Εμφανίζονται 27 τίτλοι με αναζήτηση: Μυθολογία στην ευρύτερη περιοχή: "ΧΙΟΣ Νησί ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ" .
ΧΙΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Drimacus, (Drimakos), a fabulous leader of revolted slaves in Chios. The Chians
are said to have been the first who purchased slaves, for which they were punished
by the gods, for many of the slaves thus obtained escaped to the mountains of
the island, and from thence made destructive inroads into the possessions of their
former masters. After a long and useless warfare, the Chians concluded a treaty
with Drimacus, the brave and successful leader of the slaves, who put an end to
the ravages. Drimacus now received among his band only those slaves who had run
away through the bad treatment they had experienced. But afterwards the Chians
offered a prize for his head. The noble slave-leader, on hearing this, said to
one of his men, " I am old and weary of life; but you, whom I love above all men,
are young, and may yet be happy. Therefore take my head, carry it into the town
and receive the prize for it." This was done accordingly; but, after the death
of Drimacus, the disturbances among the slaves became worse than ever; and the
Chians then, seeing of what service he had been to them, built him a heroum, which
they called the heroum of the heros eumenes. The slaves sacrificed to him a portion
of their booty ; and whenever the slaves meditated any outrage, Drimacus appeared
to their masters in a dream to caution them. (Athen. vi.)
This text is from: A dictionary of Greek and Roman biography and mythology, 1873 (ed. William Smith). Cited Oct 2005 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
Όπως προκύπτει από αρχαία συγγράμματα και από τοπωνύμια του νησιού,
ο Παν λατρευόταν πολύ στη Χίο ως ποιμενικός θεός που ήταν και η γεμάτη πεύκα Χίος
ονομαζόταν και Πιτυούσα (Στράβ. XIV 589, Πλιν. V 136).
Τραγοπόδης, τραγογένης, με ζαρωμένη μύτη, δυο κέρατα και μια ουρά,
τέτοιος ήταν ο Παν, ο περίεργος αυτός θεός των βουνών και των ζώων. Ασχημος και
δύσμορφος, κι ας ήταν γιος του Ερμή, δεν έμοιαζε καθόλου με τους άλλους θεούς,
ίσως γι' αυτό να μην του άρεζε τόσο η συντροφιά του Ολύμπου και να προτιμούσε
να μένει στη γη. Κατοικία είχε όλη τη φύση. Προτίμηση όμως είχε για τα πιο άγρια
μέρη, τα πιο απρόσιτα, τις σπηλιές, τα βράχια ή τα πυκνά δάση που τον έκρυβαν
πίσω από την πλούσιά τους φυλλωσιά. Ευκίνητος και γρήγορος πιλαλούσε με αφάνταστη
ταχύτητα, πηδούσε από τα πιο απροσδόκητα μέρη, σκαρφάλωνε τους βράχους σαν κατσίκι
κι από ψηλά ρέκαζε θριαμβευτικά το κωμικό του γέλιο.
Αγαπούσε τα ζώα και τους απλούς ανθρώπους. Οι πιστικοί ήταν ιδιαίτεροι
φίλοι του και τα κοπάδια τους τα προστάτευε και τα βοηθούσε να προκόψουν. Τα ζώα,
άγρια ή ήμερα, τα είχε σαν αδέλφια του. Όπου ήταν ο Παν, τα ζωντανά πολλαπλασιάζονταν
και τα δέντρα θεριεύανε.
Του άρεζε να κάνει αστεία. Ιδιαίτερα τον διασκέδαζε να μένει κρυμμένος,
ακίνητος στο πηχτό δάσος, να μη μαρτυράει ούτε ανάσα την παρουσία του και να παρατηρεί
τη ζωή των ζώων. Όταν έρχονταν αμέριμνα τα βουβάλια ή τα ζαρκάδια να πιουν νερό,
πατούσε ξαφνικά ένα κλαρί για να τρίξει, φυσούσε μες τα φύλλα για να σουσουρίσουν.
