Εμφανίζονται 63 τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ ΛΙΜΗΡΑΣ Επαρχία ΛΑΚΩΝΙΑ" .
ΜΑΛΕΑΣ (Ακρωτήρι) ΛΑΚΩΝΙΑ
Στα Βάτικα που
γνώρισαν τον Χριστιανισμό από τους πρώτους αποστολικούς χρόνους, κτίσθηκαν και
λειτούργησαν στη διαδρομή των αιώνων, αξιόλογα μοναστήρια και εκκλησίες που άφησαν
ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στη ζωή των Βατικιωτών και στην πολιτιστική πορεία
αυτού του τόπου.
Στα πανύψηλα θεόρατα βράχια, του θρυλικού Κάβο-Μαλιά, που γειτνιάζουν
με το Θεό, η ομορφιά της φύσης και η πανάρχαιη ιστορία διασταυρώνονται με την
Ορθόδοξη πίστη και τη Βατικιώτικη δημιουργία. Από το συναπάντημα αυτό προέκυψε
το "ΜΙΚΡΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ", ο φεγγοβόλος αυτός φάρος της
Ορθοδοξίας και του Πολιτισμού.
Το προσκύνημα στον ιερό αυτό χώρο είναι μία εμπειρία μοναδική! Το
επιβλητικό θέαμα των μοναστηριών προκαλεί δέος και έκσταση στον προσκυνητή!
Στα μέσα του 12ου αιώνα ευλαβικοί Ερημίτες ίδρυσαν στους γκρίζους
βράχους του ιστορικού κάβου τα πρώτα μοναστήρια που έγιναν οι πόλοι έλξης και
πνευματικής ακτινοβολίας, οι εστίες που καλλιέργησαν τον ψυχισμό του Βατικιώτη
και του ζέσταναν την ελπίδα.
Υψηλής ποιότητας ζωγραφικά σύνολα φανερώνουν τις στενές σχέσεις της
περιοχής με τη Βασιλεύουσα, αφού στον τοιχογραφικό διάκοσμο των εκκλησιών οι δυτικές
επιδράσεις είναι μηδαμινές.
Κατεστραμμένα από την θεομηνία των πειρατών, των πυρκαγιών και των
διαφόρων κατακτητών είναι τα περισσότερα από τα μοναστήρια του Μαλέα, που ο αριθμός
τους υπερβαίνει τα πενήντα.
Στην εσχατιά του Πάρνωνα
διασώζονται σήμερα οι εκκλησίες της Παναγίας της Παραδεισιώτισσας, της Αγίας Ειρήνης,
του Αγίου Γεωργίου, των Αρχαγγέλων κτλ. Τα μοναστήρια του Κάβο-Μαλιά θα πρέπει
να αναστηλωθούν και να συντηρηθούν, ώστε να εξακολουθήσουν να είναι μνημεία θαυμαστά
ενός λαμπρού παρελθόντος και συγχρόνως ζωντανές εστίες και κυψέλες πνευματικής
ζωής.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Τοπικής Εκκλησίας Δήμου
Βοιών.
ΑΚΡΙΑΙ (Αρχαία πόλη) ΕΛΟΣ
Akriai, Akreia, Akreia: Eth. Akriates. A town of Laconia, on the eastern
side of the Laconian bay, 30 stadia S. of Helos. Strabo describes the Eurotas
as flowing into the sea between Acriae and Gythium. Acriae possessed a sanctuary
and a statue of the mother of the gods, which was said by the inhabitants of the
town to be the most ancient in the Peloponnesus. Leake was unable to discover
any remains of Acriae; the French expedition place its ruins at the harbour of
Kokinio.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited May 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΑΣΩΠΟΣ (Αρχαία πόλη) ΛΑΚΩΝΙΑ
Asopus, Asopos. A town of the Eleuthero-Lacones in Laconia, on the eastern
side of the Laconian gulf, and 60 stadia south of Acriae. It possessed a temple
of the Roman emperors, and on the citadel a temple of Athena Cyparissia. At the
distance of 12 stadia above the town there was a temple of Aselepius. Strabo speaks
of Cyparissia and Asopus as two separate places; but it appears that Asopus was
the later name of Cyparissia. Pausanias says that at the foot of the acropolis
of Asopus were the ruins of the city of the Achaei Paracyparissii. Strabo describes
Cyparissia as a town with a harbour, situated upon a chersonese, which corresponds
to the site of Blitra. The latter is on the high rocky peninsula of Kavo Xyli,
east of which there is a deep inlet of the sea and a good harbour. The acropolis
of Cyparissia or Asopus must have occupied the summit of Kavo Xyli.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited May 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΑΦΡΟΔΙΣΙΑΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΑ
Aphrodisias, a town in the S. of Laconia, on the Boeatic gulf, said to have been founded by Aeneas. (Paus. iii. 12. § 11, viii. 12. § 8.)
ΒΟΙΑ (Δήμος) ΛΑΚΩΝΙΑ
Boeae (Bioai: Eth. Boiates), a town in the south of Laconia, situated
between the promontories Malea and Onugnathos, in the bay called after it Boeaticus
Sinus (Boiatikos kolpos). The town is said to have been founded by Boeus, one
of the Heraclidae, who led thither colonists from the neighbouring towns of Elis,
Aphrodisias, and Side. (Paus. iii. 22. § 11.) It afterwards belonged to the Eleuthero-Lacones,
and was visited by Pausanias, who mentions a temple of Apollo in the forum, and
temples of Aesculapius and of Sarapis and Isis elsewhere. At the distance of seven
stadia from the town there were ruins of a temple of Aesculapius and Hygieia.
The remains of Boeae may be seen at the head of the gulf, now called Vatika. (Paus.
i. 27. § 5, iii. 21. § 7, iii. 22. § 11, seq.; Scylax, p. 17; Strab. viii. p.
364; Polyb. v. 19; Plin. iv. 5. s. 9; Boblaye, Recherches, &c. p. 98.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited August 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΒΟΙΕΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΑ
Boeae. Bioai: Eth. Boiates. A town in the south of Laconia, situated between
the promontories Malea and Onugnathos, in the bay called after it Boeaticus Sinus
(Boiatikos kolpos). The town is said to have been founded by Boeus, one of the
Heraclidae, who led thither colonists from the neighbouring towns of Elis, Aphrodisias,
and Side. (Paus. iii. 22. § 11.) It afterwards belonged to the Eleuthero-Lacones,
and was visited by Pausanias, who mentions a temple of Apollo in the forum, and
temples of Aesculapius and of Sarapis and Isis elsewhere. At the distance of seven
stadia from the town there were ruins of a temple of Aesculapius and Hygieia.
The remains of Boeae may be seen at the head of the gulf, now called Vatika.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΕΛΑΦΟΝΗΣΟΣ (Νησί) ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
Onugnathus (Onou gnathos), the jaw of an ass, the name of a peninsula
and promontory in the south of Laconia, distant 200 stadia south of Asopus. It
is now entirely surrounded with water, and is called Elafonisi; but it is in reality
a peninsula, for the isthmus, by which it is connected with the mainland, is only
barely covered with water. It contains a harbour, which Strabo mentions; and Pausanias
saw a temple of Athena in ruins, and the sepulchre of Cinadus, the steersman of
Menelaus. (Paus. iii. 22. § 10, iii. 23. § 1; Strab. viii. pp. 363, 364; Curtius,
Peloponnesos, vol. ii. p. 295.)
ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ ΛΙΜΗΡΑ (Αρχαία πόλη) ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
Epidauros n Limera. A town on the eastern coast of Laconia, situated
at the head of a spacious bay, formed by the promontory Kremidhi, on the north,
and the promontory of Monemvasia, on the south. It was a colony from Epidaurus
in Argolis, and is said to have been built in consequence of an intimation from
Asclepius, when an Epidaurian ship touched here on its way to Cos. (Paus. iii.,23.
