Εμφανίζονται 4 τίτλοι με αναζήτηση: Αξιοθέατα για το τοπωνύμιο: "ΚΑΛΥΜΝΟΣ Πόλη ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ".
Στα Β.Δ. της Πόθας, στη δεξιά πλευρά του δρόμου, που οδηγεί - μέσω
της περιοχής Φλασκάς - στη Χώρα,
υψώνεται ο κωνικός λόφος του Τρούτσουλα. Στη Ν.Δ. πλαγιά του τελευταίου ανοίγεται
σπήλαιο, το οποίο παίρνει τ' όνομά του από το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, που
υπάρχει εκεί.
Η σπηλιά αποτελείται από δύο κύριους χώρους, οι οποίοι επικοινωνούν
μέσω στενού περάσματος. Στο μέσο της οροφής του πρώτου, τμήματα του οποίου έχουν
καταρρεύσει, υπάρχει άνοιγμα, διαμέτρου 1,50μ.
Ανασκαφές και στους δύο χώρους έγιναν από τον Ιταλό Am. Maiuri το
1920. Στον εξωτερικό χώρο οι εργασίες, που έφτασαν μέχρι τα 2,50 μ. περίπου σε
βάθος έφεραν στο φως μυκηναϊκά όστρακα, κατάλοιπα στάχτης, οστά ζώων (απομεινάρια
τροφών), οστέινες βελόνες λεπίδες οψιανού, πλατιές πέτρες σε σχήμα σπάτουλας (λίμες)
και κελύφη οστρέων.
Στον εσωτερικό χώρο η ανασκαφή, που πραγματοποιήθηκε κάτω από δύσκολες
συνθήκες λόγω της σκοτεινότητάς του, έφθασε μέχρι τα 4-5μ. σε βάθος. Εδώ ανακαλύφθηκαν
πολλά όστρακα της Υστερης Νεολιθικής και της Πρώιμης Χαλκοκρατίας, δύο πήλινα
ειδώλια, ένα πήλινο κουτάλι, μυλόλιθοι, πολλά στρογγυλά βότσαλα της θάλασσας και
τρεις πήλινες φιάλες.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Το σπήλαιο αυτό βρίσκεται στη νότια βουνοπλαγιά της Πόθας, κάτω από
τη Μονή Αγίων Πάντων. Η αρχική μορφή του έχει αλλοιωθεί, λόγω κατάρρευσης του
θόλου του. Οι σημερινές διαστάσεις του κοιλώματος, που έχει απομείνει είναι 12
μ. πλάτος επί 3-5, 50 βάθος.
Ανασκαφή σε ένα τμήμα της εισόδου του σπηλαίου διενήργησε ο Ιταλός
Am. Maiuri το 1921. Κατά την αφαίρεση των επιχώσεων, που έφραζαν την είσοδο, ήλθαν
στο φως όστρακα παλαιοχριστιανικών και Ελληνιστικών αγγείων. Σε βάθος 1 μέτρου
εντοπίσθηκαν τα πρώτα ίχνη ενός μαυριδερού στρώματος, το οποίο περιείχε, όπως
αποδείχθηκε, νεολιθικά όστρακα, λεπίδες και μία αιχμή βέλους από οψιανό, απολεπίσματα
και σκόνη από την κατεργασία λίθινων αντικειμένων, επτά νεολιθικούς πελέκεις,
ελαφρόπετρες κατεργασμένες σε σχήμα αγγείων , ένα πήλινο κουτάλι, κοχύλια, λευκά,
λειασμένα βότσαλα, λειαντήρες από λίθο, ένα σφοντύλι και οστά ζώων, επεξεργασμένα
και μη. Εντοπίσθηκαν επίσης εστίες φωτιάς και ακατέργαστα κομμάτια πυριτόλιθου.
