Πληροφορίες τοπωνυμίου

Δημοτικό Διαμέρισμα Αμαράντου

ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ (Χωριό) ΚΑΡΔΙΤΣΑ
Τηλέφωνο: +30 24410 83214
  Ανηφορίζοντας από τον κάμπο της Καρδίτσας, 25 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά, χωρισμένος στον ορεινό όγκο των Αγράφων βρίσκεται ο Αμάραντος. Καθώς ο επισκέπτης διασχίζει ένα ωραιότερο δάσος από καστανιές, ξεπροβάλλει το χωριό, κτισμένο αμφιθεατρικά, σε μια χαμηλή πλαγιά και περιτριγυρισμένο από πυκνό ελατόδασος.O Αμάραντος είναι το πιο κοντινό ορεινό χωριό του Δήμου που είναι χτισμένο σε υψόμετρο 750 μ. και απέχει 25 χιλιόμετρα από τη πόλη της Καρδίτσας.
  Αιχμαλωτίζει τον επισκέπτη, με την πρώτη ματιά. Κόκκινα κεραμίδια, άσπροι τοίχοι, πράσινο στις αυλές και στους κήπους. Αλλά και όσο πλησιάζει κανείς, δεν απογοητεύεται. Καθαροί και φροντισμένοι δρόμοι- μερικοί από αυτούς πλακόστρωτοι - θαυμάσιες πλατείες, μια αίσθηση ομορφιάς. Η εκκλησία και το σχολείο - χωρίς μαθητές πλέον, τα καφενεδάκια και ο Πλάτανος, η Μαρίτσα αποτελούν σημεία αναφοράς. Αρκετά συχνά, κυρίως όμως το καλοκαίρι, νέοι άνθρωποι που εγκατέλειψαν το χωριό, επιστρέφουν. Κλειστά σπίτια ανοίγουν, παιδικά γέλια αντηχούν στους δρόμους, φίλοι και συγγενείς ανταμώνουν ξανά. Το χωριό ζωντανεύει.
  Το φθινόπωρο φέρνει μαζί του μια μελαγχολία. Οι μέρες μικραίνουν, το φως λιγοστεύει. Είναι ώρα συγκομιδής: σταφύλια, καρύδια, κάστανα. Ακολουθεί το πάτημα των σταφυλιών, η ιεροτελεστία της απόσταξης του τσίπουρου, οι ετοιμασίες για τα πρώτα κρύα. Βαρύς και δύσκολος ο χειμώνας, πανέμορφο το χιονισμένο τοπίο. Καπνός ανεβαίνει από τις καμινάδες, μέσα αναμμένη φωτιά, ιστορίες για τα παλιά, ψητά κάστανα και ένα ποτηράκι κρασί να ζεσταίνει την καρδιά.
  Την άνοιξη ο τόπος μεταμορφώνεται. Δέντρα και λουλούδια ανθίζουν, μοσχοβολά γλυκά ο αέρας, ένα καθάριο φως λούζει την φύση. Η ζωή κυλά ήρεμα, σε αρμονική συμβίωση με την φύση, για τους λιγοστούς κατοίκους. Ζεστοί και φιλόξενοι, πάντα με το χαμόγελο. Ο μόχθος τους πολύς , λίγες οι ανταμοιβές τους. Πέρα και πάνω από όλα αυτά ο Αμάραντος ζει - χωρίς να μαραίνεται - μέσα στις καρδιές των ανθρώπων του που δεν αποκόβουν τους δεσμούς τους με την γενέτειρα.
   Παλιά ο Αμάραντος λεγόταν Μαστρογιάννη. Το χωριό παλιά υπήρχε 2 χλμ μακρύτερα από τη σημερινή θέση, που λεγόταν Παλιοχώρι. Από τα μνημεία που συναντάμε στον Αμάραντο ενδιαφέρον είναι το πέτρινο γεφύρι. Ανατολικά του χωριού, στη θέση «Γλαβάς», σε απόσταση 3 χλμ. περίπου στο δρόμο προς τη Δαφνοσπηλιά.

