Εμφανίζονται 12 τίτλοι με αναζήτηση: Αξιοθέατα στην ευρύτερη περιοχή: "ΑΤΤΙΚΗ Περιφέρεια ΕΛΛΑΔΑ" .
ΚΑΤΣΟΥΝΙ (Οικισμός) ΚΥΘΗΡΑ
Η κατασκευή μεγάλων οδικών έργων στο νησί κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας έφερε
την ανάγκη για κατασκευή γεφυριών. Απόδειξη στο ότι και σε αυτό τον τομέα οι Αγγλοι
ήταν καλοί γνώστες, αποτελεί το γεφύρι στο Κατούνι. Εξαιρετικό δείγμα αρχιτεκτονικής
δέχεται σήμερα φορτία κατά πολύ μεγαλύτερα από αυτά για τα οποία είχε σχεδιαστεί.
Έχει 13 τόξα και 12 θυρίδες, έχει μήκος 110 μέτρα, ύψος 15 και πλάτος 6 μέτρα.Η
κατασκευή του σχεδιάστηκε από τον ίδιο τον Μακφέυλ, ο οποίος επέβλεπε σ' αυτήν
και το έργο ολοκληρώθηκε το 1826 για να αποτελέσει μέρος του οδικού άξονα που
θα ένωνε την πρωτεύουσα με τον Αυλαίμονα και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο τεχνικό
έργο των Αγγλων στα Κύθηρα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Κυθήρων
ΣΧΟΙΝΙΑΣ (Οικισμός) ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ
Πρόκειται για ένα παραθαλάσσιο δάσος με κουκουναριές-ένα από τα τρία
που υπάρχουν στην Ελλάδα (Σκιάθος-Αχαϊα)
το οποίο συνδυαζόμενο με μια μεγάλη σε έκταση αμμώδη παραλία αποτελεί πόλο έλξης
επισκεπτών σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες ο Σχοινιάς
αποτελεί μια από τις πιο πολυσύχναστες παραλίες της Αττικής.
Στο χώρο του Σχοινιά κατασκευάζεται το Ολυμπιακό Κέντρο Κωπηλασίας
και Κανό που θα φιλοξενήσει τα αντίστοιχα Ολυμπιακά Αγωνίσματα το 2004. Με Π.Δ.
του 2000 ο Σχοινιάς ανακηρύχτηκε Εθνικό Πάρκο και προβλέπονται μέτρα και έργα
που έχουν σαν στόχο την προστασία και αναβάθμιση του υγροβιότοπου, του παράλιου
πευκοδάσους, της περιοχής της Μακαρίας Πηγής, της θαλάσσιας περιοχής του όρμου
του Μαραθώνα καθώς και τη δημιουργία ενός χώρου αθλητισμού και αναψυχής.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Δήμου Μαραθώνα
ΜΥΛΟΠΟΤΑΜΟΣ (Χωριό) ΚΥΘΗΡΑ
Ένα ακόμη απομεινάρι της Ενετοκρατίας στο νησί αποτελεί το κάστρο
του Μυλοποτάμου, χτισμένο σε στρατηγικό (όπως είναι λογικό) σημείο στις πλαγιές
του χωριού με το οποίο οι Βενετοί έλεγχαν τα δυτικά παράλια του νησιού και κατ'
επέκταση την πλευρά της θάλασσας προς το Ιόνιο
πέλαγος. Στη πύλη του φρουρίου η χρονολογία 1565 μας ενημερώνει για την οικοδόμησή
του, ενώ εσωτερικά δημιουργήθηκε οικισμός από σπίτια τα οποία κατοικούνταν μέχρι
τη δεκαετία του '50.
