Εμφανίζονται 6 τίτλοι με αναζήτηση: Αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης στην ευρύτερη περιοχή: "ΛΙΜΝΗ Κωμόπολη ΕΥΒΟΙΑ" .
ΛΙΜΝΗ (Κωμόπολη) ΕΥΒΟΙΑ
Τηλέφωνο: +30 22270 31603
Φαξ: +30 22270 31012
ΚΕΧΡΙΕΣ (Χωριό) ΧΑΛΚΙΔΑ
Τηλέφωνο: +30 22270 92400
Οι Κεχριές θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν σαν κόμβος που συνδέει τις
ανατολικές με της δυτικές Ευβοϊκές ακτές. Το γεγονός αυτό δημιουργεί ιδανικές
συνθήκες για διακοπές, συνδυάζοντας το πράσινο του χωριού με την ευχέρεια επιλογής
ανάμεσα στις παραλίες του Αιγαίου και του Ευβοϊκού.
Δυτικά του χωριού, στη θέση Καστρί, έχει εντοπιστεί οικισμός της πρωτογεωμετρικής,
γεωμετρικής και κλασικής περιόδου. Οχύρωση των ίδιων περιόδων έχει εντοπιστεί
και στη θέση Στεφάνι, στις Β.Δ. παρυφές του παρακείμενου Μεσοπέτριου όρους, κοντά
στα πλαϊνά χωριά Δάφνη και
Μουρτιά.
Κατά λαϊκή εξήγηση το όνομα του χωριού Κεχριές προέρχεται από την
παραγωγή κεχριού (το φυτό που παράγει τους γνωστούς μικρούς σπόρους, οι οποίοι
χρησιμεύουν μεταξύ άλλων και για τροφή ωδικών πτηνών), ωστόσο λόγω των πολλών
ενδείξεων αρχαίας οίκησης και άλλων ιστορικών στοιχείων δεν αποκλείεται να έχει
σχέση με μεταναστεύσεις και εποικισμούς αρχαίων χρόνων. Οι Κεχριές της Κορίνθου,
των Χανίων και αλλού, ίσως να έχουν σχέση με εποικιστικά γεγονότα παρωχημένων
χρόνων. Με την ονομασία αυτή θα συναντήσουμε το χωριό στο τέλος της Ενετοκρατίας
και στην αρχή της Τουρκοκρατίας (1474), να υπάγεται στο διοικητικό κέντρο των
Ροβιών και να έχει ένα σημαντικό πληθυσμό 25 φορολογούμενων οικογενειών. Σήμερα
οι Κεχριές είναι ένα ήσυχο και όμορφο χωριό με ποιοτικά γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα
τα οποία τροφοδοτούν τα μεγάλα κέντρα κατανάλωσης. Ο πληθυσμός του χωριού σύμφωνα
με την απογραφή του 1991 ήταν 483 κάτοικοι.
Παραδόσεις και θρύλοι έχουν συνδέσει την ιστορία της βρυσούλας, που
βρίσκεται στην περιοχή, με το μεσαιωνικό χωριό Λιγοτά και με το πέρασμα από εκεί
και του θρυλικού ιππότη Ερωτόκριτου. Μας λέει λοιπόν τραγουδιστά ο Βιτσέντζος
Κορνάρος για την "Λιγοτά" την βρύση του Ερωτόκριτου:
Δίψα μεγάλη γρίκησα στον πόλεμο εκείνο, γυρεύοντας να βρω νερό ίσωσα
έναν πρίνο κι παρα μπρος μου οφανιστή κουτσουναράκι χτύπα. Σιμώνω, βρίσκω το νερό
στου χαρακιού την τρύπα.
Η περιοχή, που κατά την Τουρκοκρατία ήταν τσιφλίκι του Καρά-Αλή, παρεχωρήθη
μετά την απελευθέρωση στον αγωνιστή της επανάστασης Αγγελο Τομπάζη. Μετά από απόφαση
της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1925 παρεχωρήθη στους ακτήμονες γεωργούς της περιοχής.