§ 6.) Its foundation probably belongs to the. time when the whole of the eastern
coast of Laconia, as far as the promontory Malea, acknowledged the supremacy of
Argos. (Herod. i, 82.) The epithet Limera was considered by the best ancient critics
to be given to the town on account of the excellence of its harbours, though other
explanations were proposed of the word (limeran .... hos a limeneran, Strab. viii.).
Pausanias describes the town as situated on a height not far from the sea. He
mentions among its public buildings temples of Aphrodite and Asclepius, a temple
of Athena on the acropolis, and a temple of Zeus Soter in front of the harbour.
(Paus. iii. 23. § 10.) The ruins of Epidaurus are situated at the spot now called
Old Monemvasia. The walls, both of the acropolis and town, are traceable all round;
and in some places, particularly towards the sea, they remain to more than half
their original height. The town formed a sort of semicircle on the southern side
of the citadel. The towers are some of the smallest I have ever seen in Hellenic
fortresses; the faces ten feet, the flanks twelve: the whole circumference of
the place is less than three quarters of a mile. The town was divided into two
separate parts by a wall; thus making, with the citadel, three interior divisions.
On the acropolis there is a level space, which is separated from the remaining
part of it by a little insulated rock, excavated for the foundations of a wall.
I take this platform to have been the position of the temple of Athena. On the
site of the lower town, towards the sea front, there are two terrace walls, one
of which is a perfect specimen of the second order of Hellenic masonry. Upon these
terraces may have stood the temples of Aphrodite and Asclepius. There are, likewise,
some remains of a modern town within the ancient inclosure; namely, houses, churches,
and a tower of the lower ages. The harbour of Zeus Soter has entirely disappeared,
but this is not surprising, as it must have been artificial; but there are two
harbours, one at either extremity of the bay, the northern called that of Kremidhi,
and the southern that of Monemvasia.
South of Epidaurus Pausanias mentions a promontory (akra) extending
into the sea, called Minoa (Paus. iii. 23. § 11; Strab.) This promontory is now
an island, connected with the mainland by a bridge of 14 small arches; it is not
improbable that it was originally part of the mainland, and afterwards separated
from it by art.
Epidaurus is rarely mentioned in history. Its territory was ravaged
by the Athenians in the Peloponnesian War. (Thuc. iv. 56, vi. 105.) In the time
of Strabo there appears to have been a fortress on the promontory Minoa, since
he calls it a phrourion. Pausanias mentions Epidaurus Limera as one of the Eleuthero-Laconian
towns. (Paus. iii. 21. § 7.) Ptolemy enumerates, as separate places, Minoa, the
harbour of Zeus Soter, and Epidaurus. In the middle ages the inhabitants of Epidaurus
abandoned their ancient town, and built a new one on Minoa,--which they now, for
greater security, probably, converted for the first time into an island. To their
new town, because it was accessible by only one way, they gave the name of Monemvasia
or Monembasia, which was corrupted by the Franks into Malvasia. In the middle
ages it was the most important Greek town in the Morea, and continued purely Greek
in its language and customs for many centuries.
Leake remarked, about a third of a mile southward of the ruins of
Epidaurus, near the sea, a deep pool of fresh water, surrounded with reeds, about
100 yards long and 30 broad, which he observes is probably the lake of Ino, small
and deep, mentioned by Pausanias (iii. 23. § 8) as 2 stadia from the altars of
Asclepius, erected to commemorate the spot where the sacred serpent disappeared
in the ground, after landing from the Epidaurian ship on its way to Cos.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited May 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΕΠΙΔΗΛΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
Epidelion. Called Delium simply by Strabo, a small place on the eastern
coast of Laconia, situated within the territories of Boeae, at the distance of
100 stadia from Cape Malea, and 200 from Epidaurus Limera. Epidelium, however,
appears to have been little more than a sanctuary of Apollo, erected at the time
of the Mithridatic War, when a wooden statue of the god floated to this spot from
Delos, after the devastation of the island by Metrophanes, the general of Mithridates.
Epidelium probably stood on Cape Kamili, where there are a few ancient remains.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited May 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΖΑΡΑΞ (Αρχαία πόλη) ΖΑΡΑΚΑΣ
(Zarex, Eth. Zarekios) A town on the eastern coast of Laconia, with
a good harbour, situated upon a promontory, which is a projection of Mt. Zarax.
Like Prasiae and some other places on this part of the Laconian coast, it passed
into the hands of the Argives in the time of the Macedonian supremacy; and this
was apparently the reason why it was destroyed by Cleonymus, the son of Cleomenes.
From this disaster it never recovered. Augustus made it one of the Eleuthero-Laconian
towns; but Pausanias found in it nothing to mention but a temple of Apollo at
the end of the harbour. It is now called Hieaka, which is evidently a corruption
of Zarax, and there are still ruins of the ancient town. The promontory bears
the same name, and the port, which is on its northern side, is described as small
but well sheltered. Pausanias says that Zarax was 100 stadia from Epidaurus Limera,
but this distance is too great.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΗΤΙΣ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΑ
Etis (Etls), a town in the S. of Laconia, the inhabitants of which
were removed to Boeae. (Paus. iii. 22. § 11; Steph. B. s. v.)
ΚΟΤΥΡΤΑ (Αρχαία πόλη) ΑΣΩΠΟΣ
Koturta: Eth. Koturtaios. A town in the S. of Laconia, near the promontory Malea,
which was garrisoned by the Lacedaemonians, along with Aphrodisias, in the Peloponnesian
War, in order to protect this part of the coast from the ravages of the Athenians,
who had established themselves at Cythera.
ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ (Αρχαία πόλη) ΑΣΩΠΟΣ
Kuparissia, Kuparisseeis, Kuparissiai, Kuparissai, Kuparissos, Eth.
Kuparissieus. (Stephanus alone has the form Kuparisseus). A town on the western
coast of Messenia, situated a little south of the river Cyparissus, upon the bay
to which it gave the name of the Cyparissian gulf. (Plin. Mela, ll. cc.) This
gulf was 72 miles in circuit according to Pliny, and was bounded by the promontory
of Ichthys on the north, and by that of Cyparissium on the south. Cyparissia was
the only town of importance upon the western coast of Messenia between Pylus and
Triphylia. It is mentioned in the Homeric catalogue (Il. l. c.), and appears to
have been inhabited from the earliest to the latest times. It was beautifully
situated upon the sides of one of the offshoots of the range of mountains, which
run along this part of the Messenian coast. Upon the narrow summit of the rocks
now occupied by a castle built in the middle ages, stood the ancient acropolis.
There is no harbour upon the Messenian coast north of Pylos; but Leake remarks
that the roadstead at Cyparissia seems to be the best on this part of the coast;
and in ancient times the town probably possessed an artificial harbour, since
traces of a mole may still be seen upon the sea-shore. This was probably constructed
on the restoration of Messene by Epaminondas; for it was necessary to provide
the capital of the new state with a port, and no spot was so suitable for this
object as Cyparissia. Hence we find Messene and the harbour Cyparissia mentioned
together by Scylax (p. 16). Pausanias found in the town a temple of Apollo, and
one of Athena Cyparissia. The town continued to coin money down to the time of
Severus. In the middle ages it was called Arkadia, a name which was transferred
from the interior of the peninsula to this place upon the coast. It continued
to bear this name till its destruction by Ibrahim in 1825, and when rebuilt it
resumed its ancient name Cyparissia, by which it is now called. Some remains of
ancient walls may be traced around the modern castle; and below the castle on
the slope of the hill, near the church of St. George, are some fragments of columns.
On the south side of the town, close to the sea-shore, a fine stream rushes out
of the rock and flows into the sea; and a little above is a basin with a spring
of water, near which are some stones belonging to an ancient structure. This is
the ancient fountain sacred to Dionysus, which Pausanias perceived near the entrance
of the city, on the road from Pylus.
