Εμφανίζονται 7 τίτλοι με αναζήτηση: Προσκυνήματα στην ευρύτερη περιοχή: "ΞΑΝΘΗ Δήμος ΕΛΛΑΔΑ" .
ΞΑΝΘΗ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Ο ναός της Του Θεού Σοφίας είναι μεγάλος και προσκυνηματικός, δεν
ανήκει σε κάποια ενορία. Βρίσκεται στο κέντρο της Ξάνθης και είναι ο πιο πρόσφατα
κτισμένος, επί των ημερών του μακαριστού μητροπολίτη Αντωνίου.
Ο ρυθμός είναι νεοβυζαντινός, σταυροειδής με τρούλο.
(κείμενο: Θανάσης Μουσόπουλος, Ε. Κορωνάκη-Τσοτανίδου, Γιάννης Χαραλαμπίδης,
Νίκος Γερμαντζίδης, Νάντια Νάκου, Ευγενία Πατρώνη)
Το κείμενο παρατίθεται το Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας
Ξάνθης (2003).
Ολοι οι ναοί έχουν αρχιτεκτονική τρίκλιτη βασιλική, αφού οι Οθωμανοί
δεν επέτρεπαν τρουλαίους ναούς στους χριστιανούς για να μην είναι επιβλητικοί.
Το 1834 κτίστηκε ο Ναός του Αγίου Δημητρίου στην περιοχή του Σαμακώβ,
ενώ η σημερινή του μορφή χρονολογείται το 1940. Σήμερα ο ναός δεν είναι ενοριακός,
αλλά λειτουργεί σαν παρεκκλήσι του ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, το ονομαζόμενο
“Καβάκι”.
Ο ναός του Αγίου Γεωργίου κτίστηκε το 1842. Βρίσκεται
στη συνοικία των καπνεμπόρων. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κωδωνοστάσιο κλασικού
τύπου και μια στήλη η οποία βρίσκεται στην αυλή του ναού. Την έχει αφιερώσει ένας
ομογενής από το Κίεβο στην
Ξανθιώτισσα γυναίκα του, εις μνήμην της.
Ο ναός του Αγίου Βλασίου κτίστηκε το 1838. Οι εικόνες του χρονολογούνται
στο 19 αιώνα, ξεχωρίζει η δεσποτική εικόνα του Χριστού στον τύπο του Παντοκράτορα,
χρονολογίας 1812. Επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζει ένας μαρμάρινος ανάγλυφος κηροστάτης.
Ο ναός του Ακάθιστου Ύμνου κτίστηκε το 1861, είναι στη συνοικία με
την ονομασία “μεγάλη γειτονιά”. Δεν κτίστηκε από τον επίσκοπο Ευγένιο
όπως οι προηγούμενες εκκλησίες, αλλά από το Μητροπολίτη Διονύσιο, στα ερείπια
ενός παλαιότερου ναού.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Θεοτόκου
Οδηγήτριας στον αριστερό χορό των ψαλτών, χρονολογείται το 17ο αιώνα.
(κείμενο: Θανάσης Μουσόπουλος, Ε. Κορωνάκη-Τσοτανίδου, Γιάννης Χαραλαμπίδης,
Νίκος Γερμαντζίδης, Νάντια Νάκου, Ευγενία Πατρώνη)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας
Ξάνθης (2003).
Τηλέφωνο: +30 25410 28305, 22505
Φαξ: +30 25410 25581
Ο ναός του Τιμίου Προδρόμου είναι η μητρόπολη της Ξάνθης. Είναι στο
κέντρο της παλιάς πόλης, στην πλατεία μητροπόλεως. Κτίστηκε το 1838, αλλά δυστυχώς
στις αρχές του 19ου αιώνα ο ναός κάηκε. Ο Μητροπολίτης Σεραφείμ προσπάθησε να
τον ανοικοδομήσει, δεν ξέρουμε αν το πέτυχε ή όχι.
Θα μπορούσε κάποιος να προσέξει ιδιαίτερα την εικόνα Γέννησης Προδρόμου
(19ου αιώνα) και την επιτύμβια επιγραφή εις μνήμη του μητροπολίτου Ευγένιου ο
οποίος εκοιμήθη αιφνίδια σε ηλικία μόλις 56 ετών.
Έχουν βρεθεί μερικά σπαράγματα τοιχογραφιών με παραστάσεις μαρτύρων,
του 19ου-20ού αιώνα στο μητροπολιτικό ναό.
(κείμενο: Θανάσης Μουσόπουλος, Ε. Κορωνάκη-Τσοτανίδου, Γιάννης Χαραλαμπίδης,
Νίκος Γερμαντζίδης, Νάντια Νάκου, Ευγενία Πατρώνη)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Νοέμβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας
Ξάνθης (2003).
ΜΟΝΗ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ (Μοναστήρι) ΞΑΝΘΗ
Τηλέφωνο: +30 25410 22362, 29911
Το μοναστήρι αυτό βρίσκεται βορειοδυτικά της πόλεως μέσα σε δάσος
απο ακακίες και πεύκα, κάτω ακριβώς απο την βυζαντινή ακρόπολη της πόλεως, με
την οποία φαίνεται ότι ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένο.
Πότε πρωτοκτίσθηκε μας είναι άγνωστο μια και δεν σώζεται καμιά ενεπίγραφη
πλάκα αλλά ούτε καμιά άλλη μαρτυρία ή ενθύμηση.
Μόνο απο το καθολικό (ο Ναός) του μοναστηριού με τις τοιχογραφίες
που διασώζονται στο εσωτερικό του τρούλου του μπορούμε να συναγάγουμε μερικές
έμμεσες πληροφορίες για το μοναστήρι αυτό.
Ο ναός λοιπόν του μοναστηριού απο πλευράς ρυθμού είναι βυζαντινός
τρίκογχος με τρούλο και μας θυμίζει τον τρόπο της κατασκευής πολλών καθολικών
των μοναστηριών του Αγίου Όρους.
Ο τρόπος δε της κατασκευής του τρούλου (τυφλός με μικρούς φεγγίτες αντί μεγάλων
παραθύρων) μαρτυρεί ότι πρόκειται για κτίσμα των μέσων του 16ου αιώνα.
