Πληροφορίες τοπωνυμίου

Δημοτικό Διαμέρισμα Βρίας

ΒΡΙΑ (Χωριό) ΠΙΕΡΙΑ
Τηλέφωνο: +30 23510 82009
  Είναι το πρώτο χωριό του Δήμου ακολουθώντας τον οδικό άξονα που συνδέει την Κατερίνη με τον Δήμο. Είναι ο μικρότερος οικισμός και έχει μεταφερθεί από άλλη θέση, την παλιά Βρυάζα ή Μπριάζα που βρίσκεται σε απόσταση 5χλμ. σε ένα πλάτωμα στους πρόποδες των Πιερίων.
  Εκεί υπάρχουν ακόμη υπολείμματα από απλές ισόγειες πέτρινες κατοικίες, όμοιες με αντίστοιχες άλλων ορεινών οικισμών των Πιερίων.
  Υπολείμματα εγκαταλειμμένου οικισμού υπάρχουν επίσης στα Πιέρια, στη θέση "Παλιόχωρα" (υψομ. 900μ.), πιθανόν των κατοίκων της Ρητίνης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο(2001) του Δήμου Πιερίων.

ΔΙΟΝ (Αρχαία πόλη) ΠΙΕΡΙΑ
  Πλούσια ευρήματα ήρθαν να φωτίσουν ποικιλότροπα την ιστορία του Δίου, αλλά και των Μακεδόνων γενικότερα. Ιδιαίτερα σημαντικά ήταν τα αποτελέσματα της έρευνας για τις λατρείες των αρχαίων Μακεδόνων. Τα ιερά των θεών μαζί με τα θέατρα (ελληνικό και ρωμαϊκό) και το στάδιο εντοπίστηκαν σε μια μεγάλη έκταση έξω από τα τείχη της αρχαίας πόλης. Αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο. Δείχνει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τα ιερά δεν αφορούσαν μόνο το Δίον και του κατοίκους του, αλλά ότι υπηρετούσαν λατρευτικές ανάγκες πολύ περισσότερων ανθρώπων, όπως ακριβώς τα μεγάλα κεντρικά ιερά στην υπόλοιπη Ελλάδα, τα οποία κατά τις πανηγύρεις δέχονταν χιλιάδες επισκεπτών. Στα ιερά αυτά στήνονταν τα αναθήματα των προσκυνητών, ιδιαίτερα όμως στο τέμενος του Ολυμπίου Διός στήνονταν επιγραφές, δηλαδή δημοσιεύονταν κείμενα, τα οποία αναφέρονταν σε σημαντικά ζητήματα του κράτους των Μακεδόνων, όπως συνθήκες συμμαχίας, διακανονισμούς ορίων, τιμητικά ψηφίσματα κ.ά. Οι Μακεδόνες που συνέρρεαν στις πανηγύρεις είχαν τη δυνατότητα να διαβάζουν αυτά τα κείμενα και να ενημερώνονται.
  Η αναζήτηση των χώρων λατρείας οδήγησε την αρχαιολογική σκαπάνη στα παλιότερα γνωστά ιερά κτίσματα των Μακεδόνων. Πρόκειται για δύο μικρούς ναούς στον αρχιτεκτονικό τύπο του "μεγάρου", δηλαδή ενός κτιρίου με ανοιχτό προθάλαμο και σηκό. Εδώ βρέθηκαν ποικίλα αναθήματα, κυρίως πήλινα, ειδώλια, λυχνάρια, αγγεία, γυάλινες χάντρες κ.ά. Τα περισσότερα από αυτά ανήκουν στους κλασικούς χρόνους και μερικά φθάνουν χρονολογικά ως το 500 π.Χ. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις λατρευόταν μια χθόνια θεότητα της γονιμότητας. Η υπόθεση αυτή επιβεβαιώθηκε από μια επιγραφή που βρέθηκε χαραγμένη σε αγγείο του 4ου αι. π.Χ. και ανέφερε το όνομα της θεάς Δήμητρας.
  Οι ανασκαφές έφεραν στο φως ευρήματα που σχετίζονται με τη λατρεία και άλλων θεών: μια σειρά αγαλμάτων εικονίζει με μοναδική πληρότητα τον Ασκληπιό και τη μεγάλη του οικογένεια. Δίπλα στο θέατρο, στο Ιερό τυ Διονύσου βρέθηκαν γλυπτά, επιγραφές και κτίσματα.
  Το Δίον στάθηκε φιλόξενο και στους ξένους θεούς. Η λατρεία του Σάραπη και της Ίσιδας, προωθημένη από την κρατική προπαγάνδα των Πτολεμαίων της Αιγύπτου, έφτασε εκεί ήδη στα ελληνιστικά χρόνια. Ένα Ιερό της Ίσιδας εντοπίστηκε το 1978 αμέσως έξω από τη νοτιοανατολική γωνία των τειχών.
  Η σπάνια αυτή τύχη να βρεθεί απείραχτο το ιερό όπως την ημέρα της καταστροφής του οφείλεται στις πλημμύρες που το σκέπασαν με ιλύ, αφού οι σεισμικές δονήσεις το σώριασαν σε ερείπια. Στο ιερό αυτό η λατρεία της Αιγύπτιας θεάς διαδέχθηκε, όπως μαρτυρούν οι επιγραφές, τη λατρεία της Αρτέμιδος για την οποία υπήρχαν αναθήματα των ελληνιστικών χρόνων. Ένας ναϊσκος, εξάλλου, στέγαζε τη λατρεία μιας άλλης θεάς, της Αφροδίτης, που έφερε στο Δίον ένα ιδιαίτερο και εντελώς χαρακτηριστικό όνομα: Υπολυμπιδία (η Αφροδίτη που λατρευόταν κάτω από τον Όλυμπο).
  Το αρχαίο Δίον ήταν μια σοφά ρυμοτομημένη πόλη. Πυκνό δίκτυο δρόμων που πλακοστρώθηκαν στα αυτοκρατορικά χρόνια άρθρωναν τον οικισμό και επέτρεπαν την άνετη κυκλοφορία πεζών και οχημάτων έχουν επισημανθεί και κατά μεγάλο μέρος ανασκαφεί 14 τέτοιοι δρόμοι. Το εντυπωσιακότερο σύνολο είναι ένα συγκρότημα λουτρών που καλύπτει μια έκταση πάνω από 4.000 τ.μ.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Πιερίας.

