Εμφανίζονται 23 τίτλοι με αναζήτηση: Οι κάτοικοι του τόπου στην ευρύτερη περιοχή: "ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Περιφέρεια ΕΛΛΑΔΑ" .
ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙ (Κωμόπολη) ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Αρναίας
Οι Παλαιοχωρινοί μέχρι το 1880 φορούσαν φουστανέλλες. Μετά συναντάμε
τη παραδοσιακή φορεσιά του Παλιοχωρινού.
Φορεσιά ανδρική
• Μπενεβρέκι ή σιαγιάνι είδος βράκας από ύφασμα μάλλινο (δίμυτο) σε χρώμα
μαύρο, υφασμένο στον αργαλειό του σπιτιού. Φαρδύ με σέλα που κρέμονταν αρκετά
στο πίσω μέρος. Δύο βαθιές τσέπες στα πλάγια, ίδιο μπρος πίσω με μάκρος ως τα
παπούτσια. Δένονταν στη μέση με μια λουρίδα από ύφασμα, περασμένη εσωτερικά που
με το σφίξιμο σχημάτιζε σούρα.
• Φανέλλα υφαντή η πλεχτή μάλλινη ή μαλλοβάμβακη ίδια χειμώνα καλοκαίρι.
•Πουκάμισο από ύφασμα του αργαλειού κάμποτ γεράνιου.
•Βρακί άσπρο ίδιο σχέδιο με το μπενεβρέκι, μακρύ έδενε πάνω από τον αστράγαλο.
•Σκ'φούνια (κάλτσες) μάλλινα πλεχτά, σε χρώμα μαύρο, καφέ ή σιάργκαβου (γκρι).
•Βέστα γιλέκο από ύφασμα χονδρό μάλλινο χωρίς μανίκια. Φοριούνταν πάνω από
το πουκάμισο, κούμπωνε στα πλάγια και είχε δυο μεγάλες τσέπες μπροστά.
•Ντουλαμάς φοριούνταν πάνω από τη βέστα, ήταν από το ίδιο ύφασμα χωρίς γιακά
και κουμπιά με μάκρος ως τη μέση.
•Ζουνάρι από ύφασμα μάλλινο λεπτό σε χρώμα βυσινί, μακρύ 2,5 περίπου μέτρα
και φάρδος 25-30 πόντους.
•Τραγιάσκα σε χρώμα μαύρο ή καφέ με κουμπί στην κορυφή και τρίγωνα κομμάτια,
με στρογγυλή ραφή η με πιέτες στο πίσω μέρος οι γιορτινές. Τις φορούσαν χειμώνα-καλοκαίρι.
•Παπούτσια μαύρα φαρδιά χωρίς κορδόνια έμπαιναν και έβγαιναν ελεύθερα.
•Κομπολόι κεχριμπαρένιο από χάντρες σε διάφορα μεγέθη.
Φορεσιά γυναικεία
•Φουστάνι από ύφασμα του αργαλειού (βροχένιο) ριγέ ή μονόχρωμο ή κλαδωτό
αγοραστό. Το πάνω μέρος στενό εφαρμοστό λίγο πιο κοντό από τη μέση. Χωρίς γιακά
κούμπωνε μπροστά ως τη μέση. Το κάτω μέρος μακρύ ως το χώμα με πιέτες που άρχιζαν
από τη μέση άνοιγαν κάτω σ' έναν φαρδύ ποδόγυρο. Η φούστα (το μπόι) μπροστά άφηνε
ένα άνοιγμα που το σκέπαζε η ποδιά.
•Καβάδι φόρεμα καπιτονέ μονοκόματο, το φορούσαν οι πιο ηλικιωμένες.
•Ποδιά μάλλινη υφαντή σε διάφορα χρώματα μονόχρωμη ή κλαδωτή (καλλιγραφένια)
μια πιθαμή κοντύτερη από το φουστάνι.
•Κοντογούνι ζακέτα από ύφασμα μονόχρωμο μάλλινο (ή λούτρο) με γιακά και
μακρύ μανίκι, μεσάτο με ζώνη στο πίσω μέρος. Τα μανίκια σχημάτιζαν στους ώμους
πιέτες και είχαν στην άκρη όπως και ο γιακάς βελούδο (κατηφέ). Κούμπωνε μπροστά
με ένα κουμπί.
•Λιμπαντές, γρίζινη κοντή ζακέτα
•Γούνα, το επίσημο χειμωνιάτικο ένδυμα. Εξωτερικά είχε μαύρο μάλλινο ύφασμα
και εσωτερικά γούνα. •Ανοιχτή μπροστά κατέληγε σ' ένα γύρισμα σ'όλο το μάκρος
και φαινόταν η γούνα.Το μάκρος της πιο κοντό από το φουστάνι.
•Καβούκι, είδος φεσιού. Με χρυσοκέντητο "τεπέ" πάνω και κλαδωτό μεταξωτό
μαντήλι (σιρβέτα) δεμένο γύρω-γύρω, καρφίτσα στο πλάι και φούντα από συρμάτινη
χρυσοκλωστή (κ'σάφια).
