Εμφανίζονται 100 (επί συνόλου 123) τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΚΑΒΑΛΑ Νομός ΕΛΛΑΔΑ" .
ΗΙΩΝ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
Eion: Eth. Eioneus. A town and fortress situated at the mouth of the
Strymon, 25 stadia from Amphipolis, of which it was the harbour. (Thuc. iv. 102.)
Xerxes, on his return after the defeat at Salamis, sailed from Eion to Asia. (Herod.
viii. 118.) The Persian Boges was left in command of the town, which was captured,
after a desperate resistance, by the Athenians and their confederates, under Cimon.
(Herod. vii. 107; Thuc. i. 98; comp. Paus. viii. 8. § 2.) Brasidas attacked it
by land and by boats on the river, but was repulsed by Thucydides, who had come
from Thasos with his squadron in time to save it. (Thuc. iv. 107.) It was occupied
by Cleon; and the remains of his army, after their defeat at Amphipolis, mustered
again at Eion. (Thuc. v. 10.) Extensive ruins of thick walls, constructed of small
stones and mortar, among which appear many squared blocks in the Hellenic style,
have been found on the left bank of the Strymon beyond the ferry. These ruins
belong to the Byzantine period, and have been attributed to a town of the Lower
Empire, Komitisse, which the Italians have converted into Contessa. These remains
at the ferry stand nearly, if not exactly, on the site of Eion on the Strymon.
(Leake, Northern Greece, vol. iii. p. 172.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΘΑΣΟΣ (Νησί) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Thasos (Thasos, sometimes Thassos: Eth. Thasios: Thaso or Tasso),
an island in the N. of the Aegaean sea, off the coast of Thrace, and distant only
3 1/4 miles from the plain of the river Nestus or Kara-Su. It was distant half
a day's sail from Amphipolis (Thuc. iv. 104), and 32 miles from Abdera. (Plin.
iv. 12. s. 23.) It was also called Aeria or Aethra (Plin. l. c.; Steph. B. s.
v.) and Chryse, from its gold mines (Eustath. ad Dionys. Per. 517), which were
the chief source of the prosperity of the island. The earliest known inhabitants
of Thasos were the Phoenicians, who were doubtless attracted to the island by
its valuable mines, but who are said to have come thither in search of Europa,
five generations before the birth of the Grecian Hercules. They were led by Thasos,
the son of Agenor, from whom the island derived its name. (Herod. ii. 44, vi.
47; Paus. v. 25. § 12; Scymn. 660; Conon, c. 37; Steph. B. s. v.) Thasos was afterwards
colonised in Ol. 15, or 18 (B.C. 720 or 708) by settlers from Paros, led by Telesicles,
the father of the poet Archilochus. (Thuc. iv. 104; Strab. ix. p. 487; Clem. Alex.
Strom. i. p. 144; Euseb. Praep. Ev. vi. 7.) There also existed at that time in
the island a Thracian tribe called Saians, with whom the Parian settlers carried
on war, but not always successfully; and on one occasion Archilochus was obliged
to throw away his shield. (Archiloch. Fragm. 5, ed. Schneidewin; Aristoph. Pac.
1298, with the Schol.) The Greek colony rapidly rose in power, and obtained valuable
possessions on the adjoining mainland, which contained even richer mines than
those in the island. Shortly before the Persian invasion, the clear surplus revenue
of the Thasians was 200, and sometimes even 300 talents yearly (46,000l., 66,000l.),
of which Scapte Hyle produced 80 talents, and the mines in the island rather less.
(Herod. vi. 46.) Besides Scapte Hyle the Thasians also possessed upon the mainland
Galepsus and Oesyma (Thuc. iv. 107; Diod. xii. 68), Stryme (Herod. vii. 118; Suid.
s. v. Strume), Datum, and at a later period Crenides. (Bockh, Publ. Econ. of Athens,
p. 312, Engl. tr.) Herodotus, who visited Thasos, says that the most remarkable
mines were those worked by the Phoenicians on the eastern side of the island between
Aenyra and Coenyra opposite Samothrace, where a large mountain had been overturned
in search of the gold. (Herod. vi. 47.) The Thasians appear to have been the only
Greeks who worked the valuable mines in Thrace, till Histiaeus, the Milesian,
settled upon the Strymon and built the town of Myrcinus, about B.C. 511. (Herod.
v. 11, 23.) After the capture of Miletus (B.C. 494), Histiaeus made an unsuccessful
attempt to subdue Thasos (Herod. vi. 28), but the growing power of the Thasians
excited the suspicions of Dareius, who commanded them in B.C. 492 to pull down
their fortifications and remove their ships of war to Abdera,-an order which they
did not venture to disobey. (Herod. vi. 46.) When Xerxes marched through Thrace
on his way to Greece, the Thasians, on account of their possessions on the mainland,
had to provide for the Persian army as it marched through their territories, the
cost of which amounted to 400 talents (92,800l.). (Herod. vii. 118.) After the
defeat of the Persians, Thasos became a member of the confederacy of Delos; but
disputes having arisen between the Thasians and Athenians respecting the mines
upon - the mainland, a war ensued, and the Athenians sent a powerful force against
the island under the command of Cimon, B.C. 465. After defeating the Thasians
at sea, the Athenians disembarked, and laid siege to the city both by land and
sea. The Thasians held out more than two years, and only surrendered in the third
year. They were compelled to raze their fortifications; to surrender their ships
of war; to give up their continental possessions; and to pay an immediate contribution
in money, in addition to their annual tribute. (Thuc. i. 100, 101; Diod. xi. 70;
Plut. Cim. 14.) In B.C. 411 the democracy in Thasos was overthrown, and an oligarchical
government established by Peisander and the Four Hundred at Athens; but as soon
as the oligarchy had got possession of the power they revolted from Athens, and
received a Lacedaemonian garrison and harmost. (Thuc. viii. 64.) Much internal
dissension followed, till at length in B.C. 408 a party of the citizens, headed
by Ecphantus, expelled the Lacedaemonian harmost Eteonicus with his garrison and
admitted Thrasybulus, the Athenian commander. (Xen. Hell. i. 1. 12, 32, i. 4.
§ 9; Dem. c. Lept. p. 474.) After the battle of Aegospotamos, Thasos passed into
the hands of the Lacedaemonians; but it was subsequently again dependent upon
Athens, as we see from the disputes between Philip and the Athenians. (Dem. de
Halon. p. 80; Philipp. Epist. p. 159.) In the Roman wars in Greece Thasos submitted
to Philip V. (Polyb. xv. 24), but it received its freedom from the Romans after
the battle of Cynoscephalae, B.C. 197 (Polyb. xviii. 27, 31; Liv. xxxiii. 30,
35), and continued to be a free (libera) town in the time of Pliny (iv. 12. s.
23).
The city of Thasos was situated in the northern part of the island,
and possessed two ports, of which one was closed. (Scylax, p. 27; Ptol. iii. 11.
§ 14.) It stood on three eminences; and several remains of the ancient walls exist,
intermixed with towers built by the Venetians, who obtained possession of the
island after the capture of Constantinople by the Turks. In the neighbourhood
is a large statue of Pan cut in the rocks. No remains have been discovered of
Aenyra and Coenyra; and the mines have long ceased to be worked.
Archilochus describes Thasos as an ass's backbone overspread with
wild wood (. . . hede d host' onou rhachis hesteken, hules agrias epistephes,
Fragm. 17, 18, ed. Schneidewin), a description which is still strikingly applicable
to the island after the lapse of 2500 years, as it is composed entirely of naked
or woody mountains, with only scanty patches of cultivable soil, nearly all of
which are close to the sea-shore. (Grote, Hist. of Greece, vol. iv. p. 34.) The
highest mountain, called Mount Ipsario, is 3428 feet above the sea, and is thickly
covered with fir-trees. There is not enough corn grown in the island for its present
population, which consists only of 6000 Greek inhabitants, dispersed in twelve
small villages. Hence we are surprised to find it called by Dionysius (Perieg.
532) Demeteros akte; but the praises of its fertility cannot have been written
from personal observation, and must have arisen simply from the abundance possessed
by its inhabitants in consequence of their wealth. Thasos produced marble and
wine, both of which enjoyed considerable reputation in antiquity. (Athen. i. pp.
28, 32, iv. p. 129; Xen. Symp. 4 § 41; Virg. Geory. ii. 91.) The chief produce
of the island at present is oil, maize, honey, and timber; the latter, which is
mostly fir, is the principal article of export.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited September 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΙΑΜΦΟΡΙΝΗ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
Iamphorina, the capital of the Maedi, in Macedonia, which was taken
B.C. 211 by Philip, son of Demetrius. (Liv. xxvi. 25.) It is probably represented
by Vrania or Ivorina, in the tipper valley of the Morava. (Leake, Northern Greece,
vol. iii. p. 473.)
ΝΕΑΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
Neapolis. Eth. Neapolites. A town of Macedonia, and the haven of Philippi, from
which it was distant 10 M. P. (Strab. vii. p. 330; Ptol. iii. 13. § 9; Scymn.
685; Plin. iv. 11; Hierocl.; Procop. Aed. iv. 4; Itin. Hierosol.) It probably
was the same place as DATUM (Daton), famous for its gold-mines (Herod. ix. 75),
and a seaport, as Strabo (vii. p. 331) intimates: whence the proverb which celebrates
Datum for its good things. (Zenob. Prov. Graec. Cent. iii. 71; Harpocrat. s. v.
Datos.) Scylax does, indeed, distinguish between Neapolis and Datum; but, as he
adds that the latter was an Athenian colony, which could not have been true of
his original Datum, his text is, perhaps, corrupt in this place, as in so many
others, and his real meaning may have been that Neapolis was a colony which the
Athenians had established at Datum. Zenobius (l. c.) and Eustathius (ad Dionys.
Perieg. 517) both assert that Datum was a colony of Thasos; which is highly probable,
as the Thasians had several colonies on this coast. If Neapolis was a settlement
of Athens, its foundation was, it may be inferred, later than that of Amphipolis.
At the great struggle at Philippi the galleys of Brutus and Cassius were moored
off Neapolis. (Appian, B.C. iv. 106; Dion Cass. xlvii. 35.) It was at Neapolis,
now the small Turkish village of Kavallo (Leake, North. Greece, vol. iii. p. 180,
comp. pp. 217, 224), that Paul (Acts, xvi. 11) landed. The shore of the mainland
in this part is low, but the mountains rise to a considerable height behind. To
the W. of the channel which separates it from Thasos, the coast recedes and forms
a bay, within which, on a promontory with a port on each side, the town was situated.
(Conybeare and Howson, Life and Epist. of St. Paul, vol. i. p. 308.) Traces of
paved military roads are still found, as well as remains of a great aqueduct on
two tiers of Roman arches, and Latin inscriptions. (Clarke, Trav. vol. viii. p.
49.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΑΓΓΑΙΟ (Βουνό) ΚΑΒΑΛΑ
Pangaeum, Pangaeus (to Pangaion or Pangaion oros, ho Pangaios, Herod.
v. 16, vii. 112, 113; Thuc. ii. 99; Aesch. Pers. 494; Pind. Pyth. iv. 320; Eurip.
Rhes. 922, 972; Dion Cass. xlvii. 35; Appian, B.C. iv. 87, 106; Plin. iv. 18;
Virg. Georg. iv. 462; Lucan i.679), the great mountain of Macedonia, which, under
the modern name of Pirndri, stretching to the E. from the left bank of the Strymon
at the pass of Amphipolis, bounds all the eastern portion of the great Strymonic
basin on the S., and near Pravista meets the ridges which enclose the same basin
on the E. Pangaeume produced gold as well as silver (Herod. vii. 112; Appian,
B.C. iv. 106); and its slopes were covered in summer with the Rosa centifolia.
(Plin. xxi. 10; Theoph. H. P. vi. 6; Athen. xv. p. 682.) The mines were chiefly
in the hands of the Thasians; the other peoples who, according to Herodotus (l.
c.), worked Pangaeum, were the Pieres and Odomanti, but particularly the Satrae,
who bordered on the mountain. None of their money has reached us; but to the Pangaean
silver mines may be traced a large coin of Geta, king of the Edones. (Leake, Northern
Greece, vol. iii. pp. 176, 190, 212.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited August 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΕΡΓΑΜΟΣ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
A fortress in the Pieric hollow, by which Xerxes passed in his march, leaving
Mt. Pangaeum on his right. It is identified with Pravista, where the lower maritime
ridge forms a junction with Pangaeum, and separates the Pieric valley from the
plain of Philippi.