Ανήσυχα σήκωναν το κεφάλι τ' αγρίμια, ν' αφουγκραστούν.
Τότες έβγαζε φωνές περίεργες, αγριωπές, πότε από δεξιά, πότε απ' αριστερά,
έκανε χωνί τα χέρια του και ούρλιαζε σα ζώο πληγωμένο ή πάλι τραβούσε τη φωνή
σε λυγμό απελπισμένο και τον τελείωνε με κραξίματα και γρυλίσματα οργισμένα. Αντηχούσαν
οι φωνές του, πολλαπλασιάζονταν από την ηχώ και τα ζώα ένιωθαν κρύο να τους παγώνει
την καρδιά. Οι φωνές και οι κρότοι, άγνωστοι, τρομαχτικοί, τα κύκλωναν, γέμιζαν
τον αέρα, πλησίαζαν όλο και πιο κοντά. Απότομα δεν ήξεραν πια τίποτε άλλο, παρά
ότι γύρω τους παραμόνευαν δυνάμεις επικίνδυνες, εχθρικές. Τυφλά από το φόβο ορμούσαν
όλα μαζί να φύγουν. Το ποδοβολητό τους το άκουγαν και άλλοι κάτοικοι του δάσους,
καταλάβαιναν πώς κάποιος κίνδυνος έδιωχνε τα τρομαγμένα ζώα, ο φόβος κολλούσε
και σ' αυτά και η φυγή, η παράλογη, η τρελή φυγή μεταδίδονταν σ' όλο το δάσος
και φεύγανε ζαρκάδια, λαγοί και βουβάλια, ποντίκια, νυφίτσες και φίδια, ό,τι ζωντανό
έφευγε τρελό, χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό. Τότε ο Παν άλλαζε φωνή και ξεσπούσε σε
ηχηρό, μακρύ γέλιο. Πηδούσε στον αέρα από χαρά και οι οπλές του χτυπούσαν το βράχο
και το ποδοβολητό του ηχούσε σα να κατρακυλούσαν πέτρες στις σάρες.
Αυτό ήταν το μονό κακό που έκανε. Κατά τα αλλά ο Παν ήταν πάντα καλόβολος
και έτοιμος να βοηθήσει. Με τις Νύμφες ήταν ο καλύτερος σύντροφος. Μοιραζόταν
τα παιχνίδια τους, χόρευε τους χορούς τους και για κείνες έπαιζε στη σύριγγά του
τα πιο όμορφα τραγούδια. Τον αγαπούσαν οι Νύμφες μ' όλη του την ασχήμια, γιατί
είχε πάντα κέφι κι όρεξη για γλέντι και γέλιο.
Από μικρός ήταν έτσι. Μόλις γεννήθηκε (στης Αρκαδίας τα βουνά πρωτοείδε
το φως) άρχισε να πηδά δεξιά και αριστερά με τα κατσικίσια ποδαράκια του, να κουνά
το σταχτί του γενάκι, να ορθώνει την ουρά του και να βγάζει φωνές χαράς. Η νύμφη,
η μάνα του, τόσο τρόμαξε όταν είδε αυτό το τερατάκι, που κρύφτηκε στο δάσος. Ο
Ερμής όμως τον τύλιξε σε μια προβιά λαγού, και με δυο δρασκελιές βρέθηκε στον
Όλυμπο. Εκεί άνοιξε την προβιά και έξω πετάχτηκε ο μικροσκοπικός κατσικοθεός,
που πάλι άρχισε να πηδά, να χτυπά απανωτά τα χέρια του στα γόνατα, να κάνει τούμπες
και να φωνάζει. Τότε στη συντροφιά των θεών ξέσπασε γέλιο ηχηρό, ατέλειωτο, γέλιο
που σου ανοίγει την καρδιά, σου την γεμίζει ευδαιμονία που δεν έχει καμιά κακία,
αλλά μόνο κέφι και χαρά της ζωής. Γι' αυτό αγαπούσαν και οι θεοί τον Πάνα και
τον είχαν καλό φίλο. Τον ήθελαν να έμενε στον Όλυμπο, μα κείνος προτιμούσε τη
γη.