Stephanus calls Cyparissia a city of Triphylia, and Strabo (viii.
p. 349) also distinguishes between the Triphylian and Messenian Cyparissia, but
on what authority we do not know.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΥΦΑΣ (Αρχαία πόλη) ΖΑΡΑΚΑΣ
ta Kuphanta. A town on the eastern coast of Laconia, belonging to
the Eleuthero-Lacones. It was in ruins in the time of Pausanias, but from the
notice of it in other writers, it was evidently at one period a place of some
importance. Pausanias describes it as situated 6 stadia from Zarax, and 10 stadia
inland; and Ptolemy speaks separately of the porttown and city. Pausanias adds
that Cyphanta contained a temple of Asclepius, called Stethaeum, and a fountain
issuing from a rock, said to have been produced by a blow of the lance of Atalante.
The numbers in Pausanias, however, cannot be correct. At the distance of 6 stadia
from Zarax (Hieraka), there is no site for a town or a harbour; and it is scarcely
conceivable that, on this rocky and little-frequented coast, there would be two
towns so close to one another. Moreover Pausanias says that the distance from
Prasiae to Cyphanta is 200 stadia; whereas the real distance from Prasiae (Tyro)
to Zarax (Hieraka) is more than 300 stadia. In addition to this Ptolemy places
Cyphanta considerably further north than Zarax; and it is not till reaching Cyparissi
that there is any place with a harbour and a fountain. Accordingly, we may here
place Cyphanta, changing with Boblaye the very improbable number in Pausanias
hex pou stadia, into hekaton stadia. Cyparissi is as nearly as possible 100 stadia
from Hieraka, and 200 stadia from Tyro.
In his Morea, Leake placed Cyphanta at Cyparissi; but in his Peloponnesiaca,
he supposes its site to have been further north at Lenidhi. If we are right in
identifying Prasiae with Tyro, this position for Cyphanta would be at once inadmissible;
but Leake, we think erroneously, places Prasiae also further north, at St. Andrew
in the Cynuria.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΑΛΑΙΑ (Αρχαία πόλη) ΝΙΑΤΑ
Pleiai. A town of Laconia, mentioned by Livy (xxxv. 27) as the place
where Nabis pitched his camp in B.C. 192, must have been situated in the plain
of Leuce, which lay between Acriae and Asopus. The name of the place occurs in
an inscription (Bockh, Inscr. no. 1444). From its position it would appear to
be the same as the palaia kome of Pausanias (iii. 22. § 6), in which passage Curtius
suggests that we might perhaps read Pleiai koen.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΣΙΔΗ (Αρχαία πόλη) ΒΟΙΑ
A town on the eastern coast of Laconia, a little N. of the promontory Malea. It
was said to have existed before the Dorian conquest, and to have derived its name
from a daughter of Danaus. The inhabitants were removed by the Dorian conquerors
to the neighbouring town of Boeae. It probably occupied the site of the monastery
of St. George, where there is a port.
ΥΠΕΡΤΕΛΕΑΤΟΝ (Αρχαίο ιερό) ΑΣΩΠΟΣ
Hyperteleatum (Huperteleaton), a place in the territory of the Laconian
Asopus, at the distance of 50 stadia from the latter town, containing a temple
of Asclepius. The French Commission discovered on the coast below the village
of Demonia some remains of the inclosure of this temple on a rock artificially
cut, with many tombs excavated in the rock, and at 500 steps from the temple,
nearer Demonia, a fine source of water. (Paus. iii. 22. § 10; Boblaye, Recherches,
&c. p. 98; Leake, Peloponnesiaca, p. 168; Curtius, Peloponnesos, vol. ii. p. 294.)
ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ ΛΙΜΗΡΑ (Αρχαία πόλη) ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
Styled Limera, a town in Laconia, on the east coast, said to have been founded by Epidaurus in Argolis.
ΕΠΙΔΗΛΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
A town on the southeastern coast of Laconia with a temple of Apollo which contained an image of the god, said to have been cast into the sea at Delos and to have drifted ashore at Epidelium.
ΜΑΛΕΑΣ (Ακρωτήρι) ΛΑΚΩΝΙΑ
A promontory on the southeast of Laconia, separating the Argolic and Laconic gulfs. At this point the sea is so rough as to give rise to the proverb, Cum ad Maleam deflexeris, obliviscere quae sunt domi (Mela, ii. 3).
ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ ΛΙΜΗΡΑ (Αρχαία πόλη) ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ ΛΙΜΗΡΑ (Αρχαία πόλη) ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
On the E coast, beside the bay dominated by the rock of Monemvasia.
The epithet, of doubtful meaning even in antiquity, distinguishes the city from
Epidauros in the Argolid. According to Apollodoros (Strab. 368) limera meant of
the good harbor (= limenera), but others explained the word as signifying parched
or deficient (Schol. Thuc. 7.26). Pausanias (3.23.6) alleges that the city was
founded from the Argolic Epidauros. There was a cape (akra, Paus. 3.23.11) with
a fort (Strab. 368) called Minoa; this may have been the promontory of Monemvasia,
which, however, is now an island. The city overlooks a long stretch of coastline
and the E end of the easiest route from Sparta to the E coast of the Peloponnese.
Athenian raids during the Peloponnesian War are mentioned by Thucydides (4.56.2,
6.105.2, 7.26.2). The city became a member of the Eleutherolakonian League (Paus.
3.21.7).
The acropolis is enclosed by a Hellenic fortification wall. Ancient
towers and terrace walls are also visible; there is a leveled surface on the acropolis,
perhaps for a temple. Mycenaean sherds have been noted near the summit. Inland,
a series of chamber tombs yielded pottery extending in time from Late Helladic
II to Late Helladic IIIC. Some of the earliest vases from the burials suggest
Minoan connectlons.
G.L.Huxley, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΝΥΜΦΑΙΟΝ (Αρχαίο λιμάνι) ΒΟΙΑ
This site in the peninsula of Maina, 18 km to the N of Cape Tainaron
and 570 m above sea level, can be reached by a two and a half hour climb on foot
from the small port of Nymphi. It is not mentioned by any ancient author, and
its name in antiquity is unknown. The ancient establishment is 500 m from a plentiful
spring near which a convent stands, in the place called Ta Kionia (The Columns).
It has never been systematically explored. The principal buildings recognizable
are two Doric shrines. The first, peristylar, with a proportion of seven columns
to six, measures ca. 8.4 x 9.2 m on the stylobate. The second, with two columns
in antis, measures some 7 x 5 m. The roofs bore a round acroterium. No inscription
or sculpture allows us to guess to whom these shrines were dedicated. Some of
the architectural fragments, above all the capitals, are said to have been taken
to Kythera in the 19th c. To the S of these shrines was doubtless a third sanctuary.
A cliff relief shows three figures, of which two are still distinct: in the center,
a woman holding a cornucopia (Rome?) and to the left a standing warrior. All around
are the remains of several ancient buildings. Everything appears to date from
the Imperial period.
C. Le Roy, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΜΕΓΑΛΗ ΑΜΜΟΣ (Παράλιος οικισμός) ΖΑΡΑΚΑΣ
Είναι ο οικισμός του λιμανιού Κυπαρίσσι.
ΓΛΥΦΑΔΑ (Οικισμός) ΑΣΩΠΟΣ
Μαγευτικός παραλιακός οικισμός στα σύνορα του δήμου με το δημοτικό διαμέρισμα Ελιάς του Δήμου Μολάων.
