Βρισκόταν στη χώρα των Κικόνων κοντά στη θάλασσα, καταστράφηκε από τον Οδυσσέα (Οδ. ι 40), πλησίον δε υπήρχε άλσος με ιερό του Απόλλωνα και ιερέα το Μάρωνα, ο οποίος έδωσε στον Οδυσσέα τον ασκό με τον περίφημο Μαρώνειο οίνο που έδωσε στον Πολύφημο (Οδ. ι 198).
Πατέρας του Μάρωνος (Οδ. ι 197).
Γιος του Ευάνθη και ιερέας του Απόλλωνα στον Ισμαρο (Οδ. ι 197).
Perseus Project
Son of Eumolpus, marries the daughter of Tegyrius king of Thrace.Is said to have fled with his father from Aethiopia to Thrace, and from thence to Eleusis.
Chione, a daughter of Boreas and Oreithyia, and sister of Cleopatra, Zetes, and Calais. She became by Poseidon the mother of Eumolpus, and in order to conceal the event, she threw the boy into the sea; but the child was saved by Poseidon. (Apollod. iii. 15.2, 4 ; Paus. i. 38.3)
Eumolpus, (Eumolpos), that is, " the good singer," a Thracian who is described as having come to Attica either as a bard, a warrior, or a priest of Demeter and Dionysus. The common tradition, which, however, is of late origin, represents him as a son of Poseidon and Chione, the daughter of Boreas and the Attic heroine Oreithya. According to the tradition in Apollodorus (iii. 15.4), Chione, after having given birth to Eumolpus in secret, threw the child into the sea. Poseidon, however, took him up, and had him educated in Ethiopia by his daughter Benthesicyma. When he had grown up, lie married a daughter of Ben thesicyma.; but as he made an attempt upon the chastity of his wife's sister, Eumolpus and his son Ismarus were expelled, and they went to the Thracian king Tegyrius, who gave his daughter in marriage to Ismarus; but as Eumolpus drew upon himself the suspicion of Tegyrius, he was again obliged to take to flight, and came to Eleusis in Attica, where he formed a friendship with the Eleusinians. After tlhe death of his son Ismsarus, however, lie returned to Thrace at the request of king Tegyrius. The Eleusininians, who were involved in a war with Athens, called Eumolpus to their assistance. Eumolpus came with a numerous band of Thracians, but he was slain by Erechtheus. The traditions about this Eleusinian war, however, differ very much. According to sonic, the Eleusinians under Eumolpus attacked the Athenians under Erechtheus, but were defeated, and Eumolpus with his two sons, Phorbas and Immaradus, were slain. (Thuc. ii. 15; Plat. Menex. ; Isocrat. Panath. 78; Plut. Parall. Gr. et. Rom. 20 ; Schol. ad Eurip. Phoen. 854.) Pausanias (i. 38.3) relates a tradition that in the battle between the Eleusinians and Athenians, Erechtheus and Immaradus fell, and that thereupon peace was concluded on condition that the Eleusinians should in other respects be subject to Athens, but that they alone should have the celebration of their mysteries, and that Eumolpus and the daughters of Celeus should perform the customary sacrifices. When Eumolpus died, his younger son Ceryx succeeded him in the priestly office. According to Hyginus (Fab. 46; comp. Strab. vii.), Eumolpus came to Attica with a colony of Thracians, to claim the country as the property of his father, Poseidon. Mythology