Εμφανίζονται 5 τίτλοι με αναζήτηση: Αρχαιολογικοί χώροι στην ευρύτερη περιοχή: "ΒΑΘΥΣ Χωριό ΚΑΛΥΜΝΟΣ" .
ΜΕΤΟΧΙ (Οικισμός) ΚΑΛΥΜΝΟΣ
Στις νότιες παρυφές του Κάστελλα, ανατολικά της θέσης Μετόχι, βρίσκεται
η περιοχή του Έμπολα, η οποία υψώνεται κατά 4 –5 μ. πάνω από την κοιλάδα
του Βαθύ. Στο ΝΔ τμήμα του Έμπολα, στο εκεί πλάτωμα, διατηρείται περιμετρικά του
επιβλητικό τείχος, το οποίο αποτελείται από μεγάλου μεγέθους ορθογωνιασμένους
λίθους (μερικοί ξεπερνούν σε μήκος τα 2 μ.), κατά το ισοδομικό σύστημα. Δημιουργείται
έτσι ένας οχυρωμένος χώρος, διαστάσεων 75 x 42 μ. και συνολικής έκτασης τριών
περίπου στρεμμάτων. Το τείχος διατηρείται σήμερα μέχρι 2,55 μ. σε ύψος. Το πάχος
του φτάνει το 1,05 μ. Στην ανατολική πλευρά του οχυρού ανοίγεται μεγάλων διαστάσεων
πύλη, πλάτους 4,44 μ. Η μελέτη της τειχοδομίας και διαφόρων επιφανειακών ευρημάτων
του χώρου, δείχνει ότι το οχυρό οικοδομήθηκε μέσα στον 4ο π.Χ. αιώνα και ήταν
σε χρήση καθ' όλη την Ελληνιστική Περίοδο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Επί της βόρειας οροσειράς του Βαθύ και σε απόσταση 500 περίπου μέτρων βόρεια της θέσης Μετόχι υψώνεται ο ορεινός όγκος του Κάστελλα. Στα δυτικά συνορεύει με το όρος Μόντε Ρίτο. Ο αρχαίος οικισμός της περιοχής, όπως φαίνεται από τα επιβλητικά ερείπια οικοδομημάτων, απλωνόταν από την ανατολική πλαγιά του Μόντε Ρίτο και περιέτρεχε το χώρο του Κάστελλα από τη δυτική, νότια και ανατολική του πλαγιά. Ο οικισμός περιελάμβανε πενήντα περίπου κτίσματα, μικρών και μεγάλων διαστάσεων, ορθογώνιας κάτοψης. Οι τοιχοδομίες τους αποτελούνται από δουλεμένους ντόπιους ασβεστόλιθους, τραπεζιόσχημους και ορθογώνιους, διαφόρων μεγεθών, χωρίς συνδετικό υλικό. Ειδικά μερικοί λίθοι ξεχωρίζουν για τις μεγάλες τους διαστάσεις που φτάνουν μέχρι 1,60 μ. ύψος και 1,30 πλάτος. Στο ανώτερο τμήμα του οικισμού, στην κορυφή, σώζεται το δυτικό τμήμα του τοίχου που την περιέκλεινε, σχηματίζοντας έναν χώρο ιδιαίτερης σημασίας, όπως δείχνουν διάφορα κατά καιρούς ευρήματα. Πρόκειται ίσως για κάποιο ιερό ή την κατοικία του άρχοντα του οικισμού. Ίχνη οχυρώσεων δεν υπάρχουν, λόγω της μεγάλης έκτασης που καλύπτει ο οικισμός, αλλά ίσως και εξαιτίας των συνθηκών της εποχής εκείνης. Σύμφωνα με διάφορα επιφανειακά ευρήματα, τα οποία έχουν κατά καιρούς βρεθεί στην περιοχή, η κατοίκηση του χώρου αρχίζει κατά τους προϊστορικούς χρόνους και συνεχίζεται έως και τους κλασικούς. Από τα ευρήματα ξεχωρίζουν προϊστορικά όστρακα και λεπίδες οψιανού, δύο πήλινα ειδώλια της Υστερης Χαλκοκρατίας, όστρακα κεραμικής και χάλκινα κοσμήματα γεωμετρικών χρόνων, ασημένια αρχαϊκά νομίσματα της Μιλήτου και της Κω, πάρα πολλές χάλκινες αιχμές βελών των αρχών του 5ου π.Χ. αιώνα, πήλινα υφαντικά βαρίδια και όστρακα αγγείων κλασικών χρόνων. Οι άνθρωποι που κατοικούσαν στον Κάστελλα πρέπει να είχαν ως κύρια ενασχόληση τη θάλασσα. Τα ευρήματα δείχνουν εμπορικές σχέσεις τόσο με τα μικρασιατικά παράλια, όσο και με τα γειτονικά νησιά. Είναι πιθανόν οι κάτοικοι να ανήκαν στην Καρική φυλή, η οποία βεβαιωμένα κατοικούσε στην Κάλυμνο. Ο οικισμός εγκαταλείπεται απότομα σε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή. Η εγκατάλειψη αυτή οφείλεται σε εναντίον του επιδρομή κατά το α΄ μισό του 5ου αιώνα π.Χ., όπως εξάγεται από τις πολυπληθείς χάλκινες αιχμές βελών που έχουν βρεθεί διάσπαρτα στο χώρο του οικισμού.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