ΣΚΑΠΤΗ ΥΛΗ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
Scapte Hyle (Skapte hule, Plut. Cim. 4, de Exilio, p. 605; Marcellin. Vit. Thucyd.
§ 19), or the foss wood, situated on the confines of Macedonia and Thrace, in
the auriferous district of Mt. Pangaeum, to which Thucydides was exiled, and where
he composed his great legacy for all ages - the history of the war in which he
had served as general.
ΦΙΛΙΠΠΟΙ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
Philippoi: Eth. Phillippeus, Philippesios. A city of Macedonia, which
took its name from its founder, Philip, the father of Alexander. Origin. ally,
it had been called Crenides (Krenides, Strab. vii. p. 331; Appian, B.C. iv. 105,
107; Steph. B. s. v Philippoi), or the Place of Fountains, from the numerous streams
in which the Angites takes its source. Near Crenides were the principal mines
of gold in a hill called, according to Appian (l. c.) Dionysi Collis (lophos Dionusou),
probably the same mountain as that where the Satrae possessed an oracle of Dionysus
interpreted by the Bessi. (Herod. vii. 111.) Crenides does not appear to have
belonged to the Thasians in early times although it was under their dominion in
the 105th Olympiad (B.C. 360). When Philip of Macedon got possession of the mines,
he worked them with so much success, that they yielded 1000 talents a year, although
previously they had not been very productive. (Diodor. xvi. 4--8.) The old city
was enlarged by Philip, after the capture of Amphipolis, Pydna, and Potidaea,
and fortified to protect his frontier against the Thracian mountaineers. On the
plain of Philippi, between Haemus and Pangaeus, the last battle was lost by the
republicans of Rome. Appian has given a clear description of Philippi, and the
position on which Cassius and Brutus encamped. The town was situated on a steep
hill, bordered to the N. by the forests through which the Cassian army advanced,--to
the S. by a marsh, beyond which was the sea, to the E. by the passes of the Sapaei
and Corpili, and to the W. by the great plains of Myrcinus, Drabescus, and the
Strymon, which were 350 stadia in length. Not far from Philippi, was the hill
of Dionysus, containing the gold mines called Asyla; and 18 stadia from the town,
were two other heights, 8 stadia asunder; on the one to the N. Brutus pitched
his camp, and Cassius on that to the S. Brutus was protected on his right by rocky
hills, and the left of Cassius by a marsh. The river Gangas or Gangites flowed
along the front, and the sea was in the rear. The camps of the two leaders, although
separate, were enclosed within a common entrenchment, and midway between them
was the pass, which led like a gate from Europe to Asia. The galleys were at Neapolis,
70 stadia distant, and the commissariat in Thasos, distant 100 stadia. Dion Cassius
(xlvii. 35) adds, that Philippi was near Pangaeus and Symbolum, and that Symbolum,
which was between Philippi and Neapolis, was so called because it connected Pangaeus
with another mountain stretching inland; which indentifies it with the ridge which
stretches from Pravista to Kavala, separating the bay of Kavala from the plain
of Philippi. The Pylae, therefore, could be no other than the pass over that mountain
behind Kavala. M. Antonius took up his position on the right, opposite to that
of Cassius, at a distance of 8 stadia from the enemy. Octavius Caesar was opposed
to Brutus on the left hand of the even field. Here, in the autumn of B.C. 42,
in the first engagement, Brutus was successful against Octavius, while Antonius
had the advantage over Cassius. Brutus, incompetent to maintain the discipline
of his troops, was forced to fight again; and in an engagement which took place
on the same ground, twenty days afterwards, the Republic perished. Regarding the
battle a curious mistake was repeated by the Roman writers (Manil. i. 908; Ovid,
Met. xv. 824; Flor. iv. 42; Lucan, i. 680, vii. 854, ix. 271; Juv. viii. 242),
who represented it as fought on the same ground as Pharsalia,--a mistake which
may have arisen from the ambiguity in the lines of Virgil (Georg. i. 490), and
favoured by the fact of the double engagement at Philippi. (Merivale, Hist. of
Roman Empire, vol. iii. p. 214.) Augustus afterwards presented it with the privileges
of a colonia, with the name Col. Jul. Aug. Philip. (Orelli, Inscr. 512, 3658,
3746, 4064; and on coins ; Rasche, vol. iii. pt. 2. p. 1120), and conferred upon
it the Jus Italicum. (Dion Cass. li. 4.) It was here, in his second missionary
journey, that St. Paul, accompanied by Silas, came into contact with the itinerant
traders in popular superstitions (Acts, xvi. 12--40); and the city was again visited
by the Apostle on his departure from Greece. (Acts, xx. 6.) The Gospel obtained
a home in Europe here, for the first time; and in the autumn of A.D. 62, its great
teacher, from his prison, under the walls of Nero's palace, sent a letter of grateful
acknowledgment to his Macedonian converts. Philippi was [p. 600] on the Egnatian
road, 33 M. P. from Amphipolis, and 21 M. P. from Acontisma. (Itin. Anton.; Itin.
Hierosol.) The Theodosian Table presents two roads from Philippi to Heracleia
Sintica. One of the roads passed round the N. side of the lake Cercinitis, measuring
55 M. P., the other took the S. side of the lake, and measured 52 M. P. When Macedonia
was divided into two provinces by Theodosius the Younger, Philippi became the
ecclesiastical head of Macedonia Prima, and is mentioned in the Handbook of Hierocles.
The site, where there are considerable remains of antiquity, is still
known to the Greeks by its ancient name; by the Turks the place is called Felibedjik.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΗΙΩΝ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
A town in Thrace, at the mouth of the Strymon, twenty-five stadia from Amphipolis, of which it was the harbour.
ΘΑΣΟΣ (Νησί) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
(Thasos) or Thasus. Now Thaso or Tasso. An island in the north
of the Aegaean Sea, off the coast of Thrace, and opposite the mouth of the river
Nestus. It was at a very early period taken possession of by the Phoenicians,
on account of its valuable gold-mines. According to tradition the Phoenicians
were led by Thasus, son of Poseidon or Agenor, who came from the East in search
of Europa, and from whom the island derived its name. Thasos was afterwards colonized
by the Parians, B.C. 708, and among the colonists was the poet Archilochus. The
Thracians once possessed a considerable territory on the coast of Thrace, and
were one of the richest and most powerful peoples in the north of the Aegaean.
They were subdued by the Persians under Mardonius, and subsequently became part
of the Athenian maritime empire. They revolted, however, from Athens in B.C. 465,
and, after sustaining a siege of three years, were subdued by Cimon in 463. They
again revolted from Athens in 411, and called in the Spartans; but the island
was again restored to the Athenians by Thrasybulus in 407. Some remains of the
ancient town still exist, among them the Agora and a triumphal arch.
This text is cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΠΑΓΓΑΙΟ (Βουνό) ΚΑΒΑΛΑ
(Pangaion) or Pangaeus (Pangaios). A mountain range in Macedonia between the Strymon and the Nestus. It was famous for its mines of gold and silver, and for its roses.
ΦΙΛΙΠΠΟΙ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
A city of Macedonia, now Filibah. It was situated on the river
Gangas or Gangites, and was founded by Philip on the site of an older town, Crenides
(Krenides). In the vicinity were productive gold mines. Here Octavianus and Antony
won a decisive victory over Brutus and Cassius in B.C. 42, and here the Apostle
Paul first preached in Europe, in A.D. 53. The seaport of Philippi was Datus or
Datum on the Strymonic Gulf.
This text is cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΘΑΣΟΣ (Λιμάνι) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
ΣΚΑΠΤΗ ΥΛΗ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
Also called, but less correctly, Scaptesyle, a small town on the coast of Thrace, opposite the island of Thasos. It contained celebrated gold mines, which were originally worked by the Thracians. Thucydides here arranged the materials for his history ( Plut. Cim.4; Marcell. Thucyd. 19).
ΘΑΣΟΣ (Νησί) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Total results on 10/4/2001: 458 Thasos, 41 Thasians, 51 Thasian, 11 Thasus
ΘΑΣΟΣ (Νησί) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
An island with a town of the same name, in the N Aegean Sea about
8 km off the Thracian coast. The island is roughly circular in shape and about
25 km in diameter. It is well wooded and well watered and rises to a height of
1203 m in Mt. Hypsarion. It was rich in minerals, and its gold mines were very
productive in the 6th and 5th c. B.C. They were seen and described by Herodotos.
The island also produced an excellent white marble with large crystals which was
widely exported, and its wine was famous all over the ancient world. The climate
of Thasos in the late 5th c. B.C. is described by the physician Hippokrates (Epidemics
1.1,4,13). The city-state of Thasos also held territory on the mainland opposite,
both along the coast and inland. The most important spot was Skaptesyle on Mt.
Pangaion, with its rich gold mines. Some of these were owned by the historian
Thucydides, who lived here and wrote his history during his exile from Athens.
Before the arrival of the Greeks, the island had been called Odonis
and was occupied by the Sintes, a Thracian tribe. Nothing had been known archaeologically
about prehistoric Thasos until two sites were discovered in the S part of the
island, a cave on the W coast near Maries with Neolithic and Early Bronze Age
sherds, and an inland site at Kastri with a settlement that has Neolithic and
perhaps later sherds and an extensive cemetery of the Late Bronze and Early Iron
Ages. At the dawn of history the Phoenicians were exploiting the mines under their
leader Thasos, who gave his name to the island.
The history of Thasos really begins ca. 680 B.C. with the coming of
Ionian Greek settlers from the island of Paros under the leadership of Telesikles,
the father of the poet Archilochos. The poet himself was active there ca. 650
B.C. and his poems give us tantalizing glimpses of the place and the times. The
funeral monument of Glaukos, son of Leptines, a companion of Archilochos, has
been found in the Agora, identified by a contemporary inscription. Pottery of
the 7th c. B.C. in Cycladic orientalizing style has been found in votive deposits,
and house remains of the same period have been discovered. The 6th and early 5th
c. B.C. were the time of Thasos' greatest prosperity. The mines, both on the island
and on the mainland, were producing 200 talents a year on the average, and 300
m good years, and the city had built a circuit wall over 4 km long which had gates
decorated with large sculptured reliefs. In 491 B.C., however, the Thasians yielded
to Persian demands, demolished their walls, and surrendered their fleet. Again
in 480 they offered no resistance to Xerxes. In 477 B.C. they joined the Delian
League and contributed a force of 30 ships. In 465 they wanted to withdraw, but
Athens resisted and laid siege to the town, which capitulated in the third year,
leaving Thasos a dependency of Athens. In 411 B.C. they again tried to break away,
calling in Spartan help, but the pro-Athenian party resisted and ten years of
civil strife followed. In 377 B.C. Thasos joined the second Athenian Confederacy.
In Macedonian and Roman times Thasos was politically subsidiary to the great powers,
but her commercial prosperity was considerable. Polygnotos, the 5th c. painter,
was a native of Thasos.
The town of Thasos lay on the N coast of the island, looking across
the strait to the mainland. It had two harbors, one enclosed within the fortifications,
the other next to it, unfortified but protected by a breakwater. The Agora lay
near the closed harbor. It was a quadrangular area, ca. 100 m on a side, with
colonnades on three of its sides and administrative and religious buildings on
the fourth. Sanctuaries, altars, and monuments occupied some of the open spaces.
Elsewhere in the lower town sanctuaries of Poseidon, Dionysos, Artemis, and Herakles
have been found. Herakles was the principal god of the Thasians, and his image
appears on their coins and the stamps on their wine jars. His worship had been
introduced by the Phoenicians before the coming of the Greeks. On the acropolis,
which rose steeply behind the town to a height of 150 m, were sanctuaries of Pythian
Apollo, Athena Poliouchos, and Pan. A theater lay on the slopes.