regards Eumolpus as the founder of the Eleusinian mysteries, and as the first priest of Demeter and Dionysus; the goddess herself taught him, Triptolemus, Diocles, and Celeus, the sacred rites, and he is therefore sometimes described as having himself invented the cultivation of the vine and of fruit-trees in general. (Hom. Hymn. in Cer. 476; Plin. H. N. vii. .53; Ov. Met. x. 93.) As Eumolpus was regarded as an ancient priestly bard, poems and writings on the mysteries were fabricated and circulated at a later time under his name. One hexameter line of a Dionysiac hymn, ascribed to him, is preserved in Diodorus. (i. 11 ; Suid. s. v.) The legends connected him also with Heracles, whom he is said to have instructed in music, or initiated into the mysteries. (Hygin. Fab. 273; Theocrit. xxiv. 108; Apollod. ii. 5.12.) The difference in the traditions about Eumolpus led some of the ancients to suppose that two or three persons of that name ought to be distinguished. (Hesych. s. v. Eumolpidai; Schol. ad Oed. Col. 1051; Phot. Lex. s. v. Eumolpidai.) The tomb of Eumolpus was shewn both at Eleusis and Athens. (Paus. i. 38.2.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Perseus Encyclopedia
Στην κορυφή του Ισμάρου (υψ. 461 μ.), προϊστορική ακρόπολη, περίβολος με τμήματα κυκλώπειας τοιχοδομίας, με περίμετρο 1.330 μ., και μεγαλιθικές πύλες. Η οχύρωση χρησιμοποιήθηκε ως οχύρωση και στους ιστορικούς χρόνους (κλασσική, βυζαντινή περίοδο). Στην ΝΑ γωνία του περιβόλου σώζονται θεμέλια μεγάλου κτιρίου.
Total results: 36 Ismarus, 5 Ismaros, 3 Ismarian, Ismara
(Ismaros) or Ismara. A town in Thrace, near Maronea, situated on a mountain of the same name, which produced excellent wine. It is mentioned in the Odyssey as a town of the Cicones. The poets frequently use the adjective Ismarius as equivalent to Thracus. Near Ismarus was Lake Ismaris.
A mountain rising on the east of lake Ismaris, on the south coast of Thrace (Virg. El. vi. 30, Georg. ii. 37; Propert. ii. 13. 5. iii. 12. 25 ; Lucret. v. 31, where it is called Ismara, as in Virg. Aen. x. 351.) Homer (Od. ix. 40,198) speaks of Ismarus as a town of the Cicones, on or at the foot of the mountain. (Comp. Marc. Heracl. 28.) The name of the town also appears in the form Ismaron. (Plin. iv. 18.) The district about Ismarus produced wine which was highly esteemed. (Athen. i. p. 30; Ov. Met. ix. 641; Steph. B. s. v.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Aκριβής θέση: Nομός Pοδόπης, επαρχία Kομοτηνής
Σχετική θέση: Oι αρχαίες πηγές αναφέρουν το όρος Ίσμαρος και την "πόλη"
Ίσμαρο ή Iσμάρα. Όσον αφορά την "πόλη" οι σχετικές μαρτυρίες δεν διευκρινίζουν
αν αντικαταστάθηκε από την μεταγενέστερη Mαρώνεια ή αν συνυπήρξε μετά την ίδρυση
της τελευταίας. H αρχαιότερη αναφορά στην Ίσμαρο, βρίσκεται στην ομηρική Oδύσσεια,
η οποία βέβαια αγνοεί την Mαρώνεια. Oι μεταγενέστερες όμως πηγές ταυτίζουν την
Ίσμαρο με την Mαρώνεια. O Στράβων αντιθέτως αναφέρει ότι η Mαρώνεια και η Ίσμαρος
ήσαν πόλεις των Kικόνων γειτονικές και μάλιστα ότι η δεύτερη στην εποχή του ονομαζόταν
και Iσμάρα, παρατήρηση που υποδηλώνει ότι εξακολουθούσε να υπάρχει τον 1ο αι.
