Εμφανίζονται 100 (επί συνόλου 132) τίτλοι με αναζήτηση: Προσκυνήματα στην ευρύτερη περιοχή: "ΛΑΚΩΝΙΑ Νομός ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ" .
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Χωριό) ΒΟΙΑ
Στην περιοχή του Αγ. Γεωργίου υπάρχει ο ομώνυμος ναός που κτίσθηκε
στα θεμέλια του Βυζαντινού ναού του Αγ. Ονουφρίου. Στο παραπλεύρως κελλί ζούσε
ο ερημίτης καλόγερος Πατροκοσμάς. Στους δρομολάτες που τον επισκέπτοντο δεν παρέλειπε
να συμβολεύει: "Βρε ελάτε να κατοικήσετε εδώ που είναι ευλογημένος τόπος
και μια μέρα θα γίνει μεγάλο χωριό".
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Τοπικής Εκκλησίας Δήμου
Βοιών.
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Χωριό) ΒΟΙΑ
Ο ναός βρίσκεται 5 χιλ. ΝΑ του χωριού Αγ. Νικόλαος. Μονόχωρος ναός
(5.50μ.Χ3.50 μ.) του 20ου αιώνα με δίρρυτη στέγη, κτισμένος στη θέση παλαιοτέρου
στο επίνειο του οικισμού Καλύβια.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Τοπικής Εκκλησίας Δήμου
Βοιών.
ΑΓΟΡΙΑΝΗ (Χωριό) ΠΕΛΛΑΝΑ
Τηλέφωνο: +30 27310 61301
Ο ναός είναι κοιμητηριακός και ανήκει στο σταυροεπίστεγο τύπο. Στα
ανατολικά απολήγει σε ημικυκλική αψίδα, ενώ στα δυτικά προσκολλάται μεταγενέστερος
νάρθηκας. Στα βόρεια του ναού έχει προστεθεί σε μεταγενέστερη εποχή λιθόκτιστο
οστεοφυλάκιο. Ο ζωγραφικός διάκοσμος του ναού, που σώζεται σχεδόν ολόκληρος, εντάσσεται
σε καλό επαρχιακό καλλιτεχνικό ρεύμα και χρονολογείται στον 14ο αιώνα.
Λειτουργεί ως κοιμητηριακός ναός του χωριού.
Στο παρελθόν έχουν πραγματοποιηθεί εργασίες επισκευής της στέγης του
ναού. ΄Εχουν ολοκληρωθεί οι εργασίες συντήρησης των τοιχογραφιών του. Πρόσφατα
εγκρίθηκε και προωθείται η εκτέλεση σειράς επειγουσών εργασιών για τη στερέωση
και προστασία του ναού. Eνδιαφέρον παρουσιάζουν τα πλησιέστερα χωριά,
όπου σώζονται αξιόλογα μνημεία. Στο Λογγανίκο υπάρχουν ο Αγ. Γεώργιος, οι Αγ.
Απόστολοι (14ου αιώνα) και η Κοίμηση της Παναγίας (15ου αιώνα). Ο ενοριακός ναός
της Γέννησης της Παναγίας στο Καστόρι κοσμείται με αξιόλογη ζωγραφική
(αρχών 20ου αιώνα) και με ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση το μοναστήρι της Παναγίας κατείχε μεγάλη έκταση, περιβαλλόταν από πυκνούς θάμνους και υδρευόταν από τη"νεραϊδόβρυση". Σήμερα δεν σώζεται τίποτα από το παλαιότερο μοναστήρι (πιθανόν του 17ου αιώνα). Υπάρχει, όμως, μικρό εκκλησάκι και δίπλα του μεγαλοπρεπής ναός, ο οποίος κτίστηκε για να εκπληρωθεί το τάμα που έκαναν στρατιώτες από την Αγόριανη στο πεδίο της μάχης του Δεμίρ-Ισάρ, το 1913. Η θεμελίωσή του έγινε το 1924 και τα εγκαίνια το 1958.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Πελλάνας
Βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του χωριού. Στο εσωτερικό του παλιού ναού σώζεται μία μοναδική Δευτέρα Παρουσία σε πρωτότυπη σύνθεση, δωρεά Πανάγου Μανίνου (1901) καθώς και ξυλόγλυπτο τέμπλο. Τα δύο αρχοντικά: του μεγάλου ευεργέτη Πανάγου Μανίνου και των κληρονόμων Παπαδόπουλου (Βρουντούρη).
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Πελλάνας
ΑΝΩ ΜΠΟΥΛΑΡΙΟΙ (Χωριό) ΟΙΤΥΛΟ
ΑΡΕΟΠΟΛΗ (Κωμόπολη) ΛΑΚΩΝΙΑ
Στο διατηρητέο παραδοσιακό τμήμα της Αρεόπολης η πλακόστρωτη πλατεία
της 17ης Μαρτίου 1821, συντηρεί τις ιστορικές μνήμες. Εδώ, έξω από την
εκκλησία των Ταξιαρχών, την ημέρα εκείνη, οι Μανιάτες, με επικεφαλής
τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ευλόγησαν τα όπλα τους και άρχισαν
τον Αγώνα, απελευθερώνοντας στις 23 Μαρτίου την Καλαμάτα.
Ο ιστορικός ναός των Ταξιαρχών, του 17ου αιώνα, χτισμένος από καλά κατεργασμένους
λίθους, είναι σταυροειδής με δεκάπλευρο τρούλο και δεκάπλευρη αψίδα και έχει ιδιαίτερα
αξιόλογο γλυπτό διάκοσμο. Έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο μνημείο. Διατηρητέα μνημεία
έχουν ανακηρυχθεί και οι εκκλησίες του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου,
καμαροσκέπαστη με χτιστό τέμπλο και τοιχογραφίες του 1746, του Αγίου Πολύκαρπου,
καμαροσκέπαστη με τρίπλευρη αψίδα και τοιχογραφίες των τελευταίων βυζαντινών χρόνων,
των Αγίων Πάντων, σε ερειπωμένο μοναστήρι στη θέση Ξιφαριάνικα,
καμαροσκέπαστη με χτιστό τέμπλο και αγιογραφίες λαϊκής τέχνης, και της Παναγίας
Τσιπιώτισσας, καθολικό μοναστηριού, επίσης σταυροειδής δικιόνιος με οκτάπλευρο
τρούλο, χτιστό τέμπλο και μεταβυζαντινές τοιχογραφίες.
(κείμενο: Σωτήρης Μπακανάκης)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Νομαρχίας Λακωνίας.
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ (Οικισμός) ΑΣΩΠΟΣ
Στο εκκλησάκι αυτό με τον διαμορφωμένο περιβάλλοντα χώρο του, στον παραλιακό οικισμό του Αρχάγγελου συρρέει πλήθος προσκυνητών, στις 8 Νοέμβριου, εορτή των Ταξιαρχών καθώς και την παραμονή και ακολουθούν εορταστικές εκδηλώσεις στον ομώνυμο οικισμό.
ΑΣΩΠΟΣ (Κωμόπολη) ΛΑΚΩΝΙΑ
Λιθόκτιστη εκκλησία στην κεντρική πλατεία του Δημοτικού διαμερίσματος Ασωπού με προδιαγραφές Βυζαντινής τεχνοτροπίας, η οποία έχει ανεγερθεί προ του 1900.
Γραφικό εκκλησάκι στην ανατολική πλευρά του Δημοτικού διαμερίσματος Ασωπού στο οποίο συρρέουν χιλιάδες προσκυνητές κατά την ημέρα της ομώνυμης εορτής και την παραμονή (7 και 8 Σεπτεμβρίου), όπου αντίστοιχα γίνεται στην πλατεία η παραδοσιακή τοπική εορταστική εκδήλωση.
ΒΟΡΔΟΝΙΑ (Χωριό) ΠΕΛΛΑΝΑ
Ο Ναός του Αγίου Δημητρίου, βρίσκεται κάτω από το φράγκικο κάστρο.
Πρόκειται για τον παλαιότερο ναό της περιοχής. Χτίστηκε το 1712 περίπου, ενώ σήμερα
σώζονται τα ερείπιά του. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας υπήρξε ορμητήριο των
αγωνιστών και χρησίμευσε και ως κοιμητήριο. Τα οστά των αγωνιστών φυλάσσονται
σε οστεοφυλάκιο κοντά στο Ναό. Διέθετε χειροποίητες εικόνες του 1700 και τοιχογραφίες.
Το 1870 με την κατάρρευση του ναού οι τοιχογραφίες καταστράφηκαν. Το 1972 με απόφαση
του Γεωργίου Τσενέ και των κατοίκων της Βορδόνιας ο ναός ξαναχτίστηκε σε άλλο
σημείο βόρεια του Αγίου Γεωργίου και οι εικόνες του παλαιού ναού μεταφέρθηκαν
εκεί.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Πελλάνας
Στη θέση "Κιρίμπεη". Σώζονται τα ερείπια του ναού και μερικές αξιόλογες εικόνες, οι οποίες φυλάσσονται σήμερα στο Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα.
Πρόκειται για τον Ναό της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, που χτίστηκε σε κορυφή κοντά στο βουνό το 1825-1827. Οι εικόνες χρονολογούνται από το 1780-1790 και οι περισσότερες είναι κεντημένες στο χέρι και στη συνέχεια κολλημένες σε ξύλο. Πλάι στην εκκλησία υπάρχει σταυρός μέσα στον κορμό δένδρου. Η παράδοση αναφέρει ότι τον τοποθέτησαν εκεί οι κάτοικοι της περιοχής όταν κεραυνός έπεσε στο δένδρο και το άνοιξε στα δύο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Πελλάνας
Πρόκειται για ναό μονόκλιτο, σταυρεπίστεγο, με τοιχογραφημένη την Αγία Τράπεζα.
