Πληροφορίες τοπωνυμίου

Kythera

  An island S of the Peloponnesos. The sources (Il. 10.268; Paus. 3.23.1) speak of the ancient port of Skandia, which is probably modern Kastri. The island belonged to Argos, but in Classical times on was under Sparta. The ancient city of Kythera is identified with the summit now called Palaiokastro, at the center of the island, where traces of an enclosing wall, probably archaic, are visible. Near the church of Haghios Kosmas, on the SW slopes of the mountain, rose the sanctuary of Aphrodite (Hdt. 1.105.3). Near Kastri on the SE side of the island was a Minoan settlement, begun toward EM I-II, with Mycenaean pottery in the ultimate phase. At Kastraki there have been finds of EH I-Il. There is a small museum at Khora.

M. G. Picozzi, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites, Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.

• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Per...

Cythera

   (Kuthera). The modern Cerigo; an island off the southeast point of Laconia, with a town of the same name in the interior, the harbour of which was called Scandea. It was colonized at an early time by the Phoenicians, who introduced the worship of Aphrodite into the island, for which it was celebrated. This goddess was hence called Cytheraea, Cythereis; and according to some traditions, it was in the neighbourhood of this island that she first rose from the foam of the sea.

This text is cited Oct 2002 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks

Perseus: Harry Thurston Peck, Harpers Dictionary of Classical Antiquities (1898)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Per...

Cythera

  Cythera (ta Kuthera, also he Kuthera at a later time: Eth. Kutherios: Cerigo), an island lying off the south-eastern extremity of Laconia. Its northern promontory, Platanistus, was distant 40 stadia from Onugnathos, from whence persons usually crossed over to the island. (Paus. iii. 23. § 1; Strab. viii. p. 363.) Pliny says that it was 5 miles from Malea; but he ought to have said Onugnathos, since the island is much further from Malea than this distance. (Plin. iv. 12. s. 19.) Cythera is of an irregular oval shape, about 20 miles in length from N. to S., and about 10 miles in breadth in its widest part. Its area is about 112 square miles. It is very rocky and contains only a few valleys; and being the most southerly continuation of the mountains of the Peloponnesus, it forms, together with Crete, the southern boundary of the Mediterranean sea. After passing this island, the ancient Phoenician and Grecian mariners entered upon an unknown sea, not so rich in islands and harbours, with different currents and winds. If we could obtain an account of the early Phoenician voyagers, there is no doubt, as Curtius remarks, that we should find that the stormy Cape Malea and the island of Cythera long formed the extreme point of their voyages, beyond which they did not venture into the unknown western seas. The Phoenicians had an ancient settlement in the island, which was the head-quarters of their purple fishery off the Laconian coast. Hence the island is said to have derived its name from Cytherus, the son of Phoenix, and also to have been called Porphyrusa or Porphyris. (Aristot. ap. Steph. B. s. v. Kuthera; Eustath. ad Dionys. Per. 498, ad Il. p. 304, 36; Plin. iv. 12. s. 19.) It was from Cythera that the worship of the Syrian goddess Aphrodite was introduced into Greece; and consequently in the Grecian legends this island is said to have been the spot which received the goddess after her birth from the foam of the sea. Hence, in the Greek and Latin poets Cythera is constantly represented as one of the favourite residences of Aphrodite, and Cytheraea is one of the most frequent epithets applied to her. (Hesiod. Theogn. 195; Herod. i. 105; Virg. Aen. i. 680, et alibi.)
  On the conquest of Peloponnesus by the Dorians, Cythera, together with the whole eastern coast of Laconia, was dependent upon Argos (Herod. i. 82). It afterwards became subject to the Spartans, who attached great importance to the island, since it afforded a landing-place for their merchant-vessels from Egypt and Africa, and the possession of it protected the coasts of Laconia from the attacks of privateers. Accordingly, they sent over annually to Cythera a magistrate called Cytherodices, with a garrison of Spartans. (Thuc. iv. 53.) The Lacedaemonian Chilon, who is reckoned among the Seven Sages, considered the proximity of Cythera so dangerous to Sparta, that he wished it sunk in the sea; and Demaratus, king of Sparta, advised Xerxes to seize this island, and from it to prosecute the war against Laconia. (Herod. viii. 235.) The fears of Chilon were realized in the Peloponnesian war, when Nicias conquered the island, B.C. 424, and from thence made frequent descents upon the Laconian coast. (Thuc. iv. 54.)
  Thucydides, in his account of the conquest of Cythera by Nicias, mentions three places; Scandeia, and two towns called Cythera, one on the coast and the other inland. Nicias sailed against the island with 60 triremes. Ten of them took Scandeia upon the coast (he epi thalassei polis, Skandeia kaloumene); the remainder proceeded to the side opposite Cape Malea, where, after landing, the troops first captured the maritime city of the Cytherians (he epi thalassei polis ton Kutheron), and afterwards the upper city (he ano polis). According to this account, we should be led to place Scandeia upon the coast of the Sicilian sea, where Kapsali, the modern town of Cerigo, now stands; and the maritime city, at Avlemona, on the eastern coast opposite Cape Malea. This is, however, directly opposed to the statement of Pausanias, who connects Scandeia and Cythera as the maritime and inland cities respectively, separated from one another by a distance of only 10 stadia. Of this contradiction there is no satisfactory explanation. It seems, however, pretty certain that the sheltered creek of Avlemona was the principal harbour of the island, and is probably the same as the one called Phoenicus (Phoinikous) by Xenophon (Hell. iv. 8. § 7), a name obviously derived from the Phoenician colony. About three miles above the port of Avlemona are the ruins of an ancient town, called Paleopoli, which is evidently the site of the upper city mentioned by Thucydides. Here stood the ancient temple of Aphrodite, which was seen by Pausanias.
  In B.C. 393, Cythera came again into the possession of the Athenians, being taken by Conon in the year after the battle of Cnidus. (Xen.) It was given by Augustus to Eurycles to hold as his private property. (Strab. viii. p. 363.) Its chief productions in antiquity were wine and honey. (Heraclid. Pont. s. v. Kutherion.) The island appears to have been always subject to foreign powers, and consequently there are no coins of it extant. It is now one of the seven Ionian islands under the protection of Great Britain. Its modern name Tzerigo, in Italian Cerigo, is remarked by Leake as almost the only instance of a Slavonic name in the Greek islands. (Leake, Northern Greece, vol. iii. p. 69, seq.; Curtius, Peloponnesos, vol. ii. p. 298, seq.)

