Εμφανίζονται 7 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ Επαρχία ΧΑΝΙΑ" .
ΜΑΖΑ (Χωριό) ΚΡΥΟΝΕΡΙΔΑ
Ο Ιωάννης Παγωμένος ήταν ένας από τους πιο εργατικούς, ξεχωριστούς
και ευχάριστους από τους γνωστούς κρητικούς ζωγράφους και έχει θαφτεί κάτω από
την βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Νικολάου στη Μάζα. Για περισσότερα από 30 χρόνια
(1314-1347) ζωγράφιζε εκκλησίες μονάχος του. Μερικές από αυτές είναι ο Αγιος Γεώργιος
στους Κομιτάδες Σφακίων (1314), ο Αγιος Νικόλαος στη Μονή Σελίνου (1315), η Παναγιά
στον Αλίκαμπο Αποκορώνου (1316), ο Αγιος Γεώργιος στο χωριό Ανύδροι Σελίνου (1323),
ο Αγιος Νικόλαος στη Μάζα Αποκορώνου (1326), ο Μιχαήλ Αρχάγγελος στα Καβαλαριανά
κοντά στην Κάντανο Σελίνου (1328), η Παναγιά στα Βειλίτικα κοντά στο Κακοδίκι
Σελίνου (1332) και η Παναγιά στη Σκαφίδα κοντά στο Ροδοβάνι Σελίνου (1347).
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Crete TOURnet
ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ (Επαρχία) ΧΑΝΙΑ
1894
Γεννήθηκε στους Έρφους Μυλοποτάμου του νομού Ρεθύμνης το 1924.
Προικισμένος λυράρης με δεκαετίες θητείας στο κρητικό γλέντι, έπαιξε
σε πολλές περιοχές της Κρήτης, κέρδισε το θαυμασμό και παρέμεινε στη μνήμη όλων
όσοι τόνε γνώρισαν, ως χαροκόποι (=γλεντιστάδες), ή συνεργάστηκαν μαζί του, ως
πασαδόροι λαγουθιέρηδες. Η παρουσία του στην κρητική μουσική του δεύτερου μισού
του 20ού αιώνα είναι σεβαστή και υπολογίσιμη.
Εκτός από τη δεξιοτεχνία του, ήταν από τους μουσικούς που «ήξεραν
να στήνουν γλέντι», πράγμα που τον ανέδειξε και τον καθιέρωσε ανάμεσα στους μερακλήδες
του καιρού του, εκείνους που «ανάγκαζαν» το λυράρη να προσέχει και την τελευταία
λεπτομέρεια στο παίξιμό του, γιατί απαιτούσαν την «καλή λύρα» για να διασκεδάσουν,
και είτε τον αντάμειβαν (ηθικά και υλικά, με το τακτικό παρόν τους στα γλέντια
του) είτε τον περιφρονούσαν.
Διέθετε ξεχωριστό, ονομαστό «χρώμα» στο παίξιμό του και «χρωμάτιζε»
μ' αυτό όλα τα τραγούδια που έπαιζε, συνθέσεις διαφόρων καλλιτεχνών, προσαρμόζοντάς
τα στο ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο ύφος του. Παρά το ότι, δυστυχώς, το δισκογραφικό
του έργο ήταν περιορισμένο, ο συρτός του «Ζητιάνος» κατατάσσεται στα κλασικά κομμάτια
της «χρυσής εποχής» της ρεθεμνιώτικης μουσικής (δεν πρέπει να συγχέεται με το
ομότιτλο, αλλά εντελώς διαφορετικό, συρτό του Κ. Μουντάκη). Αλλες δισκογραφικές
επιτυχίες του Μαν. Κατσαμά που μπορέσαμε να καταγράψουμε είναι τα : "Σημάδι μου
χεις στην καρδιά", "Στην αγάπη μας δε θέλω καταδότες", "Μια ψηλομελαχροινή", "Κάθε
καρδιά που αγαπά", "Φεύγω αγάπη μου στα ξένα", "Γιατρός είσαι στην πληγή", με
συνοδεία το Γιάννη Μαρκογιαννάκη και τους γιους του Γιώργη και Βασίλη.