ΔΑΙΜΟΝΙΑ (Χωριό) ΑΣΩΠΟΣ
Στο Δημοτικό διαμέρισμα Δαιμονιάς υπάρχουν δύο εκκλησίες, το παλαιό εκκλησάκι και η νεότερη που γιορτάζουν στις 24 Σεπτεμβρίου με αντίστοιχο παραδοσιακό τοπικό πανηγύρι.
Η νεότερη εκκλησία γιορτάζει και του Αγίου Παντελεήμονα 27 Ιουλίου.
ΔΕΡΜΑΤΙΑΝΙΚΑ (Χωριό) ΒΟΙΑ
Αγίου Δημητρίου, Προφήτη Ηλία και Αγίου Κυπριανού.
ΔΙΡΟΣ (Χωριό) ΛΑΚΩΝΙΑ
Ο Βυζαντινός αυτός ναός που είναι χτισμένος τον 11ον αιώνα αποτελεί
ένα θαυμάσιο υπόδειγμα του σταυροειδούς ρυθμού με έξοχη τοιχοδομία κι ωραίες αναλογίες.
Η όλη δομή και οι αρχιτεχτονικές λεπτομέρειες του μνημείου μας κάνουν βάσιμα να
υποθέσουμε πως βρισκόμαστε μπροστά σε έργο που εκφράζει - απηχεί τέχνη υψηλή μεγαλείτερου
κέντρου - σίγουρα της Σπάρτης.
Εσωτερικά η εκκλησία δεν διασώζει παρά ελάχιστες τοιχογραφίες. Πάντως,
η θαυμάσια αναστηλωτική εργασία, αποκατέστησε το μνημείο στην πρωτινή του αρχιτεκτονική
λάμψη. Το κεραμοπλαστικό του κέντημα και η όλη εργασία στο μνημείο δείχνουν με
πόσο δέος, προσοχή κι ευσυνειδησία εργάστηκε ο αρχιτέκτονας και το συνεργείο γιά
να αναβιώσουν και να στερεώσουν το παλιό αρχιτεκτονικό σχήμα και το μεγαλείο της
ωραίας αυτης βυζαντινής εκκλησίας.
Κείμενο από: Το διρό της Μάνης - Γ. Μαντούβαλος
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Συλλόγου Λακώνων Επιστημόνων
ΕΡΗΜΟΣ (Οικισμός) ΟΙΤΥΛΟ
Ναός του 12ου αιώνα, σταυροειδής εγγεγραμμένος, δικιόνιου τύπου, με
νάρθηκα. Τοιχοδομία επιμελημένη, σύμφωνα με το πλινθοπερίκλειστο σύστημα δομής,
διακοσμητικές πλίνθινες ταινίες και γλυπτά διαφράγματα. Αθηναϊκός τρούλος και
μεταγενέστερο τοξωτό καμπαναριό με εντοιχισμένα τα γλυπτά του παλαιότερου τέμπλου.
Το εσωτερικό του ναού καλύπτεται από επιχρίσματα, τοιχογραφίες μεταβυζαντινών
χρόνων στο βόρειο τοίχο και την αψίδα.
Η 5η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων ήδη από το 1992 πραγματοποιεί
εργασίες ανακεράμωσης, στεγανοποίησης, επισκευής λιθοδομών και διακοσμητικών αρχιτεκτονικών
στοιχείων του ναού. Κατά τη διάρκεια των εργασιών στεγανοποίησης των θεμελίων
του ναού αποκαλύφθηκε οστεοφυλάκειο στη ΝΑ εξωτερική γωνία καθώς και δεξαμενή
σε μικρή απόσταση από το νότιο τοίχο. Η περιοχή στην οποία βρίσκεται ο ναός είναι
πλούσια σε βυζαντινά μνημεία.
Στην ευρύτερη περιοχή βρίσκονται ο Ναός Ταξιαρχών στο Κουλούμι (13ος),
ο Ναός Αγίου Ιωάννη στον οικισμό Μίνας
(βυζαντινών χρόνων), ο Ναός Αγίας Σουλανής, κ.α.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
ΚΑΡΙΤΣΑ (Χωριό) ΓΕΡΟΝΘΡΟΙ
Η σημερινή πολιούχος Ευαγγελίστρια είναι η μεγαλύτερη και η κύρια
εκκλησία του χωριού. Η υψηλή της υπόσταση, ο βυζαντινός σταυροειδές ρυθμός της,
οι τοίχοι της και ο τρούλος της πάνω στην σκεπή με κεραμίδια κυριαρχούν τη θέα
της Δώθε Γειτονιάς.
Σύμφωνα με εντοιχισμένο μάρμαρο η εκκλησία θεμελιώθηκε το 1892. Ολόκληρη
η εκκλησία χτίστηκε από ντόπιο μάρμαρο που βρέθηκε στο Σφοντάμι, ένα πολύ απότομο
σημείο στην πλαγιά της Τσούκας.
Η εξόρυξη και η μεταφορά του μαρμάρου έγινε με προσωπική εργασία των
κατοίκων και κούρασε το χωριό πάρα πολύ. Επειδή τα ζα δε μπορούσαν να περάσουν
τα απότομα μέρη, το μάρμαρο κουβάλησαν οι άντρες πάνω σε "ξυλογαϊδάρες".
Ξυλογαϊδάρες ήταν απλές συσκευές παρόμοιες με σκάλες που είχαν τα κενά καλυμμένα
από τάβλες. Την κάθε φορτωμένη ξυλογαϊδάρα τη σήκωναν δύο ή τέσσερις άντρες ανάλογα
με το βάρος.
Ντόπιες μαρτυρίες αναφέρουν ότι η κατεργασία των μαρμάρων έγινε από
ειδικούς μαρμαράδες από τη Χίο! Το ωραιότατο τέμπλο είναι επίσης μαρμάρινο και
είναι καλλιτεχνική τους δημιουργία.
Πήρε κοντά 30 χρόνια να χτιστεί η εκκλησία γιατί η χρηματοδότηση του
έργου έγινε από τους ντόπιους. Αυτό σίγουρα μαρτυρεί και την απελπιστική φτώχεια
της εποχής εκείνης.
Τελικά η εκκλησία εγκαινιάστηκε γύρω στα 1920 από το "γερόπαπα"
του χωριού Δημήτρη Χρόνη. Από τότε η Ευαγγελίστρια είναι πολιούχος και κύρια εκκλησία
της Καρίτσας.
Ο παπα-Χρόνης που είχε γεννηθεί το 1842 χειροτονήθηκε στα 30 χρόνια
του, το 1872. Απεβίωσε στα 85 χρόνια του, το 1927. Για δύο-τρία χρόνια μετά το
θάνατο του παπα-Χρόνη το χωριό έμεινε δίχως παπά και η Ευαγγελίστρια ήταν κάτω
από τη μέριμνα της ενορίας του Μαριού, που έστελνε τον παπά της να λειτουργήσει
στην Καρίτσα "κάπου κάπου" όπως θυμούνται οι γεροντότεροι. Ο ντόπιος
Αναστάσιος Μαλαβάζος χειροτονήθηκε γύρω στα 1930 και λειτούργησε στην Ευαγγελίστρια
μέχρι το 1964 όποτε πέθανε στα 67 του χρόνια. Κι οι δυο αυτοί παπάδες της Καρίτσας,
ο παπα-Χρόνης και ο παπα-Αναστάσης, έχουν θαφτεί σύμφωνα με την παράδοση πίσω
από Το Ιερό της Ευαγγελίστριας.
Από το 1964 και μετά η Ευαγγελίστρια λειτουργείται από παπάδες άλλων
ενοριών. Ο παπα-Νίκος Χιώτης του Αλεποχωριού
ερχόταν μέχρι το 1974 και ο παπα-Βαγγέλης Μαλτέζος από την Καλλιθέα
μέχρι το 1996.
Πιο πάνω από το Βράχο του Μπέη, ανάμεσα στο Τουνταίικο Ρουμάνι και
το νεκροταφείο ο Αϊ-Κωνσταντίνος αγναντεύει την Ευαγγελίστρια. Ο Αϊ-Κωσταντίνος
είναι μια μικρή εκκλησούλα η οποία για πολλά χρόνια, μέχρι περίπου το 1920, ήταν
η κύρια εκκλησία του χωριού. Πιθανολογούμε ότι εγκαινιάστηκε το 1861. Η εντοιχισμένη
πέτρα πάνω από την είσοδο είναι δυσδιάκριτη και δε διαβάζονται καλά οι αριθμοί,
γι' αυτό δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι.
Στα χρόνια μετά την εδραίωση της Ευαγγελίστριας ως πολιούχο, η εκκλησία
του Αϊ-Κωσταντίνου έπαθε μεγάλες φθορές μέχρι που κινδύνεψε να πέσει η πλακοστρωμένη
σκεπή. Ευτυχώς στις αρχές της δεκαετίας του '60, με πρωτοβουλία του παπα-Αναστάση,
άλλαξαν την σκεπή. Εβαλαν καινούργια τσιμεντένια σκεπή, σοφάτισαν τα ντουβάρια
από μέσα και απέξω τα έκαναν "πεταχτό". Το 1992 ο αυστραλοκαριτσιώτης,
ο αείμνηστος Γιάννης Τσολομύτης, έστρωσε με τσιμέντο τον περίβολο.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση υπήρχε παλιότερα στη θέση αυτή η πρώτη
πολιούχος Αγία Παρασκευή η οποία κάηκε και μετά την ανοικοδόμησή της μετονομάστηκε
Αϊ-Κωσταντίνος. Κάποιες ανησυχίες πάντως ακόμη εκφράζονται στο χωριό για τη μεταβολή
αυτή.
