Εμφανίζονται 6 τίτλοι με αναζήτηση: Βιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή: "ΣΗΤΕΙΑ Πόλη ΛΑΣΙΘΙ" .
ΜΑΡΩΝΙΑ (Χωριό) ΣΗΤΕΙΑ
1907
Ο Ιωάννης Δερμιτζάκης (Δερμιτζογιάννης) ήταν ένας από τους περισσότερο
γνωστούς εκπροσώπους της μουσικής παράδοσης της ανατολικής Κρήτης και συγκεκριμένα
της επαρχίας Σητείας και συγκαταλέγεται στους παραδοσιακούς μας μουσικούς που
έκαναν γνωστή και αγαπητή την κρητική μουσική στην υπόλοιπη Ελλάδα, ιδιαίτερα
μάλιστα στα Δωδεκάνησα, που συγγενεύουν μουσικά με την Κρήτη και κατεξοχήν με
τη Σητεία.
Γεννήθηκε το 1907 στη Μαρωνιά Σητείας (ήταν δηλ. χωριανός του κορυφαίου
Στειακού λυράρη Ιωάννη Σολιδάκη ή Κιρλίμπα, πράγμα που συνεπάγεται γόνιμη διαπροσωπική
σχέση) και άφησε τον κόσμο τούτο το 1984. Κληρονόμος της εξαίρετης στειακής μουσικής
παράδοσης, ο Δερμιτζογιάννης ήταν «πολυσύνθετος, δημιουργικός, παραγωγικός, ποιητάρης
δόκιμος, βιολάτορας, λυράρης δεξιοτέχνης, γλυκόλαλος εκφραστικός τραγουδιστής...
Η σάτιρα και τα ευτράπελα έμμετρα σχόλια των συνηθειών και των καταστάσεων του
μεταπολεμικού κόσμου είναι ένα μεγάλο μέρος της ποιητικής του παραγωγής που τυπώθηκε
και σε βιβλία αλλά πέρασε και στους δεκάδες δίσκους του Δερμιτζογιάννη (πρώτη
ηχογράφηση δίσκου το 1953) που περιέχουν τις μουσικές διαδρομές του απ' άκρου
σ' άκρο της Κρήτης, τις δικές του δημιουργίες, τις δοξαριές και τα τραγούδια του»
(Μαν. Δουλγεράκης, βιογραφικό του Δερμιτζογιάννη στη σειρά δίσκων «Πρωτομάστορες
της Κρητικής Μουσικής Ιστορίας», Κρητικό Μουσικό Εργαστήρι).
Ο Δερμιτζογιάννης εξέδωσε δύο βιβλία με τις μαντινάδες και τις ρίμες
του, γνήσια λαϊκή ποιητική έκφραση της κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας
της εποχής του, τη «Φιλοσοφία της ζωής» και τις «Κρητικές Μαντινάδες». Διατηρούσε
κατάστημα δίσκων στη Σητεία, πράγμα που συνέβαλε ιδιαίτερα στη διάδοση της τοπικής
δισκογραφίας, το οποίο λειτουργεί ακόμη από τους κληρονόμους του.
«Με τον Δερμιτζογιάννη, που χρησιμοποιεί πλατειά τα σύγχρονα μέσα
-δίσκους, ραδιόφωνο, τυπογραφείο- το ιδιότυπο κρητικό τραγούδι γίνεται προσιτό
στην σπουδή και στην εντρύφηση, στη μελέτη του ερευνητή, στη χαρά του γλεντοκόπου.
Στον πρώτο δίνει τη γνώση, στον δεύτερο την ευκαιρία μιας πηγαίας και πληθωρικής
ξεφάντωσης.» (Βαγγ. Σκουβαράς, καθηγ. Πανεπιστημίου Αθηνών).
Να προσθέσουμε ότι κάποτε ένας Βούλγαρος θαυμαστής του Δερμιτζογιάννη,
που δεν ήξερε τον τόπο κατοικίας του, του έστειλε επιστολή γράφοντας πάνω στο
φάκελλο μόνο «Προς Δερμιτζογιάννη, Ελλάδα» και το γράμμα έφτασε, αποδεικνύοντας
πόσο γνωστός και αγαπητός ήταν ο Στειακός μουσικός ανά το πανελλήνιον.
