Εμφανίζονται 5 τίτλοι με αναζήτηση: Αρχαιολογικοί χώροι για το τοπωνύμιο: "ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ Αρχαιολογικός χώρος ΒΟΙΩΤΙΑ".
Οι ανασκαφές του Ορχομενού (πρώτα του Σλήμαν το 1880-1 και το 1886,
μετά της Γαλλικής Σχολής, το 1893, και ύστερα της Γερμανικής, το 1905 και αργότερα)
έφεραν στο φως σπουδαιότατα ίχνη όλων των περιόδων της προϊστορικής εποχής της
Ελλάδος σε διαδοχικά στρώματα σε τέσσερεις φάσεις:
Η πρώτη φάση, που λέγεται Ορχομενός 1, αντιστοιχεί με τη Νεολιθική
εποχή. Σ’ αυτήν βρέθηκαν σημαντικά λείψανα από κυκλικά σπίτια διαμέτρου 2- 6 μέτρων,
τα αγγεία της εποχής αυτής είναι χειροποίητα.
Η δεύτερη φάση που λέγεται Ορχομενός 2, αντιστοιχεί με την
Πρωτοελλαδική εποχή. Σ’ αυτήν ανήκουν λείψανα σπιτιών με ελλειψοειδές σχήμα και
χαρακτηριστικό γνώρισμα τους λεγόμενους βόθρους, που εσωτετικός είναι χρισμένοι
με πηλό και περιείχαν τέφρα. Δεν είναι βέβαιο αν οι βόθροι αυτοί χρησίμευαν για
το ψήσιμο των τροφών ή είχαν κάποια θρησκευτική χρήση. Τα αγγεία της εποχής αυτής
είναι χρωματισμένα με βερνίκι.
Η τρίτη φάση που λέγεται Ορχομενός 3, αντιστοιχεί με τη Μεσοελλαδική
εποχή της Ελλάδος. Τα σπίτια έχουν τώρα τετράγωνο σχήμα. Η κεραμεική είναι συνήθως
αμαυρόχρωμη, τα αγγεία δηλαδή είναι ζωγραφιστά με θαμπό χρώμα. Σπουδαιότερα όμως
είναι τα λεγόμενα Μινυακά αγγεία, που για πρώτη φορά βρέθηκαν στον Ορχομενό και
αυτό δημιούργησε την υπόθεση πως είναι έργα των μυθικών Μινυών. Είναι κατασκευασμένα
στον κεραμικό τροχό, από γαλάζιο ή ανοιχτό κίτρινο πηλό και πολύ καλά γυαλισμένα,
έτσι που δίνουν την εντύπωση μετάλλινων, τα οποία χωρίς αμφιβολία μιμούνται. Μινυακά
αγγεία είναι τώρα γνωστά και από άλλες περιοχές της κεντρικής Ελλάδος και της
Πελοποννήσου.
Η τέταρτη φάση, που λέγεται Ορχομενός 4, αντιστοιχεί με τη
Μυκηναϊκή περίοδο και είναι η περίοδος ακμής του Ορχομενού. Σ' αυτήν βρέθηκαν
τμήματα τοιχογραφιών, που ασφαλώς ανήκαν σ' ένα ανάκτορο και είναι όμοιες με τις
τοιχογραφίες που βρέθηκαν στη Θήβα,
στις Μυκήνες, στην
Τίρυνθα και στην
Πύλο. Στην ίδια περίοδο χρονολογείται
επίσης ένα σημαντικό αγγείο ο λεγόμενος ενεπίγραφος αμφορέας του Ορχομενού, με
επιγραφή στη λεγόμενη Γραμμική Β Γραφή. Στην ίδια εποχή ανήκει και ο λεγόμενος
θησαυρός του Μινύου, θολωτός τάφος όμοιος στο σχήμα με τον θολωτό τάφο του Ατρέως
στις Μυκήνες και με ένα θολωτό τάφο στις Αρχάνες
της Κρήτης.
