Εμφανίζονται 100 (επί συνόλου 148) τίτλοι με αναζήτηση: Αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης στην ευρύτερη περιοχή: "ΑΧΑΪΑ Νομός ΕΛΛΑΔΑ" .
ΑΙΓΙΟ (Πόλη) ΑΧΑΪΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 22200, 24444, 26913 60600
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ (Κωμόπολη) ΑΧΑΪΑ
Τηλέφωνο: +30 26920 22380, 22390, 26923 60400
Φαξ: +30 26920 23330
ΚΑΤΩ ΑΧΑΪΑ (Κωμόπολη) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +3026933 60100
Φαξ: +3026930 22076
ΡΙΟ (Λιμάνι) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 2610 910133-6
Φαξ: +30 2610 909978
ΡΟΔΟΔΑΦΝΗ (Κωμόπολη) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 71355, (26913) 60800
Φαξ: +30 26910 71908
ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26940 51645
Φαξ: +30 26940 51295
ΧΑΛΑΝΔΡΙΤΣΑ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26943 60300-1
ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26940 51340
ΑΓΙΟΒΛΑΣΙΤΙΚΑ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26930 22197
ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ (Χωριό) ΑΧΑΪΑ
Τηλέφωνο: +30 2610 992642
Παραλιακά κέντρα και καταγάλανη θάλασσα συναντά ο επισκέπτης και στον Αγ. Βασίλειο.
Η περιοχή Τεκές στον Αγ. Βασίλειο ταυτίζεται με τον αρχαίο Πάνορμο,
τον φυσικό όρμο μεταξύ Ρίου
και Δρεπάνου όπου κατά
το γ' έτος του Πελοποννησιακού πολέμου έγινε σημαντική ναυμαχία μεταξύ Αθηναίων
και Λακεδαιμονίων. Πρόκειται για ένα φυσικό και ασφαλές λιμάνι όπου σε κοντινή
απόσταση, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας υπήρχε μοναστήρι δερβισών, δηλ. τεκές,
απ' όπου δόθηκε και η σημερινή ονομασία στο σημείο αυτό.
ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 71934
Η μετακίνηση του πληθυσμού από τα Μεσορρουγιώτικα και το Αγρίδι στους οικισμούς
της περιφέρειας του δ.δ. Αγίου Κωνσταντίνου είναι το γεγονός στο οποίο οφείλεται
η ονομασία των καινούργιων οικισμών, ήτοι Μεσορρουγιώτικα (Αγία Ελένη) και Αγριδαίικα
(Άγιος Κωνσταντίνος), αντίστοιχα. Η λέξη Μεσορρούγι και κατ’ επέκταση τα Μεσορρουγιώτικα
ετυμολογούνται από το "μέση ρούγα". Η λέξη ρούγα= συνοικία (λατ.: ruga = δρόμος
στενός). Το "αγρίδιον" παράγεται από τη λέξη αγρός και σημαίνει μικρός αγρός.
Ο Αθ. Φωτόπουλος (Ιστορικά και Λαογραφικά της Ανατολικής περιοχής Αιγιαλείας και
Καλαβρύτων) στηριζόμενος σε ελληνικό χειρόγραφο της Μαρκιανής Βιβλιοθήκης Βενετίας
αναφέρει: "Αγρίδιο δε μεγάλου χωρίου υποδιαίρεσης μερική". Στο δ.δ. του Αγίου
Κωνσταντίνου από το 1961 και μετά απογράφεται μόνο ο ομώνυμος οικισμός, Αγιος
Κωνσταντίνος (τέως Αγριδαίικα), ενώ από το 1879 μέχρι και το 1951 απογραφόταν
και ο οικισμός Αγία Ελένη (Μεσορρουγιώτικα).
Διοικητική Εξέλιξη:
Το 1879 πρωτοαπογράφτηκαν οι οικισμοί " Αγιος Κωνσταντίνος (Αγριδαίικα)" και "Αγία
Ελένη (Μεσορρουγιώτικα)" στο δήμο Αιγίου (Αιγιέων). Σε αυτόν το δήμο συνέχισαν
να απογράφονται μέχρι το 1907. Ωστόσο, σε απόφαση διοικητικής διαίρεσης αναφέρθηκαν
για πρώτη φορά το 1912, με τη σύσταση των πρώτων κοινοτήτων, όπου ο οικισμός "Αγριδαίικα"
(Αγιος Κωνσταντίνος ) αναγνωρίστηκε σε ξεχωριστή κοινότητα και ο οικισμός "Μεσορρουγιώτικα"
(Αγία Ελένη) αποτέλεσε τμήμα της κοινότητας "Μουρλά" (μετέπειτα Ροδοδάφνης). Έδρα
της κοινότητας ήταν ο Αγιος Κωνσταντίνος (Αγριδαίικα). Το 1916 τα "Μεσορρουγιώτικα"
(Αγία Ελένη) προσαρτήθηκαν στην κοινότητα "Αγριδαιίκων" (μετέπειτα Αγίου Κωνσταντίνου).
Το 1940 μετονομάστηκε η κοινότητα "Αγριδαιίκων" σε "Αγίου Κωνσταντίνου" και "Αγία
Ελένη" αντίστοιχα). Το 1997 η κοινότητα Αγίου Κωνσταντίνου καταργήθηκε και οι
οικισμοί της αποτελούν τμήμα του δήμου Συμπολιτείας
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Χωριό) ΜΕΤΟΧΙ
Τηλέφωνο: +30 26930 99424
ΑΙΓΙΟ (Πόλη) ΑΧΑΪΑ
Το Αίγιο είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Αχαϊας.
Κτισμένο αμφιθεατρικά στις δυτικές ακτές του Κορινθιακού
κόλπου αποτελεί εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο ενώ το λιμάνι του αναφέρεται
από το 1340 μ.Χ. ως ένα από τα πιο σημαντικά σημεία εξαγωγής σταφίδας και εσπεριδοειδών.
Το Αίγιο, πρωτεύουσα της επαρχίας
Αιγιάλειας, γνώρισε μεγάλες περιόδους ανάπτυξης και έγινε η αφετηρία μεγάλων
ιστορικών γεγονότων καθοριστικής σημασίας για την Επανάσταση του 1821.
Πόλη με πανάρχαια ιστορία αναφέρεται ως έδρα της Αχαϊκής Συμπολιτείας.
Από δω ξεκίνησαν οι Αχαιοί για την εκστρατεία της Τροίας.
Στα παράλια της πόλης βρίσκεται η ξακουστή εκκλησία της Παναγίας Τρυπητής
ενώ κοντά στο Αίγιο είναι κτισμένο το Μοναστήρι
των Ταξιαρχών. Στο Μουσείο της Μονής φυλάσσονται κειμήλια ιστορικής και καλλιτεχνικής
αξίας. Απέναντι από την Ι.Μ.
Ταξιαρχών είναι η γυναικεία Μονή
Πεπελενίτσας, κτισμένη τον 15ο αιώνα στην δεξιά όχθη του ποταμού
Σελινούντα.
Στο Αίγιο ο επισκέπτης συναντά θαυμάσια νεοκλασσικά κτίσματα που αναδεικνύουν
την αρχοντική όψη της πόλης. Μερικά από αυτά αποτελούν σπάνια δημιουργήματα του
Ερνέστου Τσίλλερ (Ι. Μητρόπολη Αγίου, Παλαιά Αγορά κ.α.). Στα Ψηλαλώνια, την κεντρική
πλατεία του Αιγίου, ο επισκέπτης απολαμβάνει μία πανοραμική θέα προς τα γαλάζια
νερά του Κορινθιακού και
τις απέναντι ακτές της Στερεάς
Ελλάδας, αλλά και τους έντονους ρυθμούς μίας ζωντανής πόλης που δεν ξεχνά
ποτέ τις παραδόσεις της.
Ανατολικά του Αιγίου βρισκόταν η Αρχαία
Ελίκη. Σπουδαίο θρησκευτικό και πολιτικό κέντρο της αρχαιότητας που βυθίστηκε
το 373 π.Χ. στον Κορινθιακό κόλπο.
Κοντά στο Αίγιο υπάρχουν θαυμάσια τουριστικά θέρετρα όπως η Φτέρη
(σε υψόμετρο 1150 μέτρων με ξεχωριστή φυσική ομορφιά και ξακουστό ελατοδάσος),
ο Λόγγος, τα Σελιανίτικα,
το Λαμπίρι και άλλα γραφικά
παραθαλάσσια χωριά με εξαιρετικές παραλίες και κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα.
Από το Διακοπτό
- ανατολικά του Αιγίου - ξεκινά το φημισμένο τραινάκι του Οδοντωτού για να καταλήξει
στα Καλάβρυτα διασχίζοντας
το μοναδικής φυσικής ομορφιάς φαράγγι του Βουραϊκού.
Εδώ συνεχίζεται το Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Μεγάλων Διαδρομών Ε4, μία από
τις σημαντικότερες διαδρομές πεζοπορίας σε ολόκληρη την Ευρώπη, το οποίο μπορεί
να περπατηθεί όλο το χρόνο λόγω του ήπιου κλίματος της περιοχής.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Νομαρχίας Αχαϊας
(1999).
ΑΚΡΑΤΑ (Κωμόπολη) ΑΧΑΪΑ
Δεν είναι τυχαίο ότι το Δημοτικό διαμέρισμα Ακράτας μετά τη συνένωση των δήμων
και κοινοτήτων έδωσε το όνομά του στο νέο διευρυμένο δήμο. Ξαπλωμένη αμφιθεατρικά
στους πρόποδες του Χελμού,
παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια μεγάλη οικιστική ανάπτυξη, πράγμα που φανερώνει
και την τάση για πρόοδο και περαιτέρω αύξηση σε όλους τους τομείς. Αποτελεί την
έδρα του Δήμου μας και το διοικητικό και πολιτιστικό κέντρο του. Εδώ βρίσκονται
οι περισσότερες υπηρεσίες, σχολεία, Κέντρο Υγείας, σύλλογοι, το δημαρχείο κ.α.
Η παραλία, με την έντονη ζωή, ιδίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες βρίσκεται μια
ανάσα από την Ακράτα, που διατηρεί το οικιστικό της χρώμα και την όμορφη αίσθηση
του "χωριού", κάτι που πολύς κόσμος εκτιμά. Αλλά και η ομορφιά των βουνών
μας είναι τόσο κοντινή, αφού η πρόσβαση στα ορεινά χωριά είναι εύκολη και γρήγορη.
ΑΚΤΑΙΟ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 2610 992380
Το γραφικό χωριό Ακταίο κατοικήθηκε από κατοίκους της Νωνάκριδος Καλαβρύτων μετά
το 1850. Η εγκατάστασή τους έγινε στα κτήματα του γιατρού Βερναρδή, γάλλου φιλέλληνα
που άσκησε την ιατρική στην Πάτρα.
Το χωριό μετονομάσθηκε σε Ακταίο και αποτελεί πόλο έλξης για τους παραθεριστές
χάρη στην πανέμορφη και ιδιαίτερα φροντισμένη παραλία του.
ΑΛΣΟΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 94247
Η Αραγόζαινα (Αλσος ) αποτελούσε σύμφωνα με τον Κ. Τριανταφύλλου («Ιστορικό
Λεξικό των Πατρών») το «σημαντικότερο από τα Τσετσεβοχώρια». Πρωτοκατοικήθηκε
το 1750-75, περίοδος κατά την οποία το έδαφος του Τσετσεβού έπαθε συνεχείς καθιζήσεις,
με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να εγκατασταθούν στις χειμερινές εγκαταστάσεις τον κοπαδιών
τους. Δεν ήταν όμως η τελευταία φορά που οι κάτοικοι του οικισμού αυτού ταλαιπωρήθηκαν
από κατολισθήσεις. Ο Κ. Τριανταφύλλου, ο οποίος φέρει ως πηγή την εφημερίδα Πελοπόννησο
(14.2 και 28.3.1895), μας μιλά για κατολίσθηση το έτος 1895 σε έκταση 50 στρεμμάτων.
Το 1939 εξαιτίας κατολίσθησης «το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων μέτοικε στην Αβυθο,
το δε υπόλοιπο λίγο πιο πέρα του Αλσους, Κυπαρίσσι.» (Ν. Λέκκας, «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκο»).