επιμέλεια: Θοδωρής Ρηγινιώτης, (βασισμένο στη βιογραφία του καλλιτέχνη όπως περιέχεται στους "Πρωτομάστορες")
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της cretan-music.gr
Ο Μαθιός Γαρεφαλλάκης υπήρξε (μαζί με τον Κυρλίμπα και το Φοραδάρη) ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του μουσικού ιδιώματος του νομού Λασηθίου και ιδιαίτερα της περιοχής της Σητείας για τον 20ο αιώνα. Στον εξαιρετικού ενδιαφέροντος (σπάνιο πλέον) δίσκο του Παλαϊκές Σητειακές Κονδυλιές, HMV CSDG45, 1972, διασώζει πλήθος από σητειακές κοντυλιές καθώς και το ηχόχρωμα του λυροντάουλου, δηλαδή τη συνοδεία της λύρας (με τα γερακοκούδουνα) αποκλειστικά και μόνο από νταούλι. Το ύφος αυτού του δίσκου είναι ιδιαίτερα τραχύ, αποκαλύπτοντας μια εν πολλοίς άγνωστη πλευρά της μουαικής παράδοσης της ανατολικής Κρήτης. Κοντυλιές του Μαθιού Γαρεφαλλάκη, καθώς και των Φοραδάδη και Κυρλίμπα, παρουσιάζει στο δίσκο του "Οι δικοί μου φίλοι" ο Στέλιος Πετράκης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της cretan-music.gr
1896 - 1980
«Για μένα οι μεγαλύτεροι και οι πιο γνήσιοι Κρητικοί καλλιτέχνες ήτανε και
είναι ο Ροδινός με το Μπαξεβάνη, ο Λαγός και ένας που κατάγεται από τη Μαρωνιά
τση Σητείας, αλλά δεν είναι και πολλά γνωστός, ένεκα του ότι δεν έχει βγάλει δίσκους.
Ο καλλιτέχνης αυτός λέγεται Γιάννης Σολιδάκης ή Κυρλίμπας.»
Κώστας Μουντάκης
Γιάννης Σολιδάκης ήτανε το πραγματικό ντου όνομα, μα όλοι τον εγνωρίζανε
και τον εφωνιάζανε με το καλλιτεχνικό ντου παρατσούκλι, ο Κυρλίμπας από τη Μαρνιά
(=Μαρωνιά Σητείας). Η λέξη κυρλίμπας είναι μάλλον τούρκικη και, καθώς λένε, σημαίνει
κασάπης. Το όνομα αυτό το κολλούσανε 'δά ύστερα και σε όσους παίζανε καλούτσικο
βιολί ή λύρα σε διάφορα χωριά, όπως στο Χαντρά και στο Χαμέζι.
Ο Γιάννης Σολιδάκης εγεννήθηκε στη Μαρωνιά το 1896, όπου και μεγάλωσε
κι επαντρεύτηκε την Κατερνιά, μια καλόκαρδη και υπομονετική γυναίκα από το σόι
των Περάκηδω τση Συκιάς, που ήταν ερχομένοι από την Κάσο. Από το γάμο ντως αποχτήσανε
δυο κόρες κι ένα γιο, την Ερμιόνη, το Βαγγέλη και τη Μαρία.
Ο Κυρλίμπας από μικρός είχε μέσα ντου το καλλιτεχνικό μικρόβιο. Είχε
ένα πάθος αμέρευτο, που τον ακολουθούσε σε όλη ντου τη ζωή. Σε ηλικία μόλις δεκαπέντε
χρονώ ήτανε ξετελεμένος (=ολοκληρωμένος) λυράρης, ένας λυράρης που έπαιζε στα
πανεγύργια και στσι παρέες εξίσου όμορφα όπως επαίζανε ο Φοραδάρης και ο Καλοχωριανός.
