Εμφανίζονται 17 τίτλοι με αναζήτηση: Αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης στην ευρύτερη περιοχή: "ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Δήμος ΑΧΑΪΑ" .
ΡΟΔΟΔΑΦΝΗ (Κωμόπολη) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 71355, (26913) 60800
Φαξ: +30 26910 71908
ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 71934
Η μετακίνηση του πληθυσμού από τα Μεσορρουγιώτικα και το Αγρίδι στους οικισμούς
της περιφέρειας του δ.δ. Αγίου Κωνσταντίνου είναι το γεγονός στο οποίο οφείλεται
η ονομασία των καινούργιων οικισμών, ήτοι Μεσορρουγιώτικα (Αγία Ελένη) και Αγριδαίικα
(Άγιος Κωνσταντίνος), αντίστοιχα. Η λέξη Μεσορρούγι και κατ’ επέκταση τα Μεσορρουγιώτικα
ετυμολογούνται από το "μέση ρούγα". Η λέξη ρούγα= συνοικία (λατ.: ruga = δρόμος
στενός). Το "αγρίδιον" παράγεται από τη λέξη αγρός και σημαίνει μικρός αγρός.
Ο Αθ. Φωτόπουλος (Ιστορικά και Λαογραφικά της Ανατολικής περιοχής Αιγιαλείας και
Καλαβρύτων) στηριζόμενος σε ελληνικό χειρόγραφο της Μαρκιανής Βιβλιοθήκης Βενετίας
αναφέρει: "Αγρίδιο δε μεγάλου χωρίου υποδιαίρεσης μερική". Στο δ.δ. του Αγίου
Κωνσταντίνου από το 1961 και μετά απογράφεται μόνο ο ομώνυμος οικισμός, Αγιος
Κωνσταντίνος (τέως Αγριδαίικα), ενώ από το 1879 μέχρι και το 1951 απογραφόταν
και ο οικισμός Αγία Ελένη (Μεσορρουγιώτικα).
Διοικητική Εξέλιξη:
Το 1879 πρωτοαπογράφτηκαν οι οικισμοί " Αγιος Κωνσταντίνος (Αγριδαίικα)" και "Αγία
Ελένη (Μεσορρουγιώτικα)" στο δήμο Αιγίου (Αιγιέων). Σε αυτόν το δήμο συνέχισαν
να απογράφονται μέχρι το 1907. Ωστόσο, σε απόφαση διοικητικής διαίρεσης αναφέρθηκαν
για πρώτη φορά το 1912, με τη σύσταση των πρώτων κοινοτήτων, όπου ο οικισμός "Αγριδαίικα"
(Αγιος Κωνσταντίνος ) αναγνωρίστηκε σε ξεχωριστή κοινότητα και ο οικισμός "Μεσορρουγιώτικα"
(Αγία Ελένη) αποτέλεσε τμήμα της κοινότητας "Μουρλά" (μετέπειτα Ροδοδάφνης). Έδρα
της κοινότητας ήταν ο Αγιος Κωνσταντίνος (Αγριδαίικα). Το 1916 τα "Μεσορρουγιώτικα"
(Αγία Ελένη) προσαρτήθηκαν στην κοινότητα "Αγριδαιίκων" (μετέπειτα Αγίου Κωνσταντίνου).
Το 1940 μετονομάστηκε η κοινότητα "Αγριδαιίκων" σε "Αγίου Κωνσταντίνου" και "Αγία
Ελένη" αντίστοιχα). Το 1997 η κοινότητα Αγίου Κωνσταντίνου καταργήθηκε και οι
οικισμοί της αποτελούν τμήμα του δήμου Συμπολιτείας
ΑΛΣΟΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 94247
Η Αραγόζαινα (Αλσος ) αποτελούσε σύμφωνα με τον Κ. Τριανταφύλλου («Ιστορικό
Λεξικό των Πατρών») το «σημαντικότερο από τα Τσετσεβοχώρια». Πρωτοκατοικήθηκε
το 1750-75, περίοδος κατά την οποία το έδαφος του Τσετσεβού έπαθε συνεχείς καθιζήσεις,
με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να εγκατασταθούν στις χειμερινές εγκαταστάσεις τον κοπαδιών
τους. Δεν ήταν όμως η τελευταία φορά που οι κάτοικοι του οικισμού αυτού ταλαιπωρήθηκαν
από κατολισθήσεις. Ο Κ. Τριανταφύλλου, ο οποίος φέρει ως πηγή την εφημερίδα Πελοπόννησο
(14.2 και 28.3.1895), μας μιλά για κατολίσθηση το έτος 1895 σε έκταση 50 στρεμμάτων.
Το 1939 εξαιτίας κατολίσθησης «το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων μέτοικε στην Αβυθο,
το δε υπόλοιπο λίγο πιο πέρα του Αλσους, Κυπαρίσσι.» (Ν. Λέκκας, «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκο»).
Τη δεκαετία του 1960 πάλι συνέβησαν πολλές κατολισθήσεις στην περιοχή και μεταξύ
των ετών 1973-1974 δόθηκαν παραχωρητήρια οικοπέδων από το κράτος σε κατοίκους
του Αλσους στην περιοχή Μεϊντανά Ροδοδάφνης. Η ανοικοδόμηση των κτηρίων και η
οριστική μετακίνηση των κατοίκων από το Αλσος στο νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανα
συντελέστηκε στη δεκαετία του 1980. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν
στους οικισμούς Αβύθου και Μεϊντανα μετακινούνται από αυτόν προς το Αλσος συχνά,
γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματα τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους. Τα
στοιχεία αυτά μετακίνησης πληθυσμού επιβεβαιώνονται και από μια προσεκτική μελέτη
του πληθυσμιακού πίνακα και του πίνακα κατασκευής κτηρίων που παραθέτουμε. Πράγματι
διαπιστώνουμε έντονη οικοδομική δραστηριότητα στο διάστημα 1919-1960, περίοδος
κατά την οποία παρατηρείται και αύξηση του πληθυσμού, ενώ από το 1961 και μετά
η μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας, όπως και του πληθυσμού είναι σταθερή
Σήμερα στο δ.δ απογράφεται μόνο ο οικισμός Αλσος, του οποίου αποτελούν συνοικίες
το Κυπαρίσσι και η Γέφυρα. Ο οικισμός Κυπαρίσσι απογραφόταν αυτοτελώς στις απογραφές
1928, 1940 και 1951. Ωστόσο υπάρχουν και παλαιότερες μνείες του οικισμού: Ο Νουχάκης
το 1901 το αναφέρει σε κατάλογο με τους οικισμούς του δήμου Ερινεού. Ασον αφορά
την ετυμολογία του ονόματος «Αραγόζαινα» ο Vasmer («Die Slaven in Griechenland»)
αναφέρει ότι είναι σλαβικό από λέξη που σημαίνει ψάθα, καλάμι.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Αραγόζαινα (Αλσος)» απαντά απογραφόμενος το 1830 ως μέλος της επαρχίας Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Επίσημη απόφαση περί διοικητικής συγχώνευσης δήμων το 1840 τον κατέταξε στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Παλαιών Πατρών της Διοίκησης Αχαΐας. Στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) ανήκε μέχρι το 1912. Από το 1845 δε και μέχρι το 1868 αποτελούσε και την έδρα του δήμου. Το 1912 -σύσταση των πρώτων κοινοτήτων- μέχρι και το 1997 αποτελούσε μόνος του ξεχωριστή κοινότητα.
