Εμφανίζονται 93 τίτλοι με αναζήτηση: Αξιοθέατα στην ευρύτερη περιοχή: "ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ Σύμπλεγμα νήσων ΕΛΛΑΔΑ" .
ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ (Λιμάνι) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΛΕΡΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Leros architecture its a blend of 4 deferent styles, the typical style of Dodecanesewhich has a lot of similarities with the architectural style of the Cyclades islands, smallwhite houses with blue painted doors and windows. The neoclassic style with the dominant color of okra and finally the remaining Italian buildings from the times of the Italian occupation which most are in Laki and mostly good remain as a living museum of Mussolini's architecture.The last decade the modern lerians build there houses with respect to the traditional local style.
ΑΡΓΙΝΩΝΤΑ (Οικισμός) ΚΑΛΥΜΝΟΣ
Γύρω από τη βουνοκορφή της Γαλατιανής (υψ. 589 μ.), που υψώνεται στα
ΒΔ του παράλιου οικισμού των Αργινωντών, σώζονται τ' απομεινάρια ενός οχυρωμένου
βυζαντινού οικισμού. Αυτός καλύπτει μεγάλη έκταση, από το σημείο όπου βρίσκεται
το εκκλησάκι της Παναγίας της Γαλατιανής, μέχρι και τη γειτονική ΒΔ κορυφή.
Ισχυρό τείχος πάχους 1,60 - 2 μ., κτισμένο από αργολιθοδομή και συνδετικό
ασβεστοκονίαμα, περιβάλλει τον οικισμό από τη νότια και δυτική πλευρά, τις μόνες
από τις οποίες είναι δυνατή η πρόσβαση. Από τη βόρεια και την ανατολική πλευρά
ο χώρος προστατεύεται από ψηλούς γκρεμούς. Στα ΝΑ του τείχους υπάρχει διαμόρφωση
πύλης.
Τα σπίτια του οικισμού σώζονται σε κατάσταση θεμελίων. Καλύτερα διατηρείται
η μία από τις δύο μεγάλες κτιστές καμαροσκεπείς υδατοδεξαμενές του. Σε όλη την
περιοχή υπάρχει πληθώρα επιφανειακής κεραμικής, άβαφης με λεπτές εγχάρακτες γραμμές
και λίγα δείγματα εφυάλωσης.
Ο οχυρωμένος οικισμός της Γαλατιανής ιδρύθηκε κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα,
εξαιτίας των θαλάσσιων επιδρομών των Αράβων, οι οποίοι λεηλατούν τις παράλιες
περιοχές του Αιγαίου αυτήν την εποχή. Είναι δηλαδή σύγχρονος με τον οικισμό του
Αγίου Κωνσταντίνου στην Τέλενδο και με το φρούριο του Καστελλιού, με τα οποία
και έχει οπτική επαφή, λόγω της θέσης του. Η ζωή του οικισμού της Γαλατιανής συνεχίζεται
μέχρι τους μεσοβυζαντινούς χρόνους, όπως δείχνει η λιγοστή εφυαλωμένη κεραμική
από το χώρο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΚΩΣ (Αρχαία πόλη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Ονομάστηκε έτσι επειδή πιστεύεται πως εκεί δίδασκε ο Ιπποκράτης τους μαθητές του Ιατρική. Επίσης, θεωρείται ότι είναι το αρχαιότερο δέντρο της Ευρώπης.
ΒΑΘΥΣ (Χωριό) ΚΑΛΥΜΝΟΣ
Nαός μονόχωρος, καμαροσκέπαστος που η πρώτη του οικοδομική φάση τοποθετείται
πριν από το 12ο αιώνα, καταλαμβάνοντας το νότιο κλίτος βασιλικής, η οποία σώζεται
σε αρκετό ύψος. Διατηρείται τοιχογραφικός διάκοσμος στο ιερό και στο ανατολικό
μισό της καμάρας του, οι οποίες χρονολογούνται στις αρχές, στα τέλη του 13ου,
στα μέσα και στα τέλη του 14ου αιώνα. Xαρακτηριστική είναι η υψηλή ποιότητα της
διακόσμησης, αντιπροσωπεύοντας τους ποικίλους τρόπους της εποχής.
Tον Iούλιο του 1992 ανασκάφθηκε το νότιο κλίτος και μέρος του κεντρικού
κλίτους, βρέθηκαν δε τμήμα του στυλοβάτη, πλακόστρωση και ψηφιδωτό δάπεδο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Στο βόρειο τμήμα του αρχαίου οχυρού του Έμπολα ανεγέρθηκε κατά τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους (6ος μ.Χ. αιώνας.) μία μεγάλη τρίκλιτη βασιλική, με οικοδομικό υλικό τους δόμους του οχυρού. Η βασιλική, η οποία απολήγει στ' ανατολικά σε πεντάπλευρη αψίδα, διαθέτει νάρθηκα στα δυτικά και από ένα ισομήκες πρόσκτισμα στα βόρεια και νότια. Το μήκος της είναι 21,60 μ. μήκος, χωρίς την αψίδα, επί 13,60 πλάτος. Η αψίδα διαθέτει εσωτερικά κτιστό σύνθρονο, για να κάθεται ο κλήρος. Ο νάρθηκας, ο οποίος έχει κτιστά θρανία στο δυτικό και νότιο τοίχο, ήταν διώροφος. Η κτιστή κλίμακα ανόδου βρισκόταν στο μέσο του δυτικού τοίχου. Ο ναός διαθέτει τρεις εξωτερικές εισόδους, στο νότιο τοίχο του κυρίως ναού, στο βόρειό του και στο βόρειο του νάρθηκα. Μέσω των δύο βόρειων γινόταν η επικοινωνία με το βόρειο πρόσκτισμα. Αυτό είναι μεταγενέστερο της βασιλικής όπως δείχνει η ύπαρξη ορθογώνιων παραθύρων στον βόρειο τοίχο της τελευταίας και η αμελέστερη τοιχοδομία του προσκτίσματος. Το νότιο πρόσκτισμα απολήγει στ' ανατολικά σε παρεκκλήσιο με αψίδα. Τα πλάγια κλίτη της βασιλικής ήταν καμαροσκεπή, ενώ το κεντρικό ξυλόστεγο. Το δάπεδο του κεντρικού κλίτους καλύπτεται από πολύχρωμο ψηφιδωτό, το οποίο περιλαμβάνει διακόσμηση με γεωμετρικά σχέδια, πλοχμούς, μαιάνδρους, κισσόφυλλα, ρόδια, φιάλες και διάφορα άλλα. Το δάπεδο του νότιου κλίτους είναι πλακόστρωτο, ενώ του βόρειου πελεκημένος φυσικός βράχος. Η βάση του φράγματος του πρεσβυτερίου (χαμηλού τέμπλου) αποτελείται από μαρμάρινα μέλη με τρίγλυφα και μετόπες, από κάποιον Ελληνιστικό τάφο "Μακεδονικού" τύπου. Ομοίως και η Αγία Τράπεζα αποτελείτο από την μαρμάρινη πόρτα του ίδιου ταφικού μνημείου. Σε κάποια μεταγενέστερη φάση, μετά την ερείπωση της βασιλικής, καλύφθηκε ένα μεγάλο τμήμα του χώρου του Ιερού Βήματος με χοντρό τοίχο αμελούς τοιχοδομίας, μετατρέποντας την αψίδα σε παρεκκλήσιο. Παράλληλα το εσωτερικό του ναού χρησίμευσε ως τόπος ταφής νεκρών, όπως έδειξε η ανακάλυψη τάφων στον κυρίως ναό και στο νάρθηκα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΚΑΛΥΜΝΟΣ (Πόλη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Στην περιοχή της ενορίας Ευαγγελίστριας Πόθιας και σε κοντινή απόσταση
προς τα ΒΔ του ομώνυμου ενοριακού ναού, στη θέση Σχολή του Μαύρου διατηρούνται
τ' απομεινάρια από το ανατολικό τμήμα μίας μεγάλης παλαιοχριστιανικής βασιλικής
(εξ. διαστ. 27 x 18 μ. περίπου). Το ορατό τμήμα της περιλαμβάνει την επτάπλευρη
αψίδα και τον ανατολικό τοίχο, καθώς και τμήμα του βόρειου. Η τοιχοδομία αποτελείται
από μεγάλου μεγέθους ορθογωνιασμένους λίθους, οι οποίοι προέρχονται από το ναό
της Αρτεμης, που προϋπήρχε εκεί.
Κατά τη διάρκεια διάνοιξης των θεμελίων της Σχολής του Μαύρου στη
δεκαετία του 1890, ήλθαν στο φως ένα μαρμάρινο ανάγλυφο, με την παράσταση της
Θεάς Αρτεμης με ελάφι και διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη από ναό ιωνικού ρυθμού. Ο
ναός αυτός καταστράφηκε από τους Χριστιανούς και στη θέση του ανεγέρθηκε κατά
τον 5ο μ.Χ. αιώνα η παλαιοχριστιανική βασιλική.
Σήμερα πάνω ακριβώς από την πολυγωνική αψίδα, υπάρχει το νεότερο παρεκκλήσι
του Ευαγγελισμού. Κατά τη διάρκεια εργασιών ανοικοδόμησης της παλιάς Σχολής, πριν
από τρεις περίπου δεκαετίες εντοπίσθηκαν ψηφιδωτά στο χώρο του εσωτερικού της
βασιλικής.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΚΑΡΠΑΘΟΣ (Κωμόπολη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΣΚΑΛΙΑ (Οικισμός) ΚΑΛΥΜΝΟΣ
Στα νότια του σημερινού οικισμού των Σκαλιών και σε απόσταση λίγων
μέτρων από τη θάλασσα βρίσκεται το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που
είναι κτισμένο πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης παλαιοχριστιανικής βασιλικής.
