Εμφανίζονται 22 τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία στην ευρύτερη περιοχή: "ΚΑΒΑΛΑ Νομός ΕΛΛΑΔΑ" .
ΘΑΣΟΣ (Νησί) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Η Θάσος έχει επιλεγεί μέσα από εκατό μέρη υψηλού αρχαιολογικού ενδιαφέροντος
στη Μεσόγειο. Το νησί σχετίζεται με τους ελληνικούς μύθους και ένας από αυτούς
λέει ότι ο θεός Ζευς απήγαγε την πριγκίπισσα των Φοινίκων Ευρώπη. Ο Ευρωπαίος
πρίγκιπας Θάσος άρχισε να την ψάχνει παντού. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του,
ανακάλυψε το νησί και εγκαταστάθηκε εκεί, έτσι το μέρος πήρε το όνομά του. Το
υπέροχο κλίμα, τα πλούσια πευκοδάση και το χιονόλευκο μάρμαρο της Θάσου λειτούργησε
σαν πόλος έλξης για τους Φοίνικες, οι οποίοι ανακάλυψαν τη Θάσο στα 1.500 π.Χ.
και την έκαναν αποικία τους. Πριν αφιχθούν οι Φοίνικες, οι Θράκες ήταν οι πρώτοι
κάτοικοι του νησιού. Τα ανθρώπινα ίχνη ζωής χρονολογούνται πριν από το 2.000 π.Χ.
Η Θάσος ήταν επίσης η θρυλική γη των Μυθολογικών Σειρήνων.
Οι πρώτοι Έλληνες άποικοι ήταν οι Πάριοι οι οποίοι ήρθαν το 500 π.Χ.
με τον ηγέτη τους τον Τελεσκλή, αφού έλαβαν το χρησμό από το ναό του Απόλλωνα
στους Δελφούς. Δημιούργησαν ένα ειρηνικό κράμα με τους προηγούμενους αποίκους
και πολλοί έγιναν δυνατοί ιδιαίτερα στο εμπόριο και στη ναυσιπλοϊα. Τα πιο πολύτιμα
προϊόντα της Θάσου ήταν το μάρμαρο, ο χρυσός και το κρασί, με τα οποία προμήθευαν
όλες τις τότε χώρες της Μεσογείου. Η ευημερία του νησιού συνεχίστηκε στους ρωμαϊκούς
χρόνους όταν η Θάσος είχε πολλά προνόμια στο εμπόριο και ήταν σχεδόν ανεξάρτητη.
Παραδείγματα αρχιτεκτονικής και τεχνικής δεξιότητας των αρχαίων Ελλήνων, Ρωμαίων
και των μεταγενέστερων Χριστιανικών χρόνων εκτίθενται στο μουσείο και τους αρχαιολογικούς
χώρους της Θάσου. Το νησί ήταν ένα από τα πρώτα μέρη όπου ο Χριστιανισμός διαδόθηκε
νωρίς, μετά την επίσκεψη του Αποστόλου Παύλου το 49 μ.Χ. και εκατοντάδες εκκλησίες
και εκκλησάκια μνημονεύουν αυτό το γεγονός.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Τμήματος Τουρισμού
Νομαρχίας Καβάλας (1997).
ΚΑΒΑΛΑ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Η ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή γύρω από την Καβάλα, σύμφωνα με
τα ευρήματα των ανασκαφών, ξεκινά τουλάχιστον από τη Νεολιθική Εποχή (πριν το
3.000 π.Χ.) με τη δημιουργία μόνιμων οικισμών όπως αυτός του Ντικιλί-Τας κοντά
στις Κρηνίδες.
Χτισμένη από Θασίους αποίκους τον 7ο αιώνα, κοντά στην προϊστορική
Αντισάρα που είναι άγνωστο πως καταστράφηκε ή εγκαταλείφθηκε, η ΝΕΑΠΟΛΗ αποτελεί
τη "Νέα Πόλη", τη συνέχεια της περιοχής στους ιστορικούς χρόνους, σύμμαχο
της Αθηναϊκής Δημοκρατίας του Περικλή αλλά και επίνειο των Φιλίππων,
του σπουδαίου οικονομικού και πνευματικού κέντρου της εποχής των Μακεδόνων...
Εδώ στους Φιλίππους, που
πήραν το όνομα του πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου, βασιλιά Φιλίππου Β έμελλε να συμβούν
δύο γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της ανθρωπότητας.
Σ’ αυτή την περιοχή κρίνεται το μέλλον της Ρώμης
το 42 π.Χ., όταν γίνεται η μάχη ανάμεσα στους οπαδούς του Καίσαρα (Αντώνιος -
Οκταβιανός) και τους Δημοκρατικούς (Βρούτος, Κάσιος).
Εδώ και η Ευρώπη δέχεται το πρώτο Χριστιανικό κήρυγμα, όταν ο Απόστολος
των Εθνών, Παύλος, αποβιβάζεται γύρω στο 49 μ.Χ. και κάνει για πρώτη φορά γνωστό
το λόγο του Ευαγγελίου.
Η Νεάπολη τον 5ο μ.Χ. αιώνα, αναφέρεται ως Χριστούπολη και στους χρόνους
του Ιουστινιανού αποκτά εξαιρετική οχύρωση. Συνδυάζοντάς την με τη φυσική της
θωράκιση προφυλάσσεται από τις επιδρομές των Ούννων, Σλάβων και διαφόρων βαρβαρικών
φύλων που φιλοδοξούν να την κατακτήσουν, βλέποντας τη μεγάλη οικονομική και στρατηγική
της σημασία.
Καταστρέφεται το 1185 από τους Νορμανδούς και υποδουλώνεται στους
Τούρκους λίγες δεκαετίες πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Από τον 16ο αιώνα τη συναντάμε με το όνομα Καβάλα, ενώ από το 1860
και μετά γίνεται πάλι σπουδαίο εμπορικό κέντρο και σημαντικότατο λιμάνι εισαγωγών
και εξαγωγών στο Μακεδονικό χώρο. Το 1913 απελευθερώνεται και ακολουθεί πορεία
ακμής με λαμπρές επιδόσεις στην οικονομία, την εκπαίδευση και τις πολιτιστικές
δραστηριότητες μέχρι σήμερα.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο
του Δήμου Καβάλας-Δημοτικής
Επιχείρησης Τουρισμού & Ανάπτυξης Καβάλας.