Ο Ναός (καθολικό) της μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών
Της ίδιας εποχής φαίνεται να είναι και οι τοιχογραφίες - αν και αλλοιωμένες
και κατεστραμμένες απο την υγρασία και την πολυκαιρία - που υπάρχουν στο εσωτερικό
του τρούλου.
Της ίδιας ακόμη εποχής είναι και οι διασωζόμενες στο τέμπλο του ναού
φορητές εικόνες, σπάνιας βυζαντινής τέχνης, του Χριστού ως μεγάλου αρχιερέως και
της Θεοτόκου που φέρνει στην αγκαλιά της τον Χριστό. Η τελευταία μάλιστα εικόνα
είναι αμφιπρόσωπη, δηλ. είναι ζωγραφισμένη και από την άλλη πλευρά του ξύλου.
Ο ναός του μοναστηριού άντεξε ακόμα και στους μεγάλους σεισμούς που
συντάραξαν την Ξάνθη κατά
το 1829 και είναι το μόνο κτίσμα που φαίνεται ότι διασώθηκαν απο εκείνο τον εγκέλαδο
σ' ολόκληρη την περιοχή.
Το υπόλοιπο μοναστήρι φαίνεται ότι γκρεμίστηκε αλλά χάρη στην εργώδη
προσπάθεια του τότε μητροπολίτου Ξάνθης Ευγενίου και την πρόθυμη σύμπραξη όλων
των Ξανθιωτών ξανακτίσθηκε και ξαναγκάλιασε τον ιστορικό πλέον ναό του.
Αργότερα το ανατολικό μέρος του μοναστηριού είχε υποστεί νέες ζημίες
και ο τότε μητροπολίτης Ξάνθης αείμνηστος Ιωακείμ Σγουρός (γύρω στα 1907 ) με
την συμπαράσταση των καπνεμπόρων και καπνεργατών της πόλεως θέλησε να το ανοικοδομήσει
μεγαλοπρεπέστερο και πολύ πιο ευρύχωρο, με τρεις ορόφους μπροστά και δύο πίσω
με μεγάλους θαλάμους και τραπεζαρία. Προφανώς απέβλεπε στο να το χρησιμοποιήσει
ως νοσοκομείο η ορφανοτροφείο των χριστιανών της επαρχίας του. Ο τούρκος όμως
Νομάρχης της Κομοτηνής όταν
πληροφορήθηκε το έργο θέλησε να σταματήσει τουλάχιστον την επικεράμωση.
Πριν όμως προλάβει να μεταβεί επί τόπου οι Ξανθιώτες μέσα σε μια και
μόνο νύκτα δουλεύοντας ασταμάτητα και μεταφέροντας χέρι με χέρι τα υλικά απο την
περιοχή του Ακαθίστου Ύμνου κατόρθωσαν να σκεπάσουν την στέγη. Έτσι το πρωί όταν
ανέτειλε ο ήλιος τα κεραμίδια της σκεπής μουσκεμένα και νοτισμένα απο τον ιδρώτα
των Ξανθιωτών χαμογελούσαν και χαιρετούσαν τις ηλιακτίδες, ο δε Μουτεσαρίφης γύρισε
άπρακτος στην έδρα του. Για μια ακόμα φορά η πίστη του λαού θριάμβευσε και νίκησε.
Την ίδια εποχή επεκτάθηκε ο μικρός ναός του μοναστηριού προς τα δυτικά
και προστέθηκε η δυτική πτέρυγα αυτού ενώ ταυτόχρονα ανοίχθηκε και ο αμαξιτός
δρόμος, με εθελοντική εργασία των κατοίκων της πόλεως, που φέρνει απο την δημοσία
οδό Ξάνθης - Εχίνου στο μοναστήρι.
Το μοναστήρι αυτό μετά την μικρασιατική καταστροφή και την συσσώρευση
των προσφύγων δόθηκε απο την ιερά Μητρόπολη για να στεγάσει ορφανά του ξεριζωμού,
και σαν τέτοιο παρέμεινε μέχρι το 1936.
Τότε μετατράπηκε σε στρατώνα και σαν τέτοιο χρησιμοποιήθηκε απο τον
στρατό μέχρι την είσοδο των Γερμανών στην πόλη (8 Απριλίου 1941).
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος και απο το 1946 μέχρι και σήμερα
στεγάζει την εκκλησιαστική Σχολή και αποδείχθηκε φυτώριο και κυψέλη, όπου γαλουχήθηκαν
με τα ιερά γράμματα και αναδείχθηκαν στην ελληνική κοινωνία επιφανείς κληρικοί,
καθηγητές, επιστήμονες, υπάλληλοι κ.λπ.
Την νύκτα όμως της 23ης προς την 24η Φεβρουαρίου του 1974 φοβερή πυρκαιά
αποτέφρωσε όλο τον ξενώνα και τα παλαιά κελιά του γραφικού μοναστηριού. Ευτυχώς,
διασώθηκαν - σαν απο θαύμα - πάλι αλώβητα ο ναός και oι εικόνες του. Αλλά ο τόπος
δεν έμεινε με τα αποκαίδια και την στάχτη.
Σχεδόν πριν κρυώσει η στάχτη και πριν εξανεμισθεί ο καπνός ο νυν Σεβασμιότατος
μητροπολίτης Ξάνθης κ. Αντώνιος, με τον διακρίνοντα αυτόν ζήλον άρχισε την εκκαθάριση
των ερειπίων για να ανυψωθεί μέσα σε ελάχιστο σχετικά χρόνο ( 1974-1979 ) ένα
σύγχρονο κτίριο για να στεγάσει τις αίθουσες διδασκαλίας και τους λοιπούς βοηθητικούς
χώρους για να συνεχίσει να αποτελεί τον πνευματικό φάρο της περιοχής και να εκπαιδεύει
νέους που θα αναλάβουν τις ηγετικές θέσεις στην Εκκλησία και την κοινωνία γενικότερα.
Έτσι σήμερα δίπλα στο παλαιό (ναός) υψώνεται το καινούργιο κτίριο.(...)
ΞΑΝΘΗ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Τηλέφωνο: +30 25410 29899
Το μοναστήρι αυτό βρίσκεται βόρεια της Ξάνθης επάνω σε ένα βράχο που
δεσπόζει στην χαράδρα του Κοσσύνθου και σ' όλη την περιοχή. Απο εκεί
μπορεί ο προσκυνητής να θαυμάσει όλη την ορεινή περιοχή της Ροδόπης, μέχρι τα
σύνορα προς την Βουλγαρία και να αφήσει να πλανηθεί το βλέμμα του μέχρι το βάθος
του ορίζοντα στην πεδιάδα της Ξάνθης.
