Εμφανίζονται 48 τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ Δήμος ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ" .
ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΤΙΣΣΑ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Η Αμπελακιώτισσα (Κοζίτσα) είναι ένα απ' τα αρχαιότερα χωριά της βορειοανατολικής
Ναυπακτίας. Αρχικά ήταν στη θέση Παληοχώρι αλλά έφυγαν από εκεί το 1455 όταν ανευρέθη
η Αγία Εικόνα της Θεοτόκου. Είναι χτισμένη σε μια απ' τις πλαγιές του βουνού Αη-Λιά
κι απέναντι της υψώνονται οι ψηλοί όγκοι των βουνών Τσεκούρας και Παναγιάς, ένα
σύμπλεγμα πολυδαίδαλο, τραχύ από στεγνούς βράχους και δασωμένες ρεματίες, πριονωτές
ράχες, κυματερά κορφοβούνια, πλαγιές πληγμένες στο έλατο, τον κέρδο και το πλατάνι.
Η Αμπελακιώτισσα είναι ένα από τα χωριά των Κραβάρων. Πολλοί ταυτίζουν τη Ναυπακτία
με τα Κράβαρα. Το χωριό είναι ιδιαίτερα γνωστό από την ύπαρξη της Ι.Μ. Αμπελακιώτισσας
και του σημαντικού τουριστικού ρεύματος που διαθέτει. Είναι από τα μεγαλύτερα
χωριά με πληθυσμό 231 κατοίκους (απογραφή 2001).
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΑΠΟΔΟΤΟΙ (Αρχαία φυλή) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Ο Δήμος Αποδοτίας πήρε το όνομά του από τον αρχαίο λαό των Αποδοτών οι οποίοι κατοικούσαν την Δυτική και Ανατολική πλαγιά της νοτιοδυτικής συνέχειας του όρους Κόρακος, την κοιλάδα του Μόρνου πλησίον των Οζωλών, Λοκρών. Πόλεις αναφέρονται η Ποτιδάνεια, το Κροκύλειον, το Τείχιον, η Απολλωνία και η πρωτεύουσα Αιγίτιον, του οποίου η θέση δεν εξακριβώθηκε. "Το Αιγίτιον απείχε της θαλάσσης 80 σταδίους περι τις τρεις ώρες μάλιστα εφ? υψηλών χωρίων υπερ της πόλεως έκειντο λόφοι (Θουκ. Γ.97)". Αλλοι μεν διατυπώνουν ότι βρίσκονταν όπου η θέση Παληοχώρι της Τερψιθέας, άλλοι δε κοντά στο χωριό Λιμνίτσα, στην δεξιά όχθη του χειμάρρου Τερψιθέας. Η πρώτη και η μοναδική φορά που αναφέρεται το Αιγίτιο από ιστορική πηγή είναι στο κεφάλαιο 97 της "Θουκιδίδου Ξυγγραφής" (Ιστορικό βιβλίο Γ). Σ' αυτό το κεφάλαιο ο Ιστορικός του Πελοπονησιακού πολέμου περιγράφει την εκστρατεία των Αθηναίων με επικεφαλή το στρατηγό Δημοσθένη, εναντίον των Αιτωλών.
Το έτος 426 π.Χ. το Δημοσθένη ακολούθησαν εκτός από τους Μεσσηνίους, οι Κεφαλλήνες και οι Ζακύνθιοι, που μαζί με τους 300 Αθηναίους ναύτες έφτασαν από τη θάλασσα στον Οινεώνα της Λοκρίδας. Εκεί ενώθηκαν με τον αθηναϊκό στρατό και οι Οζόλες Λοκροί, που ήταν γείτονες των Αιτωλών και γνώριζαν πολύ καλά την περιοχή. Ενόμιζε ότι δε θα ήταν δύσκολο να υποτάξει το Αιγίτιο προτού να λάβει βοήθεια. Είχε σκοπό πρώτα να επιτεθεί κατά των Αποδωτών, έπειτα κατά των Οφιονών και τέλος κατά των Ευρυτάνων. Ο ενιαίος Αθηναϊκός και συμμαχικός στρατός κατασκήνωσε στο ιερό του Νεμείου Διός όπου κατά την παράδοση είχε δολοφονηθεί ο ποιητής Ησίοδος. Από εκεί ξεκίνησαν και προχωρώντας Βόρεια προς το εσωτερικό της Αιτωλίας κατέβαλαν την πρώτη ημέρα των επιχειρήσεων τις Αιτωλικές πόλεις Ποτιδάνεια, Κροκύλειον και Τείχιον. Εν τω μεταξύ οι διάφορες Αιτωλικές φυλές μπροστά στον κοινό κίνδυνο που τις απειλούσε ενώθηκαν και προετοιμάζονταν πυρετωδώς για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Οι Μεσσήνιοι όμως βλέποντας την αποφασιστικότητα του Δημοσθένη να προχωρήσει ακόμα βαθύτερα στα σπλάχνα της Αιτωλίας γιατί περίμενε βοήθεια από του ψηλούς ακοντιστές των Λοκρών κατορθώνουν να τον πείσουν να βαδίσει χωρίς εκείνους για να κυριεύσει και τις άλλες αιτωλικές πόλεις. Έτσι ο Αθηναίος στρατηγός κατευθύνθηκε προς το Αιγίτιον, το οποίο και κατέλαβε αμέσως σχεδόν χωρίς μάχη. Οι Αιτωλοί, αφού εγκατέλειψαν την πόλη τους, ανασύνταξαν τις δυνάμεις τους και συγκεντρώθηκαν στους γύρω λόφους. Κατόπιν επιτέθηκαν με τους ακοντιστές τους κατά των Αθηναίων και των συμμάχων τους. Η αποφασιστική αυτή ενέργεια αιφνιδίασε τους Αθηναίους οι οποίοι και δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τα ακόντια των Αιτωλών, αφότου μάλιστα σκοτώθηκε ο αρχηγός του σώματος των τοξοτών, που ήταν άλλωστε και οι μόνοι ικανοί να πολεμήσουν τους ακοντιστές. Έτσι μετά το θάνατο του τοξάρχου Χόρμωνος του Μεσσηνίου η άμυνα των Αθηναίων αποδυναμώθηκε και οι στρατιώτες τους διασκορπίσθηκαν και παγιδευμένοι σε χαράδρες και ορεινούς δύσβατους δρόμους καταστράφηκαν. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο συστρατηγός Πραιλής. Όσοι διέφυγαν το θάνατο στη φοβερή αυτή αναμέτρηση κατέφυγαν στη Ναύπακτο και από εκεί πλεύσαν για την Αθήνα εκτός του Δημοσθένη που παρέμεινε στη Ναύπακτο φοβούμενος την οργή της πολιτείας για την έκβαση της άτυχης εκστρατείας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Δήμος) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Στη Nαυπακτία τα δάση είναι φυσικά και πυκνά και αποτελούνται από
έλατα, βελανιδιές, πλατάνια, καστανιές κ.ά.
