Εμφανίζονται 10 τίτλοι με αναζήτηση: Ιστορία στην ευρύτερη περιοχή: "ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ Επαρχία ΑΧΑΪΑ" .
ΨΩΦΙΣ (Αρχαία πόλη) ΑΧΑΪΑ
Φτωχός χωρικός, 7ος αιώνας π.Χ. Το Μαντείο των Δελφών τον έκρινε τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου.
Men Whom The Gods Have Pronounced To Be The Most Happy
In reference to this point, two oracles of Delphi may come under our consideration, which would appear to have been pronounced as though in order to chastise the vanity of man. These oracles were the following: by the first, Pedius was pronounced to be the most happy of men, who had just before fallen in defence of his country. On the second occasion, when it had been consulted by Gyges, at that time the most powerful king in the world, it declared that Aglaiis of Psophis was a more happy man than himself. This Aglaiis was an old man, who lived in a poor petty nook of Arcadia, and cultivated a small farm, though quite sufficient for the supply of his yearly wants; he had never so much as left it, and, as was quite evident from his mode of living, his desires being of the most limited kind, he had experienced but an extremely small share of the miseries of life.
Aglaus (Aglaos), a poor citizen of Psophis in Arcadia, whom the Delphic oracle pronounced to be happier than Gyges, king of Lydia, on account of his contentedness, when the king asked the oracle, if any man was happier than he. (Val. Max. vii. 1.2; Plin. H. N. vii. 47.) Pausanias (viii. 24.7) places Aglaus in the time of Croesus.
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ (Κωμόπολη) ΑΧΑΪΑ
Η Κατοχή αποτελεί μια οπό τις πιο συγκλονιστικές περιόδους της νεότερης
ελληνικής ιστορίας. Ο λαός μας, εξαντλημένος από την πολεμική εποποιία του 1940,
υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει πολλαπλές περιπέτειες και κακουχίες. Την εισβολή
των κατακτητών, το πρόβλημα της επιβίωσης, την οδυνηρή περιπέτεια της πείνας,
εκτελέσεις, βασανιστήρια και καταστροφές.
Η ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων, τόπος με μακραίωνη ιστορική διαδρομή
και επαναστατικό παρελθόν, υπέστη την περίοδο της Κατοχής τεράστιες απώλειες σε
έμψυχο δυναμικό, με μαζικές εκτελέσεις αμάχων και ολοκληρωτικές καταστροφές.
Το καλοκαίρι του 1943, άρχισαν εκτελέσεις, βομβαρδισμοί και καταστροφές
χωριών:
•Ιούλιος 1943 (29/07): Βομβαρδισμός των χωριών Λαπάτα, Τρεχλό, Μάνεσι.
Μεταξύ των 16 θυμάτων και μικρά παιδιά.
•Αύγουστος 1943 (31/08): Πυρπόληση του χωριού Ανω Λουσοί. Εκτέλεση 4 κατοίκων.
Απαγχονισμός στην πλατεία του Χελμού των Καλαβρύτων του νεαρού Ντίνου Παυλόπουλου.
•Νοέμβριος 1943 (29/11): Βομβαρδισμός του χωριού Βυσωκά. 13 νεκροί, τραυματίες
και καταστροφή οικιών.
Οι εγκληματικές πράξεις των Γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής κορυφώθηκαν
το Δεκέμβριο του 1943, σε μια οργανωμένη εκκαθαριστική επιχείρηση της περιοχής
των Καλαβρύτων, γνωστή ως «Επιχείρηση Καλάβρυτα» («Unternehmen Kalawrita», από
5 έως 15 Δεκεμβρίου 1943). Μια από τις πιο σκληρές επιχειρήσεις της Βέρμαχτ, όχι
μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, γενικότερα.
Από τις αρχές του 1943, στο χώρο της Αιγιαλείας και των Καλαβρύτων
συνέβησαν σημαντικά αντιστασιακά γεγονότα, μεταξύ των οποίων η Μάχη Ρογών-Κερπινής
(16-17/10/1943), η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τη συντριβή του Γερμανικού λόχου
και τη σύλληψη 86 Γερμανών αιχμαλώτων. Μετά τη διαμόρφωση ενός γενικότερου κλίματος
ανησυχίας για την αντιστασιακή δράση στην περιοχή των Καλαβρύτων, η 117 Μονάδα
Κυνηγών αποφασίζει να δράσει.
Τα Γερμανικά στρατεύματα, που ξεκίνησαν από Τρίπολη,
Αίγιο, Πάτρα,
ακολούθησαν ακτινωτή πορεία σύμφωνα με τους γερμανικούς χάρτες, με κατεύθυνση
την επαρχία Καλαβρύτων και κατάληξη τα Καλάβρυτα.