Ο Αϊ-Κωσταντίνος γιορτάζει στις 21 του Μάη. Η εκκλησία λειτουργείται
την ημέρα αυτή και το βραδάκι γίνεται δημόσιο πανηγύρι.
Περίπου 200 μέτρα πιο χαμηλά από την κορυφή του Ελατιά βρίσκεται το
ξωκλήσι του Αϊ-Γιάννη. Σύμφωνα με εντοιχισμένη πλάκα στην σκεπή "Η οικοδομή
αυτή εγίνετο διά χρημάτων του Χ. Μαλαβάζου το 1869". Aλλη πέτρα στην πόρτα
αναφέρει το χρόνο 1899. Iσως τότε έγινε κάποια ανακαίνιση. Ο "Αγιάννης"
γιορτάζεται στις 29 του Αυγούστου. Την παραμονή και ανήμερα του Αγιαννιού γίνεται
το μεγαλύτερο, το χρονιάτικο, πανηγύρι του χωριού. Πολλοί Καριτσιώτες από την
Ελλάδα και το εξωτερικό επιθυμούν να βρίσκονται στο χωριό για το διήμερο αυτό
πανηγύρι. Πρωί-πρωί την ημέρα της γιορτής όλοι στο χωριό, παρέες-παρέες, ανεβαίνουν
στο βουνό για να προσκυνήσουν στο ξωκλήσι ενώ το απόγευμα συνεχίζεται το γλέντι
και ο δημόσιος χορός στην πλατεία.
Εκεί που αρχινάει η μεγάλη ανηφόρα και οι στροφές για το χωριό βρίσκουμε
το πανέμορφο ξωκλήσι του Αϊ-Νικόλα. Εντοιχισμένη πέτρα δείχνει ο Αϊ-Νικόλας εγκαινιάστηκε
ή ανακαινίστηκε το 1896. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1956 στο σκάψιμο για να ανοιχτεί
η δημοσιά, δίπλα στο εκκλησάκι, βρέθηκαν πολλά οστά ανθρωπινά που πολλοί πιστεύουν
σημαδεύουν παλιό νεκροταφείο του χωριού, προφανώς όταν ήταν στη θέση του Αϊ-Θανάση.
Το πλαίσιο πολλών ταφών είναι φτιαγμένο με εγχώριες λιθόπλακες, παρόμοιο με παμπάλαιο
τρόπο ταφής. Η εκκλησία λειτουργείται κάθε χρόνο στις 6 του Δεκέμβρη.
Λίγο πιο πέρα από το παμπάλαιο Πλατύ Πηγάδι βρίσκεται η Αγία Κυριακή.
Η εκκλησία γιορτάζει στις 7 Ιουλίου με πολλούς προσκυνητές από το χωριό. Το απόγευμα
ακολουθεί δημόσιο πανηγύρι στην Καρίτσα.
Στη Στερνίτσα, εκεί κοντά στον παλιό οικισμό και την αρχαία στέρνα,
βρίσκεται το ερημοκλήσι Αϊ-Δημήτρης. Το έχτισε η μητέρα του "Παπαναστάση"
στη μνήμη της γκρεμισμένης εκκλησούλας, Αϊ-Δημήτρη, του αφανισμένου οικισμού στην
Στερνίτσα. Γιορτάζει στις 26 του Οκτώβρη.
ΚΑΡΥΕΣ (Χωριό) ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΑ
Ο Μεγαλοπρεπής ναός της Αγ. Παρασκευής, χτίστηκε το 1600-1620, είναι
βυζαντινού ρυθμού και βρίσκεται στη Ν.Α. άκρη του χωριού. Επισκευάστηκε το 1887
και η νέα αυτή χρονολογία αντικατέστησε την παλαιά στο υπέρθυρο της εισόδου του
ναού.
Κατά την παράδοση η Αγ. Παρασκευή ήταν ένα μικρό εκκλησάκι που βρίσκονταν
στο αλωνάκι πάνω από τις βρύσες του Σάκαλη. Η εικόνα της έφευγε από το εκκλησάκι
και την έβρισκαν στη θέση όπου για το λόγο αυτό χτίστηκε η νέα εκκλησία. Την περίοδο
της τουρκοκρατίας ο Ιμπραήμ πυρπόλησε την εκκλησία αλλά κάηκε μόνο το εικονοστάσι.
Το 1931 με δωρεά της "Αδελφότητας Αραχωβιτών του εξωτερικού -
Αι Καρυαί" η εκκλησία ανακαινίσθηκε και πήρε την σημερινή της μορφή.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Κοινότητας Καρυών
Η εκκλησία του Αγ. Ανδρέα χτίστηκε το 1960 σε απόσταση λίγων μέτρων από το σημείου που βρίσκονταν ο παλαιός ναός, με δαπάνη του "Συλλόγου Αδελφότητας Αραχωβιτών του εξωτερικού", ύστερα από πρωτοβουλία του αείμνηστου μεγάλου ευεργέτη, Ιωάννη Γεωργίου Δάρμου. Στην ολοκλήρωση της κατασκευής του ναού σημαντική ήταν η προσφορά των επίσης μεγάλων ευεργετών, Παναγιώτη Γ. Καρύγιαννη ο οποίος άφησε όλη του την περιουσία στον Ιερό Ναό του Αγ. Ανδρέα και Γεωργίου Κωνσταντίνου Κωσταλά με δωρεά του οποίου ανεγέρθη το Καμπαναριό της εκκλησίας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Κοινότητας Καρυών
Το εκκλησάκι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίας) χτίστηκε το 1900
μ.Χ. και βρίσκεται στο Β.Α. άκρο του χωριού σε απόσταση τετρακοσίων (400) περίπου
μέτρων στο δρόμο προς τον Αγ. Πέτρο Κυνουρίας. Στον περίβολο της σημερινής εκκλησίας,
βρίσκονταν ένα μικρό εκκλησάκι όπου σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες (περιηγητής
Παυσανίας και άλλοι που ασχολήθηκαν με το θέμα), στο χώρο αυτό προσδιορίζεται
ότι βρίσκονταν το "Το Ιερό της Αρτέμιδος" και το άγαλμα της "Αρτέμιδος
Καρυάτιδας".
Στον περίβολο της εκκλησίας της Παναγίας, βρίσκονται τρία (3) υπεραιωνόβια
πλατάνια όπου η ηλικία τους δεν είναι γνωστή με ακρίβεια, αλλά σύμφωνα πάλι με
τον περιηγητή Παυσανία τα πλατάνια αυτά φύτεψε ο Μενέλαος. Αριστερά από την είσοδο
του προαυλίου χώρου, βρίσκεται η βρύση της Παναγίας, όπου μαζί με την βρύση του
Σάκαλη, παρείχαν όλο το πόσιμο νερό στους κατοίκους του χωριού. Μετά την ολοκλήρωση
του έργου του υδραγωγείου του χωριού, οι κάτοικοι δημιούργησαν ένα πηγάδι και
με την βοήθεια αντλίας, χρησιμοποιούν το νερό για αρδευτικούς σκοπούς μέχρι και
τις μέρες μας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Κοινότητας Καρυών
ΚΑΡΥΟΥΠΟΛΙΣ (Χωριό) ΓΥΘΕΙΟ
Περιλαμβάνει τοιχογραφίες 19ου αιώνα. Χαρακτηριστικό δείγμα όψιμης μεταβυζαντινής τέχνης της Μάνης (1749)
ΚΑΣΤΟΡΕΙΟ (Χωριό) ΠΕΛΛΑΝΑ
Εορτάζει στα εννιάμερα από την Κοίμησή της. Χτίστηκε κατά την Τουρκοκρατία
και αποτέλεσε τη Μητρόπολη της ΄Ανω Καστανιάς και στη συνέχεια το θρησκευτικό
κέντρο λατρείας και προσκυνήματος όλων των κατοίκων του Β. Ταϋγέτου. Γενεές επί
γενεών ανεβαίνουν με όλα τα μέσα "αφ΄ εσπέρας" στο βουνό για να παρακολουθήσουν
τη θεία λειτουργία, να ευχαριστηθούν μέσα στο ελατόδασος, να τραγουδήσουν και
να χορέψουν τρωγοντας και πίνοντας δίπλα στα κρύα νερά των Καμαριών και της Λουσίνας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Πελλάνας
Πάνω σε κορυφή με κέδρα και αφάνες, στη βόρεια πλευρά του Καστορείου. Καταστράφηκε από τους Τούρκους.
ΚΑΤΩ ΓΑΡΔΕΝΙΤΣΑ (Οικισμός) ΟΙΤΥΛΟ
ΚΕΦΑΛΑΣ (Χωριό) ΘΕΡΑΠΝΕΣ
Η περιοχή έχει αρκετά ξωκκλήσια που μπορεί να επισκευτεί κανείς. Στην κεντρική πλατεία βρίσκεται η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής που γιορτάζει μετά το Πάσχα και στις 20 Ιουλίου του Αη Λιός.
ΚΟΝΑΚΙΑ (Χωριό) ΓΥΘΕΙΟ
Τοιχογραφίες 20ου. Φέρει πέτρινο δάπεδο του 17ου αιώνα. Στο εσωτερικό του ναού
φυλάσσεται συλλογή από βυζαντινές ξυλόγλυπτες εικόνες, και παλαιά άμφια και σκεύη
(επισκέψιμα).