Καλλίφωνος και με μεγάλες φωνητικές αντοχές, ακόμη και την τρίτη συνεχόμενη
μέρα του γλεντιού, την ώρα που ξυπνούσε - μετά τον ελάχιστο ύπνο που «έκλεβαν»,
αν ήταν τυχεροί, σε καμιά γωνιά οι οργανοπαίχτες - «άκουες τη φωνή του σαν τ'
αηδονιού» να λέει μαντινάδες στο σιγανό πεντοζάλη, με δυο κύκλους χορευτές τον
ένα μέσα στον άλλο, και φυσικά ακουγόταν απ' όλους χωρίς μικρόφωνο. Πέθανε σε
ηλικία 72 ετών το 1996, αφού ταλαιπωρήθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα από την
επάρατη νόσο. Συνέχισε να παίζει με αξιοθαύμαστο κουράγιο ακόμη και λίγους μήνες
πριν το θάνατό του. Τα παιδιά του (οι Κατσαμάδες) συνεχίζουν, το καθένα με τον
τρόπο του, τη μουσική παράδοση της οικογένειας.
από κείμενο του Παν. Κουνάδη στο Δίφωνο
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της cretan-music.gr
ΑΡΜΕΝΟΙ (Χωριό) ΑΡΜΕΝΟΙ
Στην Κρήτη υπήρξαν μεγάλες μουσικές οικογένειες που κράτησαν ψηλά
τα σκήπτρα της μουσικής μας παράδοσης. Οι Κουτσουρέληδες υπήρξαν ας πούμε μουσικοί
«από κούνια». Από πάππου προς πάππου, από γενιά σε γενιά, πλήθος οργάνων πέρασε
από τα χέρια αυτής της οικογένειας. Ο Αντρέας Κουτσουρέλης από το Αρμενο Χωριό
Κισσάμου ήταν ένας παλιός τεχνίτης λαγουτιέρης. Την αγάπη του για την μουσική
την μετέδωσε στα παιδιά του. Ο Γιώργης, ο Μανώλης, ο Στέλιος.
Ο Στέλιος Κουτσουρέλης γεννήθηκε το 1924 στο Καστέλλι Κισσάμου και
εκεί μεγάλωσε με τα ακούσματα του πατέρα του και της παλιάς γενιάς των καλλιτεχνών
της περιοχής. Μαζί με τα αδέρφια του πορεύθηκε στα μουσικά μονοπάτια της εποχής
εκείνης. Η τέχνη βέβαια του Γιώργη ήταν αξεπέραστη, όμως και ο Στέλιος έπαιζε
γλυκά και απλά, είχε ήχους που ταιριάζανε τόσο στον χαρακτήρα του, όσο και στην
μουσική ιδιομορφία των τοπικών μοτίβων. Από τα γλέντια στο οικογενειακό καφενεδάκι,
στα γλέντια της κρητικής υπαίθρου. Αγαπούσε όμως και τα γράμματα και για αυτό
τον λόγο τελείωσε και το γυμνάσιο. Η φωνή του ήταν όμορφη και στρωτή. Αλλωστε
για τον λόγο αυτό ήταν ο κύριος τραγουδιστής στους δίσκους του Γιώργη. Αγρίμι,
Μπαρμπούνι, Φουρνιανός, Συρτάκι, Φιλεντέμ, Κρουσταλλοβραχιωνάτη κ.α. Από τα γλέντια
στα ραδιοφωνικά στούντιο μαζί με τα αδέρφια του παρουσίαζαν τις αξέχαστες εκπομπές
που πρόβαλλαν την κρητική μουσική σε όλη την Ελλάδα. Με τον θάνατο όμως του αδερφού
τους Μανώλη το 1958 σταμάτησαν και οι εκπομπές αλλά και η καλλιτεχνικές τους δραστηριότητες.