Οι Γερμανικές δυνάμεις, μηχανοκίνητες και πεζοπόρες, που ξεκινούν
από την Πάτρα, στις 05/12/1943 με κατεύθυνση τα Καλάβρυτα, είχαν επικεφαλής τον
αντισυνταγματάρχη Γιούλιους Βόλφιγκερ (G. Wolfinger) και ακολούθησαν το δρόμο
Πάτρα - Χαλανδρίτσα -
Καλάβρυτα, απόσταση 77 χιλιομέτρων.
Στο ξεκίνημά τους λεηλάτησαν και πυρπόλησαν τη Μονή
Ομπλού, σε μικρή απόσταση νότια της Πάτρας.
•Στις 06/12, μετά από ένα ατύχημα του Wolfinger, διοικητής ορίστηκε ο Εμπερσμπέργκερ
(Ebersberger), διοικητής του συντάγματος Αιγίου.
•Στις 07/12, τα πεζοπόρα τμήματα χτένισαν στο πέρασμά τους όλα τα χωριά
και σκόρπισαν τη φωτιά και το θάνατο. Στην Κάτω
Βλασία σκότωσαν 3 άνδρες και 1 γυναίκα και στον Κάλανο
3 βοσκούς από τα Καλάβρυτα και έναν ακόμη πολίτη. Μετά χωρίστηκαν σε δύο ομάδες:
η μία πήγε προς Λεχούρι
- Τριπόταμα - Δίβρη και επέστρεψε από Μορόχοβα - Λειβάρτζι και η άλλη συνέχισε
προς Καλάβρυτα.
•Στις 08/12, πέρασαν από το Μάνεσι και το Σαραδί, σκότωσαν 1 άνδρα.
•Στις 09/12, έφταοαν στη διασταύρωση του δρόμου Σκεπαστού-Κλειτορίας.
Στο εκκλησάκι της Αγίας Αννας, συγκέντρωσαν όλο τον ανδρικό πληθυσμό του χωριού
Βυσωκά και, μετά από μια σύντομη ομιλία, τους άφησαν ελεύθερους. Την ίδια μέρα,
μπήκαν στα Καλάβρυτα.
•Στις 10/12, εκτέλεσαν στο χωριό Συρμπάνι
(Πριόλιθος) 5 άνδρες.
Οι Γερμανικές δυνάμεις από Αίγιο προς Καλάβρυτα, με επικεφαλής τον
αντισυνταγματάρχη Εμπερσμπέργκερ (Ebersberger), εφόρμησαν στα Καλάβρυτα, με 3
πεζοπόρα τμήματα.
•Στις 06/12 άλλη πεζοπόρο ομάδα, από το Αίγιο, προχώρησε με πορεία από τον
Κερενίτη ποταμό προς Πλατανιώτισσα,
Βιλιβίνα και Μαμουσιά,
στην οποία, αφού εγκαταστάθηκε, έστησε ενέδρα.
•Στις 07/12 , πεζοπόρες φάλαγγες από το Αίγιο προχωρούν κάνοντας εκκαθαριστικές
επιχειρηθείς και αφού κατέβηκαν από την οροσειρά Σταυριά πάνω από το χωριό Ρογοί,
τοποθέτησαν μυδράλια και όλμους.
•Στις 08/12, ο Ebersberger χώρισε το στρατό σε δύο ομάδες και μπήκαν το
πρωί στους Ρογούς. Έκαψαν ολοσχερώς το χωριό και εκτέλεσαν 65 άνδρες και παιδιά.
•Αλλη ομάδα μπήκε την ίδια ημέρα στην Κερπινή, έβαλαν φωτιά και εκτέλεσαν
38 άνδρες και παιδιά.
•Στη συνέχεια, έκαψαν την Ανω και Κάτω Ζαχλωρού και σκότωσαν 19 άνδρες.
Ακολούθως έφτασαν στη Μονή
του Μεγάλου Σπηλαίου και σκότωσαν 16 άτομα, μοναχούς, επισκέπτες και υποτακτικούς,
ενώ εκτέλεσαν και 9 μοναχούς, στη θέση Ψηλός Σταυρός.
•Στις 09/12, έφτασαν στο χωριό Σούβαρδο, όπου έβαλαν φωτιά και σκότωσαν
5 άνδρες, το ίδιο και στο χωριό Βραχνί, όπου σκότωσαν 6 άνδρες.