Το κάστρο περικλείει μια μεσαιωνική νεκρόπολη. Στη μοναδική επιβλητική
πύλη του φρουρίου υπάρχει το φτερωτό λιοντάρι, έμβλημα του Αγίου Μάρκου και της
πανίσχυρης τότε Βενετίας. Όπως και τα υπόλοιπα φρούρια έτσι και του Μυλοποτάμου
περικλείει εκκλησίες, 9 στον αριθμό, που ανήκουν στο 16ο - 17ο αιώνα γεμάτες τοιχογραφίες
εξαιρετικής τέχνης. Οι αξιοθαύμαστες για την αρχιτεκτονική τους εκκλησίες αναφορικά
είναι οι εξής :
Παναγία Μεσοσπορίτισσα, Προφήτης Ηλίας, Αγιος Αθανάσιος, Αγιος Ιωάννης Θεολόγος,
Αγιοι Ανάργυροι, Αγιος Νικόλαος, Αγιοι Πάντες, Αγιος Ιωάννης Πρόδρομος, Αγιος
Δημήτριος.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Κυθήρων
ΚΥΘΗΡΑ (Νησί) ΕΛΛΑΔΑ
Ένα άλλο πρόσωπο των Κυθήρων, πιο ξεχωριστό, μαγικό κατά κάποιο τρόπο αντικρύζει
όποιος περπατήσει ανάμεσα στα δρομάκια και τα ρυάκια που καταλήγουν στον καταρράκτη
της "Νεράϊδας" ή "Φόνισσας". Ρεματιά χαρακτηρισμένη φυσικού
κάλλους πλούσια σε βλάστηση με λεύκες και πλατάνια κρύβει τόση ενέργεια και συνθέτει
ένα τοπίο που σπανίζει σε νησιά και παραπέμπει σε μέρη τροπικά. Το ατελείωτο πράσινο,
ο ήχος του νερού που πέφτει, τα ερειπωμένα κτίρια των νερόμυλων και τα φύλλα από
τα πλατάνια να επιπλέουν στο νερό θα σας πείσουν για τη μαεστρία της Κυθηραϊκής
φύσης. Δροσιστείτε στη λίμνη που σχηματίζεται φυσικά, απο τη μορφολογία του εδάφους,
αφεθείτε κάτω από το νερό του καταρράκτη, επιτρέψτε στη γαλήνη που επικρατεί εκεί
να σας συνεπάρει και σίγουρα θα πιστέψετε ότι σε άλλες, μυθικές εποχές στην περιοχή
περιφέρονταν νεράιδες.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Κυθήρων
ΚΟΛΩΝΟΣ (Συνοικία) ΑΘΗΝΑ
Τα βασικά χαρακτηριστικά των κτηρίων είναι το Μπουνιάτο στις τέσσερις
πλευρές, τα πλαίσια θυρών και παραθύρων, οι ψευδοροφές, οι μεγάλες ξύλινες ταμπλαδωτές
πόρτες, οι διακοσμητικές ταινίες περιμετρικά των κτηρίων που είναι κτισμένα όλα
από πέτρα και έχουν ξύλινες οροφές και επικάλυψη από κεραμίδια. Υπάρχουν σε μερικούς
σταθμούς ιδιόμορφες αρχιτεκτονικά τουαλέτες και πέτρινα υδραγωγεία.
Οι σιδηροδρομικοί σταθμοί του δικτύου Πειραιώς-Αθηνών-Πελοποννήσου
αποτελούν τα πρώτα δείγματα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής στον ελλαδικό χώρο.
Τα κτήρια των σιδηροδρομικών σταθμών συνδυάζουν την λειτουργική λιτότητα
με αξιόλογες αρχιτεκτονικές λύσεις και πολύ ενδιαφέροντα μορφολογικά στοιχεία.
Έχουν κηρυχθεί διατηρητέα μνημεία σύμφωνα με την Υ.Α. ΥΠΠΟ/ΔΙΛΑΠ/Γ/1010-1088/28818/13-5-85,
ΦΕΚ 391/β/25-6-85.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφίες.
ΝΤΑΠΙΑ (Λιμενίσκος) ΣΠΕΤΣΕΣ
Κτήριο διώροφο λιθόκτιστο. Χαρακτηρίζεται από συμμετρία στις όψεις,
ισορροπία στη διάπλαση του όγκου, καθαρότητα των αρχιτεκτονικών μορφών και σαφήνεια
των επί μέρους νεοκλασικών μορφολογικών στοιχείων. Χαρακτηριστική είναι η στοά
περιστυλίου που διαμορφώνεται στο ισόγειο και σχηματίζει στον όροφο εξώστη. Το
κτήριο ορθώνεται στην μέση ενός κήπου με βοτσαλωτούς διαδρόμους, τρεις δεξαμενές,
ορνιθώνα, περιστεριώνα και φούρνο.