Στην κεντρική πλατεία υπάρχει ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου, που
είναι και η ενοριακή εκκλησία του χωριού.
Το κείμενο παρατίθεται το Μάιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου
Ελυμνίων.
ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΙ (Χωριό) ΧΑΛΚΙΔΑ
Τηλέφωνο: +30 22270 92066
Το χωριό Κουρκουλοί είναι ένας παραδοσιακός ορεινός οικισμός. Βρίσκεται
στο 3ο χιλιόμετρο πάνω από τον άξονα του κεντρικού δρόμου Χαλκίδας-Λίμνης
και στους πρόποδες του Ξηρού όρους,
μέσα σε όμορφες καταπράσινες πευκόφυτες εκτάσεις, σε επικλινές έδαφος και σε υψόμετρο
400 μέτρων. Εχει πανοραμική θέα, κοιτάζοντας προς τον ορίζοντα του Αιγαίου πελάγους
αλλά και του Ευβοϊκού κόλπου. Οι περίπου 450 κάτοικοι του χωριού είναι ευγενικοί,
πολύ φιλόξενοι και προσφέρουν στους ξένους τα καλής ποιότητας παραδοσιακά ντόπια
κρασιά τους. Η ιστορική εκκλησία της Αγίας Παρασκευής είναι ο ενοριακός ναός του
χωριού.
Το χωριό χτίστηκε από τους κατοίκους του οικισμού Σκουλάρι, που βρισκόταν
σε απόσταση 2 περίπου χιλιομέτρων από το σημερινό χωριό προς την περιοχή του Δρυμώνα.
Η αναγκαστική αυτή μετακόμιση των κατοίκων έγινε εξαιτίας των ληστρικών και κουρσάρικων
επιδρομών, μια και το Σκουλάρι δεν ήταν χτισμένο σε κατάλληλη τοποθεσία, η οποία
θα επέτρεπε την οπτική επικοινωνία με τα ψηλά σημεία της περιοχής από όπου δίνονταν
τα σήματα των εγκατεστημένων εκεί παρατηρητών προς τα γύρω χωριά και την επικείμενη
εισβολή των ληστών.
Ετσι οι πολυπαθείς κάτοικοι του Σκουλαριού μην υποφέροντας άλλο τις
επιδρομές, εγκατέλειψαν το χωριό τους και έχτισαν τους Κουρκουλούς στη θέση που
βρίσκονται σήμερα, ώστε αφενός μεν να βλέπουν τα σήματα των παρατηρητών, αφετέρου
δε να βρίσκονται πλησιέστερα στα Αχμέταγα (σημερινό Προκόπι) όπου έδρευαν οι τουρκικές
αρχές.
Το χωριό οι κάτοικοι το ονόμασαν αρχικά Νέο Σκουλάρι. Οι Τούρκοι όμως
ονόμασαν το χωριό "Κουρκουλοί" που σημαίνει "κυνηγημένοι άνθρωποι". Ετσι επεκράτησε
αυτή η ονομασία που διατηρήθηκε μέχρι και σήμερα.
Μερικά χρόνια πριν την επανάσταση ένας Τούρκος αξιωματούχος που εγκαταστάθηκε
στο χωριό έγινε κύριος της περιοχής. Μετά την κήρυξη της επανάστασης ο Τούρκος
αυτός έφυγε και εγκαταστάθηκε στη Χαλκίδα. Από εκεί πούλησε το μεγαλύτερο μέρος
της ιδιοκτησίας του στο ρουμελιώτη Γ. Καρατζά. Το υπόλοιπο μέρος περιήλθε στην
κρατική ιδιοκτησία.
Κατά τη διάρκεια της επανάστασης οι Κουρκουλοί υπήρξαν ένα από τα
καλύτερα λημέρια του Αγγελή Γοβιού συμπολεμιστής του οποίου υπήρξε και ο Γ. Καρατζάς.