Στη στάση της Κερπινής εγκαταστάθηκε Γερμανική διμοιρία. Στη θέση
αυτή εκτελέστηκαν 4 άνδρες.
•Στις 09/12, περνώντας από τις Αυλές των Καλαβρύτων, Γερμανικές δυνάμεις,
με επικεφαλής τον Ebersberger, μπήκε στα Καλάβρυτα, όπου είχαν φτάσει και οι δυνάμεις
από την Πάτρα.
•Στις 13/12, ολοκλήρωσαν την επιχείρηση, πυρπόλησαν και κατέστρεψαν ολοκληρωτικά
την πόλη των Καλαβρύτων, λεηλάτησαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε και εκτέλεσαν όλο τον
ανδρικό πληθυσμό της πόλης από 14 χρονών και πάνω, στη Ράχη του Καππή.
•Στις 14/12, ανέβηκαν στο Μοναστήρι
της Αγίας Λαύρας, το λεηλάτησαν, το πυρπόλησαν και εκτέλεσαν 6 άνδρες, μοναχούς,
επισκέπτες και υποτακτικούς. Την ίδια ημέρα, λεηλάτησαν το χωριό Βυσωκά, σκότωσαν
3 άνδρες και έφυγαν για την Πάτρα. Επίσης πέρασαν από το Μοναστήρι του Μεγάλου
Σπηλαίου και το έκαψαν.
Τα γερμανικά στρατεύματα που κινήθηκαν από Τρίπολη με επικεφαλής
τον ταγματάρχη Gnass, κατευθύνθηκαν προς Δημητσάνα
και Λαγκάδια Αρκαδίας.
•Στις 07/12, δόθηκε διαταγή στην ομάδα μάχης ΚΟΚΕΡΤ να προχωρήσει από τα
Παγκρατέϊκα Καλύβια μέσω του χωριού Φίλια και Τσορωτά στα Μαζέϊκα (Κάτω Κλειτορία).
Την ίδια ημέρα τα Γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στα Μαζέϊκα αναζητώντας την τύχη
των Γερμανών αιχμαλώτων της Μάχης Ρογών-Κερπινής, χτενίζοντας όλα τα γύρω χωριά
και τη νύχτα της 07/12 προς 08/12 έφτασαν στο Μάζι. Το ίδιο ίδιο απόγευμα, οι
αντάρτες είχαν ήδη προβεί στην εκτέλεση των αιχμαλώτων.
•Οι Γερμανοί μετέφεραν τους διασωθέντες στα Μαζέϊκα και κατέθεσαν τα γεγονότα
στον Συνταγματάρχη Le Suir, ο οποίος είχε ήδη φτάσει στην περιοχή.
•Οι Γερμανοί, με 12 έλληνες οδηγούς, το Σάββατο το βράδυ στις 11/12, κατευθύνθηκαν
προς το χωριό Μάζι και στη συνέχεια στη θέση Μαγέρου στις 12/12, όπου βρήκαν τους
εκτελεσθέντες Γερμανούς. Εκεί εκτέλεσαν 10 Μαζαίους.
•Στις 14/12, λεηλάτησαν και έκαψαν το μεγαλύτερο μέρος των Μαζεϊκων και
μετά έφυγαν προς την Τρίπολη.
Στο απόρρητο ραδιογράφημα της 117 Jager Division (Αρ.1595/43), καταγράφεται
ο τελικός απολογισμός της Επιχείρησης Καλάβρυτα:
"...(1) Κατεστράφησαν ολοκληρωτικά τα χωριά: Ρογοί, Κερπινή, Στάση Κερπινής,
Ανω Ζαχλωρού, Κάτω Ζαχλωρού, Σούβαρδο, Βραχνί, Καλάβρυτα, Μοναστήρια Μεγάλου Σπηλαίου
και Αγίας Λαύρας, Αγία Κυριακή, Αυλές, Βυσωκά, Φτέρη, Πλατανιώτισσα, Πυργάκι,
Βάλτσα, Μελίσσια, Μοναστήρι Ομπλού, Λαπαναγοί, Μάζι, Μαζέικα, Παγκράτι, Μορόχωβα,
Δερβένι, Βάλτος, Πλανητέρου, Καλύβια.
(2) 696 Έλληνες εκτελέστηκαν...".