Σ' ένα γλέντι, λέει, στσι Τουρτούλους, με τα κοντά πατελονάκια όπως ήτανε και
που τα πόδια ντου δεν εφτάνανε στο κουρλί τση καρέκλας, ένας γέρος τού 'πε: «Εσύ,
μωρέ παιδί μου, κουζουλαίνεις με τη λύρα σου ακόμη και τσι γράδες!» (=τις γριές).
Τα πρώτα ντου μουσικά ακούσματα ο Κυρλίμπας τά 'χε, όπως μού 'πε μια
φορά, από τον παππού μου το λυράρη Νίκο Κωσταντουράκη και από το Φοραδάρη, μα
και από τον πατέρα ντου τον Παναγιώτη, που ήπαιζε κι εκείνος θιαμπόλι και ασκομαντούρα,
που του τά 'χε μάθει ένας Τούρκος στην Τουρλωτή, απ' όπου και καταγόταν.
Με τον καιρό και μια που δεν υπήρχαν εκείνα τα χρόνια πολλοί κατασκευαστές
μουσικών οργάνων, εντάκαρε (=άρχισε) ο ίδιος να σάζει λύρες, βιολιά, κιθάρες και
νταούλια και με αυτά να τροφοδοτεί και τσι άλλους οργανοπαίχτες. Συγχρόνως με
αυτή ντου τη δραστηριότητα, εξασκούσε και το επάγγελμα του κουρέα, στην αρχή μέσα
στο καφενείο του Μάρκου και ύστερα στο σπίτι ντου, στη μεσογειτονιά τση Μαρνιάς.
Ο Κυρλίμπας ήκανε και τον κυνηγό, ερασιτεχνικά βέβαια, γιατί ποτέ ντου δεν είχε
σκύλο. Μα, όπως ήλεγε πολλές φορές ο ίδιος, ποτέ ντου δεν εγιάερνε (=επέστρεφε)
από το λαγό με άδειο το σακούλι. Γιάντα; Γιατί πότε το γέμιζε ντομάτες και αγγούρια
και πότε σταφύλια, ρόγδια, σύκα ή αχλάδια. Ήκοβγε δηλαδή το μυαλό ντου και, μια
που ήκοβγε ο νους του, ήσαζε και αλέτρια για τσι νεσπέρηδες (=γεωργούς), όπως
και κοντάκια για τα ντουφέκια των κυνηγώ. [...]
Η απαλότητα στο δοξάρι του Κυρλίμπα, που το πλαισιώνανε τσι πιο πολλές
φορές τα γερακοκούδουνα, η γλυκιά εναλλαγή των ήχων και η χρονική πιστότητα στσι
κοντυλιές, στα συρτά, στα νησιώτικα και στον πηδηχτό μοιάζουνε σα νά 'ναι, όπως
θά 'λεγε κανείς υμνογράφος, «φλεγόμενες βολίδες ουράνιας χοροστασίας».
Ο ίδιος σπανίως τραγουδούσε. Σε μια κασέτα, γραμμένη από παρέα, λέει
μια μοναδική μαντινιάδα:
Δακρύζω με παράπονο, στέκω και συλλογούμαι,
γιατ' είναι όλα ψεύτικα σ' αυτό τον κόσμο απού 'μαι.
Ο Κυρλίμπας το 1966 ανέβηκε στην Αθήνα με το Δερμιτζογιάννη κι εβγάλανε
ένα δισκάκι με δυο κοντυλιές. Στη μία απ' αυτές ακούγονται οι μαντινιάδες (τραγουδεί
ο Δερμιτζογιάννης) [...]
Ο Κυρλίμπας ήτανε γεννημένος καλλιτέχνης. Από τη νεότητά ντου μέχρι
την ηλικία των 70 χρόνων εσκάλιζε τα ξύλα με τα πρωτόγονα μέσα για να κατασκευάζει
μουσικά έγχορδα όργανα και να τα παίζει το χειμώνα δίπλα στην παραστιά (=τζάκι)
και το καλοκαίρι στην αυλή ντου κάτω από την ασκιανιάδα τση σκιάς (=τον ήσκιο
της συκιάς). Αγροτικές ασχολίες δεν είχε. Ενα λιοφυτάκι με εννιά ρίζες ελιές όλο
κι όλο στου Μαρμάρη και από αυτό ήβγανε το λάδι τση χρονιάς.