•Εσώρουχα φανέλλα πλεχτή του αργαλειού. Πουκαμίσα άσπρη μακριά. Από πάνω
φούστα λεπτή με κόρφο χωρίς μανίκια. Μία δεύτερη φούστα χονδρή απ'τη μέση και
κάτω, φαρδιά όσο το φουστάνι. Βρακί με τέσσερις βρακοζώνες (κορδόνια) που δένονταν
δύο μπροστά, δύο πίσω και άλλα κάτω από τα γόνατα.
•Ζώνη που κούμπωνε με διπλές μπρούτζινες τόκες μπροστά.
•Σκ'φούνια ίδια με τα ανδρικά λίγο μακρύτερα. Μποτίνια δετά ή με κούμπωμα
και χαμηλό τακούνι.
•Χτένισμα χωρίστρα στη μέση, μία η δύο πλεξούδες που έπεφταν στην πλάτη
ή τυλίγονταν κυκλικά στο κεφάλι. Κοσμήματα σειρές ντούμπλες ή φλουριά στο στήθος
ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση, βραχιόλια και σκουλαρίκια χρυσά.
Τα κείμενα είναι απο το βιβλίο του κ. Καλαμπαλίκη Αθανασίου για το Παλαιοχώρι.
Η παλαιοχωρινή γλώσσα είναι ντόπια χωρίς σημαντικές επιρροές από αλλού,
γιατί ο πληθυσμός ήταν και παρέμεινε κατά βάση ντόπιος. Η πιο σημαντική επιρροή
έγινε επί Τουρκοκρατίας. Η ομιλία μας είναι λιτή με πλούσιο όμως λεξιλόγιο και
λέξεις που κυριολεκτούν. Πολλές έχουν ρίζες αρχαίας ελληνικής γλώσσας η λατινικής
και υπάρχουν πάρα πολλοί ιδιωματισμοί.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αρναίας
Τα κυριώτερα χαρακτηριστικά του Παλαιοχωρινού γλωσσικού ιδιώματος είναι τα εξής
:
Ο άτονος φθόγγος (ι) όταν είναι στην κατάληξη μιας λέξης αποβάλλεται και μπαίνει
απόστροφος : Σπίτι - σπίτ', καράβι - καράβ' κ.λπ.
Οι άτονοι φθόγγοι (ε) και (ο) παθαίνουν κώφωση και μετατρέπονται σε (ι) και σε
(ου) : σήμερα - σήμιρα, κόσμος - κόσμους.
Το αρσενικό άρθρο γίνεται συχνότερα (ι) : ι Γιάνν'ς, ι Μήτσιους. Τα θηλυκά ονόματα
εμφανίζονται συχνά σαν ουδετερόμορφα : Η Μαρία - του Μαριώ.
Οι φθόγγοι (λ) και (ν) μπροστά από τους φθόγγους (ε) και (ο) που έχουν πάθει κώφωση,
προφέρονται παχιά : νιρό, λιβέντ'ς κ.λπ.
Το (ν) του άρθρου συνεκφωνείται με το φωνήεν της επόμενης λέξης : Την ουρά - τη
νουρά, τον ουντά - το νουντά, και μετατρέπεται σε (μ) μπροστά από το (π): Τον
πατέρα - του μπατέρα, και σε (γ) μπροστά από το (κ) : Τον καιρό - του γκιρό
Ο άτονος φθόγγος -ι- (υ, οι, ει, η) συχνά αποβάλλεται : Το σκυλί - του σκ'λι,
σηκώνεται - σ'κώνιτι κλπ. Επίσης αποβάλλεται και ο άτονος φθόγγος ου : Το πουλί
-του π'λι
Μερικές φορές ο φθόγγος (κ) μετατρέπεται σε (χ) : Κοιτάζει - χ'τάζ'
Για την πιστότερη φωνητική απόδοση, συχνά, αντί για το συνδυασμό των φωνηέντων
(αυ και ευ) χρησιμοποιούμε φωνήεντα και σύμφωνα μαζί (αφ και αβ) (ιφ και ιβ) :
Δευτέρα - Διφτέρα, κλαδευτήρια - κλαδιφτήρια, ζευγάς - ζιβγάς, αυτί - 'φτι.
Ο αρχαισμός : Λέξεις με ρίζα από την αρχαία ελληνική γλώσσα όπως: εισβαίνω - σιβαίνου,
απολογούμαι - απλουϊούμι, συνδαυλίζω - ζνταυλίζου
Τούρκικες λέξεις : ανάμ' = μύθος, ουμούτ' = ελπίδα.
Τα κείμενα είναι απο το βιβλίο του κ. Καλαμπαλίκη Αθανασίου για το Παλαιοχώρι.
