Εμφανίζονται 10 τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία για το τοπωνύμιο: "ΠΑΡΟΣ Νησί ΚΥΚΛΑΔΕΣ".
1. Πρωτοκυκλαδική περίοδος
Η συμβολή της Πάρου στη συνεχή πορεία του Ελληνικού Πνεύματος, είναι
γνωστή από την αρχαιότητα. Ερείπια Ναών, αγγεία και ειδώλια, μνημεία και αγάλματα,
μαρτυρούν την ιστορική της πορεία. Μια πορεία που ξεκινά από την Νεολιθική εποχή,
όπως μαρτυρούν οι ανασκαφές που έγιναν στο μικρό νησάκι, μεταξύ Πάρου και Αντιπάρου,
τον Σάλιαγκο και από τις οποίες ήρθε στο φως οικισμός της ύστατης Νεολιθικής περιόδου
(τέλος 5ης και αρχές 4ης χιλιετίας π.χ.). Οικισμοί που βρέθηκαν στην Πάρο με σπάνιας
ομορφιάς και αξίας κυκλαδικά ειδώλια, μας επιβεβαιώνουν, την ύπαρξη ενός σημαντικού
πολιτισμού στα νησιά κατά την Κυκλαδική Περίοδο και ιδίως την Πρωτοκυκλαδική.
Στη μέση και ύστερη Κυκλαδική περίοδο, η κυριαρχία του Μινωικού πολιτισμού των
Κρητών στο Αιγαίο, δεν ανέστειλε την εξέλιξη της Πάρου, η οποία φέρεται τώρα με
διάφορα ονόματα όπως Μινωίς, Υρία, Υλήεσσα, Καβαρνίς, Ζάκυνθος, Μήνωα, Δημητριάς,
Πλατεία. Το όνομα Πάρος προέρχεται από τον Πάρο, γιο του Παρρασίου από την Αρκαδία,
ο οποίος με άλλους αποίκους εγκαταστάθηκε στο νησί.
2. Ίωνες - Περίοδος ακμής
Αλματώδης ήταν η ανάπτυξη του νησιού με την εγκατάσταση των Ιώνων.
Η Πάρος αποκτά δύναμη και πλούτο και ξανοίγεται πλέον σε ευρύτερους χώρους με
την ίδρυση αποικιών στη Θάσο, στην Προποντίδα και την Αδριατική. Την περίοδο αυτή,
της ακμής και της δραστηριότητας των Παριανών στο βόρειο Αιγαίο, έζησε ο μεγάλος
ποιητής Αρχίλοχος ο Πάριος (7ος αιώνας π.χ.) που θεωρήθηκε ισάξιος του Ομήρου
και οι συμπατριώτες του τον τίμησαν σαν θεό, όπως μαρτυρούν οι επιγραφές που βρέθηκαν
στον Έλητα, που αποδεικνύουν ότι προς τιμήν του μεγάλου ποιητή υπήρχε τέμενος
και αποδίδοντο λατρευτικές τιμές. Την ίδια περίοδο η παριανή τέχνη βρίσκεται σε
μεγάλη ακμή. Ευρήματα με πλούσια γλυπτική διακόσμηση που βρίσκονται εντιχισμένα
ή εκτίθενται στο Μουσείο της Παροικιάς, το Ασκληπιείο και το Δήλιο, το μαρτυρούν.
3. Κλασσική περίοδος - Ρωμαϊκοί - Βυζαντινοί χρόνοι
Η έξαρση θα συνεχιστεί και στην κλασσική περίοδο και έχει σαν αφετηρία
το παριανό μάρμαρο, τον περίφημο "Λυχνίτη". Από τις στοές των αρχαίων Λατομείων
του Μαραθιού προήλθε το μάρμαρο, από το οποίο έγιναν τα αριστουργήματα της αρχαίας
Ελληνικής Τέχνης, όπως ο Ερμής του Πραξιτέλη και η Αφροδίτη της Μήλου. Αλλά και
στην περίοδο των κλασσικών χρόνων η ακμή της Πάρου συνεχίζεται. Αναπτύσσεται ιδιαίτερα
η γλυπτική με τους Αγοράκριτο, Σκόπα, Αριστίωνα. Από τον 5ο π.χ. αιώνα, η Πάρος
βρίσκεται στην επιρροή διαδοχικά των Περσών, των Αθηναίων, των Σπαρτιατών , των
Θηβαίων, των Μακεδόνων, των Πτολεμαίων, ενώ αρχίζει η παρακμή της. Η Ρωμαϊκή κυριαρχία
που ακολούθησε, κράτησε μέχρι την ίδρυση της Αυτοκρατορίας του Βυζαντίου. Η μέχρι
τότε επικράτούσα ειδωλολατρεία εγκαταλείπεται και η Χριστιανική αλήθεια διαδίδεται
στο νησί από τον 4ο μ.χ. αιώνα.