Από αυτήν διατηρούνται σε καλύτερη κατάσταση οι τοίχοι του ανατολικού
τμήματός της. Το δυτικό τμήμα της δε σώζεται, έτσι δεν γνωρίζουμε το ακριβές μήκος
της. Το εξωτερικό πλάτος της βασιλικής είναι 16,50 μ. ενώ το ορατό μήκος της 16,70,
χωρίς την αψίδα του Ιερού Βήματος.
Στα βόρεια της αψίδας υπάρχει προσκολλημένο ορθογώνιο διαμέρισμα,
το οποίο επικοινωνεί με τον υπόλοιπο ναό μέσω θύρας, διαθέτει όμως και εξωτερική
είσοδο. Αυτό διέθετε και όροφο, όπως μαρτυρούν οι δοκοθήκες του μεσοπατώματος.
Κατά τους βυζαντινούς χρόνους ανεγέρθηκε στο χώρο του Ιερού Βήματος
το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, ενώ στα νεότερα χρόνια ο υπόλοιπος εσωτερικός
χώρος της βασιλικής χρησιμοποιήθηκε ως νεκροταφείο. Από τα αρχιτεκτονικά της μέλη
σώζεται μόνο ένας μαρμάρινος αμφικιονίσκος παραθύρου, ξαναχρησιμοποιημένος ως
υπέρθυρο του βυζαντινού ναϋδρίου.
Η βασιλική παρουσιάζει ομοιότητες με τη βασιλική της Αναστάσεως στη
Ρίνα του Βαθύ Καλύμνου. Και οι δύο διαθέτουν ορθογώνιο διαμέρισμα (Πρόθεση) βόρεια
της αψίδας και χρονολογούνται στον 6ο μ.Χ. αιώνα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΧΩΡΑ ΚΑΛΥΜΝΟΥ (Κωμόπολη) ΚΑΛΥΜΝΟΣ
Η ονομασία "Χριστός της Ιερουσαλήμ" οφείλεται σε τοπική
παράδοση της Καλύμνου, ότι το ναό έκτισε είτε η Αγία Ελένη είτε ο Αρκάδιος, κατά
την επιστροφή τους από την Ιερουσαλήμ. Πρόκειται για τρίκλιτη παλαιοχριστιανική
βασιλική (εξ. διαστάσεις 7,50 μ. αποκαλυφθέν μήκος επί 13,50 πλάτος), κτισμένη
με αρχαίο οικοδομικό υλικό από τον Ιωνικό ναό του Δηλίου Απόλλωνα, επιγραφές,
βάσεις αγαλμάτων, κομμάτια από το αρχαίο θέτρο κ.ά.
Για τη στήριξη της αμφικλινούς ξύλινης στέγης χρησιμοποιήθηκαν οι
μονολιθικοί Ιωνικού ρυθμού κίονες του αρχαίου ναού, ενώ στην κατασκευή του σύνθρονου
στο εσωτερικό της αψίδας του Ιερού Βήματος καθίσματα από το αρχαίο θέατρο.
Το κεντρικό κλίτος της βασιλικής είναι καλυμμένο από μεγάλες μαρμάρινες
πλάκες, ενώ τα πλαϊνά με ψηφιδωτά δαπέδου. Αυτό του νότιου κλίτους, το οποίο έχει
αποκαλυφθεί, περιλαμβάνει πολύχρωμη παράσταση με πέντε ζώα (δύο μοσχάρια, ένα
λιοντάρι, έναν πάνθηρα κι έναν σκύλο), μέσα σε φυσικό περιβάλλον, αποτελούμενο
από δέντρα ποτάμι, κισσόφυλλα και λευκό φόντο. Η ομοιότητά τους με ανάλογα ψηφιδωτά
βασιλικών της Κω, δείχνει
ότι μάλλον, αποτελούν έργα ενός τοπικού Κωακού εργαστηρίου.
Ο "Χριστός της Ιερουσαλήμ" οικοδομήθηκε κατά τον 5ο μ.Χ.
αιώνα, καταστράφηκε στα μέσα του 6ου αιώνα από τον φοβερό σεισμό του 554 μ.Χ.
και επισκευάσθηκε στη συνέχεια. Στη δεύτερη οικοδομική φάση χρονολογούνται και
τα ψηφιδωτά του. Ο ναός εγκαταλείπεται οριστικά κατά τον 7ο αιώνα, εξαιτίας των
θαλάσσιων επιδρομών των Αράβων.
Κατά τα μεταγενέστερα χρόνια το άνοιγμα της σωζόμενης αψίδας του Ιερού
Βήματος κλείνεται με τοίχο και χρησιμοποιείται ως παρεκκλήσιο. Ο τοίχος αυτός
γκρεμίστηκε κατά τη διάρκεια των Ιταλικών ανασκαφών του 1937.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Τα ερείπια του παλαιοχριστιανικού αυτού ναού βρίσκονται σε απόσταση
50 μ. περίπου ΝΑ του "Χριστού της Ιερουσαλήμ". Οι ονομασίες του οφεόλονται
στην τοπική προφορική παράδοση. Και αυτός ο ναός, όπως κι ο προηγούμενος, παρά
το γεγονός ότι ανασκάφτηκε από τον Ch. Newton στα 1854 - 55 κι από τον M. Segre
το 1937, δεν έχει αποκαλυφθεί πλήρως.
Πρόκειται για μεγάλων διαστάσεων μνημείο (εξ. μήκος 21,40 μ.), ορθογώνιας
κάτοψης με τρεις κόγχες, ανατολική, βόρεια και νότια. Ανήκει δηλαδή στην κατηγορία
των τρίκογχων ναών. Αυτός κτίστηκε στα τέλη του 5ου ή στις αρχές του 6ου μ.Χ.
αιώνα, καταστράφηκε στα μέσα του 6ου αι. από τον σεισμό του 554 μ.Χ. και επισκευάσθηκε
στη συνέχεια. Κατά τη δεύτερη οικοδομική του φάση η βόρεια κόγχη μίκρυνε και μετατοπίσθηκε
προς τα νότια, ενώ στ' ανατολικά της νότιας κόγχης προστέθηκε ένα ορθογώνιο διαμέρισμα.
Στο εσωτερικό του ναού, στο νάρθηκα και τον κυρίως ναό, υπάρχουν πολύχρωμα
ψηφιδωτά δαπέδου, τα οποία χρονολογούνται στη δεύτερη φάση. Συγκεκριμένα στο νάρθηκα
υπάρχουν πλαίσια με ζώα, τα οποία περιστοιχίζονται από μικρότερα πλαίσια με ψάρια
και συμπλεκόμενους τροχούς με σταυρό στο κέντρο. Μπροστά από τη ΝΔ θύρα απεικονίζεται
υπερφυσικό ζώο με δαγκάνες κάβουρα στα μπροστινά πόδια, ουρά ιππόκαμπου και κεφάλι
μοσχαριού.
Στον κυρίως ναό και ειδικά στο χώρο του νότιου κλίτους, υπάρχουν ορθογώνια
πλαίσια, τα οποία περιλαμβάνουν διάφορα ζώα, όπως λιοντάρι, καμήλα, λεοπάρδαλη,
σκύλο, ελάφι κ.ά., δίπλα σε δέντρα. Και τα ψηφιδωτά αυτού του ναού πιθανότατα
είναι έργο ενός τοπικού εργαστηρίου της Κω.
Στο εσωτερικό του ναού σώζονται επίσης και οκτώ ορθογώνιες κτιστές
βάσεις των πεσσών, που στήριζαν τη στέγη.
Η Αγία Σοφία ή Ευαγγελίστρια εγκαταλείπεται οριστικά τον 7ο αιώνα,
όπως ο "Χριστός της Ιερουσαλήμ". Πολύ αργότερα, κατά την Υστεροβυζαντινή
περίοδο, ανεγείρεται μπροστά από την αψίδα του Ιερού Βήματος το ερειπωμένο σήμερα
παρεκκλήσιο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ (Κωμόπολη) ΛΕΡΟΣ
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (Παραλία) ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ
ΑΝΤΙΜΑΧΕΙΑ (Κωμόπολη) ΚΩΣ
4χλμ ΝΑ.
ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ (Χωριό) ΝΟΤΙΑ ΡΟΔΟΣ
Above the village of Asklipios, after a 15 minute walk, visitors will
find the ruins of a medieval Crusader castle. After an impressive entrance, there
is little to see inside the castle except for good views over the countryside
but care needs to be taken for uncovered wells. As the story goes, there was at
one time a tunnel from one of the houses to the castle so that villagers could
secretly gain refuge from raiding pirates.
This text is cited Oct 2002 from the Rodos Hotels Association URL below.
ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ (Λιμάνι) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Το Βενετσιάνικο Κάστρο με τις δύο κατάλευκες εκκλησίες στέκει αγέρωχο
στην κορυφή της χερσονήσου, σηματοδοτώντας την αρχή της εξέλιξης του οικισμού.
Όταν οι αιώνες ξεχείλισαν, άρχισαν να κατρακυλούν έξω από τα τείχη
στις πλαγιές του λόφου μέχρι το λιμάνι του Πέρα
Γιαλού, συνθέτοντας με μικρά κατάλευκα κτίσματα ένα μωσαϊκό της ιστορίας του
νησιού. Η εικόνα της Χώρας με το λευκό σώμα και τη γαλάζια καρδιά, αφήνει άφωνο
τον επισκέπτη με την ομορφιά και την αρμονία της.
Το Κάστρο καταλαμβάνει ολόκληρο το πλάτωμα στην κορυφή του λόφου.
Ένα πυκνοκτισμένο σύνολο σπιτιών συνέθεταν το μεσαιωνικό οικισμό.
Σήμερα σώζονται λίγα σπίτια, οι εξωτερικοί τοίχοι των οποίων αποτελούν και τα
τείχη του Κάστρου. Μόνο στη νότια πλευρά υπάρχει ένας ισχυρός πολεμικός πύργος
που είναι γνωστός με το όνομα "Σεράϊ".
Πάνω στο Κάστρο, ανάμεσα στις σκόρπιες κολώνες και τις πελεκητές πέτρες,
είναι κτισμένες δύο όμορφες εκκλησίες: Η Παναγία του Κάστρου και ο Αγιος Γεώργιος.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Αστυπάλαιας
(1999).