Παροιμιώδης μετά από την ήττα στα Βρυσάκια
έγινε για τους κατοίκους η φράση "Τι τάπαθες Γιωργάκη μου μετά τον Αγγελάκο"
Τοπωνύμια, ερείπια παλιών οικισμών και ναών και πολλά άλλα στοιχεία
αποτελούν ενδείξεις κατοίκησης στα υπερκείμενα υψώματα του Ξηρών όρους ακόμη και
κατά την λίθινη εποχή. Γλωσσολογικά και άφθονα λαογραφικά στοιχεία, οδηγούν στο
συμπέρασμα πως η ιστορία των Κουρκουλών είναι ένα αξεδιάλυτο πρόβλημα. Ακόμη και
το ετυμολογικό του ονόματός του, που (φαινομενικά μόνο) προέρχεται από τουρκικές
λέξεις, είναι υπό αμφισβήτηση.
Με το τέλος της Ενετοκρατίας και στα πρώτα μόλις χρόνια της Τουρκοκρατίας
(1474) συναντάμε το χωριό με τη σημερινή του ονομασία. Οι Κουρκουλοί τότε φέρονται
από τους τουρκικούς καταλόγους να κατοικούνται από 50 περίπου ανθρώπους.
Το κείμενο παρατίθεται το Μάιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου
Ελυμνίων.
ΛΙΜΝΗ (Κωμόπολη) ΕΥΒΟΙΑ
Η ανθρώπινη κατοίκηση στην περιοχή της Λίμνης αρχίζει από τους μέσους
παλαιολιθικούς χρόνους, όπως μαρτυρούν οι φολίδες και τα θραύσματα πυριτόλιθου
καθώς και λιγοστά εργαλεία που έχουν εντοπιστεί στις θέσεις Αγιος Γεώργιος και
Αγιος Αθανάσιος. Μικροί νεολιθικοί οικισμοί έχουν βρεθεί στις θέσεις Αγιος Γεώργιος,
στο πλάτωμα του Αγίου Αθανασίου και στην Αγία Κυριακή, όπου ο οικισμός συνεχίζει
την ύπαρξή του έως και τη νεώτερη νεολιθική.
Μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο λόφος Καστριά. Εδώ έχει
εντοπισθεί οικισμός της αρχαιότερης νεολιθικής Ι περιόδου και παρατηρείται μία
συνεχής κατοίκιση έως και τους μεσαιωνικούς χρόνους. Η θέση ταυτίζεται με το μεσαιωνικό
οχυρό Limene, Limne, Limen, όπως αυτό αναφέρεται στους πορτολάνους. Μία άλλη ενδιαφέρουσα
αρχαιολογικά θέση είναι αυτή της "Παναγιάς" όπου και εδώ ο νεολιθικός οικισμός
σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις διαρκεί έως και την Φραγκοκρατία. Μάλιστα οι μελετητές
εικάζουν ότι στην Παναγιά κατέφυγαν οι Ελύμνιοι για να σωθούν από μία πειρατική
επιδρομή το 900 μ.Χ.
Στην περιοχή της Λίμνης, σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, τοποθετείται
η αρχαία πόλις Ελύμνιον. Το "νυμφικό Ελύμνιον" (όπως χαρακτηρίζεται σε αποσπάσματα
έργων του Σοφοκλή αλλά και άλλων αρχαίων συγγραφέων), είναι συνδεδεμένο με το
πρωτοσμίξιμο του Διός και της Ηρας. Μια άλλη αναφορά για το Ελύμνιον βρίσκουμε
στον Καλλίστρατο (2ος αιώνας π.Χ.), ο οποίος το αναφέρει σαν μία κώμη της Εύβοιας.