Τη δεκαετία του 1960 πάλι συνέβησαν πολλές κατολισθήσεις στην περιοχή και μεταξύ
των ετών 1973-1974 δόθηκαν παραχωρητήρια οικοπέδων από το κράτος σε κατοίκους
του Αλσους στην περιοχή Μεϊντανά Ροδοδάφνης. Η ανοικοδόμηση των κτηρίων και η
οριστική μετακίνηση των κατοίκων από το Αλσος στο νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανα
συντελέστηκε στη δεκαετία του 1980. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν
στους οικισμούς Αβύθου και Μεϊντανα μετακινούνται από αυτόν προς το Αλσος συχνά,
γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματα τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους. Τα
στοιχεία αυτά μετακίνησης πληθυσμού επιβεβαιώνονται και από μια προσεκτική μελέτη
του πληθυσμιακού πίνακα και του πίνακα κατασκευής κτηρίων που παραθέτουμε. Πράγματι
διαπιστώνουμε έντονη οικοδομική δραστηριότητα στο διάστημα 1919-1960, περίοδος
κατά την οποία παρατηρείται και αύξηση του πληθυσμού, ενώ από το 1961 και μετά
η μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας, όπως και του πληθυσμού είναι σταθερή
Σήμερα στο δ.δ απογράφεται μόνο ο οικισμός Αλσος, του οποίου αποτελούν συνοικίες
το Κυπαρίσσι και η Γέφυρα. Ο οικισμός Κυπαρίσσι απογραφόταν αυτοτελώς στις απογραφές
1928, 1940 και 1951. Ωστόσο υπάρχουν και παλαιότερες μνείες του οικισμού: Ο Νουχάκης
το 1901 το αναφέρει σε κατάλογο με τους οικισμούς του δήμου Ερινεού. Ασον αφορά
την ετυμολογία του ονόματος «Αραγόζαινα» ο Vasmer («Die Slaven in Griechenland»)
αναφέρει ότι είναι σλαβικό από λέξη που σημαίνει ψάθα, καλάμι.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Αραγόζαινα (Αλσος)» απαντά απογραφόμενος το 1830 ως μέλος της επαρχίας Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Επίσημη απόφαση περί διοικητικής συγχώνευσης δήμων το 1840 τον κατέταξε στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Παλαιών Πατρών της Διοίκησης Αχαΐας. Στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) ανήκε μέχρι το 1912. Από το 1845 δε και μέχρι το 1868 αποτελούσε και την έδρα του δήμου. Το 1912 -σύσταση των πρώτων κοινοτήτων- μέχρι και το 1997 αποτελούσε μόνος του ξεχωριστή κοινότητα.
Σημειωτέον ότι από το 1912 μέχρι το 1928 ο οικισμός Δουκαναίικα ανήκε στην κοινότητα Αραγόζαινας (Αλσους) [το 1928 αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα]. Ο οικισμός Μάγειρας, επίσης, υπήρξε μέλος της κοινότητας από το 1919 (πριν από το 1919 ανήκε στην κοινότητα Μυρόβρυσης) μέχρι το 1924 (αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα). Στην κοινότητα Αλσους απογράφηκε και ο οικισμός Κυπαρίσσι κατά τις απογραφές που διενεργήθηκαν το 1928, 1940 και 1951. Από τότε δεν ξαναεμφανίζεται. Το 1955 συντελέστηκαν οι μετονομασίες του οικισμού «Αραγόζαινα» σε «Αλσος» και της κοινότητας «Αραγόζαινας» σε κοινότητα «?Ασους». Το 1997 η κοινότητα Αλσους καταργήθηκε και αποτελεί διαμέρισμα του δήμου Συμπολιτείας
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26960 34333
ΑΜΠΕΛΟΣ (Χωριό) ΑΚΡΑΤΑ
Τηλέφωνο: +30 26960 22571
Το Δημοτικό Διαμέρισμα Αμπέλου έχει 249 μόνιμους κατοίκους (απογραφή
2001). Απέχει 4 χλμ. από την Ακράτα.
Παλιότερα το όνομα του χωριού ήταν Βαλκουβίνα και προερχόταν από δύο ιταλικές
λέξεις : Πάλκο, που σημαίνει χαρά και Βίνο, που σημαίνει κρασί. Σημαίνει δηλαδή
ότι οι παλιοί ήταν γλεντζέδες και καλοπερασάκηδες. Αργότερα ονομάστηκε Αμπελος
από το γεγονός ότι υπήρχαν πάρα πολλά αμπέλια. Ιδιαίτερα γνωστό ήταν το βαλκουβινιώτικο
κρασί, η ποιότητα του οποίου ήταν εξαιρετική. Κύριο προϊόν ήταν παλιά και η σταφίδα,
εκλεκτής ποιότητας, λόγω της ανατολικής και αμφιθεατρικής διάταξης του χωριού,
με πλήρη ορατότητα στον κορινθιακό κόλπο. Ένα άλλο προϊόν ήταν το σιτάρι, με παραγωγή
σε μεγάλες ποσότητες, ώστε το χωριό ονομαζόταν "Καναδάς". Στην περιοχή
Γρασιδοτόπια υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα σε μεγάλη έκταση, τα οποία κάποτε
η αρχαιολογική σκαπάνη θα τα φέρει στην επιφάνεια, καθώς η περιοχή έχει δεσμευτεί
από την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Το όμορφα ρυμοτομημένο χωριό της Αμπέλου γνωρίζει
κι αυτό μεγάλη οικιστική ανάπτυξη με όμορφες νεόκτιστες κατοικίες, που διατηρούν
το τοπικό χρώμα. Ο επισκέπτης μπορεί εκτός από τη θέα να απολαύσει και το φαγητό
του στην ταβέρνα του χωριού.
ΑΝΩ ΒΕΛΙΤΣΕΣ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26930 92201
Φαξ: +30 26930 92201
ΑΝΩ ΔΙΑΚΟΠΤΟ (Χωριό) ΔΙΑΚΟΠΤΟ
Τηλέφωνο: +30 26910 97249
Στην ορεινή περιοχή του Δήμου δεσπόζει το Ανω Διακοπτό, ένα επιβλητικό
χωριό με δροσερό κλίμα, τοποθετημένο σε μια καταπράσινη πλαγιά. Η θέα του προς
τον Κορινθιακό κόλπο
είναι μοναδική ενώ στα δυτικά διακρίνεται, σ' ένα μεγάλο οροπέδιο, η εκκλησία
του Αγίου Νικολάου.
Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται, μεταξύ άλλων, με τις αγροτικές
εργασίες και την κτηνοτροφία, καλλιεργώντας κυρίως αμπέλια, ελιές, κερασιές, καρυδιές
κ.α. Τα προϊόντα που παράγονται διακρίνονται για την ξεχωριστή τους ποιότητα και
είναι φημισμένα σ' όλη την περιοχή όπως είναι επίσης και η πηγή του νερού στο
Ψαμμιακό.
Στο χωριό θα δείτε παραδοσιακά σπίτια και σύγχρονες κατοικίες να συνυπάρχουν
ενώ θα βρείτε ταβέρνες, καφενεία και μαγαζάκια και τους φιλόξενους κάτοικους για
να σας εξυπηρετήσουν. Η κεντρική εκκλησία του χωριού, ο Αγιος Νικόλαος γιορτάζει
στις 6 Δεκεμβρίου. Η περιοχή φημίζεται για το όμορφο τοπίο της, ειδικά την άνοιξη
όταν ανθίζουν οι κερασιές και το φθινόπωρο όταν τα δέντρα αλλάζουν τα φύλλα τους
σε χίλιες αποχρώσεις του χρυσού!
ΑΝΩ ΚΑΣΤΡΙΤΣΙ (Χωριό) ΡΙΟ
Τηλέφωνο: +30 2610 936140
Το Ανω και Κάτω Καστρίτσι με υψόμετρο 460μ. και 100μ. αντίστοιχα, πήραν τ' όνομά
τους από το μεσαιωνικό φρούριο, Κάστρο που υπήρχε εκεί. Ο παρατηρητής μπορεί να
δει από ψηλά πως τα απομεινάρια του μεσαιωνικού αυτού Κάστρου στο Ανω Καστρίτσι,
το Κάστρο του Ρίου και το Κάστρο του Αντιρρίου βρίσκονται στην ίδια ευθεία κάνοντας
έτσι φανερό πως έχουν κτισθεί για να εξασφαλίζουν την κατοχή του στενού του Ρίου
- Αντιρρίου. Γνωστό είναι όμως το χωριό και για το υπέροχο κεράσι του. Κάθε χρόνο
στις αρχές Ιουνίου γίνεται στο Ανω Καστρίτσι η γιορτή κερασιού με μουσικοχορευτικές
εκδηλώσεις και προσφορά κερασιών στους επισκέπτες.
ΑΠΙΔΕΩΝΑΣ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26930 31831
Δύο χιλιόμετρα νοτιοδυτικά από την έδρα του Δήμου δημιουργήθηκε το 1924 οικισμός
για να στεγάσει 40 οικογένειες προσφύγων της Μ.Α., που είχαν καταλήξει στην Αχαϊα.
Στην αρχή έμεναν σε σκηνές και μετά 2 - 3 χρόνια το κράτος μερίμνησε για την πλίνθινων
σπιτιών με δύο δωμάτια. Επιπλέον κάθε οικογένεια πήρε 45 στρέμματα χωράφι, ένα
βόδι και ένα άλογο. Μια αποθήκη με περιστερώνες διαμορφώθηκε σε εκκλησία. Με πέτρες
έχτισαν το σχολείο. Το 1925 εγκαταστάθηκαν και άλλες οικογένειες προσφύγων.
ΑΡΑΧΟΒΙΤΙΚΑ (Χωριό) ΡΙΟ
Τηλέφωνο: +30 2610 931258
ΑΡΡΑΒΩΝΙΤΣΑ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 94575
Είναι το μεγαλύτερο σε έκταση Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Ερινεού.
Το κυρίως χωριό είναι χτισμένο σε οροπέδιο με μοναδική θέα προς τα βόρεια την
θάλασσα και νότιο-δυτικά το Όρος Παναχαϊκό.
Οι κάτοικοι ασχολούνται αποκλειστικά με την καλλιέργεια σταφίδας και ελιών και
έχουν την μεγαλύτερη παραγωγή από όλα τα Δημοτικά Διαμερίσματα. Αποτελείται από
τέσσερις οικισμούς : τα Συνανιά
και τρεις παραποτάμιους τους Αγ. Θεοδώρους, το Λιδωρίκι και τα Μαγαζιά.
ΒΑΛΙΜΙΤΙΚΑ (Χωριό) ΑΧΑΪΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 51497
ΒΕΡΙΝΟ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Οι κάτοικοι του Βερίνου εγκαταστάθηκαν για πρώτη φορά στην περιφέρεια του χωριού κατά τη χρονική περίοδο 1750-75 όπου χρονολογείται σύμφωνα με τον Κ. Τριανταφύλλου, η κατολίσθηση και καταστροφή του οικισμού «Τσετσεβός». Όμως, ήδη στην Βενετική απογραφή του Grimani το 1700 αναφέρεται οικισμός Verino, καθώς και οι οικισμοί Tollopotamo (Θολοπόταμος) και Alli Muturi (Αλή-Μουχτούρη). Ο οικισμός Αλή-μουχτούρι εμφανίζεται και νωρίτερα, το 1962, στην επίσημη ενετική «Σύντομη χορογραφική απογραφή της Πελοποννήσου ή Μορέως» (Ν. Λέκκας, «Ρύπες, Ερινεός, Σαλμενίκον»). Η μονή του Αγίου Ιωάννη εμφανίζεται απογεγραμμένη το 1699 στις ενετικές καταστάσεις (1697-1698) (Ν.Λέκκας, «Ρύπες, Ερινεός, Σαλμενίκον»). Η ιστορία του χωριού είναι άμεσα συνδεδεμένη με συνεχείς κατολισθήσεις, όπως συμβαίνει, βέβαια, και στα υπόλοιπα Τσετσεβοχώρια. Οι κατολισθήσεις είναι ο λόγος που πρωτοκατοικήθηκε και αυτές είναι πάλι η αιτία για την οποία οι κάτοικοι άρχισαν να φεύγουν από το χωριό.
Κατά τη δεκαετία του '70, μετά από συνεχόμενα κρούσματα κατολισθήσεων της προηγούμενης δεκαετίας και μετά από βοήθεια της Πολιτείας με τη μορφή παραχωρητηρίων οικοπέδων, μετοίκησαν στην περιοχή Μεϊντανά της Ροδοδάφνης. Η οριστική μετακίνηση των κατοίκων προς το νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανά συντελέστηκε στη δεκαετία του ?80. Τα στοιχεία αυτά μαρτυρεί και ο πληθυσμιακός πίνακας, ο οποίος δείχνει μείωση πληθυσμού στο εν λόγω οικισμό. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν στον οικισμό Μεϊντανά μετακινούνται από αυτόν προς την περιοχή των παλιών τους κατοικιών, γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματά τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους.
Οσον αφορά την ετυμολογία του ονόματος παραθέτουμε χωρίο από το βιβλίο του Ν. Λέκκα «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκος»: «Επειδή το τοπωνύμιο απαντά στη γενική, έχει πάρει το όνομα από τον αρχικό κτήτορα. Υποστηρίχθηκε ότι το όνομα του αποτελεί παραφθορά του Ερινεός, αλλά είναι αβάσιμο γιατί την εποχή που κατοικήθηκε (περίπου στα 1700), η ονομασία Ερινεός ήταν εντελώς άγνωστη και είχε λησμονηθεί πριν από πολλούς αιώνες».
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός Βερίνο απαντά απογραφόμενος το 1830 στην επαρχία Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Στην ίδια απογραφή η μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου καταγράφτηκε χωρίς πληθυσμιακά στοιχεία στην επαρχία Αιγιαλείας. Το 1835 η Μονή του Αγίου Ιωάννη ανήκε διοικητικά στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) [επαρχία Πατρών] και ο οικισμός Αλή Μουχτούρη στο δήμο Αιγίου (Αιγιέων) [επαρχία Αιγιαλείας]. Στην επίσημη διοικητική απόφαση του 1836 αναφέρεται μόνο η μονή ανήκουσα στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων). Το 1840 εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε απόφαση διοικητικής διαίρεσης ο οικισμός Βερίνο ανήκων στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Πατρών μαζί με τη μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου. Η κατάσταση παρέμεινε η ίδια μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, όπου και ο οικισμός Βερίνο αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα.