This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited September 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks

Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD)
• http://www.perseus.tufts.edu/cgi-bin/ptext?doc=Per...

Τα χωριά των Κυθήρων

  Δεκάδες πανέμορφα χωριά υπάρχουν στο νησί. Παραδοσιακοί οικισμοί, ανέγγιχτοι θαρρείς απ’ το χρόνο, όπως τα Αρωνιάδικα, τα Αλοϊζιάνικα, η Κάτω Χώρα, αλλά και χωριά σύγχρονα και γεμάτα ζωή και κίνηση όπως το Λιβάδι, ο Ποταμός, η Αγία Πελαγία και οι Καρβουνάδες. Κυκλαδίτικο χρώμα τον Αυλαίμωνα και στο Διακόφτι. Έντονες θύμισες των Ενετών στη Χώρα και στο Μυλοπόταμο.
  Κάθε χωριό έχει τη δικιά του ιστορία, το δικό του χρώμα και τις δικές του επιρροές.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Φεβρουάριο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο του Δήμου Κυθήρων.

Η φύση των Κυθήρων

  Στη μέση περίπου της απόστασης Πελοποννήσου - Κρήτης το νησί 'κληρονομεί' μέρος της χλωρίδας και των δύο, ενώ η παλαιοντολογική έρευνα, που αποδεικνύει την ανάδυση του νησιού από τη θάλασσα, επιβεβαιώνει το μύθο της γέννησης της Αφροδίτης από τα κύματα της θάλασσας των Κυθήρων.
  Το κλίμα του νησιού είναι εύκρατο με μέση ετήσια θερμοκρασία 19 βαθμούς Κελσίου (από τις υψηλότερες στην Ελλάδα). Σημαντική είναι η ηλιοφάνεια, που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου και είναι από τις υψηλότερες στη Μεσόγειο. Στα περισσότερα παράλια το κλίμα είναι ξηρό, ενώ στο εσωτερικό και ιδίως στα βόρεια και δυτικά υπάρχει αρκετή υγρασία. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του καιρού στο νησί είναι οι συχνές ομίχλες, που έρχονται και φεύγουν ξαφνικά και είναι γνωστές στους ντόπιους ως 'προβέντζα'. Αυτές φέρνουν αρκετή υγρασία, η οποία συντηρεί ως ένα βαθμό τη βλάστηση που συναντά κανείς σε όλα τα μέρη του νησιού, ακόμη και στα πιο βραχώδη. Αλλο χαρακτηριστικό είναι οι ισχυροί άνεμοι, που το δέρνουν σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του χρόνου και δημιουργούν προβλήματα στη ναυσιπλοΐα, γνωστά από την αρχαιότητα ("Μαλέαν παρακάμψας επιλαθού των οικάδε", έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, δηλαδή, αν περάσεις το Μαλέα να ξεχάσεις τους δικούς σου).