Σαν άθρωπος είχε σωστές και επαναστατικές για εκείνη την εποχή αντιλήψεις.
Υποστήριζε την αριστερή παράταξη και ήθελε μια μέρα να δει τον κόσμο, λέει, «σωστό
και δίκαιο». Ήπαιρνε και εδιάβαζε καθημερινά την «Αυγή» και ήτανε κατατοπισμένος
στα εσωτερικά και εξωτερικά ζητήματα όσο δεν ήτανε κανείς άλλος. Η κάθε του απάντηση,
λακωνικότατη και σωστή, αποτελούσε για μας τσι νεώτερους ηθικό δίδαγμα.
Ήτανε προσηλωμένος στα παλιά μουσικά ακούσματα σε τέτοιο σημείο, που
πολλές φορές εξοργιζότανε αν τού 'λεγε κανείς νεαρός να του παίξει ταγκώ ή βαλς.
Σ' αυτές τσι περιπτώσεις, όντε του ζητούσανε να παίξει τα λεγόμενα ευρωπαϊκά,
ξενόφερτα και απαράδεκτα γι' αυτόν, απαντούσε: «Να πάτε να σας τα παίξει ο Ξενοφός!»
Ο Ξενοφών, Σακαλάκης το επίθετο, ήτανε συγχωριανός μας και ήπαιζε κι αυτός βιολί,
μα δεν εταιριάζανε, γιατί άλλα ήπαιζε ο ένας και άλλα ο άλλος.
Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Κυρλίμπα από κοντά και οι θύμησες από
τα βιώματα εκείνου του καιρού είναι ανεξίτηλες. Τότε μου κάνανε τρομερή εντύπωση
τα γεμάτα στωικότητα λόγια ντου, με το σοβαρό και επιβλητικό ύφος που τά 'λεγε
και που ήτανε πλημμυρισμένα από παραδείγματα και προνοητικότητα, μια προνοητικότητα
που επαληθεύτηκε μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια. «Θα νά 'ρθει μια μέρα» ήλεγε
«που θα κάθεσαι στην πολυθρόνα, θα ξανοίγεις (=κοιτάζεις) το ραδιόφωνο και δα
θωρείς τσι αθρώπους μέσα να χορεύγουνε και να τραγουδούνε.» «Μην το ξανοίγετε»
ήλεγε «το τηλέφωνο που εβαλανε ατά 'πό πάνω, στου Μανιαδάκη το καφενείο, εκειονά
δεν είναι πράμα (=τίποτα), εκειανά που θα κρατούνε οι αθρώποι παραμάσκαλα και
δα παίρνουνε τηλέφωνο από τσι στράτες (=τους δρόμους), εκειάνα να θωρείτε! Ακόμη
και στα λιόφυτα όντε δα πηγαίνουνε δα τά 'χουνε κρεμασμένα στσι κοκάλους (=στη
μέση τους) και δα γροικάς το ντιν!» Όπερ και εγένετο.
Το 1967, που επρωτοπήγε το ρεύμα στη Μαρνιά, ο Κυρλίμπας είχε πει:
«Ετούτονέ το φως δα μας εποστραβώσει. Δά 'ρθει μια μέρα, και να τ' ανεστοράστε
(=να το θυμάστε), πως δα δουλεύγετε για να πληρώνετε το φως και τα τηλέφωνα.»
Για το γάμο ήλεγε πολλές φορές: «Ο γάμος είναι ένας λάκκος γεμάτος
πηλά (=λάσπες), που όποιος είναι απόξω γλακά να δώσει μέσα κι όποιος είναι μέσα
ξανοίγει πώς να πορίσει όξω.» Και για τα κοπέλια είχε τη σχετική ντου θεωρία:
«Κανένα κοπέλι δεν καταλαβαίνει πόσο τ' αγαπούνε οι γονέοι ντου. Το καταλαβαίνει
άμα θα πάει με το δικό ντου το ντουρβά στο μύλο» (=δηλαδή όταν θ' αναλάβει τις
ευθύνες για δικό του σπιτικό). Τα δυο τελευταία χρόνια τση ζωής του ο Κυρλίμπας
τα πέρασε στο σπίτι τσ' Ερμιόνης (τση κόρης του) στην Πάνω Πισκοπή.