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλαβρύτων
Οι Γερμανοί μπήκαν στα Καλάβρυτα στις 09/12. Δημιούργησαν έναν ασφυκτικό
κλοιό γύρω από την πόλη, προκειμένου να μην μπορεί κανείς να ξεφύγει. Την έντονη
ανησυχία των κατοίκων κατάφερε, παραπλανώντας τους, να κατευνάσει ο Γερμανός Διοικητής,
ο οποίος τους διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται κανείς να πάθει τίποτε και ότι ο στόχος
τους ήταν η εξόντωση των ανταρτών. Προχώρησαν αρχικά στην πυρπόληση σπιτιών που
ανήκαν σε αντάρτες και αναζήτησαν την τύχη των Γερμανών τραυματιών της Μάχης της
Κερπινής.
Στις 12/12, οι Γερμανοί άρχισαν να ετοιμάζονται για να αποχωρήσουν
την επομένη. Το πρωί στις 13/12, ημέρα Δευτέρα, πριν καλά καλά ξημερώσει, χτύπησαν
τις καμπάνες της κεντρικής εκκλησίας και Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες διέταξαν
να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι στο Δημοτικό Σχολείο, αφού πάρουν μαζί τους
μια κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας.
Στο κτήριο του σχολείου έγινε ο χωρισμός και ο αποχωρισμός. Τα γυναικόπαιδα
κλείστηκαν στο σχολείο και οι άνδρες από 14 χρονών και πάνω οδηγήθηκαν σε φάλαγγες
στην κοντινή Ράχη του Καππή. Ο χώρος ήταν προσεκτικά επιλεγμένος. Η αμφιθεατρική
του διαμόρφωση δεν θα επέτρεπε σε κανένα να γλιτώσει. Οι Καλαβρυτινοί ήταν αναγκασμένοι
να βλέπουν τις περιουσίες τους, τα σπίτια και ολόκληρη την πόλη, να καίγονται
και, μαζί τους, να παραδίδονται στη φωτιά οι γυναίκες και τα ανήλικα παιδιά τους
έγκλειστα στο κτίριο του Σχολείου, το οποίο φρουρούσαν πάνοπλοι στρατιώτες.
Ο Γερμανός Διοικητής, για να καθησυχάσει και να παραπλανήσει τους
συγκεντρωμένους, έδωσε το λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν πρόκειται να
τους σκοτώσουν. Ολόκληρη η πόλη παραδόθηκε σης φλόγες.
Την ίδια στιγμή ο Οδοντωτός κατηφόριζε κατάφορτος με τις σοδιές από
το πλιάτσικο των Γερμανών στα σπίτια, στα μαγαζιά και τις αποθήκες, απ΄ όπου άρπαξαν
ότι πολύτιμο υπήρχε. Μαζί και τα χρήματα και τα αποθέματα των Τραπεζών και των
Δημοσιών Υπηρεσιών, αφού προηγουμένως ανάγκασαν τους Διευθυντές να τα παραδώσουν.
Από το ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος», με μια πράσινη και ύστερα μια
κόκκινη φωτοβολίδα, δόθηκε το σύνθημα της εκτέλεσης. Τα πολυβόλα θέρισαν τους
Καλαβρυτινούς. Ακολούθησε η χαριστική βολή που ολοκλήρωσε το έγκλημα. Διασώθηκαν
13 άτομα.
Στο δημοτικό σχολείο, τα γυναικόπαιδα έζησαν στιγμές αγωνίας και τρόμου,
καθώς οι φλόγες έζωναν το κτήριο του σχολείου. Σπάζοντας πόρτες και παράθυρα κατάφεραν
τελικά να ξεφύγουν τρέχοντας μακριά από τα σπίτια που φλέγονταν, άρχισαν να αναζητούν
τους δικούς τους. Μία από τις γυναίκες, η ηλικιωμένη Κρίνα Τσαβαλά, ποδοπατήθηκε
από το πανικόβλητο πλήθος των γυναικόπαιδων και ξεψύχησε πριν αντικρίσει το αποτρόπαιο
έγκλημα.
Ύστερα, οι γυναίκες ανηφόρισαν προς το μέρος που είχαν οδηγήσει τους
άνδρες και βρέθηκαν μπροστά στο πιο φρικιαστικό και απάνθρωπο θέαμα. Ανδρες, πατεράδες,
γιοι και αδελφοί κείτονταν νεκροί πλημμυρισμένοι στο αίμα.
Το μεγάλο Δράμα των Καλαβρύτων είχε ξεκινήσει. Τα νιάτα, οι δημιουργικές
δυνάμεις της πόλης, περιουσίες και κόποι χρόνων αφανίστηκαν στις 2:34' της 13ης
Δεκεμβρίου 1943, όπως δείχνουν οι δείκτες του σταματημένου ρολογιού της εκκλησίας.
