Εμφανίζονται 26 τίτλοι με αναζήτηση: Αξιοθέατα στην ευρύτερη περιοχή: "ΚΑΛΑΜΑΤΑ Επαρχία ΜΕΣΣΗΝΙΑ" .
ΕΞΩΧΩΡΙ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το δάσος της Βασιλικής βρίσκεται μέσα σ' ένα φυσικό φρούριο του Ταϋγετου
δυτικά της οριογραμμής Μεσσηνίας-Λακωνίας, 6 χλμ. νότια από την ψηλότερη κορυφή
του, τον Προφήτη Ηλία. Διοικητικά ανήκει στην Κοινότητα Εξωχωρίου και το διαχειρίζεται
το Δασαρχείο Καλαμάτας, ενώ η έκτασή του ανέρχεται σε 10.900 στρέμματα και βρίσκεται
σε υψόμετρο από 950 μ. έως 2000 μ.
Έχει σχήμα ωοειδές και διαρρέεται από το Ρέμα της Βασιλικής ή Ρέμα
του Βυρού που περνά από το φαράγγι του Βυρού και χύνεται στο Μεσσηνιακό Κόλπο,
κοντά στην Καρδαμύλη.
Το κλίμα του δάσους είναι ηπειρωτικό με πολύ ψυχρό χειμώνα και δροσερό
καλοκαίρι και τις θερμές ημέρες του θέρους διαδέχονται ψυχρές νύκτες. Η χιονόπτωση
εμφανίζεται από το Δεκέμβριο έως το Φεβρουάριο, το δε χιόνι ύψους έως 2μ. διατηρείται
επί εβδομάδες. Η ομίχλη επίσης είναι συνηθισμένο φαινόμενο και οι άνεμοι είναι
βορειοδυτικοί.
Τα πετρώματα του εδάφους είναι ασβεστολιθικά στις ψηλότερες θέσεις
και κρυσταλλικοί σχιστόλιθοι σε χαμηλότερο υψόμετρο, που παράγουν αργιλλομαρμαρυγιακά
εδάφη καλών φυσικών ιδιοτήτων για τη δασική βλάστηση.
Η έκταση του δάσους είναι στα θερμοόρια της ψυχρής ζώνης, της υγρόφιλης
βλάστησης. Τα κύρια δασοπονικά προϊόντα είναι η PINUS NIGRA (μαύρη πεύκη) και
ABIES CEPHALONIGA (κεφαλληνιακή ελάτη). Αυτή ανήκει στην φυτοκοινωνική διάπλαση
των λιγότερο θερμόβιων παραμεσόγειων κωνοφόρων. Ο κεντρικός κορμός του δάσους
στα σχιστολιθικά πετρώματα καταλαμβάνεται από τη μαύρη πεύκη, ενώ στα ψηλότερα
μέρη βρίσκονται συστάδες ελάτης.
Η προσέγγιση του δάσους από τη Μεσσηνία γίνεται οδικά από το δρόμο
Καρδαμύλης-Προαστίου-Εξωχώρι ή από το Νεοχώριο Λεύκτρου και τη Σαϊδώνα, ενώ από
τη Λακωνία από το δρόμο Γυθείου-Κόκκινων Λουριών-Αγ. Νικολάου-Καστάνιας.
Το κείμενo παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας
ΚΑΛΑΜΑΤΑ (Πόλη) ΜΕΣΣΗΝΙΑ
Βρίσκεται πίσω απο το βόρειο μέρος του Ναού της Υπαπαντής του Σωτήρoς, σε θέση στην οποία εικάζεται ότι βρισκόταν η ακρόπολη των ομηρικών (1580 - 1120 π.Χ) και των κλασσικών Φαρών (ανάκτορο του Ορτιλόχου και μετά του Διοκλή). Το μεσαιωνικό κάστρο κτίσθηκε το 1205 μ.Χ από το Γοδεφρέδο Βιλλεαρδουϊνο και δέχτηκε πολλές οικοδομικές μετατροπές και συμπληρώσεις από τους μετέπειτα κυρίαρχούς του, τους Βυζαντινούς του Μυστρά, τους Τούρκους και τους Ενετούς του Μοροζίνι. Στην είσοδό του δεσπόζει το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου, δείγμα της περιόδου των Ενετών, ενώ μέσα και γύρω από το κάστρο υπάρχουν όστρακα (θραύσματα) και λείψανα μυκηναϊκών και ρωμαϊκών χρόνων, καθώς και τάφοι της ελληνιστικής και της ρωμαϊκής εποχής. Στη βορεινή πλευρά του σώζεται μικρός βυζαντινός ναός, που πιθανολογείται ότι ήταν αφιερωμένος στην Παναγία την Καλομάτα, από την οποία κατά μια εκδοχή πήρε το όνομα της η πόλη της Καλαμάτας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας
ΚΑΛΑΜΑΤΑ (Πόλη) ΜΕΣΣΗΝΙΑ
Κτίριο νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, έργο Ιταλού αρχιτέκτονα. Αναπτύσσεται
σε δύο κύριους ορόφους και η κάτοψη έχει σχήμα Π με εσωτερική αυλή. Εξαιρετικής
τέχνης οροφογραφίες σώζονται στο εσωτερικό του κτηρίου.
Κατασκευάσθηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα, αρχικά για ιδιωτική
κατοικία Εφέσιου. Σήμερα στεγάζει το Γαλλικό Ινστιτούτο.
ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Οικισμός) ΛΕΥΚΤΡΑ
ΚΑΛΙΑΝΑΙΪΚΑ (Οικισμός) ΑΒΙΑ
Στην περιοχή του Δημοτικού Διαμερίσματος του Αγίου Νικολάου, του Δήμου
Λεύκτρου, στο δρόμο προς τη Τραχήλα, 3.5 χλμ. δυτικά βρίσκεται το ανεκμετάλλευτο
σπήλαιο «Καταφύγιο» (Αγίου Δημητρίου Σελίνιτσας), που θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα
της χώρας, σύμφωνα με τις απόψεις ειδικών που το έχουν επισκεφθεί.
Στο παρελθόν ένας υπόγειος ποταμός περνούσε απ' αυτό, διανοίγοντας
ένα πολυδαίδαλο σύστημα καναλιών μέσα σε μάρμαρο. Η βέβαιη έκταση των στοών του
είναι 900 μ. περίπου, το ολικό μήκος του όμως υπολογίζεται σε 1.600μ. Ένα μεγάλο
τμήμα του εξερευνήθηκε από το κ. Γιάννη Πετρόχειλο και το Σουηδό βιοσπηλαιολόγο
κ. Lindberg το 1953, ενώ οι έρευνες συνεχίσθηκαν από το κ .Ι. Ιωάννου.Ο κ. Ι.
Ιωάννου γράφει στο ΓΕΩ (τ. 3/2000) της Ελευθεροτυπίας:
"Η είσοδός του είναι εντυπωσιακή, μεγαλοπρεπής και αποτελεί το
στόμιο-έξοδο του παλαιού ποταμού. Στην ακτή έχει σχηματιστεί ένα «αμφιθέατρο»
από την εκβολή του υπόγειου ποταμού. Ένα «αμφιθέατρο», το οποίο με τους μεγάλους
λείους ασβεστόλιθους και τα τεμάχια μαρμάρου θεωρείται ένα από τα ωραιότερα σημεία
φυσικής ομορφιάς του κόσμου.Το σπήλαιο διαθέτει ένα τεράστιο θάλαμο, από τους
μεγαλύτερους ίσως με παρόμοιες διαστάσεις. Υπάρχει και επάνω όροφος, που με τις
καμινάδες του διοχετεύει τα νερά από την οροφή σε λεκάνες συλλογής νερού, όπου
οι ανακρυσταλλώσεις του αραγονίτου αντανακλούν τα φώτα των φακών δημιουργώντας
ένα λαμπυρίζοντα ονειρικό κόσμο.Εκεί υπάρχουν και τα μαργαριτάρια των σπηλαίων,
ενώ σε βάθος 8 μ. κάτω από τη ξερή κοίτη που υπάρχει, συναντά κανείς ένα υπόγειο
ποταμό. Ο λιθωματικός διάκοσμος του σπηλαίου είναι πλούσιος από βοτρυοειδείς σταλακτίτες,
ενώ υπάρχουν τέσσερις «δίσκοι», δηλαδή σπάνιοι και ανεξήγητοι σταλακτιτικοί σχηματισμοί.