Μια μέρα που επήγα να τόνε δω, μού 'πε: «Αντε να με πας στη Μαρνιά
με το αυτοκίνητο, να σου δώσω κείανά τα εργαλεία, γιατί άμα ψοφήσω δα τα πετάξουνε.
Εσύ μπάρεμου, δα τα φυλάξεις και δα με σπολλατίζεις» (=θα μ' ευχαριστείς –από
την παλαιά έκφραση "πολλά τα έτη"). Επήγαμε στο χωριό, μού 'δωσε κάτι
σκαρπέλα, ένα σάρακα, ένα σφυράκι, δυο γλύφτες που ήδειαζε τσι λύρες, και πεντέξε
βιδόνια. Α, και ένα καλούπι για κιθάρες. Στο γυρισμό μου λέει: «Εγώ, Γιαννιό,
αποκωλώνω (=στρίβω στη γωνία, δηλαδή «φεύγω»), μόνο εσείς οι νέοι να κάνετε το
σταυρό σας να βγει του χρόνου πρωθυπουργός ο Παπαντρέου, μα, και κειοσάς να κυβερνήσει,
δα τα καταφέρει σ' έργου του Θεού δυο τρία χρόνια κι ύστερα τα ίδια Παντελάκη
μου, τα ίδια Παντελή μου!»
Αυτά ήτανε και τα τελευταία λόγια που ήκουσα από το στόμα του Κυρλίμπα.
Μετά από κάμποσες μέρες εποχαιρέτηξε την Πάνω Πισκοπή και εκείνους τσι καλοσυνάτους
αθρώπους, για να πάει στο κοιμητήρι τση Μαρνιάς και να θρονιαστεί στον ίδιο τάφο
με τη γυναίκα ντου την Κατερνιά, σε ηλικία 84 χρονώ. Ήτανε 26 Φεβρουαρίου του
1980.
Του Γιάννη Κριτσωτάκη, (επιμέλεια για το www.cretan-music.gr, Θοδωρής Ρηγινιώτης )
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της cretan-music.gr
ΣΗΤΕΙΑ (Πόλη) ΛΑΣΙΘΙ
1883 - 1960
Ο Στρατής Καλογερίδης γεννήθηκε στη Σητεία το 1883. Στις αρχές της
δεκαετίας το 1910 έφυγε στο Παρίσι για να σπουδάσει Χημεία, τον κέρδισε όμως το
πεντάγραμμο και, αντί να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο, παρακολουθούσε μουσική στο
Κονσερβατουάρ των Παρισίων.
Εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Ηράκλειο
από το 1915 και ασχολήθηκε ως φωτογράφος στο προάστιο Πόρος, όπου η σημερινή στάση
Καλογερίδη των αστικών λεωφορείων.
Η αγάπη του για τη μουσική, το ταλέντο του και η μουσική του παιδεία
του επέτρεψαν να διευθύνει με μεγάλη επιτυχία για πολλά χρόνια τη Φιλαρμονική
του Δήμου Ηρακλείου και να την ανεβάσει στο επίπεδο μεγάλης ορχήστρας. Ασχολήθηκε
με πάθος με την κρητική μουσική και ερεύνησε με ζήλο τις ρίζες της μουσικής παράδοσης
ιδιαίτερα της ανατολικής Κρήτης και της πλούσιας σε μουσική κληρονομιά Σητείας
κατεξοχήν. Κατέγραψε, αλλά και διασκεύασε πολλές παραδοσιακές κοντυλιές, αλλά
και πηδηχτούς και άλλους σκοπούς της ανατολικής Κρήτης, συνέθεσε, καθώς φαίνεται,
ο ίδιος μελωδίες βασισμένες στα παραδοσιακά μουσικά πρότυπα και ηχογράφησε ορισμένα
κομμάτια σε δίσκους 78 στροφών.
