Στις πλαγιές του Πηλίου,
του θεϊκού βαθύσκιου βουνού, αναπαύεται νωχελικά η Μακρινίτσα, κεφαλοχώρι πασίγνωστο,
που δεσπόζει για τη θέση και τη θέα της προς το Βόλο,
για την μοναδική οικιστική της ιδιαιτερότητα, για το πλήθος των αρχοντικών και
των νοικοκυρόσπιτων, για τις εκκλησίες, τις βρύσες, τα καλντερίμια.
Η Μακρινίτσα κτίστηκε από το 1204-1215 γύρω από την υπάρχουσα ήδη
"φωνή της Μακρινίτσης της επ' ονόματι τιμωμένης της Θεομήτορος της οξείας Επισκέψεως"
από τη Βυζαντινή οικογένεια των Μαλιασσηνών. Ο μικρός οικισμός που δημιουργείται
στους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας αναπτύσσει οικονομικές δραστηριότητες στα
Βαλκάνια και στην Ευρώπη λόγω της καλλιέργειας του μεταξοσκώληκα και της κατεργασίας
δέρματος. Το 1878 η Μακρινίτσα πρωτοστατεί στην επανάσταση κατά των Τούρκων, κατά
την οποία διακρίνεται η Μακρινιτσιώτισσα οπλαρχηγός Μαργαρίτα Μπασδέκη. Μετά την
απελευθέρωση από τους Τούρκους η Μακρινίτσα γίνεται δήμος απ' τους πιο μεγάλους
του νομού σε έκταση, κατοίκους και δραστηριότητες. Με το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου
πολέμου, ο αγροτικός χαρακτήρας της Μακρινίτσας αλλάζει, ο τουρισμός ανοίγει νέους
ορίζοντες για τους κατοίκους.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της Κοινότητας Μακρινίτσας
Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ γεννήθηκε γύρω στα 1868 στη Βαρειά
της Μυτιλήνης. Ταξιδεύοντας σε αναζήτηση δουλειάς φθάνει και στο Βόλο
και το Πήλιο στα
1899 περίπου, όπου και παραμένει 30 χρόνια. Ο Θεόφιλος ζωγραφίζει μέσα στην πόλη
του Βόλου, κυρίως σε καφενεία, ταβέρνες, χάνια και στα γύρω από το Βόλο χωριά,
σε αρχοντικά, εκκλησίες και καταστήματα.
Στη Μακρινίτσα ζωγραφίζει στο καφενείο, που φέρει το όνομά του και
χρονολογείται από το 1910, στον ανατολικό τοίχο στα δεξιά της εισόδου μια τοιχογραφία
διαστάσεων 3,15x2,50 με θέμα τον Κατσαντώνη στα Τζουμέρκα.
Η ζωγραφική σύνθεση αναπαριστά ένα γλέντι του πρωτοκλέφτη Κατσαντώνη με τα παλικάρια
του σε ένα ορεινό τοπίο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Κοινότητας Μακρινίτσας
Χώρος χαρακτηρισμένος ως ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους είναι η "Μπράνη", η πλατεία στην είσοδο του οικισμού με τη ρεματιά καθώς και η κεντρική πλατεία του χωριού, το γνωστό "παζάρι" με την κρήνη της "τα Λιοντάρια", τα υπεραιωνόβια πλατάνια, την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου, την καταπληκτική θέα προς το Βόλο. Μεγάλης ομορφιάς είναι η ρεματιά "Μέγα ρέμα" αρχή του ποταμού Κραυσίδωνα. Στο ύψος της συνοικίας Κουκουράβα υπάρχουν υδροτριβεία "ντριστέλες" και τα ερειπωμένα πια βυρσοδεψεία που άκμασαν τον 19ο αι. και λειτουργούσαν ως το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Κοινότητας Μακρινίτσας
Τα λιθόχτιστα τοξωτά γεφύρια στη Λέστιανη, το Λοζίνικο, στο Αλεβίζι, στην Κακονά και το γεφύρι της Καριάς, είναι αξιόλογα δείγματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής.
Οι κρήνες ξεπερνούν τις 50 τον αριθμό σ' ολόκληρη τη Μακρινίτσα και συμπληρώνουν τον πολεοδομικό της εξοπλισμό. Πολλές είναι διακοσμημένες με πλούσια λιθανάγλυφα.