Η μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου κατά τις απογραφές 1940, 1951, 1961, 1971 και 1991 απογράφεται ως τμήμα της κοινότητας Βερίνου. Δεν αναφέρεται, ωστόσο, σε απόφαση που αφορά στη διοικητική σύσταση της κοινότητας. Το 1997 η κοινότητα Βερίνου καταργήθηκε και αποτελεί διαμέρισμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΓΡΑΙΚΑΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 95300
Το χωριό Γκραίκας βρίσκεται σταθερά απογεγραμμένο από το 1830 και μετά. Υφίσταται και πριν από το 1830, καθώς αναφέρεται το 1807 σε σιγίλιο του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε' (Ν. Λέκκας, «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκον») και στο Βενετικό Κτηματολόγιο της Βοστίτσας. Στην τελευταία, μάλιστα, πηγή αναφέρεται ως «χωριό Πάνω Γκρέκα και Κάτω Γκρέκα».
Παρατηρώντας προσεκτικά τον Πληθυσμιακό Πίνακα, βλέπουμε μια σταθερή συρρίκνωση του πληθυσμού από το 1961 και μετά. Η συρρίκνωση αυτή έχει την εξήγησή της στις συνεχείς κατολισθήσεις που συνέβησαν στην περιοχή, οι οποίες δεν επέτρεψαν στους κατοίκους να παραμείνουν στον τόπο τους. Τη δεκαετία του '70 η Πολιτεία βοήθησε τους κατοίκους, παραχωρώντας τους οικόπεδα στην περιοχή Μεϊντανά της Ροδοδάφνης, όπου και μετοίκησαν πολλοί κάτοικοι του οικισμού Γκραίκα. Η οριστική μετακίνηση των κατοίκων προς το νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανά συντελέστηκε στη δεκαετία του '80. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν στον οικισμό Μεϊντανά μετακινούνται από αυτόν προς την περιοχή των παλιών τους κατοικιών, γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματά τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους. Στο Γκραίκα εντοπίστηκε ναός πιθανώς των αρχαίων χρόνων, που διατηρείται σε εξαιρετική κατάσταση.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός Γκραίκα απαντά απογραφόμενος το 1830 στην επαρχία Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 στο Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκε στο Δήμο Μεγανήτιδος της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και Ήλιδος. Η επίσημη βασιλική απόφαση του 1840 κατάργησε το δήμο Μεγανήτιδος. Οι δήμοι της επαρχίας Αιγιαλείας από 5 μετασχηματίστηκαν σε 3, σύμφωνα με αυτήν την απόφαση, χωρίς όμως να δίνονται περισσότερες πληροφορίες για την οικιστική σύνθεση του κάθε δήμου. Ωστόσο, γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι ο οικισμός Γκραίκα ανήκε από το 1840 μέχρι και το 1912 στο δήμο Αιγίου από δύο πληροφορίες, η μία επίσημη και έγκυρη και η άλλη ανεπίσημη και εικοτολογική. Η επίσημη είναι οι απογραφές από το 1844 μέχρι και το1907, στις οποίες αναφέρεται ο οικισμός ως μέρος του δήμου Αιγίου, και η ανεπίσημη η γεωγραφική του υπόσταση που δε μας δίνει περιθώρια επιλογής άλλης εκδοχής.
Το 1912 ο οικισμός Γκραίκας αναγνωρίστηκε σε κοινότητα, η οποία και παρέμεινε χωρίς καμία αλλαγή μέχρι το 1997, όταν καταργήθηκε για να αποτελέσει τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Το δ.δ. σήμερα αποτελείται από τους οικισμούς Γρηγόρι και Επταπίττα. Και τα δύο χωριά αναφέρονται στη Βενετική απογραφή του Grimani με τις ονομασίες «Sego Eftapita» και «Gligori», καθώς και στο Βενετικό Κτηματολόγιο της Βοστίτσας ως «Χωριό Εφταπίττες και Γληγόρι». Στη δεύτερη έκδοση του «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκον» του Ν. Λέκκα, συμπληρωμένη από τον Δ. Παπαβασιλόπουλο, χαρακτηρίζεται ο οικισμός κατολισθήσιμος και αναγράφεται η πληροφορία της μελλοντικής μεταφοράς του για Καμάρες. Στο Γρηγόρι υπάρχει στη θέση "Πύργος" κυκλικό κτήριο φυλάκιο των Ελληνιστικών χρόνων. Στον οικισμό Επταπίττες υπάρχει συγκρότημα υδροκίνησης του 18ου αι. που διατηρείτε σε άριστη κατάσταση. Έχει χαρακτηριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού διατηρητέο μνημείο ως αξιόλογο δείγμα της προβιομηχανικής περιόδου στην Ελλάδα.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Γρηγόρι» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 με το Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκε στο Δήμο Αιγίου (Αιγιέων) της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και ‘Ηλιδος, στον οποίο παρέμεινε μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων. Ο οικισμός «Επταπίττα» εντάχθηκε στο δήμο Αιγίου (Αιγιέων) σε όσες απογραφές υπάρχουν προ του 1912. Ωστόσο, σε απόφαση διοικητικής διαίρεσης αναφέρθηκε για πρώτη φορά το1912, με τη σύσταση των πρώτων κοινοτήτων, κατά την οποία αποτέλεσε μέρος της κοινότητας Τούμπας, όπως και ο συνοικισμός «Γρηγόρι».
Το 1946 ο οικισμός «Γρηγόρι» αποσπάστηκε από την κοινότητα Τούμπας και αναγνωρίστηκε σε ξεχωριστή κοινότητα, ενώ ο οικισμός «Επταπίττα», κατά την ίδια χρονική περίοδο, αποτελούσε ακόμα μέρος της κοινότητας Τούμπας. Το 1960 είναι η χρονολογία που ο οικισμός «Επταπίττα» προσαρτήθηκε στην κοινότητα Γρηγορίου. ‘Έδρα της κοινότητας αποτελούσε ο ομώνυμος οικισμός. Αξιοσημείωτο ότι ο οικισμός «Κάτω Επταπίττα» απογράφτηκε μόνο το 1940 και δεν υπάρχει αναφορά του σε κανένα άλλο επίσημο έγγραφο. Το 1997 η κοινότητα Γρηγορίου καταργήθηκε και οι οικισμοί της αποτελούν τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΔΑΜΑΚΙΝΙ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 31839
Είναι καθαρή ορεινή περιοχή, με ένα υπέροχο δάσος που προσφέρεται
για περίπατους και για τους λάτρεις της ορειβασίας. Οι κάτοικοι ασχολούνται με
την καλλιέργεια σταφίδας και ελιών. Ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει την καταπληκτική
θέα από το καταφύγιο στο Πρασσούδι, που βρίσκεται στο όρος Παναχαϊκό,
δεδομένου ότι ο Δήμος κατέχει το 70% του ορεινού όγκου.
ΔΑΦΝΗ (Κωμόπολη) ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Βόρεια της λίμνης του Λάδωνα
και κοντά στα όρια με την Αρκαδία
βρίσκεται το χωριό Δάφνη της Αχαϊας που ανήκει στην επαρχία Καλαβρύτων
και στο Δήμο Κλειτορίας. Είναι
το κεφαλοχώρι της περιοχής και έχει 600 περίπου μόνιμους κατοίκους. Το παλιό του
όνομα είναι Στρέζοβα. Είναι χτισμένο σε πλαγιά του Αφροδίσιου
όρους.
Η Δάφνη είναι ένα σημείο πρόσβασης στην Αρκαδία. Από εδώ περνά ο δρόμος
που συνδέει τον οδικό άξονα "111", που περνά βορειότερα, με τα αρκαδικά
χωριά του Λάδωνα. Η τοποθεσία του χωριού είναι ημιορεινή με πλούσια βλάστηση και
πολλά νερά.
Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η γεωργία και κτηνοτροφία. Στο
χωριό λειτουργούν αγροτικό ιατρείο, Δημοτικό Σχολείο και Γυμνάσιο. Υπάρχουν επίσης
καφενεία και ταβέρνες. Σε μικρή απόσταση από το χωριό (3 χιλ.) είναι η μονή Ευαγγελισμού.
Ανατολικά του χωριού κατεβάζει τα νερά του ο ποταμός Λάδωνας προς
την ομώνυμη τεχνητή λίμνη. Η κοιλάδα που σχηματίζεται είναι καταπράσινη και ειδυλλιακή.
Στον Λάδωνα και σε απόσταση 4 χιλ. από το χωριό λειτουργούν προγράμματα εναλλακτικού
τουρισμού με kanoe και kayak που συγκεντρώνουν αρκετούς λάτρεις του σπόρ. Στο
δρόμο για την τεχνητή λίμνη του Λάδωνα και σε μικρή απόσταση είναι το αρκαδικό
χωριό Πουρναριά.
ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 72043
Ο οικισμός Δημητρόπουλο απογράφεται σταθερά από το 1830 έως και σήμερα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, στο έργο του «Καλαβρυτινή Επετηρίς», ο Γ. Παπανδρέου το αναφέρει ως παραχειμάσιο του Αγριδίου Νωνάκριδας. Ο ρυθμός ανέγερσης νέων κτισμάτων στο διάστημα 1919-1960 συμβαδίζει με την αντίστοιχη πληθυσμιακή αύξηση αυτής της περιόδου. Εικάζουμε ότι το όνομα του οικισμού προέρχεται από επώνυμο «Δημητρόπουλος», πιθανώς το όνομα του πρώτου οικιστή.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός Δημητρόπουλο απαντά απογραφόμενος το 1830 στην επαρχία Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 με το Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκε στο Δήμο Αιγίου (Αιγιέων) της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και Ήλιδος, Έως και το 1912 αποτέλεσε τμήμα του δήμου Αιγίου (Αιγιέων). Το 1912 με τη σύσταση των πρώτων κοινοτήτων αποτέλεσε μέρος της κοινότητας Μουρλά (μετέπειτα Ροδοδάφνης), από την οποία αποσπάστηκε το 1924, για να αναγνωριστεί σε ξεχωριστή ομώνυμη κοινότητα. Το 1997 η κοινότητα Δημητρόπουλου καταργήθηκε και αποτελεί διαμέρισμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΔΙΑΚΟΠΤΟ (Κωμόπολη) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Η έδρα του δήμου αποτελεί σπουδαίο παραθεριστικό κέντρο και έχει περίπου
2.000 μόνιμους κατοίκους. Πρόκειται για μια όμορφη, περιποιημένη κωμόπολη με πολλά
λουλούδια και ωραίους κήπους όπου κυριαρχεί το άρωμα από τους δεντρόκηπους. Η
πλατεία του σιδηροδρομικού σταθμού αποτελεί το εμπορικό κέντρο της πόλης και το
μέρος σφύζει από ζωή καθώς εδώ υπάρχουν καφενεία, εστιατόρια, ψησταριές, πιάτσα
ταξί και αρκετά καταστήματα. Στο σιδηροδρομικό σταθμό, σαν σε ζωντανό μουσείο,
μπορείτε να δείτε την παλιά ατμομηχανή του οδοντωτού που ονομαζόταν "Μουτζούρης"
και κυκλοφορούσε ακατάπαυστα από το 1890 ως το 1965 οπότε καταργήθηκε για ν' αντικατασταθεί
με νέα αυτοκινητάμαξα. Από το Διακοπτό ξεκινά ο φημισμένος οδοντωτός σιδηρόδρομος.
Το γραφικό τρενάκι διασχίζει τη χαράδρα του Βουραϊκού
και μέσω της Ζαχλωρούς φτάνει στα Καλάβρυτα,
πραγματοποιώντας μια υπέροχη διαδρομή που χαρίζει μοναδικές και έντονες εμπειρίες.
Στο πρώτο τούνελ (σ' όλη τη διαδρομή υπάρχουν 13 τούνελ) αναγράφεται η ημερομηνία
που πραγματοποιήθηκε το πρώτο ταξίδι: 10 Μαρτίου 1896.
Η οικολογική αξία του φαραγγιού είναι σημαντική και η χλωρίδα και
η πανίδα του πλουσιότατη. Στη διαδρομή από το Διακοπτό ως τα Καλάβρυτα, τα νερά
του Βουραϊκού ποταμού κυλούν ασταμάτητα ανάμεσα στα ψηλά βράχια και δίπλα από
τις γραμμές του οδοντωτού, μέσα σ' ένα μαγευτικό τοπίο απ' όπου περνά και το διεθνές
μονοπάτι Ε4.
Το Διακοπτό έχει σημαντική πνευματική παράδοση και ανέδειξε ξεχωριστές
φυσιογνωμίες όπως τον ηθοποιό Διονύσιο Παπαγιαννόπουλο, τον ηθοποιό του Εθνικού
θεάτρου Μίμη Κοκκίνη και το ζωγράφο Τάκη Σπυρόπουλο. Μεγάλο θρησκευτικό πανηγύρι
γίνεται την 1η Φεβρουαρίου, ανήμερα του Αγίου Τρύφωνα.
