Εμφανίζονται 15 τίτλοι με αναζήτηση: Αξιοθέατα για το τοπωνύμιο: "ΡΟΔΟΣ Πόλη ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ".
Τηλέφωνο: +30 22410 36710, 30668
Φαξ: +30 22410 30668
Το Δημοτικό Θέατρο Ρόδου ιδρύθηκε το 1985 και το 1990 πήρε τη μορφή
του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Κώστα Νταλιάνη.
Στόχος του είναι να βοηθήσει στην πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής των Δωδεκανήσων,
φέρνοντας τη θεατρική τέχνη πιο κοντά στον κόσμο. Κάθε χρόνο παρουσιάζει τρεις
έως τέσσερις παραγωγές και οργανώνει θεατρικές και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Περιοδεύει με τα έργα του στη Ρόδο και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, ενώ έχει δώσει
παραστάσεις και σε άλλες ελληνικές πόλεις.
Μόνιμη στέγη του είναι το ιστορικό κτήριο του Εθνικού Θεάτρου, που
οικοδομήθηκε το 1937 από άγνωστο αρχιτέκτονα και διέθετε την κατάλληλη υποδομή
για την παρουσίαση θεατρικών και λυρικών έργων. Το 1993, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. αξιοποίησε
τον εγκαταλελειμμένο χώρο του φουαγιέ του Εθνικού Θεάτρου και τον διαμόρφωσε σε
αίθουσα κατάλληλη να φιλοξενήσει θεατρικές παραστάσεις και άλλες πνευματικές και
καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Στο φουαγιέ παρουσιάζονται οι παραστάσεις της Νέας Σκηνής
Τηλέφωνο: +30 22413 60530
Φαξ: +30 22413 60547
Tο κτήριο της Αστικής Σχολής Ρόδου είναι λιτό και τετράγωνο στην κατασκευή του, λιθόκτιστο με κεραμοσκεπή στέγη. Διακοσμητικές ταινίες διατρέχουν ολόγυρα το κτήριο στα σημεία κάτω από τη στέγη και ανάμεσα σε ισόγειο και όροφο. Μεγάλη περιφραγμένη αυλή, υπάρχει εμπρός και πίσω από το κτήριο. Στην πίσω αυλή σώζεται ο χαρακτηριστικός μαρασιώτικος πυλιώνας και δίπλα του υπάρχει μιά παλαιά μαρμάρινη βρύση.
Tο κτήριο κτίσθηκε το 1874 και είναι ένα από τα πρώτα οργανωμένα χριστιανικά σχολεία της Ρόδου. Η Αστική Σχολή Ρόδου είναι συνέχεια του "Αλληλοδιδακτικού Σχολείου" που ίδρυσε ο Μητροπολίτης Ρόδου Παΐσιος. Το σημερινό κτήριο ανοικοδομήθηκε σε παλαιότερο κτήριο του μεγάλου κοινοτικού οικοπέδου που έφτανε έως το σημερινό Βενετόκλειο. Το παλαιότερο κτήριο κτίσθηκε το 1765.
Σήμερα λειτουργεί ως Δημοτικό Σχολείο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Το Ξενοδοχείο των Ρόδων έχει κτισθεί την εποχή της Ιταλοκρατίας στη Ρόδο. 'Εχει αρχιτεκτονικό και μορφολογικό ενδιαφέρον γιατί ο όγκος του διασπάται σε μικρότερους δίνοντας ποικιλία και κίνηση στη σύνθεση. Οι λιτές του γραμμές, τα τοξωτά ανοίγματα και ο κήπος του έχουν δεθεί αδιάσπαστα με την εικόνα της πόλης.
Το Ξενοδοχείο των Ρόδων έχει δύο αρχιτεκτονικές φάσεις:
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, όταν σχεδιάσθηκε, κτίσθηκε σε μορφή ανατολίτικου εκλεκτικισμού από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Michele Petracco.