Στα χρόνια του αποικισμού δημιουργεί τις δικές της αποικίες, όπως Κλέωνες (και
ίσως Ελύμνιον) στη Χαλκιδική
χερσόνησο του Αθω. Το Ελύμνιο σύμφωνα με τις μέχρι τώρα ενδείξεις ήταν μία μικρή
Ευβοϊκή πόλη που άλλοτε βρισκόταν υπό την πολιτική επιρροή της
Χαλκίδας και άλλοτε, πιο συχνά αυτό, υπό την επιρροή της Ιστιαίας.
Στα ρωμαϊκά και μεσοβυζαντινά χρόνια ευημερεί ξανά λόγω της ναυτοσύνης
του ενώ δέχεται επιδρομές από πειρατές και διάφορους επίδοξους κατακτητές. Για
το λόγο αυτό ο οικισμός μεταφέρεται, κατά το 900 π.Χ., προς το εσωτερικό στις
θέσεις Καστριά και Παναγιά. Ισως κατά τη μέση βυζαντινή περίοδο και σίγουρα κατά
την υστεροβυζαντνή τοποθετείται η Επισκοπή Καναλίων.
Κατά τον 11ο μ.Χ. αιώνα στο Ελύμνιο καταφθάνει μια σημαίνουσα ασκητική
μορφή της εποχής, ο κτήτορας της ονομαστής Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου
στην Πάτμο, Οσιος Χριστόδουλος, ο οποίος εγκαθίσταται στην ερημωμένη από τους
πειρατές παραλιακή πόλη, μαζί με Κώες και Πάτμιους εποίκους. Το 1111 θα αφήσει
την ύστερη πνοή του, ενώ το ασκητήριό του - σπηλεώδες εκκλησίδιο - παραμένει ως
σήμερα στη Λίμνη ευλαβικό των χριστιανών προσκύνημα και τεκμήριο μεγάλων ιστορικών
γεγονότων.
Στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, το Ελύμνιο βρίσκεται οχυρωμένο στα "Καστριά
του" και παρουσιάζει ακμή στην εποχή του ξακουστού ιππότη Λικάριου (13ος αιώνας),
ενώ στα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας θα βρίσκεται να κατοικείται από 44 φορολογούμενες
οικογένειες.
Στα μέσα του 16ου αιώνα, Αιγαιοπελαγίτες έποικοι καταφθάνουν στο Ελύμνιο.
Την ίδια περίοδο θαυματουργικά και μέσω θαλάσσης, καταφθάνει και η παλαιά Εικόνα
της Παναγίας Λιμνιάς, που θα γίνει θρησκευτικό παλλάδιο του τόπου. Τα ίδια χρόνια
το Καστρινό Ελύμνιο κατηφορίζει και πάλι στην παραλία και κτίζει τη σημερινή πόλη
της Λίμνης. Το 1790 αρκετές οικογένειες της Λίμνης μεταναστεύουν στη Σκιάθο
ιδρύοντας εκεί τη δική τους "Λιμνιάτικη" συνοικία, που μέχρι και σήμερα ονομάζεται
"τα Λιμνιά".
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η ναυτοσύνη της Λίμνης εξακολουθεί να
είναι αναπτυγμένη, με αποτέλεσμα (όπως εξάλλου συνέβη με όλα τα νησιά του Αιγαίου)
το γεγονός αυτό να αποτελέσει μεγάλο όπλο στα χέρια των επαναστατών του 1821.