Thasos was visited, described, and excavated by a number of persons
in the 19th c., and antiquities were removed to museums abroad, particularly to
Constantinople and Paris. The museum on the site contains more recent finds of
sculpture, inscriptions, and pottery.
E. Vanderpool, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains 185 image(s), bibliography & interesting hyperlinks.
ΝΕΑΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
A coastal city, a colony of Thasos, on the site of the modern city
of Kavala. It seems to have been founded ca. the middle of the 7th c. B.C. in
this very strategic position through which pass the ancient coast road which joins
Asia and Europe, and the road which leads from the shore to gold-bearing Mt. Pangaeum
and the proverbial land of Datos.
After the flight of the Persians from Greece, Neapolis was a member
of the first Athenian League, and from 454-453 B.C. on it is entered in the Athenian
Tribute Lists with an unvarying tribute of 1000 drachmai a year. Close ties of
friendship and alliance bound the city to Athens, as shown by two Athenian honorary
decrees of 410 and 407 B.C. which praise the Neapolitans and give them several
privileges in the sanctuary of Parthenos.
Around 350 B.C. Philip II of Macedon, who had captured one after another
of the Greek cities in Thrace, took Neapolis also and used it as the harbor for
Philippi. At the battle of Philippi (42 B.C.), the harbor of Neapolis was used
as a base by the Republican generals, Brutus and Cassius. It kept its importance
as a station on the Via Egnati through the Imperial and Early Christian periods.
The remains and known traces of the ancient city are scanty. Of its
walls, which probably date to the early 5th c. B.C., a few large sections are
preserved, chiefly on the N side of the Kavala peninsula, where the ancient town
was, but some also on the E and W. The wall, built of granite blocks of varying
sizes, is in places preserved to a height of ca. 2 to 4 m.
Notable was the sanctuary of the patron goddess of Neapolis, the Parthenos,
probably a Hellenized figure of the Thracian Artemis Tauropolos or Bendis. An
archaistic figure of the goddess is known from a bas-relief on an Athenian decree
of 356-355 B.C. (National Museum 1480). Investigation in the area of the sanctuary,
which is approximately in the middle of the ancient town in the years 1936-37
and 1959-63, uncovered sacred hearths, building walls, parts of the peribolos
or a supporting terrace wall, and deposits of pottery and figurines. In the beginning
of the 5th c. B.C. an Ionic peripteral temple built of Thasian marble was constructed
in the sanctuary area (column capitals of excellent workmanship and architectural
fragments from the temple are in the Kavala Museum). No houses or other buildings
have been uncovered. The well-preserved and very impressive aqueduct of the city
is the work of Sultan Suleiman the Magnificent.
The pottery found in the excavations comes from the workshops of Asia
Minor, Chios, Lesbos, the Cyclades, Attica, Corinth, and Lakonia. Among the most
interesting pieces are a Melian amphora with representations of Peleus, Thetis,
and the Nereids; a Chian krater with a representation of the Chalydonian boar
hunt; and an Attic black-figure amphora by the painter Amasis. On the site or
in the area of the Parthenon sanctuary three votive inscriptions were found (4th-2d
c. B.C.), a marble naiskos-treasury, and a bas-relief of the mid 4th c. B.C. with
the representation of a sphinx facing an amphora (Kavala Museum).
D. Lazarides, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΦΙΛΙΠΠΟΙ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
A city in the plain of Datos, proverbial for its fertility, at the
16th km of the Kavala-Drama road. In 360-359 B.C., colonists from Thasos, led
by the exiled Athenian politician and rhetor, Kallistratos, founded a city on
this site which they called Krenides (springs) from the abundant springs at the
foot of the hill where the ancient settlement was made. Four years later, in 356
B.C., King Philip II of Macedon took the city, fortified it with a great wall,
collected new settlers in it, and changed its name to Philippi. Exploitation of
the recently discovered gold mines of the area gave Philip an income of as much
as 1000 talents a year.
During the period of Macedonian supremacy Philippi had no particular
importance, but was simply one among the cities of the kingdom. In 42 B.C., a
battle between the forces of Brutus and Cassius on the one side and Antony and
Octavian on the other, made the name of the city known to the whole world. Immediately
after the battle numbers of Roman colonists were settled at Philippi and the villages
around, and the Roman colony, Colonia Augusta Julia Philippensis, was founded.
The Apostle Paul came to Philippi in the fall-winter of 49 A.D. and founded the
first Christian church. With the official establishment of Christianity, Philippi
was raised to a metropolitan see with five to seven bishops subject to it, and
became an important religious center, as its Early Christian monuments attest.
The city appears to have existed into the mid 14th c. A.D., but already had passed
its peak, and in a short time was deserted. So, when the traveler P. Belon visited
the site between 1546 and 1549 there were no more than five or six houses and
those outside the wall.
Among the older remains of the settlement which belong to the time
of Philip II is the wall, which has a length of approximately 3500 m and is preserved
chiefly on the slopes and summit of the acropolis hill. In Byzantine times the
ancient wall was used as a basis for the fortification of the city (an inscripiton
of 963-69 tells of the building or repair of the castle of Philippi).
Of three known gates in the section of wall in the plain, the Neapolis
gate in the E and the Krenides gate in the W wall are noteworthy partly for their
fortification, and partly because the road leading from Philippi to its port,
Neapolis, and into the interior passes through them.
It appears that the earliest parts of the theater, the circular orchestra
and the isodomic parados walls, were built in the time of Philip II. These were
uncovered in the E part of the settlement at the foot of the hill near the wall.
In the Roman period (2d-3d c. A.D.) new rows of seats were built on the upper
part of the cavea, the scene building was reconstructed, and several changes were
made to adapt the theater for the spectacles demanded in that period, and to change
the orchestra into an arena for wild-beast hunts.
Also to the Hellenistic period belongs a small Ionic prostyle temple
or heroon (2d or 3d c. B.C.) which was uncovered at the foot of the acropolis
hill, SW of the theater, on the site of the Early Christian Basilica A. A second
heroon, belonging to Euephenes son of Exekestos, according to the inscription
carved on the cover of his tomb, was uncovered outside the E side of the forum.
This heroon, which probably belongs to the second half of the 2d c. B.C., was
an underground Macedonian chamber tomb with a temple-style building erected on
top of it. Only the foundation of the latter is preserved.
Of other buildings of the Classical and Hellenistic city, the peribolos
of the Temple of Apollo Komaios and Artemis (according to a dedicatory inscription
of the second half of the 4th c. B.C.) was uncovered in the center of the city,
E of the Roman agora.
The great military highway, the Via Egnatia, running through the city
from the Krenides gate to the Neapolis gate was the decumanus maximus and the
chief arterial of the Roman colony. A large part of this road, paved with marble
slabs in which ruts are worn by cart wheels, has been excavated in different parts
of the city. Along the S edge of the road are the monumental propylaia of the
episkopeion (Episcopal building complex), a semicircular portico 35 m in diameter,
with 18 Ionic columns, and the imposing architectural complex of the forum, whose
buildings are dated by inscriptions to the period of Emperor Marcus Aurelius.
The buildings of the forum are arranged around a rectangular court 100 x 50 m,
paved with marble. On the N side, a speaker's platform, two small temple-style
buildings, and two large fountains have been uncovered. At the NE and NW corners
are two matching Corinthian temples, each consisting of a naos and pronaos. The
E side is occupied by the buildings of the library, and the W by government buildings.
A large stoa divided in two lengthwise, which was used for public gatherings and
commerce, bounded the S side of the forum.
South of the forum a wide road paralleled the Via Egnatia. Its side
was bordered by a row of shops which backed on the outer side of the forum's S
wall. Along the S side the excavations uncovered three large blocks of buildings
bordered by roads at right angles to the one just mentioned. The middle block,
with a hexastyle Corinthian colonnade on its facade, was a market; the W, a palaestra;
and the E has not yet been investigated. In the palaestra, the exercise area,
rooms, a small amphitheater, and a large underground lavatory have been uncovered.
These structures date to the Antonine period. South of the palaestra are spacious
baths. Their mosaic floor with animal and bird motifs has been destroyed. In the
rock of the acropolis hill are open air shrines (Silvanus, Artemis Bendis, Cybele,
Bacchus) and a Sanctuary of the Egyptian Gods. More than 140 bas-reliefs of the
gods have already been discovered carved in the cliff. The marble arch symbolizing
the political preeminence of the Roman colony, which was erected in the first
half of the 1st c. A.D., two km W of the city, no longer exists. East of the city
is the Roman and Christian necropolis.
The importance of Philippi in the Early Christian period is revealed
by four large, magnificent basilicas and an octagonal chapel which make up a large
part of the architectural whole of the Episkopeion. Finds from the excavations
are in the museum at Philippi.
D. Lazarides, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains 30 image(s), bibliography & interesting hyperlinks.
ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ (Οικισμός) ΚΑΒΑΛΑ
Βρίσκεται στην περιοχή του αεροδρομίου Καβάλας, από όπου και το όνομά του, και από το οποίο απέχει 9 χλμ.
ΘΑΣΟΣ (Νησί) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
A titular see in Macedonia,
suffragan of Thessalonica.
The island of Thasos was anciently known under many names, such as Aeria Aethra,
and, on account of its gold mines, Chrysos. Its first known inhabitants were the
Phoenicians, whom the Greeks supplanted. The latter extended the prosperity of
the island, which had a powerful navy and founded many colonies - Parium,
Datos, and others.
After having repulsed, in 494 B.C., and attack by Histiaeus of Miletus,
Thasos surrendered in 492 B.C. to Xerxes, who took its navy and exhausted the
island with the taxes he levied. After the defeat of the Persians, Thasos joined
the confederation of Delos,
but, having quarrelled with Athens,
was defeated by sea and by land and, completely ruined by its rival, became its
tributary in 465 B.C. Polygnotus, the celebrated painter, a native of Thasos,
then followed the Athenians. The island passed from the domination of Athens
to that of Sparta, then again
to that of Athens, and at
last became a Macedonian possession. The Romans gave it back its independence
in 197 B.C., until it was annexed to the Roman Empire and included in the Province
of the Islands.
At least as early as the tenth century, Thasos was a suffragan of
Mitylene; under Manuel Palaeologus
(1391-1425) it was raised to the rank of an autocephalous archbishopric. The relics
of the holy martyrs Mark, Sotericus, and Valentina, venerated on 24 October, were
brought thither. The Venetians took Thasos in 1204, and it was given to the Dandolo
family; the Greeks afterwards recaptured it, and it was then occupied by the princes
Gateluzi of Lesbos, and finally
conquered by Mohammed II, in 1462. In 1841 the Sultan Mahmoud II granted its revenues
to Mehemet Ali, Khedive of Egypt,
who introduced a garrison of Egyptians into the island; but the Turks reoccupied
it in 1908, and Egypt now
(1911) receives only the revenues, according to the terms of the treaty of 1841.
It is fertile and well timbered, and has an area of 100 square miles.
S. Vailhe, ed.
Transcribed by: Thomas M. Barrett
This extract is cited June 2003 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
ΚΑΙΣΑΡΟΠΟΛΙΣ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
A titular see of Macedonia,
the early name and the site of which have not yet been identified. It is mentioned
in Gelzer's “Nova Tactica” (1717) and in Parthey's “Notitiae
episcopatuum”, III and X as a suffragan of Philippi
in Macedonia.
S. Petrides, ed.
Transcribed by: Matthew Reak
This extract is cited June 2003 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
ΦΙΛΙΠΠΟΙ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
Philippi was a Macedonian town, on the borders of Thracia.
Situated on the summit of a hill, it dominated a large and fertile plain, intersected
by the Egnatian Way. It was northwest of Mount
Pangea, near the River Gangites and the Aegean
Sea.
In 358 B. C. it was taken, enlarged, and fortified by the King of
Macedonia, Philip II, hence
its name Philippi. Octavius Augustus (42 B. C.) made the town a miniature Rome,
and granted it the institutions and privileges of the citizens of Rome.
That is why we find at Philippi, along with a remnant of the Macedonians, Roman
colonists together with some Jews.
