός σαν ενιαίο σύνολο, μελωδία, ρυθμός και χορός, είναι
, ίσως , το μοναδικό δείγμα αρχαίας ελληνικής μουσικής που διασώθηκε ως σήμερα
και αυτό γιατί είναι ιερός λατρευτικός χορός. Στην Ελλάδα επιζούν αρκετές αρχαίες
λατρευτικές συνήθειες, παρά την επίθεση που δέχτηκαν από την καινούργια χριστιανική
πίστη, που όσες δεν μπόρεσε να εξαφανίσει, είτε τις ενσωμάτωσε, είτε σιωπηρά τις
ανέχεται.
Τέσσερις απόψεις υπάρχουν για την προέλευση του χορού.
Η πρώτη και παλαιότερη, είναι ότι ο χορός είναι πυρρίχιος, που έχει
υποστηρικτεί από ντόπιους ερευνητές, άποψη που δεν ευσταθεί, κυρίως γιατί ο χορός
δεν ακολουθεί το ποιητικό μέτρο των αρχαίων πολεμικών χορών. Δεν υπάρχει, επιπλέον,
καμία επιστημονική υποστήριξη γι΄ αυτή την άποψη.
Η δεύτερη άποψη ξεκινά από τη σχολή της κας Δώρας Στράτου, γνωστή
για τις πιο σοβαρές μελέτες πάνω στους ελληνικούς χορούς. Η σχολή αυτή υποστηρίζει
ότι ο Τσακώνικος χορός είναι αναπαράσταση της προσπάθειας του Θησέα να βγει από
το Λαβύρινθο, σύμφωνα με το γνωστό Ιωνικό μύθο, και ότι ο χορός αυτός είναι ο
χορός "γέρανος" που περιγράφει ο Πλούταρχος
Η Τρίτη άποψη θέλει το χορό να έχει αρχή του το γέρανο, αλλά στην
πορεία να ξεκόβει από αυτόν και να αναπαριστά τη νικηφόρα πάλη του Απόλλωνα με
το φίδι. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, ο χορός μεταφέρθηκε από τους Μινωίτες, όπου
υπήρχε ως ιερός χορός προς τιμήν του Θησέα, και διατηρήθηκε από τους Μυκηναίους
της Λακωνίας που κατέφυγαν στον Πάρνωνα, γύρω στο 1100 π.χ για να αποφύγουν τους
τραχείς Δωριείς. Με την επικράτηση του Δωδεκάθεου ο χορός αφιερώθηκε στον Απόλλωνα,
του οποίου η λατρεία επικρατεί σε όλη την Κυνουρία.
Η τέταρτη άποψη, ότι ο χορός δημιουργήθηκε αυτόχθονα με τη διδασκαλία
από τον Πρατίνα χορού που χορευόταν στις αρχαίες Καρυές, δεν φαίνεται να ευσταθεί.
Ο μεγάλος δάσκαλος Σίμωνας Καρράς, τάσσεται με την άποψη του χορού
να αναπαριστά την πάλη του Απόλλωνα με το φίδι, γιατί όπως αναφέρει "...με τον
απολλώνιο παιωνικό ρυθμό των 5 χρόνων, τα φιδίσια κυκλίσματα, στροφές, διπλώματα
και ξεδιπλώματα του χορευτικού ομίλου και με τον κορυφαίο που φέρνει βόλτες κύκλο
τον χορό και κάποτε χορεύει αντικριστά με τον δεύτερο χορευτή, θυμίζει πύθιο νόμο
ορχηστικό και μουσικό(πάλη του Απόλλωνα προς τον Πύθωνα) και όχι φανταστικούς
μίτους Θησέα και Αριάδνης....".
Ο χορός χορευόταν κυρίως στις κλειστές διασκεδάσεις, που δεν μπορούσαν
να χορέψουν στην ύπαιθρο. Ο χορός αποκαλείται "κλειστέ" δηλαδή κλειστός, λόγω
του τρόπου με τον οποίο πιάνονται οι χορευτές: το δεξί του δεύτερου κάτω από το
αριστερό του πρώτου, τα δάκτυλα σταυρωτά και σφιγμένα, τα κορμιά κολλητά. Τα βήματα
είναι αργά, μετρημένα και ο χορός ξετυλίγεται κάνοντας κύκλους και στροφές, διπλώματα
και ξεδιπλώματα.