Σε ορισμένα σημεία η ανασκαφή έφτασε μέχρι τα 4 - 4,50 μ. βάθος, όπου
εντοπίσθηκαν απορρίμματα των ανώτερων στρωμάτων.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Στο μέσο του δρόμου, που οδηγεί από την Πόθια στη Χώρα, στις νότιες
παρυφές της πλαγιάς, που ορίζει προς Νότον την κοιλάδα, υψώνει τον όγκο του το
λεγόμενο Πέραν Κάστρο ή Κάστρο της Χρυσοχεριάς. Αυτό δεσπόζει στη γύρω περιοχή,
καθώς είναι κτισμένο πάνω σ' έναν υπερυψωμένο πετρώδη λόφο.
Ο χώρος του λόφου προσέλκυσε από πολύ νωρίς, λόγω της φυσικής του
διαμόρφωσης, το ενδιαφέρον των κατοίκων του νησιού. Έτσι έχει διαπιστωθεί η ανθρώπινη
παρουσία εδώ κατά την Νεολιθική (εικ. 1), την Μυκηναϊκή, την Ελληνιστική και τη
Βυζαντινή Περίοδο. Κατά τους ελληνιστικούς μάλιστα χρόνους πιθανότατα υπήρχε στον
λόφο ναός με αγάλματα των Διοσκούρων, όπως δείχνει η επιγραφή του 2ου π.Χ. αιώνα,
που βρίσκεται εντοιχισμένη στα δεξιά της εισόδου του ναϋδρίου της Παναγιάς της
Χρυσοχεριάς εντός του κάστρου (από την προσωνυμία της Παναγίας προέρχεται και
η ονομασία Κάστρο της Χρυσοχεριάς).
Στα χρόνια της Ιπποτοκρατίας και μετά τις ολοένα αυξανόμενες επιθέσεις
των Τούρκων στα νησιά, ο Μεγάλος Μάγιστρος Jean Bonpart de Lastic (1437 - 1454)
αναθέτει στον διοικητή των νησιών Κω, Καλύμνου, Λέρου και Νισύρου, Ιππότη Fantino
Quirini (1433 - 1453) να φροντίσει για την οχύρωση των νησιών της δικαιοδοσίας
του. Ο F. Quirini όμως αποφασίζει, ειδικά για την Κάλυμνο, να υποχρεώσει τους
κατοίκους να του χτίσουν προσωπικό κάστρο-κατοικία, αν και ήδη υπήρχε το παλαιό
Κάστρο της Χώρας, το οποίο θα μπορούσε να επισκευάσει. Οι Καλύμνιοι αντιδρούν
και ο Quirini τους παραπέμπει σε δίκη Ρόδο στα 1445. Η απόφαση του δικαστηρίου
τελικά δικαιώνει τον τελευταίο.
Το διπλό μαρμάρινο οικόσημο του Quirini και του Μ. Μαγίστρου J. B.
de Lastic, στ' αριστερά της πετρόχτιστης σκάλας της ανατολικής εισόδου του κάστρου,
αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα της ταυτότητας του πρώτου διοικητή του. Στην ίδια
πλευρά βρίσκονται επίσης εντοιχισμένα και άλλα δύο οικόσημα Ιπποτών διοικητών
των τεσσάρων νησιών, του Adimaro Dupuy (1464 -1466) και του Giacomo de la Geltru
(1466 και 1479). Τα δύο τελευταία οικόσημα τοποθετήθηκαν εξαιτίας των επιδιορθώσεων,
που έγιναν στο ανατολικό τείχος. Το Κάστρο της Χρυσοχεριάς, με το περιμετρικό
του τείχος, τους δύο κυκλικούς πύργους στα νότια, τις δύο εισόδους του, νότια
και ανατολική και το νότιο προτείχισμά του, διατηρείται σε σχετικά καλή κατάσταση,
ειδικά μετά τις πρόσφατες εργασίες στερέωσης και συμπλήρωσης των τειχών του. Στο
εσωτερικό του είναι ορατά λίγα μόνο λείψανα από τα οικοδομήματα, που υπήρχαν σ'
αυτό, μία ορυκτή και κτιστή αποθήκη τροφών (σιρός), δύο εκκλησάκια, το νεότερο
του Αγίου Γεωργίου και το παλαιότερο της Παναγίας, το οποίο προϋπήρχε του κάστρου
και γι' αυτό περιελήφθη στο ανατολικό τείχος, ένας λιθόστρωτος διάδρομος και μερικά
νεότερα κτίσματα.