Philippi was the first European town in which St. Paul preached the
Faith. His labours were rewarded by many conversions, the most important taking
place among women of rank, who seem to have retained their influence for a long
time. The Philippians remained very attached and grateful to their Apostle and
on several occasions sent him pecuniary aid. Paul returned there later; he visited
them on his second journey, about 58, after leaving Ephesus.
It is believed that he wrote his Second Epistle to the Corinthians at Philippi,
whither he returned on his way back to Jerusalem,
passing Easter week there. He always kept in close communication with the inhabitants.
Having been arrested at Caesarea
and brought to Rome, he wrote
to them the Epistle we have in the New Testament, in which he dwells at great
length on his predilection for them. Paul probably wrote them more letters than
we possess.
Little is known of the subsequent history of the town. Later it was
destroyed by the Turks; today nothing remains but some ruins.
A. Vander Herren, ed.
Transcribed by: W. G. Kofron
This extract is cited June 2003 from The Catholic Encyclopedia, New Advent online edition URL below.
ΔΩΜΑΤΙΑ (Χωριό) ΚΑΒΑΛΑ
Το χωριό ονομαζόταν 'Σαμάκοβο'. Το 1924 ήρθαν και εγκαταστάθηκαν οι Μικρασιάτες μαζί με άλλες φυλές τους Θρακιώτες και τους Πόντιους. Τη σημερινή ονομασία του χωριού έδωσαν οι Μικρασιάτες από το χωριό τους Ντομάτια της Μ.Ασίας που έτσι λεγόταν εκεί , όμως εδώ έδωσαν την ονομασία Δωμάτια. Το χωριό είναι κτισμένο στους πρόποδες του βουνού όπου με τα χρόνια μεγάλωσε και κατέβηκε προς τα κάτω. Με τον ερχομό τους οι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν εκεί.. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήταν περίπου 1400 άτομα. Οι ασχολίες τους ήταν κυρίως οι καλλιέργειες των χωραφιών δημητριακά , όσπρια , καπνά και η κτηνοτροφία. (Σελίδες της Νομαρχίας Καβάλας, με φωτογραφίες)
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ (Δήμος) ΚΑΒΑΛΑ
Ο νέος δήμος καταλαμβάνει έκταση 150.555 στρ. και έχει πληθυσμό 6.431 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 1991. Τη θερινή περίοδο ο πληθυσμός αυξάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό και ανέρχεται στους 30.750 κατοίκους. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ασχολείται με το πρωτογενή τομέα παραγωγής με ποσοστό 86%, ενώ ο δευτερογενής τομέας με ποσοστό απασχόλησης 6% και ο τριτογενής με 8%. Τα κυριότερα προϊόντα της περιοχής είναι τα σταφύλια, το τσίπουρο, οι ελιές και τα οπωροφόρα δέντρα …
ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΗ (Δήμος) ΚΑΒΑΛΑ
(Following URL information in Greek only)
ΕΞΟΧΗ (Χωριό) ΚΑΒΑΛΑ
Είναι ένα μικρό χωριό που βρίσκεται λίγο πιο έξω από την Ελευθερούπολη. Οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής προέρχονταν από την Μ. Ασία. Ιδρύθηκε γύρω στα 1880. Ο πληθυσμός ασχολείται κυρίως με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Αποτελείται από 140ν κατοίκους που καλλιεργούν καπνό , καλαμπόκι , σιτάρι , σταφύλια και ελιές .
ΘΑΣΟΣ (Νησί) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Σελίδες της Νομαρχίας Καβάλας
ΘΑΣΟΣ (Δήμος) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
(Following URL information in Greek only)
ΚΑΒΑΛΑ (Νομός) ΕΛΛΑΔΑ
Ο νομός Καβάλας βρίσκεται ανάμεσα στους ποταμούς Νέστο
και Στρυμόνα, οι οποίοι
αποτελούν και τα φυσικά όριά του. Έχει έκταση 2.109 τχλμ. Και συνορεύει με τους
νομούς Ξάνθης (ανατολικά),
Δράμας (βόρεια) και
Σερρών (δυτικά). Διοικητικά
περιλαμβάνει ένδεκα δήμους με μεγαλύτερο το δήμο Καβάλας. Ο νέος Δήμος Καβάλας
κατέχει έκταση 112.599 στρεμμάτων. Η Καβάλα, πρωτεύουσα του νομού, βρίσκεται πάνω
στην Εγνατία Οδό, απέχει οδικά 2 ώρες από τη Θεσσαλονίκη
(160 χλμ.). Μπαίνοντας κανείς στην πόλη, την αντικρίζει ξαπλωμένη αμφιθεατρικά
ανάμεσα στις πλαγιές των λόφων που την περιβάλλουν και την βόρεια ακτή του
Αιγαίου πελάγους.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Καβάλας
Η Καβάλα είναι χτισμένη πάνω σε έδαφος από γρανίτη. Στο νομό υπάρχουν
κοιτάσματα τύρφης, σιδηρομεταλλεύματος, υδρογονανθράκων και μαρμάρου. Το κλίμα
είναι ενδιάμεσου τύπου μεταξύ μεσογειακού και μεσοευρωπαϊκού. Χαρακτηρίζεται από
ήπιο χειμώνα και από θερμό και ξηρό καλοκαίρι.
•Μέγιστη μέση μηνιαία θερμοκρασία αέρος: Ιούλιος και Αύγουστος 26 C.
•Ελάχιστη μηνιαία θερμοκρασία αέρος: Ιανουάριος 5,1 C.
•Μέση ετήσια θερμοκρασία αέρος: 15,4 C.
•Μέγιστη τιμή βροχοπτώσεων: Νοέμβριος 77,9 χιλ.
•Ελάχιστη τιμή: Αύγουστος 8,9 χιλ.
•Μέσο ετήσιο ύψος βροχής: 540,5 χιλ.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καβάλας
ΚΑΒΑΛΑ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Υπάρχουν μερικές πόλεις που σε κερδίζουν με την πρώτη ματιά, που
νομίζεις ότι τις ξέρεις από παλιά ακόμη και όταν τις επισκέπτεσαι για πρώτη φορά!
Φιλικές, "ζεστές" και "ανοιχτόκαρδες" αλλά και σαγηνευτικά
όμορφες, ικανές να σε κρατήσουν για πάντα κοντά τους...Γιατί η Καβάλα δεν είναι
απλά ένας όμορφος τόπος αλλά μια σύγχρονη πόλη με μακραίωνη ιστορία και πλούσια
παράδοση, με μοναδικά φυσικά τοπία και πάνω απ' όλα με φιλόξενους ανθρώπους! Μια
πόλη που θα σας πείσει αμέσως για τα πλεονεκτήματά της σε κάθε πτυχή της ζωής
της.
Το ταξίδι της Καβάλας στην ιστορία ξεκινάει περίπου την εποχή του
Ομήρου. Χάρη στη γεωγραφική της θέση, υπήρξε πάντα στο επίκεντρο της προσοχής.
Θέση-Πρόσβαση
Ένα ταξίδι στην καρδιά της Ανατολικής Μακεδονίας. Μια ιστορική, πανέμορφη
πόλη, αμφιθεατρικά χτισμένη δίπλα στη θάλασσα, που συνδυάζει όλα όσα μπορούν να
συγκινήσουν έναν απαιτητικό επισκέπτη. Βουνό και θάλασσα, γραφικότητα και σύγχρονη
ζωή, αρχαιολογικές περιηγήσεις και συναρπαστικές εκδρομές, πολιτιστική δράση και
ηρεμία μέσα στη φύση...Αυτή είναι η Καβάλα!
Βρίσκεστε εδώ σε 2 περίπου ώρες οδικά (165χλμ) από τη Θεσσαλονίκη.
Και θέλετε άλλο τόσο χρόνο για να προχωρήσετε ακόμη ανατολικότερα, στην άκρη της
Μεσογειακής Ευρώπης, την Αλεξανδρούπολη
(174 χλμ).
Με εύκολη πρόσβαση από στεριά, αέρα και θάλασσα, η Καβάλα αποτελεί
έναν ιδανικό προορισμό. Με διαρκή οδική επικοινωνία με όλες τις μεγάλες πόλεις
της Μακεδονίας και την Αθήνα.
Με θαλάσσια σύνδεση με πλοία και ferries από και προς τα νησιά του Αιγαίου. Με
αεροπορικές συνδέσεις, καθημερινά για Αθήνα και πτήσεις Charter εξωτερικού την
περίοδο της τουριστικής κίνησης, από το σύγχρονο αεροδρόμιο που βρίσκεται 20 χλμ.
έξω από την πόλη και θεωρείται από τα ασφαλέστερα των Βαλκανίων. Κι ακόμη, η Καβάλα,
πρωτεύουσα ενός μεγάλου νομού, έχει στη διάθεση των επισκεπτών της όλες τις υπηρεσίες
της (διοίκηση, τράπεζες, νοσοκομεία κλπ.) αλλά και το χαρακτηριστικό φιλόξενο
πνεύμα των 60.000 κατοίκων της!
Ιστορική αναδρομή
Νεάπολις, ήταν
το πρώτο όνομα της πόλης (7ος αιώνας π.Χ.) που υπήρξε σύμμαχος της Αθήνας
του Περικλή (5ος αιώνας π.Χ.). Υπήρξε επίσης πολύ σημαντικό κέντρο της εποχής
των Μακεδόνων. Η Νεάπολη ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό έδαφος που πάτησε ο Απόστολος
των Εθνών Παύλος στην προσπάθεια διάδοσης της Χριστιανικής διδασκαλίας. Για το
λόγο αυτό άλλωστε, κατά τους βυζαντινούς χρόνους μετονομάζεται σε Χριστούπολη.
Το λιμάνι της αποτέλεσε σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της σημαντικότατο
εμπορικό σταθμό, προσελκύοντας έτσι το ενδιαφέρον των Ρωμαίων, ενώ για τον ίδιο
λόγο γνώρισε καταστροφικές επιδρομές Γότθων, Ούννων, Νορμανδών και Βουλγάρων.
Κατά το 15ο αιώνα πέφτει στα χέρια των Τούρκων και παραμένει κατεχόμενη μέχρι
τις αρχές του 20ου αιώνα. Μετά την απελευθέρωσή της εξελίσσεται σε μια καθ' όλα
σύγχρονη πόλη.
Νοσταλγικοί περίπατοι στην πόλη του χθες!
Ένα είναι βέβαιο. Ότι θα κάνετε πολλούς περίπατους. Θα περπατήσετε
στο πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγεί στο Ιμαρέτ, ισλαμικό οικοδόμημα του Μωχάμεντ
Αλη, ιδρυτή της τελευταίας Αιγυπτιακής δυναστείας, και στην Παναγία.
Περνώντας πρώτα από το Φάρο, όπου και θα σταθείτε πολλή ώρα έχοντας
θέα όλη την πόλη της Καβάλας, θα φτάσετε στο Κάστρο, θα επισκεφτείτε τους χώρους
του, τον πύργο του, θα νοιώσετε άλλες εποχές.
Περπατήστε ανάμεσα στα γραφικά δρομάκια και θα βρεθείτε από την άλλη
πλευρά της παλιάς πόλης στις περίφημες Καμάρες, το Ρωμαϊκό υδραγωγείο που ανακατασκευάστηκε
το 1550 από το Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή, πόρτα που βγάζει στο παραδοσιακό καρνάγιο
από τη μία και στην καρδιά της σύγχρονης πόλης από την άλλη πλευρά του. Η Καβάλα
είναι το μεγάλο μπαλκόνι στον ήλιο, τη θάλασσα και σε βράδια με πανσέληνο. Αμφιθεατρικά
απλωμένη σε πλαγιές που έρχονται να καταλήξουν στην όμορφη παραλία της και στο
λιμάνι.
Νέα πόλη
Η Καβάλα ανασαίνει βαθιά μέσα στο Δημοτικό Κήπο, όπου
υπάρχει και το Ηρώο, η άσβηστη ιστορική της μνήμη. Στην πλατεία Καπνεργάτη το
επιβλητικό κτήριο της παλιάς Καπναποθήκης με τα μεγάλα παράθυρα και την περίτεχνη
αρχιτεκτονική διακόσμηση. Ο προηγούμενος αιώνας παρών, μέσα από οικοδομήματα που
μαρτυρούν πολιτισμό και αρχοντιά. Το Δημαρχείο, η Δημοτική Βιβλιοθήκη, το κτήριο
της Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και το Δημοτικό Μουσείο, αξίζει να θαυμαστούν
και ναι φωτογραφηθούν συλλεκτικά. Όλα αυτά βρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης
πόλης με προσεγμένη διαμόρφωση, πεζοδρομήσεις και ωραίους δρόμους που οδηγούν
στην παραλία με τα φοινικόδεντρα.