Ο Στέλιος Κουτσουρέλης εκτός από λαγουτιέρης και τραγουδιστής ήταν και άριστος
συνθέτης. Ο κλασσικός πλέον Εννιαχωριανός συρτός έχει μείνει στην μουσική ιστορία
του τόπου. Ηχογραφήθηκε με το λαγούτο του Γιώργη, με την λύρα του Κώστα Μουντάκη
και με το τραγούδι του Στέλιου. Όταν πρωτάκουσε τον συρτό αυτό ο γίγαντας της
κρητικής μουσικής, ο Νικολής Χάρχαλης, του απέδωσε τα εύσημα που μόνο ένας μεγάλος
δάσκαλος μπορεί: «Μπράβο Κουτσουρελάκι μικιό, λεβεντιά το σερτουλάκι σου».
Ο Στέλιος Κουτσουρέλης διορίστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος όπου και
σταδιοδρόμισε επαγγελματικά. Στην Αθήνα με κάθε ευκαιρία συνεργάστηκε με πολλούς
βιολάτορες και λυράρηδες και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο κρητικό στοιχείο της
πρωτεύουσας. Το 1998 όμως υπέστη βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να κουβαλάει
αυτή του την παραπληγία μέχρι το καλοκαίρι του 2003 που έφυγε από την ζωή. Αλλο
ένα μεγάλο κεφάλαιο της μουσικής μας άφησε, αλλά το έργο του σίγουρα θα μείνει
ζωντανό για τις ερχόμενες γενιές.
Κώστας Βασιλάκης
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της cretan-music.gr
ΞΗΡΟΣΤΕΡΝΙ (Χωριό) ΒΑΜΟΣ
1903 - 1975
Ο Πιπεράκης Μιχάλης γεννήθηκε το 1903 στο χωριό Ξεροστέρνι της επαρχίας
Αποκορόνου του νομού Χανίων. Υπήρξε ένας από τους πρώτους που ανέδειξαν την Κρητική
μουσική τόσο στην Κρήτη όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ο Πιπερής, όπως ήταν γνωστός
στο ευρύ κοινό, ασχολήθηκε μόνος του με την τέχνη της Κρητικής μουσικής, όπως
και κάθε άλλος καλλιτέχνης της τότε εποχής. Τις λύρες που έπαιζε τις έφτιαχνε
ο ίδιος με πολύ μεράκι και πολύ κέφι.
Από το 1925 ο Πιπερής αρχίζει να ασχολείται επαγγελματικά με την μουσική
και συνεργάζεται με όλους τους γνωστούς εκείνης της εποχής όπως τους Μπαξεβάνη,
Μπερνιδάκη, Οικονομάκη και άλλους. Από το 1936 μέχρι το 1941, εμφανιζόταν σε ραδιοφωνικό
σταθμό των Αθηνών, όπου 2 φορές το μήνα έκανε εκπομπή δίνοντας στον υπόλοιπο ελληνικό
λαό μια γεύση της Κρητικής μουσικής. Παράλληλα προετoίμαζε τον πρώτο του δίσκο,
με τραγούδια όπως ο Νέος Ξηροστερνιανός, ο Νέος Αποκορωνιότικος κ.α, που όμως
δεν κυκλοφόρησε ποτέ λόγω της αναγγελίας του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Ο Πιπεράκης
Μιχάλης πέθανε το 1975 σε ηλικία 72 ετών.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της cretan-music.gr
Ο Χαρίλαος Πιπεράκης. πιο γνωστός ως Χαρίλαος Κρητικός, θεωρείται
από τα μυθικά πρόσωπα της μουσικής παράδοσης της Κρήτης και ένας από τους "πατέρες"
της νεότερης κρητικής μουσικής, αν και η φήμη του ήταν μεγαλύτερη εκτός της γενέτειράς
του. Γεννήθηκε το 1894 ή το 1895 στο Ξεροστέρνι του νομού Χανίων και ασχολήθηκε
από μικρός με τη μουσική μαθαίνοντας στο ξεκίνημα βιολί. Πέρασε πολύ γρήγορα στην
κρητική λύρα και σε ηλικία μόλις 14 χρόνων θεωρήθηκε ένα από τους εξαίρετους εκτελεστές.