ΚΑΛΥΜΝΟΣ (Πόλη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Στο μέσο του δρόμου, που οδηγεί από την Πόθια στη Χώρα, στις νότιες
παρυφές της πλαγιάς, που ορίζει προς Νότον την κοιλάδα, υψώνει τον όγκο του το
λεγόμενο Πέραν Κάστρο ή Κάστρο της Χρυσοχεριάς. Αυτό δεσπόζει στη γύρω περιοχή,
καθώς είναι κτισμένο πάνω σ' έναν υπερυψωμένο πετρώδη λόφο.
Ο χώρος του λόφου προσέλκυσε από πολύ νωρίς, λόγω της φυσικής του
διαμόρφωσης, το ενδιαφέρον των κατοίκων του νησιού. Έτσι έχει διαπιστωθεί η ανθρώπινη
παρουσία εδώ κατά την Νεολιθική (εικ. 1), την Μυκηναϊκή, την Ελληνιστική και τη
Βυζαντινή Περίοδο. Κατά τους ελληνιστικούς μάλιστα χρόνους πιθανότατα υπήρχε στον
λόφο ναός με αγάλματα των Διοσκούρων, όπως δείχνει η επιγραφή του 2ου π.Χ. αιώνα,
που βρίσκεται εντοιχισμένη στα δεξιά της εισόδου του ναϋδρίου της Παναγιάς της
Χρυσοχεριάς εντός του κάστρου (από την προσωνυμία της Παναγίας προέρχεται και
η ονομασία Κάστρο της Χρυσοχεριάς).
Στα χρόνια της Ιπποτοκρατίας και μετά τις ολοένα αυξανόμενες επιθέσεις
των Τούρκων στα νησιά, ο Μεγάλος Μάγιστρος Jean Bonpart de Lastic (1437 - 1454)
αναθέτει στον διοικητή των νησιών Κω, Καλύμνου, Λέρου και Νισύρου, Ιππότη Fantino
Quirini (1433 - 1453) να φροντίσει για την οχύρωση των νησιών της δικαιοδοσίας
του. Ο F. Quirini όμως αποφασίζει, ειδικά για την Κάλυμνο, να υποχρεώσει τους
κατοίκους να του χτίσουν προσωπικό κάστρο-κατοικία, αν και ήδη υπήρχε το παλαιό
Κάστρο της Χώρας, το οποίο θα μπορούσε να επισκευάσει. Οι Καλύμνιοι αντιδρούν
και ο Quirini τους παραπέμπει σε δίκη Ρόδο στα 1445. Η απόφαση του δικαστηρίου
τελικά δικαιώνει τον τελευταίο.
Το διπλό μαρμάρινο οικόσημο του Quirini και του Μ. Μαγίστρου J. B.
de Lastic, στ' αριστερά της πετρόχτιστης σκάλας της ανατολικής εισόδου του κάστρου,
αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της ταυτότητας του πρώτου διοικητή του. Στην ίδια
πλευρά βρίσκονται επίσης εντοιχισμένα και άλλα δύο οικόσημα Ιπποτών διοικητών
των τεσσάρων νησιών, του Adimaro Dupuy (1464 -1466) και του Giacomo de la Geltru
(1466 και 1479). Τα δύο τελευταία οικόσημα τοποθετήθηκαν εξαιτίας των επιδιορθώσεων,
που έγιναν στο ανατολικό τείχος. Το Κάστρο της Χρυσοχεριάς, με το περιμετρικό
του τείχος, τους δύο κυκλικούς πύργους στα νότια, τις δύο εισόδους του, νότια
και ανατολική και το νότιο προτείχισμά του, διατηρείται σε σχετικά καλή κατάσταση,
ειδικά μετά τις πρόσφατες εργασίες στερέωσης και συμπλήρωσης των τειχών του. Στο
εσωτερικό του είναι ορατά λίγα μόνο λείψανα από τα οικοδομήματα, που υπήρχαν σ'
αυτό, μία ορυκτή και κτιστή αποθήκη τροφών (σιρός), δύο εκκλησάκια, το νεότερο
του Αγίου Γεωργίου και το παλαιότερο της Παναγίας, το οποίο προϋπήρχε του κάστρου
και γι' αυτό περιελήφθη στο ανατολικό τείχος, ένας λιθόστρωτος διάδρομος και μερικά
νεότερα κτίσματα.
Σε απόσταση 60 περίπου μέτρων ΒΑ του κάστρου σώζονται τρεις πετρόχτιστοι ανεμόμυλοι,
τα θεμέλια από έναν τέταρτο και μία ορυκτή και κτιστή αποθήκη σιτηρών (σιρός).
Οι ανεμόμυλοι αυτοί αποτελούσαν προσωπική περιουσία του Ιππότη διοικητή και του
απέφεραν τα έσοδα από το άλεσμα των δημητριακών.
Το Κάστρο της Χρυσοχεριάς εγκαταλείφθηκε οριστικά στα τέλη του 15ου
αιώνα, εξαιτίας των συνεχών καταστροφικών επιδρομών των Τούρκων, οι οποίοι λεηλατούν
και ρημάζουν τα νησιά αυτή την εποχή. Αυτό δείχνει και η απουσία μεταγενέστερων
του J. de la Geltru οικοσήμων Ιπποτών διοικητών των τεσσάρων νησιών. Ειδικότερα
μάλιστα η εκ νέου κατασκευή του Μεγάλου Κάστρου της Χώρας, το οποίο ήταν έτοιμο
στα 1495, οδηγεί τόσο τους κατοίκους της Καλύμνου, όσο και τους Ιππότες του νησιού
στο ν' αναζητήσουν ασφαλές καταφύγιο και μόνιμη κατοικία σ' αυτό, ενώ δεν γίνεται
πουθενά πλέον λόγος για το μικρό Κάστρο της Χρυσοχεριάς, το οποίο και είχε ήδη
ερημωθεί.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΚΩΣ (Πόλη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Bρίσκεται στην
είσοδο του λιμανιού της Kω,
σε χώρο που στην αρχαιότητα ήταν νησί και συνδεόταν με την ξηρά μέσω γέφυρας, η οποία σώζεται μέχρι σήμερα
(γέφυρα οδού Φοινίκων).
Aποτελείται από δύο
οχυρωματικούς περιβόλους,
τον εσωτερικό και τον εξωτερικό. O εσωτερικός έχει τέσσερις κυκλικούς πύργους στις γωνίες, από τους οποίους ο NA έχει ενσωματωθεί στο
τείχος του εξωτερικού περιβόλου.
O εξωτερικός περιβάλλει τον πρώτο, είναι μεγαλύτερος, με ογκώδεις προμαχώνες στις τέσσερις γωνίες, επάλξεις και κανονιοθυρίδες.
Oι δύο περίβολοι χωρίζονται με πλατιά τάφρο και επικοινωνούν με επικλινή γέφυρα.
Tο κάστρο
έχει κτισθεί από ντόπιους λίθους καθώς και πολλά
αρχιτεκτονικά μέλη
σε δεύτερη χρήση (κίονες,επιγραφές, επιστύλια,βάσεις κ.λ.π.), προερχόμενα από τα ερείπια της αρχαίας πόλης.
Eπίσης στην ανωδομή του είναι εντοιχισμένα πολλά
ιπποτικά οικόσημα.
Πάνω από την κεντρική πύλη
υπάρχει
ελληνιστική ζωφόρος με προσωπεία και γιρλάντες.
Στην οροφή των εισόδων (κεντρική πύλη, πύλη Carmadino) έχουν τοποθετηθεί εγκάρσια κίονες από γρανίτη,
προερχόμενοι πιθανότατα από την παλαιοχριστιανική βασιλική του Λιμένος.
Aπό περιγραφές των περιηγητών γνωρίζουμε ότι ο εσωτερικός περίβολος πρέπει να κτίστηκε πριν τα τέλη του 14ου αιώνα,
όταν οι επιθέσεις του σουλτάνου Bαγιαζίτ I΄ γίνονται εντονότερες. Πάντως το παλαιότερο χρονολογημένο σωζόμενο κτίσμα του κάστρου
είναι ο κυκλικός πύργος αμέσως αριστερά μετά την επικλινή γέφυρα που συνδέει τους δύο περιβόλους και φέρει τα οικόσημα των
M. Mαγίστρων De Lastic (1437-1454) και De Milly (1454-1461). O εξωτερικός περίβολος είναι μεταγενέστερος, άρχισε να κτίζεται από τον
M.M. D'Aubusson γύρω στα 1495, συνεχίστηκε από τον D'Amboise και ολοκληρώθηκε από τον Del Carretto στα 1514.
Mεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού περιβόλου στην βόρεια πλευρά, βρισκόταν ιπποτικό κτίσμα (αποθήκη) που
αναστηλώθηκε κατά την Iταλοκρατία και χρησιμοποιείται σήμερα ως Mουσείο των αρχιτεκτονικών μελών της Kω. Aποτελεί έναν
επισκέψιμο αρχαιολογικό χώρο και επιπλέον χρησιμοποιείται ως πρόχειρη έκθεση βωμών, γλυπτών και επιγραφών.
Το κείμενο, που παρατίθεται, προέρχεται από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού & Τουρισμού
ΛΕΙΨΟΙ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΝΑ του χωριού, κοντά στην Παναγιά του Χάρου, με λείψανα αρχαίας ακρόπολης.
ΜΕΓΑΛΟ ΧΩΡΙΟ (Χωριό) ΤΗΛΟΣ
Μεσαιωνικό κάστρο.
The castle, which has a triangular ground plan, was built on the place of a hellenistic citadel, to the north of Megalo Chorio.
In the interior, one sees ancient and medieval ruins, cisterns and the Taxiarches church, with 14th - 15th century frescoes, built obviously over the ruins of an ancient temple.
This text is cited Mar 2003 from the Hellenic Ministry of Culture URL below.
ΜΕΓΙΣΤΗ (Χωριό) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Βυζαντινό κάστρο 2 χλμ Δ.