Η μελέτη έγινε από τον αρχιτέκτονα Π. Ζίζηλα με σαφείς οδηγίες: "να
κτισθεί ένα αρχοντικό όμοιο με αρχαίο αιγυπτιακό ανάκτορο ή ναό". Το 1903
άρχισαν οι εργασίες και μέσα σε ένα χρόνο κατασκευάσθηκε το λαμπρότερο οικοδόμημα
των Σπετσών. Αποτέλεσε την κατοικία του Σωτηρίου Ανάργυρου μέχρι τον θάνατό του
(18.12.1918). Το 1929 το Πρωτοδικείο Ναυπλίας κατακύρωσε την ιδιοκτησία του αρχοντικού
στην Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή Σπετσών.
Χαρακτηρίζεται ως έργο και τέχνης και ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο
(Υ.Α. ΥΠΠΟ/ΔΙΛΑΠ/Γ/254/3640/10.2.86, ΦΕΚ 164/Β/10.4.86) διότι παρουσιάζει ιδιαίτερο
αρχιτεκτονικό και μορφολογικό ενδιαφέρον, αποτελεί αξιόλογο και αντιπροσωπευτικό
δείγμα αρχιτεκτονικής των αρχών του 20ου αιώνα στις Σπέτσες και υπήρξε κατοικία
του Εθνικού ευεργέτη και ευεργέτη των Σπετσών Σωτήρη Ανάργυρο.
Το ΥΠΕΧΩΔΕ ανέλαβε την σύνταξη μελέτης αποκατάστασης του μνημείου
(1990). Το 1991 εγκρίθηκε από το ΥΠΠΟ η πρώτη φάση εργασιών αποκατάστασης του
δώματος του κτηρίου η οποία υλοποιήθηκε το 1995.
Το αρχοντικό επισκευάζεται για να χρησιμοποιηθεί από την Αναργύρειο
και Κοργιαλένειο Σχολή.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφίες.
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ (Συνοικία) ΑΘΗΝΑ
Το
κτήριο που στεγάζει σήμερα το Οφθαλμιατρείο Αθηνών είναι ένα σπάνιο δείγμα
ρομαντικού οικοδομήματος βυζαντινού
ρυθμού στην χώρα μας. Το κεντρικό
κτήριο αποτελείται από το υπόγειο και το ισόγειο (πρώτη φάση 1847-1854) και
τον όροφο με δώμα (δεύτερη φάση 1869). Το κτήριο των εξωτερικών ιατρείων είναι
ισόγειο (1914-16).
Έργο του αρχιτέκτονα Hans Cristian Hansen. Ο αρχιτέκτονας Λύσανδρος
Καυτατζόγλου έκανε μερικές τροποποιήσεις όπως στην είσοδο που είχε πρόπυλο με
δύο κολώνες. Το 1869 ο αρχιτέκτονας Γεράσιμος Μεταξάς έκανε την προσθήκη κατ'
επέκταση κατά 6,50 μ. προς την βόρεια πλευρά καθώς και την προσθήκη του ορόφου.
Το 1914-16 κτίσθηκε το προς την οδό Σίνα ευρισκόμενο κτήριο των εξωτερικών ιατρείων
από τον μηχανικό Αριστείδη Μπαλάνο. Το 1992 εγκρίθηκε μελέτη επισκευής και συντήρησης
του Οφθαλμιατρείου.
Έχει κηρυχθεί ως έργο τέχνης μαζί με το βοηθητικό κτίσμα επί της οδού
Σίνα με τις Υ.Α. ΥΠΠΟ/1794/10.2.62, ΦΕΚ 75/5.3.62. και Υ.Α. ΥΠΠΟ/ΔΙΛΑΠ/Γ /204/18141/29.3.80,
ΦΕΚ 366/Β/11.4.80.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφίες.
ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ (Προάστιο της Αθήνας) ΑΤΤΙΚΗ
Η ηλικία της
Μέχρι το 1960 πιστευόταν ότι η λίμνη δημιουργήθηκε τα προϊστορικά
χρόνια από σημαντικές γεωλογικές μεταβολές που δεν μπορούσαν να προσδιορισθούν
χρονολογικά με ακρίβεια.
Όμως, το γεγονός ότι η λίμνη δεν αναφέρεται ούτε από τον Παυσανία
ούτε και από μεταγενέστερους περιηγητές της αρχαιότητας όπως ο Ρωμαίος Στράβων
και ο Βυζαντινός Στέφανος (6ος μ.Χ. αιών), προβλημάτιζε τους ειδικούς.
Μετά από συστηματικές μελέτες που έγιναν τη δεκαετία του 1960 βγήκε
το συμπέρασμα ότι η λίμνη διαμορφώθηκε πολύ αργότερα από ότι αρχικά πιστευόταν,
μόλις πριν 2.000 χρόνια περίπου.