ΥΠΕΡΤΕΛΕΑΤΟΝ (Αρχαίο ιερό) ΑΣΩΠΟΣ
Η θέση του εντοπίστηκε από μαρμάρινες και ορειχάλκινες επιγραφές κατά τις ανασκαφές του 1885 από την Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρεία αλλά και από τον Παυσανία, που αναφέρει ότι απείχε από τον Ασωπό 50 στάδια (9 περίπου χιλ). Βρισκόταν σε χαράδρα Βόρεια του Φοινικίου σε σημείο του δρόμου που οδηγεί στο χωριό Βελιές. εκεί είχαν κτιστεί ναοί αφιερωμένοι στον Απόλλωνα και τον Ασκληπιόν τον Υπερτελέατον. Ο ναός του Απόλλωνα σύμφωνα με τις ευρεθείσες επιγραφές ήταν ο κεντρικός βωμός του κοινού των Ελευθερολακώνων. Καθ’όλον το έτος συνέρρεαν στους ναούς πολλοί προσκυνητές από όλες τις πόλεις της Λακωνικής αυτής Ομοσπονδίας. Στο Μουσείο της Σπάρτης υπάρχουν δύο δυσανάγνωστες επιγραφές που βρέθηκαν στην περιοχή.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ασωπού
ΦΟΙΝΙΚΗ (Αρχαία πόλη) ΑΣΩΠΟΣ
Κατά τον Κούρτιον (ιστορία της αρχαίας Ελλάδος σελ. 214) η ονομασία προήλθε από τους Φοίνικες «περί Μαλέαν φαίνεται επιπολάσαντες οι Φοίνικες. Ετι Δε και νυν καλείται Φοινίκη το μνημονευθέν χωρίον». Επομένως είναι αρχαιοτάτη. Ο οικισμός θα ιδρύθηκε τότε, που η θάλασσα έφθανε μέχρι εκεί ή και λίγο ψηλότερα πριν η έκταση με τις προσχώσεις μεταβληθεί σε πεδιάδα. Οι Φοίνικες (το 850 πχ περίπου) είχαν ιδρύσει εμπορικό σταθμό για την μονοπωλιακή εκμετάλλευση των εξαιρετικής ποιότητας κοχυλιών πορφύρας, που όπως αναφέρει ο Παυσανίας, υπήρχαν μόνο στα παράλια της Λακωνικής.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ασωπού
ΑΠΙΔΕΑ (Χωριό) ΝΙΑΤΑ
Η πρώτη καταστροφή έγινε τον καιρό της άλωσης της Πελοποννήσου.
Λέγεται ότι υπήρχαν περίπου τετρακόσσιες οικογένειες, φαίνονται δε σε αρκετή έκταση
τα σημάδια σημαντικής κωμοπόλεως. Η Δεύτερη καταστροφή έγινε μετά την επανάσταση
του 1770. ..."Τα σύνορα τούτου. Άρχονται από την Σκάλαν
έως Ζάρβανα, εις το Καραμίνι έως την ράχην Βοϊδόρακην επιλεγόμένην, εις τες μάνδρες
του Σάκου και Κερατίτσαν έως Βούντα και Βοθρλιάν, εις την Γλυκερίτσαν και του
Φύλια την ράχην με την Κορανοφωλέαν και φυτείες Πεζανιώτικες εις την Στρογγυλήν
Πέτραν Κουμούλαν κατά Γκαγκανιάν. Η καλλιεργήσιμος γη ειν’εύφορος, και συνίσταται
περίπου των 25 χλδ. στρεμ. Είναι 1ης, 2ας, και 3ης ποιότητας, εξ ων το τρίτον
της πρώτης ποιότητος. Προ της επαναστάσεως των 70 λέγεται ότι εδούλευον ζευγάρια
100 προ της ήδη διεγέρσεως 35, ήδη μόλις 20. Έχει και μέρη ποτιστικά, λεγόμενα
παρά των εγκατοίκων μποστάνια όπου φυτεύουν καπνούς, τα οποία εισί ταύτα".
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του 3/Θ
Δημοτικού Σχολείου Νιάτων
ΚΡΕΜΑΣΤΗ (Χωριό) ΝΙΑΤΑ
Το πιο ορεινό χωριό της επαρχίας Επιδαύρου
Λιμηράς του Νομού Λακωνίας.
Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 860 μέτρων κοντά σ’ ελατοσκεπασμένες βουνοκορφές.
Η ιστορία της Κρεμαστής αρχίζει το 1462 όταν ο Μυστράς
πέφτει στα χέρια των Τούρκων. Τότε αρκετοί από τους κατοίκους των χωριών κοντά
στο Μυστρά τρέπονται σε φυγή
κι' αναζητούν ασφαλή μέρη να κατοικήσουν. Ο τόπος της Κρεμαστής είναι ιδανικός
να τους προστατέψει από το διωγμό των Τούρκων. Τ’ άφθονα τρεχούμενα νερά
βοηθούν στην γρήγορη ανάπτυξη ενός μεγάλου χωριού. Τ’ όνομα Κρεμαστή δόθηκε
επειδή το χωριό μοιάζει να κρέμεται ανάμεσα στα γύρω βουνά. Το 1661 η Κρεμαστή
αριθμεί 3.500 κατοίκους όπως αναφέρει η απογραφή των Ενετών. Διατηρεί στενές εμπορικές
σχέσεις με τα νησιά Σπέτσες
- Ύδρα μέσω λιμανιού στο Κυπαρίσσι,
που τους προμηθεύει κτηνοτροφικά προϊόντα, κρασί και στάρι. Πιο μετά το εμπόριο
επεκτάθηκε ως την Αλεξάνδρεια
όπου τους προμήθευε βελανίδια απαραίτητα για βαφές υφασμάτων. To 1722 κτίζεται
η βρύση στη Κρεμαστή, αριστούργημα τέχνης και για την σημερινή εποχή. Η σκαλιστή
επιγραφή με Βυζαντινά στοιχεία μεταφέρει στην αιωνιότητα το σπουδαίο έργο. Όταν
η Ελλάδα ήταν ελεύθερη αρκετοί
Κρεμαστιώτες μεταφέρθηκαν σε πιό χαμηλές τοποθεσίες και κτίζουν άλλα χωριά, τη
Ρηχιά, το Λαμπόκαμπο,
τα Πιστάματα. To 1870 αρχίζει
η μετανάστευση στην Αμερική. Τα φτωχά εκείνα χρόνια βρέθηκαν στην Αμερική αρκετοί
Κρεμαστιώτες που πρόκοψαν αλλά δεν λησμόνησαν την πατρίδα τους, πολλοί επέστρεψαν
στο χωριό ενίσχυσαν την οικονομία του τόπου τους και έτσι η Κρεμαστή γνώριζε μεγάλη
ακμή τα χρόνια 1900-1960. Στο Δημοτικό Σχολείο φοιτούσαν 200-220 παιδιά, υπήρχαν
όλα τα επαγγέλματα και πολλά μαγαζιά. Όμως το νέο κύμα μετανάστευσης από το 1956
την αδυνάτιζε διαρκώς. Στο χωριό τα σημάδια της ερήμωσης φαίνονται τη δεκαετία
του 1970. Το χωριό συρρικνώθηκε σε λίγους μόνιμους κατοίκους. Έμεινε όμως άσβεστη
η αγάπη σ’ όλους τους Κρεμαστιώτες, που είναι διασκορπισμένοι ως τα πέρατα
της γης, για τη συντηρήση του χωριού τους. Τα παραδοσιακά σπίτια, η ομορφιά του
βουνού και το δροσερό καλοκαίρι είναι τα εφόδια για τη σωτηρία της Κρεμαστής.
ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ (Χωριό) ΛΑΚΩΝΙΑ
"...Περάσαμε τις μέρες μας τριγυρίζοντας στο φρούριο επισκεπτόμενοι
τα αξιοθέατα. Προηγουμένως το φρούριο Μπενεφσέ ήταν γνωστό στη λαϊκή γλώσσα ως
Μενεξή, στα Φράγκικα ως Μαλβαζία, στα Ελληνικά ως Μονεμβασία, αλλά στα Αραβικά
ως Μπενεφσέ (σημ. Μ.Π., ίον, βιολέτα). Ο λόγος που του δόθηκε αυτό το όνομα είναι
ο ακόλουθος: Οι κορυφές των βουνών και οι πλαγές κι η μεγαλύτερη έκταση στη γύρω
περιοχή γεμίζουν από ία, νάρκισσους, υάκινθους και ζουμπούλια. Επειδή το άρωμα
των ίων εισχωρεί μέσα στις ανθρώπινες φλέβες τόσο μεθυστικά, ονομάζουν το φρούριο
αυτό Μπενεφσέ...",
Εβλιγιά Τσελεμπή, Τούρκος περιηγητής που επισκέφθηκε την Μονεμβασιά, στα 1668.