Ένα στοιχείο της λαογραφίας του Παλαιοχωρίου είναι τα μασάλια ή μύθοι,
δηλαδή τα ευτράπελα, που συναντούνται σε πολλές περιοχές της Ελλάδος.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αρναίας
Τα μασάλια είναι μία σκιαγράφηση της αυθόρμητης αντίδρασης απλών ανθρώπων
απέναντι σε καθημερινές καταστάσεις και εξελίξεις γεγονότων, απέναντι σε προβλήματα
και ερεθίσματα κοινωνικά ή πολιτιστικά ή που έχουν σχέση με την τεχνολογία. Μέσα
από αυτά διακρίνεται η σύνθεση του χαρακτήρα των ανθρώπων, η ετοιμολογία της σκέψης,
οι αδυναμίες, οι ιδιομορφίες και οι ευαισθησίες τους.
Γεγονότα πραγματικά, που έγιναν εδώ ή αλλού και παρέμειναν ζωντανά από
στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά και που για πολλά χρόνια αποτελούν το επίκεντρο
της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας ακόμα και σήμερα σε γιορτές, εκδρομές, φιλικές
συναντήσεις και καθημερινές συναναστροφές ή στο καφενείο καθημερινά.
Στο Παλαιοχώρι είχαμε και έχουμε πρόσωπα που σημαδεύουν την πορεία του
χωριού με τις περιπέτειες τους, την ευρηματικότητα, τη φαντασία και το χιούμορ
τους, με τις ιστορίες που άφησαν πίσω τους. Μέσα στη φτώχεια του ο κόσμος ήξερε
να γλεντάει και να απομυθοποιεί τις δυσκολίες της ζωής και να ξεφεύγει από τα
προβλήματά του. Φτωχοί άνθρωποι δούλευαν σκληρά στα μεταλλεία, τα χωράφια ή τα
κοπάδια τους, όμως κατάφερναν να γλεντούν μέρες ολόκληρες όχι μόνο στις γιορτές,
αλλά και σε ανύποπτο χρόνο. Σ' αυτά τα γλέντια τους τα μασάλια είχαν έντονη παρουσία.
Τα κείμενα είναι απο το βιβλίο του κ. Καλαμπαλίκη Αθανασίου για το Παλαιοχώρι.
ΣΤΡΥΜΟΝΑΣ (Ποταμός) ΣΕΡΡΕΣ
Laeaei (Laiaioi), a Paeonian tribe in Macedonia, included within the dominion
of Sitalces, probably situated to the E. of the Strymon. (Thuc. ii. 96.)
ΚΑΡΥΩΤΙΣΣΑ (Κωμόπολη) ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ
Οι κάτοικοι της Καρυώτισσας διατηρούν ζωντανά τα έθιμα των προγόνων
τους και αυτό γίνεται φανερό σε όλες τις εκδηλώσεις θρησκευτικού χαρακτήρα, αλλά
και στην καθημερινή τους ζωή. Το πανηγύρι που γίνεται στο χωριό στις 23 Αυγούστου,
ημέρα εορτασμού της εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ήταν ένα από τα σημαντικότερα
πολιτιστικά γεγονότα του νομού στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, με συμμετοχές
συγκροτημάτων και διάσημων τραγουδιστών.
Κάθε χρόνο, οι νέοι του χωριού, που πρόκειται να στρατευθούν, οργανώνουν
και συμμετέχουν σε μια σειρά από παραδοσιακές και θρησκευτικές εκδηλώσεις. Όλον
τον χρόνο κατασκευάζουν ένα "άρμα" και την Κυριακή της Απόκρεω το περιφέρουν
μασκαρεμένοι σε όλο το χωριό, χορεύοντας και σατιρίζοντας την επικαιρότητα. Την
Μεγάλη Παρασκευή, είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να σηκώσουν στους ώμους τους τον
Επιτάφιο, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα σε όλους τους άντρες του χωριού να συμμετάσχουν
για μια φορά στη ζωή τους ενεργά στην περιφορά του. Ο κύκλος της παράδοσης κλείνει
με τη συμμετοχή τους στον Καθαγιασμό των νερών του ποταμού, που βρίσκεται στη
βόρεια πλευρά του χωριού, την ημέρα των Φώτων. Όλοι πιστεύουν ότι αυτοί που θα
βγάλουν τον Σταυρό από το νερό θα έχουν υγεία και την εύνοια του Θεού για όλο
τον χρόνο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Μεγάλου Αλεξάνδρου
ΚΟΡΜΙΣΤΑ (Χωριό) ΣΕΡΡΕΣ
Όπως όλοι γνωρίζουμε οι παραδοσιακοί χοροί δεν έχουν αγωνιστικό χαρακτήρα
αλλά η σημασία τους βρίσκεται στο γεγονός ότι συμμετέχουν άνθρωποι και φορείς
σε μια πολιτιστική διαδικασία, που έχει βέβαια τις ατέλειές της δεν παύει όμως
να είναι παραγωγική και με έντονα τα σημάδια της αναζήτησης. Έχει ομορφιά και
προσφέρει πολλές συγκινήσεις, είναι δηλαδή βίωμα. Στη μακρόχρονη πορεία των Παφραίων
του Πόντου, αποκρυσταλλώθηκαν και οι στόχοι τους που είναι:
1. Η διδασκαλία των Ποντιακών Παφραϊκών χορών
2. Η με κάθε τρόπο βαθύτερη γνώση και διατήρηση της χορευτικής τους κληρονομιάς
3. Η επαφή και η συνεργασία με όλους τους φορείς πολιτιστικών δραστηριοτήτων του
τόπου μας, αλλά και άλλων χωρών
4. Η κοινωνικοποίηση των μελών της με την δυνατότητα που τους δίνεται για συμμετοχή,
δημιουργία και έκφραση σε δραστηριότητες που τα προάγουν σαν άτομα και σαν σύνολο
με αίσθημα ευθύνης και δημοκρατικής συνείδησης.
