Εμφανίζονται 69 τίτλοι με αναζήτηση: Πληροφορίες για τον τόπο στην ευρύτερη περιοχή: "ΣΗΤΕΙΑ Επαρχία ΛΑΣΙΘΙ" .
ΔΙΟΝΥΣΑΔΕΣ (Σύμπλεγμα νήσων) ΛΑΣΙΘΙ
Dionysiades (Dionusiades, Diod. v. 75), small islands which lie off
the coast of Crete to the NE. The position is fixed by the Coast-describer at
120 stadia from Sammonium (Stadiasm.) The Peutinger Table places at the E. of
the N. extremity of Crete, an island with the unfinished name of Dion. . . This
must be one of this group of islands, which now are called Dhionysiadhes. See
the map in Pashley's Travels. (Hock, Kreta, vol. i. pp. 428, 439.)
ΗΤΙΣ (Αρχαία πόλη) ΣΗΤΕΙΑ
Eteia (Eteia), a town of Crete. Pliny (iv. 20) places a town of this
name (some of the MSS. and the old text have Elea or Eleae), between Phalasarna
and Cisamus.
ΙΤΑΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΙΤΑΝΟΣ
Itanus (Itanos, Ptol. iii. 17. § 4; Steph. B.: Eth. Itanios), a town
on the E. coast of Crete, near the promontory which bore the name of Itanum. (Plin.
iv. 12.) In Coronelli's map there is a place called Itagnia, with a Paleokastron
in the neighbourhood, which is probably the site of Itanus; the position of the
headland must be looked for near Xacro flume (Hock, Kreta, vol. i. p. 426), unless
it be placed further N. at Capo Salomon, in which case the Grandes islands would
correspond with the Onisia and Lfugge of Pliny (l. c.; comp. Mus. Class. Antiq.
vol. ii. p. 303). According to Herodotus (iv. 151), the Theraeans, when founding
Cyrene, were indebted for their knowledge of the Libyan coast to Corobius, a seller
of purple at Itanus. Some of the coins of this city present the type of a woman
terminating in the tail of a fish. (Eckhel, vol. ii. p. 314.) This type, recalling
the figure of the Syrian goddess, coupled with the trade in purple, suggests a
Phoenician origin.
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited September 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΚΑΜΑΡΑ (Οικισμός) ΙΤΑΝΟΣ
Camara (Kamara: Eth. Kamaraios, Steph. B.), a city of Crete, situated
to the E. of Olus (Ptol. iii. 17. § 5), at a distance of 15 stadia according to
the Maritime Itinerary. Xenion, a Cretan historian quoted by Steph. B. (s. v.)
says that it was once called Lato. (Hoeck, Kreta, vol. i. pp. 10, 394, 116.)
ΠΡΑΙΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΣΗΤΕΙΑ
Prasus (Praisos; in the MSS. of Strabo Prasos, but in inscriptions
Praisos, Bockh, Inscr. vol. ii. p. 1102: Eth. Praisios, more rarely Praisieus,
Steph. B. s. v.). A town in Crete, belonging to the Eteocretes, and containing
the temple of the Dictaean Zeus, for Mt. Dicte was in the territory of Praesus.
(Strab. x. pp. 475, 478.) There is a difficulty in the passage of Strabo, describing
the position of this town. He first says that Praesus bordered upon the territory
of Leben, and was distant 70 stadia from the sea, and 180 from Gortyn; and he
next speaks of Praesus as lying between the promontories Samonium and Chersonesus,
at the distance of 60 stadia from the sea. It is evident that these are two different
places, as a town, whose territory was contiguous to that of Leben, must have
been situated in the southern part of the island; while the other town, between
the promontories of Samonium and Chersonesus, must have been at the eastern end.
The latter is the town of the Eteocretes, possessing the temple of the Dictaean
Zeus, and the Praesus usually known in history : the former is supposed by Mr.
Pashley (Crete, vol. i. p. 289, seq.) to be a false reading for Priansus, a town
mentioned in coins and inscriptions, which he accordingly places on the southern
coast between Bienna and Leben. In this he is followed by Kiepert. But Bockh thinks
(Inscr. vol. ii. p. 405) that Pransos, or Priansos was the primitive form of the
name, from which Praisos, or Priaisos (a form in Steph. B. s. v.), and subsequently
Prasos, were derived, just as in the Aeolic dialect pansa became paisa, and in
the Attic dialect pasa. Kramer (ad Strab. l. c.) adopts the opinion of Bockh.
Upon the whole we must leave uncertain what town was intended by Strabo in the
former of the above-mentioned passages. The territory of Praesus extended across
the island to either sea. (Scylax, p. 18, Huds.) It is said to have been the only
place in Crete, with the exception of Polichna, that did not take part in the
expedition against Camicus in Sicily, in order to avenge the death of Minos (Herod.
vii. 170). It was destroyed by the inhabitants of Hierapytna. (Strab. x. p. 479.)