Σημειωτέον ότι από το 1912 μέχρι το 1928 ο οικισμός Δουκαναίικα ανήκε στην κοινότητα Αραγόζαινας (Αλσους) [το 1928 αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα]. Ο οικισμός Μάγειρας, επίσης, υπήρξε μέλος της κοινότητας από το 1919 (πριν από το 1919 ανήκε στην κοινότητα Μυρόβρυσης) μέχρι το 1924 (αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα). Στην κοινότητα Αλσους απογράφηκε και ο οικισμός Κυπαρίσσι κατά τις απογραφές που διενεργήθηκαν το 1928, 1940 και 1951. Από τότε δεν ξαναεμφανίζεται. Το 1955 συντελέστηκαν οι μετονομασίες του οικισμού «Αραγόζαινα» σε «Αλσος» και της κοινότητας «Αραγόζαινας» σε κοινότητα «?Ασους». Το 1997 η κοινότητα Αλσους καταργήθηκε και αποτελεί διαμέρισμα του δήμου Συμπολιτείας
ΒΕΡΙΝΟ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Οι κάτοικοι του Βερίνου εγκαταστάθηκαν για πρώτη φορά στην περιφέρεια του χωριού κατά τη χρονική περίοδο 1750-75 όπου χρονολογείται σύμφωνα με τον Κ. Τριανταφύλλου, η κατολίσθηση και καταστροφή του οικισμού «Τσετσεβός». Όμως, ήδη στην Βενετική απογραφή του Grimani το 1700 αναφέρεται οικισμός Verino, καθώς και οι οικισμοί Tollopotamo (Θολοπόταμος) και Alli Muturi (Αλή-Μουχτούρη). Ο οικισμός Αλή-μουχτούρι εμφανίζεται και νωρίτερα, το 1962, στην επίσημη ενετική «Σύντομη χορογραφική απογραφή της Πελοποννήσου ή Μορέως» (Ν. Λέκκας, «Ρύπες, Ερινεός, Σαλμενίκον»). Η μονή του Αγίου Ιωάννη εμφανίζεται απογεγραμμένη το 1699 στις ενετικές καταστάσεις (1697-1698) (Ν.Λέκκας, «Ρύπες, Ερινεός, Σαλμενίκον»). Η ιστορία του χωριού είναι άμεσα συνδεδεμένη με συνεχείς κατολισθήσεις, όπως συμβαίνει, βέβαια, και στα υπόλοιπα Τσετσεβοχώρια. Οι κατολισθήσεις είναι ο λόγος που πρωτοκατοικήθηκε και αυτές είναι πάλι η αιτία για την οποία οι κάτοικοι άρχισαν να φεύγουν από το χωριό.
Κατά τη δεκαετία του '70, μετά από συνεχόμενα κρούσματα κατολισθήσεων της προηγούμενης δεκαετίας και μετά από βοήθεια της Πολιτείας με τη μορφή παραχωρητηρίων οικοπέδων, μετοίκησαν στην περιοχή Μεϊντανά της Ροδοδάφνης. Η οριστική μετακίνηση των κατοίκων προς το νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανά συντελέστηκε στη δεκαετία του ?80. Τα στοιχεία αυτά μαρτυρεί και ο πληθυσμιακός πίνακας, ο οποίος δείχνει μείωση πληθυσμού στο εν λόγω οικισμό. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν στον οικισμό Μεϊντανά μετακινούνται από αυτόν προς την περιοχή των παλιών τους κατοικιών, γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματά τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους.
Οσον αφορά την ετυμολογία του ονόματος παραθέτουμε χωρίο από το βιβλίο του Ν. Λέκκα «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκος»: «Επειδή το τοπωνύμιο απαντά στη γενική, έχει πάρει το όνομα από τον αρχικό κτήτορα. Υποστηρίχθηκε ότι το όνομα του αποτελεί παραφθορά του Ερινεός, αλλά είναι αβάσιμο γιατί την εποχή που κατοικήθηκε (περίπου στα 1700), η ονομασία Ερινεός ήταν εντελώς άγνωστη και είχε λησμονηθεί πριν από πολλούς αιώνες».
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός Βερίνο απαντά απογραφόμενος το 1830 στην επαρχία Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Στην ίδια απογραφή η μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου καταγράφτηκε χωρίς πληθυσμιακά στοιχεία στην επαρχία Αιγιαλείας. Το 1835 η Μονή του Αγίου Ιωάννη ανήκε διοικητικά στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) [επαρχία Πατρών] και ο οικισμός Αλή Μουχτούρη στο δήμο Αιγίου (Αιγιέων) [επαρχία Αιγιαλείας]. Στην επίσημη διοικητική απόφαση του 1836 αναφέρεται μόνο η μονή ανήκουσα στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων). Το 1840 εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε απόφαση διοικητικής διαίρεσης ο οικισμός Βερίνο ανήκων στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Πατρών μαζί με τη μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου. Η κατάσταση παρέμεινε η ίδια μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, όπου και ο οικισμός Βερίνο αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα.
Η μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου κατά τις απογραφές 1940, 1951, 1961, 1971 και 1991 απογράφεται ως τμήμα της κοινότητας Βερίνου. Δεν αναφέρεται, ωστόσο, σε απόφαση που αφορά στη διοικητική σύσταση της κοινότητας. Το 1997 η κοινότητα Βερίνου καταργήθηκε και αποτελεί διαμέρισμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΓΡΑΙΚΑΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 95300
Το χωριό Γκραίκας βρίσκεται σταθερά απογεγραμμένο από το 1830 και μετά. Υφίσταται και πριν από το 1830, καθώς αναφέρεται το 1807 σε σιγίλιο του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε' (Ν. Λέκκας, «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκον») και στο Βενετικό Κτηματολόγιο της Βοστίτσας. Στην τελευταία, μάλιστα, πηγή αναφέρεται ως «χωριό Πάνω Γκρέκα και Κάτω Γκρέκα».