H Nαυπακτία είναι από τις πλουσιότερες περιοχές του νομού σε δάση.
H ύπαρξη των ορεινών όγκων είναι η βασική προϋπόθεση για την επιβίωση
μεγάλων θηλαστικών, ειδών ορνιθοπανίδας και κυρίως αρπακτικών.
Στα δάση της Nαυπακτίας ζει ο λύκος, το ζαρκάδι, το αγριογούρουνο,
ο αγριόγατος, η αλεπού, ο ασβός, η νυφίτσα, το κουνάβι, ο σκίουρος, ενώ στην περιοχή
του Mόρνου
υπάρχει ακόμη το τσακάλι.
Στα όμορφα βουνά της φωλιάζουν μεγάλα και σπάνια αρπακτικά, όπως ο
χρυσαετός, ο φιδαετός, η ποντικοβαρβακίνα, ο πετρίτης, το διπλοσάινο, το ξεφτέρι,
το βραχοκιρκίνεζο, ο μπούφος, η τυτώ κ.ά.
Στα παραποτάμια δάση της περιοχής την άνοιξη βρίσκουν καταφύγιο τ'
αηδόνια, οι κούκοι, τα κοτσύφια, οι παπαδίτσες κ.ά.
Mέσα στα πυκνά δάση βρίσκουν καταφύγιο οι δρυοκολάπτες, παρδαλοτσικλητάρα,
μεσοτσικλητάρα, λευκονωτσικλητάρα. Aυτά τα σπάνια είδη πουλιών αποτελούν οικολογικούς
δείκτες της υγείας του δάσους. Eπίσης έχουν καταγραφεί και πολλά στρουθιόμορφα,
όπως ο βραχοτσοπανάκος, η ασπροκωλίνα, η σβαρνίστρα, ο γαλαζοκότσυφας, η κάργια
κ.ά.
Στο δυτικό τμήμα της Στερεάς
Eλλάδας βρίσκεται η Αιτωλοακαρνανία
από τις πιο προνομιούχες περιοχές της χώρας μας.
Στην Aιτωλοακαρνανία, υπάρχει πλήθος από ασφαλείς όρμους και φυσικά
λιμάνια, χιλιόμετρα με μοναδικές σε φυσικό κάλλος, παρθένες, βραχώδεις και αμμουδερές
ακτές.
H θέση της και τα πλούσια δώρα της φύση (λιμνοθάλασσες, ποτάμια, λίμνες,
ορεινοί όγκοι, φαράγγια) βοήθησαν τους κατοίκους της να δημιουργήσουν σημαντικό
πολιτισμό και να βρεθούν συχνά στο προσκήνιο της Iστορίας.
Mάρτυρες τα μνημεία της που καλύπτουν όλες τις ιστορικές εποχές και
που μερικά από αυτά είναι μοναδικά στη χώρα μας. Mωσαϊκά απερίγραπτης ομορφιάς!
Σε τούτο εδώ τον τόπο η ψυχή σου σκυρτάει!
Kάθε στοχαστικός περιηγητής αξίζει να γνωρίσει από κοντά την Aιτωλοακαρνανία,
το Φυσικό και Πολιτιστικό Πάρκο της Eλλάδας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Γενικής Γραμματείας Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας/a>
ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Πόλη μοναδικής ομορφιάς, με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και απαράμιλλο
φυσικό κάλλος, η φιλόξενη Ναύπακτος διαθέτει πληθώρα αξιοθέατων: το κάστρο στην
κορυφή του λόφου που καταλήγει στο μικρό γραφικό λιμανάκι με τα ενετικά τείχη,
το επιβλητικό ρολόϊ, η παλιά πόλη και το ιστορικό κέντρο της πόλης, η οποία κρατάει
την παραδοσιακή της φυσιογνωμία, το αρχοντικό του Μπότσαρη, οι πανέμορφες γραφικές
παραλίες Ψανή και Γρίμποβο
που πλαισιώνουν το ενετικό λιμάνι και προσφέρουν απίστευτης ομορφιάς θέα στον
κορινθιακό κόλπο και την εντυπωσιακή γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου.
Στην ορεινή Ναυπακτία ο επισκέπτης θα βρει θαυμάσια τοπία για εκδρομές,
καταβάσεις με κανό στον ποταμό Εύηνο,
αθλητικές δραστηριότητες, ορειβασία, φωτογραφία κ.ά.
Επίσης η Ναύπακτος φημίζεται για την αγάπη της για την τέχνη και ιδιαίτερα
τους καλοκαιρινούς μήνες υπάρχει πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα με εκδηλώσεις
μουσικές, θεατρικές και χορευτικές, εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας και βιβλίων.
Πόλη με έντονη νυχτερινή ζωή, ικανοποιεί και τον πλέον απαιτητικό επισκέπτη και
καλύπτει όλες της μορφές διασκέδασης.
Η παλιά πόλη, που βρίσκεται μέσα στα τείχη, έχει διατηρήσει το δικό
της ύφος, την παλιά της φυσιογνωμία. Όπου κι αν σταθεί το βλέμμα σου, συναντάς
την ομορφιά, την αρμονία, τη γαλήνη. Με ευκολία ξετρυπώνεις μικρές και μεγάλες
παραδοσιακές λεπτομέρειες, ακόμα κι εκεί που κυριαρχεί το τσιμέντο και οι κεραίες
των σύγχρονων κτισμάτων.
Περπατώντας ανάμεσα στα πλακόστρωτα σοκάκια της πόλης, έχεις την αίσθηση
ότι θα ανταμώσεις τους ήρωες του 1821, ότι θα έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με τον
Τζαβέλα, τον Μπότσαρη, τον Φαρμάκη, θα δεις το νεαρό πυρπολητή Ανεμογιάννη με
τη δάδα στο χέρι ή θα ακούσεις τη βραχνή φωνή του μπάρμπα-Γιάννου Βλαχογιάννη.
Κοιτάζοντας από την κορυφή του κάστρου της Ναυπάκτου το πανόραμα του
κορινθιακού και της απέναντι πελοποννησιακής λωρίδας, χάνεις το μέτρο των πραγμάτων.
Κάτω, μπροστά στα πόδια σου, βλέπεις το μικρό γραφικό, βενετσιάνικο λιμανάκι να
λικνίζεται ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα.
Στα τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια της ιστορίας της πόλης αυτής γράφτηκαν
πολλές από τις καθοριστικές, για την πορεία του έθνους μας, σελίδες ιστορίας.
Από την κάθοδο των Δωριέων μέχρι σήμερα η Ναύπακτος βρισκόταν πάντα στην πρώτη
γραμμή του αγώνα και του πολιτισμού. Ανθρωποι γεμάτοι ηρωισμό, μεγαλείο, φαντασία,
ρομαντισμό και λεπτότητα γεννήθηκαν, μεγάλωσαν ή έδρασαν σε τούτο το χώρο, όπως
ο Μέναιχμος, ο Σοϊδας, ο Ησίοδος, ο Καρκίνος, ο Απις, ο Κέως, ο Αγέλαος, ο Θερβάντες,
ο Βλαχογιάννης, ο Τζαβέλας, ο Φαρμάκης κ.ά.
