Εμφανίζονται 8 τίτλοι με αναζήτηση: Αξιοθέατα στην ευρύτερη περιοχή: "ΚΑΛΥΜΝΟΣ Πόλη ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ" .
ΚΑΛΥΜΝΟΣ (Πόλη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Στην περιοχή της ενορίας Ευαγγελίστριας Πόθιας και σε κοντινή απόσταση
προς τα ΒΔ του ομώνυμου ενοριακού ναού, στη θέση Σχολή του Μαύρου διατηρούνται
τ' απομεινάρια από το ανατολικό τμήμα μίας μεγάλης παλαιοχριστιανικής βασιλικής
(εξ. διαστ. 27 x 18 μ. περίπου). Το ορατό τμήμα της περιλαμβάνει την επτάπλευρη
αψίδα και τον ανατολικό τοίχο, καθώς και τμήμα του βόρειου. Η τοιχοδομία αποτελείται
από μεγάλου μεγέθους ορθογωνιασμένους λίθους, οι οποίοι προέρχονται από το ναό
της Αρτεμης, που προϋπήρχε εκεί.
Κατά τη διάρκεια διάνοιξης των θεμελίων της Σχολής του Μαύρου στη
δεκαετία του 1890, ήλθαν στο φως ένα μαρμάρινο ανάγλυφο, με την παράσταση της
Θεάς Αρτεμης με ελάφι και διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη από ναό ιωνικού ρυθμού. Ο
ναός αυτός καταστράφηκε από τους Χριστιανούς και στη θέση του ανεγέρθηκε κατά
τον 5ο μ.Χ. αιώνα η παλαιοχριστιανική βασιλική.
Σήμερα πάνω ακριβώς από την πολυγωνική αψίδα, υπάρχει το νεότερο παρεκκλήσι
του Ευαγγελισμού. Κατά τη διάρκεια εργασιών ανοικοδόμησης της παλιάς Σχολής, πριν
από τρεις περίπου δεκαετίες εντοπίσθηκαν ψηφιδωτά στο χώρο του εσωτερικού της
βασιλικής.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΧΩΡΑ ΚΑΛΥΜΝΟΥ (Κωμόπολη) ΚΑΛΥΜΝΟΣ
Η ονομασία "Χριστός της Ιερουσαλήμ" οφείλεται σε τοπική
παράδοση της Καλύμνου, ότι το ναό έκτισε είτε η Αγία Ελένη είτε ο Αρκάδιος, κατά
την επιστροφή τους από την Ιερουσαλήμ. Πρόκειται για τρίκλιτη παλαιοχριστιανική
βασιλική (εξ. διαστάσεις 7,50 μ. αποκαλυφθέν μήκος επί 13,50 πλάτος), κτισμένη
με αρχαίο οικοδομικό υλικό από τον Ιωνικό ναό του Δηλίου Απόλλωνα, επιγραφές,
βάσεις αγαλμάτων, κομμάτια από το αρχαίο θέτρο κ.ά.
Για τη στήριξη της αμφικλινούς ξύλινης στέγης χρησιμοποιήθηκαν οι
μονολιθικοί Ιωνικού ρυθμού κίονες του αρχαίου ναού, ενώ στην κατασκευή του σύνθρονου
στο εσωτερικό της αψίδας του Ιερού Βήματος καθίσματα από το αρχαίο θέατρο.
Το κεντρικό κλίτος της βασιλικής είναι καλυμμένο από μεγάλες μαρμάρινες
πλάκες, ενώ τα πλαϊνά με ψηφιδωτά δαπέδου. Αυτό του νότιου κλίτους, το οποίο έχει
αποκαλυφθεί, περιλαμβάνει πολύχρωμη παράσταση με πέντε ζώα (δύο μοσχάρια, ένα
λιοντάρι, έναν πάνθηρα κι έναν σκύλο), μέσα σε φυσικό περιβάλλον, αποτελούμενο
από δέντρα ποτάμι, κισσόφυλλα και λευκό φόντο. Η ομοιότητά τους με ανάλογα ψηφιδωτά
βασιλικών της Κω, δείχνει
ότι μάλλον, αποτελούν έργα ενός τοπικού Κωακού εργαστηρίου.
Ο "Χριστός της Ιερουσαλήμ" οικοδομήθηκε κατά τον 5ο μ.Χ.