Η Μονεμβασιά, Μονεμβάσια ή Μονοβάσια, όπως λέγεται στην περιοχή ο
βράχος που υψώνεται επιβλητικά σε μικρή απόσταση από την ανατολική ακτή της Λακωνικής
Χερσονήσου. Με την στεριά συνδέεται μόνο μέσω μια γέφυρας και από κει πήρε το
όνομα Μονεμβασία. ΙΣΤΟΡΙΑ
Η κτίση της χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, όταν έγινε η πρώτη επιδρομή
των Αράβων και των Σλάβων στο Μοριά. Τότε πολλοί από τους Λάκωνες διασκορπίστηκαν
κι άλλοι κατέφυγαν στο βράχο της Μονεμβασίας, όπου ίδρυσαν την ομώνυμη πολιτεία.
Οι Φράγκοι οι οποίοι πήραν την Κωνσταντινούπολη
δεν μπόρεσαν να γίνουν κύριοι της Μονεμβασιάς παρά ύστερα από πολλά χρόνια, εξαιτίας
της γερής οχύρωσης της πολιτείας από το φυσικό και ακατάλυτο κάστρο των βροχών.
Την πολιορκία της Μονεμβασιάς ανέλαβε το 1245 ο γιος του Γοδεφρείδου
Α' Βιλλεαρδουίνου, Γουλιέλμος Β' ο Βιλλεαρδουίνος, ο οποίος έστελνε μηνύματα αν
ήθελαν να του παραδώσουν ειρηνικά τα κλειδιά του κάστρου. Οι Μονεμβασιώτες όμως
έμεναν αμετάπειστα. Τότε ο Γουλιέλμος ζήτησε βοήθεια και παράγγειλε να του στείλουν
ναυτική δύναμη, τέσσερις γαλέρες γεμάτες στρατό. Η πολιορκία κράτησε τρία χρόνια.
Τελικά το 1249 παραδόθηκαν τα κλειδιά του κάστρου στο Φράγκο κατακτητή, υπό ευνοϊκούς
όρους. Η Μονεμβασιά έμεινε στη Φράγκικη κατοχή 13 χρόνια από το 1249.
Μετά τη μάχη της Πελαγονίας το 1259 ο πρίγκιπας Γουλιέλμος για να
εξαγοράσει την απελευθέρωσή του, έδωσε ως λύτρα στους βυζαντινούς τη Μονεμβασία.
Κατά εκείνη τη περίοδο η Μονεμβασία έγινε σπουδαία εμπορική σκάλα.
Το 1446 την κυριεύουν οι Βενετοί και την κρατούν ως τα 1540 σε λίγο
την παίρνει ο Θωμάς Παλαιολόγος που ύστερα την παραδίνει στον Πάπα. Μετά τους
Βενετούς έρχονται οι Τούρκοι. Μέσα στο 17ο αιώνα ο Μοροζίνι την πολιόρκησε. Τέλος
την κατέλαβαν πάλι οι Τούρκοι από το 1715 ως το 1821. Όταν κηρύχτηκε η Επανάσταση
του '21, οι Έλληνες πολιόρκησαν από στεριά και θάλασσα τη Μονεμβασιά και ήταν
η πρώτη Ελληνική οχυρή πολιτεία που λυτρώθηκε από τη μακρόχρονη σκλαβιά.
ΚΑΤΩ ΠΟΛΗ
Ήταν το προάστιον. Ορισμένα σταθερά στοιχεία της είναι ο μητροπολιτικός
ναός του Ελκόμενου Χριστού η Πλατεία μπροστά του, η Αγορά ή Φόρος, ο κεντρικός
εμπορικός δρόμος με τα μαγαζιά που παρέμειναν στην ίδια θέση της Βυζαντινής μέσης
οδού. Διακρίνεται ένας σημαντικός κάθετος άξονας από την πόλη του παραθαλάσσιου
τείχους (Πορτέλο) . Η πόλη προστατευόταν όπως και σήμερα από τις τρεις πλευρές
με τείχη, ένα θαλάσσιο και δύο κάθετα προς αυτό που ένωναν τις άκρες τους με το
βράχο που την προστάτευε από την τέταρτη πλευρά. Το βυζαντινό θαλάσσιο τείχος
είναι αυτό που σώζεται ακόμη και έχει υποστεί αναρίθμητες επισκευές. Οι δρόμοι
ήταν αρκετά στενοί, συνήθως καλντερίμια (λιθόστρωτοι) και είχαν κατά το δυνατό
λίγα σκαλιά για να κυκλοφορούν εύκολα τα ζώα. Συχνά τα σπίτια επεκτείνονται πάνω
τους με θολωτές δρομικές. Πλατείες εκτός από της μητροπόλεως δεν είναι γνωστές.
Η πυκνότητα των χτισμάτων θα πρέπει να ήταν ασφυκτική.
Ο παλαιότερος τύπος σπιτιού διαφέρει αισθητά από τα σπίτια της πάνω
πόλης έχουν όμως με αυτά και κοινά μορφολογικά στοιχεία. Οπωσδήποτε
υπήρχε και κάποια αποβάθρα, αλλά η θέση και η οργάνωση του λιμανιού κατά τη βυζαντινή
εποχή είναι τελείως άγνωστα. Κατά την εποχή της μεγάλης ακμής της Μονεμβασιάς
ο οικισμός αναπτύχθηκε πολύ και απλώθηκε πολύ. Η κάμψη της πόλεως που άρχισε προς
το τέλος του 14ου αιώνα και συνεχίστηκε σταθερά κατά την Α' Ενετοκρατία είχε ως
αποτέλεσμα την γεωγραφική συρρίκνωση. Κατά την Τουρκοκρατία οι αλλαγές ήταν πιο
αισθητές. Εγκαταστάθηκαν στη ρίζα του βράχου και μετέτρεψαν σε τζαμί το Καθολικό
του παλαιότερου μοναστηριού των κατηχουμένων. Στην πλατεία απέναντι από τον Ελκόμενο
έγινε το δεύτερο τζαμί. Η πόλη κλείστηκε και πάλι με τείχη κάθετα προς το θαλάσσιο
ενώ η τούρκικη συνοικία χωρίστηκε με ένα τείχος το οποίο είχε χωριστή πύλη. Κατά
τα 25 χρόνια της Β' Ενετοκρατίας οι αλλαγές που σημειώθηκαν ήταν πολύ αισθητές.
Τότε επισκευάστηκαν οι περισσότεροι ναοί και ο ναός του Ελκομένου. Χτίστηκαν δύο
μεγαλύτεροι ναοί εξαρχής η Παναγία η Κρητικιά και ο 'Άγιος Νικόλαος καθώς και άλλα
μικρότερα.
ΠΑΝΩ ΠΟΛΗ
Δεν υπάρχει εμπορική δραστηριότητα, δεν υπάρχουν ίχνη μαγαζιών, ενώ
σώζονται τρεις κοινόχρηστες στέρνες εντυπωσιακών διαστάσεων, (καράβι, κάτεργο,
κερατσίνι). Κατά την εγκατάσταση του 1540 των Τούρκων, οι οποίοι δεν επέτρεπαν
στους χριστιανούς να κατοικούν στην Πάνω Πόλη, εξαφανίστηκαν οι Εκκλησίες, εκτός
από την Αγία Σοφία, η Θεοτόκος Οδηγήτρια που την είχαν μετατρέψει σε τζαμί. Την
περιέκλειαν τείχη από τρεις πλευρές και από την τέταρτη ο βράχος. Κάποια περίοδο
η πόλη ξεπέρασε τα τείχη και κάλυψε τη μεγαλύτερη έκταση ολόκληρου του βράχου,
για να επανέλθει και πάλι στα παλιά της όρια.