ΝΙΣΥΡΟΣ (Λιμάνι) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΞΗΡΟΚΑΜΠΟΣ (Χωριό) ΛΕΡΟΣ
ΠΑΛΑΙΟ ΠΥΛΙ (Οικισμός) ΚΩΣ
Στο ερειπωμένο σήμερα «Παλαιό Πυλί» που βρίσκεται σε μια βουνοκορφή
στα νοτιανατολικά του χωριού σε ένα υπέροχο άγριο φυσικό τοπίο, ο επισκέπτης μπορεί
να επισκεφθεί ένα μεσαιωνικό οικισμό που διαθέτει απρόσιτο κάστρο, η είσοδος του
οποίου είχε σχηματισθεί από τοξωτό θόλο και διακοσμητικές κόγχες, μέσα στο οποίο
υπάρχουν τρία εξωκλήσια ο Αγ. Αντώνιος, οι Ταξιάρχες και η Παναγία η Υπαπαντή
με παλιές τοιχογραφίες, που αποτελούσαν παλιά την Μονή των Καστριανών.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από τουριστικό
φυλλάδιο (1998) του Επαρχείου
Κω.
ΠΑΝΤΕΛΙ (Συνοικία) ΛΕΡΟΣ
The Castle is surrounded by three precincts: the interior one is the
oldest, built with material, taken by byzantine buildings.
Its shape is polygonal and bears the blazons of Querini (1453) and
the Grand Master De Lastic (1437 - 1454). Inside the castle, there are the chapels
of St. George with the blazon of the Grand Master D' Amboise (1503 - 1512) and
of the Holly Trinity. The castle' s precinct bears also D' Amboise' s blazon with
the date 1509.
There are also other ruins inside the castle, as well as the church
of the Virgin, built in the place of a byzantine church, during the ottoman occupation.
This text is cited Sept 2003 from the Hellenic Ministry of Culture URL below.
ΧΑΛΚΗ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Το Κάστρο της Χάλκης κουβαλάει στις πλάτες του ιστορία δυσχιλιετή και πλέον. Ανεβαίνοντας το μονοπάτι για να φτάσεις στην μικρή είσοδο του άστρου συναντάς σκόρπια μάρμαρα αρχαία και θεμέλια ναών, αλλά και τοίχους αναλειματικούς Ελληνιστικής / Κλασικής περιόδου, Εκκλησιές βυζαντινές, δεξαμενές μεγάλες και μικρές, Βυζαντινές και Αρχαίες Ελληνικές.
Ενα μονοπάτι γεμάτο ιστορία. Το Βορειοανατολικό μέρος του Κάστρου με την μεγαλιθική εσώθυρά του, αγναντεύει το γαλανό του Aιγαίου και τις βραχονησίδες, και ιδίως εκείνη της Αλιμνιάς, όπου παλαιότερα, με το Κάστρο της, επικοινωνούσαν με σήματα για να αναγγείλουν κίνδυνο από πειρατικές επιδρομές. Σήμερα όλα τα κτίσματα που υπήρχαν μέσα στο Κάστρο έχουν γίνει σωρός από πέτρες. Ενας πύργος με την κάμαρά του μισοστέκει, το περίοπτο Βασιλικό Δώμα, οι Βυζαντινές δεξαμενές, και η Βυζαντινή Εκκλησιά του Αγίου Νικολάου
όπου οι κάτοικοι του Ιμπορειού κατέστρεψαν.
ΧΩΡΑ ΚΑΛΥΜΝΟΥ (Κωμόπολη) ΚΑΛΥΜΝΟΣ
Πάνω στην ευρεία κορυφή ενός απότομου ορεινού όγκου, στις νότιες υπώρειες
του βουνού Προφήτης Ηλίας, ορθώνεται το Κάστρο της Χώρας ή Μεγάλο Κάστρο, σε υψόμετρο
255 μ. περίπου πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Τα ισχυρά τείχη του αγκαλιάζουν
περιμετρικά το χώρο του υψώματος, περικλείοντας στο εσωτερικό τους έκταση 28.570
τ.μ.
Η πρόσβαση στο Κάστρο είναι δυνατή μόνο από τη νότια πλευρά του λόφου
όπου η κλίση του είναι ομαλότερη. Σ' αυτή την πλευρά έχει κατασκευαστεί και η
μοναδική πύλη εισόδου της καστροπολιτείας. Η πύλη, η οποία είναι υπερυψωμένη του
εδάφους, ήταν αρχικά κινητή και ανεβοκατέβαινε, ανάλογα με τις ανάγκες των κατοίκων
του Κάστρου. Αυτό δείχνει η ύπαρξη μίας οπής στο υπέρθυρο, απ' όπου περνούσε η
αλυσίδα του βαρούλκου, που την ανεβοκατέβαζε. Εκτός όμως από την κινητή υπήρχε
εσωτερικά και δίφυλλη θύρα (σήμερα ανακατασκευασμένη), η οποία ασφάλιζε με συρόμενο
μάνταλο.
Η μορφή του Κάστρου της Χώρας, όπως διασώζεται ανήκει στην εποχή της
Ιπποτοκρατίας και συγκεκριμένα στα τέλη του 15ου αιώνα. Οι πρώτες όμως οχυρώσεις
στο χώρο χρονολογούνται κατά τον 11ο αιώνα. Μετά τον φοβερό σεισμό του 1492 οι
Ιππότες αποφασίζουν την επισκευή του Κάστρου και την επέκταση των οχυρώσεων. Ήδη
μάλιστα στα 1495 το Νέο Κάστρο, όπως τ' ονομάζουν οι πηγές, είναι έτοιμο. Οι κάτοικοί
του μάλιστα ορίζεται να πληρώνουν ετήσιο ενοίκιο μία όρνιθα και δύο άσπρα ροδίτικα
νομίσματα για κάθε σπίτι, που θα φτιάχνουν. Η ανθρώπινη δραστηριότητα στο χώρο
όμως, σύμφωνα με διάφορα επιφανειακά ευρήματα, χρονολογείται ήδη από τα προϊστορικά
χρόνια. Από εδώ επίσης προέρχονται και ευρήματα Κλασικών και Ελληνιστικών χρόνων.
Τα ισχυρά τείχη, τα οποία φτάνουν μέχρι 1,50 μ. πάχος σε ορισμένα
σημεία, είναι κτισμένα από αδροδουλεμένους λίθους και ισχυρό συνδετικό ασβεστοκονίαμα.
Πίσω από τις επάλξεις, που έχουν σχήμα διπλής χελιδονοουράς, υπάρχει κτιστός περιμετρικός
διάδρομος που επιτρέπει την κυκλοφορία των υπερασπιστών πάνω στα τείχη.
Στο μέσο του ανατολικού τείχους υψώνεται ένα συγκρότημα πύργων για
κανόνια. Στη νότια πλευρά του είναι εντοιχισμένα δύο οικόσημα του 1519, από τα
οποία το άνω ανήκει στον Fabrizio Carretto, ενώ το κάτω σε κάποιον Καστελλάνο
(Ιππότη-Διοικητή) του Κάστρου. Οικόσημα είχαν τοποθετηθεί και στις δύο μεγάλες
υδατοδεξαμενές, από τα οποία διατηρείται επί τόπου μόνο ένα, του 1514 στη μία.
Κανόνι υπήρχε και σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο της ΝΑ γωνίας του οχυρωματικού περιβόλου.
Ο πυκνοδομημένος οικισμός του Κάστρου υπολογίζεται ότι μπορούσε να
φιλοξενήσει γύρω στους 1200 - 1500 κατοίκους. Τα σπίτια είναι κυρίως μικρών διαστάσεων,
κτισμένα το καθένα σ’ επαφή με τα γειτονικά του και μερικά κολλητά στο τείχος.
Πολλά έχουν δικές τους στέρνες, για τη συλλογή του βρόχινου νερού.
Σε απόσταση 15 μ. από την πύλη, εσωτερικά, σώζεται η πέτρινη γούρνα
ελαιοτριβείου και τμήμα του πέτρινου κυλίνδρου σύνθλιψης του ελαιοκάρπου, των
αρχών του 16ου αιώνα.
Μέσα στο Κάστρο διατηρούνται σε καλή κατάσταση 10 μικρά εκκλησάκια:
•Κοίμηση της Θεοτόκου (14ος αιώνας το α΄ στρώμα, αρχές 16ου το β΄)
•Αγιος Νικόλαος (αρχές του 16ου αιώνα)
•Πρόδρομος (14ος - 15ος αιώνας και ανακαίνιση αρχές 16ου αιώνα)
•Αγιος Γεώργιος - Αγία ΄Αννα (αρχές 16ου αιώνα)
•Ανάληψη (αρχές 16ου αιώνα)
•Αγία Παρασκευή (αρχές 16ου αιώνα)
•Σταυρός (αρχές 16ου αιώνα)
•Μεταμόρφωση (αρχές 16ου αιώνα)
•Αγιος Νικήτας (αρχές 16ου αιώνα)
•Αγιος Γεώργιος (αρχές 16ου αιώνα)
Τα περισσότερα απ' αυτά φέρουν τοιχογραφικό διάκοσμο. Οι αγιογράφοι
τους κινούνται στα πλαίσια της Βυζαντινής παράδοσης, όπως αυτή εξελίσσεται ετούτη
την εποχή στα πλαίσια του Δωδεκανησιακού χώρου. Το ίδιο εργαστήριο εργάσθηκε επίσης
και στην αγιογράφηση της Παναγίας της Κυράς στο Αργος (β΄ στρώμα), της Μεταμορφώσεως
στις ανατολικές παρυφές του Κάστρου της Χρυσοχεριάς και του Αγίου Θεοδώρου στον
Βαθύ.