Ηταν απόλυτα φυσικό λοιπόν η Λίμνη να πρωτοστατήσει στην Ευβοϊκή εξέγερση για
την απαλλαγή των Ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε τις διϊστάμενες απόψεις
για την ιστορική αλήθεια περί του τόπου που έγινε επίσημα η έναρξη της Επανάστασης
του 1821 και για το αν αυτός ήταν η Λίμνη ή η Ιστιαία. Τα γεγονότα που δεν επιδέχονται
αμφισβήτηση, είναι ότι η Λίμνη ήταν ο πλέον κατάλληλος τόπος για την οργάνωση
της επανάστασης και ότι στην Ιστιαία έγιναν οι πρώτες εχθροπραξίες με τους Τούρκους
το Μάιο του 1821, που ωστόσο από τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς είχαν προετοιμάσει
οι έφοροι της Λίμνης. Πολλοί ιστορικοί συνδυάζοντας τις εχθροπραξίες με την επίσημη
έναρξη του αγώνα θεωρούν την Ιστιαία σαν τον τόπο κήρυξης της Επανάστασης, ενώ
ο έγκυρος Ελύμνιος ιστορικός Ν. Μπελλάρας τεκμηριώνει, ότι η επίσημη έναρξη έγινε
στην πόλη της Λίμνης. Η τελευταία άποψη πιθανόν να είναι πιο κοντά στην αλήθεια,
αν και αυτό ίσως δεν έχει και τόση σημασία, αφού οι δύο αυτές πόλεις της Β. Εύβοιας
(Ιστιαία και Λίμνη) αποτέλεσαν τα κέντρα του ξεσηκωμού της Εύβοιας, που δυστυχώς
όμως δεν είχε και τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Στα χρόνια της απελευθέρωσης δημιουργεί ένα σημαντικότατο εμπορικό
στόλο και τον προσφέρει στην όλη υπόθεση της ελληνικής ναυτιλίας. Οι ναυτικοί
και οι ναυπηγοί της Λίμνης υπήρξαν ονομαστοί σε ολόκληρη την Ελλάδα. Το ίδιο και
τα καράβια της. Οι ανήσυχοι σύγχρονοι ερευνητές της Λίμνης, "Ελύμνιος" (Δημήτρης
Αποστόλου) και Γιάννης Φαφούτης έχουν δημιουργήσει ένα ωραίο βιβλίο άλμπουμ με
τα καράβια της μετεπαναστατικής Λίμνης.
Στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και της Κατοχής, πρωτοστατεί
και πάλι, αναδεικνύοντας μεγάλες μορφές της πανελλήνιας εθνικής μας αντίστασης.
Λέλα Καραγιάννη, Κώστας Καραγιώργης, Κώστας Γαμβέτας, είναι μερικά μόνο από τα
λαμπρά ονόματα ενεργών εχθρών του νεοβαρβαρικού σκοταδισμού.
Η σημερινή πόλη της Λίμνης είναι μια τουριστικά εξελισσόμενη κωμόπολη
με στοιχεία νησιώτικης παραδοσιακής δόμησης, με ιστορικούς χώρους και μοναστήρια,
με πλούσια λαογραφική παράδοση, με φυσική πολλαπλή ομορφιά και με τους καλοκαιρινούς
δροσάτους αγέρηδες, γρέγους και μαϊστράλια, που ασταμάτητα χαϊδεύουν τις κεραμιδένιες
σκεπές και...σφυρίζουν τα παλιά παραμύθια της.
Το κείμενο παρατίθεται το Μάιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου
Ελυμνίων.
ΡΟΒΙΕΣ (Χωριό) ΧΑΛΚΙΔΑ
Τηλέφωνο: +30 22270 71040, 71208
Το χωριό είναι χτισμένο μέσα στο τόξο που σχηματίζουν τα πευκόφυτα
βουνά Τελέθριο και Καβαλάρης
μέσα σε έναν τεράστιο ελαιώνα που ενώνει τους πρόποδες του βουνού με τη θάλασσα.
Είναι από τα ωραιότερα παραθαλάσσια χωριά της Εύβοιας με ατέλειωτη, σε μήκος παραλία
και καθαρά βαθυγάλανα νερά. Βρίσκεται πάνω στο νέο δρόμο Λίμνης-Αιδηψού,
95 χλμ. βορειοδυτικά της Χαλκίδας.
Ο πληθυσμός του υπερβαίνει σήμερα τους 2.000 κατοίκους.
Τα σπίτια του χωριού είναι πολύ περιποιημένα, με μεγάλους κήπους,
γεμάτους λουλούδια και οπωροφόρα δέντρα. Πασίγνωστη είναι η βρώσιμη, νοστιμότατη
ελιά των Ροβιών.
