Πληροφορίες τοπωνυμίου

Φρούριο Σιγρίου

  Βρίσκεται σε ακρωτήριο της δυτικής πλευράς του νησιού και σε απόσταση 93 χλμ. από τη Μυτιλήνη. Κτίστηκε από τους Τούρκους το 1757 για την προστασία από την πειρατεία του σημαντικού για το διαμετακομιστικό εμπόριο λιμανιού. Σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας αποτελούσε κεντρικό σημείο της κωμόπολης, γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε ο οικισμός στην προστατευόμενη πια, από το φρούριο, περιοχή.
   Είναι μικρών διαστάσεων, τετράγωνο στην κάτοψη, με τετράγωνους οχυρωματικούς πύργους στις τέσσερις γωνίες. Η κεντρική πύλη στα ανατολικά έκλεινε με δίφυλλη ξύλινη θύρα, επενδεδυμένη με σιδερένια ελάσματα, τα οποία στηρίζονταν με εφηλίδες. Κοσμείται με οξυκόρυφο τόξο - δείγμα τυπικής αραβικής αρχιτεκτονικής - κατασκευασμένο από εναλλασσόμενους κόκκινους και λευκούς λίθους. Αντίστοιχης έμπνευσης είναι στο εσωτερικό του φρουρίου τα τοξωτά λίθινα ή πλίνθινα υπέρθυρα των κελιών που χρησιμοποιούνταν για τη διαμονή της μόνιμης φρουράς.

Κάστρο Σιγρίου

Πρόκειται για μικρό πέτρινο κάστρο, χτισμένο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, χαρακτηριστικό δείγμα της Οθωμανικής τεχνικής. Χτίστηκε το 1757 ή 1767 από τον αντιναύαρχο του Οθωμανικού Στόλου Σουλεϊμάν Πασά, για την προστασία του εμπορικού λιμανιού της περιοχής από την πειρατεία. Είναι μικρών διαστάσεων, τετράγωνο, με τετράγωνους επίσης οχυρωματικούς πύργους στις τέσσερις γωνίες. Η κεντρική πύλη στα ανατολικά έκλεινε με δίφυλλη θύρα, επενδεδυμένη με σιδηρά ελάσματα. Κοσμείται με οξυκόρυφο τόξο - δείγμα τυπικής Αραβικής αρχιτεκτονικής - κατασκευασμένο από εναλλασσόμενους κόκκινους και λευκούς λίθους. Παρόμοια είναι τα τοξωτά λίθινα ή πλίνθινα υπέρθυρα των κελιών στο εσωτερικό του κάστρου, που χρησιμοποιούντο για την διαμονή της μόνιμης φρουράς. Σήμερα διατηρείται σε καλή κατάσταση. Ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει ένθετες Τούρκικες επιγραφές και περίτεχνη διακόσμηση, που του προσδίδουν ένα χαρακτήρα Ανατολίτικο. Βρίσκεται λίγο έξω από τον οικισμό του Σιγρίου, με καταπληκτική θέα προς το Αιγαίο.

Το κείμενο παρατίθεται τον Ιανουάριο 2003 από την ακόλουθη ιστοσελίδα, με φωτογραφίες, της Νομαρχίας Λέσβου

• http://www.lesvos.gr/nomos/lesvos_tourist_guide/gr...