Η εντυπωσιακή παραλληλία των κτισμάτων μεταξύ τους δείχνει ότι υπήρχε
κάποια μορφή αρχικού σχεδιασμού. Τα κτίσματα δεν ήταν πολύ πυκνά και δε φαίνεται
να είχαν μέτωπο στους δρόμους. Οργανωμένα σε ομάδες, μέσα στις οποίες δέσποζε
κάποιο σπίτι κλείνονταν από κάποιο περίβολο, σε ορισμένες περιπτώσεις οχυρωμένο,
μέσα στον οποίο υπήρχαν δέντρα ίσως και περιβόλια. Τεράστιος αριθμός μικρών δεξαμενών
δείχνουν ότι μεγάλες κοινές δεξαμενές δεν ήταν απαραίτητες. Η έδρα της διοικήσεως
της Μονεμβασίας βρισκόταν πιθανότατα στην πάνω πόλη, όπως και ο Φρούραρχος, και
θα πρέπει να υπήρχαν κτίρια για την εξυπηρέτηση τους αλλά και κτίρια στρατιωτικής
χρήσεως.
Όταν οι Τούρκοι την παρέλαβαν ήταν άδεια ενώ οι τελευταίες αριστοκρατικές
οικογένειες μετανάστευσαν στη Βενετία.
Κατά την Τουρκοκρατίας έγιναν διάφορα έργα από τους κατακτητές. Χτίστηκε ένα τζαμί,
ένα δεύτερο Φρούριο στην ανατολική πλευρά του "Κασσίμ Πασά" διαμορφώθηκαν
και 3 κοινόχρηστες δεξαμενές.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου Αγίου Νικολάου Κρήτης
Το 375 μ.Χ. στα νότια παράλια της Πελοποννήσου
σημειώθηκε ισχυρός σεισμός, αποτέλεσμα του οποίου ήταν να δημιουργηθούν τεράστιες
εδαφικές ανωμαλίες όπως καθιζήσεις εδαφών, καταποντισμός νησίδων κ.τ.λ. Τότε φαίνεται
ότι αποσπάστηκε ο βράχος που είναι κτισμένη η Μονεμβασία. Οι πρώτοι κάτοικοι,
όπως πληροφορούμαστε από τα χρονικά κτίσης της πόλης, έφτασαν τον έκτο χρόνο της
βασιλείας του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μαυρίκιου (582-602 μ.Χ.), δηλαδή το 588 μ.Χ.
Κυνηγημένοι από τις επιδρομές των βαρβάρων, οι κάτοικοι της Λακωνικής γης προσπάθησαν
να βρούν ασφαλές σημείο για νέα εγκατάσταση, άλλοι μεν προτίμησαν τη Σικελία,
άλλοι δε, οι πιο ευγενείς, με επικεφαλής τον Επίσκοπό τους, εγκαταστάθηκαν στην
Ν.Α. πλεύρα του βράχου, για να είναι και αθέατοι από την απέναντι στεριά και για
να έχουν άνετη επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο από τη θάλασσα. Την πόλη αυτή
που δημιούργησαν, την ονόμασαν Μονεμβασία, ακριβώς γιατί είχε μία μόνο είσοδο.
Η γεωγραφική θέση της πόλης γρήγορα την κατέστησε ναυτική και εμπορική δύναμη
τόσο μεγάλη, ώστε κατόρθωσε να εξασφαλίσει εξαιρετικά προνόμια από τους Βυζαντινούς
Αυτοκράτορες για το "Ικανόπλουν θαλατουργόν της". Έτσι, στα μέσα του
7ου μ.Χ. αιώνα, έφτασε να έχει εμπορικές σχέσεις με τη Σικελία και την Καλαβρία.
Οι Μονεμβασίτες καραβοκύρηδες εκτός από τα περίφημα μεταξωτά και το κρασί της
πόλης, μετέφεραν στη Δύση και προϊόντα της Ανατολής, με αποτέλεσμα να αποκομίζουν
τεράστια οικονομικά οφέλη για να κάνουν τη Μονεμβάσια και οικονομική δύναμη. Η
οικονομική δύναμη της Μονεμβάσιας δεν απέρρεε μόνο από τη ναυτιλία και το εμπόριο,
αλλά ανάπτυξη παρουσίασε και η βιοτεχνία, που ήταν κυρίως οικοτεχνία, όπου κατασκευάζονταν
υψηλής ποιότητας υφαντά, μεταξωτά, δέρματα αλλά κυρίως παρασκευάζονταν στα οινοποιία
της το περίφημο κρασί της. Όλος αυτός ο πλούτος που σιγά-σιγά συσσωρεύτηκε στην
πόλη, δημιούργησε την ανάγκη στους κατοίκους της να ασφαλιστούν από τις επιδρομές
των πειρατών. Άρχισαν, λοιπόν, να την οχυρώνουν με μεγάλη επιμέλεια. Τέτοια ήταν
η φροντίδα τους ώστε καθιέρωσαν και μία φορολογική πρακτική, σύμφωνα με την οποία
η περιουσία όσων πέθαιναν χωρίς κληρονόμους, κληροδοτούνταν στην Κοινότητα και
διατίθονταν αποκλειστικά για την κατασκευή των νέων τειχών και τη συντήρηση των
παλαιών. Η πρακτική αυτή είναι γνωστή σαν "ΑΒΙΩΤΙΚΙΟΝ". Αυτή η οχύρωση
έκανε την πόλη απόρθητη, για τα μέσα της εποχής, και γι’ αυτό άρχισε να γίνεται
και στρατιωτική δύναμη. Όμως, οι Μονεμβασίτες είχαν και άλλες ανησυχίες και στην
πόλη δημιουργήθηκε αξιόλογη πνευματική κίνηση. Υπήρχαν φιλοσοφικές σχολές στις
οποίες σπούδασαν αρκετοί επώνυμοι της εποχής και πλούσιες βιβλιοθήκες, οι οποίες
διέθεταν χειρόγραφα, χρυσόβουλα και χρονικά, όπως η ονομαστή βιβλιοθήκη της Οικογένειας
των Λικινίων. Το προϊόν που κυρίως εξάγονταν ήταν το κρασί, το οποίο λόγω της
αρίστης ποιότητάς του πωλούνταν στις πλουσιότερες αγορές της Μεσογείου, η δε φήμη
του είχε φτάσει μέχρι την Ισπανία. Η εξαιρετική ποιότητα του κρασιού αυτού οφειλόταν
στην ποικιλία των αμπελιών της περιοχής Επιδαύρου. Σήμερα βέβαια, δεν υπάρχουν
αυτοί οι αμπελώνες. Καταστράφηκαν από τις τόσες επιδρομές που υπέστη η περιοχή.
Παρ’ όλα αυτά όμως, η Μονεμβάσια μέχρι τα τελευταία χρόνια, δηλαδή ακόμα και μέχρι
τη δεκαετία του 1950, φημίζονταν για τα κρασιά της και τις ταβέρνες της. Από παλιούς
Μονεμβασίτες που ασχολούνταν με την παρασκευή του κρασιού, λέγεται ότι η Μονεμβάσια
πάντα είχε καλό κρασί και για το ότι χρησιμοποιούσαν νερό της βροχής για να γίνεται
η ζύμωση του μούστου, τα δε βαρέλια ήταν τοποθετημένα στις μεγάλες δροσερές υπόγειες
καμάρες, αλλά και οτιί οι Μονεμβασίτες ήταν πάντοτε καλοί "πότες".
Από το βιβλίο "Μονεμβασία" Γιώργος Ν. Βουνελάκης
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του 3/Θ Δημοτικού
Σχολείου Νιάτων Λακωνίας
ΝΙΑΤΑ (Χωριό) ΛΑΚΩΝΙΑ
Χωριό που απέχει δυτικά της Μονεμβασίας
μιλ. 25, και από την Απιδέα
βόρεια 5 μιλ. Το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων είναι άποικοι από το χωριό Κρεμαστή,
μετά την άλωση της Πελοποννήσου.