Παρατηρώντας προσεκτικά τον Πληθυσμιακό Πίνακα, βλέπουμε μια σταθερή συρρίκνωση του πληθυσμού από το 1961 και μετά. Η συρρίκνωση αυτή έχει την εξήγησή της στις συνεχείς κατολισθήσεις που συνέβησαν στην περιοχή, οι οποίες δεν επέτρεψαν στους κατοίκους να παραμείνουν στον τόπο τους. Τη δεκαετία του '70 η Πολιτεία βοήθησε τους κατοίκους, παραχωρώντας τους οικόπεδα στην περιοχή Μεϊντανά της Ροδοδάφνης, όπου και μετοίκησαν πολλοί κάτοικοι του οικισμού Γκραίκα. Η οριστική μετακίνηση των κατοίκων προς το νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανά συντελέστηκε στη δεκαετία του '80. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν στον οικισμό Μεϊντανά μετακινούνται από αυτόν προς την περιοχή των παλιών τους κατοικιών, γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματά τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους. Στο Γκραίκα εντοπίστηκε ναός πιθανώς των αρχαίων χρόνων, που διατηρείται σε εξαιρετική κατάσταση.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός Γκραίκα απαντά απογραφόμενος το 1830 στην επαρχία Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 στο Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκε στο Δήμο Μεγανήτιδος της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και Ήλιδος. Η επίσημη βασιλική απόφαση του 1840 κατάργησε το δήμο Μεγανήτιδος. Οι δήμοι της επαρχίας Αιγιαλείας από 5 μετασχηματίστηκαν σε 3, σύμφωνα με αυτήν την απόφαση, χωρίς όμως να δίνονται περισσότερες πληροφορίες για την οικιστική σύνθεση του κάθε δήμου. Ωστόσο, γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι ο οικισμός Γκραίκα ανήκε από το 1840 μέχρι και το 1912 στο δήμο Αιγίου από δύο πληροφορίες, η μία επίσημη και έγκυρη και η άλλη ανεπίσημη και εικοτολογική. Η επίσημη είναι οι απογραφές από το 1844 μέχρι και το1907, στις οποίες αναφέρεται ο οικισμός ως μέρος του δήμου Αιγίου, και η ανεπίσημη η γεωγραφική του υπόσταση που δε μας δίνει περιθώρια επιλογής άλλης εκδοχής.
Το 1912 ο οικισμός Γκραίκας αναγνωρίστηκε σε κοινότητα, η οποία και παρέμεινε χωρίς καμία αλλαγή μέχρι το 1997, όταν καταργήθηκε για να αποτελέσει τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Το δ.δ. σήμερα αποτελείται από τους οικισμούς Γρηγόρι και Επταπίττα. Και τα δύο χωριά αναφέρονται στη Βενετική απογραφή του Grimani με τις ονομασίες «Sego Eftapita» και «Gligori», καθώς και στο Βενετικό Κτηματολόγιο της Βοστίτσας ως «Χωριό Εφταπίττες και Γληγόρι». Στη δεύτερη έκδοση του «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκον» του Ν. Λέκκα, συμπληρωμένη από τον Δ. Παπαβασιλόπουλο, χαρακτηρίζεται ο οικισμός κατολισθήσιμος και αναγράφεται η πληροφορία της μελλοντικής μεταφοράς του για Καμάρες. Στο Γρηγόρι υπάρχει στη θέση "Πύργος" κυκλικό κτήριο φυλάκιο των Ελληνιστικών χρόνων. Στον οικισμό Επταπίττες υπάρχει συγκρότημα υδροκίνησης του 18ου αι. που διατηρείτε σε άριστη κατάσταση. Έχει χαρακτηριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού διατηρητέο μνημείο ως αξιόλογο δείγμα της προβιομηχανικής περιόδου στην Ελλάδα.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Γρηγόρι» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 με το Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκε στο Δήμο Αιγίου (Αιγιέων) της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και ‘Ηλιδος, στον οποίο παρέμεινε μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων. Ο οικισμός «Επταπίττα» εντάχθηκε στο δήμο Αιγίου (Αιγιέων) σε όσες απογραφές υπάρχουν προ του 1912. Ωστόσο, σε απόφαση διοικητικής διαίρεσης αναφέρθηκε για πρώτη φορά το1912, με τη σύσταση των πρώτων κοινοτήτων, κατά την οποία αποτέλεσε μέρος της κοινότητας Τούμπας, όπως και ο συνοικισμός «Γρηγόρι».
Το 1946 ο οικισμός «Γρηγόρι» αποσπάστηκε από την κοινότητα Τούμπας και αναγνωρίστηκε σε ξεχωριστή κοινότητα, ενώ ο οικισμός «Επταπίττα», κατά την ίδια χρονική περίοδο, αποτελούσε ακόμα μέρος της κοινότητας Τούμπας. Το 1960 είναι η χρονολογία που ο οικισμός «Επταπίττα» προσαρτήθηκε στην κοινότητα Γρηγορίου. ‘Έδρα της κοινότητας αποτελούσε ο ομώνυμος οικισμός. Αξιοσημείωτο ότι ο οικισμός «Κάτω Επταπίττα» απογράφτηκε μόνο το 1940 και δεν υπάρχει αναφορά του σε κανένα άλλο επίσημο έγγραφο. Το 1997 η κοινότητα Γρηγορίου καταργήθηκε και οι οικισμοί της αποτελούν τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 72043
Ο οικισμός Δημητρόπουλο απογράφεται σταθερά από το 1830 έως και σήμερα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, στο έργο του «Καλαβρυτινή Επετηρίς», ο Γ. Παπανδρέου το αναφέρει ως παραχειμάσιο του Αγριδίου Νωνάκριδας. Ο ρυθμός ανέγερσης νέων κτισμάτων στο διάστημα 1919-1960 συμβαδίζει με την αντίστοιχη πληθυσμιακή αύξηση αυτής της περιόδου. Εικάζουμε ότι το όνομα του οικισμού προέρχεται από επώνυμο «Δημητρόπουλος», πιθανώς το όνομα του πρώτου οικιστή.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός Δημητρόπουλο απαντά απογραφόμενος το 1830 στην επαρχία Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 με το Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκε στο Δήμο Αιγίου (Αιγιέων) της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και Ήλιδος, Έως και το 1912 αποτέλεσε τμήμα του δήμου Αιγίου (Αιγιέων). Το 1912 με τη σύσταση των πρώτων κοινοτήτων αποτέλεσε μέρος της κοινότητας Μουρλά (μετέπειτα Ροδοδάφνης), από την οποία αποσπάστηκε το 1924, για να αναγνωριστεί σε ξεχωριστή ομώνυμη κοινότητα. Το 1997 η κοινότητα Δημητρόπουλου καταργήθηκε και αποτελεί διαμέρισμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΔΟΥΚΑΝΑΙΪΚΑ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 94588
Τη χρονική περίοδο 1750-75 το έδαφος του οικισμού Τσετσεβού έπαθε συνεχείς καθιζήσεις, με αποτέλεσμα οι κάτοικοί του να εγκατασταθούν στις χειμερινές εγκαταστάσεις των κοπαδιών τους. Τότε πρωτοκατοικήθηκαν και τα Δουκαναίικα, τα οποία σύμφωνα με τον Κ. Τριανταφύλλου («Ιστορικό Λεξικό των Πατρών») ήταν αρχικά έκταση οικογένειας Δοκάνα, εξ ου και το όνομα του οικισμού. Όπως και τα υπόλοιπα Τσετσεβοχώρια, έτσι και τα Δουκαναίικα ταλαιπωρήθηκαν από κατολισθήσεις του εδάφους τους κατά τα νεότερα χρόνια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Πολιτεία να μεριμνήσει και στη δεκαετία του '70 να παραχωρήσει οικόπεδα στους κατοίκους των Δουκαναιϊκων στην περιοχή Μεϊντανά Ροδοδάφνης.