ΘΑΣΟΣ (Νησί) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Island in the northern Aegean
Sea, along the coast of Thracia.
Thasos owed its name to the mythological hero Thasus, a son of the
Phoenician king Agenor, and brother of Cadmus, Cilix , Phoenix and Europa. It
is while running after his sister Europa, abducted by Zeus to become the mother
of the Cretan king Minos, that Thasus eventually settled in the island to which
he gave his name.
Bernard Suzanne (page last updated 1998), ed.
This text is cited July 2003 from the Plato and his dialogues URL below, which contains interesting hyperlinks.
ΚΑΒΑΛΑ (Πόλη) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
Ancient Neapolis,
the port of Philippi
where apostle Paul first landed on European soil, became the Byzantine town of
Christoupolis, the last stronghold against a host of aggressors; the city was
fortified by Andronikos II Palaeologos only to be pillaged in the 14th century
by irregular bands of Ottoman Turks. From the 15th century, under its new name,
Kavala, this strategically located city once again flowered both economically
and culturally.
Kavala from the 16th to the 19th century
In the middle of the 16th century, the French naturalist Pierre Bellon
described Kavala's walls, baths, places of worship and aqueduct, built during
the reign of Suleiman the Magnificent and the reason for the changed face of the
city (which had previously been reduced to a way station after the Turks destroyed
it in 1391).
Because of the etymology of the word, Bellon believed that Kavala
was founded on the site of the city of Boukefala (Bucephala) and that it was initially
(around 1520-1530) inhabited by Jews of Hungarian origin, who were eventually
surrounded by both Greeks and Muslims.
In the 17th century Evliyia Celebi postulated that the word derived
from Kavalos, son of Philip II, while the French philhellene Charles Sonnini observed
in 1780 that the rock on which the city's houses still cluster resembles a horse
('caballo' in Spanish).
By the end of the 18th century, Kavala had developed into a center
of French commerce
with close ties with Marseille and Constantinople.
It already consisted of five neighborhoods with 900 houses (most of them Turkish).
Outside the fortified peninsula, cotton warehouses were built, which together
with the inns and the customs house gradually came to constitute the city's business
district.
Kavala in the 19th century
While business activities were beginning to spread beyond the city
walls, the administrative center (the Turkish governor's residence) continued
to be located within the fortified hilly peninsula. Between two and three thousand
people were packed into this area, which measured less than 25 acres. Initially,
this was where the small Greek community of Panayia (on the site of the Byzantine
town of Christoupolis) was located.
The future regent of Egypt, Mohamed Ali, was born in the old city.
During his heyday, in 1812, he built the poorhouse where the ancient Parthenon
temple had stood; also called the 'tebelhane' (inn for the lazy), it was later
converted into a muslim theological school.
The Greek business community, which from the mid-19th century had
begun to show considerable growth, built new churches (Ayios Ioannis, 1865-1867),
schools (e.g. the Parthenagogeio or Girls School), hospitals (e.g. the Evangelismos),
and some splendid mansions.
The very profitable tobacco
business had already started to attract a constantly rising number of Christians.
Kavala in the early 20th century
At the turn of the century Kavala was growing by leaps and bounds.
Tobacco exports
were at their peak (circa 10,000 tons annually), reaching a value of almost two
million pounds sterling. The tobacco warehouses were brimming with seasonal laborers
from all over eastern Macedonia.
The Greek population, which constituted the majority of the town's
inhabitants, was thriving. Charitable and pro-education societies of men and women,
clubs, hospitals, athletic associations, printing presses and Greek schools of
every level were founded and prospered in a city that was bursting with life and
nationalist hopes. The newspaper "Flag" was the mouthpiece for advocates
of a free Macedonia.
With the Greek vice consulate as headquarters, prosperous Kavala took
part in the Macedonian
Struggle, both by organizing Greek guerrilla bands and by acting as a post
for the transport and distribution of military supplies and arms.
Kavala after the liberation
Kavala was liberated and incorporated into the Greek state on 6 June
1913, after seven months of Bulgarian occupation.
The city spread out impressively along the waterfront, where most
of the tobacco warehouses were located. Within one century its population had
grown tenfold and its economic prosperity was more than evident.
The change in the flow of trade
at the end of the 19th century and the isolation of the port of Kavala from the
railroad
network had not affected the export traffic. The town's modernization and
wealth, which soon easily absorbed some 25,000 refugees from Thrace and Asia
Minor, was disrupted only by the destruction dealt by the Bulgarian occupations
during the First and Second World Wars.
By kind permission of:Ekdotike Athenon
This text is cited Nov 2003 from the Macedonian Heritage URL below, which contains images.
ΘΑΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΘΑΣΟΣ
Since Athens supplied the largest number of warships in the fleet
of the Delian League, the balance of power in the League came firmly into the
hands of the Athenian assembly, whose members decided how Athenian ships were
to be employed. Members of the League had no effective recourse if they disagreed
with decisions made for the League as a whole under Athenian leadership. Athens,
for instance, could compel the League to send its ships to force reluctant allies
to go on paying dues if they stopped making their annual payments. The most egregious
instance of such compulsion was the case of the city-state of the island of Thasos
which, in 465 B.C, unilaterally withdrew from the Delian League after a dispute
with Athens over gold mines on the neighboring mainland. To compel the Thasians
to keep their sworn agreement to stay in the League, the Athenians led the fleet
of the Delian League, including ships from other member states, against Thasos.
The attack turned into a protracted siege, which finally ended after three years'
campaigns in 463 B.C. with the island's surrender. As punishment, the League forced
Thasos to pull down its defensive walls, give up its navy, and pay enormous dues
and fines. As Thucydides observed, rebellious allies like the Thasians "lost
their independence," making the Athenians as the League's leaders "no
longer as popular as they used to be."