  Παρά το βραχώδες του εδάφους το νησί καλύπτεται στο μεγαλύτερο μέρος του από θάμνους, γεγονός που οφείλεται, όπως είδαμε, στην άφθονη υγρασία. Η χλωρίδα του είναι πλούσια και διαθέτει μεγάλη ποικιλία ειδών με αρκετά βότανα, τα οποία έχουν προξενήσει το ενδιαφέρον ειδικών ερευνητών στο παρελθόν. Η πανίδα πάντως, παρά ταύτα, είναι σχετικά φτωχή και αποτελείται κυρίως από λαγούς και ένα είδος αλεπούς. Λίγα σχετικά είδη πουλιών ενδημούν στο νησί, το οποίο όμως είναι πάνω στα ανοιξιάτικα και φθινοπωρινά περάσματα αποδημητικών, ενώ και τα ερπετά δεν αριθμούν παρά ελάχιστα είδη, κανένα από τα οποία δεν είναι δηλητηριώδες. Από τα φυτά το πιο χαρακτηριστικό είναι η Σεμπρεβίβα (sempreviva), η οποία φύεται σε απότομους γκρεμούς και το μικρό, κίτρινο, λουλουδάκι της οποίας διατηρείται για πολλά χρόνια κι έχει καταστεί το σήμα κατατεθέν του νησιού.
  Τα οπωροφόρα δέντρα δεν είναι πολλά και αναπτύσσονται κυρίως στα υπήνεμα μέρη, υπάρχουν όμως πολλά ελαιόδενδρα, τα οποία δίνουν το κύριο προϊόν του νησιού, το λάδι. Η μεγάλη ποικιλία μικρών αρωματικών θάμνων και οι πλούσιες εκτάσεις σε θυμάρι, που βρίσκονται στις εκτεταμένες ορεινές περιοχές, δίνουν στα Κύθηρα το εξαιρετικής ποιότητας, λόγω και του αρώματός του, μέλι, το οποίο είναι φημισμένο σ' όλο τον κόσμο και απολαμβάνει υψηλής τιμής.
  Τα πλούσια, παλαιοτέρα, επιφανειακά νερά των Κυθήρων έχουν μειωθεί σημαντικά, υπάρχουν όμως και σήμερα πολλές πήγες κατανεμημένες κυρίως στις περιοχές Μυλοποτάμου, Μητάτων και την ευρύτερη περιοχή του Καραβά, όπου έχουμε και περί τις δέκα σιδηρούχες πήγες (Μάγγανα, Πορτοκαλιά, Όχελες, Πετρούνι κ.α.)
  Ο ορυκτός πλούτος είναι φτωχός και δεν έχει κανένα, εκμεταλλεύσιμο σήμερα, είδος. Παλαιότερα γινόταν περιορισμένη εκμετάλλευση των ανθρακούχων κοιτασμάτων της περιοχής των Μητάτων, τα οποία χρησιμοποιούσαν ως καύσιμη ύλη τα διερχόμενα από τα Κύθηρα ατμόπλοια.
  Οι θάλασσες γύρω από το νησί είναι πλούσιες σε ψάρια και προσελκύουν μεγάλο αριθμό ερασιτεχνών και επαγγελματιών ψαράδων, παρατηρείται όμως κι εδώ συνεχής μείωση των αλιευμάτων λόγω της εντατικής, αλλά κυρίως της παράνομης, αλιείας.
  Τα Κύθηρα, ένα νησί ορεινό, χωρίς μεγάλα ποτάμια και με λίγες σχετικά βροχοπτώσεις, είχαν, εν τούτοις, στο παρελθόν, μεγάλα αποθέματα επιφανειακών υδάτων, ειδικά στις περιοχές Καραβάς, Μητάτα, Βιαράδικα, Μυλοπόταμο κ.α. Δυστυχώς, οι κλιματολογικές αλλαγές, με τη μείωση των βροχοπτώσεων και την άνοδο της θερμοκρασίας, καθώς και η διάνοιξη πολλών γεωτρήσεων για να καλυφθούν μ' αυτές οι αυξημένες ανάγκες, λόγω της ανάπτυξης και του τουρισμού, έχουν ελαττώσει σημαντικά τους επιφανειακούς υδάτινους πόρους με εμφανείς πλέον επιπτώσεις και στη βλάστηση.