αιώνα, καταστράφηκε στα μέσα του 6ου αιώνα από τον φοβερό σεισμό του 554 μ.Χ.
και επισκευάσθηκε στη συνέχεια. Στη δεύτερη οικοδομική φάση χρονολογούνται και
τα ψηφιδωτά του. Ο ναός εγκαταλείπεται οριστικά κατά τον 7ο αιώνα, εξαιτίας των
θαλάσσιων επιδρομών των Αράβων.
Κατά τα μεταγενέστερα χρόνια το άνοιγμα της σωζόμενης αψίδας του Ιερού
Βήματος κλείνεται με τοίχο και χρησιμοποιείται ως παρεκκλήσιο. Ο τοίχος αυτός
γκρεμίστηκε κατά τη διάρκεια των Ιταλικών ανασκαφών του 1937.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Τα ερείπια του παλαιοχριστιανικού αυτού ναού βρίσκονται σε απόσταση
50 μ. περίπου ΝΑ του "Χριστού της Ιερουσαλήμ". Οι ονομασίες του οφεόλονται
στην τοπική προφορική παράδοση. Και αυτός ο ναός, όπως κι ο προηγούμενος, παρά
το γεγονός ότι ανασκάφτηκε από τον Ch. Newton στα 1854 - 55 κι από τον M. Segre
το 1937, δεν έχει αποκαλυφθεί πλήρως.
Πρόκειται για μεγάλων διαστάσεων μνημείο (εξ. μήκος 21,40 μ.), ορθογώνιας
κάτοψης με τρεις κόγχες, ανατολική, βόρεια και νότια. Ανήκει δηλαδή στην κατηγορία
των τρίκογχων ναών. Αυτός κτίστηκε στα τέλη του 5ου ή στις αρχές του 6ου μ.Χ.
αιώνα, καταστράφηκε στα μέσα του 6ου αι. από τον σεισμό του 554 μ.Χ. και επισκευάσθηκε
στη συνέχεια. Κατά τη δεύτερη οικοδομική του φάση η βόρεια κόγχη μίκρυνε και μετατοπίσθηκε
προς τα νότια, ενώ στ' ανατολικά της νότιας κόγχης προστέθηκε ένα ορθογώνιο διαμέρισμα.
Στο εσωτερικό του ναού, στο νάρθηκα και τον κυρίως ναό, υπάρχουν πολύχρωμα
ψηφιδωτά δαπέδου, τα οποία χρονολογούνται στη δεύτερη φάση. Συγκεκριμένα στο νάρθηκα
υπάρχουν πλαίσια με ζώα, τα οποία περιστοιχίζονται από μικρότερα πλαίσια με ψάρια
και συμπλεκόμενους τροχούς με σταυρό στο κέντρο. Μπροστά από τη ΝΔ θύρα απεικονίζεται
υπερφυσικό ζώο με δαγκάνες κάβουρα στα μπροστινά πόδια, ουρά ιππόκαμπου και κεφάλι
μοσχαριού.
Στον κυρίως ναό και ειδικά στο χώρο του νότιου κλίτους, υπάρχουν ορθογώνια
πλαίσια, τα οποία περιλαμβάνουν διάφορα ζώα, όπως λιοντάρι, καμήλα, λεοπάρδαλη,
σκύλο, ελάφι κ.ά., δίπλα σε δέντρα. Και τα ψηφιδωτά αυτού του ναού πιθανότατα
είναι έργο ενός τοπικού εργαστηρίου της Κω.
Στο εσωτερικό του ναού σώζονται επίσης και οκτώ ορθογώνιες κτιστές
βάσεις των πεσσών, που στήριζαν τη στέγη.
Η Αγία Σοφία ή Ευαγγελίστρια εγκαταλείπεται οριστικά τον 7ο αιώνα,
όπως ο "Χριστός της Ιερουσαλήμ". Πολύ αργότερα, κατά την Υστεροβυζαντινή
περίοδο, ανεγείρεται μπροστά από την αψίδα του Ιερού Βήματος το ερειπωμένο σήμερα
παρεκκλήσιο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΚΑΛΥΜΝΟΣ (Πόλη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Στο μέσο του δρόμου, που οδηγεί από την Πόθια στη Χώρα, στις νότιες
παρυφές της πλαγιάς, που ορίζει προς Νότον την κοιλάδα, υψώνει τον όγκο του το
λεγόμενο Πέραν Κάστρο ή Κάστρο της Χρυσοχεριάς. Αυτό δεσπόζει στη γύρω περιοχή,
καθώς είναι κτισμένο πάνω σ' έναν υπερυψωμένο πετρώδη λόφο.