Παρά την ευρωπαϊκή διασκευή που έκαμε σε πολλά παραδοσιακά κομμάτια,
τα οποία κατέγραψε και στο πεντάγραμμο (σύμφωνα με τη μουσική του παιδεία), χωρίς
όμως να προδώσει την αυθεντική τους μορφή, έγινε πολύ αγαπητός στους συμπατριώτες
του, ακριβώς για την αγάπη του στη λαϊκή μουσική της Κρήτης και για τον αδαμάντινο
χαρακτήρα του.
Χάρη στη μέριμνα της κόρης του Αλίκης οι παρτιτούρες του διασώθηκαν
και συγκεντρώθηκαν από το Δήμο Ηρακλείου, για να εκδωθεί μέρος τους με φροντίδα
της Βικελαίας Βιβλιοθήκης το 1985, με αφορμή τα 25 χρόνια από το θάνατό του. Στα
μέσα της δεκαετίας του 1950 προσεβλήθη από καρκίνο του προστάτη και αναγκάστηκε
να μεταβεί για θεραπεία στην Αθήνα. Αντιμετώπισε μεγάλα οικονομικά προβλήματα
και υποχρεώθηκε να αποχωριστεί το ένα από τα δύο βιολιά που είχε, πουλώντας το
στο ευτελές ποσόν των 7.000 δραχμών. Το δεύτερο βιολί του βρίσκεται στα χέρια
του φίλου του Μιχάλη Σφακιανάκη.
Ο Στρατής Καλογερίδης πέθανε τον Ιούλιο του 1960 στον Πειραιά
και ετάφη στο νεκροταφείο Καλλιθέας
στην Αθήνα, όπου βρίσκονται ακόμη τα οστά του.
Θοδωρής Ρηγινιώτης
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφία, της cretan-music.gr
ΣΚΟΠΗ (Χωριό) ΣΗΤΕΙΑ
1904 - 1991
[...] Η αναφορά μου στο πρόσωπο του Μιχάλη Λαγουδάκη γίνεται για να τιμήσω τον
μουσικό, πιστό εργάτη και βάρδο της μουσικής μας παράδοσης. Όμως στην περίπτωσή
του συμπαρασύρει και πολλές άλλες αρετές μαζί με το μουσικό του ταλέντο. Σ’ αυτές
δεν μπορώ να κλείσω την πόρτα, γιατί όλα μαζί συνθέτουν τον Μιχάλη Λαγουδάκη.
Επιστήμων, που διεκδίκησε τον τίτλο και την ιδιότητά του σε χρόνο
ρεκόρ. Μουσικός και προπάντων άνθρωπος, με τα αυστηρά κριτήρια που συνθέτουν και
προσδιορίζουν το νόημα της λέξης αυτής.
[...] Ο Μιχάλης Λαγουδάκης γεννήθηκε στη Σκοπή Σητείας την 28-4-1904. Ο πατέρας
του Ιωάννης ήταν δεξιοτέχνης της λύρας μα και του βιολιού στη συνέχεια. Φυσικό
ήτο να εμφυσήσει το πνεύμα της θείας μουσικής στο γιο του Μιχάλη, που από ηλικία
πέντε χρόνων έπαιζε ένα μικρό λυράκι και κάπου κάπου πήγαινε και μέχρι το απέναντι
χωριό, το Παρασπόρι,
και διασκέδαζε με το λυράκι του τις χανούμισσες (αναφέρομαι στους χρόνους της
Τουρκοκρατίας). Εκείνες ευχαριστημένες του έριχναν μέσα στο λυράκι μικρά νομίσματα
της εποχής, τα μετζίτια.
Στη συνέχεια έπιασε το βιολί και σ' αυτό πρακτικά διοχέτευσε το μουσικό
του ταλέντο. Μετά το δημοτικό σχολείο πήγε στη Νεάπολη
Λασηθίου, όπου εφοίτησε στο εκεί γυμνάσιο, διότι στη Σητεία
δεν λειτουργούσε τότε πλήρες γυμνάσιο. Σε ηλικία 16 ετών αποφοίτησε από το γυμνάσιο
και γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοίτησε πέντε χρόνια
και αποφοίτησε πτυχιούχος Ιατρικής σε ηλικία 21 ετών.