Agathocles, the Babylonian, related that the Praesii were accustomed to sacrifice
swine before marriage. (Athen. ix. p. 376.) The ruins of Praesus are still called
Praesus. (Pashley, Crete, vol. i. p. 290, seq.; Hock, Kreta, vol. i. p. 413, seq.)
This text is from: Dictionary of Greek and Roman Geography (1854) (ed. William Smith, LLD). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains interesting hyperlinks
ΙΤΑΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΙΤΑΝΟΣ
Itanos. A town on the eastern coast of Crete, of Phoenician origin.
ΠΡΑΙΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΣΗΤΕΙΑ
The name Eteokretes--"true" or "native" Cretans--shows
that they were commonly recognized as the original population of the island, like
the Sicani and Siculi in Sicily. In historical times they are found in the eastern
end of Crete, near Mount Dicte, the seat of the primitive worship of the Dictaean
Zeus. Their city was Praesus (Prasos in Strabo, x. 4. 6, but Praisos on the inscriptions).
From an inscription discovered at Praesus some years ago it appears that they
retained their ancient non-Hellenic language down to a comparatively late period.
(...)Minos, it is said, went to Sicania, which is now called Sicily, in search
for Daedalus, and perished there by a violent death. Presently all the Cretans
except the men of Polichne and Praesus were bidden by a god to go with a great
host to Sicania (Herodotus 7.170.1)
Commentary: Praisos. High on the central plateau near the east end of Crete. Two
'Eteocretan' inscriptions have been found there in recent excavations. That these
two cities (Praisos and Polichne) took no part in the expedition is no historical
tradition, though it may have been derived, like the notice of the newer colonists,
from Praesus, but merely an inference from the fact that their inhabitants belonged
to the pre-Hellenic 'Minoan' race (Hom. Od. xix. 176; Strabo 475, 478), and therefore
presumably had not been affected by the migration preceding or following the death
of Minos. The words stoloi megaloi imply a large migration which left Crete empty;
this hypothesis explained the disappearance of the 'Minoan' people, and the existence
as early as Homer of Achaeans, Pelasgians, and Dorians in Crete.
ΗΤΙΣ (Αρχαία πόλη) ΣΗΤΕΙΑ
City on the N coast of E Crete. The ancient site is probably under
the modern town, which goes back certainly to the Venetian period. Another site
nearby has been suggested (Petras), but the only good harbor, then as now, is
on the W side of the bay, sheltered from the N wind.
Little is known of its history. One of the Seven Sages, Myson, was
born at Eteia or Etis, probably to be identified with Seteia. No coins are known,
and it may never have been a fully independent city in antiquity, but a dependency
of inland Praisos, serving as its port on the N coast: an early 3d c. inscription
of Praisos refers to the Setaetai making overseas voyages on behalf of Praisos.
When that city was destroyed (145-140) the Praisians may have continued to hold
Seteia; later it was a bishop's see.
Objects belonging to the EM, MM, and LM, Archaic, Classical, Roman
and Byzantine periods have been found at the modern town site, but few remains
of buildings: only some Roman walls at the river mouth on the S side, and a Classical
wall on the SW side. Part of the ancient site may now be submerged, owing to local
subsidence. On the coast at Petras, 3 km E-SE of the town, are remains of a major
Minoan site, with EM, MM, and LM finds but hardly a trace of post-Minoan settlement,
so that it is unlikely to be Seteia. On the E side of a headland just E of Petras,
called Karavopetra or Trypeti, is a rock cutting--a "shipshed" for a
guardship, probably for protection against piracy.
D. J. Blackman, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΙΤΑΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΙΤΑΝΟΣ
Town in Sitia province, E Crete; on a now deserted bay just S of the
NE point of Crete, Cape Sidhero (ancient Samonion) and N of Palaikastro and Cape
Plaka (ancient Cape Itanon). Traces of Minoan occupation have been found, and
at Vai 1.6 km to the S an LM IA building has been excavated. Much more evidence
has been found of occupation in succeeding periods: Protogeometric (?), Geometric,
and archaic sherds from unstratified deposits, and many Classical and Hellenistic
sherds. But the visible remains are mostly of Roman or Byzantine date.
Apart from the archaeological evidence little is known of the city's
history before the 3d c. B.C. The traditional founder was Itanos, a son of Phoinix
or bastard son of one of the Kouretes (Steph. Byz. s.v.). This and the possibly
Semitic origin of the name have been adduced as evidence of Phoenician links or
even settlement, but concrete evidence is lacking. The Theran colonists of Kyrene
(Hdt. 4.151) were guided by an Itanian purplefisherman, Korobios (possibly to
be identified with the marine deity on some Itanian coins). Itanos was one of
the first Cretan cities to strike coins, in the 5th c.
Much of the detail of its history in the 3d and 2d c. comes from inscriptions.
In the early 3d c. an oath of loyalty was imposed on all citizens, a probable
indication of internal political instability and the threat of revolution, clearly
arrested (perhaps by reforms leading to a moderate democracy). In the 260s Itanos
sought Ptolemaic help against its aggressive neighbor Praisos (perhaps also against
the threat of revolution). An Egyptian garrison was established, maintained until
about the end of the 3d c., and renewed briefly in the mid 2d. This led to increasing
Egyptian influence in Cretan politics and provided a base for recruiting mercenaries.