ΒΑΘΥΣ (Χωριό) ΚΑΛΥΜΝΟΣ
Στο μέσο περίπου της απόστασης Έμπολας - Ρίνα, στη βόρεια πλευρά της κοιλάδας
βρίσκονται τα επιβλητικά ερείπια ενός μνημειακού οικοδομήματος, κτισμένου με μεγάλους
ορθογωνιασμένους λίθους. Από αυτό διατηρούνται καλύτερα ο νότιος, ο δυτικός και
ο βόρειος τοίχος του, ενώ ο ανατολικός λείπει. Το οικοδόμημα, το οποίο αρχικά
είχε τετράγωνη κάτοψη, διαστάσεων 11,50 x 11,50 μ, ήταν εσωτερικά χωρισμένο σε
τρία διαμερίσματα, όπως φαίνεται στην κάτοψη. Το μέγιστο σωζόμενο ύψος του είναι
3 μ. Η σημερινή νότια είσοδος δεν είναι η αρχική, αλλά αποτελεί νεότερη επέμβαση
στο μνημείο. Το πιθανότερο είναι η αρχαία είσοδος να βρισκόταν στην ανατολική
πλευρά του. Μία αρχαία εσωτερική θύρα επικοινωνίας διατηρείται ανάμεσα στο νότιο
και το δυτικό διαμέρισμα. Το νότιο διαμέρισμα είναι στεγασμένο με μεγάλες λιθοδοκούς.
Σε απόσταση 25 μ. ανατολικά του οικοδομήματος υπάρχει λαξευτό πηγάδι, ενώ 7 μ.
ΒΔ του διακρίνονται τ' απομεινάρια κυκλικής κατασκευής, εν μέρει κτιστής και εν
μέρει λαξευτής, διαμέτρου 12,80 μ., ίσως αρχαίο αλώνι. Η τοιχοδομία του και η
μελέτη της επιφανειακής κεραμικής συντείνουν σε χρονολόγησή του στα τέλη 4ου -
3ος π.Χ. αι.. Πρόκειται για φυλακείο, για τον έλεγχο της περιοχής, το οποίο σχετιζόταν
με το οχυρό του Έμπολα. Το σημερινό όνομα Φυλακές λοιπόν αποτελεί παρανόηση της
λέξης φυλακείο. Μαζί με το μικρότερο φυλακείο Καστράκι στην περιοχή Βουτσάνι σχηματιζόταν
μία αμυντική αλυσίδα, η οποία είχε οπτική επαφή, με σκοπό τον καλύτερο έλεγχο,
για την προστασία της περιοχής του Βαθύ κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Ο παράλιος οικισμός - λιμάνι της Ρίνας καλύπτει την ανατολική έξοδο της κοιλάδας του Βαθύ προς τη θάλασσα. Η σημερινή μορφή του χώρου οφείλεται στις συνεχείς προσχώσεις κι επιχωματώσεις, φυσικές και τεχνητές. Το γεγονός της ύπαρξης αρχαίων κτισμάτων μόνο στις πλαγιές του ανατολικού τμήματος της κοιλάδας δείχνει, ότι η θάλασσα παλαιότερα προχωρούσε κατά πολύ περισσότερο προς το εσωτερικό της. Επίσης έως τις αρχές του αιώνα μας η περιοχή του σημερινού λιμανιού αναφέρεται ότι αποτελούσε βαλτότοπο με έλη και ότι ήταν ακατοίκητη. Η ονομασία Ρίνα πιστεύεται ότι προέρχεται από την ύπαρξη στη βόρεια πλαγιά της του ναϋδρίου της Αγίας Ειρήνης, πάνω στα ερείπια της ομώνυμης παλαιοχριστιανικής βασιλικής. Το πιθανότερο όμως είναι ότι ετυμολογείται από το ρις = πηγή (παράγωγο του ρέω) και οφείλεται στην ύπαρξη, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, πηγής τρεχούμενου νερού κοντά στην προκυμαία. Εκατέρωθεν του λιμανιού απλωνόταν ο εκτεταμμένος παλαιοχριστιανικός οικισμός, όπως φαίνεται από τα απομεινάρια των διαφόρων οικοδομημάτων και των παλαιοχριστιανικών ναών. Ο οικισμός της Ρίνας ήταν ο πυκνότερος, μεγαλύτερος και καλύτερα οργανωμένος απ' όλους τους οικισμούς της κοιλάδας κατά τον 5ο - 6ο μ.