Η παραλία του είναι από τις πιο όμορφες του Κορινθιακού,
ιδιαίτερα ξεχωρίζει η περίφημη κοσμική πλαζ "Εγκάλη" στην ανατολική
άκρη της κωμόπολης, με πεντακάθαρη θάλασσα και πανέμορφη παραλία. Στο Διακοπτό
θα βρείτε ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, μπαρ και ταβέρνες όπου μπορείτε να
απολαύσετε κυρίως φρέσκο ψάρι.
ΔΙΓΕΛΙΩΤΙΚΑ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 51321
ΔΟΥΚΑΝΑΙΪΚΑ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 94588
Τη χρονική περίοδο 1750-75 το έδαφος του οικισμού Τσετσεβού έπαθε συνεχείς καθιζήσεις, με αποτέλεσμα οι κάτοικοί του να εγκατασταθούν στις χειμερινές εγκαταστάσεις των κοπαδιών τους. Τότε πρωτοκατοικήθηκαν και τα Δουκαναίικα, τα οποία σύμφωνα με τον Κ. Τριανταφύλλου («Ιστορικό Λεξικό των Πατρών») ήταν αρχικά έκταση οικογένειας Δοκάνα, εξ ου και το όνομα του οικισμού. Όπως και τα υπόλοιπα Τσετσεβοχώρια, έτσι και τα Δουκαναίικα ταλαιπωρήθηκαν από κατολισθήσεις του εδάφους τους κατά τα νεότερα χρόνια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Πολιτεία να μεριμνήσει και στη δεκαετία του '70 να παραχωρήσει οικόπεδα στους κατοίκους των Δουκαναιϊκων στην περιοχή Μεϊντανά Ροδοδάφνης.
Η οριστική μετακίνηση των κατοίκων από τα Δουκαναίικα στο νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανά συντελέστηκε στη δεκαετία του '80. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνονται μετά από προσεκτική μελέτη του πληθυσμιακού πίνακα. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν στον οικισμό Μεϊντανά μετακινούνται συχνά προς τα Δουκαναίικα, γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματά τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους. Στις απογραφές του 1981 και του 1991 απογράφεται και ο οικισμός Ανω Δουκαναίικα, ο οποίος, λόγω ανεγέρσεως νέων οικοδομών από το 1971 και μετά, πληροί όλους τους όρους που απαιτούνται για την αυτοτέλεια του οικισμού.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός Δουκαναίικα απαντά απογραφόμενος το 1830 στην επαρχία Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Επίσημη απόφαση περί διοικητικής συγχώνευσης δήμων το 1840 τον κατέταξε στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Παλαιών Πατρών της Διοίκησης Αχαΐας. Στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) ανήκε μέχρι το 1912 όπου με το νόμο περί σύστασης κοινοτήτων εντάχθηκε στην κοινότητα Αραγόζαινας (μετέπειτα Αλσους) της επαρχίας Πατρών του νομού Αχαΐας και Ηλιδος. Το 1928 αναγνωρίζεται σε ξεχωριστή ομώνυμη κοινότητα, κοινότητα Δουκαναιίκων. Στην απογραφή του 1981 απογράφτηκε για πρώτη φορά στην κοινότητα Δουκαναιίκων και ο οικισμός Ανω Δουκαναίικα, που αναγράφεται και στην τελευταία απογραφή του ελληνικού κράτους, το 1991. Το1997 η κοινότητα Δουκαναιίκων καταργήθηκε και αποτελεί τμήμα του δήμου Συμπολιτείας
ΔΡΕΠΑΝΟ (Χωριό) ΡΙΟ
Τηλέφωνο: +30 2610 931940
Σε απόσταση 4 χλμ. από το Ρίον,
βρίσκεται στο βορειότερο άκρο της Πελοποννήσου,
το χωριό Δρέπανο με χαρακτηριστικό γνώρισμα το ακρωτήριό του με το φάρο για τα
διερχόμενα πλοία, που κατασκευάστηκε για πρώτη φορά το 1888. Η θαλάσσια περιοχή
τόσο στο Δρέπανο όσο και στ' Αραχωβίτικα,
λόγω των ρευμάτων είναι κατάλληλη για σέρφινγκ. Το όνομα της τοποθεσίας προέρχεται
από το σχήμα του δρεπάνου και όπως σημειώνεται στο ιστορικό λεξικό της Πάτρας
του Κ.Ν. Τριανταφύλλου, "το ακρωτήριο έχει σχήμα δρεπάνου, είναι χαμηλό και
σχηματίζει εκ των θαλασσίων ρευμάτων μάλλον παρά εκ της ποταμίου προσχώσεως υποβρύχιων
αμμώδη γλώσσα. Επικίνδυνο στους ναυτιλλόμενους. Φάρος το 1888 και νέος το 1889
και περιστροφικός το 1930 αυτόματος. Τα ρηχά προχωρούν 1/2 μίλι και πολλά τα ναυάγια".
Στην περιοχή βρέθηκαν γεωμετρικοί ταφικοί πίθοι από νεκροταφείο αξιόλογου γεωμετρικού
συνοικισμού που βρισκόταν σε ακμή. Στο Αρχαιολογικό
Μουσείο Πατρών βρίσκονται αμφορείς και άλλα ευρήματα. Στις αρχές Νοεμβρίου
1825 ο μισός στρατός του Ιμπραήμ πέρασε δια θαλάσσης από το σημείο αυτό. Το 1831
οι δημογέροντες υπέγραψαν στο Δρέπανο υπέρ του Κυβερνήτη Καποδίστρια.
ΕΛΑΙΩΝΑΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 41181
Λίγα χιλιόμετρα δυτικά του Διακοπτού
βρίσκεται το γνωστό τουριστικό θέρετρο Ελαιώνας (Τρυπιά) που συγκεντρώνει πλήθος
τουριστών και διαθέτει όλη την υποδομή για ευχάριστη διαμονή και εξυπηρέτηση.
Εδώ λειτουργούν σε επάρκεια, και όχι μόνο το καλοκαίρι, ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα
δωμάτια, camping, ταβέρνες και μπαρ. Στην όμορφη βοτσαλένια παραλία του σίγουρα
θα χαρείτε μοναδικές και ξένοιαστες διακοπές που μπορούν να περιλαμβάνουν χαλάρωση
ή κοσμικούς ρυθμούς, ανάλογα με τις προτιμήσεις σας.
Στο χωριό δεσπόζει ο ναός του Αγίου Βασιλείου που γιορτάζει την 1η
Ιανουαρίου ενώ το Μοναστήρι
του Μεγάλου Σπηλαίου διαθέτει εκεί μετόχι και κτήματα. Στο βουνό, που επιβλητικά
ξετυλίγει τον όγκο του πάνω από τα Τρυπιά, βρίσκεται ένα σπήλαιο το οποίο ταυτίζεται
μ' αυτό του Ηρακλή. Ο Παυσανίας αναφέρει για το σπήλαιο αυτό ότι κατεβαίνοντας
από τη Βούρα (αρχαία
πόλη) προς τη θάλασσα συναντά κανείς το ποτάμι του Βουραϊκού
και βλέπει μέσα σε σπηλιά το άγαλμα του Ηρακλή. Αυτή η αναφορά αποτελεί και τη
πιο αξιόπιστη μαρτυρία για την ακριβή θέση όπου βρισκόταν το σπήλαιο που είχε
αφιερωθεί στη λατρεία του μεγαλύτερου ημίθεου της αρχαιότητας.
ΕΛΙΚΗ (Χωριό) ΔΙΑΚΟΠΤΟ
Τηλέφωνο: +30 26910 81114
Το δημοτικό διαμέρισμα της Ελίκης βρίσκεται στους πρόποδες του όρους του Προφήτη
Ηλία. Πρόκειται για ένα όμορφο αναπτυγμένο με περιποιημένα σπίτια και κήπους.
Η κεντρική εκκλησία, ο Αγιος Αθανάσιος γιορτάζει στις 18 Ιανουαρίου οπότε οργανώνεται
και θρησκευτικό πανηγύρι. Το όνομά της η σημερινή Ελίκη το οφείλει στην ομώνυμη
αρχαία πόλη που είχε ιδρύσει ο Ίων προς τιμήν της γυναίκας του Ελίκης. Η πόλη
αυτή βυθίστηκε αύτανδρη έπειτα από δυνατό σεισμό του 373 π.Χ. Τις έρευνες της
επιστημονικής ομάδας Κατσωνοπούλου - Σότερ κατά το έτος 2001 συνόδευσε μια σημαντική
τριπλή ανακάλυψη: εντοπίστηκαν τα πρώτα κατεστραμμένα κτίρια της χαμένης κλασικής
πόλης, ανακαλύφθηκαν αρχιτεκτονικά κατάλοιπα προγενέστερου οικισμού της εποχής
του Χαλκού στην περιοχή της Ελίκης και εντοπίστηκε ο κύριος παραλιακός οδικός
άξονας που κατασκευάστηκε κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους και συνέδεε την Ελίκη με
τις άλλες πόλεις της Αιγιάλειας.
Το μεγάλο "μυστήριο" αλλά και η πρόκληση για τους ανά την γην αρχαιολόγους
παραμένει η εύρεση της βυθισμένης πολιτείας η οποία αναμένεται να δώσει πλούσιες
πληροφορίες και ανεξάντλητο υλικό μελέτης για τη ζωή ως τον 4ο αιώνα π.Χ.
ΕΡΥΜΑΝΘΕΙΑ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26940 31280
ΖΑΧΛΩΡΙΤΙΚΑ (Χωριό) ΔΙΑΚΟΠΤΟ
Τηλέφωνο: +30 26910 41646
Τα Ζαχλωρίτικα είναι ένα γραφικό χωριό δυτικά του Διακοπτού,
στους πρόποδες του όρους Μαραθιά. Η εκκλησία τους, ο Αγιος Χαράλαμπος, γιορτάζει
στις 10 Φεβρουαρίου. Στο κέντρο του χωριού σας περιμένουν αιωνόβια πλατάνια για
να καθίσετε στη σκιά τους και να απολαύσετε τον καφέ σας, παίρνοντας μια βαθιά
ανάσα από την πολύβουη σύγχρονη καθημερινότητα. Η περιοχή παράγει προϊόντα που
ταυτίζονται με την υγιεινή διατροφή, όπως ελαιόλαδο, πορτοκάλια, λεμόνια, κρασί,
κηπευτικά κ.α.
ΖΗΡΙΑ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 31051
Η πρώην κοινότητα της Ζήριας φιλοξενεί στον οικισμό Λαμπίρι την έδρα
του νεοσύστατου Δήμου Ερινεού. Αποτελείται από τους οικισμούς Ανω
Ζήρια, Σαρκούνα και
Λαμπίρι. Η Ανω Ζηρια
αποτέλεσε τον τόπο προέλευσης όλων των κατοίκων των υπόλοιπων οικισμών. Βρίσκεται
στο περίφημο δασός της Ζήριας, και τα τελευταία χρόνια γίνεται μια συντονισμένη
προσπάθεια αναπαλαίωσης όλων των παλαιών αρχοντικών σπιτιών.
Ο Αγ. Νικόλαος είναι ο πολιούχος της Ζήριας και την ημέρα της εορτής
του γίνεται Ιερά Πανήγυρις. Αλλες γνωστές εκκλησίες είναι ο Αγ. Γεώργιος και ο
Προφήτης Ηλίας. Χαρακτηρίζεται από ημιορεινές και παραθαλάσσιες περιοχές, οι οποίες
αποτελούν πόλο έλξης πολλών τουριστών.
Οι γραφικές παραλίες σε συνδυασμό με τον καταπράσινο όγκο χαρίζουν
μια υπέροχη θέα στον επισκέπτη. Θα ήταν παράλειψη εάν δεν αναφέραμε το γεγονός
ότι στο Λαμπίρι λειτουργούσε για πολλά χρόνια μονάδα του πολυεθνικού τουριστικού
συγκροτήματος «Club Mediteranne» μέχρι το 1995. Στο προσεχές μέλλον (εντός του
2000) επαναλειτουργεί υπό νέα διεύθυνση προσφέροντας αξέχαστες διακοπές. Επιπλέον
λειτουργεί και οργανωμένο κάμπινγκ (Tsolis Camping).
Η Ζήρια είναι γνωστή και για τις φιλολογικές και ποιητικές βραδιές
που πραγματοποιούνται καθ' όλη την διάρκεια του καλοκαιριού. Στην περιοχή δραστηριοποιούνται
πολιτιστικοί και αθλητικοί σύλλογοι όπως ο Σύλλογος Φίλων Ανω Ζήριας, ο Α.Ο. Ζήριας
κ.α. Ο επισκέπτης μπορεί να δοκιμάσει το καλό κρασί και φαγητό στις ταβέρνες της
περιοχής.