When Hierapytna destroyed Praisos (145-140), she became a neighbor of Itanos,
and the two cities, though formerly allies, came into conflict over Hierapytnian
control of the Sanctuary of Dictaean Zeus (at Palaikastro) and Leuke island (Kouphonisi).
The dispute was finally settled in 112-111. The later history of Itanos is obscure;
it was not a bishop's see and is not listed by Hierokles. Coins, inscriptions,
and ruins indicate continued occupation in Roman times, and many Byzantine remains
survive, including two churches and baptisteries. The date of final abandonment
is uncertain.
In the 19th c. the site was first thought to be Hetera, but later
correctly identified. In the center of a small bay, protected from the N and NW
winds, a low hill forms the ancient acropolis. On its W side is a large church,
on the S traces of a circuit wall with towers, and on the summit remains of small
late buildings; sherds, however, go back to the Geometric period. Inland to the
W, on a second hill, stands a fine Hellenistic terrace wall, but few other remains.
On low ground between the hills are large domestic buildings of Byzantine date
overlying earlier levels. To the N is the necropolis, to the W ancient quarries,
and on the S edge of the city a circuit wall surrounds a hill, perhaps for the
Ptolemaic garrison. Part of the ancient city may now lie under water; this coast
has been submerged by some 2 m since antiquity. Ancient remains have been found
on the offshore island of Elasa (ancient Onysia), still an anchorage.
D. J. Blackman, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΜΟΧΛΟΣ (Νησάκι) ΣΗΤΕΙΑ
The main visible remains of the post-Minoan occupation of the island
are the walls and towers of a fortified position situated on the summit. Along
the edge of the cliffs on the N side a wall can be traced with a tower at either
end and a larger central one. From the W tower a curtain wall descended to the
shore on the S side of the island--the only suitable landing place on the island.
A similar wall presumably ran S from the E tower as well. Mochlos' importance
in the Roman period, as in the Bronze Age, would have been as a good harbor. By
the Roman period the spit of land connecting the rocky promontory to the mainland
had subsided and the island had been formed, but the water on either side would
still have been protected from the worst effects of the winds. Traces of harbor
works noted by Plato would certainly belong to the Roman period.
K. Branigan, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Sep 2002 from
Perseus Project URL below, which contains 10 image(s), bibliography & interesting hyperlinks.
ΠΡΑΙΣΟΣ (Αρχαία πόλη) ΣΗΤΕΙΑ
Hellenistic city a little over 10 km S of Sitia. The two hills occupied
by the Hellenistic city have yielded no traces of earlier occupation, although
S of the city a third hill was the site of a sanctuary from the 8th to the 5th
c. B.C., and S of this sanctuary two Late Bronze Age tholoi have been discovered.
The Late Bronze Age settlement may have been another km to the S, where remains
of well-built houses have been observed.
The Hellenistic city was founded in the 4th c. and destroyed about
the middle of the 2d c. B.C. by Hierapetra. The Hellenistic city was situated
on two hills and a low saddle between them, the whole area being flanked on E
and W by streams and their respective valleys. Traces of the defense wall have
been recognized, mainly on the E and S sides, and they, together with the general
spread of debris, suggest that the walled city occupied an area of more than 10
hectares. Within this area, the higher of the two hills seems to have been fortified
as a citadel and to have formed the center of the city as a whole. On the peak
of this hill, remains of a major temple have been recognized.
On the slopes of both hills terrace walls can be traced, and on the
S side of the lower hill rectangular cuttings in the rock are thought to represent
the remains of houses cut back into the slope here. Narrow, stepped streets ran
up the slopes and were flanked by built houses, only one of which was ever extensively
excavated. This proved to be a fine house of ashlar, with six or seven downstairs
rooms and traces of stairs leading to an upper floor. The whole building had a
tiled roof, and was occupied from the 3d c. until the mid 2d B.C. The saddle between
the two hills is thought to have been the site of the agora, and from it were
recovered several architectural fragments, including part of a Doric frieze and
a fragment from an Ionic capital. A paved road led from this area up toward the
summit of the lower hill.
The third hill, beyond the city walls to the S, was found to have
first been used as a sanctuary in the Geometric period. To it belonged a thick
deposit of soil containing many votive terracottas and miniature bronze pieces
of armor. At the close of the 5th c. the whole hill summit was enclosed by a temenos
wall, except where the hillside was particularly steep. An entrance in the SE
corner of this wall led into an enclosure where there was an altar, a long building
probably used as a repository for gifts, and probably a temple. No trace of the
temple was found on the summit, but a leveled rectangular area of rock, 13 x 9
m, probably indicates its situation. From the fields immediately below the cliff
traces of ashlar blocks and columns may well belong to this temple, presumably
completely destroyed in the mid 2d c. B.C.