4. Νεότερη ιστορία
Στην μετέπειτα περίοδο, η Πάρος ερημώνεται και γίνεται ορμητήριο
των Αράβων, ενώ από το 1207 αρχίζει η κατοχή των Φράγκων που θα κρατήσει μέχρι
το 1537. Κατά την περίοδο αυτή, χτίζεται το κάστρο της Παροικιάς, του Κέφαλου
και της Νάουσας. Με την πτώση της Ενετοκρατίας και την κατάληψη του Νησιού από
τον φοβερό Μπαρμπαρόσσα (1537) και την ερήμωση που ακολούθησε, το καταστραμμένο
πλέον νησί, θα κυριευθεί από τους Τούρκους (1560). Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας
και στα πλαίσια των θρησκευτικών ελευθεριών του Σουλτάνου, ανθίζει η παραδοσιακή
αρχιτεκτονική με την ανέγερση σπιτιών και εκκλησιών. Ενεργά η Πάρος συμμετέχει
στην επανάσταση του 1821 (Μαντώ Μαυρογένους), αλλά και στη συνέχεια στους αγώνες
του γένους, στους απελευθερωτικούς πολέμους, στο έπος του 40, στην Εθνική αντίσταση,
αλλά και στον πνευματικό και πολιτιστικό στίβο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ website, του Πανεπιστημίου Πατρών
Εποχή του λίθου:
Παρά την διαπιστωμένη ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο ήδη από την 9η χιλιετία
π.Χ., μόνο κατά την νεολιθική εποχή (6800 - 3200 π.Χ.) τα νησιά του Αιγαίου κατοικήθηκαν
συστηματικά. Πρώτα ίχνη κοινωνικής ζωής στην Πάρο έχουμε στο νησάκι Σαλιαγκό,
μεταξύ Πάρου και Αντιπάρου, όπου εμφανίζεται ένας από τους αρχαιότερους οικισμούς
του προϊστορικού Αιγαίου( 5 - 4 χιλιετία π.Χ.).
Εποχή του Χαλκού (3200 - 1100 π.Χ.):
Την εποχή του χαλκού (3200 - 1100 π. Χ ) εμφανίζονται στον ελληνικό
χώρο τρεις μεγάλοι πολιτισμοί: ο Κυκλαδικός (3200 - 2000 π.Χ.), ο Μινωικός (2000
- 1500 π.Χ.) και ο Μυκηναϊκός (1600 - 1100 π.Χ.). Στον λόφο του Κάστρου της Παροικιάς
εντοπίστηκαν λείψανα πρωτοκυκλαδικού οικισμού. Αξιόλογοι οικισμοί της ίδιας περιόδου
εντοπίστηκαν σε διάφορα σημεία της Πάρου (Κάμπος, Δρυός, Κουκουναριές, Πλαστήρας,
Γλυφά, Φάραγκας).
Την εποχή της Μινωικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, η Πάρος γίνεται ένα
μεγάλο στρατιωτικό και εμπορικό κέντρο του Μινωικού κράτους και εποικίζεται από
Κρήτες. Σύμφωνα με την μυθολογία ο αρχηγός των Κρητών που εποίκισαν το νησί είναι
ο Αλκαίος που έκτισε την πρώτη πόλη στη θέση της σημερινής Παροικιάς και της έδωσε
το τιμητικό όνομα Μινώα (βασιλική πόλη). Με την σταδιακή αποδυνάμωση της Μινωικής
Κρήτης, στην ηπειρωτική Ελλάδα εμφανίζεται η δύναμη των Μυκηνών. Στην Πάρο λείψανα
του Μυκηναϊκού πολιτισμού ανακαλύφθηκαν στο ύψωμα Κουκουναριές, κοντά στη Νάουσα
και στον λόφο του κάστρου της Παροικιάς.
Γεωμετρική εποχή (1100 - 700 π.Χ.):
Στο γύρισμα της χιλιετίας, μία ομάδα Αρκάδων με αρχηγό τον Πάρο εγκαθίσταται
στο νησί και του δίνει το όνομα του αρχηγού της. Λίγο αργότερα φθάνουν καινούργιοι
άποικοι, οι Ίωνες. Η Πάρος εξελίσσεται σε μεγάλη ναυτική δύναμη. Το εμπόριο του
μαρμάρου φέρνει πλούτη στο νησί. Αναπτύσσεται η γεωργία και η κτηνοτροφία.