Σε απόσταση 60 περίπου μέτρων ΒΑ του κάστρου σώζονται τρεις πετρόχτιστοι ανεμόμυλοι,
τα θεμέλια από έναν τέταρτο και μία ορυκτή και κτιστή αποθήκη σιτηρών (σιρός).
Οι ανεμόμυλοι αυτοί αποτελούσαν προσωπική περιουσία του Ιππότη διοικητή και του
απέφεραν τα έσοδα από το άλεσμα των δημητριακών.
Το Κάστρο της Χρυσοχεριάς εγκαταλείφθηκε οριστικά στα τέλη του 15ου
αιώνα, εξαιτίας των συνεχών καταστροφικών επιδρομών των Τούρκων, οι οποίοι λεηλατούν
και ρημάζουν τα νησιά αυτή την εποχή. Αυτό δείχνει και η απουσία μεταγενέστερων
του J. de la Geltru οικοσήμων Ιπποτών διοικητών των τεσσάρων νησιών. Ειδικότερα
μάλιστα η εκ νέου κατασκευή του Μεγάλου Κάστρου της Χώρας, το οποίο ήταν έτοιμο
στα 1495, οδηγεί τόσο τους κατοίκους της Καλύμνου, όσο και τους Ιππότες του νησιού
στο ν' αναζητήσουν ασφαλές καταφύγιο και μόνιμη κατοικία σ' αυτό, ενώ δεν γίνεται
πουθενά πλέον λόγος για το μικρό Κάστρο της Χρυσοχεριάς, το οποίο και είχε ήδη
ερημωθεί.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Στην περιοχή της ενορίας Ευαγγελίστριας Πόθιας και σε κοντινή απόσταση
προς τα ΒΔ του ομώνυμου ενοριακού ναού, στη θέση Σχολή του Μαύρου διατηρούνται
τ' απομεινάρια από το ανατολικό τμήμα μίας μεγάλης παλαιοχριστιανικής βασιλικής
(εξ. διαστ. 27 x 18 μ. περίπου). Το ορατό τμήμα της περιλαμβάνει την επτάπλευρη
αψίδα και τον ανατολικό τοίχο, καθώς και τμήμα του βόρειου. Η τοιχοδομία αποτελείται
από μεγάλου μεγέθους ορθογωνιασμένους λίθους, οι οποίοι προέρχονται από το ναό
της Αρτεμης, που προϋπήρχε εκεί.
Κατά τη διάρκεια διάνοιξης των θεμελίων της Σχολής του Μαύρου στη
δεκαετία του 1890, ήλθαν στο φως ένα μαρμάρινο ανάγλυφο, με την παράσταση της
Θεάς Αρτεμης με ελάφι και διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη από ναό ιωνικού ρυθμού. Ο
ναός αυτός καταστράφηκε από τους Χριστιανούς και στη θέση του ανεγέρθηκε κατά
τον 5ο μ.Χ. αιώνα η παλαιοχριστιανική βασιλική.
Σήμερα πάνω ακριβώς από την πολυγωνική αψίδα, υπάρχει το νεότερο παρεκκλήσι
του Ευαγγελισμού. Κατά τη διάρκεια εργασιών ανοικοδόμησης της παλιάς Σχολής, πριν
από τρεις περίπου δεκαετίες εντοπίσθηκαν ψηφιδωτά στο χώρο του εσωτερικού της
βασιλικής.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