O λεγόμενος θησαυρός του Μινύου, που δεν σώζεται δυστυχώς στην κατάσταση
των δύο άλλων τάφων, αποτελείται και πάλι από τον δόμο, τη θόλο κι ένα πλευρικό
δωμάτιο. Ο δόμος επικοινωνεί με τη θόλο με μια πόρτα, που στεγάζεται από ένα υπερμέγεθες
μονολιθικό υπέρθυρο. Η θόλος ήταν κτισμένη όπως συνήθως κτίζονταν οι Μυκηναϊκοί
Θολωτοί τάφοι, με πέτρες σε ισοδομικές σειρές κατά το λεγόμενο εκφορικό σύστημα,
δηλαδή σε δακτυλίους που στενεύουν στην κορυφή. Το πλευρικό δωμάτιο, που επικοινωνούσε
πάλι με τη θόλο, με πόρτα, είναι επενδυμένο εσωτερικώς, τόσο στους τοίχους, όσο
και στην οροφή, με τεράστιες ανάγλυφες λίθινες πλάκες, διακοσμημένες με σπείρες
και ανθέμια. Ο θησαυρός του Μινύου είχε συληθεί ασφαλώς στην αρχαιότητα. Η θόλος
του χρησιμοποιήθηκε και σε μεταγενέστερα χρόνια και στη ρωμαϊκή εποχή τοποθετήθηκε
στο κέντρο μια μαρμάρινη τράπεζα.Στον λόφο, δίπλα στον θολωτό τάφο, σημειώθηκαν
ίχνη μεγάλου οικοδομήματος, πιθανώς ναού. Είναι γνωστό ότι στον Ορχομενό υπήρχε
ένας ναός των Χαρίτων. Σε μικρή απόσταση από τον θολωτό τάφο υπήρχε στα βυζαντινά
χρόνια ένα μοναστήρι, από το οποίο σώζεται σήμερα μόνο το καθολικό, η Κοίμηση
της Θεοτόκου της Σκριπούς, από τα παλαιότερα μεσοβυζαντινά μνημεία της Ελλάδος
(χρονολογείται στο 873 - 4), του λεγόμενου ελλαδικού μεταβατικού τύπου, με ενδιαφέροντα
γλυπτικό διάκοσμο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Πειραιά
The project is under the auspices of the Athens Section of the Deutsches Archaologisches Institut.
Στους ανατολικούς πρόποδες του Υφάντειου λόφου (η ανατολική άκρη του
Ακόντιου όρους) και στο δυτικό άκρο του σημερινού Ορχομενού βρίσκεται ένα από
τα πιο έξοχα και τα πιο εντυπωσιακά μνημεία των Μινυών. Υπολογίζεται ότι χτίστηκε
κατά τη 2η χιλιετηρίδα π.Χ. Ο δρόμος που οδηγεί στην είσοδο του τάφου.
Το μνημείο έφεραν στο φως οι ανασκαφές του Ερρίκου Σλήμαν στα 1881-1885,
αν και πρώτος επιχείρησε το 1803, χωρίς επιτυχία, ο γνωστός άγγλος Έλγιν. Μετα
τον Σλήμαν έκαναν ανασκαφές το 1893 η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή και στη συνέχεια
Γερμανοί αρχαιολόγοι, με επικεφαλής τους H. Bulle και A. Furtwaengler, στα 1903
και 1905.
Οι ανασκαφές αυτές έφεραν στο φως νεολιθικούς συνοικισμούς με κυκλικά
και τετράγωνα θεμέλια σπιτιών, τάφους 3000 χρόνων π.Χ., ανάκτορα ή Ασκληπιείο
μυκηναϊκής εποχής και άλλα που είναι δείγματα ότι ο τόπος κατοικήθηκε χωρίς χρονικά
κενά από τη νεολιθική εποχή (7 χιλιάδες χρόνια π.Χ.). Κατασκευαστές του τάφου
φέρονται οι Τροφώνιος και Αγαμήδης, γιοί του βασιλιά του Ορχομενού Εργίνου.
Ο Παυσανίας χαρακτηρίζει το μνημείο "θησαυρό", αλλά κατά
τον αρχαιολόγο Χ. Τσούντα, είναι τάφος. Κατά τον Παπαρρηγόπουλο όμως δεν αποκλείεται
να χτίστηκε αρχικά για τάφος, κι ύστερα, λόγω ιερότητας και κύρους του χώρου,
να χρησιμοποιήθηκε και για τη φύλαξη θησαυρών. Ανεξάρτητα από το σκοπό για τον
οποίο είχε κατασκευαστεί το μνημείο, πρόκειται για έργο εύγλωττο μάρτυρα της δόξας
και του μεγαλείου των Μινυών και όπως γράφει ο Παυσανίας
"ο θησαυρός του Μινύα, σωστό θαύμα, δεν υστερεί από κανένα άλλο πράγμα απ'
όσα είναι μέσα ή έξω από την Ελλάδα".
Για τους αρχαιολόγους ο τάφος του Μινύα, τόσο για την τεχνική του
τελειότητα, όσο και για την εσωτερική του διακόσμηση, θεωρείται ανώτερος του τάφου
του Ατρέως των Μυκηνών κι ένα από τα πιο έξοχα μνημεία της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής.
Ο τάφος ήταν άθικτος στα χρόνια του Παυσανία (160 μ.Χ.) αλλά όταν
ανασκάφηκε από τον Σλήμαν δεν είχε γλυτώσει από τους τυμβωρύχους και γι' αυτό
δεν βρέθηκαν αντικείμενα χάλκινα ή ασημένια ή χρυσά όπως σε άλλους θολωτούς Μινυακούς
τάφους.