Η κατοίκηση στο χώρο του Μεγάλου Κάστρου συνεχίζεται και κατά την
διάρκεια της Τουρκοκρατίας (1513 - 1912). Με την πάροδο όμως του χρόνου και τη
σταδιακή αύξηση του πληθυσμού, οι κάτοικοι αρχίζουν από τα μέσα του 18ου αιώνα
και μετά να βγαίνουν απ' αυτό και να χτίζουν σπίτια στην περιοχή της Χώρας, μια
και η πειρατεία είχε σχεδόν εκλείψει από τον αιγαιακό χώρο. Ως πηγή μάλιστα έτοιμου
οικοδομικού υλικού χρησίμεψαν και τα σπίτια του νότιου τμήματος του Κάστρου, που
γι' αυτό το λόγο είναι εντελώς κατεστραμμένα. Η κατοίκηση βέβαια του Κάστρου δε
σταματά απότομα, αλλά συνεχίζεται μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ (Χωριό) ΚΑΣΟΣ
ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ (Χωριό) ΝΟΤΙΑ ΡΟΔΟΣ
Πρόκειται για την παλαιά αποθήκη της εκκλησίας στο χωριό Ασκληπειό Ρόδου. Είναι ένα ισόγειο, λιθόκτιστο κτίσμα μονόχωρο, κτισμένο με τον τοπικό παραδοσιακό τρόπο. Το πάτωμα είναι χωμάτινο και το κτίσμα γενικότερα διακρίνεται για την λιτότητα και τον κυβόσχημο όγκο του.
Κτίσθηκε το 1879 και ήταν η αποθήκη της εκκλησίας όπου φύλαγαν κυρίως λάδι μέσα σε μεγάλα πήλινα πιθάρια, πολλά από τα οποία σώζονται ακόμα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ (Λιμάνι) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Τα Αστυπαλίτικα Παραδοσιακά σπίτια μοιάζουν με τα κυκλαδίτικα.
Εξάλλου σ’ ολόκληρο το νησί το κυκλαδίτικο χρώμα μοιάζει να
κυριαρχεί του δωδεκανησιακού.
Το πιο ενδιαφέρον μέρος του σπιτιού, εκτός από το τζάκι και τις εσοχές
στους τοίχους, είναι το ξύλινο πατάρι στο βάθος, διακοσμημένο με δαντελωτά ξυλόγλυπτα
το οποίο χρησιμοποιείται για κρεβάτι. Έχει ύψος περίπου δύο μέτρα και για να φτάσει
κανείς μέχρι εκεί ανεβαίνει από τη σκάλα που δημιουργούν τρεις κασέλες η μια πάνω
στην άλλη. Πλάι στο κρεβάτι τρεις ή τέσσερις σειρές σκαλιστά ράφια φτιάχνουν τη
"κριτζόλα" όπου τοποθετούνται τα πιο όμορφα γυαλικά της νοικοκυράς.
Ο ξύλινος διάκοσμος του κρεβατιού, της "κριτζόλας", των κουφωμάτων και
των ταβανιών, είναι δείγματα της εξαίρετης ξυλογλυπτικής τέχνης που αναπτύχθηκε
στην Αστυπάλαια. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα έργα αυτής της τέχνης είναι το
ξυλόγλυπτο ταβάνι ενός σπιτιού μέσα στο Κάστρο, το μοναδικό που έχει διασωθεί
μέχρι τις μέρες μας.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Αστυπάλαιας
(1999).
ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ (Οικισμός) ΡΟΔΟΣ
Tο ξενοδοχειακό συγκρότημα "'Ελαφος και Ελαφίνα" βρίσκεται στο όρος Προφήτης Ηλίας. Βρίσκεται δίπλα από το βυζαντινό μοναστήρι του Προφήτη Ηλία. Το "Έλαφος" είναι ένα τριόροφο κτήριο με υπόγειο και το "Ελαφίνα" ένα διόροφο κτήριο με υπόγειο
Eίναι κτισμένα από τους Ιταλούς με μικτό σύστημα της λιθοδομής και του σκελετού από οπλισμένο σκυρόδεμα, με έντονα κεκλιμένες ξύλινες στέγες, καλυμμένες με ειδικά κυματοειδή φύλα, ξύλινα κουφώματα και ξύλινες βεράντες.
Tο 1929 κτίσθηκε από τους Ιταλούς το ξενοδοχείο της Ελάφου (Albergo del Cervo). Το 1930 γίνεται ισόγεια προσθήκη (εστιατόριο) με μεγάλη βεράντα από πάνω, κατασκευάζεται ένα γήπεδο τέννις, και μία πίστα χορού. Αργότερα γίνεται και προσθήκη ορόφου καταργώντας την βεράντα. Το 1932 κατασκευάζεται δίπλα νέα πτέρυγα που ονομάζεται "Ελαφίνα". 'Ετσι το ξενοδοχειακό συγκρότημα γίνεται γνωστό σαν "'Ελαφος και Ελαφίνα", ονομασία που οφείλει σε ένα είδος ελαφιού που ζει στα δάση αυτά.
Σήμερα το συγκρότημα είναι εγκαταλελειμμένο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού.
ΡΟΔΟΣ (Πόλη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Τηλέφωνο: +30 22410 36710, 30668
Φαξ: +30 22410 30668
Το Δημοτικό Θέατρο Ρόδου ιδρύθηκε το 1985 και το 1990 πήρε τη μορφή
του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Κώστα Νταλιάνη.
Στόχος του είναι να βοηθήσει στην πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής των Δωδεκανήσων,
φέρνοντας τη θεατρική τέχνη πιο κοντά στον κόσμο. Κάθε χρόνο παρουσιάζει τρεις
έως τέσσερις παραγωγές και οργανώνει θεατρικές και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Περιοδεύει με τα έργα του στη Ρόδο και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, ενώ έχει δώσει
παραστάσεις και σε άλλες ελληνικές πόλεις.
Μόνιμη στέγη του είναι το ιστορικό κτήριο του Εθνικού Θεάτρου, που
οικοδομήθηκε το 1937 από άγνωστο αρχιτέκτονα και διέθετε την κατάλληλη υποδομή
για την παρουσίαση θεατρικών και λυρικών έργων. Το 1993, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. αξιοποίησε
τον εγκαταλελειμμένο χώρο του φουαγιέ του Εθνικού Θεάτρου και τον διαμόρφωσε σε
αίθουσα κατάλληλη να φιλοξενήσει θεατρικές παραστάσεις και άλλες πνευματικές και
καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Στο φουαγιέ παρουσιάζονται οι παραστάσεις της Νέας Σκηνής
Τηλέφωνο: +30 22413 60530
Φαξ: +30 22413 60547
Tο κτήριο της Αστικής Σχολής Ρόδου είναι λιτό και τετράγωνο στην κατασκευή του, λιθόκτιστο με κεραμοσκεπή στέγη. Διακοσμητικές ταινίες διατρέχουν ολόγυρα το κτήριο στα σημεία κάτω από τη στέγη και ανάμεσα σε ισόγειο και όροφο. Μεγάλη περιφραγμένη αυλή, υπάρχει εμπρός και πίσω από το κτήριο. Στην πίσω αυλή σώζεται ο χαρακτηριστικός μαρασιώτικος πυλιώνας και δίπλα του υπάρχει μιά παλαιά μαρμάρινη βρύση.
Tο κτήριο κτίσθηκε το 1874 και είναι ένα από τα πρώτα οργανωμένα χριστιανικά σχολεία της Ρόδου. Η Αστική Σχολή Ρόδου είναι συνέχεια του "Αλληλοδιδακτικού Σχολείου" που ίδρυσε ο Μητροπολίτης Ρόδου Παΐσιος. Το σημερινό κτήριο ανοικοδομήθηκε σε παλαιότερο κτήριο του μεγάλου κοινοτικού οικοπέδου που έφτανε έως το σημερινό Βενετόκλειο. Το παλαιότερο κτήριο κτίσθηκε το 1765.
Σήμερα λειτουργεί ως Δημοτικό Σχολείο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Το Ξενοδοχείο των Ρόδων έχει κτισθεί την εποχή της Ιταλοκρατίας στη Ρόδο. 'Εχει αρχιτεκτονικό και μορφολογικό ενδιαφέρον γιατί ο όγκος του διασπάται σε μικρότερους δίνοντας ποικιλία και κίνηση στη σύνθεση. Οι λιτές του γραμμές, τα τοξωτά ανοίγματα και ο κήπος του έχουν δεθεί αδιάσπαστα με την εικόνα της πόλης.
Το Ξενοδοχείο των Ρόδων έχει δύο αρχιτεκτονικές φάσεις:
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, όταν σχεδιάσθηκε, κτίσθηκε σε μορφή ανατολίτικου εκλεκτικισμού από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Michele Petracco.
Με την επιβολή του φασισμού στην Ιταλία (1936) η κυρίαρχη αρχιτεκτονική ιδεολογία (Πιατσεντίνι) επηρεάζει τη μορφή του κτηρίου. Εξαφανίζονται τα ανατολίτικα στοιχεία (τόξα, θόλοι, αψίδες κ.τ.λ.) και το κτήριο παίρνει την σημερινή του μορφή.
Σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Tο Ιταλικό κτήριο του Ταχυδρομείου της Ρόδου βρίσκεται στην Πλατεία Ελευθερίας. Μορφολογικά αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα αναγεννησιακού εκλεκτισμού και κανναβικής τεχνολογίας. Η πρόσοψή του χαρακτηρίζεται από πλήθος μορφολογικών στοιχείων, κατασκευασμένα από τοπικό πωρόλιθο. 'Εχει επιβλητική κεντρική είσοδο και συμμετρικά ανοίγματα. Κτίσθηκε στα πρώτα χρόνια της Ιταλοκρατίας, γύρω στο 1926, από τον αρχιτέκτονα Florestano di Fausto και στέγαζε τα Ιταλικά Ταχυδρομεία (Palazzo delle Poste). Σήμερα στεγάζονται σ'αυτό τα Ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Πρόκειται για ένα νεοκλασικό κτήριο λιθόκτιστο με κεραμοσκεπή στέγη. Η κάτοψη του ισογείου είναι σε σχήμα Π και μόνο στο κέντρο είναι διόροφο. Στο ισόγειο βρίσκεται η κεντρική είσοδος του κτηρίου, μέσα σε μια εσοχή που ορίζεται από δύο μεγάλους πεσσούς δεξιά και δύο αριστερά και δύο κίονες στη μέση. Tο παραπάνω κτήριο κτίσθηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα μετά από δωρεά του Παύλου Καζούλη, στο μεγάλο κοινοτικό οικόπεδο. Αργότερα, το 1930, ο Μιχάλης Καζούλης, ανηψιός του Παύλου, πρόσθεσε με δαπάνη του τον πρώτο όροφο που στεγάστηκε το "Ανώτερο Καζούλειο". Σήμερα το κτήριο στεγάζει το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ρόδου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Ο Ξενώνας της Αγίας Αικατερίνης κτίστηκε το 1391-92, επί μεγάλου μαγίστρου
Heredia, από τον Ιταλό Domenico d'Allemagna, αμιράλη του Τάγματος των Ιωαννιτών
Ιπποτών. Ο ιδρυτής ήταν επιφανής προσωπικότητα που διέθετε ισχυρά οικονομικά μέσα.