H Μακρινίτσα έφτασε στο απόγειο της ακμής της το 18ο και 19ο αιώνα, το 1881 όταν έγινε έδρα του τέως δήμου Μακρινίτσας. Η πολεοδομική της οργάνωση βασίζεται σε ένα βασικό λιθόστρωτο πεζόδρομο "ραχοκοκκαλιά", που ξεκινάει απ' την Κουκουράβα σε υψόμετρο 300μ. και φτάνει μέχρι την Κουκουνά σε υψόμετρο 800μ. Ενα δεύτερο λιθόστρωτο οδικό δίκτυο φτάνει μέχρι και το τελευταίο σπίτι της πιο απομακρυσμένης συνοικίας. Στο κέντρο του χωριού η μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία σε υψόμετρο 630 μέτρα σκιάζεται από τεράστια αιωνόβια πλατάνια, στολίζεται απ' τη μοναδική επίπλευρη κρήνη (1809) διακοσμημένη με πλούσια λιθανάγλυφα. Τα αρχοντικά χρονολογούνται από το 18ο και 19ο αιώνα. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι τριόροφα λιθόκτιστα στο μεγαλύτερο μέρος τους, εκτός απ' τα τμήματα του τελευταίου ορόφου που είναι κατασκευασμένα από ελαφρά κατασκευή (τσατμά). Εχουν φρουριακή διαμόρφωση με λίγα και σιδερόφραχτα παράθυρα στο ισόγειο, που πληθαίνουν στους πάνω ορόφους. Διαθέτουν πολεμίστρες, ενισχυμένες με μεταλλικές επενδύσεις, εξώπορτες, αμπάρες, καταχύστρες ή ζεματιστήρες και αμυντικούς πυργίσκους. Η κάτοψη διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες της οικογένειας και τις κλιματολογικές συνθήκες. Το ισόγειο χρησιμοποιούνταν για την αποθήκευση των προϊόντων της χρονιάς, το μεσοπάτωμα με τα πολλά τζάκια ήταν για τη χειμερινή διαμονή της οικογένειας και ο όροφος με το δοξάτο, το κιόσκι και τον καλόν οντά ήταν για την καλοκαιρινή διαμονή. Τέτοια αρχοντικά σώζονται στη Μακρινίτσα όπως του Βαϊτζη στην Κουκουράβα (1761), του Χατζηκώστα, του Τοπάλη, του Βλαχλή, του Τσιμπούκη, του Ξηραδάκη, του Μουσλή, του Μαύρου και πολλά άλλα.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Κοινότητας Μακρινίτσας
Δυτικά της πλατείας ο ναός του Αγ. Ιωάννου (1806) με πλούσιο λιθανάγλυφο
διάκοσμο, αποτελεί μοναδικό κομψοτέχνημα μεταβυζαντινής αρχιτεκτονικής. Ανατολικότερα
από την κεντρική πλατεία βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας, καθεδρικός ναός του
χωριού, κτισμένος το 1767 και διακοσμημένος με πλούσιο λιθανάγλυφο διάκοσμο, μέρος
του οποίου ανήκει στην παλαιότερη βυζαντινή μονή της Οξείας Επισκέψεως που έκτισε
ο Κωνσταντίνος Μαλλιασηνός στα 1204. Στον περίβολο της εκκλησίας βρίσκεται η δίπατη
εκκλησία των Αγίων Πάντων και Αγίου Νικολάου, κατάγραφη από μεταβυζαντινές τοιχογραφίες
του 1743, και το Δεσποτικό.
Αλλες εκκλησίες είναι του Αγ. Αθανασίου του 1972, του Αγ. Γεωργίου
1795, της Μεταμόρφωσης του 1797, της Αγ. Τριάδας, που το 1836 διακοσμήθηκε από
τον λαϊκό ζωγράφο Παγώνη, το μοναστήρι του Αγ. Γερασίμου του 1792 και τέλος ο
επιβλητικός ναός της Αγ. Μαγδαληνής στην Κουκουράβα, του 1802.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Κοινότητας Μακρινίτσας
Το μοναδικό λαογραφικό χορευτικομιμητικό έθιμο των "Μάηδων" με ρίζες στην διονυσιακή
λατρεία, αναφερόμενο στην αναγέννηση της φύσης και της ζωής, αναβιώνει κάθε χρόνο
το καλοκαίρι από τους νέους του χωριού.
Μέσα από την επικοινωνία με τους απλούς ανθρώπους, ανακαλύπτει κανείς το αληθινό πρόσωπο της Μακρινίτσας. Η ανάπτυξη του τουρισμου δεν αποτέλεσε αιτία για την αλλοτρίωση του χαρακτήρα τους, ούτε για την εγκατάλειψη παραδοσιακών δραστηριοτήτων. Οι ντόπιοι παράγουν το κρασί και το τσίπουρο με τον τρόπο που έμαθαν από τους πατεράδες και τους παππούδες τους. Υπάρχουν οι καλλιεργητές της γης, οι κτηνοτρόφοι, οι κερατζήδες που αρμονικά συμβιώνουν με τους απογόνους του Ξένιου Δία.
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Κοινότητας Μακρινίτσας
Η τουριστική ανάπτυξη της Μακρινίτσας αρχίζει τη δεκαετία του 1960,
όταν οι κάτοικοί της συνειδητοποιούν ότι πρέπει να διατηρήσουν τον χαρακτήρα τους,
να προβάλλουν τις ιδιαιτερότητές τους, τα ήθη και τα έθιμά τους. Οι ανησυχίες
τους βρίσκουν διέξοδο μέσα από τον "Προοδευτικό Σύλλογο Μακρινίτσας", με την αναβίωση
του μοναδικού λαογραφικού εθίμου "Μάηδες" και με το στήσιμο του Μουσείου Λαϊκής
Τέχνης και Ιστορίας Πηλίου.
Η σπουδαία πολιτιστική αυτή παρέμβαση οδήγησε την Κοινότητα στις αρχές
της δεκαετίας του 1990 στην διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων που καθιερώθηκαν
και η φήμη τους απλώθηκε στον Ελληνικό χώρο και τον ξεπέρασε. Από το 1991 και
κάθε καλοκαίρι από 15 Ιουλίου έως και 30 Σεπτεμβρίου διοργανώνονται από την Κοινότητα
πολιτιστικές εκδηλώσεις με την επωνυμία Μακρινίτσα (και το αντίστοιχο έτος) με
εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας, γλυπτικής, με θεατρικές παραστάσεις, με συναυλίες
παραδοσιακής μουσικής και Ελληνικού τραγουδιού και με κορυφαία εκδήλωση την παρουσίαση
του λαογραφικού εθίμου "Μάηδες".
Το κείμενο παρατίθεται τον Σεπτέμβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Κοινότητας Μακρινίτσας
Τηλέφωνο: +30 24280 99140, 99150
Φαξ: +30 24280 99140
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