Με την επιβολή του φασισμού στην Ιταλία (1936) η κυρίαρχη αρχιτεκτονική ιδεολογία (Πιατσεντίνι) επηρεάζει τη μορφή του κτηρίου. Εξαφανίζονται τα ανατολίτικα στοιχεία (τόξα, θόλοι, αψίδες κ.τ.λ.) και το κτήριο παίρνει την σημερινή του μορφή.
Σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Tο Ιταλικό κτήριο του Ταχυδρομείου της Ρόδου βρίσκεται στην Πλατεία Ελευθερίας. Μορφολογικά αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα αναγεννησιακού εκλεκτισμού και κανναβικής τεχνολογίας. Η πρόσοψή του χαρακτηρίζεται από πλήθος μορφολογικών στοιχείων, κατασκευασμένα από τοπικό πωρόλιθο. 'Εχει επιβλητική κεντρική είσοδο και συμμετρικά ανοίγματα. Κτίσθηκε στα πρώτα χρόνια της Ιταλοκρατίας, γύρω στο 1926, από τον αρχιτέκτονα Florestano di Fausto και στέγαζε τα Ιταλικά Ταχυδρομεία (Palazzo delle Poste). Σήμερα στεγάζονται σ'αυτό τα Ελληνικά Ταχυδρομεία (ΕΛΤΑ
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Πρόκειται για ένα νεοκλασικό κτήριο λιθόκτιστο με κεραμοσκεπή στέγη. Η κάτοψη του ισογείου είναι σε σχήμα Π και μόνο στο κέντρο είναι διόροφο. Στο ισόγειο βρίσκεται η κεντρική είσοδος του κτηρίου, μέσα σε μια εσοχή που ορίζεται από δύο μεγάλους πεσσούς δεξιά και δύο αριστερά και δύο κίονες στη μέση. Tο παραπάνω κτήριο κτίσθηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα μετά από δωρεά του Παύλου Καζούλη, στο μεγάλο κοινοτικό οικόπεδο. Αργότερα, το 1930, ο Μιχάλης Καζούλης, ανηψιός του Παύλου, πρόσθεσε με δαπάνη του τον πρώτο όροφο που στεγάστηκε το "Ανώτερο Καζούλειο". Σήμερα το κτήριο στεγάζει το 2ο Δημοτικό Σχολείο Ρόδου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Ο Ξενώνας της Αγίας Αικατερίνης κτίστηκε το 1391-92, επί μεγάλου μαγίστρου
Heredia, από τον Ιταλό Domenico d'Allemagna, αμιράλη του Τάγματος των Ιωαννιτών
Ιπποτών. Ο ιδρυτής ήταν επιφανής προσωπικότητα που διέθετε ισχυρά οικονομικά μέσα.
Στο ιδρυτικό συμβόλαιο του Ξενώνα το 1391 αναγράφεται ότι ιδρύθηκε «στο βούργο
της Ρόδου, κοντά στα τείχη στην πύλη που οδηγούσε στο μώλο» και ήδη το 1465 ονομαζόταν
«πύλη της Αγίας Αικατερίνης». Η θέση του κτιρίου ήταν περίοπτη, αφού προβάλλεται
στον άξονα της εμπορικής «πλατείας», όπου τοποθετήθηκαν και τα οικόσημα του 1516.
Ο Ξενώνας, που προοριζόταν μόνο για διακεκριμένους επισκέπτες της Ρόδου, χρησιμοποιείται
ήδη από το 1394-95, οπότε περιγράφεται από τον ταξιδιώτη Niccole de Martoni ως
«ωραίος και λαμπρός, [με] πολλά και όμορφα δωμάτια με πολλά και καλά κρεβάτια».