Το μοναστήρι, όπως είναι σήμερα, είναι κτίσμα μόλις των αρχών του
20ου αιώνα, ο δε ναός του, ως οικοδόμημα είναι εντελώς σύγχρονος αφού ανηγέρθηκε
μόλις το 1965, στη θέση του παλαιού που ήταν πολύ πρόχειρα κατασκευασμένος. Το
ίδιο σύγχρονα είναι και τα κελιά των καλογραιών που βρίσκονται στη δυτική πλευρά
του μοναστηριού.
Δυστυχώς πέρα απο μερικές φορητές εικόνες, ιδιαίτερα μάλιστα της Θεoτόκου
τίποτε δεν μαρτυρεί για το παρελθόν του μοναστηριού αυτού.
Παράδοση όμως υπάρχει, που διασώζεται μέχρι σήμερα, στο λαό, σύμφωνα
με την οποία το μοναστήρι αυτό κτίσθηκε κατά τους χρόνους της εικονομαχίας (726
- 843), απο εικονόφιλους μοναχούς, οι οποίοι ξεφεύγοντας τον φανατισμό των εικονοκλαστών
έφυγαν απο την Κωνσταντινούπολη και ήλθαν και εγκαταστάθηκαν εδώ. Όσον αφορά δε
στην ονομασία του μοναστηριού "Καλαμού ή Καλαμιώτισσα" αυτή προέρχεται απο το
ότι η εικόνα της Παναγίας βρέθηκε μέσα σε κάτι καλαμιές.
Αλλά και εάν δεν διασώθηκαν αποδείξεις και πληροφορίες για την υπερχιλιόχρονη
πορεία του μοναστηριού αυτού, υπάρχουν μερικές ενθυμήσεις και αφιερώσεις σε παλαιά
εκκλησιαστικά βιβλία που μας επιτρέπουν να μαθαίνουμε για την κατά διάφορες χρονικές
στιγμές ύπαρξη του μοναστηριού.
Από αυτές λοιπόν τις ενθυμίσεις θα προσπαθήσουμε να ιχνηλατήσουμε
την ζωή του μοναστηριού και την προσφορά του.
Η πιο παλιά λοιπόν ενθύμηση προέρχεται απο το 1612 και περιέχεται
σε ένα κώδικα όπου ανάμεσα στα άλλα γράφεται : "Το παρόν βιβλίον υπάρχει της σεβασμίας
Μονής της Κυρίας ημών Θεοτόκου της επ ονόματι τιμωμένης εν τω της Καλαμμούς όρει
ιδρυμένης".
Έτσι μαρτυρείται η ύπαρξη του μοναστηριού απο τις αρχές του 17ου αιώνα.
Αλλά για να υπάρχει τότε, σε εποχή δηλ. που όλη η περιοχή στέναζε κάτω απο την
πιο στυγνή τυραννία των Τούρκων, είναι ευνόητο ότι υπήρχε απο πολύ ενωρίτερα,
γιατί οι Τούρκοι δεν άφηναν τότε όχι μόνο μοναστήρια και εκκλησίες να μη κτίζονται
αλλά δεν επέτρεπαν ούτε καρφί να βάζουν οι χριστιανοί στις εκκλησιές τους ή να
κάνουν αλλαγές στα κεραμίδια της.
Συνεπώς το μοναστήρι προέρχεται απο την βυζαντινή εποχή. Σε έναν άλλο
δε κώδικα που φυλάσσονταν μέχρι το 1913-1919 στο μοναστήρι αυτό υπήρχε επιγραφή
που έλεγε ότι προέρχονταν απο το 1354.
Σε άλλο πάλι φύλλο εκκλησιαστικού βιβλίου εκδόσεως Βενετίας 1568 που
υπήρχε στο ίδιο μοναστήρι υπάρχουν υπογραφές μοναχών και δοκίμων αυτού ως έξής
: "Χριστοφόρου δοκίμου, ιερομονάχου μελετίου, Καλλινίκου μοναχού, ανθίμου, παρθενίου"
και άλλες δυσανάγνωστες.
Ακόμα στο μοναστήρι αυτό διασώζονταν μέχρι προ τίνος και φυλάσσεται
σήμερα στην ιερά Μητρόπολη Ξάνθης ένα Ευαγγέλιο εκδόσεως Βενετίας 1645 με επένδυση
απο ασήμι, στου οποίου την τελευταία σελίδα υπάρχει η εξής ενθύμηση : "Το παρόν
θείον και ιερόν Ευαγγέλιον αφιερώθη εις την αγίαν μονήν της υπραγίας μου Θεκου
Καλαμιωτίσσης παρά της ημών ταπεινότητας Φιλίππων και Δράμας Γερμανού Ξανθηνού
δια μνημόσυνον και ει τις βουληθή αποξενόσαι ούτω να έχη τας αράς των αγίων Πατέρων
αχογ (1673)".
Από αυτή λοιπόν την ενθύμηση πληροφορούμαστε ότι ο Γερμανός που έγινε
μητροπολίτης Φιλίππων και Δράμας (1664-1675;) ήταν Ξανθιώτης και μόνασε και αναδείχθηκε
στο μοναστήρι αυτό.
Αλλά δεν ήταν μόνο ο Γερμανός. Από το ίδιο μοναστήρι ήταν και ο Γεράσιμος
που έγινε μητροπολίτης Καστοριάς (1677-1687) . Μάλιστα πιθανώς αυτός ο Γεράσιμος
να αναδείχθηκε αργότερα και Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Ανεξάρτητα όμως προς αυτό,
ο Γεράσιμος ήταν και σπουδαίος εκκλησιαστικός ρήτορας και εξεφώνησε δύο λόγους
στην Κωνσταντινούπολη "ενώπιον Πατριάρχου και συνόδου". Οι λόγοι αυτοί του Γερασίμου
μαζί με άλλους του ίδιου αρχιερέα φυλάσσονταν μέχρι το 1913 στο μοναστήρι της
Καλαμούς οπότε μαζί με άλλους κώδικες του ίδιου μοναστηριού και του παρακειμένου
της Παναγίας Αρχαγγελιώτισσας αρπάχθηκαν απο τους Βουλγάρους και βρίσκονται σήμερα
στο "Κεντρικό Εκκλησιαστικό ιστορικό - αρχαιολογικό Μουσείο της Ιεράς Συνόδου
της Σόφιας.