ΚΡΙΣΑ (Οικισμός) ΑΣΩΠΟΣ
Μονόκλιτος καμαροσκέπαστος ναός που διασώζει στο εσωτερικό του τοιχογραφίες του 14ου αιώνα και έχει κηρυχθεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Γιορτάζει στις 23 Αυγούστου γιορτή της απόδοσης Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Βρίσκεται στη θέση Κρισά, οικισμό στον οποίο με διάταγμα του 1936 έχει θεσπιστεί και τοπική εμποροπανήγυρις από 1η έως 8η Σεπτεμβρίου, που συνεχίζεται και στις μέρες μας με μεγάλη επιτυχία.
Νεόκτιστη εκκλησία στην περιοχή Κρισάς Φοινικίου.
Αριστερά του δρόμου που οδηγεί από το Λάχι
στα Βελανίδια και κάτω από
την κορυφή του βουνού Βαβύλα βρίσκεται ο μονόκλιτος ναός του Αγίου Γεωργίου, δίπλα
στα ερείπια τριών άλλων ναών. Οι δύο από αυτούς, χτισμένοι σε παράταξη σώζονται
μέχρι την καμάρα και αντιπροσωπεύουν διαδοχικές οικοδομικές φάσεις. Ο νοτιότερος
ναός φαίνεται ότι αποτελούσε τον πυρήνα του συγκροτήματος και είναι ο μόνος που
έχει παραβήματα.
Αργότερα χτίστηκε ο δεύτερος ναός με ιερό υπερυψωμένο και χτιστό τέμπλο,
γνωστός με το όνομα Αγιος Ελευθέριος. Στη βόρεια πλευρά του χτίστηκε ο ναός του
Αγίου Γεωργίου (8,22Χ2,65μ.), με ημικυκλική αψίδα, νάρθηκα και στέγη δίρρυτη.
Περίθυρο με λαξευτούς πώρους περιβάλλει την τοξωτή πόρτα που ανήκει σε διαφορετική
οικοδομική φάση. Στη δυτική πλευρά υψώνεται ο τέταρτος ναός του συγκροτήματος.
Το σύνολο αυτό που ήταν παλαιά μοναστήρι, θυμίζει τις επάλληλες οικοδομικές φάσεις
των ναών στα Πεντάγια της Μάνης.
Η τοιχοποιία του Αγίου Γεωργίου είναι αργολιθοδομή με ελάχιστα κεραμίδια
και το εσωτερικό φωτίζεται από τρία παράθυρα. Το τέμπλο και οι επιφάνειες του
ναού έχουν ασβεστωθεί. Τοιχογραφίες σώζονται μόνο στο νάρθηκα και στη δυτική πλευρά
της χτιστής Αγίας Τράπεζας.
Στις τρεις πλευρές του νάρθηκα, σε κακή κατάσταση, κατανέμονται σε
κυανό κάμπο οι σκηνές που συνθέτουν τη μέλλουσα κρίση. Δυτικά μέσα σε δόξα δύο
αγγέλων, ο Χριστός κρατά Ευαγγέλιο και ευλογεί. Νότια η Θεοτόκος ένθρονη, δορυφορείται
από δύο αγγέλους. Βόρεια ακολουθεί η παράσταση του καλού ληστή μπροστά στην πύλη
του Παραδείσου, με τον Απόστολο Πέτρο και το χορό των οσίων γυναικών. Στη χαμηλότερη
ζώνη που μοιράζεται σε τρεις σκηνές, παριστάνονται δύο άγγελοι που ξετυλίγουν
το στερέωμα, ο Αβραάμ και δύο δίκαιοι που κρατούν τις ψυχές των αθώων και ο Αγιος
Αντώνιος με ένδυμα μοναχού, που κρατεί ξετυλιγμένο ειλητό.
Στις ψηλότερες ζώνες του βορείου και νοτίου τοίχου επιδιώκεται η εικονογραφική
και φορμαλιστική αντιστοιχία των παραστάσεων. Έτσι εικονίζονται η ετοιμασία του
θρόνου, ο ζυγός της ψυχοστασίας, ένθρονοι οι Απόστολοι, ομάδες δικαίων σε στάσεις
δέησης, η ομάδα των Τριών Ιεραρχών, Οσίων μαρτύρων, Αγίων. Οι τελευταίοι εικονίζονται
ολόσωμοι όπως ο Αγιος Γεώργιος που κρατεί στρογγυλή ασπίδα στολισμένη με ημισέληνο
και άστρο, όπως στο ναό του Χρυσοστόμου στο Γεράκι.
Ακολουθούν παραστάσεις με κολασμένους άνδρες και γυναίκες, τον άγγελο που σαλπίζει,
τη γη που αποδίδει τους νεκρούς, την προσωποποίηση της θάλασσας.
Όλες οι μορφές έχουν κάτι από την ανάλαφρη χάρη μικρογραφίας και περισσότερο
του 14ου αιώνα, παρά τοιχογραφίας. στα πρόσωπα διαφαίνεται κάτι από την μελαγχολία
των μορφών της Παλαιολόγειας εποχής όπως την αντιπροσωπεύουν οι άγγελοι της αψίδας
του Αγίου Νικολάου στο Γεράκι
και του Ευαγγελισμού στους Αγίους Θεοδώρους του Μυστρά.
Στα μέσα του 14ου αιώνα πρέπει να τοποθετηθεί ο διάκοσμος του Αγίου
Γεωργίου, που αν και επαρχιακό μνημείο, φαίνεται να ακολουθεί τα πρότυπα των μεγάλων
υστεροβυζαντινών κέντρων της Πελοποννήσου.
Καταγράφηκαν τέσσερις φορητές εικόνες, δύο του 19ου αιώνα και δύο
του 20ου.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Τοπικής Εκκλησίας Δήμου
Βοιών.
Σε απόσταση 15´ ΒΑ του ναού του Αγίου Παντελεήμονα Βελανιδίων.
Υπάρχει μονόχωρος ναός με δίρρυτη κεραμοσκέπαστη στέγη (7.54 μ.Χ2.66 μ.). Η είσοδος
τοξωτή, ανοίγεται στη νότια πλευρά και περιβάλλεται από πώρινα πλαίσια. Την τοιχοποιία
καθώς και τις εσωτερικές επιφάνειες που μέχρι πρόσφατα διατηρούσαν τοιχογραφίες,
κάλυψε ασβέστης. Εσωτερικά σχηματίζεται μικρός νάρθηκας που επικοινωνεί με το
ναό με ορθογώνια πύλη. Στις τρεις πλευρές του κτιστά θρανία. Κτιστή είναι και
η τράπεζα και το τέμπλο του ναού, που ενδέχεται να είναι παλαιός, σύμφωνα με την
παράδοση. Ακόμη παλαιότεροι ήταν οι ερειπωμένοι σήμερα ναοί του Αγίου Ευσταθίου,
της Ευαγγελίστριας και του Αγίου Ιωάννη στη θέση Παλιομοναστήρα, βόρεια του Αγίου
Γεωργίου. Στο ναό σώζονται και δύο εικόνες του Αγίου Γεωργίου των αρχών του αιώνα
η μία, ενώ η άλλη, ζωγραφισμένη σε μουσαμά ακολουθεί την παράδοση των ζωγράφων
της Καλαμάτας (α´ τέταρτο
του 20ου αιώνα).
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Τοπικής Εκκλησίας Δήμου
Βοιών.
Αριστερά του δρόμου που ενώνει το Λάχι
με τα Βελανίδια και πριν από
τον Αγιο Γεώργιο τον Βάβυλα. Δίκλιτος ναός (6.40μ.Χ2.15μ.) με αψίδες εξωτερικά
ημικυκλικές. Τα κτιστά τέμπλα επικοινωνούν με τον κυρίως ναό με τοξωτή στο νότιο
και ορθογώνια στη βόρεια πυλίδα. Ο ναός εσωτερικά και εξωτερικά ασβεστωμένος,
σώζει χαραγμένη την χρονολογία 1895, ίσως της ανακαίνισής του.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Τοπικής Εκκλησίας Δήμου
Βοιών.
Μονόχωρος καμαροσκέπαστος ναός με ημικυκλική εξωτερικά αψίδα και στέγη
δίρρυτη. Ο ναός ανακατασκευάστηκε πρόσφατα, και κατά την παράδοση είναι παλαιός.
Αυτό μαρτυρεί και το μεγάλων διαστάσεων ιερό ίσου σχεδόν μήκους με τον κυρίως
ναό (4.50μ.Χ3.50μ.). Στη βάση του ημικυλίνδρου, υπάρχει κτιστό πεζούλι. Η τράπεζα
είναι κτιστή. Στο ναό σώζονται φορητές εικόνες λαϊκής τέχνης των αρχών του αιώνα
μας και μια του Αγίου Γεωργίου με χρονολογία του 1888.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Τοπικής Εκκλησίας Δήμου
Βοιών.
ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ (Χωριό) ΛΑΚΩΝΙΑ
Χτισμένη από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο το Β' με τρούλο (οκταγωνικό),
θεωρείται από τα ωραιότερα αρχιτεκτονικά μνημεία. Ο τρούλος της στεγάζει σχεδόν
όλη την εκκλησία και αντιστοιχία και στις τρεις κόγχες του Ιερού. Δε στηρίζεται
σε σφαιρικά τρίγωνα μόνο, αλλά και σε τέσσερις κόγχες στις γωνίες.