Η συνέχεια του δράματος βρήκε τις γυναίκες να προσπαθούν με τα νύχια
να σκάψουν πρόχειρους τάφους στην παγωμένη γη του Δεκέμβρη, για να θάψουν τους
νεκρούς τους. Με τις κουβέρτες που είχαν κοντά τους, μετέφεραν τους σκοτωμένους
στο νεκροταφείο και άλλους έθαψαν εκεί στο λόφο, μια τραγική σκηνή που κράτησε
μέρες.
Ακολούθησε η προσπάθεια της επιβίωσης μέσα στα χαλάσματα, που έμελλε
για χρόνια να στεγάσουν τις απορφανισμένες οικογένειες.
Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων «συγκίνησε και συνένωσε τους Έλληνες
- δυνάμωσε τον αγώνα τους κατά του κατακτητή», ομολογεί ο τότε γενικός στρατιωτικός
διοικητής των Γερμανών στην Ελλάδα.
Οι Καλαβρυτινές Γυναίκες, οι Καλαβρυτινές Μανάδες, μορφές ηρωικές, παλεύοντας
κάτω από δύσκολες συνθήκες, κατάφεραν να αναθρέψουν τα παιδιά τους και να ξαναχτίσουν
την πόλη μέσα από τα ερείπια.
Στον Τόπο της Εκτέλεσης, ο Λευκός Σταυρός και η Πετρωμένη Καλαβρυτινή
Μάνα, αιώνια σύμβολα του μαρτυρίου, εξακολουθούν να στέλνουν μηνύματα ειρήνης
και συναδέλφωσης των λαών του κόσμου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλαβρύτων
ΨΩΦΙΣ (Αρχαία πόλη) ΑΧΑΪΑ
Philip Captures Psophis
The sight of these things caused Philip much anxious thought. Sometimes he was
for giving up his plan of attacking and besieging the place: at others the excellence
of its situation made him eager to accomplish this. For just as it was then a
source of danger to the Achaeans and Arcadians, and a safe place of arms for the
Eleans; so would it on the other hand, if captured, become a source of safety
to the Arcadians, and a most convenient base of operations for the allies against
the Eleans. These considerations finally decided him to make the attempt: and
he therefore issued orders to the Macedonians to get their breakfasts at daybreak,
and be ready for service with all preparations completed. Everything being done
as he ordered, the king led his army over the bridge across the Erymanthus; and
no one having offered him resistance, owing to the unexpectedness of the movement,
he arrived under the walls of the town in gallant style and with formidable show.
Euripidas and the garrison were overpowered with astonishment; because they had
felt certain that the enemy would not venture on an assault, or try to carry a
town of such strength; and that a siege could not last long either, owing to the
severity of the season. This calculation of chances made them begin to entertain
suspicions of each other, from a misgiving that Philip must have established a
secret intrigue with some persons in the town against it. But finding that nothing
of the sort existed among themselves, the greater number hurried to the walls
to defend them, while the mercenary Elean soldiers sallied out of a gate in the
upper part of the town to attack the enemy. The king stationed his men who had
ladders at three different spots, and divided the other Macedonians among these
three parties; this being arranged, he gave the signal by the sound of trumpet,
and began the assault on the walls at once. At first the garrison offered a spirited
resistance and hurled many of the enemy from their ladders; but when the supply
of weapons inside the town, as well as other necessary materials, began to run
short,--as was to be expected from the hasty nature of the preparations for defence,--and
the Macedonians showed no sign of terror, the next man filling up the place of
each who was hurled from the scaling-ladder, the garrison at length turned to
flight, and made their escape one and all into the citadel. In the king's army
the Macedonians then made good their footing on the wall, while the Cretans went
against the party of mercenaries who had sallied from the upper gate, and forced
them to throw away their shields and fly in disorder. Following the fugitives
with slaughter, they forced their way along with them through the gate: so that
the town was captured at all points at once. The Psophidians with their wives
and children retreated into the citadel, and Euripidas with them, as well as all
the soldiers who had escaped destruction.