Ο χώρος του λόφου προσέλκυσε από πολύ νωρίς, λόγω της φυσικής του
διαμόρφωσης, το ενδιαφέρον των κατοίκων του νησιού. Έτσι έχει διαπιστωθεί η ανθρώπινη
παρουσία εδώ κατά την Νεολιθική (εικ. 1), την Μυκηναϊκή, την Ελληνιστική και τη
Βυζαντινή Περίοδο. Κατά τους ελληνιστικούς μάλιστα χρόνους πιθανότατα υπήρχε στον
λόφο ναός με αγάλματα των Διοσκούρων, όπως δείχνει η επιγραφή του 2ου π.Χ. αιώνα,
που βρίσκεται εντοιχισμένη στα δεξιά της εισόδου του ναϋδρίου της Παναγιάς της
Χρυσοχεριάς εντός του κάστρου (από την προσωνυμία της Παναγίας προέρχεται και
η ονομασία Κάστρο της Χρυσοχεριάς).
Στα χρόνια της Ιπποτοκρατίας και μετά τις ολοένα αυξανόμενες επιθέσεις
των Τούρκων στα νησιά, ο Μεγάλος Μάγιστρος Jean Bonpart de Lastic (1437 - 1454)
αναθέτει στον διοικητή των νησιών Κω, Καλύμνου, Λέρου και Νισύρου, Ιππότη Fantino
Quirini (1433 - 1453) να φροντίσει για την οχύρωση των νησιών της δικαιοδοσίας
του. Ο F. Quirini όμως αποφασίζει, ειδικά για την Κάλυμνο, να υποχρεώσει τους
κατοίκους να του χτίσουν προσωπικό κάστρο-κατοικία, αν και ήδη υπήρχε το παλαιό
Κάστρο της Χώρας, το οποίο θα μπορούσε να επισκευάσει. Οι Καλύμνιοι αντιδρούν
και ο Quirini τους παραπέμπει σε δίκη Ρόδο στα 1445. Η απόφαση του δικαστηρίου
τελικά δικαιώνει τον τελευταίο.
Το διπλό μαρμάρινο οικόσημο του Quirini και του Μ. Μαγίστρου J. B.
de Lastic, στ' αριστερά της πετρόχτιστης σκάλας της ανατολικής εισόδου του κάστρου,
αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της ταυτότητας του πρώτου διοικητή του. Στην ίδια
πλευρά βρίσκονται επίσης εντοιχισμένα και άλλα δύο οικόσημα Ιπποτών διοικητών
των τεσσάρων νησιών, του Adimaro Dupuy (1464 -1466) και του Giacomo de la Geltru
(1466 και 1479). Τα δύο τελευταία οικόσημα τοποθετήθηκαν εξαιτίας των επιδιορθώσεων,
που έγιναν στο ανατολικό τείχος. Το Κάστρο της Χρυσοχεριάς, με το περιμετρικό
του τείχος, τους δύο κυκλικούς πύργους στα νότια, τις δύο εισόδους του, νότια
και ανατολική και το νότιο προτείχισμά του, διατηρείται σε σχετικά καλή κατάσταση,
ειδικά μετά τις πρόσφατες εργασίες στερέωσης και συμπλήρωσης των τειχών του. Στο
εσωτερικό του είναι ορατά λίγα μόνο λείψανα από τα οικοδομήματα, που υπήρχαν σ'
αυτό, μία ορυκτή και κτιστή αποθήκη τροφών (σιρός), δύο εκκλησάκια, το νεότερο
του Αγίου Γεωργίου και το παλαιότερο της Παναγίας, το οποίο προϋπήρχε του κάστρου
και γι' αυτό περιελήφθη στο ανατολικό τείχος, ένας λιθόστρωτος διάδρομος και μερικά
νεότερα κτίσματα.