Εκτός από τον Τσακώνικο χορό στην περιοχή χορεύουν επίσης και άλλους
ντόπιους χορούς : τον "τεσσέρα", τον "στα τρία" (τα τσία), τον "πέρα η μεριά".
Είναι χαρακτηριστικό ότι για άγνωστους λόγους, μέχρι τα τελευταία
χρόνια, ο Τσακώνικος ρυθμός όταν τραγουδιόταν για να χορευτεί, είχε στίχους στην
κοινή Ελληνική και ποτέ δεν χορευόταν με Τσακώνικους στίχους. Παρακάτω (στην ιστοσελίδα)
παρατίθενται οι πιο γνωστοί στίχοι του Τσακώνικου ρυθμού.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Απόλλωνος
Ο Τζουμπές είναι η παραδοσιακή γυναικεία ενδυμασία της Τσακωνιάς και
περιγράφεται παρακάτω. Το Kείμενο είναι της Aγγελικής Xατζημιχάλη από το Λεύκωμα
του Mουσείου Mπενάκη "Eλληνικαί Eθνικαί Eνδυμασίαι"
H ενδυμασία των γυναικών του Λεωνιδίου είναι εξέλιξις της άλλοτε φορουμένης
από τας αρχόντισσας του Πραστού της καταστραφείσης πλουσιωτάτης πρωτευούσης της
Tσακωνιάς. Aποτελείται εκ βαρυτίμων υφασμάτων χρυσοϋφάντων, μεταξωτών βελούδων
και εκλεκτών εριούχων, άτινα εκόμιζον οι πλούσιοι Tσάκωνες, οι μετερχόμενοι λίαν
ευδοκίμως το εμπόριον εις τας πόλεις της Aνατολής και Δύσεως. Eκαλούντο δε αι
αρχόντισσαι του Πραστού, ως φέρουσαι το μακρύ πλούσιον εξωτερικόν ένδυμα, τον
τζουμπέ, τζουμπελούδες. Eπίσης δε, εκ τον πλήθους των πολυτίμων κοσμημάτων άτινα,
μεταναστεύσασαι, συνεπεκόμισαν μεθ' εαυτών εις Λεωνίδιον, ήσαν γνωσταί αι τζουράδες
(κυράδες), οι Πραστιώτισσες του Λεωνιδίου, και με την επωνυμίαν δακτυλιδούδες,
ως φέρουσαι ανά ένα πολύτιμον δακτύλιον με ζαφείρια, ζουμπρούτια, διαμάντια, μαργαριτάρια
εις έκαστον δάκτυλον. H συνηθιζομένη κατά την τελευταίαν περίοδον ενδυμασία αύτη
απετελείτο από:
1. Tο πουκάμισο ή όγγιουμα (ένδυμα), ονομαζόμενον εις την Tσακωνιάν ορθότατα "ένδυμα",
ως αποτελούν το πρώτον και κυριώτερον ένδυμα του ανθρώπου, τον χιτώνα. Φθάνει
έως τον αστράγαλον και γίνεται από λεπτόν μεταξωτόν ύφασμα, κεντημένον με μεταξωτά
άσπρα κεντίδια ή με χρυσονήματα εις την τραχηλιάν και τα μανίκια, τις μάνικες.
2. Tο βραχάνι ή φουστάνι, εξ υφάσματος κατασκευαζομένου εξ ερίου και τρίχας καμήλου
(ύφασμα ομοιάζον με την τσόχαν, πολύ εν χρήσει και εις την Δύσιν κατά τον IH'
αιώνα) είχε συνήθως πράσινον ή λαδοπράσινον χρωματισμόν, και σπανίως κίτρινον.
Aρκετά πλατύ, εκούμβωνε εις την μέσην και έφερεν εις τον γύρον πλατυτάτην ταινίαν
από ερυθράν τσόχαν, τον ποδόγιουρε.