Η οριστική μετακίνηση των κατοίκων από τα Δουκαναίικα στο νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανά συντελέστηκε στη δεκαετία του '80. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνονται μετά από προσεκτική μελέτη του πληθυσμιακού πίνακα. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν στον οικισμό Μεϊντανά μετακινούνται συχνά προς τα Δουκαναίικα, γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματά τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους. Στις απογραφές του 1981 και του 1991 απογράφεται και ο οικισμός Ανω Δουκαναίικα, ο οποίος, λόγω ανεγέρσεως νέων οικοδομών από το 1971 και μετά, πληροί όλους τους όρους που απαιτούνται για την αυτοτέλεια του οικισμού.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός Δουκαναίικα απαντά απογραφόμενος το 1830 στην επαρχία Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Επίσημη απόφαση περί διοικητικής συγχώνευσης δήμων το 1840 τον κατέταξε στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Παλαιών Πατρών της Διοίκησης Αχαΐας. Στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) ανήκε μέχρι το 1912 όπου με το νόμο περί σύστασης κοινοτήτων εντάχθηκε στην κοινότητα Αραγόζαινας (μετέπειτα Αλσους) της επαρχίας Πατρών του νομού Αχαΐας και Ηλιδος. Το 1928 αναγνωρίζεται σε ξεχωριστή ομώνυμη κοινότητα, κοινότητα Δουκαναιίκων. Στην απογραφή του 1981 απογράφτηκε για πρώτη φορά στην κοινότητα Δουκαναιίκων και ο οικισμός Ανω Δουκαναίικα, που αναγράφεται και στην τελευταία απογραφή του ελληνικού κράτους, το 1991. Το1997 η κοινότητα Δουκαναιίκων καταργήθηκε και αποτελεί τμήμα του δήμου Συμπολιτείας
ΚΡΗΝΗ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 95383
Ο οικισμός Αράχωβα (νυν Κρήνη) αναφέρεται το 1692 στην επίσημη ενετική «Σύντομη Χωρογραφική απογραφή της Πελοποννήσου ή Μορέως» (Ν. Λέκκας, «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκον»). Κατά την ίδια χρονική περίοδο της Ενετοκρατίας το βρίσκουμε αναφερόμενο στο Βενετικό Κτηματολόγιο της Βοστίτσας και απογραφόμενο στη Βενετική απογραφή του Grimani. Στον οικισμό Αράχωβα (Κρήνη) Σημειώνεται κατολίσθηση και κατά τη δεκαετία του '40 οι κάτοικοι της Κρήνης εγκαταστάθηκαν στην Αβυθο Ροδοδάφνης. Αυτή η μείωση του πληθυσμού σημειώνεται κατά την απογραφή του 1951 (βλ. Πληθυσμιακό Πίνακα). Επιπλέον, η μετακίνηση των κατοίκων μπορεί να επιβεβαιωθεί και από τον Πίνακα Απογραφής Κτηρίων κατά χρονολογική περίοδο κατασκευής, στον οποίο σημειώνεται έντονη δραστηριότητα στην ανοικοδόμηση κτηρίων κατά τη χρονική περίοδο 1919-1945, ενώ από το 1946 έως σήμερα η οικοδομική δραστηριότητα πέφτει κατακόρυφα.
Το τοπωνύμιο Αράχωβα κατά το Vasmer («Die Slaven in Griechenland») είναι σλαβικής προέλευσης από τη λέξη Orechovo και σημαίνει Καρυδότοπος. Το 1956 μετονομάστηκε σε «Κρήνη». Από το 1981 στο δ.δ. απογράφεται και ο οικισμός Μικρόνι, ο οποίος κατά τους θερινούς μήνες κατοικείται από τριάντα περίπου οικογένειες. Αλλος οικισμός του δ.δ. Κρήνης είναι και τα Βεραίικα, τα οποία όμως δεν πληρούν όρους αυτοτελούς οικισμού.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Αράχωβα (νυν Κρήνη)» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 με το Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκε στο Δήμο Μεγανήτιδος της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και Ήλιδος. Η επίσημη Βασιλική απόφαση του 1840 κατάργησε το δήμο Μεγανήτιδος. Οι δήμοι της επαρχίας Αιγιαλείας από 5 μετασχηματίστηκαν σε 3, σύμφωνα με αυτήν την απόφαση, χωρίς όμως να δίνονται περισσότερες πληροφορίες για την οικιστική σύνθεση του κάθε δήμου.
Ωστόσο, γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι ο οικισμός «Αράχωβα (νυν Κρήνη)» άνηκε από το 1840 μέχρι και το 1912 στο δήμο Αιγίου (Αιγιέων) από δύο πληροφορίες, η μία επίσημη και έγκυρη και η άλλη ανεπίσημη και εικοτολογική. Η επίσημη είναι οι απογραφές από το 1844 μέχρι και το 1907, στις οποίες αναφέρεται ο οικισμός ως μέρος του δήμου Αιγίου, και η ανεπίσημη η γεωγραφική του υπόσταση που δε μας δίνει περιθώρια επιλογής άλλης εκδοχής. Το 1912 ο οικισμός «Αράχωβα (νυν Κρήνη)» αναγνωρίστηκε σε ομώνυμη κοινότητα. Το 1956 ο οικισμός «Αράχωβα» και η κοινότητα «Αράχωβας» μετονομάστηκαν σε «Κρήνη» και κοινότητα «Κρήνης» αντίστοιχα. Το 1981 και το 1991 απογράφτηκε στην κοινότητα και ο οικισμός Μικρόνι, ο οποίος δεν αναφέρεται σε άλλο επίσημο διοικητικό έγγραφο. Το 1997 η κοινότητα Κρήνης καταργήθηκε για να αποτελέσει τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΛΑΚΚΑ (Χωριό) ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ
Η Λάκκα (τέως Γρόπα) είναι Τσετσεβοχώρι και, όπως όλα τα Τσετσεβοχώρια, πρωτοκατοικήθηκε κατά το διάστημα 1750-1775 ύστερα από την καθίζηση του εδάφους που σημειώθηκε στον Τσετσεβό. Τότε οι κάτοικοι του Τσετσεβού εγκαταστάθηκαν στις χειμερινές εγκαταστάσεις των κοπαδιών τους. Μια άλλη κατολίσθηση που συνέβη στη δεκαετία του 1960 ήταν η αιτία που οι κάτοικοι εγκατέλειψαν τη Λάκκα (Γρόπα). Μεταξύ των ετών 73-74 δόθηκαν παραχωρητήρια οικοπέδων από το κράτος στους κατοίκους της Λάκκας (Γρόπας) στην περιοχή Μεϊντανά Ροδοδάφνης. Η ανοικοδόμηση των κτηρίων και η οριστική μετακίνηση των περισσοτέρων κατοίκων της Λάκκας (Γρόπας) στο νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανά συντελέστηκε στη δεκαετία του '80. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν στον οικισμό Μεϊντανά μετακινούνται από αυτόν συχνά προς τη Λάκκα (Γρόπα), γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματά τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους.