Πάνω απ' την εξωτερική πόρτα βρίσκεται σκαλισμένη πλάκα βυζαντινή
με δύο παγώνια και δύο αρνάκια. Ελάχιστες ξεφτισμένες τοιχογραφίες ξεχωρίζουν
στο νάρθηκα και στο ιερό, κι αυτές κατεστραμμένες από το 1540, που οι Τούρκοι
της είχαν μεταβάλει σε τζαμί. Το μαρμαροπελεκημένο τέμπλο της βρίσκεται σε κομμάτια
παραριγμένα γύρω και στη θέση του έβαλαν ένα πρόχειρο μπογιατισμένο , με άτεχνες
εικόνες και μικροκάντηλα.
Πάνω από τις τρεις πύλες, που ενώνουν το νάρθηκα με το ναό, σώζονται
ψιλοσκαλισμένα από βυζαντινούς τεχνίτες, μαρμάρινα υπέρθυρα. Το καθένα έχει σχέδια
κι από δύο περιστεράκια που κρατούν στο στόμα τους ένα κλωνάρι ελιάς. Καθώς διηγούνται,
η Αννα Σοφία της Μονεμβασιάς είχε εκατόν μία πόρτες και παράθυρα.
Εσωτερικές τοιχογραφίες: Σώζονται ο Παντοκράτορας πάνω από το ιερό,
στηθάρια αγίων στη βάση του τρούλου, ιεράρχες στα τόξα, προσκομιδή αγγέλων στο
Μεγάλο Αρχιερέα στο νάρθηκα καθώς μπαίνουμε.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου Αγίου Νικολάου Κρήτης
ΜΥΣΤΡΑΣ (Βυζαντινός οικισμός) ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
The church was built in the 14th century by Manuel Cantacuzenus, first
Despot of Mystra. In a probable attempt to revive memories of the Constantinopoitan
way of life, he have this official palace chapel a name, hallowed by tradition,
that would recall the "Great Church" of the capital.
Here, it is said, were laid the bones of Theodora Tocco, first wife
of Constantine Palaelogus; here too, it is believed, was buried Cleopa Malatesta,
wife of Theodore Palaelogos.
The architectural style of St. Sophia - distyle cruciform crowned
by a dome - is similar to that of the Evanghelistria.
The narthex, crowned by a large dome, is unusually large in relation
to the main naos. On the north side, from which the visitor now enters the church,
there is a portico, and chapels have been built in the four angles of the church.
The elegant silhouette of the belfry rises at the west end of the portico. During
the Turkish occupation, when St. Sophia converted into a mosque, the belfry served
as a minaret.
Only a few of the original frescoes are preserved in the church. The
fact that one of these representing Christ, spreads across the sanctuary apse
may have given rise to the theory that the church was dedicated to Christ, the
Life-Giver, and not, as traditionally believed, to the Holy Wisdom. On a higher
level are four angels holding a circular Glory which formed part of a large composition
of the Ascension covering the entire surface of the vault in the sanctuary.
More frescoes are preserved in the two east chapels, one of which
is entered from the church, the other from outside. On the walls of the first
chapel are depicted Christ, the Nativity of the Virgin above the entrance, and
the Divine Liturgy. Nearly all the frescoes in the second chapel are well preserved:
the "Virgin Platytera", the Dormition of the Virgin, the Crucifixion,
the Descent into the Hell, the Pantocrator and the Heavenly Powers.
Fragments of sculptural decoration, including the Monorgan of Manuel
Cantacuzenus, the founder, and the Double-Headed Eagle of the Paleologoi are preserved
on the capital of a column. The words Despotis and Cantacouzinos, are inscribed
in abbreviated form on the capitals of two marble pilasters near the narthex.
Outside, a few meters beyond the present entrance to the church, two round holes
in the ground indicate the position of a large underground cistern in which water
was preserved for the needs of the Monastery, Running water, flowing in pipes
from the opposite side of the Mountain, which is very fertile, only reached the
level of the Palace. Higher up, in the direction of the Castle, there are neither
remains nor traces of a single fountain, other than cisterns for preserving rain
water.
The elegant oblong building with numerous apertures and apses near
the north-west of the belfry was the refectory of the Monastery. Full length figures
of saints which decorated all the apses and apertures of the edifice can still
be distinguished.
This text is cited Apr 2003 from the Laconian Professionals URL below, which contains images.
Η Αγία Σοφία, ο κυρίως ηγεμονικός ναός, ιδρύθηκε από το Μανουήλ Κατακουζηνό
(1349 - 1360). Ανήκει στον τύπο που λέγεται "απλός δίστυλος". Ο τρούλος
του στηρίζεται δυτικά σε 2 κίονες και ανατολικά στους 2 τοίχους που διαιρούν σε
3 μέρη το ιερό.
Εξωτερικά η διακόσμηση του κτιρίου είναι απλή αλλά μελετημένη. Δίπλα
στο καμπαναριό υπάρχουν μικρά τετράγωνα παρεκκλήσια στεγασμένα με θολίσκο που
θεωρούνται τάφοι των γυναικών του Κων/νου και Θεοδώρου Παλαιολόγου.
Στο Ιερό απεικονίζονται ο Χριστός ένθρονος, θέματα του ευχαριστήριου
κύκλου και ιεράρχες, ενώ στην αψίδα ζωγραφίζεται η Ανάληψη. Εορτές του Σταυρού
και τα πάθη ιστορούνται στο Διακονικό.
Στον τρούλο του Ν.Α. παρεκκλησίου δεσπόζει η μορφή της Παναγίας Βλαχερνίτισσας
ενώ στον τρούλο του Β.Α. παρεκκλησίου βλέπει κανείς το Χριστό και τους Αγγέλους.
Few facts regarding the history of the church, which must have been
built in the 14th or 15th century, have come down to us.
The proportions are pleasing, and there are some beautiful brick revetments,
especially on the exterior wall of the sanctuary. Architecturally, the Evanghelistria
is distyly cruciform, like the Peribleptos and St. Sophia. Judging form fragments
of frescoes, on must conclude that the church was decorated in the 15th century,
with the exception of the "iconostassis" which is adorned with inferior
paintings of the late 19th. On the other hand, the sculptural decoration is not
without interest, its unity of style indicating that all the sculptures were carved
for this church itself, instead of what we see in the other churches of Mystra.
The capitals, the door-surround of the "Beautiful Gate" and the inner
entrance to the church are characteristic specimens of this form of sculpture.
Behind the church other buildings have been added to the main edifice.
The stairway leading to the women's balcony, the roof of which no longer survives
was here.
This text is cited Apr 2003 from the Laconian Professionals URL below, which contains image.
Η Ευαγγελίστρια, κοντά στη Μητρόπολη, προς της βορεινή πλευρά, στο
χώρο του νεκροταφείου. Μικρή, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα στην αρχιτεκτονική
της μορφή, φαίνεται ότι κατασκευάστηκε στο τέλος του 14ου αιώνα. Ιδιαίτερη σημασία
έχει ο γλυπτός διάκοσμός της.
(κείμενο: Σωτήρης Μπακανάκης)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Νομαρχίας Λακωνίας.
Στην ανατολική πλαγιά του βουνού ιδρύθηκε από τον Ιωάννη Φραγκόπουλο
η Μονή της Παντάνασσας. Σε τέτοια θέση το μοναστήρι φαίνεται από παντού και τονίζει
το μεσαιωνικό χαρακτήρα του τοπίου. Το σχέδιο της Εκκλησίας είναι πιστό στο χνάρι
του Αφεντικού. Κάτω βασιλική τρίκλιτη, πάνω σταυρειδής πεντάτρουλη. Αρχιτεκτονικά
είναι ο τελειότερος από τους ναούς του Μυστρά με κάποια στοιχεία φράγκικης επιδράσεως
στο διάκοσμο των αψίδων του ιερού βήματος και στο καμπαναριό.
Σήμερα μένουν ακόμη εκεί ευλαβικές και φιλόξενες μοναχές, που διατηρούν
ζωντανή τη συνέχεια της μεσαιωνικής παράδοσης. Ζωγραφίστηκε από το 17ο-18ο αιώνα.
Χαρακτηριστικές παραστάσεις του ναού είναι οι Εικοσιτέσσερις οίκοι του Ακάθιστου
Υμνου, ο Ευαγγελισμός, η Γέννηση, η Υπαπαντή, η Βάφτιση, η Μεταμόρφωση, η Ανάσταση
του Λαζάρου, η Βαϊοφόρος και η Κάθοδος στον Αδη.
Build in the 15th century (1428), by John Phrangopoulos, the Pantanassa
was the last edifice to be raised during the Despotate, and it provides an example
of a harmonious conflation of the various styles of church architecture fashionable
at Mystra into a single unity.
Architecturally, the Pantanassa resembles the Aphendiko and the Metropolis:
basilica type below, cruciform with domes on the upper storey.
Two porticoes, one (preserved intact) overlooking the valley of the
Eurotas, another outside the narthex, and of which only traces of the base of
the wall survive, provided a felicitous harmony to the church's numerous architectural
volumes. These porticoes, a popular feature of ecclesiastical architecture at
Mystra, although of Constantipolitan origin, were adapted with such a sound sense
of both calculation and fantasy to the difficulties inherent in the configuration
of the ground that they succeeded, in conformity with the space available, in
achieving a most original and aesthetically satisfying equipoise to the various
architectural volumes. In the north-west corner a superb four-storied belfry with
foundations in the court, and whose lowest storey contains a chapel .surmounts
the whole complex of buildings. The two upper stories of the belfry have large
pointed arches of Gothic influence with "tympana" decorated with threefold
apertures on all four sides. Unmistakable indicators of Western artistic influences
are apparent in whole construction; the melon shaped cupola the turrets on the
summit, the small windows with a cupola trefoil design above the colonnade.