ΓΙΑΝΝΟΥΣΑΙΪΚΑ (Οικισμός) ΚΑΡΔΙΤΣΑ
  Σε μια επιγραφή της Αγ. Τριάδας του 1640 αναφέρεται το Καροπλέσι, ένα χωριό στα ανατολικά της μονής, που περιλαμβάνει τους συνοικισμούς Αγ. Αγαθή, Νέο Χωριό, Κουκέικα και Γιαννουσέϊκα.
  Τα Γιαννουσέϊκα, που παραχωρήθηκαν στην οικογένεια της Μπουμπουλίνας για την προσφορά της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, λεγόταν Τσιβέσι, ίσως λόγω του τσιφλικά Τσιβέση, που ζούσε εκεί στα 1800 κατά την παράδοση.
  Στον οικισμό των Γιαννουσέϊκων θα βρούμε ένα εκκλησάκι του 1910 και μια ώρα νότια, ένα άλλο εκκλησάκι κτισμένο το 1608 στη θέση παλαιότερου.
  Ούτε το Καροπλέσι ή Καβροπλέσι ή Γιαλίστρα (όπως το αναφέρει ο Πουκεβίλ το 1700), γλύτωσε από τη μανία των Τούρκων που το έκαψαν το 1823.
  Πριν από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, μετά το Καρπενήσι, ήταν το μεγαλύτερο χωριό της Ευρυτανίας με 1600 κατοίκους. Το 1932-33 ιδρύθηκε η Φιλοπρόοδος Ένωση Καροπλεσίου με πρωτοποριακό πρόγραμμα δράσης που συμπεριλάμβανε λαϊκό φαρμακείο, εξωραϊστικά έργα, μεταφορά του οικισμού ακόμα και λαϊκό δικαστήριο. Στον Β' Παγκόσμιο από το 1941 ήταν ήδη ελεύθερο. Γερμανοί δεν πάτησαν τα χρώματα του και ο ΕΛΑΣ, από εκεί προμηθευόταν οπλισμό και εφόδια. Ένα δάσος που προστάτευε το κατολισθένον έδαφος, καταστράφηκε λόγω άγνοιας από τους ίδιους τους κατοίκους.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Καρδίτσας

• http://www.karditsa-city.gr/AboutPrefecture/Lake/K... (1 φωτ.)

Δημοτικό Διαμέρισμα Καστανιάς

ΚΑΣΤΑΝΙΑ (Χωριό) ΚΑΡΔΙΤΣΑ
Τηλέφωνο: +30 24410 94240
  Η Καστανιά είναι ένα όμορφο επίσης χωριό - θέρετρο σε υψόμετρο 850 μ. μέσα στα έλατα. Η θέση του αρχαίου της κάστρου πιθανόν να ταυτίζεται με εκείνη της πόλης Μενελαϊδος. Εδώ κοντά βρέθηκαν τάφοι με Ρωμαϊκή τεχνική με οπτόπλινθους συνδεδεμένους με ασβεστοκονίαμα.
  Από την Καστανιά κατάγεται ο Δημ. Γιαννακόπουλος αγωνιστής στην επανάσταση του 1821 και ο Δημ. Θεολόγου που πολέμησε στις γραμμές του Καραϊσκάκη και υπηρέτησε υπό τον Ζαραλή και τον Ν. Μπότσαρη. Μετά την απελευθέρωση του 1821 το χωριό ανήκει στην τουρκική επικράτεια. Στην αποτυχημένη επανάσταση του 1854-55 απελευθερώθηκε αρχικά από Ευρυτάνες, αλλά οι Τούρκοι, διαλύοντας τα σώματα των επαναστατών, ανακατέλαβαν την περιοχή ως το 1881.
  Σήμερα στο κέντρο του χωριού υψώνεται ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου με αξιόλογο τέμπλο του 18ου αιώνα και δεσποτικές εικόνες της ίδιας εποχής. Το τέμπλο ανήκει στην κατηγορία των "κεντητών ή σκαλιστών στον αέρα", όπως αυτά της Ζωοδόχου Πηγής Απιδιάς και του Αγ. Γεωργίου Ρεντίνας.
  Στο χωριό διατίθενται 15 δωμάτια με 30 κλίνες για τους τουρίστες, ενώ σύντομα θα λειτουργήσει και ο κοινοτικός ξενώνας δυναμικότητας 23 κλινών. Επίσης οι κατασκηνώσεις μπορούν να φιλοξενήσουν παιδιά τους θερινούς μήνες. Εδώ λειτουργεί αγροτικό ιατρείο. Παραλίμνια, μέσα σε δασική έκταση το Δασαρχείο διαμόρφωσε χώρους αναψυχής και κάμπινγκ με ψησταριές, βρύσες, ντους και μικρά πλατώματα για την εγκατάσταση σκηνών.
  Από την Καστανιά μπορούμε να πάμε μέσω Καλλίθηρου ή και Ραχούλας στην Καρδίτσα.