The city was supplied with water from a source more than 3 km to the
S, where a small temple stood above the spring. Cemeteries were situated on the
E, S, and probably W of the city, while some 400 m NW of the lower hill quarries
used during the building of the city are still visible.
K. Branigan, ed.
This text is from: The Princeton encyclopedia of classical sites,
Princeton University Press 1976. Cited Nov 2002 from
Perseus Project URL below, which contains bibliography & interesting hyperlinks.
ΣΗΤΕΙΑ (Επαρχία) ΛΑΣΙΘΙ
Η επαρχία Σητείας βρίσκεται στο ανατολικότερο άκρο της Κρήτης.
Έχει πρωτεύουσα την πόλη της Σητείας που απέχει από το αεροδρόμιο
Ηρακλείου 130 χλμ. διαθέτει λιμάνι και αεροδρόμιο με τακτικά δρομολόγια για
την Αθήνα και νησιά του Αιγαίου.
Ένα ικανοποιητικό οδικό δίκτυο συνδέει την πόλη
της Σητείας με την ενδοχώρα, τα νότια και ανατολικά παράλια. Καθ’ όλη
τη διάρκεια του έτους στην περιοχή επικρατούν ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες
με εξαιρετικά μεγάλη ηλιοφάνεια (2761 ώρες το χρόνο) και υψηλό μέσο όρο θερμοκρασίας
(20,76 C°).
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
του Οργανισμού Ανάπτυξης
Σητείας.
ΒΑΪ (Παραλία) ΛΑΣΙΘΙ
25 χλμ από την Σητεία και 10 χλμ από το Παλαίκαστρο, βρίσκεται το μοναδικής ομορφιάς φοινικόδασος του Βάϊ στο οποίο φυτρώνει το είδος "Φοίνικας του Θεόφραστου" μοναδικό στον κόσμο. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το φοινικόδασος προέρχεται από Φοίνικες εμπόρους οι οποίοι έμεναν στη γειτονική πόλη "Ιτανος" και λάτρευαν το θεό "Φοίνικα". Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, υποστηρίζεται ότι το δάσος προήλθε από τους Αιγύπτιους στρατιώτες του Πτολεμαίου οι οποίοι ήρθαν ως σύμμαχοι του Ιτάνου στον πόλεμο με τις πόλεις της Πραισσού και της Ιεράπυτνας. Η τρίτη εκδοχή υποστηρίζει ότι το δάσος δημιουργήθηκε από τους σπόρους που πέταγαν οι Σαρακηνοί πειρατές, των οποίων οι καρποί του φοίνικα αποτελούσαν απαραίτητη τροφή, το 824 π.Χ. όταν κατέλαβαν τη Κρήτη. Το δάσος είναι χαρακτηρισμένο "Αισθητικό Δάσος".
Το κείμενο παρατίθεται τον Νοέμβριο 2003 από την Ιστοσελίδα της Νομαρχίας Λασιθίου
ΓΟΥΔΟΥΡΑΣ (Χωριό) ΛΕΥΚΗ
Παραθαλάσσιο χωριό της επαρχίας Σητείας στο Λυβικό
Πέλαγος. Φημισμένο ψαροχώρι για την πλούσια παραγωγή αλιευμάτων. Ο οικισμός
βρίσκεται ανατολικά του Μακρύ Γιαλού και προσφέρει αξέχαστες εμπειρίες τόσο εξαιτίας
του φυσικού περιβάλλοντος, όσο και της υπέροχης θάλασσας και παραλίας που διαθέτει.
Εκτός από τα αλιεύματα και τον τουρισμό, οι εκτεταμένες καλλιέργειες πρώιμων κηπευτικών
και προϊόντων θερμοκηπίων αποτελούν σημαντική πηγή πλούτου για τους κατοίκους
του.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Δήμου Σητείας
ΖΑΚΡΟΣ (Χωριό) ΙΤΑΝΟΣ
Η Ζάκρος είναι το δεύτερο σε μέγεθος χωριό του Δήμου Ιτάνου με 800
περίπου κατοίκους. Απέχει απο το Παλαίκαστρο 20χλμ. Βρίσκεται στη μέση ενός καταπράσινου
κάμπου με χιλιάδες ελαιόδεντρα, που είναι και η πηγή ζωής για την οικονομία του
τόπου, μια και η γεωργία και η καλλιέργεια της ελιάς είναι και η βασικότερη ασχολία
των κατοίκων της. Φημίζεται για τις πηγές και τα κρυστάλλινα νερά που ασταμάτητα
ρέουν εδώ και αιώνες κάνοντας εύφορη τη γή που απλόχερα μοιράζει τους καρπούς
της. Επίσης από δώ ξεκινάει και το περίφημο φαράγγι της Ζάκρου, διασχίζοντας τα
πανύψηλα βουνά και καταλήγoντας στην Κάτω Ζάκρο δίπλα από τα ερείπια του τέταρτου
σε μέγεθος Μινωικού Ανακτόρου. Τα χιλιάδες ευρήματα, αριστουργήματα της Μινωικής
τέχνης που έφερε στο φώς η αρχαιολογική σκαπάνη, κοσμούν σήμερα το Αρχαιολογικό
Μουσείο Ηρακλείου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2002 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Οργανισμού Ανάπτυξης Ανατολικής Κρήτης
ΚΟΥΤΣΟΥΡΑΣ (Χωριό) ΜΑΚΡΥΣ ΓΙΑΛΟΣ
Πάνω στο νότιο άξονα, λίγα χιλιόμετρα πριν το Μακρύ Γιαλό και 41 περίπου χιλιόμετρα
από τη Σητεία βρίσκεται
ο Κουτσουράς, το πιο καινούργιο από τα χωριά της επαρχίας. Η ραγδαία ανάπτυξη
του οικισμού κατά τη δεκαετία του 1980 είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός σημαντικού
τουριστικού κέντρου του νότιου τομέα της επαρχίας. Υπέροχη παραλία με σκούρο σταχτί
μοναδικό βότσαλο που βρίσκεται απλωμένο στα πλάτη της με τα πεντακάθαρα γαλανοπράσινα
νερά και με τα παχύσκιωτα αλμυρίκια αποτελεί μεγάλη πρόκληση για τους επισκέπτες.