Στο ίδιο μοναστήρι ακόμα μόνασε κατά πάσα πιθανότητα και ένας άλλος
Ξανθιώτης, ο ιερομόναχος Μεθόδιος, ο οποίος το 1620 έγραψε έναν εξαίρετο κώδικα
που περιέχει τις 3 λειτουργίες και φυλάσσεται και αυτός στο μητροπολιτικό μέγαρο
της Ξάνθης.
Στο ίδιο πάντα μοναστήρι καθ' όλους αύτους τους χρόνους υπήρχαν ευσεβείς
και ταπεινοί μοναχοί, οι οποίοι σαν μόνη τους φιλοδοξία είχαν να προσφέρουν στην
Θεοτόκο ή να φροντίσουν για τον "καλλωπισμό" ακόμα και ενός βιβλίου του μοναστηριού.
Η μονή της Παναγίας Καλαμούς (Ο ναός και τα κελιά)
Έτσι σε ένα παράφυλλο εκκλησιαστικού βιβλίου, εκδόσεως Βενετίας 1760
υπάρχει η εξής ενθύμηση : "Αφιερώθη το παρόν εν τη ιερά και σεβασμία ημών μονή
της υπέρ αγίας ημών Θεοτόκου της Καλαμούς εις αεϊδιον μνήμην παρ' εμού του ταπεινού
αγίου προηγουμένου παπά Μητροφάνη, οποίος δε τολμήσει αποξενώσαι αυτώ απο την
σεβασμίαν μονήν εχέτω τας αράς των αγίων πάντων και υπόδικος τω αιωνίω αναθέματι
αψξθ ( 1769) , Μαίου ιθ. (υπογραφή ) Παπά Μητροφάνης" και κάτω απο αυτή την ενθύμηση
η επιβαίωση : "Νικόλαος ίεροδ. Μαρτυρώ"
Σε άλλη πάλι ενθύμηση σημειώνεται: "Tο παρών υπάρχει της Παναγίας
της Καλαμιωτίσσης εκαλιοπήσθη εξ εμού Μελλισεδέκ εκ κώμης Βοδιτσάνης δι εξόδου
παπά Παρθενίου επί έτους 1714 μηνός Δεκεμβρίου και μηδείς υστερήσει και εξη την
οργήν της Παναγίας."
Από την ίδια εποχή υπάρχει και η πιό κάτω ενθύμηση που μάς δείχνει
τον αριθμό των μοναχών της μονής : "μνήσθητι των δούλων σου Κύριε των εβρισκομένων
εν τη αγία μονή ταύτη Μελετίου, γεωργίου, βασιλείου, ιωάννην, δημήτριον, νικόλαον,
αθανάσιον, Κωνσταντίνον, θεόδωρον, αναστάσιον αγγελον, γεώργιον, παύλον, ράϊκον".
Το μοναστήρι εξακολούθησε να υπάρχει και στα δύσκολα χρόνια της ελληνικής
επαναστάσεως και μετά ταύτα. Δεν γνωρίζουμε βέβαια ποιές ζημιές έπαθε τότε ή κατά
τους μεγάλους σεισμούς που έπληξαν την πόλη και το γειτονικό μοναστήρι της Παναγίας
της Αρχαγγελιώτισσας στα 1829.
Οποιοδήποτε όμως και να ήταν το τίμημα στη μανία των Τούρκων ή του
εγκέλαδου του σεισμού φαίνεται ότι γρήγορα ορθοπόδησε και διαδόθηκε η φήμη του
ώστε ερχόταν και εμόναζαν σ' αυτό από την Ήπειρο μέχρι τις 40 Εκκλησιές και την
Σηλυμβρία της Αν. Θράκης.
Το μοναστήρι της Καλαμούς είχε μετατραπεί σε μια σφίζουσα κυψέλη με πλήθος μοναχών
και πολλά κτήματα. Έτσι σε μια άλλη ενθύμηση έγραφε ότι "είχε 45 μοναχούς, πρόβατα,
γελάδια πολλά" και κτήματα στην πόλη ως και χωράφια στα βουνά και τον κάμπο.
Την διαχείριση όμως της τεράστιας περιουσίας του μοναστηριού της Καλαμούς,
όπως και των άλλων ενοριακών μοναστηριών της πόλεως, δεν είχε o κατά καιρούς ηγούμενος
ή το ηγουμενοσυμβούλιο, ούτε ο εκάστοτε μητροπολίτης της Ξάνθης αλλά επίτροπος
εκλεγόμενος απο την Δημογεροντία της ελληνικής κοινότητας της πόλεως. Αυτοί όμως
οι κατά καιρούς επίτροποι από λίγο λίγο καταπατούσαν και ιδιοποιούνταν την περιουσία
τον μοναστηριού. Δεν επέτρεπαν στους ηγουμένους να συντάξουν κτηματολόγια του
κάθε μοναστηριού ούιτε να έχουν την διαχείριση των εσόδων και εξόδων του ενώ καρπούνταν
αυτοί τα έσοδα και νέμονταν τεράστιες εκτάσεις γής δίδοντας ελάχιστα ψίχουλα στα
μοναστήρια, με αποτέλεσμα οι ηγούμενοι να εξαναγκάζονται να ζητούν ενίσχυση απο
τον Τούρκο μπέη!!
Ο μητροπολίτης Ξάνθης Διόνυσος Μπίστης ( 1861-1867 ) θέλησε να διορθώσει
τα κακώς κείμενα αλλά oι προεστοί της Ξάνθης, κατόρθωσαν να τον εκδιώξουν, με
αποτέλεσμα μεγάλο μέρος της μοναστηριακής περιουσίας να διαρπαγεί απο μερικούς
επιτήδειους της Ξάνθης.
Αυτή η διαρπαγή της περιουσίας του μοναστηριού ήταν η πρώτη μεγάλη
οικονομική κρίση του. Παρά ταύτα καθ' όλα τα επόμενα χρόνια της πνευματικής αναγεννήσεως
της Ξάνθης, το μοναστήρι της Καλαμούς, μαζί με τα άλλα, βοήθησε στο μέτρο του
δυνατού, από τα πενιχρά έσοδα του να καλύπτονται έξοδα λειτουργίας των σχολείων
και των λοιπών ευαγών ιδρυμάτων της ελληνικής κοινότητας της Ξάνθης.