ΚΑΓΚΑΔΙ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26930 99100
Φαξ: +30 26930 99100
ΚΑΘΟΛΙΚΟ (Χωριό) ΔΙΑΚΟΠΤΟ
Το χωριό Καθολικό βρίσκεται κοντά στο Ανω
Διακοπτό και αποτελεί ένα ακόμα μέρος με φανταστική θέα στον Κορινθιακό
κόλπο όπου κυριαρχεί το πράσινο. Εδώ ο χρόνος κυλάει αργά και η πρωινή αύρα
ευωδιάζει έτσι καθώς μυρώνεται από βότανα του βουνού και την αλμύρα της θάλασσας.
Κάπου ανάμεσα στην περιοχή του Καθολικού και του Ανω Διακοπτού θεωρείται
ότι βρισκόταν κτισμένη στην αρχαιότητα η πόλη της Βούρας.
Στην πλατεία του χωριού υπάρχει η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου,
ένα Πνευματικό Κέντρο και καφενείο. Τα τελευταία χρόνια το χωριό έχει ομορφύνει
σημαντικά καθώς γίνονται ανανεώσεις και συντηρήσεις σε παλιά σπίτια που ελκύουν
νέους κατοίκους μόνιμους και προσωρινούς. Στο Καθολικό επί Τουρκοκρατίας λειτουργούσε
Κρυφό Σχολειό ενώ παράλληλα αποτελούσε την έδρα της παλαιότερης Μητρόπολης Κερνίτσας.
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ (Κωμόπολη) ΑΧΑΪΑ
Τα Καλάβρυτα, πρωτεύουσα της επαρχίας
Καλαβρύτων, είναι μία πόλη που γεωγραφικά ανήκει στην Αχαϊα
αλλά στην πραγματικότητα ανήκει σε όλους τους Έλληνες. Μία πόλη παγκόσμιο σύμβολο
της Ελευθερίας.
Από τα Καλάβρυτα ξεκίνησε το 1821 η Επανάσταση των Ελλήνων κατά της
Τουρκοκρατίας. Στην ιστορική Μονή
της Αγίας Λαύρας φυλάσσεται το Λάβαρο του 1821. Κοντά στα Καλάβρυτα βρίσκεται
η Ιερά Μονή Μεγάλου Σπηλαίου,
το καταπληκτικότερο προσκύνημα της Ορθοδοξίας στην Πελοπόννησο.
Η Μονή, κτισμένη το 326 μ.Χ. σε υψόμετρο 924 μέτρων, καταστράφηκε τέσσερις φορές.
Πάντα όμως σωζόταν η Αγία Εικόνα της Θεοτόκου, η οποία κατά την παράδοση αποτελεί
έργο του Ευαγγελιστή Λουκά.
Τα Καλάβρυτα κατά την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου έγιναν
στόχος των γερμανικών δυνάμεων κατοχής. Το 1943 οι Γερμανοί εκτέλεσαν όλους τους
άνδρες της πόλης και έκαψαν τα σπίτια και τις εκκλησίες. Ένας μεγάλος Σταυρός
πάνω από την μαρτυρική πόλη θυμίζει στον επισκέπτη το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων.
Σήμερα τα Καλάβρυτα είναι μία γραφική πόλη με εξαιρετικές φυσικές
ομορφιές και αφετηρία για περιηγήσεις στις γύρω περιοχές. Εδώ καταλήγει ερχόμενο
από το Διακοπτό το τραινάκι
του Οδοντωτού.
Στο χιονοδρομικό
κέντρο των Καλαβρύτων οι λάτρεις των χειμερινών σπορ συναντούν μία από τις
καλύτερες πίστες της Ελλάδας,
ενώ σε απόσταση 17 χιλιομέτρων από την πόλη βρίσκεται το θαυμάσιο "Σπήλαιο
των Λιμνών", ένα σπάνιο δημιούργημα της φύσης. Το μοναδικό σπήλαιο του
κόσμου που οι λίμνες του είναι κλιμακωτές, σε τρία επίπεδα.
Στην ευρύτερη περιοχή των Καλαβρύτων ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία
να θαυμάσει ιστορικούς και αρχαιολογικούς χώρους όπως οι Αρχαίοι
Λουσσοί, το Κλήμα του Παυσανία, η αρχαία πόλη του Κλείτορα,
το Κάστρο της Ωριάς, η Χελωνοσπηλιά αλλά και τόπους με ξεχωριστή φυσική ομορφιά
όπως οι πηγές του Λάδωνα
και του Αροανείου.
Ολόγυρα από τα Καλάβρυτα, σκαρφαλωμένες στις πλαγιές του Χελμού
και του Ερύμανθου, υπάρχουν
75 Κοινότητες και οικισμοί, οι περισσότεροι κτισμένοι μέσα σε δάση ελάτων και
πλατανιών.
Η Δάφνη και η
Κλειτορία είναι δύο από τις
πιο γραφικές κωμοπόλεις της Αχαϊας
με πλούσιες πνευματικές και εμπορικές δραστηριότητες αλλά και φυσικές ομορφιές.
Ολόκληρη η επαρχία
Καλαβρύτων - από τα Τριπόταμα,
το Λειβάρτζι, τη Βλασία
ως τα Καλάβρυτα - με τις συνεχείς εναλλαγές των τοπίων, τις ειδυλλιακές και γραφικές
γωνίες της, την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και την συνεχώς αναπτυσσόμενη τουριστική
υποδομή αποτελεί μία περιοχή που ενθουσιάζει και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Νομαρχίας Αχαϊας
(1999).
ΚΑΛΑΝΙΣΤΡΑ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26940 91247
ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26940 91512
ΚΑΤΩ ΑΛΙΣΣΟΣ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26930 71677
ΚΑΤΩ ΑΧΑΪΑ (Κωμόπολη) ΠΑΤΡΑ
Η Δυτική Αχαϊα αποτελεί ένα από τα ομορφότερα κομμάτια της Ελληνικής
γης. Μία περιοχή που καθηλώνει τον επισκέπτη της χάρη στις πολλές εναλλαγές τοπίων,
τις θαυμάσιες και φημισμένες αμμουδιές της αλλά και τα γνωστά θέρετρα στις πλαγιές
του Ερύμανθου και του Παναχαϊκού.
Η Κάτω Αχαϊα είναι το σημαντικότερο εμπορικό και πνευματικό κέντρο της περιοχής.
Κατά τους ιστορικούς εδώ τοποθετείται η ιστορική πόλη της Αρχαίας
Δύμης, η οποία αποτελούσε μέλος της Αχαϊκής Δωδεκάπολης. Οι κάτοικοί της έλαβαν
μέρος σε όλους τους αγώνες του Έθνους κι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό διατηρώντας
το όνομα Αχαϊα που κατά τον Όμηρο ήταν το πρώτο όνομα της Ελλάδας.
Κοντά στην Κάτω Αχαϊα βρίσκεται το αεροδρόμιο
του Αράξου, το οποίο αποτελεί το μοναδικό σημείο προσέγγισης του εδάφους της
Αχαϊας με αεροπλάνο, καθώς
και το χωριό Μετόχι με ένα
θαυμάσιο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.
Η χρυσή ακτή της Καλογριάς,
μία ατέλειωτη αμμουδιά με καταγάλανα νερά και εξωτική ατμόσφαιρα, συνθέτει σε
συνδυασμό με το πευκοδάσος της Στροφυλιάς ένα ειδυλλιακό τοπίο φημισμένο σε όλη
την Ευρώπη. Η λίμνη του Πάπα και ο υδροβιότοπος του Πρόκοπου αποτελούν ένα σπάνιο
οικοσύστημα με ξεχωριστή ομορφιά και μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον. Εδώ σώζονται
το τείχος των Δυμαίων και πολλά αρχαιολογικά ευρήματα. Κατά μήκος της παραλιακής
ζώνης που αρχίζει από τα περίχωρα νοτιοδυτικά της Πάτρας
και μέχρι τα δυτικά όρια του νομού συναντάμε πολλά γραφικά παραθαλάσσια χωριά
με σημαντική τουριστική υποδομή όπως Βραχνέικα,
Κάτω Αλισσός, Νιφορέικα,
Λακόπετρα. Κοντά σε αυτά βρίσκεται
και το γραφικό ψαροχώρι των Αλυκών,
ο οικισμός του Δήμου Κάτω Αχαϊας.
Στην περιοχή της Χαλανδρίτσας,
στο εσωτερικό της Δυτικής Αχαϊας, ανασκαφές το 1928 έφεραν στο φως τάφους μυκηναϊκής
εποχής. Ανάλογα ευρήματα ανακαλύφθηκαν το 1995 στην Κοινότητα Πόρτες.
Ο Καταρράκτης, τα Δεμέστιχα
και το Λεόντιο (όπου υπάρχουν
ερείπια αρχαίας πόλης και
θέατρο του 4ου π.Χ. αιώνα) είναι τρία από τα πιο γραφικά χωριά της περιοχής όπως
και ο Μίχας σε υψόμετρο 1100μ.
Σ’ ολόκληρη την περιοχή υπάρχουν θαυμάσιες τοποθεσίες και πυκνή βλάστηση.
Το Καλέτζι, στο εσωτερικό
της Αρχαίας Τριταίας, με
τουριστική υποδομή προσφέρει στον επισκέπτη του μία καταπληκτική θέα, ενώ αξιόλογη
είναι και η περιοχή των Φαρών
με τους παραδοσιακούς οικισμούς και εμφανή ίχνη από την εποχή της Φραγκοκρατίας.
Στο χωριό Σκιαδά σώζεται ο
αρχαίος Πύργος του βυζαντινού στρατηγού Δοξαπατρή ενώ νοτιότερα στο Σανταμέρι
βρίσκονται ερείπια των ανακτόρων του Παλαιολόγου. Τέλος στην περιοχή της Δυτικής
Αχαϊας ανήκει και το μοναστηριακό συγκρότημα της λοφοσειράς Μόβρης
(Αγιος Νικόλαος Σπάτα, Αγιος
Δημήτριος Μπάδα, Μαρίτσα και Φιλοκάλη) το οποίο προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών.
Το κείμενο (απόσπασμα) παρατίθεται το Μάρτιο 2004 από τουριστικό φυλλάδιο
της Νομαρχίας Αχαϊας
(1999).
ΚΑΤΩ ΚΑΣΤΡΙΤΣΙ (Χωριό) ΡΙΟ
Τηλέφωνο: +30 2610 993608
ΚΑΤΩ ΜΑΖΑΡΑΚΙ (Οικισμός) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26940 61200
ΚΑΤΩ ΠΟΤΑΜΙΑ (Οικισμός) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26960 61525
ΚΕΡΤΕΖΗ (Χωριό) ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Η Κέρτεζη, ένα από τα μεγαλύτερα Δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου Καλαβρύτων
στο νομό Αχαΐας, βρίσκεται σε υψόμετρο 822 μέτρα, δυτικά της πόλης των Καλαβρύτων,
στους πρόποδες των Καλλιφωνίων ορέων. Μπροστά της απλώνεται η κοιλάδα του Ερασίνου
(Βουραϊκού) ποταμού.
Περιβάλλεται από δάση καστανιάς, ελάτης και βελανιδιάς. Στην εδαφική
της έκταση, 27 τ.χλμ., περίπου υπάρχουν τρεις βασικές πηγές του Ερασίνου ποταμού.
Η αρχαία Νερομάνα, το Κεφαλόβρυσο και το Μάτι. Επίσης υπάρχουν και οχτώ εγκαταλελειμμένοι
νερόμυλοι.
Κατά την αρχαιότητα, στην κοιλάδα του Ερασίνου ποταμού που αποτελούσε
μέρος της Αζανίας, επαρχίας
της Αρκαδίας, βρισκόταν η πόλη των Κυναίθων.
Μέχρι σήμερα η θέση της πόλης αυτής δεν έχει εντοπιστεί.
Στην κοιλάδα του Ερασίνου πιθανότατα υπήρχαν και άλλοι οικισμοί. Δείγματα
αρχαίου οικισμού βρίσκουμε στο Κάστρο της Παναγιάς της Κέρτεζης. Κατά τις ανασκαφές
που έγιναν από τον Ορλάνδο και Φιλαδελφέα, στο νεκροταφείο της Κέρτεζης (1927-1928),
βρέθηκε χάλκινο αγαλματίδιο και θεμέλιο με μεγάλους λίθους, πιθανότατα ιερού τείχους
στο οποίο ανήκε το αγαλματίδιο. Πάνω στο τείχος αυτό είναι κτισμένη η εκκλησία
του νεκροταφείου, κτίσμα παλαιό ίσως και του 13ου αιώνα, με αξιόλογες τοιχογραφίες.
Για το χωριό της Κέρτεζης, το παλαιότερο γραπτό στοιχείο αποτελεί
η επιστολή των Ιωαννιτών της Ρόδου, όπου αναφέρεται ότι μετά την πώληση από τον
Παλαιολόγο σε αυτούς της Κορίνθου, του Μυστρά και των Καλαβρύτων, στις 23 Μαΐου
του 1402, παραχώρησαν στον Εμμανουήλ Ενκλάβα, ως προνόμιο, την Κέρτεζη και τους
Σαββανούς (Καλλιφώνιο).
Στην Κέρτεζη, η
μονή της Αγίας Λαύρας διέθετε μετόχι στο όνομα του Αγίου Νικολάου, το οποίο
κατέστρεψαν οι Τούρκοι το 1585, όταν καταστράφηκε και η Μονή της Αγίας Λαύρας
και το χωριό Πλαίσιο, σε αντίποινα επεισοδίου κλοπής από τους κατοίκους του χωριού.