Η Ναύπακτος κτυπήθηκε άπειρες φορές από εισβολείς, κατακτητές, πειρατές,
λοιμούς και σεισμούς. Το ιστορικό ημερολόγιο της Ναυπάκτου είναι γεμάτο με σημαδιακές
ημερομηνίες. Από τα λαμπρότερα συμβάντα της πολυτάραχης ιστορίας της είναι το
κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός που έλαβε χώρα στον ευρύτερο θαλάσσιο χώρο της,
η Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, όπου νίκησαν οι χριστιανικές δυνάμεις και αναχαιτίσθηκε
η προέλαση των Μωαμεθανών προς την Ευρώπη, διασώζοντας τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Η Ναύπακτος έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που συγκροτούν αυτό που ονομάζουμε
γραφικό. Αρκετό πράσινο, άφθονα νερά, γιγάντια αιωνόβια πλατάνια, καθαρή θάλασσα,
πεντακάθαρες αυλές με όμορφους κήπους, πανέμορφο οχυρό λιμανάκι, που είναι το
μικρότερο και το ωραιότερο της Μεσογείου, και το ισχυρό κάστρο της που είναι μάρτυρας
της πολυκύμαντης ιστορίας της. Το κλίμα της θεωρείται από τα καλύτερα της χώρας.
Είναι εύκρατο μεσογειακό με ήπιο σχετικά χειμώνα και δροσερό καλοκαίρι. Έχει αυξημένες
βροχοπτώσεις, σύντομες περιόδους καλοκαιρινής ξηρασίας και μεγάλη ηλιοφάνεια.
Αρχιτεκτονική και πολεοδομική περιγραφή της Ναυπάκτου
Η πόλη παρουσιάζει σήμερα την όψη μιας αστικής συγκρότησης, που αναπτύσσεται
κατά μήκος παραλίας πέντε και πλέον χιλιομέτρων.
Το τμήμα της πόλης, το "ιστορικό κέντρο", που περικλείεται
από τα τείχη, παρουσιάζει ενδιαφέρον παραδοσιακό πολεοδομικό σύνολο, που σε συνδυασμό
με τις επάλληλες επάλξεις του ενετικού φρουρίου συνθέτουν ένα ιστορικό περιβάλλον.
Η περιοχή είναι πυκνοδομημένη υπό αυστηρούς κανόνες δόμησης και αισθητικής
έκφρασης. Το οδικό δίκτυο είναι πυκνό με στενούς λιθόστρωτους δρόμους (καλντερίμια)
και πέτρινες σκάλες.
Στην περιοχή δεξιά και αριστερά του ιστορικού κέντρου υπάρχει μια
πολεοδόμηση με δύο ευθύγραμμους οδικούς άξονες, όπου μέχρι το 1930 χτίστηκαν πολυτελείς
αστικές κατοικίες με δυτικοευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά στοιχεία.
Οι τύποι των παραδοσιακών κατοικιών που συναντάμε στην πόλη της Ναυπάκτου
είναι οι: α) λαϊκή-αστική κατοικία δύο ορόφων, β) νεοκλασική κατοικία, με μεμονωμένα
δείγματα στη δυτική περιοχή της πόλης (Φανή), γ) νεότερη αστική κατοικία της περιόδου
του μεσοπολέμου, στην ανατολική κυρίως περιοχή της πόλης.
Για να διατηρηθεί η παραδοσιακή μορφή της πόλης σήμερα εφαρμόζονται
μερικοί μορφολογικοί περιορισμοί δόμησης. Στο "ιστορικό κέντρο" δεν
επιτρέπεται καμία επέμβαση που να αλλοιώνει το πολεοδομικό σύνολο, και στη γύρω
αυτού περιοχή επιτρέπεται η δόμηση μόνο μέχρι τρεις ορόφους. Η κάλυψη πρέπει να
γίνεται υποχρεωτικά με τετράρριχτη στέγη με βυζαντινά κεραμίδια.
Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Γενικής Γραμματείας Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας/a>
ΜΑΚΥΝΙΑ (Αρχαία πόλη) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Makunia, Makuna, Makuneia, Eth. Makuneus. A town of Aetolia on the
coast, at the foot of the eastern slope of Mount Taphiassus. According to Strabo
it was built after the return of the Heraclidae into Peloponnesus. It is called
a town of the Ozolian Locrians by the poet Archytas of Amphissa, who describes
it in an hexameter line: the grape-clad, perfume-breathing, lovely Macuna. It
is also mentioned in an epigram of Alcaeus, the Messenian, who was a contemporary
of Philip V., king of Macedonia. Pliny mentions a mountain Macynium, which must
have been part of Mount Taphiassus, near Macynia, unless it is indeea a mistake
for the town.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΜΟΛΥΚΡΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Molycreium, Molycreia, or Molycria (Molukreion, Thuc. ii. 84; Molukreia,
Strab. x. p. 451, et alii; Molukria, Polyb. v. 94; Paus. ix. 31. § 6: Eth. Molukrios,
more rarely Molukrieus, Molukraios, fem. Molukrissa, Molukrias), a town of Aetolia,
situated near the sea-coast, and at a short distance from the promontory Antirrhium,
which was hence called Rhion to Molukrikon (Thuc. ii. 86), or Molukrion Hpion.
(Strab. viii. p. 336.) Some writers call it a Locrian town. It is said by Strabo
to have been built after the return of the Heracleidae into Peloponnesus. It was
colonised by the Corinthians, but was subject to the Athenians in the early part
of the Peloponnesian War. It was taken by the Spartan commander Eurylochus, with
the assistance of the Aetolians, B.C. 426. It was considered sacred to Poseidon.
(Strab. x. pp. 451, 460; Scyl. p. 14; Thuc. ii. 84, iii. 102 ; Diod. xii. 60;
Polyb., Pans., ll. cc.; Plin. iv. 2. s. 3; Ptol. iii. 15. § 3; Steph. Byz. s.
v.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited August 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Naupaktos: Eth. Naupaktios (Epakto by the Greek peasants, Lepanto
by the Italians). An important town of the Locri Ozolae, and the best harbour
on the northern coast of the Corinthian gulf, was situated just within the entrance
of this gulf, a little east of the promontory Antirrhium. It is said to have derived
its name from the Heracleidae having here built the fleet with which they crossed
over to Peloponnesus. (Strab. ix. p. 426; Paus. x. 38. § 10; Apollod. ii. 8. §
2.) Though Naupactus was indebted for its historical importance to its harbour
at the entrance of the Corinthian gulf, it was probably originally chosen as a
site for a city on account of its strong hill, fertile plains, and copious supply
of running water. (Leake, Northern Greece, vol. ii. p. 608.) After the Persian
wars it fell into the power of the Athenians, who settled there the Messenians,
who had been compelled to leave their country at the end of the Third
Messenian War, B.C. 455 ; and during the Peloponnesian War it was the head-quarters
of the Athenians in all their operations in Western Greece. (Paus. iv. 24. § 7;
Thuc. i. 103, ii. 83, seq.) After the battle of Aegospotami the Messenians were
expelled from Naupactus, and the Locrians regained possession of the town. (Paus.
x. 38. § 10.) It afterwards passed into the hands of the Achaeans, from whom,
however, it was wrested by Epaminondas. (Diod. xv. 75.) Philip gave it to the
Aetolians (Strab. ix. p. 427; Dem. Phil. iii. p. 120), and hence it is frequently
called a town of Aetolia. (Scylax, p. 14; Mela, ii. 3 ; Plin. iv. 2. s. 3.) The
Aetolians vigorously defended Naupactus against the Romans for two months in B.C.