This text is from: Thomas Martin's An Overview of Classical Greek History from Homer to Alexander, Yale University Press. Cited November 2004 from Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
In 360 359 B.C., colonists from Thasos, led by the exiled Athenian (from Aphidnae deme) politician and rhetor, Kallistratos, founded a city on this site which they called Krenides springs from the abundant springs at the foot of the hill where the ancient settlement was made.
On the opposite coast of Thrace the Thasians held Stryme, Galepsus, Osyme, Daton, Scaptesyle
ΦΙΛΙΠΠΟΙ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
While these things were going on, the Thasians settled the place called Crenides,8 which the king afterward named Philippi for himself and made a populous settlement.
ΘΑΣΟΣ (Νησί) ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ & ΘΡΑΚΗ
ΠΑΓΓΑΙΟ (Δήμος) ΚΑΒΑΛΑ
Το όρος Παγγαίο, Νύσα κατά τον Όμηρο θεωρείται το βουνό όπου γεννήθηκε
και ανατράφηκε ο Διόνυσος. Το όνομά του κατά την μυθολογία, το πήρε από τον γιο
του Αρη και της Κριτοβούλης τον Παγγαίο αλλά κατά τον Στράβωνα είναι η σύνθεση
των λέξεων παν+γαία που σημαίνει η ανεξάρτητη περιοχή που βρίσκεται μεταξύ εύφορων
πεδιάδων.
Στο Παγγαίο που κατά τον μύθο ευδοκίμησαν τα Διονυσιακά μυστήρια πιστεύουν
ότι ο Ορφέας άφησε το στίγμα του μέσα από την μουσική και την καλλιτεχνία του.
Η ονομαστή Σκαπτή Υλη την οποία αναφέρει ο Θουκυδίδης που δεν ήταν
άλλη από τα μεταλλεία χρυσού που υπήρχαν στην περιοχή, μπορεί να άφησε απομεινάρια
τις "σκουριές" που λένε οι ντόπιοι και που εικάζεται ότι βρισκόταν σ' αυτή την
πλευρά του Παγγαίου.
Από τον χρυσό αυτό έφτιαχνε νομίσματα ο Φίλιππος Β΄ βασιλιάς της Μακεδονίας
και από το πολύτιμο αυτό μέταλλο χρηματοδότησε την εκστρατεία του στην Ασία ο
Μέγας Αλέξανδρος.
Από τον μύθο μπορεί κανείς να ακουμπήσει στην σημερινή πραγματικότητα
βλέποντας την αναβίωση του εθίμου των "Αράπηδων" που έχει τις ρίζες του στην παγανιστική
διονυσιακή λατρεία και στο "Κάψιμο των Ψίλων" που έχει αναγωγές στους ρωμαϊκούς
και βυζαντινούς "φανούς".
Το Ιερό Παγγαίο
Στον τόπο μας η ιστορία είναι αδιάκοπη, χαμένη στους αιώνες. Το μαρτυρούν
τα κατάλοιπα των οικισμών παλαιολιθικής εγκατάστασης στην θέση "Ασημότρυπα" Παγγαίου,
σε πεδινό τμήμα της Νικήσιανης
όπως και στην Τούμπα, από την εποχή του Χαλκού. Ανεξίτηλα τα σημάδια στους βράχους
με τις περίφημες βραχογραφίες, σκορπισμένες σε όλο το ορεινό σύμπλεγμα. Δεν είναι
τυχαίο ότι για τους Έλληνες του Νότου η περιοχή αυτή ήταν "γη της επαγγελίας".
Απομεινάρια στοών και καμινάδων από όπου έβγαινε ο χρυσός, δείχνουν ανάγλυφα ότι
εδώ στην χώρα των Ηδωνών,
βρισκόταν η Σκαπτή Ύλη της εποχής του Θουκυδίδη, των χρόνων του Φιλίππου Β΄ βασιλιά
της Μακεδονίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των στρατηγών της Ρωμαϊκής εποχής.
Σημαντική ήταν η συμβολή στην ανάπτυξη της περιοχής από την βασιλική
δυναστεία των Τημενιδών και Αντιγονιδών. Ανάμεσα σε δυο ονομαστές πόλεις, τους
Φιλίππους και την Αμφίπολη,
το Παγγαίο και η περιοχή του, ανέπτυξε ως δρόμος εμπορίου, στενές σχέσεις με τον
τότε γνωστό κόσμο εφόσον βρισκόταν δίπλα στην Εγνατία Οδό.
Οι μύθοι είναι ζωντανοί.
Εδώ έζησε ο Διόνυσος και "λειτούργησαν" τα μυστήριά του. Δίπλα σ'
αυτόν και ο Ορφέας, ο μεγάλος καλλιτέχνης και μύστης της αρχαιότητας. Η λατρεία
των διονυσιακών μυστηρίων, η διαρκής αναζήτηση των ανθρώπων μέσα από την έμπνευση,
ο χρυσός, οι μύθοι και το τοπίο έδωσαν στο Παγγαίο έναν μανδύα ιερότητας που πέρασε
σε όλες τις εποχές και μέσα από το μυστηριακό Βυζάντιο, την συνεχή αναβίωση εθίμων
και παραδόσεων, περνάει στις μέρες μας με την παρουσία σημαντικών μοναστηριών
στην περιοχή.
Τα πιο σημαντικά απομεινάρια της ιστορίας, τα κατάλοιπα των οικισμών
στην Τούμπα Νικήσιανης με τάφους που έδωσαν σημαντικά κτερίσματα που φιλοξενούνται
στο Αρχαιολογικό Μουσείο
Καβάλας, τα υπολείμματα της βυζαντινής μονής του Αγίου Γεωργίου στην Παλιόχωρα
και το Βρανόκαστρο στην κατάληξη του Παγγαίου, στο Παλαιοχώρι.