Η παραλία βραβευμένη με γαλάζιες σημαίες από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η πρώτη
πλατύστερνη από τις νότιες παραλίες που συναντά κανείς στο δρόμο από την Ιεράπετρα
προς τη Σητεία.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Δήμου Σητείας
ΚΟΥΦΟΝΗΣΙ (Νησί) ΛΕΥΚΗ
«Αν τα βήματά σας σας φέρουνε στην Κρήτη, κρατήστε λίγο χρόνο για το Κουφονήσι.
Δεν μοιάζει με κανένα από τους τόπους που γνωρίσατε. Η Λεύκη των αρχαίων είναι
ένα ωραίο νησί στο Λιβυκό, άνυδρο και άγονο, με ακραίες συνθήκες που θυμίζουν
Αφρική. Ωστόσο, κάτω από αυτή την αφιλόξενη γη, μας έχει αποκαλύψει ένα κόσμο
πολύτιμο για τα μνημεία του και σπουδαίο για την ιστορία του. Και οι ακτές του
θα σας μείνουν αξέχαστες...».
Νίκος Παπαδάκης, Αρχαιολόγος.
Μόνο τρία περίπου μίλια χωρίζουν το Κουφονήσι από τις Ν.Α. ακτές της
Κρήτης. Μαζί με τη Γαύδο,
τη Γαυδοπούλα και το Γαϊδουρονήσι
αποτελούν, φυτεμένα μέσα στο Λιβυκό Πέλαγος, την πιο νότια γη της ελληνικής επικράτειας.
Σκεπασμένο με άμμο, χωρίς βλάστηση και νερά, δύσκολα προσιτό από τις απέναντι
ακτές, φαντάζει σαν παρανυχίδα των γεωλογικών μεταβολών της περιοχής.
Τα 3.858 στέμματα της επιφάνειάς του αποτελούνται από νεογενείς μάργες,
κροκαλοπαγή πετρώματα, λευκούς μαργαϊκούς ασβεστόλιθους και σύγχρονους σχηματισμούς
από άμμο και θίνες. Η χλωρίδα του περιλαμβάνει θαμνώδη φυτά όπως σκοίνα, αχιμάδες
(θυμάρια), βάτους, βούρλα, αγριοαγγινάρες, αλιματιές, μερικά αλμυρίκια και μια
μοναδική ελιά. Η πανίδα του πολλούς ποντικούς, αγριοκούνελα, φίδια, σκορπιούς
και αράχνες, ενώ πολλές φορές σμήνη από ακρίδες και πεταλούδες σκεπάζουν το νησί.
Μέχρι το 1976 χρησιμοποιούνταν για βοσκή αιγοπροβάτων που τρέφονταν
με τα διάφορα χόρτα του νησιού. Προ τριάντα ετών περίπου διάφοροι καλλιεργητές
που φύτευαν το νησί νοικιάζοντάς το από το ελληνικό δημόσιο είχαν μεγάλη απόδοση,
κυρίως σε παραγωγή σιτηρών.
Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, του Δήμου Λεύκης
ΜΑΚΡΥΣ ΓΙΑΛΟΣ (Λιμάνι) ΛΑΣΙΘΙ
Ο Μακρύς Γιαλός ήταν ένα μικρό ψαροχώρι, αλλά τώρα πια έχει γίνει ένα πολύ γνωστό τουριστικό θέρετρο εξαιτίας και της ζεστής τοπικής φιλοξενίας. Το χωριό διατηρεί τον παραδοσιακό του χαρακτήρα και είναι ιδανικό γι' αυτούς που αναζητούν ησυχία και γραφικότητα στις διακοπές τους. Το όνομα Μακρύ Γιαλός προέρχεται από την μεγάλη αμμώδη παραλία που υπάρχει εκεί. Τα κρυστάλλινα και ρηχά νερά της οποίας είναι ιδανικά για παιδιά αλλά και για μεγάλους. Κατά μήκος της παραλίας υπάρχουν πολλές ταβέρνες για όλα τα γούστα, ενώ το λιμανάκι παραμένει το πιο γραφικό κομμάτι του χωριού. Από αυτό το λιμάνι υπάρχει πλοιάριο το οποίο κάθε πρωί μεταφέρει επισκέπτες στο πανέμορφο Κουφονήσι και επιστρέφει το απόγευμα. Ο Μακρύ Γιαλός έχει πολλά μαγαζιά, ταβέρνες, θαλάσσια σπορ και προσελκύει επισκέπτες όλων των ηλικιών. Από τον Μακρύ Γιαλό μπορεί κανείς να επισκεφθεί το Μοναστήρι του Καψά. Οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως μια Μινωϊκή έπαυλη καθώς και μια έπαυλη Ρωμαϊκής περιόδου.
ΠΑΛΑΙΚΑΣΤΡΟ (Κωμόπολη) ΙΤΑΝΟΣ
Το Παλαίκαστρο βρίσκεται στο ανατολικότερο άκρο της Κρήτης, σε απόσταση 19 χλμ. από την Σητεία. Η πλεονεκτική γεωγραφική του θέση, κοντά στη θάλασσα και στη μέση ενός πλούσιου κάμπου, το κατατάσσει σε κέντρο μιας σπουδαίας ευρύτερης περιοχής. Ο πληθυσμός του ανέρχεται σε 1.700 μόνιμους κατοίκους οι οποίοι είναι φιλόξενοι, φιλικοί και εργατικοί. Η οικονομία του χωριού βασίζεται στη γεωργία, αλιεία και το καλοκαίρι στον τουρισμό. Το Παλαίκαστρο είναι ένα ήσυχο μέρος που προσφέρει πολλές διαφορετικές δραστηριότητες στους επισκέπτες του οι οποίοι έρχονται ξανά και ξανά.
Στην κοινότητα Παλαικάστρου λειτουργεί το γραφείο της Κοινοτικής Επιχείρησης Τουριστικής Ανάπτυξης και Αξιοποίησης, που με την δυναμική παρουσία της έχει βοηθήσει αρκετά στην ανάπτυξη του χωριού. Από το γραφείο της επιχείρησης ο επισκέπτης μπορεί να πληροφορηθεί για την γύρω περιοχή και να την γνωρίσει έτσι καλύτερα. Λειτουργεί ανταλλακτήριο συναλλάγματος και το κοινοτικό τηλέφωνο.
ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ (Χωριό) ΛΕΥΚΗ
Οικισμός του δήμου Λεύκης, 35 χλμ. από Σητεία, το ακρότερο χωριό
του Οροπεδίου της Ζήρου, με 156 περίπου κατοίκους. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού
ήταν Τσώ, και η σημερινή του ονομασία οφείλεται στον ομώνυμο καθεδρικό ναό. Παρόλο
πού απέχει 8 χλμ. από τη θάλασσα, οι κάτοικοί του φημίζονται για καλοί ψαράδες.
Στην κοινότητα της Αγ. Τριάδας ανήκουν και οι μικροσυνοικισμοί Δασονάρι, Λειβάρι,
Αχλάδι, Σταλός και Αμυγδάλι. Η αρχαιολογική έρευνα στις περιοχές των οικισμών
υτών μας έδωσε πολλές ενδείξεις αρχαίας κατοικήσεως, ιδίως στο Σταλό, όπου αποκαλύφτηκαν
Μινωικός οικισμός και θολωτοί τάφοι. Στην περιοχή του Λειβαριού ανήκει το σπήλαιο
Αλογαρά, το οποίο υπήρξε κατοικία ανθρώπων την Μινωική εποχή.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Interkriti
ΒΑΪ (Παραλία) ΛΑΣΙΘΙ
H παραλία του Βάι βρίσκεται 25 χιλιόμετρα ανατολικά από τη Σητεία,
στις ανατολικές ακτές της Κρήτης και είναι η μοναδική περιοχή στην Ευρώπη με άγρια
φοινικόδεντρα.
ΕΞΩ ΜΟΥΛΙΑΝΑ (Χωριό) ΣΗΤΕΙΑ
Τρία χιλιόμετρα μετά το Χαμέζι, στον κεντρικό δρόμο από τη Σητεία
προς Αγιο Νικόλαο, θα συναντήσετε το μικρό χωριό Έξω Μουλιανά. Εκεί βρίσκεται
η βυζαντινή εκκλησία του Αφέντη Χριστού (Μεταμόρφωση) του 14ου αιώνα.
ΕΠΑΝΩ ΕΠΙΣΚΟΠΗ (Οικισμός) ΣΗΤΕΙΑ
Η Απάνω Επισκοπή βρίσκεται 12 χιλιόμετρα νότια από τη Σητεία, στο
δρόμο Σητεία -Πισκοκέφαλο - Απάνω Επισκοπή. Η Απάνω Επισκοπή έχει τη βυζαντινή
εκκλησία της Παναγίας, του Αγιου Γεωργίου και του Αγιου Ιωάννη.