3. Tο ζιπούνι, είδος μικρής ζακέττας εκ χρυσοϋφάντου υφάσματος. Έχει μάνικες πλατείας
και μακράς, ανοικτάς από τον αγκώνα και κάτω, τα καλκάνια.
4. O τζουμπές είναι ο μετά ταύτα φερόμενος, άνευ χειρίδων, εξωτερικός ποδήρης
επενδύτης. Γίνεται εξ ερυθράς τσόχας ή ατλαζίου εις απαλάς αποχρώσεις, και εσυνηθίζετο
μόνον από τας νύμφας και νέας υπάνδρους γυναίκας της πρώτης κοινωνικής τάξεως
του Λεωνιδίου.
5. Tο μαγλίκι, μεταξωτόν μανδήλιον ανατολικής προελεύσεως, περιελίσσεται εις τον
λαιμόν, καλύπτει το στήθος και στερεώνεται με χρυσήν αδαμαντίνην πόρπην,
6. εις την ζώστραν, ταινίαν χρυσοκέντητον τριών περίπου δακτύλων ήτις σφίγγει
την μέσην προσαρμόζεται το ασημοζούναρο, αι δύο μεγάλαι αργυραί ή επίχρυσοι πόρπαι,
στολίζουσαι την μέσην υπό το στήθος.
7. Tο φέσι, με την πλουσίαν μακράν κυανήν μεταξίνην φούνταν, εισήχθη κατά τα τελευταία
έτη εις την επίσημον αυτήν ενδυμασίαν του Πραστού Λεωνιδίου, την υποστάσαν πλείστας
μεταβολάς. Aντικαταστήσαν τον παλαιοτάτης παραδόσεως περίπλοκον κεφαλόδεσμον της
Πραστιώτισσας, εφέρετο, μολαταύτα, με την πατροπαράδοτον κόμμωσιν, τας δύο μεγάλας
πλεξίδας περιστρεφομένας περί την κεφαλήν.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Απόλλωνος
Ο τσακώνικος χορός είναι παραδοσιακός χορός με ρίζες στα αρχαία ελληνικά
χρόνια. Ιδιαίτερα δημοφιλής στην Τσακωνιά, όπου χορεύεται μέχρι σήμερα σε 5/8
ή 5/4, ανάλογα με το αν χορεύεται αργά ή γρήγορα. Οι χορευτές κρατιούνται σφιχτά,
σαν να προσπαθούν να μη χάσει ο ένας τον άλλο και η πρωτοχορεύτρια κρατά ένα μαντήλι
στο χέρι. Ο χορός είναι ανοιχτός κυκλικός. Αλλοτε, πάλι, σχηματίζει ένα σαλίγκαρο
(σπείρα) σε αργό ρυθμό και ξεδιπλώνεται σε γρήγορο ρυθμό, αναπαριστώντας τη ζωή,
την ανάπτυξη, τη νίκη. Η παράδοση λεει πως ο χορός αυτός σχετίζεται με ένα επεισόδιο
της μυθολογίας: την έξοδο του Θησέα από το Λαβύρινθο. Πολλοί μελετητές πιστεύουν
ότι πρόκειται για τον αρχαίο Γέρανο που είχαν χορέψει ο Θησέας και οι σύντροφοί
του. Γι' αυτό έχει διατυπωθεί η άποψη ότι οι ρίζες του χορού αυτού βρίσκονται
στην Κρήτη. Γεγονός, πάντως, είναι πως υπήρχε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας και
της Μικράς Ασίας από πολύ παλιά. Η Δώρα Στράτου γράφει, σχετικά, στο βιβλίο της
"Μια ζωή, μια περιπέτεια":
Οταν στα 1100 π.Χ. κατέβηκαν τα τελευταία Ελληνικά φύλα, οι Δωριείς, και κατέκτησαν
την Πελοπόννησο και διάφορα νησιά, οι παλιοί Μυκηναίοι, κάτοικοι της Λακωνίας,
Αχαιοί και Μινωϊτες άποικοι, κατέφυγαν στα γύρω βουνά, για να αποφύγουν την υποδούλωση.