Το κτίριο καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς κατά την πολιορκία του 1480
και το σεισμό του 1481. Η ανοικοδόμησή του περατώθηκε από τον Costanzo Operti
το 1516, την εποχή του μεγάλου μαγίστρου Fabrizio del Carretto, όπως μαρτυρούν
τα οικόσημα που σώζονται εντοιχισμένα στη δυτική όψη του. Κατά τους συμμαχικούς
βομβαρδισμούς το 1944, κατέρρευσε το ανατολικό τμήμα του Ξενώνα μαζί με πολλά
άλλα οικοδομήματα στην καρδιά της Εβραϊκής συνοικίας. Τα χρονια που ακολούθησαν
τις καταστροφές του πολέμου, το σωζομενο μέρος του κτιρίου ορθωνόταν ταλαιπωρημένο
σε μια ερημωμένη γειτονιά. Αποροι καταληψίες, μετανάστες από τα γύρω νησιά, το
κατοίκησαν σε υποβαθμισμένες συνθήκες μέχρι το 1986.
Ο Ξενώνας της Αγίας Αικατερίνης ήταν ένα απο τα 20 ακίνητα ιδιοκτησίας
του Ελληνικού Δημοσίου - διαχείρισης ΤΑΠΑ, που εντάχθηκαν, λόγω της οριακής κατάστασης
διατήρησής τους, στο αναστηλωτικό πρόγραμμα του Γραφείου της Μεσαιωνικής Πόλης
της Ρόδου, που ιδρύθηκε το 1985. Η αποκατάστασή του, όπως εξελίχθηκε τα επόμενα
δέκα χρόνια, υπήρξε διαδικασία πολυσύνθετη, που περιέλαβε:
α) Την αντιμετώπιση του κοινωνικού προβλήματος της μεταστέγασης 16 οικογενειών
απο τους χώρους του Ξενώνα (1986-1993). β) Την αρχαιολογική έρευνα του κτιρίου
(1987-1993).
γ) Τη διενέργεια των απαραίτητων σωστικών επεμβάσεων, παράλληλα με τη διερεύνηση
και εξυγίανση-αποκατάσταση των ιπποτικών τμημάτων του κτιρίου ( 1986-1991).
δ) Την ολοκλήρωση των οριστικών στερεωτικών επεμβάσεων και της αρχιτεκτονικής
αποκατάστασης του σωζόμενου τμήματος του Ξενώνα (1992-1995).
ε) Συντήρηση μεσαιωνικών και παραδοσιακών στοιχείων απο ειδικούς. στ) Τη συμπλήρωση-αποκατάσταση
του βομβαρδισμένου τμήματος του μνημείου (1995- ).
ζ) Την ένταξη του αναστηλωμένου Ξενώνα «Κέντρου Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων» στους
περιβάλλοντές του αρχαιολογικούς χώρους, με σκοπο την ανάπλαση της περιοχής και
τη μετατροπή της σε πόλο έλξης για τον επισκέπτη της μεσαιωνικής πολης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφίες.
Πρόκειται για νεοκλασικό ισόγειο κτήριο με ημιϋπόγειο, λιθόκτιστο με κεραμοσκεπή στέγη. Στο κέντρο της πρόσοψης έξι μεγάλοι κίονες σχηματίζουν μια εσοχή όπου και βρίσκεται η κεντρική είσοδος του κτηρίου. Μια μεγάλη σκάλα οδηγεί σε αυτήν την εσοχή και την κεντρική είσοδο. Η διάταξη του κτηρίου γίνεται σε σχήμα σταυρού. Πλήθος μορφολογικών στοιχείων ζωγραφίζουν τις όψεις: διακοσμητικές ταινίες, γωνιακές παραστάδες, πεσσοί εντοιχισμένοι στην τοιχοποιΐα κ.τ.