Στη μέση του χωριού, δεσπόζει το βενετσιάνικο πυργοκάστελο, που στέκει
εκεί αιώνες τώρα, αγναντεύοντας το βόρειο Ευβοϊκό. Κοντά στο χωριό, στην τοποθεσία
"Αράκλης" ή "Ηράκλειο" σχηματίζεται γραφικότατος κόλπος με πευκόφυτη εκτεταμένη
και πανέμορφη παραλία.
Η κατοίκηση στην περιοχή των Ροβιών αρχίζει την παλαιολιθική περίοδο.
Στις θέσεις Παλαιοχώρι και Κοκορέτσια έχουν εντοπιστεί παλαιολιθικά εργαλεία και
άφθονες ποσότητες πυριτόλιθου. Κατά την αρχαιότερη νεολιθική περίοδο υπήρχαν μικροί
αγροτικοί οικισμοί στο Παλαιοχώρι
και τα Κοκορέτσια ενώ στο Κρεμάσι έχει εντοπιστεί οικισμός της πρωτοελλαδικής
και μεσοελλαδικής περιόδου. Αυτές τις περιόδους αναπτύσσονται οικισμοί τόσο στο
Παλαιοχώρι όσο και μέσα στο σημερινό χωριό των Ροβιών.
Οι Ροβιές ταυτίζονται με την αρχαία πόλη Οροβιαί.
Οπως αναφέρεται από τον Θουκυδίδη και τον Στράβωνα στα αρχαία χρόνια υπήρχε η
πόλη Οροβιαί κοντά στην πόλη των Αιγών
(Λίμνη), όπου λατρευόταν ο Ηρακλής και ο Απόλλωνας. Προς τιμή του τελευταίου υπήρχε
ονομαστό μαντείο που ήταν γνωστό σαν Μαντείο του Σελινουντίου Απόλλωνος, το οποίο
βρισκόταν, σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες του Στράβωνα, πάνω στο όρος Τελέθριο
εκεί που σήμερα βρίσκεται η ιστορική μονή
του Αγίου Γεωργίου των Ηλίων. Η πόλη των Οροβιών κατεστράφη από φοβερούς σεισμούς
και παλιρροϊκό κύμα που προκλήθηκε απ' αυτούς, κατά το έκτο έτος του Πελοποννησιακού
πολέμου (426π.Χ.), σύμφωνα με την αφήγηση του Θουκιδίδη (ΙΙΙ, 89). Λίγοι μόνο
από τους κατοίκους σώθηκαν από τον πνιγμό αλλά και τα άλλα οδυνηρά επακόλουθα
των σεισμών.
Η εγκατάσταση μεταφέρθηκε στη θέση Παλαιοχώρι και Αράκλης όπως μαρτυρούν
τα αρχαιολογικά ευρήματα. Στη θέση Παλαιοχώρι υπάρχουν ίχνη οχυρωματικού περιβόλου
τις κλασικής περιόδου, που χρησιμοποιούνταν, αφού έγιναν οι απαιτούμενες μετατροπές
έως την περίοδο της Φραγκοκρατίας. Στην περιοχή των σημερινών Ροβιών ο οικισμός
ανασυστήνεται κατά τη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων και συνεχίζεται την περίοδο
της Φραγκοκρατίας, δείγμα της οποίας είναι ο πύργος που προαναφέραμε. Σύμφωνα
με κάποιους μελετητές το πυργοκάστελο των Ροβιών κτίστηκε από τον Γουλιέλμο Β΄τον
Βιλλαρδούνο, πρίγκιπα της Αχαϊας κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον των Ενετών
του νησιού ανάμεσα στο 1255 και 1258. Επεμβάσεις με τσιμέντο που έγιναν λίγο παλιότερα,
στέρησαν το μνημείο από την αισθητική και αρχιτεκτονική ομορφιά του.