Δημοτικό Διαμέρισμα Ελατοχωρίου

ΕΛΑΤΟΧΩΡΙ (Χωριό) ΠΙΕΡΙΑ
Τηλέφωνο: +30 23510 82029
  Βρίσκεται σε υψόμετρο 800μ. και έχει μεταφερθεί από άλλη θέση, το παλιό Ελατοχώρι (παλιά ονομασία Σκουτέρνα) που είναι δίπλα στο νέο οικισμό. Ο νέος και πολύ περισσότερο ο παλιός οικισμός έχει εξελιχθεί σε ένα από τα καλύτερα ορεινά θέρετρα της Πιερίας. Συγκεντρώνει μόνιμους παραθεριστές και ημερήσιους επισκέπτες όλο το χρόνο. Η λειτουργία του Χιονοδρομικού Κέντρου Ελαταχωρίου δίνει στον ορεινό οικισμό ζωντάνια και προοπτική. Ηδη έχουν γίνει και γίνονται επιχειρήσεις υποδοχής και εξυπηρέτησης επισκεπτών τόσο στο χώρο του χιονοδρομικού κέντρου όσο και στους οικισμούς του παλιού και νέου Ελατοχωρίου.   Ενδιαφέρον παρουσιάζει η Λαογραφική Συλλογή με αντικείμενα από την καθημερινή ζωή, τις δραστηριότητες και τις συνήθειες των κατοίκων του χωριού. Η συλλογή ανήκει στον Λαογραφικό Ομιλο Ελαταχωρίου και βρίσκεται σε αίθουσα του Δημοτικού καταστήματος (πρώην κοινοτικό κατάστημα) Ελατοχωρίου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο(2001) του Δήμου Πιερίων.

ΕΛΑΤΟΧΩΡΙ (Χιονοδρομικό κέντρο) ΠΙΕΡΙΑ
Βρίσκεται στη Β.Α. πλευρά των Πιερίων, στη θέση Παπά-χωράφι, σε υψόμετρο βάσης 1410 μ. και κορυφής 1700 μ. και με προοπτικές επέκτασης στα 2100 μ.