Τα πρώτα του μαθήματα λύρας τα πήρε παιδί ακόμη από το σπουδαίο κοντοχωριανό του
λυράρη Μαθιούδη. Δεν γνωρίζουμε αν συνέβη, αλλά αναφέρεται από τον συμπατριώτη
του δικηγόρο Γιώργο Στυλιανάκη ότι -άγνωστο πως-υπήρξε επίσης, στη νεαρή του ηλικία,
μαθητής του "ιερού τέρατος" της μικρασιατικής μουσικής, του Περίφημου
Κωνσταντινουπολίτη λυράρη Damouri Jemil Bey που πέθανε το 1914 αφήνοντας δυσαναπλήρωτο
κενό στη μουσική παράδοση της Μικρός Ασίας. Έφηβος ακόμη, το 1912 ή 1913 και έχοντας
μοναδικό εφόδιο την τέχνη του, αποφασίζει το μεγάλο ταξίδι στην Αμερική, που έμελλε
να επιφυλάξει τεράστιες εκπλήξεις αφού εκεί έζησε και τα περισσότερα χρόνια της
ζωής του. Αν και δεν υπάρχουν ακόμα στοιχεία για τα πρώτα του χρόνια στην Αμερική,
είναι βέβαιο ότι γρήγορα εντάχθηκε στον χώρο των ελλήνων μουσικών και επιβεβαίωσε
την αξία του. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις του Γιώργου Κατσαρού (Θεολογίτη), που υπήρξε
για δεκάδες χρόνια φίλος, συνεργάτης και σύντροφος του στο πάλκο, ο Χαρίλαος ήταν
ήδη διάσημος πριν από το 1920 και στα χρόνια του Μεσοπολέμου θεωρήθηκε ο σημαντικότερος
και διασημότερος λυράρης-τραγουδιστής (ή λυριστής, όπως αναφέρουν οι ετικέτες
των δίσκων της εποχής) που πέρασε ποτέ από την Αμερική.
Στο πέρασμα του, κατά τη διάρκεια των πολύμηνων περιοδειών που πραγματοποιούσαν
οι διάφορες κομπανίες των ελλήνων μουσικών, ξεσήκωνε όχι μόνο τους Κρητικούς των
περιοχών όπου έπαιζε, αλλά και ανθρώπους από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Και όχι
μόνο, αφού με το πέρασμα των χρόνων εμπλούτισε το ρεπερτόριό του με τραγούδια
από διάφορες περιοχές του ελληνισμού αλλά και από γειτονικές μεσογειακές χώρες.
"Με όση άνεση και ευχέρεια απέδιδε τα τραγούδια της μουσικής παράδοσης της
Κρήτης, το ίδιο τέλεια έπαιζε σφουγγαράδικα τραγούδια, σκοπούς και ταξίδια από
τα βάθη της Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, ως και τους γρήγορους ήχους των
λαών της Βαλκανικής, ρεμπέτικα ή ελαφρά τραγούδια της πατρίδας, ως και κλασικούς
χορούς των ευρωπαϊκών σαλονιών", σημειώνει ο Γιώργος Στυλιανάκη σε άρθρο
του για τον θάνατο του Χαρίλαου Κρητικού στον "Κήρυκα" των Χανίων τον
Φεβρουάριο του 1979. Παρόμοιος όμως ήταν και ο ξεσηκωμός των συμπατριωτών του
στις λίγες φορές όπου βρέθηκε στην Κρήτη στα χρόνια του Μεσοπολέμου:
"Στη δράση του μόνο μια φορά -το 1936- λέγεται πως ήρθε εδώ και
τον συνωστισμό που προκάλεσε η έλευση του τον παρομοιάζουν οι παλιοί -απλοϊκοί
ίσως- με την κηδεία του Εθνάρχη", σημειώνει, ως άνω, ο Γ. Στυλιανάκης. Ο
Χαρίλαος Κρητικός ανήκε στους -λίγους δυστυχώς- Έλληνες μουσικούς της πρώτης γενιάς
των μεταναστών που διατήρησαν σχέσεις και επαφές με την ιδιαίτερη πατρίδα τους.