Η δημιουργία της
Εκεί που βρίσκεται σήμερα η λίμνη υπήρχε ένα τεράστιο υπόγειο σπήλαιο
με άφθονα ζεστά νερά και ευαίσθητα ασβεστολιθικά πετρώματα. Η λίμνη δημιουργήθηκε
σαν αποτέλεσμα καθίζησης της οροφής του υπογείου αυτού σπηλαίου η οποία, με τη
σειρά της, προήλθε από την αργή διάλυση των ασβεστολιθικών πετρωμάτων της οροφής
του σπηλαίου, λόγω της διαβρωτικής ενέργειας θερμών πηγών.
Το σχήμα της καθίζησης (δολίνης) είναι ελλειψοειδές με διεύθυνση ΝΑ
- ΒΔ. Το μέγιστο μήκος της είναι 210μ. και το πλάτος της 160μ.
Σπηλαιοβάραθρο Μακριά ράχη
Το 1977 ομάδα σπηλαιολόγων της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας
υπό τον Λάζαρο Χατζηραζαρίση, άρχισαν την πρώτη επιστημονική εξερεύνηση του σπηλαιοβαράθρου
η οποία και επιβεβαίωσε τη παραπάνω θεωρία.
Μετά τον πρώτο θάλαμο βάθους 100μ. με κατεστραμμένους μεγάλους σταλακτίτες
παλαιάς ηλικίας και μετά από επίπονη κατάβαση μέσα από ιδιαίτερα στενές διόδους,
συναντιόνται διαδοχικά επίπεδα με εξαιρετικά εντυπωσιακούς σταλακτίτες μεγάλων
διαστάσεων.
Το βάραθρο επικοινωνεί με τη λίμνη και τη θάλασσα. Σε παλαιοντολογικές
εποχές η μεταβολή της στάθμης της θάλασσας συνετέλεσε στη διάβρωση του ασβεστολιθικού
πετρώματος και τελικά στη δημιουργία της καθίζησης, λειτουργώντας από κάτω προς
τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω όπως συμβαίνει συνήθως.
Η μικρή και η μεγάλη λίμνη
Όταν μιλάμε για τη λίμνη της Βουλιαγμένης, συνηθίζουμε να αγνοούμε
το γεγονός ότι στο χώρο της καθίζησης (δολίνης), εκτός από τη γνωστή σε όλους
μας κυρίως λίμνη έχει δημιουργηθεί και μια μικρότερη.
Οι διαστάσεις της μεγάλης λίμνης είναι 140μ. μήκος, 55μ. πλάτος και
μέγιστο βάθος 12μ. της δε μικρής είναι 20μ. μήκος, 15μ. πλάτος ενώ το μέγιστο
βάθος της είναι 9μ.
Η επιφάνεια και των δύο λιμνών βρίσκεται 0,40μ. πιο ψηλά από την επιφάνεια
της θάλασσας. Η υψομετρική αυτή διαφορά οφείλεται στο γεγονός ότι η στενή λωρίδα
γης, που έχει απομείνει στο Δυτικό άκρο της καθίζησης (δολίνης) και που τη χωρίζει
από τη θάλασσα, δεν επιτρέπει την άμεση αποφόρτιση του υδροφόρου ορίζοντα.
Περιγραφή
Επί τουρκοκρατίας η λίμνη λεγόταν Karachi (Καρά - Σου) δηλαδή "Μέλαν
Ύδωρ" λόγω του εξαιρετικά εντυπωσιακού βαθυπράσινου χρώματος των νερών της.
Τα απόκρημνα ψηλά βράχια που περιτριγυρίζουν τις λίμνες δημιουργούν
ένα γαλήνιο και επιβλητικό σκηνικό και οι σκιές τους που αντικατοπτρίζονται στα,
πάντοτε ήρεμα, νερά εντείνουν ακόμα περισσότερο το μεγαλειώδες θέαμα.
Η λωρίδα γης, που χωρίζει τη μικρή από τη μεγάλη λίμνη, είναι κατάφυτη
από μεγάλα πεύκα τα οποία προσθέτουν μια ακόμα καταπράσινη πινελιά στο περιβάλλον.
Εκεί βρίσκονται και τα κτίρια των βοηθητικών εγκαταστάσεων της λίμνης.