Τα στοιχεία αυτά μετακίνησης πληθυσμού επιβεβαιώνονται και από μια προσεκτική μελέτη του Πληθυσμιακού Πίνακα που παραθέτουμε. Πράγματι, μεταξύ των απογραφών 1961 και 1971 σημειώνεται μείωση του πληθυσμού. Σχετικά με την ετυμολογία του ονόματος Γρόπα ο Κ. Τριανταφύλλου αναφέρει δύο εκδοχές, συμμεριζόμενος μόνο τη δεύτερη. Η πρώτη είναι ότι η λέξη είναι ρουμάνικη και αλβανική και σημαίνει κοίλο τόπο, χάσμα. Αυτή η ετυμολογία αναφέρεται και από το Ν. Λέκκα, ο οποίος όμως υποστηρίζει ότι η έννοια αυτή δε συμβιβάζεται με την εδαφική διαμόρφωση του χωριού και συνεχίζει ότι «χωριό Γρόπα υπάρχει και στην Αλβανία και δεν αποκλείεται ο πρώτος κάτοικος να ήταν από εκεί».
Η δεύτερη εκδοχή ετυμολογίας που αναφέρει ο Τριανταφύλλου, βασιζόμενη στο Λεξικό του και την Ιστορία του Ιονίου Κράτους του Παν. Χιώτη, είναι ότι η λέξη πήρε το όνομα της από τον οικιστή, κύριο της έκτασης. Αυτή είναι η άποψη που συμμερίζεται ο ίδιος και όχι αυτή που έχει να κάνει με τη διαμόρφωση του εδάφους. Στον Κ. Τριανταφύλλου («Ιστορικό Λεξικό Πατρών») επίσης διαβάζουμε ότι Λάκκα (η μετονομασία του χωριού Γρόπα) είναι γενικότερα η μάνδρα, κατά τους Κόλια και Π. Χριστόπουλο.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Γρόπα (νυν Λακκα)» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Σε απόφαση διοικητικής διαίρεσης αναφέρεται το 1840 εντασσόμενος στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Παλαιών Πατρών της Διοίκησης Αχαΐας. Παραμένει τμήμα του δήμου Ερρινεής (Εριναίων) μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, όταν αναγνωρίζεται σε ομώνυμη κοινότητα. Σημειωτέον ότι από το 1916 μέχρι το 1919 ο οικισμός Μερτίδι αποτελούσε μέρος της κοινότητας αυτής. Το 1919 αποσπάσθηκε από την κοινότητα Γρόπας (μετέπειτα Λάκκας), για να αποτελέσει τμήμα της κοινότητας Τούμπας. Η έδρα της κοινότητας, καθ' όλη τη διάρκεια λειτουργίας της, ήταν ο οικισμός «Γρόπα (νυν Λάκκα)». Ο οικισμός «Γρόπα» και η κοινότητα «Γρόπας» μετονομάστηκαν σε οικισμό «Λάκκα» και κοινότητα «Λάκκας» το 1928. Το 1997 η κοινότητα Λάκκας καταργήθηκε και αποτελεί τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΛΟΓΓΟΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 72291
Ο Λόγγος είναι οικισμός αναπτυσσόμενος, γεγονός το οποίο φαίνεται από τους πίνακες με τα στατιστικά στοιχεία που παραθέτουμε. Έτσι, παρατηρείται έντονη δραστηριότητα ανοικοδόμησης κτηρίων από το 1961 ως σήμερα. Η δραστηριότητα αυτή εντάσσεται προφανέστατα στο πλαίσιο της ραγδαίας τουριστικής ανάπτυξης του δ.δ. τις τελευταίες δεκαετίες. Αντίστοιχη είναι και η αύξηση του πληθυσμού από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα ως σήμερα, ενώ παρατηρείται ισάριθμη κατανομή όσον αφορά τις ηλικίες. Ο Κ. Τριανταφύλλου στο «Ιστορικό Λεξικό των Πατρών» επισημαίνει ότι ο Λόγγος αναφέρεται σε ελληνικά έγγραφα Πατρών το 1397 και το 1440. Από την επίσημη ενετική «Σύντομη Χωρογραφική απογραφή της Πελοποννήσου ή Μορέως» μαθαίνουμε ότι το 1962 υπήρχε το χωριό Λόγγος. Αναφέρεται το 1700 στη Βενετική απογραφή του Grimani ως Longo. O Vasmer στο έργο του Die Slaven in Griechenland ετυμολογεί το τοπωνύμιο από τη σλαβική λέξη λόγγα και ο Κ. Δ. Μέρτζιος στα Ηπειρωτικά Χρονικά παρατηρεί ότι πρόκειται για σύνηθες τοπωνύμιο όπου υπάρχει δρυμώνας ή δάσος (Κ. Τριανταφύλλου, «Ιστορικό Λεξικό των Πατρών»).
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Λόγγος» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 με το Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκε στο Δήμο Αιγίου (Αιγιέων) της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και Ήλιδος. Στο δήμο Αιγίου (Αιγιέων) ανήκε μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, όταν αναγνωρίστηκε σε ομώνυμη κοινότητα. Σημειωτέον ότι επίσημη διοικητική απόφαση του 1868 αναγνωρίζει οικισμό στη θέση Κρυόβρυση της περιφέρειας του χωριού Λόγγου. Ο οικισμός αυτός δεν απογράφτηκε πότε και δεν ξαναβρίσκεται από τότε αναφερόμενος σε επίσημο διοικητικό έγγραφο. Το1997 η κοινότητα Λόγγου καταργήθηκε και αποτελεί τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΜΑΓΕΙΡΑΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Ο Μάγειρας είναι Τσετσεβοχώρι και η δημιουργία του χωριού οφείλεται στη μετακίνηση των κατοίκων του Τσετσεβού ύστερα από καθίζηση που συνέβη στο χρονικό διάστημα 1750-1775 στον Τσετσεβό. Στη δεκαετία του 1940 οι κάτοικοι μετοίκησαν στην Αβυθο Ροδοδάφνης λόγω κατολισθήσεων του εδάφους στην περιοχή της περιφέρειας του δ.δ. Μάγειρα. Γι' αυτό και η απογραφή του 1951 σημειώνει μείωση πληθυσμού. Σήμερα στο δ.δ. απογράφεται ο οικισμός Μάγειρας. Μόνο στην απογραφή του 1940 απογράφτηκαν και οι οικισμοί Κουτρουμποναίικα και Μπαρδουτσοσκουζαίικα ή Παληομέτοχο.