ΕΤΙΑ (Οικισμός) ΛΑΣΙΘΙ
Το χωριό Ετιά βρίσκεται 31 χιλιόμετρα νότια της Σητείας στο δρόμο
Σητεία - Πισκοκέφαλο - Απάνω Επισκοπή - Παπαγιανάδες - Ετιά. Στην περιοχή υπάρχουν
σημαντικά βενετικά και βυζαντινά ερείπια.
Μικροσυνοικισμός του Δήμου Λεύκης που ανήκει στο δημοτικό διαμέρισμα
των Αρμένων. Απέχει 2 χλμ. από τους Παπαγιαννάδες, στο δρόμο προς Αρμένους.
Στην απογραφή των Ενετών σαν Εττέα, είχε 564 κατοίκους.
Άκμασε ιδιαίτερα την εποχή της Ενετικής κατοχής αλλά από τους ναούς
των Αγ. Ιωάννη και Αγίας Αικατερίνης, φαίνεται πως υπήρχε και κατά την Βυζαντινή
περίοδο. Ήταν φέουδο της Ενετικής οικογένειας των De Mezzo, οι οποίοι έκτισαν
την τριώροφη έπαυλή τους που στέκει εν μέρει και σήμερα, γνωστή στους περιοίκους
σαν «Σεράγιο-Σεράι» όχι χωρίς λόγο αφού την είχαν Τούρκοι αξιωματούχοι.
Η έπαυλη αυτή θεωρείται ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα Ενετικής
αρχιτεκτονικής στην Κρήτη.
Η εκκλησία της Αγ. Αικατερίνης είχε μεταβληθεί από τους Τούρκους σε
τζαμί μέχρι την επανάσταση του 1897.
Στα νότια της Ετιάς υπάρχει το ύψωμα Ετιανή Κεφάλα (715μ.), όπου βρέθηκε
Ιερό Κορυφής τελείως συλημένο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Interkriti
ΖΑΚΡΟΣ (Χωριό) ΙΤΑΝΟΣ
Συνεχίστε νότια από το Παλαίκαστρο για την Ζάκρο που απέχει 20 χιλιόμετρα.
Θα περάσετε ανάμεσα από μερικούς πανέμορφους λόφους. Το χωριό της Ζάκρου απέχει
40 χιλιόμετρα από τη Σητεία, κοντά στο κέντρο των ανατολικών ακτών της Κρήτης.
Υπάρχουν βυζαντινές εκκλησίες στην περιοχή και μια μινωική αρχαιολογική περιοχή
στο φαράγγι.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Crete TOURnet
ΖΙΡΟΣ (Χωριό) ΛΕΥΚΗ
Το χωριό Ζίρος βρίσκεται 30 χιλιόμετρα νότια της Σητείας, στο δρόμο
Σητεία - Πισκοκέφαλο - Απάνω Επισκοπή - Χαντράς - Ζίρος. Υπάρχουν βυζαντινές εκκλησίες
στην περιοχή. Ο Αγιος Νικόλαος, μια άλλη εκκλησία του χωριού είναι γεμάτη τοιχογραφίες
και ήταν η τελευταία που ζωγραφίστηκε με αυτόν τον τρόπο. Καθώς η εικονογράφηση
έγινε πιο δημοφιλής, η τέχνη της τοιχογραφίας εξαφανίστηκε. Είναι ένα πανέμορφο
χωριό κτισμένο σε μια τοποθεσία που είναι ίσως από τις πλουσιότερες σε αμπέλια
κι ελαιώνες στην Κρήτη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της Crete TOURnet
This small village is about 30 km south of Sitia and has very poor history. It was occupied by Turks and a plot killed a number of local men in the church of Agia Paraskevi. The bones of these men are on display in the same church. In Agia Paraskevi is also a fresco on the arch above the door dated 1565.
ΙΤΑΝΟΣ (Αρχαία πόλη) ΙΤΑΝΟΣ
Η Ίτανος απέχει ελάχιστα από το φοινικόδασος στο Βάι. Βρίσκεται 27
χιλιόμετρα ανατολικά από τη Σητεία στις βορειοανατολικές ακτές της Κρήτης. Η Ίτανος
ήταν ένας σημαντικός οικισμός από τους Μινωικούς Χρόνους μέχρι την εποχή του Χριστιανισμού.
ΛΙΘΙΝΕΣ (Χωριό) ΜΑΚΡΥΣ ΓΙΑΛΟΣ
Το χωριό Λιθίνες βρίσκεται 25 χιλιόμετρα νότια από τη Σητεία στο δρόμο
Σητεία - Πισκοκέφαλο - Επάνω Επισκοπή - Λιθίνες και 37 χιλιόμετρα ανατολικά από
την Ιεράπετρα στο δρόμο Ιεράπετρα - Μακρυγιαλός - Λιθίνες. Η περιοχή γύρω από
τις Λιθίνες έχει μερικές ενδιαφέρουσες βυζαντινές εκκλησίες.