Αναφέρονται, από πληροφορίες, ταξίδια του το 1923, το 1926, το 1932, το 1936 στην
Κρήτη, όπου έμενε για μικρά χρονικά διαστήματα και επέστρεφε στην Αμερική.
Λέγεται ότι το 1928 επέστρεψε για λίγο στην Κρήτη και συναντήθηκε
με πολλούς μουσικούς της εποχής, μεταξύ των οποίων ο μεγάλος Χανιώτης βιολάτορας
Γιώργος Μαργιάνος, από τον οποίο έμαθε αρκετές μελωδίες, καθώς και οι μεγάλοι
Ρεθεμνιώτες μουσικοί Ανδρέας Ροδινός και Γιάννης Μπερνιδάκης (Μπαξεβάνης), που
τον κέρδισαν με τις ικανότητές τους και διοργάνωσαν στην προκυμαία του Ρεθύμνου
ένα διήμερο γλέντι που άφησε εποχή (συγκινητική λογοτεχνική περιγραφή του γεγονότος
κάνει ο Νίκος Αγγελής στο συγκλονιστικό βιβλίο του «Στον Ίσκιο της Μαδάρας», στο
αφήγημά του για το Ροδινό).Ο Χαρίλαος αν και παίζει στο πάλκο από τα μέσα της
δεύτερης δεκαετίας του αιώνα, στη δισκογραφία εμφανίζεται το 1926, ιδρύοντας μαζί
με άλλους μια δική τους εταιρεία δίσκων με το όνομα "Φάρος" (Pharos).
Συνέβη και με άλλoυς - διάσημους στα χρόνια του Μεσοπολέμου, αλλά
και κατόπιν - καλλιτέχνες να μην εντάσσονται στις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες
της Αμερικής (Columbia και RCA Victor), αλλά να δημιουργούν δικές τους μονάδες
παραγωγής, αφενός για να ελέγχουν το ρεπερτόριο τους, αφετέρου για να συμμετέχουν
και στα πιθανά κέρδη. Στην περίοδο των 78 στροφών έχουν καταγραφεί - μέχρι στιγμής
- 35 τέτοιες μικρές ελληνικού ρεπερτορίου εταιρείες.
Δυστυχώς, για αγνώστους λόγους, η δισκογραφική παρουσία του Χαρίλαου
στα χρόνια του Μεσοπολέμου δεν ήταν ανάλογη της μεγάλης του φήμης και της καλλιτεχνικής
δράσης του. Με την εταιρεία Pharos ηχογραφεί το 1926-27 14 τραγούδια, εκ των οποίων
πέντε παραδοσιακά ρεμπέτικα και εννέα κρητικά. Ο Χαρίλαος μας κληροδότησε κλασικά
κρητικά τραγούδια, όπως τα περίφημα συρτά "Το ξηροστεριανό νερό" και
"χι λουσακιανό κρασί".
Η αποτύπωση και η καταγραφή ρεμπέτικων από τον Χαρίλαο Κρητικό, με
τη φωνή και τη λύρα του, άνοιγε ένα ενδιαφέρον κεφαλαίο στη διερεύνηση της ιστορίας
του ρεμπέτικου, ενώ ταυτόχρονα φανέρωνε και τη διείσδυση του μουσικού αυτού είδους
σε μουσικούς χώρους που δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί. Ο Χαρίλαος ηχογραφεί
στη δεκαετία του '30 άλλα 12 τραγούδια (τέσσερα με την Columbia και οκτώ με την
Orthophonic, που επανατυπώνονται και από την RCA Victor) εκ των οποίων πέντε ακόμη
ρεμπέτικου ύφους και επτά κρητικά. Η δισκογραφική παρουσία του Χαρίλαου συνεχίζεται
και μεταπολεμικά, ηχογραφώντας ομοίως ρεμπέτικα και κρητικά τραγούδια σε μικρές
ελληνικές εταιρείες της Αμερικής, όπως η Grecophon, η Kaliphon, κ.α.