Αρχαϊκή εποχή (700 - 480 π.Χ.):
Παριανοί ιδρύουν το 680 π.Χ. αποικία στην Θάσο και εκμεταλλεύονται
τα κοιτάσματα χρυσού των θρακικών παραλίων. Δημιουργούνται στην Πάρο φημισμένα
εργαστήρια γλυπτικής. Ιδιαίτερη άνθηση γνωρίζει τον 7ο π.Χ. αιώνα και η ποίηση
με κύριο εκπρόσωπο τον λυρικό ποιητή Αρχίλοχο που θεωρείται ισάξιος του Ομήρου.
Στην Ανατολή εμφανίζεται μία νέα δύναμη, οι Πέρσες.
Κλασική εποχή (480 π.Χ. - 323 π.Χ.):
Η ολιγαρχική εξουσία της Πάρου, δέχεται στο νησί τους Πέρσες και
ένα μεγάλο τμήμα του στρατού της ακολουθεί τον περσικό στόλο στις εκστρατείες
εναντίον της Ελλάδας. Μετά την ήττα των Περσών (480 π.Χ.), ο αθηναϊκός στόλος
με επικεφαλής τον Θεμιστοκλή φτάνει στο νησί και υποχρεώνει την Πάρο να γίνει
μέλος της αθηναϊκής συμμαχίας. Την εποχή αυτή ζουν και δημιουργούν οι φημισμένοι
Παριανοί γλύπτες Αγοράκριτος και Σκόπας. Η πόλη της Πάρου (στην θέση της σημερινής
Παροικιάς) έχει την εποχή αυτή 50.000 κατοίκους, θαυμάσια οικοδομήματα και ναούς,
θέατρο και στάδιο. Με το τέλος της κλασικής περιόδου, η Πάρος γίνεται σύμμαχος
των Μακεδόνων μέχρι τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου.
Ελληνιστική εποχή (323 π.Χ. - 167 π.Χ.):
Η περίοδος που μεσολαβεί από τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι
την υποταγή των διαδόχων του στους Ρωμαίους είναι εποχή συγκρούσεων και ανακατατάξεων.
Νέα βασίλεια διεκδικούν την κυριαρχία στις Κυκλάδες. Για πολλά χρόνια η Πάρος
ανήκει στην κυριαρχία των Πτολεμαίων.
Ρωμαϊκή εποχή (167 π.Χ. - 330 μ.Χ.):
Η Πάρος και οι υπόλοιπες Κυκλάδες μαζί με ένα μεγάλο τμήμα της ηπειρωτικής
Ελλάδας αποτελούν επαρχία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ανάπτυξη ανακόπτεται.
Το νησί χρησιμοποιείται σαν τόπος εξορίας..
Βυζαντινή εποχή (330 - 1204):
Ο χριστιανισμός απλώθηκε στην Πάρο από τον 4ο αιώνα όπως προκύπτει
από τα κατάλοιπα των παλαιοχριστιανικών εκκλησιών και μνημείων. Τότε κτίστηκε
και η πρώτη εκκλησία της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής, με εντολή της Αγίας Ελένης.
Από τον 10ο αιώνα η Πάρος βρίσκεται στο επίκεντρο πειρατικών επιδρομών που προκαλούν
εκτεταμένες καταστροφές.
Ενετοκρατία (1204 - 1537):
Η Πάρος εντάσσεται στο Δουκάτο του Αιγαίου (1207) και περιέρχεται
διαδοχικά σε διάφορες βενετσιάνικες οικογένειες. Οι κάτοικοι του νησιού δουλεύουν
στα χωράφια σαν δουλοπάροικοι χωρίς να ορίζουν την γη ενώ εξακολουθούν να ταλαιπωρούνται
από πειρατικές επιδρομές και λεηλασίες. Η Νάουσα γίνεται βάση πειρατών. Την περίοδο
της ενετοκρατίας κτίζεται το κάστρο της Παροικιάς, της Νάουσας και του Κέφαλου
(Μάρπησσα).
Τουρκοκρατία ( 1537 - 1821):
Με την κατάληψη του νησιού από τον φοβερό πειρατή Μπαρμπαρόσα (1537)
και την ερήμωση που ακολουθεί κλίνει το κεφάλαιο της ενετοκρατίας για την Πάρο.
Το κατεστραμμένο πλέον νησί κυριεύεται από τους Τούρκους (1560). Κατά την διάρκεια
των ρωσοτουρκικών πολέμων (1770 - 1777) ο ρώσικος στόλος χρησιμοποιεί τον ασφαλή
όρμο της Νάουσας σαν ορμητήριο για να επικρατήσει στο Αιγαίο.