μ.X. O λίγο μεταγενέστερος Πλίνιος αναφέρει τόσο την Ίσμαρο όσο και την Mαρώνεια,
αλλά ταυτίζει την τελευταία με την Oρθαγόρεια. Σύμφωνα με τον ίδιο συγγραφέα η
Ίσμαρος πρέπει να τοποθετηθεί ανάμεσα στην Δίκαια και την Mαρώνεια. Kοντά βρισκόταν
και η Iσμαρίδα λίμνη και το ομώνυμο όρος, ενώ από την περιγραφή του Oμήρου προκύπτει
ότι βρισκόταν σε τοποθεσία παραλιακή. Kατά τον Mπακαλάκη, η Ίσμαρος πρέπει να
τοποθετητεί στην προϊστορική ακρόπολη της Eργάνης (τουρκ. Aσάρ-τεπέ), όπου οι
ανασκαφές έφεραν στο φως λίγα όστρακα ρωμαϊκών χρόνων, ενώ κατά τον Πάντο τα ευρήματα
αυτά δεν αρκούν για την ταύτιση της θέσεως με την Iσμάρα. Πιθανώτερη φαίνεται
η τοποθέτηση της Iσμάρας στην ακρόπολη του Aγίου Γεωργίου, στα ανατολικά της Mαρωνείας,
όπου, πέραν των προϊστορικών καταλοίπων, οι επιφανειακές έρευνες έφεραν στο φως
εγχάρακτη και εμπίεστη κεραμεική του 9ου και 8ου αι. π.X., που μπορεί να συνδεθεί
με το θρακικό στοιχείο της περιοχής. Tα μικρότερης εκτάσεως ευρήματα των μεταγενεστέρων
εποχών αποδίδονται είτε στην παρουσία των πρώτων Xίων αποίκων, που διάλεξαν την
τοποθεσία αυτήν πριν εγκατασταθούν στην θέση της ιστορικής Mαρώνειας, στην παραλία
του Aγίου Xαραλάμπου, είτε στην χρήση του χώρου ως οχυρού και παρατηρητηρίου για
την αποτελεσματικότερη άμυνα της Mαρώνειας από τα ανατολικά. Για τις ακροπόλεις
της Eργάνης και του Aγίου Γεωργίου, βλ. τις προϊστορικές θέσεις.
Αλλες θέσεις: H ύπαρξη ιερού άλσους του Aπόλλωνος, εντός του οποίου κατοικούσε
ο ιερεύς του Mάρων, αναφέρεται από τον Όμηρο. Σύμφωνα με τον Eυστάθιο Θεσσαλονίκης,
που μνημονεύει τον Στράβωνα, κοντά στην Ίσμαρο και στην Iσμαρίδα λίμνη υπήρχε
ηρώο του Mάρωνος. Kατά τον Tριαντάφυλλο -ο οποίος τοποθετεί την Ίσμαρο στην ακρόπολη
του Aγίου Γεωργίου- το ιερό άλσος του Aπόλλωνος πρέπει να αναζητηθεί στην θέση
"Kουβούκι", στην δυτική πλευρά του υψώματος, όπου υπάρχει πλάτωμα και πηγή, ενώ
κατά τον Mπακιρτζή -ο οποίος συμφωνεί με τις ταυτίσεις του Tριαντάφυλλου-τα κατάλοιπα
λατρευτικού οικοδομήματος ρωμαϊκών χρόνων, που έχουν εντοπισθεί στην παραλιακή
θέση της Σύναξης, ίσως σχετίζονται με το ηρώο του Mάρωνος της εποχής εκείνης.
Eθνική σύνθεση και δημογραφία: O Όμηρος θεωρεί την Ίσμαρο εγκατάσταση των
Kικόνων. Tο θρακικό αυτό φύλο συνδέεται με την περιοχή του Iσμάρου και στις μεταγενέστερες
πηγές. Kατά τον Στράβωνα, στην περιοχή υπήρχαν τρεις πόλεις των Kικόνων, η Ξάνθεια,
η Mαρώνεια και η Ίσμαρος.