Το νερό της λίμνης
Το νερό της λίμνης προέρχεται από την ανάμιξη του νερού του υπόγειου
σπηλαίου και της θάλασσας μέσω των ρωγμών στα ασβεστολιθικά τοιχώματα της καθίζησης.
Είναι υφάλμυρο με ιαματικές ιδιότητες και η θερμοκρασία του κυμαίνεται μεταξύ
20 και 27 βαθμών C, καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, ενώ στα βαθύτερα σημεία φτάνει
και τους 35 βαθμούς.
Υπόγειος ποταμός
Το γλυκό νερό του υπόγειου σπηλαίου προέρχεται από τον πυθμένα καρστικού
αγωγού, η είσοδος του οποίου βρίσκεται στη ΒΔ πλευρά της λίμνης 5μ. κάτω από την
επιφάνειά της, κάτω από τα οικοδομικά τετράγωνα της πόλης.
Ο υπόγειος ποταμός ο οποίος λόγω της φύσης του νερού του (υφάλμυρο)
εικάζεται ότι συνδέεται και αυτός με τη θάλασσα ανανεώνει το νερό της λίμνης.
Στη συνέχεια αποδιώχνει το νερό του με σταθερή ροή πιθανότατα προς τη καταθόθρα
γνωστή σαν "πηγάδι" η οποία απέχει 3χλμ. από τη λίμνη και βρίσκεται
μέσα στη θάλασσα.
Το σπήλαιο
Από το 1988 η Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας - Σπηλαιολογίας του Υπουργείου
Πολιτισμού πραγματοποιεί με διεθνή ομάδα σπηλαιοδυτών συστηματική έρευνα και μελέτη
του σπηλαίου της λίμνης.
Μέχρι σήμερα έχουν εξερευνηθεί συνολικά 2.421μ. διαδρομών. Η μεγαλύτερη
αίθουσα που εντοπίστηκε έχει μήκος 813μ. μέσο ύψος οροφής 50μ. και μέγιστο βάθος
πυθμένα 110μ. και θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες βυθισμένες αίθουσες της Ευρώπης.
Στην ίδια αίθουσα εντοπίστηκε και αξιόλογος διάκοσμος από σταλακτίτες σε βάθος
91μ.
Οι αναλύσεις των δειγμάτων, που ακόμα είναι σε εξέλιξη, θα δώσουν σημαντικές πληροφορίες
για το κλίμα της περιοχής στη παλαιολιθική εποχή αλλά και για τις κινήσεις και
διακυμάνσεις του επιπέδου της στάθμης της θάλασσας.
Παρά την απαράμιλλη ομορφιά του και τον πλούσιο διάκοσμό του σε σταλακτίτες
και σταλαγμίτες το σπήλαιο δεν είναι δυνατόν να αξιοποιηθεί τουριστικά λόγω των
εξαιρετικά στενών περασμάτων του και της κατακόρυφης διάνοιξής του.
Η λιμνούλα της μαύρης λάσπης
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Δημήτρης Κουτσογιάννης στο βιβλίο του
"Παλαιά Βουλιαγμένη" (1984) ...Εκτός από τη μεγάλη λίμνη, και τις τρεις
Λιμνούλες, (οι δύο συνεχόμενες) υπήρχε και λέγω υπήρχε γιατί κυριολεκτικά ανόσια
χέρια την, άλλη μια μικρούλα στρογγυλή λιμνούλα η οποία όμως δεν ήταν στο ίδιο
επίπεδο με τις άλλες λίμνες. Αυτή η λιμνούλα τα παλιά χρόνια ήταν γνωστή και ονομαστή
σε όλη την Αττική για τα θεραπευτικά λασπόλουτρα που έκαναν σ' αυτήν. Η στρογγυλή
λιμνούλα είχε διάμετρο 10μ. περίπου με ομαλότατο πάτο, και το σκουρόχρωμο νερό
της λίμνης, μόλις σου σκέπαζε το γόνυ (γόνατο) ενώ οι οχθούλες τις ήσαν σχεδόν
κάθετες και έμπαινες και έβγαινες ευκολότατα...
...Ήταν ένα αξιοπερίεργο σπάνιο φαινόμενο αυτή η λιμνούλα με την ατελείωτη στους
αιώνες παραγωγή μαύρης λάσπης, που πάρα πολλοί την χρησιμοποιούσαν γιατί ήταν
πολύ θεραπευτική, Ήταν μια μικρή πηγή που αντί για νερό παρήγαγε λάσπη θεραπευτική...