Σε απόσταση 60 περίπου μέτρων ΒΑ του κάστρου σώζονται τρεις πετρόχτιστοι ανεμόμυλοι,
τα θεμέλια από έναν τέταρτο και μία ορυκτή και κτιστή αποθήκη σιτηρών (σιρός).
Οι ανεμόμυλοι αυτοί αποτελούσαν προσωπική περιουσία του Ιππότη διοικητή και του
απέφεραν τα έσοδα από το άλεσμα των δημητριακών.
Το Κάστρο της Χρυσοχεριάς εγκαταλείφθηκε οριστικά στα τέλη του 15ου
αιώνα, εξαιτίας των συνεχών καταστροφικών επιδρομών των Τούρκων, οι οποίοι λεηλατούν
και ρημάζουν τα νησιά αυτή την εποχή. Αυτό δείχνει και η απουσία μεταγενέστερων
του J. de la Geltru οικοσήμων Ιπποτών διοικητών των τεσσάρων νησιών. Ειδικότερα
μάλιστα η εκ νέου κατασκευή του Μεγάλου Κάστρου της Χώρας, το οποίο ήταν έτοιμο
στα 1495, οδηγεί τόσο τους κατοίκους της Καλύμνου, όσο και τους Ιππότες του νησιού
στο ν' αναζητήσουν ασφαλές καταφύγιο και μόνιμη κατοικία σ' αυτό, ενώ δεν γίνεται
πουθενά πλέον λόγος για το μικρό Κάστρο της Χρυσοχεριάς, το οποίο και είχε ήδη
ερημωθεί.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΧΩΡΑ ΚΑΛΥΜΝΟΥ (Κωμόπολη) ΚΑΛΥΜΝΟΣ
Πάνω στην ευρεία κορυφή ενός απότομου ορεινού όγκου, στις νότιες υπώρειες
του βουνού Προφήτης Ηλίας, ορθώνεται το Κάστρο της Χώρας ή Μεγάλο Κάστρο, σε υψόμετρο
255 μ. περίπου πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Τα ισχυρά τείχη του αγκαλιάζουν
περιμετρικά το χώρο του υψώματος, περικλείοντας στο εσωτερικό τους έκταση 28.570
τ.μ.
Η πρόσβαση στο Κάστρο είναι δυνατή μόνο από τη νότια πλευρά του λόφου
όπου η κλίση του είναι ομαλότερη. Σ' αυτή την πλευρά έχει κατασκευαστεί και η
μοναδική πύλη εισόδου της καστροπολιτείας. Η πύλη, η οποία είναι υπερυψωμένη του
εδάφους, ήταν αρχικά κινητή και ανεβοκατέβαινε, ανάλογα με τις ανάγκες των κατοίκων
του Κάστρου. Αυτό δείχνει η ύπαρξη μίας οπής στο υπέρθυρο, απ' όπου περνούσε η
αλυσίδα του βαρούλκου, που την ανεβοκατέβαζε. Εκτός όμως από την κινητή υπήρχε
εσωτερικά και δίφυλλη θύρα (σήμερα ανακατασκευασμένη), η οποία ασφάλιζε με συρόμενο
μάνταλο.
Η μορφή του Κάστρου της Χώρας, όπως διασώζεται ανήκει στην εποχή της
Ιπποτοκρατίας και συγκεκριμένα στα τέλη του 15ου αιώνα. Οι πρώτες όμως οχυρώσεις
στο χώρο χρονολογούνται κατά τον 11ο αιώνα. Μετά τον φοβερό σεισμό του 1492 οι
Ιππότες αποφασίζουν την επισκευή του Κάστρου και την επέκταση των οχυρώσεων. Ήδη
μάλιστα στα 1495 το Νέο Κάστρο, όπως τ' ονομάζουν οι πηγές, είναι έτοιμο. Οι κάτοικοί
του μάλιστα ορίζεται να πληρώνουν ετήσιο ενοίκιο μία όρνιθα και δύο άσπρα ροδίτικα
νομίσματα για κάθε σπίτι, που θα φτιάχνουν. Η ανθρώπινη δραστηριότητα στο χώρο
όμως, σύμφωνα με διάφορα επιφανειακά ευρήματα, χρονολογείται ήδη από τα προϊστορικά
χρόνια. Από εδώ επίσης προέρχονται και ευρήματα Κλασικών και Ελληνιστικών χρόνων.