Η παρουσία του στο πάλκο ήταν συνεχής μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
και στη δεκαετία του '50 υποδέχεται κι αυτός μαζί με το Γιώργο Κατσαρό (Θεολογίτη)
-τη νεότερη γενιά των ελλήνων μουσικών που περιοδεύουν ή εγκαθίστανται στην Αμερική.
Ο Κώστας Καπλανής, που έπαιξε και έζησε πολλά χρονιά μαζί του τον περιγράφει σαν
ένα γλυκύτατο, χιουμορίστα και ενωτικό συνάδελφο, με τεράστια ευχέρεια στη σύνθεση
μαντινάδων, συντροφικό και πάνω απ' όλα εξαίσιο εκτελεστή Τα τελευταία χρόνια
της ζωής του θέλησε να επιστρέψει στην Κρήτη για να παίζει εκεί μέχρι την τελευταία
του πνοή. Αλλά δεν πρόλαβε. Από τον γάμο του απέκτησε δυο γιους, ενώ πολλά μέλη
της οικογένειας του ζουν στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Πέθανε το 1978 στις ΗΠΑ και
θάφτηκε στο χωριό του. Στον ύστατο αποχαιρετισμό του φίλου του δικηγόρου Γ. Στυλιανάκη
(ως άνω) αναφέρονται ακόμη τα παρακάτω: Όμως ο Χαρίλαος, ο αξέχαστος για χιλιάδες
φίλους του Χαρίλαος, όσα κι αν πούμε δεν περιγράφεται με ξερά γράμματα. Περιγράφεται
μόνο με την αίσθηση της υπέροχης μουσικής του. Και όσο κι αν τον είπαν "θεό της
μουσικής" (στην Αμερική), ή "Μπουγιούκ Σειτάν". δηλαδή "Μεγάλο
Διάβολο", οι Ανατολίτες, ή "Παγκανίνι της λύρας" (Στην Αθήνα το
1958), ή πως αλλιώς ένιωθε ο κάθε μακάριος ακροατής του, έφυγε όπως όλοι. Το "ιερό
τέρας" όσο κι αν κυριάρχησε για 70 χρόνια στο μουσικό στερέωμα της Αμερικής
και έμεινε "σφάχτης" στην καρδιά του κάθε επαναστάτη, έσβησε χωρίς πόνο, όπως
έλεγε το τηλεγράφημα. Όσο κι αν μπήκε στο Πάνθεον των τριών μεγάλων της λύρας,
(μαζί με τον Νταμουρή Τζεμίλ Μπέη και το Λάμπρο Λεονταρίτη, που και οι δυο ήταν
Πολίτες), άφησε τον κόσμο αυτό με δυο κοινούς καημούς. Που δεν μπορούσε πια να
παίξει και να εκφράσει το πύρινο πάθος της ψυχής του και που δεν πέθανε στην Κρήτη
του".
από κείμενο του Παν. Κουνάδη στο Δίφωνο
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της cretan-music.gr
ΠΛΑΚΑ (Χωριό) ΒΑΜΟΣ
1932
Το στερνοπαίδι μιας τετραμελούς οικογένειας η Ασπασία Παπαδάκη, γεννήθηκε
το 1932 στο χωριό Πλάκα της επαρχίας Αποκορώνου Χανίων. η οικογένεια της έχει
να επιδείξει έναν πλούσιο κατάλογο με λαϊκούς μουσικούς, βιολάτορες, λυράρηδες,
λαουτιέρηδες και τραγουδιστές. Ο πατέρας της Φραγκιός Παπαδάκης, έπαιζε λαούτο
και ήταν αδελφός του ξακουστού λυράρη Μιχάλη Παπαδάκη ή Πλακιανού. Ο αδελφός της
Παύλος σπουδαίος λαουτιέρης και τραγουδιστής ήταν συνεργάτης από το ξεκίνημα της.
Η Ασπασία είναι η πρώτη γυναίκα λυράρισσα που έχει να παρουσιάσει η Κρήτη. Σε
ηλικία 14 ετών κατασκευάζει μόνη της την πρώτη της λύρα και αρχίζει να μαθαίνει.