Κι εκεί είχε άπειρους φίλους, Δρυάδες και Ναϊάδες, τσοπάνους και βασιλιάδες,
ζώα ήμερα και άγρια, δέντρα, φυτά, τον αέρα, τον ήλιο, τα άστρα. Είχε όμως και
έναν εχθρό... Και αυτόν, του τον δημιούργησε η αγάπη του.
Μια νύμφη των βουνών, Πίτυ την έλεγαν, του φάνηκε πως ξεχώριζε ανάμεσα
στις άλλες με τη χάρη της και την ομορφιά της.Μια μέρα της είπε την αγάπη του.
Ήταν μόνοι, μα εκείνη κοίταξε τρομαγμένη γύρω της και τον τράβηξε να κρυφτούν
πιο βαθιά στα δέντρα.
- Κι εγώ σ' αγαπώ, του είπε κρυφά, μα φοβάμαι...
-Τι φοβάσαι; Εγώ είμαι ο θεός ο Παν! Και η φωνή του Πάνα ακούστηκε σα σάλπιγγα.
Μα η Πίτυς του έφραξε το στόμα με το χέρι.
-Φοβάμαι το Βορέα... είπε λαχταριστά. Μ' αγαπά κι αυτός, μα είναι άγριος, σκληρός,
με πονά μόλις μ' αγγίξει! Φοβάμαι την κρύα, απότομη αγκαλιά του... Δεν τον θέλω!
Εσένα αγαπώ. Μα εκείνος είπε πώς, αν αγαπήσω άλλον, θα με σκοτώσει...
-Σε φυλάγω εγώ! καυχήθηκε o Παν. Μη φοβάσαι κανέναν!
Και την πήρε στην αγκαλιά του. Μα η Πίτυς πετάχτηκε από κοντά του.
-Να τος! Να τος! φώναξε.
Από τη γη σηκώθηκαν μερικά ξερά φύλλα ένα σούσουρο ανήσυχο πέρασε στις κορφές
των δέντρων και ξαφνικά ξέσπασε άνεμος φοβερός. Τα κλαριά χτυπούσαν, τα δέντρα
έγερναν, τα φύλλα σε τρελό χορό στριφογύριζαν ανάμεσα στους κορμούς. Σαν τα φύλλα
μια δύναμη αόρατη άρπαξε και την Πίτυ και την έσυρε μακριά από τον Πάνα. Αυτή
αγωνιζόταν, έλεγες πως προσπαθούσε να ξεφύγει από χέρια βάρβαρα που την τραβούσαν.
Φώναζε από φόβο και πόνο, μα ο άνεμος την έπαιρνε, την έπαιρνε. Νεράιδα ανάλαφρη
την άρπαξε, όπως αρπάζει ο αέρας τον ανθό της μυγδαλιάς, τη στριφογύρισε και την
παρέσυρε. Τα πόδια της δεν άγγιζαν πια χάμω τα χέρια της και τα μαλλιά της ανακατεύονταν
στην απελπισμένη της πάλη.
Πίσω πιλαλούσε ο Παν φωνάζοντας τ' όνομά της, μα όσο γρήγορα και να
έτρεχε, ο Βορέας ήταν πιο γρήγορος. Στην ακάθεκτη ορμή του έπαιρνε τη νύμφη, τη
χτυπούσε στους κορμούς, την έσερνε μέσα από τους θάμνους, την τραβούσε πάνω στις
πέτρες, την έφερε ως την άκρη του γκρεμνού και μ' ένα τελευταίο δυνατό φύσημα
την πέταξε στο κενό.
Ούρλιαξε από πόνο ο Παν. Αρπάχτηκε από την πέτρα μην πηδήσει και αυτός
πίσω της. Την είδε να πέφτει λαφριά, σα φύλλο που το μάδησε ο αέρας.