The People of Psophis Surrender
Having thus carried the place, the Macedonians at once plundered all the furniture
of the houses; and then, setting up their quarters in the houses, took regular
possession of the town. But the people who had taken refuge in a body in the citadel,
having no provisions with them, and well foreseeing what must happen, made up
their minds to give themselves up to Philip. They accordingly sent a herald to
the king; and having received a safe-conduct for an embassy, they despatched their
magistrates and Euripidas with them on this mission, who made terms with the king
by which the lives and liberties of all who were on the citadel, whether citizens
or foreigners, were secured. The ambassadors then returned whence they came, carrying
an order to the people to remain where they were until the army had marched out,
for fear any of the soldiers should disobey orders and plunder them. A fall of
snow however compelled the king to remain where he was for some days; in the course
of which he summoned a meeting of such Achaeans as were in the army, and after
pointing out to them the strength and excellent position of the town for the purposes
of the present war, he spoke also of his own friendly disposition towards their
nation: and ended by saying, "We hereby yield up and present this town to
the Achaeans; for it is our purpose to show them all the favour in our power,
and to omit nothing that may testify to our zeal." After receiving the thanks
of Aratus and the meeting, Philip dismissed the assembly, and getting his army
in motion, marched towards Lasion. The Psophidians descending from the citadel
received back the possession of the town, each man recovering his own house; while
Euripidas departed to Corinth, and thence to Aetolia. Those of the Achaean magistrates
who were present put Prolaus of Sicyon in command of the citadel, with an adequate
garrison; and Pythias of Pallene in command of the town. Such was the end of the
incident of Psophis.
This extract is from: Histories. Polybius. Evelyn S. Shuckburgh (1889). Cited June 2004 from The Perseus Project URL below, which contains comments & interesting hyperlinks.
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ (Κωμόπολη) ΑΧΑΪΑ
Η ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων, πρώην «Επαρχία Καλαβρύτων», ξεκινά
με την ιστορική της διαδρομή από τα χρόνια της αρχαιότητας. Ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά»
περιγράφει τους αρχαίους Λουσούς,
τον Κλείτορα, τη Ψωφίδα,
την Κύναιθα, το Λεόντιο,
πόλεις των οποίων τα ερείπια διασώζονται ως σήμερα.
Το όνομα του Δήμου προήλθε από την ομώνυμη πόλη. Την ονομασία βρίσκουμε
αρχικώς επί Φραγκοκρατίας. Το έτος 1205 μ.Χ. σχηματίσθηκε η βαρωνία Καλαβρύτων
με 12 ιπποτικά φέουδα. Το φρούριο των Καλαβρύτων αναδείχτηκε σε ένα από τα πλέον
σημαντικά μεσαιωνικά κάστρα της Πελοποννήσου. Το Κάστρο αυτό έχει συνδεθεί με
την οικογένεια των Παλαιολόγων και δεσπόζει μέχρι σήμερα πάνω από την πόλη των
Καλαβρύτων.
Κατά την περίοδο της επανάστασης του 1821, τα Καλάβρυτα διαδραμάτισαν
σημαντικό ρόλο. Το απελευθερωτικό πνεύμα της εποχής συνδέθηκε άμεσα με την Ι.Μ.
Αγίας Λαύρας (ιδρύθηκε το 10ο αιώνα μ.Χ.), που βρίσκεται 4 χλμ. από την πόλη
των Καλαβρύτων. Εκεί, στις 21/03/1821 κήρυξε την επανάσταση ο Παλαιών Πατρών Γερμανός
υψώνοντας το ιερό λάβαρο, το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα και αποτελεί το βασικότερο
κειμήλιο της Μονής. Επίσης, σπουδαίο ρόλο έπαιξε η Ι.Μ.
Μεγάλου Σπηλαίου (ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ.), που βρίσκεται 10 χλμ. από τα
Καλάβρυτα, στο δρόμο προς το Διακοφτό και σε υψόμετρο 924 μ. Χαρακτηριστικό κειμήλιό
της είναι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά.
Αλλα ιστορικά μοναστήρια, που βρίσκονται στην περιοχή, είναι η Ι.Μ.
Μακελλαριάς, η Ι.Μ.
Αγ. Νικολάου Βλασίας, η Ι.Μ.
Αγ. Γεωργίου Μανεσίου, και το προσκύνημα της Παναγίας της Πλατανιώτισσας.
Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, σημάδεψαν την περιοχή
των Καλαβρύτων. Στις 13/12/1943 τα Ναζιστικά Στρατεύματα Κατοχής εκτέλεσαν όλο
τον ανδρικό πληθυσμό της πόλης των Καλαβρύτων από 13 ετών και άνω και κατέστρεψαν
ολοκληρωτικά την πόλη. Ζωντανό μνημείο αυτών των τραγικών γεγονότων είναι ο «Τόπος
Θυσίας», στο λόφο του Καπή, και το Δημοτικό Σχολείο της πόλης που στεγάζει το
«Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος». Οι Ναζί προέβησαν επίσης σε καταστροφές
και ομαδικές εκτελέσεις στα χωριά Ρογοί,
Κερπινή, Ζαχλωρού,
Βραχνί, Σούβαρδο, καθώς και σε εκτελέσεις μοναχών και πυρπόληση των Μονών Αγίας
Λαύρας και Μεγάλου Σπηλαίου.