Παραθαλάσσια πόλη
Τουρισμός αξιώσεων σε μια πόλη γεμάτη ζωή! Η Καβάλα είναι μια πόλη
που δημιουργεί δεσμό με τον επισκέπτη. Γι' αυτό εξάλλου την πρώτη επίσκεψη ακολουθούν
και άλλες. Αυτό όμως που καταλαβαίνει ο επισκέπτης από την πρώτη κιόλας επαφή,
είναι πως κάθε μέρα του μπορεί να είναι διαφορετική σε παραστάσεις και εικόνες.
Οι παραλίες της πόλης. Στις παραλίες της
πόλης... το καλοκαίρι έχει πολλά ονόματα! Το λένε Περιγιάλι, Ραψάνη, Καλαμίτσα,
Μπάτη, Τόσκα,
Παλιό... Έτσι λένε τις ακρογιαλιές της Καβάλας, που αρχίζουν μέσα από την ίδια
πόλη! και μέσα σε 5-6 μόλις χιλιόμετρα τη στολίζουν με τις ομορφιές τους. Κάθε
μία με τη δική της φυσική, δροσερή προσωπικότητα.
Όλες πεντακάθαρες με τη γαλάζια σημαία της ΕΟΚ. Η Καβάλα διαθέτει,
άλλωστε σύστημα βιολογικού καθαρισμού από τα πιο σύγχρονα της Μεσογείου.
Γνωρίστε τις όλες. Κάντε το μπάνιο και τη βραδινή σας βόλτα κάθε φορά
και σε διαφορετικό περιβάλλον, απλά περπατώντας. "Παιδιά" της πόλης,
το Περιγιάλι στα 1.500 μέτρα ανατολικά και η Ραψάνη δυτικά, 200 μόλις μέτρα από
τα κεντρικά ξενοδοχεία. Κι ακόμη, γνωρίστε το ρομαντικό Μπάτη, τη νοικοκυρεμένη
Τόσκα, την Καλαμίτσα και το Παλιό που αργούν να κοιμηθούν...
Ένα εξωτικό τοπίο 40 χιλιόμετρα ανατολικά της Καβάλας, στις εκβολές
του ποταμού Νέστου, ένα
τοπίο ασυνήθιστο. Πράσινο και μεγάλη αμμώδης παραλία, μια μικρή χερσόνησος που
εισχωρεί στη θάλασσα, ένα "νησί του Ειρηνικού" στη Μεσόγειο!
Ορεινή Καβάλα
"Ορεινά τοπία: άλλου είδους συγκινήσεις" Παλιά Καβάλα (16χιλιόμετρα),
Κορυφές (23), Πλαταμώνας
(35), Κεχρόκαμπος (55),
τα γραφικά χωριά που θα συναντήσετε στην εκδρομή σας αυτή. Θα καθίσετε στις πλατείες
τους και θα απολαύσετε την ξεκούρασή σας στα καφενεία ή στις ταβέρνες. Όμως, το
θέμα που θα κυριαρχεί στις συζητήσεις σας θα είναι σίγουρα η εντυπωσιακή διαδρομή
στο πανέμορφο και συνεχώς εναλλασσόμενο ορεινό τοπίο. Στο Παγγαίο,
περίπου 44 χιλιόμετρα από την Καβάλα, το Βυζαντινό μοναστήρι της Εικοσιφοίνισσας
και το χωριό Νικήσιανη είναι
ένας ακόμη σοβαρός λόγος να μετακινηθείτε από την πόλη και τις παραλίες της.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Δημοτικής Επιχείρησης Τουρισμού Καβάλας
ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ (Χωριό) ΚΑΒΑΛΑ
Το χωριό Καραβαγγέλης βρίσκεται χτισμένο στους πρόποδες του βουνού Συμβόλου. Το βουνό πριν πάρει το όνομα Σύμβολο ονομαζόταν Πιέρια όρη. Ονομάστηκε έτσι από τους Πιέρες που διωγμένοι όπως ήταν από τους Μακεδόνες βασιλείς , ήρθαν και εγκαταστάθηκαν ανάμεσα στο Παγγαίο και τη θάλασσα. Όλη η περιοχή κάτω από το Παγγαίο ονομαζόταν Πιερικός κόλπος και έτσι ονομάστηκαν Πιέρια όρη, μετά βιβλικά όρη και τέλος Σύμβολο. Η παλιά ονομασία ήταν Ντεμπεκλή , ήρθε στα χέρια των Ελλήνων μετά το 1922 όταν έγινε η ανταλλαγή των λαών. Το χωριό πήρε μετά το όνομά του από τον δεσπότη Καστοριάς Καραβαγγέλη , ο οποίος πολέμησε με τα παλικάρια του εναντίον των Βουλγάρων. Όταν πια το χωριό ήρθε στα χέρια των Ελλήνων , άρχισε σιγά σιγά να διαμορφώνεται από τους κατοίκους του καλλιεργώντας τη γη με διάφορα σπαρτά όπως καλαμπόκι ,καπνό ,σιτάρι ,τα οποία καλλιεργούνται στο χωριό μέχρι σήμερα. (Σελίδες της Νομαρχίας Καβάλας)
ΚΗΠΙΑ (Χωριό) ΚΑΒΑΛΑ
Για 30 περίπου χρόνια , το Ακροβούνι (παλιό χωριό), τα Κηπιά και το παλιό Χορτοκόπι , αποτελούσαν μια κοινότητα με έδρα τα Κηπιά. Οι περισσότερες οικογένειες ως βασική εργασία τους είχαν την καλλιέργεια του καπνού και λιγότερες την κτηνοτροφία. Στην κοινότητα των Κηπιών παρέμεινε το Ακροβούνι μέχρι το 1952. Η χρονολογία είναι σημείο εκκίνησης του νέου χωριού λόγω της συνεχιζόμενης καθίζησης του παλιού χωριού. (Φωτογραφίες στη σελίδα της Νομαρχίας Καβάλας)
ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΕΙΟ (Χωριό) ΚΑΒΑΛΑ
Βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Παγγαίο και επάνω στην παλιά εθνική οδό Θες/νίκης -Καβάλας. Είναι σχεδόν αμφιθεατρικό και ημιορεινό. Δίπλα του έχει ένα δασάκι που το χωρίζει από το διπλανό οικισμό που και αυτό ανήκει στην ίδια κοινότητα. Με την ανταλλαγή από Έλληνες Πόντιους εκτός από 2 - 3 Μικρασιατικές οικογένειες. Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι γύρω στους 300. Τα πιο σημαντικά προϊόντα που παράγει είναι ο καπνός , το καλαμπόκι , τα σταφύλια , το σιτάρι και διάφορα κηπευτικά . Τα τούρκικα σπίτια που υπάρχουν στο χωριό λέγεται ότι χτίστηκαν από Έλληνες Ηπειρώτες και Κοζανίτες , για αυτό λέγεται ότι είναι Μακεδονικού ρυθμού.
ΜΕΣΙΑ (Χωριό) ΚΑΒΑΛΑ
Το χωριό πριν το 1922 ονομαζόταν Ρεχίμπλι. Οι κάτοικοι ήταν ντόπιοι. Το 1922 ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εδώ οι πρόσφυγες που προέρχονταν από την Κωνσταντινούπολη. Το χωριό τότε πήρε την σημερινή του ονομασία. Μεσσιά και η οποία έχει 230 κατοίκους που ασχολούνται σχεδόν όλοι αποκλειστικά με τη γεωργία. Οι σημαντικότερε καλλιέργειες είναι το σταφύλι, τα φουντούκια , το καλαμπόκι και σε μεγαλύτερο ποσοστό ο καπνός. (Σελίδες της Νομαρχίας Καβάλας, με φωτογραφίες)
ΝΙΚΗΣΙΑΝΗ (Κωμόπολη) ΚΑΒΑΛΑ
Σελιδες της Νομαρχίας Καβάλας
ΠΑΓΓΑΙΟ (Βουνό) ΚΑΒΑΛΑ
Το χρυσοφόρο Παγγαίο
Το μυθικό και χρυσοφόρο Παγγαίο, προβάλει στην απεραντοσύνη του γαλάζιου
ουρανού, σαν αυτοκράτορας ακατάλυτος απ' τους αιώνες, στημένο σε επιβλητικό θρόνο,
ανάμεσα στα όρη της Λεκάνης, του Φαλακρού του Μενοικίου, των Κερδυλλίων και του
Συμβόλου προς τη θάλασσα, γεμάτο μεγαλείο και γοητεία, προκαλώντας θαυμασμό και
μυστήριο. Οι κορυφές του, άλλες στρογγυλές σαν τούμπες, όπως του Πιλάφ-Τεπέ γύρω
στα 1870 μέτρα ύψος και της Κοζνίτσας η ψηλότερη, με 1956 μέτρα πάνω απ' την επιφάνεια
της θάλασσας και άλλες, μυτερές απολήξεις βράχων, ασκούν μια ακαταμάχητη γοητεία
στον άνθρωπο από μακριά. Γι αυτό απ' τα πανάρχαια χρόνια, το μεγαλείο των κορυφών
και οι κατάφυτες από οξιές, δρυς, έλατα, θεόρατα πλατάνια και καστανιές πλαγιές
και ρεματιές, γεμάτες από χρυσάφι κι ασήμι και γενικά ο πλούτος και η μεγάλη στρατηγική
αξία του, που δεσπόζει της περιοχής, τράβηξαν σαν μαγνήτης θεούς, ημίθεους, ήρωες,
βασιλιάδες, στρατηγούς και μυριάδες ανθρώπων, που μπροστά από αμνημόνευτα χρόνια
έχτισαν τις γραφικές τους κατοικίες γύρω-γύρω απ' το πλούσιο όρος, τη μια κοντά
στην άλλη, σαν σε παντοτινό χορό ευχαριστίας στον προστάτη και τροφοδότη τους.
Μυθολογία
Ο Διόνυσος ετιμάτο ιδιαίτερα στην περιοχή της Θράκης. Ο Ορφέας όμως
είχε διαφορετική αντίληψη και θεωρούσε ως μεγαλύτερο θεό όλων τον Ηλιο τον οποίο
ετίμα ιδιαίτερα και τον καλλούσε Απόλλωνα. Ετσι κάθε πρωί πρίν ακόμα βγεί το φώς
της ημέρας αναριχάτο στην κορφή του Παγγαίου διότι ήταν ο πρώτος που ήθελε να
δεί τον Ηλιο και να τον χαιρετήσει.
Ο Διόνυσος όταν πήγε στην Θράκη βασιλιάς των Ηδωνών που κατοικούσαν
κοντά στο ποταμό Στρυμώνα ήταν ο Λυκούργος. Αυτός πρόσβαλε τον Διόνυσο και τον
έδιωξε. Εφυγε μεν ο Διόνυσος αλλά οι Βάκχες και οι Σάτυροι που συνόδευαν τον Διονυσσο
έμειναν ως αιχμάλωτοι. Οι Βάκχες με κάποιο τρόπο μπόρεσαν να λυθούν. Ετσι ο Διόνυσος
για να εκδικηθει τον Λυκούργο τον τρέλανε κι' αυτός παίρνοντας το τσεκούρι έκοψε
το κεφάλι του γιού του γιατι τον πέρασε για κλήμα. Μετά το γεγονός αυτό ο Λυκούργος
έγινε καλά αλλά η γή έμενε άκαρπη και ο Θεός μήνυσε πως μόνον όταν θανατωθεί ο
Λυκούργος θα ξανακαρπίσει η γή. Οι Ηδωνοί τότε ξεσηκώθηκαν έπιασαν τον Λυκούργο
και κατα την επιθυμία του Διόνυσου τον ανέβασαν στο Παγγαίο οπου τον έδεσαν και
τον κλώτσαγαν άλογα μέχρι που αυτός πέθανε.