191. (Liv. xxxvi. 30, seq.; Polyb. v. 103.) Ptolemy (iii. 15. § 3) calls it a
town of the Locri Ozolae, to whom it must therefore have been assigned by the
Romans after Pliny's time.
Pausanias saw at Naupactus a temple of Poseidon near the sea, a temple
of Artemis, a cave sacred to Aphrodite, and the ruins of a temple of Asclepius
(x. 38. §§ 12, 13). Naupactus is mentioned by Hierocles; but it was destroyed
by an earth-quake in the reign of Justinian. (Procop. B. Goth. iv. 25.) The situation
and present appearance of the town are thus described by Leake: - The fortress
and town occupy the south-eastern and southern sides of a hill, which is one of
the roots of Mount Rigasni, and reaches down to the sea. The place is fortified
in the manner which was common among the ancients in positions similar to that
of Epakto,--that is to say, it occupies a triangular slope with a citadel at the
apex, and one or more cross walls on the slope, dividing it into subordinate enclosures.
At Epakto there are no less than five enclosures between the summit and the sea,
with gates of communication from the one to the other, and a side gate on the
west leading out of the fortress from the second enclosure on the descent. It
is not improbable that the modern walls follow exactly the ancient plan of the
fortress, for in many parts they stand upon Hellenic foundations, and even retain
large pieces of the ancient masonry amidst the modern work. The present town occupies
only the lowest enclosure; in the middle of which is the small harbour which made
so great a figure in ancient history: it is now choked with rubbish, and is incapable
of receiving even the larger sort of boats which navigate the gulf. (Northern
Greece, vol. ii. p. 608.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΥΛΗΝΗ (Αρχαία πόλη) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Pulene: Eth. Pulenios. An ancient town of Aetolia, between the Achelous and the
Evenus, mentioned in the Homeric catalogue of the Grecian ships, is placed by
Pliny on the Corinthian gulf. It would therefore seem to have existed in later
times; although Strabo says that the Aeolians, having removed Pylene higher up,
changed its name into Proschium. The site of Pylene is uncertain.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Proschium (Proschion: Eth. Proschieus), a town of Aetolia, between the Achelous and the Evenus, is said to have been founded by the Aeolians when they removed from the Homeric Pylene higher up into the country. Proschium also laid claim to high antiquity, since it possessed a shrine said to have been dedicated by Hercules to his cupbearer Cyathus, whom he had unintentionally slain. It is clear, from a narrative of Thucydides, that Proschium lay west of Calydon and Pleuron, and at no great distance from the Achelous. Leake places it on the western part of Mt. Zygos (the ancient Aracynthus), near the monastery of St. George between Anatoliko and Anghelokastro. (Strab. x. p. 451; Athen. x. p. 411, a.; Thuc. iii. 102, 106; Steph. B. s.v.; Leake, Northern Greece, vol. i. p. 119.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited August 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Chalcis. Also called Chalceia, and Hypohalcis (Chalkeia, Pol. v. 94; Hupochalkis,
Strab. p. 451; Steph. B. s. v.) A town of Aetolia, situated upon the coast, at
a short distance E. of the mouth of the Evenus, and at the foot of a mountain
of the same name, whence it was called Hypochalcis. Chalcis is one of the 5 Aetolian
towns spoken of by Homer,who gives it the epithet of anchialos, and it continued
to be mentioned in the historical period. (Hom. Il. ii. 640; Thuc. ii. 83; Pol.
v. 94; Strab. pp. 451,459 460.) There are two great mountains situated between
the river Fidhari (the Evenus) and the castle of Rumili (Antirrhium), of which
the western mountain, called Varassova, corresponds to Chalcis, and the eastern,
called Kaki-skala, to Taphiassus. The town of Chalcis appears to have stood in
the valley between the two mountains, probably at Ovrio-castro, where there are
some remains of an Hellenic fortress. There was some confusion in the ancient
writers respecting the position of mount Chalcis, and Artemidorus, who called
it Chalcia, placed it between the Achelous and Pleuron (Strab. p. 460); but this
is clearly an error.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited May 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΜΟΛΥΚΡΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
(Molukreion). A town in the south of Aetolia, at the entrance of the Corinthian Gulf.
ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
(Naupaktos). The modern Lepanto; an ancient town of the Locri
Ozolae, near the promontory Antirrhium, possessing the best harbor on the northern
coast of the Corinthian Gulf. It is said to have derived its name from the Heraclidae
having here built the fleet with which they crossed over to the Peloponnesus (from
naus + pegnumi). After the Persian Wars it fell into the power of the Athenians,
who settled here the Messenians who had been compelled to leave their country
at the end of the Third Messenian War, B.C. 455. During the Peloponnesian War
it was the military base of the Athenians in their operations against Western
Greece. In later times, Philip of Macedon assigned it to Aetolia, and the Romans
to Locris.
This text is cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΥΛΗΝΗ (Αρχαία πόλη) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
(Pulene). An ancient town of Aetolia near the coast, mentioned by Homer. The Aeolians who took Pylene afterwards removed higher up into the country and founded Proschium.
ΧΑΛΚΙΣ (Αρχαία πόλη) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
A town in Aetolia, at the mouth of the Evenus, situated at the foot of the mountain Chalcis, and hence also called Hypochalcis.
ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Δήμος) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Επάνω από τα όμορφα τοπία της παραλιακής Ναυπακτίας υψώνεται η ορεινή
Ναυπακτία με ένα πολυσχιδές ανάγλυφο, όπου κυριαρχούν οι ορεινοί όγκοι, οι ρεματιές
και το νερό. Χαρακτηριστικό στοιχείο είναι οι σμιλεμένες πλαγιές των Ναυπακτιακών
βουνών, από την παραδοσιακή οικονομία, τους κτηνοτροφικούς δρόμους και τα χωράφια
σε πεζούλες, που μαρτυρούν τον τιτάνιο αγώνα επιβίωσης δεκάδων γενεών...