Λασπόλουτρα
Τις περασμένες δεκαετίες τα λασπόλουτρα είχαν αποκτήσει μεγάλη φήμη.
Οι θεραπευτικές ιδιότητες της "μεταλλικής λάσπης" ήταν όντως αποτελεσματικές
ιδιαίτερα για νόσους του νωτιαίου μυελού, αρθρίτιδες, ρευματισμούς και φλεβίτιδες.
Η ιλύς (λάσπη) βρίσκεται σαν κατακάθισμα στον πυθμένα θαλασσών, λιμνών
και ποταμών. Η σύστασή της περιέχει συνήθως ανθρακικό ασβέστιο, χλωριούχο νάτριο,
σίδηρο, πυριτικά άλατα, θείο και ανθρακικό οξύ. Τα συστατικά αυτά επιδρούν σε
διάφορες λειτουργίες του οργανισμού. Ο λουόμενος αφού αλείψει τη λάσπη στο μεγαλύτερο
μέρος του σώματός του, δοκιμάζει ένα αίσθημα ολοκληρωτικής ευεξίας. Η αναπνοή
και οι παλμοί της καρδιάς επιταχύνονται, ενώ ακολουθεί καθολική εφίδρωση.
Προστατευόμενος υγρότοπος
Ο δήμος Βουλιαγμένης με τη συνεργασία της Εφορίας Παλαιοανθρωπολογίας
- Σπηλαιολογίας του Υπουργείου Πολιτισμού έχει σαν στόχο την πλήρη αποτύπωση της
κατάστασης για την αποτελεσματική προστασία του μοναδικού αυτού φαινομένου. Η
περιοχή έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο της φύσης και. Έχει ήδη συμπεριληφθεί
στον εθνικό κατάλογο "NATURA 2000" και προστατεύεται από τη διεθνή σύμβαση
"RAMSAR".
Η λίμνη σήμερα
Σήμερα στη λίμνη λειτουργεί σύγχρονο υδροθεραπευτήριο και υπάρχουν
πλήρεις βοηθητικές εγκαταστάσεις για τους λουόμενους καθώς και αναψυκτήριο.
Οι κολυμβητικές εγκαταστάσεις και το υδροθεραπευτήριο λειτουργούν
καθημερινά ολόκληρο το χρόνο από το πρωί μέχρι τη δύση του ηλίου, ενώ το αναψυκτήριο
λειτουργεί και τις απογευματινές και βραδινές ώρες του καλοκαιριού σα χώρος αναψυχής.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Βουλιαγμένης
ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ (Προάστιο της Αθήνας) ΑΤΤΙΚΗ
Photo Album in URL, information in Greek only.
ΜΥΛΟΠΟΤΑΜΟΣ (Χωριό) ΚΥΘΗΡΑ
Ένας περίπατος στη ρεματιά του Μυλοποτάμου αφήνει αξέχαστες εικόνες
στον επισκέπτη για τη μοναδικότητα του τοπίου και τη δύναμη του ανθρώπινου νου.
Η φύση έχει δημιουργήσει ανεπανάληπτης ομορφιάς λίμνες και μικρούς καταρράκτες
και το ανθρώπινο χέρι έχει "φυτέψει" εκεί, μέσα στους βράχους, κτίρια
που χρησιμοποιήθηκαν σαν αλευρόμυλοι πριν πολλά χρόνια. Το χωριό που είναι χτισμένο
στην αρχή της ρεματιάς, πήρε το όνομά του από αυτούς τους μύλους που λειτουργούσαν
με τη δύναμη του νερού του ποταμού, που ακόμη και σήμερα ρέει άφθονο. Οι μύλοι
αυτοί έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην οικονομία του χωριού.
Σύμφωνα με στοιχεία απο ανθρώπους που έζησαν και μόχθησαν σ'αυτούς
τους μύλους, μέχρι τη δεκαετία του '50 λειτούργησαν στην ρεματιά εικοσιδύο (22)
νερόμυλοι. Οι μύλοι αυτοί ανήκαν στις οικογένειες που τους δούλευαν και έχουν
συνήθως το όνομα εκείνων που τους κατασκεύασαν ή των πρώτων που τους λειτούργησαν.