λ. Tο Βενετόκλειο Γυμνάσιο κτίσθηκε το 1910, ύστερα από δωρεά του Βενετοκλή, στο μεγάλο κοινοτικό οικόπεδο που έφθανε ως την Αστική Σχολή και το Καζούλειο Παρθεναγωγείο. Σήμερα λειτουργεί ως Γυμνάσιο και Λύκειο της πόλεως της Ρόδου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Tο "Ακταίον" κτίσθηκε στην πρώτη περίοδο της Ιταλοκρατίας, είναι διόροφο κτίριο με μικρό δώμα και στοά με σταυροθόλια οξυκόρυφα προς την παραλιακή λεωφόρο. Τις προσόψεις χαρακτηρίζει το τυπικό ισόδομο της περιοχής. Η κάτοψη του κτηρίου διακρίνεται για τη λειτουργικότητα και τη δυναμική της οργάνωση, ενώ αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα εσωτερικά. Ενώ στην αρχική του φάση (1925) το κτήριο ήταν κατάφορτο από διακοσμήσεις με ανατολίζοντα και γοτθίζοντα στοιχεία, ύστερα από το 1936, επί κυβερνήσεως De Vecchi, αφαιρέθηκαν οι σοβάδες και κάθε άλλο διακοσμητικό στοιχείο, ώστε η πρόσοψη να διαμορφωθεί σύμφωνα με τα δεδομένα της τότε επίσημης κρατικής αρχιτεκτονικής της Ιταλίας (φασιστικό στυλ). Λεγόταν "Circolo Italia" και ήταν μέρος συγκέντρωσης για τους Ιταλούς αξιωματικούς. Σήμερα λειτουργεί ως αναψυκτήριο - ζαχαροπλαστείο.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, η οποία περιλαμβάνει και φωτογραφία.
Πρόκειται για ένα νεοκλασικό κτίσμα, ισόγειο με ημιϋπόγειο, λιθόκτιστο με κεραμοσκεπή στέγη. Στο κέντρο της πρόσοψης μια μεγάλη εσοχή, σαν ανοικτός διάδρομος, ορίζεται από τέσσερις κίονες. Στην εσοχή αυτή διαμορφώνεται η κεντρική είσοδος του κτηρίου. Τα μορφολογικά στοιχεία των όψεων είναι: διακοσμητικές ταινίες, πεσσοί εντοιχισμένοι στην τοιχοποιΐα που περιβάλλουν τα παράθυρα κ.ά. Είναι κατασκευασμένο το 1911 μετά από δωρεά των Γ. και Δ. Αμάραντου. Σήμερα στεγάζεται σε αυτό Δημοτικό Σχολείο της πόλεως της Ρόδου.
Το κείμενο παρατίθεται τον Φεβρουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού.
Η Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου διαμορφώθηκε στα πρότυπα των μεσαιωνικών
πόλεων, που δημιουργήθηκαν το 14ο και τον 15ο αιώνα παρουσιάζοντας αξιοσημείωτες
ομοιότητες. Ωστόσο σημαντική είναι η επιρροή της γηγενούς βυζαντινής αρχιτεκτονικής
παράδοσης, καθώς η πλειοψηφία των κατασκευαστών είναι Ρόδιοι. Η Μεσαιωνική Πόλη
της Ρόδου, που καταλαμβάνει ένα πολύ μικρότερο τμήμα της αρχαίας πόλης, διακρίνεται
για την εξαιρετική της οχύρωση, έργο των Ιπποτών του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη
της Ιερουσαλήμ. Οι Ιππότες μόλις κατέλαβαν το νησί (1309) φρόντισαν να το οχυρώσουν
εκ νέου. Έτσι δεν γκρεμίζονται τα υπάρχοντα τείχη αλλά μετασκευάζονται και ενισχύονται
συνεχώς (με την αύξηση του πάχους του τείχους).
H πόλη διέθετε πολλές πύλες (πόρτες) οι οποίες οδηγούσαν στο εσωτερικό
της και επέτρεπαν την επικοινωνία με τον έξω κόσμο και κάθε πύλη είχε στη δικαιοδοσία
της μια από τις επτά Γλώσσες των Ιπποτών ανάλογα με την καταγωγή τους (Προβηγκία,
Ωβέρνη, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία: Αραγονία, Καστίλη).