Η ορεινή Ναυπακτία είναι ένα από τα ομορφότερα κομμάτια της Ελλάδας
από περιβαλλοντικής κυρίως άποψης. Το πολυσχιδές τοπίο και η γεωλογική δομή των
πετρωμάτων της Ναυπακτίας ευνοεί την πλούσια και ποικίλη χλωρίδα. Ο επισκέπτης
μαγεύεται από μια αισθησιακή και απολαυστική διαδρομή μέσα στα όμορφα δάση όπου
εναλλάσσονται η βελανιδιά, το έλατο, η οξιά, το πλατάνι, η καστανιά και σε κάποια
σημεία υπάρχουν όλα μαζί, δίνοντας ένα ξεχωριστό και μοναδικό χρώμα. Σε πολλά
σημεία υπάρχουν φυσικές πηγές στολισμένες με πετρόκτιστες βρύσες έτοιμες να δροσίσουν
τους ταξιδιώτες...
Πανέμορφα χωριουδάκια, κτισμένα σε υψόμετρο από 700-1000 μ. ανάμεσα
σε πλατάνια, τρεχούμενα νερά και έλατα και σε απόσταση από 30 έως 80 χλμ., βόρεια
από τη Ναύπακτο, συμπληρώνουν το τοπίο.
Από αρχιτεκτονικής και πολεοδομικής άποψης τα χωριά παρουσιάζουν αξιόλογα
στοιχεία. Τα σπίτια των χωριών της ορεινής Ναυπακτίας σχεδόν στο σύνολό τους παρουσιάζουν
από τις πιο παλιές και απλές ώς τις νεότερες και σύνθετες μορφές της παραδοσιακής
αρχιτεκτονικής. Το υλικό με το οποίο είναι κτισμένα τα παλιά σπίτια είναι συνήθως
ο σχιστόλιθος, αφού η περιοχή διαθέτει άφθονα σχιστολιθικά πετρώματα. Η τεχνοτροπία
είναι σαφώς επηρεασμένη από τη Ηπειρώτικη λαϊκή αρχιτεκτονική.
Σε πολλά από τα χωριά υπάρχουν σύγχρονες εγκαταστάσεις υποδοχής επισκεπτών,
ξενοδοχεία, ξενώνες, ενοικιαζόμενα δωμάτια. Το ευχάριστο είναι ότι τα τελευταία
χρόνια έγιναν σημαντικά έργα τουριστικής υποδομής σε πολλά χωριά της Ναυπακτίας.
Πρώτα, το 1992, στην Ανω
Χώρα χτίστηκε με ιδιωτική πρωτοβουλία ο Ξενώνας Crystal Mountain Hotel. Πρόκειται
για ιδανικό χώρο μέσα στα έλατα που προσελκύει ολόκληρο το χρόνο πλήθος επισκεπτών
για λίγες μέρες ξεκούρασης, γνωριμίας και απόλαυσης του καταπράσινου ελατόδασους.
Η Αναπτυξιακή Εταιρεία «Αιτωλία» Α.Ε. βοήθησε καθοριστικά στη δημιουργία πολλών
ξενώνων σε αρκετά χωριά της Ναυπακτίας με το ειδικό πρόγραμμα LEADER. Έτσι σήμερα
έχουν αναπτυχθεί κατάλληλες υποδομές τουριστικής ανάπτυξης με πολύ καλές υπηρεσίες.
Ολόκληρη η ορεινή Ναυπακτία, μετά την εποχή του πολέμου του 1940,
μπήκε στο στάδιο της δημογραφικής καχεξίας. Η επαρχία μας πλήρωσε βαρύ φόρο στο
βωμό της μετανάστευσης, της μεγάλης αυτής δοκιμασίας της νεότερης Ελλάδας.
Με αυτά τα δεδομένα, η γενική εικόνα της ορεινής Ναυπακτίας είναι
ότι κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ελάχιστες οικογένειες ξεχειμωνιάζουν εκεί και
τα σχολεία είναι κλειστά. Όταν όμως φθάνουν οι καλοκαιρινοί μήνες, τα χωριά γεμίζουν
από τους ξενιτεμένους, που επιστρέφουν στις προγονικές τους εστίες, οι παιδικές
φωνές ζωντανεύουν κάθε οικισμό, και τα χωριά παίρνουν και πάλι για λίγο την παλιά
τους χαρούμενη όψη. Οι μόνιμοι κάτοικοι της ορεινής Ναυπακτίας αξιοποιούν τη μορφολογία
του εδάφους που είναι κατάλληλη για κτηνοτροφία λόγω της ύπαρξης αλπικών και χειμερινών
βοσκοτόπων. Επίσης ο κλάδος της μελισσοκομίας έχει αναπτυχθεί μερικώς λόγω της
κατάλληλης φυσικής χλωρίδας της περιοχής. Η πρωτογενής παραγωγή καλύπτει ίδιες
ανάγκες ή κατευθύνεται στις κοντινές αγορές.
Η εκμετάλλευση του δασικού πλούτου της περιοχής είναι περιορισμένη.
Τα καυσόξυλα είναι το κύριο παραγόμενο προϊόν. Eπίσης υπάρχει μικρή παραγωγή ξυλοκάρβουνου,
κορυφών ελάτης για Χριστουγεννιάτικα δέντρα και κάστανων.
Σε όλα τα χωριά της ορεινής Ναυπακτίας έχει διατηρηθεί μέχρι τις μέρες
μας η συνήθεια του πανηγυριού. Στις γιορτές των αγίων και των πολιούχων κάθε περιοχής
τους καλοκαιρινούς μήνες γίνεται το καθιερωμένο πανηγύρι, διατηρώντας ευτυχώς
αρκετά παραδοσιακά στοιχεία ακόμη...
κείμενα: Γιάννης Χαλάτσης, φωτογραφίες: Παναγιώτης Τσούσης
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάρτιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου
ΑΠΟΔΟΤΟΙ (Αρχαία φυλή) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Αρχαία πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Total results on 4/5/2001: 195 for Naupactus, 23 for Naupaktos.
ΜΟΛΥΚΡΕΙΑ (Αρχαία πόλη) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
An ancient acropolis NW of Naupaktos at the summit of a hill (510
m) between the towns of Haghios Georgios and Velvina.
The long, narrow acropolis, oriented N-S, was uncovered in 1924. It
is surrounded by a continuous wall without corners or towers, built of massive
blocks, roughly fitted into an irregular isodomic masonry, and preserved from
the foundations to a height of 1.50 m. The area inside the wall, approached along
the even N and S slopes of the hill, forms two levels. On the lower one to the
N have been uncovered the more siguificant remains of the acropolis: a temple,
with a stoa to the N of it. The temple, oriented NW-SE, was erected on a three-stepped
krepidoma resting on the euthynteria (0.295 m high) which is for the most part
visible. The krepidoma (31.45 x 14.37 m) was found virtually intact. It was carefully
worked and shows drafting on the vertical joints of the blocks, and also a double
block system in the stylobate arranged so that each column rests on every second
block, and on the middle of the block rather than on the joint. Owing to these
two features and the number of the columns in the peristyle (6 x 13), the temple
is dated to the 4th c. B.C. or a little later. From the superstructure were found
only a half column drum and a corner triglyph. A careful examination of the foundations
revealed the plan of the temple, which was peristyle and distyle in antis with
a pronaos and opisthodomos (3.25 m deep) and with an inner colonnade along the
walls of the cella. It was noted that in the foundations poros architectural fragments
from an earlier building were used, perhaps from a preexistent temple. Poorly
built foundations of unknown purpose were found along the front of the temple.