Στα 1700 βρίσκουμε την Κέρτεζη στην απογραφή Γριμάνι με 245 κατοίκους.
Στην επανάσταση, η Κέρτεζη πρωτοστατεί με τους οπλαρχηγούς Στριφτόμπολα
και Τζένο και με αρκετούς στρατιώτες. Μετά τη απελευθέρωση, το 1828, στην Κέρτεζη
αρχίζει αμέσως η ανασυγκρότηση και η ανάπτυξη. Με εισφορές από τους κατοίκους
ιδρύεται το σχολείο στο οποίο φοιτούν μαθητές και από τα γύρω χωριά.
Παράλληλα με το γεωργικό και τον κτηνοτροφικό χαρακτήρα της οικονομίας
του χωριού αναπτύσσονται δραστηριότητες οικοτεχνίας και βιοτεχνίας: Νερόμυλοι,
νεροτριβές, ένα μαντάνι, κεραμιδοκάμινα, ασβεστοκάμινα, τεζάχια (παραγωγή ξυλείας
οικοδομών), σιδηρουργεία (γύφτικα), ξυλουργεία, σαγματοκοπεία, πεταλωτήρια, σαραθροποιεία,
καμίνια για την παραγωγή ρακής, ραφεία, τσαγκαράδικα και αργαλειοί.
Οι οχτώ αλεστικοί νερόμυλοι διέθεταν οριζόντια φτερωτή. Οι νερόμυλοι
που βρίσκονταν χαμηλά, κάτω από το χωριό, άλεθαν κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες
και εξυπηρετούσαν τα χωριά της περιοχής που δεν είχαν αρκετά νερά για να λειτουργήσουν
τους νερόμυλους, οι οποίοι υπήρχαν σε μερικά από αυτά. Όταν τα νερά ήταν απαραίτητα
για την άρδευση των περιοχών αυτών, ψηλότερα από τους κάτω μύλους, τότε αναγκαστικά
διέκοπταν και αυτοί την λειτουργία τους το καλοκαίρι. Στις περιπτώσεις αυτές,
το νερό έπρεπε να εκτραπεί πριν φτάσει στο μύλο. Οι νερόμυλοι άλεθαν κυρίως τα
γεννήματα της περιοχής, όπως σιτάρι, κριθάρι, βρώμη και αραβοσίτι.
Επίσης, αναπτύχθηκαν και δραστηριότητες παροχής υπηρεσιών, όπως καφενεία,
καταστήματα τροφίμων, κουρεία, μοδίστρες, ξενοδόχοι, μεταφορείς που αργότερα έγιναν
αυτοκινητιστές. Σπουδαίο ρόλο στην οικονομία του χωριού έπαιξε και η αμπελοκαλλιέργεια.
Επίσης, σε οργανωμένη μορφή, λειτουργούσαν στην Κέρτεζη εποχιακά, κυρίως την άνοιξη,
τυροκομεία.
Το 1870 δημιουργήθηκε ο δήμος Καλλιφωνίας, ο οποίος περιέλαβε και
την Κέρτεζη σαν πρωτεύουσα και τα χωριά Καλλιφώνιο, Πριόλιθο, Κάνδαλο και Λαγοβούνι.
Ο δήμος καταργήθηκε το 1914. Μετά από το 1950, η μετανάστευση είχε σαν αποτέλεσμα
την εγκατάλειψη των παραδοσιακών δραστηριοτήτων του χωριού.
Σήμερα η Κέρτεζη παρουσιάζει σημαντική γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή.
Αξιοσημείωτο είναι ότι στο χωριό λειτουργεί και Σχολή Παραδοσιακών Χορών.
ΚΕΡΥΝΕΙΑ (Χωριό) ΔΙΑΚΟΠΤΟ
Τηλέφωνο: +30 26910 81848
Δίπλα στην Ελίκη
βρίσκεται η Νέα Κερύνεια, ένα καινούριο χωριό με σύγχρονα σπίτια και μια μεγάλη
πλατεία στην οποία έχει ήδη κτιστεί ένα υπαίθριο θέατρο ενώ τώρα χτίζεται και
η εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Κάθε χρόνο, κατά τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο,
ο δήμος Διακοπτού οργανώνει τις πολιτιστικές εκδηλώσεις "Ελίκεια - Ποσειδώνια"
και η έναρξη των εκδηλώσεων αυτών πραγματοποιείται στην Ελίκη. Πετυχημένες εκδηλώσεις
γίνονται όμως και σ' όλα τα δημοτικά διαμερίσματα κατά τη διάρκεια των οποίων
οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα ν' απολαμβάνουν παραστάσεις θεάτρου, παραδοσιακούς
χορούς, τραγούδια κ.α. Το παλαιότερο χωριό Κερύνειας (Γαρδενά ή Ανω Κερύνεια)
βρίσκεται ορεινότερα σε απόσταση περίπου 4χλμ. Ενώ οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως
με τις γεωργικές εργασίες: αμπελουργία, ελαιοπαραγωγή και σταφιδοπαραγωγή.
ΚΡΗΝΗ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 95383
Ο οικισμός Αράχωβα (νυν Κρήνη) αναφέρεται το 1692 στην επίσημη ενετική «Σύντομη Χωρογραφική απογραφή της Πελοποννήσου ή Μορέως» (Ν. Λέκκας, «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκον»). Κατά την ίδια χρονική περίοδο της Ενετοκρατίας το βρίσκουμε αναφερόμενο στο Βενετικό Κτηματολόγιο της Βοστίτσας και απογραφόμενο στη Βενετική απογραφή του Grimani. Στον οικισμό Αράχωβα (Κρήνη) Σημειώνεται κατολίσθηση και κατά τη δεκαετία του '40 οι κάτοικοι της Κρήνης εγκαταστάθηκαν στην Αβυθο Ροδοδάφνης. Αυτή η μείωση του πληθυσμού σημειώνεται κατά την απογραφή του 1951 (βλ. Πληθυσμιακό Πίνακα). Επιπλέον, η μετακίνηση των κατοίκων μπορεί να επιβεβαιωθεί και από τον Πίνακα Απογραφής Κτηρίων κατά χρονολογική περίοδο κατασκευής, στον οποίο σημειώνεται έντονη δραστηριότητα στην ανοικοδόμηση κτηρίων κατά τη χρονική περίοδο 1919-1945, ενώ από το 1946 έως σήμερα η οικοδομική δραστηριότητα πέφτει κατακόρυφα.
Το τοπωνύμιο Αράχωβα κατά το Vasmer («Die Slaven in Griechenland») είναι σλαβικής προέλευσης από τη λέξη Orechovo και σημαίνει Καρυδότοπος. Το 1956 μετονομάστηκε σε «Κρήνη». Από το 1981 στο δ.δ. απογράφεται και ο οικισμός Μικρόνι, ο οποίος κατά τους θερινούς μήνες κατοικείται από τριάντα περίπου οικογένειες. Αλλος οικισμός του δ.δ. Κρήνης είναι και τα Βεραίικα, τα οποία όμως δεν πληρούν όρους αυτοτελούς οικισμού.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Αράχωβα (νυν Κρήνη)» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 με το Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκε στο Δήμο Μεγανήτιδος της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και Ήλιδος. Η επίσημη Βασιλική απόφαση του 1840 κατάργησε το δήμο Μεγανήτιδος. Οι δήμοι της επαρχίας Αιγιαλείας από 5 μετασχηματίστηκαν σε 3, σύμφωνα με αυτήν την απόφαση, χωρίς όμως να δίνονται περισσότερες πληροφορίες για την οικιστική σύνθεση του κάθε δήμου.
Ωστόσο, γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι ο οικισμός «Αράχωβα (νυν Κρήνη)» άνηκε από το 1840 μέχρι και το 1912 στο δήμο Αιγίου (Αιγιέων) από δύο πληροφορίες, η μία επίσημη και έγκυρη και η άλλη ανεπίσημη και εικοτολογική. Η επίσημη είναι οι απογραφές από το 1844 μέχρι και το 1907, στις οποίες αναφέρεται ο οικισμός ως μέρος του δήμου Αιγίου, και η ανεπίσημη η γεωγραφική του υπόσταση που δε μας δίνει περιθώρια επιλογής άλλης εκδοχής. Το 1912 ο οικισμός «Αράχωβα (νυν Κρήνη)» αναγνωρίστηκε σε ομώνυμη κοινότητα. Το 1956 ο οικισμός «Αράχωβα» και η κοινότητα «Αράχωβας» μετονομάστηκαν σε «Κρήνη» και κοινότητα «Κρήνης» αντίστοιχα. Το 1981 και το 1991 απογράφτηκε στην κοινότητα και ο οικισμός Μικρόνι, ο οποίος δεν αναφέρεται σε άλλο επίσημο διοικητικό έγγραφο. Το 1997 η κοινότητα Κρήνης καταργήθηκε για να αποτελέσει τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΚΡΙΘΑΡΑΚΙΑ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26940 71477
ΚΡΥΟΝΕΡΙ (Χωριό) ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Τηλέφωνο: +30 26920 41450
Το Δημοτικό Διαμέρισμα Κρυονερίου βρίσκεται στην πλαγιά ενός λόφου
στον οδικό άξονα Καλαβρύτων
- Πατρών και 20
χμ. περίπου έξω από τα Καλάβρυτα.
Το Κρυονέρι πήρε το όνομά του από τα πολλά νερά που αναβλύζουν στην
κεντρική πλατεία του χωριού. Η ονομασία αυτή αντικατέστησε το 1955 το όνομα Ασάνι
που μάλλον έχει τούρκικη ή αρβανίτικη προέλευση. Σύμφωνα με απόψεις παλαιοτέρων
η αρχική τοποθεσία του χωριού βρισκόταν νότια της σημερινής, όπως μαρτυρά και
η ονομασία Κονάκια η οποία διατηρείται ακόμη και σήμερα για την περιοχή αυτή.
Μετά την ίδρυση ταυ ελληνικού κράτους ανήκε, μαζί με τα άλλα γειτονικά
χωριά, στο Δήμο Λαπαθών. Αυτόνομη κοινότητα έγινε το 1912, στα πλαίσια της διοικητικής
αποκέντρωσης που εφάρμοσε η κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλοι, για να ενταχθεί το 1998 στο
Δήμο Καλαβρύτων σύμφωνα με το νόμο «Ιωάννης Καποδίστριας».
Στα χρόνια πριν το 1950 είχε περίπου 300 κατοίκους οι οποίοι ήταν
σχεδόν αποκλειστικά γεωργοί ή κτηνοτρόφοι. Στο χωριό λειτουργούσαν Δημ. Σχολείο,
καφεπαντοπωλείο, νερόμυλος και χάνι. Μετά το 1950, όταν άρχισε η μαζική μετακίνηση
των κατοίκων του προς τα αστικά κέντρα, ο πληθυσμός του σταδιακά μειώθηκε για
να φτάσει σήμερα να έχει λιγότερους από 100 κατοίκους, στην πλειοψηφία τους συνταξιούχους
κυρίως του ΟΓΑ. Ο μικρός αριθμός κατοίκων έχει ως αποτέλεσμα να μη λειτουργεί
καμία δημόσια υπηρεσία στο χωριό και οι κάτοικοι του να εξυπηρετούνται από τις
Δημόσιες υπηρεσίες που εδρεύουν στα Καλάβρυτα με τα οποία συνδέεται συγκοινωνιακά
με λεωφορεία του ΚΤΕΛ. Αν και είναι θαυμάσιο παραθεριστικό κέντρο δεν υπάρχουν
ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πολλοί καταγόμενοι από το χωριό όμως έχουν επισκευάσει
τα πατρικά τους σπίτια» με αποτέλεσμα το Κρυονέρι να έχει όψη σύγχρονου χωριού,
και το επισκέπτονται τακτικά.
Σημαντικό ρόλο παίζει στο χωριό ο Σύλλογος των απανταχού Κρυονεριτών
με μεγάλη δραστηριότητα τόσο σε εκτέλεση διαφόρων έργων όσο και στον πολιτιστικό
τομέα με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που διοργανώνει.
Σημαντικό ρόλο παίζει επίσης το μοναδικό καφενείο που υπάρχει στο
χωριό και που φέρει την παλιά ονομασία του χωριού. «Το Ασάνι». Είναι το σημείο
συνάντησης των κατοίκων του και το «κέντρο» του χωριού.
Είναι το πρώτο χωριό της περιοχής που, χάρη στο ενδιαφέρον των προέδρων
και των κοινοτικών συμβουλίων, του Συλλόγου Κρυονεριτών αλλά και πολλών Κρυονεριτών
απέκτησε σύστημα ύδρευσης, ασφαλτοστρωμένους δρόμους (γύρω στο 1970), γήπεδο μπάσκετ,
σύστημα αποχέτευσης, χώρο για στάθμευση αυτοκινήτων (πάρκιγκ) και περιφερειακό
δρόμο.
Το χωριό γιορτάζει στις 26 Ιουλίου, της Αγίας Παρασκευής, στην οποία
είναι αφιερωμένη η εκκλησία του. Εκτός από την κεντρική εκκλησία υπάρχουν ακόμη
τα ξωκλήσια της Παναγίας, του Αγίου Κωνσταντίνου και του Αγίου Νικολάου.