Οι αρχαίοι κάτοικοι της περιοχής Παγγαίου
Οι Δερρίοπες, πρέπει να ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής απ' τη
λίθινη εποχή, που σαν κύρια ασχολία είχαν το ψάρεμα στην Πράσινη λίμνη ( τενάγη
των Φιλίππων ) και το κυνήγι των αγρίων ζώων. Ένα μέρος των ανθρώπων αυτών ζούσε
σε ξύλινες κατοικίες, που στηρίζονταν επάνω σε μεγάλους πασσάλους μπηγμένους μέσα
στη λάσπη της λίμνης. Γνωστοί άλλοι κάτοικοι ήταν οι Δόβητες στην περιοχή Πρώτης-Ροδολίβους
-άλλη σπουδαία και ιστορική περιοχή του Παγγαίου- οι Παίονες και οι μαχητικοί
Αγριάνες. Στην περιοχή της Αμφίπολης ήταν οι Ηδωνες και ανάμεσα στο Σύμβολο και
το Παγγαίο, οι Πίερες. Στην περιοχή Νικήσιανης - Παλαιοχωρίου, κατοικούσαν οι
Σάιοι, που εκμεταλλεύονταν το χρυσό του Παγγαίου και ανατολικότερα οι Πράσσιοι
στο Πράβι ( Ελευθερούπολη). Στα Β.Α. ήταν οι Οδομάντες, ενώ στα ψηλότερα μέρη
του βουνού κατοικούσαν οι ψηλόσωμοι, αγέρωχοι και δυναμικοί Σάτρες, που δεν τους
υπόταξε ούτε ο Ξέρξης αλλ' ούτε και ο Μ. Αλέξανδρος. Αυτοί είχαν μεγάλο ποσοστό
απ' την εξόρυξη κι εκμετάλλευση του χρυσού και οι ίδιοι είχαν τη φροντίδα του
ιερού και του μαντείου του Διόνυσου. Όλοι αυτοί οι κάτοικοι της περιοχής Παγγαίου,
Θρακικής προέλευσης Προέλληνες, επικρατούν στην περιοχή από το 1800 π.Χ. Γύρω
στα 1500π.Χ. εμφανίζονται οι Πελασγοί και στα 1400π.Χ. οι Φοίνικες, οπότε ο βασιλιάς
Κάδμος ανακάλυψε το χρυσό του Παγγαίου και πρώτος αρχίζει την εκμετάλλευσή του.
Αργότερα επεμβαίνουν δυναμικά οι Θασίτες, ιδρύοντας αποικίες στην περιοχή και
, εκμεταλλευόμενοι συστηματικότερα το χρυσό, γίνονται άριστοι χρυσοχόοι με τεράστια
κέρδη. Το 700π.Χ. ο Αρχίλοχος ο Πάριος όρμησε με το στρατό να πάρει το μεταλλείο
του χρυσού, αλλά έπαθε πανωλεθρία απ' τους μαχητικούς Σάιους και κόντεψε να σκοτωθεί
κι ο ίδιος.
Από το βιβλίο του Θεοφίλου Θωμά «Ματιές στη Νικησιανή και στα Ιερά της Προσκυνήματα».
Το Παγγαίο Όρος
Από τα πιο όμορφα βουνά της Ελλάδος το Παγγαίο, απ' όπου κι αν το
δεις, υψώνεται γεμάτο μεγαλείο προς τα ύψη, αιώνιο κι ακατάλυτο από τον χρόνο,
με όγκoυς γεμάτους πλαστική έκφραση, με καμπύλες και τόνους που συνθέτουν αρμονία,
με χρώματα όλο ευαισθησία και ποίηση. Κι οι κορυφές του καθώς προβάλλονται στη
γαλάζια απεραντοσύνη του ουρανού, άλλοτε μενεξεδένιες, ρόδινες ή γεμάτες χρυσάφι,
άλλοτε χιονισμένες ολόλευκες κι άλλοτε πάλι σκεπασμένες από βαριά σύννεφα, είναι
γεμάτες μυστήριο κι ασκούν μιαν υποβλητική επίδραση στην ανθρώπινη ψυχή. Κι από
τις κορυφές αυτές ξεχύνονται δάση από οξιές, έλατα, καστανιές, πλατάνια και δρυς,
που σκεπάζουν πλαγιές και ρεματιές. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο πως εδώ ακριβώς στα
πολύ παλιά χρόνια συγκροτήθηκαν οι πρώτοι Διονυσιακοί Θίασοι με τις έξαλλες μαινάδες
και τους γεμάτους ζωώδη δύναμη σατύρους, που στο χορό και στην έκσταση ζήτησαν
τη λύτρωση και την επικοινωνία με το Θεό. Κι ακόμη, ότι στο βουνό αυτό πλάστηκαν
οι πιο παλιές δοξασίες για την αθανασία της ψυχής. Πιο υπέροχο, πιο θείο φυσικό
σκηνικό δεν θα μπορούσε να ζητήσει πουθενά αλλού ο μεγάλος θεός της Θράκης, ο
Διόνυσος. (Η παράγραφος αυτή έχει ληφθεί από κείμενο του αειμνήστου Αρχαιολόγου
και Εφόρου Αρχαιοτήτων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης κ. Δημητρίου Λαζαρίδη
με τίτλο "Ο χρυσός του Παγγαίου και τα κοσμήματα της Αμφιπόλεως").
Η ιστορία του Παγγαίου
Το Παγγαίο είναι χωρίς αμφιβολία, μετά τον Όλυμπο, το πιο ιστορικό
βουνό της Ελλάδος, ένα βουνό γεμάτο χρυσάφι όπως μαρτυρούν και το ιστορικά κείμενα.
Το όνομα του το πήρε κατά τον Πλούταρχο από τον Παγγαίο, γιο του Αρη και της Κριτοβούλης.
Στην εποχή του Ομήρου ονομαζόταν Νύσα και αργότερα Καρμάνιο. Το Παγγαίο κατοικήθηκε
από τους προϊστορικούς χρόνους και την λίθινη εποχή. Οι πρώτοι κάτοικοι του λέγονταν
Δερρίοπες λόγω των δερμάτων που φορούσαν και ζούσαν κυρίως με το ψάρεμα και το
κυνήγι. Το 1800 π.Χ. εμφανίζονται τα πρώτα Θρακικά φύλα και το 1500 π.Χ. οι Πελασγοί,
λαοί άγριοι και πολεμικοί. Το 1400 π.Χ. φτάνουν εδώ και οι Φοίνικες του Κάδμου.
Οι Φοίνικες ήταν πολιτισμένοι, άριστοι μεταλλωρύχοι και ερευνητικοί. Τα κυριότερα
Θρακικά φυλά που κατοικούν το Παγγαίο είναι οι Δόβηρες στην βόρεια πλευρά του.
Δυτικά κατοικούν οι Παίοπλες και δυτικότερα οι Παίονες και οι Αγριάνες. Στο νότιο
τμήμα του βρίσκουμε τους Πιερείς και στο ανατολικό τους Σιάους και τους Πράσιους.
Στις κορυφές του Παγγαίου κατοικούν οι Σάτρες, λαός πολεμικότατος. Επειδή ζούσαν
στις χιονοσκεπείς κορυφές δεν μπόρεσε να τους υποτάξει κανείς, ούτε οι Πέρσες
του Ξέρξη ούτε ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ήταν ψηλόσωμοι, ρωμαλέοι
και άριστοι πολεμιστές. Ηταν φύλακες του Μαντείου του Διονύσου που οι ίδιοι ίδρυσαν
στην κορυφή του βουνού. Τους ιερείς του παραπάνω μαντείου που ήταν γνώστες των
διονυσιακών και ορφικών μυστηρίων τους έλεγαν Βίσσους. Το έτος 470 π.Χ. έρχονται
στην περιοχή οι Αθηναίοι και εγκαθίστανται στην Ηϊόνα (σημερινή Τούζλα) με σκοπό
να καταλάβουν θρακικές πόλεις και τα μεταλλεία του Παγγαίου. Το 465 οι Αθηναίοι
καταλαμβάνουν την πόλη των εννέα οδών αλλά στην μάχη που ακολουθεί στην Δραβισκό
σκοτώνονται όλοι, 10.000 τον αριθμό. Το έτος 436 με στρατηγό τον Αγνωνα καταλαμβάνουν
και πάλι την πόλη των Εννέα Οδών την οποία και ονομάζουν Αμφίπολη. Ετσι εξασφαλίζουν
τον έλεγχο της περιοχής και την εκμετάλλευση των μεταλλείων του Παγγαίου. Τα πλούσια
κοιτάσματα χρυσού του Παγγαίου προσέλκυσαν και τους γειτονικούς Μακεδόνες που
αναζητούσαν πιο έφορα εδάφη. Έτσι το 399 π.Χ. έρχεται στην περιοχή ο μεγαλύτερος
όγκος των Μακεδόνων επί Φιλίππου του Β', ο οποίος το 358 π.Χ. ιδρύει την πόλη
των Φιλίππων. Το 330 π.Χ. η επικράτεια της Μακεδονίας φτάνει μέχρι τον ποταμό
Νέστο. Πολλές από τις Θρακικές φυλές συμμάχησαν με τον Φίλιππο ενώ οι υπόλοιπες
υποτάχθηκαν με την βία (εκτός από τους ορεσίβιους Σάτρες). Έτσι ο ντόπιος πληθυσμός
αρχίζει να αφομοιώνεται από τους Μακεδόνες. Η ακμή της Μακεδονικής Δυναστείας
στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου στην εκμετάλλευση των χρυσωρυχείων του Παγγαίου. Το βασιλικό
νομισματοκοπείο που ήταν εγκατεστημένο στους Φιλίππους έκοβε μέχρι και 1000 χρυσά
και ασημένια νομίσματα ημερησίως, ενώ με την ξυλεία του Παγγαίου οι Μακεδόνες
ναυπήγησαν τον πολεμικό τους στόλο. Το 168 π.Χ. την περιοχή κατακτούν οι Ρωμαίοι.
Η περιοχή γίνεται πασίγνωστη σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του 42 π.Χ. εξ αιτίας
της μάχης των Φιλίππων. Στην μάχη αυτή τα στρατεύματα των μοναρχικών Αντώνιου
και Οκταβιανού νικούν τους δημοκρατικούς Βρούτο και Κάσιο, με αποτέλεσμα την αλλαγή
του πολιτεύματος της Ρώμης.
Χλωρίδα και πανίδα του Παγγαίου
Το όρος Παγγαίο, μαζί με τις φυσικές του ομορφιές, τις μεγάλες ορθοπλαγιές,
τα μεγαλόπρεπα αλπικά του τοπία, τις κατάφυτες απότομες βουνοπλαγιές και τους
χείμαρρους που ξεκινούν από αυτές, ήταν γνωστό και για την ποικιλία της χλωρίδας
και της πανίδας του. Σήμερα λίγα από αυτά που υπήρχαν κάποτε σώζονται, όπως άλλωστε
και στα περισσότερα βουνά της Ελλάδας, σχηματίζουν όμως ένα μοναδικό και αξιόλογο
οικοσύστημα. Σκοπός αυτού του κειμένου είναι να δώσει στον ορειβάτη - φυσιολάτρη
που θα θελήσει να επισκεφθεί το Παγγαίο μια εικόνα του τι μπορεί να συναντήσει
στη διαδρομή του, όσον αφορά την έμβια φύση. Λόγω των διαφορετικών κλιματολογικών
συνθηκών που δημιουργούνται σε διάφορα ύψη, υπάρχουν ζώνες βλάστησης ανάλογες
με το υψόμετρο και τις κλιματολογικές ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής, με χαρακτηριστικά
είδη φυτών και ζώων για κάθε ζώνη.