The foundations (38.80 x 11.40 m) of a double stoa were found parallel to the
axis of the temple and to the N of it. Here were found bases supporting square
pillars. The thinness of the walls and their poor construction are, according
to the excavator, evidence of the temporary character of the building, which may
have been a workshop.
On the upper level of the hill were found the irregularly constructed
foundations (11 x 16 m) of a rectangular building, surrounding another rectangle.
Here was also found a cubical stone foundation (altar?) to the N of which was
uncovered a third building. All of these are of unknown purpose.
Outside the walls there are remains of buildings and tombs visible
on the N side of the acropolis as well as a large circular cistern built of large
blocks to the S, which possibly belonged to a habitation situated near there.
The acropolis is actually identified by the most reliable scholars
with ancient Molykreion (or Molykreia), a city of Lokris mentioned by numerous
ancient writers (Thuc. 2.84.4; Strab. 9.4.8, 10.2.4; Paus. 9.31.6; Polyb. 5.94.7-8;
Ptol. 3.15.3; Skylax 38.35; Plut., Mor. Conv. Sept. Sap. 162f) in the area of
modern Antirrhion. This city, which goes back to the 8th c. B.C., was under Corinthian
control until the 5th c., but was taken by the Spartans and Aitolians at the beginning
of the Peloponnesian War, and was thereafter under Aitolian government. Three
mutilated inscriptions were found, of which one, restored, refers to Athena, but
this fact does not prove that she was worshiped in the temple, since there is
mention of a Temple of Poseidon to which Hesiod's murderer fled. Absence of inscriptional
evidence for the name of the city has led investigators to a number of different
theories. Some would place the city Molykreia on the promontory of Antirrhion,
and others on the hill where are the remains described above. According to the
second hypothesis, the city that is visible above the springs at the shore by
Antirrhion would be a harbor of the same name for the inland city, or finally,
the name Molykreia (or Molykreion) would refer not only to the city but to the
whole area, as would appear in the occasional epithet of Molykreian (sometimes
Aitolian) applied to Rhion, in contrast to the Achaian Rhion across the way, as
epithets characteristically desiguate the area rather than a particular city (cf.
also Rhion of Messenia).
M. Gavrili, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ (Πόλη) ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Italian name for Naupactos (Naupactus) a titular metropolitan see
of ancient Epirus. The name
Naupactus (dockyard) is said to have originated in the traditional building of
a fleet there by Heraclidae. The site must have been chosen because of the strong
position of the hill, the fertile plains of the neighbourhood, and the many streams.
Situated on the coast of Loeris, it originally belonged to the Locri
Ozolae but was subsequently taken by the Athenians, who in 455 B.C., after
the Third Messenian War, established there the Messenian helots, the bitter enemies
of Sparta. After the battle
of Aegospotami (404 B.C.),
the Spartans captured Naupactus, drove out the Messenians, and restored the town
to the Locri Ozolae. Subsequently,
it passed in turn to the Achaeans, the Thesbians, and to Philip Macedon, who gave
it to the Aetolians.
For two months Naupactus fiercely resisted the Romans, who under M.
Acilius Glabrio finally (191 B.C.) captured the town. Pausanias saw there near
the sea a temple of Poseidon, another of Artemis, a cave dedicated to Aphrodite,
and ruins of a temple of Aesculapius. During Justinian's reign Naupactus was almost
entirely destroyed by an earthquake.
The metropolitan See of Naupactus depended on the pope, as Western
Patriarch, until 733, when Leo III the Isaurian annexed it to the Patriarchate
of Constantinople. Annexed
to the Greek Orthodox Church in 1827, the see was suppressed in 1900, and replaced
by the See of Acarnania and
Naupactia, whose seat is at
Missolonghi; the limits of
this diocese are identical to those of the name Aetolia
and Acarnania. Occupied by
the Turks in 1498, Lepanto is chiefly celebrated for the victory which the combined
papal, Spanish, Venetian, and Genoese fleets, under Don John of Austria,
gained over the Turkish fleet on 7 Oct., 1571. Though this victory did not accomplish
all that was hoped for, it was of great importance as being the first great defeat
of the infidels on the sea.
Held by the Venetians from 1687 to 1689, and thence by the Turks until
1827, it became in the latter year part of the new Greek realm.
S. Vailhe, ed.
Transcribed by: John Francis Mary Freeman
This extract is cited June 2003 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
ΑΝΩ ΧΩΡΑ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Σε απόσταση 50 χλμ. περίπου απο την Ναύπακτο και σε υψόμετρο 1,050
μ. βρίσκεται το πανέμορφο χωριό Ανω Χώρα Ναυπακτίας (η Μεγάλη Λομποτινά, όπως
ονομαζόταν παλαιότερα), περιτριγυρισμένο από πανύψηλα έλατα, στις νοτιοδυτικές
πλαγιές των Βαρδουσίων.
Η διαδρομή για το χωριό είναι άνετη και ευχάριστη. Ο ασφαλτόστρωτος
δρόμος που περνά ανάμεσα από έλατα θυμίζει Ελβετία και κάνει τη διαδρομή περισσότερο
ευχάριστη, άνετη και ξεκούραστη και θα χρειαστείτε περίπου μιάμιση ώρα για να
την καλύψετε.
Η Ανω Χώρα είναι ένα από τα ομορφότερα χωριά της ορεινής Ναυπακτίας.
Δίνει στον επισκέπτη την ευκαιρία να αποδράσει από την καθημερινότητα, να περπατήσει
στα πέτρινα πλακόστρωτα, να αναπνεύσει τον καθαρό αέρα του βουνού ζώντας σε έναν
τόπο ποιότητας όπου το χθες συνδέεται δημιουργικά με το σήμερα.
Το χωριό διαθέτει γήπεδο μπάσκετ και ποδοσφαίρου σε μια περιοχή περικυκλωμένη
από καστανιές και έλατα. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται μια παιδική χαρά που αποτελεί
όαση διασκέδασης και ξεγνοιασιάς για τους νεαρούς επισκέπτες του χωριού.
Επίσης στην Ανω Χώρα θα βρείτε αρκετά γραφικά καφενεία, εστιατόρια
και Κέντρο Υγείας.
Από τα ομορφότερα αξιοθέατα του χωριού αποτελεί αδιαμφισβήτητα το
φυσικό του περιβάλλον. Μέσα στα δάση που αποτελούνται από πλήθος διαφορετικών
δέντρων όπως καστανιές, έλατα, κέδροι, βελανιδιές, φτέρες και άλλα, ο επισκέπτης
συναντά πολλές πηγές που με το δροσερό νερό τους του χαρίζουν απέραντη ικανοποίηση.