Ζωντανή ιστορία της θρησκευτικότητας της περιοχής, το Μοναστήρι της
Παναγίας Εικοσιφοίνισσας, το οποίο μέχρι τις μέρες αποτελεί κιβωτό της Ορθοδοξίας
στα Βαλκάνια.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Παγγαίου
ΦΙΛΙΠΠΟΙ (Αρχαία πόλη) ΚΑΒΑΛΑ
Ο ταξιδιώτης της Ελληνικής επικράτειας δεν θα δυσκολευτεί καθόλου
ν'αντικρύσει σημεία που θα του θυμίζουν ή και θα του ζωντανέψουν την ιστορία των
ανθρώπων που κατοικούν αυτόν τον τόπο για πάνω από 30 αιώνες. Οι τάφοι των Μυκηνών
τον φέρνουν αντιμέτωπο με την νεολιθική εποχή, οι Δελφοί,
η Ολυμπία, η Ακρόπολη
των Αθηνών θυμίζουν το μεγαλείο της κλασικής αρχαιότητας, σε πολλά άλλα θα
ξυπνήσει το πέρασμα και η υποταγή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε αυτόν τον κλασικισμό,
το πέρασμα από τις κατακόμβες του Αγίου Δημητρίου τα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού.
Διαβαίνοντας όμως το 16ο χιλιόμετρο της οδού Καβάλας-Δράμας
ο ταξιδιώτης θα έρθει αντιμέτωπος με την τοποθεσία που καταφέρνει να συγκεράσει
όλο αυτό το ιστορικό διάβα μέσα σε λίγα τετραγωνικά.Πρόκειται για τον αρχαιολογικό
χώρο των Φιλίππων, στο μέσο της ομώνυμης πεδιάδας που εκτείνεται από τους πρόποδες
του αρχαίου Ορβήλου μέχρι
το "χρυσοβώλο" Παγγαίο,
βουνά τόσο υμνημένα από τους τραγικούς των Αθηναίων βουνά δεμένα με τόσο πανάρχαιους
μύθους και λατρείες.
Η θέση των Φιλίππων. Μύθοι. Αρχαίες παραδόσεις.
Δίπλα στις σημερινές Κρηνίδες
αντικρύζουμε τα τείχη και την Ακρόπολη των Φιλίππων, ακατάλυτη από το πέρασμα
των αιώνων, βουβός μάρτυρας της ιστορίας των λαών που έζησαν ή συναντήθηκαν στην
εύφορη πεδιάδα των Φιλίππων.
Η περιοχή του Παγγαίου και ιδιαίτερα η περιοχή των Φιλίππων από πολύ
νωρίς τράβηξαν το ενδιαφέρον του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Θρύλοι, μύθοι, λατρείες,
ιστορικά γεγονότα δέθηκαν στενά με αυτόν τον τόπο. Το κοντινό Παγγαίο, που φαίνεται
τόσο καθαρά από τους Φιλίππους, ήταν σπουδαίο θρησκευτικό κέντρο με αρχαία μυθολογική
παράδοση, αλλά και σημαντικός οικονομικός παράγοντας, με μεγάλα δάση και πλούσια
μεταλλεία. Εδώ σύμφωνα με την αρχαία παράδοση, πρώτος ο Φοίνικας Κάδμος βρήκε
τα χρυσωρυχεία και εδώ κόπηκαν τα πιο αρχαία νομίσματα της περιοχής, με διονυσιακές
παραστάσεις. Κοντά στη χιονοσκέπαστη κορυφή του Παγγαίου είχε ο Διόνυσος το μαντείο
του, στο οποίο χρησμοδοτούσε μια γυναίκα, η Πρόμαντις, τους χρησμούς της οποίας
ανακοίνωναν στους πιστούς οι ιερείς του θεού οι Προφητεύοντες. Το μαντείο του
Διονύσου το εξουσίαζαν οι πολεμικοί Σάτρες. Σύμφωνα πάλι με αρχαίους μύθους, στο
Παγγαίο κατασπαράχθηκε από τις Μαινάδες ο Ορφέας. Ακόμη, εδώ ξετυλίγεται ο μύθος
για τον βασιλιά των Ηδωνών Λυκούργο, τον αντίπαλο του Διονύσου.
Στις πυκνόφυτες πλαγιές του βουνού σχηματίσθηκαν Διονυσιακοί θίασοι
και εδώ αναπτύχθηκαν ιδέες για την ευθανασία. Ακόμα, μια αρχαία παράδοση που την
διέσωσε ο Αππιανός -Ρωμ. Εμφύλ. IV, 105- τοποθετεί κοντά στους Φιλίππους, σε ένα
ποταμάκι τον Ζυγάκτη, τη θέση όπου ο Πλούτωνας άρπαξε στο σκοτεινό βασίλειό του,
την Περσεφόνη ενώ αυτή μάζευε λουλούδια. Ο Πεισίστρατος ήρθε στο Παγγαίο εξόριστος
για να βρεί χρυσό και μισθοφόρους.
Επίσης και ο Θουκυδίδης πέρασε στο Παγγαίο τα χρόνια της εξορίας του,
γράφοντας την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου και πιθανόν να πέθανε εδώ. Τα
μεταλλεία χρυσού του Παγγαίου αποτέλεσαν βασικό οικονομικό πόρο και συνετέλεσαν
στην ακμή του Μακεδονικού βασιλείου.
Προϊστορικοί χρόνοι
Πολύ πριν έρθουν οι Έλληνες στους Φιλίππους, υπήρχε ένας συνοικισμός
της Νεολιθικής εποχής, που ανακαλύφθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, δίπλα σε πηγές
νερού, στη θέση Ντικιλί-Τάς. Τα ευρήματα ανάγονται στην Πρωτοελληνική εποχή (2850-2250
π.Χ), ενώ τα νεώτερα ευρήματα χρονολογούν τον συνοικισμό στην περίοδο 1700-1500
π.Χ. Βρέθηκαν τμήματα μεγάλων αγγείων, όπλα, πέλεκεις, αγροτικά εργαλεία και πήλινα
ειδώλια ανθρώπων και ζώων. Ο συνοικισμός του Ντικιλί-Τάς στις προϊστορικές σκοτεινές
χιλιετηρίδες, μπορεί να θεωρηθεί σαν μακρινός πρόγονος της πόλης των ιστορικών
χρόνων.