Πρόκειται για καινούργιο Χιονοδρομικό Κέντρο με πολύ μεγάλες δυνατότητες επέκτασης. Βρίσκεται σε απόσταση 36 χλμ. από την Κατερίνη, 100 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη και 120 χλμ. από τη Λάρισα. Ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη, ο επισκέπτης ακολουθεί την εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Αθηνών και στο ύψος της Κατερίνης συνεχίζει προς Ελασσώνα. Έπειτα από 13 χλμ. στρίβει δεξιά και φτάνει στον τελικό προορισμό.

Είναι το νεότερο Χιονοδρομικό Κέντρο της Ελλάδας και λειτούργησε για πρώτη φορά τη χιονοδρομική περίοδο 2000-2001, δοκιμαστικά.

Λειτουργούν τρεις αναβατήρες: Ένας διθέσιος εναέριος αναβατήρας μήκους 1200 μ., με δυναμικότητα 1200 άτομα/ώρα. Ο εναέριος αναβατήρας εξυπηρετεί τις πίστες ΚΛΕΙΩ (κόκκινη πίστα, μήκους 1500 μ.) και την ΕΡΑΤΩ (πράσινη πίστα, μήκους 2600 μ.). Σε συνέχεια του εναέριου αναβατήρα βρίσκεται ένας συρόμενος μήκους 700 μ. Αυτός εξυπηρετεί τις πίστες ΚΑΛΛΙΟΠΗ (μπλε πίστα, μήκους 800 μ.) και την ΠΟΛΥΜΝΕΙΑ, (πράσινη πίστα, μήκους 2200 μ.). Έχει δυναμικότητα 650 άτομα/ώρα. Επίσης, λειτουργούν και δύο baby-lifts.

Στη βάση του Χιονοδρομικού Κέντρου λειτουργεί σύγχρονο Σαλέ σε τρία επίπεδα, με δυνατότητα εξυπηρέτησης 400 ατόμων. Λειτουργεί σνακ-μπαρ στο ισόγειο και καφέ-μπαρ στον πρώτο όροφο.

Το Χιονοδρομικό Κέντρο διαθέτει χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων, οργανωμένο ιατρείο (διαθέτει γιατρό και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη).

Λειτουργούν δύο σχολές σκι και τρία καταστήματα πώλησης και ενοικίασης χιονοδρομικού εξοπλισμού.

Στους χώρους του Χιονοδρομικού Κέντρου υπάρχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος για snowboard (Snowboard Fun Park).

Στο Ελατοχώρι και σε απόσταση 8 χλμ. από το Χιονοδρομικό Κέντρο υπάρχουν ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, μεζονέτες, εστιατόρια, παραδοσιακές ταβέρνες και καφέ-μπαρ.

Το κείμενο παρατίθεται το Φεβρουάριο 2005 από πληροφοριακό υλικό που έστειλε η Διοίκηση του Χιονοδρομικού Κέντρου Ελατοχωρίου.