Δημοτικό Διαμέρισμα Καταφυγίου

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ (Χωριό) ΚΑΡΔΙΤΣΑ
Τηλέφωνο: +30 24410 94633
  Το Καταφύγι βρίσκεται είκοσι χιλιόμετρα από την πόλη της Καρδίτσας. Είναι κτισμένο στους πρόποδες της νότιας Πίνδου στη κορυφή ενός βουνού και έχει 650 μ περίπου υψόμετρο. Είναι ένα από τα συμπαθή και περιποιημένα χωρία της περιοχής των Αγράφων. Έχει σφαιρική ορατότητα με αποτέλεσμα να βλέπει κανείς από δεξιά τα βουνά Ίταμο, Βουλγάρα, Βαρδούσια από αριστερά Καραντάου, πίσω τις κορυφές των Αγράφων (Καράβα, Νιάλα) και απέναντι τα βουνά Όλυμπο και Κίσαβο. Στη πραγματικότητα είναι ένα μπαλκόνι αγναντέματος και ανάπαυσης για κάθε Καταφυγιώτη αλλά και επισκέπτη. Από το χωριό βλέπει καθένας ολόκληρο το θεσσαλικό κάμπο που άνοιξη και καλοκαίρι φαντάζει καταπράσινος από τα σπαρτά, ενώ το χειμώνα ντύνεται στα κατάλευκα από τα παγερά χιόνια.
  Την ονομασία του την πήρε, μάλλον από τη θέση του, διότι οι κάτοικοι των πεδινών περιοχών, κατάφευγαν στις δύσκολες στιγμές τους σ' αυτό, είτε να ζητήσουν τη χάρη της Παναγίας από το μοναστήρι της Πέτρας, είτε και για να κρυφτούν στις πολλές και μεγάλες σπηλιές που υπάρχουν στη περιοχή κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας.
  Στην αρχαιότητα η περιφέρεια του Καταφυγίου κατοικήθηκε από τους αρχαίους Δόλοπες, όπως και ολόκληρη η περιφέρεια των Αγράφων. Οι αρχαίοι αυτοί πρόγονοί μας ζούσαν σε μικρούς οικισμούς και κωμοπόλεις με πρωτεύουσα της Δολοπίας την Κτημένη. Aλλες πόλεις ήταν η Μενελαίδα και η Ελλοπία η οποία κατά άλλους τοποθετείται στο Σμόκοβο και κατά άλλους στη περιοχή Παλαιόκαστρο Καταφυγίου. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα αναφέρει ότι ήταν γενναίοι πολεμιστές και έλαβαν μέρος με το Βασιλιά τους Φοίνικα στον πόλεμο της Τροίας υπό τις διαταγές του Αχιλλέα, βασιλιά της Φθίας στην οποία υπαγόταν διοικητικά τότε η Δολοπία. Οι Δόλοπες ιστορικά έζησαν από το 1500 π.Χ. μέχρι και τον 1ο αιώνα π.Χ. περίπου. Στη περιοχή του Καταφυγίου σώζονται μέχρι και σήμερα ερείπια αρχαίων κάστρων των Δολόπων.
  Φθάνοντας στο χωριό κάθε επισκέπτης θα παρατηρήσει αμέσως τη χαριτωμένη διάταξή του, τους πεντακάθαρους δρόμους και τα καλοκτισμένα σπίτια. Οι Καταφυγιώτες είναι άνθρωποι απλοί και φιλόξενοι, θα σε καλέσουν στο τραπέζι τους να σε κεράσουν ένα ντόπιο τσίπουρο. Το χωριό χαρίζει στους φυσιολάτρες επισκέπτες του τη δυνατότητα να ασκηθούν, να ζήσουν στη φύση και να γευθούν τις ποικίλες δυνατότητες