Ετυμολογικά η λέξη Μάγειρα δηλώνει όνομα οικογένειας, όπως αναφέρει ο Στ. Θωμόπουλος και ο Κ. Τριανταφύλλου. Κατά τον Ν. Λέκκα τα Κουτρουμποναίικα έλαβαν το όνομά τους από την οικογένεια Κουτρουμπάνου, που κατάγεται από τη Μυρόβρυση. Ο οικισμός Μπουρδουτσοσκουζαίικα πήρε το όνομά του από τους οικιστές Μπαρδούτσο και Σκούντζο (Ν. Λέκκας, «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκον»), ενώ το Παλαιομέτοχο (τέως ονομασία του οικισμού Μπαρδουτσοσκουζαίικα) κατά τον Κ. Τριανταφύλλου αποτελεί σύνηθες τοπωνύμιο σε θέσεις όπου άλλοτε ήταν μετόχι μονής. Ο οικισμός με το όνομα «Παλαιομέτοχον» αναφέρεται και από το Εμμ. Νουχάκη στο έργο του «Ελληνική Χωρογραφία» εκδοθέν το 1901.
Διοικητική εξέλιξη:
Οικισμός «Μάγειρας» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Επίσημη απόφαση περί διοικητικής συγχώνευσης δήμων το 1840 τον κατέταξε στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Παλαιών Πατρών της Διοίκησης Αχαΐας. Στο δήμο αυτόν ανήκε μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, οπότε αποτέλεσε μέρος της κοινότητας Μυρόβρυσης. Το 1916 υπήχθη στη κοινότητα Μυρόβρυσης, και ο μη υπαχθείς μέχρι τότε σε καμία κοινότητα οικισμός Παληομέτοχο ή Μπαρδουτσοσκουτζαίικα. Το 1919 ο οικισμός Μάγειρας, αποσπασθείς από την κοινότητα Μυρόβρυσης, προσαρτήθηκε στην κοινότητα Αραγόζαινας (μετέπειτα ?λσους), στην οποία ανήκε μέχρι το 1924, όταν αποτέλεσε ξεχωριστή ομώνυμη κοινότητα. Στην κοινότητα Μάγειρα προσαρτήθηκε και ο οικισμός Παληομέτοχο ή Μπαρδουτσοσκουτζαίικα το 1939, αφού αποσπάσθηκε το 1997 και ανήκει στο δήμο Συμπολιτείας.
ΜΥΡΟΒΡΥΣΗ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 94167
Η Μυρόβρυση αποτελεί Τσετσεβοχώρι και, κατά συνέπεια, η δημιουργία του οφείλεται στη μετακίνηση των κατοίκων του Τσετσεβού ύστερα από καθίζηση που συνέβη στην περιοχή κατά τη χρονική περίοδο 1750-1775. Συνεχείς κατολισθήσεις όμως που συνέβησαν και στον 20ό αιώνα ανάγκασαν τους κατοίκους της Μυρόβρυσης να φύγουν από αυτή στη δεκαετία του '70 και να εγκατασταθούν στο Μεϊντανά Ροδοδάφνης, περιοχή στην οποία τους παραχωρήθηκαν οικόπεδα από την Πολιτεία. Η οριστική μετακίνηση των κατοίκων προς το νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανά συντελέστηκε στη δεκαετία του '80. Τα στοιχεία αυτά μαρτυρεί και ο Πληθυσμιακός Πίνακας, ο οποίος δείχνει μείωση πληθυσμού στον οικισμό Μυρόβρυσης στην απογραφή του 1971. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν στον οικισμό Μεϊντανά μετακινούνται από αυτόν προς την περιοχή των παλιών τους κατοικιών, γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματά τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους.
Αποικοι του χωριού (η οικογένεια Κουτρουμπάνου) μετοίκησαν όμως και προς την περιφέρεια του δ.δ. Μάγειρα, όπου δημιούργησαν τον οικισμό Κουτρομποναίικα. Ο Κ. Τριανταφύλλου μας πληροφορεί σχετικά με την προέλευση του ονόματος του οικισμού Μυρόβρυσης: «κατ' επιτόπιον παράδοσιν από την βρύσιν της Μάρως, αλλ' ασφαλώς προϋπήρχε του χωρίου το τοπωνύμιο από μια καλήν βρύσιν γευστικού ύδατος». Ο Ν. Λέκκας, από την άλλη, αναφέρει ότι παράγεται από τα «μύρα-βρύω (αναβλύζω)». Και αυτός όμως κάνει λόγο για «το κρύο και ελαφρύ νερό μιας βρύσης του χωριού» που δικαιολογεί το όνομα.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Μυρόβρυση» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Επίσημη απόφαση περί διοικητικής συγχώνευσης δήμων το 1840 τον κατέταξε στον δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Παλαιών Πατρών της Διοίκησης Αχαΐας. Στο δήμο αυτόν ανήκε μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, οπότε αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα. Σημειωτέον ότι από το 1916 μέχρι το 1919 ο οικισμός Μάγειρας αποτελούσε μέλος της κοινότητας Μυρόβρυσης, όπως επίσης και ο οικισμός Παληομέτοχο ή Μπαρδουτοσκουτζαίικα από το 1916 έως το 1939. Ο οικισμός Μυρόβρυση ήταν πάντα η έδρα της ομώνυμης κοινότητας, η οποία καταργήθηκε το 1997, για να αποτελέσει τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΝΕΡΑΝΤΖΙΕΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 72939
Ο οικισμός Νεραντζιές πρωτοαπογράφεται στην απογραφή του 1889. Οι κάτοικοι του οικισμού αυτού ήρθαν από πολλές περιοχές, δηλαδή από την Αρκαδία, την Αράχοβα (νυν κρήνη), το Περιθώρι, τα Δουμενά, και το Καστρί Κυνουρίας. Σύμφωνα με τις περιοχές προέλευσης οι κάτοικοι έχουν ονομάσει και τις γειτονιές τους. Έτσι έχουμε συνοικίες Δουμενιώτικα, Περιθωριανά και Καστρί. Οι κάτοικοι μιλούν για την ύπαρξη νεραντζιάς που έδωσε το όνομα στην περιοχή. Ο πληθυσμός αυξάνεται, καθώς είναι πολλοί αυτοί και κυρίως Αθηναίοι που αγοράζουν οικόπεδα και κτίζουν στην περιοχή. Πράγματι, στον πίνακα κτηρίων κατά χρονολογική περίοδο κατασκευής δείχνεται οικοδομική δραστηριότητα αυξημένη.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Νερατζές» από το 1889 έως το 1907 απογραφόταν ως τμήμα του δήμου Αιγίου (Αιγιέων). Ωστόσο, σε απόφαση διοικητικής διαίρεσης αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1912, με τη σύσταση των πρώτων κοινοτήτων, όπου αποτέλεσε μέρος της κοινότητας Σελιανιτίκων. Το 1926 αποσπασθείς από την κοινότητα Σελιανιτίκων αποτέλεσε ξεχωριστή ομώνυμη κοινότητα. Η κοινότητα αυτή καταργήθηκε το 1997, για να αποτελέσει τμήμα του δήμου Συμπολιτείας
