Δημοτικό Διαμέρισμα Αλσους

Η Αραγόζαινα (Αλσος ) αποτελούσε σύμφωνα με τον Κ. Τριανταφύλλου («Ιστορικό Λεξικό των Πατρών») το «σημαντικότερο από τα Τσετσεβοχώρια». Πρωτοκατοικήθηκε το 1750-75, περίοδος κατά την οποία το έδαφος του Τσετσεβού έπαθε συνεχείς καθιζήσεις, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να εγκατασταθούν στις χειμερινές εγκαταστάσεις τον κοπαδιών τους. Δεν ήταν όμως η τελευταία φορά που οι κάτοικοι του οικισμού αυτού ταλαιπωρήθηκαν από κατολισθήσεις. Ο Κ. Τριανταφύλλου, ο οποίος φέρει ως πηγή την εφημερίδα Πελοπόννησο (14.2 και 28.3.1895), μας μιλά για κατολίσθηση το έτος 1895 σε έκταση 50 στρεμμάτων. Το 1939 εξαιτίας κατολίσθησης «το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων μέτοικε στην Αβυθο, το δε υπόλοιπο λίγο πιο πέρα του Αλσους, Κυπαρίσσι.» (Ν. Λέκκας, «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκο»). Τη δεκαετία του 1960 πάλι συνέβησαν πολλές κατολισθήσεις στην περιοχή και μεταξύ των ετών 1973-1974 δόθηκαν παραχωρητήρια οικοπέδων από το κράτος σε κατοίκους του Αλσους στην περιοχή Μεϊντανά Ροδοδάφνης. Η ανοικοδόμηση των κτηρίων και η οριστική μετακίνηση των κατοίκων από το Αλσος στο νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανα συντελέστηκε στη δεκαετία του 1980. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν στους οικισμούς Αβύθου και Μεϊντανα μετακινούνται από αυτόν προς το Αλσος συχνά, γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματα τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους. Τα στοιχεία αυτά μετακίνησης πληθυσμού επιβεβαιώνονται και από μια προσεκτική μελέτη του πληθυσμιακού πίνακα και του πίνακα κατασκευής κτηρίων που παραθέτουμε. Πράγματι διαπιστώνουμε έντονη οικοδομική δραστηριότητα στο διάστημα 1919-1960, περίοδος κατά την οποία παρατηρείται και αύξηση του πληθυσμού, ενώ από το 1961 και μετά η μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας, όπως και του πληθυσμού είναι σταθερή Σήμερα στο δ.δ απογράφεται μόνο ο οικισμός Αλσος, του οποίου αποτελούν συνοικίες το Κυπαρίσσι και η Γέφυρα. Ο οικισμός Κυπαρίσσι απογραφόταν αυτοτελώς στις απογραφές 1928, 1940 και 1951. Ωστόσο υπάρχουν και παλαιότερες μνείες του οικισμού: Ο Νουχάκης το 1901 το αναφέρει σε κατάλογο με τους οικισμούς του δήμου Ερινεού. Ασον αφορά την ετυμολογία του ονόματος «Αραγόζαινα» ο Vasmer («Die Slaven in Griechenland») αναφέρει ότι είναι σλαβικό από λέξη που σημαίνει ψάθα, καλάμι.

Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Αραγόζαινα (Αλσος)» απαντά απογραφόμενος το 1830 ως μέλος της επαρχίας Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Επίσημη απόφαση περί διοικητικής συγχώνευσης δήμων το 1840 τον κατέταξε στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Παλαιών Πατρών της Διοίκησης Αχαΐας. Στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) ανήκε μέχρι το 1912. Από το 1845 δε και μέχρι το 1868 αποτελούσε και την έδρα του δήμου. Το 1912 -σύσταση των πρώτων κοινοτήτων- μέχρι και το 1997 αποτελούσε μόνος του ξεχωριστή κοινότητα.
Σημειωτέον ότι από το 1912 μέχρι το 1928 ο οικισμός Δουκαναίικα ανήκε στην κοινότητα Αραγόζαινας (Αλσους) [το 1928 αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα]. Ο οικισμός Μάγειρας, επίσης, υπήρξε μέλος της κοινότητας από το 1919 (πριν από το 1919 ανήκε στην κοινότητα Μυρόβρυσης) μέχρι το 1924 (αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα). Στην κοινότητα Αλσους απογράφηκε και ο οικισμός Κυπαρίσσι κατά τις απογραφές που διενεργήθηκαν το 1928, 1940 και 1951. Από τότε δεν ξαναεμφανίζεται. Το 1955 συντελέστηκαν οι μετονομασίες του οικισμού «Αραγόζαινα» σε «Αλσος» και της κοινότητας «Αραγόζαινας» σε κοινότητα «?Ασους». Το 1997 η κοινότητα Αλσους καταργήθηκε και αποτελεί διαμέρισμα του δήμου Συμπολιτείας