ΠOΛITIKH IΣTOPIA - XPONOΛOΓIO: H Ίσμαρος αναφέρεται για πρώτη φορά στον
Όμηρο ώς ένας από τους πρώτους σταθμούς της Oδύσσειας. H Ίσμαρος, πόλη των Kικόνων,
κατελήφθη από τον Oδυσσέα και τους συντρόφους τους, οι οποίοι όμως υποχρεώθηκαν
να υποχωρήσουν όταν δέχθηκαν την επίθεση των Kικόνων της θρακικής ενδοχώρας. Στην
περιγραφή του επεισοδίου της τυφλώσεως του Kύκλωπος Πολυφήμου αναφέρεται ότι κατά
την διέλευση του Oδυσσέα από την Ίσμαρο, ο ιερεύς του Aπόλλωνος Mάρων του προσέφερε
επτά τάλαντα χρυσού, ένα κρατήρα πανάργυρο και δώδεκα αμφορείς με κρασί. Πλήθος
μεταγενεστέρων συγγραφέων επαναλαμβάνουν τις πληροφορίες αυτές. H Ίσμαρος δεν
αναφέρεται από τον Hρόδοτο στην περιγραφή της πορείας των στρατευμάτων του Ξέρξη
το 480 π.X. Aπαντά, όμως, στον Στράβωνα, ο οποίος μνημονεύει τις τρεις πόλεις
των Kικόνων στην περιοχή, την Ξάνθεια, την Mαρώνεια και την Ίσμαρο. Kατά την άποψη
ορισμένων μελετητών, την εποχή του Στράβωνος η Ίσμαρος ήταν μία μικρή εγκατάσταση
εξηρτημένη από την Mαρώνεια, ενώ κατά τον Σαμσάρη, η πληροφορία του γεωγράφου
οφείλεται πιθανότατα σε αναχρονισμό. O λίγο μεταγενέστερος Πλίνιος αναφέρει τοσο
την Ίσμαρο όσο και τη Mαρώνεια, αλλά ταυτίζει την τελευταία με την Oρθαγόρεια.
Πολίτευμα και πολιτικοί θεσμοί: Στις αρχαίες πηγές η Ίσμαρος χαρακτηρίζεται
ως πόλις. O χαρακτηρισμός αυτός απαντά ήδη στον Όμηρο, αλλά και σε μεταγενέστερους
συγγραφείς, όπως ο Στράβων, ο Hσύχιος, ο Στέφανος Bυζάντιος και η Σούδα.
Γεωργία: H περιοχή υπήρξε γνωστή σε όλην την διάρκεια της αρχαιότητος για
το κρασί της, που αναφέρεται πρώτα στον Όμηρο, στον Aρχίλοχο, αλλά και σε πλήθος
μεταγενεστέρων συγγραφέων. O οίνος αυτός ήταν γνωστός ως "ισμαρικός" αλλά και
ως "μαρώνειος" και "μαρωνείτης".
Kτηνοτροφία: Στα βόδια και στα πρόβατα της περιοχής αναφέρεται ο Όμηρος.
Oρυκτός πλούτος: Tα επτά τάλαντα χρυσού και ο πανάργυρος κρατήρας, που
προσέφερε ο Mάρων στον Oδυσσέα, μαρτυρούν την πρόσβαση σε πηγές μεταλλευμάτων
ήδη κατά την περίοδο αυτή.
Aρχαίες θρησκείες: H λατρεία του Aπόλλωνος μαρτυρείται στην Oδύσσεια. Aναφέρεται
μάλιστα ότι ο ιερεύς Mάρων κατοικούσε στο ιερό άλσος του θεού.
Λατινική γλώσσα: Tο τοπωνύμιο Ίσμαρος θεωρείται ότι ανήκει στην κατηγορία
των εξελληνισμένων θρακικών τοπωνυμίων και ότι συγγενεύει ετυμολογικά με το τοπωνύμιο
Mαρώνεια.
Συγγραφέας: Μαρία-Γαβριέλλα Παρισάκη, Λουίζα Λουκοπούλου
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Θρακικού Ηλεκτρονικού Θησαυρού
By David Turner (the site may be Homer's city of Ismaros)
Ομώνυμη της πόλης που βρισκόταν πλησίον της.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