Πάρκο Απολιθωμένου Δάσους

  Μεγάλης επιστημονικής αξίας είναι τα ευρήματα που έρχονται στο φως από τις ανασκαφές που πραγματοποιεί το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου. Τα ευρήματα προκαλούν το ζωηρό ενδιαφέρον τόσο των επιστημόνων όσο και των επισκεπτών που κάθε χρόνο επισκέπτονται το Απολιθωμένο Δάσος για να θαυμάσουν το μοναδικό μνημείο της Φύσης.
  Το Μουσείο πραγματοποιεί φέτος για πρώτη φορά ανασκαφές στην περιοχή του Απολιθωμένου Δάσους σε συνεργασία με την Διεύθυνση Δασών Λέσβου και το Τμήμα Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο χώρος των ανασκαφών βρίσκεται στο Πάρκο του Απολιθωμένου Δάσους, η πρόσβαση στο οποίο γίνεται από την επαρχιακή οδό Αντισσας-Σιγρίου. Στόχος της έρευνας είναι η αποκάλυψη του απολιθωμένου δάσους που βρίσκεται θαμμένο κάτω από μεγάλο όγκο ηφαιστειακών πετρωμάτων και η συλλογή νέων στοιχείων που αφορούν τη σύσταση του απολιθωμένου οικοσυστήματος. Τα νέα ευρήματα πρόκειται να παρουσιασθούν στο φυσικό χώρο του πάρκου του Απολιθωμένου Δάσους και στις νέες αίθουσες του Μουσείου που βρίσκεται στη φάση της αποπεράτωσης. Οι ανασκαφικές εργασίες διευθύνονται από τον Διευθυντή του Μουσείου Δρ. Ν. Ζούρο και πραγματοποιούνται σε συνεργασία με τον Καθηγητή Παλαιοβοτανικής-Παλαιοντολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ε. Βελιτζέλο.
  Η ανασκαφή έχει προχωρήσει σημαντικά και έχουν αποκαλυφθεί φυτικά απολιθώματα σε μεγάλο αριθμό αλλά και με ιδιαίτερη σημασία από επιστημονική άποψη. Αναλυτικότερα, μεταξύ των απολιθωμάτων που ήλθαν στο φως περιλαμβάνονται:
    Ο μεγαλύτερος μέχρι σήμερα γνωστός ιστάμενος κορμός απολιθωμένου δένδρου, όχι μονο για τη Λέσβο αλλά με βεβαιότητα για ολόκληρη την Ευρώπη. Το ύψος του είναι 7,02 μ. και η περίμετρός του 8,58μ. Αποτελεί το κατώτερο τμήμα του κορμού, το οποίο έχει διατηρηθεί σε πολύ καλή κατάσταση. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα διασωζόμενα φυτικά απολιθώματα στον κόσμο το οποίο ανήκει σύμφωνα με εκτίμηση του καθηγητή Ε. Βελιτζέλου στο είδος Taxodioxylon gypsaceum, που αποτελεί προγονική μορφή του σύγχρονου δένδρου Σεκόια.
    Δύο ιστάμενοι απολιθωμένοι κορμοί κωνοφόρων δένδρων οι οποίοι βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των δύο μέτρων και πιθανώς ανήκουν στην οικογένεια των Πρωτοπευκίδων (Protopinaceae). Το ύψος των ιστάμενων κορμών είναι 2,70μ και 2,22μ ενώ η περίμετρός τους είναι 2,90μ και 2,226μ αντιστοίχως. Εμφανίζουν εξαιρετική διατήρηση της εσωτερικής δομής και των εξωτερικών γνωρισμάτων του ξύλου, και παρουσιάζουν εμφανείς τους αυξητικούς δακτυλίους. Ανήκουν πιθανότατα στο νέο είδος κωνοφόρου δένδρου, το είδος Pinoxylon paradoxum SUSS & VELITZELOS, προγονική μορφή του σύγχρονου πεύκου. Η ανασκαφή έφερε στο φως μεταξύ των δύο αυτών κορμών και κατακείμενο κορμό, ο οποίος έχει μήκος 6 μέτρων.