Η ζώνη της Μεσογειακής Μακίας
Από τους πρόποδες του βουνού και μέχρι τα 800 μέτρα ύφος περίπου συναντούμε
τη ζώνη των θάμνων ή "Ζώνη Μεσογειακής Μακίας" που χαρακτηρίζεται από
φυτά-θάμνους ή δένδρα με μικρό ύψος (3-4 μέτρα). Τέτοια φυτά είναι το πουρνάρι
(Queτcus coccifera), η 'Αρια (aueτcus ilex), το σχίνο (Pistacia lentiscws), η
αγριελιά (olea europana), η άγρια αμυγδαλιά (Prwnus webbii), η άγρια δαμασκηνιά
(Prwnus domestica), η γκόρτσια (Pyrus spinosa), το Θαμνοκυπάρισσο (dunipeτws phoenicea)
και η κουμαριά (Arbutus anedo). Συχνές είναι οι φτέρες (pteridium aguilinum) και
στα χαμηλότερα αυτής της ζώνης, οι αγγελικές (Angelica Siluestries). Από τα ωραιότερα
αγριολούλουδα της Ελληνικής χλωρίδας, οι κόκκινες παιόνιες (Paponia peregrina),
τα κυκλάμινα (cuclamen se), οι κόκκινοι και ροζ κρίνοι (Lilium Chalcedonicum)
και (L. Matragon) και πολλά είδη ιρίδων, όπως το lris sίntenisii τα συναντάμε
αρκετά συχνά σε μερικές περιοχές. Η ζώνη αυτή συχνά διακόπτεται από δασύλλια πεύκης
(Pinus brutia), καστανιές (castanea satiνα) και πλατάνια (Platanus οaentalis).
Η χλωρίδα της ζώνης αυτής έχει υποβαθμιστεί έντονα λόγω των συχνών πυρκαγιών,
της υπερβόσκησης, αλλά και της παράνομης υλοτόμησης που γίνεται από τους κατοίκους
των γύρων χωριών. Υποβαθμισμένη είναι και η πανίδα της περιοχής αυτής, όχι μόνο
λόγω της υποβάθμισης της χλωρίδας αλλά και λόγω της έντονης ανθρώπινης δραστηριότητας
(γεωργία, κτηνοτροφία, υλοτομία, διάνοιξη δασικών δρόμων, λατομεία, κυνήγι). Το
μόνο ζώο που δεν φαίνεται να επηρεάζεται από τη γενικότερη υποβάθμιση είναι η
αλεπού (Vulpes vulpes) που αφθονεί. Συχνά είναι και τα κουνάβια (Mustela putorius
και Martes Poina) και ο Ασβός (Meles uneles), ενώ ο λαγός (Lepus cappnsis) και
το αγριογούρονο (sus scτofa) σπανίζουν. Η ορνιθοπανίδα αυτής της ζώνης έχει να
επιδείξει και τα περισσότερα. Αναπαραγόμενα είδη στην περιοχή είναι o Χρυσαετός
(Aguila chrysaptos) 2-3 ζεύγη στις απότομες ορθοπλαγιές, ο φιδαετός (Circaetus
gallicus) 5-10 ζεύγη, o Σταυραετός (Heraaetus pennatus), ο πετρίτης (Falco peregrinus),
ο μπούφος (Bubo Βυbo), η πετροπέρδικα (Alectoris graeca), η σπάνια χαλκοκουρούνα
(caracia ganulus), το κουφαηδόνι (cercotrichas galactote), η λιοτσιρίδα (Hippolais
olivetorwn), ο γαϊδουροκέφαλας (Lanius minor) και ο πελαργός (ciconia ciconia).
Η Oρεινή ζώνη
Η ορεινή ζώνη, η ζώνη των. ορεινών δασών, διαδέχεται αυτή της μεσογειακής
μακίας, μέχρι το ύψος των 1800 μ. περίπου. Εδώ υπάρχουν τα μεγάλα δένδρα, κυρίως
οξιές (Fagus suluatica) και ανάμεσά τους, λίγες σημύδες (betulapentula) και δασική
πεύκη (Pinus siluestris). Ελάχιστες είναι οι βελανιδιές (Quercus macro lepsis)
και τα κέδρα (duniperus oxucedrws). Στα ψηλότερα της ζώνης, σε μερικά σημεία,
συναντούμε το μακεδονίτικο έλατο (Abies borisciregis), ενώ δεν είναι σπάνιο το
Γαϊδουροπούρναρο ή γκι (uiscum album). Χαρακτηριστικό των δασών αυτών είναι η
σχεδόν παντελής έλλειψη γέρικων δένδρων, εξαιτίας της εντατικής υλοτομίας. Απόρροια
του γεγονότος, αυτού είναι ότι δεν υπάρχουν δένδρα με κουφάλες, που θα χρησίμευαν
για καταφύγιο και φώλιασμα ζώων και πουλιών. Στα ξέφωτα που σχηματίζονται μέσα
στο δάσος αυτό, συναντάμε φτέρες (Pteridium aguilίnun) και αγριολούλουδα, όπως
κρόκους (crocus safinws), ορχιδέες (orchis sp), (orchrys sp) (Dactylonhiza sp),
κρίνους (Lilium sp) και ίριδες (iris sp). Μερικά από αυτά είναι πολύ σπάνια. Πολλά
είναι και τα αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά στα ξέφωτα και τις ορθοπλαγιές της
περιοχής. Στα μέρη αυτά ζει ο λύκος (canis lupus) και το αγριογούρουνο (sus scrofa),
σε μικρούς όμως αριθμούς. Ίσως επιβιώνουν ακόμα λίγα ζαρκάδια (Capreolus capreolus),
ενώ o σκίουρος (sciurus wlharίs) και ο αγριόγατος (Felis siluestris) που ζούσαν
παλαιότερα, φαίνεται ότι εξαφανίστηκαν. Την άνοιξη, συνήθως, συναντούμε την σαλαμάνδρα
(salamandra salamandra), που ζει στην υγρασία του εδάφους. Πολλοί είναι οι δρυοκολάπτες
που ζουν εδώ: όπως σταχτοτσικλιτάρα (Picus canπυ), η μεσοτσικλιτάρα (pendrocopus
medius) και σπάνια μαυροτσικλιτάρα (Dryocopus martius). Δεν είναι σπάνιος o χουχουλιστής
(strix aluco), ενώ μπούφοι (bubo bubo) βρίσκουν καταφύγιο στα κοιλώματα των ορθοπλαγιών.
Η Aλπικη ζώνη
Η Αλπική ζώνη εκτείνεται πάνω ατό τα 1800 μ. έως και την κορυφή (1956
μ.). Χαρακτηρίζεται από χαμηλή θαμνώδη βλάστηση λίγων εκατοστών. Τα φυτά εδώ έχουν
προσαρμοστεί στις αντίξοες καιρικές συνθήκες (άνεμοι, ξηρασία, άγονο έδαφος, χαμηλές
θερμοκρασίες και υψηλές χιονοπτώσεις), αναπτύσσοντας ισχυρές ρίζες, βολβούς, μικρά
συχνά λεπτά σαν βελόνες φύλλα. Ευδοκιμούν πολλά αγριολούλουδα, όπως ο κρόκος (crocus
satinus), η αγριοτριανταφυλλιά (Rosasp) σε νάνα μορφή, το κολχικό (Cnlchicum cupanii)
και (C. Lίngulatum), το κενταύριο (centaurea mixta) και πολλά άλλα σπάνια και
λιγότερο γνωστά. Εδώ ζουν λύκοι (canis Ιυpus), λαγοί (Lepus capensis) και πέρδικες
(Alectoris graeca). Στις ορθοπλαγιές φωλιάζουν κόρακες (coruus corax), ενώ δεν
είναι σπάνιο να δει κανείς κάποιο χρυσαετό να πετάει πίσω από τις κορυφές του
βουνού.
Μανιτάρια τον Παγγαίου
Πολλά είναι τα μανιτάρια του βρίσκονται κυρίως στους πρόποδες και
τα δάση, μερικά από αυτά εδώδιμα, όπως οι βολίτες (Boletus suilus), οι έλβελλες
(Heluella crispa), το δίσπορο (Agaricus dispoτus), o κοπρίνος (coprinus comatus),
η αγροκύβη (Agrocybe cylindrata), η λεπιότα (Lepiora clypeolaria), το λυκόπερδο
(Lycoperdo pertatum) και η ραμάρια (Ramaria alava). Αλλα πάλι παραισθησιογόνα
ή και δηλητηριώδη, όπως τα τρελλομανίταρα (Amanita muscaria). Μερικά δεν θυμίζουν
καν μανιτάρια με το σχήμα τους και το μέγεθός τους, όπως η σέρπουλα (serpulα lacrymamus),
τα ξυλομανίταρα κυι οι μούχλες.
Ερπετά
Υπάρχουν πολλά κυρίως στη ζώνη της Μακίας αλλά και στα ξέφωτα του
δάσους. Φίδια όπως η δενδρογαλιά (columber gemonensis), η Σαΐτα (C. Nagidum),
ο τυφλίτης (Ophisaurus apodus), το κονάκι (Anguish fragilis), ο λαφίτης (elapne
longίssima), o οφιόμορός (ophiomorus -ρυηctatissinus) και οι οχιές (Vipera ammodytes
και V. βerus). Σαύρες όπως η Γραικοσαύρα (La certa graeca), η σμαραγδοσαύρα (L
Viι-idi), η πρασινογουστέρα (L Trilineaτα) και η βαλκανοσαύρα (Rodarcis tautica)
και χελώνες (testudo nermani και Τ. graeca).
Νυχτερίδες
Τελευταία θα αναφερθούμε στις νυχτερίδες που χρησιμοποιούν για καταφύγιο
τις πάμπολλες σπηλιές και εγκαταλελειμμένα σπίτια, που υπάρχουν στους πρόποδες
του βουνού, καθώς και στις κουφάλες των αιωνόβιων πλατάνων. Δυστυχώς τα είδη τους
δεν έχουν καταγραφεί, υπάρχουν όμως σίγουρα οι νανονυκτερίδες (Pipistrellus pipistrellus),
οι νυχτερίδες του Nathusius, η τρανομυωτίδα (Myotis myotis), ο νυκτοβάτης (Nyctalus
ποεtυlα) και o μικρορινόλοφος (Khinoloplus hipposideros).
Καταστροφές κίνδυνοι και προστασία του δάσους
Το δασικό σύμπλεγμα του όρους έχει έκταση 19.985 εκτάρια. Μέρος αυτού
είναι καταφύγιο θηραμάτων, πράγμα που φαίνεται να αγνοείται από πολλούς ασυνείδητους
κυνηγούς της περιοχής, αφού δεν ελέγχεται καμία δραστηριότητα στο βουνό. Οι συχνές
πυρκαγιές, η διάνοιξη δασικών δρόμων, η υλοτομία και η ανεξέλεγκτη βοσκή των γιδοπροβάτων
στην περιοχή, έχουν συντελέσει στην υποβάθμιση της χλωρίδας και της πανίδας. Στους
πρόποδες του βουνού, αλλά και ψηλότερα τα δεκάδες λατομεία σχιστόλιθων χαράσσουν
αθεράπευτες πληγές στο βουνό και τη ζωή του. Αυτά, μαζί με τη μόλυνση του κάμπου
του Παγγαίου από τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα, καθώς και τις φόλες που βάζουν
οι κτηνοτρόφοι στην προσπάθειά τους να εξοντώσουν τους λιγοστούς λύκους που θεωρούν
απειλή για τους ίδιους και τα κοπάδια τους, έχουν αποδεκατίσει την πανίδα της
περιοχής.
'Αρης Χρηστίδης - Μέλος του ΕΟΣ Καβάλας και μέλος της Εταιρίας Προστασίας
Αγρίων Ζώων και Πουλιών. Πηγές: 1) Ελληνική Χλωρίδα: 'Ελμουντ Μπάουμαν. 2) Σημαντικές
περιοχές για τα πουλιά της Ελλάδας: Ε.Ο.Ε. 3) Δασαρχείο Καβάλας. 4) Τα λουλούδια
της Ελλάδας: Τ. Σφήκας. 5) Δένδρα και θάμνοι της Ελλάδας: Γ. Σφήκας
Τα μονοπάτια του Παγγαίου
Τα γραφικά χωριά και τα πανέμορφα μονοπάτια του Παγγαίου προσφέρουν
σε κάθε πεζοπόρο τη δυνατότητα να επισκεφτεί και ν' ανέβει το βουνό απ' όλες του
τις πλευρές και όλες τις εποχές του χρόνου. Η κάθε ανάβαση αποτελεί μια ξεχωριστή
εμπειρία και γεμίζει με την ομορφιά της τον άνθρωπο της πόλης που τόσο έχει ανάγκη
την επαφή με την ορεινή φύση. Υπάρχουν στο Παγγαίο μονοπάτια που θα πρέπει να
τα ξέρεις για να τα περπατήσεις και τα μονοπάτια που έχουν σήμανση. Αυτά τα σηματοδοτημένα
μονοπάτια είναι μέχρι στιγμής μόνο τρία και τη σήμανσή τους, που επιδέχεται βελτίωση,
την έχουν κάνει Σύλλογοι της περιοχής μας. Τα εθνικά αυτά μονοπάτια είναι βαμμένα
με κόκκινο και άσπρο χρώμα και φέρουν το γράμμα Ο και τον αριθμό 4 (O4).