Ιστορικοί χρόνοι
Στους ιστορικούς χρόνους σε ολόκληρη την περιοχή του Παγγαίου ζουν
θρακικά φύλα, που διακρίνονται για την πολεμική τους τέχνη και ικανότητα. Οι Έλληνες
έρχονται αργότερα. Γίνεται μια πρώτη απόπειρα των Αθηναίων να κατακτήσουν αυτή
την εύφορη περιοχή το 465 π.Χ, όπου διεξάγεται μια μάχη μεταξύ Αθηναίων και θρακικών
φύλων. Οι Αθηναίοι χάνουν τη μάχη, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 10.000 νεκρούς
οπλίτες. Αργότερα, ανάμεσα στο 360-359 π.Χ Έλληνες άποικοι από τη Θάσο,
με αρχηγό τον εξόριστο Αθηναίο ρήτορα και πολιτικό Καλλίστρατο, ήρθαν και εγκαταστάθηκαν
στην περιοχή των Φιλίππων, κτίζοντας την πρώτη μικρή πόλη. Η πόλη αυτή πριν πάρει
το όνομα του βασιληά των Μακεδόνων Φιλίππου Β΄, είναι γνωστή άλλοτε με το όνομα
Κρηνίδες και άλλοτε με το όνομα Δάτον. Το όνομα Κρηνίδες οφείλεται στα άφθονα
νερά που πηγάζουν ολόγυρα στην περιοχή - κρήναι γαρ είσι περί τώ λόφω ναμάτων
πολλαί - Από το έργο του Αππιανού - Ρωμαϊκός εμφύλιος IV, 105,439 -. Το όνομα
Δάτον είναι απήχηση της ξακουστής ευφορίας της περιοχής αυτής που εκφραζόταν με
την παροιμία - Δάτον αγαθών και αγαθών αγαθίδας-.
Δεν ήταν όμως, μόνο η εύφορη γη που προσέλκυσε τους Αθηναίους και
τους Θάσιους. Η γη αυτή έκρυβε μεταλλεία χρυσού πίσω από την Ακρόπολη. Με την
κατοχή και εκμετάλλευσή τους από τους Θάσιους, κυκλοφόρησαν νέα νομίσματα, χρυσά
και χάλκινα που είχαν για κύρια παράσταση το κεφάλι του Ηρακλή και στην πίσω πλευρά
ένα τρίποδα ή άλλες φορές ένα τόξο με ρόπαλο. Τα νομίσματα αυτά είχαν την επιγραφή
ΘΑΣΙΟΝ ΗΠΕΙΡΟ.
Στην αποικία αυτή δόθηκε εξαιρετική σημασία. Υποστηρίχθηκε από ιστορικούς
πως η 11η επιστολή του Πλάτωνα προς τον Θάσιο Λαοδάμα, αφορά τη νομοθεσία και
οργάνωση των Κρηνίδων. Περνώντας στα χρόνια της βασιλείας του Φιλίππου Β΄, οι
δραστηριότητες των Θρακών βασιλέων αποτελούσαν μόνιμη πηγή ανησυχίας και δημιουργούσαν
προβλήματα στα βόρεια σύνορα του Μακεδονικού κράτους. Ο Φίλιππος υποχρεώθηκε επανειλημμένως
από τις περιστάσεις να εμπλακεί στις υποθέσεις της Θράκης. Όταν ο Φίλιππος κατέλαβε
(357 π.Χ.) την Αμφίπολη στον
κάτω ρου του Στρυμόνα, ένας
βασιλιάς ενός θρακικού φύλου, ο Κετρίπορις, άρχισε να επιτίθεται εναντίον ελληνικών
πόλεων της πεδιάδας του Δάτου. Μία από αυτές, οι Κρηνίδες, ζήτησε προστασία από
τον Φίλιππο, ο οποίος ανταποκρίθηκε άμεσα, θέτοντας τέρμα στις θρακικές επιδρομές,
προσαρτώντας την περιοχή και επανιδρύοντας τις Κρηνίδες ως Φιλίππους. Ο Φίλιππος
διείδε την στρατηγική και οικονομική σημασία των Κρηνίδων. Αφού την κατέλαβε,
αύξησε τον πληθυσμό της με Μακεδόνες αποίκους και της έδωσε το όνομά του. Έτσι
δημιουργήθηκε η Μακεδονική πόλη Φίλιπποι. Ένα μεγάλο και ισχυρό τείχος περιέβαλε
την πόλη και ένα θέατρο, από τα καλύτερα της Αρχαίας Ελλάδας, την κόσμησε.
Η πόλη των Φιλίππων αναδείχθηκε πρώτιστη βασιλική αποικία και η προσάρτησή
της αποτέλεσε ένα σταθερό βήμα προς την πραγματοποίηση της επέκτασης της Μακεδονίας
από τον Στρυμόνα έως τον Νέστο.
Ταυτόχρονα ο Φίλιππος άρχισε να εκμεταλλεύεται εντατικά τα χρυσωρυχεία που είχαν
το όνομα Ασυλα, ίσως γιατί όπως υπέθεσε ο Γάλλος αρχαιολόγος Heuzey, όσοι εγκληματίες
ή φυγάδες σκλάβοι έρχονταν εδώ, έβρισκαν ασυλία, δουλεύοντας στα χρυσωρυχεία.
Ο Ηρόδοτος, VII,115, ονομάζει τα χρυσωρυχεία Συλέος Πεδίον και Σκαπτή ύλη - και
αποδίδει στα χρυσωρυχεία μια πρόσοδο ανώτερη από 1000 τάλαντα το χρόνο. Στους
Φιλίππους εγκαταστάθηκε το βασιλικό νομισματοκοπείο, όπου κόπηκε το περίφημο νόμισμα,
το Φιλίππειον.