Με τη σειρά, όπως κατεβαίνουμε τη ρεματιά από το Μυλοπόταμο, παράλληλα με τη ροή
του νερού, πρώτα συναντάμε το μύλο του "Γαζάου" που είχε το
επώνυμο Ανδρόνικος. Αυτός ο μύλος είναι ο μόνος που βρίσκεται πριν από τον καταρράκτη
της Φόνισσας (ή Νεράιδας) και είναι χτισμένος στην αριστερή όχθη. Ο επόμενος μύλος
είναι ο "Εγγλεζάνικος", που είναι μετά τον καταρράκτη στην
ίδια πλευρά με εκείνον του Γαζάου. Ονομάστηκε έτσι λόγω της Αγγλικής καταγωγής
του ιδιοκτήτη. Στη συνέχεια, από την ίδια πλευρά, βρίσκεται ο μύλος του "Παστρικού"
που η οικογένειά του αγαπούσε την καθαριότητα (την πάστρα). Ακολουθούσε ο μύλος
της "Φαμόζαινας" που ονομάστηκε έτσι γιατί η γυναίκα που τον δούλευε
ήταν διάσημη (Famous). Ο μύλος αυτός, βρίσκεται μέσα στις εγκαταστάσεις όπου λειτουργούσε
το εστιατόριο "του Μιχάλη της Νεράιδας". Μετά το μύλο αυτό υπάρχει ένα
μικρό γεφυράκι που συνδέει τις δυο όχθες και χρησίμευε για τη μεταφορά του νερού
με τον τράφο.
Στην απέναντι όχθη έχουμε τους μύλους "της Καλομοίρας του
Νικόλα", του "Φίλιππα", του "Ανδρέα του
Κομηνού" Βλαχογένη) και ο μύλος του "Δασκάλου" (Στρατηγού)
που χρησίμευε και σαν χώρος αναμονής γιατί βρισκόταν στο πιο προσιτό σημείο από
το χωριό. Ακολουθούσαν τα "ανωγοκάτογα", ένα συγκρότημα από 4 μύλους
όπου ο καθένας ήταν ανώι του άλλου και αντίστροφα. Οι μύλοι αυτοί είχαν χτιστεί
ο ένας πάνω στον άλλο και ήταν: ο μύλος του "Γιάννου - Γιώργη",
ο μύλος του "Αλεξανδρή", o "Ζερβόμυλος"
και ο μύλος του "Μπαρμπαπέτρου". Ο ζερβόμυλος ονομάστηκε έτσι
γιατί ήταν ο μόνος που είχε την αλευροδόχη αριστερά. Ακολουθούσαν οι δυο μύλοι
του "Καλοχαιρέτη" και το "Σπηλάδι" που ήταν
χτισμένο εξ ολοκλήρου μέσα στο βράχο (σπηλιά). Στην απέναντι όχθη πιο κάτω βρισκόταν
ο "Φιφλονιάνικος" του Αναστάση του Μιλάνου. Απέναντι απ' αυτόν
συνέχιζαν ο μύλος της "Γιώργιτσας", ο μύλος της "Γιαννούς"
και ο μύλος της "Ελένης του Καλοχαιρέτη". Προτελευταίος ήταν
ο μύλος του "Μαστρονικολού" από τη μια πλευρά και ο μύλος του
"Χούχλη" απέναντι. Ο μύλος του Χούχλη πιθανόν να ήταν και ο
παλαιότερος.
Όλοι οι μύλοι λειτουργούσαν με το ίδιο νερό που έτρεχε στη μία και
μοναδική τάφρο. Κάθε μύλος είχε τρεις κυρίως χώρους. Το χώρο που ήταν ο μύλος
και γινόταν το άλεσμα του καρπού, το ή τα δωμάτια που ζούσαν και κοιμόντουσαν
οι άνθρωποι που δούλευαν το μύλο, συνήθως ο μυλωνάς με την οικογένειά του, και
το χώρο που έβαζαν τα γαϊδούρια τα οποία αποτελούσαν το μεταφορικό μέσο της εποχής.