Different artistic styles are also evident in the expert and lavish
exterior decoration of the sanctuary, which is divided into three zones. The upper
zone, embellished with brickwork decoration,is indeed completely Byzantine. if
not Constantinopolitan, in style; The middle one, late Gothic in style, is decorated
with small pointed arches and stone-wrought garlands adorned with blooms; the
lower one is plain and unadorned.
The church which, apart from the dome, has remained intact, unharmed
by the ravages of time, possesses frescoes in a relatively good state of preservation.
From the women's gallery upwards, the paintings are of the Byzantine
period, contemporary with the actual foundation of the church. The most characteristic
works are the "Virgin Platytera" in the sanctuary and, on a higher level
the Ascension which spreads across the entire vault of the sanctuary. In the curved
expanse of the east arm of the cross which circumscribes the base of the dome
are depicted the Entry to Jerusalem and the Descent into Hell, which is in a women's
gallery are representations of the Annunciation on the left, the Nativity on the
right.
The Presentation in the Temple and a somewhat damaged Baptism spread
across the west vault near the narthex. In the north vault are depictions of the
Transfiguration and the Raising of Lazarus. The little domes and walls of the
women's gallery are decorated with fairly well preserved figures of prophets.
The frescoes on the upper register are the last representative works
of Byzantine art, which, although "now approaching its twilight", still
possessed sufficiently dynamic potentialities to "create new styles"
and raise "pretty little Churches". These frescoes are distinguished
by a wide range of lavish colour - combinations unique in Byzantine art, by the
number of figures depicted in the compositions, by the crowded architectural detail
with numerous edifices filling in the background of the various scenes, and, above
by a tendency to reproduce a human form which corresponded physically to the setting
in which it was placed.
On the south side of the narthex is the tomb of Manuel Hadzikis, a
Byzantine notable of Mystra, who is depicted on the wall in an attitude of prayer.
Tradition has it that the bones of Theodora Tocco, first wife of Constantine
Palaelogous, were lain in the Pantanassa. On the other hand, the historian Phratzis
records that her mortal remains were buried in 1429 in the Monastery of the Life-Giver,
that is to say, St. Sophia.
The hospitable nuns of the Pantanassa, who charm the visitors with
their civility and kindness, are the last remaining inhabitants of the ruined
city, destined to play the dual role of survivors and guardians of the Byzantine
tradition.
This text is cited Apr 2003 from the Laconian Professionals URL below, which contains images.
Ο ναός της Παναγίας Περιβλέπτου ιδρύθηκε στα τέλη του 14ου αιώνα.
Αρχιτεκτονικά η Περίβλεπτος ανήκει στον τύπο του σταυροειδούς, εγγεγραμμένου δίστυλου
ναού, κατά τον οποίο ο τρούλος στηρίζεται σε δύο κολώνες και σε δύο παραστάδες,
που ενσωματώνονται στους τοίχους του Ιερού.
Το δυτικό μέρος του ναού βρίσκεται μέσα σε βράχο. Εξαιτίας αυτού και
της μορφολογίας του εδάφους η κύρια είσοδος βρίσκεται στη βορινή πλευρά αντί της
δυτικής και το σχήμα του ναού δεν είναι ορθογώνιο.
Στην ανατολική πλευρά της Εκκλησίας (κτισμένη κατά το πλινθοπερίκλειστο
σύστημα δομής) προστέθηκαν αργότερα δύο μικρά παρεκκλήσια. Ετσι τώρα, δημιουργείται
η εντύπωση ότι ο ναός δεν εγγίζει το έδαφος αλλά στέκει μετέωρος.
Οι τοιχογραφίες της χρονολογούνται από το 1348-1380 και μαρτυρούν
την εξέλιξη που προκάλεσαν στη Βυζαντινή τέχνη οι μυστικιστικές θεωρίες των μοναχών,
διακοσμώντας τους πλαϊνούς τοίχους του κυρίως ναού με θέματα παρμένα από τη ζωή
του Χριστού και την Παλαιά διαθήκη.
A bas-relief with a design of two upright heraldic lions on either
side of the monogram of the Peribleptos surmounts the arched entrance of the peribolus
of the Monastery. Little is known of either the history of the church or of its
founder. There are only two indications: one of a representation of a man and
woman, doubtless the founders, offering a model of the church to the Virgin, on
the tympanum of the blind arch of the drum on the west wall of the lower storey,
below the depiction of the Descent into Hell: the other consists of the name of
Byzantine notable, Leon Mavropappas, inscribed above the outer entrance of the
adjacent narthex which is of a later date.
This text is cited Apr 2003 from the Laconian Professionals URL below, which contains images.
Two buildings of the original monastery survive: the church with its
chapels, and the refectory, a tower-like edifice with distinct Frankish features,
situated on the north side of the peribolous. Architecturally the Peribleptos
belongs to the type of distyle cruciform
The Peribleptos possesses the most lavish and best preserved painted
decoration at Mystra. The frescoes, cleaned in 1962, are dated to the mid 14th
century. The walls of the Prothesis immediately left of entrance, are decorated
with a magnificent Divine Liturgy, one of the finest frescoes in the whole of
Mystra. A meticulous attention to rhythm, which seems to create the effect of
a serene other-worldliness, emphasizes the whole composition, which is rendered
particularly striking by the uniform angularities of the movements of the figures
in the divine procession. The Virgin Platytera is depicted in the ape of the sanctuary.
Higher up, the entire vault is covered with a representation of the Ascension,
with four superb angels surrounding Christ.
On the two walls below are depicted scenes from the Holy Communion.
On the upper part of the apse of the Diaconicon there is a marvelously
preserved Sleeping Christ, in the left vault the Denial of Peter and the Road
to Calvary and the Crucifixion. In the vaults surrounding the dome unfold scenes
from the Dodekaorton
In the east vault are representations of the Transfiguration and the
Raising of Lazarus, and right of the Last Supper and the Entry into Jerusalem;
in the north vault Pentecost and the Incredulity of Thomas.
Alone among the churches of Mystra the Peribleptos preserves frescoes
in the dome; a grandiose pantocrator which occupies a small sector in the center.
while the remaining surface each containing a Cherubim at the top and a pair of
Prophets below, the Virgin flanked by two Angels and directly opposite, the Preparation
of the Throne
Scenes of the Passion cover the walls of the church. Among the most
beautiful are the Descent from the Cross on the south wall and the Descent into
Hell on the west wall above the fresco of the founders.
The life of the Virgin is lavishly illustrated in a band which girdles
almost the entire church. The finest of these scenes is the grandiose Dormition
on the north wall, immediately above the entrance. On a lower level full-length
life-size figures of military saints, angels, prophets and bishops are depicted
on pilasters, arches and the remaining expanses of wall-space. The border tendencies
which distinguished the painted decoration of the Aphendiko are less evident here.
The conservative spirit which prevailed in mid-14th century Byzantium under the
Cantacuzenus dynasty seems to have influenced the creative are of the period.
The world-famous frescoes of the Peribleptos, while bearing a remarkable resemblance
to the detailed work characteristic of portative icons, also foreshadowed the
so-called Cretan School which was to dominate the post-Byzantine period.
The church was restored in 1954. Judging from the few surviving frescoes - figures of Apostles on the central arch of the south wall, St. Christopher (of which only the head survives) on a lower above the doorway, and a bishop enthroned on the following tympanum - the church can be dated to the late 14th century. These small chapels, mostly sepulchres, scattered all over the hill of Mystra, served as private churches of distinguished families.
This text is cited Apr 2003 from the Laconian Professionals URL below, which contains image.
Restored in 1953, this is one of the most characteristic of Mystra's chapels. The south roof, with its attractive brickwork decoration, is particularly interesting. Like other chapels at Mystra, St. George served as a private church, the property of some aristocratic family whose members were buried here.
This text is cited Apr 2003 from the Laconian Professionals URL below, which contains image.
Ο ναός των Αγ. Θεοδώρων κτίστηκε γύρω στα 1295 από τον Παχώμιο.
Ανήκει στον τύπο που λέγεται "σταυροειδής οκταγωνικός" κατά
τον οποίο ο τρούλος στηρίζεται όχι σε 4 αλλά σε 8 στηρίγματα. Ο μεγάλος τρούλος
με τα πολλά παράθυρα δεν είναι ο αρχικός. Γι' αυτό και λείπει η κυρίαρχη μορφή
του Παντοκράτορα.
The exterior brickwork decoration of the sanctuary is particularly
lavish; moreover the cloissonne walling and glazed plaques create a decorative
ensemble that harmonizes most felicitously with the architectural disposition
of the church. Build in 1295 and restored by Professor Orlandos in 1932, the church
belongs to the type of "cruciform octagonal naos ". The dome is thus
supported at eight points which form an octagon distinguishable in the ground
plan. The church is, in fact, the last extant example of an architectural edifice
of this kind - a type fashionable between the 11th and 13th centuries - later
in date to the Monastery of Hosios Loukas, Daphi (11th century) and St. Sophia
at Monembassia (end 12th century).
The main feature of this type of church is the large dome crowing
a high drum which dominates the whole of the central area of the ground floor
and, by reason of its height, compels the worshipper to turn his gaze unwittingly
to the point where the Pantocrator reigns glory.
Of the church's painted decoration there survive some full-length
figures of "military saints" which are distinguished by the live-liness
and freedom ofmovement of their somewhat realistic attitudes. The style recalls
paintings of the Macedonia School.
Both within and outside the church there are many tombs. The two chapels,
added to the western side of the church and entered from the now blocked-in narthex,
also served as sepulchres, as well as the Prothesis within the sanctuary where
there is the tomb of a certain Manuel Paleologos, according to an inscription
accompanying the relevant representation on the wall. On the interior wall above
the entrance to the Diaconicon extends the Domition of the Virgin in a relatively
good state of preservation, though covered with crystalline deposits.