Ο Θεόφραστος που γνώριζε καλά την περιοχή των Φιλίππων, μας πληροφορεί
πως τον 4ο αιώνα π.Χ, με την εγκατάσταση των Μακεδόνων αποίκων, εκτελείται ένα
τεράστιο πλουροπαραγωγικό έργο. Αποξηράνθηκε ένα μεγάλο μέρος της πεδιάδας που
ως τότε ήταν σκεπασμένη με νερά και έλη. Το αποξηραντικό έργο που επιτεύχθηκε
είχε και σαν αποτέλεσμα την καλυτέρευση του κλίματος της περιοχής.
Το 304 π.Χ η πόλη των Φιλίππων ανέδειξε έναν Ολυμπιονίκη. Ο Λάμπου
ο Φιλιππήσιος αναδείχθηκε νικητής τεθρίππων. Μεγάλη είναι η άγνοιά μας για την
ιστορία της πόλης στους αιώνες που ακολουθούν, ως τη Ρωμαϊκή κατάκτηση. Φιλολογικές
μαρτυρίες δεν υπάρχουν και το έργο του ιστορικού Μαρσύα που καταγόταν από τους
Φιλίππους και έγραψε για την πατρίδα του, δυστυχώς χάθηκε. Οι λίγες επιγραφές
που βρέθηκαν στις ανασκαφές και που χρονολογούνται στην Ελληνιστική εποχή μας
πληροφορούν για την προσωπική επέμβαση του Μ. Αλεξάνδρου στο ζήτημα της αποξήρανσης
των Τεναγών, για την περιοδική πώληση του αξιώματος του ιεροκύρηκα, για ένα ψήφισμα
προς τιμήν κάποιου πολίτη που δάνεισε στην πόλη χρηματικό ποσό με μικρό ή δίχως
τόκο. Από ένα ψήφισμα των Φιλίππων στα μέσα του 3ου αιώνα π.Χ που βρέθηκε στην
Κώ, μαθαίνουμε για την υποδοχή
των Θεωρών της νήσου, που ήρθαν στους Φιλίππους να κηρύξουν εκεχειρία και να κάνουν
γνωστό τον εορτασμό των Ασκληπιείων. Η τοπική βουλή απένειμε στους απεσταλμένους
διάφορες τιμές και ενέκρινε ένα στρατιωτικό απόσπασμα για την συνοδεία τους ως
την Νεάπολη (Καβάλα).
Κατά τη διάρκεια της Μακεδονικής κυριαρχίας οι Φίλιπποι είναι μία
από τις κύριες πόλεις του Μακεδονικού Βασιλείου με οικονομική ακμή αλλά και ιδιαίτερα
προνόμια. Ο πληθυσμός όμως και η σημασία της πόλης με τη ροή του χρόνου ελλατώνεται
σημαντικά, μέχρι την εποχή της Ρωμαϊκής κατάκτησης (168 π.Χ).
Ρωμαϊκοί χρόνοι
Το 86 π.Χ η πόλη των Φιλίππων αναφέρεται στον πόλεμο της Ρώμης κατά
του βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη και από τους Φιλίππους περνούν τα Ρωμαϊκά εκστρατευτικά
σώματα. Λίγο αργότερα, το 42 π.Χ. ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, η Μάχη των Φιλίππων
κάνει το όνομα της πόλης γνωστό σε όλη την υφήλιο.
Αμέσως μετά τη μάχη, ο Αντώνιος εγκατέστησε στην πόλη τους πρώτους
Ρωμαίους αποίκους και λίγο αργότερα, το 30 π.Χ ο Οκταβιανός έστειλε από την Ιταλία
νέους πολυάριθμους αποίκους. Οι Ρωμαίοι άποικοι εγκαταστάθηκαν σαν αστοί μέσα
στους Φιλίππους αλλά και σαν αγρότες στα γύρω χωριά του κάμπου. Δημιουργήθηκε
έτσι η αποικία Augusta julia Philippensis που προσαρτήθηκε στη φυλή Voltinia και
είχε τους δικούς της άρχοντες και τη δική της διοικητική οργάνωση. Η μικρή πόλη
μεγάλωσε, ο πληθυσμός της διαφοροποιήθηκε με την εγκατάσταση του Ρωμαϊκού στοιχείου,
η ελληνική γλώσσα παραμερίστηκε από τη Λατινική που έγινε τότε η επίσημη γλώσσα
της αποικίας. Αργότερα τον 3ο-4ο αιώνα μ.Χ. η ελληνική γλώσσα ξαναπαίρνει τη θέση
της.
Στη Ρωμαϊκή εποχή και ιδιαίτερα στα χρόνια των Αντωνίνων, ανθίζουν
οι τέχνες στους Φιλίππους. Κτίζονται μεγάλες δαπανηρές οικοδομές, το Forum, η
εμπορική αγορά, η παλαίστρα, τα λουτρά και ένα μεγάλο υδραγωγείο που έφερνε νερό
στην πόλη από τη δυτική πλευρά. Υψώθηκαν αγάλματα και μνημεία που αλλάζουν την
υποδομή και την πολιτιστική όψη της πόλης. Οι θρησκευτικές δοξασίες του ντόπιου
θρακικού πληθυσμού και των Ελλήνων αποίκων ανακατεύθηκαν με τις δοξασίες των Ρωμαίων
και τα θρησκευτικά ρεύματα της Ανατολής και δημιουργήθηκε έτσι το Πάνθεον της
αποικίας.
Χριστιανικοί χρόνοι
Τελευταία έρχεται η Χριστιανική θρησκεία. Ο σταυρός παίρνει τη θέση
των ειδωλολατρικών συμβόλων. Οι κάτοικοι των Φιλίππων είναι οι πρώτοι κάτοικοι
της Ευρώπης που ακούνε το κήρυγμα της νέας θρησκείας.
Μια μέρα του 49 ή 50 μ.Χ. ένα πλοίο αποβιβάζει τον Απόστολο Παύλο,
τον Τιμόθεο και τον συγγραφέα των Πράξεων των Αποστόλων - πιθανότατα τον Λουκά
- στη Νεάπολη, τη σημερινή Καβάλα.