Τα ισχυρά τείχη, τα οποία φτάνουν μέχρι 1,50 μ. πάχος σε ορισμένα
σημεία, είναι κτισμένα από αδροδουλεμένους λίθους και ισχυρό συνδετικό ασβεστοκονίαμα.
Πίσω από τις επάλξεις, που έχουν σχήμα διπλής χελιδονοουράς, υπάρχει κτιστός περιμετρικός
διάδρομος που επιτρέπει την κυκλοφορία των υπερασπιστών πάνω στα τείχη.
Στο μέσο του ανατολικού τείχους υψώνεται ένα συγκρότημα πύργων για
κανόνια. Στη νότια πλευρά του είναι εντοιχισμένα δύο οικόσημα του 1519, από τα
οποία το άνω ανήκει στον Fabrizio Carretto, ενώ το κάτω σε κάποιον Καστελλάνο
(Ιππότη-Διοικητή) του Κάστρου. Οικόσημα είχαν τοποθετηθεί και στις δύο μεγάλες
υδατοδεξαμενές, από τα οποία διατηρείται επί τόπου μόνο ένα, του 1514 στη μία.
Κανόνι υπήρχε και σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο της ΝΑ γωνίας του οχυρωματικού περιβόλου.
Ο πυκνοδομημένος οικισμός του Κάστρου υπολογίζεται ότι μπορούσε να
φιλοξενήσει γύρω στους 1200 - 1500 κατοίκους. Τα σπίτια είναι κυρίως μικρών διαστάσεων,
κτισμένα το καθένα σ’ επαφή με τα γειτονικά του και μερικά κολλητά στο τείχος.
Πολλά έχουν δικές τους στέρνες, για τη συλλογή του βρόχινου νερού.
Σε απόσταση 15 μ. από την πύλη, εσωτερικά, σώζεται η πέτρινη γούρνα
ελαιοτριβείου και τμήμα του πέτρινου κυλίνδρου σύνθλιψης του ελαιοκάρπου, των
αρχών του 16ου αιώνα.
Μέσα στο Κάστρο διατηρούνται σε καλή κατάσταση 10 μικρά εκκλησάκια:
•Κοίμηση της Θεοτόκου (14ος αιώνας το α΄ στρώμα, αρχές 16ου το β΄)
•Αγιος Νικόλαος (αρχές του 16ου αιώνα)
•Πρόδρομος (14ος - 15ος αιώνας και ανακαίνιση αρχές 16ου αιώνα)
•Αγιος Γεώργιος - Αγία ΄Αννα (αρχές 16ου αιώνα)
•Ανάληψη (αρχές 16ου αιώνα)
•Αγία Παρασκευή (αρχές 16ου αιώνα)
•Σταυρός (αρχές 16ου αιώνα)
•Μεταμόρφωση (αρχές 16ου αιώνα)
•Αγιος Νικήτας (αρχές 16ου αιώνα)
•Αγιος Γεώργιος (αρχές 16ου αιώνα)
Τα περισσότερα απ' αυτά φέρουν τοιχογραφικό διάκοσμο. Οι αγιογράφοι
τους κινούνται στα πλαίσια της Βυζαντινής παράδοσης, όπως αυτή εξελίσσεται ετούτη
την εποχή στα πλαίσια του Δωδεκανησιακού χώρου. Το ίδιο εργαστήριο εργάσθηκε επίσης
και στην αγιογράφηση της Παναγίας της Κυράς στο Αργος (β΄ στρώμα), της Μεταμορφώσεως
στις ανατολικές παρυφές του Κάστρου της Χρυσοχεριάς και του Αγίου Θεοδώρου στον
Βαθύ.