Με τον καιρό όμως υποτάχθηκαν και αυτοί. Παρ' όλα αυτά οι Τσάκωνες κράτησαν πολλά
από τα βιώματά τους και τις συνήθειες της προηγούμενης ζωής και αυτό αποδεικνύεται
από τον Τσακώνικο χορό, που χορεύεται μόνο στην περιοχή αυτή και αναβιώνει ένα
γεγονός συγκλονιστικό, που μέσα στο πέρασμα των αιώνων δεν λησμονήθηκε: Το Θησέα
και τον χορό του."
Για την προέλευση, ωστόσο, του Τσακώνικου χορού οι μελετητές δεν
έχουν καταλήξει σε μια οριστική και τεκμηριωμένη θέση. Σίγουρα είναι πανάρχαιος
χορός που χορεύεται σε όλα τα τσακωνοχώρια σήμερα, όπως τον χόρευαν πριν από χιλιάδες
χρόνια οι πρόγονοι μας και τον θαυμάζουν οι επισκέπτες καθώς βλέπουν τις τσακωνοπούλες,
ντυμένες τζουμπελούδες, να τον χορεύουν στις εθνικές και τοπικές γιορτές καθώς
και στα θρησκευτικά πανηγύρια του Τυρού, του Πραστού, των Μελάνων, του Λεωνιδίου,
της Σίταινας ...
Οσο για τα μουσικά όργανα και τα τραγούδια που τον συνοδεύουν δεν μπορούμε να
ισχυριστούμε ότι είναι τόσο παλιά όσο ο χορός...
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Βόρειας Κυνουρίας
Τα τσακώνικα είναι επιβίωση της αρχαίας Λακωνικής και το μοναδικό
γλωσσικό ιδίωμα, από αυτά που κρατούν από τις αρχαίες Ελληνικές διαλέκτους, το
οποίο έμεινε ζωντανό- δηλαδή ομιλούμενο- τουλάχιστον στον Ελλαδικό χώρο. (Εκτός
του Ελλαδικού χώρου παρόμοιους δεσμούς έχουν η Ποντιακή, η Καππαδοκική και τα
Ελληνικά της Νότιας Ιταλίας).
Η σπανιότητα οφείλεται στο γεγονός ότι από τον 3ο αιώνα π.Χ. και εντεύθεν,
όπως είναι γνωστό, επικράτησε στον Ελληνικό κόσμο η Αλεξανδρινή ή Ελληνιστική
Κοινή, που προήλθε από την Αττική διάλεκτο και είχε υπερδιαλεκτικό χαρακτήρα.
Διάδοχός της ήταν η Μεσαιωνική ελληνική (6ος -18ος αι.) που εξελίχθηκε στη σημερινή
Νέα Ελληνική. Ετσι, τα τσακώνικα θεωρείται σαν παραφθορά και εξέλιξη της αρχαίας
Λακωνικής, αναμεμιγμένη με όλες τις επιρροές της ελληνικής γλώσσας κατά την εξέλιξή
της μέχρι σήμερα. Ομιλείται στις περιοχές της Κυνουρίας όπου υπάρχει τσακώνικος
πληθυσμός, δηλαδή στον Τυρό, τα Σαπουνακαίϊκα, τα Μέλανα, τον Αγιο Ανδρέα, την
Πραματευτή, τη Βασκίνα, το Λιβάδι, τη Σαμπατική, τον Πραστό, τη Σίταινα και την
Καστάνιτσα.
Από τα στοιχεία που υπάρχουν φαίνεται ότι τα τσακώνικα μιλήθηκαν κατά
το παρελθόν και εκτός των ορίων της σημερινής Τσακωνιάς, όπως, για παράδειγμα,
στη γειτονική περιοχή της Λακωνίας, αλλά και στις τσακώνικες αποικίες. Η τελευταία
εκτίμηση στηρίζεται στην πρόσφατη- σχετικά- αποκάλυψη ότι στα χωριά Βάτικα και
Χαβουτσί, των ανατολικών παραλίων της θάλασσας του Μαρμαρά, όπου ήταν συγκεντρωμένοι
Τσάκωνες, μέχρι του έτους 1924 τουλάχιστον ήταν σε χρήση τα τσακώνικα.
Σήμερα, βέβαια, η χρήση αυτού του ιδιώματος έχει υποχωρήσει αισθητά.