που παρέχουν οι πολλές διαδρομές για πεζοπορία, ψάρεμα στα ποτάμια και να ξεδιψάσουν στις άφθονες φυσικές πηγές με γάργαρο παγωμένο νερό. Από πλευράς φαγητού μπορείς να γευθείς ένα σωρό λιχουδιές κάτω από τα γιγάντια πλατάνια στις δυο ψησταριές που βρίσκονται στις πλακοστρωμένες πλατείες. Επίσης μπορείς να προμηθευτείς ντόπια προϊόντα, όπως αρνιά, κατσίκια και μοσχάρια ελευθέρας βοσκής, φρέσκα αυγά αλλά και ρίγανη.
  Τρία χιλιόμετρα από το χωριό υπάρχει το ιστορικό Μοναστήρι της Πέτρας το οποίο κτίστηκε το 16ο αιώνα ή και νωρίτερα δηλαδή το 1550 περίπου. Όσον αφορά την αρχιτεκτονική και το διάκοσμο θεωρείτο ένα από τα σπουδαία επιβλητικά Χριστιανικά μνημεία. Ο προσκυνητής μέσα στο Ναό της Μονής επιτυγχάνει την επικοινωνία με το Θεό. Το Καθολικό της Μονής τρίκογχο σταυροειδές με δωδεκάπλευρο τρούλο. Είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Ο Ναός αγιογραφήθηκε το 1625 με έξοδα του Παναγιώτη Κουσκουλά από το χωριό Νεοχώριο, εμπόρου υφαντών προς τα Βαλκάνια. Το περίτεχνο τέμπλο με το Δωδεκάορτο, τη δέηση και τον Εσταυρωμένο έγινε το 1608 από ζωγράφο με το όνομα Λάμπρος.
  Οι εκδηλώσεις που γίνονται στο χωρίο είναι πλούσιες. Κύριοι φορείς είναι οι πολιτιστικοί σύλλογοι του χωριού, το τοπικό συμβούλιο και ο Δήμος. Το Πάσχα λίγο μετά την Ανάσταση συγκεντρώνονται όλοι οι χωριανοί έξω από την εκκλησία και με τις λαμπάδες ανάβουν τον Αφανό. Ο Αφανός είναι ένας μεγάλος σωρός από κέδρα που κόβουνε από το δάσος τα παιδιά κατά τη διάρκεια τη Μεγάλης Εβδομάδας. Την δεύτερη ημέρα του Πάσχα γίνεται η περιφορά της εικόνας της Παναγίας της Ιεράς Μονής Πέτρας γύρω από το χωριό. Ακολουθούν όλοι οι χωριανοί κρατώντας εικόνες που παίρνουν από τα σπίτια τους. Η εκδήλωση αυτή λέγεται Σίγνα. Τον Αύγουστο γίνονται οι περισσότερες εκδηλώσεις. Αρχίζουν από τις 10 Αυγούστου με χορούς από χορευτικά των συλλόγων όπου χορεύουν στη πλατεία του χωριού. Τα χορευτικά συγκροτήματα αποτελούνται από μικρά παιδιά και από γυναίκες του χωριού φορώντας παραδοσιακές στολές. Επίσης περιλαμβάνουν θέατρο και διάφορες αθλητικές εκδηλώσεις.
  Η κορύφωση των εκδηλώσεων είναι στις 14 και 15 Αυγούστου που γίνεται το πανηγύρι. Γιορτάζει η Παναγία της Ιεράς Μονής Πέτρας, γίνεται δοξολογία στο μοναστήρι και ακολουθεί μεγάλο πανηγύρι στο χωριό με παραδοσιακές ορχήστρες. Επίσης οι πολιτιστικοί σύλλογοι οργανώνουν διάφορες εκδρομές και κάθε χρόνο τον ετήσιο χορό τους. Τέλος του Αγίου Νικολάου εορτάζει η εκκλησία του χωριού.