This text is cited Apr 2003 from the Laconian Professionals URL below, which contains images.
Ο μεγάλος και επιβλητικός αυτός ναός, με τα παρεκκλήσια, τα κελιά
και τις στοές, κτισμένος στα 1310 φανερώνει την προσπάθεια του Παχώμιου να δημιουργήσει
κάτι μεγάλο που να θυμίζει την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας.
Εξωτερικά το κτίριο έχει τη μορφή διώροφου πεντάτρουλου ναού ενώ στο
εσωτερικό παρουσιάζει αρχιτεκτονική ιδιομορφία: Το ισόγειο είναι βασιλική χωρισμένη
σε τρία κλίτη με 2 σειρές από 3 κολώνες, ενώ στο υπερώο αναπτύσσεται ολόκληρο
σύστημα τετράστυλου σταυροειδούς ναού με 5 τρούλους.
Η συνδυασμένη αυτή μορφή βασιλικής και σταυρικής εκκλησίας, βρίσκεται
σπάνια. Αξιοσημείωτη είναι η άνεση που έχει ο αρχιτέκτονας ώστε τίποτα να μη δείχνει
δοκιμαστική προσπάθεια αλλά όλα να μαρτυρούν άρτια σύλληψη της αξίας και της λειτουργίας
της καινούργιας σύνθεσης.
Το καθολικό της Οδηγήτριας του Βροντοχίου φέρνει στην πρωτεύουσα της
επαρχίας αρχιτεκτονικούς τρόπους και συνήθειες της Κων/πολης.
Οι τοιχογραφίες της Εκκλησίας χρονολογούνται από το 1366. Χαρακτηριστικά
αναφέρεται στον τρούλο η Παναγία Βρεφοκρατούμενη και δεόμενη ενώ στους 4 τρουλλίσκους
και στα φουρνικά έχουν ζωγραφιστεί βιβλικοί προφήτες και πατριάρχες περιτριγυρισμένοι
από αγγέλους.
Επίσης στο νοτιοδυτικό παρεκκλήσι έχουν τοιχογραφηθεί αντίγραφα από
τα χρυσόβουλα που μαρτυρούν ποια ήταν η περιουσία της μονής.
This large imposing church, with its chapels, cells and porticoes,buildabout
twenty years after the Holy Theodoroi, is an illustration of Pachomius endeavor
to raise an impressive edifice would recall the architecture of the capital of
the Empire.
This text is cited Apr 2003 from the Laconian Professionals URL below, which contains images.
The exterior, restored by professor Orlandos, is the form of a five-domes
edifice. At each of the four corners rise chapels, like miniature towers; in the
south corner of the west side is the restored well-proportioned belfry. Originally,
the north and west sides of the church were embellished with porticoes- an architectural
feature that will be encountered again at the Pantanassa. At the Aphendiko only
the bases of the arches of the colonnade are preserved on the west side, whereas
on the north, from which the church is now entered, a few columns, replaced in
the restoration, indicate the position of the one-time-portico.
The architectural plan of interior is both interesting and individual.
The ground floor is in the form of a three-naved basilica, with two colonnades
of three columns each, whereas the upper register consists of the entire complex
of a "tetrastyly cruciform church" with five cupolas and a sixth crowning
the narthex. This conflation of the basilica an cruciform plans had not been previously
encountered outside Mystra, except in the chapel of the Katapoliani on the island
of Paros.
Originally, the walls were covered with marble revetments up to the
base of the colonnade of the women's gallery and in the two side naves. They must
have added variety and splendor to the scene. Three small marble rectangles, respectively
white, black and dark magenta in color, are still preserved on the south colonnade
next to the sanctuary. A series of three successive slabs of white marble with
carved decoration are also preserved above the small window in the apse of the
Diaconicon. Of the small marble rectangles which surrounded the frescoes (now
completely destroyed) in the two side naves and the marvelously preserved figures
of the bishops in the sanctuary, only the coffers remain. An impression of the
elegance of the capitals is obtained from the only remaining authentic one which
crowns the first column of the south colonnade.
The frescoes in a good state of preservation include the "
The chapel on the opposite side of the narthex is completely dark,
without a single window or aperture. Its four walls are covered from top to bottom
with copies of chrysobulls, published by the Emperor and stamped with his gold
seal, relating to the constitution of the Monastery of the Vrontochion. Here were
listed the estates, often reaching the proportions of entire tracts of the Peloponnese,
together with the names of villages and the number of their inhabitants, which
formed part of the Monastery's property. The chrysolbulls also contained references
to the fact that these estates were, thanks to tie
A steep narrow stairway leads to the women's gallery. On the side
walls are well preserved full-length figures of the seventy apostles. Their drapery
recalls that of the art of Classical Greece On the south side of the church there
is a large sepulchral chapel. It is full of frescoes which, after being cleaned
in 1969, have recovered some of the original brightness of their colors.
On the walls above the tombs were once portraits, of which only two
survive of the persons buried here. A very detailed representation of the Dormition
of the Virgin runs round the entire chapel. the ceiling is covered with crowded
depictions of scenes from the childhood of Christ.
The next small chapel was built, according to an inscription on the
interior wall, by the Abbot and Protosyncellus Cyprian. It contains some well
preserved figures of bishops and scenes from the life of Christ. Of these the
most interesting, from the point of view of subject-matter, is the one on the
part of the vault opposite the entrance. It depicts John, Bishop of Euchaita,
with the three Hierarchs, the dates of whose feasts, suggested to him in a dream,
were introduced into the Calendar and subsequently confirmed by the Church.
The painters who worked at the Aphetiko, and who probably came from
Constantinople, have left us some of the finest frescoes of the early 14th century.
The artist who worked in the women's gallery was bold and lavish in his use of
color, whereas the painter of the figures of the Bishops in the sanctuary seems,
for all his refinement and feeling for religious dignity, to have been more restrained.
The skill of the painter who depicted the life of Christ in the narthex is apparent
in the variety of movements, the elegance of the attitudes and the range of simple
rather delicate colors. The "procession of martyrs
ΝΕΟΧΩΡΙ (Χωριό) ΓΥΘΕΙΟ
Διασώζεται γραπτό διάκοσμο λαϊκής τεχνοτροπίας με αφιερωματικές επιγραφές στο
μέτωπο του κτιστού της τέμπλου.
Σώζονται τοιχογραφίες μεταβυζαντινής εποχής τις οποίες διαπνέει λαϊκό ύφος
ΠΛΑΤΑΝΑ (Χωριό) ΘΕΡΑΠΝΕΣ
Ναός Υπαπαντή (ενοριακός), μονόχωρος, με δίρριχτη στέγη. Στο εσωτερικό εντυπωσιάζουν οι γύψινες διακοσμήσεις και το ξυλόγλυπτο τέμπλο. Στο πενταόροφο κωδωνοστάσιο του ναού συναντάμε καμπάνα που έχει την επιγραφή ¨ANNO DOMINI 1830 GRAFFITI¨. Στ' αγκωνάρια του κωδωνοστασίου ένα φέρει τη χρονολογία 1844. Επίσης ενδιαφέρουσα είναι και η ζωγραφική σε μουσαμά του περασμένου αιώνα.
ΠΛΑΤΑΝΟΣ (Χωριό) ΓΥΘΕΙΟ
Σταυροειδής, δικίονος, με τρούλο ελλαδικού τύπου. Έχει οικοδομηθεί με κανονική
πλινθοπερίβλητη τοιχοδομία και στο εσωτερικό του σώζονται λείψανα γραπτού διάκοσμου
του 12ου αιώνα.
ΠΛΥΤΡΑ (Λιμάνι) ΑΣΩΠΟΣ
Εκκλησάκι με ωραιότατο περίβολο στον οικισμό Πλύτρας επίνειο του δήμου Ασωπού.
ΣΚΑΜΝΑΚΙ (Χωριό) ΓΥΘΕΙΟ
Είναι μεταβυζαντινών χρόνων 18ου - 19ου αιώνα, μονόχωρος, καμαροσκέπαστος με τρίπλευρη
εξωτερική αψίδα και ενσωματωμένο κωδωνοστάσιο πάνω από την πόρτα της Β πλευράς.
Στο εσωτερικό του έχει τοιχογραφίες λαϊκής τεχνοτροπίας των τελευταίων μεταβυζαντινών
χρόνων.
ΣΚΟΥΤΑΡΙ (Χωριό) ΓΥΘΕΙΟ
Ιερός ναός Αγ. Ιωάννου Ριγανά
Είναι μονόχωρος, καμαροσκέπαστος, με ημικυκλική κόγχη ιερού και στο εσωτερικό
του διατηρεί τοιχογραφίες λαϊκής τέχνης του 18ου αιώνα.
Αγία Βαρβάρα
Στην παραλία 15' πεζοπορία από το χωριό. Είναι βυζαντινών χρόνων. Είναι δικίονιος,
σταυροειδής εγγεγραμμένος μετά τρούλου. Εσωτερικά διατηρεί τοιχογραφίες που χρονολογούνται
από το 1882.
Ιερός ναός Ιωάννη Χρυσοστόμου
Μέσα στο χωριό. Είναι μονόχωρος καμαροσκέπαστος με σφενδόνιο στο μέσο της καμάρας.
Είναι κατάγραφος με τοιχογραφίες του 1750.