Oι παραδοσιακοί Ποντιακοί χοροί διακρίνονται σε κοινούς και ασυνήθιστους
χορούς, δηλαδή σε χορούς που ταυτίζονται με αυτήν την ίδια την ζωή και κατοίκων
μιας περιοχής. Στους κοινούς χορούς συγκαταλέγονται οι χοροί Διπάτ, Πυρρίχιος
(Σέρρα), Kότς, Σερένιτσα, Tικ, Λετσίνα, Πατούλα, Tριγώνα, Σαρού Kιζ, Kότσαρι κ.λπ.,
ενώ στους ασυνήθιστους χορους συγκαταλέγονται οι χοροί Tάμταρα, Aλματσούκ, Tριπάτ,
Tίταρα, Λεμόνα, Tζάντζαρα, Mηλίτσα, Λέτση, Mόντσονος κ.λπ.
Στους ασυνήθιστους χορούς υπάγονται και οι χοροί των Ποντίων Παφραίων,
γιατί κάθε χορός είναι έκφραση ενός σπουδαίου γεγονότος, όπως η έκβαση μιάς μάχης,
μιάς δύσκολης στιγμής στα χρόνια της Tουρκοκρατίας, και είναι όλοι σχεδόν οι χοροί
των Παφραίων πολεμικοί και για τον λόγο αυτό είναι και ζωηροί. Eπίσης τα τραγούδια
τους εκφράζουν τους αγώνες και τις θυσίες των Ποντίων Παφράιων στην μακραίωνα
ιστορία της μέχρι την ανταλλαγή του 1923-24.
Tα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούσαν οι Παφράιοι ήταν εκείνα που
χρησιμοποιούνταν σε ολόκληρο τον Πόντο όπως ο ζουρνάς, το Aγγείο (Tουλούμ-τσαμπούνα-γκάιντα),
το Γαβάλ ή φλογέρα, το νταούλι και η λύρα.
Υπεύθυνοι κειμένων: Αριάδνη Παπαφωτίου - Γιάννης Στράτης - Μαρία Βίτσιου - Γιώργος
Βογιατζής
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Ροδολίβους
ΝΕΟΧΩΡΙ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
4/12
Η γιορτή της Αγίας Βαρβάρας στο Νεοχώρι ήταν η μέρα κατά την οποία
γινόταν το ποδαρικό του νέου Χρόνου. Ο πρώτος ξένος που θα έμπαινε στο σπίτι έπρεπε
να μπει με το δεξί και έκανε ποδαρικό για τη νέα χρονιά. Καθόταν σταυροπόδι μπροστά
στη φωτιά, ανακάτευε την θράκα και έλεγε :
πολλά πλούδια
πολλά μπερεκέτια,
πολλά γεννήματα,
πολλά ζωντανά,
πολύ μπερεκέτ για τον νοικοκύρη.
Από την παραμονή οι νοικοκυρές, σχεδόν σε όλα τα σπίτια, έβραζαν σιτάρι,
σουσάμι, ζάχαρη, σταφίδες, κύμινο και καρύδια και έφτιαχναν το γλύκισμα της ημέρας,
το οποίο αντάλλασσαν με γειτονικά σπίτια και κερνούσαν τον ξένο που τους έκανε
ποδαρικό, για το καλό του χρόνου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Στρυμώνα
ΝΙΓΡΙΤΑ (Κωμόπολη) ΣΕΡΡΕΣ
Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός εθίμων στην επαρχία και την πόλη της
Νιγρίτας, που αναφέρεται σε διάφορες γιορτές της Χριστιανοσύνης και σε σημαντικά
γεγονότα του ανθρώπινου βίου. Τα έθιμα αυτά ξεκίνησαν από την αρχαιότητα και πολλά
από αυτά κατόρθωσαν να διατηρηθούν στην ελληνική φυλή δια μέσω των αιώνων. Κατά
τις μεγάλες γιορτές του Χριστιανισμού επικρατεί η συνήθεια, παιδιά μέχρι 12 ετών
να περιέρχονται στις οικίες κατά το απόγευμα της παραμονής και ανήμερα της γιορτής
να ψάλλουν τα κάλαντα.
Στη γιορτή του Λαζάρου, κοπέλες μέχρι 12 ετών ντύνονται Λαζαρίνες.
Φορούν στα κεφάλια τους μαντήλια, σάρπα στην πλάτη, μια ποδιά πολύχρωμη και στολίζονται
με άνθη. Οι λαζαρίνες περιέρχονται στις οικίες και ψάλλουν άσματα ανάλογα με τα
πρόσωπα της οικογένειας. Στους γέρους π.χ. λένε ένα πολύ διαφορετικό τραγούδι.