Στα χρονικά περιθώρια των πανεπιστημιακών σπουδών παρακολουθούσε
στο Ωδείο μαθήματα ευρωπαϊκής μουσικής με όργανο το βιολί, αλλά παράλληλα και
μαθήματα βυζαντινής μουσικής.
Στη συνέχεια στρατεύεται και υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία ως
ανθυπίατρος στα Χανιά, όπου
εξ αιτίας του βιολιού του δημιουργεί πολλούς φίλους.
Πτυχιούχος Ιατρικής επιστρέφει και εγκαθίσταται στη Σητεία, όπου,
εκτός της Ιατρικής, με τις ωραίες και γλυκύτατες κοντυλιές του θα κυριαρχήσει
στην τοπική κοινωνία και θα γίνει πασίγνωστος στις καλές παρέες, που αποζητούσαν
τα μελωδικά του ακούσματα, μα και την καλή του συντροφιά. Παράλληλα, θα ασχοληθεί
και με τη σύνθεση σε διασκευή δικής του κρητικής μουσικής, που κατέγραψε σε παρτιτούρες
και εκτυπώθηκαν από Μουσικό οίκο της Αθήνας από τον οποίο και εκδόθηκαν.
Η μουσική αυτή αποτελεί μια συλλογή με τον τίτλο «Κρητικοί Χοροί»
και περιλαμβάνει Κοντυλιές, Μελωδία του Ερωτόκριτου, Μελωδία του Γάμου, Σούστα
Ρεθεμνιώτικη, Συρτό Χανιώτικο, Αγκαλιαστό, Στειακό Πηδηχτό. Την ίδια περίοδο (1927-1930)
ηχογραφεί στην Αθήνα και εκδίδει δίσκο με παραδοσιακή μουσική απ' όλη την Κρήτη,
που η κυκλοφορία του συμπίπτει με την αρχή της τεχνικής της ηχογράφησης σε δίσκους
στην Ελλάδα.
Ακουσα τη μουσική του από το δίσκο αυτό και διάβασα τις παρτιτούρες
του. Έχει ένα δικό του τρόπο μουσικής έκφρασης, με βάση τη γνήσια παράδοση, πάνω
στην οποία έχει βάλει την σφραγίδα του.
Η αγάπη του για τη μουσική μας παράδοση τον υποχρέωσε να απευθύνει
επιστολή στο περιοδικό «Μύσων» το έτος 1933, όπου εκφράζει την αγανάκτησή του
για την εισβολή των μοντέρνων τραγουδιών με συνεπεια τον παραγκωνισμό των παραδοσιακών.
Γράφει σε κάποιο σημείο: «...Και τώρα ακόμη παρατηρεί κανείς ότι μουσικά τινά
θέματα εξετοπίσθησαν από ορισμένα χωριά, αντικατασταθέντα από μοντερνισμούς συμφώνως
προς το πνεύμα της εποχής» (Μύσων, 1933, Τόμος Β, τεύχ. 3, σελ. 236)
Το 1931 παίρνει μέρος στις εξετάσεις της Υγειονομικής Σχολής Αθηνών,
όπου επρώτευσε. Μετά την εκπαίδευσή του διορίζεται Νομίατρος στο Ηράκλειο
Κρήτης, όπου και γνωρίζεται με την ερίτιμον σύζυγόν του Ηλέκτρα Φορτσάκη, την
οποίαν και θα μνηστευθεί αργότερα. Μετά το κίνημα του Ελευθ. Βενιζέλου το 1935
θα τεθεί σε διαθεσιμότητα και στη συνέχεια θα μετατεθεί στην Πρέβεζα. Το 1936,
υπηρετώντας στην Πρέβεζα, μνηστεύεται την Ηλέκτρα και στη συνέχεια το 1937 πραγματοποιεί
και τον γάμον του, οπότε και μετατίθεται στις Σέρρες, όπου και εγκαθίσταται οικογενειακώς.