Δημοτικό Διαμέρισμα Καστανιάς

ΚΑΣΤΑΝΙΑ (Χωριό) ΠΙΕΡΙΑ
Τηλέφωνο: +30 23530 31706
  Νοτιοδυτικά του Κολινδρού και σε υψόμετρο 400 μ. είναι κτισμένη η Καστανιά, ένα πανέμορφο χωριό πνιγμένο στο πράσινο. Απέχει 4 χμ. από την έδρα του δήμου και βρίσκεται επάνω στον οδικό άξονα που συνδέει τον Κολινδρό με τα Ρυάκια.
  Στο νέο αυτοδιοικητικό σύστημα η ένταξη της Καστανιάς στο διευρυμένο δήμο Κολινδρού ήταν μια απλή, τυπική και συμβατική πράξη, καθώς οι μακροχρόνιες και πολυειδείς σχέσεις ανάμεσα στους δύο οικισμούς (Κολινδρού - Καστανιάς) σφυρηλάτησαν στέρεους δεσμούς συνεργασίας και ενότητας, συναντίληψης και αλληλεγγύης.
  Η ιστορία της ίδρυσης του οικισμού ανάγεται πολύ παλιά με άγνωστη όμως ως τώρα την αρχή της. Είναι πάντως βέβαιο πως η Καστανιά συμμετείχε δραστικά σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες, γεγονός που μαρτυρεί το ηρωικό ήθος και το αδούλωτο φρόνημα των κατοίκων της. Συνέπεια ακριβώς αυτού του υπερήφανου και ανυπότακτου χαρακτήρα της είναι η περιπετειώδης και τραγική ιστορική οδοιπορία της.
  Έτσι κάηκε δύο φορές σε κρίσιμες φάσεις της ελληνικής ιστορίας: το 1822, μετά τη φονική μάχη Τούρκων και επαναστατών με επικεφαλής το Διαμαντή, και το 1942 από τους Γερμανούς οι οποίοι θεώρησαν ότι το χωριό ενίσχυε τον αντιστασιακό αγώνα ενάντια στον κατακτητή.
  Τέλος στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου η Καστανιά, με εντολή της τότε κυβέρνησης, εκκενώθηκε και οι κάτοικοι της εγκαταστάθηκαν προσωρινά στον Κολινδρό και στο Αιγίνιο. Όταν επέστρεψαν, βρήκαν ένα κατερειπωμένο χωριό το ανοικοδόμησαν από την αρχή. Στη δεκαετία του '50 ήρθαν μάλιστα από το Πολύφυτο Κοζάνης και πρόσφυγες, στους οποίους η κοινότητα παραχώρησε οικόπεδα και μικρούς κλήρους.
  Σήμερα η Καστανιά ξεχωρίζει για τα περιποιημένα σπίτια και τις αυλές της. Είναι ένας ειδυλλιακός τόπος, όπου τα σήματα της φύσης είναι έντονα και αναζωογονούν τον επισκέπτη. Το άλσος του Αγ. Νικολάου με τις αιωνόβιες δρυς - παραδοσιακός χώρος συνάντησης των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής κατά την Πρωτομαγιά - αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς. Ξεχωριστή, επίσης, ημέρα είναι η γιορτή του Αγ. Αθανασίου, προστάτη του οικισμού.
  Ο Δήμος, για να ανακουφίσει τις αγρότισσες ιδίως κατά τους θερινούς μήνες, έχει ιδρύσει Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης που συγκεντρώνει τα παιδιά της ευρύτερης περιοχής.
(Τα υλικά από τον "Τουριστικό οδηγό του Κολινδρού" των Α. Μπιτσιάνη - Β. Παπανικολάου).