Οδοιπορικό στη λίμνη Νικολάου Πλαστήρα- Μούχα

ΜΟΥΧΑ (Χωριό) ΚΑΡΔΙΤΣΑ
  Επιστρέφοντας πάλι στον περιφερειακό δρόμο συνεχίζοντας το δρόμο μας ανατολικά φθάνουμε στη Μούχα, η οποία διοικητικά ανήκει στη Καστανιά. Πρόκειται για ένα χωριουδάκι με θέα στη λίμνη όπου υπάρχουν καφενεία και ένας ιδιωτικός ξενώνας. Από εδώ μπορούμε να κατέβουμε προς τον παραλίμνιο χώρο, που φθάνει ως το ύψος της Καστανιάς. Μπροστά μας διακρίνουμε το νησάκι Νιάγκα, που εξελίσσεται σε αξιόλογο εκτροφείο θηραμάτων.

Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καρδίτσας

• http://www.karditsa-city.gr/AboutPrefecture/Lake/M...

Δημοτικό Διαμέρισμα Ραχούλας

ΡΑΧΟΥΛΑ (Χωριό) ΚΑΡΔΙΤΣΑ
Τηλέφωνο: +30 24410 83202
  Η Ραχούλα αποτελεί το ανατολικό τμήμα του Δήμου Ιτάμου. Το Δ.Δ. Ραχούλας αποτελείται από τους οικισμούς Ραχούλα, Ζωγρί, Παλαιοζωγλώπι και Ίταμος. Απέχει από τη Καρδίτσα 17 χιλιόμετρα με καλό δρόμο και το κέντρο του χωριού βρίσκεται σε υψόμετρο 350 μ.
  Ο πληθυσμός του Δ.Δ. Ραχούλας κατά την τελευταία απογραφή 2001 είναι
Σύνολο 805 κάτοικοι
Ραχούλα 464 κάτοικοι
Παλαιοζωγλώπι 30 κάτοικοι
Ζωγρί 66 κάτοικοι
Ίταμος 45 κάτοικοι
   Η έκταση της περιοχής από βορρά προς νότο είναι 20 χιλ. περίπου και εκτείνεται από τα όρια του Καλλιθήρου μέχρι τη κορυφή Τσιούκα του Ίταμου. Από τη δύση προς την ανατολή η έκταση κατά μέσο όρο είναι 5 χιλ.
   Ο νότος καλύπτεται από την ελατόφυτη οροσειρά του Ιτάμου (1540) και η δύση από τη μακρόστενη οροσειρά Νεράιδα - Προσήλια - Δεντράκος , η οποία διακόπτεται στη θέση Γεφύρι Κατσαρού από το ρέμα Λαπατά, για να συνεχιστεί δυτικότερα προς την ίδια κατεύθυνση από Θεολόγη - Κοντύλη μέχρι τη διασταύρωση του δρόμου προς το Καταφύγι. Ανατολικά από νότο προς βορρά η περιοχή περικλείεται από την οροσειρά Ντέλη - Τούρλα - Καντή - Φραγκομαγούλα μέχρι Ζωγρί, ενώ από το βορρά η λεκάνη του Ξηρόκαμπου κλείνεται από τη χαμηλή οροσειρά Πετροβούνι. Κύριος ποταμός της περιοχής είναι ο Καράμπαλης, που έχει τις πηγές του στον Ίταμο και συνεχίζει τη ροή του από το νότο έως το βορρά στα δυτικά άκρα της περιοχής. Στη διαδρομή του συμβάλλουν σ' αυτόν τα ρέματα Μπαλτά, Τούρλα, Λαπάτα, Καταφυγώτικο και Λυγαρόρεμα.