Σύνορα: "Άρχεται από μικρά Νιάτα, κάκειθεν εις τοποθεσίαν λεγομένην
του Φόρου και Ντούκα, κάκειθεν εις Πυργάκι Ντράδεζας, είτα εις τους Αρφαρά, εις
την ελαίαν Κορωνίτη, εις τες Κοπρισσές των Στενών, κάκειθεν εις την Μεγάλην Ράχην,
εις την Σκαρδιάν, εις του Σέλη, και κατέρχεται εις τα μικρά Νιάτα". Η γη
υπάρχει λίγη και λεπτή, είναι περίπου 5 χλδ. στρέμματα ή και περισσότερα.Το μεγαλύτερο
μέρος είναι κάμπος, αλλά λεπτός, και μάλιστα ιδιοκτησία των Οθωμανών. Οι κάτοικοι
σπέρνουν στη Γκαγκανιά, στη γή της Απιδέας και στο Μπιζάνι, και τη δουλεύουν σήμερα
ζευγάρια 27. Σε όλη την περιφέρεια του χωρίου όμως, μόλις 15 ζευγάρια μπορούν
να ζήσουν με μεγάλη ταλαιπωρία και περνώντας μεγάλη δοκιμασία από την έλλειψη
νερού. ..." Ελαίαι περι το χωρίον εθνικαί 4.761 Ιδιόκτητοι 2.661 Εκ των άνωθεν
εθνικών ελαιών 150 ρίζας προ ενός χρόνου της επαναστάσεως της επώλησε το μοναστήρι
Μαρί προς τον Οθωμανόν Σούλον Παρακτάρην, αλλά δεν επληρώθη όλην την τιμήν, μηδέ
το πωλητήριον έδοκε εις χείρας του Οθωμανού, της διεγέρσεως γενομένης. Τα όρη
εξάγουσι πρινοκόκκι εως 25 οκάδες κατ' έτος. Βόσκουσι κοπάδια γίδια δέκα, ως επι
πλείστον εις ξένα σύνορα. Μελίσσια 200 κόφινοι Αμπέλια εθνικά στρεμ. 15 ιδιόκτητα
90 Οσπίτιον δημόσιον εν, ιδιόκτητα χριστιανικά περι τα 100 Ελαιοτριβείον εθνικόν
εν. Οικογένειαι 74, ψυχαί 298 Αι πρόσοδοι του χωρίου τούτου ήσαν επι Τουρκίας
περι τα γροσ. 5.512 εις σπαϊλίκια 16 ½ ".
Βιβλιογραφία: Από το βιβλίο (περιοδικό) Λακωνικές Σπουδές, Ελένη Δ. Μπέλια
τόμος 5.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του 3/Θ Δημοτικού
Σχολείου Νιάτων
Η χρονολόγηση της ίδρυσης πρέπει να αναχθεί στους τελευταίους βυζαντινούς
χρόνους. Η ονομασία προέρχεται από τη μεσαιωνική λέξη νεότα, που παράγεται απο
το αρχαίο νεότης, οπότε και πρέπει να περισπάται νιατα ή να γράφεται με- ει -νειάτα.
Αποκλείεται να είναι η λέξη της δημοτικής νιάτα, γιατί τότε δεν υπήρχε δημοτική
γλώσσα. Πάντως είναι ελληνικότατη λέξη. Κατά το 1350 μ.Χ. (αποικισμός των Αλβανών)
δέχθηκε τη μόνιμη εγκατάσταση πολλών εξ αυτών, που φημίζονταν ως φιλόπονοι, και
ως κύρια ασχολία είχαν την κτηνοτροφία. Με τον καιρό εξελληνίστηκαν και αφομοιώθηκαν
με τους ντόπιους. Επί Τουρκοκρατίας υπαγόταν στην επισκοπή Ελους,
που τα όριά της έφταναν μέχρις εδώ. Μετά την εθνική αποκατάσταση(επανάσταση) ήρθαν
και εγκαταστάθηκαν πολλοί από την Λακεδαίμονα (ο Νικόλαος Κολινιάτης ή Καρβελάς
που ήταν από τους πιο ονομαστούς οπλαρχηγούς) και άλλοι, από την Κυνουρία
(ο Μπουτσελάς-Μπούτσαλης, που ήταν και αυτός από τους πιο γνωστούς πολιορκητές
της Μονεμβασίας) και άλλοι
από τον Ζάρακα. Από επίσημη
έκθεση του 1828 φαίνεται η κατάσταση του χωρίου.Το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων
ήταν άποικοι του χωρίου Κρεμαστή.
Σύνορα: Από τα μικρά Νιάτα (τοποθεσία που λέγεται φόρου και ντούκα) στον
Πυργάκο ντράδιζα, από τα Αρφαρα
στην ελιά του Κορωνήτη, και απο τις Κοπριές των Στενών ως τη Μεγάλη Ράχη ( στην
σκαρδιά του Σέλι ) και φτάνει στα μικρά Νιάτα. Η γη είναι λεπτή και μόλις 2 χιλιάδες
στρέμματα περίπου.Το μεγαλύτερο μέρος της γης αυτής είναι ιδιόκτητο,(τουρκικό),
και η άλλη ιδιοκτησία των Ελλήνων. Οι κάτοικοι του χωρίου σπέρνουν κυρίως στη
Γκαγκανιά(σύνορα με Μολάους), στην Απιδιά και στο Μπεζάνι. Στην περιφέρεια του
χωριού μόλις 15 ζευγάρια έχουν περιθώρια καλλιέργειας και αντιμετωπίζουν μεγάλη
δυσκολία από την έλλειψη νερού. "...Ελαίαι περι το χωρίον εθνικαί 4.761,
ιδιόκτητοι 2.661. Εκ των άνωθεν εθνικών ελαιών 150 προ ενός σχεδόν χρόνου της
επαναστάσεως τις επώλησε το μοναστήρι του Μαρί προς των Οθωμανόν Σούλον Μπαϊρακτάρην,
αλλά δεν έδωκε το πωλητήριον της διεγέρσεως γενομένης. Τα όρη παράγουσι πρινοκόκκι
έως 25 οκάδες και βόσκουσι κοπάδια, γίδια δέκα... Αμπέλια εθνικά στρέμματα 15,
ιδιόκτητα 90, οσπίτια δημόσια ένα, ιδιόκτητα χριστιανικά εως 100, οικογένειαι
74, ψυχαί 298".
Βιβλιογραφία: Επιδαύρου Λιμηράς (Λ. Κατσώρη)
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του
3/Θ Δημοτικού Σχολείου Νιάτων Λακωνίας
ΠΑΚΙΑ (Χωριό) ΜΟΛΑΟΙ
..."Χωρίον απέχον από μεν του χωρίου Καταβόθρας ώρος δυσμάς μιλ. 7 από δε
της Μητροπόλεως ομοίως 24. Κείται εις τους πρόποδας του όρους. Τα σύνορα αυτού
και των Μολάων. Άρχεται από
το λεγόμενον Μαυροβούνι, είτα
κατέρχεται, εις την Στράταν κακείσε εις τα Φουρνάκια, εις την ελαίαν την λεγόμενην
Ζαρνάκαν, εις το Καλύβι του Μουσταφάγα, είτα κατέρχεται εις το Πηγάδι, εις του
Ντελή τον Ληνόν, εις του Καλκανίστρου και εις την Βλυχάδα εις το ακροθαλάσσιον,
είτα απέρχεται εις τον Κοκκινόβραχον, εις του Σίντου το Καλύβι, εις την Πλάκα,
εις το Καλαμάκι εις την Μόρτισσαν, εις τες Κρέζες , εις τον Άγιον Ηλίαν, εις την
Σκάλα, εις του Μπίθα την σκάλαν,
εις του Ντούκα και εις το στενόν υποκάτω. Το πλείστον μέρος της γης των ορίων
τούτων είναι κάμπος, γη εύφορος, αλλά το περισσότερο μέρος ακαλλιέργητο. Συνίσταται
εις στρέμματα 20 χ.λ.δ. και επέκενα, δίδει καρπούς των λεγόμενων πρώιμος οίον
σίτον, κρίθον και τα λοιπά εκτός καλαμποκίου και των άλλων. Το πλείστον μέρος
της γης ει επιδεκτικόν δι’ αμπελώνας, σταφίδας, συκέας και μουρέας, άπαντα εθνικά.