Ο τάφος είναι μαρμάρινος και αποτελείται από τέσσερα μέρη, το δρόμο
(μία τάφρο), το στόμιο (είσοδος), τη θόλο (πελώριο κυκλικό οικοδόμημα με κωνική
στέγη), και το θάλαμο (ορθογώνιο πλευρικό μικρό δωμάτιο).
Η είσοδος είναι μεγαλοπρεπής και επιβλητική. Η πόρτα της μεγάλης
αίθουσας, πλάτους 2,76 μέτρων και ύψους 5,60 μέτρων, σκεπάζεται με ένα τεράστιο
υπέρθυρο ογκόλιθο 6 μέτρα μήκος και βάρους άνω των 120 τόνων.
Η θόλος, που είναι το σημαντικότερο από τα τέσσερα μέρη, είναι μια
τεράστια κυκλική αίθουσα και έχει διάμετρο δαπέδου 14 μέτρα και τοιχώματα από
πελεκημένα μάρμαρα ισοδομικά τοποθετημένα έτσι ώστε να σχηματίζουν δακτυλίδια.
Τα δακτυλίδια αυτά όσο ανεβαίνουν γίνονται διαρκώς μικρότερα, ώσπου κλείνουν την
κορυφή και σχηματίζουν έτσι μια θολωτή κυψέλη.
Το εσωτερικό του τάφου πρέπει να είχε διακόσμηση με χάλκινα και χρυσά
κοσμήματα και χαλκοστρωμένο το δάπεδό του, πράγμα που βεβαιώνεται από τις υποδοχές
στους τοίχους κι από ένα απομεινάρι πλάκας χαλκού σφηνωμένο ανάμεσα στο δάπεδο
και τον τοίχο αριστερά της εισόδου. Στη θόλο γίνονταν οι θυσίες και οι νεκρικές
τελετές.
Στα βορειοανατολικά της θόλου υπάρχει μικρή πόρτα ύψους 2,12 μέτρων
και πλάτους 1,44 μέτρων που συγκοινωνεί με το θάλαμο (μικρό ορθογώνιο τετράπλευρο
δωμάτιο) όπου γινόταν η ταφή των νεκρών. Η οροφή του θαλάμου είναι καλυμμένη με
πρασινωπές λεπτές λίθινες τετράγωνες πλάκες, σκαλισμένες με ανθέμια, ρόδακες και
σπειροειδή κοσμήματα. Από απομεινάρια που βρέθηκαν, φαίνεται πως και οι τέσσερις
κατακόρυφοι τοίχοι του θαλάμου, ήταν καλυμμένοι με παρόμοιες πλάκες που έφεραν
περίτεχνη και πλούσια διακόσμηση.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Ορχομενού
Στους ανατολικούς πρόποδες του Υφάντειου λόφου και βόρεια του θολωτού
τάφου του Μινύα, βρίσκεται το θέατρο - ωδείο που έφερε στο φως το 1972 ο καθηγητής
του πανεπιστημίου Αθηνών και έφορος αρχαιοτήτων Θ. Σπυρόπουλος.
Το θέατρο είναι λαξευμένο στο βράχο, κτίστηκε στα τέλη του 4ου αιώνα
π.Χ. και χρησιμοποιήθηκε μέχρι και τους ύστερους Ρωμαϊκούς χρόνους. Το κοίλο του
είναι ενιαίο με 12 σειρές εδωλίων, που είχαν γίνει από πώρο, ενώ οι διάδρομοι
είχαν γίνει από σκληρό ασβεστόλιθο. Η πεταλοειδής διάμετρος της ορχήστρας ανέρχεται
σε 16 μέτρα.
Από το θέατρο αυτό πρέπει να προέρχονται οι εντοιχισμένες στο μοναστήρι
της Σκριπούς επιγραφές, που μνημονεύουν μουσικούς αγώνες προς τιμή των Χαρίτων
και οι οποίοι σίγουρα τελούντο στο θέατρο αυτό. Από τα βάθρα χορηγικών μνημείων
που βρέθηκαν στο θέατρο προκύπτουν και τα ονόματα των αγώνων: Χαριτήσια και Διονύσια
(Αγριώνια). Από επιγραφές που βρέθηκαν σε ανασκαφές νότια της εκκλησίας της Παναγίας,
που αναφέρουν τους "ΝΕΝΙΚΟΤΕΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΧΑΡΙΤΗΣΙΟΙΣ" με τα ονόματα, τα
επαγγέλματα και τις πατρίδες τους, μαθαίνουμε ότι στους αγώνες των Χαριτησίων
λάβαιναν μέρος κιθαριστές, αυλητές, κήρυκες, σαλπιστές, ποιητές, κωμωδοί, ραψωδοί,
τραγωδοί και καλλιτέχνες γενικά από όλα τα μέρη της Ελλάδας ακόμα και της Μικράς
Ασίας και της Ιταλίας.