Στα χρόνια της κατοχής της Ξάνθης από τους Βουλγάρους (1913 - 1919
), το μοναστήρι δοκιμάσθηκε απο τις αρπαγές και λεηλασίες των βουλγάρων, οι οποίοι
και πήραν τους κωδικές του, που σήμερα βρίσκονται στο εκκλησιαστικό Μουσείο της
Σόφιας, σαν να πρόκειται για ντοκουμέντα της βουλγαρικής Εκκλησίας!!!
Αλλά και η υπόλοιπη περιουσία του μοναστηριού εξανεμίστηκε κατά τα
έτη 1922-1925 όταν παραχωρήθηκε για την αποκατάσταση ακτημόνων προσφύγων. Η οικονομική
εξαθλίωση του ολοκληρώθηκε όταν ανέλαβε την φροντίδα του το ΤΑΚΕ, το οποίο ενώ
απομυζούσε κάθε έσοδό του το άφησε να ερειπωθεί.
Ευτυχώς ο νύν Σεβασμιώτατος μητροπολίτης Ξάνθης κ. Αντώνιος απο την
ημέρα που ήλθε όχι μόνο το απέσπασε από το ΤΑΚΕ και φρόντισε για την επανασύσταση
αυτου ως ανδρικής στην αρχή και γυναικείας στη συνέχεια μονής αλλά και για την
ανέγερση ναού, κελιών, την ύδρευσή του την κατασκευή ωραίου ασφαλτοστρωμένου δρόμου
και την επαναξιοποίησή του.
Τελευταία μάλιστα ευγενώς παραχώρησε τον ημικατεστραμμένο ξενώνα του
μοναστηριού στο Διεθνές Δημοκρίτειο Ίδρυμα για να ανοικοδομηθεί προκειμένου να
χρησιμοποιηθεί για να φιλοξενεί τους κατά καιρούς επιφανείς επισκέπτες, ομιλητές
και ερευνητές του εν λόγω ιδρύματος.
Έτσι και σήμερα το μοναστήρι της Καλαμούς, πέρα απο την διαιώνιση
της προσφοράς του ως χριστιανικό ασκητήριο ψυχών και τύπος προσκυνήματος της Χάριτος
του Θεού και της μεσιτείας της Θεοτόκου, φιλοδοξεί να γίνει και να αναδειχθεί
ένας πνευματικός φάρος που θα φωτίζει αλλά και λιμάνι, το οποίο θα φιλοξενεί κατά
καιρούς τα μεγαλύτερα πνεύματα του κοσμού στον χώρο της ατομικής επιστήμης.
Τηλέφωνο: +30 25410 25460
(...) Στο μοναστηριακό συγκρότημα της πόλεως, πλάι σ' αυτά τα αξιόλογα
και ιστορικά μοναστήρια ήρθε να προστεθεί μόλις το 1972 η γυναικεία Ιερά Μονή
της Αγίας Ειρήνης της Μεγαλομάρτυρος πάνω σε λόφο απέναντι απο το 412 Στρατιωτικό
Νοσοκομείο στα βορειοανατολικά της πόλεως.
Ιδρυτής της Ιεράς Μονής υπήρξε ο μακαριστός Μητροπολίτης Ξάνθης και
Περιθεωρίου κυρός Αντώνιος Κλαουδάτος (+25.7.94) ενώ κτήτωρ ο μακαριστός Πρωτοσύγκελλος
της αύτης Μητροπόλεως, πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Αντώνιος Δαλάτσης (+13.1.94).
Αρχική σκέψη των Πατέρων ήταν να ίδρύσουν ένα ιεραποστολικό κέντρο
με πλούσια φιλανθρωπική και κοινωνική δράση. Κύριο έργο και μέλημα του κέντρου
θα ήταν η φιλοξενία, μόρφωση και ανατροφή απορφανισθέντων τέκνων και μάλιστα απο
χώρες που ειχαν έμπλακει σε πόλεμο. Σύντομα όμως κατάλαβαν ότι εντός των κόλπων
της Εκκλησίας ήταν αδιανόητο να λειτουργήσει ένα τέτοιο τυπικό ίδρυμα με κοσμικό
πνεύμα, χωρίς λειτουργική-προσευχητική ζωή, με "κορμό" του ένα διοικητικό
συμβούλιο από "συμπονετικούς" κοσμικούς. Μόνο στα έπάξια και φιλόπονα
χέρια μοναχών έπρεπε να εμπιστευθούν το κέντρο, ένα κέντρο που θά έπαιρνε ζωή
απο ένα Ορθόδοξο μοναστήρι. Προστάτης Αγιος της Μονής ορίστηκε η Αγία Μεγαλομάρτυς
και Ιεραπόστολος Ειρήνη που θα κρατούσε στη στοργική αγκαλιά της όλους όσους εξαιτίας
του πολέμου υπέφεραν χάνοντας την επί γης ειρήνη.
Που θα βρίσκονταν όμως μοναχές να διακονήσουν αυτό το υψηλό έργο στην
ακριτική περιοχή της Ξάνθης; Οι επανειλημμένες αιτήσεις του Σεβασμιωτάτου στις
γειτονικές Μονές της Μακεδονίας απέβησαν άκαρπες. Τη λύση σ' αυτό το ουσιαστικό
θέμα έδωσε με τις πρεσβείες της Αγίας Μεγαλομάρτυρος ο Θεός σ' ένα προσκυνηματικό
ταξίδι του πρωτοσυγκέλλου στους Αγίους Τόπους.
Με την ευλογία της μακαριστής Καθηγουμένης Μοναχής Βαρβάρας και του
επίσης μακαριστού Πατριάρχου Ιεροσολύμων Βενεδίκτου του Α' (+1981 ) έφυγαν στίς
18 Οκτωβρίου 1978 για την Ελλάδα οι Παλαιστίνιες μοναχές και αδελφές κατά σάρκα
Σεργία (νυν Καθηγουμένη) και Ειρήνη από την Ορθόδοξο Ρωσσική Ιερά Μονή της Αγίας
Μαρίας της Μαγδαληνής στα Ιεροσόλυμα.