Στο ιδρυτικό συμβόλαιο του Ξενώνα το 1391 αναγράφεται ότι ιδρύθηκε «στο βούργο
της Ρόδου, κοντά στα τείχη στην πύλη που οδηγούσε στο μώλο» και ήδη το 1465 ονομαζόταν
«πύλη της Αγίας Αικατερίνης». Η θέση του κτιρίου ήταν περίοπτη, αφού προβάλλεται
στον άξονα της εμπορικής «πλατείας», όπου τοποθετήθηκαν και τα οικόσημα του 1516.
Ο Ξενώνας, που προοριζόταν μόνο για διακεκριμένους επισκέπτες της Ρόδου, χρησιμοποιείται
ήδη από το 1394-95, οπότε περιγράφεται από τον ταξιδιώτη Niccole de Martoni ως
«ωραίος και λαμπρός, [με] πολλά και όμορφα δωμάτια με πολλά και καλά κρεβάτια».
Το κτίριο καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς κατά την πολιορκία του 1480
και το σεισμό του 1481. Η ανοικοδόμησή του περατώθηκε από τον Costanzo Operti
το 1516, την εποχή του μεγάλου μαγίστρου Fabrizio del Carretto, όπως μαρτυρούν
τα οικόσημα που σώζονται εντοιχισμένα στη δυτική όψη του. Κατά τους συμμαχικούς
βομβαρδισμούς το 1944, κατέρρευσε το ανατολικό τμήμα του Ξενώνα μαζί με πολλά
άλλα οικοδομήματα στην καρδιά της Εβραϊκής συνοικίας. Τα χρονια που ακολούθησαν
τις καταστροφές του πολέμου, το σωζομενο μέρος του κτιρίου ορθωνόταν ταλαιπωρημένο
σε μια ερημωμένη γειτονιά. Αποροι καταληψίες, μετανάστες από τα γύρω νησιά, το
κατοίκησαν σε υποβαθμισμένες συνθήκες μέχρι το 1986.
Ο Ξενώνας της Αγίας Αικατερίνης ήταν ένα απο τα 20 ακίνητα ιδιοκτησίας
του Ελληνικού Δημοσίου - διαχείρισης ΤΑΠΑ, που εντάχθηκαν, λόγω της οριακής κατάστασης
διατήρησής τους, στο αναστηλωτικό πρόγραμμα του Γραφείου της Μεσαιωνικής Πόλης
της Ρόδου, που ιδρύθηκε το 1985. Η αποκατάστασή του, όπως εξελίχθηκε τα επόμενα
δέκα χρόνια, υπήρξε διαδικασία πολυσύνθετη, που περιέλαβε:
α) Την αντιμετώπιση του κοινωνικού προβλήματος της μεταστέγασης 16 οικογενειών
απο τους χώρους του Ξενώνα (1986-1993). β) Την αρχαιολογική έρευνα του κτιρίου
(1987-1993).
γ) Τη διενέργεια των απαραίτητων σωστικών επεμβάσεων, παράλληλα με τη διερεύνηση
και εξυγίανση-αποκατάσταση των ιπποτικών τμημάτων του κτιρίου ( 1986-1991).
δ) Την ολοκλήρωση των οριστικών στερεωτικών επεμβάσεων και της αρχιτεκτονικής
αποκατάστασης του σωζόμενου τμήματος του Ξενώνα (1992-1995).
ε) Συντήρηση μεσαιωνικών και παραδοσιακών στοιχείων απο ειδικούς. στ) Τη συμπλήρωση-αποκατάσταση
του βομβαρδισμένου τμήματος του μνημείου (1995- ).
ζ) Την ένταξη του αναστηλωμένου Ξενώνα «Κέντρου Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων» στους
περιβάλλοντές του αρχαιολογικούς χώρους, με σκοπο την ανάπλαση της περιοχής και
τη μετατροπή της σε πόλο έλξης για τον επισκέπτη της μεσαιωνικής πολης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφίες.
Πρόκειται για νεοκλασικό ισόγειο κτήριο με ημιϋπόγειο, λιθόκτιστο με κεραμοσκεπή στέγη. Στο κέντρο της πρόσοψης έξι μεγάλοι κίονες σχηματίζουν μια εσοχή όπου και βρίσκεται η κεντρική είσοδος του κτηρίου. Μια μεγάλη σκάλα οδηγεί σε αυτήν την εσοχή και την κεντρική είσοδο. Η διάταξη του κτηρίου γίνεται σε σχήμα σταυρού. Πλήθος μορφολογικών στοιχείων ζωγραφίζουν τις όψεις: διακοσμητικές ταινίες, γωνιακές παραστάδες, πεσσοί εντοιχισμένοι στην τοιχοποιΐα κ.τ.λ. Tο Βενετόκλειο Γυμνάσιο κτίσθηκε το 1910, ύστερα από δωρεά του Βενετοκλή, στο μεγάλο κοινοτικό οικόπεδο που έφθανε ως την Αστική Σχολή και το Καζούλειο Παρθεναγωγείο. Σήμερα λειτουργεί ως Γυμνάσιο και Λύκειο της πόλεως της Ρόδου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Tο "Ακταίον" κτίσθηκε στην πρώτη περίοδο της Ιταλοκρατίας, είναι διόροφο κτίριο με μικρό δώμα και στοά με σταυροθόλια οξυκόρυφα προς την παραλιακή λεωφόρο. Τις προσόψεις χαρακτηρίζει το τυπικό ισόδομο της περιοχής. Η κάτοψη του κτηρίου διακρίνεται για τη λειτουργικότητα και τη δυναμική της οργάνωση, ενώ αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα εσωτερικά. Ενώ στην αρχική του φάση (1925) το κτήριο ήταν κατάφορτο από διακοσμήσεις με ανατολίζοντα και γοτθίζοντα στοιχεία, ύστερα από το 1936, επί κυβερνήσεως De Vecchi, αφαιρέθηκαν οι σοβάδες και κάθε άλλο διακοσμητικό στοιχείο, ώστε η πρόσοψη να διαμορφωθεί σύμφωνα με τα δεδομένα της τότε επίσημης κρατικής αρχιτεκτονικής της Ιταλίας (φασιστικό στυλ). Λεγόταν "Circolo Italia" και ήταν μέρος συγκέντρωσης για τους Ιταλούς αξιωματικούς. Σήμερα λειτουργεί ως αναψυκτήριο - ζαχαροπλαστείο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Πρόκειται για ένα νεοκλασικό κτίσμα, ισόγειο με ημιϋπόγειο, λιθόκτιστο με κεραμοσκεπή στέγη. Στο κέντρο της πρόσοψης μια μεγάλη εσοχή, σαν ανοικτός διάδρομος, ορίζεται από τέσσερις κίονες. Στην εσοχή αυτή διαμορφώνεται η κεντρική είσοδος του κτηρίου. Τα μορφολογικά στοιχεία των όψεων είναι: διακοσμητικές ταινίες, πεσσοί εντοιχισμένοι στην τοιχοποιΐα που περιβάλλουν τα παράθυρα κ.ά. Είναι κατασκευασμένο το 1911 μετά από δωρεά των Γ. και Δ. Αμάραντου. Σήμερα στεγάζεται σε αυτό Δημοτικό Σχολείο της πόλεως της Ρόδου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού.
ΧΑΛΚΗ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Η ιστορία της Χάλκης είναι τόσο παλιά όσο και οι πέτρες των βουνών της. Μια ιστορία που ξεκινά από την προϊστορική περίοδο σύμφωνα με τις μεγαλιθικές κατασκευές που συναντάμε στο νησί αλλά και τους πανάρχαιους οικισμούς που πιθανότατα να κατοικήθηκαν από τον άνθρωπο της Νεολιθικής εποχής, αφού όλα τα χαρακτηριστικά των οικισμών μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ήταν οικισμοί όπου κατοικούσαν λιγότεροι από διακόσιοι άνθρωποι, χαρακτηριστικό των κοινωνιών της Νεολιθικής περιόδου. Και οι κατασκευές όμως, κυκλοτερές μονόχωρες κατοικίες κατασκευασμένες με τρεις ή τέσσερις το πολύ, μεγάλιθους εσωτερικά, οι οποίοι εφάπτονται ο ένας του αλλού σχηματίζοντας μία «σπηλαιώδη κατοικία» η οποία εξωτερικά επενδύεται με μικρότερους λίθους ακανόνιστα τοποθετημένους, υπάρχει περίπτωση σε κάποια από αυτά τα οικήματα, τα οποία στο εξής θα ονομάζουμε κύφες, σύμφωνα με την τοπική διάλεκτο, η ακανόνιστή εξωτερική λιθοδομή να προστέθηκε αργότερα.