    Ιστάμενος απολιθωμένος κορμός δένδρου του οπίου το ανώτερο τμήμα αποκαλύφθηκε από τη φυσική διάβρωση των ηφαιστειακών πετρωμάτων. Εχει αποκαλυφθεί το ριζικό του σύστημα σε πολύ καλή κατάσταση. Το ύψος του είναι 2,15μ και η περίμετρός του 2,18μ. Παρακείμενος βρίσκεται και άλλος απολιθωμένος κορμός, μεγάλο μέρος του οποίου αποκαλύφθηκε από τη φυσική διάβρωση των ηφαιστειακών πετρωμάτων.
    Ιστάμενος απολιθωμένος κορμός δένδρου με εντυπωσιακά πορφυρά χρώματα, εμφανείς τους αυξητικούς δακτυλίους και άριστη διατήρηση των μορφολογιών γνωρισμάτων και της δομής του ξύλου. Το ύψος του είναι 2,05μ. και η περίμετρός του 2,65μ.
    Κατά τις εκσκαφές έχουν αποκαλυφθεί αρκετοί ακόμη κορμοί καθώς και τμήματα των φυτών (καρποί, φύλλα, κλαδιά, ρίζες).
  Η σημασία των ευρημάτων έγκειται στο γεγονός ότι αποκαλύπτεται πλέον με μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι η περιοχή των ανασκαφών βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο ενός μεικτού δάσους κωνοφόρων δένδρων. Το δάσος αυτό αποτελείται από δένδρα τα οποία στην πλειοψηφία τους ανήκουν σε προγονικές μορφές του σύγχρονου είδους Σεκόια ή αειθαλής (Sequoia semprevirens). Τα σημερινά δένδρα του είδους αυτού φτάνουν σε ύψος τα 120 έως 130 μέτρα. Εχουν προσδιορισθεί επίσης άτομα της οικογένειας των Πρωτοπευκίδων (Protopinaceae). Τα περισσότερα ανήκουν στο νέο είδος κωνοφόρου δένδρου, το είδος Pinoxylon paradoxum SUSS & VELITZELOS, το οποίο αποτελεί προγονική μορφή του σύγχρονου πεύκου και προσδιορίσθηκε για πρώτη φορά στη Λέσβο. Στο πάρκο του απολιθωμένου δάσους βρίσκεται ο ολότυπος του είδους. Εχουν προσδιορισθεί επίσης αντιπρόσωποι των ειδών Λεύκη, Δάφνη, Κανελλόδενδρο, Πλάτανος, Δρυς, Οξυά, Φοίνικας, Σκλήθρο, Σφένδαμος και Κυπαρίσσι.
  Η σύνθεση της απολιθωμένης χλωρίδας δείχνει ότι το απολιθωμένο δάσος της Λέσβου αναπτύχθηκε σε υποτροπικό κλίμα το οποίο μεταβαλλόταν απότομα σε ηπειρωτικό θερμό, με χαρακτήρα χλωρίδας υποτροπικής ζώνης της Νοτιοανατολικής Ασίας ή της Αμερικής.
  Η μεγαλύτερη συχνότητα των απολιθωμένων κορμών που διατηρούνται όρθιοι και με το ριζικό τους σύστημα σε πλήρη ανάπτυξη, πιστοποιεί ότι τα δένδρα απολιθώθηκαν στη φυσική τους θέση και δεν έχουν μεταφερθεί στη θέση που τα βρίσκουμε σήμερα. Πρόκειται δηλαδή για ένα αυτόχθονο απολιθωμένο δάσος. Εκτός από τους απολιθωμένους κορμούς διατηρούνται σε άριστη κατάσταση προφυλαγμένα μέσα στα ηφαιστειακά πετρώματα ρίζες, καρποί, φύλλα, σπέρματα κλπ.
  Στο απολιθωμένο δάσος έχει αποτυπωθεί η γεωλογική ιστορία της λεκάνης του Αιγαίου τα τελευταία 20 εκατομμύρια χρόνια και δίνει μοναδικές πληροφορίες όχι μόνο για τη χλωρίδα, αλλά και για τις οικολογικές συνθήκες, το κλίμα και τις μεταβολές του, την ηφαιστειακή δραστηριότητα καθώς τις μεγάλες τεκτονικές κινήσεις που διαμόρφωσαν τη σημερινή δομή της περιοχής.
Το κείμενο παρατίθεται το Μάιο 2003 από το "NEL LINES MAGAZINE", Ιούνιος 1998.

• http://www.lesvos-travel.com/forest.htm (2 φωτ.)
• http://magicaljourneys.com/Lesvos/lesvos-interest-... (9 φωτ.)