Πληροφορίες τοπωνυμίου

Βρούστι

  Η δεξιά διακλάδωση από την Αγριλίτσα οδηγεί βόρεια στο χωριό Βρούστι (με 318 κατοίκους στην απογραφή του 1951 και 41 κατά την απογραφή του 1991), από άνετο σχετικά δρόμο 6 χλμ. με λίγες μόνο στροφές. Μια σύντομη διαδρομή ανάμεσα σε ελαιώνες αρχικά και κατόπιν μέσα σ' ένα τοπίο άγριας ομορφιάς, μια γοητευτική σύνθεση πέτρας, άγριων θάμνων και σιωπής, που καταλήγει σε μια πλατεία, όπου κάτω από έναν αιωνόβιο πλάτανο τρέχει γάργαρο νερό από μια τρικάμαρη πέτρινη βρύση.
  Ορεινή κοινότητα με δύο συνοικισμούς παλαιότερα, ορεινό το Βρούστι και πεδινό τα Σταθαίικα κοντά στο Κουτσοπόδι. Τα Σταθαίικα ήταν μέχρι το 1920 χειμαδιό των τσοπάνηδων. Τώρα είναι ο βασικός οικισμός που εντάχθηκε στο δήμο Κουτσοποδίου.
  Το Βρούστι, χτισμένο σε ύψος 650 μέτρων στις νότιες πλαγιές της βουνοσειράς Μπαχριάμι (1031 μ.) από τρομοκρατημένους Έλληνες φυγάδες των Τούρκων, που τους περιμάζεψε ψηλά πάνω στο Αρτεμίσιο κάποιος πονόψυχος πασάς σύμφωνα με την παράδοση και τους έφτιαξε εδώ τα πρώτα σπίτια και την πέτρινη κρήνη, που σώζεται μέχρι σήμερα και είναι από τις πιο όμορφες της Πελοποννήσου.
  Απέχει μόλις 16 χλμ. από το Αργος και η φυσική του θέση είναι ένα "μπαλκόνι" που βλέπει απέναντί του τις κορυφές του Αρτεμισίου και την Καρυά, στα πόδια του την Αγριλίτσα και τη Φρέγκαινα, ενώ από το εξωκκλήσι του Αη-Λια φαίνονται βόρεια και ανατολικά το Νεοχώρι, η Στέρνα, το Μαλαντρένι, το Κουτσοπόδι και πολλά ακόμα χωριά του κάμπου.
  Η πέτρα και η σιωπή είναι τα χαρακτηριστικά του χωριού. Ένας συνδυασμός που προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα γαλήνης, ηρεμίας, αλλά και αδιόρατου φόβου, που προέρχεται από τη θέα των πέτρινων χαλασμάτων, των εγκαταλελειμμένων σπιτιών, που στέκουν βουβά με τα πορτοπαράθυρα σφαλιστά ή μισάνοιχτα να κρέμονται, αφού δεν άντεξαν τη σκουριά του χρόνου, τη δύναμη των βοριάδων, τη φυγή και την απουσία των ανθρώπων.
  Μοναδικά σημάδια ζωής σήμερα στο Βρούστι ένα μακρινό κουδούνισμα από τα λιγοστά γιδοπρόβατα που απέμειναν, ένα γαύγισμα, ένα βέλασμα, το νερό που κελαρίζει στη ρεματιά το χειμώνα και 20 περίπου - ασπρομάλληδες οι περισσότεροι - κάτοικοι, που προσπαθούν να κρατήσουν την τελευταία του ανάσα.
  Οι πολυπληθείς κάποτε οικογένειες των Αγγελοπουλαίων, Γκολφιναίων, Σταυροπουλαίων, Σωτηροπουλαίων, Ταραντιλαίων, Τοτσικαίων, Μητσακαίων κ.α. αναζήτησαν καλύτερη τύχη στην Αυστραλία, την Αμερική, την Αθήνα και το Αργος από τη δεκαετία του 1960 και κατά κανόνα πρόκοψαν όλοι τους. Στα σοκάκια και τις αυλές του χωριού, που κάποτε ζωντάνευαν από τις κουβέντες, τα τραγούδια, τις φωνές, τις μουσικές και τα μοιρολόγια των ανθρώπων, σήμερα βασιλεύει η σιωπή. Τα περισσότερα σπίτια έχουν καταρρεύσει. Οι φούρνοι, που κάποτε μοσχοβολούσαν από το φρεσκοψημένο ψωμί και τα σπιτίσια φαγητά, έχουν πάψει να καπνίζουν. Το σχολείο στοιχειωμένο, γυμνό στο εσωτερικό του με τα παράθυρα ανοιχτά χάσκει στους αέρηδες.
  Παρόλα αυτά κάποιοι φαίνεται να ελπίζουν το ξανάνιωμα του χωριού. Ορισμένοι Βρουστιώτες που ξαναχτίζουν τα πατρικά τους σπίτια, κάποιοι ξένοι που αγοράζουν και αναπαλαιώνουν τα παραδοσιακά σπίτια και άλλοι που ανακαλύπτουν την παρθένα ομορφιά αυτού του τόπου και αναζητούν εδώ μια γωνιά γι αν στεριώσουν. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και κάποιες προτάσεις τουριστικής αξιοποίησης των μοναδικών πέτρινων σπιτιών και του παλιού σχολείου με την ένταξή τους σε προγράμματα αγροτουρισμού και τη μετατροπή τους σε ξενώνες, κάτι που θα αποτελούσε "φιλί της ζωής" για το χωριό. Το μοναδικό της Αργολίδας ίσως, που ολόκληρο - σπίτια, μάντρες, αποθήκες, αχυρώνες, φούρνοι, κρήνες, αλώνια, πεζούλες, σκάλες, αυλές - είναι χτισμένο από πέτρα.
(κείμενο: Αλέξης Τότσικας)
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο της Νομαρχίας Αργολίδας.