Στις 1 Μαρτίου τα μικρά αγόρια επισκέπτονται τις οικίες των χωριών
με ξύλινο ομοίωμα στα χέρια τους και ψάλλουν το άσμα «η χελιδόνα έρχεται». Όταν
τελειώσει το άσμα δένουν στα μέλη της οικογένειας σαν βραχιόλι ή σαν δαχτυλίδι
ένα ερυθρόλευκο σκοινάκι για να μη τους μαυρίσει ο ήλιος. Ως αμοιβή παίρνουν φρούτα
ή χρήματα. Κατά τον Οκτώβριο γίνεται ο τρύγος.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Νιγρίτας
ΨΥΧΙΚΟ (Χωριό) ΣΕΡΡΕΣ
Μέρες πριν την Πρωτοχρονιά στο Ψυχικό άρχιζε η προετοιμασία της Βασιλόπιτας.
Τα φύλλα της γίνονταν σε μεγάλη ποσότητα και περίσσευαν για να χρησιμοποιηθούν
για πίτες μέχρι και τις Απόκριες.
Το ψήσιμο των φύλλων γινόταν σε έναν αυτοσχέδιο φούρνο που λεγόταν
"σατσ". Το "σατσ" αποτελούσαν 2 τσιμεντόλιθοι που στήνονταν
παράλληλα, με κενό μεταξύ τους και πάνω τους είχαν μια λαμαρίνα. Στη λαμαρίνα
απλωνόταν το φύλλο. Στο κενό μεταξύ των τσιμεντόλιθων άναβε η φωτιά και τα φύλλα
ψήνονταν το ένα μετά το άλλο.
Όταν ερχόταν η μέρα για την βασιλόπιτα η νοικοκυρά έβρεχε μερικά έτοιμα
φύλλα για να μαλακώσουν και έβαζε συνήθως για την γέμιση τυρί. Το μενού εκτός
από την Βασιλόπιτα διαθέτει από παλιά και έως σήμερα και πατσά.
Τα σημάδια της παραδοσιακής Βασιλόπιτας
Το χαρακτηριστικό της Βασιλόπιτας έτσι όπως την έφτιαχναν παλιά στο
Νέο Σκοπό και στο Νεοχώρι
ήταν ότι κάθε κομμάτι της είχε και μία έκπληξη. Οι νοικοκυρές όταν την ετοίμαζαν
έβαζαν τα λεγόμενα σημάδια. Πρώτα το νόμισμα που συμβολίζει ό,τι και το φλουρί
σήμερα, και μετά έβαζαν στα υπόλοιπα άχυρο που όποιος το κέρδιζε θα ήταν υπεύθυνος
για τα ζωντανά του σπιτιού, καλαμπόκι που συμβόλιζε την σοδειά του καλαμποκιού,
σιτάρι που όποιος το τύχαινε θα του πήγαινε καλά η σοδειά του σιταριού και η διαδικασία
του θέρου, κληματόβεργα για τον οργανωτή των αμπελιών, ξύλο από σκούπα για τον
νοικοκύρη. Φυσικά όσα ήταν τα μέλη της οικογένειας τόσα σημάδια έμπαιναν έτσι
ώστε να κερδίζουν όλοι και να έχουν τύχη για τη νέα χρονιά. Ο λόγος που έπρεπε
να κερδίσουν όλοι, ήταν ότι εκείνα τα χρόνια λόγω της ανέχειας και των οικονομικών
δυσχερειών τα δώρα ήταν σπάνια, έτσι το να κερδίσει κάποιος κάτι στη Βασιλόπιτα
ήταν πολύ σημαντικό κι έδινε μεγάλη χαρά σε όλη την οικογένεια.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Στρυμώνα
ΛΙΒΑΔΙΑ (Χωριό) ΚΙΛΚΙΣ
Την ίδια αιτία ίδρυσης (με την Καστανερή, δηλ.από κτηνοτρόφους και φυγόδικους
που δεν άντεχαν την τουρκική κυριαρχία που υπήρχε στην περιοχή) σύμφωνα με προφορικές
παραδόσεις, έχουν και τα Μεγάλα Λιβάδια, που φαίνεται πως αποτέλεσαν τον τόπο
για το χτίσιμο του νέου χωριού των κυνηγημένων από τους Τούρκους ηπειρωτών γύρω
στα 1770. Τα Μεγάλα Λιβάδια είναι κτισμένα στις κορυφές του Πάϊκου,
σε οροπέδιο, σε υψόμετρο 1200 μ. Είναι οικισμός που κατοικείται εποχιακά από κτηνοτρόφους
και καλλιεργητές.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Νομαρχίας Κιλκίς
ΒΕΡΟΙΑ (Αρχαία πόλη) ΒΕΡΟΙΑ
Brygi (Brugoi), called Briges by the Macedonians, a Thracian people dwelling in
Macedonia, north of Beroea in the neighbourhood of Mt. Bermius. They attacked
the army of Mardonius, when he was marching through Macedonia into Greece in B.C.