Τον Μάιο του 1940, η σύζυγός του λόγω εγκυμοσύνης επέστρεψε με τον
πρωτότοκο γιο τους Γιάννη στην Κρήτη και ο Μιχάλης παραμένει στις Σέρρες μέχρι
της εισβολής των Γερμανών, οπότε και αναχωρεί για την Αθήνα. Λόγω αδυναμίας να
προωθηθεί στην Κρήτη, θα παραμείνει στην Αθήνα μέχρι το τέλος του 1941. Το 1942
κενούται η θέση του Νομιάτρου στον Αγιο
Νικόλαο Κρήτης και τοποθετείται σ' αυτήν. Στον Αγιο Νικόλαο εγκαθίσταται πλέον
με την οικογένειά του και θα παραμείνει μέχρι το έτος 1950.
Ο Μιχάλης με την Ηλέκτρα εδημιούργησαν μια πολύ αξιόλογη οικογένεια.
Είχαν την ευτυχία να δώσουν στην κοινωνία τρία αξιόλογα παιδιά, τον Γιάννη, πολιτικό
μηχανικό, τον Μηνά, γιατρό, και τον Γιώργο, αρχιτέκτονα μηχανικό, όλοι διακεκριμένοι
και λαμπροί επιστήμονες. [...]
Τώρα επί προσωπικού: τον αείμνηστο Μιχάλη εγνώρισα το έτος 1942 στον
Αγιο Νικόλαο, σαν μαθητής του προγυμνασίου. Εκεί, κάποια μέρα, περνώντας από το
Νομιατρείο, αυθόρμητα μπήκα μέσα και είχα την πρώτη προσωπική επαφή μαζί του.
όμως η ιστορία λέει πως από το 1928-29 ο Μιχάλης είχε καλές γνωριμίες με τη οικογένεια
του πατέρα μου στη Σητεία. Μετά την επαφή μας στον Αγιο Νικόλαο κατά διαστήματα
τον συνήντησα πολλές φορές μέχρι τελευταία στην Αθήνα,
στη γειτονιά του.
Ο Μιχάλης Λαγουδάκης, πέραν από την επιστημονική του ιδιότητα, είχε
και δυο χαρισματικές προσφορές της φύσης:
1. Την μουσική που έρεε μέσα στις φλέβες του. Βιολιστής ονειροπόλος. Όταν έπαιζε,
έδινε την εντύπωση πως προσπαθούσε να διοχετεύσει την ψυχή του στις χορδές του
βιολιού του και έβγαζε ήχους γλυκύτατους, τον εσωτερικό του κόσμο. Στις εκκλησίες
έδιδε διέξοδο στο άλλο μεγάλο του μεράκι, την βυζαντινή μουσική, που είχε καλά
μελετήσει και αγαπήσει, θεωρώντας την μουσικό απόηχο του Ελληνισμού.
2. Το άλλο μεγάλο προικοδότημα της φύσης ήτο το μεγαλείο της ψυχής του. Αυτό έβγαινε
από μόνο του στο πρόσωπό του, στην έκφρασή του, στην συμπεριφορά του, στις σχέσεις
του με τους συνανθρώπους του. Καταδεκτικός, σεμνός, γαλήνιος, απέπνεε εκτίμηση
και αγάπη σε γνωστούς και αγνώστους. Αιχμαλώτιζε κυριολεκτικά με την αυθόρμητη
και πηγαία συμπεριφορά του. Τελειώνοντας, τι να ευχηθώ για το φίλο αείμνηστο Μιχάλη;
Εκείνος έχει τις ευχές των αγίων που τους διακόνησε στην ενάρετη ζωή του και πάντα
τους είχε κοντά του και τους έψαλλε με την ωραία φωνή του. Είναι αλήθεια πως η
σεμνότητά του δεν θα μου επέτρεπε να γράψω όσα έγραψα. Ενήργησα αυθαίρετα μα κατ'
επιταγήν δικής μου προσωπικής ανάγκης. Εκείνης που κρατά ζωντανή τη μνήμη του,
ώστε να τον θυμάμαι, να τον θυμόμαστε πάντα.
Του Ηλία Γ. Οικονομάκη (από την εφημερίδα «Κρητική Γνώμη», Ιούνιος 2002), επιμέλεια : Θοδωρής Ρηγινιώτης
Το κείμενο παρατίθεται τον Οκτώβριο 2004 από την ακόλουθη ιστοσελίδα της cretan-music.gr
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