Αμέσως τα κτίρια της Μονής έλαβαν ζωή με την παρουσία και προσευχή
των 2 μοναχών. Με πίστη στο Θεό και αγάπη στο έργο τους άρχισαν να εργάζονται
εντατικά για την όσο το δυνατό αρτιώτερη συγκρότηση και μετατροπή του χώρου σε
Μοναστικό ίδρυμα. Τόσο μεγάλος ήταν ο ένθουσιασμός τους που άρχισαν να υπερπηδούν
τις δυσκολίες του πρώτου καιρού της εγκαταστάσεώς τους με το ζήλο τους για την
εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας. Παλαιστίνιες στην καταγωγή με ελληνική ψυχή και
φρόνημα! Όντως: όπου υπάρχει ο συνεκτικός κρίκος της Ορθοδοξίας, εκεί καταλύονται
οι εθνικότητες και καλλιεργείται ο γνήσιος φιλελληνισμός και η αγάπη για την Ελλάδα
ως Μητέρα και Μητρόπολη της Ορθοδοξίας και του πολιτισμού.
Η διακριτική παρουσία του Σεβασμιωτάτου και του Πρωτοσυγκέλλου μαζί
με τη συμπαράσταση του ίερου κλήρου και του ευσεβούς λαού της Ξάνθης έδωσαν τη
δυνατότητα στη Μονή να αναπτυχθεί ταχύτατα. Το νέο πνευματικό μελίσσι άρχισε να
εργάζεται εντατικά με δύο σκοπούς:
α) Την ανάπτυξη της Μονής σε πρότυπο γυναικείο Κοινόβιο το οποίο έλειπε απο τη
Μητροπολιτική περιφέρεια και το οποίο θα διακονούσε στο κοινωνικό και λειτουργικό
έργο της Εκκλησίας. Η καθημερινή θεία λειτουργία που τελούσε ο αείμνηστος Πρωτοσύγκελλος
και τα διακονήματα των μοναχών έτρεψαν το βλέμμα του Θεού και του λαού που άρχισαν
να καταφεύγουν στη Μονή σαν σε λιμάνι σωτηρίας.
β) Τη σύσταση του Ιεραποστολικού κέντρου (εκκλησιαστικού ορφανοτροφείου θηλέων).
Έτσι ατύπως και προτού εκπνεύσει το 1978 άρχισαν να καταφθάνουν ένα-ένα τα κορίτσια
απο την εμπόλεμη ζώνη της Παλαιστίνης. Εκτός από τα ορφανά καταφύγιο στα χέρια
της Αγίας Ειρήνης μπορούσαν και μπορούν να βρουν παιδιά αναξιοπαθούντων πολυτέκνων
οικογενειών η απροστάτευτα. Το Μοναστήρι οφείλει να τους παρέχει στέγαση, σίτιση,
εκπαίδευση και αποκατάσταση, κάθε οικονομική-υλική αλλά και ηθική δυνατότητα μέχρι
τα 24 τους χρόνια, έτσι ώστε να αποκτήσουν μια υγειή και ψυχικά ισορροπημένη προσωπικότητα
και να μπορέσουν να ενταχθούν ομαλά στην κοινωνία όταν φύγουν απο τη Μονή. Πρώτος
διευθυντής του Ιδρύματος διετέλεσε μέχρι του αιφνιδίου θανάτου του (αυτοκινητιστικό
δυστύχημα) ο πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως Αρχιμανδρίτης Αντώνιος.
Με τη μέριμνα των Πατέρων και την ανύστακτη φροντίδα της Ηγουμένης
διοργανώθηκε άριστα το πνευματικό αυτό στολίδι της Τοπικής Εκκλησίας. Η εμπειρία
της Γεροντίσσης ή Μητέρας όπως την αποκαλούν τα παιδιά βοήθησε στην ομαλή λειτουργία
του Μοναστηριού. Γνώστης του Μοναχισμού απο παιδικής ηλικίας και με εφόδιο της
την υπακοή στο Σεβασμιώτατο και τον πνευματικό αλλά και τη γνώμη των Αγίων Πατέρων
που σέβεται και βαθιά κατέχει, προσπαθεί να συμβάλλει στην πνευματική καλλιέργεια
των μοναχών αλλά και των παιδιών που όντως, με την αγάπη της, βρίσκονται σε οικογενειακό
περιβάλλον.
Μέχρι το έτος 1995 η αδελφότης της Μονής διαμοιρασμένη στα 3 διακονούσε
εκ περιτροπής τις 3 Μονές, Αγ. Ειρήνης, Αρχαγγελιωτίσσης
και Καλαμούς επειδή
οι 2 τελευταίες λόγω ελλείψεως προσωπικού παρέμεναν κλειστές και ο κόσμος ζητούσε
επίμονα να λειτουργείται εκεί.
Έτσι, 20 χρόνια αργότερα, καταφεύγουμε για προσευχή και πνευματική
οικοδομή στον οίκο της Αγίας Μεγαλομάρτυρας, στην ιερή μάνδρα των μοναζουσών και
το στοργικό σπίτι των εμπερίστατων παιδιών.
Τηλέφωνο: +30 25410 29799
Βορειοανατολικά της Ξάνθης, στις παρυφές του ορεινού όγκου της Ροδόπης
σε εξαιρετικά θαυμάσια θέση, με θέα πρός τον κάμπο της Ξάνθης, πάνω ακριβώς απο
την συνοικία Σαμακώβ, βρίσκεται το τρίτο μοναστήρι της Ξάνθης, η Παναγία η Αρχαγγελιώτισσα.
Το μοναστήρι αυτό καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου και μάλιστα στη
δεκαπενταύγουστο - αν και το καθολικό του είναι αφιερωμένο στα Εισόδια της θεοτόκου
- γίνεται τύπος πανθρακικού προσκυνήματος. Χιλιάδες πρoσκυνητές όλη την νύκτα
της παραμονής της Κοιμήσεως και ανήμερα προσέρχονται σε ατέλειωτες γραμμές για
να προσκυνήσουν την Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και να ζητήσουν την μεσιτεία
της πρός τον Υιό της και Θεό μας.
Σαν κτίσμα το μοναστήρι αυτό όπως είναι σήμερα κτίσθηκε το 1841 επί
της εποχής του αειμνήστου μητροπολίτου Ξάνθης Ευγενίου. Αλλά τούτο
προϋπήρχε στην ίδια θέση πολλές εκατοντάδες χρόνια νωρίτερα και καταστράφηκε απο
δύο φοβερούς σεισμούς που έπληξαν το μοναστήρι και την πόλη το 1829.