Μονοπάτι Αμφίπολης-Ροδολίβους
Το πρώτο μονοπάτι ξεκινάει από την Αμφίπολη, συνεχίζει στην περιοχή
του χωριού Ροδολίβους που ανηφορίζει το βουνό προς την κορυφή Μάτι, όπου βρίσκονται
οι κεραίες των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών. Τη χάραξη και τη σήμανσή του την πραγματοποίησε
ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Ροδολίβους. Το μονοπάτι αυτό στο μεγαλύτερο μέρος
του είναι γυμνό και εκτεθειμένο, αλλά με καταπληκτική θέα ανατολικά και νότια.
Προσφέρει τη δυνατότητα να βλέπει ο πεζοπόρος το όρος Αθως, το νησί της Θάσου,
τις παραλίες της Εγνατίας έως το Στριμωνικό κόλπο. Ακόμα τα χωριά Μουσθένη και
Μεσορόπη, το όρος Σύμβολο και τον κάμπο που παρεμβάλλεται. Η διαδρομή από το καταφύγιο
του Ε.Ο.Σ. Ροδολίβους έως την κορυφή Μάτι διαρκεί 3 ώρες και 30 λεπτά. Η προτεινόμενη
ώρα είναι η απογευματινή γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να απολαύσεις και να χαρείς
από Ψηλά το ηλιοβασίλεμα. Το μονοπάτι αυτό βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του
βουνού.
Μονοπάτι Αυλής
Η δυτική πλευρά προσφέρει τη δυνατότητα να δει κανείς το όρος Μενίκιο,
τα όρη της Βροντού έως το Φαλακρό. Από την κορυφή Μάτι σου δίνεται η δυνατότητα
να δεις τα πάντα γύρω από το βουνό Παγγαίο και με καλές καιρικές συνθήκες βλέπεις
τα βουνά στη γειτονική Βουλγαρία αλλά και το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, το μεγαλοπρεπή
Όλυμπο. Από εδώ τη σήμανση του μονοπατιού θα συνεχίσει ο Σύλλογος Χιονοδρομίας
Ορειβασίας Καβάλας. Η ορειβατική συντροφιά, αφού αφήσει τη φιλοξενία του σταθμού
των ραδιοτηλεοπτικών δικτύων, κατηφορίζοντας ανατολικά προς την κοιλάδα του Ορφέα,
σε μισή ώρα φτάνει στο καταφύγιο του Σ. Χατζηγεωργίου που τις περισσότερες φορές,
αν όχι όλες, το βρίσκουμε κλειστό. Συνεχίζοντας, ακολουθούμε και πάλι τη σήμανση,
που τώρα είναι πάνω στο δρόμο, μέσα από το όμορφο δάσος με τις οξιές, σε 20' φτάνουμε
στο πέτρινο, ετοιμόρροπο αλλά πανέμορφο και γεμάτο αναμνήσεις, καταφύγιο Πεταλούδα
(1500 μ.). Γύρω στα 5 λεπτά πριν από το καταφύγιο συναντάμε και τη μοναδική βρυσούλα
που τρέχει όλες τις εποχές του χρόνου ανάλογα με τα κέφι του "άρχοντα των
νερών" πότε πολύ και πότε λίγο. Από εδώ το δάσος της οξιάς είναι πολύ ψηλό
και περπατώντας από κάτω χάνεσαι πραγματικά μέσα στον παχύ ίσκιο τους και στο
παχύ φύλλωμά τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που χώνεται κανείς στο πλούσιο φύλλωμα
μέχρι τα γόνατα και αυτό είναι, βέβαια, το καλύτερο μέρος για "ξάπλες"
και για ξεχούραση ψυχής τε και σώματος κυρίως όταν το ανεβαίνουμε το μονοπάτι.
Περίπου μια ώρα χρειάζεται για να φτάσουμε από το καταφύγιο Πεταλούδα στο "Γουρουνόνερο",
όπου οι ομάδες πάντοτε στέκονται για ξεκούραση όταν ανηφορίζουν το βουνό, αλλά
και όταν κατηφορίζουν προς το χωριό Αυλή. Από το Γουρουνόνερο σε μια ώρα και 15
περίπου λεπτά φτάνουμε στο χωριό, αφού πρώτα περάσουμε από την παλιά Αυλή, με
τα παλιά πέτρινα σπίτια, ένα γραφικό χωριό που εγκαταλείφθηκε και αποτελεί για
μας μια ακόμα καθιερωμένη στάση για ξεκούραση και για φωτογραφήσεις των παλιών
σπιτιών του. H ανάβαση από Αυλή για Μάτι απαιτεί περίπου 5.30 ώρες.
Μονοπάτι Εικοσιφοινίσσης
Το τρίτο και ομορφότερο μονοπάτι ξεκινάει από το χωριό Νικήσιανη και
συνεχίζει σε 5 περίπου χιλιόμετρα χωματόδρομο. Κατά τη διάρκεια της ανάβασης μας
δίνεται η ευκαιρία να επισκεφτούμε τρία μοναστήρια. Το τελευταίο μοναστήρι που
συναντάμε είναι η ιστορική μονή της Εικοσιφοινίσσης. Το μονοπάτι συνεχίζει μέσα
από μια μικρή ρεματιά και σε 15 περίπου λεπτά εμφανίζεται μπροστά μας μια παλιά
ξύλινη καλύβα κυνηγών. Μετά από λίγο μπαίνουμε στο δάσος. Προχωρούμε, μέσα από
έλατα, οξιές και θεόρατες καστανιές και μετά από μισή ώρα ανήφορου "αποζημιωνόμαστε"
βγαίνοντας σ' ένα "μπαλκόνι" με καταπληκτική θέα προς τον κάμπο των
Φιλίππων που απλώνεται μπροστά μας με τα χωριά του όλα και έχοντας την αίσθηση
ότι βρισκόμαστε σε αεροπλάνο. Συνεχίζοντας πάντοτε μέσα στο δάσος όπου θαυμάζουμε
τις τεράστιες μυρμηγκοφωλιές και τις ορχιδέες το μονοπάτι μας οδηγεί στην είσοδο
της Ασκητότρυπας, μιας πολύ μεγάλης και ιστορικής σπηλιάς που φιλοξενούσε ή αποτελούσε
κρησφύγετο για πολλούς μοναχούς. Το μονοπάτι συνεχίζει ομαλά, θα λέγαμε καλύτερα
ότι τραβερσάρει κάτω από τα βράχια, πάντοτε μέσα από το δάσος οξιάς με παχύ φύλλωμα,
μέσα από πανέμορφα μέρη που μας προσφέρουν τη δυνατότητα να σταματήσουμε για ξεκούραση
και να απολαύσουμε πραγματικά το τοπίο και γενικότερα τη φύση. Για να φτάσουμε
από το μοναστήρι της Εικοσιφοιννίσης στην μοναδική βρύση κάτω από τις ορθοπλαγιές
του δίκορφου, που πάντοτε τρέχει νερό και αποτελεί έναν "υποχρεωτικό"
σταθμό στην πορεία μας, χρειάζονται γύρω στις 4 ώρες. Όλο το μονοπάτι είναι μέσα
στο δάσος και έτσι έχουμε τη δυνατότητα να περπατάμε πάντα στη σκιά, σε συνθήκες
"ιδανικές" για τους πεζοπόρους. Μετά τη βρύση ανηφορίζουμε σε μονοπάτι
εκτεθειμένο που όμως μας επιτρέπει να απολαύσουμε την απεραντοσύνη της θέας και
τη γύμνια του βουνού. Μετά από 3/4 της ώρας ανήφορο φτάνουμε στο δίκορφο (τρίκορφο).
Από εδώ, ανάλογα βέβαια με τις καιρικές συνθήκες, βλέπουμε όλα όσα υπάρχουν γύρω
από το Παγγαίο: Θάσο, Σαμοθράκη, Αγιο Όρος (Αθως), Φαλακρό έως και τον Όλυμπο.
Μέχρι το καταφύγιο του Χατζηγεωργίου μας χωρίζει μια διαδρομή 3/4 της ώρας από
κακοτράχαλο, κατηγορικό μονοπάτι. Στο μονοπάτι αυτό, από την "Εικοσιφοίννισα",
είναι το ομορφότερο και το μεγαλύτερο του Παγγαίου. Για τη σηματοδότησή του δούλεψε
ο Ε.Ο.Σ. Καβάλας.
Αλέκος Τσιλογεώργης - Εκπαιδευτής ορειβασίας, οδηγός βουνού.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Πρώτης
ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙ (Κωμόπολη) ΚΑΒΑΛΑ
Σελίδες της Νομαρχίας Θράκης
ΠΟΔΟΧΩΡΙ (Κωμόπολη) ΚΑΒΑΛΑ
Ανεπίσημα στοιχεία λένε ότι το Ποδοχώρι δημιουργήθηκε το 1746. Αυτό συμβαίνει γιατί το 1945 οι Βούλγαροι έκαψαν την κοινότητα και το σχολείο. Μέχρι το 1945 το Ποδοχώρι ήταν χωρισμένο σε δύο χωριά. Το πάνω χωριό και τον Συνοικισμό. Το πάνω χωριό κατοικούνταν από τους ντόπιους ενώ ο Συνοικισμός από τους πρόσφυγες. Το πρώτο όνομα του Ποδοχωρίου ήταν Ποδοχωριάν. Σήμερα στο Ποδοχώρι με βάση την απογραφή του 1991 οι κάτοικοι φτάνουν τους 703. Το 75% είναι γεωργοί και κτηνοτρόφοι , ενώ το 25 % είναι δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι. Καλλιεργούν κριθάρι , καλαμπόκι , καπνό , βαμβάκι , τριφύλλια , καρπούζια , πεπόνια , πατάτες , ντομάτες , ελιές , αμπέλια , αμυγδαλιές .
ΠΥΡΓΟΧΩΡΙ (Χωριό) ΚΑΒΑΛΑ
Μικρός οικισμός που ανήκει στην κοινότητα Μελισσοκομείου. Οι κάτοικοι Πόντιοι και Μικρασιάτες ασχολούνται με την καλλιέργεια του καπνού , του καλαμποκιού ,λίγου σταριού. Ο οικισμός περιβάλλεται από δύο ρεματιές με πολλά δέντρα. Ο κεντρικός δρόμος σχηματίζει δακτύλιο , ενώ οι υπόλοιποι είναι στενοί , ελικοειδής χωματένιοι. Στο κέντρο είναι η εκκλησία και το σχολείο. Τα παλιά σπίτια είναι πέτρινα , μονώροφα και διώροφα με στέγες από σχιστόπλακες. Τα νέα είναι από μπετόν ,τούβλα και στέγη με γαλλικά κεραμίδια. Τα παλιά σπίτια ερημώνονται και τα περισσότερα έχουν εγκαταλειφθεί. (Σελίδες της Νομαρχίας Καβάλας)
ΧΡΥΣΟΥΠΟΛΗ (Δήμος) ΚΑΒΑΛΑ
(Following URL information in Greek only)
ΚΑΒΑΛΑ (Νομός) ΕΛΛΑΔΑ
Στις ακόλουθες ιστοσελίδες θα βρείτε έναν interactive χάρτη με όλα τα μνημεία και μουσεία του νομού, με σχετικές πληροφορίες και φωτογραφίες.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