ΡΟΔΟΔΑΦΝΗ (Κωμόπολη) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Στην εδαφική περιφέρεια του δ.δ. Ροδοδάφνης εγκαταστάθηκαν κάτοικοι από την περιοχή της Νωνάκριδας και συγκεκριμένα από τους οικισμούς Ανω Μεσορρούγι, Κάτω Μεσορρούγι, Σόλο και Αγρίδι. Οι κάτοικοι των οικισμών αυτών τον περασμένο αιώνα χρησιμοποιούσαν τις παραλιακές περιοχές της Αιγιαλείας ως χειμαδιά. Η συγκέντρωση πληθυσμού στο δ.δ. Ροδοδάφνη από κατοίκους άλλων οικισμών που μετακινήθηκαν συνεχίστηκε και στον 20’ο αιώνα. Εξαιτίας κατολισθήσεων που συνέβησαν στη δεκαετία του '60 σε πολλά χωριά, η Πολιτεία έδωσε παραχωρητήρια οικοπέδων στους κατοίκους στην περιοχή Μεϊντανά Ροδοδάφνης. Συγκεκριμένα, στο Μείντανά μετοίκησαν πολλοί κάτοικοι από τα ακόλουθα χωριά: Γκραίκα, Λάκκα, Τούμπα, Δουκαναίικα, Βερίνο, Μυρόβρυση, Αλσος και Κορφές. Στη δεκαετία του '80 ολοκληρώθηκε η εγκατάσταση των κατοίκων. Οι κάτοικοι έχουν δώσει στις οδούς της καινούργιας τους κατοικίας τα ονόματα των οικισμών προέλευσής τους. Το όνομα του οικισμού Μεϊντανάς δηλώνει το όνομα μεγαλοκτηματία της περιοχής, σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων. Οι κάτοικοι, ωστόσο, όταν είχαν πρωτοέρθει στην περιοχή, είχαν προτείνει να ονομαστεί ο νέος οικισμός Τσετσεβός, καθώς τα χωριά από τα οποία προέρχονταν αποτελούσαν πριν από περίπου 200 χρόνια το γνωστό οικισμό Τσέτσεβο. Το αίτημα τους όμως δεν έγινε δεκτό. Μετακινήσεις των κατοίκων από το Μεϊντανά στα χωριά προέλευσής τους γίνεται ακόμη και σήμερα, γιατί εκεί διατηρούν τα κτήματα και τις εργασίες τους. Και στην Αβυθο (Ακολη) Ροδοδάφνης μετοίκησαν κάτοικοι από κοντινά χωριά τα οποία υπέφεραν από κατολισθήσεις. Συγκεκριμένα από τα χωριά Κρήνη, Μάγειρα, Μυρόβρυση, Μερτίδι και Αλσος. Από το Αλσος μετοίκησαν και στην Αβυθο (Ακολη), αλλά και στο Μεϊντανά, όπως προαναφέρθηκε. Οι μετοικήσεις που συνέβησαν στο δ.δ. Ροδοδάφνης μαρτυρούνται και από τον Πληθυσμιακό Πίνακα. Ετσι, έχουμε αύξηση πληθυσμού στην απογραφή του 1951, καθώς κατά τη δεκαετία που προηγήθηκε υπάρχει μετακίνηση πληθυσμού προς την Αβυθο (Ακολη). Τότε είναι που απογράφεται και ο εν λόγω οικισμός. Από τότε δεν ξαναεμφανίζεται στις απογραφές, καθώς απογράφεται ως συνοικία της Ροδοδάφνης. Αύξηση πληθυσμού σημειώνεται σταθερά και στις τελευταίες δεκαετίες, όπου συρρέει ο κόσμος στο Μεϊντανά, ο οποίος και αυτός απογράφεται ως συνοικία της Ροδοδάφνης. Στον Πίνακα Απογραφής Κτηρίων κατά χρονολογική περίοδο κατασκευής φαίνεται έντονη η δραστηριότητα ανοικοδόμησης της περιοχής, γεγονός που συνδυάζεται με την προσέλευση των κατοίκων και την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής τα τελευταία χρόνια. Άλλες συνοικίες του δ.δ. Ροδοδάφνης είναι ο Aγιος Γεώργιος ο οποίος έχει απογραφεί αυτοτελώς στο παρελθόν και ο Νέος Κόσμος.
Διοικητική Εξέλιξη:
Ο οικισμός "Μουρλά (νυν Ροδοδάφνη)" απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος ως μέρος της επαρχίας Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 με το Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκε στο Δήμο Αιγίου (Αιγιέων) της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και Ήλιδος. Σε αυτόν το δήμο ανήκε μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, όταν αναγνωρίστηκε σε ομώνυμη κοινότητα. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι οικισμοί Δημητρόπουλο και Μεσσορρουγιώτικα αποτέλεσαν τμήμα της κοινότητας Μουρλά (μετέπειτα Ροδοδάφνης): ο πρώτος από το 1912 μέχρι το 1924, οπότε αναγνωρίστηκε σε ξεχωριστή ομώνυμη κοινότητα και ο δεύτερος από το 1912 μέχρι το 1916, οπότε αποτέλεσε τμήμα της κοινότητας Αγριδαιίκων (μετέπειτα Αγίου Κωνσταντίνου). Το 1928 ο οικισμός "Μουρλά" και η κοινότητα "Μουρλά" μετονομάστηκαν σε "Ροδοδάφνη" και κοινότητα "Ροδοδάφνης", αντίστοιχα.
Ο οικισμός "Αγιος Γεώργιος" απογράφεται το 1940 και το 1951 στην κοινότητα, αλλά δεν εντάσσεται σε αυτήν με απόφαση διοικητικής διαίρεσης. Ο οικισμός "Ακολη" απογράφεται για πρώτη φορά το 1951 στην κοινότητα Ροδοδάφνης. Το 1953 σε Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως πιστοποιείται η ύπαρξη του οικισμού και υποδεικνύεται η μετονομασία του σε "Αβυθος". Δύο χρόνια μετά, το 1955, συντάσσεται επίσημη διοικητική απόφαση με το ίδιο περίπου περιεχόμενο, ότι δηλαδή ο συνοικισμός Αβυθος (Ακολη) απεγράφη το πρώτον το 1951 και αποτελεί νέο συνοικισμό, που υπάγεται στην περιφέρεια της κοινότητας Ροδοδάφνης.