  Οι καλλιέργειες τοπικών προϊόντων, που τόσο ενθαρρύνθηκαν κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας, έχουν υποχωρήσει σημαντικά λόγω της έλλειψης πληθυσμού και της ενασχόλησης με τον τουρισμό, με αποτέλεσμα να μένουν ακαλλιέργητοι οι αγροί και να υποχωρούν οι καλλιέργειες του αμπελιού, που έδιναν υπέροχα κρασιά, ειδικά από τις τοπικές ποικιλίες σταφυλιών. Εκτός από το λαδί και το μέλι, σε όλα τα υπόλοιπα προϊόντα το ισοζύγιο για το νησί είναι αρνητικό και η παραγωγή υπολείπεται της κατανάλωσης. Οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν, με την πλούσια υγρασία την άνοιξη, τους ελαφρούς και μικρούς σε διάρκεια χειμώνες και τα ζεστά φθινόπωρα, ευνοούν την ανάπτυξη μιας, σχετικά πλούσιας, χλωρίδας, με θάμνους, φρύγανα και πλήθος βοτάνων και λουλουδιών. Έτσι η άνοιξη είναι μια υπέροχη εποχή στο νησί, όπως βέβαια και το ήπιο φθινόπωρο. Οι δυνατοί όμως άνεμοι που επικρατούν όλο σχεδόν το χρόνο δεν ευνοούν την ανάπτυξη καρποφόρων δένδρων, με αποτέλεσμα αυτά να καλλιεργούνται μόνο στις σχετικά υπήνεμες περιοχές. Η πλούσια ηλιοφάνεια, που είναι από τις υψηλότερες στη Μεσόγειο, κάνουν τον τόπο ελκυστικό όλες τις εποχές του χρόνου.
  Περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, παρ' όλο που παραμένουν χωρίς συντήρηση και ουσιαστική προστασία, είναι οι ρεματιές στον Καραβά, τα Τριφυλλιάνικα προς την Παλιόχωρα, το Μυλοπόταμο, τις Όχελες και τα Βιαράδικα και τα Μητάτα. Εκεί διατηρούνται ακόμα αρκετοί νερόμυλοι, ερειπωμένοι σήμερα, που μαζί με τους ανεμόμυλους στο Λιβάδι, τα Φριλιγκιάνικα, την Καρβουνάδα, τα Καλησπεριάνικα κ.α. αποτελούσαν τα κύρια μέσα παραγωγής στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Σε πολλές περιοχές πάντως ( Όχελες, Γερακάρι, ΠετρούνΙ κ.α.) διατηρούνται ακόμα ρεματιές με μικρές λίμνες, κοπάδια με αγρία περιστέρια και γραφικές εγκαταλελειμμένες καλλιέργειες σε τεχνητούς αναβαθμούς στις απότομες πλάγιες.
  Η θάλασσα των Κυθήρων, λόγω και των ρευμάτων και των ισχυρών ανεμών, αλλά και της μικρής ανάπτυξης του νησιού, διατηρείται ιδιαίτερα καθαρή, χωρίς μόλυνση και με ασήμαντη, σχετικά, ρύπανση. Το κυνήγι ήταν κάποτε έντονο και αποτελούσε και την κύρια πηγή τροφής για τους κατοίκους , τώρα όμως τα περάσματα αποδημητικών έχουν μειωθεί σημαντικά, παρά την εποχική αύξηση τους τα πολύ πρόσφατα χρόνια.
  Η καθυστέρηση στην ανάπτυξη του νησιού, η έλλειψη τουρισμού μέχρι τα πρόσφατα χρόνια, αλλά και η ερήμωση που προήλθε από τη μετανάστευση είναι οι λόγοι που συνετέλεσαν ώστε στο νησί να μείνει σχετικά αναλλοίωτο το φυσικό περιβάλλον.

Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Κυθήρων

• http://www.kythira.gr/greek/islpages/fisi.htm (4 φωτ.)