Γι' αυτή την παλαιότερη ζωή του μοναστηριού δυστυχώς δεν έχουμε πολλές
πληροφορίες. Το μόνο ενδεικτικό στοιχείο απο πλευράς κτισμάτων είναι μια κρύπτη
του μοναστηριού που βρίσκεται πίσω και κάτω απο το ιερό βήμα του, η οποία ανάγεται
στα 1000 εώς 1100 μ.Χ. Αλλά την έλλειψη των πληροφοριών απο επιγραφές
ή άλλες πηγές έρχονται να φωτίσουν κάπως ορισμένες σημειώσεις και ενθυμήσεις που
καταχωρήθηκαν κατά καιρούς σε διάφορα εκκλησιαστικά βιβλία απο τους μοναχούς του.
Από αυτούς λοιπόν τους κώδικες και τα εκκλησιασπκά βιβλία πληροφορούμαστε
ότι το μοναστήρι υπήρχε και έφερε το ίδιο όνομα ακόμα και κατά το 1559, Έτσι σε
ένα κώδικα υπήρχε η ενθύμηση : "Το παρόν μηνιαίον εστίν της υπεραγίας Θεοτόκου
της κεκλημένης Αρχαγγελιότισσας, άνωθεν της πόλεως Ξάνθης".
Από που ακριβώς πήρε το ονομά το μοναστήρι είναι άγνωστο. Κατά μια
εκδοχή το πήρε απο την μικρή θαυματουργή εικόνα του 16ου αιώνα πού παριστάνει
την Θεοτόκο να παραστέκεται απο τους αρχαγγέλους Γαβριήλ και Μιχαήλ και η οποία
εχει την επιγραφή : Αρχαγγελιώτισσα. Είναι δυνατό όμως ο ζωγράφος
να εμπνεύσθηκε την εικόνα απο την ονομασία του μοναστηριού.
Παράλληλα με την ονομασία Αρχαγγελιώτισσα εκείνα τα χρόνια - ίσως
και απο πιό μπροστά - το μοναστήρι αυτό λεγόταν και Παναγία η Χαλκαλιώτισσα.
Έτσι σε ενθυμήσεις που βρέθηκαν σε κώδικες της εποχής εκείνης διαβάζουμε:
"Ετσι ζξςω (1558) εν μηνί Ιουλίω κβ' Νεόφυτος αρχιερεύς. Αφιερώθη το Θείον
και ιερόν Ευαγγέλιον εις την σεβασμίου και ιεράν Μονήν της υπεραγίας Δεσποίνης
ημών Θεοτόκου της επικεκλημένης Χαλκαλιοτήσις υπο των τιμιωτάτων και συνετωτάτων
αρχόντων κυρου Αργυρου και κυρου Γεωργίου εις μνημόσυνου αυτών και των γονέων
αυτών".
Ανεξάρτητα όμως πρός την ονομασία του μοναστηριού, τούτο φαίνεται
ότι, όπως και η Καλαμού, υπήρξε φάρος πνευματικής ακτινοβολίας και παρηγοριάς
για όλους τους κατοίκους της περιοχής και φυτώριο απο το οποίο αναδείχθηκαν και
αρχιερείς του Υψίστου κατά τα δύσκολα εκείνα χρόνια.
Αυτά τα πνευματικά αναστήματα του μοναστηριού και όταν γίνονταν αρχιερείς
οχι μόνο δεν λησμονούσαν την εκθρέψασαν αυτούς μονή αλλά και απο ευγνωμοσύνη πρόσφεραν
σ' αυτή διάφορα αφιερώματα και μάλιστα χειρόγραφα βιβλία (κώδικες).
Ετσι μεταξύ ασφαλώς των πολλών αλλ' αγνώστων σ' εμάς αρχιερέων αναφέρονται:
α) Ο Νεόφυτος, ο οποίος πρέπει να ήταν επίσκοπος στην Καβάλα γύρω στα 1555, που
άγνωστο για ποιούς ακριβώς λόγους παύθηκε απο την θέση του και ξαναγύρισε στο
μοναστήρι του όπου και μόνασε το υπόλοιπο της ζωής του ασχολούμενος και με την
αντιγραφή κωδίκων. Επτά μάλιστα τέτοιους κώδικες πρόσφερε στο μοναστήρι του.
β ) "Ο Δράμας Αθανάσιος" (1608), ο οποίος πρόσφερε και ένα κώδικα στην
"Παναγία μου ο και το επίκλιον Αρχαγγελιώτησα, είς τα όρια Ξάνθης" με
στίχους στην Θεοτόκο, των οποίων τα αρχικά γράμματα έδιναν την ακροστιχίδα "Αθανασίου
αρχιθύτου Δράμας".
γ) Απο το ίδιο μοναστήρι πιθανώς να ήταν και ο άλλος μητροπολίτης Δράμας και Φιλίππων
Αβέρκιος του οποίου υπογραφή σώζεται σε άλλο κώδικα του μοναστηριου.
Αλλά δωρητης - αν όχι μοναχός του μοναστηριού αυτου - ήταν και o μητροπολίτης
Ξάνθης Δανιήλ (1697) του οποίου η υπογραφή σώζεται σε κώδικά του.
Η Μονή της Παναγίας Αρχαγγελιώτισσας (νοτιοανατολική άποψη)
Δυστυχώς όμως όπως είπαμε και παραπάνω, οι πληροφορίες μας και για
το μοναστήρι αυτό είναι απελπιστικά πτωχές και έτσι δεν μπορούμε ουτε να ιχνηλατήσουμε
την πορεία του μέσα στους αιώνες, και μάλιστα τι αιώνες!
Πάντως οριακή στιγμή για το μοναστήρι αυτό και για την πόλη αναμφισβήτητα
είναι οι σεισμοί της 30ης Μαρτίου και 23ης Απριλίου 1829, κατά τους οποίους, σύμφωνα
με μια άλλη ενθύμηση έπεσε όλο το μοναστήρι.