ΜΟΧΛΟΣ (Χωριό) ΛΑΣΙΘΙ
Ο Μόχλος είναι ένα μικρό ψαροχώρι, ανάμεσα στον Άγιο Νικόλαο και τη
Σητεία. Είναι ένα από τα λίγα προσπελάσιμα μέρη αυτής της ακτής, μπορείτε όμως
να φτάσετε εκεί μόνο μετά από 6 χιλιομέτρων ταξίδι σε χωματόδρομο. Ο Μόχλος έχει
αρκετά μινωικά ερείπια.
ΠΑΛΑΙΚΑΣΤΡΟ (Κωμόπολη) ΙΤΑΝΟΣ
ΠΙΣΚΟΚΕΦΑΛΟ (Χωριό) ΣΗΤΕΙΑ
Η κοινότητα αυτή, που απέχει 4 χιλιόμετρα από τη Σητεία, περιλαμβάνει
τα χωριά της Κάτω Επισκοπής και του Ζου. Σ' αυτά τα χωριά βρίσκονται δευτερεύοντες
μινωικοί αρχαιολογικοί χώροι. Στη δυτική πλευρά του δρόμου πριν το χωριό υπάρχει
μία μινωική έπαυλη.
ΣΗΤΕΙΑ (Πόλη) ΛΑΣΙΘΙ
Στη Σητεία υπήρχαν ένας νεολιθικός και ένας μινωικός οικισμός. Στην
τοποθεσία Πετράς κοντά στην πόλη οι ανασκαφές που άρχισαν το 1985 από την Ελληνίδα
αρχαιολόγο Τσιποπούλου έχουν ως τώρα αποκαλύψει ένα σημαντικό μινωικό οικισμό
με Ανακτορικού ρυθμού κτίρια, τείχη και αρκετά χειροτεχνήματα, που συμπεριλαμβάνουν
μια πλάκα γραμμένη σε Γραμμική Α΄. Η περιοχή καταστράφηκε από ένα σεισμό, εγκαταλείφτηκε
στη Νεοανακτορική Περίοδο και ξανακατοικήθηκε αργότερα.
Στην Ελληνική Περίοδο η Ετιά ήταν το λιμάνι της Πραισού. Αναφορές στην πόλη τον
τρίτο αιώνα π.Χ. αναφέρουν τους πολίτες της ως Σήτειους. Όταν η Πραισός καταστράφηκε
από την Ιεράπυτνα, η Ετιά έγινε πρωτεύουσα του κράτους της Πραισού.
Τείχη οχύρωσης υπήρχαν γύρω από την πόλη της Σητείας από τη Βυζαντινή Περίοδο.
Αυτές οι οχυρώσεις αναστηλώθηκαν από τους Γενοβέζους και τους Βενετούς αλλά δεν
ήταν ποτέ αρκετά ισχυρές. Το 1539 ο πειρατής Μπαρμπαρόσα κατέκτησε την πόλη και
ισοπέδωσε το κάστρο και τα κτίρια. Όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στο νησί οι Βενετοί
κατέστρεψαν το κάστρο για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων. Τα ερείπια ενός
βενετικού κάστρου είναι ακόμα ορατά σήμερα. Ένας πύργος με τρία πατώματα έχει
σωθεί. Βόρεια του κάστρου υπάρχει ένα μικρό παρεκκλήσι χτισμένο από τα ερείπια
ενός βενετικού μοναστηριού που καταστράφηκε από τους Τούρκους.
Η Σητεία ήταν ο τόπος γέννησης του φημισμένου κρητικού ποιητή Βιτσέντζου Κορνάρου.
Το επικό ποίημά του "Ερωτόκριτος" ακόμα τραγουδιέται και απαγγέλλεται. Είναι η
ιστορία αγάπης του Ερωτόκριτου με την πριγκίπισσα Αρετούσα, την κόρη του τοπικού
άρχοντα. Ο έρωτας που αποτελεί το κεντρικό θέμα είναι συνυφασμένος με την περιπέτεια.
Τα έργα του Κορνάρου χρονολογούνται στην τελευταία περίοδο της Βενετοκρατίας,
στο διάστημα 1600-1660 μ.Χ.
Το απόσπασμα παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Crete TOURnet
ΧΑΜΕΖΙ (Χωριό) ΣΗΤΕΙΑ
Το Χαμαίζι απέχει 10 χιλιόμετρα από τη Σητεία. Η αρχαιολογική περιοχή
βρίσκεται νοτιοδυτικά του χωριού.
ΧΑΝΔΡΑΣ (Χωριό) ΛΕΥΚΗ
Το χωριό Χαντράς που βρίσκεται 29.5 χιλιόμετρα νότια της Σητείας στο
δρόμο Σητεία - Πισκοκέφαλο - Απάνω Επισκοπή - Χαντράς κι έχει βενετικά και βυζαντινά
ερείπια.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