Στα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι Ροβιές υπήρξαν διοικητικό κέντρο
της περιοχής (ναχιγιές) με 87 φορολογούμενες οικογένειες (500 περίπου κάτοικοι).
Το 1925 μετά τη συμφωνία για την ανταλλαγή πληθυσμών, το χωριό συμπλήρωσαν Ελληνες
πρόσφυγες που ήλθαν κυρίως από τα μέρη της Κωνσταντινούπολης.
Στις Ροβιές υπάγονται οι οικισμοί Μαρούλι,
Αγιαννάκος, Καλαμούδι,
Κούλουρος, Παλιοχώρι,
Δαμιά και Δρυμώνα,
καθώς και φημισμένη Μονή Οσίου Δαυίδ του Γέροντος. Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέρουμε
την ύπαρξη στην περιοχή των Ροβιών της νεοσύστατης γυναικείας μονής της Αγίας
Ειρήνης της Χρυσοβαλλάντου. Η μονή αυτή βρίσκεται κτισμένη σε μια πανέμορφη τοποθεσία
πολύ κοντά στο δρόμο Λίμνης-Ροβιών-Αιδηψού, στη θέση παλιότερης μονής "Ταξιάρχης".
Το κείμενο παρατίθεται το Μάιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου
Ελυμνίων.
ΣΚΕΠΑΣΤΗ (Χωριό) ΧΑΛΚΙΔΑ
Τηλέφωνο: +30 22270 92240
Απέχει 2 μόνο χιλιόμετρα από τη διασταύρωση Κεχριών,
στον άξονα προς τη Λίμνη. Χαρακτηριστικό
του χωριού, εκτός από την πλούσια βλάστηση, είναι τα κρυστάλλινα τρεχούμενα νερά,
που έχουν διαμορφώσει στο πέρασμά τους ειδυλλιακές τοποθεσίες. Η απογραφή του
1991 κατέγραψε στη Σκεπαστή 263 κατοίκους.
Το χωριό παλιότερα βρισκόταν στη θέση Παλαιοχώρι, που καταστράφηκε
από τους Τούρκους. Σύμφωνα με μια παράδοση, ο ναός της "Κοίμησης της Θεοτόκου"
που σήμερα βρίσκεται μέσα στο νεκροταφείο, έμεινε θαυματουργικά αλώβητος από την
καταστροφή αφού τα εργαλεία των Τούρκων και οι λοστοί έσπασαν χωρίς να προκαλέσουν
ζημιές το ναό. Από εκεί το χωριό μεταφέρθηκε λίγο πιο βόρεια στη σημερινή του
θέση και ονομάσθηκε Σκεπαστή λόγω του πολύ πυκνού δάσους που υπήρχε εκεί παλιότερα.
Το πρώτο σπίτι της Σκεπαστής χτίστηκε το 1770, ενώ το 1880 αριθμούσε
13 σπίτια.
Στα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας η Σκεπαστή καταγράφεται με το σημερινό
της όνομα και αριθμεί πάνω από 100 κατοίκους. Οπως και στους Κουρκουλούς,
έτσι και δω υπάρχουν τα ίδια ενδεικτικά στοιχεία για την παλιά ιστορία του χωριού,
η οποία πιθανότατα αρχίζει από τα πολύ αρχαία χρόνια. Οι εικασίες αυτές θα αποδειχθούν
από τη μελλοντική έρευνα και την αξιοποίηση των στοιχείων.
Ανατολικά του χωριού στη θέση "Ελληνας" υπάρχει ένα τελείως κατεστραμμένο
σήμερα φρούριο, ενώ στην Αγία Παρασκευή έχουν βρεθεί μεγάλες μυλόπετρες και άλλα
ίχνη ύπαρξης οικισμού.
Σήμερα η Σκεπαστή διακρίνεται για τα παραδοσιακά νοικοκυριά και τη
φιλοξενία των κατοίκων της.
Το κείμενο παρατίθεται το Μάιο 2003 από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου
Ελυμνίων.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