Προ της ήδη διεγέρσεως εδούλευον ζευγάρια 80, ήδη δουλεύουσι 30.Ελαίαι εθνικαί
899 Χριστιανικαί ιδιοκτήτοι 40. Σπίτια εθνικά, εξ ων μόλις 10 κατακτησις, καμένα
153. Ελαιοτριβείον εθνικόν ένα. Σπίτια χριστιανικά με τους κήπους των 12. Στανοτόπια
εθνικά 14. Το χωρίον τούτο κατοικείτο όλοι από Οθωμανούς, εξ ων οι πλείστοι υπάρχον
γεωργοί ήδη δε κατοικείται από Χριστιανούς, εξ ων οι πλείστοι πάροικοι. Οικογένειαι
42, ψυχαί 150".
(Βιβλίο Λακωνικές Σπουδές)
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα
του 3/Θ Δημοτικού Σχολείου Νιάτων Λακωνίας
ΣΥΚΙΑ (Κωμόπολη) ΜΟΛΑΟΙ
..."Χωρίον απέχον από μεν του Φοινικίου
προς ανατολάς μιλ. 6 από δε της Μητροπόλεως προς δυσμάς 15. Η εμπεριεχομένη γη
εις τα σύνορα ταύτα ήτις, καλλιεργείται και είν’ επιδεκτική καλλιέργειας συνιστάται
εις στρέμματα 30 σχεδόν χ.λ.δ., εξ ων το εν τρίτον υπάρχει ιδιοκτησία των Χριστιανών,
το δε πλείστον μέρος υπάρχει κάμπος και το περισσότερον εξ αυτού ακαλλιέργητον.
Η γη αυτή διαιρείται εις τρείς ποιότητας, το περισσότερον όμως εκ του όλου είναι
κάμπος και γη εύφορος αλλά χέρσος, είναι δε πρόσφορος δι’ αμπελώνας, σταφίδας,
συκέας και μουρέας".
Από το βιβλίο (περιοδικό) Λακωνικές Σπουδές, Ελένη Δ. Μπέλια, τόμος 5
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ (Οικισμός) ΑΣΩΠΟΣ
ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ (Χωριό) ΛΑΚΩΝΙΑ
Kiparissi, to the north of Monembassia and southerst of Sparta, is a charming coastal village which has recently developed into a resort attracting those who like to "get away from it all". It has three marvelous stretches of beach lining three successive coves.
ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ (Χωριό) ΛΑΚΩΝΙΑ
ΑΣΩΠΟΣ (Αρχαία πόλη) ΛΑΚΩΝΙΑ
Υπάρχουν δύο απόψεις για τη θέση του αρχαίου Ασωπού. Η μία τον τοποθετεί στη σημερινή θέση Μποζάς και ή άλλη στη θέση Πλύτρα. Η σύγχυση προήλθε, γιατί στην ίδια περιοχή υπήρχε και άλλη αρχαία πόλη η Κυπαρισσία. Από τα Λακωνικά του Παυσανία, όπου αναφέρει τις αποστάσεις του Ασωπού από τις Ακριές (Κοκκινιά) και το Υπερτελέατον (Βόρ. Φοινικίου) προκύπτει ότι η θέση της Πλύτρας, ήταν η θέση του Ασωπού. Σήμερα στη θέση Κόκκινες στην Πλύτρα και στο βυθό της θάλασσας διακρίνονται ερείπια μώλων, κρηπιδωμάτων και άλλων κτισμάτων. Πιθανολογείται ότι η πόλη έπαθε καθίζηση από ισχυρό σεισμό (ίσως το 375 μχ), στον οποίο οφείλεται και ο χωρισμός του βράχου της Μονεμβασιάς. Κατ' άλλους η καθίζηση μπορεί να έγινε κατά την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης.
ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ ΛΙΜΗΡΑ (Αρχαία πόλη) ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ (Αρχαία πόλη) ΑΣΩΠΟΣ
Η λακωνική πόλη Κυπαρισσία εντοπίζεται, αν και όχι με απόλυτη βεβαιότητα, νότια του χωριού Ασωπός, που παλιότερα ήταν γνωστό με το όνομα Κοντεβιάνικα (Εκδοτ. Αθηνών, Παυσανίου Περιήγησσις, τόμος 3, σελ.418, σημ. 2).
Ως προς την ακριβή θέση της πόλης (Κυπαρισσία) υπάρχει σύγχυση με τη θέση του Ασωπού. Πιθανότερη πάντως πρέπει να θεωρηθεί η δυτικά του ακρωτηρίου Ξυλί (Ξυλί, για τους αρχαίους, είδος δρέπανου από το σχήμα του) στη σημερινή θέση Μποζάς. Για την ονομασία υπάρχουν δύο εκδοχές. Η μία ότι προέρχεται από αποίκους που ήλθαν από την Κυπαρισσία της Μεσσηνίας και η άλλη από το Ιερό της θεάς Αθηνάς που βρισκόταν σε άλσος κυπαρισσιών. Η ίδρυσή της ανάγεται στους Ομηρικούς χρόνους. Λόγω της εξαιρετικής της θέσης γνώρισε μεγάλη ευημερία. Διεσώζετο μέχρι των Ρωμαϊκών χρόνων οπότε, άγνωστο για πιο λόγο, ερημώθηκε. Ισως λόγω διαρροής των κατοίκων της προς την ακμάζουσα τότε γειτονική πόλη του Ασωπού.
ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ (Χωριό) ΛΑΚΩΝΙΑ
Πριν από το πέρασμα στον βράχο της Μονεμβασιάς, στη λακωνική ακτή,
απλώνεται ο οικισμός της Νέας Μονεμβασιάς, κέντρο μιας από τις
πιο αναπτυγμένες τουριστικά περιοχές όχι μόνο της Λακωνίας,
αλλά και της Ελλάδας. Σύγχρονες
ξενοδοχειακές μονάδες και γενικά ευρύτατες δυνατότητες για καλή διαμονή, φαγητό
σε εστιατόρια, αλλά και γραφικά ταβερνάκια, αγορά για όλες τις απαιτήσεις ευκαιρίες
για κάθε είδους διασκέδαση και όλες οι υπηρεσίες που μπορεί να χρειαστεί ο ταξιδιώτης.
Και βέβαια, άπειρες δυνατότητες για θαλάσσια αναψυχή. Στις παραλίες
κοντά στη Μονεμβασιά, αλλά και σε κάποια απόσταση.
Μπροστά στον οικισμό βρίσκεται το μικρό λιμάνι Μαντράκι
με διαμορφωμένη πλαζ με βότσαλα. Στη βόρεια πλευρά η παραλία Πέρα Κάκαβος
και σε 6 χιλιόμετρα το Πορί με ωραία παραλία. Ωραίες ακρογιαλιές
και φιλόξενοι ορμίσκοι υπάρχουν και νότια της Μονεμβασιάς. Στους οικισμούς Αγία
Παρασκευή, Νόμια,
Αγιος Στέφανος
και στη μεγάλη παραλία Ξιφίας
σε 7 χιλιόμετρα. Στο εσωτερικό, σε υψόμετρο 340, τα Φούτια
με καταπληκτική θέα, και νοτιότερα, στην ανατολική ακτή πάντα, ο Αγιος
Φωκάς με τους μικρούς όρμους του.
(κείμενο: Σωτήρης Μπακανάκης)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Νομαρχίας Λακωνίας.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