Νεώτερη ιστορία:
Η Πάρος παίρνει ενεργό μέρος στην ελληνική επανάσταση (1821). Οι
Κυκλάδες μαζί με την Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα αποτελούν τον πυρήνα του
ελεύθερου ελληνικού κράτους. Ιδιαίτερα δοκιμάστηκε η Πάρος την περίοδο της γερμανικής
κατοχής. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Παριανοί αναγκάζονται να μεταναστεύσουν
αρχικά στον Πειραιά και αργότερα στο εξωτερικό. Γύρω στο 1960 αρχίζει μία καινούργια
περίοδος ανάπτυξης για την Πάρο, που βασίζεται κυρίως στον τουρισμό.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Πάρου
After the Persian disaster at Marathon, the reputation of Miltiades,
already great at Athens, very much increased. He asked the Athenians for seventy
ships, an army, and money, not revealing against what country he would lead them,
but saying that he would make them rich if they followed him; he would bring them
to a country from which they could easily carry away an abundance of gold; so
he said when he asked for the ships. The Athenians were induced by these promises
and granted his request.
Miltiades took his army and sailed for Paros, on the pretext that
the Parians had brought this on themselves by first sending triremes with the
Persian fleet to Marathon. Such was the pretext of his argument, but he had a
grudge against the Parians because Lysagoras son of Tisias, a man of Parian descent,
had slandered him to Hydarnes the Persian. When he reached his voyage's destination,
Miltiades with his army drove the Parians inside their walls and besieged them;
he sent in a herald and demanded a hundred talents, saying that if they did not
give it to him, his army would not return home before it had stormed their city.
The Parians had no intention of giving Miltiades any money at all, and they contrived
how to defend their city. They did this by building their wall at night to double
its former height where it was most assailable, and also by other devices.
All the Greeks tell the same story up to this point; after this the
Parians themselves say that the following happened: as Miltiades was in a quandary,
a captive woman named Timo, Parian by birth and an under-priestess of the goddesses
of the dead, came to talk with him. Coming before Miltiades, she advised him,
if taking Paros was very important to him, to do whatever she suggested. Then,
following her advice, he passed through to the hill in front of the city and jumped
over the fence of the precinct of Demeter the Lawgiver, since he was unable to
open the door. After leaping over, he went to the shrine, whether to move something
that should not be moved, or with some other intention. When he was right at the
doors, he was immediately seized with panic and hurried back by the same route;
leaping down from the wall he twisted his thigh, but some say he hit his knee.
So Miltiades sailed back home in a sorry condition, neither bringing
money for the Athenians nor having won Paros; he had besieged the town for twenty-six
days and ravaged the island. The Parians learned that Timo the under-priestess
of the goddesses had been Miltiades' guide and desired to punish her for this.
Since they now had respite from the siege, they sent messengers to Delphi to ask
if they should put the under-priestess to death for guiding their enemies to the
capture of her native country, and for revealing to Miltiades the rites that no
male should know. But the Pythian priestess forbade them, saying that Timo was
not responsible: Miltiades was doomed to make a bad end, and an apparition had
led him in these evils.
Such was the priestess' reply to the Parians. The Athenians had much
to say about Miltiades on his return from Paros, especially Xanthippus son of
Ariphron, who prosecuted Miltiades before the people for deceiving the Athenians
and called for the death penalty. Miltiades was present but could not speak in
his own defense, since his thigh was festering; he was laid before the court on
a couch, and his friends spoke for him, often mentioning the fight at Marathon
and the conquest of Lemnos: how Miltiades had punished the Pelasgians and taken
Lemnos, delivering it to the Athenians. The people took his side as far as not
condemning him to death, but they fined him fifty talents for his wrongdoing.
Miltiades later died of gangrene and rot in his thigh, and the fifty talents were
paid by his son Cimon.
This extract is from: Herodotus. The Histories (ed. A. D. Godley, 1920), Cambridge. Harvard University Press. Cited Mar 2003 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
Between 710 and 680 B.C. Thasos was occupied by settlers from the island of Paros, and it was here that the Archaic Parian poet Archilochos wrote his verse.
Pharos in Adriatic founded by Parians
Sixth century settlers from the island of Paros founded Kavalla and named it Neapolis
Parium , a city on the Propontis was founded by the Parians.
Naxos was a rival of Paros and joined the Chalkidian forces during the Lelantine war (8th-7th c. B.C.). With Chalkis, Naxos joined in the colonization of Sicily, where Naxos (founded 735 B.C.) took its name from the island. During the war with Paros, which may be considered a part of the Lelantine war, a Naxian killed Archilochos.
Mausoleum: It was originally covered with Parian marble, and profusely ornamented with colonnades and statues, and probably had a pyramid on the top.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