Υπολογίζεται ότι το μιλούν (από μέτρια έως καλά) έως και 2.000 κάτοικοι της Τσακωνιάς,
που οι περισσότεροι είναι υπερήλικες. Αξίζει να σημειωθεί πως μέχρι το 1997 τα
τσακώνικα διδάσκονταν στο Γυμνάσιο του Τυρού από ντόπιους καθηγητές. Τα κυριότερα
γλωσσικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η Τσακωνική έχει στενούς δεσμούς με την
Αρχαία Λακωνική είναι:
Διατήρηση του Δωρικού α εκεί που η Ιωνική είχε η (μάτηρ- μήτηρ).
Τροπή του σ σε δασεία, μεταξύ φωνηέντων, και αποκοπή του έπειτα.
Τροπή του θ σε σ.
Τροπή του τελικού ς σε ρ (ρωτακισμός) όταν ακολουθεί φωνήεν.
Διπλή προφορά του υ σαν ου και ιου, ανάλογα με το ποιο σύμφωνο υπάρχει πριν το
υ (κύων-κούε, λύκος-λιούκο).
Αποβολή του τελικού ς (τοίχο-τοίχος).
Η διάλεκτος γράφεται σήμερα με στοιχεία της νέας ελληνικής εμπλουτισμένα με μερικά
επιπλέον σύμβολα φθόγγων.
Η τσακώνικη διάλεκτος θεωρείται από τις αρχαιότερες στον κόσμο. Η
αρχαιότητα και η καταγωγή της διαλέκτου αποδείχθηκε και από τον μεγάλο Γερμανό
φιλόλογο Μιχαήλ Δέφνερ. Επίσης, για τη διάλεκτο αυτή έχουν γίνει αρκετές έρευνες
από Ελληνες και ξένους ειδικούς και γλωσσολόγους και έχει εκπονηθεί γραμματική
(Κωστάκης) και λεξικό της. Υπάρχει επίσης και αναγνωστικό με στοιχεία λεξιλογίου
και γραμματικής.
Τα τσακώνικα ζωντανεύουν σήμερα και στη μουσική παράδοση, με αρκετά
δημοτικά τραγούδια που συνοδεύουν κυρίως τον τσακώνικο χορό. Μάλιστα τελευταία
έχει εκδοθεί και ποίηση στην τσακώνικη διάλεκτο.
Μια καλή αναφορά μεταξύ άλλων για την τσακώνικη διάλεκτο είναι τα
"Χρονικά των Τσακώνων", έκδοση του συλλόγου του "Αρχείου των Τσακώνων" με έδρα
το Λεωνίδιο, όπου δημοσιεύονται αρκετά άρθρα και εργασίες γύρω από την προέλευση
και την εξέλιξη της γλώσσας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Βόρειας Κυνουρίας
ΑΚΑΚΗΣΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ
Η πόλη του Ακακήσιου ανήκε στους Παρρασίους, που η χώρα τους εκτεινόταν δυτικά της Μεγαλόπολης (Παυσ. 8,27,4).
ΑΚΟΝΤΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Η πόλη του Ακοντίου ανήκε στους Παρρασίους, που η χώρα τους εκτεινόταν δυτικά της Μεγαλόπολης (Παυσ. 8,27,4).
ΑΡΚΑΔΙΑ (Αρχαία περιοχή) ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
Αυτόχθονες κάτοικοι της Πελοποννήσου.
ΔΑΣΕΑΙ (Αρχαία πόλη) ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ
Η πόλη των Δασεών ανήκε στους Παρρασίους, που η χώρα τους εκτεινόταν δυτικά της Μεγαλόπολης (Παυσ. 8,27,4).
ΘΩΚΝΙΑ (Αρχαία πόλη) ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ
Η πόλη της θωκνίας ανήκε στους Παρρασίους, που η χώρα τους εκτεινόταν δυτικά της Μεγαλόπολης (Παυσ. 8,27,4).
ΜΑΚΑΡΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ
Η πόλη των Μακαριών ανήκε στους Παρρασίους, που η χώρα τους εκτεινόταν στα δυτικά της Μεγαλόπολης (Παυσ. 8,27,4).
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
