Δημοτικό Διαμέρισμα Αχιλλείου

  Στην θέση του σημερινού Αχίλλειου υπήρχε παλαιοχριστιανικός οικισμός που πρέπει να είχε το όνομα Νικόπολη.
  Κιονόκρανα, θεμέλια σπιτιών, μαρμάρινες επιγραφές, κίονες, άλλα εκκλησιαστικά μαρμάρινα ευρήματα και μωσαϊκά, είναι ενδείξεις της ύπαρξης αυτής. Σημερινά υπολείμματα του οικισμού αυτού, αν και δεν διατηρούνται στην πρώτη τους μορφή, αλλά είναι ριζικώς ανακατασκευασμένα, είναι η εκκλησία στη "Λάκα Παναγιά" και το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη στην πλατεία του χωριού.
  Η ίδια αυτή περιοχή άκμαζε μέχρι το 1470. Οι Βενετσιάνοι που κατείχαν το Πτελεό διατηρούσαν στη δική τους επιρροή και την περιοχή του σημερινού Αχίλλειου μέχρι τις ακτές του Αγίου Δημητρίου για να μπορούν να επικοινωνούν και να διευκολύνονται στις εμπορικές τους σχέσεις με την απέναντι Εύβοια την οποία επίσης κατείχαν.
  Από το 1470, μετά την κατάκτηση της περιοχής από τους Τούρκους, όσοι ζούσαν εδώ, τραβήχτηκαν και συγκεντρώθηκαν στη θέση Χαμάκω. Εκεί συγκρότησαν μία θαυμάσια κοινότητα που προόδευσε αρκετά. Οι κάτοικοί της ασχολούνταν πια συστηματικά μόνο με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Η κτηνοτροφία της Χαμάκως ξεπερνούσε κατά πολύ τις 20.000 γιδοπρόβατα.
  Οι κάτοικοι της Χαμάκως, κάτω από την αρχηγία του μεγάλου οπλαρχηγού Γιάννη Βελέντζα, έλαβαν ενεργό μέρος στην επανάσταση του 1821. Οταν, στα 1830, δημιουργήθηκε το πρώτο ελεύθερο ελληνικό κράτος και η Χαμάκω ήταν ελεύθερη, οι κάτοικοί της, με προτροπή αλλά και πίεση του οπλαρχηγού Γιάννη Βελέντζα, συνοικίστηκαν μαζί με τους κατοίκους των Αγίων Θεοδώρων και του Κοροκλεντιού στη θέση Τραχήλι. Εκεί συγκροτήθηκε νέο χωριό που ονομάστηκε Αχίλλειο. Η ονομασία αυτή δόθηκε με απόφαση του Γιάννη Βελέντζα για να τιμήσει στον ήρωα του Τρωικού Πολέμου Αχιλλέα, που όπως πίστευε ο ίδιος, καταγόταν από την περιοχή αυτή. Η ίδια πίστη τον οδήγησε στην απόφαση να ονομάσει και τον ένα από τους γιους του Αχιλλέα.
  Ο αναγκαστικός αυτός και βίαιος συνοικισμός στο πρώτο "Αχίλλειο" στη θέση Τραχήλι, τριών διαφορετικών χωριών - Χαμάκω, Αγιοι Θεόδωροι, Κοροκλέντι - οι οποίοι δεν συνδέονταν μεταξύ τους και μάλιστα είχαν και διαφορετικά συμφέροντα, δεν ήταν δυνατόν να ευδοκιμήσει. Αρχισε να διαλύεται αμέσως μετά τον θάνατο του Γιάννη Βελέντζα για να εγκαταλειφθεί οριστικά στα 1864.
  Η ιδέα όμως της εγκατάλειψης της ασύμφορης θέσης της Χαμάκως, για τα νέα δεδομένα που υπήρχαν μετά τη δημιουργία του ελεύθερου ελληνικού κράτους, είχε καρποφορήσει. Ετσι, αν και οι περισσότεροι κάτοικοι της Χαμάκως, μετά την διάλυση του χωριού στο Τραχήλι, επανήλθαν στο χωριό τους, πολλοί ήταν εκείνοι που εγκαταστάθηκαν στη θέση Καλύβια, δυτικά του σημερινού Αχίλλειου. Η ιδέα της εγκατάλειψης της Χαμάκως ήταν σ' όλους παραδεκτή. Διαφωνίες υπήρχαν ως προς το ποια θέση έπρεπε να διαλέξουν για το νέο χωριό.
  Τελικά, ύστερα από πολλές ταλαντεύσεις επικράτησαν εκείνοι που υποστήριζαν ότι έπρεπε να εγκατασταθούν στη θέση Αγιος Ιωάννης. Ετσι ήταν μέχρι τότε γνωστή η σημερινή παραλιακή θέση του χωριού, γιατί το μοναδικό κτίσμα που υπήρχε σ' αυτήν ήταν ο ναός του Αγίου Ιωάννη. Το νέο χωριό ονομάστηκε Αχίλλειο, γιατί οι κάτοικοί του πίστευαν ό,τι πίστευε και ο Γιάννης Βελέντζας, για τον ήρωα Αχιλλέα. Ετσι το Αχίλλειο, που πρωτοδημιουργήθηκε στα 1917, άρχισε τη νέα του ζωή που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.