Σήμερα τα Καλάβρυτα και η γύρω περιοχή αποτελούν τουριστικό θέρετρο
για όλες τις εποχές του χρόνου.
Το Χιονοδρομικό
Κέντρο αποτελεί μια διαρκή πρόκληση για τις αισθήσεις, έναν παράδεισο χειμερινών
σπορ. Βρίσκεται στις πλαγιές του Χελμού,
στην περιοχή Ξηρόκαμπος, σε απόσταση 15 χλμ. από τα Καλάβρυτα και λειτουργεί από
το 1988 διαθέτοντας 11 πίστες συνολικού μήκους 20 χλμ.
Σε ύψος 2.340 μ. στην κορφή του Χελμού (Νεραϊδόραχη) έχει εγκατασταθεί
το νέο τηλεσκόπιο «Αρίσταρχος», ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα της Ευρώπης
με διάμετρο κατόπτρου 2,3 μ.
Επίσης για τους λάτρεις του οικοτουρισμού, ο τόπος μας προσφέρει μνημεία
σπάνιας φυσικής ομορφιάς, τα οποία μπορείτε να γνωρίσετε ακολουθώντας το διεθνές
μονοπάτι «Ε4», ή δεκάδες άλλα μονοπάτια.
Μνημεία της φύσης είναι το Φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού με το μοναδικό
Οδοντωτό Σιδηρόδρομο, τα Ύδατα της Στυγός, το ξεχωριστό στο είδος του Σπήλαιο
των Λιμνών στα Καστριά, οι πηγές του Αροάνιου και του Λάδωνα,
η λίμνη του Λάδωνα, η λίμνη του Τσιβλού
και πολλά άλλα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάρτιο 2005 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Καλαβρύτων
ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΛΑΥΡΑΣ (Μοναστήρι) ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Οι αρχιερείς και οι πρόκριτοι της Αχαΐας που αρνήθηκαν να πάνε στην
Τρίπολη, μαζί με προκρίτους
γειτονικών επαρχιών, συγκεντρώθηκαν στις 10 Μαρτίου στο μοναστήρι
της Αγίας Λαύρας κι εκεί πήραν σημαντικές αποφάσεις. Η μέρα της εξέγερσης
φαινόταν πολύ κοντά κι έπρεπε χωρίς δισταγμούς να μπουν επικεφαλής των αγωνιστών
του τόπου τους που με λαχτάρα περίμεναν την άγια ώρα του ξεσηκωμού.
Στις 14 Μαρτίου ο Νικόλαος Σολιώτης, μυημένος στη Φιλική Εταιρεία,
έστησε ενέδρα στις Πόρτες
κοντά στο Αγρίδι (Αιγιάλειας)
και χτύπησε τους ταχυδρόμους που μετέφεραν επιστολές του καϊμακάκη Σαλήκ της Τρίπολης
στον Χουρσίτ που πολεμούσε στα Γιάννενα. Ήταν οι πρώτες τουφεκιές του αγώνα των
Ελλήνων που εκείνη την ώρα, από τις Πόρτες της Αχαΐας, άνοιγαν τις πόρτες της
ανεξαρτησίας τους. Δύο μέρες μετά, στη θέση Χελωνοσπηλιά (της επαρχίας Καλαβρύτων),
οι Χονδρογιανναίοι με τη σύμφωνη γνώμη και την ευχή του Ασημάκη Ζαΐμη επιτέθηκαν
και σκότωσαν τους Τούρκους φοροεισπράκτορες που μετέφεραν χρήματα από τα Καλάβρυτα
στην Τρίπολη. Παρόμοιες επιθέσεις τις κρίσιμες εκείνες μέρες έγιναν στο Λιβάρτζι
με διαταγή του Ασημάκη Φωτήλα, στην Ακράτα
από τους Πετμεζαίους και στο Σοποτό από τους ντόπιους οπλαρχηγούς. Η σημαντικότερη
όμως ήταν η επίθεση εναντίον ανθρώπων του Τούρκου διοικητή των Καλαβρύτων Ιμπραήμ
πασά Αρναούτογλου από τους Πετμεζαίους, οι οποίοι τον ανάγκασαν να κλειστεί στους
οχυρούς πύργους του κάστρου.
Στις 21 Μαρτίου έγινε η πρώτη πολεμική επιχείρηση του αγώνα στην Πελοπόννησο.