   Η κορυφή της Τσιούκας, η Φραγκομαγούλα, ο Θεολόγης και η Κούλια Ιτάμου, προσφέρουν θέα τόσο προς το θεσσαλικό κάμπο όσο και προς τα βουνά της Ευρυτανίας, των Αγράφων και τη Λίμνη Πλαστήρα. Οι πηγές από τις οποίες υδροδοτείται το χωριό είναι αρκετές και υπάρχουν και αναξιοποίητες ιαματικές πηγές. Το Ραχουλιώτικο ποτάμι σε απόσταση 2 χλμ. από τη Ραχούλα πηγάζει από τις πλαγιές του Ιτάμου και έχει μικρού μεγέθους λαδούσες το ψάρεμα των οποίων κατά τους θερινούς μήνες με αγκίστρι, αποτελεί ενδιαφέρον σπορ για ερασιτέχνες ψαράδες. Το δάσος Ιτάμου ανήκει κατά κυριότητα από το 1923 στο Δημοτικό Διαμέρισμα Ραχούλας (Κοινότητα πρώτα). Υπάρχουν εκτάσεις εκλεκτής ελάτης, ελάτης-δρυός, δρυός, καστανιάς και διαθέτει πλούσια χλωρίδα και πανίδα.
  Η αρχική θέση του χωριού πρέπει να ήταν στην περιοχή της Τούμπας, το Παλιοκκλήσι και τη γύρω περιοχή Ταμπούρια και Καρούτα. Η πρώτη μετακίνηση από την αρχική θέση έγινε προς το Παλαιοζωγλόπι. Η δεύτερη μετακίνηση έγινε από το Παλαιοζωγλόπι στη Ραχούλα τις δεκαετίες του 1840-50. Στις τοποθεσίες Πολύκοινο (Πολύκαινο ή Πολύκενο αλλιώς) και Πέρα Μαχαλάς του Παλαιοζωγλοπίου, έζησαν, σύμφωνα με την παράδοση, πλούσιοι Κωνσταντινουπολίτες επί τρεις περίπου αιώνες, από την άλωση μέχρι τα μέσα του 18ου αι. Η Ραχούλα είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του πολιτικού Χαρίλαου Φλωράκη. Οι Γιάννης Καραγιάννης και Κώστας Γρυμπογιάννης υπήρξαν αμφότεροι Στελέχη της Εθνικής Αντίστασης. Στον Ίταμο πάνω από την ομώνυμη βρύση, συνήλθε στις 26/7/1944 το 2ο Πανθεσσαλικό Συνέδριο του ΕΑΜ. Σύμφωνα με όλα όσα έχουν γίνει γνωστά από σωστικές ανασκαφές, αλλά και από παλιότερα ευρήματα στη περιοχή, αρχαίος οικισμός καταλάμβανε το χώρο από τη θέση Στενό μέχρι παλαιοκκλήσι, με επίκεντρο τις δυο Τούμπες η μια από τις οποίες σώζεται, ενώ η άλλη ισοπεδώθηκε προ πολλών ετών. Δεν είναι γνωστό πότε ιδρύθηκε, πότε άκμασε και πότε καταστράφηκε ο οικισμός, αν ληφθεί υπ' όψη ότι οι Τούμπες ανάγονται στη Μυκηναΐκή εποχή (1500-1100π.Χ.) , το νεκροταφείο που αποκαλύφθηκε στο στενό χρονολογείται μεταξύ 4ου -3ου αιώνα π.Χ. και ότι στη θέση παλιοκκλήσι υπήρξε Χριστιανικός ναός, αγόμαστε στο συμπέρασμα ότι ο χώρος είχε συνεχή εκ διαλειμμάτων την ανθρώπινη παρουσία τουλάχιστον επί 15 αιώνες.
  Κατά τους Χριστιανικούς αιώνες, άγνωστο πότε ο οικισμός διαλύθηκε βίαια, όπως συμπεραίνεται από τη διάταξη των τάφων και τη πρόχειρη ταφή, είτε από επιδρομές άλλων φυλών, είτε από επιδημίες. Πιθανολογείται ότι οι εναπομείναντες κάτοικοι εγκαταστάθηκαν στο σημερινό Παλαιοζωγλώπι 600-750μ τότε Ζωγλώπι, αρχικά μέσα στα δάση και βαθμιαία στους οικισμούς Κάτω Μαχαλά, Παναγία, Πάνω Μαχαλά, Δέντρα, Πέρα Μαχαλά, Κουτσιανάδες, πολύκοινο.