Αξιοθέατα του χωριού είναι:
•η παραδοσιακή πέτρινη βρύση που βρίσκεται στην πλατεία του και που έχει
κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο. Πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο που εντυπωσιάζει
τόσο με την εμφάνισή του όσο και με την ποσότητα του νερού που τρέχει από αυτήν.
•ο παραδοσιακός νερόμυλος που σήμερα δε λειτουργεί αλλά προγραμματίζεται
από τον ιδιοκτήτη του η επισκευή του και η αξιοποίηση του στο άμεσο μέλλον.
•η εκκλησία με την πλακόστρωτη αυλή, το πνευματικό κέντρο και το μνημείο
πεσόντων που βρίσκεται σε αυτήν.
•η ειδυλλιακή κοιλάδα που απλώνεται μπροστά στο χωριό και που διαρρέεται
από παραπόταμο του Σελινούντα. Η παλιά γέφυρα και τα λατάνια που υπάρχουν σε όλο
το μήκος του δημιουργούν ένα θαυμάσιο τοπίο.
•Συναισθηματική αξία έχει για τους Κρυονερίτες και το κτίριο που στεγαζόταν
παλαιότερα το Δημοτικό Σχολείο και που σήμερα έχει επισκευαστεί και διατηρείται
σε πολύ καλή κατάσταση.
ΛΑΓΟΒΟΥΝΙ (Χωριό) ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ
Το χωριό Λαγοβούνι βρίσκεται δώδεκα (12) χιλιόμετρα έξω από την πόλη
των Καλαβρύτων, ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο Καλαβρύτων
-Κλειτορίας. Κατά την
Τουρκοκρατορία, δηλαδή πριν από το χίλια οχτακόσια είκοσι εννιά (1829), βρισκόταν
σε άλλη κλειστή, γύρω - γύρω από βουνά, θέση, μισή ώρα Νοτιοανατολικά. Ήταν τέσσερις
(4) οικισμοί κυρίως ποιμένων με κεντρικό οικισμό τον Αγιο Νικόλαο. Στον άνω οικισμό
που λεγόταν Βαρδία ή Βαρδιά ή Μονή της Αγίας Λαύρας, είχε Μετόχι και οι Λαγοβουνιώτες
κάτοικοί του ποίμαιναν τα γιδοπρόβατα της Μονής.
Μετά την απελευθέρωση το χίλια οχτακόσια είκοσι εννιά (1829), άρχισαν
οι κάτοικοι να κατεβαίνουν από την κλειστή για το φόβο των Τούρκων εκείνη περιοχή
στη σημερινή θέση, όπου τα αμφιθεατρικά σε πλαγιά σπίτια του δίνουν εξαιρετική
θέα από τον στο κάτω μέρος του επαρχιακό δρόμο.
Αρχαιότερο έγγραφο από τα Γενικά Αρχεία του κράτους και της Μονής
της Αγίας Λαύρας, το χωριό αναφέρεται ως Λαγοβούνι το χίλια εφτακόσια τρία
(1703). Πόσο αρχαιότερο είναι δεν γνωρίζουμε. Πιθανότατα είναι από την εποχή της
Φραγκοκρατορίας μετά το χίλια διακόσια τέσσερα (1204) και η ονομασία του υπάρχει
η άποψη, μάλλον σωστή, ότι προήλθε από την λατινική λέξη Lagus, που σημαίνει λίμνη
και την ελληνική Βουνό. Λαγγοβούνι - Λαγοβούνι. Το ότι οι Φράγκοι είχαν κάποια
ξεχωριστή δραστηριότητα στην περιοχή προκύπτει από το ότι κοντά στο χωριό πάνω
από μεγάλη πηγή είχε ανεγερθεί εκκλησιά των Φράγκων. Η τοποθεσία αυτή φέρει μέχρι
σήμερα την ονομασία «Φραγκοκλησιά».
Κοντά στη σημερινή θέση του χωριού στο λόφο Σφακοβούνι ή Aγιος Χαράλαμπος,
υπήρχε ο αρχαιότερος προϊστορικός οικισμός της περιοχής της τέως επαρχίας Καλαβρύτων
μαζί με άλλους δύο (2), ένα (1) στην περιοχή του χωριού Κάνδαλος και τρίτο (3)
στο Στρογγυλόβουνο έξω από την πόλη των Καλαβρύτων.
Στους οικισμούς αυτούς ο αρχαιολόγος Σάμψων έχει βρει κεραμικά και
άλλα υλικά που βεβαιώνουν τους πολύ παλαιούς προϊστορικούς χρόνους της ύπαρξής
τους. Μάλιστα σχετική ανακοίνωση έχει κάνει ο εν λόγω Αρχαιολόγος στο Επιστημονικό
Συνέδριο που η Παγκαλαβρυτινή Ένωση με την Εταιρία Πελοποννησιακών Σπουδών οργάνωσε
στην πόλη των Καλαβρύτων.
Ένα άλλο γεγονός πριν την Επανάσταση του χίλια οχτακόσια είκοσι ένα
(1821) έλαβε χώρα στη θέση «Σκάλα» Λαγοβουνίου, δυτικά του χωριού. Εκεί ο αγωνιστής
Στριφτόμπολας με ομάδα του έστησε ενέδρα σε Τούρκικο απόσπασμα των Καλαβρύτων,
που γύριζε στα χωριά της περιοχής για λεηλασία. Οι Τούρκοι καβαλάρηδες ετράπησαν
σε άτακτη φυγή στον λασπώδη κάμπο, όπου τα άλογά τους κόλλησαν και αναγκάσθηκαν
να φύγουν τρέχοντας προς Καλάβρυτα πεζοί με μερικούς τραυματίες.
Το χωριό πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έσφυζε από ζωή με υπερτριακόσιους
κατοίκους, ασχολούμενους με την γεωργία και την κτηνοτροφία, την καλλιέργεια των
χωραφιών - του αποδοτικού κάμπου - και των άλλων στις πλαγιές περιοχών, απέδιδαν
όσο ήταν δυνατό για τις ανάγκες των κατοίκων. Τώρα ελλείψει εργατικών χεριών μένουν
κατά το πλείστον ακαλλιέργητα. Ο αναδασμός που πρόσφατα έγινε επίσης κατά το μεγαλύτερο
μέρος δεν ωφέλησε, αφού τα χωράφια μένουν χέρσα. Ίσως τα πράγματα να βελτιωθούν,
αν φροντίδι της Πολιτείας, Εταιρία έκανε μονοκαλλιέργεια με ωφέλεια κάθε οικογένειας,
ανάλογα προς τον αριθμό των στρεμμάτων.
Πολύ φιλοπρόοδοι ήσαν παλαιότερα οι Λαγοβουνιώτες και έστελναν σχεδόν
όλοι τα παιδιά τους στο Γυμνάσιο. Τότε η φοίτηση των παιδιών ήταν τέσσερα (4)
χρόνια στο Δημοτικό, τρία (3) στο ενδιάμεσο Ελληνικό Σχολείο και τέσσερα (4) στο
Γυμνάσιο. Υπήρξε εποχή που στο τετρατάξιο Γυμνάσιο φοιτούσαν τριάντα τρία (33)
παιδιά από το Λαγοβούνι και από την πόλη των Καλαβρύτων τριάντα δύο (32), όπως
με έκπληξη διαπίστωναν οι τότε καθηγητές. Γι αυτό από το Λαγοβούνι προήλθαν πολλοί
Ιερείς, πολλοί υπάλληλοι του Δημοσίου, πολλοί αξιωματικοί, πολλοί εκπαιδευτικοί
και πολλοί επιστήμονες. Τώρα η ερημιά κυριαρχεί. Το Δημοτικό Σχολείο από δεκαπενταετίας
είναι κλειστό. Οι Λαγοβουνιώτες όμως της διασποράς υπερβαίνουν τους τριακόσιους
(300).
Και παλιά και τώρα οι Λαγοβουνιώτες ήσαν και είναι φιλόθρησκοι. Τούτο
βεβαιώνεται από το ότι εκτός από τον λίαν περικαλλή κεντρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου
υπάρχουν και πέντε εξωκλήσια, οι Αγιος Νικόλαος, Προφήτης Ηλίας, Αγιος Νεκτάριος,
Αγία Βαρβάρα και Αγιος Χαράλαμπος. Το τελευταίο εξωκλήσι έχει εγκαινιασθεί από
τον αείμνηστο Μητροπολίτη Τιμόθεο. Το φιλόθρησκο βεβαιώνεται επίσης από το γέμισμα
του Καθεδρικού Ναού Χριστούγεννα, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο, που επισκέπτονται
το χωριό οι Λαγοβουνιώτες της διασποράς. Ξεχωριστή είναι η αγάπη των τελευταίων
για το χωριό τους και το δείχνουν με το ότι έχουν καταλλήλως επισκευάσει τα σπίτια
τους ή έχουν κατασκευάσει καινούρια.
Από το χίλια εννιακόσια εξήντα πέντε (1965) ιδρύθηκε Σύλλογος των
Απανταχού Λαγοβουνιωτών στην Αθήνα σαν συνέχεια παλαιότερου Συλλόγου των εν Αμερική
Λαγοβουνιωτών. Ο Σύλλογος αυτός έχει πολλά ωφέλιμα έργα προσφέρει στο χωριό και
συνεχίζει την αξιόλογη δράση του.
ΛΑΚΚΑ (Χωριό) ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ
Η Λάκκα (τέως Γρόπα) είναι Τσετσεβοχώρι και, όπως όλα τα Τσετσεβοχώρια, πρωτοκατοικήθηκε κατά το διάστημα 1750-1775 ύστερα από την καθίζηση του εδάφους που σημειώθηκε στον Τσετσεβό. Τότε οι κάτοικοι του Τσετσεβού εγκαταστάθηκαν στις χειμερινές εγκαταστάσεις των κοπαδιών τους. Μια άλλη κατολίσθηση που συνέβη στη δεκαετία του 1960 ήταν η αιτία που οι κάτοικοι εγκατέλειψαν τη Λάκκα (Γρόπα). Μεταξύ των ετών 73-74 δόθηκαν παραχωρητήρια οικοπέδων από το κράτος στους κατοίκους της Λάκκας (Γρόπας) στην περιοχή Μεϊντανά Ροδοδάφνης. Η ανοικοδόμηση των κτηρίων και η οριστική μετακίνηση των περισσοτέρων κατοίκων της Λάκκας (Γρόπας) στο νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανά συντελέστηκε στη δεκαετία του '80. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν στον οικισμό Μεϊντανά μετακινούνται από αυτόν συχνά προς τη Λάκκα (Γρόπα), γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματά τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους.
Τα στοιχεία αυτά μετακίνησης πληθυσμού επιβεβαιώνονται και από μια προσεκτική μελέτη του Πληθυσμιακού Πίνακα που παραθέτουμε. Πράγματι, μεταξύ των απογραφών 1961 και 1971 σημειώνεται μείωση του πληθυσμού. Σχετικά με την ετυμολογία του ονόματος Γρόπα ο Κ. Τριανταφύλλου αναφέρει δύο εκδοχές, συμμεριζόμενος μόνο τη δεύτερη. Η πρώτη είναι ότι η λέξη είναι ρουμάνικη και αλβανική και σημαίνει κοίλο τόπο, χάσμα. Αυτή η ετυμολογία αναφέρεται και από το Ν. Λέκκα, ο οποίος όμως υποστηρίζει ότι η έννοια αυτή δε συμβιβάζεται με την εδαφική διαμόρφωση του χωριού και συνεχίζει ότι «χωριό Γρόπα υπάρχει και στην Αλβανία και δεν αποκλείεται ο πρώτος κάτοικος να ήταν από εκεί».