Ένας από αυτούς έχει διάμετρο 2 μ., ενώ οι μικρότεροι μπορούν εύκολα
να χαρακτηρισθούν ως φυσικά κομψοτεχνητά θαύματα". Ένας από τους μικρούς
δίσκους που αναφέρει ο κ. Ι. Ιωάννου, έχει διάμετρο 0,40μ. αιωρείται στο τοίχο
σε ύψος 3μ. και στηρίζεται μόνο από το 1/10 της περιφέρειάς του. Ακόμη βλέπουμε
στους τοίχους «βοτρυοειδείς» σταλακτίτες, που θυμίζουν τσαμπιά σταφυλιών.Θα πρέπει
πάντως να αναφερθεί η σημαντική ζημιά που έχει υποστεί από ανεγκέφαλους επισκέπτες,
που δεν έχουν καταλάβει την αξία της διαφύλαξης των σπηλαίων της χώρας μας.Με
πρωτοβουλία του Δήμου Λεύκτρου, έχει ανατεθεί η μελέτη αξιοποίησής του στο Καποδιστριακό
Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ το τελευταίο διάστημα έχει τοποθετηθεί σιδερένια βάση
για πόρτα στην εσωτερική είσοδο του σπηλαίου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Γυθείου
ΕΞΩΧΩΡΙ (Χωριό) ΛΕΥΚΤΡΑ
Το φαράγγι του Βυρού βρίσκεται στην καρδιά της Μεσσηνιακής Μάνης και χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιότητα ως δρόμος προς τη Λακωνία. Τη φυσική οδό του ρέματος πιστεύεται ότι ακολουθούσε η αποκαλούμενη Βασιλική οδός που συνέδεε τη Σπάρτη με την Καρδαμύλη. Παλιότερα στην κοίτη του ποταμού λειτουργούσαν πολλοί νερόμυλοι στην τοποθεσία μυλομαχαλάς, λίγο πιο κάτω από τις πηγές Εξωχωρίου. Σήμερα υπάρχουν μόνο τα ξεχασμένα ερείπια δείγματα τεχνολογίας άλλων εποχών. Ο Βυρός ξενικά από τον Αγιο Παντελεήμονα που βρίσκεται σε υψόμετρο 1400μ στον Ταύγετο και περνώντας από το Δάσος Βασιλικής κατεβαίνει προς τη θάλασσα διασχίζοντας την καρδιά της Μεσσηνιακής Μάνης.
Το δρόμο αυτό χρησιμοποιούσαν ευρύτατα οι Σπαρτιάτες όταν όλα τα κοντινά λιμάνια είχαν αποσπαστεί από την κυριαρχία τους και ως κύριο λιμάνι είχαν μόνο την Καρδαμύλη, όταν οι ελευθερολάκωνες είχαν κυριαρχήσει στη νότια Λακωνία. Η Βασιλική οδός, χτισμένη σε πολλά σημεία της ξεκινούσε από το Ξεροκάμπι Λακωνίας, στην αρχαία πολυγωνική γέφυρα, και κατέληγε στην Καρδαμύλη. Από τον δρόμο αυτό διέσχισε τον Ταύγετο ο γιος του Αχιλλέα Πύρρος, ανεβαίνοντας στην Σπάρτη για να παντρευτεί την αντάξια του σε ομορφιά Ερμιόνη, κόρη της 'Ωραίας Ελένης' και του Μενελάου. Την ίδια οδό χρησιμοποίησε και ο Αριστομένης για να εισβάλει στην πεδιάδα του Ευρώτα κατά τους Μεσσηνιακούς πολέμους.
Η ανάγκη για έγκαιρη ειδοποίηση και προστασία των κατοίκων της ενδοχώρας κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους από τις επιδρομές των πειρατών, ανάγκασε τους πρώτους να κατασκευάσουν σε σπηλιές στα απόκρημνα κάθετα πράνη του φαραγγιού, επανδρωμένες λίθινες κατασκευές (βίγλες - παρατηρητήρια) σε θέσεις ώστε να εξασφαλίζεται η οπτική μετάδοση του σήματος από σκοπό σε σκοπό φτάνοντας έτσι μέχρι τα βάθη της ενδοχώρας. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας όπως και επί Γερμανικής κατοχής τα ίδια αυτά παρατηρητήρια χρησίμευαν σαν καταφύγια σε κυνηγημένους.