Εξακόσιοι ένοπλοι αγωνιστές με αρχηγούς τους Πετμεζαίους, το Σωτήρη Χαραλάμπη,
το Νικόλαο Σολιώτη κι άλλους ντόπιους οπλαρχηγούς, συγκεντρώθηκαν στη μονή της
Αγίας Λαύρας. Αφού παρακολούθησαν τη δοξολογία κι έδωσαν τον ιερό όρκο "ελευθερία
ή θάνατος" πήραν για σημαία τους το λάβαρο με τη χρυσοκέντητη παράσταση της
κοίμησης της Θεοτόκου και ξεχύθηκαν εναντίον των Τούρκων που είχαν κλειστεί στο
κάστρο. Μετά από τετραήμερη πολιορκία οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να παραδοθούν.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Δήμου Ακράτας
ΠΑΪΟΙ (Δήμος) ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Η περιοχή ανέκαθεν ανήκε στο κράτος του αρχαίου ΚΛΕΙΤΟΡΟΣ. Εδώ υπήρχαν
οι αρχαίες πόλεις Νάσοι
- Σκοτάνη - Πάος
κ.α.
Το όνομα Στρέζοβα σαν τοπωνύμιο και οικισμός υπάρχει από τον 7ο αιώνα
και αποδίδεται στους Σλάβους που ήρθαν στην περιοχή. Το 1250 η Στρέζοβα είναι
γραμμένη στα χαρτιά των Φράγκων κατακτητών της Πελοποννήσου. Σε άλλη γραπτή πηγή
η Στρέζοβα εμφανίζεται στο Γαλλικό Χρονικό του Μορέως το 1265 μ.Χ. με το Γαλλικό
όνομα Estranses (Εστρανσες) και ανήκε στο τιμάριο της Κερπινής
(Γορτυνία) που με τη σειρά του αυτό το τιμάριο ανήκε στη Βαρωνεία της Ακοβα,
στην κυρά Μαργαρίτα του Πασσαβά. Τότε κτίστηκε στο Λάδωνα
το περίφημο της "Κυράς το Γεφύρι" για να συνδέσει τα τμήματα του τιμαρίου (Στρέζοβας
- Κερπινής), το οποίο αξίζει να επισκεφθεί κανείς.
Κατά τον 11ο-13ο αιώνα κτίζεται επάνω από την Στρέζοβα στις πλαγιές
του Αφροδισίου όρους
(Κορακοφωλιά) το Μοναστήρι
της Ευαγγελίστριας, όπου χωριό και Μοναστήρι έχουν πια παράλληλη πορεία, λόγω
και των προνομίων που είχαν τα μοναστήρια επί Τουρκοκρατίας.
Η Στρέζοβα εμφανίζεται συνεχώς και περισσότερο την περίοδο της επανάστασης
του '21, όπου πρωταγωνιστεί σε προσφορές στρατιωτικών δυνάμεων αγώνων και εφοδίων.
Συμμετείχε με τα παλικάρια της υπό τον αρχηγό Πιτσούνα στην πρώτη νικηφόρα μάχη
του Λεβιδίου, στη μάχη
της Πάτρας και γενικά
συμμετείχε με τροφές και εφόδια καθ' ότι η Στρέζοβα από εκείνη την εποχή εθεωρείτο
ο σιτοβολώνας της κεντρικής Πελοποννήσου.
Το 1928 η Στρέζοβα μετονομάσθηκε σε Δάφνη από τον μύθο του έρωτα της
θυγατέρας του Λάδωνα Δάφνης με τον θεό Απόλλωνα που εκτυλίχθηκε στις όχθες του
ποταμού Λάδωνα (περιοχή του χωριού).
Είναι πολλές οι αναφορές της μυθολογίας στο χώρο του Λάδωνα. Εδώ διαδραματίσθηκε
ο μύθος του Λεύκιπου που ντύθηκε γυναίκα για να βρίσκεται κοντά στην νύμφη Δάφνη,
ενέργεια που πλήρωσε με τη ζωή του όταν αποκαλύφθηκε. Εδώ λουζόταν η θεά Δήμητρα,
εδώ κυνηγούσε η θεά του κυνηγίου Αρτεμις, εδώ περιφέρετο ο τραγοπόδαρος θεός Παν.
Εδώ, μετά από επιτυχή καταδίωξη, έπιασε το ελάφι ο Ηρακλής. Εδώ στα όμορφα δάση
του Αφροδισίου όρους υπάρχουν ερείπια λουτρών και αρχαίων ναών της Αφροδίτης (γι'
αυτό και Αφροδίσια όρη) όπου η Αφροδίτη συναντιόταν με τον παράνομο εραστή της
θεό Αρη.
Το κείμενο παρατίθεται τον Απρίλιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, του Δήμου Παϊων
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