Είδε από κάτω το σκληρό βράχο όπου πέφτοντας θα σπαραζόταν....
-Γη! λυπήσου την! φώναξε.
Και η Γη τον άκουσε. Ανοιξε την αγκαλιά της, δέχτηκε την Πίτυ και
τη μεταμόρφωσε σε δέντρο.
Έπλεξε ο Παν στεφάνι από τις λεπτές του βελόνες και στο χέρι κράτησε
ένα κλαρί του, για να του θυμίζει πάντα τη νύμφη του, που τόσο άδικα είχε χάσει.
Σήμερα το δέντρο αυτό το λέμε Πεύκο. Φυτρώνει σε λαγκάδια και σε βουνά,
σε βράχους και σε μοναξιές, όπου είναι τα αγαπημένα λημέρια του Πάνα. Λάμπει στον
ήλιο και φουντώνει και όταν περνά ο Παν βουίζουν λαφριά τα κλαριά του και σκύβουν
να τον αγκαλιάσουν.
Όταν όμως φυσά βοριάς, το πεύκο βογκά, θέλει να του ξεφύγει, τα κλαριά
του αγωνίζονται όπως άλλοτε τα χέρια της νύμφης, για να γλιτώσει από την αγκαλιά
του και λες και φωνάζει ακόμα τον Πάνα να την σώσει από την καταστροφική αγάπη
του Βορέα, του μεγάλου του εχθρού.
Κείμενο: Αλεξάνδρα Δέλτα-Παπαδοπούλου
Το
Therein he wrought the earth, therein the heavens therein the sea, and the unwearied sun, and the moon at the full, and therein all the constellations wherewith heaven is crowned--the Pleiades, and the Hyades and the mighty Orion, and the Bear, that men call also the Wain, that circleth ever in her place, and watcheth Orion, and alone hath no part in the baths of Ocean.(Hom. Il. 18.482)
Gladly then did goodly Odysseus spread his sail to the breeze; and he sat and guided his raft skilfully with the steering-oar, nor did sleep fall upon his eyelids, as he watched the Pleiads, and late-setting Bootes, and the Bear, which men also call the Wain, which ever circles where it is and watches Orion, and alone has no part in the baths of Ocean. For this star Calypso, the beautiful goddess, had bidden him to keep on the left hand as he sailed over the sea.(Hom.Od. 5.269)
Orion was the son of Poseidon (the sea god) and Euryale (one of the
Gorgons' sisters). Born in the Greek province of Boeotia (Voiotia), he was a great
hunter, handsome and strong. One spring day, he traveled to the island of Chios
(Khios, located 5 miles off the western coast of Turkey in the Aegean Sea). King
Oenopion ruled the land. He had a beautiful daughter named Merope (not to be confused
with Merope of the Pleiades). Orion fell madly in love with her and asked her
father for permission to marry her.
The king didn't like the idea of letting her go, so he gave Orion
the seemingly impossible task of ridding the island of its dangerous wild beasts,
hoping he would fail. He told Orion he would permit the marriage when he finished
the task. Orion worked very hard for several months from dawn to well after sunset,
until the job was done. He went to claim Merope, but King Oenopion hesitated to
give his daughter away, and told Orion that he hadn't finished his job completely.
By now Orion had figured out the real situation. He got very drunk one night and
in a fit of rage, took Merope by force. The next morning, Merope told her father
that Orion had raped her. The king was angered by the disturbing news, but somewhat
glad of having good reason to get rid of him. The next night, Oenopion got Orion
drunk again, blinded him and cast him out on the seashore.
An oracle told Orion that he would see again if he went east and let
the rays of the rising sun fall on his eyes. The blinded hunter traveled as far
as Lemnos (Limnos, located midway between Mt. Athos and the Turkish coast in the
Aegean Sea), and there he recovered his eyesight.