Δημοτικό Διαμέρισμα Κολινδρού

ΚΟΛΙΝΔΡΟΣ (Κωμόπολη) ΠΙΕΡΙΑ
  Ο Κολινδρός, είναι ένα όμορφο ημιορεινό χωριό στο βόρειο άκρο του νομού Πιερίας. Στέκει στην ίδια θέση εδώ και αιώνες, έχοντας παίξει σημαντικό ρόλο στις διάφορες φάσεις από τις οποίες διήλθε το έθνος, ειρηνικές και πολεμικές, προόδου και δυστυχίας. Η πρώτη έγγραφη αναφορά του ονόματος με το οποίο είναι γνωστός σήμερα είναι από την εποχή του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, ο οποίος στα 1003, έχοντας κατανικήσει τον Τσάρο Σαμουήλ "απελευθέρωσε τις πόλεις Κολινδρό, Βέροια και Σέρβια". Έχουμε όμως αρχαιολογικά ευρήματα, αδιάψευστους μάρτυρες της αδιάλειπτης και μακραίωνης παρουσίας στην ίδια περιοχή, ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους, τον καιρό των Μακεδόνων, τη Ρωμαϊκή περίοδο και βεβαίως το Βυζάντιο. Τάφοι, νομίσματα, φιάλες, κεραμικά, επιγραφές, αγαλματίδια κλπ έρχονται κατά καιρούς στο φως, προάγγελοι σημαντικών ανακαλύψεων της αρχαιολογικής σκαπάνης, όταν έρθει και η σειρά του Κολινδρού για συστηματικές ανασκαφές. Είναι αρκετές οι σημαντικές Μακεδονικές πόλεις των οποίων δεν έχει προσδιοριστεί ακόμα η θέση.
  Ο οικισμός βρίσκεται χτισμένος σε λοφώδη περιοχή, εκεί όπου τα Πιέρια εμφανίζουν την πιό κοντινή προς το Θερμαϊκό απόληξή τους. Το υψόμετρο ξενικά στο χαμηλότερο μέρος, στην περιοχή των Πλωρίων (πυλωρός), από τα 280 μέτρα περίπου για να προσεγγίσει τα 400, στο ψηλότερο, στην περιοχή της Φούντας. Περιβάλλεται από βαθιές χαράδρες - ρεματιές, θέση οχυρή και δυσπρόσιτη, για τα δεδομένα των παρελθόντων αιώνων. Αυτό το φυσικό αμυντικό πλεονέκτημα, σε συνδυασμό με το άριστο - υγιεινό κλίμα του είναι που ανέκαθεν καθιστούσε τον τόπο το σημαντικότερο κεφαλοχώρι της βόρειας Πιερίας. Παρά το σχετικά χαμηλό υψόμετρο το κλίμα έχει έντονα χαρακτηριστικά των βουνών, και αυτό οφείλεται σε μικροκλιματικές συνθήκες και πιο ειδικά σε ένα νότιο αέριο ρεύμα που προέρχεται από τον Ολυμπο, Λυμπίσια το λέγαν οι παλιοί. Χάρις σ' αυτό οι χειμώνες, είτε φυσάει βοριάς είτε νοτιάς, είναι ψυχροί, τα δε καλοκαίρια δροσερά. Ακόμα και τα απογεύματα του Αυγούστου όσοι πάνε βόλτα στον Παυσίλυπο έχουν μαζί τους ζακέτα.
  Εν τούτοις το νερό δεν είναι άφθονο στην περιοχή, γεγονός που ανάγκαζε τους ανθρώπους να είναι φειδωλοί στη διαχείρισή του. Το συνέλεγαν από τα όμβρια σε υπόγειες δεξαμενές, τις στέρνες, ή το μετέφεραν, το πόσιμο, από τα γύρω από το χωριό πηγάδια. Το γεγονός αυτό καθορίζει και τη βλαστηση της περιοχής, η οποία από φυσικού της είναι σχετικά χαμηλή.

ΛΙΤΟΧΩΡΟ (Κωμόπολη) ΠΙΕΡΙΑ
  Απαράμιλλη σύνθεση φυσικών και παραδοσιακών χρωμάτων στις υπώρειες του Ολύμπου. Κάτω από τις επιβλητικές κορυφές του. Δίπλα στις ακτές της Πιερίας. Στη νότια άκρη της μακεδονικής γης.
  Το Λιτόχωρο.
  Μοναδικός συνδυασμός βουνού και θάλασσας. Στην ατμόσφαιρα η ορεινή δροσιά συνταιριάζει με τη θαλασσινή αύρα. Στο βιβλίο του χρόνου ο μύθος συναντιέται με την ιστορία και η ιστορία με την παράδοση. Και στο τοπίο των χρωματικών εναλλαγών και της αισθητικής αρμονίας η φυσική ομορφιά συνενώνεται με την ανθρώπινη ζεστασιά.
  Στο Λιτόχωρο. Στη μικρή πόλη με τη μεγάλη ιστορία και τον πλούτο των εντυπώσεων, που απλώνεται στην πλαγιά του υψηλότερου ελληνικού βουνού. Γραφικό και φιλόξενο το Λιτόχωρο, είναι έτοιμο κάθε στιγμή να προσφέρει τις καλές του υπηρεσίες στον ταξιδιώτη κάθε εποχή. Χειμώνας, καλοκαίρι, άνοιξη, φθινόπωρο, η φύση βρίσκεται στην καλή της ώρα. Εδώ είναι η αφετηρία για τις εξορμήσεις στο ανεπανάληπτο περιβάλλον του Ολύμπου, για την περιπέτεια των αναβάσεων στην κατοικία των θεών της αρχαιότητας. Από εδώ, σε υψόμετρο 300 μ., αρχίζει η περιπλάνηση σε δασιές χαράδρες, σε τοπία με ποικίλη βλάστηση, στην περίφημη κοιλάδα του Ενιπέα ποταμού. Σε μικρή απόσταση από εδώ προσφέρεται απλόχερα η θαλάσσια αναψυχή στις θαυμάσιες παραλίες της Πιερίας. Και εδώ, στα στενά σοκάκια και τις πλατείες του Λιτόχωρου, είναι ολοφάνερες η συνοχή και η γνησιότητα του λαϊκού πολιτισμού, ανάμεσα στα σπίτια με τη χαρακτηριστική μακεδονική αρχιτεκτονική. Τουριστικό θέρετρο με εύκολη πρόσβαση τόσο σιδηροδρομικώς όσο και οδικώς, μόλις πέντε χιλιόμετρα από τον αυτοκινητόδρομο Αθήνας-Θεσσαλονίκης (92 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, 24 από την Κατερίνη και 65 από τη Λάρισα) το Λιτόχωρο, ο δεύτερος σε πληθυσμό δήμος το νομού Πιερίας με 7.000 κατοίκους, υποδέχεται με αρχοντιά - άρα και καθαριότητα - και ευγένεια τους επισκέπτες του, προσφέροντάς τους με την κατάλληλη υποδομή του όλες τις απαραίτητες υπηρεσίες για να χαρούν τις μικρές ή μεγάλες διακοπές τους αλλά και τα Σαββατοκύριακά τους.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Λιτόχωρου.