Χ. αι. Σε καλύτερη κατάσταση διατηρούνται τα οικοδομήματα του νότιου τμήματος της Ρίνας, που φέρει την ονομασία Ελληνικά. Εδώ οι τοίχοι των κτιρίων σώζονται μέχρι το ύψος της στέγης σε ορισμένες περιπτώσεις. Πολλά διαθέτουν όροφο, όπως και υπόγεια. Το μέγεθος των οικιών ποικίλλει ανάλογα προφανώς με τις οικονομικές δυνατότητες των ιδιοκτητών του. Οι κατόψεις όλων είναι ορθογώνιες. Η στέγαση των μικρότερων γίνεται συνήθως με ημικυλινδρική καμάρα, ενώ των μεγαλύτερων με ξύλινες κεραμοσκεπείς στέγες. Ανάμεσα στα σπίτια υπάρχουν πολλές κτιστές θολοσκεπείς υδατοδεξαμενές, για την προμήθεια πόσιμου νερού. Ο οικισμός περιλαμβάνει επτά παλαιοχριστιανικούς ναούς, τους οποίους οικοδόμησαν οι κάτοικοί του, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις λατρευτικές τους ανάγκες. Οι πέντε απ' αυτούς (βασιλική οικοπέδου Χαλκίτη, Ανάσταση, Αγιος Γεώργιος, Αγία Σοφία, Σταυρός) βρίσκονται στη νότια πλευρά της Ρίνας, ενώ οι δύο (Αγία Ειρήνη και Ανατολική Εκκλησία) στη βόρεια. Η παλαιοχριστιανική κατοίκηση της Ρίνας και γενικά του Βαθύ διακόπηκε κατά τα μέσα του 7ου μ.Χ. αιώνα, εξαιτίας των θαλάσσιων επιδρομών των Αράβων. Προς το παρόν δεν είμαστε σε θέση να πούμε αν ερημώθηκε εντελώς η κοιλάδα ή συνέχισε να κατοικείται ένα μέρος της, σε μικρότερη όμως έκταση. Τα υψίπεδα του Τούρτουρα, στη νότια οροσειρά του Βαθύ παρουσιάζουν μικρή και περιορισμένη κατοίκηση κατά τους Σκοτεινούς Αιώνες του Βυζαντίου. Πάντως κατά τον 10ο αιώνα ξανακατοικείται η κοιλάδα, όπως δείχνει η ανέγερση του ναϋδρίου της Κοίμησης της Θεοτόκου ή Κυρά - Χωστής και του Αγίου Κηρύκου. Έκτοτε η κοιλάδα γνωρίζει εκ νέου ανάπτυξη, την οποία καταδεικνύουν οι πολλοί τοιχογραφημένοι βυζαντινοί ναοί, που υπάρχουν διάσπαρτοι σ' όλον τον Βαθύ.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Το σπήλαιο αυτό βρίσκεται στη βόρεια απότομη βραχώδη πλευρά του στενόμακρου κόλπου της Ρίνας, του λιμανιού του Βαθύ και σε ύψος 12 περίπου μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Η πρόσβαση σ' αυτό γίνεται μέσω κτιστών σκαλοπατιών, τα οποία κατασκευάστηκαν το 1922, προκειμένου να καταστεί δυνατή η ανασκαφή του εσωτερικού του. Αυτό περιλαμβάνει έναν κύριο χώρο 25 x 12 περίπου μέτρων, με ύψος που ξεπερνά τα 15 μ.. Στα δεξιά, όπως εισερχόμαστε, το έδαφος κατηφορίζει απότομα καταλήγοντας σε κοιλότητα με αλμυρό νερό. Ανασκαφές στο εσωτερικό του σπηλαίου διεξήγαγε ο Ιταλός Am. Maiuri το 1922, οδηγημένος από τον εντοπισμό επιφανειακά οστράκων κεραμικής, χρονολογουμένων από τα νεολιθικά έως και τα παλαιοχριστιανικά χρόνια. Η έρευνα έφερε στο φως πλούσια ευρήματα, τα οποία δείχνουν ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα στο σπήλαιο ξεκινά από τα τέλη της Νεολιθικής Εποχής και συνεχίζεται καθ' όλη τη δειάρκεια της Εποχής του Χαλκού (Πρώϊμη, Μέση και Ύστερη) και κατά τους Γεωμετρικούς Χρόνους. Χρήση του σπηλαίου διαπιστώθηκε και κατά την Παλαιοχριστιανική Περίοδο. Από τα ευρήματα του Δασκαλιού ξεχωρίζουν όστρακα, αγγεία, φιάλες κι ένας λίθινος πέλεκυς νεολιθικών χρόνων, πήλινοι εγχάρακτοι ασκοί της Πρώϊμης Χαλκοκρατίας, θραύσματα μινωϊκών αγγείων της Υστερομινωϊκής Ι Περιόδου, ένας δισκοειδής πήλινος Μεσομινωϊκός Ι - ΙΙ λύχνος, ένα χάλκινο ειδώλιο λατρευτή Νεονακτορικών Χρόνων και τέλος γραπτά όστρακα αγγείων Μυκηναϊκής Περιόδου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλυμνίων
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
