Πληροφορίες τοπωνυμίου

Λίμνη Τσιβλού

ΤΣΙΒΛΟΣ (Οικισμός) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
  Η αφορμή του σχηματισμού της λίμνης Τσιβλού, ήταν μια μεγάλη κατολίσθηση που έγινε στις 24 Μαρτίου του 1913. Από τον ορεινό όγκο που λέγεται Γερακάρια, τεράστιοι όγκοι εδάφους αποκόπηκαν και κατρακύλησαν προς το ποτάμι, παρασύροντας και εξαφανίζοντας ένα ολόκληρο χωριό, τη Συλίβαινα, η οποία βρισκόταν ακριβώς από κάτω.
  Από την κατολίσθηση το ποτάμι φράχτηκε δημιουργώντας μια λίμνη, ενώ μια ολόκληρη συνοικία, απέναντι από τη λίμνη Τσιβλού καταπλακώθηκε.
  Παρόλο που πέρασαν 85 χρόνια από τότε, στην περιοχή φαίνεται ακόμη η βιβλική καταστροφή. Οι συνεχιζόμενες μικρές επιφανειακές κατολισθήσεις και η απότομη κλίση του εδάφους δεν αφήνουν να φυτρώσουν δένδρα.
  Η καταστροφή δεν ήταν αιφνιδιαστική, γιατί προηγήθηκε μια μικρή κατολίσθηση και υπόγειοι κρότοι που προειδοποιούσαν για το τι θα επακολουθούσε. Οι ίδιοι ήξεραν από παλιά ότι το έδαφος του χωριού δεν ήταν στέρεο, αλλά μάλλον αυτό δεν ήταν αρκετό για να κάνει να ανησυχήσουν και να εγκαταλείψουν το χωριό.
  Για τους υποχθόνιους κρότους μάλιστα που γίνονταν πιο έντονοι, οι κάτοικοι διέδιδαν και τερατώδεις φαντασιώσεις (όπως π.χ. πτώση μετεωριτών, βομβαρδισμός Τούρκων, κτλ.). Όταν τα συμπτώματα έγιναν πυκνότερα, άρχισαν να ανησυχούν και προετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν το χωριό.
  Το μεσημέρι της ίδιας μέρας ξεκίνησε η καταστροφή (24 Μαρτίου). Τα θύματα ήταν 4, αλλά η έκταση της κατολισθήσεως ήταν πρωτοφανής για την Ελλάδα. Είχε μήκος περισσότερο από 5 χλμ. και πλάτος 1000 μ. Το υψόμετρο από όπου ξεκίνησε, είναι γύρω στα 1650 μ. για να καταλήξει στα 600 μ., όπου βρίσκονταν η αρχική κοίτη του ποταμού. Εννέα μήνες μετά το φράξιμο του ποταμού, η στάθμη της λίμνης συνέχιζε να αυξάνεται και το χαλαρό έδαφος δεν μπορούσε να αντέξει την κολοσσιαία πίεση του νερού που συγκεντρωνόταν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τον Ιανουάριο του 1914, να σπάσει το φράγμα που είχε δημιουργηθεί από την κατολίσθηση και το νερό να βρει διέξοδο προς τη θάλασσα.
  Με την πάροδο του χρόνου, δημιουργήθηκαν 3 λίμνες η μεγαλύτερη των οποίων υπάρχει ακόμη και σήμερα. Αυτή δέχεται τα νερά (σε ένα μεγάλο ποσοστό), των χειμάρρων των γύρω βουνών και διατηρεί τη στάθμη της περίπου σταθερή. Αυτή η λίμνη του Τσιβλού που πήρε το όνομά της από τον ομώνυμο συνοικισμό, που βρίσκεται δίπλα της.
  Οι παλαιότεροι την έλεγαν και "Μαυρολίμνη" εξαιτίας της σκοτεινής αποχρώσεως της.
  Η μορφολογία της ευρύτερης περιοχής, χαρακτηρίζεται από την παρουσία έντονου ανάγλυφου με μεγάλες κλίσεις, καταλήγοντας στα Αροάνια όρη (Χελμός), των οποίων το ύψος ξεπερνά τα 2.300 μ. Περιτριγυρισμένοι με πλούσια βλάστηση και σε υψόμετρο γύρω στα 720 μ., βρίσκεται η λεκάνη απορροής της λίμνης. Η συνολική υδάτινη έκταση της είναι γύρω στα 100 στρ. και 180 στρ. περίπου η λεκάνη απορροής της. Το σχήμα της είναι ακανόνιστο και το πιο βαθύ σημείο της είναι 75 μ. Δέχεται τα νερά της από τους χειμάρρους που κατεβαίνουν από το Χελμό, κυρίως την εποχή της τήξεως των χιονιών.
  Ο Κράθης ποταμός, ο οποίος βρίσκεται 50 μ. πιο χαμηλά από τη λίμνη και σε απόσταση 300 μ., δεν συνδέεται με αυτή ούτε επιφανειακά, αλλά ούτε και υπόγεια. Θα πρέπει βέβαια να αναφερθεί, πως ένα σημείο της υπάρχει φυσική επιφανειακή διέξοδος του νερού προς το ποτάμι και έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα υπερχείλισης. Η περιοχή γύρω από τη λίμνη, καλύπτεται από δασική και γεωργική γη, εκμεταλλευόμενη κυρίως από τους κατοίκους του χωριού. Χρησιμεύει επίσης και σαν τόπος βοσκής για τα ζώα των βοσκών, που έχουν τις στάνες τους στους γύρω λόφους.