Ιερός ναός Παναγίας (Κοίμηση Θεοτόκου)
Μέσα στο χωριό. Είναι μονόχωρος καμαροσκέπαστος με σφενδόνιο στο μέσο της καμάρας
και στο εσωτερικό του σώζονται τοιχογραφίες λαϊκής τέχνης του 18ου αιώνα.
Ιερός ναός Αγ. Τριάδας (οικογ. Φαράκου)
Είναι μονόχωρος καμαροσκέπαστος με ημικυκλική κόγχη ιερού μονόλοβο κωδωνοστάσιο
στο Ν. τοίχο του και σώζονται τοιχογραφίες λαϊκής τέχνης του 18ου αιώνα στο εσωτερικό
του.
Αγιος Δημήτριος
Μονόχωρος με ημικυκλική κόγχη ιερού, όπου διατηρείται τοιχογραφία του 18ου αιώνα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Γυθείου
ΦΟΙΝΙΚΙ (Χωριό) ΑΣΩΠΟΣ
Εκκλησία πέτρινη πάνω από το Φοινίκι σε δασώδη έκταση κοντά στο θρυλούμενο Κρυφό Σχολειό με απεριόριστη θέα στο Λακωνικό Κόλπο και τον Κάμπο του Ασωπού. Ιδανικός τόπος για προσκυνητές, 500m από την Πηγή Φοινικίου.
ΦΡΑΓΚΟΥΛΙΑΣ (Οικισμός) ΟΙΤΥΛΟ
ΧΑΡΟΥΔΑ (Οικισμός) ΟΙΤΥΛΟ
Ο Βυζαντινός αυτός ναός που είναι χτισμένος τον 11ον αιώνα είναι του
σταυροειδούς ρυθμού με τρούλο. Μολονότι έχουν επακολουθήσει μετατροπές - αλλοιώσεις
στην πρόσοψη και τον τρούλο, εν τούτοις εχει στην αρχιτεκτονική του σαφώς αρχαιοπρεπή
χαρακτήρα. Το ανάγλυφο επιστύλιο της κυρίας πόρτας - καθώς κι ολόκληρος γλυπτικός
διάκοσμος του μνημείου - είναι απο τα ωραιότερα γλυπτά των εκκλησιών της Μάνης
και έχουν σχέση με τα γλυπτά του Οσιου
Λουκά.
Οι στρατιές των αγίων των τοιχογραφιών, οι ποικίλες ζωγραφικές παραστάσεις
που καλύπτουν τις επιφάνειες, από τον Παντοκράτορα του θόλου μέχρι τη στερνή κόχη,
τα τόξα και τις αψίδες, ως τα χαμηλώτερα σημεία των τοίχων, διαφόρων εποχών και
τεχνοτροπιών, διατηρούνται σε καλή κατάσταση. Οι περισσότερες τοιχογραφίες του
Ταξιάρχη που σώζονται είναι του 18ου και 19ου αιώνα.
Ομως ορισμένες έστω θολές η ακρωτηριασμένες, έρχονται απο τον καιρό
της ίδρυσης του μνημείου η λίγο μεταγενέστερα. Δείγμα θαυμάσιο της τελευταίας
διακόσμησης της εκκλησίας είναι η έξοχη τοιχογραφία του Αγ. Μερκουρίου (στρατιωτικός
Αγιος) στο δυτικό τοίχο, και της αρχικής οι κτητορικές επιγραφές που με δυσκολία
διαβάζονται , στο νότιο τοίχο του νάρθηκα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Συλλόγου Λακώνων Επιστημόνων
ΧΡΥΣΑΦΑ (Χωριό) ΘΕΡΑΠΝΕΣ
Κοσμείται από δεκάδες εκκλησιών, πολλές από τις οποίες έχουν αξιόλογες τοιχογραφίες, βυζαντινής ή υστεροβυζαντινής εποχής. Μέσα στο χωριό θα δείτε τον ναό του Αγίου Δημητρίου, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και του Αγίου Νικολάου. Νοτιότερα του χωριού υπάρχει η Παναγία η Χρυσαφίτισσα, κόσμημα του 1293. Κοντά στο ναό αυτό υπάρχει και ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, όμορφος βυζαντινός ναός.
ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ (Χωριό) ΒΟΙΑ
Ο ναός βρίσκεται σε ύψωμα, στη Ν.Α. άκρη του χωριού Βελανιδίων. Είναι
μονόχωρος, καμαροσκέπαστος, με μια ενισχυτική ζώνη που οι άκρε της χωνεύονται
στους μακρούς του τοίχους (εσωτ. διαστ. 7.30μ.Χ2.82 μ.). Η τοιχοποιία του είναι
αργολιθοδομή σήμερα όμως ασβεστωμένη.
Η είσοδος ανοίγεται στη δυτική πλευρά, ενώ από ένα παράθυρο υπάρχει
στην κάθε μία από τις μακρές πλευρές και δύο φωτιστικές θυρίδες στο Ιερό, η μία
στο βόρειο τοίχο και η άλλη στην ημικυκλική αψίδα του. πάνω από το παράθυρο της
αψίδας, εξωτερικά, διασώζονται εντοιχισμένα τρία εφυαλωμένα βυζαντινά πιάτα, ασβεστωμένα
σήμερα. Διακρίνεται πράσινη εφυάλωση στα δύο από αυτά και στο τρίτο μπλε, διχτυωτό
κόσμημα πάνω σε άσπρο βάθος. Καμαροσκέπαστος ναός (6μ.Χ2,50μ.) με δίρρυτη, ανακαινισμένη
στέγη και αψίδα ημικυκλική, εξωτερικά και εσωτερικά επιχρισμένος, κτίσμα μάλλον
του περασμένου αιώνα.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Τοπικής Εκκλησίας Δήμου
Βοιών.
Ναός μονόχωρος με δίρρυτη στέγη του αιώνα μας (7.44μ.Χ3.00μ.) αριστερά
του δρόμου που οδηγεί στα Βελανίδια.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Τοπικής Εκκλησίας Δήμου
Βοιών.
ΓΕΩΡΓΙΤΣΙ (Χωριό) ΠΕΛΛΑΝΑ
Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Βρίσκεται στο δρόμο από Αλευρού
για Γεωργίτσι, δίπλα στο ιστορικό βυζαντινό μοναστήρι. Κτίστηκε το 1619 μ.Χ. και
απέκτησε προνόμια από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στον εξωτερικό τοίχο είναι ζωγραφισμένοι
οι Αρχάγγελοι σε φυσικό μέγεθος και από πάνω επιγραφή που αναφέρει ότι οι Αρχάγγελοι,
το δεσποτικό και ο σταυρός του τέμπλου έγιναν επί της ηγεμονίας του ιερέα Γερμανού
(Κούτση) το 1824.
Το εσωτερικό του ναού είναι έργο καλλιτεχνικής δημιουργίας της οικογένειας
Κακαβά, με τις παραστάσεις των προφητών, του Αγίου Νικολάου, του προφήτη Ηλία,
Αγίων Θεοδώρων, της Γέννησης του Χριστού κ.λπ., που κοσμούν το αξιόλογο τούτο
μνημείο. Η μονή διαλύθηκε το 1833. Στη βρύση και τη γύρω περιοχή διοργανώνεται
"πανηγύρι" στις 20 Ιουλίου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Πελλάνας
ΓΛΥΦΑΔΑ (Οικισμός) ΑΣΩΠΟΣ
Γραφικό εκκλησάκι στον οικισμό Γλυφάδα
ΔΑΙΜΟΝΙΑ (Χωριό) ΑΣΩΠΟΣ
Νεόκτιστο εκκλησάκι στον οικισμό Παραλία Δαιμονιάς , με αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική, το οποίο δεσπόζει της περιοχής με απεριόριστη θέα στο Λακωνικό Κόλπο.
ΔΕΡΜΑΤΙΑΝΙΚΑ (Χωριό) ΒΟΙΑ
Κοντά στο χωριό Κάμπος ευρίσκεται ο ναός του Αγίου Κωνσταντίνου, μονόκλιτος,
διαστάσεων 8μ.Χ2,5μ. με μερικά προκτίσματα παραπλεύρως αυτού. Στο ιερό και καλυμένη
με ασβέστη, σώζεται η αγιογραφία της Παναγίας.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Τοπικής Εκκλησίας Δήμου
Βοιών.
Εξωκλήσι μέσα σε σπηλιά, απέναντι από το Καστόρι. Μάλλον πρόκειται για το ασκηταριό του Αγίου Θεοκλήτου.
ΠΑΠΠΑΔΙΑΝΙΚΑ (Κωμόπολη) ΑΣΩΠΟΣ
Ξωκκλήσι στην τοποθεσία Κρυάνα Παπαδιανίκων με πανοραμική θέα, δίπλα στην πηγή. Η εκκλησία εορτάζει στις 26 Ιουλίου και τη Δευτέρα του Θωμά γιορτή της Παναγίας της Χρυσαφίτισσας.
ΠΛΥΤΡΑ (Λιμάνι) ΑΣΩΠΟΣ
Ξωκκλήσι μεταξύ Παπαδιανίκων και Πλύτρας στο ύψωμα της τοποθεσίας Αη Λιάς.
ΦΟΙΝΙΚΙ (Χωριό) ΑΣΩΠΟΣ
Ξωκκλήσι στην κτηματική περιφέρεια Φοινικίου που γιορτάζει στις 29 Αυγούστου
ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ (Χωριό) ΘΕΡΑΠΝΕΣ
Μητρόπολη του χωριού είναι ο ναός των Αγίων Αναργύρων, ενώ περίφημος είναι ο σπηλαιώδης ναός του Αϊ-Γιαννάκη στον Πόρο με αξιόλογες αγιογραφίες του 11ου & 13ου αιώνα.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