Από τη Νεάπολη μέσω της Εγνατίας οδού φθάνουν στην πόλη των Φιλίππων, όπου και
διαμένουν. Κοντά στη δυτική πλευρά του τείχους της πόλης υπήρχε ένα μικρό ποταμάκι
όπου ήταν ο τόπος προσευχής των Εβραίων. Εκεί κατευθύνθηκε ο Απόστολος Παύλος
ένα Σάββατο με τους συνοδούς του και απεύθυνε για πρώτη φορά το κήρυγμά του στις
συγκεντρωμένες γυναίκες. Η Λυδία από τα Θυάτειρα
τον ακούει προσεκτικά και πρώτη παίρνει το βάπτισμα της νέας θρησκείας. Έπειτα
παρακαλεί τον Παύλο να δεχθεί την φιλοξενία της. Η Λυδία αποτέλεσε την πρώτη Ευρωπαία
που βαπτίσθηκε χριστιανή.
Πολλές μέρες ο Απόστολος Παύλος με τους συνοδούς του περπατάει τον
δρόμο από την πύλη προς την Εβραϊκή Συναγωγή και διακηρύττει τον λόγο του θεού.
Σε όλη την διαδρομή τον ακολουθεί μια γυναίκα δούλη - κατά τον κόσμο των Φιλίππων,
δαιμονισμένη - από την μαντική ικανότητα της οποίας οι κύριοί της κέρδιζαν χρήματα.
Αυτή η "δαιμονισμένη" δούλη δέχεται το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου και δείχνει
πίστη στη νέα θρησκεία. Διακηρύττει στην πόλη πως θεραπεύτηκε από τον δαίμονα
που είχε μέσα της. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να θιγούν τα συμφέροντα των κυρίων
της οι οποίοι συνέλαβαν τον Παύλο και τον Σίλα και τους οδήγησαν στην Αγορά. Εκεί
τους έδειραν, τους κακοποίησαν και κατόπιν τους έκλεισαν στη φυλακή. Για τη νύχτα
της φυλάκισής τους, το δυνατό σεισμό που έγινε τα μεσάνυχτα και για το βάπτισμα
του δεσμοφύλακα και της οικογένειάς του, υπάρχει λεπτομερειακή αφήγηση στις 'Πράξεις
των Αποστόλων'. Την επόμενη μέρα τους άφησαν ελεύθερους. Πήγαν στο σπίτι της Λυδίας
όπου τους περίμεναν οι πρώτοι Χριστιανοί των Φιλίππων και αφού τους χαιρέτισαν
κατευθύνθηκαν για τη Θεσσαλονίκη.
Το 55 μ.Χ. έστειλε στους Φιλίππους επιστολή από τη φυλακή της Εφέσου.
Αλλες δύο φορές ξαναπέρασε ο Παύλος από τους Φιλίππους. Μία το 56 μ.Χ και τελευταία
το 57 μ.Χ όπου και γιόρτασε το Πάσχα. Το πέρασμα του Αποστόλου Παύλου από τους
Φιλίππους και η βάπτιση σε αυτή την πόλη της πρώτης Ευρωπαίας Χριστιανής, προσδίδει
στην πόλη των Φιλίππων εκτός από την ιστορική αξία που είχε και θρησκευτική αξία
στον Ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο.
Η νέα χριστιανική θρησκεία χρησιμοποιεί σαν γλώσσα την ελληνική εκτοπίζοντας
την λατινική των Ρωμαίων αποίκων. Από τον 3ο μ.Χ. αιώνα εμφανίζονται ξανά ελληνικές
επιγραφές. Το πιστοποιεί άλλωστε και ο Αθηναίος ρήτορας Ιμέριος που καλεσμένος
από τον Αυτοκράτορα Ιουλιανό το 362 μ.Χ., πέρασε από την πόλη και εκφώνησε λόγο
προς τους κατοίκους των Φιλίππων. Με την επίσημη πλέον αναγνώριση του Χριστιανισμού
από τον Μέγα Κων/νο σαν επίσημης θρησκείας του κράτους, οι Φίλιπποι είναι έδρα
Μητροπολίτη που έχει στη δικαιοδοσία του 5-7 επισκοπές. Αυτήν την εποχή κτίζονται
οικοδομές στο κέντρο της πόλης, που αλλάζουν την όψη της. Με τις ανασκαφές βγήκαν
στην επιφάνεια δύο μεγάλες Παλαιοχριστιανικές Βασιλικές με πλούσια διακόσμηση.
Τα ευρήματα αυτής της εποχής μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως οι Φίλιπποι ήταν μια
χριστιανική οργανωμένη κοινωνία με οικονομική άνεση.
Βυζαντινοί χρόνοι
Η ασφάλεια και ειρήνη που έδωσε στα χρόνια που πέρασαν, η Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία στην πόλη, κινδύνεψαν στην εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Η εισβολή τον 4ο μ.Χ. αιώνα βαρβαρικών φύλων στα εδάφη του Βυζαντίου,
αγγίζει και τους Φιλίππους. Βαρβαρικά φύλα φτάνουν μπροστά στην πόλη χωρίς όμως
να καταφέρουν να την καταλάβουν. Το 473 μ.Χ. οι Γότθοι πλησίασαν στην περιοχή,
πυρπόλησαν τα προάστιά της, την ίδια την πόλη όμως δεν μπόρεσαν να την καταλάβουν.
Τους 7ο και 8ο μ.Χ. αιώνες ακολουθούν οι Σλαβικές επιδρομές. Αργότερα στις αρχές
του 9ου αιώνα γίνονται οι Βουλγαρικές επιδρομές. Σε μια από αυτές τις επιδρομές
το 837 μ.Χ. οι Βούλγαροι φθάνουν ως την πόλη και αφού πρωτύτερα οι κάτοικοι την
εκκένωσαν, την κατέλαβαν και πάνω στις μαρμάρινες πλάκες του στυλοβάτη της νότιας
κιονοστοιχίας της Βασιλικής Β', γράφουν το χρονικό της νίκης τους στην ελληνική
γλώσσα. Οι Βούλγαροι αποσύρθηκαν γρήγορα και στο τέλος του 9ου αιώνα ολόκληρη
η Ανατολική Μακεδονία οργανώθηκε από τους Βυζαντινούς. Τα τείχη της πόλης καθώς
και η Ακρόπολη ανοικοδομούνται (963-969 μ.Χ.).