Η κατοίκηση στο χώρο του Μεγάλου Κάστρου συνεχίζεται και κατά την
διάρκεια της Τουρκοκρατίας (1513 - 1912). Με την πάροδο όμως του χρόνου και τη
σταδιακή αύξηση του πληθυσμού, οι κάτοικοι αρχίζουν από τα μέσα του 18ου αιώνα
και μετά να βγαίνουν απ' αυτό και να χτίζουν σπίτια στην περιοχή της Χώρας, μια
και η πειρατεία είχε σχεδόν εκλείψει από τον αιγαιακό χώρο. Ως πηγή μάλιστα έτοιμου
οικοδομικού υλικού χρησίμεψαν και τα σπίτια του νότιου τμήματος του Κάστρου, που
γι' αυτό το λόγο είναι εντελώς κατεστραμμένα. Η κατοίκηση βέβαια του Κάστρου δε
σταματά απότομα, αλλά συνεχίζεται μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΚΑΛΥΜΝΟΣ (Πόλη) ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Στα Β.Δ. της Πόθας, στη δεξιά πλευρά του δρόμου, που οδηγεί - μέσω
της περιοχής Φλασκάς - στη Χώρα,
υψώνεται ο κωνικός λόφος του Τρούτσουλα. Στη Ν.Δ. πλαγιά του τελευταίου ανοίγεται
σπήλαιο, το οποίο παίρνει τ' όνομά του από το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, που
υπάρχει εκεί.
Η σπηλιά αποτελείται από δύο κύριους χώρους, οι οποίοι επικοινωνούν
μέσω στενού περάσματος. Στο μέσο της οροφής του πρώτου, τμήματα του οποίου έχουν
καταρρεύσει, υπάρχει άνοιγμα, διαμέτρου 1,50μ.
Ανασκαφές και στους δύο χώρους έγιναν από τον Ιταλό Am. Maiuri το
1920. Στον εξωτερικό χώρο οι εργασίες, που έφτασαν μέχρι τα 2,50 μ. περίπου σε
βάθος έφεραν στο φως μυκηναϊκά όστρακα, κατάλοιπα στάχτης, οστά ζώων (απομεινάρια
τροφών), οστέινες βελόνες λεπίδες οψιανού, πλατιές πέτρες σε σχήμα σπάτουλας (λίμες)
και κελύφη οστρέων.
Στον εσωτερικό χώρο η ανασκαφή, που πραγματοποιήθηκε κάτω από δύσκολες
συνθήκες λόγω της σκοτεινότητάς του, έφθασε μέχρι τα 4-5μ. σε βάθος. Εδώ ανακαλύφθηκαν
πολλά όστρακα της Υστερης Νεολιθικής και της Πρώιμης Χαλκοκρατίας, δύο πήλινα
ειδώλια, ένα πήλινο κουτάλι, μυλόλιθοι, πολλά στρογγυλά βότσαλα της θάλασσας και
τρεις πήλινες φιάλες.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Το σπήλαιο αυτό βρίσκεται στη νότια βουνοπλαγιά της Πόθας, κάτω από
τη Μονή Αγίων Πάντων. Η αρχική μορφή του έχει αλλοιωθεί, λόγω κατάρρευσης του
θόλου του. Οι σημερινές διαστάσεις του κοιλώματος, που έχει απομείνει είναι 12
μ. πλάτος επί 3-5, 50 βάθος.
Ανασκαφή σε ένα τμήμα της εισόδου του σπηλαίου διενήργησε ο Ιταλός
Am. Maiuri το 1921. Κατά την αφαίρεση των επιχώσεων, που έφραζαν την είσοδο, ήλθαν
στο φως όστρακα παλαιοχριστιανικών και Ελληνιστικών αγγείων. Σε βάθος 1 μέτρου
εντοπίσθηκαν τα πρώτα ίχνη ενός μαυριδερού στρώματος, το οποίο περιείχε, όπως
αποδείχθηκε, νεολιθικά όστρακα, λεπίδες και μία αιχμή βέλους από οψιανό, απολεπίσματα
και σκόνη από την κατεργασία λίθινων αντικειμένων, επτά νεολιθικούς πελέκεις,
ελαφρόπετρες κατεργασμένες σε σχήμα αγγείων , ένα πήλινο κουτάλι, κοχύλια, λευκά,
λειασμένα βότσαλα, λειαντήρες από λίθο, ένα σφοντύλι και οστά ζώων, επεξεργασμένα
και μη. Εντοπίσθηκαν επίσης εστίες φωτιάς και ακατέργαστα κομμάτια πυριτόλιθου.
Σε ορισμένα σημεία η ανασκαφή έφτασε μέχρι τα 4 - 4,50 μ. βάθος, όπου
εντοπίσθηκαν απορρίμματα των ανώτερων στρωμάτων.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