Σήμερα το θέατρο χρησιμοποιείται για πολιτιστικές εκδηλώσεις, εκπληρώνοντας
ακόμα το σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε 2500 χρόνια πριν.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Ορχομενού
Στον "πολύχρυσο" Ορχομενό ήταν απαραίτητη η κατασκευή ενός
δυνατού οχυρού που θα προστάτευε και θα έσωζε τους κατοίκους του, κάθε φορά που
οι διαφορές με γειτονικές πόλεις-κράτη θα καθιστούσαν αναπόφευκτη τη σύγκρουση.
Η νότια πλευρά του πύργου. Έτσι η ακρόπολη του Ορχομενού είναι χτισμένη με τους
κανόνες της πολεμικής αρχιτεκτονικής.
Αρχιζε από τους ανατολικούς πρόποδες του Υφάντειου λόφου και σχηματίζοντας
ένα τεράστιο τρίγωνο αγκάλιαζε με την πλατειά του βάση την πλαγιά του βουνού,
πάνω από τον θολωτό τάφο του Μινύα, κι έφτανε με το οξύ του μέρος στην κορυφή.
Εκεί σε ύψος 233 μέτρων κι επάνω σ' ένα πελώριο βράχο υψώνεται ένας τετράγωνος
κι επιβλητικός πύργος. Πελεκημένα στο βράχο 88 σκαλιά ανεβάζουν ως τον πύργο.
Στο εσωτερικό του μεγάλη, πελεκημένη κι αυτή στο βράχο, δεξαμενή εξασφάλιζε στους
έγκλειστους το νερό. Κυκλώπιοι ογκόλιθοι κρατούν στη ράχη τους τον επισκευασμένο
σε διάφορες εποχές πύργο και την υπόλοιπη οχύρωση.Τμήματα του κάστρου αποτελούνται
εξωτερικά από τεράστιους ογκόλιθους Το εσωτερικό του πύργου. και εσωτερικά από
μικρότερους λίθους, με το ενδιάμεσό τους παραγεμισμένο με συντρίμματα από λαξεύσεις.
Αλλα τμήματα είναι χτισμένα με πολυγωνικό τρόπο κι άλλα με επιμελημένο ισοδομικό,
που οι λίθοι τους έχουν όλοι το ίδιο ύψος και θαυμάσια εφαρμογή των αρμών τους.
Ο πύργος διατηρεί ακόμα τις δυο του μεγάλες καστρόπορτες. Η βορεινή είναι ερειπωμένη
και άσκεπη, αλλά η νότια στέκει ανέπαφη σκεπασμένη με δυο τεράστιους υπέρθυρους
λίθους.
Ο Φίλιππος Β' της Μακεδονίας, μετά τη μάχη της Χαιρώνειας
στα 338 π.Χ. κι ο γιος του Αλέξανδρος, μετά την καταστροφή της Θήβας
στα 335 π.Χ. επισκεύασαν τα τείχη του κάστρου του Ορχομενού, που τα είχαν γκρεμίσει
οι Θηβαίοι το 364 π.Χ.
Σίγουρα το κάστρο του Ορχομενού χρησιμοποιήθηκε για παρατηρητήριο-φρυκτωρία.
Δηλαδή για μετάδοση πληροφοριών με σήματα φωτιάς, πρακτική που χρησιμοποιήθηκε
πολύ στην αρχαία Ελλάδα. Η οργάνωση των φρυκτωριών ήταν τέτοια που η είδηση ότι
"οι Αργείοι κυρίεψαν την πόλη του Πριάμου, έφτασε από την Τροία
στις Μυκήνες μέσα σε
μια και μόνη νύχτα", χάρις στο φως αυτών των φρυκτωριών. Το κάστρο του Ορχομενού
δεσπόζει στην πανάρχαια Φωκικοβοιωτική οδό που ένωνε τη βόρεια με τη νότια Ελλάδα.
Έτσι από εδώ ελεγχόταν πιο έγκαιρα και πιο αποτελεσματικά αφού από την κορυφή
του η ματιά φτάνει Η θέα από τον πύργο είναι μαγευτική και σίγουρα πολύτιμη, για
τους αρχαίους Ορχομένιους. ανεμπόδιστη όχι μόνο στη Φωκίδα,
αλλά και στη Λοκρίδα
και στα βουνά της Εύβοιας.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Ορχομενού
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