Στις θριαμβευτικές εκστρατείες του Βασιλείου Β' του Βουλγαροκτόνου
από το 1004 έως το 1018 μ.Χ., πέρασαν πολλές φορές Βυζαντινά στρατεύματα από τους
Φιλίππους. Λίγο αργότερα, στην εποχή των σταυροφοριών το 1097 μ.Χ., από τους Φιλίππους
πέρασαν τα στρατεύματα της πρώτης σταυροφορίας.
Στα μέσα του 12ου αιώνα, ο Αραβας γεωγράφος Idrisi, μας δένει σημαντικά
στοιχεία για την τότε εικόνα των Φιλίππων. Αναφέρει τους Φιλίππους σαν πόλη με
ζωηρή εμπορική κίνηση, με καλλιέργειες αμπελιών και φυτειών κάθε είδους. Επίσης
η σημαντική θέση της πόλης πάνω στην μεγάλη οδική αρτηρία (Εγνατία) της περιοχής,
είναι η αιτία επίσκεψης πολλών Αυτοκρατόρων. Όταν οι Φράγκοι κυρίευσαν την Κων/πολη,
πέρασε από τους Φιλίππους δύο φορές, το 1204 μ.Χ., ο Φράγκος βασιληάς Βοδουίνος
της Φλάνδρας. Το 1246 ο Αυτοκράτορας της Νίκαιας,
Ιωάννης Βατάτζης, εκστρατεύει κατά των Βουλγάρων. Έρχεται στους Φιλίππους και
συγκαλεί το πολεμικό του συμβούλιο. Ο ίδιος ξαναπερνά από την πόλη το 1252 μ.Χ.
και συγκροτεί ένα ανώτατο δικαστήριο με σκοπό τη δίκη του Μιχαήλ Παλαιολόγου.
Τον 14ο αιώνα με τους εμφύλιους πολέμους των Ελλήνων βασιλέων και
διεκδικητών του θρόνου, αναμίχθηκαν στον εμφύλιο Τούρκοι αλλά και Σέρβοι. Στους
Φιλίππους στρατοπέδευσαν το 1327 μ.Χ. τα στρατεύματα του Ανδρόνικου Β' και το
1342 μ.Χ. τα στρατεύματα του Ιωάννη Κατακουζηνού. Η τελευταία αναφορά σε εκστρατεία
των ιστορικών, που αφορά το όνομα των Φιλίππων, είναι το 1355 μ.Χ. όπου εκστρατεύει
ο Αυτοκράτορας Ματθαίος Κατακουζηνός κατά των Σέρβων. Οι κάτοικοι της πόλης όμως
έχοντας κάποια διένεξη με τον Αυτοκράτορα Ματθαίο Κατακουζηνό, παίρνουν μέρος
στη σύλληψή του και τον παραδίνουν στον Σέρβο ηγεμόνα Vojhna.
Κατόπιν έρχονται οι Σελτζούκοι (Τούρκοι) οι οποίοι καταλαμβάνουν τις
Σέρρες το 1383 μ.Χ., την Χριστούπολη
(Καβάλα) το ίδιο έτος και την Θεσ/νίκη το 1387 μ.Χ. και εγκαθιδρύουν το Τουρκοκρατικό
καθεστώς με διοίκηση και στρατό κατοχής.
Από την Τουρκοκρατία έως σήμερα
Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς και πως ερημώθηκαν οι Φίλιπποι. Είναι
πολύ πιθανό σύμφωνα με ιστορικούς και αρχαιολόγους η ερήμωση να οφείλεται στα
έλη που έφταναν μέχρι τα τείχη της. Το 1546-1549 μ.Χ. που επισκέφθηκε την πόλη
ο P. Belon, η πόλη ήταν έρημη. Υπήρχαν μόνο πέντε-έξη σπίτια έξω από τα τείχη,
στις σημερινές Κρηνίδες. Το όνομα της πόλης εξακολουθεί να αναφέρεται σε Πατριαρχικές
Πράξεις και έγγραφα έως τον 18ο αιώνα. Η πόλη είχε πάψει από καιρό να έχει ζωή.
Δεν έμεινε παρά μόνο το όνομά της. Ο πρώτος που επισκέφθηκε την ερειπωμένη πόλη
ήταν ο Κυριάκος Αγκωνίτης το 1426-1430 μ.Χ. Έπειτα από αυτόν ο Ιωάννης Λάσκαρης
και έπειτα όπως ήδη αναφέραμε ο P. Belon.
Η επιστημονική έρευνα και μελέτη άρχισε με τις εργασίες των Γάλλων
L. Heuzey (αρχαιολόγου) και H. Daumet (αρχιτέκτονα) το 1861. Δίπλα στην ερειπωμένη
πόλη των Φιλίππων (σημερινές Κρηνίδες),
υπήρχε ένα μικρό χωριό το οποίο κατοικούνταν από Τούρκους στην πλειοψηφία και
ονομαζόταν Ραχτζά. Με την απελευθέρωση της Καβάλας το 1913 από τα Ελληνικά στρατεύματα,
άρχισε η σταδιακή φυγή του Τουρκικού στοιχείου και επανήλθε η αρχαία ονομασία
Κρηνίδες. Με την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 οι Κρηνίδες ζωντάνεψαν πληθυσμιακά
με την εγκατάσταση των Ποντίων προσφύγων της Μ.
Ασίας.
Συστηματικές ανασκαφές άρχισαν το 1914 από τη Γαλλική Αρχαιολογική
Σχολή Αθηνών. Ως τότε τα μόνα ορατά μνημεία ήταν τα τείχη (ένα μέρος), η Ακρόπολη
και οι πεσσοί της Βασιλικής Β'.
Περισσότερα από 1700 χρόνια η πόλη που ίδρυσαν Έλληνες άποικοι της
Θάσου παίζει έναν εξέχοντα ιστορικό και θρησκευτικό ρόλο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Φιλίππων
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