Μέσα στα τείχη η πόλη χωριζόταν σε τρία μέρη: α) το Διοικητήριο ή
το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, το οποίο είχε κτιστεί στο υψηλότερο βορειοδυτικό
σημείο της πόλης, β) το Κάστρο ή Κολλάκιο που βρισκόταν στο βόρειο μέρος της πόλης
και στο οποίο βρίσκονταν τα σημαντικότερα κτήρια της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής
όπως τα Καταλύματα των Γλωσσών, η Παναγία του Κάστρου, ο Αγιος Ιωάννης, το Νοσοκομείο,
η Αρχιεπισκοπή, η συνοικία των Ιπποτών, η Οπλοθήκη και ο Ναύσταθμος, και γ) η
Χώρα (Ville, Bourg, Bourgo) η οποία βρισκόταν στο νότιο μέρος της πόλης και στην
οποία κατοικούσαν οι διάφορες εθνότητες της πόλης (οι Εβραίοι, οι Φράγκοι) και
φυσικά οι Έλληνες.
Η ρυμοτομία της μεσαιωνικής πόλης ακολουθεί τους άξονες των οδών της
ελληνιστικής και βυζαντινής πόλης. Η Οδός των Ιπποτών, ένας ευθύγραμμος και χαλικόστρωτος
δρόμος, ακολουθεί τα ίχνη μιας παλιότερης οδού της αρχαίας πόλης. Πλαισιώνεται
από τα ωραιότερα δημοτικά κτήρια του Κολλακίου. Στην Οδό των Ιπποτών βρίσκονται
τα Καταλύματα των Γλωσσών (6) από τα οποία σώζονται τέσσερα: Το Κατάλυμα της Προβηγκίας
(έχει αναστηλωθεί), η οικοδόμηση του οποίου τελείωσε το 1518, της Γαλλίας, της
οποίας είναι το ωραιότερο και η οικοδόμηση του τελείωσε το 1509, της Ισπανίας
και της Ιταλίας. Απέναντι από το Ισπανικό κατάλυμα βρίσκεται το Νοσοκομείο των
Ιπποτών. Στην άκρη της Οδού των Ιπποτών βρίσκεται η λότζια του Αγίου Ιωάννου (στοά
με δυο πτέρυγες που χρησίμευε ως ένα είδος μνημειώδους εισόδου στο Παλάτι) και
η Πλατεία του Παλατιού. Στην είσοδο της Οδού Σωκράτους βρίσκεται αριστερά το Τζαμί
του Σουλεϊμάν (1522) και λίγο πιο πέραν το Αγά Τζαμί. Στην άκρη της Οδού Σωκράτους
είναι το Δικαστήριο του Εμπορίου (16ος αιώνας). Η Οδός Αριστοτέλους που εκτείνεται
κατά μήκος του λιμανιού είναι πλαισιωμένη με λεβητοποιεία. Αριστερά από την Οδό
Αριστοτέλους βρίσκεται η Πλατεία Αρχιεπισκοπής στην οποία διακρίνεται το γνωστό
κτήριο της Αρχιεπισκοπής (15ος αιώνας), το οποίο πιθανότατα ήταν η κατοικία του
Λατίνου Αρχιεπισκόπου ή του Έλληνα Μητροπολίτη. Από την Οδό Πινδάρου φτάνει κανείς
στην εκκλησία της Παναγίας (αρχές 15ου αιώνα).
Σημαντικά κτήρια της πόλης μεταξύ άλλων είναι το Ανάκτορο της Αρμενίας,
το οποίο έχει τον θυρεό του Roger de Pins, ενός από τους πρώτους Μεγάλους Μαγίστρους
(1355 - 1365) και στο οποίο στεγαζόταν το πρώτο νοσοκομείο, ο Πύργος του Ωρολογίου
(1851), ο ναός του Αγίου Δημητρίου, το παρεκκλήσι της Γαλλίας, η εκκλησία της
Παναγίας της Νίκης, ο Ξενώνας της Αγίας Αικατερίνης.
Το κείμενο παρατίθεται τον Μάιο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