492. (Herod. vi. 45, vii. 73, 185; Strab. vii. pp. 295, 330; Steph. B. s. v. Briges.)
It was generally believed that a portion of this Thracian people emigrated to
Asia Minor, where they were known under the name of Phrygians. (Herod. vii. 73;
Strab. ll. cc.) Stephanus mentions two Macedonian towns, Brygias (Brugias) and
Brugion), which were apparently situated in the territory of the Brygi. Some of
the Brygi were also settled in Illyricum, where they dwelt apparently north of
Epidamnus. Strabo assigns to them a town Cydriae. (Strab. vii. pp. 326, 327; Appian,
B.C. ii. 39.)
ΑΚΑΝΘΟΣ (Αρχαία πόλη) ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Οι Ακάνθιοι τιμούσαν και θυσίαζαν στον Αρταχαίη, επιστάτη κατά το χτίσιμο του καναλιού όταν ο Χέρξης βρισκόταν στην Ακανθο, που πέθανε κατά τη διάρκεια των εργασιών, πρόσωπο το οποίο είχε την ευμένεια του Πέρση βασιλέα. Ο Ηρόδοτος παραθέτει ότι ήταν ο ψηλότερος άντρας και είχε την πιο δυνατή φωνή (Ηρόδ. 7,117, 1-2).
Perseus Project
ΠΑΙΟΝΙΑ (Αρχαία περιοχή) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Paeones (Paiones, Hom. Il. 845, xvi. 287, xvii. 348, xxi. 139; Herod.
iv. 33, 49, v. 1, 13, 98, vii. 113, 185; Thuc. ii. 96:; Strab. i. pp. 6, 28; vii.
pp. 316, 318, 323, 329, 330.331; Arrian, Anab. ii. 9. § 2, iii. 12. §4; Plut.
Alex. 39; Polyaen Strat. iv. 12. § 3; Eustath. ad Hom. Il. xvi. 287; Liv. xlii.
51), a people divided into several tribes, who, before the Argolic colonisation
of Emathia, appear to have occupied the entire country afterwards called Macedonia,
with the exception of that portion of it which was considered a part of Thrace.
As the Macedonian kingdom increased, the district called Paeonia (Paionia, Thuc.
ii. 99; Polyb. v. 97, xxiv. 8; Strab. vii. pp. 313, 318, 329, 331; Ptol. iii.
13. § 28; Liv. xxxiii. 19, xxxviii. 17, xxxix. 54, xl. 3, xlv. 29; Plin. iv. 17,
vi. 39) was curtailed of its dimensions, on every side, though the name still
continued to be applied in a general sense to the great belt of interior country
which covered Upper and Lower Macedonia to the N. and NE., and a portion of which
was a monarchy nominally independent of Macedonia until fifty years after the
death of Alexander the Great. The banks of the wide-flowing Axius seem to have
been the centre of the Paeonian power from the time when Pyraechmes and Asteropaeus
led the Paeonians to the assistance of Priam (Hom. ll. cc.), down to the latest
existence of the monarchy. They appear neither as Macedonians, Thracians, or Illyrians,
but professed to be descended from the Teucri of Troy. When Megabazus crossed
the river Strymon, he conquered the Paeonians, of whom two tribes, called the
Siropaeones and Paeoplae, were deported into Asia by express order of Dareius,
whose fancy had been struck at Sardis by seeing a beautiful and shapely Paeonian
woman carrying a vessel on her head, leading a horse to water, and spinning flax,
all at the same time. (Herod. v. 12-16.) These two tribes were the Paeonians of
the lower districts, and their country was afterwards taken possession of by the
Thracians. When the Temenidae had acquired Emathia, Almopia, Crestonia, and Mygdonia,
the kings of Paeonia still continued to rule over the country beyond the straits
of the Axius, until Philip, son of Amyntas, twice reduced them to terms, when
weakened by the recent death of their king Agis; and they were at length subdued
by Alexander (Diodor. xix. 2, 4, 22, xvii. 8); after which they were probably
submissive to the Macedonian sovereigns. An inscribed marble which has been discovered
in the acropolis of Athens records an interchange of good offices between the
Athenians and Audoleon, king of Paeonia, in the archonship of Diotimus, B.C. 354,
or a few years after the accession of Philip and Audoleon to their respective
thrones. The coins of Audoleon, who reigned at that time, and adopted, after the
the death of Alexander, the common types of that prince and his successors,- the
head of Alexander in the character of young Heracles, and on the obverse the figure
of Zeus Aetophorus, - prove the civilisation of Paeonia under its kings. Afterwards
kings of Paeonia are not heard of, so that their importance must have been only
transitory; but it is certain that during the troublous times of Macedonia, that
is, in the reign of Cassander, the principality of the Paeonians existed, and
afterwards disappeared. At the Roman conquest the Paeonians on the W. of the Axius
were included in Macedonia Secunda. Paeonia extended to the Dentheletae and Maedi
of Thrace, and to the Dardani, Penestae, and Dassaretii of Illyria, comprehending
the various tribes who occupied the upper valleys of the Erigon, Axius, Strymon
and Augitas as far S. as the fertile plain of Siris. Its principal tribes to the
E. were the Odomanti, Aestraei, and Agrianes, parts of whose country were known
by the names of Parstrymonia and Paroreia, the former containing probably the
valleys of the Upper Strymon, and of its great tributary the river of Strumitza,
the latter the adjacent mountains. On the W. frontier of Paeonia its subdivisions
bordering on the Penestae and Dassaretii were Deuriopus and Pelagonia, which with
Lyncestis comprehended the entire country watered by the Erigon and its branches.