Μονή Αγίου Διονυσίου

ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ (Μοναστήρι) ΠΙΕΡΙΑ
Τηλέφωνο: +30 23520 84220
  Το μονοπάτι (Ε4) μετά το Λιτόχωρο, πότε δίπλα στον Ενιπέα πότε μέσα από πυκνά δάση, φτάνει ύστερα από διαδρομή τρισήμισυ ωρών στο παλιό μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου και μετά στα Πριόνια. Αλλά υπάρχει και δρόμος για όσους προτιμούν το αυτοκίνητο. Στο ιστορικό μοναστήρι οδηγεί παρακαμπτήριος προς τα αριστερά, δύο χιλιόμετρα πριν από τα Πριόνια.
  Η μονή του Αγίου Διονυσίου βρίσκεται σε υψόμετρο 850 μ. Το παλαιότερο όνομά της ήταν Αγία Τριάδα. Ιδρύθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα από τον Αγιο Διονύσιο, εξέχουσα προσωπικότητα της εκκλησιαστικής ζωής και του ελληνισμού, που ασκήτευσε σε κοντινή σπηλιά, που ονομάστηκε "Αγιο Σπήλαιο". Έγινε ευρύτατα γνωστή και αποτέλεσε θρησκευτικό και εθνικό φάρο σε όλα τα Βαλκάνια., στηρίζοντας με κάθε τρόπο τους υπόδουλους Έλληνες. Απέκτησε πλούσια βιβλιοθήκη, και εργαστήρια αντιγραφής χειρογράφων και αγιογραφίας, αλλά και σοβαρή οικονομική δύναμη. Στην τουρκοκρατία ήταν καταφύγιο και ορμητήριο των αγωνιστών του Ολύμπου. Οι Τούρκοι την κατέστρεψαν το 1828. ξαναχτίστηκε, αλλά δοκιμάστηκε από πυρκαϊές. Κατά τη γερμανική κατοχή έγινε πάλι λημέρι αγωνιστών της ελευθερίας, της εθνικής αντίστασης αυτή το φορά. Το 1943 ήρθε η τελευταία καταστροφή της, όταν τα στρατεύματα κατοχής τη μετέτρεψαν σε ερείπια.
  Σήμερα διατηρούνται η βορεινή και η νότια πτέρυγα, ο πύργος που προστάτευε την είσοδο, ο οχυρωματικός περίβολος και τμήματα του ναού, καθώς προχωρεί η αναστήλωσή της, ενώ στο μετόχι της Σκάλας, βόρεια από το Λιτόχωρο, λειτουργεί η νέα μονή, όπου συνεχίζεται η πατροπαράδοτη φιλοξενία των μοναχών. Αξίζει κανείς να θαυμάσει εδώ το τέμπλο της εκκλησίας, που έχει φιλοτεχνήσει ο μεγάλος αγιογράφος Φώτης Κόντογλου και να ξεναγηθεί στην αίθουσα κειμηλίων. Σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο θα εκτεθούν σύντομα πολλά από τα εξαιρετικής αξίας σκεύη και άμφια της παλαιάς μονής, που έχουν διασωθεί.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Λιτόχωρου.