  Όσον αφορά τον αλιευτικό πλούτο της λίμνης, πρόχειρες παρατηρήσεις δείχνουν ότι είναι αρκετά μεγάλος. Συγκεκριμένα έχει κυπρίνους (cyprinus caprio), χέλια, καραβίδες και κέφαλους. Από πλευράς αλιείας, περιορίζεται μόνο σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Δεν υπάρχουν βάρκες παρά μόνο (περιστασιακά) μικρά φουσκωτά που τυχόν φέρνουν μαζί τους οι ελεύθεροι κατασκηνωτές.
  Πλούσια είναι η βλάστηση στην περιοχή γύρω από τη λίμνη, κυρίως λόγο των ευνοϊκών κλιματικών συνθηκών που επικρατούν. Στα ξηρότερα σχετικά μέρη φύονται άκανθες ενώ σε άλλα υγρότερα επικρατεί υδροφιλή βλάστηση.
  Από την καταγραφή της χλωρίδας στην ευρύτερη περιοχή προκύπτει ότι αυτή βρίσκεται σε μια μεταβατική υπομεσογειακή ζώνη, στην οποία συνυπάρχουν χαρακτηριστικά είδη της ευμεσογειακής παράκτιας ζώνης βλάστησης.
  Χαρακτηριστικά είδη είναι η Αριά (Quercus ilex) χαρακτηριστικό είδος της Δυτικής Ελλάδας, ο Σχοίνος (Pistacia lentiscus), η Μυρτιά (Myrtus communis), η Αφάνα (Callicotome vilosa), είδη της υπομεσογειακής ζώνης (Quercus fra inetto, Pinus spinosa), και της ορεινής ζώνης (Abies cephalonica, Pinus nigra).
  Κατά μήκος του ποταμού αναπτύσσεται μια παραποτάμια στενή λωρίδα αζωνικής βλάστησης, η οποία χαρακτηρίζεται από τα πλατάνια (Platanus orientalis ) και τις λεύκες (Salix alba).
  Η παραποτάμια αυτή βλάστηση είναι χαρακτηριστική για τις υπομεσογειακές περιοχές της Ελλάδας.
  Όσον αφορά την πανίδα, αυτή είναι τυπική αντίστοιχων βιοτόπων και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και τα εξής είδη:
•Canis aureus (Τσακάλι)
•Felis sylvestris (Αγριόγατος)
•Glis glis (Δασομυοζός)
•Martes foina (Κουνάβι)
•Spalax leucodon (Μικροτυφλοποντικός)
•Talpa caeca (Ασπάλακας)
•Meles Meles (Ασβός)
•Aquila chrysaetos (Χρυσαετός)
•Gyps fulvus (Ορνιο) φιδαετός
  Βέβαια, από τον παραπάνω κατάλογο δεν θα μπορούσε να λείπει και ένα θηλαστικό που απειλείται διεθνώς με εξαφάνιση. Πρόκειται για μια βίδρα, η οποία βρέθηκε πρίν αρκετά χρόνια και την οποία σκότωσε "κατά λάθος" ένας κυνηγός και την ταρίχευσε.
  Από άποψη πτηνών, το υψόμετρο που βρίσκεται η λίμνη "Υποαλπική" καθώς και η μικρή της ηλικία κάνουν αρκετά δύσκολο το γεγονός να ξεχειμωνιάζουν ή να φωλιάζουν σπάνια πουλία. Έτσι εκτός από τα συνήθη πουλιά δασών π.χ. κίσσα, έχουν βρεθεί κατά καιρούς και πάπιες.
  Από την περιοχή δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα ιστορικά γεγονότα που της δίνουν ακόμα μεγαλύτερη αξία.
  Στα 1117 μ. υψόμετρο και σε απόσταση 2 χλμ. από τη λίμνη βρίσκεται η θέση "Πόρτες" όπου ο Νικόλαος Σουλιώτης, οπλαρχηγός στην επανάσταση του 1821, εξόντωσε στρατιωτικό σώμα Τούρκων που περνούσε από την περιοχή. Το σπίτι του σώζεται μέχρι και σήμερα στο χωριό Σόλο, γνωστό ως "Πύργος του Σουλιώτη".
  Ενας δεύτερος πύργος από την εποχή της Τουρκοκρατίας υπάρχει στη Ζαρούχλα, ο οποίος σήμερα λειτουργεί σαν ξενώνας για τους επισκέπτες. Αξιοθαύμαστο είναι το γεγονός ότι είναι χτισμένος σύμφωνα με την αρχιτεκτονική των αρχαίων Ελλήνων οι οποίοι χρησιμοποιούσαν το υγρό πυρ. Σε ένα ψηλό σημείο πάνω από την κεντρική είσοδο υπάρχει χαρακτηριστική οπή από την οποία έπεφτε καυτό νερό σε περιπτώσεις που οι Τούρκοι προσπαθούσαν να εισβάλουν στο κτίριο.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιούνιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Νομαρχιακής Επιχείρησης Ανάπτυξης Αχαϊας

Ιστοσελίδα Νομαρχιακής Επιχείρησης Ανάπτυξης Αχαϊας
• http://www.nea.gr/Axaios/Ecoplaces(GR).nsf/6a50e2b... (7 φωτ.)