Στο φαράγγι του Λούσιου και σε εντυπωσιακό τοπίο, 3 χιλ. από τη Δημητσάνα (68 χλμ. από Τρίπολη) βρίσκεται η Μονή Αιμυαλών. Είναι κτισμένη στη ρίζα μεγάλου βράχου, σχεδόν μετέωρη, σε κοιλότητα
της χαράδρας του χειμάρρου Ισβορα. Είναι αφιερωμένη στη γέννηση της Θεοτόκου.
Σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή, η Μονή κίστηκε το 1600, ίσως πάνω στα ερείπια
άλλης προγενέστερης μονής της Βυζαντινής περιόδου. Το καθολικό της μονής και
οι αγιογραφίες του έγιναν το 1608, από τους Ναυπλιώτες αδελφούς Δημήτριο και Γεώργιο Μόσχου, με έξοδα των κτητόρων της μονής Γρηγορίου ιερομόναχου Κοντογιάννη και της αδελφής του μοναχής Ευπραξίας. Αρχικά η Μονή είχε τη μορφή ασκητηρίου με λίγα κελιά σφηνωμένα μέσα σε σπήλαιο. Οι τοιχογραφίες του καθολικού είναι έργα του ζωγράφου Δημήτρη Μόσχου (17ος αιώνας) και χαρακτηρίζονται από τη βυζαντινή παραδοσιακή τεχνοτροπία και την ιεροπρέπεια στην παράσταση των μορφών.
Το μοναστήρι αναπτύχθηκε γρήγορα, δεχόμενο πολλές δωρεές και αφιερώματα, και το 1635 αριθμούσε τριάντα πέντε μοναχούς. Μάλιστα, το 1622, όπως αναφέρεται σε σιγίλλιο του Πατριαρχού Ιερεμία, έγινε σταυροπηγιακό από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας ήταν εξαίρετο πνευματικό κέντρο, προσκύνημα των χριστιανών της περιοχής, ιδίως της Δημητσάνης και του Ζυγοβιστίου και βοήθησε σημαντικά τους αγωνιζόμενους Ελληνες στον αγώνα του 1821 με τρόφιμα, χρήματα, φιλοξενία κυνηγημένων, συμμετοχή μοναχών στις μάχες και παροχή δανείου 750 γροσίων. Το μοναστήρι εξακολούθησε τη λειτουργία του και μετά την απελευθέρωση και είχε αρκετούς μοναχούς. Στη συνέχεια, τα κτήματά του απαλλοτριώθηκαν και δόθηκαν σε ακτήμονες. Με την πάροδο του χρόνου άρχισε να παρακμάζει. Το 1925 διαλύθηκε και
προσαρτήθηκε στη μονή
Τιμίου Προδρόμου Στεμνίτσας.
Σήμερα η μονή υπάγεται στη μονή Τιμίου Προδρόμου Στεμνίτσας. Λίγοι
μοναχοί της τελευταίας την κατοικούν και τη φροντίζουν. Η μονή διαθέτει επίσης
ξενώνες στους οποίους ο επισκέπτης μπορεί να διανυκτερεύσει. Λίγο πριν το μοναστήρι, και στα δεξιά του δρόμου που οδηγεί σε αυτό, βρίσκεται ο Ληνός των Κολοκοτρωναίων, μικρό αναπαλαιωμένο κτίσμα. Σε αυτό κατέφυγε ο αδερφός του Θ. Κολοκοτρώνη Γιωργάκης, επικεφαλής λίγων παληκαριών ύστερα από προδοσία ενός καλόγερου. Οι Ελληνες προέβαλαν ηρωϊκή αντίσταση κατά των πολυάριθμων Τούρκων, που είχαν περικυκλώσει τον ληνό. Όταν οι πολιορκητές έβαλαν φωτιά στον ληνό, οι αμυνόμενοι επεχείρησαν ηρωϊκή έξοδο με τα σπαθιά στα χέρια και σκοτώθηκαν όλοι.
Στη μονή φτάνει κανείς παίρνοντας κατηφορικό δρόμο που ξεκινά από τον ασφαλτόδρομο που ενώνει τη Δημητσάνα και τη Στεμνίτσα. Πρόσβαση υπάρχει επίσης και από αγροτικό δόμο που ξεκινά από το Κεφαλάρι του Αϊ - Γιάννη (Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης).