  Όπως προκύπτει από επιστολή του Ευγένιου Γιανούλη του Αιτωλού (1681) το Ζωγλώπι εκείνη την εποχή καταστράφηκε ολοσχερώς, πιθανότατα από ληστές ενώ πρέπει να κάηκε και δεύτερη φορά από τους Τούρκους κατά την Ελληνική επανάσταση (1823). Αδιάψευστοι μάρτυρες της καταστροφής είναι οι μαυρισμένες πέτρες των ερειπίων.
  Το Ζωγλόπι εγκαταστάθηκε στη σημερινή του θέση τη δεκαετία 1840-1850.
  Το χωρίο μετονομάστηκε σε Ραχούλα το έτος 1928. Οι Ραχουλιώτες έλαβαν μέρος σε όλους τους απελευθερωτικούς πολέμους 1912-13,1919-22,1940-41)και πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος οτην πατρίδα.
  Οι Ραχουλιώτες διακρίνονται για την εργατικότητα και την εντιμότητα τους και πολλοί από αυτούς αναδείχτηκαν σε υπεύθυνες θέσεις στον επιστημονικό τομέα ,στην εκπαίδευση, στο στρατό ,στα σώματα ασφαλείας (κ.Νασιάκος Φ.Αρχηγός ΓΑΔΑ), στην ιεροσύνη, αλλά και ως επιχειρηματίες.
  Στην περιοχή της Ραχούλας υπάρχουν πέντε γεφύρια. Το γεφύρι στης «Συκιάς το Ρέμα» σε απόσταση 6 περίπου χλμ. στο δρόμο Ραχούλας-Καλλιθήρου, είναι πέτρινο με δύο καμάρες. Μονότοξο παλιό πέτρινο γεφύρι υπάρχει στον παλιό δρόμο Ραχούλας-Παλαιοζωγλοπίου στη θέση «Κτίσματα». Μικρό μονότοξο γεφύρι υπάρχει σε απόσταση 1,5 χλμ. από το χωριό στη θέση «Ιτιά». Στη Ραχούλα, την Παρασκευή της Διακαινησίμου γίνεται πανηγύρι στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Στο Παλαιοζωγλόπι διεξάγονται τρία πανηγύρια Στις 20/7 του Προφήτη Ηλία, στις 26/7 της Αγ. Παρασκευής και το Δεκαπενταύγουστο. Στο χωριό αναβιώνουν επίσης έθιμα που διατηρούν την παράδοση ζωντανή όπως τα Ρογκατσάρια. Στο χωριό εκδίδεται από το Μορφωτικό Σύλλογο Ραχούλας και την Ένωση Απανταχού Ραχουλιωτών «Ο Ίταμος», εφημερίδα με τίτλο «Ζωγλοπίτικα Χρονικά». Ο Μορφωτικός Σύλλογος ίδρυσε βιβλιοθήκη και οργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ο Σύλλογος Απανταχού Ραχουλιωτών που εδρεύει στην Αθήνα, οργανώνει συνεστιάσεις και εκδρομές. Στο χωριό υπάρχει Δημοτικό σχολείο και Νηπιαγωγείο αλλά και αστυνομικός σταθμός. Υπάρχουν επίσης Γεωργικός και Δασικός Συνεταιρισμός. Τώρα τελευταία ιδρύθηκε και υπηρεσία «βοήθεια στο σπίτι». Οι κάτοικοι της Ραχούλας ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, ενώ η επίδοσή τους στα γράμματα από τις αρχές του αιώνα είναι ιδιαίτερη. Καλλιεργούν σιτηρά, καλαμπόκι, βαμβάκι, οπωροφόρα δέντρα, αμπέλια και παράγουν αρκετά κηπευτικά με τα οποία τροφοδοτούν την αγορά της Καρδίτσας.