Το κείμενο παρατίθεται τον Δεκέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Γενικής Γραμματείας Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας/a>
ΑΣΠΡΙΑ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Είναι το ανατολικότερο χωριό με όψη προς τον Κορινθιακό και μεταξύ
Μακρυάς Ράχης και όρους Παπαδίας. Τα όρια αυτού είναι τα εξής: ανατολικά με τα
χωριά Λιμνίστα, Κοκκινοχώρι, Τερψιθέα. Βόρεια με τα χωριά Ανω Χώρα και Κεντρική.
νότια με το Καταφύγιο και δυτικά με την Αναβρυτή. Το χωριό σήμερα κατοικείται
από 137 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2001).
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΟΞΥΑ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Ενα από τα ομορφότερα και μεγαλύτερα χωριά της Ναυπακτίας. Κατοικείται
από 155 κατοίκους. Το χωριό πήρε το ονομά του από την μεγάλη δασοκάλυψη της περιοχής
με οξυά. Η περιοχή είναι η νοτιότερη περιοχή της Ευρώπης με οξυά. Η οξυά πιστοποιεί
με την παρουσία την πολλή καλή ποιότητα τόπου της περιοχής. Η περιοχή έχει ιστορία
από την εποχή της ελληνικής επανάστασης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΓΡΗΓΟΡΙ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Το Γρηγόρι Ναυπακτίας είναι ένα από τα πλέον απομακρυσμένα και άγονα
χωριά. Βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού "Τσεκούρι" (Πύργος) χτισμένο
μέσα στα έλατα και συνορεύει δυτικά με το βουνό αυτό, ανατολικά με έναν παραπόταμο
του Ευήνου, βόρεια με την έκταση του χωριού Ελατόβρυση και νότια με το βουνό Βλαχοβούνι.
Το χωριό κατοικείται από 74 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2001).
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΕΛΑΤΟΒΡΥΣΗ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Η τέως κοινότητα Ελατόβρυση είχε μέχρι το έτος 1928 το Σλάβικο όνομα
Βοϊτσά, οπότε δια διατάγματος εδόθη το νέο όνομα "Ελατόβρυση" διότι
στο ανατολικό άκρο του χωριού υπάρχει πηγή εντός ελατοσκεπούς εκτάσεως. Το χωριό
κατοικείται από 108 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2001).
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΕΛΑΤΟΥ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Η Ελατού, μέχρι το 1928 είχε Σλάβικο όνομα, το οποίο πήρε κατά την
επιδρομή και εγκατάσταση στην περιοχή των επικοισθέντων σε αυτή Σλάβων, και ονομαζόταν
Ελετσού ή Ελετζού, που στα Σλάβικα σημαίνει ευήλιο. Η μετονομασία της σε Ελατού,
η οποία πραγματοποιήθηκε πολύ αργότερα οφείλεται στα πυκνά ελατοδάση που την περιβάλλουν.
Είναι ορεινό Ρουμελιώτικο χωριό της ορεινής Αιτωλίας υπαγόμενο στην επαρχία Ναυπακτίας
του Νομού Αιτωλοακαρνανίας. Από τη Ναύπακτο (Έπαχτο) απέχει 49 χιλιόμετρα συνδεόμενο
με ασφαλτοστρωμένο δρόμο.
Το χωριό είναι αμφιθεατρικά κτισμένο στα κατάντη του βουνού Κερασοβούνι
(Ομάλια), δηλαδή σε περιοχή ορεινή πολύπλοκη και δύσβατη με βαθιές χαράδρες και
ποικίλη διαμόρφωση του εδάφους, στην οποία συντελεί η εναλλαγή του ασβεστόλιθου
και του φλύσχη.Το Κερασοβούνι χωρίζει την Οφιονεία από την Αποδοτία και αποτελεί
την πρώτη από τις νότιες διαδοχικές κορφές (1700μ) της οροσυστάδας των Βαρδουσίων
ορέων (2510μ.), που κατά την αρχαιότητα λεγότανε Κόρακας. Στο Κερασοβούνι διακρίνουμε
τη Δυτική κορφή του βουνού, που είναι άδενδρη και έχει πολύ εκτεταμένο και άδενδρο
ομαλό πεδίο, εξαιτίας του οποίου ονομάστηκε "Ομαλία" και την ανατολική κορφή τον
Κόκορα, που από το 1696 μ.Χ. μετονομάστηκε σε "Πύργο του Γερακάρη", εξαιτίας του
ότι στην κορφή αυτή είχε εγκαταστήσει το στρατηγείο του ο Μπέης της Μάνης, Λιμπέριο
Γερακάρης, σαν συνεργάτης των Ενετών, στην υπηρεσία των οποίων είχε προσχωρήσει.
Το Κερασοβούνι συνεχίζεται προς Ν.Α. κατεύθυνση με αλυσιδωτές μικρότερες κορφές.
Ανάμεσα στον Πύργο Γερακάρη και την Ομάλια σχηματίζεται το διάσελλο Χαράτσι, από
το οποίο περνάει ο δρόμος που ενώνει την Αποδοτία με την Οφιονεία και τη Β.Δ ορεινή
Δωρίδα. Το όνομα Χαράτσι το πήρε επί Τουρκοκρατίας, γιατί στο σημείο εκείνο λειτουργούσε
ο σταθμός φορολόγησης της δεκάτης ( δηλαδή 10%) στα διακινούμενα αγαθά. Στη Δυτική
κορφή του βουνού, δηλαδή την Ομάλια, σε υψόμετρο 1708μ. υπάρχει πλάτωμα που λέγεται
"Νεραϊδάλωνο" στο οποίο, κατά την παράδοση, στήνανε χορό οι Νεραϊδες. Ανατολικά
των Βαρδουσίων είναι η Γκιώνα (2510μ.) και ανατολικότερα αυτής η Λιάκουρα ή Παρνασσός
(2457μ.) ενώ βορειότερα των Βαρδουσίων είναι η Καλιακούδα (2104μ.), η Χελιδώνα
(1980) και ο Τυμφρηστός (2315μ.). Ολόκληρη αυτή η ορεινή περιοχή αποτελεί τις
λεγόμενες Αιτωλικές Αλπεις οι διαβάσεις των οποίων παρουσιάζονται αγριότερες και
δυσβατώτερες και από αυτή τη ζώνη των υψηλών ορέων. Το ορμητικό ποτάμι Μόρνος,
που στην Αρχαιότητα λεγότανε Δάφνος, πηγάζει από την Οίτη και προσδιορίζει τα
Ανατολικά όρια της ορεινής Αιτωλίας, ενώ το ποτάμι Εύηνος (Φίδαδης) που πηγάζει
από τα Βαρδούσια προσδιορίζει τα δυτικά όρια αυτής. Και τα δύο αυτά ποτάμια περνάνε
από φαράγγια και καταλήγουνε στη θάλασσα.