Το 1965 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως καταγράφεται: "Η συνοικία Αβυθος αποσπώμενη εκ της εις ην υπάγεται κοινότητος Ροδοδάφνης εν τη επαρχία Αιγιαλείας και τω νομώ Αχαΐας, αναγνωρίζεται εις ιδίαν κοινότητα υπό το όνομα κοινότης Αβύθου εν τη αυτή επαρχία και τω αυτώ νομώ. Εδρα της κοινότητος ορίζεται η ομώνυμος συνοικία". Κατόπιν καταγράφονται τα "πιθανά" (;) όρια της νεοαναγνωριζόμενης κοινότητας. Το 1967 η διοικητική περιπέτεια του οικισμού φτάνει στο τέλος της με απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, που ακύρωνε την προηγούμενη απόφαση ανάγνωσης του οικισμού "Αβυθος" σε κοινότητα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά: "Ούτος αποτελεί ως και πρότερων συνοικίαν της Κοινότητας Ροδοδάφνης." Εδρα της κοινότητας Ροδοδάφνης, καθ' όλη τη διάρκεια της λειτουργίας της, αποτέλεσε ο ομώνυμος οικισμός. Το 1997 η κοινότητα Ροδοδάφνης καταργείται και αποτελεί μέρος του δήμου Συμπολιτείας. Εδρα του δήμου ορίστηκε με την ίδια επίσημη απόφαση ο οικισμός Ροδοδάφνη.
ΣΕΛΙΑΝΙΤΙΚΑ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 74273
Οι κάτοικοι της Σελιάνας ακολούθησαν το ρεύμα καθόδου από τα ορεινά προς τα πεδινά, που χάραξαν κάτοικοι και άλλων ορεινών χωριών της Αχαΐας. Η κάθοδος αυτή συντελείται σύμφωνα με τον Αθ. Φωτόπουλο («Ιστορικά και Λαογραφικά της Ανατολικής περιοχής Αιγιαλείας και Καλαβρύτων») κατά την οθωμανική περίοδο. Οι περισσότεροι, λοιπόν, από τους κατοίκους της Σελιάνας κατέρχονταν στο παράλιο χωριό Σελιανίτικα, αρχικά για να περάσουν το χειμώνα τους και, αργότερα, για να εγκατασταθούν μόνιμα. Το τοπωνύμιο Σελιανίτικα έχει άμεση σχέση με το τοπωνύμιο της μητρόπολης τους, Σελιάνας. Η Σελιάνα κατά τον Vasmer είναι λέξη σλαβική και σημαίνει χωριό, κώμη. Στο δ.δ. Σελιανιτίκων παρουσιάζεται σταθερή αύξηση του πληθυσμού και έντονη ανοικοδόμηση, τα οποία οφείλονται στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής. Μαζί με τον οικισμό «Σελιανίτικα» απογράφεται και η οικιστική συγκέντρωση Ξενοφωνταίικα.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Σελιανίτικα» από το 1879 έως το 1907 απογράφεται ως τμήμα του δήμου Αιγίου (Αιγιέων). Ωστόσο, σε απόφαση διοικητικής διαίρεσης δεν απαντά μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, όπου αναγνωρίστηκε σε ομώνυμη κοινότητα. Πρέπει να σημειώσουμε ότι από το 1912 μέχρι το 1926 η εν λόγω κοινότητα περικλείει στα διοικητικά της όρια και τον οικισμό Νεραντζιές (το 1926 ο οικισμός Νεραντζιές αναγνωρίστηκε σε ξεχωριστή κοινότητα). Το 1997 η κοινότητα καταργήθηκε και αποτελεί τμήμα του δήμου Συμπολιτείας
ΤΟΥΜΠΑ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 94453
Οι οικισμοί Τούμπα και Μερτίδι αναφέρονται στη βενετική απογραφή του Grimani το 1700 ως Tumpa και Merthidi, καθώς και στο Βενετικό Κτηματολόγιο της Βοστίτσας. Από την απογραφή του 1971 και μετά παρατηρείται μείωση του πληθυσμού στο δ.δ. Τούμπας. Αυτό συμβαίνει γιατί οι κάτοικοι των οικισμών του δ.δ., Τούμπας και Μερτιδίου, μετοίκησαν προς τις περιοχές Μεϊντανά και Αβυθος (Ακολη) Ροδοδάφνης, αντίστοιχα. Το τοπωνύμιο Μερτίδι προέρχεται σύμφωνα με τη διδακτορική διατριβή της Ελ. Κίκγα («Μορφολογία των Νεοελληνικών περιεκτικών Τοπωνυμίων») από τη λέξη μύρτος: μερτίδι < μερτία < μύρτος.
Διοικητική εξέλιξη:
Οι οικισμοί «Τούμπα» και «Μερτίδι» απαντούν πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενοι ως τμήμα της επαρχίας Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 με το Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκαν στο Δήμο Αιγίου (Αιγιέων) της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και Ήλιδος. Στο δήμο Αιγίου (Αιγιέων) ανήκαν μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, όταν ο οικισμός «Τούμπα» αναγνωρίστηκε σε ομώνυμη κοινότητα και ο οικισμός «Μερτίδι» αποτέλεσε μέρος της. Το 1916, όμως το «Μερτίδι» αποσπάσθηκε από την κοινότητα Τούμπας και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Γρόπας (μετέπειτα Λάκκας), της οποίας αποτέλεσε τμήμα για τρία χρόνια. Το 1919 αποτελεί και πάλι μέρος της κοινότητας Τούμπας.
Ο οικισμός Τούμπα ήταν η έδρα της ομώνυμης κοινότητας μέχρι το 1955, όταν η έδρα μεταφέρθηκε στον οικισμό «Μερτίδι». Το 1989, όμως, ξανάγινε μεταφορά της έδρας με αποδέκτη τον οικισμό Τούμπα, κατάσταση που ίσχυε μέχρι την κατάργηση της κοινότητας (1997). Πρέπει να σημειώσουμε ότι οι οικισμοί Γρηγόρι και Επταπίττα αποτέλεσαν μέλη της κοινότητας Τούμπας: ο πρώτος από το 1912 μέχρι το 1916, οπότε αναγνωρίστηκε σε ξεχωριστή ομώνυμη κοινότητα, και ο δεύτερος από το 1912 μέχρι το 1960, οπότε προσαρτήθηκε στην κοινότητα Γρηγορίου. Το 1997 καταργήθηκε η κοινότητα Τούμπας και αποτελεί τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