ΟΛΥΜΠΟΣ (Βουνό) ΕΛΛΑΔΑ
  Μεγαλοπρεπής, επιβλητικός, παρατηρητής εδώ και αιώνες πιο ψηλά από όλους της ζωής χαμηλά στις πεδιάδες και τις ακτές, ο Όλυμπος υψώνεται πάνω από το Λιτόχωρο, ενώνοντας τις κορυφές του με τον ουρανό και αφήνοντας τους μύθους να κυλήσουν στις πλαγιές, να περιπλανηθούν στα δάση και τις χαράδρες, για να συναντήσουν την ιστορία, αλλά και τη φυσική ομορφιά. Πόσες εντυπώσεις και τι συναισθήματα γεννά, αλήθεια, το αντίκρυσμα και μόνο του μυθικού αυτού βουνού, του υψηλότερου της Ελλάδας (2.917 μ.), στα όρια της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας. Στις κορυφές του η ελληνική φαντασία τοποθέτησε την κατοικία των δώδεκα θεών της αρχαιότητας. Και χαμηλότερα, την κατοικία των Μουσών, των προστάτιδων των καλών τεχνών. Αλλά παντού, σε κάθε σημείο του, η Φύση πρόσφερε απλόχερα τις χάρες της.
  Ο Όλυμπος - που, σύμφωνα με τις διάφορες εκδοχές των γλωσσολόγων σημαίνει: ουρανός, ψηλό βουνό, ολολαμπής (ολόλαμπρος, ολόλευκος), υψίστη δύναμη - αποτελεί εκτεταμένο συμπαγή ορεινό όγκο, με πολλές κορυφές πολύ πάνω από τα 2.000 μ. (Μύτικας 2.917 μ., Στεφάνι 2.909 μ., Αγιος Αντώνιος 2.817 μ., Προφήτης Ηλίας 2.803 μ., Καλόγερος 2.701 μ.). Έχει ανακηρυχθεί από το 1938 εθνικός δρυμός για τους γεωλογικούς σχηματισμούς του, αλλά και την πανίδα και τη χλωρίδα του, με πολλά σπάνια είδη. Έχει, επίσης, ανακηρυχθεί από το 1975 αρχαιολογικός και ιστορικός τόπος, ενώ το 1981 η ΟΥΝΕΣΚΟ τον χαρακτήρισε ως διατηρητέο τμήμα της παγκόσμιας βιόσφαιρας. Ανάλογα με τη χλωρίδα διακρίνεται σε τρεις ζώνες. Η πρώτη περιλαμβάνει τους πρόποδες μέχρι τα 800 μ., όπου καλλιεργούνται κυρίως αμπέλια, ελιές και οπωροφόρα δέντρα, αλλά και φύονται πολλά πλατύφυλλα αειθαλή - βελανιδιές, καστανιές και κουμαριές. Η δεύτερη, από τα 800 μ. ώς τα 1.800 μ., είναι δασική, με οξυές, έλατα και ορεινά κωνοφόρα χαμηλότερα και με ψυχρόβια κωνοφόρα ψηλότερα. Και η τρίτη, από τα 1.800 μ. και πάνω, είναι αλπική, με ασθενή ποώδη βλάστηση με σπάνια είδη, εικοσιτρία από τα οποία συναντώνται μόνο στον Όλυμπο.
  Πόλος έλξης για τον φυσιολάτρη και τον πεζοπόρο, ο Όλυμπος αποτελεί σταθερή πρόκληση για τον ορειβάτη. Η ψηλότερη κορυφή του, ο Μύτικας, κατακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 1913 από τους Ελβετούς Φρεντερίκ Μπουασσονά (Frederic Boissonas), φωτογράφο και εκδότη, και Ντανιέλ Μπο-Μποβύ (Daniel Baud-Bovy), συγγραφέα και τεχνοκριτικό, με οδηγό τον Λιτοχωρίτη κυνηγό Χρήστο Κάκαλο, που έγινε αργότερα ο πρώτος επίσημος οδηγός του Ολύμπου.
  Οι αναβάσεις συνεχίστηκαν και συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό. Πεζοπόροι, επιστήμονες και ορειβάτες αναζητούν αυτό, που μπορεί να προσφέρει στον καθένα το ολόλαμπρο ουράνιο ψηλό βουνό. Τη φυγή από την καθημερινότητα, τη γνώση για την ιστορία και τη ζωή, την περιπέτεια. Χωριστά, αλλά και όλα μαζί με συνδυασμούς, που μόνον η ανέπαφη Φύση μπορεί να επιτύχει. Αφετηρία για τις αναβάσεις το Λιτόχωρο, όπου έχουν έδρα ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύνδεσμος (ΕΟΣ), μέλος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορεβασίας και Αναρρίχησης, και ο Σύλλογος Ελλήνων Ορειβατών (ΣΕΟ) Λιτοχώρου. Το γραφείο πληροφοριών του Δήμου και δύο σύλλογοι, παρέχουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για την περιοχή του Λιτοχώρου, για την ανάβαση στον Όλυμπο, αλλά και βοηθούν σε διάφορα θέματα, όπως η ανεύρεση οδηγών, ή και αγωγιατών, για όσους θέλουν να χρησιμοποιήσουν ζώα.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Λιτόχωρου.