Να τι σημείωσε χαρακτηριστικά ο τότε ηγούμενος του μοναστηριού Αγάπιος
"1829 Μαρτίου 30 ημέρα Σαβάτο όρες νέα και μησι εγίνετο μέγας σισμός και
έπεσαν πολά σπήτια στην Ξάνθη και στο γενιτζέ (Γενισέα) και ης όλο τον κάμπο και
έπεσε και στο μοναστήρη ολήγους κουπές τις εκλισήας έπιτα έγινε απριλίου ηκοστρής
ημέρα Τρίτη ορες 9 ο μεγαλύτερος σισμός και εβάσταξε 15 λιπτά και έπεσε ολι η
εκλισιά και τα τήχη του μοναστιριού και θει (α) βοηθια δεν (έπαθε; ) κανένας.
ελάχηστος ηγούμενος αγάπιος γράψας διά ενθήμισις".
Έτσι μπορούμε να πούμε ότι μετά τούς δυό αυτούς φοβερούς σεισμούς
το μοναστήρι, καθώς και η Ξάνθη, μεταβλήθηκε σε σωρό ερειπίων και χαλασμάτων.
ι ορθοδόξων χριστιανών εν έτει 1841, ο δέ καλλοπισμός δι' επιμελείας του κύρ Δούκα
ΧασιρτζόγλοΓρήγορα όμως με τις άοκνες προσπάθειες του μητροπολίπου Ευγενίου τις
γενναίες συνδρομές όλων των Ξανθιωτών και μάλιστα του Αβραάμ Δημητρίου αναδύθηκε
το μοναστήρι απο τα ερείπια και ξαναπυργώθηκε όπως το αντικρύζουμε σήμερα.
Σε μια μάλιστα έπιγραφή που υπήρχε πάνω απο την πόρτα του νάρθηκα
έγραφε : "Ούτος ο της υπεραγίας Θεοτόκου ναός ανεκαινίσθη εκ βάθρων επί ημερών
της ηγουμενείας του οσιοτάτου Ιακόβου μοναχού εκ χωρίου Γενίκιοι συνδρομής και
δαπάνης των ευσεβώς καυ και επί της ιδίας ηγουμενείας του αυτού Ιακώβου εν έτει
1874, Μαστροπαυλή Χατζή Γεωργίου τελείωσε 28 οκτ. 1874".
Το 1844 κτίσθηκε και το καμπαναριό που ήταν το μοναδικό την εποχή
εκείνη σ' όλη την γύρω περιοχή γιατί οι Τούρκοι δεν επέτρεπαν στους χριστιανούς
όχι μόνο καμπαναριά να έχουν αλλά ούτε καμπάνες.
Το μοναστήρι και μετά την ανακατασκευή του διατηρήθηκε ως ανδρική
ανθούσα μονή. Αλλά και αυτού τα κτήματα καταπατήθηκαν, όπως και της Καλαμους,
από επιτήδειους με αποτέλεσμα να δοκιμάζεται οικονομικά. Παρ' όλα αυτά στα μετέπειτα
χρόνια πρόσφερε και αυτό από τα ισχνά πλέον εισοδηματά του για την συντήρηση των
σχολείων της πόλεως και την ανέγερση του επισκοπικού μεγάρου της Ξάνθης. Όταν
όμως ήλθαν οι Βούλγαροι (1913-1919) κυριολεκτικά το λήστεψαν και το έγδυσαν. Μεταξύ
των άλλων πήραν απο αυτό 33 κώδικες παλυτιμώτατους για το μοναστήρι αλλά και τον
τόπο όλόκληρο και μαζί με τους 10 της Καλάμους τους μετέφεραν στην Βουλγαρία,
στο εκκλησιαστικό μουσείο της Σόφιας σαν να ήταν βουλγαρικά κειμήλια!
Αραγε θά φιλοτιμηθούν κάποτε να τους επιστρέψουν;
Το μοναστήρι μετά την απελευθέρωση του τόπου απο τους Βουλγάρους (1919)
πρόσφερε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του σε χωράφια για την αποκατάσταση των
ακτημόνων προσφύγων αλλά τόσο πολύ αποδυναμώθηκε που δεν μπορούσε πλέον να συντηρεί
μοναχούς και περιήλθε στην δικαιοδοσία του ΤΑΚΕ, το οποίο όμως, όπως και για την
Καλαμού, το μόνο που φρόντισε ήταν να απομυζά το μοναστήρι, και αυτό λίγο - λίγο
να ερειπώνεται.
Όταν ήλθε ο νύν μητροπολίτης Ξάνθης κ. Αντώνιος (1954) , απο τα πρώτα
του μελήματα ήταν να φροντίσει να αναλάβει η μητρόπολη την μoνή και να την μετατρέψει
σε γυναικείο μοναστήρι. Αναστήλωσε πολλά ετοιμόρροπα αυτού σημεία, περιποιήθηκε
τα λοιπά, το νοικοκύρεψε απο κάθε πλευρά, χειροτόνησε μοναχές και σήμερα το μοναστήρι
αυτό έχει μετατραπεί και πάλι σε κυψέλη και εργαστήρι αγάπης και στοργικής φροντίδας
για την αιώνια χριστιανική παράδοση, σμιλευτήρι ψυχών αλλά και ένας πανθρακικός
πόλος προσκυνήματος της χάριτος της Παναγίας.
Κάθε μέρα, κάθε Κυριακή, χειμώνα-καλοκαίρι, όλο τον χρόνο, και, όπως
είπαμε, ιδιαίτερα το Δεκαπενταύγουστο, χιλιάδες πιστοί ανεβαίνουν για να ζητήσουν
την Χάρη και την συνδρομή της Παναγίας και λαμβάνουν την σωματική και ψυχική τους
ίαση. Γιατί η Παναγία η Αρχαγγελιώτισσα είναι το μόνο βέβαιο στήριγμα και ασφαλές
καταφύγιο όλων των χριστιανών και ευλαβών προσκυνητών της.
Ακόμα και οι μουσουλμάνοι σέβονται το μοναστήρι της και με δέος και
θαυμασμό προσβλέπουν πρός Αυτήν, άσχετα αν δεν το ομολογούν φανερά.
Ας είναι ευλογημένο λοιπόν το ονομά Της και ας μακαρίζεται και απο
εμάς τους ταπεινούς προσκυνητές Της μαζί με τους πιστους όλων των αιώνων που πέρασαν
αλλά και θα έρθουν, και ας παρακαλούμε να μας σκεπάζει και να μας συντρέχει σε
κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