Οι χώροι αυτοί ήταν ο ένας δίπλα στον άλλο, επικοινωνούσαν μεταξύ τους και είχαν
μικρά παράθυρα με θέα προς το ποτάμι. Η πίσω πλευρά του κτιρίου ήταν μέσα στο
βράχο της όχθης. Σε μερικούς μύλους τα δωμάτια ήταν κτισμένα σε δεύτερο όροφο
και επικοινωνούσαν με μια εσωτερική σκάλα την "Ανεποντία". Το σύστημα
με το οποίο λειτουργούσαν οι νερόμυλοι του Μυλοποτάμου είχε έρθει από την Μικρά
Ασία. Οι νερόμυλοι λειτουργούσαν όλες τις μέρες της εβδομάδας και το νερό περνούσε
κατά σειρά από όλους μέσα από τον τράφο. Το νερό του τράφου το χρησιμοποιούσαν
επίσης και οι περιβολάρηδες. Όταν το νερό δεν επαρκούσε είχαν συμφωνήσει οι μυλωνάδες
με τους περιβολάρηδες τις "Δευτέρες", το οποίο σήμαινε ότι κάθε Δευτέρα
το νερό το έπαιρναν μόνο για τα περιβόλια.
Για την εργασία τους οι μυλωνάδες παρακρατούσαν σε είδος (αλεύρι)
ποσοστό 10% από τους πελάτες τους. Για τη ζύγιση χρησιμοποιούσαν το καντάρι το
οποίο κρεμόταν με γάντζο από την οροφή κάθε μύλου. Η ζωή των μυλωνάδων και των
οικογενειών τους ήταν πολύ δύσκολη. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με την έλευση
νέων μέσων για την άλεση του καρπού οδήγησε στην εγκατάλειψη των μύλων. Σήμερα
ερειπωμένοι και γυμνοί οι μύλοι, μέσα στην πλούσια φύση που τους περιβάλλει, αφήνουν
αναμνήσεις μιας άλλης εποχής που δε μπορούν παρά να "γεμίσουν" αυτόν
που θα τους επισκεφθεί.
Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από εργασία του Γιάννη Δ. Ζερβού που αφορούσε
τους νερόμυλους κατά τη φοίτησή του στη Β' Τάξη του Γυμνασίου Κυθήρων.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Κυθήρων
ΥΔΡΑ (Κωμόπολη) ΕΛΛΑΔΑ
Τις ρίζες της κοινωνικής δομής της Ύδρας πρέπει να αναζητήσουμε στο
δεύτερο μισό του 15ου αιώνα και αργότερα, μέσα στο πλαίσιο των εσωτερικών εποικισμών,
υπό την πίεση των Οθωμανών. Η Ύδρα φτάνει στο απόγειο της ακμής της χάρη στο ναυτικό
της κατά τα τελευταία χρόνια του 18ου αιώνα και ως το 1815.
Ο οικισμός έχει χαρακτήρα αμυντικό. Η δόμηση είναι συνεχής, οι μαντρότοιχοι
ψηλοί σαν τείχη, με πολεμίστρες, ιδίως στη συμβολή των στενών και άνισων δρόμων.
Ο οικισμός συμπυκνώνεται κατά μήκος ενός κεντρικού πεζόδρομου, παράλληλα στην
κλίση του εδάφους. Η Κιάφα αποτελεί τμήμα του παραδοσιακού οικισμού της Ύδρας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφίες.
ΚΑΨΑΛΙ (Λιμάνι) ΚΥΘΗΡΑ
Η Χύτρα, που ονομάζεται και Αυγό,είναι μια βραχονησίδα η οποία βρίσκεται
σε μικρή απόσταση απέναντι από το λιμάνι του Καψαλίου. Ανήκει στην Εγχώριο Περιουσία
και τα παλιά χρόνια ενοικιαζόταν από αυτήν με δημοπρασία για την εκμετάλλευση
της χορτονομής. Έτσι οι πλειοδότες ανέβαζαν ζώα τα οποία έμεναν εκεί από την άνοιξη
μέχρι το Δεκέμβριο.
Η Χύτρα παρουσιάζει ιδιαίτερο οικολογικό ενδιαφερον. Διαθέτει μια
όμορφη θαλάσσια σπηλιά στη νότια πλευρά η οποία αποτελεί καταφύγιο για φώκιες.
Είναι ιδιαίτερα βραχώδης και αυτό είναι που την καθιστά εξαιρετικά δυσδιάβατη.
Είναι διανθισμένη με σεμπρεβίβες, τα "αμάραντα των Κυθήρων" τα οποία
μαζεύονται τον Ιούνιο. Στα απόκρημνα βράχια της έχουν φωλιές οι μαυροπετρίτες
(Βαρβάκοι), σπάνιο είδος και προστατευόμενο. Επάνω στη βραχονησίδα υπάρχει άλλη
μία σπηλιά στην οποία καταφεύγουν τα ζώα σε περίπτωση κακοκαιρίας
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Κυθήρων
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