(Leake, Northern Greece, vol. iii. pp. 212, 306, 462, 470.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited September 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΣΙΝΤΙΚΗ (Αρχαία περιοχή) ΣΕΡΡΕΣ
Sinti (Thuc, ii. 98; Steph. B. s. v.; Liv. xlii. 51), a Thracian tribe
who occupied the district lying between the ridge called Cercine and the right
or W. bank of the Strymon, in the upper part of the course of that river, which
was called from thence Sintice (Sintike, Ptol. iii. 13. § 30). When Macedonia
was divided into four provinces at the Roman conquest, Sintice was associated
with Bisaltia in the First Macedonia, of which Amphipolis was the capital (Liv.
xlv. 29). It contained the three towns Heracleia, Paroecopolis, Tristolus.
ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΙ (Κωμόπολη) ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Αρναίας
Παροιμίες είναι ο μικρός έμμετρος ή πεζός λόγος, που διατυπώνει παραστατικά
και συχνά αλληγορικά μια σοφή γνώμη, μια διαπίστωση, μια συμβουλή, και που επαναλαμβάνεται
στον καθημερινό λόγο σαν επιχείρημα η σαν παράδειγμα.
Είναι καταστάλαγμα που βγαίνει από τη σκέψη και την παρατήρηση που κάνουν
οι λαοί πάνω στη ζωή και την κοινωνία των ανθρώπων, επί χιλιάδες χρόνια. Στις
παροιμίες καθρεφτίζεται ολόκληρη η ψυχή και η ζωή κάθε λαού και γι αυτό αποτελούν
πηγή πολύτιμη για την έρευνα κάθε εκδήλωσης της ζωής του. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα
της παροιμίας είναι η βραχυλογία, η παραβολική διατύπωση, το διδακτικό νόημα και
η προέλευσή της απ' το λαό.
Δεν θα ισχυρισθούμε φυσικά ότι οι παροιμίες που θα ακολουθήσουν είναι
παροιμίες αποκλειστικά του Παλαιοχωρίου. Είναι όμως παροιμίες που κυκλοφορούν
στο χωριό. Μερικές απ'αυτές είναι λίγο αθυρόστομες. Δεν τις παραλείπουμε, είναι
κι αυτές μέρος της κληρονομιάς μας
"Αλλού του βίξ'μου κι άλλου του κλάσ'μου". Λέγεται όταν θέλουν τα δείξουν
τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε δυό πράγματα.
"Αλλους Πάσχα άλλους Χάσκα κι τ'αρνί θηλ'κό". Πρέπει να κατανέμονται
δίκαια τα αγαθά σε όλους
"Αλ'πού Μαίσια" Πονηρός, ριψοκίνδυνος, πανέξυπνος.
"Αμα ξαναγένου νύφ' ξέρου να κάνου μιτάνις". Μια προσπάθεια που επαναλαμβάνεται
δίνει καλύτερα αποτελέσματα.
"Απού χυμένου γάλα κουρφή μη μπιριμέν'ς". Αμα χαλάσει μια φιλία δύσκολα
ξαναγίνεται.
"Αν έκαναν όλις οι μέλισσις μέλ' θα έτρουγαν οι γιούφτ' μι τα κουτάλια".
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο εργατικοί κι αποδοτικοί
"Κριμάστι του αδιρφό μ', ιγώ ζαλίζουμι", όταν θέλουμε να αποφύγουμε
κάτι, κ.α.
Τα κείμενα είναι απο το βιβλίο του κ. Καλαμπαλίκη Αθανασίου για το Παλαιοχώρι.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (Πόλη) ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Bearing names that often recall the lost homelands (Nea Varna, Saranda
Ekklisies, Neo Kordelio, etc.), a series of new communities sprouted up on the
outskirts of the traditional city, to the west, after the swamps were drained
beyond Vardaris Square (1930) and the eastern sector expanded (Aretsou).
Most of them were shanty towns, thrown together in a hundred different
ways but mainly closely packed and jerry-built, in order to provide shelter for
some 100,000 refugees from Asia
Minor, Thrace and the Black Sea (Pontus). A typical example of a refugee settlement
was Kalamaria, a whole municipality nowadays, created by the vitality and industriousness
of people from the Black Sea.
By kind permission of:Ekdotike Athenon
This text is cited Nov 2003 from the Macedonian Heritage URL below, which contains image.
ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ (Δήμος) ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ο Δήμος Καλαμαριάς αποτελεί το δεύτερο σε πληθυσμό Δήμο του Πολεοδομικού
Συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης, αλλά και της Βόρειας Ελλάδας και τον ένατο σε
όλη την Ελλάδα. Σύμφωνα με την απογραφή του 2002, ο πληθυσμός του Δήμου ανέρχεται
σε 87.312 άτομα, έναντι των 80.698 κατοίκων. Η τάση αύξησης των κατοίκων της περιοχής
είναι σαφής και ανέρχεται σε 8,2%. Όσον αφορά τη διάρθρωση κατά φύλο, οι γυναίκες
αποτελούν το 52% (45.535) του συνολικού πληθυσμού, Εξάλλου, στο γυναικείο πληθυσμό
παρατηρήθηκε την τελευταία δεκαετία αύξηση μεγέθους 12,4%.
Ωστόσο, οι αυξητικές τάσεις του συνολικού πληθυσμού δεν φαίνεται
να συνάδουν με το ποσοστό γεννήσεων στο Δήμο, αλλά οφείλονται στη μετεγκατάσταση
οικογενειών από το υπόλοιπο Πολεοδομικό Συγκρότημα της Θεσσαλονίκης. Έτσι, η ηλικιακή
διάρθρωση του πληθυσμού δεν διαφέρει από αυτή της υπόλοιπης Ελλάδας. Και στην
Καλαμαριά παρατηρείται το φαινόμενο της γήρανσης του πληθυσμού. Ενδεικτικά αναφέρεται
ότι, σύμφωνα με την απογραφή του 1991, το 15,2% του συνολικού πληθυσμού αποτελούνταν
από άτομα άνω των 60 ετών.
Το ποσοστό ανεργίας του Δήμου, σύμφωνα με την απογραφή του 1991, υπολογίζεται
σε 6,9%. Συνολικά, το άνεργο εργατικό δυναμικό της περιοχής υπολογίζεται σε 2.175
άτομα. Η ανεργία φαίνεται να πλήττει περισσότερο τις γυναίκες της περιοχής, αφού
ο αριθμός τους ανέρχονταν σε 1.129 έναντι των 1.046 ανέργων ανδρών. Επιπλέον,
αυξημένη παρατηρείται η ανεργία στους νέους ηλικίας 25-29, καθώς καταγράφηκαν
1.098 άτομα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλαμαριάς
ΡΟΔΟΛΙΒΟΣ (Δήμος) ΣΕΡΡΕΣ
Ο νέος Δήμος Ροδολίβους προήλθε από τη συνένωση του Δήμου Ροδολίβους
(3.181 κάτοικοι) με την Κοινότητα Μικρό Σούλι (522 κάτοικοι). Ο συνολικός πληθυσμός
του εν λόγω Δήμου, με βάση την απογραφή του έτους 1991, ανέρχεται στους 3.703
κατοίκους και καλύπτει έκταση 106.033 στρεμμάτων. Εκτιμάται πως οι κάτοικοι σήμερα
είναι 3.200 άτομα, ενώ σε περιόδο αιχμής ο πληθυσμός ανέρχεται σε 4.950 άτομα.
Με βάσητα στατιστικά στοιχεία για τον πληθυσμό του Δήμου κατά τις
προηγούμενεςδεκαετίες από το 1961 έως το 2001 συμπεραίνουμε ότι, μετά την απότομη
μείωση τηςδεκαετίας '61-'71, ο πληθυσμός δείχνει να έχει πλέον σταθεροποιηθεί.
Το ποσοστό της συνολικής μείωσης του πληθυσμού γιατην περίοδο από 1961 μέχρι 1991
ανέρχεται στο 50,38 %.
Το φαινόμενο της αυξομείωσης του πληθυσμού ανάλογα με τις εποχές,
δηλαδή της μείωσής του τους χειμερινούς μήνες και της αύξησής του τους θερινούς
μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότιο Δήμος μπορεί να λειτουργήσει ως πόλος έλξης παραθεριστών
και πρέπει, μετά την τελική του διαμόρφωση από το Πρόγραμμα «Ιω. Καποδίστριας»,
να οργανωθεί και να λειτουργήσει με βάση τον προσανατολισμό αυτό.
Στον πληθυσμό του Δήμου έχουν προστεθεί τα τελευταία χρόνια 11 Οικογένειεςπου
φτάνουν συνολικά τα 47 άτομα, οι οποίες προέρχονταιαπό χώρες της πρώην Σοβιετικής
Ένωσης. Από αυτούς οι 21έχουν αποκτήσει την Ελληνική Ιθαγένεια, ενώ το αντίθετο
συμβαίνει με τους υπόλοιπους 26. Οι περισσότεροι είναι ηλικίας 18-45 ετών και
από αυτούς ορισμένοι απασχολούνται στη βιοτεχνία και κάποιοι άλλοι υποαπασχολούνται
(γεωργία) ή είναι άνεργοι.
Ο αριθμός των Παλινοστούντων δεν είναι μεγάλος και δεν επηρεάζει σημαντικά
τον πληθυσμιακό χάρτη της περιοχής, όμως θα πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια
ώστε να ενταχθούν ομαλά στην τοπική κοινωνία.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ροδολίβους
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