Δημοτικό Διαμέρισμα Ρητίνης

ΡΗΤΙΝΗ (Κωμόπολη) ΠΙΕΡΙΑ
  Η έδρα του Δήμου Πιερίων, η Ρητίνη, είναι μεγαλύτερος σε έκταση και πληθυσμό οικισμός. Φιλοξενεί το σύνολο των δημοσίων και δημοτικών υπηρεσιών καθώς και τις περισσότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις που είναι στο Δήμο.
  Είναι ένας εξώστης τους πρόποδες των Πιερίων με καταπληκτική θέα προς την πεδιάδα της Κατερίνης, το Θερμαϊκό κόλπο και το Αιγαίο. Είναι ο παλιότερος οικισμός και δεν έχει μετεγκατασταθεί όπως οι άλλοι δύο οικισμοί του Δήμου. Σύμφωνα με μαρτυρίες ο οικισμός υπάρχει στην περιοχή τουλάχιστον από το 1600 μ.Χ. χρόνο κτίσης της εκκλησίας της Κοίμησης Θεοτόκου που βρισκόταν στη θέση της σημερινής ομώνυμης εκκλησίας. Σε διάφορες περιοχές του οικισμού και κυρίως στην ανατολική παλιά συνοικία υπάρχουν ακόμη δείγματα παλιών πέτρινων διώροφων σπιτιών. Κοντά στο κέντρο του χωριού δίπλα στο Δημαρχείο και την εκκλησία της Παναγίας υπάρχει αξιόλογο κτίσμα του 1871 - σύμφωνα με εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα - το παλιό Δημοτικό Σχολείο Ρητίνης, το οποίο έχει χαρακτηρισθεί ως "Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο" με απόφαση του Υπ. Πολιτισμού διότι αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα για την περιοχή των Πιερίων. Βρίσκεται σε περίοπτη θέση του χωριού και αποτελεί σημείο αναφοράς στην μνήμη όλων των κατοίκων της Ρητίνης, αφού από τις αρχές του 1900 μέχρι το 1980 εκεί έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα. Είναι, επίσης χώρος όπου διαδραματίστηκαν τα σημαντικότερα τοπικά και ιστορικά γεγονότα της ευρύτερης περιοχής.
  Το κτίριο με χρηματοδότηση του Ιδρύματος "ΣΤΑΥΡΟΣ Σ. ΝΙΑΡΧΟΣ" διαμορφώνεται σε Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Πιερίων για να στεγάσει την ιστορία, τον πολιτισμό, την σημερινή δραστηριότητα και τις δημιουργικές πρωτοβουλίες της νεολαίας του Δήμου.
  Στην περιοχή του Δήμου Πιερίων διατηρούνται από τους κατοίκους στην καθημερινή τους ζωή έθιμα και παραδόσεις, που οι ρίζες τους χάνονται στα αρχαιοελληνικά θρησκευτικά-παγανιστικά δρώμενα.
Πολλά από αυτά αναβιώνουν σε εκδηλώσεις που οργανώνουν με επιτυχία οι πολιτιστικοί σύλλογοι των οικισμών, συγκεντρώνοντας πολλούς ντόπιους και ξένους επισκέπτες.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο(2001) του Δήμου Πιερίων.