Πάντως σε κάποια βουνά συναντάμε κύφες πολύ χαμηλές κατασκευασμένες από δυο ή τρεις μεγάλιθους. Παράδειγμα αυτού του τύπου της κύφης συναντήσαμε στου Αϊ Λιά το βουνό, στις Αντριές και στου Αϊ Νόφρη το Βουνό. Η στέγη είναι πακτωμένη με χώμα ώστε να στεγανοποιείται.Υπάρχει μόνο ένα άνοιγμα το οποίο αποτελεί την κύρια είσοδο. Στις κύφες της Ελληνιστικής/Κλασικής περιόδου και στις κύφες της Βυζαντινής περιόδου συναντάμε κάποιες φορές περισσότερα από ένα ανοίγματα, επίσης πολλές δεν έχουν κυκλοτερές αλλά ορθογώνιο ή τετράγωνο σχήμα.πάντως γενική διαπίστωσή είναι ότι τα κτίσματα αυτά μετασκευασμένα ή μη κατοικήθηκαν από την περίοδο κατασκευής τους και μέχρι το 1920 όπου χρησιμοποιούντο σαν χώρος εργασίας και προστασίας των βοσκών(τυροκόμια) ιδίως δε κατά την εποχή του θέρους, η του αρμέγματος των αιγοπροβάτων η των αγελάδων(αελιών). Είναι εξαιρετικά μνημειακά δείγματα της ιστορίας της Χάλκης.
Στο Κεφάλι στον Κατσιά και σχεδόν σε όλες τις τοποθεσίες της Χάλκης, υπάρχουν κάτι ενδιαφέροντα κτίσματα,που λέγονται κύφες. Μερικές φορές είναι σκαμένες μέσα στις πλαγιές των λόφων αλλα κυρίως είναι κατασκευασμένες με μεγάλες ακατέργαστες πέτρες στα θεμέλια και με μικρότερες στην ανωδομή. Η τοιχοποιία των θεμελίων με τις μεγάλες πέτρες δεν φαίνεται συνήθως απ'έξω, καθώς ολόκληρη η εξωτερική επιφάνεια καλύπτεται απο δεύτερο τοίχο, κατασκευασμένο απο μικρότερες πέτρες, ώστε να σχηματίζεται τοίχος διπλού πάχους. Αν και η οροφή εσωτερικά έχει σχήμα ωοειδές, η στέγη εξωτερικά φαίνεται επίπεδη. Οι είσοδοι είναι οικοδομημένες με μεγάλες αρχαίες πέτρες. Πρίν απο το 1920, οι κύφες χρησιμοποιούνταν σαν κατοικίες κατά την εποχή της σποράς και του θέρους. Οικοδομήματα όμοια μ'αυτές τις κύφες ονομάστηκαν "δρακοντόσπιτα" και ανήκουν στην κλασική και ελληνιστική περίοδο. Πιθανόν να είχαν κτιστεί απο δούλους απο την Μικρά Ασία, γιατί παρόμοια κτίσματα υπάρχουν εκεί και είναι κτισμένα απο έναν καρο-λελεγικό λαό."
ΠΑΝΩ ΚΑΛΑΜΩΝΑΣ (Οικισμός) ΡΟΔΟΣ
ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ (Χωριό) ΝΟΤΙΑ ΡΟΔΟΣ
Τηλέφωνο: +30 22410 34024
Φαξ: +30 22410 38885
ΚΑΣΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Σε όλους τους οικισμούς, αλλά και σε εξοχικές τοποθεσίες υπάρχουν εκκλησιές και ξωκλήσια με βοτσαλωτά δάπεδα και ωραία ξυλόγλυπτα τέμπλα, όπως το μοναστήρι του Αγίου Μάμμα με θέα στο Λιβυκό πέλαγος και του Αγίου Γεωργίου στις Χαδιές, που διαθέτει μεγάλο ξενώνα. Νοτιότερα ο όρμος Χέλατρος προσφέρεται για όσους επιθυμούν να κολυμπήσουν στην πεντακάθαρη θάλασσά του. Εντυπωσιακά είναι και τα παλιά αρχοντικά καπετανόσπιτα, ενώ στους οικισμούς τα σπίτια είναι κάτασπρα και τα σοκάκια είναι πλακόστρωτα. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ποιμενικές κατοικίες, τα «μητάτα», που κουβαλούν μια μακρόχρονη παράδοση ποιμενικής ζωής. Πολλά απ’ αυτά, ιδιαίτερα στις περιοχές Έλερος, Τρούλες, Χαδιές, Σκάφη, Μαρίτσα είναι θαυμάσια διατηρημένα. Μέσα σ’ αυτά παράγονται τα εκλεκτά γαλακτοκομικά προϊόντα της. Για τους λουόμενους προσφέρονται οι παραλίες στο Φρυ, στον Άγιο Κωνσταντίνο, στ’ Αρμάθια, στη Χέλατρο. Για τις παραλίες οργανώνονται καθημερινές επισκέψεις - εκδρομές με ντόπια καϊκια.
ΣΥΜΗ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Στη Βυζαντινή εποχή, η ναυτιλία, η ναυπηγική, το εμπόριο, τα σφουγγάρια
και η αμπελουργία, αποτελούν πηγές πλούτου για τους Συμαίους. Η αμπελουργία αναπτύσσεται
σε μεγάλο βαθμό και παράγεται κυρίως λευκό κρασί, το οποίο θεωρείται ανώτερης
ποιότητας, όπως αναφέρουν οι Γεωγράφοι και περιηγητές που πέρασαν από εδώ.
Πρέπει όμως να περάσουν αρκετά χρόνια για να ανακαλυφθούν πρόσφατα
από τον ερευνητή Σαράντη Κρητικό (1992), ο οποίος κατέγραψε πάνω από 120 πατητήρια
σε όλο το νησί σε διάφορες περιοχές, η αρχιτεκτονική των οποίων εξελίσσεται από
τις πρώτες απόπειρες κατασκευής τους με μονόλιθους, μέχρι τα κλειστά στο τέλος
του 18ου αιώνα που σταματά και η καλλιέργεια της αμπέλου.
Σήμερα έχουν αναστηλωθεί 11 πατητήρια στην περιοχή Κουρκουνιώτη, όπου
η επίσκεψή τους μέσα από ένα πανέμορφο κυπαρισσόδασος είναι μια ξεχωριστή εμπειρία.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Σύμης
ΣΥΜΗ (Κωμόπολη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Το ανέβασμα στο Χωριό, τον πάνω οικισμό της Σύμης που απλώνεται από
την κορυφή του λόφου και χωρίς να διακρίνεται ευκρινώς από το Γιαλό, γίνεται με
την Καλή Στράτα, που αποτελείται από 500 σκαλοπάτια, χτισμένα με πέτρα και ανάμεσα
τους κάθε τόσο ένα πλατύσκαλο. Στο Χωριό ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα τέμπλα, τις
μεταβυζαντινές εικόνες, τα βαρύτιμα ιερά σκεύη και τα χαλικόστρωτα πλατιά (αυλές)
παρουσιάζουν οι μεγάλες και ωραίες εκκλησίες του : η Μεγάλη Παναγιά του Κάστρου,
η Παναγιά η Χαριτωμένη, η Αγία Τριάδα, η Πειραιώτισσα, ο Αι-Θανάσης, ο Αι-Λευτέρης,
ο Σταυρός, ο Αι-Δημήτρης, ο Αι-Νικόλας, ο Αι-Παντελεήμονας κι ο Αι-Γιώργης. Στην
Παναγιά του Κάστρου μπορεί να θαυμάσει κανείς την εικόνα της Δευτέρας Παρουσίας
του μεταβυζαντινού αγιογράφου Γεωργίου Κλόντζα.
Στο λόφο της Νουλιάς βρίσκονται οι Μύλοι, απομεινάρια της περιόδου
της ακμής του νησιού, και το παλιό μνημείο που φέρει την ονομασία του Ποντικόκαστρου.
Από το Κάστρο του νησιού σώζονται σε καλή κατάσταση τα περιμετρικά τείχη στο ανατολικό
τμήμα.
Στο Χωριό τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια έντονη οικοδομική δραστηριότητα
αναστήλωσης των «χαλατών», παλιών σπιτιών, που είχαν καταστραφεί από τον πόλεμο
ή την εγκατάλειψη. Η μεγαλύτερη πλατεία του Χωριού είναι αυτή του Λαϊκού Συλλόγου,
που διαθέτει παιδική χαρά, ταβέρνες, μαγαζιά, καφετέριες και αποτελεί το κέντρο
του Χωριού. Στην πλατεία αυτή μπορεί, κανείς να παρακολουθήσει αρκετές πολιτιστικές
εκδηλώσεις στα πλαίσια του Φεστιβάλ, το καλοκαίρι. Κοντά στο Σύλλογο αξίζει κανείς
να επισκεφθεί την οικία Πετεινάκη, χαρακτηριστική για τη συμαϊκή αρχιτεκτονική,
και την τετραώροφη οικία του Χατζηαγαπητού - Χατζηϊωάννου με τη ξακουστή Σάλα
της. Κοντά στην οικία του Χατζηαγαπητού, στην οικία του Φαρμακίδη στεγάσθηκε το
Αρχαιολογικό-Λαογραφικό
Μουσείο Σύμης.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον επισκέπτη παρουσιάζει και η Σπετσαρία,
το παλιό δημοτικό φαρμακείο με τα παλιά γυάλινα δοχεία και τις χαρακτηριστικές
επιγραφές, που σήμερα λειτουργεί ως δημοτικό ιατρείο για τους κατοίκους του Χωριού.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Σύμης
ΤΕΛΕΝΔΟΣ (Νησί) ΚΑΛΥΜΝΟΣ
Η νήσος Τέλενδος βρίσκεται σε απόσταση 750 μ. από τις δυτικές ακτές της Καλύμνου.
Τα ερειπωμένα μνημεία της (λουτρώνες, ναοί, οικίες και τάφοι) ανήκουν στους Υστερορωμαϊκούς
και παλαιοχριστιανικούς - Βυζαντινούς χρόνους. Η Παλαιοχριστιανική μάλιστα Περίοδος
είναι η εποχή της μεγαλύτερης ανάπτυξης, σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μαρτυρίες.
Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ο Αγιος Βασίλειος είναι ο μεγαλύτερος σε διαστάσεις
παλαιοχριστιανικός ναός της Καλύμνου. Ο παλαιοχριστιανικός οικισμός εκτεινόταν
κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Τελένδου και συνεχιζόταν προς την μεριά της
Καλύμνου, όπως φαίνεται από τα θεμέλια οικιών, που είναι ορατά κάτω από τα νερά
της θάλασσας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΡΟΔΟΣ (Νησί) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΡΟΔΟΣ (Πόλη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Η Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου διαμορφώθηκε στα πρότυπα των μεσαιωνικών
πόλεων, που δημιουργήθηκαν το 14ο και τον 15ο αιώνα παρουσιάζοντας αξιοσημείωτες
ομοιότητες. Ωστόσο σημαντική είναι η επιρροή της γηγενούς βυζαντινής αρχιτεκτονικής
παράδοσης, καθώς η πλειοψηφία των κατασκευαστών είναι Ρόδιοι. Η Μεσαιωνική Πόλη
της Ρόδου, που καταλαμβάνει ένα πολύ μικρότερο τμήμα της αρχαίας πόλης, διακρίνεται
για την εξαιρετική της οχύρωση, έργο των Ιπποτών του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη
της Ιερουσαλήμ. Οι Ιππότες μόλις κατέλαβαν το νησί (1309) φρόντισαν να το οχυρώσουν
εκ νέου. Έτσι δεν γκρεμίζονται τα υπάρχοντα τείχη αλλά μετασκευάζονται και ενισχύονται
συνεχώς (με την αύξηση του πάχους του τείχους).
H πόλη διέθετε πολλές πύλες (πόρτες) οι οποίες οδηγούσαν στο εσωτερικό
της και επέτρεπαν την επικοινωνία με τον έξω κόσμο και κάθε πύλη είχε στη δικαιοδοσία
της μια από τις επτά Γλώσσες των Ιπποτών ανάλογα με την καταγωγή τους (Προβηγκία,
Ωβέρνη, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία: Αραγονία, Καστίλη).
Μέσα στα τείχη η πόλη χωριζόταν σε τρία μέρη: α) το Διοικητήριο ή
το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, το οποίο είχε κτιστεί στο υψηλότερο βορειοδυτικό
σημείο της πόλης, β) το Κάστρο ή Κολλάκιο που βρισκόταν στο βόρειο μέρος της πόλης
και στο οποίο βρίσκονταν τα σημαντικότερα κτήρια της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής
όπως τα Καταλύματα των Γλωσσών, η Παναγία του Κάστρου, ο Αγιος Ιωάννης, το Νοσοκομείο,
η Αρχιεπισκοπή, η συνοικία των Ιπποτών, η Οπλοθήκη και ο Ναύσταθμος, και γ) η
Χώρα (Ville, Bourg, Bourgo) η οποία βρισκόταν στο νότιο μέρος της πόλης και στην
οποία κατοικούσαν οι διάφορες εθνότητες της πόλης (οι Εβραίοι, οι Φράγκοι) και
φυσικά οι Έλληνες.
Η ρυμοτομία της μεσαιωνικής πόλης ακολουθεί τους άξονες των οδών της
ελληνιστικής και βυζαντινής πόλης. Η Οδός των Ιπποτών, ένας ευθύγραμμος και χαλικόστρωτος
δρόμος, ακολουθεί τα ίχνη μιας παλιότερης οδού της αρχαίας πόλης. Πλαισιώνεται
από τα ωραιότερα δημοτικά κτήρια του Κολλακίου. Στην Οδό των Ιπποτών βρίσκονται
τα Καταλύματα των Γλωσσών (6) από τα οποία σώζονται τέσσερα: Το Κατάλυμα της Προβηγκίας
(έχει αναστηλωθεί), η οικοδόμηση του οποίου τελείωσε το 1518, της Γαλλίας, της
οποίας είναι το ωραιότερο και η οικοδόμηση του τελείωσε το 1509, της Ισπανίας
και της Ιταλίας. Απέναντι από το Ισπανικό κατάλυμα βρίσκεται το Νοσοκομείο των
Ιπποτών. Στην άκρη της Οδού των Ιπποτών βρίσκεται η λότζια του Αγίου Ιωάννου (στοά
με δυο πτέρυγες που χρησίμευε ως ένα είδος μνημειώδους εισόδου στο Παλάτι) και
η Πλατεία του Παλατιού. Στην είσοδο της Οδού Σωκράτους βρίσκεται αριστερά το Τζαμί
του Σουλεϊμάν (1522) και λίγο πιο πέραν το Αγά Τζαμί. Στην άκρη της Οδού Σωκράτους
είναι το Δικαστήριο του Εμπορίου (16ος αιώνας). Η Οδός Αριστοτέλους που εκτείνεται
κατά μήκος του λιμανιού είναι πλαισιωμένη με λεβητοποιεία. Αριστερά από την Οδό
Αριστοτέλους βρίσκεται η Πλατεία Αρχιεπισκοπής στην οποία διακρίνεται το γνωστό
κτήριο της Αρχιεπισκοπής (15ος αιώνας), το οποίο πιθανότατα ήταν η κατοικία του
Λατίνου Αρχιεπισκόπου ή του Έλληνα Μητροπολίτη. Από την Οδό Πινδάρου φτάνει κανείς
στην εκκλησία της Παναγίας (αρχές 15ου αιώνα).
Σημαντικά κτήρια της πόλης μεταξύ άλλων είναι το Ανάκτορο της Αρμενίας,
το οποίο έχει τον θυρεό του Roger de Pins, ενός από τους πρώτους Μεγάλους Μαγίστρους
(1355 - 1365) και στο οποίο στεγαζόταν το πρώτο νοσοκομείο, ο Πύργος του Ωρολογίου
(1851), ο ναός του Αγίου Δημητρίου, το παρεκκλήσι της Γαλλίας, η εκκλησία της
Παναγίας της Νίκης, ο Ξενώνας της Αγίας Αικατερίνης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών
ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ (Χωριό) ΚΑΣΟΣ
ΒΑΘΥ (Λιμάνι) ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ
ΚΑΛΥΜΝΟΣ (Πόλη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Στα Β.Δ. της Πόθας, στη δεξιά πλευρά του δρόμου, που οδηγεί - μέσω
της περιοχής Φλασκάς - στη Χώρα,
υψώνεται ο κωνικός λόφος του Τρούτσουλα. Στη Ν.Δ. πλαγιά του τελευταίου ανοίγεται
σπήλαιο, το οποίο παίρνει τ' όνομά του από το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, που
υπάρχει εκεί.
Η σπηλιά αποτελείται από δύο κύριους χώρους, οι οποίοι επικοινωνούν
μέσω στενού περάσματος. Στο μέσο της οροφής του πρώτου, τμήματα του οποίου έχουν
καταρρεύσει, υπάρχει άνοιγμα, διαμέτρου 1,50μ.
Ανασκαφές και στους δύο χώρους έγιναν από τον Ιταλό Am. Maiuri το
1920. Στον εξωτερικό χώρο οι εργασίες, που έφτασαν μέχρι τα 2,50 μ. περίπου σε
βάθος έφεραν στο φως μυκηναϊκά όστρακα, κατάλοιπα στάχτης, οστά ζώων (απομεινάρια
τροφών), οστέινες βελόνες λεπίδες οψιανού, πλατιές πέτρες σε σχήμα σπάτουλας (λίμες)
και κελύφη οστρέων.
Στον εσωτερικό χώρο η ανασκαφή, που πραγματοποιήθηκε κάτω από δύσκολες
συνθήκες λόγω της σκοτεινότητάς του, έφθασε μέχρι τα 4-5μ. σε βάθος. Εδώ ανακαλύφθηκαν
πολλά όστρακα της Υστερης Νεολιθικής και της Πρώιμης Χαλκοκρατίας, δύο πήλινα
ειδώλια, ένα πήλινο κουτάλι, μυλόλιθοι, πολλά στρογγυλά βότσαλα της θάλασσας και
τρεις πήλινες φιάλες.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Το σπήλαιο αυτό βρίσκεται στη νότια βουνοπλαγιά της Πόθας, κάτω από
τη Μονή Αγίων Πάντων. Η αρχική μορφή του έχει αλλοιωθεί, λόγω κατάρρευσης του
θόλου του. Οι σημερινές διαστάσεις του κοιλώματος, που έχει απομείνει είναι 12
μ. πλάτος επί 3-5, 50 βάθος.
Ανασκαφή σε ένα τμήμα της εισόδου του σπηλαίου διενήργησε ο Ιταλός
Am. Maiuri το 1921. Κατά την αφαίρεση των επιχώσεων, που έφραζαν την είσοδο, ήλθαν
στο φως όστρακα παλαιοχριστιανικών και Ελληνιστικών αγγείων. Σε βάθος 1 μέτρου
εντοπίσθηκαν τα πρώτα ίχνη ενός μαυριδερού στρώματος, το οποίο περιείχε, όπως
αποδείχθηκε, νεολιθικά όστρακα, λεπίδες και μία αιχμή βέλους από οψιανό, απολεπίσματα
και σκόνη από την κατεργασία λίθινων αντικειμένων, επτά νεολιθικούς πελέκεις,
ελαφρόπετρες κατεργασμένες σε σχήμα αγγείων , ένα πήλινο κουτάλι, κοχύλια, λευκά,
λειασμένα βότσαλα, λειαντήρες από λίθο, ένα σφοντύλι και οστά ζώων, επεξεργασμένα
και μη. Εντοπίσθηκαν επίσης εστίες φωτιάς και ακατέργαστα κομμάτια πυριτόλιθου.
Σε ορισμένα σημεία η ανασκαφή έφτασε μέχρι τα 4 - 4,50 μ. βάθος, όπου
εντοπίσθηκαν απορρίμματα των ανώτερων στρωμάτων.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΚΑΡΠΑΘΟΣ (Κωμόπολη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
ΜΕΓΑΛΟ ΧΩΡΙΟ (Χωριό) ΤΗΛΟΣ
ΜΕΓΙΣΤΗ (Χωριό) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