Η Ελατού συνορεύει ανατολικά με τα χωριά της Δωρίδας, Αλεποχώρι και
Ζωριάνου, από τα οποία τη χωρίζει το βουνό Αρέντα. Βόρεια με το χωριό Κερασιά
(Σουρούστι) και το χωριό Γρηγόρι της Ναυπακτίας, δυτικά με τα χωριά Κάτω και Ανω
Χώρα και νότια με το χωριό Τερψιθέα της Ναυπακτίας. Πότε χτίστηκε το χωριό στη
θέση που βρίσκεται τώρα δε βρέθηκαν χρονολογικά ντοκουμέντα, σύμφωνα όμως με τις
μαρτυρίες των προγόνων μας το χωριό άρχισε να μεταφέρεται σε αυτή τη θέση ευθύς
αμέσως μετά την απελευθέρωση του από τους Τούρκους, δηλαδή στις αρχές του 1829,
ύστερα από καταστροφή του από πυρκαγιά που έβαλε Τουρκοαλβανικό απόσπασμα σε μία
από τις επιδρομές του σε αυτό το 1820. Σήμερα το χωριό έχει 154 κατοίκους σύμφωνα
με την απογραφή του έτους 2001.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΚΑΛΛΟΝΗ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Η κοινότητα Καλλονή βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της οροσειράς Πύργου.
Το όνομα το έλαβε το 1928. Πριν ονομαζόταν Στρωμίνιανη διότη "Στρώμη"
ήταν το όνομα της τοποθεσίας αυτής. Είναι από τα μικρότερα χωριά με 27 μόνο κατοίκους
(απογραφή 2001).
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Το δημοτικό διαμέρισμα του Καταφυγίου βρίσκεται κάτωθι του Μακρηνόρους
και σε υψόμετρο 600μ. Η περιοχή αυτή υπήρξε κατά την Τουρκοκρατία πραγματικό καταφύγιο
λόγω του βραχώδους και απόκρημνου της περιοχής όπου βρίσκονται πολλά σπήλαια.
Μετονομάσθηκε σε Καταφύγιο το 1925. Είναι από τα πιό ζωντανά χωριά της περιοχής
με 256 κατοίκους μαζί με τον οικισμό του Γολεμίου (απογραφή 2001). Κύρια ασχολία
των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία με σημαντικότατο αριθμό ζώων.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΚΕΝΤΡΙΚΗ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Το χωριό κτίσθηκε επί Τουρκοκρατίας σε θέση νοτιότερη της σημερινής
αλλά μεταφέρθει για λόγους υδρεύσεως. Ονομάσθηκε Κεντρική διότι βρίσκεται στο
κέντρο του Δήμου Αποδοτίας. Είναι μικρό και έχει 77 κατοίκους (απογραφή 2001).
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΚΟΚΚΙΝΟΧΩΡΙ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Από τις αρχές του 12ου αιώνα υπάρχει ο Νίσβαρης νυν Κοκκινοχώρι. Η
ονομασία Νίσβαρης είναι Σλάβικη. Τα τρία χωριά Λιμνίστα, Νίσβαρης και Χρύσοβο
έχουν ένα κοινό όνομα: Λεβεντοχώρια. Το Κοκκινοχώρι και ο οικισμός του Χρυσόβου
έχουν πληθυσμό κατά την τελευταία απογραφή 91 μόνιμους κατοίκους.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΚΡΥΟΝΕΡΙΑ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Βρίσκεται στις ψηλότερες πλαγιές του Φτερόπυργου συνέχεια του όρους
Τσεκούρι. Το χωριό κτίσθηκε το 1850 περίπου και το 1939 μετονομάσθηκε από Κουτολίστια
σε Κρυονέρια. Το χωριό αυτό είναι από τα ωραιότερα της Ναυπακτίας μέσα σε απείρου
κάλλους φυσικό περιβάλλον. Μαζί με τον οικισμό της Λάλκας οι μόνιμοι κάτοικοι
της περιοχής είναι 122 κάτοικοι (απογραφή 2001).
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΚΥΔΩΝΙΑ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Το χωριό βρίσκεται στο κεντρικό και ανατολικό τμήμα του Δήμου, σε
μια περιοχή αδιατάρακτου φυσικού περιβάλλοντος. Κατοικείται από 44 κατοίκους σύμφωνα
με την απογραφή του 2001. Χαρακτηριστικό ορεινό και απομονωμένο χωριό.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΛΕΥΚΑ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Το όνομα Παλούκοβα είναι Σλάβικο και προήλθε από ένα Σλάβο ονόματη
Παλούκοβας. Ενα από τα γνωστότερα χωριά της Οφιονείας. Χαρακτηρίζεται από αξιόλογο
φυσικό περιβάλλον και για το λόγο αυτό χρηματοδοτήθηκε από την Κ.Π. Leader II
και κατασκευάσθηκε το Περιβαλλοντικό Κέντρο Ενημέρωσης και Τεκμηρίωσης Λεύκας.
Το χωριό έχει 94 μόνιμους κατοίκους.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΛΙΜΝΙΤΣΑ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Τη Λιμνίστα τη συναντάμε κατά τις αρχές του 12ου αιώνα μεταξύ Αγίου
Κωνσταντίνου, Αγίου Σπυρίδωνος και Δέσιν, δηλαδή στα ερείπια της πρωτεύουσας των
Αποδοτών, το Αιγίτιον. Είναι το πρώτο χωριό του Δήμου που συναντάμε ερχόμενοι
από την Ναύπακτο. Είναι και αυτό μικρό πληθυσμιακά χωριό με 90 κατοίκους (απογραφή
2001).
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΜΑΝΔΡΙΝΗ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Το χωριό βρίσκεται σχεδόν στους πρόποδες του όρους Οξυάς, έχει υψόμετρο
περί τα 760μ. και έδαφος αργυλώδες. Κατοικείται από 79 κατοίκους (απογραφή 2001).
Προς βόρεια συνορεύει με την κοινότητα Στάγιας Φθιώτιδος, προς δυτικά με την κοινότητα
Σταυροπηγίου Ευρυτανίας και με το Λειβαδάκιο Πλατάνου. Προς νότια με την κοινότητα
Κυδωνιάς και προς ανατολικά με την κοινότητα Λεύκας. Είναι μια από τις ποιό απομονωμένες
κοινότητες του Δήμου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΠΟΔΟΣ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Η κοινότητα αυτή έχει ιδρυθεί από αρχαιοτάτων χρόνων, επιβίωσε κατά
τον Μεσαίωνα και την εποχή της επαναστάσεως. Η τοποθεσία ονομάζεται και "Τουρκόμνημα".
Εχει 10 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2001) και είναι το μικρότερο πληθυσμικά χωριό
του Δήμου. Η κοινότητα εορτάζει την 23ην Απριλίου του Αγίου Γεωργίου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
ΤΕΡΨΙΘΕΑ (Χωριό) ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ
Η Τερψιθέα είναι στη σημερινή θέση κτισμένη εδώ και 500 χρόνια, στους
πρόποδες του όρους Τριτσόβα ή Κερασοβούνι. Προ Χριστού το χωριό ήταν στη θέση
Παλαιοχώρια. Σήμερα το χωριό είναι πληθυσμιακά το δεύτερο σε πληθυσμό χωριό του
Δήμου με 333 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2001)
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αποδοτιάς
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