Σε λίγους μήνες άρχιζε να παίζει τους πρώτους της σκοπούς. Βλέποντας η μητέρα
της - ο πατέρας της είχε πεθάνει - ότι η Ασπασία είχε πάρει στα σοβαρά τη λύρα,
άρχισε να αντιδρά λέγοντας ότι δεν είναι όμορφο για μια γυναίκα να παίζει λύρα
και ότι η λύρα είναι μόνο για τους άντρες. Μάλιστα για να την μεταπείσει της αγοράζει
ένα βιολί. Με αυτό το βιολί έμαθε να παίζει και μάλιστα συνέχισε μέχρι και το
1959. Το 1960 έρχεται με τον αδερφό της Παύλο και μένουν μόνιμα στα Χανιά.
Η ευκαιρία να ξαναπιάσει και πάλι τη λύρα της δόθηκε όταν καλεσμένη με τον αδερφό
της του Ρ/Σ Χανίων για ηχογράφηση εκπομπής, τους απέκλεισαν γιατί ήθελαν συγκρότημα
με λύρα και όχι με βιολί. Αυτό το περιστατικό ήταν η αρχή, γιατί στη συνέχεια
η Ασπασία παρατάει το βιολί και πιάνει τη λύρα. Έκτοτε αφιερώθηκε αποκλειστικά
σ' αυτήν.
Ηχογράφησε για πρώτη φορά το 1962 σε δίσκο 45" το Συρτό με τίτλο
Παράξενο Πουλί. Με τον αδερφό της Παύλο, που την συνοδεύει πάντα με το λαούτο,
έχουν κάνει πολυάριθμες εμφανίσεις σε γάμους, πανηγύρια, πολιτιστικές εκδηλώσεις
στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της cretan-music.gr
ΣΕΛΛΙΑ (Χωριό) ΒΑΜΟΣ
1877 - 1963
Γεννήθηκε το 1877 στα Σελλιά Αποκορώνου. Ασχολούνταν με τα χωράφια του πατέρα
του και παράλληλα ανέπτυσε το ταλέντο του στη λύρα. Παντρεύτηκε στα 23 του χρόνια,
απέκτησε πέντε παιδιά και βοήθησε και αυτός στον αγώνα εναντίον των Τούρκων τις
δύσκολες εκείνες μέρες, όχι μόνο στην περιοχή του Αποκόρωνα αλλά και σε άλλες
περιοχές της Κρήτης. Το 1908 μετανάστευσε για πρώτη φορά στην Αμερική, όπου έμεινε
για περίπου δύο χρόνια μαζεύοντας κάποιες οικονομίες και ξαναέφυγε το 1911 όπου
μέχρι το 1933 έζησε την πιο γόνιμη περίοδο της ζωής του. Ήταν από τους πρώτους
Κρήτες που ηχογράφησε δίσκους 78'' στην εταιρεία VICTOR, ενώ η επιτυχία του ήταν
μεγάλη στους Κρήτες της Αμερικής. Η καλλιτεχνική του δραστηριότητα του απέφερε
εισοδήμα ικανοποιητικό για μια άνετη ζωή. Μετά την επιστροφή του στην Κρήτη, εμφανίστηκε
σε πολλές εκδηλώσεις μια εκ των οποίων έμεινε ιστορική καθώς έπαιξε στην παραλία
του Ρεθύμνου με το Χαρίλαο
και το Ροδινό. Ο Καντερογιώργης όπως ήταν επίσης γνωστός, έζησε το υπόλοιπο της
ζωής του στην πόλη των Χανίων,
όπου διασκέδαζε με τη λύρα του μέχρι το θάνατο του (1963).
Φωτογραφία και αποσπάσματα από το βιβλίο του Αθανάσιου Π. Δεικτάκη, "Χανιώτες Λαϊκοί Μουσικοί που δεν υπάρχουν πια", Καστέλι Κισάμου 1999
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της cretan-music.gr
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