Eos, the goddess of the dawn had watched over Orion since he had left
Chios and fell in love with him. Orion spent some wonderful times with Eos, before
deciding to return to Chios to gain revenge on Oenopion. When the king discovered
Orion returned, he immediately hid in a secret cave. Orion searched for the king,
but could find him. Bent on revenge, Orion journeyed to the island of Crete searching
for King Oenopion, but he was nowhere to be found.
There he met the beautiful Artemis, goddess of the Moon and as keen
a hunter as Orion. She thought she had finally found someone special to fall in
love with, and the feelings were mutual. Orion was so much in love that he abandoned
his ideas of revenge.
Her twin brother, Apollo, (god of light, music, poetry, healing, prophecy,
and manly beauty) soon discovered their love affair. His sister was so involved
with Orion that she forgot to carry the Moon across the sky. After a month without
the Moon, Apollo complained to his sister, but she paid no attention to him. Apollo
was disgusted with his sister and thought the only way to solve this problem was
to kill Orion.
One day Apollo sent Orion to the sea to catch some fish. When Orion
waded through the sea, his head just above water, Apollo called his sister and
pointed out the unrecognizable black dot far away. He tauntingly told her that
although she was good with her bow, even she had her limits, and it was highly
unlikely that she could hit the tiny target. Artemis felt insulted, immediately
fit an arrow to her bow, and shot the target. Her aim was perfect, as always.
The arrow pierced Orion's head, killing him instantly.
The waves rolled Orion's dead body to the shore. Artemis was horrified
to discover her mistake. She wept and wept in deep sorrow. She took Orion's body
to her nephew Esculapius (god of medicine and healing), begging him to revive
Orion. Before Esculapius could act, a thunderbolt from Zeus destroyed Orion's
body. Artemis finally accepted his death, and set her lover among the stars.
There is another story about Orion's death. Orion boasted he was the
greatest hunter in the universe. When Zeus' wife, Hera, heard his claims, she
grew furious, and sent a poisonous scorpion to kill him. The creature snuck in
and stung him to death. Zeus took a pity on Orion, and placed him in the heavens,
where he appears as a giant, with girdle, sword, lion's skin, and club. Hera placed
the scorpion in the heavens at the opposite end of the sky. Even now, Orion tries
to avoid the scorpion until it has set. Scorpius, on the other hand, rises in
the east when a few of Orion's stars still linger above the western horizon.
The ancient Egyptians saw much of Orion as embodying the god Osiris.
This text is cited Dec 2003 from The Hawaiian Astronomical Society URL below
Chius is also a name for the constellation Scorpio, since, acc. to the fable, Orion was put to death at Chios by Diana by means of a scorpion.
Jupiter, they say, raised the Scorpion to the heavens, giving him this place among the constellations; and that afterwards Diana requested of him to do the same honour to Orion, which he at last consented to, but placed him in such a situation, that when the Scorpion rises, he sets.
In Greek mythology, the story of Scorpius involves Orion, the hunter.
Orion boasted that he was the greatest hunter in the universe. When Zeus' wife,
Hera, heard what he was saying, she became infuriated and sent a poisonous scorpion
to kill him. Orion fought with this creature for days and nights without any success.
When weary Orion was not looking, the creature sneaked in and stung him to death.
Zeus took pity on Orion and placed him in the heavens where he appears as a giant,
with a girdle, sword, lion's skin, and club. Hera placed the scorpion in the heavens
at the opposite end of the sky, so even now, Orion tries to avoid the creature
by hiding until it is completely under the horizon. On the other hand Scorpius
rises in the east when a few stars of Orion still linger above the western horizon.
This extract is cited Dec 2003 from The Hawaiian Astronomical Society URL
below
The dog of Orion. Τhe Dog star; a very bright star of the first magnitude, in the mouth of the constellation Canis Major, or the Great Dog.