Η δεύτερη εκδοχή ετυμολογίας που αναφέρει ο Τριανταφύλλου, βασιζόμενη στο Λεξικό του και την Ιστορία του Ιονίου Κράτους του Παν. Χιώτη, είναι ότι η λέξη πήρε το όνομα της από τον οικιστή, κύριο της έκτασης. Αυτή είναι η άποψη που συμμερίζεται ο ίδιος και όχι αυτή που έχει να κάνει με τη διαμόρφωση του εδάφους. Στον Κ. Τριανταφύλλου («Ιστορικό Λεξικό Πατρών») επίσης διαβάζουμε ότι Λάκκα (η μετονομασία του χωριού Γρόπα) είναι γενικότερα η μάνδρα, κατά τους Κόλια και Π. Χριστόπουλο.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Γρόπα (νυν Λακκα)» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Σε απόφαση διοικητικής διαίρεσης αναφέρεται το 1840 εντασσόμενος στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Παλαιών Πατρών της Διοίκησης Αχαΐας. Παραμένει τμήμα του δήμου Ερρινεής (Εριναίων) μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, όταν αναγνωρίζεται σε ομώνυμη κοινότητα. Σημειωτέον ότι από το 1916 μέχρι το 1919 ο οικισμός Μερτίδι αποτελούσε μέρος της κοινότητας αυτής. Το 1919 αποσπάσθηκε από την κοινότητα Γρόπας (μετέπειτα Λάκκας), για να αποτελέσει τμήμα της κοινότητας Τούμπας. Η έδρα της κοινότητας, καθ' όλη τη διάρκεια λειτουργίας της, ήταν ο οικισμός «Γρόπα (νυν Λάκκα)». Ο οικισμός «Γρόπα» και η κοινότητα «Γρόπας» μετονομάστηκαν σε οικισμό «Λάκκα» και κοινότητα «Λάκκας» το 1928. Το 1997 η κοινότητα Λάκκας καταργήθηκε και αποτελεί τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΛΑΚΚΟΠΕΤΡΑ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26930 51950
Φαξ: +30 26930 51950
ΛΟΓΓΟΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 72291
Ο Λόγγος είναι οικισμός αναπτυσσόμενος, γεγονός το οποίο φαίνεται από τους πίνακες με τα στατιστικά στοιχεία που παραθέτουμε. Έτσι, παρατηρείται έντονη δραστηριότητα ανοικοδόμησης κτηρίων από το 1961 ως σήμερα. Η δραστηριότητα αυτή εντάσσεται προφανέστατα στο πλαίσιο της ραγδαίας τουριστικής ανάπτυξης του δ.δ. τις τελευταίες δεκαετίες. Αντίστοιχη είναι και η αύξηση του πληθυσμού από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα ως σήμερα, ενώ παρατηρείται ισάριθμη κατανομή όσον αφορά τις ηλικίες. Ο Κ. Τριανταφύλλου στο «Ιστορικό Λεξικό των Πατρών» επισημαίνει ότι ο Λόγγος αναφέρεται σε ελληνικά έγγραφα Πατρών το 1397 και το 1440. Από την επίσημη ενετική «Σύντομη Χωρογραφική απογραφή της Πελοποννήσου ή Μορέως» μαθαίνουμε ότι το 1962 υπήρχε το χωριό Λόγγος. Αναφέρεται το 1700 στη Βενετική απογραφή του Grimani ως Longo. O Vasmer στο έργο του Die Slaven in Griechenland ετυμολογεί το τοπωνύμιο από τη σλαβική λέξη λόγγα και ο Κ. Δ. Μέρτζιος στα Ηπειρωτικά Χρονικά παρατηρεί ότι πρόκειται για σύνηθες τοπωνύμιο όπου υπάρχει δρυμώνας ή δάσος (Κ. Τριανταφύλλου, «Ιστορικό Λεξικό των Πατρών»).
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Λόγγος» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Αιγιαλείας (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Το 1835 με το Οθωμανικό αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών εντάχθηκε στο Δήμο Αιγίου (Αιγιέων) της επαρχίας Αιγιαλείας του νομού Αχαΐας και Ήλιδος. Στο δήμο Αιγίου (Αιγιέων) ανήκε μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, όταν αναγνωρίστηκε σε ομώνυμη κοινότητα. Σημειωτέον ότι επίσημη διοικητική απόφαση του 1868 αναγνωρίζει οικισμό στη θέση Κρυόβρυση της περιφέρειας του χωριού Λόγγου. Ο οικισμός αυτός δεν απογράφτηκε πότε και δεν ξαναβρίσκεται από τότε αναφερόμενος σε επίσημο διοικητικό έγγραφο. Το1997 η κοινότητα Λόγγου καταργήθηκε και αποτελεί τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
ΜΑΓΕΙΡΑΣ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Ο Μάγειρας είναι Τσετσεβοχώρι και η δημιουργία του χωριού οφείλεται στη μετακίνηση των κατοίκων του Τσετσεβού ύστερα από καθίζηση που συνέβη στο χρονικό διάστημα 1750-1775 στον Τσετσεβό. Στη δεκαετία του 1940 οι κάτοικοι μετοίκησαν στην Αβυθο Ροδοδάφνης λόγω κατολισθήσεων του εδάφους στην περιοχή της περιφέρειας του δ.δ. Μάγειρα. Γι' αυτό και η απογραφή του 1951 σημειώνει μείωση πληθυσμού. Σήμερα στο δ.δ. απογράφεται ο οικισμός Μάγειρας. Μόνο στην απογραφή του 1940 απογράφτηκαν και οι οικισμοί Κουτρουμποναίικα και Μπαρδουτσοσκουζαίικα ή Παληομέτοχο.
Ετυμολογικά η λέξη Μάγειρα δηλώνει όνομα οικογένειας, όπως αναφέρει ο Στ. Θωμόπουλος και ο Κ. Τριανταφύλλου. Κατά τον Ν. Λέκκα τα Κουτρουμποναίικα έλαβαν το όνομά τους από την οικογένεια Κουτρουμπάνου, που κατάγεται από τη Μυρόβρυση. Ο οικισμός Μπουρδουτσοσκουζαίικα πήρε το όνομά του από τους οικιστές Μπαρδούτσο και Σκούντζο (Ν. Λέκκας, «Ρύπες-Ερινεός-Σαλμενίκον»), ενώ το Παλαιομέτοχο (τέως ονομασία του οικισμού Μπαρδουτσοσκουζαίικα) κατά τον Κ. Τριανταφύλλου αποτελεί σύνηθες τοπωνύμιο σε θέσεις όπου άλλοτε ήταν μετόχι μονής. Ο οικισμός με το όνομα «Παλαιομέτοχον» αναφέρεται και από το Εμμ. Νουχάκη στο έργο του «Ελληνική Χωρογραφία» εκδοθέν το 1901.
Διοικητική εξέλιξη:
Οικισμός «Μάγειρας» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Επίσημη απόφαση περί διοικητικής συγχώνευσης δήμων το 1840 τον κατέταξε στο δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Παλαιών Πατρών της Διοίκησης Αχαΐας. Στο δήμο αυτόν ανήκε μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, οπότε αποτέλεσε μέρος της κοινότητας Μυρόβρυσης. Το 1916 υπήχθη στη κοινότητα Μυρόβρυσης, και ο μη υπαχθείς μέχρι τότε σε καμία κοινότητα οικισμός Παληομέτοχο ή Μπαρδουτσοσκουτζαίικα. Το 1919 ο οικισμός Μάγειρας, αποσπασθείς από την κοινότητα Μυρόβρυσης, προσαρτήθηκε στην κοινότητα Αραγόζαινας (μετέπειτα ?λσους), στην οποία ανήκε μέχρι το 1924, όταν αποτέλεσε ξεχωριστή ομώνυμη κοινότητα. Στην κοινότητα Μάγειρα προσαρτήθηκε και ο οικισμός Παληομέτοχο ή Μπαρδουτσοσκουτζαίικα το 1939, αφού αποσπάσθηκε το 1997 και ανήκει στο δήμο Συμπολιτείας.
ΜΑΜΟΥΣΙΑ (Χωριό) ΔΙΑΚΟΠΤΟ
Τηλέφωνο: +30 26910 81052
Από τη Ροδιά
ξεκινά ένας δρόμος που οδηγεί στο μικρό γραφικό χωριό Μαμουσιά. Εδώ υπάρχει ένας
αρχαιολογικός χώρος με ελληνιστικό νεκροταφείο, ερείπια τοίχων και θεάτρου, επισκέψιμου
για όσους ενδιαφέρονται. Πρόκειται για τα ίχνη της αρχαίας Κερύνειας,
που σύμφωνα με τον Παυσανία πήρε το όνομά της ή από τον ηγεμόνα του τόπου ή από
τον Κερυνίτη ποταμό (για τη θέση της υπάρχει διχογνωμία αφού κάποιοι άλλοι την
τοποθετούν στη θέση της σημερινής Κερύνειας). Η μυθολογία αναφέρει ότι στην αρχαία
Κερύνεια ζούσε η Κερυνίτις έλαφος της Αφροδίτης, το ελάφι δηλ. το οποίο έπρεπε
ο Ηρακλής να παραδώσει στον Ευρυσθέα, δίχως να τραυματισθεί. Εκεί υπήρχε και ο
ονομαστός ναός των Ευμενίδων που κτίστηκε από τον Ορέστη μετά την αθώωσή του,
με την ψήφο της Αθηνάς, από το δικαστήριο του Αρείου Πάγου των Αθηνών για το φόνο
της μητέρας του. Την αρχαία πόλη την στόλιζαν και άλλοι ναοί και αγάλματα. Η αρχαία
Κερύνεια υπήρξε μία από τις δώδεκα σπουδαιότερες αχαϊκές πόλεις και σημείωσε εξαιρετική
άνθιση με τον ερχομό των Μυκηναίων. Για όσους ενθουσιάζονται με τον οικοτουρισμό
προτείνουμε τη φανταστική διαδρομή που ξεκινά από τη Μαμουσιά, περνά από τον αρχαιολογικό
χώρο της αρχαίας Κερύνειας και οδηγεί στο οροπέδιο "Αγιοι Ασώματοι". Περπατήστε
λοιπόν ανάμεσα στα αμπέλια μέχρι το βόρειο μέρος του οροπεδίου απ' όπου θα έχετε
φανταστική θέα στον Κορινθιακό
και κατεβαίνοντας το βουνό περάστε από το σπήλαιο του Ηρακλή για να φτάσετε τελικά
ως το Διακοπτό.
ΜΑΤΑΡΑΓΚΑ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 26930 99420
Φαξ: +30 26930 99420
ΜΙΝΤΙΛΟΓΛΙ (Χωριό) ΠΑΤΡΑ
Τηλέφωνο: +30 2610 522430
ΜΥΡΟΒΡΥΣΗ (Χωριό) ΑΙΓΙΑΛΕΙΑ
Τηλέφωνο: +30 26910 94167
Η Μυρόβρυση αποτελεί Τσετσεβοχώρι και, κατά συνέπεια, η δημιουργία του οφείλεται στη μετακίνηση των κατοίκων του Τσετσεβού ύστερα από καθίζηση που συνέβη στην περιοχή κατά τη χρονική περίοδο 1750-1775. Συνεχείς κατολισθήσεις όμως που συνέβησαν και στον 20ό αιώνα ανάγκασαν τους κατοίκους της Μυρόβρυσης να φύγουν από αυτή στη δεκαετία του '70 και να εγκατασταθούν στο Μεϊντανά Ροδοδάφνης, περιοχή στην οποία τους παραχωρήθηκαν οικόπεδα από την Πολιτεία. Η οριστική μετακίνηση των κατοίκων προς το νεοσύστατο οικισμό Μεϊντανά συντελέστηκε στη δεκαετία του '80. Τα στοιχεία αυτά μαρτυρεί και ο Πληθυσμιακός Πίνακας, ο οποίος δείχνει μείωση πληθυσμού στον οικισμό Μυρόβρυσης στην απογραφή του 1971. Ωστόσο, και σήμερα ακόμη οι κάτοικοι που μετοίκησαν στον οικισμό Μεϊντανά μετακινούνται από αυτόν προς την περιοχή των παλιών τους κατοικιών, γιατί εκεί διατηρούν ακόμα τα κτήματά τους και συνεχίζουν τις εργασίες τους.
Αποικοι του χωριού (η οικογένεια Κουτρουμπάνου) μετοίκησαν όμως και προς την περιφέρεια του δ.δ. Μάγειρα, όπου δημιούργησαν τον οικισμό Κουτρομποναίικα. Ο Κ. Τριανταφύλλου μας πληροφορεί σχετικά με την προέλευση του ονόματος του οικισμού Μυρόβρυσης: «κατ' επιτόπιον παράδοσιν από την βρύσιν της Μάρως, αλλ' ασφαλώς προϋπήρχε του χωρίου το τοπωνύμιο από μια καλήν βρύσιν γευστικού ύδατος». Ο Ν. Λέκκας, από την άλλη, αναφέρει ότι παράγεται από τα «μύρα-βρύω (αναβλύζω)». Και αυτός όμως κάνει λόγο για «το κρύο και ελαφρύ νερό μιας βρύσης του χωριού» που δικαιολογεί το όνομα.
Διοικητική εξέλιξη:
Ο οικισμός «Μυρόβρυση» απαντά πρώτη φορά το 1830 απογραφόμενος στην επαρχία Πατρών (στην απογραφή που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια της επιστημονικής αποστολής του γάλλου στρατηγού Μαιζόν). Επίσημη απόφαση περί διοικητικής συγχώνευσης δήμων το 1840 τον κατέταξε στον δήμο Ερρινεής (Εριναίων) της επαρχίας Παλαιών Πατρών της Διοίκησης Αχαΐας. Στο δήμο αυτόν ανήκε μέχρι το 1912, χρονολογία σύστασης των πρώτων κοινοτήτων, οπότε αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα. Σημειωτέον ότι από το 1916 μέχρι το 1919 ο οικισμός Μάγειρας αποτελούσε μέλος της κοινότητας Μυρόβρυσης, όπως επίσης και ο οικισμός Παληομέτοχο ή Μπαρδουτοσκουτζαίικα από το 1916 έως το 1939. Ο οικισμός Μυρόβρυση ήταν πάντα η έδρα της ομώνυμης κοινότητας, η οποία καταργήθηκε το 1997, για να αποτελέσει τμήμα του δήμου Συμπολιτείας.
Λάβετε το καθημερινό newsletter με τα πιο σημαντικά νέα της τουριστικής βιομηχανίας.
Εγγραφείτε τώρα!