Το κείμενο παρατίθεται το 2002 από ιστοσελίδα του Δήμου Λεύκτρου
ΡΙΝΤΟΜΟ (Οικισμός) ΑΒΙΑ
Το φαράγγι του Ριντόμου αποτελεί ένα δημιούργημα της φύσης ιδιαίτερου
κάλους, με ωραιότατους γεωμορφολογικούς σχηματισμούς, ποικιλομορφία ειδών πανίδας
και χλωρίδας και είναι χώρος κατάλληλος για αναψυχή, φυσική άσκηση και πεζοπορία,
με ειδική αισθητική και τουριστική σημασία.
Το φαράγγι βρίσκεται στην αρχή της Μεσσηνιακής Μάνης, 15 χλμ. από
την Καλαμάτα και ξεκινά από τις εκβολές του ρέματος Σάνταβα και φτάνει κάτω από
την κορυφή του Προφήτη Ηλία του Ταύγετου, σε μήκος 21 χλμ.. Πρώτη ιστορική αναφορά
γίνεται από τον Παυσανία (160 μ.Χ) όταν πέρασε από το φαράγγι, το οποίο αναφέρει
ως Χοίρειο Νάπη (φαράγγι των αγριόχοιρων) και αποτελούσε φυσικό όριο Μεσσηνίων
και Σπαρτιατών.
Χρησιμοποιήθηκε από τους κατοίκους της περιοχής ως οδός επικοινωνίας
με τον Ταϋγετο και τη Λακωνία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σήμερα αρκετά αξιόλογα
πολιτιστικά στοιχεία του παρελθόντος, όπως τα πέτρινα καλοδιατηρημένα καλντερίμια
στα: Σωτηριάνικα-Αλτομιρά, Πηγάδια-Βόρειο και Σωτηριάνικα-Τούμπια, καθώς και τα
πέτρινα τοξοειδή γεφύρια στην Κοσκάρακα και τα Τούμπια.
Η διαδρομή χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερου κάλους γεωλογικούς σχηματισμούς,
βραχώδη απόκρημνα πρανή, σπάνιες παραγενέσεις, στρωματότοπους με χαρακτηριστικές
χρωματογραφικές περιοχές και ορθοπλαγιές με σπήλαια, που φέρουν ευδιάκριτους από
την κοίτη του ρέμματος σταλακτίτες.
Η πλέον εντυπωσιακή περιοχή του είναι το «στένεμα» της κοίτης του
σε πλάτος περίπου 3μ, ύψους 60μ και μήκους 100μ, που βρίσκεται στον πεζόδρομο
από το Κέντρο (Γαϊτσες) προς τα Πηγάδια. Σπουδαίο μνημείο παραδοσιακής μορφής
αποτελεί το διπλό πέτρινο γεφύρι που συνδέει τα κατακόρυφα συμπαγή πρανή του προαναφερόμενου
ιδιαίτερου κάλους φυσικού σχηματισμού.
Με σημείο αναφοράς τη στενή γέφυρα του φαραγγιού στο δρόμο Καλαμάτα-Κάμπος
και σε απόσταση 12 χλμ., το φαράγγι χωρίζεται σε δύο ρέματα, στο ρέμα του Ριντόμου
και το ρέμα του Καρέα. Στη θέση αυτή βρίσκεται το Μοναστήρι της Παναγίας της «Καψοδεματούσας»,
που εορτάζει στις 2 Ιουλίου με παραδοσιακό πανηγύρι. Όμοια, σε 5 χλμ. ανάντι και
επί του ρέματος του «Ριντόμου», κοντά στον οικισμό «Ρίντομο», υπάρχει το ξωκκλήσι
της Αγίας Μαρίνας που εορτάζει πανηγυρικά από τους κτηνοτρόφους της περιοχής στις
17 Ιουλίου.
Ανηφορίζοντας μέσα από το φαράγγι προς την αλπική ζώνη του Ταϋγετου
από τις Κιτριές στην εκβολή του χειμάρρου Σάνταβα, στη μεσογειακή ζώνη, υπάρχουν
σχίνα, κοκορεβυθιές, θαμνώδη πουρνάρια και άριες, φιλύκια, χρυσόξυλα, γκορτσιές,
κουμαριές, γλιστροκουμαριές κ.ά., ενώ στην ημιορεινή ζώνη υπάρχουν γαύροι, μελιοί,
σφενδάμια, μεγάλοι πρίνοι, μεγάλες αριές, πλατάνια κ.ά και στην ορεινή ζώνη έλατα,
κέδροι, μουρτζιές, τρικουκιές και αγριοκορομηλιές.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Νομαρχιακής Επιτροπής Τουριστικής Προβολής Μεσσηνίας
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