Orion's dogs have no stories told specifically about them. The true
interest lies in the star Sirius, the dog's nose, and the brightest star in the
sky. Called the Dog Star, it heralded the "dog days of August" because roughly
1000 years ago it rose shortly before the sun at the start of August. People believed
the combined light of Sirius and the sun caused hot weather. Today, one would
have to wait until late August or early September for the Sun and Sirius to line
up like that.
That shift in dates is caused by a phenomenon called precession, a
26,000 year circular wobble of the Earth as it rotates. Go further back in time
(about 3000 B.C.E.) and Sirius rises just before the sun in early Summer.
The ancient Egyptians used the predawn rising of Sirius (called the
heliacal rising) to predict the flooding of the Nile.
This extract is cited Dec 2003 from The Hawaiian Astronomical Society URL
below
Απόγονος του Αμφίκλου, πολέμησε τους Κάρες και τους Αβάντες που είχαν εγκατασταθεί στη Χίο. Μετά τον πόλεμο μ' αυτούς τους λαούς αποφάσισε να συμμετέχουν οι Χίοι στις θυσίες των Ιώνων στο Πανιώνιο (Παυσ. 7,4,9-10).
Ηρθε από την Ιστιαία της Εύβοιας και πήρε την εξουσία από τον Οινοπίωνα και τους γιους του (Παυσ. 7,4,9).
Pherecydes says concerning this seaboard that Miletus and Myus and the parts round Mycale and Ephesus were in earlier times occupied by Carians, and that the coast next thereafter, as far as Phocaea and Chios and Samos, which were ruled by Ancaeus, was occupied by Leleges, but that both were driven out by the Ionians and took refuge in the remaining parts of Caria.(Strabo 14.1.3)
(Ankaios), Ancaeus. Son of Poseidon and Astypalaea, also one of the Argonauts, and the helmsman of the ship Argo after the death of Tiphys.
Γιοι του Ποσειδώνα από κάποια νύμφη (Παυσ. 7,4,8).
Μητέρα, από τον Απόλλωνα, του Χίου, επώνυμου ιδρυτή της Χίου.
ΧΙΟΣ (Νησί) ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
Aethiops (Aithiops), the Glowing or the Black. 1. A surname of Zeus, under which he was worshipped in the island of Chios. (Lycophron, Cass. 537, with the note of Tzetzes.)
Daughter of Hyperion and Thia, loves Orion.
I know that a hymn to Opportunity is one of the poems of Ion of Chios; in the hymn Opportunity is made out to be the youngest child of Zeus. (Paus. 14.9.1)
Ο Ποσειδώνας συνευρέθηκε στο νησί με κάποια νύμφη. Εκείνη έμεινε έγκυος και όταν άρχισαν οι ωδίνες του τοκετού έπεσε χιόνι, γι' αυτό ο Ποσειδώνας ονόμασε το μωρό Χίο (Παυσ. 7,4,8).
This extract is from: Pausanias. Description of Greece (ed. W.H.S. Jones, Litt.D., & H.A. Ormerod, 1918). Cited Dec 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
Γιος του Διόνυσου και της Αριάδνης, από την Κρήτη. Πρώτος βασιλιάς του νησιού, διέδωσε το μινωικό πολιτισμό και την καλλιέργεια του αμπελιού. Ο Παυσανίας είδε τον τάφο του στο νησί (Παυσ. 7,5,13).
Οινοπίων=Εισήγαγε τον οίνο στη Ελλάδα
Some say that Ariadne actually had sons by Theseus, Oenopion and Staphylus,
and among these is Ion of Chios, who says of his own native city: "This, once,
Theseus's son founded, Oenopion."
Ion also says that Poseidon had intercourse with another nymph, by whom he had Agelus and Melas; that in course of time Oenopion too sailed with a fleet from Crete to Chios, accompanied by his sons Talus, Euanthes, Melas, Salagus and Athamas.
Carians too came to the island, in the reign of Oenopion, and Abantes from Euboea.
(Perseus Project - Pausanias, Description of Greece 7.4.8-9)
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
